Τον παλιό καλό καιρό οι

Transcript

1 KKA 750 αρ. αδείας ιστοσελίδα lynistaina.wordpress.com και στο Όργανο επικοινωνίας Συνδέσμου Αποδήμων Λυνιστιάνων Ολυμπίας ETOΣ 23o - AP. ΦΥΛΛΟΥ 87 - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ AIOΛOY 100 AΘHNA, T.θ T.K (AΘHNA) ΕMAIL: lynistaina1@gmail.com ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ Αγαπητοί συμπατριώτες, φίλοι και αναγνώστες της Λ.Φ., από καρδιάς σας εύχομαι τις πιο θερμές ευχές μου, για το Άγιον Πάσχα. Εύχομαι σε όλους σας Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση. Το Άγιο Φως της Ανάστασης, ας φωτίσει τις ψυχές και τις ζωές όλων μας για ένα Πάσχα ειρηνικό και ευτυχισμένο. << Το θείο Φως της Ανάστασης να χεις για συντροφιά σου, κι άγγελοι να ναι δίπλα σου σ όλα τα βήματά σου>>. Και όσοι βρεθούμε στο χωριό μας, είμαι βέβαιος πως θα το γιορτάσουμε, όπως και παλιότερα, με κάθε αντάξια λαμπρότητα. Και όσο για την γιορτή του Αγ. Γεωργίου, θα παρακαλούσα να την τιμήσουν, όσοι θα έχουν την δυνατότητα, όπως αρμόζει στο εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου, καθότι είναι μία ακριβώς εβδομάδα μετά το Άγιον Πάσχα. Με φιλικούς χαιρετισμούς Ο Δ/ντής της Λ.Φ. Δημ. Παν. Μιχελής ΕΝΑ ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΜΙΧΕΛΕΪΚΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ χωνιά στο κεφάλι τους δεν άφηναν κανένα χωρίς να τον σταχτόσουν! Οι χοροί ήταν γρήγοροι ( συρτοί, καλαματιανοί) και κατά βάση σατυρικοί με υπονοούμενα και γενικά μια ελαφρότητα που δεν ενοχλούσε κανέναν, αντιθέτως το κέφι διαρκώς μεγάλωνε. Δεν τα θυμάμαι ολόκληρα τα τραγούδια και Τον παλιό καλό καιρό οι Μιχελέοι τις απόκριες... τις τιμούσαν δεόντως! Μετά την εκκλησία μαζεύονταν στη Μιχελέ ι κη λάκκα κάτω από το μεγάλο σφεντάμι του Γιωρ- Καλλιόπη ( Γ. Μιχελής) που τα κλαδιά του έφταναν μέχρι τη μέση της σχεδόν. Εκεί γινόταν και... το αποκριάτικο πανηγύρι με σατυρικά τραγούδια, χορό και Κώστας Δημ. Μιχελής να με συγχωρήσουν οι φίλοι μου και οι συγχωριανοί απαραίτητα το κρασάκι. Στο τραγούδι πρωτοστατούσαν ο Γιάννη Στάθης (Αγγελόπουλος) και ο Νικολοθωμάς (Μιχελής). Ο πρώτος όταν ξεκινούσε ένα τραγούδι... σήμερα, μπορούσε να το συνεχίζει και την άλλη ημέρα,... μέγας τραγουδοποιός, ο δεύτερος δεν σταματούσε να τραγουδά να χορεύει και... να πειράζει τους πάντες! Μέσα... στο πανηγύρι και οι μασκαράδες ή μπούλες όπως τους έλεγαν με μου γι αυτό, αλλά θυμάμαι να γράψω δυο -τρία και από αυτά τμήματα... που να φτάσω στην μνήμη τον Γιάννη Στάθη ή τον Νικολοθωμά!!! Ένα τραγούδι που έλεγαν το ονόμαζαν «του κουτσού «, γιατί όλοι έκαναν ότι κούτσαιναν : «Σήμερα είναι σποκριές θα γίνει πανηγύρι, όλοι θα τραγουδήσουνε κι όλοι τους θα χορέψουν. Πρώτος που σέρνει τον χορό τα κουδούνια και τα τροκάκια στη μέση τους και με τα χάρτινα - Συνέχεια στη σελίδα 6 Dear Lynistians By Socratis Smyrnis * Wherever YOU ARE on earth we wish to be healthy and every happiness. Fortunately the more we communicate with phones with s, as well as by all other web pages. * In addition to all of them the main means of communication is our newspaper, the Lynistianiki voice. And 23 years as far as the movement, we try to give and a local colour to it. From there the tradition began. Through this are living and the general principles for Lynistaina. * All these take place today, both with the help of our Association, and with volunteers. They are tired but also create good work for both Lynistaina and for our compatriots. There are Lynistainas persons offering from Ο ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ Ξεπέρασε κάθε προσδοκία σε επιτυχία ο φετινός αποκριάτικος χορός του Συλλόγου μας, ο οποίος πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Κυριακής 5 Μαρτίου 2017 στο χορευτικό κέντρο «ΛΑΜΨΗ» επί της λεωφόρου Πάρνηθας. Αν και ζούμε σε εποχή «ισχνών αγελάδων», λόγω της παρατεταμένης οικονομικής κρίσεως που περνάει η χώρα μας, ο φετινός χορός μας θύμισε παλιές και καλές ημέρες. Θύμισε εποχές «παχιών αγελάδων». Είναι ασφαλώς κατόρθωμα μεγάλο το να επιτυγχάνει σήμερα ένας Σύλλογος σαν τον δικό μας, να γεμίσει μια τόσο μεγάλη αίθουσα. Η αίθουσα ευρύχωρη, η εξυπηρέτηση του κόσμου γρήγορη, φιλότιμη, τα φαγητά πολύ καλά, η δε ορχήστρα Αντώνης Αγγ. Αγγελόπουλος έδωσε τον καλύτερο εαυτό της, για να μας διασκεδάσει με ωραία λαϊκά, αλλά και γνήσια παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια. Ο εκλεκτός συμπατριώτης μας, δεξιοτέχνης στο κλαρίνο, ο Κώστας ΚΩΤΣΑΚΗΣ, για μία ακόμη φορά, όπως και τόσες άλλες στο παρελθόν, μαζί με την υπόλοιπη καλλιτεχνική κομπανία του κέντρου, έκαναν το παν, ώστε η πίστα, από την αρχή ως το their savings to make even small projects, but which are very useful. And all of them are registered in our newspaper, not only for history but also for many other reasons. All thank them. *This year we had a very hard and tough winter for Lynistaina as throughout Greece. Fortunately the local communities with our municipality firts helped enough. Among them, and Constantine (Dinos) Nick. Smyrnis elected as chairman of our local community (Lynistaina), which belongs to the same municipality Andritsainas-Krestenon. They watched everyone, especially the elderly u Also our tourist cafe offered work in our village. The leader Nick L. Angelopoulos with his wife, had then open to serve the countrymen. In addition their service very τέλος, να είναι γεμάτη από κόσμο. Στην αρχή της εκδήλωσης, ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. Κων/ νος ΣΜΥΡΝΗΣ με έναν εμπεριστατωμένο λόγο καλωσόρισε τους προσκεκλημένους ονομαστικά και ευχαρίστησε όλα τα continued on page 6 μέλη του Συλλόγου, τα οποία κοπίασαν για την προετοιμασία και οργάνωση του χορού, όπως επίσης και τους συμπατριώτες και καλούς φίλους, οι οποίοι προσέφεραν δώρα για τη λαχειοφό- - Συνέχεια στη σελίδα 4 ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ 2017 Κυριακή της Ορθοδοξίας 5 Μαρτίου 2017 και σήμερα η Εκκλησία μας γιορτάζει το κορυφαίο γεγονός, την αναστύλωση των ιερών Εικόνων, που σηματοδότησε και το τέλος της έριδας της Εικονομαχίας, που τόσο στοίχησε στη Χριστιανοσύνη. Ο Σύλλογος Αποδήμων Λυνιστιάνων <<Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ>>, πιστός στους σκοπούς του, έχει επιλέξει αυτήν την ημέρα για κοινό εκκλησιασμό εδώ, στο εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων, τη διαφύλαξη της ελληνοχριστιανικής παράδοσης και τη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ μας. Μετά τον ετήσιο χορό μας ένα κορυφαίο γεγονός για όλους εμάς. Βρεθήκαμε εδώ για να συν προσευχηθούμε, να πιούμε το καφεδάκι μας να κουβεντιάσουμε και να συσφίξουμε τις σχέσεις μας. Σας εύχομαι υγεία και καλή Σαρακοστή. Ο Πρόεδρος Του Συλλόγου Κων/νος Σμυρνής «ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ στο σήμερα» Το καινούργιο βιβλίο του ΒΥΡΩΝΑ Συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό η συγγραφική δραστηριότητα του εκλεκτού συντοπίτη μας κ. ΒΥΡΩΝΑ Γ. ΠΟΛΥΔΩΡΑ, τ. Προέδρου του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Πολύ πρόσφατα (Δεκέμβριος 2016) κυκλοφόρησε ένα άκρως ενδιαφέρον βιβλίο του (το 50ο ή 52ο κατά σειρά), υπό την «εν περιλήψει» τίτλο: «ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕ- ΛΟΥΣ στο σήμερα». Το εν λόγω βιβλίο αναφέρεται στις διδαχές του μεγάλου Σταγειρίτη φιλοσόφου, του «δασκάλου των δασκάλων», του «οικουμενικού δασκάλου», όπως είναι αποδεκτός από όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Μέσω του περιεχομένου του εν λόγω βιβλίου του, ο συγγραφέας προσπαθεί να κάνει αναγωγή των διδαγμάτων του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και να διαπιστώσει εάν οι διδαχές του αυτές ισχύουν στην εποχή που ζούμε σήμερα. Η διαπίστωση είναι ότι με τη σημερινή παντοδυναμία και την απόλυτη, την αχαλίνωτη κυριαρχία «του χρήματος». Με την ακόρεστη απληστία, με την επέλαση της αλαζονικής παγκοσμιοποίησης και της βάναυσης νέας τάξης πραγμάτων, ακυρώνεται «εν πολλοίς» το ηθικό και αξιακό καταπίστευμα του παλιού «Αριστοτελικού» κόσμου. Ακυρώνονται οι παγκοσμίου αποδοχής φιλοσοφικές θεωρήσεις του μεγάλου αυτού Δασκάλου, οι διδαχές του, τα θεωρήματά του, πάνω στα οποία στηρίχθηκε ο σύγχρονος πολιτισμένος κόσμος. Οι αρχές της ισότητας, της ισονομίας, της ισηγορίας, της ισοπολιτείας, της διαλεκτικής δημοκρατίας. Οι απόψεις του περί αρετής και ενάρετου βίου. Περί συνειδητού και αυτοδεσμευμένου «πολίτη» στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης κρατικής οντότητας πόλεως κράτους, κράτους Έθνους. Η θεωρία του περί «αρχόντων και αρχομένων» και της δυνατότητας εναλλαγής αυτών σε ρόλους. Η θεωρία του «περί μεσότητας» κατά την Αριστοτελική έννοια της λέξεως. Η σχέση της - Συνέχεια στη σελίδα 3

2 Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 87 ΔΕΛΦΟΙ ΜΥΘΟΣ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ (Α βραβείο από ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ) (Λευτέρη Κ. Γερόσταθου) Στου χρόνου το βάθος μοιάζεις ανταύγεια. Στην απεραντοσύνη της αγρύπνιας θύμησης ένας δρόμος πλημμυρισμένος φως Ελληνικό, π αναδύονται ψιθυρισμοί της μάντιδας Δαφνίδας, ή το τραγούδισμα απ το βράχο της Σιβύλλης. Μέσα απ τις χαρακιές της άσπρης πέτρας, Τις αναθυμιάσεις και της Κασταλίας το κελάρυσμα, Ηχούν αδιάκοπα φωνές άσβηστες, ανόθευτες, κάτι σαν θεϊκά πατήματα του Φοίβου Απόλλωνα, τους ψιθυρισμούς της Τιτανίδας Φοίβης, ή το ανάλαφρο πέρασμα της Προναίας Αθηνάς, αποτυπωμένα στην απλωσιά των ανόθευτων βράχων. Και δεν ηχεί λυπητερός ο στεναγμός του νου αντίκρυ στης θύμησης τα αιώνια σημάδια, σ ένα διάπλατο στερέωμα του μύθου της Ιστορίας. Κυματισμοί υπερηφάνειας Ελληνικής, ως ένα σκέπασμα στις μυριόχρονες τούτες πέτρες, κυριεύουν την ασίγαστη πεθυμιά του οδοιπόρου μ ένα φλογισμένο λογισμό στην ψυχή ν αντικρύσει προσκυνητής τον «ομφαλό της Γης». Σαν αέρινο κύμα τρέχει η σκέψη του στο χρόνο πάνω απ το αιώνιο τούτο φωτοστάλαγμα, στους βαθύσκιωτους της Ιστορίας δρόμους καύχημα! Γίνεται η πεθυμιά του απόκριση και τίμηση, σε τούτη την προγονική κληρονομιά της αιωνιότητας μια λαμπερή τροχιά στου χρόνου το περπάτημα, κάτι σαν απαύγασμα, άσβηστο κι ασάλευτο, πάνω απ το κέντρο τούτου του κόσμου του αληθινού, ή ένα αδιάκοπο βροντερό άστραμμα ολόφωτο αντίκρυ στη βουερή κραυγή των θεριών της γης. Λευτέρης Κ. Γερόσταθος ΥΓ. Ο Λευτέρης Γερόσταθος γεννήθηκε στα γειτονικά μας Πετράλωνα το 1940, μαζί με τις άλλες σπουδές και την, εν συνεχεία, εργασία του στον ιδιωτικό τομέα, ασχολήθηκε απ τα γυμνασιακά του χρόνια, με τη λογοτεχνία και κυρίως την ποίηση, όπου κι αντάξια έχει ήδη καταξιωθεί, με συνεχείς διακρίσεις και κυρίως με πρώτα βραβεία, από κριτικούς κι ανθρώπους των Γραμμάτων. Παράλληλα, περιοδικά, εγκυκλοπαίδειες κι εφημερίδες-μεταξύ των οποίων και η «Λ.Φ»- έχουν πονήματά του. Τελευταία επιβράβευσή του απ την Αμφικτυονία Ελληνισμού. Πρώτο και πάλι βραβείο μεταξύ 360 συμμετοχών από Ελλάδα και Διασπορά, στον Ε Παγκόσμιο ποιητικό διαγωνισμό με θέμα «Αρχαίο Ελληνικό Μεγαλείο» και με την αντίστοιχη Επιτροπή Βραβεύσεων, όπως αποτυπωμένη στο δίπλωμα που του απονεμήθηκε. Του ευχόμαστε καλή συνέχεια. Σωκράτης Τζ. Σμυρνής ΛΥΝΙΣΤΑΙΝΑ (ακροστιχίδα) Του ΙΟΝΙΟΥ ΜΥΡΙΑΝΘΗ* Λύκιστος, βλαστάρι του Λυκάονα, ο νουνός σου, Υψόμετρο, κάπου εφτακόσια μέτρα, το μπόι σου. Νείρεσαι τα περασμένα και είσαι περήφανη γι αυτά. Ιστορία έγραψε για σένα η κόρη σου Φιλάνθη. Στέκεσαι στους καιρούς όρθια και αντέχεις. Τα παιδιά σου δεν σε εγκαταλείπουν ούτε στιγμή. Αγάπη για σένα και την ιστορία σου τα εμποδίζει. Ίμερος και νοσταλγία φωλιάζει στις καρδιές τους. Να σαι, εύχονται, ανίκητη κι απείραχτη από το χρόνο Αγέραστη να μείνεις, όπως τόσα χρόνια, στους αιώνες. *Φιλολογικό ψευδώνυμο του Στάθη Παρασκευόπουλου. ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ Σαργένη Ελένη ευρώ Αγγελοπούλου Κλάδη Μαρία ευρώ Κανάκης Νικόλαος ευρώ Κορκολής Γ. Τάκης ευρώ Μιχελής Χ. Πέτρος ευρώ Μιχελής Χ.Γεώργιος ευρώ Αγγελόπουλος Γ. Ηλίας ευρώ Αγγελοπούλου Γ. Ελευθερία ευρώ Λώλος Γεώργιος ευρώ Σμυρνής Π. Αθανάσιος ευρώ Περαμερίτης Αναστ. Αντώνης ευρώ Γιαννόπουλος Ι. Αντώνης ευρώ Αγγελόπουλος Αγγ. Νικόλαος ευρώ Δράκος Γ. Λεωνίδας ευρώ Γκουγκούση- Ρουμελιώτη Αναστασία ευρώ Μιχελή Κατσιέρη Ντίνα ευρώ Σκουμπούρη- Τσιούτσια Αθανασία ευρώ Μιχελή Αναγνωστοπούλου Μαρία ευρώ Μιχελή Βασιλάκου Παναγιώτα ευρώ Κορκολή Άγγ. Τούλα ευρώ Δράκου Κων. Μαρία ευρώ Δράκος Κων. Ιωάννης ευρώ Δράκος Γ. Ανδρέας ευρώ Δράκος Β. Γεώργιος ευρώ Σκουμπούρη Αντ. Αθανασία ευρώ 20 ΔΟΡΟΘΕΤΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΣ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΕΣ ΔΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΑΧΕΙ- ΟΦΟΡΟ ΑΓΟΡΑ ΣΤΙΣ Ο Σύλλογος εκφράζει θερμά τις ευχαριστίες του, σε αυτούς που προσέφεραν δώρα για την λαχειοφόρο αγορά στον ετήσιο χορό του Συλλόγου μας την Βλάχου- Δημητρακοπούλου Γωγώ: 48 φιάλες κρασί 2.- Παναγιώτης Δ. Γιαννόπουλος : 12 ζεύγη διάφορα υποδήματα. 3.- Γιάννα Σκουμπούρη- Ηλιοπούλου: Ελιές, λάδι και διάφορα χειροποίητα μπαμπού. 4,- Ηλίας και Μάντω Αγγελοπούλου: 4 πεντόκιλα λάδι. 5.- ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΑΔΙΑΧΩΡΗΤΟΥ: Πρόσκληση για 4 άτομα Αγγελοπούλου Δημ Παναγιώτα ευρώ Αγγελόπουλος Δημ. Κων/νος ευρώ Παπαματθαίου Γεώργιος ευρώ Δράκου Σ. Αντωνία ευρώ Μιχελής Θεοδ. Κων/νος ευρώ Σκουμπούρης Αλέκου Κων/νος ευρώ Σκουμπούρης Αλέκου Αποστόλης ευρώ Αγγελοπούλου Γ. Γεωργία ευρώ Αγγελόπουλος Αγγ. Αντώνης ευρώ Γκουγκούση- Αποστολοπούλου Αθανασία ευρώ Αναστάσιος Κωτσόπουλος ευρώ Περαμερίτης Αναστ. Αντώνης ευρώ Οικογένεια Αναστασίου Ζαφειρόπουλου στην μνήμη του ευρώ Μαρίνης Δημήτρης 50 Δολάρια Καναδά Όποιος πατριώτης και φίλος επιθυμεί να στείλει συνδρομή, κατάθεση στο υπ αριθ. <<220/ >> βιβλιάριο κατάθεσης της Ε.Τ.Ε. Από οποιαδήποτε άλλη Τράπεζα και εξωτερικό ( abroad) < IBAN GR >, <ETHNGRAA>. Μετά την καταβολή, για ενημέρωση και αποστολή της αντίστοιχης απόδειξης στην ηλεκτρονική Δ/ νση του Ταμία dimitmichelis@gmail.com Η στα πιο κάτω τηλέφωνα Τηλ κιν Σας ευχαριστούμε για τις συνδρομές σας Ο ΤΑΜΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΗΜ. Π. ΜΙΧΕΛΗΣ 6.- Δημητρακοπούλου Γωγώ: 6 βιβλία και διάφορα κολιέ. 7.- Δημήτρης Λαμπρόπουλος: 12 φιάλες κρασί και διάφορα διακοσμητικά και καλυντικά. 8.- Πέτρος Γιαννόπουλος: 2 πεντόκιλα κρασί και δυο φιάλες τσίπουρο. 9.- Θανάσης Γκουγκούσης του Λυμπέρη: 4 προσκλήσεις στο κέντρο FRAGELIKO, μία φιάλη ουίσκι, 4 προσκλήσεις στο μεζεδοπωλείο ΑΜΜΟΣ, γυναικείο πορτοφόλι και δωρεάν κομμωτήριο 10.- Μάρκος Γ. Σμυρνής : μία (1) φιάλη ουίσκι και ρίγανη. Όλους τους ευχαριστούμε Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Κων/νος Σμυρνής Τα τοκογλυφικά γραμμάτια απ το αρχείο του δασκάλου Πέτρου Παγώνη μας οδήγησαν και σ άλλες αναζητήσεις Πέτρος Παγώνης O επιστήθιος φίλος και πιστός συνεργάτης, αλλά και γνωστός σ όλους μας δάσκαλος Πέτρος Παγώνης, έχει πλέον χαρακτηριστεί, ως ο πρύτανης της τοπικής μας λαογραφίας. Όλα τα χρόνια που διαμένει Ανδρίτσαινα και Πάτρα, μ αυτά καταγίνεται. Καταξιώθηκαν πλέον ως πάθος του, ως εθισμός του και προπαντός ως αδιάκοπο μεράκι του. Έγραψε βιβλία, δημιούργησε έρευνες, μελέτες, κι άρθρα πολλά. Παράλληλα όμως ήταν κι απλοχέρης! καθότι μες σ αυτά που αναστήλωνε, τ αναφερόμενα ονόματα από τα διάφορα χωριά, κυρίως από , τα ξεχώριζε και τα προωθούσε προς τους αντίστοιχους φορείς των, όπως εφημερίδες, συλλόγους, αλλά και προς συμπατριώτες τους, ασχολούντο με την τοπική τους ιστορία. Βασικότερη πηγή του, τα βιβλία δανειστών, με τόκους υπερτιμημένους, τα οποία μάζεψε ως άλλος Κων/νος Παπαρρηγόπουλος, από λαδοτύρια και ρεγγομάγαζα. Μέσα σ αυτά κι αρκετοί Λυνιστιάνοι, εκ των οποίων πολλοί έχουν καταχωρηθεί με υπέροχο άρθρο του Πέτρου Παγώνη. Όμως, για εμάς, αυτά τα στοιχεία απεδείχθησαν περισσότερο χρήσιμα για συμπληρωματικά κι αναγκαία στοιχεία της δικής μας ιστορίας. Κι αυτό, γιατί, ορισμένα απ τα ονόματα, δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα στα μητρώα μας, πχ Λυρής Γεώργιος, ενώ υπάρχει τοπωνύμιο «Λυραίικο», αλλά κι ο πατέρας μου, Τζανέτος, στο χειρόγραφο τετράδιό του, τους αναφέρει ως οικογένεια. Το ίδιο και για έναν Δημήτριο Φωτόπουλο, ο οποίος, κατά το Διονύση Γ. Δράκο, πρέπει να ναι ο δικός του προπάππος. Σημαντική περίπτωση και τέσσερα αγόρια του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου (κατά την ελληνική επανάσταση του 1821), Ανδρέας, Θεόδωρος, Αθανάσιος και Περικλής, για όσο ζούσαν δήλωναν μόνο το «Μιχελόπουλος», ενώ στα μητρώα γραφόντουσαν ως Μιχελής. Έτσι, με βάση αυτό το έναυσμα άρχισαν να μελετώνται τα επώνυμα για την όλη διαδρομή τους, μέσα απ το χωριό μας. Απ αυτούς που επεδίωξαν την αλλαγή ή τροποποίησή των, άλλοι τα κατάφεραν κι άλλοι παρέμειναν στο ξεκίνημά τους. Ευχαριστούμε τον Πέτρο Παγώνη, γι αυτές τις υπέροχες σκέψεις κι ενέργειές του, γιατί για εμάς είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία μας και ήδη αρχίσαμε τις ενέργειές μας. Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

3 αρ. φύλλου 87 ΑΓΧΩΔΕΙΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ Το φυσιολογικό άγχος Το άγχος είναι ένα φυσιολογικό ανθρώπινο συναίσθημα που ο καθένας βιώνει κατά καιρούς. Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται ανήσυχοι, ή νευρικοί, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα γενικότερα. Είναι σαν μια φυσική άμυνα του σώματος, σαν ένας κώδωνας κινδύνου στον οργανισμό για να προστατευτούμε από μια απειλή. Το άγχος μπορεί Kατερίνα Αντ. Μιχελή να είναι χρήσιμο όταν συμβαίνει σε λογικά επίπεδα. Για παράδειγμα μας παρακινεί να τρέξουμε έξω από ένα κτίριο που καίγεται. Επίσης μπορεί να αισθανόμαστε άγχος όταν ετοιμαζόμαστε για μια εξέταση ή μια ομιλία αλλά το άγχος αυτό μας βοηθά να συγκεντρωθούμε σε αυτό το καθήκον και να ανταπεξέλθουμε. ΟΙ ΑΓΧΏΔΕΙΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΈΣ Οι αγχώδεις διαταραχές, όμως, είναι διαφορετικές. Μπορούν να προκαλέσουν τόσο μεγάλη αγωνία στο άτομο, ώστε επηρεάζεται η ικανότητά του να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Μια αγχώδης διαταραχή είναι μια σοβαρή ψυχική ασθένεια. Για τα άτομα με διαταραχές άγχους, η ανησυχία και ο φόβος είναι σταθερά συναισθήματα στην καθημερινότητά τους και εμφανίζονται σε ακατάλληλες στιγμές μέσα στην ημέρα και μπορεί να αποβούν καταστροφικά για εκείνους. Οι αγχώδεις διαταραχές έχουν διάφορες μορφές και εκδηλώνονται με διάφορα συμπτώματα σε κάθε άνθρωπο. Η κατηγοριοποίηση τους είναι η εξής : Διαταραχή πανικού, Αγοραφοβία, Κοινωνική Αγχώδης Διαταραχή, Ειδικές Φοβίες, Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, Διαταραχή μετά από τραυματικό στρες, Γενικευμένη Αγχώδης διαταραχή. Σε γενικές γραμμές οι περισσότεροι άνθρωποι που βιώνουν κάποια αγχώδη διαταραχή εκδηλώνουν συμπτώματα δύσπνοιας, ταχυπαλμίας, εφίδρωσης, αϋπνίας και υπερβολικής εγρήγορσης, συναισθήματα πανικού, φόβου και ανησυχίας, κρύα ή ιδρωμένα χέρια ή/και πόδια, ξηροστομία μούδιασμα ή μυρμήγκιασμα στα χέρια ή τα πόδια, ναυτία, μυϊκή ένταση και ζάλη. Ενδεικτικά περιγράφονται κάποιοι τύποι αγχωδών διαταραχών: Διαταραχή πανικού: Άτομα με αυτή την πάθηση βιώνουν αισθήματα τρόμου που εκδηλώνονται ξαφνικά και επανειλημμένα χωρίς προειδοποίηση. Μια κρίση πανικού χαρακτηρίζεται από εφίδρωση, πόνο στο στήθος, ταχυπαλμία και ένα αίσθημα «πνιγμού», που μπορεί να κάνει το άτομο να αισθάνεται σαν να παθαίνει καρδιακή προσβολή ή να «τρελαίνεται». Κοινωνική αγχώδης διαταραχή: Είναι γνωστή και ως διαταραχή κοινωνικού άγχους και περιλαμβάνει την πολύ αυξημένη ανησυχία και τις τύψεις για καθημερινές κοινωνικές καταστάσεις. Η ανησυχία επικεντρώνεται συχνά σε ένα φόβο του ατόμου ότι θα κριθεί από τους άλλους, ή ότι συμπεριφέρεται με τρόπο που θα μπορούσε να προκαλέσει αμηχανία ή να οδηγήσει σε γελοιοποίησή του. Ειδικές φοβίες: Μια ειδική φοβία είναι ένας έντονος φόβος του ατόμου για ένα συγκεκριμένο αντικείμενο ή μια κατάσταση, όπως τα φίδια, τα ύψη, η πτήση κλπ. Το επίπεδο του φόβου είναι συνήθως δυσανάλογο της εκάστοτε κατάστασης και μπορεί να οδηγήσει το άτομο να αποσυρθεί από τα κοινά. Γενικευμένη αγχώδης διαταραχή: Η διαταραχή αυτή περιγράφει την εκτεταμένη, μη ρεαλιστική ανησυχία και ένταση, ακόμη και αν δεν υπάρχει καμία αφορμή για να προκαλέσει άγχος στο άτομο. ΑΝΤΙΜΕΤΏΠΙΣΗ ΑΓΧΩΔΏΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΏΝ Υπάρχουν διάφορες τεχνικές αντιμετώπισης για το άγχος. Η μείωση στην κατανάλωση καφέ και η διακοπή του καπνίσματος είναι οι δύο πιο απλές να εφαρμοστούν. Το πιο σημαντικό, πάντως, είναι να περιβάλλετε καθημερινά τον εαυτό σας με ένα δίκτυο θετικών ανθρώπων, που σας υποστηρίζουν συναισθηματικά. Προσπαθήστε να ασκήστε, να κάνετε χαρούμενα πράγματα που σας γεμίζουν και να τρώτε καλά. Η αγχώδης διαταραχή θέλει χρόνο για να υποχωρήσει και το να έχετε ένα τέτοιο σύστημα υποστήριξης γύρω σας είναι πολύ σημαντικό σε αυτήν τη διαδικασία. Οι αγχώδεις διαταραχές μπορούν να επηρεάσουν την υγεία μας και τη ζωή μας. Σε περίπτωση που δεν μπορούμε μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε αυτές τις καταστάσεις να είστε σίγουροι πως η θεραπεία μπορεί να μας βοηθήσει να βελτιωθούμε. Μη διστάσετε λοιπόν να ζητήσετε βοήθεια όταν νιώσετε την ανάγκη. Είναι δύσκολο να κάνετε το πρώτο βήμα αλλά όταν ξεκινήσετε τη θεραπεία θα διαπιστώσετε πόσο καλύτερη μπορεί να γίνει η ζωή σας ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΤ. ΜΙΧΕΛΗ Λυνιστιάνικη Φωνή ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ κ. ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΑΣΙΛΟΥΛΗ Δεν αποτελεί είδηση κάθε φορά που οι ηγέτες της γειτονικής Τουρκίας αντιμετωπίζουν εσωτερικά ή μεθοριακά προβλήματα, ο εύκολος στόχος, προκειμένου να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, να είναι οι μισητοί Έλληνες. Έχουν φαίνεται την γνώμη πως η 400χρονη σκλαβιά του παρελθόντος, τους νομιμοποιεί κάθε φορά που αντιμετωπίζουν ζόρια, να μας κουνούν απειλητικά το δάχτυλο. Λησμονούν πως η ελευθερία των Ελλήνων δεν χαρίστηκε από κανέναν, αλλά ποτίστηκε με ποταμούς αίματος και αγώνες άφθαστου ηρωισμού των προγόνων μας. Οι διεθνείς συνθήκες που υπογράφτηκαν στη συνέχεια, διαμόρφωσαν τα εδαφικά όρια των κρατών της ευρύτερης περιοχής, στους όρους των οποίων οφείλουν όλα τα κράτη να προσαρμόζονται, αν θέλουν τα λέγονται πολιτισμένα. Οι Ασιάτες όμως γείτονές μας φαίνεται πως έχουν πρόβλημα εφαρμογής των κανόνων του διεθνούς δικαίου, γιαυτό πρέπει να το ξανασκεφτούν εκείνοι που βιάστηκαν να τους εντάξουν στις πολιτισμένες δημοκρατίες της δύσης, με απώτερο σκοπό την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο σημερινός τούρκος πρόεδρος παραδίδει μαθήματα επικίνδυνου λαϊκισμού όταν αναφέρεται στα σύνορα της καρδιάς των Τούρκων τα οποία δεν ταυτίζονται με τα σημερινά φυσικά όρια της Τουρκίας, προκειμένου να χωρέσουν σε αυτά όλες οι νέο -οθωμανικές επιδιώξεις του. Και τι μας λέει; Πως στα νησιά του Αιγαίου έχουν οι Τούρκοι την ιστορία τους και τα τζαμιά τους. Οι στοιχειωδώς μορφωμένοι άνθρωποι όχι μόνο στην Ελλάδα και Τουρκία αλλά σε όλον τον πλανήτη, γνωρίζουν πως το Αιγαίο από τη χαραυγή της ιστορίας ήταν και παραμένει ελληνικό. Να υπενθυμίσουμε στον κ. Ερντογάν την ονομασία του από το μεσότητας αυτής (σημερινή μεσαία τάξη) με τη Δημοκρατία και της Δημοκρατίας με την Ελευθερία, όπως και τόσες άλλες παγκοσμίου αποδοχής φιλοσοφικές του θεωρήσεις, δυστυχώς σήμερα τείνουν να παραμερισθούν. Στη θέση όλων αυτών και τόσων άλλων ακόμη ορθών φιλοσοφικών αντιλήψεων, με την επιβαλλόμενη σήμερα νέα «τάξη πραγμάτων», μία μόνον ιεραρχία αναγνωρίζεται, αυτή του πλούτου. Μία πηγή ισχύος, αυτή του χρήματος και της μιντιοκρατίας. Μία ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, αυτή των τερατωδών υπερεθνικών ομίλων. Όλα αυτά και τόσα άλλα, ακυρώνουν στην πράξη τις αρχές και τις αξίες της Αριστοτελικής φιλοσοφίας, ακυρώνουν τη θεωρία περί ενάρετου βίου, του στηριζόμενου πάνω σε ελεύθερους και ίσους ανθρώπους πολίτες, κατά ΠΛΑΤΩΝΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ. Το μεγαλύτερο θύμα σήμερα της «νέας τάξης πραγμάτων», είναι η μεσαία τάξη, πολιτών, η «μεσότητα» κατά τον ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ, η σπονδυλική στήλη της Δημοκρατίας, η οποία στοχοποιημένη και βαλλόμενη πανταχόθεν οδηγείται στη διευρυμένη φτωχοποίηση, στην εξαθλίωση, στους «κάδους απορριμμάτων». Είναι φοβερό και αφύσικο, είναι έξω ασφαλώς από την Αριστοτελική λογική, κατά τον συγγραφέα, το 1% των τερατωδώς πλουσίων, να έχει συσσωρεύσει πλούτο, όσο το 99% των άλλων, των φτωχών, των κατεστραμμένων, των απόκληρων βασιλιά της Αθήνας Αιγέα πατέρα του Θησέα και πως εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια οι πρωτοελληνικοί λαοί Ίωνες και Αιολείς ανέπτυξαν στη Μ. Ασία τον αθάνατο ελληνικό πολιτισμό; Ακόμη πως τετελεσμένα γεγονότα βίας των προγόνων του δεν αλλοιώνουν ούτε κατ ελάχιστον την πραγματική ιστορία. Και αν εκείνος ψάχνει για τζαμιά στα νησιά του Αιγαίου, τι να πούμε εμείς για το μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Αγιά Σοφιάς, που δημιουργήθηκε δέκα ολόκληρους αιώνες πριν εμφανισθούν οι κατακτητές πρόγονοί του και τόσα άλλα μνημεία του ελληνισμού σε όλη τη Μ. Ασία; Ο Τούρκος πρόεδρος αναφερόμενος πρόσφατα στη συνθήκη της Λοζάνης και την παραχώρηση τούρκικων εδαφών στην Ελλάδα, ξεχνάει τεχνηέντως πως οι Έλληνες Μικρασιάτες ήταν οι συνεχιστές ενός πολιτισμού τριών χιλιάδων χρόνων, αρκετά πριν την εμφάνιση των Οθωμανών στην περιοχή. Ακόμη και στην Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν πάντα το πιο ζωντανό κομμάτι του πληθυσμού της Μικράς Ασίας. Το 1914 από τις βιομηχανικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις ποσοστό 49% ανήκε σε Έλληνες. Επίσης το 46% από τους ιδιοκτήτες των τραπεζών της αυτοκρατορίας ήταν Έλληνες, όπως και το 52% των γιατρών, το 49% των φαρμακοποιών, το 52% των αρχιτεκτόνων, το 37% των μηχανικών και το 29% των δικηγόρων.. Πώς όμως βρέθηκαν στα μέρη αυτά οι Έλληνες; Από το π. χ. κατ άλλους πολύ νωρίτερα, άρχισαν να καταφτάνουν από το βορρά στη μητροπολιτική Ελλάδα διάφορες φυλές που ονομάστηκαν Έλληνες. Από αυτούς οι Ίωνες εγκαταστάθηκαν στην Αττική, Εύβοια και Στερεά Ελλάδα. Οι Αιολείς στη Θεσσαλία, Βοιωτία και οι Δωριείς στην Πελοπόννησο. Αργότερα μετοίκησαν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και στις εύφορες πεδιάδες της Μ. Ασίας. Έτσι οι Ίωνες με γέφυρα τη Χίο, Σάμο εγκαταστάθηκαν στην κεντρική