Gone 001-010:A TEL 001-008 4/15/11 6:56 PM Page 1

Gone 001-010:A TEL 001-008 4/15/11 6:56 PM Page 1

Gone 001-010:A TEL 001-008 4/15/11 6:56 PM Page 2 ΜΑΥΡΗ ΣΕΙΡΑ Στην άκρη της μέρας, εκεί όπου οι σκιές υψώνονται απειλητικές κι οι ψίθυροι γίνονται κραυγές, ζουν αγόρια και κορίτσια στην όψη σαν εσένα, σαν εμένα. Όταν στο δρόμο τα συναντάς, ρίγος ανεξήγητο σε διαπερνά, μια αύρα νιώθεις, μια ζεστασιά, να πλησιάσεις θέλεις, μα δεν τολμάς. Άγγελοι είναι ξεχασμένοι εδώ στη Γη, στο άγγιγμά τους τρέμεις και το απίθανο ποθείς, βαμπίρ, λυκάνθρωποι με όψη γοητευτική, δεν ξέρεις αν φοβάσαι ή αν στην αγκαλιά τους θέλεις να χωθείς. Είναι κι αυτοί που χουν το χάρισμα να βλέπουν από κει, στ όνειρο να βουτάνε και στον εφιάλτη να πετούν, κι οι άλλοι που πίσω στη Γη ξαναγυρνάνε, με άλλο όνομα, αλλού, την αγάπη, λένε, πως αιώνια εδώ θα κυνηγούν. Είναι αγόρια και κορίτσια που μπορούν να σε κάνουν να ονειρευτείς, το απίθανο και το παράδοξο να νιώσεις πως μπορείς να κατακτήσεις, στα όρια της ανθρώπινης εμπειρίας να πορευτείς.

Gone 001-010:A TEL 001-008 4/15/11 6:56 PM Page 3 Φύγε

Gone 001-010:A TEL 001-008 4/15/11 6:56 PM Page 4

Gone 001-010:A TEL 001-008 4/15/11 6:56 PM Page 5 Lisa MacMann ΦΥΓΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΡΓΥΡΩ ΠΙΠΙΝΗ

Gone 001-010:A TEL 001-008 4/15/11 6:56 PM Page 6 Tο παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας (N. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Aπαγορεύεται απολύτως άνευ γραπτής αδείας του εκδότη η κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου. Εκδόσεις Πατάκη Σύγχρονη λογοτεχνία για παιδιά και για νέους Μαύρη σειρά Lisa MacMann, Φύγε Lisa MacMann, Gone Μετάφραση: Αργυρώ Πιπίνη Διορθώσεις: Μάγδα Τικοπούλου Σελιδοποίηση: Aλέξιος Δ. Mάστορης Φιλμ, Mοντάζ: Copyright για την ελληνική γλώσσα Σ. Πατάκης AEΕΔΕ (Eκδόσεις Πατάκη), Πρώτη έκδοση στην ελληνική γλώσσα από τις Eκδόσεις Πατάκη, Aθήνα, ΚΕΤ ΚΕΠ /10 ISBN 978-960-16- ΠANAΓH TΣAΛΔAPH (ΠPΩHN ΠEIPAIΩΣ) 38, 104 37 AΘHNA ΤΗΛ.: 210.36.50.000, 210.52.05.600, 801.100.2665 ΦAΞ: 210.36.50.069 ΚΕNΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: ΕΜΜ. ΜΠΕNΑΚΗ 16, 106 78 ΑΘΗNΑ, ΤΗΛ.: 210.38.31.078 ΥΠOΚATAΣTHΜΑ: ΚΟΡΥΤΣΑΣ (ΤΕΡΜΑ ΠΟΝΤΟΥ ΠΕΡΙΟΧΗ Β ΚΤΕΟ), 570 09 ΚΑΛΟΧΩΡΙ ΘΕΣΣΑΛONΙΚΗΣ, ΤΗΛ.: 2310.70.63.54, 2310.70.67.15 ΦAΞ: 2310.70.63.55 Web site: http://www.patakis.gr e-mail: info@patakis.gr, sales@patakis.gr

Gone 001-010:A TEL 001-008 4/15/11 6:56 PM Page 7 Σε όλους εσάς που αντιμετωπίζετε προβλήματα στο σπίτι. Δεν είστε μόνοι.

