ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΛΗΓΗ

Transcript

1 ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΛΗΓΗ Ἦ ταν τὸ 1968 ἢ 69 ὅταν εἶδα νὰ εἰσέρχεται στὸ σπίτι μας ἡ ἀείμνηστη πλέον κατὰ σάρκα μητέρα μου ἀνήσυχη καὶ ἀρκετὰ ταραγμένη. Στὴν ἐρώτηση ποὺ τῆς κάναμε, τὶ ἀκριβῶς τῆς συμβαίνει καὶ εἶναι σ αὐτὴ τὴν κατάστασι, ἄρχισε νὰ διηγεῖται τὰ ἑξῆς συγκλονιστικά: Ἐκείνη τὴν ἡμέρα εἶχε πάει γιὰ προσκύνημα σὲ κάποιο Μοναστηράκι λίγο ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Θεσσαλονίκης, ὅπου ἦταν μάλιστα καὶ ὁ πνευματικός της, καὶ ἔγινε αὐτόπτης μάρτυς ἑνὸς φοβεροῦ συμβάντος τὸ ὁποῖο τὴν συνεκλόνισε κυριολεκτικῶς. Ὅπως κάθονταν μαζὶ μὲ ἄλλους προσκυνητὲς καὶ εἶχαν κάποια πνευματικὴ συζήτηση μὲ τὸν Πνευματικὸ, κατέφθασε μία μητέρα μὲ τὴν κόρη της, νέα καὶ πολὺ πρόσφατα παντρεμένη, ἡλικίας 22 ἕως 25 ἐτῶν, σὲ ἄσχημη ψυχολογικὴ κατάσταση ζητώντας ἀπεγνωσμένα βοήθεια. Τὶ συνέβαινε; Ἡ νέα κοπέλα βάζοντας μετάνοια στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ τοῦ Κυρίου μας καὶ λέγοντας μάλιστα Παναγίτσα μου, βοήθησέ με δὲν μποροῦσε νὰ συγκρατηθῆ καὶ ἔβγαζε κραυγὲς ἄλλοτε σὰν σκυλὶ γαβγίζοντας καὶ ἄλλοτε σὰν γάτα, νιαουρίζοντας, χωρὶς νὰ μπορεῖ μὲ τίποτε νὰ συγκρατηθῆ. Καὶ πάλι Χριστούλη μου, βοήθησέ με καὶ ἀμέσως ξανὰ φωνὲς ζώου! Ζητοῦσαν λοιπὸν ἀπὸ τὸν Γέροντα νὰ διαβάση εὐχὲς στὴν κοπέλα γιὰ νὰ τὴν βοηθήση καὶ νὰ τὴν ἀπαλλάξη ἀπὸ αὐτὴν τὴν συμφορὰ ποὺ τὴν βρῆκε. Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ στὴν ζωή της ποὺ ἔβλεπε, ἡ μητέρα μου, ἕνα τέτοιο παράξενο καὶ φοβερὸ φαινόμενο. Ἕνας ἄνθρωπος νὰ μιλάη κανονικὰ καὶ συγχρόνως χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἐλέγξη τὸν ἑαυτό του νὰ κάνη μιὰ τὸν σκύλο καὶ μιὰ τὴν γάτα καὶ σὲ - -

2 ἔξαλλη κατάσταση ταραχῆς, πόνου καὶ ἀπόγνωσης. Μετὰ ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση κάποιων εὐχῶν ἀπὸ τὸν πνευματικό, ἡ νέα σὲ κάποια στιγμή ἡρέμησε. Τότε ἄκουσαν τὸν ἱερέα νὰ λέη ὅτι τῆς εἶχαν κάνει κακό, κάποιος εἶχε κάνει μάγια στὴ νεαρὴ κοπέλα καὶ γι αὐτὸ συμπεριφερόταν ἔτσι παράξενα τὸ πλᾶσμα αὐτὸ τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἄκουγα ἕνα τέτοιο περιστατικὸ καὶ τὸ ὅτι κάποιοι εἶχαν κάνει μάγια σὲ συνανθρώπους τους! Μάγια! Μέχρι τότε διάβαζα τὴν λέξη αὐτὴ σὲ μυθιστορήματα καὶ παραμύθια ἢ τὴν ἄκουγα σὲ κάτι ἐξωπραγματικὲς καὶ φανταστικὲς ἱστορίες. Πέρασαν ὅμως μόλις 4-5 χρόνια καὶ τὸ 1973 βρέθηκα -κατὰ Θεία Οἰκονομία- δόκιμος Μοναχὸς στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης στὴν Φυλή Ἀττικῆς. Ἀπὸ τότε καὶ γιὰ 40 ὁλόκληρα χρόνια πλέον ἀκούω καὶ ζῶ παρόμοια περιστατικὰ καὶ γεγονότα! Χιλιάδες περιπτώσεις ἀνθρώπων ποὺ βασανίζονται ἀπὸ τὸν πειρασμὸ καὶ τὸν Δαίμονα τῆς Μαγείας ἄλλοι λιγότερο καὶ ἄλλοι περισσότερο. Δηλ. ὑπάρχουν Μάγια; Μποροῦν νὰ συμβαίνουν τέτοια πράγματα στὸν 21ον αἰῶνα ποὺ ζοῦμε; Πολὺ συχνὰ ἀκούγεται αὐτὸ τὸ ἐρώτημα καὶ ὁ καθένας ἐκφράζει τὴν δική του ἄποψι περὶ τοῦ θέματος. Είδικοὶ ἢ ἀδαεῖς, γνῶστες ἢ μὴ, ὅλοι ἔχουν κάτι νὰ ποῦν γιὰ τὸ σοβαρὸ αὐτὸ θέμα, θετικὸ ἢ ἀρνητικό. Ἔτσι κι ἐμεῖς λοιπὸν θὰ θέλαμε πάνω στὸ σοβαρό, σοβαρώτατο θέμα τῆς Μαγείας, νὰ καταθέσουμε τόσο τὴν ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας ὅσο καὶ τὶς ταπεινὲς γνώσεις ποὺ ἀποκτήσαμε διακονώντας ἐπὶ 40 ἔτη τοὺς Ἁγίους Κυπριανὸ καὶ Ἰουστίνα. Τοὺς Ἁγίους ποὺ ἔχουν τὸ χάρισμα κατὰ τῆς ἐπήρειας τῶν Δαιμόνων καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ, ὁ ὁποῖος πρὶν γνωρίση τὸν Χριστὸ ἦταν ὁ μεγαλύτερος Μάγος καὶ ὑπηρέτης τοῦ Διαβόλου στὴν ἐποχή του. Ἂν ἀνατρέξουμε στὸ Ἑλληνικὸ Λεξικὸ θὰ δοῦμε ὅτι Μαγεία εἶναι ἡ μαγικὴ τέχνη, ἡ χρησιμοποίηση φαρμάκων, φίλτρων καὶ ἄλλων μυστηριωδῶν τρόπων καὶ μεθόδων γιὰ τὴν πρόκληση ὑπερφυσικῆς ἐνέργειας. Εἶναι δηλ. μία τεχνικὴ ποὺ χρησιμοποιεῖ μυστηριώδεις τρόπους καὶ πράγματα -ἄξιο ἰδιαιτέρας προσοχῆς- γιὰ νὰ ἐπιτύχει ὑπερφυσικὴ ἐνέργεια μὲ τὴν δύναμι τίνος; Εἶναι ἄραγε τόσο ἀθῶο αὐτό; Ποιὸς ἔχει τὴν δυνατότητα καὶ τὴν δύναμη νὰ πετυχαίνη - -

3 πράγματα τὰ ὁποῖα λαμβάνουν χώρα πέραν τοῦ ὁρατοῦ κόσμου ποὺ ἀντιλαμβανόμαστε μέσω τῶν πέντε αἰσθήσεων; Ἀκόμη καὶ οἱ ἄπιστοι ἄνθρωποι μιλοῦν συχνὰ γιὰ δύο δυνάμεις, τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Γιὰ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς καὶ τοὺς πιστοὺς ἀνθρώπους ἡ δύναμις τοῦ καλοῦ εἶναι Αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ Θεός μας. Ποιὸς μπορεῖ τώρα νὰ εἶναι ὁ ἐκφραστὴς καὶ ἡ πηγὴ τῆς δυνάμεως τοῦ κακοῦ; Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας, μᾶς μίλησε γιὰ αὐτὴν τὴν πηγὴ τῆς κακῆς δυνάμεως ποὺ εἶναι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Διάβολος. Εἴτε τὸ πιστεύουμε λοιπὸν εἴτε ὄχι, εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι, εἶναι γεγονὸς ὅτι ὑπάρχει Διάβολος. Αὺτὸς, πρὶν τὴν πτώση του ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ δέκα Οὐράνια Ἀγγελικὰ τάγματα μὲ ἀρχηγὸ τὸν Ἑωσφόρο. Ἀπὸ τότε ὅμως ποὺ ὁ Ἑωσφόρος ἐξέπεσε ἀπὸ τοὺς Οὐρανοὺς ἐξ αἰτίας τοῦ ἐγωϊσμοῦ του παρέσυρε καὶ ὅλο τὸ τάγμα του καὶ εἶναι πλέον ὁ Ἀρχηγὸς τῶν δαιμόνων. Ὁ Κύριος καὶ Θεός μας, ἔχει στὸν Οὐράνιο κόσμο ὡς βοηθοὺς καὶ διακονητὰς τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους Του καὶ ἐδῶ στὴν γῆ ὡς ἀντιπροσώπους Του, τοὺς ἱερεῖς καὶ Ἀρχιερεῖς. Κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ πειρασμὸς στὸν καταχθόνιο τόπο, ὅπου εὑρίσκεται ἀφ ὅτου ἔπεσε ἀπὸ τοὺς Οὐρανούς, ἔχει ὑπηρέτες τοὺς Δαίμονες καὶ ἐπὶ τῆς γῆς ὡς ἀντιπροσώπους του, τοὺς Μάγους, τὰ μέντιουμ, τοὺς ἀστρολόγους καὶ γενικῶς ὅλους αὐτοὺς, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦνται καὶ συνεργάζονται μαζί του. Ὅπως ἀκριβῶς ὁ Κύριος μεταδίδει τὴν ἐνέργεια τῆς Θείας Χάριτός Του στοὺς ἀνθρώπους μέσω τῶν ἱερέων καὶ τῶν Ἀρχιερέων ἢ ἀκόμη καὶ μέσω διαφόρων εὐλογημένων εἰδῶν ἢ ἱερῶν ἀντικειμένων, π.χ. ἱερῶν εἰκόνων, ἱερῶν λειψάνων, ἁγιασμάτων, εὐλογημένων ἐλαίων, τῶν τιμίων δώρων (Θεία Κοινωνία) κ.λ.π., κατὰ παρόμοιο λοιπὸν τρόπο καὶ ὁ Διάβολος μεταδίδει τὴν κακή, τὴν δαιμονική του ἐνέργεια στὰ θύματά του μέσω τῶν ὀργάνων καὶ ὑπηρετῶν του, ποὺ εἶναι οἱ μάγοι, τὰ μέντιουμ κ.λ.π. καὶ μέσω διαφόρων ἀντικειμένων τὰ ὁποῖα θὰ ἔχουν προηγουμένως ὑποστῆ κάποια συγκεκριμένη διαδικασία καὶ τελετὴ δηλ. τῆς λεγόμενης «μαγείας». Αὐτὰ τὰ συγκεκριμένα καὶ «μελετημένα» πράγματα εἶναι τὰ λεγόμενα «Μάγια». - -

4 Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ὁ ἄνθρωπος θὰ πρέπει νὰ ἔρθη σὲ ἄμεση ἐπαφὴ μὲ αὐτὰ τὰ εἴδη καὶ ἀντικείμενα, γιὰ νὰ λάβη τὴν ἐνέργεια ποὺ ὑπάρχει σ αὐτά. Ἀπὸ τὴν μιὰ, ὁ Χριστιανὸς εὐλογεῖται μὲν καὶ ἁγιάζεται ὅταν κοινωνῆ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ὅταν πίνη ἁγιασμό, ὅταν χρίεται μὲ ἅγιο ἔλαιον, ὅταν ἀσπάζεται τὰ ἅγια Λείψανα ἢ θαυματουργὲς εἰκόνες, ὅταν σταυρώνεται μὲ τὴν ἁγία Λόγχη κ.λ.π. Ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲ καὶ τὰ θύματα τῆς Μαγείας ἐπηρεάζονται ἀρνητικὰ ἀπὸ τὴν σατανικὴ ἐνέργεια ὅταν ἔρθουν σὲ ἐπαφὴ ἢ καταλύσουν (πίουν) τὰ μελετημένα, τὰ μαγεμένα, ὅπως λέει ἁπλὰ ὁ λαός, αὐτὰ τὰ εἴδη. Στὸ ἐρώτημα ποιοὺς πιάνουν τὰ Μάγια καὶ πότε, ἡ ἀπάντησις εἶναι ἁπλῆ: Ἐπηρεάζουν αὐτοὺς μόνον, γιὰ τοὺς ὁποίους ὀνομαστικῶς ἔχουν μελετηθῆ, κατὰ παραχώρησιν τοῦ Θεοῦ πάντοτε, διότι ἐὰν δὲν ἐπιτρέψη ὁ Θεὸς, δὲν μπορεῖ ὁ διάβολος νὰ κάνη ἀπολύτως τίποτε (!). Ἐπίσης, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν ἔχουν τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ ἐπειδὴ δὲν ἔχουν μυστηριακὴ ζωή, ἐφ ὅσον δηλώνουν ἁπλῶς ὅτι πιστεύουν στὸν Θεὸ πλὴν ὅμως δὲν ἀγωνίζονται, δὲν ἐκκλησιάζονται, δὲν νηστεύουν, δὲν μετανοοῦν, δὲν ἐξομολογοῦνται καὶ δὲν μεταλαμβάνουν. Ὡστόσο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας γιὰ τὴν βοήθεια καὶ ἀπαλλαγὴ τῶν τέκνων της ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῆς Μαγείας ἔχει εἰδικὲς εὐχὲς τὶς λεγόμενες ἐξορκιστικές. Οἱ ἐξορκιστικὲς αὐτὲς εὐχὲς βοηθοῦν οὐσιαστικὰ τοὺς πάσχοντες καὶ ἀπαλλάσουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῆς Μαγείας μόνον ὅταν αὐτοὶ ἐπιστρέψουν συνειδητὰ ἐν μετανοίᾳ στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Ἐκκλησία Του καὶ ἔχουν πλέον σταθερὰ πνευματικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωή. Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, δυστυχῶς τὸ θέμα τῆς Μαγείας ἀποτελεῖ ὄντως μία μεγάλη κοινωνικὴ πληγή. Τὰ Μάγια ὑπάρχουν καὶ ταλαιπωροῦν βασανιστικὰ πολλοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μας καὶ στὸ πρόβλημα αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ συνδράμη κανείς, παρὰ μόνον ὁ Χριστὸς μέσω τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὅσοι λοιπὸν ὑπόσχονται ὅτι μποροῦν νὰ βοηθήσουν ἢ νὰ τὰ - -

5 λύσουν καὶ νὰ μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὴν σατανικὴ ἐπήρεια, θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι μᾶς ἐξαπατοῦν ἀσύστολα. Διότι κανεὶς ἀπολύτως δὲν ἔχει τέτοια δύναμη καὶ ἱκανότητα γιὰ νὰ τὰ βάλει μὲ τὸν Διάβολο. Ἡ Γραφὴ μᾶς βεβαιώνει ὅτι: «εἰ Θεὸς μεθ ἡμῶν, οὐδεὶς καθ ἡμῶν»! Δηλαδή, ἐὰν ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας τότε κανένας δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἐναντίον μας καὶ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ἐπηρεάση καὶ νὰ μᾶς βλάψη. Γιὰ νὰ εἶναι ὅμως ὁ Κύριος μεθ ἡμῶν θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς μαζί Του, ὅπως Ἐκεῖνος θέλει καὶ τὸ δηλώνει ξεκάθαρα. Θέλει νὰ ἀκολουθοῦμε ὀπίσω Του: μὲ βαθειὰ Πίστι, μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια καὶ ἔμπρακτη καὶ ζωντανὴ Χριστιανικὴ ζωή. Μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Ἁγιοκυπριανίτης - -

6 Περὶ ὑπομονῆς καὶ πραότητος Ἡ πραότητα εἶναι στήριγμα τῆς ὑπομονῆς, θύρα ἤ καλύτερα μητέρα τῆς ἀγάπης... συνεργὸς στὴν ὑπακοή, χαλινὸς τῆς μανίας, κόψιμο τοῦ θυμοῦ, μίμηση τοῦ Χριστοῦ, ἰδιότητα τῶν ἀγγέλων, δεσμὸς τῶν δαιμόνων, ἀσπίδα κατὰ τῆς ὀργῆς. Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος ὑπομείνας εἰς τὸ τέλος σωθήσεται». Κάποιος εἶπε πὼς ὅποιος Ὁ ὑπομένει καρτερικὰ θὰ πετάξει μὲ φτερά, θ ἀνέβει ψηλά, σὰν ἀητός. Ὅπως διαβάζουμε στὸ εὐαγγέλιο, ἡ δίκαιη Ἄννα ὑπόμενε καὶ ζοῦσε στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ ὥς τὰ βαθιά της γεράματα γιὰ νὰ δεῖ τὸ Θεό. Καὶ γιὰ τὴν ὑπομονή της αὐτὴ δικαιώθηκε, ἀνταμείφθηκε. Ἀγωνίσου καὶ σὺ νὰ τὴν μιμηθεῖς. Ὅταν σηκώνεις σκόνη (δηλαδὴ ὅταν εἶσαι ἀνυπόμονος καὶ κάνεις φασαρία) δὲν κερδίζεις τίποτα, παρὰ μόνο σκόνη. Μὲ τὴν ὑπομονὴ ὅμως κερδίζεις εἰρήνη, ζωὴ καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Γνωρίζεις πὼς ὅλα τὰ παρόντα εἶναι ἐφήμερα, θὰ διαλυθοῦν ὅπως διαλύεται ἡ πρωινὴ δρόσος μὲ τὸ ποὺ θ ἀνατείλει ὁ ἥλιος. Ὁ δικός μας ἥλιος ὅμως, ὁ πνευματικός, πολὺ γρήγορα θὰ λάμψει. «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν» (Λουκ. κα 19). Κάνε ὑπομονὴ κι ὁ Παράκλητος θὰ σ ἐπισκεφτεῖ ὅταν κρίνει πὼς ἦρθε ἡ ὥρα. «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν» (Λουκ. κα 19), εἶπε ὁ Κύριος. Ὅταν δὲν μπορεῖς ἤ ἡ ὑγεία σου δὲν τὸ ἐπιτρέπει, κάνε λιγότερη προσευχή, διατήρησε ὅμως τὴν ὑπομονή σου. Ὅταν δὲν μπορεῖς νὰ ὑπομείνεις, κατηγόρησε τὸν ἑαυτό σου καὶ ζήτησε τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Τὸ πιὸ ἀξιόπιστο μέσο σωτηρίας εἶναι ἡ ὑπομονή. Νὰ ὑπομένεις - -

7 κάθε τὶ ποὺ σοῦ στέλνει ὁ Θεός, τόσο τὰ καλὰ ὅσο καὶ τὰ κακά. Νὰ ὑπομένεις τὰ πάντα. Τότε ὄχι μόνο θὰ σαι ἐσὺ εἰρηνικός, ἀλλὰ θὰ εἰρηνέψεις καὶ τοὺς ἄλλους. Ὅταν ὅμως παραπονιέσαι καὶ γογγύζεις γιὰ λεπτομέρειες, θὰ χάσεις τὴν εἰρήνη καὶ μαζί της καὶ τὴ σωτηρία σου. Τὸ νὰ ζεῖς εἰρηνικὰ ἤ ὄχι ἐξαρτᾶται ἀπὸ σένα. Ἄν εἶσαι ὑπομονετικὸς, θὰ εἶσαι καὶ εἰρηνικός. Ἄν ἀρχίσεις ν ἀναταποδίδεις κακὸ στὸ κακό, τότε ἡ εἰρήνη θ ἀναχωρήσει ἀπὸ κοντά σου καὶ ὁ Θεὸς θὰ ἐπιτρέψει νὰ σὲ κρίνει ὁ ὄχλος. Ὅπου βασιλεύει ἡ εἰρήνη, ἐκεῖ ὑπάρχει ὁ Θεός. Ἐνδιαίτημά Του εἶναι ἡ εἰρήνη. - - Στάρετς Ἀνατόλιος Πρέπει νὰ δεχόμαστε μὲ παιδικὴ ὑποταγὴ κι ὑπομονὴ τόσο τὰ εὐχάριστα ὅσο καὶ τὰ λυπηρὰ καὶ νὰ δοξάζουμε γιὰ ὅλα τὸ Θεὸ ποὺ εἶναι πανάγαθος. Ὅταν ἀντιμετωπίζουμε κάποιο δυσάρεστο γεγονὸς πρέπει νὰ λέμε, «δόξα Σοι, Κύριε!». Ὅταν ἀδόκητες θλίψεις κι ἀρρώστιες ἐμφανίζονται ἤ ἐπιδεινώνονται καὶ δείχνουν νὰ μᾶς ὁδηγοῦν στὸ θάνατο, πάλι πρέπει νὰ λέμε, «δόξα Σοι, Κύριε!». Ἔτσι ἔχει ὁρίσει ὁ Θεὸς νὰ γίνεται, ὥστε κάθε ἄνθρωπος στὸ βίο του νά ἔχει κάποιο σταυρό, δηλαδὴ κάποια θλίψη ποὺ πρέπει νὰ τὴν ὑπομένει καρτερικά, χωρὶς νὰ ταράζεται. Μὲ τὴν ἀνυπομονησία καὶ τὴ λιποψυχία δὲν ὠφελούμαστε τίποτα. Ἀφοῦ σ αὐτὴ τὴ ζωὴ εἶναι «πολλὲς οἱ θλίψεις τῶν δικαίων», ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ τὶ νὰ περιμένουμε; Ὅποια θλίψη κι ἄν ἀντιμετωπίζεις, ὅποιο δυσάρεστο γεγονὸς κι ἄν σοῦ τύχει, νὰ λὲς: «Θὰ τὸ ὑπομείνω γιὰ τὸ Χριστὸ αὐτό!» Θὰ δεῖς πὼς μόλις τὸ πεῖς αὐτὸ θὰ νιώσεις ἀμέσως καλύτερα. Τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι παντοδύναμο. Μόλις τὸ προφέρεις οἱ θλίψεις μειώνονται, οἱ δαίμονες ἐξαφανίζονται, ὁ ἐκνευρισμός σου ξεθυμαίνει κι ἡ λιποψυχία σου μαραίνεται. Φτάνει νὰ ἐπικαλεστεῖς

8 καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνεις τὸ γλυκύτατο αὐτὸ ὄνομα. Κύριε, δός μου ὑπομονή, κουράγιο καὶ πραότητα! Κύριε, «δός μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου!» Συνήθως ἐναντίον τοῦ Θεοῦ γογγύζουν οἱ ἀκατάστατοι κι οἱ ἀνόητοι ἄνθρωποι. Ὅτι κι ἄν μᾶς συμβεῖ δὲ γίνεται χωρὶς παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἶπε κι ὁ δίκαιος Ἰώβ: «Ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξε, οὕτω καὶ ἐγένετο» (Ἰώβ, α 21). Γι αὐτὸ κι ἐμεῖς πρέπει νὰ ὑπομένουμε τὰ δυσάρεστα ποὺ μᾶς προκύπτουν στὴ ζωή. Δὲν πρέπει νὰ γογγύζουμε καὶ νὰ λέμε πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ μᾶς ἔρθουν ἔτσι τὰ πράγματα ἀλλὰ κάπως ἀλλιῶς. - - Στάρετς Ἀνατόλιος Γιὰ νὰ ὑπάρξει πνευματικὴ καρποφορία χρειάζονται κάποιες ἰδιαίτερες προϋποθέσεις, ὅπως καλὸς σπόρος (λόγος) καὶ καλὴ γῆ. Γιὰ νὰ ὡριμάσει ὁ σπόρος χρειάζεται ὑπομονή. Ὑπάρχουν πάρα πολλὲς περιπτώσεις ποὺ ὁ ἄνθρωπος βλέπει πὼς ἡ καρποφορία ποὺ περίμενε δὲν ἔρχεται καὶ τότε πέφτει σὲ ἀπόγνωση, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὰ χάσει ὅλα. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ναι ἀποφασισμένος νὰ τὰ ὑπομένει ὅλα. Μόνο τότε μπορεῖ νὰ ἐλπιζει πὼς θὰ λάβει αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμεῖ. «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν» (Λουκ. κα 19). Ἡ ὑπομονὴ παρέχει διαρκὴ ἱλαρότητα καὶ καλὴ διάθεση. Τὴ σωτηρία σου θὰ τὴν κερδίσεις μὲ τὴν ὑπομονή. Ἡ ὑπομονὴ εἶναι ἀπαραίτητη. Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ σταυρὸς εἶναι ἀπαραίτητος. Πρέπει νὰ βιάσεις τὸν ἑαυτό σου ν ἀποκτήσει πειθαρχία, αὐτοέλεγχο. Ν ἀγωνιστεῖς γι αὐτὸ καὶ νὰ ὑπομένεις γιὰ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου κάθε δυσκολία καὶ στεναχώρια στὴ μάχη ποὺ κάνεις μὲ τὰ πάθη σου. Στάρετς Νίκων