Μ. Ασία, δημιούργησαν την Ιωνία, ( μέχρι σήμερα οι Τούρκοι αποκαλούν τους Έλληνες Γιουνάν, δηλαδή Ίωνες), οι Αιολείς στο βόρειο τμήμα απέναντι από τη Λέσβο έως τον κόλπο της Σμύρνης, δημιούργησαν την Αιολίδα. - Αιολείς λοιπόν από την Θεσσαλία και Βοιωτία ήταν οι πρώτοι κάτοικοι της Σμύρνης -. και οι Δωριείς στο νότιο τμήμα στην περιοχή της Αλικαρνασσού δημιουργώντας την Καρία. Την Σμύρνη, που όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, στις αρχές του 7ου αιώνα κατέλαβαν οι Ίωνες και την ενέταξαν στην Ιωνία, κατέστρεψαν στα μέσα του 6ου αιώνα οι Πέρσες και την ξαναέκτισε ο Αλέξανδρος μετά την μάχη της Ισσού. Στη Μ. Ασία οι Έλληνες ξεχώρισαν από τους ντόπιους Ασιάτες και ανέπτυξαν σε μεγάλο βαθμό τις επιστήμες, τις τέχνες και τα γράμματα. Η Ιωνία έγινε η κοιτίδα της φιλοσοφίας, της ιστορίας, της φυσικής, των μαθηματικών, η κοιτίδα της επιστήμης για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στην μακραίωνη ιστορία τους αν και δέχτηκαν πολλές επιδρομές, επέζησαν και δεν έπαψαν ποτέ να δημιουργούν. Το 500 π. χ. τους κατέλαβαν οι Πέρσες έως ότου τους απελευθέρωσε το 334 π. χ. ο Μέγας Αλέξανδρος. Στη συνέχεια υποτάχτηκαν το 63 π. χ. στους Ρωμαίους, έως το 330 μ. χ. οπότε με το χωρισμό της αυτοκρατορίας σε δυτική και ανατολική, δηλαδή τη βυζαντινή, περιήλθαν στο Βυζάντιο. Ύστερα τον 7ο αιώνα δέχτηκαν επιδρομές από τους Άραβες και τους Σελτζούκους Τούρκους και αποτέλεσαν τα πεδία των μαχών μεταξύ αυτών και των Βυζαντινών. Τον 13ο αιώνα εμφανίστηκαν οι Οθωμανοί οι οποίοι και παγίωσαν σταδιακά την κυριαρχία τους στη Μ. Ασία μέχρι την άλωση. Σταθερή λοιπόν και διαρκής η ελληνική παρουσία στα μικρασιατικά εδάφη, αιώνες πριν την εμφάνιση των Οθωμανών και όχι επεκτατική εις βάρος τους, όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται παραχαράζοντας την πραγματική ιστορία. «ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ στο σήμερα» Συνέχεια από τη σελίδα 1 Για την αντιμετώπιση όλων αυτών των υπαρξιακών προβλημάτων, που αντιμετωπίζει σήμερα ολόκληρη η ανθρωπότητα, ο συγγραφέας, μέσω του περιεχομένου του εν λόγω βιβλίου ζητάει εναγωνίως λύσεις από τον μέγα Διδάσκαλο. Ζητάει μια νέα διδασκαλία, επικαιροποιημένη και προσαρμοσμένη στην απόκρουση των σημερινών «κτηνωδών» δεδομένων. Στόχος, να ξεφύγουμε από τις σημερινές τανάλιες του χρηματοπιστωτικού τρόμου και της «βαρβαρότητας». Ευκταίο είναι όπως η αλλαγή αυτή, η «κάθαρση» κατά τον Αριστοτελικό ορισμό της αρχαίας τραγωδίας, επιτευχθεί με τρόπο ειρηνικό. Με τη δύναμη του νου και όχι με τη δύναμη του γρόνθου, με «γκιλοτίνες» και τρομοκρατία, όπως δυστυχώς συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν, πράγμα το οποίο ασφαλώς απεύχεται ο συγγραφέας, αλλά και ως εκ των πραγμάτων δεν φαίνεται να το αποκλείει. Εμείς, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ και ΣΥΓΧΑΙΡΟΥΜΕ τον συγγραφέα, όχι μόνο για το εν προκειμένω, αλλά και για όλα τα μέχρι σήμερα υπέροχα πνευματικά του δημιουργήματα, ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ δε όπως, ο μέγας πρόγονός μας, ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, φωτίσει για μία ακόμη φορά την ανθρωπότητα να ξαναβρεί και βαδίσει τον δρόμο της Αρετής, τον δρόμο του Ανθρωπισμού, της πραγματικής Δημοκρατίας και Ελευθερίας, μακρυά από τη σημερινή «βάρβαρη» απληστία του χρήματος. Καλαμάτα 15/3/17 Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος

4 αρ. φύλλου 87 Λυνιστιάνικη Φωνή Το γράμμα της Σαντήν-Αναστασίας Γκεμάνη (Γιαννοπούλου), απόγονος 4ης γενιάς, συμπατριωτών μεταναστών. που έγραψε με υπερηφάνεια σε μια από τις ηλεκτρονικές σελίδες της (το αγγλικό στο Dear Lynistians) Το όνομά μου είναι Σαντήν- Αναστασία Γκεμάνη. Είμαι πολίτης, αυτών των Ηνωμένων Πολιτειών, γιατί η οικογένειά μου, τρεις Έλληνες προ παππούδες μου απ την πλευρά της μητέρας μου, μετανάστευσαν εδώ- πριν 100 και πλέον χρόνια.. Κάθε μια απ τις οικογένειές τους μελέτησε την όλη κατάστασή της, κι έστειλε έναν εκ των μελών της να αναζητήσει τύχη σε μια χώρα με καλύτερες ευκαιρίες ζωής, ν αρχίσει μια νέα ζωή και συγχρόνως να στέλνει χρήματα κι αγαθά σε εκείνους που έπρεπε να μείνουν πίσω. Η γενναία μου γιαγιά, Βασιλική Μανωλοπούλου, επιβιβάστηκε σ ένα πλοίο, μαζί με άλλες νεαρές γυναίκες, για να παντρευτεί έναν άνδρα, με τον οποίο είχε ανταλλάξει γράμματα και φωτογραφίεςόπως κι αυτές στο κείμενοτον υπέροχο προπάππου μου Τομ Γιαννόπουλος, που είχε μεταναστεύσει από άλλο χωριό, μερικά χρόνια πριν, όπως είχε ήδη κάνει κι ο άλλος μου προπάππος, ο Κωνσταντίνος Γκεμάνης. Αυτή η χώρα,-οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής- τους άφησε ελεύθερους μέσα στην επικράτειά της κι έτσι έχτισαν τις επιχειρήσεις τους, δημιούργησαν τις οικογένειές τους, υπηρέτησαν τη νέα τους πατρίδα, άσκησαν την Ελληνορθόδοξη πίστη τους, γιόρτασαν το Πάσχα σε μια διαφορετική ημέρα από τους άλλους χριστιανούς κι ακόμα, «έβαζαν» το παράνομο κρασί τους, καθ όλη τη διάρκεια της αυστηρής ποτοαπαγόρευσης. Κι εδώ βρίσκομαι σήμερα!!. Μέλος ενεργό της κοινωνίας, που μεγάλωσε ένα σκληρά εργαζόμενο δικό του παιδί (κόρη), να συμπεριφέρεται προς τους άλλους ανθρώπους με σεβασμό όπως κι εκείνη θα επιθυμούσε για τον εαυτόν της, με αγάπη πηγαία πάνω από το μίσος, αλλά και με ανοικτό μυαλό πάνω από τη μισαλλοδοξία. Είμαι δε και ευγνώμων για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα, που απολαμβάνομε ως Αμερικάνοι, για τα οποία τόσοι πολλοί άνθρωποι πριν από εμάς πολέμησαν, θυσιάστηκαν κι ακόμα πέθαναν, έτσι ώστε να μπορούμε να παραμένουμε όρθιοι, για ό,τι πιστεύουμε πως είναι σωστό, αλλ επίσης κι όσοι διαφωνούν μαζί μας, να έχουν την ελευθερία να εκφράζουν τη διαφωνία τους ανεμπόδιστα. Σαντήν-Αναστασία Γκεμάνη (Μετάφραση από Σωκρ. Σμυρνή) Σημ: «Λ.Φ»Η Σαντήν Αναστασία Γκεμάνη, μεγαλύτερη εγγονή, τόσο της Μαργαρίτας Γιαννοπούλου Γκεμάνη, όσο και των προπαππούδων της Θύμιου και της Βασιλικής Γιαννοπούλου, ζει στην όμορφη παραθαλάσσια πόλη της Bellingham στην πολιτεία της Ουάσιγκτον, με το σύζυγό της Roland Ketchley (Ρολάντ Κατθλεϋ). Η Σαντήν, είναι διευθύντρια του προγράμματος Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης στο κοινοτικό κολλέγιο της ίδιας πόλης, ο σύζυγός της διαχειριστής της τεχνολογίας των πληροφοριών για ναυτιλιακή εταιρεία, ενώ η κόρη Lindsay (Λίντσεϋ), ζει, επί του παρόντος, στο απομακρυσμένο νησί του Γκουάμ, όπου ο αρραβωνιαστικός της, ο Christopher Grimes, υπηρετεί στην ακτοφυλακή των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Σαντήν-Αναστασία, επιπλέον όλων αυτών, έχει κι έναν ακόμα στόχο. Ν ασχοληθεί με την πολιτική. Για τον λόγο αυτόν, άρχισε να παρακολουθεί ένα ειδικό ετήσιο πρόγραμμα, ενώ εμείς της ευχόμαστε, Καλή επιτυχία.. Ο ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ Συνέχεια από τη σελίδα 1 ρο αγορά, αναφέρθηκε δε στη συνέχεια διεξοδικά σε όλα τα θέματα που απασχολούν σήμερα τον Σύλλογο και το χωριό μας (πρώτο και σοβαρότερο αυτό των δασικών χαρτών). Ακολούθησε, όπως πάντα, η βράβευση των παιδιών της ΛΥΝΙΣΤΑΙΝΑΣ, αγοριών και κοριτσιών, τα οποία κατά την περυσινή χρονιά (2016), είτε πέτυχαν, είτε αποφοίτησαν από Πανεπιστημιακές Σχολές ή Σχολές του Τ.Ε.Ι., για να λάβει στη συνέχεια τον λόγο «η πίστα» η οποία σε αμείωτο ρυθμό «του έδωσε και κατάλαβε» ως αργά το βράδυ. Τα ονόματα των παιδιών, τα οποία βραβεύθηκαν φέτος, παρατίθενται σε άλλη στήλη. Πολύ πλούσια και η λαχειοφόρος αγορά του Συλλόγου με αρκετές προσφορές δώρων εκ μέρους συμπατριωτών και φίλων (161 συνολικά δώρα), με τους λαχνούς να εξαντλούνται πριν καλά καλά ξεκινήσει η διανομή τους. Πίνακας με τα ονόματα των δωρητών καταχωρείται σε διπλανή στήλη. Στην εκδήλωσή μας παρέστησαν οι κάτωθι προσκεκλημένοι: Ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας μας κ. ΜΑΝΩΛΗΣ Δημήτριος. Ο Πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Ιδιωτικών Γραφείων Ευρέσεως Εργασίας κ. ΚΟΤΑΡΑΣ Αθανάσιος. Οι Πρόεδροι των Συλλόγων Δαφνουλαίων, Ζαχαραίων και Φαναριτών κ.κ. ΠΑΠΑΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Γεώργιος, ΦΟΥΡΛΗΣ Βασίλειος και ΠΑΠΑΡΗΣ Ιωάννης, (αμισθί φοροτεχνικός του Συλλόγου), οι οποίοι τυγχάνουν και μέλη της Ομοσπονδίας μας. Οι Πρόεδροι των Συλλόγων Καλλιθεατών και Καστρουγγεναίων κ.κ. ΜΠΙΘΑΣ Διομήδης και ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ Κώστας. Η Πρόεδρος του Συλλόγου Ριζοσπηλιωτών και μέλος του Δ.Σ. της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας συμπατριώτισσά μας κ. Ιωάννα ΣΚΟΥΜΠΟΥΡΗ, με το μέλος του Δ.Σ. του ίδιου Συλλόγου κ. Γεώργιο ΗΛΙΟΠΟΥ- ΛΟ. Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Κρυονεριτών Αρκαδίας κ. Αθανάσιος ΜΑΝΩΛΟ- ΠΟΥΛΟΣ. Η Αντιπρόεδρος του Συλλόγου εθελοντών αιμοδοτών και δωρητών οργάνων σώματος Ξυλοκάστρου Ευρωτίνης κα Χριστίνα ΠΑΠΑΛΑ- ΜΠΡΟΥ. Ο Γενικός Γραμματέας του συνδέσμου των απανταχού Ζατουναίων Αρκαδίας κ. Γεώργιος ΠΙΣΙΜΙΣΗΣ, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Βουνεσαίων Καρδίτσας κ. ΒΑΣΙΛΟΥΛΗΣ Γεώργιος κ.ά. Το γλέντι, το κέφι, ο χορός κράτησαν αμείωτα από το μεσημέρι, ως τις βραδυνές ώρες, με όλους τους παρευρεθέντες πολύ ευχαριστημένους και με τους περισσότερους φεύγοντας να κρατούν στο χέρι τους ένα δωράκι από τη λαχειοφόρο μας αγορά. Οι ευχές μας πολλές, εγκάρδιες, ειλικρινείς για ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και «ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ». Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος Ο πρόλογος στο Ελληνικό τμήμα του βιβλίου για συνταγές της Γεωργίας Π Γιαννοπούλου- Φράιτας, προς τιμή του πατέρα της Παναγιώτη (το αγγλικό στη σχετική σελίδα) «Το ελληνικό τμήμα σ αυτό το βιβλίο μαγειρικής είναι αφιερωμένο στον αγαπημένο μου πατέρα Παναγιώτη Γιαννόπουλο. Ο Έλληνας παππούς μου Θύμιος Γιαννόπουλος μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής στα 19 του χρόνια, σ αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, και κατέληξε στη μικρή πόλη ΤΑΦΤ, Καλιφόρνιας, όπου άνοιξε συνεταιρικό οπωροπωλείο. Έτσι, μετά από την εξοικονόμηση χρημάτων και την αγορά ενός σπιτιού ήταν έτοιμος να παντρευτεί. Οι γονείς του επέλεξαν τη σύζυγό του Βασιλική (Βαλέρια), την οποία και συνάντησε στο νησί «Έλλις» της Νέας Υόρκης, με την αποβίβασή της από το πλοίο. Είχαν ζήσει μαζί παντρεμένοι 58 χρόνια, όταν ο παππούς μου πέθανε στην ηλικία των 91 του. Και τότε- στη συνέχεια ήλθε ο Παναγιώτης!. Ο πατέρας μου ήταν ο πρωτότοκος στην οικογένεια Γιαννόπουλος η οποία μονάχα ελληνικά μιλούσε στο σπίτι, κι όταν ξεκίνησε το νηπιαγωγείο ήταν λίγο αγχωτικά γι αυτόν, επειδή δεν ομιλούσε καθόλου Αγγλικά. (Κι αυτός) Αγαπούσε να λέγει στην αδελφή μου και μένα την ιστορία, για το ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα στο νηπιαγωγείο και δεν ήξερε πώς να το πει στ αγγλικά. Έτσι, βγήκε έξω να βρει ένα σημείο να ουρήσει, αλλά, επειδή, δέχθηκε, γι αυτό, επίπληξη έτρεξε στο σπίτι κλαίγοντας Ήταν πάντοτε ένας πολύ καλός αφηγητής ιστοριών! Μεγαλώνοντας μέσα σε μια Ελληνική οικογένεια με μια τέτοια πλούσια κληρονομιά, ήταν παρόμοια τέτοια και η ευλογία για την αδελφή μου Βασιλική κι εμένα.. Κι αυτό, γιατί έχουμε τόσες υπέροχες αναμνήσεις από τις διακοπές και τα καλοκαίρια που τα περνούσαμε μαζί με τους παππούδες, τις θείες, τους θείους και τα ξαδέρφια μας. Καθώς προχωρούσαμε μ αυτόν τον τρόπο, κάθε χρόνο, είχαμε κι ένα σωρό ελληνικά φαγητά, ιστορίες, ταξίδια, φωτογραφίες, ελληνικούς χορούς, τόνους αστείων, γέλια, αγκαλιές και χορευτικά Η μικρή Κούλα, εγγονή της Γεωργίας Γιαννοπούλου -Φράιτας επιφωνήματα όπα και όπαλα!! (για να ξεσπάσει ο ενθουσιασμός τους). Σχεδόν σ όλους -στην ελληνική οικογένειά μου- άρεσε να μαγειρεύουν και να είναι καλοί μάγειροι, συμπεριλαμβανομένου και του αείμνηστου- πατέρα μου. Ήταν μια θλιβερή ημέρα, όταν ο αγαπημένος πατέρας μας άφησε αυτή τη ζωή για να βρεθεί πλησίον του Κυρίου στις 19 Ιουλίου, Επίσης, τώρα πλέον ζει και μέσα στις καρδιές μας, αλλά συγχρόνως κι εμείς, βρίσκουμε αγαλλίαση στις προσφιλέστατες αναμνήσεις που έχουμε απ αυτόν. Το ελληνικό φαγητό, επίσης, είναι ένας υπέροχος τρόπος για μένα, γιατί φέρνει πίσω τις προσφιλέστατες αναμνήσεις, τόσο για τον πατέρα μου, όσο και για την ελληνική οικογένειά μου. Σε ευχαριστώ μπαμπά μου γι αυτήν την αδιάκοπα θαυμάσια οικογένειά μας!. Σε ευχαριστώ!. Γεωργία ` **Σημ: «Λ.Φ»: Η Γεωργία, όπως και η αδελφή της Βασιλική, ήταν ένα άξιο κορίτσι. Παντρεύτηκε τον Ραν Φράιτα, κι εκείνος ένας λαμπρός νέος, που έζησαν και ζουν μια υπέροχη ζωή και τους ευχόμαστε πολλά-πολλά χρόνια ακόμα. Η ευτυχία τους ολοκληρώθηκε με τα δυο αγόρια και τα πέντε εγγόνια που απόχτησαν. Τέσσερα αγόρια και μία κόρη, την Κούλα. Αυτή η μοναδική, ως τώρα στην οικογένεια, που φόρεσε το φουστάνι της γιαγιάς της, φυλαγμένο, ως τότε, πολύ καλά.. Το 2003, ο Παναγιώτης με τις δυο κόρες και το σύζυγο της Γεωργίας, αλλά και τον αγαπημένο αδελφό του Γιώργο επισκέφθηκαν την Ελλάδα. Φυσικά και τη Λυνίσταινα. Επισκέφθηκαν και το σπίτι που γεννήθηκε ο παππούς τους Θύμιος. Επτά χρόνια νωρίτερα ήταν αντίθετα. Ο Γιώργης με τους δυο γιους του και τον Παναγιώτη, το είχαν οργανώσει να μας συναντήσουν στον κοινό εκκλησιασμό μας. Στους Αγίους Θεοδώρους στην πλατεία Κλαυθμώνος. Χρόνια ευτυχισμένα και στιγμές ανεπανάληπτες και τις δυο φορές.