Gone 001-010:A TEL 001-008 4/15/11 6:56 PM Page 8

Gone 001-010:A TEL 001-008 4/15/11 6:56 PM Page 9 ΕΥΧΑΡΙΣΤIΕΣ Ευχαριστώ πολύ όλους τους αόρατους φίλους μου, οι οποίοι μοιράστηκαν μαζί μου τις πονεμένες ιστορίες τους για το πώς είναι να ζεις με αλκοολικούς γονείς, καθώς και τον Cael Loerwald στα Washtenaw Alano Club στο Ann Arbor του Μίσιγκαν, για όλη τη βοήθεια που μου πρόσφερε. Ευχαριστώ επίσης: Την Jennifer Klonsky, της οποίας οι σκληρές προτάσεις (που με έκαναν να κλάψω) έκαναν το Gone πολύ καλύτερο. Και φυσικά τον ατζέντη μου, τον Michael Bourret, τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο στον κόσμο, για τα πάντα, αλλά και κάτι παραπάνω. Την Diane Blake Harper, γιατί είναι καταπληκτική και γιατί έχει την πιο κιτς συλλογή από χιονόμπαλες όλων των εποχών. Τη Marcia και τον Dan Levy για όλη τη βοήθεια που μου πρόσφεραν στα πρώτα στάδια ήταν τιμή μου να μάθω όλα αυτά τα πράγματα από εσάς. Και την Joanne Levy για την ανεκτίμητη κριτική της. Μπράβο, NDP! Τον Matt και τον Killian, γιατί είναι καταπληκτικοί τύποι. Τη Rachel Heitkamp και τον Kennedy, γιατί μου επέτρεψαν να χρησιμοποιήσω το μυστικό τους σύνθημα. Και τον Trevor Bowler, γιατί του το υποσχέθηκα. Σε όλους τους φανατικούς φίλους της τριλογίας Wake: Ξύπνα. Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς

Gone 001-010:A TEL 001-008 4/15/11 6:56 PM Page 10 μου που μιλήσατε σε όλο τον κόσμο για την Τζέινι και τον Κέιμπ. Είστε απίστευτοι. Σας είμαι ευγνώμων. Όλοι εσείς που οι ζωές σας έχουν στιγματιστεί από το πρόβλημα αλκοολισμού κάποιου άλλου ανθρώπου ρίξτε μια ματιά, παρακαλώ, στο Alateen ή στο Al-Anon στο www.al-anon.alateen.org. 10

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 11 ΙΟΥΝΙΟΣ 2006 24/7/365 Αισθάνεται σαν να μην μπορεί να αναπνεύσει πλέον, ό,τι κι αν κάνει. Σαν να την καταπλακώνουν τα πάντα, σαν να την πνίγουν. Σαν να την απειλούν. Η δίκη. Η αλήθεια που βγήκε στο φως. Το ότι έπρεπε να ξαναζήσει τα γεγονότα από το πάρτι του Ντέρμπιν μπροστά σε ένα δικαστή και μπροστά σε εκείνους τους τρεις μπάσταρδους, που την κοιτούσαν άγρια. Να ζήσει με τις κάμερες να την ακολουθούν παντού, σε κάθε της βήμα, από τη στιγμή που πάτησε το πόδι της έξω από το δικαστήριο. Να ζήσει με την αποκάλυψη ότι ήταν ναρκόμπατσος και όλο το Φίλντριτζ να μιλάει γι αυτό. Να μιλάει γι αυτήν. Επί εβδομάδες ολόκληρες ασχολούνται μαζί της στις τοπικές ειδήσεις. Στα κουτσομπολιά στο παντοπωλείο. Στο κέντρο. Οι άνθρωποι τη δείχνουν, ψιθυρίζουν ο ένας στο αυτί του άλλου, με εκείνες τις εκφράσεις στο πρόσωπό 11