9 Ὁφείλουμε νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Κύριό μας γιὰ ὅλα, γιὰ τοὺς ἀγῶνες καὶ τοὺς πειρασμοὺς τοὺς ὁποίους ἐπιτρέπει γιὰ νὰ μᾶς διδάξει τὴν ὑπομονή. Ἔτσι φαίνεται πὼς εἶναι εὐάρεστο στὸν Κύριο. Οἱ θλίψεις δὲν μποροῦν νὰ μᾶς πλήξουν ἄν ὁ Κύριος δὲν τὸ θελήσει ἤ δὲν τὸ ἐπιτρέψει καὶ συνήθως μᾶς ἐπισκέπτονται γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Μὰ κι οἱ ἴδιες αὐτὲς θλίψεις μᾶς προστατεύουν ἀπὸ ἄλλους πειρασμούς. Τὶς θλιβερὲς καταστάσεις εἶναι πάντα δύσκολο νὰ τὶς ὑπομένεις, πρέπει ὅμως νὰ πιέσουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ τὸ κάνει, ἀφοῦ κι ὁ ἀπόστολος λέει πὼς «δι ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα» (Ἑβρ. ιβ 1). Θὰ καλοῦμε σὲ βοήθεια τὸν Κύριο καὶ θὰ προσευχόμαστε σ Ἐκεῖνον γι αὐτοὺς ποὺ μᾶς λύπησαν, ὥστε νὰ εἰρηνέψει ἡ ψυχή τους. Πρέπει νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Κύριο «πάντων ἕνεκα». Ἐκεῖνος ἐπιτρέπει πολλὲς φορὲς νὰ μᾶς βροῦν δοκιμασίες γιὰ νὰ μάθουμε τὴν ὑπομονὴ ποὺ ἐξευγενίζει τὴν ψυχὴ καὶ εἶναι πιὸ ὠφέλιμη ἀπ ὅλες τὶς ἀνέσεις καὶ παρηγοριές. Στάρετς Μωϋσῆς Νά χεις πνευματικὴ εἰρήνη κι ὑπομονὴ μὲ τὸν ἑαυτό σου καὶ μὲ τοὺς ἄλλους. Ὅπως λέει ὁ ὅσιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης, ἡ ὑπομονὴ παρέχει γαλήνη ἀκόμη καὶ μέσα στὴν καταιγίδα. Ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ διδασκόμαστε πὼς οἱ θλίψεις μᾶς φέρνουν πιὸ κοντὰ στὴ σωτηρία μας, ἀρκεῖ νὰ μὴν μᾶς πιάσει λιποψυχία κι ἀπόγνωση. Ὁπλίσου μὲ ὑπομονὴ καὶ ταπέινωση καὶ ἀφοσιώσου στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Στάρετς Ἀμβρόσιος Κάθε ἄνθρωπος κουβαλάει τὸ σταυρό του. Ἐσὺ κουβαλᾶς τὸ δικό σου σταυρὸ ἔστω κι ἄν εἶναι πολὺ μικρός, ἴσα μ ἕνα δάχτυλο. Ὁ σταυρὸς εἶναι ἀπόλυτα ἀπαραίτητος σὲ κάθε χριστιανό, χρειάζεται γιὰ τὴ σωτηρία του, δὲν εἶναι μόνο γιὰ τοὺς μοναχούς. - -

10 Μάλιστα! Ὁ καθένας φέρει τὸ δικό του σταυρό. Ἀκόμη κι ὁ σαρκωμένος Θεὸς ἔφερε τὸ σταυρό Του. Καὶ μάλιστα ὁ δικός Του σταυρὸς ἦταν βαρύτερος ἀπ ὅλους, σὰ νὰ συμπύκνωνε στὸ δικό Του σταυρὸ τοὺς σταυροὺς ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Καὶ πρόσεξε: Ὁ Θεὸς κουβαλάει τὸ σταυρό Του καὶ τὸν βοηθάει ἕνας ἄνθρωπος, ὁ Σίμων ὁ Κυρηναῖος. Παίρνει τὸ σταυρὸ ἀπὸ Ἐκεῖνον καὶ τὸν κουβαλάει ὁ ἵδιος. Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὅταν κουβαλᾶμε τὸ σταυρό μας βοηθᾶμε τὸν ἴδιο τὸν Κύριο νὰ κουβαλάει τὸ σταυρό, πρετοιμαζόμαστε δηλαδὴ νὰ γίνουμε διάκονοί Του στὸν οὐρανό, στὸ χορὸ τῶν ἀσωμάτων δυνάμεων... Τὶ ὑψηλὴ κλήση! Στάρετς Βαρσανούφιος Ἡ ἱστορία τοῦ Ἰὼβ εἶναι παράδειγμα γιὰ ὅλους μας. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλούσιος, ἔνδοξος κι εὐχαριστημένος, ὁ Θεὸς δὲν ἀσχολεῖται μαζί του. Ὅταν ὅμως βρίσκεται ριγμένος στὴν κοπριὰ κι ὅλοι τὸν ἔχουν ἀπορρίψει, ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται καὶ τὸν παρηγορεῖ. Κι ὁ ἄνθρωπος τότε ἀναφωνεῖ: Κύριε, ἐλέησον! Στάρετς Νεκτάριος Ἄς ὑποφέρουμε λίγο, ἄς ὑπομείνουμε. Γιὰ τὴν ὑπομονή μας αὐτὴ μᾶς περιμένει αἰώνια ἀνάπαυση καὶ μακαριότητα. Ἄς παραδώσουμε στὴ λήθη ὅλες τὶς ἐπίγειες χαρὲς κι ἀπολαύσεις. Δὲν εἶναι γιὰ μᾶς αὐτές. Ὁ Κύριός μας εἶπε πὼς ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός μας ἐκεῖ θὰ εἶναι κι ἡ καρδιά μας (βλ. Λουκ. ιβ 34). Κι ὁ δικός μας ὁ θησαυρὸς εἶναι στὸν οὐρανό. Γι αὐτὸ ἄς ἀγωνιστοῦμε μ ὅλη μας τὴν καρδιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν οὐράνια πατρίδα. Ἐκεῖ ὅλες οἱ θλίψεις ποὺ περάσαμε θὰ μετατραποῦν σὲ χαρά οἱ προσβολὲς σὲ δόξα τὰ δάκρυα κι οἱ στεναγμοὶ σὲ παραμυθία οἱ ἀρρώστιες κι ὁ μόχθος σὲ ἀτελεύτητη εἰρήνη. Στάρετς Ἱλαρίων Βλ. «Μικρὴ Ρωσικὴ Κλίμακα» Πέτρου Μπότση

11 Πίσω ἀπὸ τὶς ὑπερβολὲς «κρύβεται» ὑπερηφάνεια καὶ Διάβολος... Ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «... μὴ ὑπερφρονεῖν παρ ὅ δεῖ φρονεῖν ἀλλὰ φρονεῖν εἰς τὸ σωφρονεῖν, ἑκάστῳ ὡς ὁ Θεὸς ἐμέρισε μέτρον πίστεως» (Ρωμ. ΙΒ 3), δηλαδὴ δὲν πρέπει νὰ φρονοῦμε περισσότερα πράγματα γιὰ τὸν ἑαυτό μας, ἀπὸ κεῖνα ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Θεός, ἀλλὰ τὶς ἐλλείψεις θὰ καλύπτουμε διὰ τῆς Πίστεως. Ἐπειδὴ πολλοὶ πίστεψαν πὼς μποροῦν νὰ κάνουν περισσότερη ἄσκησι καὶ νὰ γίνουν περισσότερο ἐνάρετοι, ἀπὸ τοὺς ἄλλους Πατέρες καὶ χριστιανοὺς, γι αὐτὸ πολεμήθηκαν οἱ τοιοῦτοι καὶ ὑπέφεραν ἀπὸ τὰ βέλη τοῦ πονητοῦ τὰ πεπυρωμένα. Ὅσοι, μὲ τὴν ἄδεια καὶ εὐλογία τοῦ Γέροντα καὶ πνευματικοῦ τους, ἔκαναν πιὸ πολλὴ προσευχή, νηστεία καὶ ἄσκησι, αὐτοί, μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ, προώδευσαν στὴν ταπείνωσι, ἀναδείχθηκαν μεγάλοι ἐργάτες τῆς ὑπακοῆς, ἔγιναν ὑποδείγματα τελειότητας καὶ ἀπλανεῖς ὁδηγοὶ στοὺς ἄλλους. Ἐκεῖνοι ὅμως ποὺ προσπάθησαν, μὲ τὸ θέλημά τους, νὰ φανοῦν ἀνώτεροι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, μὲ πνεῦμα ἐγωϊσμοῦ, πέσανε στὴν καταραμένη ὑπερηφάνεια καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους πειρασμούς, τόσο ποὺ πολλοὶ ἀπ αὐτοὺς χάθηκαν ἤ πλανέθηκαν ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς καὶ ἔγιναν παιχνιδάκι στὰ χέρια τοῦ Σατανᾶ. Ἔτσι καθὼς διηγήθηκαν δυὸ ἐνάρετοι καὶ ἅγιοι Γέροντες στὰ Καυσοκαλύβια, ὁ Γέρο-Ἱερόθεος καὶ ὁ Πατὴρ Τιμόθεος, ἀπὸ τὴν Καλύβα «Κοίμησις τῆς Θεοτόκου» ὅπου καὶ τὸ σπήλαιο τοῦ ἁγίου Ἀκακίου τοῦ νέου, πὼς σὲ μιὰ Καλύβα πιὸ πάνω ἀπὸ τὴ δική τους, τοῦ «ἁγίου Χαραλάμπους», ἔμενε ὁ Γέρων Αὐξέντιος, ποὺ χε ὑποτακτικό του τὸ Γέρο-Χαράλαμπο. Ὁ πάτερ Χαράλαμπος, σὰν πέθανε ὁ Γέροντάς του, εἶπε ἡ ἰδέα του, ὁ λογισμός του, νὰ γίνει ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ποὺ δὲν ἦταν ἄλλο παρὰ σατανικὴ ὑποβολή, ποὺ ἤθελε νὰ τὸν πλανέσει ἀπὸ τὸ χαραγμένο δρόμο τῆς ἀρετῆς ποὺ εἶχαν οἱ Γεροντάδες του, ἤθελε δηλαδὴ νὰ κάνει περισσότερη ἐγκράτεια, νηστεία καὶ

12 προσευχή, ἀπὸ κείνη ποὺ ἔκανε ὁ Γέροντάς του, ὁ ὁποῖος ἦταν πραγματικὰ ἐνάρετος καὶ ἅγιος Μοναχός. Ὁ Γέρο-Χαράλαμπος πῆρε ἕνα σάκκο παξιμάδι καὶ λίγο νερό, κλείστηκε μέσα στὸ Καλύβι του καὶ ἔβαλε ὅρο στὸν ἑαυτό του, νὰ μὴ βγεῖ ἔξω ἄν δὲν περάσει ἕνας μήνας τουλάχιστον. Τὴν ἀπόφασί του αὐτή, δὲν τὴ φανέρωσε σὲ κανένα, οὔτε συμβουλεύτηκε κανένα ἀπὸ τοὺς γείτονές του, οἱ ὁποῖοι ἦταν καλοί, ἐνάρετοι Μοναχοὶ καὶ περισσότερο ἔμπειροι στὴ πνευματικὴ ζωή. Μὲ δική του λοιπὸν ἀπόφασι κλείστηκε μέσα ὁ Γέρο-Χαράλαμπος καὶ ἐπιδόθηκε στὴν προσευχή, τὶς μετάνοιες, ἀγρυπνίες καὶ οἱ γείτονές του τὸν εἶχαν κυριολεκτικὰ χάσει. Τὶ εἶχε συμβεῖ ὅμως καὶ χάθηκε ὁ Γέρο-Χαράλαμπος; Ὁ γείτονάς του Γέρο-Διονύσιος, ἀπὸ τὴν Καλύβα τοῦ Ὁσίου Ἀκακίου, ἐπειδὴ εἶχε περάσει περισσότερο ἀπὸ ἕνας μήνας, ποὺ δὲν εἶδε τὸ Γέρο-Χαράλαμπο, ξεκίνησε καὶ πῆγε στὴν Καλύβα του, γιὰ νὰ ἰδεῖ μήπως εἶναι ἄρρωστος. Ὅταν ἔφτασε ἔξω ἀπὸ τὴν Καλύβα του, φώναξε, ἀδερφὲ Χαράλαμπε, ἀλλὰ ἀπόκρισι δὲν ἔλαβε, πῆγε πιὸ κοντὰ στὴν πόρτα, εἶπε τὸ «Δι εὐχῶν...» ἀλλὰ καὶ πάλι δὲν πῆρε καμιὰ ἀπάντησι, τότε ἔσπρωξε τὴν πόρτα καὶ μπῆκε μέσα. Ἡ πόρτα ἦταν ἀνοικτὴ καὶ ὁ Γέρο-Χαράλαμπος ἦταν τυλιγμένος στὸ κρεβάτι του, σὲ μιὰ γωνιὰ καὶ ἔτρεμε σὰν τὸ ψάρι, ποὺ βγαίνει ἔξω ἀπὸ τὸ νερό. Ὁ Γέρο-Διονύσιος τοῦ μιλοῦσε, ἀλλ αὐτὸς ἐξακολουθοῦσε νὰ τρέμει καὶ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ βγάλει λέξι ἀπὸ τὸ στόμα του. Τότε ὁ Γέρο-Διονύσιος πλησίασε πιὸ πολὐ καὶ τοῦ εἶπε: «Γέρο-Χαράλαμπε, ἐγὼ εἶμαι ὁ ἀδελφός σου Διονύσιος, ὁ φίλος σου, τὶ σοῦ συμβαίνει, γιατὶ δὲν μοῦ μιλᾶς;» Τοῦ ἔδωκε λίγο νερὸ καὶ λίγο παξιμάδι νὰ φάει καὶ κεῖνος φοβισμένος τὸν κύτταζε σὰν ἀφηρημένος χωρὶς νὰ λέγει τίποτε. Σὲ μιὰ στιγμή, σὰν νὰ συνῆλθε ἀπὸ κάτι, πετάχτηκε ἀπότομα ἐπάνω, τὸν ἀγκάλιασε καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀδελφέ μου σῶσε με» ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ νὰ λέει μὲ τρόμο «ἤρθανε οἱ Δαίμονες νὰ μὲ πνίξουν». Ὁ Γέρο-Διονύσιος, τοὔδωσε θάρρος καὶ τοῦ εἶπε: «Καὶ τώρα σὲ παρακαλῶ, πές μου τὶ ἀκριβῶς σοῦ συνέβη καὶ εἶσαι τόσο φοβισμένος;»

13 Ὁ Σατανὰς τροφοδοτεῖ τοὺς λογισμοὺς τοῦ θεληματάρη Ὁ Μοναχὸς Χαράλαμπος ξεθάρρεψε καὶ ἄρχισε νὰ λέγει στὸ φίλο καὶ ἀδελφό του Γέρο-Διονύσιο: «Ἀδελφέ, μοῦ εἶπε ὁ λογισμός μου, νὰ γίνω καλύτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους Πατέρες κι ἀπὸ ἐσᾶς. Νὰ γίνω ἔγκλειστος καὶ νηστευτής. Πῆρα λίγο παξιμάδι μὲ τὸ ὁποῖο πέρασα μιὰ βδομάδα. Ὅταν σώθηκε τὸ παξιμάδι αὐτό, ἀπεφάσισα νὰ βγῶ καὶ νὰ πάρω ἄλλο καὶ νὰ συνεχίσω τὴν ἄκρα ἀσκητικὴ ζωή, χωρὶς νὰ γεύωμαι τίποτα ἄλλο. Μόλις ἄνοιξα τὴν πόρτα, βρῆκα ἕνα σακὶ γεμᾶτο παξιμάδια, μὲ πολλὴ χαρὰ καὶ εὐχαρίστησι τὸ πῆρα μέσα καὶ μοῦ εἶπε ὁ λογισμός μου: «Φαίνεται θὰ εἶναι ἀρεστὴ στὸ Θεὸ ἡ νηστεία, ἡ προσευχὴ καὶ γενικὰ ἡ ζωή μου αὐτὴ ποὺ κάνω», καὶ ἄρχισα μέσα μου νὰ φουσκώνω. Ἔκλεισα τὴν πόρτα καὶ συνέχισα μὲ περισσότερο ζῆλο τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἀγρυπνία.»πέρασε ἔτσι ἕνας μήνας καὶ τὰ πράγματα πήγαιναν μιὰ χαρὰ ὥς χθές, ὁπότε τὰ μεσάνυχτα περίπου, μετὰ ἀπὸ τὶς μετάνοιες καὶ τὰ κομβοσχοίνια, ἄρχισα μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας νὰ λέω τοὺς «χαιρετισμούς», βρισκόμουν ἀκριβῶς στὸν οἶκο ποὺ λέγει : «Τεῖχος εἶ τῶν Παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε καὶ πάντων τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων, ὁ γὰρ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς κατασκεύασέ σε ποιητὴς Ἄχραντε, οἰκήσας ἐν τῆ μήτρα σου καὶ πάντας σοι προσφωνεῖν διδάξας». Στὸ σημεῖο αὐτό, ἄκουσα κτύπους στὴν πόρτα, βγῆκα καὶ εἶδα ἕνα Γέρο ἀσπρογένη, ἦταν λίγο κουτσὸς καὶ μοῦ φάνηκε πολὺ ἄγριος.»τὸν ρώτησα ποιὸς εἶναι καὶ τὶ γυρεύει; Αὐτὸς μοῦ εἶπε: «- Παιδί μου, ἐγὼ εἶμαι πνευματικὸς ἀπὸ τὴν Ἁγιάννα, ἔμαθα τοὺς ἀγῶνες σου, ὅπως βλέπεις εἶμαι κουτσός, καὶ ἐπειδὴ ἀγαπῶ πολὺ αὐτούς, ποὺ μὲ τὸ θέλημά τους ἀγωνίζονται κρυφά, γιὰ νὰ τοὺς δοξάσει ὁ... αὐτὸς φανερὰ (δὲν εἶπε τὴ λέξι Θεὸς) ἦρθα μὲ πολὺ κόπο νὰ σοῦ φέρω τὸ παξιμάδι αὐτὸ καὶ ὅταν σωθεῖ, πᾶρε αὐτὸ τὸ καλαθάκι, ἔχει μέσα ἑκατὸ λίρες, γιὰ νὰ ἀγοράζεις παξιμάδι καὶ νὰ μὴ βγαίνεις ἀπὸ τὸ Καλύβι σου».»ὅταν ἅπλωσε τὸ χέρι νὰ μοῦ δώσει τὸ καλάθι μὲ τὶς λίρες, εἶδα τὰ νύχια του κόκκινα, πολὺ μεγάλα καὶ γυριστὰ πρὸς τὰ μέσα τόσο,

14 ποὺ φτάνανε μέχρι τὸν ἀγκώνα. Τρόμαξα καὶ τοῦ εἶπα: «Ἄν θέλεις νὰ σὲ πιστέψω, κάμε τὸ σταυρό σου καὶ ἔλα μέσα νὰ συνεχίσεις ἐσὺ τοὺς χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας». Ἅμα ἄκουσε αὐτὰ τὰ λόγια, μὲ θυμὸ καὶ ὀργὴ μοῦ εἶπε : «Ἐγὼ σὲ λυπήθηκα καὶ ἦρθα ἐδῶ νὰ σὲ βοηθήσω νὰ συνεχίσεις τὸν «καλὸν» ἀγῶνα σου καὶ σὺ δὲν μὲ πιστεύεις καὶ μοῦ λὲς νὰ εἰπῶ σ αὐτή... ποὺ μᾶς ἔκαψε λόγια τέτοια, ποτέ!» Ἔγινε σεισμός, ἔκανε τόσο κρότο καὶ πάταγο, ποὺ νόμισα πὼς γκρέμισε τὸ σπίτι, ἀμέσως γέμισε ὅλο τὸ σπίτι καπνὸ καὶ ἄφησε ἀφόρητη δυσοσμία καὶ ἔγινε ἄφαντος.»ἀπὸ τὸ φόβο μου ἔχασα τὶς αἰσθήσεις μου, ἔπεσα κάτω λιπόθυμος καὶ δὲν ξέρω πόσες ὧρες ἔμεινα ἀναίσθητος. Ὅταν συνῆλθα, σύρθηκα ὡς ἐδῶ καὶ ἕνα ἡμερόνυχτο εἶμαι ποὺ τρέμω ὅπως μὲ βλέπεις, ἄν δὲν ἐρχόσουνα θὰ πέθαινα ἀπὸ τὸ φόβο μου. Σὲ παρακαλῶ, βοήθησέ με, δὲν μπορῶ νὰ μείνω μόνος μου ἄλλο, φοβᾶμαι, μήπως ξανάρθουν οἱ Δαίμονες καὶ μὲ πνίξουν. Παναγία μου, δὲν ξανακάνω αὐτὰ τὰ πράγματα». Ὁ Γέρο-Διονύσης, ἀφοῦ παρηγόρησε ἀρκετὰ τὸ Γέρο-Χαράλαμπο, τὸν πῆγε στὸν Πνευματικὸ Παπα-Συμεών, ὁ ὁποῖος προσευχήθηκε γι αὐτὸν κι ἀπὸ κεῖ τὸν παρέλαβε στὸ σπίτι του, στὸν ἅγιο Ἀκάκιο. ὅπου ἔμεινε μιὰ βδομάδα καὶ ἐξακολουθοῦσε νὰ τρέμει ἀπὸ τὸ φόβο του. Καὶ ἔλεγε: «Εἶναι πολὺ τρομερὸ νὰ ἰδεῖτε τοὺς Δαίμονες». Ὕστερα ἀπὸ πολλὲς ἡμέρες ὅταν συνῆλθε καὶ ἡρέμησε, τὸν πῆρε ὁ Γέρο-Διονύσιος καὶ μαζὶ μὲ ἄλλους Πατέρες τὸν πῆγε στὴν ἐκκλησία τοῦ Κυριακοῦ, ὅπου διηγήθηκε παρουσία, ὅλων τῶν Πατέρων τῆς Σκήτης, τὸ πάθημά του καὶ ζήτησε μὲ πολλὴ ταπείνωσι, συγχώρεσι ἀπὸ ὅλους. Ἀπὸ τότε, μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ, ἀκολουθοῦσε τὴν τάξι ποὺ εἶχαν ὅλοι οἱ Πατέρες. Δὲν ἔκανε δὲ τίποτε, οὔτε ἕνα κομβοσχοίνι, ἄν δὲν ρωτοῦσε τοὺς Πατέρες καὶ χωρὶς νὰ συμβουλευτεῖ τὸν Πνευματικό, καὶ ἔτσι ἡσύχασε ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς τοὺς πειρασμοὺς τοῦ Σατανᾶ καὶ σὲ βαθὺ γῆρας τελείωσε τὴν ἐπίγεια καὶ πρόσκαιρη αὐτὴ ζωή, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ ἀπολαύσει τὰ αἰώνια ἀγαθά. Βλ. Γεροντικὸ τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Ἀνδρέου-Χαραλάμπους Θεοφιλοπούλου

15 ΕΡ.: Ποιὸς θέσπισε τὶς νηστεῖες; ΑΠ.: Τὴ νηστεία τὴ νομοθέτησε ὁ θεὸς στὸν παράδεισο, ἀμέσως μετὰ τὴν πλάση τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ἀπαγόρευσε στοὺς πρωτοπλάστους νὰ φάνε «ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ» (Γέν. 2:17). Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀναφέρονται πολλὲς περιπτώσεις νηστείας (Ἔξ. 34:28, Δευτ. 9:9, 18 Κρ. 20:26, Α Βασ. 7:6, Β Βασ. 12:16, Γ Βασ. 20:27, Β Παραλ. 20:3, Α Ἔσδ. 8:49, Β Εσδ. 8:21, Νεεμ. 9:1, Α Μακ. 3:47, Ἰων. 3:5,κ.ἄ.). Ὁ βασιλιὰς καὶ προφήτης Δαβὶδ μὲ τὴ νηστεία ταπείνωνε τὴν ψυχήν του (Ψαλμ. 34:13) καὶ νήστευε τόσο, ποὺ τὰ γόνατά του ἔτρεμαν, ὅπως ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος (Ψαλμ.108:24). Σὲ κάθε δύσκολη περίσταση οἱ Ἰασραηλίτες κήρυσσαν γενικὴ νηστεία καὶ προσευχή. Ὁ Μωσαϊκὸς νόμος ὅριζε τὴ νηστεία (Ἀριθ. 29:7). Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ ἦρθε ὄχι γιὰ νὰ καταργήσει τὸ Νόμο ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν συμπληρώσει (Ματθ. 5:17), ἐπικύρωσε τὴ νηστεία πρῶτα πρῶτα μὲ τὸ παράδειγμά του, ὅταν νήστεψε σαράντα μέρες καὶ σαράντα νύχτες (Ματθ. 4:2), καὶ ἔπειτα μὲ τὴ διδαχή του: «Ὅταν νηστεύετε, νὰ μὴ γίνεστε σκυθρωποί» (Ματθ. 6:16). Βεβαίωσε, ἄλλωστε, ὅτι «τὸ δαιμονικὸ γένος δὲν βγαίνει παρὰ μόνο μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία» (Ματθ. 17:21). Ὅ,τι δίδαξε μὲ τὰ λόγια Του καὶ μὲ τὴ θεανθρώπινη ζωή Του ὁ Χριστὸς, αὐτὸ ἀκολουθοῦσε πάντα καὶ συνεχίζει νὰ ἀκολουθεῖ ἡ Ἐκκλησία ἀπαρασάλευτα. Οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ τηροῦσαν τὴν ἐντολὴ τῆς νηστείας μὲ ἀκρίβεια, ὅπως πληροφορούμαστε ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (13:2, 14:23) Πολὺ νωρὶς, μάλιστα, ἡ νηστεία θεσμοθετήθηκε μὲ συγκεκριμένους ἱεροὺς κανόνες (69ος Ἁγίων Ἀποστόλων, 89ος ΣΤ Οἰκουμενικῆς Συνόδου κ.ἄ.)