5 αρ. φύλλου 87 Λυνιστιάνικη Φωνή ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΡΟΤΙΣΣΑ ΜΑΝΑ Στην Λυνίσταινα κάθε χρόνο προς το τέλος Οκτωβρίου, πραγματοποιείται η εκδήλωση προς τιμή της αγρότισσας μάνας, από τον Σύλλογο Αποδήμων Λυνιστιάνων, που σκοπό έχει να τιμηθεί η αγρότισσα Μάνα, που δούλεψε σκληρά κάτω από αντίξοες συνθήκες, στην άγονη γη των κακοτράχαλων βουνών, η οποία προσέφερε ελάχιστα για το εαυτόν της και όλο το <<είναι>> της για την οικογένειά της, για τους <<άλλους >>. ΤΗΝ ΕΙΠΑ ΠΑΝΑΓΙΑ Την θυμάμαι μικρό παιδί να παίζει κρυφτό και πατώ με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς και να την μαλώνουν οι γονείς της που παίζει με τα αγόρια. Την είδα να σκουπίζει την αυλή με την σκούπα. Να κουβαλάει νερό με την βίκα από την πανόβρυση. Να νταντεύει τον μικρότερο αδελφό και να ταΐζει το γουρούνι. Την θυμάμαι μεγαλύτερη με χρωματιστό τσεμπέρι, στο γυναικωνίτη στην Εκκλησιά της Παναγιάς, στο πανηγύρι, στα βουνά και τις ραχούλες να βόσκει τα πρόβατά της. Την είδα στο θέρο στα χωράφια, δίπλα στη μάνα της να θερίζει, μες στον καυτό τον ήλιο. Την θυμάμαι στον αργαλειό να υφαίνει τα προικιά της! Την συνάντησα στην στράτα, νεράιδα όμορφη, ντροπαλή, χαμηλοβλεπούσα, με ροδοκόκκινα μάγουλα. Την είδα στα δεκαοχτώ της, ολόκληρη γυναίκα! Είδα στο σπίτι της προξενιά, το ένα μετά το άλλο! Τη θυμάμαι νυφούλα στο άσπρο άλογο να φεύγει για τα ξένα. Την άκουσα να σκούζει στη γωνιά και να γεννάει τα παιδιά της, να κλαίει και να οδύρεται για τ αγγελούδι που της έφυγε αβάπτιστο, χωρίς το όνομά του Την είδα δουλευταρού, πλάι στον άνδρα της, αυτή είναι η ζωή του τόπου! Ευωδιά η παρουσία της, βασιλικός και δυόσμος. Είδα τη Νάκα να κρέμεται στο μεγάλο δένδρο.. Είδα το βλέμμα της πότε στο χωράφι πότε στο παιδί, που κάθε τόσο την καλεί με κλάμα παραπονιάρικο, αποζητώντας την προσοχή της. Την είδα να του δίνει τροφή το στήθος της καταμεσής στη λάκκα! Εκείνο αχόρταγο ρουφά το γάλα της και η ορμή του την πονάει. Εκείνη υπομονετικά το αγκαλιάζει με τιμή, με στοργή και καλοσύνη. Την είδα το κοντόβραδο με μια ζαλιά ξύλα στην πλάτη και το σπλάχνο της αγκαλιά, να φεύγει για το σπίτι.. Τη θυμάμαι να φθάνει στο σπίτι το σούρουπο, να ανάβει τη φωτιά, να φτιάχνει φαγητό, να συγυρίζει το σπιτικό της, να ταΐζει και να κοιμίζει τα παιδιά, να μπαλώνει τα σκισμένα, να πλένει τις πάνες του μωρού δίπλα από το τζάκι, να ζυμώνει την νύχτα και την κονταυγή ν ανάβει τον φούρνο να φουρνίσει. Την είδα με τους μπόγους τ άπλυτα, με το λεβέτι στον ώμο, την αλισίβα και το φτιαχτό σαπούνι, να στήνει πλυσταριό στο ρέμα. Να πλένει τα μάλλινα και τα βαμβακερά στη λίμνα και ο κόπανος να παίρνει φωτιά πάνω στη μαύρη πέτρα κι οι θάμνοι να γεμίζουν με απλωμένα ρούχα. Να λούζει ούλα της τα παιδιά και τελευταία να λούζεται κι εκείνη! Την είδα να σκάβει κουτρούλια την άνοιξη μόνη της στον κήπο, να βάζει λάχανα, λεποντιές, κολοκυθιές, ντομάτες,κρεμμύδια, πατάτες, για να γεμίζει τον τέντζερη να τρώει η φαμελιά της! Την είδα δούλα και αιχμάλωτη, στο σπίτι της πεθεράς της. Την είδα στα στανοτόπια, μακριά από τα σπλάχνα της που τα μεγαλώνει η πεθερά της. Την είδα βουρκωμένη, γονατιστή μπροστά στον άνδρα της και τον πεθερό της, να εκλιπαρεί για μια βραδιά να σκίσει τα βουνά, να πάει στα παιδιά της. Την ρώτησα πως την λένε και μου είπε Παναγιώταινα! Από την ώρα που παντρεύτηκε έχασε το όνομά της και την λαλιά της Θυμάμαι που στην Παναγιά βαφτίζανε τα παιδιά της, χωρίς ποτέ να ρωτηθεί για το τι όνομα θα πάρουν! Την είδα που περίμενε ανυπόμονα στο σπίτι ώσπου να ρθουν τα συχαρίκια. Να τρέχει με λαχτάρα έξω από την εκκλησιά να πάρει το παιδί της από τα χέρια του νονού κάνοντας μετάνοιες! Την είδα να λούζει με αγιασμό το άρρωστο παιδί της. Να σέρνεται γονατιστή σε όλα τα εξωκλήσια.να τάζει τάματα στην Παναγιά και σ όλους τους Αγίους! Την ρώτησα για κάτι λέξεις που λένε, για την αγάπη, για τον έρωτα, για το πάθος για την ευχαρίστηση, για τη ζωή. Με κοίταξε και μου γύρισε την πλάτη Τη θυμάμαι να είναι ανήσυχη για τα παιδιά της, που λίγο-λίγο μεγαλώνουν.. Θέλει να μάθουν πέντε αράδες γράμματα να φύγουν από την φτώχεια. Την είδα όμορφη, ροδοκόκκινη στο γρέκι. Μα δεν τη γνώρισα αμέσως. Όταν μου είπε πως είναι η μάνα μου ευχαριστήθηκα πολύ..γέμισε το κατσαρόλι γάλα και φάγαμε μαζί με το ίδιο κουτάλι Με το ζόρι γύρισα στο σπίτι ήθελα να μείνω κοντά της εκεί.. στην αγκαλιά της! Θυμάμαι που τα παιδιά της μεγαλώσανε, χωρίς να το γνωρίζει. Την είδα να παντρεύει τα παιδιά της, να κατηφορίζει στο χωριό και να θρονιάζεται, αρχόντισσα και κυρά στο σπίτι. Την είδα μάνα Σπαρτιάτισσα <<ή ταν ή επί τας>>! Την είδα να μεγαλώνει τα παιδιά της πρώτης της νύφης, ο νους της παλεύει, μα βοηθάει την εγγόνα της στον αργαλειό, ανάβει τη φωτιά και μαγειρεύει για τα παιδιά. Βάζει βασιλικό στις γλάστρες, μενεξέδες και μαντζουράνες. Ξέγνοιαστη η νύφη στα πρόβατα, εξασφαλισμένα τα παιδιά στο σπίτι. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Το πόνημα αυτό το αφιερώνω σε όλες τις αγρότισσες μανάδες, οι οποίες κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες της αγροτικής ζωής, που πότιζαν τη γη με αίμα και ιδρώτα για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, αψηφώντας και αγνοώντας τους κινδύνους της εκάστοτε εποχής. Τις μανάδες που δεν τις ενδιάφερε η καλοπέραση και η άνετη ζωή για τις ίδιες, παρά μόνο για την φαμελιά τους. ΔΕΝ ΤΙΣ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΤΕ Δημ. Π. Μιχελής Συγχαρητήρια στο φίλο Δημήτρη Μητρόπουλο, επίτιμο υπαρχηγό ΕΛ.ΑΣ απ το Αρτίκι Τριφυλίας Ο Δημήτρης Μητρόπουλος τόσα χρόνια κοντά μας, έχουμε βιώσει και τις αρετές, αλλά και τις καταξιώσεις της ανέλιξής του στο χώρο της αστυνομίας. Πάντα άξιος με πρωτότυπες μελέτες, αλλά και δράσεις στον εντατικό εκσυγχρονισμό της αστυνομίας και μάλιστα μέσα απ τις παραγωγικές σχολές της. Επιπρόσθετα αυτών και η συγγραφική του δράση, ενισχυμένη με τη διδακτική του αποδοχή, εξακολουθεί να στηρίζει αυτές τις υπέροχες-από τότε- πρωτοβουλίες του. Όμως, όπως κι ο αντίστοιχος δικός μας και συμμαθητής του στρατηγός επίσης Αντώνης Αγγελόπουλος, δεν άφησε τη Λυνίσταινα, κι εκείνος πάντα κοντά στο Αρτίκι Τριφυλίας. Στον τόπο που του έδωσε και τη ζωή, και κυρίως τα πρώτα νάματα για το μεγάλο και λαμπρό ξεκίνημα. Έτσι, και η Ομοσπονδία Συλλόγων-Συνδέσμων Τριφυλίας, με πρόεδρό της τον αεικίνητο Παναγιώτη Λούτο, για να τιμήσει την όλη προσφορά του, την 6η Φεβρ κατά την κοπή της ετήσιας πίτας των στο ξενοδοχείο ΣΤΑΝΛΕΫ, του απένειμε την καθιερωμένη πλακέτα της Ομοσπονδίας. Τον τιμώμενο για όλη τη ζωή και το έργο του παρουσίασε, ανάγλυφα και μ επιτυχία, ο γνωστός δημοσιογράφος και τ. πρόεδρος ΕΣΗΕΑ Πάνος Σόμπολος, ενώ η σύζυγός του Αγγελική, όπως έχει γράψει ο φίλος Στάθης Παρασκευόπουλος, στη Μεσσηνιακή Φωνή, καλύπτοντας την όλη εκδήλωση, απήγγειλε ποίημα του συζύγου της Δ.Μ, για το χωριό του Αρτίκι. Η Ομοσπονδία και είναι προς τιμή της, απένειμε, επίσης, τιμητικό έπαινο και σε 6 σταθμούς ραδιοφωνικούςτηλεοπτικούς της Τριφυλίας, οι οποίοι με το έργο τους προβάλλουν και συνδέουν τους απανταχού της γης Τριφύλιους με τη γενέτειρα. Άνω Δώριο, Φιλιατρά (2), Γαργαλιάνους, Κοπανάκι, Κυπαρισσία. Την πίτα ευλόγησε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας-τριφυλίας και Ολυμπίας- κκ Χρυσόστομος, προς τον οποίο, εκφράζουμε το σεβασμό και την αγάπη μας. Ο πατρικός του χαιρετισμός, όπως γράφει κι ο Στάθης Παρασκευόπουλος- αλλά κι εμείς γνωρίζουμεσύντομος, περιεκτικός και κυρίως μεστός, όπως άλλωστε έχει το χάρισμα να το κάνει σε κάθε περίπτωση. Σ όλους ανήκουν πολλά συγχαρητήρια, γι αυτή την υπέροχη και θαυμάσια εκδήλωση. ** Το Δημήτρη τον ευχαριστώ και για τη φωτογραφία του αείμνηστου και μεγαλύτερου αδελφού του Γιάννη Σμηνάρχου της Πολεμικής Αεροπορίας, με την οποία μου έφερε στο προσκήνιο πολύ ευχάριστες αναμνήσεις, απ τις πολλές κι εύστοχες συνεργασίες μας, στις τρεις μονάδες της συνυπηρετήσεώς μας. Παιδί εξαίρετο, που η μορφή, το πηγαίο χαμόγελο, αλλά και οι άριστες αρετές του, δεν απομακρύνονται απ τις σκέψεις μας, και προπαντός όταν δημιουργούμε-και τώρα- συναντήσεις. Ήταν ηλεκτρονικός μηχανικός μ εκπαιδεύσεις και μετεκπαιδεύσεις στο εξωτερικό, που προπορευόταν της εποχής του, από κάθε άποψη. Δούλευε με το μυαλό κι ενεργούσε με τα χέρια. Μα, πάνω απ όλα ήταν κι αεικίνητος, για να καταφθάνει και να θεραπεύει τα πάντα!. Όμως το ονείρεμά του το μεγάλο, με πολλές παραθέσεις μαρτυριών απ τους συναδέλφους, να δημιουργεί άξιους συνεχιστές του, κι όλα με τρόπους ευπρέπειας και χαμηλών τόνων. Το Γιάννης Μητρόπουλος Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ.χρυσόστομος Γιάννη όσο τον ζούσαμε τόσο πιο πολύ νιώθαμε και τα ψυχικά του χαρίσματα, ένα των οποίων και δικαιολογημένα- οι πηγαίες εκφράσεις του για τον αδελφό του. Οι λέξεις τιμωρία ή κακολογία για το Γιάννη ανύπαρκτες, απεναντίας το πιστεύω του ειλικρινές για επιβράβευση των άξιων, που συνέχισαν αλλά κι εξακολουθούν ν ακολουθούν τα βήματά του και μέσα απ τα γραπτά του, γιατί διακρινόταν και γι αυτή την πέννα του τη δυναμική. Όμως και του εξέφραζα τα συγχαρητήριά μου που ανάμεσα στα επιτεύγματά του και η αντάξια οικογένειά του, με πρώτη τη σύζυγό του Βιβή, αυτό το όμορφο και χαριτωμένο κορίτσι που, πάντα κι αθόρυβα δίπλα του, του έκανε πηγαίο Δημ. Μητρόπουλος και Π. Λούτος ό,τι ωραίο είχε μέσα του για να το βγάζει προς τα έξω!. Ομοίωμά του - τώρα πια - οι οικογένειες των δυο βλασταριών τους. Του γιου των- κι εκείνος συνέχισε το έργο του πατέρα του, ως μηχανικός της ίδιας ειδικότητας του, και την όμορφη κόρη τους. Ας είναι αιώνια η μνήμη του κι εμείς κάθε χρόνο, όσο θα το αντέχουμε, θα κάνουμε το προσκλητήριο, το τιμητικό, για όλους, «Ωσεί παρόντες» Σωκράτης Τζαν. Σμύρνης

6 6 994 Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 87 Συνέχεια από τη σελίδα 1 ΕΝΑ ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΜΙΧΕΛΕΪΚΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ο Κουτσοθοδώρακης, γιος του Κουτσονικολή και της Κουτσοαγγέλως, χορεύει ο Κουτσονικολής κοντά κι η Κουτσοαγγέλω, σιμά κι η Κουτσοκώστενα με το κρασί στο χέρι. Ήπιανε, χορέψανε και μεθυσμένοι όλοι, σπάσανε τα ποτήρια τους να παν να γαμ... νε «!(...»να κοιμηθούνε», όταν ήταν μικρά παιδιά κοντά). Την... τιμητική τους είχαν και οι παπάδες... «Παπά τα συχαρίκια μου, από την παπαδιά σου, εχτές την είδα στο χορό που όλο μπροστά χορεύει που λύθει η βρακοζώνα της κι εφάνει το πουλί της. Άλλοι το λένε λαγιαρνί κι άλλοι το λεν θρεφτάρι, κείνο δεν είναι λαγιαρνί δεν είναι και θρεφτάρι, είναι μια θήκη που ο παπάς βάζει... την μαριωρή του»! Και επειδή η κτηνοτροφία... ανθούσε, δεν ήταν δυνατό να λείπει το τραγούδι «του τσοπανάκου»! «Τσοπανάκος ήμουνα προβατάκια φύλαγα κι είχα μια καλή κυρά που μ αγάπαγε τρελά. Μου φερε ψωμί στη στάνη της σηκώνω το φουστάνι, μαύρος λάγαρος εφάνει, βάλθηκε να με τρελάνει. Τότε μπρος της γονατίζω την κουμπούρα μου γεμίζω και της δίνω μια στα σκέλια και λιγώθηκε στα γέλια «Ο κάθε σύζυγος κρατούσε την γυναίκα του από το χέρι και όλοι μαζί σχημάτιζαν τον κύκλο του χορού. Το κάθε ζευγάρι που πρώτο έσερνε τον χορό, όταν τελείωνε το κάθε τραγούδι, ήταν υποχρεωτικό να φιληθεί... δημοσίως και τότε άρχιζε άλλο πανηγύρι! - Κοντή γυναίκα έλεγε σε ψηλό σύζυγο «...σκύψε ρε σκότινε δεν σε φτάνω να σε φιλήσω,... μόνο ξαπλωτό σε φιλάω μέχρι τώρα! «-Μία άλλη έλεγε «...δέκα χρόνια έχει να με φιλήσει, λέτε να θελήσει και τίποτα άλλο να έχω... διπλή χαρά; -Ένας σύζυγος λέει στη γυναίκα του: Μωρή όλη την περασμένη νύχτα σε φίλαγα συνέχεια, θα σε φιλήσω και τώρα αλλά μη μου ζητήσεις... και τίποτα άλλο γιατί το ντουφέκι δεν έχει μπαρούτι και δεν...ρίνει, κουράστικε χτες βράδυ! Όμορφες καλές εποχές, άδολες, ξένοιαστες, χαρούμενες, αλληλέγγυες... ευτυχισμένες... που καταστρέψαμε... δυστυχώς!!! ΚΩΣΤΑΣ ΔΗΜ ΜΙΧΕΛΗΣ Dear Lynistians continued from page 1 well. Excellent!! They deserve a lot of congratulations. But needs help because its costs are high. u Many compatriots will return to Lynistaina during the coming months. Other than the big cities, and others from the plain of Messinia, which take their sheep and goats for the winter. Easter will start the good life for Lynistaina. * As it appears on another page, our annual dance on February 19 had a great success. He was again at noon to come and children of all ages. He had live music and Kotsaki from the Myroneia Olympias with his clarinet. The president of the Association Kon. Tz. Smyrnis, welcomed our compatriots, friends and official guests. At the same time he gave the honorary diploma of the Association to students who entered or graduated from universities, and immediately began the fun by opening first dance. Everyone danced and everyone enjoyed. u Also, for our village and our police general (rd) Anthony Ang.Angelopoulos sang two beautiful songs of the panel. All the rejoiced. He had learned from his grandmother Aspasia, but also that of her own grandfather, George Smyrnis, who had come a little earlier from the revolution of 1821 u On March 5th, the Sunday of Orthodoxy became the annual church with artoklasia for health all Lynistianon. After the liturgy, the Association offered coffee to a nearby café. Many compatriots had built pastries and pies. We stayed together until noon. uthe only negative fact is that left to eternity too many people, as seen in the newspaper. Two who had married two sisters died with difference 2.5 hours. They were all good, excellent family men with children and grandchildren. In addition to these all were interested to Lynistaina. *1α>>The letter of Santeen-Anastasias Gemanis My name is Shandeen- Anastasia Gemanis. I am a citizen of these United States because my family immigrated here, the most recent being three of my maternal greatgrandparents who came from Greece in the last 100 years. Each of their families pooled their resources to be able to send just one to seek a land with more opportunity to start a new life as well as send money and goods back to help those who had to stay behind. Sandeen-Anastasia with her family My brave Yaya, Vasiliki Manolopoulos, boarded a ship with other young women to marry a man with whom she had only exchanged letters and pictures (those posted)--my wonderful Papou, Tom Gianopulos--who had emigrated from another village several years before. This country let them in, though-- as well as my other papou, Gus Gemanis--and they built businesses, had families, served their new country, practiced their Greek Orthodox faith, celebrated Easter on a different day than other Christians, and, yes, made their illegal wine throughout Prohibition. And here I am today: a contributing member of society who raised a hard-working child of my own to treat other people with the respect that she would like to also be treated with, to value love above hate, an open mind above intolerance, and to be grateful for the freedoms and rights that we enjoy as Americans, that so many people before us fought for, sacrificed for, and even died for, so that we can continue to stand up for what we believe to be right and even for Τhymios & Basiliki Giannopoulos those who disagree with us to have the freedom to voice their dissent. Shandeen-Anastasia Gemanis.