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 12 τους. Την πλησιάζουν τυχαία και της κάνουν αδιάκριτες ερωτήσεις. Άγνωστοι, παλιοί συμμαθητές, μπερδεύονται μες στα πόδια της και της ψιθυρίζουν, σαν να είναι οι πιο έμπιστοι φίλοι της: Για πες, τι σου έκαναν; Αλήθεια τώρα. Η Τζέινι δεν το αντέχει αυτό είναι μοναχικός τύπος. Της αρέσει να είναι κρυμμένη. Νιώθει ότι δεν έχει πλέον το χρόνο να χωνέψει όλα τα άλλα πράγματα τα πραγματικά, τα σημαντικά. Αυτά που πρόκειται ν αλλάξουν τη ζωή της. Αυτά που διάβασε στο πράσινο τετράδιο. Το ότι πρόκειται να χάσει το φως της. Το ότι δε θα μπορεί να χρησιμοποιήσει τα χέρια της. Η πίεση της κόβει την ανάσα. Νιώθει να πνίγεται. Θέλει μόνο να τρέξει. Να κρυφτεί. Για να την αφήσουν ήσυχη. 12

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 13 ΙΟΥΛΙΟΣ 2006 Πέντε σημαντικά λεπτά. Κάθεται απέναντι, στο γραφείο. Η θέση δίπλα της είναι κενή. «Δεν ξέρω πια» λέει. «Απλά, δεν ξέρω». Πιέζει τους κροτάφους της με τις παλάμες της κι ελπίζει ότι το κεφάλι της δε θα εκραγεί. «Ό,τι αποφασίσεις εσύ» της λέει η γυναίκα. Είναι το μυστικό τους. 13

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 14 ΚΑΙ ΤΟΤΕ Τρίτη, 1η Αυγούστου 2006, 7:25 π.μ. «Δεν μπορώ να αναπνεύσω» ψιθυρίζει. Τα ζεστά του δάχτυλα περνάνε πάνω από τα πλευρά της. Νιώθει να την καίνε, νιώθει τη ζέστη μέσα από το δέρμα της, μέχρι τα παγωμένα της πνευμόνια. Την παίρνει αγκαλιά. Τη φιλάει. Αναπνέει γι αυτήν. Μέσα απ αυτήν. Την κάνει να ξεχάσει. Και μετά της λέει αποφασιστικά: «Φεύγουμε. Τώρα αμέσως. Έλα». Κι αυτό κάνει. Στο τρίωρο ταξίδι τους βλέπει θολά μέσα από τα βλέφαρά της τα δάχτυλά της: Είναι λυγισμένα πάνω στα πόδια της. Κάνει ότι κοιμάται. Δεν είναι σίγουρη για ποιο λόγο. Απλώς απολαμβάνει την ησυχία. Και γνωρίζει, βαθιά μέσα της. 14

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 15 Γνωρίζει ότι ούτε αυτός, ούτε αυτό που κάνουν, είναι η λύση στα προβλήματά της. Έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ποια είναι η λύση. 15

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 16 Η ΠΡΩΤΗ ΠΕΜΠΤΗ 3 Αυγούστου 2006, 1:15 π.μ. Σε αυτή τη μεριά της πολιτείας δεν υπάρχει ανακριτής ούτε για δείγμα. Εδώ, στο σπιτάκι που νοικιάζουν ο Τσάρλι και η Μέγκαν στη λίμνη Φρίμοντ, δεν την ξέρει κανείς. Οι μέρες περνάνε ήσυχα, οι νύχτες όμως... Στο μικρό σπιτάκι οι νύχτες είναι άσχημες. Όταν οι άνθρωποι πάνε διακοπές, δε σημαίνει ότι πάνε διακοπές και τα όνειρα. Πάντα κάτι τρέχει, έτσι δεν είναι; Πάντα κάτι τρέχει για την Τζέινι, ποτέ τίποτα. Ποτέ μα ποτέ τίποτα. Το θέλει σαν τρελή, όπως και το αυτοκίνητο που της είχε πει κάποτε ο γιατρός να μην τολμήσει να οδηγήσει ποτέ. Το θέλει αυτό το επαναστατημένο ποτέ, αυτό το θολό τίποτα που της διαφεύγει. Και όταν ξεκινάει ο επόμενος εφιάλτης, αρχίζει να το σκέφτεται στα σοβαρά. 1:23 π.μ. Η Τζέινι τρέμει πάνω στον άβολο καναπέ. Δίπλα της, ξαπλωμένος πάνω σε μια ξαπλώστρα, βρίσκεται ο Κέιμπ. Κοιμάται. 16