16 Ἀπὸ τὶς ἑφτὰ ἡμέρες τῆς ἑβδομάδας νηστεύουμε δὺο, τὴν Τετάρτη καὶ τὴν Παρασκευὴ, ἐπειδὴ τότε ὁ Κύριος παραδόθηκε καὶ σταυρώθηκε ἀντίστοιχα. Νηστεύουμε, ἐπίσης, στὶς 29 Αὐγούστου (ἀνάμνηση τῆς ἀποτομῆς τῆς κεφαλῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου) καὶ στὶς 14 Σεπτεμβρίου (ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ). Τέλος, μέσα στὸ ἔτος ὑπάρχουν τέσσερις περίοδοι νηστείας, δύο πρὸς τιμὴν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας καὶ τῶν Χριστουγέννων, μία πρὸς τιμὴν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Δεκαπενταυγούστου καὶ μὶα πρὸς τιμὴν τῶν Ἁγίων Ἀποστολων ἀπὸ τὴ Δευτέρα μετὰ τὴν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων μέχρι τὶς 28 Ἰουνίου. ΕΡ.: Ποιὰ εἶναι ἡ ὠφέλειά μας ἀπὸ τὴ νηστεία; ΑΠ.: Πολλαπλὴ εἶναι ἡ ὠφέλεια τῆς νηστείας: Πρῶτον, αὐτὴ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀντιληφθεῖ σύντομα καὶ ξεκάθαρα πώς, γιὰ νὰ διατηρηθεῖ στὴ ζωή, δὲν χρειάζεται λουκούλλεια καὶ πολυδάπανη διατροφή, καὶ πώς, ἀπεναντίας, τὴν ὑγεία του τὴ διασφαλίζει καλύτερα μὲ τὴ λιτὴ δίαιτα. Δεύτερον, ἀποκαλύπτει στὸν ἄνθρωπο τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες του, καθὼς αὐτός, μὲ τὴν αὐστηρὴ ἐγκράτεια ἀπὸ τὶς τροφές, διαπιστώνει πόσο προσκολλημένη εἶναι ἡ ψυχή του στὴν ὕλη καὶ τὴν ἀπόλαυση. Τρίτον, καθαρίζει τὸ νοῦ ἀπὸ τοὺς κακοὺς λογισμοὺς καὶ τὸν γεμίζει μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος νηστεύει, λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, προσεύχεται μὲ ἀγαθὸ πνεῦμα. Τέταρτον, κάνει τὴν ψυχὴ ἀνάλαφρη καὶ ρωμαλέα, τὴν ὑψώνει πάνω ἀπὸ τὰ γήινα καὶ τὴν ὁμοιώνει μὲ τὶς ἄσαρκες οὐράνιες δυνάμεις. Πέμπτον, ἰσχυροποιεῖ τὴ θέληση καὶ ὑποτάσσει τὸ σῶμα στὸ πνεῦμα. Ἕκτον, καταστέλλει τὶς σαρκικὲς ὁρμὲς καὶ συντελεῖ στὴ νέκρωση ὅλων τῶν παθῶν, στὴ γενικὴ δηλαδὴ θεραπεία τῆς ψυχῆς, ἑπομένως καὶ στὴ σωτηρία της. ΕΡ.: Ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ σχέση μας μὲ τὰ ἐπίγεια ἀγαθά,

17 ὥστε νὰ μὴ βλάπτεται ἀπ αὐτὰ ἡ ψυχὴ μας; ΑΠ.: Γιὰ νὰ μὴν ἐμποδίζεται τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μας ἀπὸ τὰ ἐπίγεια ἀγαθά, πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπόψη μας καὶ νὰ πράττουμε τὰ ἀκόλουθα: Πρῶτον, γιὰ τὴν ἀπόκτηση χρημάτων ἤ ἄλλων ὑλικῶν πραγμάτων, δὲν πρέπει ποτὲ νὰ ἀδικοῦμε τὸν πλησίον καὶ γενικότερα, νὰ χρησιμοποιοῦμε παράνομα καὶ ἀθέμιτα μέσα, δολερὰ τεχνάσματα, ἀπάτες καὶ ψεύδη. Γιατὶ ὁ Θεὸς μισεῖ τὴν ἀδικία (Ψαλμ. 44:8 Ἑβρ.1:9) καὶ τιμωρεῖ, ἀργὰ ἤ γρήγορα, ὅλους ὅσοι ἀδικοῦν. «Θὰ σηκωθεῖ ὁ Κύριος», λέει ἡ Γραφή, «καὶ θὰ ἀποδώσει τὴ δίκαιη ἀνταπόδοση σ αὐτοὺς ποὺ ἀδικοῦν. Στὸ κεφάλι τους θὰ πέσουν οἱ ἀδικίες ποὺ ἔκαναν. Ἐπειδὴ ἀδίκησαν τοὺς ἀγαθοὺς ἀνθρώπους, θὰ θανατωθοῦν. Φοβερὴ κρίση θὰ ἀφανίσει τοὺς ἀσεβεῖς»(σοφ. Σειρ. 17:23, Παροιμ.1:32). Σωστά, λοιπόν, ἀποφαίνεται ὁ ψαλμωδὸς πὼς «ὅποιος ἀγαπάει τὴν ἀδικία, μισεῖ τὴν ψυχὴ του» (Ψαλμ. 10:5). Γι αὐτὸ ἄς ἀποκτᾶμε ὑλικὰ ἀγαθὰ μόνο μὲ νόμιμα μέσα, μὲ τρόπους δηλαδὴ ποὺ ἐπιτρέπονται τόσο ἀπὸ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ ὅσο καὶ ἀπὸ τὸ νόμο τῆς πολιτείας, ὅπως εἶναι, κυρίως, ἡ ἐργασία, ὁ τίμιος προσωπικὸς κόπος. Ἡ ἐργασία, ἄλλωστε, περιλαμβάνεται στὶς ἐντολὲς τόσο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (Γεν. 2:15 καὶ 3:23, Ἔξ. 20:9 11) ὅσο καὶ τῆς Καινῆς (Πράξ. 20:35, Ἐφ. 4:28). Δεύτερον, κανεὶς δὲν πρέπει νὰ ἐπιδιώκει τὴν ἀπόκτηση ἐπίγειων ἀγαθῶν γιὰ σκοποὺς μάταιους ἤ, πολὺ περισσότερο, ψυχοφθόρους. Τρίτον, δὲν πρέπει νὰ στηριζόμαστε στὰ πλούτη ποὺ τυχὸν κατέχουμε καὶ ν ἀφήνουμε τὴν καρδιά μας νὰ αἰχμαλωτίζεται ἀπ αὐτά, γιατὶ ὅλα τὰ ἐπίγεια ἀγαθὰ εἶναι φθαρτὰ καὶ πρόσκαιρα. Συχνά, μάλιστα, ὅπως ἐπιβεβαιώνει ἡ πείρα, ἀπὸ κάποιο ἀσήμαντο γεγονὸς στερεῖται κανεὶς ὅλη τὴν περιουσία του. Τέταρτον, ἄν συμβεῖ νὰ χάσουμε τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ μας, πίσω ἀπ αὐτὴ τὴν ἀπώλεια θὰ πρέπει νὰ δοῦμε τὴν πάνσοφη βούληση τοῦ Κυρίου, νὰ ὑποταχθοῦμε σ αὐτὴν δίχως βαρυγγώμια καὶ νὰ ὑπομείνουμε μὲ γενναιοψυχία τὴ φτώχεια. Ἀκόμα καὶ μέσα στὴν ἔσχατη ἀνέχεια, ἄς μὴν πάψουμε νὰ ἐλπίζουμε στὸν πανά

18 γαθο Θεὸ καὶ νὰ δοξάζουμε τὸ πανάγιο ὄνομα Του, ὅπως ἔκανε ὁ δίκαιος καὶ πολύαθλος Ἰωβ (1:21). Γιατὶ, ἄς μὴν τὸ ξεχνᾶμε, τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ δὲν φέρνουν τὴν πραγματικὴ εὐτυχία, δηλαδὴ τὴν παρηγοριά, τὴν ἀνάπαυση καὶ τὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, οὔτε εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς. Ἀπεναντίας, μάλιστα, δυσκολεύουν τὴ σωτηρία, μιὰ καί, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, «δύσκολα θὰ μπεῖ πλούσιος στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 19:23) Πέμπτον, πρέπει νὰ παρακαλᾶμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς δίνει τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ἐπίγεια ζωή μας ὑλικὰ ἀγαθά, ὅπως μᾶς δίδαξε ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Κυριακὴ Προσευχὴ: «τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον»(ματθ. 6:11). Ἄς Τοῦ τὰ ζητᾶμε, ὅμως, μὲ τὴν προϋπόθεση πὼς ἡ χορήγησή τους θὰ εἶναι καρπὸς τοῦ θελήματός Του καὶ πὼς δὲν θὰ ἐμποδίσει τὴ σωτηρία μας. Ἕκτον, ποτὲ δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε πὼς ὁ Θεὸς καὶ κανένας ἄλλος εἶναι ὁ χορηγὸς κάθε ἀγαθοῦ. «Κάθε καλὴ προσφορὰ καὶ κάθε τέλειο δῶρο ἔρχεται ἀπὸ ψηλὰ», λέει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος (1:17). Ἔτσι, ὅλα ὅσα ἔχουμε ἀνήκουν στὸν Θεὸ, εἶναι δική Του περιουσία, ποὺ μᾶς τὴ δάνεισε, γιὰ νὰ ἱκανοποιοῦμε τόσο τὶς δικές μας ἀνάγκες ὅσο καὶ τὶς ἀνάγκες τῶν φτωχῶν ἀδερφῶν μας μὲ τὴν ἐλεημοσύνη. «Ὁ Θεὸς», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «μπορεῖ νὰ σᾶς χορηγήσει πλουσιοπάροχα κάθε δωρεὰ, γιὰ νὰ εἶστε πάντα σὲ ὅλα τελείως αὐτάρκεις καὶ νὰ δίνετε μὲ τὸ παραπάνω γιὰ κάθε καλὸ σκοπὸ» (Β Κορ. 9:8). Ἀκόμα καὶ οἱ καρποὶ τοῦ προσωπικοῦ μας μόχθου δεν ἀνήκουν ὅλοι σ ἐμᾶς πρέπει νὰ τοὺς μοιραζόμαστε μὲ τοὺς ἄλλους, ἀφοῦ κι αὐτοὶ δῶρα τοῦ Θεοῦ εἶναι. Γι αὐτὸ ὁ ἀπόστολος συμβουλεύει τὸν καθένα μας «νὰ ἐργάζεται τίμια μὲ τὰ χέρια του, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ δίνει καὶ σ ὅποιον ἔχει ἀνάγκη» (Ἐφ. 4:28). Ὁ ἴδιος, μιλώντας κάποτε στοὺς πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσσου, εἶπε: «Ἀσήμι ἤ χρυσάφι ἤ ἱματισμὸ ποτὲ δὲν ζήτησα. Ἐσεῖς οἱ ἴδιοι ξέρετε ὅτι γιὰ τὶς ἀνάγκες τὶς δικὲς μου καὶ τῶν συνεργῶν μου δούλεψαν αὐτὰ ἐδῶ τὰ χέρια. Μὲ κάθε τρόπο σᾶς ἔδωσα τὸ παράδειγμα ὅτι πρέπει νὰ ἐργάζεστε ἔτσι σκληρά, γιὰ νὰ μπορεῖτε νὰ βοηθᾶτε αὐτούς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη. Νὰ θυμάστε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ, ποὺ εἶπε: Καλύτερα εἶναι νὰ δίνεις παρὰ νὰ παίρνεις» (Πράξ. 20:33 35)

19 ΕΡ.: Εἶναι μεγάλο κακὸ ἡ ζήλια; ΑΠ.: Ἡ ζήλια εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες κακίες γιὰ τοὺς ἑξῆς λόγους: Πρῶτον, ἡ Γραφὴ μᾶς παραγγέλλει νὰ χαιρόμαστε μαζὶ μ ἐκείνους ποὺ χαίρονται καὶ νὰ κλαῖμε μαζὶ μ ἐκείνους ποὺ κλαῖνε (Ρωμ. 12:15). Ὁ ζηλότυπος, ὅμως, τὶ κάνει; Χαίρεται γιὰ τὴ δυστυχία τοῦ ἄλλου καὶ κλαίει γιὰ τὴν εὐτυχία του! Δεύτερον, ὁ Κύριος μᾶς προστάζει ν ἀγαπᾶμε ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀκόμα καὶ τοὺς ἐχθρούς μας (Ματθ. 5:44). Ὁ ζηλότυπος, ὅμως, ὄχι μόνο τοὺς ἐχθρούς του δὲν ἀγαπάει, μὰ καὶ τοὺς συγγενεῖς του καὶ τοὺς φίλους του καὶ τοὺς εὐεργέτες του, ὅταν τοὺς ζηλεύει, τοὺς βλέπει σὰν ἐχθροὺς καὶ θέλει νὰ τοὺς βλάψει, ὅπως ὁ Κάϊν τὸν ἀδερφό του Ἄβελ καὶ οἱ Ἰουδαῖοι τὸν Ἰησοῦ. Τρίτον, ἡ χαρὰ γιὰ τὴ δυστυχία τοῦ ἄλλου καὶ ἡ λύπη γιὰ τὴν εὐτυχία του εἶναι αἰσθήματα κατεξοχὴν διαβολικά. Ὁ σατανάς, ὁ ξεπεσμένος Ἑωσφόρος, ἔφερε στὸν κόσμο τὴ ζήλια, τὴν πρώτη καὶ κύρια κακία ποὺ χαρακτηρίζει τὸν ἴδιο ὡς πονηρὸ πνεῦμα. Ἀπὸ ζήλια, ἄλλωστε, παρέσυρε στὴν πτώση τοὺς προπάτορές μας. Ὁ ζηλότυπος ἄνθρωπος, λοιπόν, ἀποτελεῖ τὴν πιὸ πιστὴ ἀπομίμηση τοῦ διαβόλου καὶ τῶν δαιμόνων. Εἶναι, μάλιστα, χειρότερός τους σὲ τοῦτο: Τὰ πονηρὰ πνεύματα ποτὲ δὲν ζηλεύουν τὸ ἕνα τὸ ἄλλο. Ἀντικείμενα τῆς ζήλιας τους εἶναι οἱ ἄνθρωποι. Ὁ ζηλότυπος ἄνθρωπος, ὅμως, ξεχύνει τὸ φαρμάκι του ἐνάντια στὸν ὅμοιό του ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος συχνά, ὅπως εἶπα, εἶναι ἀδερφός του, φίλος του ἤ εὐεργέτης του! ΕΡ.: Πῶς θεραπεύεται κανεὶς ἀπὸ τὸ πάθος τῆς ζήλιας; ΑΠ.: Ἡ θεραπεία εἶναι ἁπλή, φτάνει νὰ τὴ θέλει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν καρδιά του. Πρῶτα πρῶτα, πρέπει νὰ σκέφτεται πόσο μικρὸς ἀλλὰ καὶ πόσο ἅμαρτωλὸς εἶναι «χῶμα καὶ στάχτη» (Ἰώβ. 42:6). Τὸ πιὸ μικρὸ φύσημα τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀρκετὸ γιὰ νὰ τὸν ἐξαφανίσει. Ποτὲ νὰ μὴν ξεχνάει πὼς ὅλα τὰ καλὰ ποὺ ἔχει εἶναι τοῦ Θεοῦ, στὸν Ὁποῖο αὐτὸς τόση λύπη προξενεῖ μὲ τὶς καθημερινές του ἁμαρτίες. Μὲ τέτοιες σκέψεις θὰ ταπεινώνεται. Καὶ ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος ποτὲ δὲν κυριεύεται ἀπὸ τὴν ζήλια. Γιατὶ ἡ ζήλια εἶναι

20 θυγατέρα τῆς ὑπερηφάνειας. Δεύτερον, πρέπει ἀδιάλειπτα ν ἀγωνίζεται ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ἀγάπης. Νὰ θυμᾶται πὼς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἔπλασε, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς λύτρωσε, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς ὅρισε νὰ γευόμαστε τὴν ἀγάπη και σ ἐτούτη καὶ στὴν ἄλλη ζωή. «Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ τέλεια ἐκπλήρωση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος ἀγαπάει τὸν ἄλλο, ἔχει τηρήσει ὅλον τὸ θεῖο νόμο» (Ρωμ.13:10, 8). Ὅπου, λοιπὸν, ὑπάρχει ἀγάπη, δὲν ἔχει θέση ἡ ζήλια, ὅπως καὶ καμμιὰ ἄλλη κακία. «Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπάει, δὲν ζηλεύει» (Α Κορ. 13:4). Τέλος, τρίτον, ἄς ἔχει ὁ καθένας μας τὴν ἐπίγνωση τῆς ματαιότητας τοῦ ἐπίγειου βίου καὶ τῶν βιοτικῶν πραγμάτων. Ὅλα στὸν κόσμο τοῦτο εἶναι μάταια: πλούτη, μεγαλεῖα, δόξα, τιμὲς. Καὶ δὲν εἶναι μόνο μάταια, ἀλλὰ καὶ ψυχόλεθρα. Ἐμεῖς, ἀναγεννημένοι ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ γαλουχημένοι μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀπολαύσεως τῶν μελλοντικῶν ἀγαθῶν ποὺ «μάτι δὲν τὰ εἶδε καὶ αὐτὶ δὲν τ ἄκουσε καὶ νοῦς ἀνθρώπου δὲν τὰ φαντάστηκε» (Α Κορ. 2:9), ἄς οἰκειωθοῦμε τὴ διδασκαλία τῆς οὐράνιας Σοφίας. Ἄς πάρουμε τὰ μάτια μας ἀπὸ τὴν γῆ καὶ ἄς ὑψώσουμε στὸν οὐρανό, «ἐκεῖ ποὺ κάθεται ὁ Χριστὸς στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ ἡ σκέψη μας ἄς εἶναι στραμμένη στὰ οὐράνια ἀγαθὰ, ὄχι στὰ γήινα» (Κολ. 3:1 2). Ἔτσι θὰ κατανοήσουμε πόσο τυφλὸ καὶ ἀνόητο πάθος εἶναι ἡ ζήλια, ἔτσι θὰ συνειδητοποιήσουμε πόσο ἄδικα μᾶς ταλαιπωρεῖ, ἔτσι θὰ τὴ διώξουμε μιὰ γιὰ πάντα ἀπὸ τὴν καρδιά μας! Βλ. Ἀπαντήσεις σὲ ἐρώτημα Χριστιανῶν Ἐκδ. Ι. Μονῆς Παρακλήτου

21 Ἡ πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ὁ Θεὸς, τὸ Τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Παντοδύναμο ὅπως ὁ Πατέρας καὶ ὁ Υἱός. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ζωογονεῖ, ἐμψυχώνει καὶ ἐνδυναμώνει τὰ πλάσματα. Αὐτὸ δίνει στὰ ζῶα τὴ ζωή, στοὺς ἀνθρώπους τὸ νοῦ καὶ στοὺς Χριστιανοὺς τὴν ἀνώτερη ζωή, τὴν Πνευματική. Αὐτὸ Φωτίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ βοηθάει νὰ μπεῖ στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Τὸ Ἅγιο Πνεύμα δίνεται στὸν καθένα μας ὄχι σύμφωνα μὲ τὴν ἀξία τῶν καλῶν ἔργων του, ἀλλὰ δωρεάν, σύμφωνα μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴ σωτηρία του. Τὶ μᾶς χαρίζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Ὅταν κατοικήσει μέσα στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τοῦ δίνει Πίστη καὶ Φωτισμό. Χωρὶς Αὐτὸ κανεὶς δὲν μπορεὶ νὰ ἔχει ἀληθινὴ καὶ ζωντανὴ πίστη. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γεννάει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἀληθινὴ Ἀγάπη. Ἅγιο Πνεῦμα δίνει στὸν ἄνθρωπο Δύναμη. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει στὸν ἄνθρωπο Σοφία. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει τὴν ἀληθινὴ Χαρά, τὴν καρδιακὴ Εὐτυχία καὶ τὴν ἀσάλευτη Εἰρήνη. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει τὴν ἀληθινὴ Ταπείνωση. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς διδάσκει τὴν ἀληθινὴ Προσευχή. Πῶς θὰ καταφέρουμε νὰ κρατήσουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὴν καρδιὰ μας; Τὰ γνωστὰ καὶ ἀποτελεσματικὰ μέσα γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε κρατήσουμε στὴ καρδιά μας τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῶν Ἱερῶν Γραφῶν καὶ τὴν πείρα τῶν μεγάλων Ἁγίων εἶναι τὰ ἑξῆς: 1. Ἡ καθαρὴ καρδιὰ καὶ τὸ ἁγνὸ σῶμα. 2. Ἡ ταπεινοφροσύνη. 3. Ἡ ὑπακοὴ στὴ Φωνὴ τοῦ Θεοῦ. 4. Ἡ προσευχή

22 5. Ἡ καθημερινὴ αὐταπάρνηση. 6. Ἡ ἀνάγνωση καὶ ἀκρόαση τῆς Ἁγίας Γραφῆς. 7. Τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ κατεξοχὴν ἡ Θεία Κοινωνία. Κάθε πιστὴ ψυχὴ μπορεῖ νὰ γεμίσει μὲ Ἅγιο Πνεῦμα, ἄν καθαριστεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴ φιλαυτία καὶ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι πάντα ὁλόγυρά μας καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ μπεῖ μέσα μας. Ἀλλὰ οἱ κακές μας πράξεις μᾶς περιβάλλουν σὰν πέτρινο τοῖχος καὶ τὰ ἁμαρτήματά μας σὰν ἄγριοι Τὸ διώχνουν μακριά μας καὶ δὲν Τὸ ἀφήνουν νὰ μᾶς πλησιάσει. Κάθε ἁμαρτία διώχνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Οἱ πιὸ μισητές Του ὅμως εἶναι ἀπὸ τὶς σωματικές, ἡ πορνεία καὶ ἀπὸ τὶς ψυχικές, ἡ ὑπερηφάνεια. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ τέλεια καθαρότητα, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ κατοικήσει σὲ ἄνθρωπο μολυσμένο ἀπὸ ἁμαρτίες. Πῶς νὰ μείνει στὴν καρδιά μας, ὅταν αὐτὴ εἶναι γεμάτη μὲ μέριμνες, ἐπιθυμίες καὶ πάθη;

23 Ἕλληνα ἀδελφέ μου, δὲν ὑπάρχει πιὰ ἡ πολυτέλεια τῆς ἀδιαφορίας. Ε ἶσαι νέος Διάβασε καλά! Ἄν θὲς διαφώνησε, ἀλλὰ μὴν ἀδιαφορεῖς! Ἡ πατρίδα ἐκπέμπει σῆμα κινδύνου. Δὲν ἀκοῦς; Ποιὸν περιμένεις νὰ τὴ σώσει; Ποιὸν περιμένεις νὰ σὲ σώσει; Κατάλαβέ το. Ἡ λαίλαπα τοῦ πολέμου, τοῦ ἀκήρυκτου πολέμου ποὺ ζοῦμε, εἶναι ἀνεξέλεγκτη. Ὁ ἐχθρὸς ἔχει ἤδη περάσει τὸ κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ σου. Ὅσο κοιτᾶμε, βέβαια, τὴν τηλεόραση δὲν τὸ ἀντιλαμβανόμαστε. Δὲν θὰ βγεῖ, ὅμως, ἀπὸ ἐκεῖ κανένας σωτήρας Ὁ σωτήρας εἶσαι ἐσύ, γιατὶ ἡ πατρίδα εἶσαι ἐσύ! Ἄν κάτσεις μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα, πολὺ σύντομα θὰ δεῖς τὰ παιδιὰ σου νὰ δουλεύουν γιὰ ἕνα πιάτο φαΐ, δουλικά, ὧρες ἀτέλειωτες. Θὰ δεῖς τὴν περιουσία σου νὰ παραδίδεται στοὺς ξένους, ἐπειδὴ ἔτσι τὸ θέλησαν κάποιοι. Θὰ δεῖς μιὰ Ἑλλάδα ἀνοχύρωτη νὰ σκίζεται σὲ κομμάτια καὶ νὰ μοιράζεται στοὺς ἐχθροὺς της. Κι ὅλα αὐτὰ, ἐπειδὴ δὲν ἀντέδρασες ὅταν εἶχες τὴ δυνατότητα νὰ τὸ κάνεις. Ἡ ἔνδοξη χώρα τῶν Ἑλλήνων, ἡ ποτισμένη ἀπὸ αἷμα ἡρώων καὶ μαρτύρων, τὸ λίκνο τῆς Ρωμηοσύνης, στὰ βάρβαρα χέρια τοῦ 4ου Ράιχ καὶ τῶν συνεργατῶν του. Ἀμαχητί. Τὶ τραγικὴ εἰρωνεία Ἕλληνα ἀδελφὲ μου, δὲν ὑπάρχει πιὰ ἡ πολυτέλεια τῆς ἀδιαφορίας. Δὲν ὑπάρχει ἄλλος χρόνος γιὰ χάσιμο. Μὴν ἀπελπίζεσαι. Δράσε! Μὴν τὸ σκέπτεσαι ἄλλο, ξεσηκώσου! Τώρα. Αὔριο θὰ εἶναι ἀργά. Ἡ ἀρχὴ τοῦ ξεσηκωμοῦ βρίσκεται πάντοτε, στὴν πνευματικὴ ἀφύπνιση, στὴν ἀναζήτηση καὶ συνειδητοποίηση τῆς ἀλήθειας. Ἡ Ἑλλάδα, ἡ πατρίδα σου, ἀναλογικὰ μὲ τὴν ἔκτασή της καὶ τὸν πληθυσμὸ της, εἶναι ἡ πιὸ προικισμένη χώρα τοῦ κόσμου. Μάθε, λοιπόν, ὅτι τὰ ἀποθέματα τοῦ ὑπεδάφους μας εἶναι ἀμύθητης ἀξίας. Ἡ ἀξία τοῦ ὀρυκτοῦ μας πλούτου ἀνέρχεται σὲ τρισεκατομμύρια εὐρώ. Πρόσφατα, σὲ μεγάλη ἐκδήλωση ποὺ τὰ μέσα ἀπέκρυψαν (Ἵδρυμα Κακογιάννη, 7/11/12), εἰδικοὶ ἐπιστήμονες βεβαίωσαν, γιὰ πρώτη φορὰ σὲ εὐρὺ κοινό, ὅτι μόνο τὰ ἄμεσα ἀξιοποιήσιμα κοιτάσματα ὑδρογονανθράκων ἐκτιμῶνται σὲ ἕνα τρισεκατομμύριο εὐρώ. Κι ἐκτὸς τοῦ ἀνυπολόγιστης ἀξίας ὑπεδάφους μας, δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε πὼς ἡ γεωγραφική μας θέση μᾶς καθιστᾶ παγ