** Note: L. Phoni Shandeen Gemanis, eldest granddaughter of Margaret Gianopulos Gemanis, as well as of great-parents of Tom and Vasiliki Gianopulos, lives in the beautiful seaside city of Bellingham in Washington State, with her husband Roland Ketchley. Shandeen is manager of the Continuing Education program at Bellingham s community college; She likes to be involved with politics.. So, has started attending a year-long leadership program, in order to be more involved with her community and local politics. We wish the best for her!!.. ** 1β<<The prologue of Georgias P. Gianopulos-Freitas book (Greek section s) The Greek section in this cookbook is dedicated to my beloved father Pete Gianopulos. My Greek grandfather Tom Gianopulos at the age of 19 migrated to the U.S.A. in search of a better life and ended up in the small town of Taft, California. He co-owned a grocery store and after saving money and purchasing a house he was ready to get married. His parents chose his wife Vasiliki (Valerie) and two met in New York on Ellis Island as she disembarked the ship. The two were married for 58 years when my grandfather passed away at age 91. And then, along came Pete! My father was the firstborn into the Gianopulos family whom only spoke Greek at home. When Pete started kindergarten it was a bit stressful for him since he didn t speak any English. He loved telling my sister and I the story of how he had to use the bathroom at kindergarten and he didn t know how to say this in English so he went outside to find a spot to urinate, but was reprimanded for this and he ran home crying. He was always a great story teller! Growing up in a Greek family with such a rich heritage was such and blessing for my sister Valerie and I. We have such fond memories of holidays and summers spent with our P. Gianopulos grandparents, aunts, uncles and cousins. Growing up there was always lots of good Greek food, many stories, a lot of trips, lots of photos taken, Greek dancing, tons of silliness, laughter and hugs.opa! Almost everyone in my Greek family loved to cook and are good cooks including my father. It was a sadday when our dear father left this life to go be with the Lord on July 19, My father Pete lives on in our hearts and we find comfort in the precious memories of him. Greek food is a comfort food for me because it brings back the cherished memories of my father and my Greek family! Thank you for always valuing family dad! I love you! Georgiα (Gianopulos-Freitas) Note: L, Phoni Georgia, like her sister Basiliki (Valerie), was an excellent girl. Married Ran Freitas, and he a brilliant young man. Both lived and live a wonderful life and we wish them many- many years for the future. Their happiness was completed with the two boys and five grandchildren who have obtained. Four boys and a daughter, Kyla. She was, so far, the unique and the last in the family, so wore the dress of her grandmother. A dress guarded very well.. In 2003, Panagiotis with two daughters and husband of Georgia, as well as his beloved brother George visited Greece. Natural and Lynistaina. Then visited and the house where was born their grandfather Thymios. Seven years earlier it was vice versa. George with their two sons and Panagiotis, had arranged to meet us in our common holy liturgy. The Saints Theodori Klafthmonos Square. Happy years and unforgettable moments for both times u The sequel to the story of Lynistainas postponed due to limited space. u You are kindly pleased, write us about your families, relatives, and other compatriots. Write stories and whatever you have heard. We are sure that you all have material to write us. We ll wait.. You ll help our Job, our village Lynistaina and all our compatriots. u Happy Easter to everyone. Socratis Tzan.Smyrnis

7 αρ. φύλλου Ο πατέρας μου άφησε ένα κενό που δεν θα γεμίσει ποτέ από την Νίνα, κόρη του Νιόνιο- Δράκου Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή στις 2 Μαρτίου Νόμιζα πώς θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στον απρόσμενο χαμό του με δύναμη και λογική, όμως έκανα λάθος. Πριν από τον μπαμπά μου είχα χάσει τη γιαγιά μου την Αντωνιά, τη θεία μου τη Μηλιά, πολλούς συγγενείς, κι άλλους τόσους φίλους. Είμαι μεγάλη γυναίκα, είναι φυσιολογικό να φεύγουν οι άνθρωποι. Όμως για αυτό, δεν ήμουν προετοιμασμένη. Πάντα πίστευα ότι αυτή η εμπειρία θα ακολουθούσε τα ίδια στάδια που βιώνουμε με άλλα βίαια συναισθηματικά τραύματα: πρώτα το σοκ, μετά το κενό, μετά οι δεκάδες υποχρεώσεις, μετά η θλίψη. Κι έπειτα από αυτό, ποιος ξέρει πότε, μία αργή αλλά σταθερή διαδικασία που κάποιοι αποκαλούν ίαση και κάποιοι άλλοι το λένε το ξεπερνώ. Το σοκ, ήρθε από ένα τηλεφώνημα. Από βραδύς ο πατέρας μου ήταν στην εντατική. Όταν έφυγαν οι συγγενείς, μείναμε πίσω με τη μάνα μου, τον Αλέξανδρο και τον Γιώργο, ελπίζοντας σε έναν ακόμα χαιρετισμό, ένα τελευταίο άγγιγμα. Και πράγματι, η προϊσταμένη, αντιλαμβανόμενη την οδύνη και το σάστισμά μας, μάς επέστρεψε να ξαναμπούμε στο θάλαμο της εντατικής και να βρεθούμε κοντά του. Ένας-ένας τη φορά. Εγώ του κράτησα το χέρι και τον ρώτησα πονάς μπαμπάκα μου? Κι εκείνος, φορώντας τη μάσκα οξυγόνου, με τα μάτια κλειστά, μου έγνεψε αρνητικά και μου έσφιξε το χέρι. Μια, δύο, τρεις φορές. Είχα δώσει το νούμερο του τηλεφώνου μου στην προϊσταμένη. Στις το πρωί, το τηλέφωνο χτύπησε. Πετάχτηκα και πριν σηκώσω το ακουστικό, φώναξα μπαμπά?? Καλώ για τον κο Δράκο, μίλησε η φωνή. Έπαθε ανακοπή στον ύπνο του. Θερμά συλλυπητήρια. Στην είδηση του αγαπημένου ανθρώπου που πεθαίνει, δεν περίμενα να εκτυλιχθούν θεατρικές σκηνές και πράγματι δεν υπήρξε καμιά. Ακριβώς όπως ήταν αναμενόμενο, η άμεση αντίδραση ήταν μόνο το κενό. Απλό, καθαρό συναίσθημα, χωρίς γοερά κλάματα, μόνο ένα είδος ψύχρας, μία γκρίζα ώρα σε ένα γκρίζο πρωινό. Κενό. ΔΙΟΝΥΣΗΣ Γ. ΔΡΑΚΟΣ Έπειτα ακολούθησαν οι ψευτο-φυσιολογικές ημέρες. Μουδιασμένες και με το γιατί να πλανάται, αλλά γεμάτες με πρακτικά θέματα: μία δικαιολογία να κρατώ τον εαυτό μου απασχολημένο. Είναι τόσοι πολλοί οι αγαπημένοι συγγενείς, των οποίων τη θλίψη πρέπει να κατανοήσεις, τόσα πολλά πράγματα να κάνεις, που μόλις και μετά βίας βρίσκεις χρόνο να κλάψεις τον νεκρό σου. Και μετά η κηδεία, με δεκάδες συγγενείς και φίλους και χαιρετισμούς αγάπης ανάκατους με πόνο, στο μικρό παρεκκλήσι όπου βρισκόταν ο μπαμπάς μου, πριν το φέρετρο κατέβει στη γη. Ακόμα και τότε, η απόγνωση δεν σου έχει χτυπήσει ακόμα την πόρτα. Και μετά οι ημέρες στο γραφείο, στο σπίτι, ρυθμοί καθημερινοί. Η νύχτα διαδέχεται τη μέρα. Μία αυγή. Και μετά άλλη μία. Μου λείπει και πονώ, αλλά δε λένε πώς ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός? Από δω και πέρα, με κάθε μέρα, κάθε βδομάδα και κάθε μήνα, θα μου λείπει όλο και λιγότερο. Επομένως, σκέφτηκα, με τη λογική και τον χρόνο, θα ξεκινήσει η διάσημη διαδικασία της ίασης. Αλλά έκανα λάθος. Δεν χρειάζεται να περάσει καιρός για να καταλάβω ότι ο κόσμος άλλαξε την στιγμή που πέθανε ο πατέρας μου και ότι δημιουργήθηκε ένα μεγάλο κενό στη θέση που άφησε πίσω, το οποίο δεν θα κλείσει ποτέ. Κάθε μέρα ο πατέρας μου έρχεται στη σκέψη μου: με την άδεια θέση δεξιά στον καναπέ, με το λεξικό στο τραπέζι που παραμένει κλειστό, με το αδιάβαστο βιβλίο, με την ακίνητη κουρτίνα της κουζίνας το πρωί που φεύγω για τη δουλειά, με τη φωνή του κότσυφα από το απέναντι σύρμα, με τα μπουμπούκια της βερικοκιάς στον κήπο, με το χειροποίητο σκαλιστηράκι που κάθεται κι αυτό και περιμένει. Σκέφτομαι τον πατέρα μου όχι μόνο τις νύχτες, αλλά και κατά τη διάρκεια της μέρας, ακόμα και την ώρα της δουλειάς, ακόμα και όταν θεωρητικά το κεφάλι μου είναι αλλού. Αυτός έρχεται πάντα στη σκέψη μου, ένας ευχάριστος επισκέπτης. Το κενό που άφησε ο πατέρας μου δεν θα αναπληρωθεί ποτέ, επομένως παραδόξως, εκείνος είναι ακόμα εδώ, επειδή ο χώρος είναι ακόμα εδώ και μπορώ να τον AYTOI ΠΟΥ ΈΦΥΓΑΝ αισθάνομαι συνεχώς. Είναι ένα κενό αιχμηρό, με βαθιές ρίζες, που σμιλεύτηκε από την παρουσία του στη ζωή μου, από την αξία του σαν γονιός και σαν άνθρωπος. Μαζί με αυτή την συνειδητοποίηση, ήρθε και μία άλλη: ότι αυτή η θλίψη δεν είναι από μόνη της λόγος θλίψης. Ο πόνος δεν είναι από μόνος του λόγος να πονάμε. Οφείλουμε να είμαστε θλιμμένοι. Οφείλουμε να πονάμε. Ο θάνατος δεν είναι μία πληγή που θα κλείσει ή μία ουλή που θα επουλωθεί. Όποιος έρχεται σε αυτό τον κόσμο, υπήρχε από πάντα σε αυτόν και όταν θα φύγει, η απουσία του θα παραμείνει για πάντα, μέρος του κόσμου. Στην περίπτωση του πατέρα μου, μέρος του δικού μου κόσμου. Αυτό είναι καλό, είναι παρήγορο. Επομένως είναι μάταιο να πιστεύουμε ότι ο θάνατος είναι κάτι που ξεπερνιέται. Διότι αυτός που φεύγει, δεν θα ξαναγυρίσει και πάντα θα πονάμε που δεν θα τον ξαναδούμε, που δεν θα αισθανθούμε το άγγιγμά και τη μυρωδιά του, που δεν θα ξανακούσουμε ποτέ τη φωνή του. Αυτός που φεύγει πάντα θα αφήνει ένα αποτύπωμα στην ψυχή και το μυαλό αυτών που μένουν. Είναι σωστό να είμαστε απαραίτητοι όσο ζούμε και είναι σωστό να παραμένει το αποτύπωμα όταν φεύγουμε και άρα η έλλειψη να φέρνει πόνο και να συνεχίζει να πονάει για πάντα. Έχω αποφασίσει να μην συμφιλιωθώ με τον θάνατο του πατέρα μου. Παρά τις δυσκολίες που έζησε σαν παιδί, ο μπαμπάς μου κατάφερε να ανταπεξέλθει και να σταθεί γερά στα πόδια του, ένα δέντρο ψηλό, δυνατό, όμορφο και λυγερόκορμο, με βαθιές ρίζες και πλατιά φυλλώματα, που αγκάλιασε όλη του την οικογένεια, τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τα εγγόνια, τα ανίψια, τα αδέλφια, τις κουνιάδες και τους μπατζανάκηδές του. Τους αγαπημένους του ανθρώπους. Είναι πολύ οδυνηρό που ο πατέρα μου δεν είναι πια εδώ. Με πονάει σαν μαχαίρι και αυτό είναι ένα σημάδι αγάπης. Είμαι απολύτως ικανή να βάζω τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, να είμαι ορθολογίστρια, όπως ήταν και ο πατέρας μου, αλλά δεν θέλω να βάζω τα πράγματα σε μία προοπτική, αν αυτό σημαίνει να προσπαθώ να τα υποβαθμίζω. Η ζωή του ήταν ένα γεγονός. Το κενό που άφησε είναι ένα γεγονός και δεν πρόκειται να γίνει μικρότερο. Είμαι λυπημένη αλλά είμαι χαρούμενη που είμαι λυπημένη. Μάλλον έγραψα πολλά. Και τα πολλά λόγια είναι φτώχια, που λεγε κι ο πατέρας μου. Σε χαιρετώ μπαμπάκα μου. Να πας στο καλό. Αν και δεν θα πας μακριά. Θα είσαι για πάντα μέσα στην καρδιά μου. Έφυγε από τη ζωή το χρυσό κορίτσι ΣΟΦΙΑ στα 31 της Πριν από κάμποσα χρόνια ( περίπου 31) σ ένα μαιευτήριο των Αθηνών ξεπρόβαλαν τα διό σου ματάκια για να χαρούν τον ζωογόνο ήλιο της πόλης. Τότε αμήχανα κοιτούσες γύρω σου τους ανθρώπους και τα πράγματα χωρίς να γνωρίζεις την σημασία και τον ρόλο της ύπαρξής τους. Σιγά- σιγά μεγάλωνες με την φροντίδα των γωνιών σου και του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος χωρίς να γνωρίζεις η να αντιλαμβάνεσαι τα μελλούμενα. Με την υπερβολική αγάπη και το ενδιαφέρον των παππούδων σου, γαλουχήθηκες στο ν αγαπάς και να ενδιαφέρεσαι για όλους τους ανθρώπους, αδιακρίτως φύλλου και ηλικίας. Με αυτά τα εφόδια στον ψυχικό σου κόσμο ανέβαινες ένα-ένα τα σκαλιά μέσα στην κοινωνία και με οδηγό αυτά, δημιούργησες οικογένεια με τον άνδρα σου και τα δύο χαριτωμένα παιδάκια σου, να ολοκληρώνεται η ευτυχία σου. Όταν έκανα την επίσκεψη στην πόλη όπου μεγάλωσες και εργαζόσουν στο περίπτερο, εξυπηρετώντας αμέτρητους ανθρώπους, σε έβλεπα καθισμένη κάτω από σκέπη του που με χαιρετούσες όλο γέλιο και χαρά στο πέρασμά μου. Επεδίωκες πάντα και ρωτούσες για το άτομό μου, πως είμαι και πως περνάω. Και ενώ όλα πήγαιναν καλά και ευχάριστα στη ζωή σου, ένα βράδυ εντελώς αναπάντεχα έλαβα ένα τηλεφώνημα το οποίο με συντάραξε ψυχικά και σωματικά. Για μια στιγμή δεν πίστεψα αυτό που άκουσα, με πόνο και σπαραγμό από τα χείλη του παππού σου και κάθισα ατάραχος και βαθιά συγκινημένος για πολύ ώρα και μέσα στο σκοτάδι που είχε καταλάβει το περιβάλλον μου, συνήλθαν οι αισθήσεις μου και από μακριά είδα ένα αμυδρό φως να έρχεται κατά το μέρος μου. Εκεί μέσα διέκρινα (νοερά) ένα άσπρο άλογο με έναν καβαλάρη. Το άλογο, όσο πλησίαζε προς εμένα, για μια στιγμή σταμάτησε μπροστά μου και τότε άκουσα την φωνούλα σου να λέει στον καβαλάρη: << Σταμάτησε για λίγο να χαιρετήσω τον θείο μου γιατί δεν θα τον ξαναδώ. Γειά σου θείε δεν θα σε ξαναδώ, φεύγω για μακρινό ταξίδι που δεν έχει γυρισμό.>>. Πρόλαβα και σου είπα : << Σοφία Σοφία γιατίγιατί το κάνεις αυτό; Που αφήνεις τα αγγελούδια σου, τα παιδάκια σου;>>. Όμως απάντηση δεν πήρα. ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΧΡΥΣΟ ΜΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙ, ΣΟΦΙΑ. Ο θείος σου Περαμερίτης Αναστ. Αντώνης Υ.Γ. Η Σοφία είναι η πρώτη εγγονή του Διονύση Σκουμπούρη του Δημητρίου από την κόρη του Παναγιώτα. ΒΑΪΟΣ ΤΣΑΚΑΛΟΣ (ΑΠΕΒΙΩΣΕ) Στις 24/1/2017 απεβίωσε στην Αθήνα όπου ζούσε σε ηλικία 79 ετών ο Βάιος Τσάκαλος, σύζυγος της Αθηνάς (Γ. Νικολάκη) Σμυρνή. Ο Βάιος κατάγετο από τον Αϊτό Τρικάλων και ζούσε στην Αθήνα (Κολωνό) από μικρό παιδί. Ήταν ένας εξαίρετος χαρακτήρας και ένας αξιόλογος γαμπρός του χωριού μας, με πολλά χαρίσματα, συνετός, ήπιος, λογικός, αγαπητός. Με τη σύζυγό του Αθηνά, απέκτησαν τέσσερα αξιόλογα παιδιά, τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Η κακή μοίρα τους χτύπησε πριν 10 χρόνια, όταν έχασαν σε ηλικία 27 ετών το ένα τους αγόρι, τον Γιώργο. Κατάφεραν προς χάρη των υπόλοιπων παιδιών τους να το ξεπεράσουν, (όσο γίνεται αυτό), τη μεγάλη αυτή δοκιμασία και να σταθούν στα πόδια τους, με κάποια επιδείνωση της υγείας τους. Η παρηγοριά τους ήταν τα υπόλοιπα παιδιά τους και τα τέσσερα χαριτωμένα εγγονάκια τους, την φροντίδα και τη φύλαξη των οποίων, είχαν αναλάβει επί πολλές ώρες της ημέρας. Η κηδεία του έγινε στις 25/1/2017 στο κοιμητήριο του Αγίου Βασιλείου, στο Περιστέρι, σε οικογενειακό τάφο, εκεί που αναπαύεται και ο γιός του Γιώργος. Πολλοί πατριώτες από τη Λινίσταινα και από τον Αϊτό, βρέθηκαν, παρά το τσουχτερό κρύο, για το στερνό αντίο, στον αγαπητό Βάιο. Συλλυπούμεθα την Αθηνά μας, τα παιδιά του, τα αδέλφια του και τα εγγόνια του και ευχόμαστε να τον θυμούνται και να τον τιμούν όπως του αξίζει. Καλή υπομονή Αθήνα 25/1/2017 Εξάδελφος Φώτης Γ. Παναγούλιας.