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 17 Τη βλέπει στο όνειρό του. Η Τζέινι παρακολουθεί τι βλέπει, όπως συνηθίζει να κάνει μερικές φορές που τα όνειρά του είναι όμορφα. Μαζεύει αναμνήσεις. Για αργότερα. Αλλά αυτό... Παίζουν πέιντμπολ σε ένα χωράφι στην εξοχή με μια ντουζίνα ανθρώπους χωρίς πρόσωπο. Ο αγώνας μοιάζει με ηλεκτρονικό παιχνίδι. Ο Κέιμπ και η Τζέινι περνάνε μέσα από τα εμπόδια και πυροβολούν ο ένας τον άλλο. Γελάνε, σκύβουν, κρύβονται. Ο Κάμπελ την αιφνιδιάζει και της ρίχνει δύο βολές, δύο κόκκινες σφαίρες. Που τη χτυπάνε κατευθείαν στα μάτια. Κόκκινη μπογιά τρέχει στα μάγουλά της. Οι κόγχες των ματιών της απομένουν άδειες. Εκείνος συνεχίζει να την πυροβολεί. Της διαλύει ένα άκρο τη φορά, μέχρι που απομένει μόνο ο κορμός της κι ένα πρόσωπο γεμάτο μπογιές. Κλαίει μετανιωμένος. Γονατίζει στο έδαφος δίπλα της. Τη σηκώνει και την κουβαλάει. Τη βάζει σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Το σπρώχνει. Την οδηγεί σε ένα άδειο μέρος στο χωράφι και την αδειάζει πάνω στο κίτρινο χορτάρι. Η Τζέινι αποτραβιέται απ το όνειρο. Ξέρει ότι δεν πρέπει να σπαταλάει τις δυνάμεις της στα όνειρα. Αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν μπορεί να κάνει πως δεν υ- πάρχουν. Όταν επανέρχεται η όρασή της, κάθεται στα σκοτεινά και κοιτάζει το ταβάνι. Ο Κάμπελ τινάζεται ανήσυχος στον ύπνο του. Ακουμπάει το χέρι της πάνω στα μάτια της και προσπαθεί να ξεχάσει. Προσπαθεί να υποκριθεί ότι δε συμβαίνει συνέχεια αυτό το πράγμα τους δύο τελευταίους μήνες, σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα. «Σε παρακαλώ, σταμάτα» ψιθυρίζει. «Σε παρακαλώ». 17