24 κόσμιο κόμβο ἐμπορίου. Ὅτι ἡ ναυτιλία μας εἶναι ἡ μεγαλύτερη παγκοσμίως κι ἡ ἀξία τοῦ τουρισμοῦ μιᾶς τέτοιας, νησιωτικῆς κι ὄχι μόνο, χώρας εἶναι ἀνυπολόγιστη. Πῶς θὰ ἀνεχθεῖς νὰ δεσμεύονται ὅλα αὐτὰ τὰ ἔσοδα σὲ ἕνα «Ταμεῖο Ἀξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας» μὲ στόχο τὴν -ἐς ἀεί- ἀποπληρωμὴ τοῦ μεθοδευμένα ὑπέρογκου χρέους; ἀντιλαμβάνεσαι τώρα τὴν ἐσχάτη προδοσία ποὺ συντελεῖται; Κατανοεῖς γιατὶ οἱ «σύμμαχοί» μας, μᾶς «σώζουν» μέσῳ Μνημονίων ἀπὸ τὴν κρίση ποὺ αὐτοὶ δημιούργησαν; Γιὰ νὰ μᾶς κατακτήσουν χωρίς νὰ ὑποψιαστοῦμε καὶ νὰ καταφέρουν τὸ μεγάλο ξεπούλημα τῆς γῆς μας. Βλέπεις γιατὶ τὰ παπαγαλάκια τοῦ συστήματος κάνουν ὅτι μποροῦν, χρόνια ὁλόκληρα τώρα, νὰ σὲ πείσουν ὅτι ὅλα γίνονται «γιὰ τὸ καλὸ σου»; Γιὰ νὰ σὲ κατακτήσουν ἀδιαμαρτύρητα. Γιὰ νὰ σὲ κατακτήσουν ὁλοκληρωτικά. Γιατὶ ὅποιος κατακτᾶ τὶς συνειδήσεις, κατακτᾶ ὁλοκληρωτικά. Ἔκρυψαν τὰ ὅπλα, τὰ ἀντικατέστησαν μὲ γραβάτες. Τὰ τάνκς μετατράπηκαν σὲ ἀπεσταλμένους τῆς τρόϊκας, οἱ βόμβες λέγονται τώρα δάνεια. Σ ἔκαναν νὰ προσκυνᾶς τούς Ἐφιάλτες σου, γιὰ μιὰ θεσούλα στὸ Δημόσιο, ποὺ τώρα θὰ στὴν πάρουν. Ἡ προδοσία μετονομάσθηκε σὲ σωτηρία, ἡ ἀντίσταση σὲ ἀνοησία. Ἔτσι, μεταμφιεσμένοι, «Ἕλληνες» καὶ ξένοι κατακτητὲς ἀποδείχθησαν πολὺ ἀποτελεσματικοί. Σὲ ἔπιασαν στὸν ὕπνο, σὲ κορόϊδεψαν καὶ συνεχίζουν ξεδιάντροπα νὰ τὸ κάνουν. Μᾶς ὑποδουλώνουν ἐνῶ ἐμεῖς θαυμάζουμε τὴ «δημοκρατία» ποὺ μᾶς σέρβιραν. Καὶ θὰ ἀποθρασύνονται περισσότερο ὅσο τοὺς ἀφήνεις. Δὲν ἀργεῖ ἡ ὥρα ποὺ θὰ σὲ στρέψουν ἐναντίον τοῦ συμπατριώτη σου, ὅπως καλὰ ξέρουν νὰ τὸ κάνουν. Γιὰ νὰ ἰσοπεδώσουν τὰ πάντα στὸν πολύπαθο τοῦτο τόπο, κι ὕστερα νὰ ρθουν ὡς ἐλευθερωτὲς νὰ τοὺς δοξάσεις ὑπηρετώντας τους. Τὸ ἴδιο ἱστορικὸ σκηνικὸ γιὰ ἄλλη μιὰ φορά. Μὴν τοὺς ἀφήσεις! Θυμήσου τοὺς ἀγῶνες τῶν προγόνων σου καὶ τίμα τὸ αἷμα ποὺ χύθηκε ὥς τὰ σήμερα.ἐμπνεύσου απ τὸ φρόνημα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. «Νὰ ρθει ἕνας νὰ μοῦ εἰπῆ ὅτι θὰ πάγη ὀμπρὸς ἡ πατρίδα, στέργομαι νὰ μοῦ βγάλη καὶ τὰ δυό μου μάτια.ὅτι ἄν εἶμαι στραβός, καὶ ἡ πατρίδα μου εἶναι καλά, μὲ θρέφει. Ἄν εἶναι ἡ πατρίδα μου ἀχαμνά,

25 δέκα μάτια να χω, στραβὸς θὰ νὰ μαι» νὰ ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης ἀπηχώντας τὸ διαχρονικὰ ἀνυπέρβλητο πνεῦμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἀγάπα τὴν πατρίδα σου! Ἀγάπα την ἄδολα, μακριὰ ἀπὸ μισαλλοδοξία. Ἀγκάλιασε τὸν συμπατριώτη σου ἀληθινά, ὅ τι κι ἄν πρεσβεύει «ἰδεολογικά». Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ ἐχθρὸς σου. Αὐτοὶ ποὺ σὲ σαγήνευσαν μὲ τὶς ὑποσχέσεις τους καὶ θέλησαν νὰ σὲ κάνουν συνένοχο μὲ τὰ ρουσφέτια τους, αὐτοὶ εἶναι οἱ ἀντίπαλοί μας. Αὐτοὶ ποὺ σ ἀποκοίμισαν ὅσο θαύμαζες τὸν ἐκσυγχρονισμό τους, σ εἶχαν προγραμματίσει νὰ ξυπνήσεις μέσα σὲ ἐμφύλιο σπαραγμό. Ξύπνα, ἀδελφέ, πρὶν τὸ μοιραῖο! Μὴν περιμένεις τίποτα ἀπ ὅσους διαχειρίζονται «πολιτικά» τὴν κατάσταση. «Ἀλλοίμονο στοὺς ἀγῶνες ποὺ κρέμονται ἀπὸ τὰ χαρτιά. Τὸ γένος δὲν χρειάζεται τὰ χαρτιὰ κανενὸς γιὰ τὴ λευτεριά του. Ἔχετε πίστη; Ἔχετε καρδιά; Ἀλλιῶς καθίστε ἐκεῖ ποὺ κάθεστε. Ραγιάδες ὅλα σας τὰ χρόνια. Ραγιάδες ἐσεῖς, ραγιάδες καὶ τὰ παιδιὰ σας, ραγιάδες καὶ τὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν σας», ἔκραζε πρὶν δύο αἰῶνες ὁ Παπαφλέσσας. Τώρα εἶναι ἡ σειρὰ σου! Νὰ πεῖς τὸ «ΟΧΙ»! Νὰ πεῖς τὸ νέο «Μολών Λαβέ»! Ἡ Λευτεριὰ δὲν χαρίζεται, κατακτιέται»! Δὲν εἶσαι μόνος σου στὸν ἀγῶνα αὐτόν. Πολλοὶ εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ ἀρνούμαστε πεισματικὰ νὰ γίνουμε οἱ πρῶτοι Ἕλληνες στὴν τρισχιλιετῆ ἱστορία αὐτοῦ τοῦ Ἔθνους ποὺ θὰ σκύψουν ὁμοθυμαδόν τὸ κεφάλι στὸν κατακτητή. Ἔστω καὶ καθυστερημένα, ξεσηκωθήκαμε, πολεμᾶμε καὶ θὰ νικήσούμε! Ἕνωσε τὴ σπίθα τοῦ ἀγῶνα σου μ αὐτὴ τοῦ διπλανοῦ σου«μέχρι ἡ σπίθα νὰ φουντώσει καὶ νὰ γίνει ἡ καθαρτήρια φωτιὰ ποὺ θὰ μᾶς σώσει». Γιὰ μιὰ ἀνεξάρτητη Ἑλλάδα, μ ἀληθινὴ δημοκρατία καὶ ὑγιῆ πατριωτισμό! Καὶ μὴ ξεχνᾶς τὸ ποῦ χρωστᾶς «Χρωστᾶμε σ ὅσους ἦρθαν, πέρασαν, θὰ ρθουνε, θὰ περάσουν. Κριτές, θὰ μᾶς δικάσουν, οἱ ἀγέννητοι,οἱ νεκροί». (Κ. Παλαμᾶς) Στὸ διαδίκτυο κυκλοφορεῖ τὸ κείμενο αὐτο, σὲ κάποιες περιπτώσεις μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Μίκη Θεοδωράκη σὲ ἄλλες περιπτώσεις μὲ τὸ ὄνομα Σπίθα, Κίνηση Ἀνεξάρτητων Πολιτῶν. Ἀνεξάρτητα ὅμως ἀπὸ τὴν πατρότητα τοῦ κειμένου, ἐμεῖς τὸ δημοσιεύουμε, γιατὶ λέγει σπουδαῖες αλήθειες

26 «Ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ τὸ βρῆτε» Ἕ να ἀνδρόγυνο εἶχε τέσσερα παιδιὰ: δυὸ κορίτσια καὶ δυὸ ἀγόρια. Τὰ μεγάλωσαν «κακὴν κακῶς», ὅπως λέμε, μὲ πολλὴ φτώχεια, τὰ φρόντισαν ὑλικῶς καὶ τὰ πάντρεψαν. Ὅμως οἱ δύσμοιροι ἐκεῖνοι γονεῖς λησμόνησαν ἕνα πρᾶγμα στὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν τους: Νὰ ἐμφυτεύσουν τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ στὴν καρδιά τους. Αὐτὸς ἔλειπε ἀπὸ τὸ σπίτι τους, ἀπὸ τὴν ἀγωγὴ καὶ τὴν ἀνατροφὴ ποὺ ἔδωσαν στὰ παιδιά τους καὶ τώρα βέβαια θὰ λείπει καὶ ἀπὸ τὶς τέσσερις καινούργιες οἰκογένειες ποὺ ἔκαναν αὐτά....τὰ χρόνια πέρασαν καὶ γέρασαν οἱ γονεῖς καὶ ἐπειδὴ ζοῦσαν χωριστὰ ἀπὸ τὰ παιδιά τους, κάλεσαν μιὰ μέρα τὰ δυό τους ἀγόρια (αὐτὰ ἔμεναν πιὸ κοντά τους) καὶ τοὺς εἶπαν, ὅτι θὰ πρέπει κάπου κάπου νὰ πετάγεται καμμιὰ νύφη νὰ τοὺς βοηθᾶ λιγάκι. Δὲ θέλανε νὰ τοὺς ἐνοχλοῦν μὲ τὴν παρουσία τους, γι αὐτὸ καὶ εἶχαν ἀποφασίσει νὰ μείνουν χωριστὰ ἀπὸ τὰ παιδιά τους. Τὶ λέτε πὼς ἀπάντησαν τὰ ἀγόρια; - Νὰ τὸ πῆτε στὶς κόρες σας, αὐτὲς νὰ σᾶς βοηθήσουν καὶ ὄχι οἱ γυναῖκες μας! Τὸ εἶπαν καὶ στὶς κόρες τους, ἀλλὰ μὲ μοῦτρα «ξινὰ» τὸ δέχτηκαν οἱ γαμπροί. Πέρασε λίγος καιρὸς κάπως στενάχωρα γιὰ τοὺς δυὸ γέροντες γονεῖς. Μιὰ μέρα ἔπιασε φωτιὰ τὸ σπίτι τους καὶ ἔγινε στάχτη. Μετὰ πολλοῦ κόπου μπόρεσαν νὰ τοὺς σώσουν οἱ πυροσβέστες. Τώρα τὶ θὰ γίνη; Σὲ ποιὸ σπίτι θὰ πᾶνε νὰ μείνουν τὰ δυὸ γεροντάκια; Σὲ ποιὸ σπίτι; Σὲ κανένα!!! Γιατὶ κανένα ἀπὸ τὰ παιδιά τους δὲν ἤθελε νὰ τὰ πάρη. Γιὰ δυὸ - τρεῖς μέρες ἐφιλοξενοῦντο σὲ κάποιο διπλανὸ σπίτι, γιὰ νὰ συνέλθουν κάπως καὶ τότε βρῆκαν τὴν εὐκαιρία καὶ ἐξαφανίστηκαν καὶ κόρες καὶ νύφες καὶ γιοὶ καὶ γαμπροὶ καὶ ἐγγόνια. Ὁπότε ἀναγκάστηκαν οἱ γέροντες νὰ φύγουν, (ἀφοῦ ἦσαν φιλοξενούμενοι), καὶ νὰ πᾶνε στὸ μεγάλο τους γυιό. - Θὰ πάω ἐγώ, λέει ὁ γέρο-πατέρας στὴ γυναίκα του, ἐσὺ κάτσε

27 στὴν αὐλὴ τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐνορίας μας καὶ βλέπουμε. Ἦταν μεσημέρι, τρώγανε, (ἡ οἰκογένεια τοῦ μεγάλου γυιοῦ) ὅταν πῆγε. Τοὺς παρακάλεσε. Ὁ γυιὸς δὲν ἤθελε οὔτε ν ἀκούση. Εἶχε ἐπηρεασθεῖ καὶ ἀπὸ τὴ γυναῖκα του, καὶ τῆς φωνάζει: - Ἄντε βγάλ τον ἔξω, γιὰ νὰ μὴν τοῦ σπάσω τὰ παΐδια! Τὸν βγάζει ἔξω ἡ νύφη καὶ τότε γυρίζει καὶ τῆς λέει ὁ παπποῦς: - Ἀπ τὸ Θεὸ νὰ τὸ βρῆτε! Τοὺς καταράστηκε!!! («Εὐγενικὴ» βέβαια φαίνεται ἡ κατάρα «ἀπ τὸ Θεὸ νὰ τὸ βρῆτε», ἀλλὰ εἶναι κατάρα!) Ἔ! τὶ ἤθελε καὶ τὸ εἶπε ὁ εὐλογημένος! Τοῦ δείνει μιὰ κλωτσιὰ καὶ μιὰ σπρωξιὰ ἡ νύφη, καὶ πάρ τον τούμπα ἀπὸ δεκαέξι σκαλιὰ ὕψος! Ὅταν τὸν σήκωσαν τὸν παπποῦ καὶ τὸν πήγανε στὸ γιατρό, διαπιστώθηκε, ὅτι εἶχε σπάσει τὴ λεκάνη του. Ἀποτέλεσμα: νὰ μείνη παράλυτος καὶ νὰ κάμει ἕξι μῆνες στὸ νοσοκομεῖο. Πάει ἡ μάνα, μόνη της τώρα, στὰ κορίτσια νὰ ζητήση τὴ βοήθειά τους. Τὴν ἔβρισαν καὶ δὲν τὴν ἤθελαν, ἐπειδὴ ἡ καημένη εἶχε πάθει ἀκράτεια οὔρων καὶ δὲν μποροῦσε. (Γιὰ νὰ μὴν λερώνη τὸ σπίτι, τὴν ἔδιωξαν!!!). Τέλος, ὁ μικρὸς γυιὸς τὴν ἔβαλε στὸ «πλυσταριό». (Ἐκεῖνες τὶς ἐποχὲς εἴχαμε «πλυσταριὰ» στὶς ταράτσες τῶν σπιτιῶν καὶ ὄχι αὐτόματα πλυντήρια). Πέρασαν οἱ ἕξι μῆνες, βγῆκε καὶ ὁ μπαμπὰς παράλυτος, ὅπως εἴπαμε, «χώθηκε» κι αὐτὸς ἐκεῖ στὸ «πλυσταριό». Μιὰ νύχτα μὲ πολλὰ ἀστροπελέκια καὶ μεγάλη καταιγίδα, πέφτει ἕνας κεραυνὸς στό «πλυσταριό», καὶ ὄχι μόνο τὸ ἔκαψε ἀλλὰ φόνευσε καὶ τὸν παράλυτο πατέρα. Δὲν πέρασε λίγος καιρὸς καὶ ἡ δυστυχισμένη ἐκείνη μάνα ἀπὸ τὶς στενοχώριες ἔπαθε πολλά. Τὴ διώχνει κι ἀπὸ τὸ καμμένο πλυσταρὸ καὶ ἡ νύφη. Τώρα τὶ νὰ κάμη; Πάει καὶ μένει κάτω ἀπ ἕνα γεφύρι. Σ ἕνδεκα μέρες τὴν βρῆκαν πεθαμένη, μ ἕνα χαρτὶ στὰ παγωμένα της δάχτυλα ποὺ ἔγραφε: «Ἐγὼ ἔφταιγα, ποὺ τὰ παιδιά μου κατήντησαν ἔτσι. Ἄν τὰ ἀνάτρεφα μὲ τὸν Χριστὸ στὴν ἀγκαλιά, ἀσφαλῶς καὶ οἱ νύφες καὶ οἱ γαμπροὶ θὰ ἦσαν καλύτεροι. Σὲ ἕναν πολὺ φωτισμένο, πνευματικὸ τελικῶς ἐξομολογήθηκα καὶ

28 μοῦ ἔφερε τὰ Ἅγια Μυστήρια καὶ κοινώνησα. Μοῦ εἶπε ἐπίσης, ὅτι θὰ ξανάρθη γιὰ νὰ μὲ πάρη. Ὅτι θὰ μοῦ βρῆ ἕνα κατάλυμα καὶ θὰ κάνη ὅ,τι μπορεῖ γιὰ νὰ μὲ περιθάλψη. Ξέρω ὅμως ὅτι δὲ θὰ προλάβη. Παιδιά μου, σᾶς ἀφήνω τὴν εὐχή μου. Νὰ γίνετε καὶ σεῖς παπποῦδες καὶ γιαγιάδες, πεθεροὶ καὶ πεθερὲς μὲ τὸν Χριστὸ μέσα σας. Νὰ μὴν συναντήσετε τίποτα ἀπὸ ὅλα ὅσα εἴδαμε ἐμεῖς. Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς ἔχει πάντοτε μὲ τὸ καλό. Ἡ μητέρα σας». Σὲ ἕνα χρόνο περίπου ἀπὸ τὸ θάνατό της, ἡ νύφη ποὺ ἔδωσε τὴ σπρωξιά, ἔπεσε ἀπὸ τὴν ἴδια σκάλα καὶ χτύπησε τὰ χέρια της. Ἔπαθε ταχύτατη μόλυνσι καὶ τῆς τὰ ἔκοψαν. Ἡ ἄλλη νύφη ἔβγαλε ἕνα καρούμπαλο στὸ κεφάλι, ποὺ τὴν ὁδήγησε σὲ δυὸ χρόνια στὸ τρελοκομεῖο. Ἀπὸ τὸ τρίτο σπίτι πέθαναν ἐντὸς ἑπτὰ μηνῶν καὶ τὰ τέσσερα μικρά τους παιδάκια. Στὸ τέταρτο σπιτικό, ὑπῆρξαν διαζύγια καὶ φαγωμάρα. Δέκα χρόνια μετὰ τὸ τραγικὸ τέλος αὐτῆς τῆς μάνας, δὲν ἔμεινε οὔτε ἕνας, ἀπ ὅλες αὐτὲς τὶς οἰκογένειες. Ἕνας - ἕνας, μία μία οἱ οἰκογένειες ἀποδεκατίζονταν κατὰ κάποιο τρόπο ποὺ ἡ θεία δικαιοσύνη ἐπέβαλε, μιὰ καὶ ὅλοι τους δὲν ἔδειξαν διάθεσι γιὰ μετάνοια οὔτε φανέρωσαν ἔστω καὶ ἕνα σημάδι ντροπῆς γιὰ τὴν ἄστοργη συμπεριφορὰ στοὺς ὑπερήλικες καὶ ἄρρωστους γονεῖς τους. Βλ. «Ἀναβαθμοὶ στὴν ἐν Χριστῶ πορεία» τοῦ π. Στέφανου Ἀναγνωστόπουλου

29 Τὸ δικό σου παιδί θὰ μαζέψη φράουλες; Τ ὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι ἡ ἀπάντησι σὲ μία μητέρα. Θεώρησα πὼς ἔπρεπε νὰ τῆς πῶ ὅτι τὸ παιδί της, ποὺ εἶναι 18 ἐτῶν, δὲν ἔχει τὴν παραμικρὴ ἰδέα γιὰ τὸ τὶ συμβαίνει στὴν πραγματικὴ ζωὴ καὶ πώς, κατὰ τὴ γνώμη μου, θὰ ἔπρεπε ἔστω καὶ τώρα νὰ τὸ βοηθήση νὰ ἀντηληφθῆ ὡρισμένα πράγματα. Μὲ ἕναν πολὺ ἀγενῆ τρόπο μοῦ ἀπάντησε πὼς τὸ παιδί της προορίζεται γιὰ ἐπιστήμονας καὶ δὲν ἔχει καμμία ἀνάγκη νὰ μάθει ταπεινὲς δουλειές. Ὅταν ἀναφερθήκαμε στὶς δουλειὲς τοῦ σπιτιοῦ, μοῦ εἶπε πὼς αὐτὲς ἦταν ἀποκλειστικὰ δική της ἁρμοδιότητα καὶ τὰ παιδιά της θὰ ἔπρεπε νὰ ἀφοσιωθοῦν στὶς σπουδές τους. Τελείωσε τὴ μικρή της διάλεξι μὲ τὸ ἑξῆς: «Κ ἐσύ, γιὰ νὰ ἔχης κάνει σπουδές, σημαίνει πὼς οἱ δικοί σου σὲ ἀπάλλαξαν ἀπὸ ὅλα ὅσα θὰ σοῦ ἀποσποῦσαν τὴν προσοχή. Τὸ ἴδιο κάνω γιὰ τὰ παιδιά μου. Δὲν τὰ προορίζω νὰ πᾶνε νὰ μαζεύουν φράουλες μὲ τοὺς Πακιστανούς». Καταλαβαίνετε πὼς ἡ συνομιλία αὐτὴ δὲν πήγαινε καλά. Ἄλλη μία μητέρα ποὺ μεγαλώνει τὰ παιδιά της μὲ φαντασιώσεις. Σκέφτηκα, ὅμως, νὰ ἀπαντήσω μὲ αὐτὸ τὸ κείμενο, γιατὶ εἶναι πεποίθησί μου πὼς οἱ ἐμπειρίες τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι μαθήματα γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους. Προσωπικὰ, γλίτωσα πολλὲς κακοτοπιὲς δίνοντας προσοχὴ στὶς ἐμπειρίες τῶν ἄλλων. Εἶμαι ἀκόμη λίγο θυμωμένη. Ἀλλὰ ἐλπίζω στὴν ἀνοχή σας, καθὼς αὐτὸ δὲν ἐπηρεάζει τὸ νόημα. Λοιπὸν, κυρία μου, λοιπὲς κυρίες καὶ κύριοι, Θυμᾶμαι πόσο καμάρωνα μὲ τὰ μικρά μου ζυμαράκια, τὰ ὁποῖα φούρνιζε ἡ νονά μου μαζὶ μὲ τὰ ὑπέροχα ψωμιά της. Θυμᾶμαι τὴ μία ταλαίπωρη ντομάτα ποὺ μοῦ ἔδινε ἡ μάνα μου νὰ ἑτοιμάσω, ὅταν ἔφτιαχνε γεμιστά. Ἦταν ἡ δική μου ντομάτα! Τώρα ξέρω ὅτι αὐτὰ ποὺ ἔφτειαχνα τὰ ἔτρωγαν μὲ τὸ ζόρι, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν ἔβλεπα τὴν ὥρα νὰ μεγαλώσω καὶ νὰ φτειάχνω ψωμιὰ καὶ γεμιστὰ σὰν τὰ δικά τους! Καὶ κάποτε χρειάστηκε νὰ ἐργαστῶ σὲ κουζίνα γιὰ νὰ ζήσω. Πρὶν ἀκόμη πάω σὲ Γυμνάσιο, ἤξερα νὰ ξεχωρίζω καὶ νὰ μαζεύω