8 8 996 Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 87 Στις 2 Μαρτίου 2017, έφυγε από τη ζωή ο Τάσος Κων/νου Ζαφειρόπουλος, στα 87 του χρόνια, η εξόδιος ακολουθία τελέσθηκε στην Μητρόπολη Κορίνθου, στον Απόστολο Παύλο παρουσία πλήθους συγγενών και φίλων. Γεννήθηκε το 1929 στο Πράσινο της Γορτυνίας. Ήταν το τρίτο παιδί από τα έξι παιδιά (τρία αγόρια και τρία κορίτσια) του Κώστα Ζαφειρόπουλου και της Ελένης. Στα έξι του χρόνια έμεινε ορφανός από μητέρα και η έλλειψή της τον συνόδευσε σε όλη του τη ζωή. Μετά τον θάνατο της μητέρας του, στην ανατροφή του βοήθησαν και οι δύο μεγαλύτερες αδελφές του Αγγελική και Γιαννούλα, τις οποίες υπεραγαπούσε, όπως και τα υπόλοιπα αδέλφια του. Στα 17 χρόνια φοίτησε στην Γεωπονική σχολή της Βυτίνας για ένα χρόνο. Στα 19 χρόνια κατατάχθηκε στην Ελληνική Χωροφυλακή. Μετά την αποφοίτησή του από την σχολή στη Σούδα της Κρήτης, υπηρέτησε σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, από την Θεσσαλονίκη έως την Κρήτη, με μεγα- Την 11η Φεβρ έφυγε κι ο αγαπημένος μας Θανάσης Κωστάρας απ τα Κακουραίικα Γορτυνίας κι ετάφη στο κοιμητήριο των Αγίων Αναργύρων. Συμμαθητής στο γυμνάσιο Ανδρίτσαινας. Ένα παιδί θαυμάσιο, ευγενικό, επικοινωνιακό, που χαιρόμαστε να τον κάνουμε παρέα, όλοι οι συμμαθητές, όχι μόνο τότε, αλλά, ακόμα, κι ως τα τελευταία του. Μετά την αποφοίτησή του υπηρέτησε στην πολεμική αεροπορία σε μια ειδικότητα που τότε έμπαινε στο χώρο της μεθοδικής ανάπτυξής της. Εκεί ο Θανάσης καταξιώθηκε και τιμήθηκε για πρωτοβουλίες εποικοδομητικές και, κυρίως, για την αντίληψή του στις βλάβες και τα προβλήματα που παρουσιαζόντουσαν, σ αυτόν το νευραλγικό τομέα των επικοινωνιών. Η Αεροπορία του πρότεινε να τον κρατήσει ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΩΣΤΑΡΑΣ ετών 83 ΕΦΥΓΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ Ο ΜΠΑΡΜΠΑ ΛΕΩΝΙΔΑΣ Στις 6 Μαρτίου 2017 απεβίωσε στο νοσοκομείο της Κυπαρισσίας που νοσηλευότανε, με λοίμωξη αναπνευστικού ο Λεωνίδας Γ. Σμυρνής, σε ηλικία 91 ετών. Ο Λεωνίδας ήταν το τελευταίο παιδί από τα τέσσερα αγόρια του Γεωργίου και Ελένης Σμυρνή. Όπως συνηθίζονταν τα χρόνια εκείνα, ένα από τα πολλά παιδιά της οικογένειας θα έπρεπε να επωμιστεί την φροντίδα των γερόντων γονέων. Έπεσε ο κλήρος στον μικρότερο, τον Λεωνίδα. Πιστός στο καθήκον και στο χρέος έμεινε στην Λινίσταινα για τον Ιερό αυτό σκοπό και ανταποκρίθηκε πλήρως στις υποχρεώσεις του. Για την δική του αποκατάσταση φρόντισε η εργατικότητά του. Κατάφερε να αποκτήσει καλή σχετική περιουσία για την εποχή, την περιοχή και τα δεδομένα των ανώμαλων καταστάσεων, που επικρατούσαν κατά τα νεανικά του χρόνια στη χώρα (κατοχή, εμφύλιος) Άνθρωπος του μόχθου και της βιοπάλης, αγωνιστής της ζωής κατάφερε να επιβιώσει και να δημιουργήσει καλή οικογένεια. Απέκτησε πολλά κορίτσια, τα καλοπάντρεψε με αξιόλογους γαμπρούς και είχε την ευτυχία να χαρεί και να καμαρώσει πολλά εγγόνια. Στυλοβάτης γενναίος, σ όλα αυτά, η πάντα συνετή και καλοσυνάτη σύντροφός του κυρά Πολύτω. Μέχρι τα 90 του χρόνια ήταν παραγωγικός. Όλοι AYTOI ΠΟΥ ΈΦΥΓΑΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ λύτερη θητεία στην Αθήνα, Κηφισιά και στην Θεσσαλονίκη. Το 1961 υπηρετώντας στην Μεγαλόπολη, γνώρισε την γυναίκα του Γιαννούλα Νικολάου Σμυρνή, με την οποία παντρεύτηκαν το 1962 και εγκαταστάθηκαν στην Κόρινθο. Απέκτησε τρία παιδιά, μία κόρη την Ελένη και δύο γιούς, τον Κωνσταντίνο και τον Νικόλαο, τα οποία ανέθρεψαν με αγάπη και Χριστιανικές Αρχές και Αξίες. Σπούδασαν τα παιδιά τους, τα δύο πρώτα στην Νομική Αθηνών και το τρίτο στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στην Αθήνα και τα στήριξαν σε κάθε τους βήμα. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά του και τα εγγόνια και στερείτο ο ίδιος, για να προσφέρει σε αυτά. Ήταν ιδιαιτέρως αγαπητός ανάμεσα στους συγγενείς του και τους συμπολίτες του, που εκτιμούσαν ιδιαίτερα και υπολόγιζαν την γνώμη του. Πέρα από το χωριό του το οποίο λάτρευε, αγάπησε πάρα πολύ και αγαπήθηκε ακόμα περισσότερο από το δεύτερο χωριό του, το χωριό της γυναίκας του, την αγαπημένη του Λυνίσταινα που συχνά την επισκεπτόταν. Σαν χαρακτήρας ήταν αξιοπρεπής, σοβαρός, δυναμικός, απολύτως ειλικρινής, καλοσυνάτος, με απέραντη αγάπη και υποστήριξη για όλους. Ένας πραγματικά καλός άνθρωπος, συγγενής, φίλος. Προτιμούσε να δίνει παρά να παίρνει. Ήταν ένας σπάνιος σύζυγος, πατέρας και παππούς, που άφησε πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Θα μας συντροφεύουν πάντα οι συμβουλές του και το πρότυπο της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της αγάπης, που μας έδωσε με την συμπεριφορά του. Θα τον θυμόμαστε πάντα με απέραντη αγάπη. Καλό ταξίδι και καλό Παράδεισο. Η Οικογένειά σου. μόνιμα, μ όποια μορφή επιθυμούσε. Είτε βαθμοφόρος, είτε πολιτικό προσωπικό. Προτίμησε τον ΟΤΕ που κι εκείνος, τότε, ως εκσυγχρονιζόμενος βρισκόταν στην αρχή σ αυτόν τον τεράστιο και με πολλές απαιτήσεις τομέα. Ο Θανάσης πάλι διέπρεψε, ανεβαίνοντας τα σκαλιά τόσο της καταξίωσης, όσο και της ανέλιξής του στην επαγγελματική του καριέρα. Όμως, οι σχέσεις ποτέ δεν κόπηκαν με τους συμμαθητές, αλλ ούτε και με την Ανδρίτσαινα. Επίσης, πετυχημένος και στην προσωπική του ζωή. Με την Κατερίνα Μπίθα απ την Καλλιθέα (Ζάχα) Ολυμπίας, άρχισε μια υπέροχη κι ευτυχισμένη ζωή, η οποία κι ολοκληρώθηκε, τόσο με τα δυο αγόρια τους Τάσο και Ιωάννη, όσο και με τα 4 εγγόνια τους, Θανάση, Κατερίνα, Φίλιππο και Άγγελο. Τώρα, ο Θανάσης, έχοντας τις ευχές και την αγάπη όλων μας, έφυγε προς την άλλη ζωή, για να συναντήσει τους συμμαθητές μας, που έφυγαν πρόωρα, καθώς και την αγαπημένη του Κατερίνα, που προηγήθηκε κατά 4,5 χρόνια.. Του ευχόμαστε καλό ταξίδι, πάντα θα τον θεωρούμε ανάμεσά μας, αλλά και το χώμα της Αττικής γης, που τον σκέπασε θα ναι αντάξια αδιάκοπα ανάλαφρό του. Το αξίζει. Κι όσο για τα παιδιά κι εγγόνια του να τον μιμηθούν στις αρετές του, τις πολλές και τις ολοκληρωμένες. Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής θυμόμαστε τον μπαξέ του μπάρμπα Λεωνίδα στην κατόβρυση. Μεγάλο όμως πάθος είχε με το αμπέλι το οποίο καλλιεργούσε και φρόντιζε μέχρι το τελευταίο καλοκαίρι. Ήταν άνθρωπος δραστήριος, εργατικός δεν άφηνε ώρα ανεκμετάλλευτη. Στην ενορία μας χρόνια επίτροπος και ψάλτης όταν οι ανάγκες το απαιτούσαν. Το ευτύχημα για τον ίδιο, αλλά και για τους δικούς του ανθρώπους, ήταν ότι εκτός από ένα 15ήμερο που αρρώστησε δεν υπόφερε από πόνους η από κατάκλιση. Στη θεία Πολύτω, στα παιδιά του και στα εγγόνια του ευχόμαστε καλή υπομονή και να ζήσουν να τον θυμούνται. Υ.Γ. Αξίζει να σημειωθεί ότι παραβρέθηκαν πολλοί άνθρωποι στην κηδεία που έγινε στις 7/3/17 και ότι η οικογένεια έδωσε δεξίωση στο πολιτιστικό μας κέντρο, μετά την τελετή. Αξιοσημείωτο είναι ότι μέσα σε λίγες ημέρες έπεσε πολύ θανατικό στη Σμυρνέικη γειτονιά. Το χορό άνοιξαν τρεις γαμβροσμυρναίοι 1. Βάιος Τσάκαλος σύζυγος Αθηνάς Σμυρνή 2. Τάσος Ζαφειρόπουλος σύζυγος Γιαννούλας Σμυρνή 3. Διονύσης Δράκος σύζυγός Μαρίας Σμυρνή Στη συνέχεια ο Τάκης Κορκολής και τέλος ο μπάρμπα Λεωνίδας. Να ευχηθούμε να σταματήσει εδώ το κακό. Θερμά συλλυπητήρια Φώτης Γ. Παναγούλιας ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΤ. ΚΟΡΚΟΛΗΣ ( Ετών 88 ) Την 14η Οκτ έφυγε από κοντά μας κι ο Βασίλης, πρώτος γιος, απ τα τρία αγόρια του Σταύρου Κορκολή, σε ηλικία 88 ετών. Την αρχή έκανε ο Γιάννης ο μεσαίος και μετά από χρόνια ακολούθησε και ο Γιώργος, ο τελευταίος. Όλοι τους είχαν οικογένειες μ εξαίρετα παιδιά. Έφυγαν από τη Λυνίσταινα για την Αθήνα, στα μέσα της δεκαετίας 1940, για μια καλύτερη τύχη. Και τα τρία ασχολήθηκαν με τις «λαϊκές αγορές». Μαζί τους ακολούθησε και η αδελφή τους Ελένη, η οποία, με το Βασίλη Δέδε (αστυνομικό) απ το Στόμιο δημιούργησαν μια υπέροχη οικογένεια. Ο Βασίλης κι απ τα χρόνια που μεγάλωνε στη Λυνίσταινα, είχε υπέροχο χαρακτήρα και χρυσή καρδιά, αλλά κι έτσι συνέχισε κι όταν πήγε στην Αθήνα. Πάντα με καλά συναισθήματα.. Επίσης, ήταν κι ένας απ τους καλούς συγγενείς μας. Οι παππούληδές μας αδέλφια. Ο Νικολός κι ο Γιάννης Κορκολής. Όλοι τους, έμεναν απ την αρχή στη Μεταμόρφωση Αττικής, όπου έκτισαν και τα δικά τους σπίτια. Ο Βασίλης με την εξαίρετη Χρυσούλα Φωτοπούλου από το χωριό «Καμενιάνοι» Καλαβρύτων, που στάθηκε τόσο όμορφα και περήφανα δίπλα του, δημιούργησαν μια υπέροχη οικογένεια. Τα δυο εξαίρετα και λαμπρά παιδιά τους, ο Σταύρος και η Σταυρούλα, ολοκλήρωσαν την ευτυχία τους, δημιουργώντας κι εκείνα, σαν συνέχεια τις δικές τους οικογένειες. Τα πρώτα χρόνια ερχόντουσαν στο χωριό και στις εκδηλώσεις, με πρώτη τη Σούλα που μας αγαπούσε και την αγαπούσαμε. Όμως, ο πρόωρος θάνατος της κόρης των Σταυρούλας, συνέβαλε να φύγει και η σύζυγός του Χρυσούλα, αλλά και για εκείνον ήσαν τα μεγαλύτερα πλήγματα της ζωής του, ως το δικό του τέλος. Όμως, για όλους αυτούς συνεχιστής ο γιος του Σταύρος. με την οικογένειά του. Κι οπωσδήποτε δεν είναι λίγο αυτό. Τιμά τη ζωή τους εκεί, αλλά και τους ίδιους στο οστεοφυλάκιο του κοιμητηρίου μας. Ας είναι αιώνια η μνήμη όλων τους. Και θα είναι. το αξίζουν. Ντίνα Μιλτ. Κορκολή ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (ΤΑΚΗΣ) «Γιωργάκη» ΚΟΡΚΟΛΗΣ ετών 90 Την 27η Φεβρ έφυγε κι ο Παναγιώτης Κορκολής, δεύτερος γιος του Γιωργάκη Κορκολή. Κι επειδή οι Παναγιώτηδες ήταν πολλοί, τόσο μέσα στην Κορκολαίικη οικογένεια, όσο και στο χωριό γενικότερα, επικράτησε ως «Τάκης Γιωργάκης» (Κορκολής), Είχε γεννηθεί το 1927 στη Λυνίσταινα, όπου έζησε τα παιδικά, αλλά και τα πρώτα νεανικά του χρόνια. ακολουθώντας τα πέντε μεγαλύτερα αδέλφια του. Τέσσερες αδελφές κι έναν αδελφό, τον Άγγελο. Ήταν νέος με πολλές αρετές και πλεονεκτήματα, γι αυτό πολύ γρήγορα είχε αποδοχή και καταξίωση, και κυρίως με την εργατικότητα σ όλες τις απασχολήσεις του χωριού, την ευγένεια, την προθυμία, αλλά και τις καλές σχέσεις με τους λοιπούς συμπατριώτες. Ο γάμος του με την ιδιαίτερα εξαίρετη συμπατριώτισσα Μαριγώ Χαρίλ. Κορκολή, αποτέλεσε ένα καλό ξεκίνημα. Κι όταν η οικογένεια μεγάλωνε με τα παιδιά κι ο τρόπος ζωής άλλαζε από τη δεκαετία 1960, μετακινήθηκαν προς την Κυπαρισσία, σ ένα χώρο κατάλληλο και για τις δικές τους προσδοκίες, όπως και του Αδελφού της Θανάση που είχε ήδη προηγηθεί με τον εκεί γάμο του. Η αποκατάσταση προχωρούσε γρήγορα, με σπίτι για τη στέγαση των πέντε πλέον παιδιών τους,- Γεώργιος, Χρήστος, Ευσταθία, Δημήτρης, και Ιωάννα-αλλά και κτήματα για τις δικές τους καλλιέργειες. Κι ακόμα βρισκόντουσαν στην αρχή. Όμως, «άλλαι μεν αι βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει», όπως λένε απ τα παλιά ακόμα χρόνια, Αυτό ίσχυσε και για τη Μαριγώ που έφυγε απ τη ζωή πριν φθάσει στα 40 της, Η οικογένεια τράβηξε μπροστά ενωμένα με συνοχή, κατανόηση και πραγματική αλληλεγγύη. Τα μεγάλα βοηθούσαν τα μικρότερα, αλλά αυτό δεν έφτανε, γι αυτό ο πατέρας τους, πήρε μια δεύτερη σύζυγο, την Παναγιώτα Φροντιστή από τον Πύργο, με την οποία παράλληλα μεγάλωσε και η οικογένεια κατά 4 άτομα. Τον Τάσο, την Αγγελική, τη Μαρία και τη Ζαχαρούλα. Όλα μαζί με την ίδια συνοχή κι αγάπη μεγάλωσαν, δούλεψαν, παντρεύτηκαν κι όλα σήμερα με τα δικά τους τα παιδιά. Μπορεί να έχουν φύγει η Μαριγώ, η Παναγιώτα και τώρα ο Τάκης, όμως και οι εννέα οικογένειες των παιδιών του, βαδίζουν και πάλι αδελφομένα και με τις ίδιες κληρονομημένες αρχές. Τα συλλυπούμεθα που έφυγε ο πατέρας τους, όμως τα συγχαίρομε για τον τρόπο, τον υπέροχο, το θαυμάσιο, τον υποδειγματικό, που όλα μαζί πορεύονται. Σωκράτης Τζαν. Σμύρνης.

9 αρ. φύλλου 87 ΠΕΡΑΜΕΡΙΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ (ΤΟΥΛΑ) Έφυγε από τη ζωή η αδελφούλα μου Δήμητρα. Ήταν ένα πρωϊνό ανοιξιάτικο του μήνα Μάρτη ( ). Από το παράθυρο του εξοχικού μου έβλεπα την φουρτουνιασμένη θάλασσα του Σαρωνικού και τ αφρισμένα κύματα της κτυπούσαν μανιασμένα στα βράχια της ακρογιαλιάς. Ο ουρανός ήταν γεμάτος από σύννεφα που δεν άργησαν να μετατρέπονται σε σιγανή βροχή. Για μια στιγμή η θάλασσα ηρέμισε και τα κύματα έπαυσαν να κτυπούν στα βράχια. Τότε μέσα από το λιγοστό φως,διέκρινα να περπατούν επάνω στη θάλασσα δύο παιδάκια ντυμένα στα λευκά και να έρχονται προς το δικό μου σπίτι. Δεν πέρασαν δύο λεπτά και τότε ακούω την φωνούλα σου να μου λέει: Αντώνη, θα φύγω για μακρινό τόπο. Ο δρόμος είναι ανηφορικός και δύσκολος. Όμως αυτά τα δύο αγγελάκια που βλέπεις με έχουν, ένα από δεξιά και ένα από αριστερά, κάτω από την προστασία τους και σίγουρα θα με οδηγήσουν σε τόπο που δεν θα πονάω και δεν θα υποφέρω πιά. Αμέσως σηκώθηκα και έτρεξα να σε προλάβω και να σε φέρω κοντά μου, αλλά δεν ήταν εύκολο, γιατί τα δύο παιδάκια- αγγελάκια μου είπαν με τη γλυκιά φωνούλα τους: Μην ανησυχείς, την αδελφούλα σου θα την οδηγήσουμε με ασφάλεια σε εκείνο τον τόπο που η ίδια διάλεξε από μικρό κοριτσάκι, όταν ήταν στον επάνω κόσμο. Τότε κατάλαβα ότι η αδελφούλα μου έφυγε και ότι δεν θα την ακούσω, αλλά ούτε θα την ξαναδώ. Στο καλό, καλό και αγαθό μου κοριτσάκι. Ο αδελφός σου Αντώνης. Αιωνόβιος ο μπάρμπα Κώτσιος Στις 5/2/2017 ο Κων/νος Ν. Παναγούλιας, συμπλήρωσε τα 100 χρόνια της ζωής του. Η ημέρα εκείνη γιορτάστηκε, από τα παιδιά του, τα οκτώ εγγόνια του, τα έξι δισέγγονά του και μερικά από τα ανίψια του. Τα εγγόνια του είχαν φροντίσει για την παραπάνω εκδήλωση, προσφέροντάς του τη τούρτα Ο μπάρμπα-κώτσιος με τα εγγόνια του και τα κεριά με το No 100. Τα έσβησε με τη παρότρυνση όλων των παρευρισκόμενων, οι οποίοι του τραγούδησαν, τόσο στα Ελληνικά, όσο και στα Αγγλικά το «να ζήσεις παππούλη και χρόνια πολλά». Ξαφνιάστηκε από την όλη εκδήλωση και μας κοίταζε αινιγματικά καθ ότι δεν ήταν συνηθισμένος για παρόμοια τιμή. Το συγκινητικό ήταν ότι έσβησε κεράκια και γιόρτασε για πρώτη φορά στη ζωή του, γενέθλια. Έπρεπε να συμπληρώσει τα 100 χρόνια του, για να γευτεί τέτοια χαρά, καθ ότι οι συνθήκες της ταραχώδους ζωής της επαρχίας και των καιρών, αλλά και τα έθιμα των χωριών που γεννήθηκε και μεγάλωσε δεν επέτρεπαν τέτοιες πολυτέλειες. Ο πολιτισμός έφερε και κάποια ξενόφερτα και αστικά έθιμα που ζουν τα εγγόνια και τα δισέγγονά του. Η παραπάνω γιορτούλα έλαβε χώρα στην πανευρωπαϊκή κλινική, στο Ν. Ψυχικό που φιλοξενείται εδώ και τρία χρόνια ο μπάρμπα Κίτσιος, σ αυτή συμμετείχαν τρόφιμοι και προσωπικό της της κλινικής. Είναι καλά στην υγεία του και έχει καλή επικοινωνία. Το μόνο πρόβλημά του είναι, ότι δεν τον βαστούν τα πόδια του. Ρωτάει για όλους και θυμάται πάρα πολλά πράγματα από τη πολυτάραχη ζωή του. Τον φροντίζουν τα παιδιά του και προ παντός η κόρη του η Αγγελική και ο γαμπρός του Κώστα Μάρκος. Στον πόλεμο βρέθηκε κληρωτός στη πρώτη γραμμή και πολέμησε γενναία στο Ρούπελ τους Γερμανούς το Ίσως είναι ο τελευταίος πολεμιστής του 2ου παγκοσμίου πολέμου, από το χωριό μας, που έχει απομείνει. Αφού τραβήξαμε φωτογραφίες και βιντεοσκοπήσαμε την όλη γιορτούλα, τον ρωτήσαμε που θα φτάσει και μας απάντησε στα 120. Του το ευχόμαστε ολόψυχα. Φεύγοντας αφού του ευχηθήκαμε και πάλι, καλή ζωή να έχει, όσο ζει, του υποσχεθήκαμε, ότι την ίδια μέρα στα 101 θα του ξανά κόψουμε τούρτα και θα παρευρεθούμε περισσότεροι. Αξίζει να αναφέρω πως μετά την αποχώρηση μας, για κάποια στιγμή, γυρίσαμε πίσω με την κόρη του την Αγγελική και είδαμε αυτόν τον δυνατό και σκληρό χαρακτήρα να συνειδητοποιεί την τιμή που του έγινε και να, τρέχουν δυο δάκρυα από τα μάτια του, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και μεταμέλειας, για ότι δεν έκανε καλά στη ζωή του. Το παράδειγμα του μπάρμπα Κώτσιου, ενός ανθρώπου αγράμματου, που έζησε στο βουνό, ορφανός από μικρός, με πολυμελή οικογένεια αργότερα, και σε καιρούς και συνθήκες άσχημες, να μας παραδειγματίζει η συγκίνησή του και η αναγνώριση της τιμής που του έγινε και ας καταλάβουμε, ότι η ζωή, για κάποιους από μας, είναι μικρότερη από τα 100 χρόνια που έζησε εκείνος. Αθήνα 5/2/2017 Ο ανιψιός του, Φώτης Γ. Παναγούλιας Λυνιστιάνικη Φωνή ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ Ήταν μία νύχτα του χειμώνα χωρίς στον ουρανό φεγγάρι. Ο αγέρας, που ήταν παγερός, δεν άφηνε τους χωρικούς να κυκλοφορούν στα σκοτεινά δρομάκια του χωριού και έτσι όλοι μικροί και μεγάλοι καθόντουσαν γύρω από τζάκι. Οι γονείς μου, τ αδέλφια μου και εγώ είμασταν γύρω από την φωτιά και η μάνα μου μας έλεγε το παραμύθι. Για μια στιγμή ένας απότομος κρότος ακούγεται στην ξύλινη πόρτα και το παραμύθι διακόπηκε απότομα. Μέσα στο αμυδρό φως της λάμπας που έκαιγε πετρέλαιο, ξεπρόβαλε ένας άνδρας ντυμένος με στρατιωτικά και να λέει, με βροντερή φωνή, στον πατέρα μου: Έλα μαζί μου να πάμε στο σχολείο γιατί σε θέλει ο καπετάνιος. Ο πατέρας μου μόλις πρόλαβε να πάρει το παλτό του και έφυγε χωρίς να γνωρίζουμε εμείς εάν θα γυρνούσε πίσω. Όταν βγήκε έξω από το σπίτι διέκρινα και άλλον ένα γείτονα ( το όνομά του δεν θα αναφερθεί) και μαζί πήραν τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στο πέτρινο σχολείο. Στα μισά περίπου του δρόμου τους σταμάτησε ο στρατιωτικός και του είπε: Βλέπω στο απέναντι σπίτι να βγαίνει από το παράθυρο φως. Πηγαίνετε και φωνάξτε τον άνδρα να έλθει εδώ σε μένα γιατί τον θέλω. ( και εδώ δεν θα αναφερθεί το όνομά του προς προς αποφυγήν παρεξήγησης). Οι τρεις συγχωριανοί, τρομαγμένοι και φοβισμένοι, παρουσιάστηκαν στον ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ Σύνδεσμος Αποδήμων Λυνιστιάνων ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ΑΙΟΛΟΥ 100 Τ.Θ. 4043,10210 ΕΚΔΟΤΗΣ: Κων/νος Τζαν. Σμυρνής (Πρόεδρος) Πορταριάς 22, Αμπελόκηποι 11523, Τηλ Διευθυντής-Αρχισυντάκτης και υπεύθυνος έναντι του νόμου Δημήτρης Π. Μιχελής Γυμναστηρίου 48, Δάφνη lynistaina1@gmail.com Συντακτική Επιτροπή: Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής Κωνσταντίνος Δημ. Μιχελής Συνδρομή: -Για τον Σύλλογο 15 ευρώ (εξωτερικού 30 ευρώ) - Για την εφημερίδα 10 ευρώ (Εξωτερικού 50 ευρώ) Επιταγές-Εμβάσματα Τ αχ. Θυρίδα Επιταγές Εξωτερικού Δημήτριος Π. Μιχελής Αιόλου 100 ή στην τράπεζα, βλ. σελίδα 2 Υπεύθυνοι Συνδρομών Όλα τα μέλη του του Δ.Σ. (Τα δημοσιευμένα κείμενα εκφράζουν απόψεις των συγγραφέων κι όχι του Συνδέσμου) καπετάνιο, χωρίς να διακρίνουν πρόσωπο, λόγω του σκοταδιού που κυριαρχούσε τόσο μέσα στην αίθουσα, όσο και στον περιβάλλοντα χώρο του σχολείου. Άκουσαν αμέτρητες φωνές στον έξω χώρο χωρίς να διακρίνονται ανθρώπινα πρόσωπα. Ο καπετάνιος τους φώναξε και τους τρεις κοντά του και τους είπε πολύ αυστηρά: Έξω είναι αμέτρητοι στρατιώτες αγωνιστές, για την πατρίδα και για σας. Από εσάς τους τρεις εξαρτάται αν θα πραγματοποιήσουν με επιτυχία την αποστολή τους. Πρέπει να είναι όλοι, λίγο πριν βγει ο ήλιος, στο βουνό που λέγεται Ζακούκα. Οι τρείς χωρικοί με τρεμάμενη φωνή συμφώνησαν να βοηθήσουν τους αγωνιστές με όποιες δυνάμεις τους είχαν απομείνει. Όταν όμως έφθασαν σε μία τοποθεσία που λέγεται φυτέματα (τοπωνύμιο) μέχρι εκεί γνώριζαν το μονοπάτι που οδηγούσε κάτω από το βουνό Ανάληψη, φυσικά σταμάτησαν και όλοι οι αγωνιστές. Ο λόγος που σταμάτησε η πορεία ήταν επειδή δεν γνώριζαν την συνέχεια του μονοπατιού. Το επόμενο έδαφος ανήκε στο γειτονικό χωριό, τα Πετράλωνα και τους ήταν άγνωστο. Τότε αγριεμένος αφάνταστα ο καπετάνιος, βγάζει το πιστόλι του και τα καρφώνει στα κεφάλια και των τριών λέγοντάς τους : Θα πεθάνετε και οι τρεις αν Αναστάσιος Μιλτ. Περαμερίτης Ο Σύλλογος Σύλλογε μεγάλωσες, ανέβηκες στα ύψη Και θέλεις για να δεις τι γίνεται πιο πέρα Γιατί και συ περπάτησες τη νύχτα και τη μέρα Να δουν τα χώματα βροχή κι οι ρεματιές θυμάρι το πρωί της επόμενης μέρας δεν είναι ο στρατός μου στην τοποθεσία που ακούσατε. Τότε ο πατέρας μου του είπε: Καπετάνιε κάπου εδώ κοντά ακούγεται γάβγισμα σκύλου, που σημαίνει ότι είναι κάποιο μαντρί. Μήπως υπάρχει εκεί ο τσοπάνος ο οποίος από εδώ και μέχρι το τέλος της διαδρομής γνωρίζει καλά το μονοπάτι; Τότε ο καπετάνιος διέταξε τρεις στρατιώτες ν ακολουθήσουν τους χωρικούς μέχρι το μαντρί και να φέρουν όποιο άνθρωπο εύρουν, ενώπιών του. Πράγματι, στο καλύβι που ήταν δίπλα στο μαντρί, ήταν ένα τσοπανόπουλο ηλικίας γύρω στα 15 χρονών ( ήταν από τα Πετράλωνα), με προθυμία και καλοσύνη προσφέρθηκε να βοηθήσει. Το πρωί και πριν ο ήλιος φέξει ο καπετάνιος με τους αγωνιστές του είχε φθάσει στον τελικό προορισμό του χωρίς κανένα κίνδυνο., Θέλω από αυτή τη στήλη της Λ.Φ. να εκφράσω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σ αυτό το τσοπανόπουλο, γιατί χάρισε το υπόλοιπο της ζωής στον πατέρα μου καθώς και στους άλλους δύο συγχωριανούς του. Όλα τα παραπάνω τα έγραψα για να τα μάθουν οι συνομήλικοί μου και για τους νεότερους να μάθουν πόσο δύσκολα χρόνια ήταν τότε για τους κατοίκους της ΛΥΝΙΣΤΑΙΝΑΣ. ΠΕΡΑΜΕΡΊΤΗΣ ΑΝΑΣΤ. ΓΙΆΝΝΗΣ Ο δρόμος σου δυσκόλεψε τους πρώτους Λυνιστιάνους Να βρουν βρυσούλα με νερό να ξεδιψάσουν όλοι Για ν ακουμπήσουν όνειρα μαζί κι ευχαριστίες Τα χρόνια που επέρασαν μας άφησαν τα ίχνη Για να θυμίζουν τα καλά και να στεριώνουν δόξες Γεννήθηκες μονάχος σου μες στη δικτατορία Π ο Μεταξάς κατάργησε νόμους και συνήθειες ** Όμως, εσύ τον δρόμο σου άρχισες να τον βλέπεις Κι άφοβα ξεπέρναγες την όποια αναρχία Άνοιξες τα χέρια σου αγάπη να προσφέρεις Γιατί η Λυνίστιανα ήταν μακριά και μ άγνωστους τους δρόμους Γεώργιος Ηλ. Αγγελόπουλος Αγαπητοί πατριώτες και αναγνώστες της Λυνιστιάνικης Φωνής, σας παρακαλώ εάν θέλετε να δημοσιεύονται άρθρα σας στην Λ.Φ. να τα στέλνετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση lynistaina1@gmail.com ή dimitmichelis@gmail.com Αυτή η εφημερίδα είναι ανοιχτή σε όλους τους πατριώτες και φίλους του Συλλόγου, καθώς και στους αναγνώστες της. Στείλτε τα κείμενά σας για δημοσίευσει που να ανταποκρίνονται στο ύφος της εφημερίδας μας. Ο δ/ντης της Λ.Φ. Δημ. Π. Μιχελής.