30 χόρτα, νὰ φροντίζω τὰ κηπευτικὰ στὸ μικρό μας κῆπο, νὰ ξεχωρίζω τὰ φρέσκα θαλασσινὰ στὴν ἀγορά. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἡ μητέρα μου ἦταν καμαριέρα σὲ ἕνα μικρὸ ξενοδοχεῖο. Ὅταν δὲν εἶχα σχολεῖο, μὲ ἔπαιρνε μαζί της καὶ εἶδα τὶ ἀκριβῶς ἔκανε γιὰ νὰ ἔρθουν τὰ χρήματα στὸ σπίτι. Τὴν βοηθοῦσα καὶ μοῦ ἄρεσε. Ὄχι πάντα. Λίγο μεγαλύτερη, μάθαινα πῶς νὰ σφίγγω τὶς χαλαρωμένες βρύσες. Νὰ ἀλλάζω τὶς καμένες λάμπες, νὰ τρίβω καὶ νὰ βάφω κάγκελα καὶ τοίχους. Μεγαλώνοντας, ξώδευα πολὺ λιγότερα χρήματα ἐπισκευάζοντας τὶς ἁπλὲς βλάβες μόνη μου. Καὶ ὅταν χρειαζόταν εἰδικός, καταλάβαινα ἄν κάνη σωστὰ τὴ δουλειά του καὶ δὲν γινόμουν θῦμα κανενὸς ἐπιτήδειου. Οἱ γονεῖς ἦταν ἐργάτες. Ὕστερα μικροαστοί, καθὼς κάποια στιγμὴ ἀπέκτησαν ἕνα μαγαζί, στὸ ὁποῖο ἐργαζόμουν ἀπὸ 9 ἐτῶν. Ἤξερα νὰ ζυγίζω, νὰ δίνω ρέστα, νὰ συναλλάσσωμαι μὲ τοὺς πελάτες. Πότε μοῦ ἄρεσε καὶ πότε ἔπληττα. Ἀλλά, ὅταν τὰ πράγματα ἀγρίεψαν κ ἔπρεπε νὰ δουλέψω ὁπουδήποτε, εἶχα τὸ θάρρος νὰ παρουσιαστῶ ὁπουδήποτε. Καὶ τὰ κατάφερα ἱκανοποιητικὰ καὶ ἐπέζησα καὶ ἔβγαλα χρήματα, ὥστε νὰ σπουδάσω μὲ δική μου δαπάνη αὐτὸ ποὺ λαχταροῦσα καὶ νὰ κάνω πιὰ τὴ δουλειὰ ποὺ μοῦ ἀρέσει. Διότι τὰ πράγματα ἦρθαν ἀνάποδα καὶ ἡ οἰκογένεια διαλύθηκε κ ἐγὼ βρέθηκα ὁλομόναχη. Ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ τὸ προβλέψη; Ἀμέσως μετά, οἱ γονεῖς μου πέθαναν, γιὰ διαφορετικοὺς λόγους μέσα στὸν ἴδιο χρόνο. Χάθηκε ἀκόμα καὶ ἡ ψευδαίσθησι τῆς οἰκογένειας. Τὶ εἶχε μείνει; Τὰ μαθήματα ζωῆς ποὺ εἶχα πάρει. Ἀντὶ νὰ πέσω στὰ πατώματα, ἀξιοποίησα ὅλα ὅσα εἶχα μάθει ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔκαναν λάθη καθοριστικὰ γιὰ τὴ ζωή μου καὶ τὰ ὁποῖα μὲ βοήθησαν νὰ ἀνατρέψω ὅλα τὰ προγνωστικά! Ἤμουν ἱκανὴ νὰ ἐργαστῶ ὁπουδήποτε. Μέσα στὴ μεγαλύτερη καταστροφὴ ποὺ μπορεῖ νὰ βρῆ ἕνα δεκαεξάρχρονο παιδί, ἤξερα τὸν τρόπο νὰ ἐπιβιώσω ἔντιμα. Νὰ κερδίζω 10 καὶ νὰ ξοδεύω 8. Νὰ κάνω δύο καὶ τρεῖς δουλειὲς ταυτόχρονα. Νὰ κυνηγήσω τὸ ὄνειρό μου καὶ νὰ τὸ πετύχω, γιὰ νὰ ἔχω τώρα ἐσένα κυρία μητέρα νὰ μὴν καταλαβαίνης πὼς ὀφείλεις νὰ μεγαλώσης παιδιὰ αὐτόνομα καὶ δυνατά! Γιατὶ βλέπεις; Κοίτα πῶς τὰ ἔφερε ὁ καιρός! Τὰ παιδιά σου νὰ πρέπει νὰ ἐργαστοῦν καὶ δὲν ξέρουν πῶς καὶ ποῦ! Τὰ ἔμαθες νὰ θεωροῦν τὴ

31 δουλειὰ ντροπή. Νὰ περιμένουν πάντα ἕναν ὑπηρέτη νὰ κάνη τὶς δύσκολες δουλειές καὶ ἐσὺ ἤσουν ὁ ὑπηρέτης τους, ὄχι ἡ μητέρα τους. Ἡ μητέρα εἶναι πάνω ἀπ ὅλα δασκάλα, σοφὴ καὶ δυνατὴ δασκάλα γιὰ τὰ παιδιά της. Ἔχεις δεῖ τὴν ταινία ποὺ ἀφηγεῖται τὴ ζωὴ τοῦ τυφλοῦ Ray Charles; Λέγεται «Ray». Δές την καὶ ἐπικεντρώσου στὴ σκηνὴ ποὺ ἡ μητέρα ἀφήνει τὸν σχεδὸν τυφλὸ γυιό της (ποὺ ξέρει πὼς σύντομα θὰ τυφλωθῆ ἐντελῶς) νὰ κινῆται μόνος του μέσα στὸ δωμάτιο. Παρατήρησε τὴ δύναμι καὶ τὸν πόνο της, ὅταν πλησιάζει στὴ φωτιὰ καὶ καίγεται. Καὶ τὸν ἀφήνει νὰ βιώση τὸν πόνο. Ξέρεις γιατί; Γιατὶ δὲν ἔχει τὴν ψευδαίσθησι πὼς εἶναι ἀθάνατη. Γνωρίζει πὼς ὁ γυιός της κάποτε θὰ πρέπη νὰ τὰ βγάζη πέρα μόνος του. Δές το καὶ συλλογίσου. Δὲν ξέρω πῶς νὰ σ τὸ πῶ χωρὶς νὰ σὲ τρομάξω! Ἀλλά, ἕνας νέος ἄνθρωπος ποὺ εἶχε γονεῖς full service, ποὺ δὲν ἔπιασε ποτὲ τὴ σκούπα στὰ χέρια του, ποὺ δὲν ξέρει νὰ φροντίση τὰ ροῦχα του, ποὺ δὲν βγῆκε ποτὲ στὴ ζούγκλα τῶν δημόσιων ὑπηρεσιῶν νὰ πληρώση ἕνα λογαρισμό, ἔστω μὲ λεφτὰ τῶν γονιῶν του, ποὺ ὅταν λείπη κάτι ἀπὸ τὸ ψυγεῖο οὐρλιάζει στὴ μάνα του, ἀντὶ νὰ πάη νὰ ψωνίση, δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ πάη νὰ μαζέψη φράουλες γιὰ νὰ ζήση! Καὶ ἄν πάη, τὸ σῶμα του θὰ τὸν προδώση σὲ λίγες ὧρες. Καὶ ἄν ἀντέξη λίγο παραπάνω, θὰ καταρρεύση ψυχολογικά. Ὁ ἀσφαλέστερος τρόπος νὰ μεγαλώσης σωστὰ τὸ παιδί σου εἶναι νὰ συνειδητοποιήσης πὼς δὲν εἶσαι ἄτρωτος, δὲν εἶσαι ἀθάνατος. Μεγαλώνεις ἀνθρώπους πού, ἀργὰ ἤ γρήγορα, θὰ πρέπει νὰ τὰ καταφέρουν μόνοι τους. Καὶ δὲν ξέρεις οὔτε τὸ πότε οὔτε ὑπὸ ποιὲς συνθῆκες θὰ κληθοῦν νὰ τὸ κάνουν. Ἐσύ, λοιπόν, ποὺ τὰ παιδιά σου εἶναι ἀκόμα μικρά, ἀντὶ νὰ τοὺς πετᾶς στὰ μοῦτρα τὸ κινέζικο χαζοπαίχνιδο ἀπὸ τὰ Τζάμπο, παῖξε μαζί τους δουλεύοντας. Σκουπίστε, μαγειρέψτε, καθαρίστε τὰ τζάμια μαζί! Γιὰ τὰ παιδιά, παιχνίδι εἶναι κι αὐτό. Καὶ ἄν κάποιες στιγμὲς δυσανασχετοῦν, ἀγνοῆστε το. Σημασία ἔχει, πὼς θὰ γνωρίζουν πῶς νὰ ζήσουν, ὅποια τροπὴ καὶ ἄν πάρουν τὰ πράγματα. Θὰ ἔρθη μία μέρα ποὺ ἡ εὐγνωμοσύνη τους γιὰ σᾶς θὰ τοὺς χαρίση τόση εὐτυχία, ποὺ τίποτα μὰ τίποτα δὲν θὰ μπορέση νὰ τοὺς τὴν πάρη! Ἀθηνᾶ Ταρλᾶ, skepteon.blogspot.gr

32 Τὰ παιδιά μας νὰ τὰ μαθαίνωμεν γράμματα καὶ ἠθικὴ «Τὸ λοιπόν, ἄν θέλωμαν τὸ λίγον νὰ γένη μεγάλον, πρέπει νὰ λατρεύωμεν Θεόν, ν ἀγαπᾶμε πατρίδα νάχωμεν ἀρετή τὰ παιδιά μας νὰ τὰ μαθαίνωμεν γράμματα καὶ ἠθικὴ» (στρατηγὸς Μακρυγιάννης) Τ ὰ παιδιὰ τὰ «μαθαίνωμεν» γράμματα, τὰ «μαθαίνωμεν» καὶ σπουδάματα καὶ θάματα πολλά, ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ τὰ πράματα καὶ ἠθικὴ δὲν τὰ μαθαίνωμεν οὔτε τὰ διδάσκουμε, γιατί ἔτσι προέκρινε ἡ ἀφελληνισμένη ψευτοδιανοήσις, πού ἁλωνίζει ἀνενόχλητα τόσα χρόνια παιδιὰ καὶ Παιδεία. Καὶ τώρα ποὺ μᾶς ξανάρθαν οἱ Σταυροφόροι Σταυροφορίες, ἡ μεγαλύτερη ἀπάτη τῆς παγκόσμιας ἱστορίας καὶ στήσανε τὰ μπαϊράκια τους στὴν ἁγία γῆ μας, τὶ κάνουμε; Θὰ ἀφήσουμε τοὺς Ἰοῦδες ἀκόμη νὰ κυβερνοῦν; Ὥς πότε θὰ ἀνεχόμαστε τοὺς λύκους, τὰ λυσσασμένα σκυλιὰ τῆς ἀθεΐας καὶ τῆς πατριδομαχίας να κατασπαράζουν τὰ παιδιά μας; Ὥς πότε; Ἄν μὲ διαβάζουν δάσκαλοι, ἄς ἀκούσουν δύο λόγια ἀδελφικὰ καὶ συναδελφικὰ. Θὰ μοιραστῶ, μὲ ὅσους ἀγαποῦν τὴν πατρίδα μας, προσκυνοῦν τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς συγκινεῖ τὸ φῶς τὸ ἱλαρὸν τῆς παράδοσής μας καὶ τὰ καλούδια τῶν Πατέρων μας, τὴν πείρα 22 χρόνων μάχιμης διδασκαλίας. Βλέπω μὲ πόνο νέους δασκάλους, ὡραῖα παιδιά, μὲ ζῆλο καὶ μεράκι, μπουκωμένα μὲ δηλητήρια ἀπὸ τὶς παιδαγωγικὲς (σ)χολὲς μάντρες ἀφιλοπατρίας, κουρασμένα ἀπὸ τὰ πολλὰ μεταπτυχιακά, διδακτορικὰ καὶ λοιπὰ φανταχτερὰ ἐφόδια, χωρὶς ὅμως τὰ προσανάμματα ποὺ ἀνάβουν στὴν ψυχὴ τοῦ δασκάλου, τὴ φλόγα, ὄχι γιὰ νὰ γεμίσουν τὸν ἐγκέφαλο τοῦ παιδιοῦ ἄχρηστες καὶ σκόρπιες πληροφορίες, ἀλλὰ γιὰ νὰ σμιλέψουν ψυχές. Δὲν τὸ βλέπουμε, στ ἀλήθεια, τὶ γίνεται τόσα χρόνια στὰ σχολεῖα; Σωρηδὸν οἱ μεταρρυθμίσεις, πλῆθος οἱ φραγκοθεωρίες καὶ οἱ

33 μοντέρνες καὶ μεταμοντέρνες μέθοδοι διδασκαλίας διαθεματικότητες, βιωματικὲς δράσεις, Νέα Σχολεῖα, νέα προγράμματα καὶ οἱ μαθητές, μόλις ἀφήσουνε τὸ προαύλιο τοῦ σχολεῖου, καταντοῦν θύματα τῶν ἀνέμων ποὺ φυσοῦν στὰ πεζοδρόμια, λεία φανερῶν ἤ νοητῶν θηρίων. Τόσα χρόνια ἐφαρμόζουμε τὶς ἀνοησίες, ποὺ μᾶς ἐπιβάλλουν οἱ ξένοι και οἱ ἡμέτεροι κύκλοι τῆς κακόνιας, «ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία, οἱ ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ», καὶ ὅμως ἡ πατρίδα, αἰχμάλωτη καὶ ἐλεεινὴ, στενάζει κάτω ἀπὸ τὰ νύχια τῆς νέας Φραγκοκρατίας. Ὅλα αὐτὰ τὰ σκύβαλα καὶ τὰ τέρατα τῆς κομματοκρατίας, ἀπὸ τὶς τάξεις ἀποφοίτησαν, κάποιοι δάσκαλοι τὰ δίδαξαν μὲ «νέες μεθόδους διδασκαλίας», μὲ νέα βιβλία (τὸ 1983 πετάχτηκαν τὰ ὡραιότατα παλιά, γιατί κρίθηκαν «χουντικὰ» ἀπὸ τὴν πολύπλαγκτη «γενιὰ τοῦ Πολυτεχνείου») καὶ ὅμως «μηδὲν στὸ πηλίκιο». Ἡ καταστροφὴ μᾶς βρῆκε. Ἄρα τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα, ἀντὶ νὰ εἶναι θεματοφύλακας τῶν τιμαλφῶν ἀξιῶν τοῦ Γένους, κατρακύλησε στὴν συνενοχὴ, στὴν ἠθικὴ αὐτουργία. Φοβᾶμαι ὅτι εἴμαστε ἡ γενιὰ τῶν δασκάλων, ποὺ ἐπαληθεύει τὴν προφητεία τοῦ Πατροκοσμᾶ ὅτι «τὸ κακὸ θὰ σᾶς ἔρθει ἀπὸ τοὺς διαβασμένους». Δὲν τὸ βλέπουμε, δὲν τὸ βιώνουμε ὅτι ὁ τόπος τοῦ σχολείου ἔχει καταντήσει τόπος μαρτυρίου καὶ τοῦ δασκάλου καὶ τοῦ μαθητῆ; Καὶ δὲν μᾶς λείπει τίποτε. Ὑπολογιστές, νέα, στιλπνὰ βιβλία, ἀσκέρια εἰδικοτήτων, προγράμματα εὐρωπαϊκὰ, ξένες γλῶσσες, μειωμένα ὡράρια. Ὅμως ὑποφέρουμε, βαριόμαστε, τὸ μάτι μας δὲν εἶναι στὰ πρόσωπα τῶν παιδιῶν, ἀλλὰ στὰ ρολόγια. Λαχταροῦμε τὸν χτύπο τοῦ κουδουνιοῦ γιὰ τὸ διάλειμμα, νὰ γλιτώσουμε ἀπὸ τοὺς ἀνυπόφορους μαθητές μας. Κάποιοι, τὰ παχύδερμα τῆς Ἐκπαίδευσης, τοὺς βρίζουν κιόλας Τὶ κάνουμε, λοιπόν, ὅσοι ἔχουμε ἀνοιχτὰ καὶ ἄγρυπνα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας καὶ ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι τὸ λάθος, τὸ ἔγκλημα διαιωνίζεται; Ἀπάντηση. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς μᾶς χρειάζονται. Τίποτε ἄλλο, παρὰ ψυχὴ καὶ Χριστὸς. Θὰ τὸ γράφω καὶ θὰ τὸ φωνάζω συνεχῶς: «Ὅλα τὰ ἔθνη γιὰ νὰ προοδεύσουν πρέπει νὰ βαδίσουν ἐμπρός, πλὴν τοῦ ἑλληνικοῦ ποὺ πρέπει νὰ στραφεῖ πίσω». Πίσω στοὺς κοντινούς μας ἥρωες, ἀγίους καὶ δασκάλους τοῦ Γένους

34 καὶ ὄχι στὴν στείρα ἀρχαιολατρία ποὺ μᾶς μετακένωσαν ξένοι καὶ ἡμέτεροι Γραικύλοι, ποὺ ἔχουν γραμμένο μὲ χρυσὰ γράμματα στὸ οἰκόσημο τους, τὸ «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν». Παραπέμπω στὰ σπουδαῖα λόγια τοῦ Ζήσιμου Λορεντζάτου ἀπὸ τὸ βιβλίο του «Διόσκουροι Γ. Σαραντάρας Δ. Καπετανάκης» «Ὁ βαθύτερος λόγος τῆς στροφῆς τῶν διαφόρων Ἀναγεννήσεων τῆς Δύσης πρὸς τὴ μελέτη, τὴ μίμηση καὶ τὴ λαχτάρα τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδας, εἶναι ἡ ἀνικανότητά τους νὰ πιστέψουν στὸ Χριστό, νὰ πιστέψουν στὴν αἰωνιότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ὅποιος ἀτενίζει τὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ παραμερίζει τὸν Χριστὸ, εἶναι σὰν νὰ μὴν ὑποπτεύεται πὼς εἴμαστε προορισμένοι στὴν αἰωνιότητα καὶ σὰν νὰ θέλει νὰ ἐπαναλάβει τὸ ἔργο τοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων, ποὺ ἦταν ἡ προετοιμασία, μιᾶς ἄρτιας θνητῆς ὑπόστασης, γιὰ νὰ τὴν δεχτεῖ ὁ Χριστὸς καὶ νὰ τὴν κάμει ἀθάνατη». Καὶ θὰ κλείσω, ὄχι μὲ παραινέσεις και συμβουλὲς μὲ τέτοια χορτάσαμε ἀπό ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν πατήσει τὸ πόδι τους σὲ τάξη ἀλλὰ μὲ λόγια, ὅπως προεῖπα, ἀδελφικά. Οὔτε καυχῶμαι γιὰ τίποτε «ἕν οἶδα ὅτι οὐδέν εἰμί». Γράφω αὐτὰ ποὺ κάνω στὴν τάξη ὡς δάσκαλος τῆς πάλαι ποτὲ ἐθνικῆς Παιδείας καὶ νῦν πολυπολιτισμικῆς ἀκαθαρσίας. Ἐπέστη ἡ ὥρα «ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, νὰ ἀγωνιστοῦμε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν φωτιά. Καταπάνω σ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε τὴν Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχὴ, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά». (Κόντογλου). Κι ἄς μὴν ξεχνᾶμε πὼς τὰ ὀμορφότερα καὶ εὐωδέστερα λουλούδια τῆς πατρίδας μας εἶναι τὰ παιδιά μας, τὰ ὁποῖα πολὺ μᾶς ἐνοχλοῦν στὸν «θαυμάσιο» πολιτισμό μας. (Ὅπως καὶ οἱ γέροι). Ἔχοντας πάντα κατὰ νοῦ ὅτι τὰ σημερινὰ παιδιὰ δὲν γνωρίζουν τὶ σημαίνει νὰ εἶσαι Ἕλληνας, Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος καὶ τὶ ἔχασαν, τὶ εἶχαν καὶ τὶ τοὺς πρέπει: Πρῶτον: Διδάσκω κείμενα τῶν μεγάλων μαστόρων τοῦ Ἑλληνικοῦ λόγου, ἀπὸ τὸν Αἴσωπο καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὥς τὸν Μακρυγιάννη καὶ τὸν Νικηφόρο Βρεττάκο. Ἔχω ἀκυρώσει τὰ περιοδικὰ ποικίλης ὕλης βιβλία γλώσσας. Δεύτερον: Στὴν Ε καὶ ς τάξεις διδάσκω μία ὥρα τὴν ἑβδομάδα

35 ἀρχαῖα ἑλληνικά, τὴν ἀρτιμελῆ μορφὴ τῆς Γλώσσας μας. Μὲ ἁπλὸ τρόπο, ξεκούραστο. Τὰ παιδιὰ τὸ ἐκτιμοῦν, τὸ χαίρονται καὶ καμαρώνουν γιὰ τὴν γλωσσικὴ συνέχεια. Τρίτον: Ἡ τάξη δὲν εἶναι προέκταση τοῦ παιδικοῦ δωματίου. Εἶναι χῶρος μάθησης, χῶρος ἱερός. Στοὺς τοίχους ἔχω ἀναρτήσει εἰκόνες ἡρώων καὶ ἁγίων. Οἱ ἥρωες καὶ οἱ ἅγιοι εἶναι τὰ πρότυπά μας, ποὺ τόσο λείπουν ἀπὸ τὰ βιβλία Γλώσσας, στὰ ὁποῖα κυριαρχοῦν ζῶα, ἑρπετὰ καὶ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ. (Ἄς κάνουν κάποιοι τὸν κόπο νὰ ξεφυλίσουν τὰ βιβλία «Γλώσσας» Α Δημοτικοῦ, νὰ δοῦν τὴν παρέλαση τοῦ ζωϊκοῦ βασιλείου καὶ τὴν ἀπουσία τοῦ προσώπου). Στὴν Παράδοσή μας αὐτὸ ποὺ λέμε ἦθος, ἀρετή, ἡρωισμός, ἁγιότητα δὲν διδάσκονται σὰν θεωρητικοὶ κανόνες, σύμφωνα μὲ τοὺς ὁποίους θὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος. Πολὺ περισσότερο αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τὰ παιδιὰ ποὺ θέλουν τὶς ἀξίες σαρκωμένες σὲ πρόσωπα καὶ ὄχι φλύαρους στοχασμοὺς καὶ ψιττακισμούς. Στὰ καθ ἡμᾶς ἡ ἀρετή, ἡ ἁγιωσύνη, ὁ ἡρωισμὸς εἶναι κάθε φορὰ ἕνα γεγονὸς κι ἕνα ζωντανὸ παράδειγμα στὰ πρόσωπα ἡρώων καὶ ἁγίων. Ἔτσι καὶ στὰ παιδιά. Ὄχι ἡ δικαιοσύνη, ἀλλὰ ὁ δίκαιος. Ὄχι ἡ πραότητα, ἀλλὰ ὁ πράος. Ὄχι ἡ ἁγιότητα, ἀλλὰ ὁ ἅγιος. Δὲν θὰ τοὺς μιλήσεις γιὰ τὸν ἡρωισμό. Θὰ τοὺς δείξεις τὸν ἥρωα. Τέταρτον: Παρασκευή, τελευταία μέρα τῆς σχολικῆς ἑβδομάδας, διδάσκω τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς. Θρησκευτικὰ χωρὶς Χριστὸ εἶναι ἴδιον τῶν φραγκοθρησκειῶν. Πέμπτον: Συχνότερος ἐκκλησιασμὸς καὶ Θεία Κοινωνία τῶν παιδιῶν. Ζεσταίνεται ἡ καρδιά τους Ἕκτον: Γιὰ τιμωρία (ἡ λέξη παράγεται ἀπὸ τὴν τιμὴ καὶ ὥρα, μὲ δασεία, καὶ σημαίνει φροντίδα. Ἐξ οὖ καὶ θυρωρός, ὀλιγωρία καὶ λοιπά. Ἄρα τιμωρία σημαίνει φροντίζω γιὰ τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά σου) ἔχω ἕνα «πενηντάρι» κομποσκοίνι καὶ ὅποιος μαθητὴς χρήζει «τιμωρίας», κάνει κομποσκοίνι λέγοντας τὴν εὐχὴ. Αὐτοὶ καινοτομοῦν, βάζοντας στὰ βιβλία συνταγὲς μαγειρικῆς. Ἐμεῖς θὰ ὀρθοτομοῦμε τὸν λόγο καὶ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας. Αὐτὰ τὰ λίγα καὶ ταπεινά Δημ. Νατσιός Δάσκαλος Κιλκίς

36 Συγκλονιστικὸ θαῦμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Μαξίμοβιτς. Π ρὶν ἀπὸ 6 χρόνια ὅταν ἤμουν 15 χρονῶν καὶ ὄντας ὀρφανὴ ἀπὸ πατέρα, οἱ προσευχές μου κάθε βράδυ ἔκρυβαν παράπονο γιατὶ ὁ θεὸς μοῦ πῆρε πολὺ νωρὶς τὸν πατέρα μου καὶ παρότι τὸν παρακάλαγα νὰ τὸν δῶ ἔστω καὶ στὰ ὄνειρά μου, ἡ ἐπιθυμία αὐτὴ δὲν ἐκπληρωνόταν. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στὰ παράπονα μου δὲν ἄργησε νὰ ἔρθει. Ἦρθε μέσα ἀπὸ ἕνα ὄνειρο. Εἶδα στὸν ὕπνο μου ὅτι βρισκόμουν σὲ μία παράξενη ἐκκλησία καὶ περίμενα σὲ μία προσκυνηματικὴ οὐρά. Μπροστά μου ὑπῆρχαν παιδιὰ διαφόρων ἐθνικοτήτων. Καθὼς περίμενα στὸ τέλος αὐτῆς τῆς προσκυνηματικῆς οὐρᾶς κάποιοι ἄνθρωποι ἀπὸ τὸν γυναικωνίτη μοῦ ὑπέδειξαν νὰ πάω μπροστὰ καὶ στὴν ἐντολὴ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων τὰ παιδιὰ ὑπάκουσαν καὶ ἔκαναν στὴν ἄκρη γιὰ νὰ περάσω ἐγώ. Βρέθηκα μπροστὰ ἀπὸ τὴν εἰκόνα ποὺ ἀπεικόνιζε ἕναν Ἅγιο ποὺ δὲν τὸν εἶχα ξαναδεῖ. Ἦταν παππούλης καὶ εἶχε γκρίζα γένια. Καθὼς τὴν κοίταζα, ὁ παππούλης αὐτὸς σὰν φάσμα βγῆκε ἀπὸ τὴν εἰκόνα καὶ μοῦ εἶπε νὰ πάω δεξιά. Ὅταν γύρισα πρὸς τὴν μεριὰ ποὺ μοῦ ὑπέδειξε ὑπῆρχε μία λάρνακα ἀπὸ τὴν ὁποία βγῆκε ὁ ἴδιος παππούλης ποὺ εἶχα δεῖ πρὶν στὴν εἰκόνα. Ὄχι ὅμως σὰν τὸ φάσμα τῆς εἰκόνας μὲ χρώματα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ ἁγιογράφος ἀλλὰ μὲ σάρκα καὶ ὀστά. Τὸν πλησίασα καὶ καθίσαμε καὶ οἱ δύο πάνω στὴν λάρνακα. Δὲν μὲ φόβιζε, εἶχα τὴν αἴσθηση ὅτι καθόμουν μὲ κάποιον δικό μου, σὲ ἕνα παγκάκι καὶ ὅχι μὲ ἕναν ἅγιο πάνω σὲ μία λάρνακα. Μὲ κοίταζε στὰ μάτια μὲ ἀγάπη καὶ τρυφερότητα. Τὰ μάτια του ἐξέπεμπαν ἀγάπη καὶ στοργικότητα καὶ ὀμόρφυναν τὸ γερασμένο καὶ σκυθρωπὸ σῶμα του. Μὲ ἀγκάλιασε πατρικὰ καὶ μοῦ μίλησε σὲ μιὰ ἄλλη γλῶσσα, ὄχι στὰ ἑλληνικὰ ἤ στὶς ἄλλες γλῶσσες ποῦ μιλοῦν οἱ ἄνθρωποι. Ἦταν σὰν νὰ ἐπικοινωνοῦσαν οἱ ψυχές μας. Μοῦ εἶπε πὼς ἀπὸ ἐδῶ καὶ

37 πέρα αὐτὸς θὰ εἶναι πατέρας γιὰ ἐμένα. Ἡ ἀγκαλιά του γέμισε τὴν ψυχή μου γαλήνη καὶ ἡ μυρωδιά του ἔκανε τὸ ὄνειρο πραγματικό. Ξύπνησα μὲ τὴν σκέψη του καὶ μὲ πολλὰ ἐρωτήματα γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ παππούλης. Ὅμως μαζὶ μὲ τὰ πολλὰ ἐρωτήματα εἶχα καὶ μία ἀπάντηση στὴν ἐρώτηση «ἔχω ἐγὼ πατέρα;». Φυσικὰ καὶ εἶχα ἁπλὰ δὲν ἤξερα πῶς τὸν λένε. Ζήτησα βοήθεια ἀπὸ τὴν μητέρα μου ἡ ὁποία εἶναι κατηχήτρια καὶ γνωρίζει πολλὰ σχετικὰ μὲ τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς βίους τους. Ὅμως κανένας ἀπὸ ὅσους μοῦ εἶπε δὲν ἀνταποκρίνονταν στὴν περιγραφὴ πού τῆς ἔδινα. Ἤξερα μόνο ὅτι εἶχε γκρίζα γένια, ἦταν παππούλης, κοντὸς καὶ σκυθρωπὸς καὶ κατὰ πάσα πιθανότητα ξένος μιᾶς καὶ ἡ ἐκκλησία δὲν ἔμοιαζε ἑλληνορθόδοξη, οὔτε οἱ ὑπόλοιποι προσκυνητὲς ἦταν Ἕλληνες, οὔτε ὁ παππούλης μοῦ μίλησε ἑλληνικά. Ἡ μητέρα μου μὲ συμβούλευσε νὰ προσευχηθῶ σὲ ἐκεῖνον γιὰ νὰ μοῦ ἀποκαλύψει ποιὸς εἶναι. Ἡ ἀπάντηση στὴν προσευχή μου δὲν ἦρθε μέσα ἀπὸ ὄνειρο αὐτὴν τὴν φορὰ ἀλλὰ ἀπὸ ἕνα δῶρο γενεθλίων πού μοῦ ἔκανε ὁ πνευματικός μου πατέρας (στὸν ὁποῖο δὲν εἶχα πεῖ κὰν τὸ ὄνειρο ). Ἄνοιξα τὸ δῶρο καὶ διαπίστωσα πῶς ἦταν ἕνα βιβλίο. Ὅταν τὸ ἄνοιξα εἶδα τὴν «παράξενη ἐκκλησία» (παράξενη γιὰ ἐμένα γιατὶ ἦταν ρωσικὴ) τὴν ὁποία εἶχα δεῖ στὸν ὕπνο μου, τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου, τὴν λάρνακά του, καθὼς καὶ τὸν παππούλη! Ἔτσι ἔμαθα τὸ ὄνομά του.ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς, προστάτης τῶν ὀρφανῶν. Ἔτσι ἔμαθα τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα μου, τὸν πατέρα ὅλων τῶν ὀρφανῶν, τῶν θλιμμένων, τῶν ἀδυνάτων, τῶν φτωχῶν, τῶν ἀδικημένων. Ὁ ἅγιος δὲν μὲ ἀφήνει ποτὲ μόνη ἀλλὰ εἶναι πάντα κοντά μου καὶ παρουσιάζεται πολλὲς φορὲς στὰ ὄνειρά μου γιὰ νὰ μὲ στηρίξει, νὰ μὲ παρηγορήσει καὶ νὰ μὲ συμβουλεύσει στὶς δύσκολες στιγμές. Ὁ Θεὸς μοῦ πῆρε τὸν πατέρα μου ἀλλὰ φρόντισε νὰ μοῦ στείλει ἕναν ἄφθαρτο ( τὸ ἄφθαρτο σκήνωμα τοῦ ἁγίου βρίσκεται στὸ Σὰν Φρανσίσκο ) ὁ ὁποῖος βρίσκεται καὶ στὴν γῆ καὶ μᾶς θυμίζει ὅτι ὅποιος ἀκολουθεῖ τὸν Χριστὸ δὲν ἔχει λόγο νὰ φοβᾶται τὸν θάνατο ἐκεῖνος δὲν τὸν ἔφθειρε. Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ ναὸς μιᾶς ἅγιας ψυχῆς νὰ γίνει πάλι χῶμα; Αἰσθάνομαι τυχερὴ ἀλλὰ ταυτόχρονα, ἔχω τὴν εὐθύνη, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποῦ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε σὲ ἐμένα τὴν πιὸ ἁμαρτωλὴ νὰ συμβεῖ

38 αὐτό, νὰ μάθουν τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Μαξίμοβιτς ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότεροι ἄνθρωποι καὶ μαζὶ μὲ τὴν δική μου ἀλλαγή, νὰ φέρει ἀλλαγὴ καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ποὺ αὐτὴν τὴν στιγμὴ ποὺ διαβάζουν τὰ λόγια αὐτὰ ἀναζητοῦν ἕνα καταφύγιο καὶ μία πατρικὴ ἀγκαλιά. Τὸ μόνο ποὺ μποροῦσα νὰ κάνω ὡς δεκαπεντάχρονη ἦταν νὰ φτιάξω μία σελίδα στὸ facebook μὲ ὄνομα SAINT JOHN MAXIMOVITCH( ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ) ποὺ σήμερα ἀριθμεῖ πάνω ἀπὸ 3000 μέλη. Στὴν ἀγκαλιὰ ποὺ μοῦ χάρισε ἐκεῖνος, χωράμε πολλοί! Οἱ ἅγιοι Γεώργιος καὶ Νεκτάριος βοηθοῦν βαριὰ ἀσθενεῖς Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρο Πίστη, τὸ ἄϋλο νυστέρι τῆς χειρουργικῆς τοῦ Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Ἀγγειοχειρουργικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Παν.Β.Δημακάκου (ἐφημ. «ΕΣΤΙΑ», , σελ.4) ( ) Ἦτο 12η νυκτερινὴ μεσ τὸ κατακαλόκαιρο τοῦ Αὐγούστου 2006 ποὺ δίναμε τὴν ἔσχατη μάχη ἐπαναφορᾶς στὴ ζωὴ 54χρονου ἀσθενοῦς μὲ καρδιακὴ ἀνακοπὴ συνεπεία μετεγχειρητικῆς αἱμορραγίας ἀπὸ προηγηθείσα ἀνευρυσματεκτομὴ κοιλιακῆς ἀορτῆς 18 ὧρες ἐνωρίτερα. Εἶχε περάσει μία ὁλόκληρη ὥρα, χειρουργοὶ στὸν ἀγῶνα μὲ μαλάξεις τῆς καρδιᾶς καὶ ἐνδοκαρδιακὲς χορηγήσεις φαρμάκων, ἀναισθησιολόγοι καὶ καρδιολόγοι, μέσω ὀρῶν εἶχαν χορηγήσει ὅλα τὰ ἀναζωογονητικὰ φάρμακα τῆς λίμνης τοῦ Μαραθῶνος, ποὺ ἀκούω τὸν πρῶτο μου βοηθὸ τ. Διευθυντὴ ἀγγειοχειρουργικῆς κλινικῆς νὰ ἐρωτᾶ, μήπως νὰ διακόψουμε κάθε περαιτέρω προσπάθεια ἀφοῦ ἤδη ἔχει περάσει πολλὴ ὥρα χωρὶς καρδιακὸ ρυθμὸ καὶ ὁ ἄρρωστος θὰ εἶναι φυτό;. Δὲν ἀπάντησα καὶ οἱ προσπάθειες συνεχίστηκαν. Ἀφοῦ παρῆλθε ἀκόμη περίπου μισὴ ὥρα, σκέφθηκα ὅτι μᾶλλον ἡ μάχη ἔχει χαθεῖ, παρακάλεσα νὰ κλείσουν τὸ ὑπόλοιπο τραῦμα προκειμένου νὰ ἐνημερώσω τοὺς συγγενεῖς. Ξεκινώντας ὅμως τὰ πρῶτα βαριά μου βήματα πρὸς τὴν ἔξοδο ἡ ἐλπίδα δὲν μὲ ἐγκατέλειπε, ἀτενίζοντας πρὸς τὸν οὐρανὸ ψέλλισα:

39 Ἅγιε μου Γιώργη, βοήθησε. Τοὺς ἐνημέρωσα ἀκολούθως γιὰ τὶς προσπάθειες ποὺ καταβάλλοντο καὶ τὸ ἀβέβαιο ἀποτέλεσμα, συζήτηση διάρκειας 6-8 καὶ ἐπέστρεψα στὸ χειρουργεῖο γιὰ νὰ βρῶ τοὺς χειρουργούς, καρδιολόγους καὶ ἀναισθησιολόγους ἥρεμους, ὄχι διότι ὁ ἀσθενὴς εἶχε ἀποβιῶσει ἀλλὰ ἐπειδὴ ὀ ἄρρωστος εἶχε ἐπανέλθει στὴ ζωή. Τριάντα λεπτὰ ἀργότερα μὲ τὴν ἀποδομὴ τῶν ἀναισθητικῶν φαρμάκων ὁ ἀσθενὴς ἀφυπνίζεται μὲ θαυμάσια ἐπικοινωνία καὶ οἱ γιατροὶ ποὺ ἐσκέφτοντο ὅτι θὰ ἦτο φυτό, μένουν ἄφωνοι. Ἡ περαιτέρω μετεγχειρητικὴ πορεία τοῦ ἀσθενοῦς μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ὑπῆρξε ὁμαλή! Ἕτερη θήλυ ἀσθενής, 68 ἐτῶν, χειρουργηθεῖσα λόγω βλάβης τῆς καρωτίδος στὶς 8 Νοεμβρίου 2006 παραμονῆς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ξύπνησε ἡμιπληγική, διεγερτικὴ χωρὶς ἐπικοινωνία μὲ τὸ περιβάλλον. Ἡ ἄμεσα ἐκτελεσθεῖσα ἀγγειογραφία ἔδειξε ἀπόλυτα φυσιολογικὲς μετεγχειρητικὲς συνθῆκες στὴν χειρουργημένη περιοχὴ στὴν ἔξω καὶ ἐνδοκρανιακὴ κυκλοφορία τοῦ ἐγκεφάλου. Ἀποφασίζω, παρὰ τὰ φυσιολογικὰ εὑρήματα, τὴν ἐπανεισαγωγή της λόγω τῆς σοβαρᾶς καταστάσεως στὸ χειρουργεῖο, ὅπου πάλι διαπιστώνονται πολὺ καλὲς σφύξεις καὶ στεγνὸ ἐγχειρητικὸ πεδίο. Πρόταση τῶν ἀναισθησιολόγων νὰ παραμείνει σὲ καταστολή (ὕπνο) ἀναισθησίας μέχρι τῆς ἑπομένης πρωινῆς ἡμέρας (ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου). Συντετριμμένος γιὰ τὸ ἀβέβαιον μέλλον τῆς ἀσθενοῦς τὸ βράδυ ἐκκλησιάστηκα σὲ ἀγρυπνία τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὸ Ν.Ἡράκλειο κατὰ τὴν ὁποία συμμετείχα στὴ Θεία Κοινωνία, ὁμολόγησα τὴν ἀναξιότητά μου παρακαλώντας τὸν Ἅγιο γιὰ τὴν βοήθειά του. Τὴν 9η πρωινὴ τῆς ἑπομένης, ἡ ἀσθενὴς ἡ ὁποία καθ ὅλο τὸ 24ωρο εὐρίσκετο σὲ καταστολὴ στὴ ΜΕΘ μπῆκε σὲ διαδικασία ἀφύπνισης. Ὦ! τοῦ θαύματος! Ἡ ἀσθενὴς ξύπνησε μὲ θαυμάσια ἐπικοινωνία. Συγκινημένος εὐχαρίστησα εὐλαβούμενος τὴν θαυματουργικὴ παρουσία τοῦ Ἁγίου τὴν ἡμέρα τῆς μνήμης του 9 Νοεμβρίου Ὁ Ἅγιος, Δάσκαλος καὶ αὐτός τῆς παρακειμένης Ριζαρίου Σχολῆς, παραδειγματίζει καθημερινὰ μὲ τὴ βιβλική του μορφή ἔργῳ καὶ λόγῳ διδάξας τοὺς διακόνους τοῦ ἀνθρωπίνου πόνου καὶ καθηγητὲς τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης τοῦ Ἀρεταίειου Νοσοκομείου

40 Τὴν σκότωσα γιατὶ τὴν ἀγαποῦσα! Ἡ πρώτη ἀγάπη εἶναι αὐτὴ ποὺ στηρίζεται στὰ ἐξωτερικὰ γνωρίσματα. Σ αὐτὴ τὴν πρώτη ἀγάπη ὅμως θὰ πρέπει νὰ κάνουμε μία ἀνατομία. Χωρὶς νὰ μᾶς φανεῖ παράξενο, ἔχουμε ἕναν κατοπτρισμὸ τῶν δύο ἐγώ. Τὸ ἐγὼ τοῦ ἀνδρὸς καθρεφτίζεται πάνω στὴν γυναίκα, ἡ ὁποία παίζει τὸν ρόλο τοῦ καθρέφτη, καὶ τὸ ἐγώ τῆς γυναίκας καθρεφτίζεται πάνω στὸν ἄνδρα, ὁ ὁποῖος παίζει τὸν ρόλο ἑνὸς ἄλλου καθρέφτη. Ὅπως ἀκριβῶς ὅταν προβάλω τὸν ἑαυτό μου σ ἕναν καθρέφτη θὰ δῶ τὸν ἑαυτό μου, δὲν θὰ δῶ ἄλλον, ἔτσι καὶ ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο ἐκείνους ποὺ ἀνάμεσά τους ἐπικρατεῖ αὐτὴ ἡ πρώτη ἀγάπη βλέπει τὸν ἑαυτό του στὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου( καὶ ὄχι τὸν ἄλλον) Αὐτὸ εἶναι κάτι πολὺ βασικὸ καὶ πρέπει νὰ τὸ γνωρίζουμε. Ἡ βάση, μὲ ἄλλα λόγια, τῆς πρῶτης ἀγάπης εἶναι ἐγωιστική. Ὁ κάθε ἕνας θέλει νὰ ἱκανοποιήσει τὸν ἑαυτό του, εἴτε σωματικὰ εἴτε συναισθηματικά, μὲ ἀντικείμενο τὸν ἄλλο. Βεβαίως, ἄν πεῖτε σὲ δύο τέτοιους ἀνθρώπους ποὺ προτογνωρίστηκαν καὶ ἀγαπιοῦνται ὅτι ἡ βάση τῆς ἀγάπης τους εἶναι ἐγωιστική, ὁμολογουμένως θὰ σᾶς κοιτάξουν μὲ συμπάθεια καὶ θὰ ποῦν: «Δὲν εἶσαι καλά!». Καὶ ὅμως ἀγαπητοί μου ἡ βάση αὐτῆς τῆς ἀγάπης εἶναι ἐγωιστική. Πολλὲς φορὲς ὁ ἄνδρας θὰ ζητήσει κάτι ποὺ ἴσως ἀκόμη δὲν ἐπιτρέπεται, καὶ ὅταν δὲν τοῦ τὸ δώσει ἡ μνηστή του, τότε θυμώνει. Γιατὶ θύμωσε; Ὁ θυμὸς εἶναι καρπὸς τοῦ ἐγωισμοῦ. Θύμωσε γιατὶ δὲν τοῦ ἔγινε, δὲν τοῦ πέρασε. Ἄρα λοιπὸν αὐτὸ τὶ εἶναι; Εἶναι καρπὸς τοῦ ἐγωισμοῦ. Καὶ ἔτσι πολλὲς φορὲς, μὲ ἕνα πελώριο ἅλμα ἀπὸ τὴν ἀγάπη καταλήγουμε στὸ μίσος, στὴν κακότητα. Νομίζετε ὅτι εἶναι σπάνιο, ἄνθρωποι ποῦ ξεκίνησαν μὲ κεραυνοβόλο ἔρωτα, ὅπως χαρακτηρίζεται, νὰ καταλήγουν στὸ διαζύγιο, καὶ μάλιστα ταχύτατα, ἤ νὰ καταλήξουν στὴν ἀδιαφορία ἤ στὸ μίσος; «Γιατὶ τὴν κτύπησες; Γιατὶ τὸν σκότωσες;» ρωτοῦν στὸ δικαστήριο, «Διότι τὴν/τὸν ἀγαποῦσα πολύ, διότι τὴν/τὸν ζήλευα». Πῶς λοιπὸν εἶναι δυνατὸν νὰ συμβαίνει αὐτό; Ἔ νὰ λοιπὸν γιατί, διότι ἁπλούστατα ἡ βάση αὐτῆς τῆς πρώτης ἀγάπης, ἐπαναλαμβάνω εἶναι ἐγωιστική. Δὲν κατορθώνει ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο νὰ κερδίσει τὸν ἄλλο, καὶ ἐφ ὅσον δὲν τὸ καταφέρνει, ὁ ἐγωισμὸς θίγεται καὶ προβαίνει σὲ ὅ,τι προβαίνει. Μὲ ἄλλα λόγια ἡ πρώτη ἀγάπη

41 κινεῖται πάνω στὸν συναισθηματικὸ ἄξονα, τοῦ ὁποίου ὁ μὲν ἕνας πόλος εἶναι ἡ ἐρωτικὴ ἀγάπη, ὁ δὲ ἄλλος πόλος εἶναι τὸ μίσος καὶ τὸ μῖσος εἶναι συναίσθημα καὶ μ ἕνα πελώριο ἅλμα βρισκόμαστε ἀπό τὸ ἕνα ἄκρο στὸ ἄλλο, τὸ μίσος. Αὐτὰ ποὺ διαβάζουμε βέβαια στὶς ἐφημερίδες καὶ τὰ ἀκοῦμε καὶ ἐκπλησσόμαστε εἶναι ἀκραία, τὶς περισσότερες φορὲς ὅμως αὐτὴ ἡ πρώτη ἀγάπη, ἡ ἐρωτική, καταλήγει στὴν ἀδιαφορία. Δὲν παίρνουν διαζύγιο, ὄχι, ἀλλὰ ὁ ἕνας εἶναι ξένος ἀπέναντι στὸν ἄλλο. Ἐὰν δεῖτε, ἀγαπητοί μου, ἕναν ἄνδρα καὶ μία γυναίκα στὸν δρόμο νὰ περπατοῦν καὶ ὁ ἄνδρας νὰ εἶναι δύο τρία βήματα πιὸ μπροστὰ ἀπὸ τὴ γυναίκα, νὰ εἶστε σίγουροι ὅτι εἶναι ἀνδρόγυνο! Εἶναι ἀνδρόγυνο ὅμως ποὺ ἀνάμεσά τους δυστυχῶς μπῆκε ἡ ἀδιαφορία, καὶ τοῦτο διότι δραπέτευσε ἡ πρώτη ἀγάπη, ξεθύμανε! Εἶναι δυστύχημα. Θὰ μὲ ρωτήσετε: «Ὥστε λοιπὸν ὁ γάμος αὐτὴ τὴν πορεία ἔχει; Τὸσο γρήγορη, τόσο πτερόεσσα καὶ φευγαλέα εἶναι ἡ ἀγάπη;» Ὦ, ἀγαπητοί μου, θὰ πρέπει νὰ ἀναζητηθεῖ μία ἄλλη ἀγάπη, ἡ δεύτερη ὄψη τῆς ἀγάπης, ἡ δεύτερη ἀγάπη.γιὰ νὰ γίνει ὅμως αὐτό, πρέπει νὰ συγχωνευθοῦν τὰ δύο ἐγώ, τὸ ἐγὼ τοῦ ἀνδρός καὶ τὸ ἐγὼ τῆς γυναικός, σ ἕνα κοινὸ χωνευτήρι ποῦ λέγεται γάμος, καὶ μέσα ἀπὸ τὸ χωνευτήρι αὐτὸ νὰ βγεῖ ἕνα καινούργιο πράγμα, αὐτὸ ποὺ λέγεται ἐμεῖς. Ὄχι ἐγώ καὶ ἐσύ, ἀλλὰ ἐμεῖς! Ἀγάπη σημαίνει ἔξοδος τοῦ ἐγὼ πρὸς συνάντηση τοῦ ἐσύ. Ὅταν τὸ δικό μου ἐγώ φεύγει γιὰ νά ρθει νὰ συναντήσει τὸ δικό σου ἐγώ, καὶ τὸ δικὸ σου ἐγώ φεύγει γιὰ νὰ συναντήσει τὸ δικό μου ἐγώ, τότε ἀσφαλῶς, μέσα σ αὐτὴ τὴν ἀμοιβαία κίνηση, ἔχουμε τὴν συγχώνευση τῶν δύο ἐγώ, καὶ ἄν θέλετε καὶ τῶν δύο ἐγωισμῶν, γιὰ νὰ ἀποτελέσουν αὐτὸν τὸν θαυμάσιο καρπὸ τῆς δεύτερης ἀγάπης, ποὺ λέγεται ἐμεῖς. Δὲν ὑπάρχουν ἐκεῖνες οἱ ἐκφράσεις πλέον «τὸ παιδί μου», ἀλλά «τὸ παιδί μας», ὄχι «τὸ σπίτι μου» ἀλλά «τὸ σπίτι μας», ὄχι «ἡ οἰκογένειά μου» ἀλλά «ἡ οἰκογένειά μας», ὄχι «ἡ μητέρα σου» ἀλλά «ἡ μητέρα μας», γιατὶ λὲς «ἡ μητέρα σου»; Ἡ πεθερά σου δὲν εἶναι «μητέρα σου» ἀλλά «μητέρα μας». Ἐὰν ἀγαπητοί μου, μπεῖ τὸ ἐμεῖς καὶ ὄχι τὸ ἐγώ καὶ ἐσύ, τότε ἀσφαλῶς ἔχουμε αὐτὴν τὴν προσωπογραφία, θὰ λέγαμε, τῆς δεύτερης ἀγάπης. Βλ.«Τὸ μυστήριο τοῦ Γάμου» π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Ἐκδ.«Ὀρθόδ. Κυψέλη»