10 Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 87 ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΑΝ. ΜΙΧΕΛΗ Πέρασε κιόλας ένας χρόνος αφ ότου ο μικρότερος αδελφός μου αείμνηστος Κώστας Π. Μιχελής δεν είναι πιά κοντά μας. Η απουσία του ορατή και αισθητή θα μείνει για πάντα χαραγμένη στις μνήμες μας. Ένα μεγάλο κενό έχει δημιουργηθεί στη ζωή όλων των αγαπημένων προσώπων του που δεν αναπληρώνεται με τίποτα. Έδωσε μια μάχη με αξιοπρέπεια και καρτερικότητα και τελικά ηττήθηκε από έναν αντίπαλο, που όταν στέλνει το προσκλητήριο του μοιραίου δεν μπορεί κανείς να τον νικήσει. Σκληρό και φοβερό όταν φεύγουν άνθρωποι σε νέα ηλικία και μάλιστα όταν έχουν δημιουργήσει με κόπους και στερήσεις τα δημιουργήματά τους, τα οποία δεν μπορούν πλέον να τα χαρούν, γιατί έχουν περάσει στην αιωνιότητα. Γυρίζω πίσω στα σκληρά και πέτρινα χρόνια, τότε που είμαστε μικρά παιδιά και δίναμε τη δική μας μάχη για επιβίωση, κάτω από αντίξοες συνθήκες σε δύσκολους και χαλεπούς καιρούς. Όλα περνούν από μπροστά μου σαν όνειρο, σαν άνεμος, σαν να τα έχει δημιουργήσει η φαντασία μου. Αναπολώντας τις μνήμες μου βλέπω γύρω μου ότι κάτι μου λείπει, κάτι που μου αφήνει ένα μεγάλο κενό. Είναι οι δικοί μου άνθρωποι, αυτοί που μοίρασα μαζί τους χαρές και λύπες. Είσαι εσύ Κωστάκη μου, μικρό μου αδελφάκι και η γλυκιά μου Ρούλα. Σας βλέπω στα όνειρά μου και προσπαθώ να σας αγγίξω, να σας αγκαλιάσω και δεν μπορώ, μου φεύγετε. Φύγατε και οι δυο σας νέοι και αφήσατε πίσω πόνο, θλίψη και τα γιατί να μας βασανίζουν, με το παρήγορο που λεν οι Γραφές <<ον οι Θεοί φιλούσιν αποθνήσκει νέος>>. Πολλοί λένε ότι ο χρόνος είναι γιατρός στις λύπες και στις στενοχώριες. Κατά την άποψή μου ο χρόνος μας καθοδηγεί να ζούμε με αυτές. Φύγατε και πήγατε σε κείνος τους τόπους που η ζωή είναι ατελεύτητη και δεν υπάρχει λύπη και στεναγμός Ένας χρόνος χωρίς εσένα Κωστάκη μου και τέσσερα χρόνια χωρίς την γλυκιά μου Ρούλα, δύο λέξεις που εύκολα λέγονται, αλλά τόσο δύσκολα υποφέρονται. Όταν τα άτομα που αγαπάμε φεύγουν ψηλά στον ουρανό, ένα κομμάτι τους μένει εγκλωβισμένο για πάντα στις καρδιές μας..η ανάμνηση απ τα χαμόγελά τους.απ το βλέμμα τους..απ τα γέλια τους.απ τη μυρωδιά τους είναι πράγματα που δεν θα μας εγκαταλείψουν ποτέ. Σε σένα Κωστάκη μου σου αφιερώνω το τραγούδι που λέγαμε στο πατρικό μας σπίτι, όταν το καραϊμενταναίικο ήταν στις δόξες του σε γιορτές, πανηγύρια, γάμους κλ. <<Πιά δόλια μάνα το λεγε τ αδέλφια δεν πονιούντε / Τ αδέλφια σκίζουν τα βουνά, οι αδελφές τους κάμπους κι η δόλια μάνα σκίζει θάλασσα ώσπου ν ανταμωθούν/ Σαν πήγαν κι αντάμωσαν σ ένα χρυσό τραπέζι χρυσά μαντήλια βγάλαν / Καλώς ορίσατε αδέλφια μ αγαπημένα, καλώς ορίσατε αδέλφια μ ξενιτεμένα.>>. Για σένα πολυαγαπημένη μου Ρούλα, έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που έφυγες για το μεγάλο σου ταξίδι και όλα είναι έρημα και άδεια, μου λείπεις τόσο πολύ. Ήταν μέρα μαγιού που σε γνώρισα μέρα μαγιού που σε χάνω. Τι μένει; Ατέλειωτη αγάπη, μεγάλη νοσταλγία και θλίψη. Αξέχαστα θαυμάσια χρόνια και πλήθος πολύτιμων αναμνήσεων. Η αγάπη που συνόδευσε την κοινή μας διαδρομή των τριάντα δύο χρόνων της ζωής μας, με κάνει να πιστεύω και να ελπίζω πως θα ξαναϊδωθούμε. Διότι όπως έχει πει ο φιλόσοφος Γκαίτε- << Η σκέψη του θανάτου δεν με ταράσει καθόλου, γιατί έχω την βαθιά πεποίθηση, ότι το πνεύμα μας είναι μια ουσία εντελώς ακατάλυτης φύσεως. Είναι αυτό που εξακολουθεί να δρα στην αιωνιότητα. Και μοιάζει με τον ήλιο, που απλώς στα γήινα μάτια μας φαίνεται ότι δύει, χωρίς όμως να δύει πραγματικά ποτέ, αλλά ασταμάτητα συνεχίζει να λάμπει>>. Ας είναι ΑΙΩΝΙΑ η μνήμη σας. Δεν σας ξεχνούμε ποτέ Υ.Γ. Στις 26 Φεβρουαρίου 2017 στο κοιμητήριο της Ηλιούπολης παρουσία συγγενών και φίλων, τελέσθηκε το ετήσιο μνημόσυνο του αείμνηστου Κώστα. Ευχαριστούμε τους παρευρισκόμενους, καθώς και αυτούς που για διάφορους λόγους δεν μπορούσαν να είναι παρόντες, αλλά νοερά ήταν ωσεί παρόντες. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τον κ. πάτερ Γεώργιο Αγγελόπουλο, ο οποίος με παράκληση των αδελφών του αείμνηστου Κώστα στις 3 Μαρτίου 2017, την ημέρα που έφυγε για το μεγάλο του ταξίδι ο Κωστάκης, στο μνήμα του στο κοιμητήριο της Ηλιούπολης και παρουσία μας τέλεσε Τρισάγιο υπέρ της μνήμης του. Και πάλι ευχαριστούμε τον πάτερ Γεώργιο Αγγελόπουλο. Δημ. Π. Μιχελής ΛΗΣΤΕΣ ΤΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΣ [Γράφει ο Δημήτριος Μιλτ. Πρίγγουρης τ. Δ/ντής Δημοσίας Βιβλιοθήκης Ανδρίτσαινας. Επίτιμος Πρόεδρος του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων] Τα κακοτράχαλα βουνά των Επαρχιών Τριφυλίας και Ολυμπίας ευνόησαν τους ληστάς και έδρασαν σε διάφορες εποχές για πολλά χρόνια.. Θα αναφέρω ονομαστικά τους ληστάς που ταλαιπώρησαν τις επαρχίες μας: 1) Στραβοθανάσης, 2)Λιάς Γούνας, 3) Αναγνώστης Δημόπουλος, 4) Θοδωράκης Δημόπουλος, 5) Κωνσταντής Καραχάλιος, 6) Ευστάθιος Άγριος, 7) Γιαννικόπουλος, 8) Κανέλλα γυναικάδελφος του Γιαννικόπουλου, 9) Σιελούλης, 10) Θανάσης Ψόφιος ή Κωνσταντόπουλος, 11) Αντρίκος Βαλάσης, 12) Λαφαζάνης, 13) Κώστας Καράμπελας, 14) Βασιλάκης Χριστόπουλος. Επέλεξα να ασχοληθώ με τους δυο τελευταίους Κώστα Καράμπελα και Βασιλάκη Χριστόπουλο. Ο Κώστας Καράμπελας κατήγετο από το χωριό Κακαλέτρι και ο Βασιλάκης Χριστόπουλος από το χωριό Σκληρού. Οι δύο ληστές αναστάτωσαν για πολλά χρόνια τις Επαρχίες Τριφυλίας και Ολυμπίας. Έδρασαν από το 1898 έως το Το 1901 ο Καράμπελας κρατείτο στις φυλακές της Κυπαρισσίας για ζωοκλοπή. Εκεί εγνωρίσθη με τον Νταλαβούρα από του Στάσιμου κρατουμένου κι εκείνου για ζωοκλοπή. Ο Νταλαβούρας υποσχεθεί να δώσει την αδελφή του Ελένη στον Καράμπελα. Αλλά αυτός απολυόμενος αθέτησε την υπόσχεσή του. Ο Καράμπελας-με τη σειρά τουπροσβλήθει και ζήτησε τη βοήθεια του Χριστόπουλου, ο οποίος ήταν φυγόδικος, διωκόμενος για απόπειρα εμπρησμού της οικίας του Ειρηνοδίκου Φιγαλείας Ανάστου Πάστρα, που είχε καταδικάσει τον Χριστόπουλο. Και ίσως επειδή «ορέγετο» τας πλουσιοπλοκάμους πλεξίδας της εριτίμου συζύγου του δικαστού Βγενικούλας», όπως αναγράφεται στην εφημερίδα «Τριφυλία». Την Ελένη Νταλαβούρα την είχε παντρευτεί ο Νικόλαος Τζώρτζης από το χωριό Σύρτζι. Ο Καράμπελας και Βασιλάκης έσφαξαν τα βόδια του Νταλαβούρα και πήγαν στο Σύρτζι να σφάξουν τον γαμπρό, αλλά ο γάμος είχε γίνει. Φεύγοντας αυτοί πυροβόλησαν από τα Διάσελα κατά το σπίτι του γαμπρού. Οι νεόνυμφοι είχαν κρυφτεί σε μια πατουλιά. Οι ληστές φεύγοντας για την Ολυμπία ξενύχτησαν σε μια ανήλια σπηλιά στη θέση «Μπίκιζα». Πήγαν να τους βρουν δυο γαμπροί του Τζώρτζη, ο Μπούκουρας και ο Αθανασόπουλος. Ο Βασιλάκης αποκεφάλισε τον Μπούκουρα και στη συνέχεια έβαλαν φωτιά στο σπίτι του γαμπρού, ο οποίος για να γλυτώσει έφυγε για την Αμερική και επέστρεψε το Τα αποσπάσματα της Χωροφυλακής υπό τον θρυλικό Μοίραρχο Βλαχογιάννη κατεδίωξε τους ληστάς στο Λύκαιο και στα Νόμια όρη. Ο Μοίραρχος έλαβε αυστηρά μέτρα κατά των ληστοτρόφων, γεγονός που εξανάγκασε τον Καράμπελα να επισκεφθεί νύχτα τον Εισαγγελέα, συνοδευόμενος από τον Γεώργιο Πετρόπουλο από το Σιδηρόκαστρο, που παλιότερα είχε δέσει τα τραύματά του. Ο Καράμπελας ζήτησε από τον Εισαγγελέα να μην εκτοπίζει και προφυλακίζει τους τροφοδότες επειδή από φόβο τους βοηθούν. Τελικά ο Βασιλάκης περικυκλώθηκε από τα αποσπάσματα στη θέση «Γκαλό» σε μια πλαγιά στο χωριό Κούβελα Τριφυλίας. Εκεί πυροβολώντας και πισωπατώντας οι πυροβολισμοί πέτυχαν τους δυναμίτες που ήταν ζωσμένοι στη μέση του και τινάχθηκε στον αέρα. Τα μυαλά και τα άντερά του κρεμάστηκαν στα δέντρα. Ο Καράμπελας περικυκλώθηκε από τα αποσπάσματα της Χωροφυλακής στο χωριό Κωνσταντίνους, τραυματίστηκε στο χέρι και πέθανε στις φυλακές της Τριφυλίας προ της παραπομπής του σε δίκη. Αυτό ήταν το τέλος των δύο αιμοχαρών ληστών που επί πολλά χρόνια ενέσπειραν τον τόμο και το φόβο στις Επαρχίες Τριφυλίας και Ολυμπίας ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΜΙΛΤ. ΠΡΊΓΓΟΥΡΗΣ Η ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ Όπως έχει καθιερωθεί η βράβευση των φοιτητών, επιτυχόντων και αποφοίτων στις ανώτατες και ανώτερες σχολές και οι οποίοι έχουν καταγωγή από την Λυνίσταινα, είτε από πατέρα είτε από μάνα να γίνεται στον καθιερωμένο ετήσιο χορό του Συλλόγου. Έτσι και φέτος βραβεύτηκαν για την επιτυχία τους οι πιο κάτω φοιτητές. Α.- ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΕΣ 1.--> Μηνδρινού Χρυσάνθη του Ευαγγέλου και της Άννας Περαμερίτη, για την εισαγωγή της στο τμήμα της Ιατρικής του Αγγλόφωνου Πανεπιστήμιου της Σόφιας Βουλγαρίας < Κλάδη Μαρία του Διονυσίου και της Παναγιώτας ( εγγονή της Μαρίας Ι. Αγγελοπούλου Γιάννη Στάθη), για την εισαγωγή της στο ΤΕΙ Αθηνών, στο Τμήμα Γραφιστικής. --> 3.- Νίκη Τζανέτου Σκουμπούρη, για την εισαγωγή της στο ΤΕΙ Ιονίων Νήσων, στο Τμήμα Τεχνολογίας Ήχου και Μουσικών Οργάνων. Β.- ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ < Καλατζαντωνάκης Παντελή Πάνος. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Πατρών, Τμήμα Πληροφορικής. 2.- Μιχελή Ανδρέα Μαριλένα. Αποφοίτησε από το ΑΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας Τμήμα Φυσικοθεραπείας. Στους επιτυχόντες ευχόμαστε να έχουν καλή φοίτηση, στους δε απόφοιτους καλή επαγγελματική αποκατάσταση, σταδιοδρομία και εκπλήρωση στόχων. Το Δ.Σ του Συλλόγου ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΑΝΔΡ. ΜΙΧΕΛΗ Η Μαριλένα Ανδρέα Μιχελή και της Λέτας Παπαδοπούλου αποφοίτησε από την σχολή ΑΤΕΙ Αιγίου του Πανεπιστημίου Πατρών, από το τμήμα Φυσικοθεραπείας. Η ορκομοσία των αποφοίτων σπουδαστών έγινε στις 16 Ιανουαρίου 2017 στον Πολύκεντρο χώρο εκδηλώσεων Αιγίου σε μια σεμνή και συγκινητική εκδήλωση με την παρουσία γονέων και φίλων. Μίλησαν ο καθηγητής της σχολής κ. Ηλίας Τσέπης καθώς είναι προϊστάμενος της σχολής Φυσικοθεραπείας ΑΤΕΙ Αιγίου, ο κ. Δήμαρχος Αιγιαλείας και άλλοι καθηγητές. Την Μαριλένα στην ορκωμοσία της συνόδευαν οι γονείς της Ανδρέας Ι. Μιχελής και Λέτα Παπαδοπούλου. Τώρα η Μαριλένα εργάζεται στις ακαδημίες της ΠΑΕ ΑΕΚ στα παιδικά τμήματα ηλικίας 3 17 ετών, ως Γιατρός- Φυσικοθεραπείας. Εγώ εύχομαι στην Μαριλένα να έχει καλή σταδιοδρομία στη ζωής της, γεμάτη επιτυχίες και χαρές, στους δε γονείς της Ανδρέα και Λέτα να την χαίρονται και να την καμαρώνουν όπως επιθυμούν, γιατί η χαρά των γονιών είναι όταν βλέπουν τα σπλάχνα τους να έχουν μία καλή επαγγελματική αποκατάσταση και να είναι ευτυχισμένα. Με πολύ αγάπη ο θείος σου Δημ. Π. Μιχελής ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ Ο Θανάσης Γ. Κορκολής ευχαριστεί τους συγγενείς, γείτονες και όλους τους πατριώτες που παρευρέθηκαν στο τελευταίο ταξίδι της αγαπημένης του γυναίκας Μαρίκας Κορκολή στις στο νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης. Εύχεται στους ίδιους και στις οικογένειές τους υγεία και χαρά στα σπίτια τους με την αγάπη του και τους πατριωτικούς χαιρετισμούς του Θανάσης Γ. Κορκολής