42 Ὁ Μπελᾶς τοῦ καθαρίσματος Κανεὶς δὲν παραπονέθηκε ποτὲ γιατί: Τὰ κάστανα, ἐξωτερικά, ἔχουν βελόνες ποὺ τρυπᾶνε τὰ χέρια Τὰ φραγκόσυκα ἔχουν ἀγκάθια, ποὺ μπαίνουν στὸ δέρμα Τὰ καρύδια ἔχουν πράσινη, χονδρὴ σάρκα, ποὺ μαυρίζει τὰ χέρια Τὰ ἀμύγδαλα ἔχουν σκληρὸ περίβλημα, ποὺ θέλει σπάσιμο. Κανείς! Ποτέ! Καὶ κανεὶς δὲν σταμάτησε νὰ τὰ τρώει, ἐπειδὴ τοῦ δημιουργοῦν μπελάδες στὸ καθάρισμα. Ἤρεμα καὶ ἁπλᾶ, παραμερίζουμε τὰ ἐξωτερικὰ ἀγκάθια, ἀφαιροῦμε τὴν ἐνοχλητικὴ φλούδα καὶ ἀπολαμβάνουμε τὸν νόστιμο καρπό! Γιατὶ ἄραγε νὰ μὴ συμβαίνει τὸ ἴδιο καὶ στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς συναθρώπους μας; Γιατὶ νὰ μετρᾶμε τόσο: Τὴν κάποια ὀξύτητα στὰ λόγια τους Τὴν κάποια περιφρόνηση στὸ βλέμμα τους Τὴν κάποια παραξενιὰ στὴν συμπεριφορά τους; Γιατὶ νὰ μὴν φροντίζουμε, μὲ τὴν ἴδια γαλήνη καὶ ὑπομονή, μὲ τὴν ἴδια ἠρεμία καὶ ἁπλότητα, νὰ παραμερίζουμε τὴν ὅποια ἐξωτερική τους στριφνάδα καὶ ἰδιοτροπία, γιὰ νὰ βροῦμε καὶ νὰ ἀπολαύσουμε τὴν κρυμμένη ὀμορφιὰ τῆς ψυχῆς τους, ποὺ ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΥΠΑΡΧΕΙ; Ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν κρύβει μέσα του ἕνα διαμάντι; Τὸ στρεῖδι καὶ τὸ μαργαριτάρι Τὶ κάνει τὸ στρεὶδι γιὰ νὰ κατασκευάσει ἕνα μαργαριτάρι; Στὴν ἀρχὴ πέφτει μέσα στὸ ὄστρακό του ἕνας κόκκος ἄμμου, ὁ ὁποῖος εἶναι μιὰ δυσκολία γιὰ τὸ στρεῖδι, γιατὶ τὸ ἐρεθίζει. «Ἄ», λέει, «πῶς θ ἀπαλλγῶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ δυσκολία; Μὲ τρώει, μὲ τσούζει, τὶ νὰ κάνω;» Συγκεντρώνεται, σκέφτεται, ζητάει συμβουλὲς ἀλλὰ

43 διαπιστὼνει ὅτι ποτὲ δὲν θὰ μπορέσει νὰ βγάλει ἔξω τὸν κόκκο ἄμμου. Ἔτσι, καταλήγει στὴ σκέψη νὰ τὸν σκεπάσει μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ γίνει λεῖος, γυαλιστερὸς, βελούδινος. Καὶ ὅταν δεῖ τελικὰ ὅτι τὸ πέτυχε, γεμάτο εὐτυχία λέει: «Ἄ! νίκησα μιὰ δυσκολία». Ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια τὸ μαργαριτοφόρο στρεῖδι διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ὅμως δὲν καταλαβαίνουν τὸ μάθημα. Ποιὸ μάθημα; Ὅτι, ἄν καταφέρουμε νὰ περιβάλλουμε τὶς δυσκολίες μας καὶ ὅτι ἄλλο μᾶς ἐνοχλεῖ μὲ μιὰ ἁπαλή, φωτεινή, ἰριδόχρωμη ὕλη, θὰ ἔχουμε ἀπίστευτα πλούτη. Στὸ ἑξῆς, ἀντὶ νὰ παραπονιόμαστε καὶ νὰ βασανιζόμαστε χωρὶς νὰ κάνουμε τίποτε, καλύτερα εἶναι νὰ ἐργαζόμαστε καὶ νὰ ἐκκρίνουμε αὐτὴ τὴν εἰδικὴ ὕλη ποὺ μπορεῖ νὰ περιβάλλει τὶς δυσκολίες μας:τὴν εὐχαριστία.ὅταν βρεθοῦμε μπροστὰ σὲ ἕνα ὀδυνηρὸ γεγονὸς ἤ σὲ ἕνα δύσκολο ἄνθρωπο, ἄς χαροῦμε λέγοντας: «Θεέ μου, τὶ καλά! Ἀκόμα ἕνας κόκκος ἄμμου. Νὰ ἡ προοπτικὴ γιὰ ἕνα καινούριο μαργαριτάρι!» Ὁ φιλόσοφος, ἡ βελανιδιὰ καὶ τὸ κολοκύθι Ὁ φιλόσοφος ξαπλωμένος κάτω ἀπὸ μιὰ πελώρια βελανιδιά, ἀπολαμβάνοντας τὴν πλούσια δροσιά της, θαυμάζοντας τὸ ἀγέρωχο ὕψος της, τὰ μεγάλα κλαδιά της, τὴν πλούσια φυλλωσιά, ρεμβάζοντας μὲ διάθεση νὰ φιλοσοφήσει κοιτάζει γύρω του καὶ λίγο πιὸ κάτω βλέπει μιὰ κολοκυθιά. Ξαπλωμένη στὸ ἔδαφος νωχελικά, ἔχοντας φαρδιὰ φύλλα, μικρὴ πολὺ συγκριτικὰ μὲ τὴν βελανιδιά, ἀλλὰ μὲ πολὺ πολὺ μεγάλους καρπούς. Σκέφθηκε καὶ «εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ»: «Κύριε, γιατὶ ἕνα τόσο μικρὸ φυτὸ ἕρποντας, καὶ μὴ μπορώντας νὰ σταθεῖ ὄρθιο μόνο του τὸ ἔκανες νὰ δίνει ἕνα τὸσο μεγάλο καρπὸ καὶ ἕνα πανύψηλο δέντρο σὰν τὴ βελανιδιὰ νὰ κάνει τὸσο μικρὸ καρπό; Δυσανάλογη ἡ ἀπόδοση τους.» Καθὼς ὁ φιλόσοφος πνιγόταν στὰ ἐρωτηματικά του ξαπλωμένος καὶ δροσιζόμενος κάτω ἀπὸ τὴν βελανιδιὰ κοιμήθηκε. Πέφτει ἕνα βελανίδι και τὸν χτυπᾶ στὴ μύτη. Ἔντρομος πετάγεται ὄρθιος καὶ μὲ φόβο σκέφτεται: «Ἄν αὐτὸ ἦταν

44 κολοκύθι; Σ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, «πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας». Μόνον ὁ Θεὸς Κάποιος βασιλιὰς εἶχε δυὸ ἄλογα. Τὸ ἕνα ἄλογο, ἄσπρο καὶ ὡραῖο, τὸ χρησιμοποιοῦσε στὶς παρελάσεις καὶ στὶς ἐπίσημες τελετές καὶ τὸ ἄλλο, λιγνὸ καὶ κεραμιδί,ποὺ ἦταν ὅμως μεγάλης ἀντοχῆς καὶ τόλμης, καὶ γι αὐτὸ τὸ εἶχε γιὰ τὸν καιρὸ τοῦ πολέμου.ὅταν κηρυσσόταν πόλεμος, ὁ βασιλιὰς ἀνέβαινε στὸ λιγνό καὶ κεραμιδὶ ἄλογο καὶ μαζί του ὁρμοῦσε στὴ φωτιά καὶ στὸ θάνατο. Τὸ πιστό του ἄλογο ποτὲ δὲν τὸν εἶχε ντροπιάσει. Ὅταν ὅμως ἐπέστρεφε ὁ βασιλιὰς νικητής καὶ ἐπρόκειτο νὰ γίνει ἐπίσημη παρέλαση, τότε, ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, τοῦ ἔφερναν τὸ ἄσπρο καὶ ὡραῖο του ἄλογο. Ἐπάνω σ αὐτὸ ὁ νικητὴς φάνταζε περισσότερο. Καὶ ὁ κόσμος ζητωκραύγαζε τὸ βασιλιὰ, καμάρωνε ὅμως καὶ τὸ ἄλογο. Μὲ τέτοιο ἄλογο, ἔλεγαν πολλοί, ὁ βασιλιάς μας θὰ εἶναι ἀήττητος. Καὶ ἐνῶ τὸ ἄλογο περηφανευόταν, τὸ ἄλογο ποὺ εἶχε χρησιμοποιηθεῖ στὸν πόλεμο βρισκόταν στὸ σταῦλο, κατάκοπο, ἐξαντλημένο, ἄγνωστο καὶ συνέχιζε τὴ ζωὴ τῆς ἀφάνειας. Κανεὶς δὲν ἤξερε τὸν ἀληθινὸ νικητή Μόνο ὁ βασιλιὰς πήγαινε ἐκεῖ καὶ ἔδειχνε τὴν ἀγάπη του στὸ ἥσυχο καὶ ἀφοσιωμένο ζῶο Αὐτὸς ἤξερε τὴν ἀξία του Πόσο ἀληθινὸ εἶναι αὐτό καὶ στὶς περιπτώσεις τῶν ἀνθρώπων! Πόσοι, χωρὶς νὰ ἀξίζουν, δοξάζονται, τιμῶνται, λαμπρύνονται! Καὶ πόσοι ἄλλοι, ἀληθινοὶ ἥρωες, παραμερίζονται καὶ ποτίζονται μὲ πίκρες! Μόνο ὁ Θεὸς γνωρίζει καὶ μόνο Ἐκεῖνος ἀμείβει τοὺς ἀληθινοὺς ἥρωες. Καὶ τοὺς ἀμείβει αἰώνια. Μὲ τὴν δόξα τοῦ νικητῆ. Μὲ τὴν τιμὴ τοῦ ἁγίου. Μὲ τὴν εἰρήνη τοῦ οὐρανοῦ. Ναί! Μόνο ὁ Θεός! Τὸ μίλημα τῆς φωτιᾶς Ἕνας ναυαγὸς κατόρθωσε, παλεύοντας ὧρες μὲ τὰ κύματα, νὰ βγεῖ σ ἕνα ἔρημο νησάκι. Ἐκεῖ, μὲ πολλοὺς κόπους, ἔφτιαξε μιὰ πρόχειρη καλυβούλα, χρησιμοποιώντας κλαδιά. Καὶ κάθε μέρα προσευχόταν, κοιτώντας τὸν ὁρίζοντα, μήπως φανεῖ κανένα πλοῖο. Ἕνα ἀπόγευμα, καθὼς γύριζε ἀπὸ κάπου ἐκεῖ κοντά, ποὺ εἶχε

45 πάει γιὰ νὰ βρεῖ τροφή, εἶδε τὴν καλυβούλα του νὰ καίγεται.τὸν ἔπιασε ἀπελπισία, μπροστὰ σ αὐτὸ τὸ θέαμα. Ὅτι εἶχε κατορθώσει νὰ φτιάξει μὲ τόσους κόπους, ἔβλεπε τώρα τὴ φωτιὰ νὰ τὸ μεταβάλλει σὲ στάχτες. «Αὐτὸ ἦταν τὸ χειρότερο ποὺ μποροῦσα νὰ πάθω», σκέφτηκε μὲ τὴν περιορισμένη, ἀνθρώπινη κρίση του. Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἐκεῖνος τὸ θεωροῦσε συμφορά, τὸ ἔκανε ὁ Θεὸς γιὰ τὴν σωτηρία του, ποὺ τόσο θερμὰ ζητοῦσε. Τὴν ἄλλη μέρα, ἕνα βαπόρι πλησίασε καὶ τὸν παρέλαβε. Εἴδαμε τὴ φωτιὰ καὶ ἤρθαμε, εἶπε ὁ πλοίαρχος. Πόσες φορὲς δὲν ἐρχόμαστε σὲ σύγκρουση μὲ τὸν Θεὸ Κύριό μας; Πόσες φορὲς δὲν κακίζουμε μαζί Του, καὶ δὲν παραπονιόμαστε, γιατὶ δῆθεν δὲν μᾶς ἀκούει καὶ δὲν ἐκπληρώνει τὰ αἰτήματά μας; Γιατὶ δὲν μᾶς δίδει αὐτὸ ποὺ ἐγωϊστικὰ ἐμεῖς θέλουμε ποὺ ὅμως δὲν γνωρίζουμε ὅτι αὐτὸ θὰ εἶναι εἰς βάρος μας καὶ ἴσως ἡ καταστροφή μας! Γι αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ζητᾶμε ἐπίμονα νὰ μᾶς φωτίσει ὥστε νὰ μπορούμε νὰ ἀφηνόμαστε μὲ ἐμπιστοσύνη στὸ Πανάγιο Θέλημά Του! Πιστεύοντας ὅτι ὅλα τὰ ἐπιτρέπει καὶ τὰ οἰκονομεῖ γιὰ τὸ δικό μας ψυχικὸ συμφέρον καὶ τὴν σωτηρίαν μας. Χτίζετε γέφυρες ἤ φράχτες; Κάποτε μάλωσαν δύο ἀδέλφια ποὺ ζοῦσαν σὲ γειτονικὲς φάρμες. Ἦταν τὸ πρῶτο σοβαρὸ ρήγμα στὴ σχέση τους. Γιὰ 40 χρὸνια, ἐργάζονταν μαζὶ ὡς γεωργοί, μοιράζονταν χωρὶς κανένα πρόβλημα τὰ γεωργικὰ μηχανήματα, καὶ συνεργάζονταν ἀρμονικὰ γιὰ τὴν ἐμπορία τῶν προϊόντων τους. Ὅμως, ἡ μακριὰ συνεργασία τους διεκόπη ἀπότομα. Ἡ διένεξη ξεκίνησε ἀπὸ μία μικρὴ παρεξήγηση, ἐξελίχθηκε σὲ μία σημαντικὴ διαφορά, καὶ τελικὰ κατέληξε σὲ ἀνταλλαγὴ πικρῶν κουβεντῶν. Ἕνα πρωὶ κάποιος χτύπησε τὴν πόρτα τοῦ μεγαλύτερου ἀδελφοῦ. Ἐκεῖνος ἄνοιξε καὶ ἀντίκρισε ἕναν ἄνθρωπο μὲ τὴν ἐργαλειοθήκη ἑνὸς ξυλουργοῦ. «Ψάχνω γιὰ δουλειὰ λίγων ἡμερῶν» εἶπε. «Ἴσως ἔχετε ἀνάγκη γιὰ κάποιες μικροεργασίες καὶ θὰ μποροῦσα νὰ σᾶς φανῶ χρήσιμος»

46 «Πράγματι» ἀναφώνησε ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός. «Ἔχω μιὰ δουλειὰ γιὰ σένα. Κοίταξε σὲ ἐκεῖνον τὸν κολπίσκο στὸ ἀπέναντι ἀγρόκτημα. Αὐτὸς εἶναι ὁ γείτονάς μου. Στὴν πραγματικότητα, εἶναι ὁ μικρότερος ἀδερφός μου. Μέχρι τὴν περασμένη ἐβδομάδα ὑπῆρχε ἕνα χωράφι ἀνάμεσα μας.ὅμως, ἔσκαψε μὲ τὴν μπουλντόζα του μὲχρι τὸ ἀνάχωμα τοῦ ποταμοῦ καὶ τώρα ὑπάρχει ἕνα ποταμάκι ἀνάμεσα μας. Λοιπόν, μπορεῖ νὰ κατάφερε νὰ μ ἐκνευρίσει, ἀλλὰ ἐγὼ θὰ κάνω κάτι χειρότερο.» «Βλέπεις αὐτὴ τὴν σωρὸ μὲ ξύλα στὸ στάβλο; Θέλω νὰ φτιάξεις ἕνα ψηλό φράκτη. Δὲν θέλω νὰ ξαναδῶ τὸ πρόσωπό του.» Ὁ ξυλουργὸς ἀπάντησε: «Νομίζω ὅτι καταλαβαίνω τὴν κατάσταση. Πιστεύω ὅτι μπορῶ νὰ τὰ καταφέρω καὶ ὅτι στὸ τέλος θὰ εὐχαριστηθεῖς μὲ τὴν δουλειά μου.» Ὁ μεγαλύτερος ἀδελφὸς ἔπρεπε νὰ πάει στὴν πόλη γιὰ νὰ τελειώσει κάποιες δουλειές. Ἔτσι, βοήθησε τὸν ξυλουργὸ νὰ μεταφέρει τὰ ξύλα, καὶ ἔφυγε γιὰ τὴν πόλη. Ὁ ξυλουργὸς ἐργάστηκε σκληρὰ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς μέρας. Λίγο πρὶν τὸ ἡλιοβασίλεμα, ὅταν ὁ γεωργὸς ἐπέστρεψε, ὁ ξυλουργὸς εἶχε μόλις τελειώσει τὴ δουλειά του. Τὰ μάτια τοῦ ἀγρότη γούρλωσαν ἀπὸ αὐτό ποὺ ἀντίκρισε. Δὲν εἶχε κατασκευαστεῖ ὁ φράχτης ποὺ εἶχε ζητήσει.ἀντὶ για τὸν φράχτη, ὑπῆρχε μιὰ γέφυρα ἀπὸ τὴν μία μεριὰ του ρέματος μέχρι τὴ ἄλλη. Ἐκείνη τὴν ὥρα, εἶδε ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ της γέφυρας νὰ ἔρχεται πρὸς τὸ μέρος του ὁ γείτονας, ὁ νεώτερος ἀδελφός του. Ὅταν τὸν πλησίασε, ἅπλωσε τὰ χέρια του καὶ ἀναφώνησε: «Εἶσαι ὁ καλύτερος ἀδελφὸς ποὺ θὰ μποροῦσα νὰ εἶχα. Μετὰ ἀπὸ ὅλα ὅσα ἔχω κάνει καὶ ἔχω πεῖ ἐναντίον σου, ἔχτισες μιὰ γέφυρα ἀνάμεσά μας.» Τὰ δύο ἀδέλφια ἀγκαλιάστηκαν, μετανιωμένα γιὰ ὅτι εἶχε συμβεῖ ἀνάμεσά τους. Γύρισαν καὶ εἶδαν τὸν ξυλουργὸ νὰ σηκώνει τὴν ἐργαλειοθήκη καὶ νὰ τὴν κρεμάει στὸν ὦμο του. «Ὄχι, μὴν φεύγεις, περίμενε! Μεῖνε λίγες ἡμέρες. Ἔχω καὶ ἄλλες ἐργασίες γιὰ σένα» εἶπε ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός. «Θὰ ἤθελα πολὺ νὰ μείνω» εἶπε ὁ ξυλουργός, «ἀλλὰ ἔχω νὰ χτίσω κι ἄλλες γέφυρες.»

47 Δεκάλογος Προσευχῆς 1. Ξεχώριζε κάθε μέρα λίγη ὥρα. Μὴ λὲς τίποτα. Ἁπλῶς νὰ σκέφτεσαι τὸ Θεὸ. Αὐτὸ θὰ κάνει τὸ πνεῦμα σου πιὸ ἐπιδεκτικὸ στὰ πνευματικὰ πράγματα. 2. Προσευχήσου χρησιμοποιώντας ἁπλὲς καὶ φυσικὲς λέξεις. Πὲς στὸ Θεὸ κάθε τὶ ποὺ ἔχεις μέσα σου. Μὴν ἔχεις τὴν ἐντύπωση πὼς πρέπει νά χρησιμοποιεῖς γνωστὲς καὶ στερεότυπες φράσεις. Μίλα στὸ Θεὸ δικὴ σου γλώσσα. Ἐκεῖνος σὲ καταλαβαίνει. 3. Προσευχήσου στὸ αὐτοκίνητο, στὴ δουλειὰ, στὸ θρανίο, στὸ κρεββάτι, στὴν κουζίνα, στὸ γραφεῖο σου. Συνήθισε νὰ κάνεις μικρὲς προσευχὲς. Νὰ συγκεντρώνεις τὴν ψυχὴ σου στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. 4. Ὅταν προσεύχεσαι, μὴ ζητᾶς πάντοτε, συνήθιζε νὰ εὐχαριστεῖς τὸ Θεὸ γιὰ ὅτι πῆρες. 5. Προσευχήσου μὲ τὴν πίστη ὅτι ἡ προσευχή σου θὰ φθάσει καὶ θὰ σκεπάσει ἐκείνους γιὰ τοὺς ὁποίους προσεύχεσαι καὶ ὅτι ἡ ἀγάπη καὶ ἡ προστασία τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι μαζί σου. 6. Στὴν προσευχή σου ποτὲ μὴν ἀμφιβάλεις, μὰ πάντα πίστευε. Ἡ πίστη φέρνει ἀποτέλεσμα. 7. Ὅταν προσεύχεσαι νὰ εἶσαι πρόθυμος νὰ δέχεσαι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ζήτα ἀπ Αὐτὸν ὅτι θέλεις, ἀλλὰ μάθε νὰ παίρνεις ὅτι Ἐκεῖνος δίνει, γιατὶ αὐτὸ ποὺ δίνει εἶναι τὸ καλύτερο γιὰ σένα. 8. Συνήθιζε νὰ ἀφήνεις τὸ κάθε τὶ στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Ζήτα ἀπ αὐτὸν νὰ σὲ ἀξιώνει νὰ κάνεις ὅτι μπορεῖς καὶ μὲ ἐμπιστοσύνη περίμενε τὰ δικά Του ἀποτελέσματα. 9. Προσευχήσου γιὰ πρόσωπα ποὺ δὲν συμπαθεῖς ἤ ποὺ σοῦ ἔχουν κάνει κακό. Ἡ μνησικακία εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς γιὰ νὰ ἀποκτήσεις πνευματικὴ δύναμη. 10. Προσευχήσου «ὑπὲρ πλεόντων, ὁδοιπορούντων, νοσούντων, αἰχμαλώτων, ἀδικουμένων». Ὅσο περισσότερο προσεύχεσαι γιὰ τοὺς ἄλλους, καὶ εἰδικώτερα γιὰ κείνους μὲ τοὺς ὁποίους δὲν συνδέεσαι πολὺ, τόσο τὰ ἀποτελέσματα τῆς προσευχῆς θὰ εἶναι μεγαλύτερα στὴ ζωή σου

48 Κανεὶς δὲν ἔχει ἐπιλογή! εἴδηση ἀπὸ παλαιότερη, ἀλλὰ πολὺ ἐπίκαιρη σήμερα, συνέντευξη τοῦ προέδρου τοῦ Ἰσραὴλ Σιμὸν Πέρες στὸν Ἡ τηλεοπτικὸ Σταθμὸ MEGA καὶ στὸν δημοσιογράφο κ. Ἀντώνη Φουρλῆ στὶς 3 Αὐγούστου «Ὅλες οἱ χῶρες ἀλλάζουν, διότι ἄλλαξε ὁ κόσμος. Κανεὶς δὲν ἔχει ἐπιλογή. Εἴτε θὰ περάσει στὴ νέα ἐποχὴ ἤ θὰ μείνει πίσω φτωχὸς καὶ ἀσήμαντος. Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει εἶναι ὅτι οἱ κυβερνήσεις δὲν ἐλέχουν τὶς οἰκονομίες τους... Ἀντὶ γιὰ ἐθνικὴ οἰκονομία, ἔχουμε παγκόσμια οἰκονομία. Καμιὰ χώρα δὲν μπορεῖ νὰ γλυτώσει ἀπὸ τὶς ἐπιπτώσεις τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας. Καὶ καμία χώρα δὲν μπορεῖ νὰ ἐλέγξει τὴν παγκόσμια οἰκονομία. Ἔχουμε παγκόσμια οἰκονομία χωρὶς παγκόσμια κυβέρνηση καὶ ἐθνικὲς κυβερνήσεις χωρὶς ἔλεγχο τῶν οἰκονομικῶν τους. Ἐὰν θέλετε νὰ συμμετέχετε, πρέπει νὰ ἀκολουθήσετε τοὺς καινούργιους κανόνες οἱ ὁποῖοι εἶναι παγκοσμιοποημένοι, βασίζονται στὴν ἐπιστήμη, εἶναι δημιουργικοὶ καὶ δεκτικοὶ στὶς προσδοκίες τῆς νέας γενιᾶς». Ὅταν οἱ γονεῖς διδάσκουν μὲ τὸ παράδειγμά τους! Μὲ μιὰ ἀρκετὰ αἰσιόδοξη καὶ ἀνιοδιοτελὴ πράξη ξεκίνησε το 2013 γιὰ τὸν 51χρονο δικηγόρο, Τόνι Τόλμπερτ. Ὁ Ἀμερικανὸς ἀπὸ τὸ Λὸς Ἀντζελες ἀποφάσισε νὰ ἐπιστρέψει στὸ σπίτι τῶν γονιῶν του μετὰ ἀπὸ χρόνια, παραχωρώντας τὸ δικό του σὲ μία ἄστεγη γυναίκα μὲ τὴν οἰκογένειά της. Τὸ σπίτι ποὺ θὰ φιλοξενήσει τὴν οἰκογένεια γιὰ ἕνα ἕτος, κοστίζει περίπου δολάρια. Σημαντικὸ εἶναι πὼς ὁ κ. Τόλμπερτ

49 δὲν ἔχει συναντήσει ποτὲ τὴ Φελίσια Ντιοὺκς καὶ τὰ παιδιά της, καθὼς τοὺς βρῆκε μέσω τοῦ AlexandriaHouse, ἑνὸς ἀσύλου γιὰ γυναῖκες καὶ παιδιά. Στὸ συγκεκριμένο ἄσυλο, ἡ κ. Ντιοὺκς μοιραζόταν μία κρεβατοκάμαρα μὲ τρία ἀπὸ τὰ παιδιά της, ἐνῶ δὲν μποροῦσε νὰ μένει μαζί τους ὁ ἐνήλικος γιός της. Πλέον στὸ νέο τους σπίτι θὰ μποροῦν νὰ εἶναι ὅλοι μαζὶ καὶ νὰ ἀπολαύσουν ὅλες τὶς ἀνέσεις. Ἡ ἴδια ἐμφανῶς συγκινημένη δὲν σταματᾶ νὰ εὐχαριστεῖ δημόσια τὸν 51χρονο. Δὲν πρόκειται γιὰ κάτι καινούργιο γιὰ τὸν κ. Τόλμπερτ καθὼς ὁ πατέρας του ἀποτέλεσε παράδειγμα γιὰ αὐτόν. Συγκεκριμένα, στὴν παιδικὴ κρεβατοκάμαρα στὸ πατρικό του σπίτι φιλοξενούνταν γιὰ χρόνια ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν ἀνάγκη. Ὁ ἴδιος ἀνέφερε χαρακτηριστικά: «Εἶμαι χαρούμενος ποὺ βοηθάω μέσα ἀπὸ τὰ μαθήματα, ποὺ μοῦ ἔδωσε ὁ πατέρας μου». Πρὶν λίγο διάστημα κάτι ἀντίστοιχο συνέβη καὶ στὴν Ἀγγλία. Ἡ 10χρονη Γκρέις ΜακΝάλτι ἀποφάσισε (ὅπως ὁ κ. Τόλμπερτ) νὰ βοηθήσει ἄστεγους, ἐμπνευσμένη ἀπὸ τὸν πατέρα της. Ὁ πατέρας της ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὴ ζωὴ στὰ 38 του, ἦταν τακτικὸς ἐθελοντής, πραγματοποιοῦσε φιλανθρωπίες καὶ εἶχε ὑποσχεθεῖ νὰ ἀνοίξει τὸ καφὲ τῆς οἰκογένειας τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων γιὰ τοὺς ἄστεγους. Ἡ μικρὴ Γκρέις πραγματοποίησε τὴν τελευταία ἐπιθυμία τοῦ πατέρα της, τιμώντας τον καὶ σερβίροντας γαλοπούλα σὲ περισσότερους ἀπό 50 ἄστεγους. Νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὶς Χριστιανικὲς ἠθικὲς ἀξίες! Ὁ πρόεδρος τῆς Ρωσίας Βλαντιμὶρ Πούτιν σὲ βαρυσήμαντη ὁμιλία του στὸ διεθνὲς φόρουμ «Βαλντάϊ» ὁμολόγησε θαρραλέα πὼς ὁ μόνος δρόμος προόδου μιᾶς κοινωνίας εἶναι ἡ καλλιέργεια τῶν χριστιανικῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, τὶς ὁποῖες ὅπως χαρακτηριστικὰ εἶπε, ἀμπεμπόλησε ἡ Δύση... Εἶπε λοιπὸν ἐπὶ λέξει μεταξὺ ἄλλων ὅτι «Ἡ πρόοδος τῆς χώρας δὲν θὰ ἦταν ἐφικτὴ χωρὶς τὴν πνευματικὴ ταυτότητα, τόνισε. Δὲν θὰ ἤμασταν σὲ θέση ἀλλιῶς νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς ἐσωτερικὲς

50 καὶ ἐξωτερικὲς προκλήσεις, γι αὐτὸ καὶ δὲν ἀκολουθήσαμε τὸ παράδειγμα τῆς Δύσης... ἡ Δύση ἔχει ἀρνηθεῖ τὶς χριστιανικὲς ἀξίες, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τὴν βάση τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ... Οἱ ἄνθρωποι σὲ πολλὲς εὐρωπαϊκὲς χῶρες νιώθουν ντροπὴ καὶ ἀμηχανία νὰ μιλήσουν γιὰ τὶς θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, καὶ αὐτὸ τὸ μοντέλο προσπαθεῖ νὰ ἐπιβληθεῖ σὲ ὅλο τὸν κόσμο.» Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς ὁμιλίας του πρόσθεσε ὅτι: «χωρὶς τὶς χριστιανικὲς ἀξίες ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἀνήθικος καὶ χάνει τὴν ἀξιοπρέπεια» καὶ τέλος κλείνοντας τὴν ὁμιλία του εἶπε: «Θεωρῶ ὅτι εἶναι χρέος μας, νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὶς χριστιανικὲς ἠθικὲς ἀξίες». Καὶ ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι μεγάλωσε καὶ γαλουχήθηκε μὲ τὶς ἀθεϊστικὲς ἰδέες τοῦ κουμμουνιστικοῦ καθεστῶτος τῆς Ρωσίας ὅπου γιὰ 70 χρόνια ὅλα «τἄσκιασε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιὰ» τοῦ Μπολσεβικισμοῦ ὁ ὁποῖος γκρεμίστηκε σὰν χάρτινος πύργος σὲ μία στιγμὴ μὲ τὴν πτώση τοῦ κουμμουνισμοῦ στὴν Ρωσία το 1989! Οἱ Ρῶσοι ἔπαθαν καὶ διδάχτηκαν πολλὰ καὶ μάλιστα οἱ ἡγέτες τους ὅπως φαίνεται μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ προέδρου Βλαντιμὶρ Πούτιν. Τὶ γίνεται ὅμως μ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες; Δυστυχῶς τὰ πράγματα σήμερα μᾶς βεβαιώνουν ὅτι τόσο οἱ Πολιτικοί μας Ἄρχοντες ὅσο καὶ οἱ Νεοέλληνες σὲ μεγάλο ποσοστὸ ἀπεμπόλισαν τὶς Χριστιανικές ἠθικὲς ἀξίες καὶ γενικῶς τὴν Ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας καὶ ἀκολουθοῦμε τὰ βήματα τῆς χρεωκοπημένης πνευματικά Δύσεως. Ἀλλοίμονον! Ἀπαγορεύουν στοὺς Ἕλληνες Διαιτητὲς νὰ κάνουν τὸν σταυρό τους!!! Σύμφωνα μὲ τὸ «defencenet», στὸ τελευταῖο σεμινάριο τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς Διαιτησίας, ἔγινε εἰδικὴ σύσταση σὲ διαιτητὴ τῆς Σούπερ Λίγκας, νὰ σταματήσουν νὰ κάνουν τὸν σταυρό τους! Καὶ αὐτὸ τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ περισσότεροι Ἕλληνες διαιτητὲς καὶ ποδοσφαιριστὲς ἔχουν καλὴ σχέση μὲ τὸν Θεὸ καὶ ὁμολογοῦν τὴν Πίστι τους σὰν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἐνῶ ὑπάρχουν κι αὐτοὶ ποὺ ὅπως λένε κάνουν τὸν σταυρό τους, ἀκόμη καὶ γιὰ «γούρι»

51 τόσο κατὰ τὴν ἔναρξη ὅσο καὶ κατὰ τὴν λήξη ἑνὸς άγῶνος. Καὶ ὁ λόγος ποὺ ἔγινε αὐτὴ ἡ σύσταση; Ἁπλῶς γιατὶ αὐτὸ χαρακτηρίστηκε ὡς «δεῖγμα χαμηλῆς αὐτοεκτίμησης». Ἀλήθεια τὶ ἄλλο θὰ δοῦμε καὶ θὰ ἀκούσουμε; Ἴσως πολλὰ, πάρα πολλὰ ἀκόμη, ὅσο ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θὰ σιωπᾶ καὶ θὰ παραμένει ἀποῦσα σὲ τόσα συγκλονιστικὰ γεγονότα ποὺ συμβαίνουν καθημερινῶς στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο καὶ ὅσο θὰ συνεχίζει νὰ «μεριμνᾶ καὶ νὰ τυρβάζει περὶ πολλά» ἄσχετα καὶ ἀνούσια. Ὁ Θεὸς νὰ βάλη τὸ Χέρι Του! Ἕνα ζευγάρι υἱοθέτησε παιδὶ ποὺ ἄλλοι τὸ ἔλεγαν... κατάρα Μέχρι τὴν ἡμέρα ποὺ γεννήθηκε ὁ Ἀδὰμ βρισκόταν ἀσφαλὴς στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του. Μόλις γεννήθηκε ὅμως σ ἕνα νοσοκομεῖο τῆς Ἀλιποὺρ τῆς Ἰνδίας, τὸ ἐγκατέλειψαν. Εἶχε γεννηθεῖ μὲ φρικτὲς παραμορφώσεις. Οἱ γονεῖς ἀρνήθηκαν νὰ τὸ πάρουν στὸ σπίτι. Κανεὶς δὲν τὸ ἤθελε. Κανεὶς δὲν ἄνοιξε τὴν θύρα τῆς καρδιᾶς του καὶ τοῦ σπιτιοῦ του γιὰ νὰ τὸ πάρει. Μάλιστα ἀκούστηκε πῶς οἱ συγχωριανοὶ τῶν γονιῶν του θὰ τὸ δηλητηρίαζαν ἐὰν κάποιος ἔπαιρνε τὸ παιδί, στὸ χωριό. Ἔτσι ὁ Ἀδὰμ περίμενε στὸ νοσοκομεῖο γιὰ νὰ βρεθεῖ γι αὐτὸν κάποια οἰκογένεια. Δὲν ἄργησε ὅμως καὶ βρέθηκε. Στὸ νοσοκομεῖο ὅπου γεννήθηκε ὁ Ἀδάμ, ἐργάζεται ἕνα νιόπαντρο ζευγάρι. Ὁ Ψυχίατρος Raja Paulrai καὶ ἡ βοηθός του Jessica Cooksey Paulrai. Εἶχαν ἀκούσει γιὰ τὸ ἐγκατελελειμμένο μωρὸ καὶ πῆγαν νὰ τὸ δοῦν. Τὸ ἀγάπησαν ἀμέσως. Ἄν καὶ οἱ γιατροὶ τοὺς εἶπαν πὼς ὁ Ἀδὰμ θὰ ζήσει γιὰ μερικὲς ἑβδομάδες, αὐτοὶ τὸ υἱοθέτησαν. Τὸ παιδὶ ἔχει τὴν ἀσθένεια Bartsocas Papas. Μιὰ ἀσθένεια ὅπου τὸ παιδὶ γεννιέται μὲ δυσμορφίες. Γεννήθηκε χωρὶς βλέφαρα καὶ μύτη, ἐνῶ ἔχει μιὰ σχισμὴ στὸν οὐρανίσκο καὶ στὰ χείλη. Ἐπίσης τὰ χέρια του εἶναι παραμορφωμένα καὶ τὰ πόδια του κολλημένα. Ὅσοι ἔχουν αὐτὴν τὴν ἀσθένεια πεθαίνουν λίγο καιρὸ ἀργότερα. Στοὺς θετοὺς γονεῖς εἶπαν ὅτι

52 πρέπει τουλάχιστον νὰ τοῦ ἐξασφαλίσουν ὅλες τὶς ἀνέσεις. Αὐτοὶ δὲν περιορίστηκαν σ αὐτό. Ἦρθαν σὲ ἐπαφὴ μὲ ὅλους τοὺς φίλους τους καὶ νὰ, ποὺ ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς, ὁ ὁποῖος ἐργάζεται στὸ UNSHospital στὸ Chappel Hill, τοὺς ἔφερε νέα σχετικὰ μὲ τὸ θαῦμα ποὺ αὐτοὶ ἔψαχναν. Δύο μῆνες λοιπὸν μετὰ τὴν γέννησή του, βρίσκουμε τὸν Ἀδὰμ στὴν Β. Καρολίνα ὅπου ἔκανε τὶς πρῶτες του ἐγχειρίσεις. Μία στὰ βλέφαρα, γιὰ νὰ μὴν χάσει τὴν ὅρασή του καὶ μία στὰ χείλη. Ὅμως οἱ ἐγχειρίσεις ἦταν πολὺ ἀκριβές. Παρ ὅλα αὐτὰ σὲ μερικὲς ἡμέρες ἱδρύθηκε τὸ Ἵδρυμα τοῦ μικροῦ Ἀδὰμ καὶ μαζεύτηκαν δολλάρια. Παρ ὅλες τὶς δυσοίωνες προβλέψεις πάντως ὁ Ἀδὰμ σὲ λίγο θὰ κλείσει τὰ δύο του χρόνια. Ἐν τῶ μεταξὺ ἀπέκτησε καὶ ἀδελφάκι. Σὲ μία συνέντευξη ποὺ παρεχώρησε στὸ τοπικὸ κανάλι ABC ὁ Raja δήλωσε: «Ἐγὼ βλέπω τὸν Ἀδὰμ τόσο ὄμορφο. Μερικὲς φορὲς παρατηροῦμε κάποια ἀφύσικα πράγματα καὶ χάνουμε τὴν ὀμορφιὰ ποὺ κρύβεται κάτω ἀπὸ τὸ λεγόμενο ἀφύσικο». Ἡ Jessica καὶ ὁ Raja εἶναι δύο συνηθισμένοι ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἀκολούθησαν τὴν κλήση τοῦ Θεοῦ. Αὐτοὶ εἶδαν ἕνα παιδάκι τὸ ὁποῖο χρειαζόταν ἀγάπη, ἕνα σπίτι καὶ μία οἰκογένεια καὶ τοῦ τὰ πρόσφεραν. Μὲ τὴν πράξη τους, ἔγιναν ἕνα τέλειο παράδειγμα γι αὐτοὺς ποὺ μὲ ἔργα καὶ λόγια ὑποστηρίζουν τὶς ἐκτρώσεις. Ὁ Ἀδὰμ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ πολλὲς ἐγχειρήσεις ἀκόμη, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἀκόμη ἀμερικανὸς πολίτης δὲν εἶναι ἀσφαλισμένος. Γι αὐτὸ ἔχει δημιουργηθεῖ τὸ ἀκόλουθο Ἵδρυμα: Medicalfoundationofns. (Πηγὴ: http//orthodoxigynaika.blogspot.gr)

53 Τὸ κορίτσι ποὺ δὲ θὰ πέθαινε Τοῦ Ἐμμ.Παναγόπουλου Ἄμ. Ἐπικ. Καθηγητοῦ Χειρουργικῆς τ. Συντ/στῆ Δ/ντῆ Χειρ/γοῦ ΕΣΥ Τ ὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2012 ἡ τηλεόραση τῆς Δανίας πρόβαλε ἕνα ντοκιμαντὲρ μὲ τίτλο: «Τὸ κορίτσι ποὺ δὲν θὰ πέθαινε». Τὸ ντοκιμαντὲρ παρουσίαζε τὸ δράμα τῆς οἰκογένειας Melchor καὶ τὴν ἀντίδρασή της στὴν εἴδηση τοῦ αὐτοκινητιστικοῦ ἀτυχήματος τῆς 19χρονης κόρης τους, Carina, ποὺ ἔγινε ἕνα χρόνο πρὶν, τὸν Ὀκτωβριο τοῦ Μετὰ ἀπὸ 3ήμερη νοσηλεία στὴν ἐντατικὴ τοῦ πανεπιστημιακοῦ νοσοκομείου Aarthus, οἱ γιατροὶ ἐνημέρωσαν τὴν οἰκογένεια ὅτι ἡ δραστηριότητα τοῦ ἐγκεφάλου τῆς κόρης τους ἐξασθενοῦσε καὶ ὅτι θὰ πέθαινε πολὺ σύντομα, καὶ γι αὐτὸ συμβούλευσαν τὴν οἰκογένεια νὰ δεχθεῖ τὴν παύση τῆς θεραπείας καὶ νὰ τοὺς χορηγήσει τὴν ἄδεια ἀφαίρεσης τῶν ὀργάνων της. Οἱ γονεῖς συμφώνησαν νὰ δωρίσουν τὰ ὄργανα καὶ ἐπέτρεψαν τὴν ἀποσύνδεσή της ἀπὸ τὸν ἀναπνευστήρα. Πρὶν συμπληρωθοῦν 24 ὧρες ἀπὸ τὴν ἀποσύνδεσή της καὶ ἐνῶ προχωροῦσε ἡ διαδικασία γιὰ τὴν ἀφαίρεση τῶν ὀργάνων της, ἡ Carina ἄνοιξε τὰ μάτια της καὶ κούνησε τὰ πόδια της. Σήμερα, ἕνα χρόνο μετά, ἡ ἀποκατάστασή της ἔχει προχωρήσει σὲ σημαντικὸ βαθμό, μιλάει, περπατάει καὶ θέλει νὰ ἱππεύση τὸ ἄλογό της. Τὴν προβολὴ παρακολούθησαν 1,7 ἑκατομμύρια θεατὲς καὶ ἀμέσως μετὰ 500 ἄτομα ἀπέσυραν τὰ ὀνόματά τους ἀπὸ τὶς λίστες τῶν δωρητῶν ὀργάνων. Ὁ διευθυντὴς τῆς Ἰατρικῆς Ὑπηρεσίας τοῦ νοσοκομείου, Claus Thomsen, δήλωσε: «Εἴμαστε χαρούμενοι ποὺ ἡ νὲα γυναίκα ἐπέζησε καὶ κινεῖται. Ὅμως κάναμε λάθος στὴν πορεία καὶ ἀφήσαμε τὴν οἰκογένεια νὰ πιστεύσει ὅτι ἡ κόρη τους θὰ πέθαινε». Τὸ νοσοκομεῖο παραδέχθηκε ὅτι τὸ ἐρώτημα γιὰ τὴ δωρεὰ τῶν ὀργάνων δὲν ἔπρεπε νὰ διατυπωθεῖ, καθώς δὲν ὑπῆρχαν ξεκάθαρα καὶ ἀναμφισβήτητα στοιχεῖα ὅτι ὁ ἐγκεφαλικὸς θάνατος θὰ

54 συνέβαινε. Μετὰ τὴν προβολὴ τοῦ ντοκιμαντὲρ μὶα ἐφημερίδα τῆς Δανίας ἀνέφερε τὴν ἱστορία ἑνὸς ἄνδρα ποὺ τὸ 2002 ἐσφαλμένα διαγνώστηκε ὡς ἐγκεφαλικὰ νεκρός, στὸ ἴδιο νοσοκομεῖο, καὶ ἀνένηψε γρήγορα. Ἡ οἰκογένεια μήνυσε τὸ νοσοκομεῖο καὶ ὁ δικηγόρος της ἀνέφερε ὅτι ἡ Carina τὸν ρωτᾶ συνέχεια ἐὰν οἱ γιατροὶ της προσπάθησαν νὰ τὴν σκοτώσουν, ἐνῶ ὁ πατέρας της δήλωσε στὴν ἐφημερίδα Ektra Bladet: «Οἱ ληστές μὲ τὶς ἄσπρες μπλοῦζες ἐγκατέλειψαν τὴν προσπὰθεια πολὺ ἐνωρίς, γιατὶ ἤθελαν ἕνα δότη ὀργάνων». Ἡ περίπτωση τῆς Carina, ἀλλὰ καὶ ἀρκετῶν ἄλλων παρόμοιων περιπτώσεων, ὅπως τοῦ Steven Thorpe 17 ἐτῶν, τοῦ Zach Dunlap 21 ἐτῶν, τοῦ Sam Schmidt 21 ἐτῶν, τῆς Gloria Cruz 56 ἐτῶν, τοῦ Val Thomas 59 ἐτῶν, τῆς Madelein Gauron 76 ἐτῶν, τοῦ Rae Kuperschmidt 65 ἐτῶν καὶ ἄλλων, ὑπογραμμίζουν ὅτι οἱ ἀποφάσεις στὸ τέλος τῆς ζωῆς ποὺ συνδέονται μὲ τὸν ἐγκεφαλικὸ θάνατο καὶ τὴ δωρεὰ ὀργάνων ἔχουν πολλὰ βιοηθικὰ προβλήματα. Ἡ ἀντιπαράθεση στὸ πεδίο αὐτὸ συνεχίζεται ἐδῶ καὶ 40 τόσα χρόνια καὶ τὰ τελευταῖα χρόνια πληθαίνουν οἱ ἰατρικὲς φωνὲς ποὺ θεωροῦν τὴν ταύτιση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου μὲ τὸν θάνατο, μύθο καὶ μορφὴ ἀπάτης. Ἀντιπαράθεση ὑπάρχει καὶ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία στὸ ζήτημα αὐτὸ δὲν ἔχει ξεκάθαρη καὶ πειστικὴ θέση. Ἡ ἀντιπαράθεση κάποτε θὰ τελειώσει, ὅταν φυσικὰ ἡ ἀλήθεια ἐπικρατήσει. Τὸ ἐρώτημα εἶναι: Ὑστερα ἀπὸ πόσο χρόνο καὶ μὲ τὶ κόστος; Βλ. Περιοδικὸ Ἡ Δράση μας ἀρ

55 Ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος; Ἡ κατάστασις μὲ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον δὲν ἔχει προηγούμενον. Ἀπὸ παντοῦ ἔρχονται πληροφορίαι ὅτι νοθεύει τὴν Ὀρθοδοξον Πίστιν πρὸς χάριν τῆς ψευδοενώσεως μετὰ τὰς αἱρετικὰς «Ἐκκλησίας». Δὲν ὑπολογίζει τίποτα εἰς τοὺς σχεδιασμούς. Οὔτε ἀπολογεῖται εἰς κάποιαν συνοδικὴν ἤ ἄλλην ἀρχήν. Μητροπολῖται καὶ κληρικοὶ ἀπ ὁλόκληρον τὴν Ἑλληνικὴν Ἐπικράτειαν διαπιστώνουν ὅτι πράγματι αἱ δοξασίαι του, εἶναι ἀλλότριοι πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν. Οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν συμφωνοῦν μὲ τὴν ἐπιστολήν, τὴν ὁποίαν τοῦ ἀπέστειλεν ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Κάποιοι ἄλλοι ἐνεθυμήθησαν τὸν σημερινὸν Ἐπίσκοπον Ζιμπάμπουε κ. Σεραφεὶμ Κυκκώτη, ὁ ὁποῖος ἄν καὶ ἔχει τάσεις οἰκουμενιστικάς, διακήρυξεν ὅτι, ἐάν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι κομπάρσος εἰς τὰς συνεδριάσεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ἤ αἱρέσεων), τότε δὲν ἔχει οὐδεμία θέσιν εἰς αὐτό, τὸ ὁποῖο εἶναι τὸ προωθημένον ὄργανο τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Ἀνάλογον θέσιν διατυπώνει καὶ ὁ στενὸς συνεργάτης τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου κ. Γεώργιος Παπαθανασόπουλος διὰ τὸ Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν τῆς Εὐρώπης. Εἰς αὐτὸ διαπιστώνει πὼς ὄχι μόνον εἴμεθα κομπάρσοι ἀλλὰ καὶ προσχωροῦμεν εἰς τὴν Προτεσταντικὴν νοοτροπίαν, ἀφοῦ γίνονται συμπροσευχαὶ κ.λ.π. «Σφακιανοὶ» κληρικοὶ σέβονται μὲν τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον (ὅπως ὅλοι μας), διαβλέπουν ὅμως μεθοδικὴν καὶ σταδιακὴν προδοσίαν τῆς Πίστεώς μας. Κατόπιν ὅλων αὐτῶν διερωτώμεθα πῶς οἱ Φαναριῶται Ἀρχιερεῖς καὶ ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης συνεχίζουν αὐτὴν τὴν ὑπονόμευσιν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν νόθευσιν τῆς Πίστεως; Ἔχομεν φθάσει εἰς τὸ σημεῖον ὥστε πολλοὶ Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες, οἱ ὁποῖοι

56 ὑπεστήριζον τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κατὰ τὴν κρίσιν μετὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου, νὰ λέγουν ὅτι ὁ μακαριστὸς τελικῶς εἶχε δίκαιον. (Ἄν καὶ ὁ μακαριστὸς εἶχε τὰ ἴδια βήματα μὲ τὸν Πατριάρχην, ἀφοῦ ἔφερε τὸν Πάπαν διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν Ἑλλάδα, μετέβη εἰς τὸ Βατικανὸν, ἔφερε διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν Ἑλλάδα τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἤ Αἱρέσεων, μεθόδευε τὴν λειτουργικὴν ἀναγέννησιν καὶ τὴν ἐκκοσμίκευσιν τῆς Ἐκκλησίας κ.λ.π.). Φοβούμεθα πὼς ἀπὸ ἐδῶ καὶ εἰς τὸ ἑξῆς αἱ ἐπισκέψεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς διαφόρους Ἱερὰς Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δὲν θὰ εἶναι καὶ τόσον εἰρηνικαί. Διότι ἡ ἀγανάκτησις διὰ τὴν νόθευσιν τῆς Πίστεως εἶναι μεγάλη. Ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἔχει μόνον συναισθηματικὸν ἱστορικὸν σύνδεσμον μὲ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Δὲν θεωρεῖ ὅτι τὸ Φανάρι ὑπερασπίζεται καὶ διαφυλάσσει τὴν Πίστιν. Γ.Ζ. Βλ. Ὀρθόδοξος Τῦπος ἀρ σελ