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 18 4:23 π.μ. Εκείνος βλέπει και πάλι κάποιο όνειρο, κι αυτή αναγκάζεται να ξυπνήσει. Κρατάει το κεφάλι της στα χέρια της. Η Τζέινι και ο Κάμπελ κάθονται στην πίσω αυλή του σπιτιού του, πάνω στο πράσινο χορτάρι. Τα χέρια της Τζέινι φτάνουν μόνο μέχρι τους αγκώνες. Τα βλέφαρά της είναι ραμμένα και οι βελόνες είναι ακόμα εκεί και κρέμονται από την κλωστή πάνω στα μάγουλά της. Από τα μάτια της τρέχουν μαύρα δάκρυα. Ο Κάμπελ κάνει σαν τρελός. Βγάζει ένα καλαμπόκι από μια χάρτινη τσάντα για τα ψώνια. Βγάζει τα φύλλα του καλαμποκιού και το κολλάει σε έναν από τους αγκώνες της Τζέινι. Μετά βγάζει δύο βόλους από την ίδια χάρτινη τσάντα. Είναι μεγάλοι, καφέ βόλοι, σαν μάτια τίγρης. Τους πιέζει στα μάτια της Τζέινι, μέσα από τα ραμμένα βλέφαρα. Τους πιέζει δυνατά, αλλά δεν κάθονται. Η Τζέινι πέφτει πίσω, σαν πάνινη κούκλα. Δεν μπορεί να στηριχτεί χωρίς χέρια. Το καλαμπόκι σπάει και πέφτει από τον αγκώνα της και κυλάει μακριά. Ο Κέιμπ κρατάει τους βόλους στα χέρια του και τους λικνίζει πέρα δώθε σαν να ναι μωρά. Η Τζέινι έχει μουδιάσει, δεν μπορεί να παρακολουθήσει άλλο. Και δε θα προσπαθήσει να αλλάξει το όνειρο. Όχι αυτό το όνειρο. Γιατί αφορά αυτή την ίδια, αφορά τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται ο Κάμπελ τα πράγματα που έχουν σχέση με την ίδια. Νιώθει ότι θα είναι τελείως λάθος να προσπαθήσει να το αλλάξει. Απλώς εύχεται να μην της ζητήσει ποτέ εκείνος τη βοήθειά της. Αλλά ακόμα κι έτσι, δεν της αρέσει που βλέπει αυτό το όνειρο, πάει και τελείωσε. Δεν της αρέσει καθόλου. Τον κλοτσάει με το πόδι της. Τον χτυπάει. Κι όλα σκοτεινιάζουν. 18

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 19 «Συγγνώμη» μουρμουρίζει αυτός. Και ξανακοιμάται. Αυτό γίνεται συνέχεια. Ό,τι δεν μπορεί να εκφράσει με λόγια βγαίνει στα όνειρά του. 9:20 π.μ. Αρχίζει η καθημερινή δραστηριότητα και τα όνειρα, επιτέλους, τελειώνουν. Τι μεγάλη ανακούφιση! Η Τζέινι ξαπλώνει στον καναπέ της μισοκοιμισμένη. Προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της να σηκωθεί. Να επιστρέψει στην ομαλότητα. Βάζει τη μάσκα της. Μέχρι να αποφασίσει τι θα κάνει σχετικά μ αυτό το θέμα. Σχετικά με τη ζωή της. Σχετικά μ αυτόν. 9:33 π.μ. Ακούει την ξαπλώστρα να τρίζει και νιώθει τον Κάμπελ, που στριμώχνεται στον καναπέ δίπλα της. Η Τζέινι σφίγγεται προς στιγμήν. Μόνο για μια στιγμή. Παίρνει μια βαθιά ανάσα. Εκείνος περνάει τα ζεστά του δάχτυλα κάτω από την πουκαμίσα της και της χαϊδεύει την κοιλιά. Του χαμογελάει και χαλαρώνει, με τα μάτια α- κόμα κλειστά. «Θα βρούμε τον μπελά μας μ αυτά που κάνεις» του λέει. «Τους ξέρεις τους κανόνες του αδερφού σου». «Εγώ είμαι πάνω από την κουβέρτα. Εσύ από κάτω. Δε νομίζω πως θα έχουν πρόβλημα. Και, εξάλλου, δεν κάνω τίποτα». Της χαϊδεύει το δέρμα και της φιλάει τον ώμο. Γλιστράει το δάχτυλό του μέσα από το λάστιχο της πιτζάμας της. 19

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 20 «Ρε μάγκα». Η Τζέινι πλέκει τα δάχτυλά της στα δικά του. «Όχι» λέει δυνατά, για την περίπτωση να τους έχουν προσέξει ο Τσάρλι και η Μέγκαν. «Δε συμβαίνει τίποτα εδώ πέρα». Μετά ψιθυρίζει στον Κάμπελ: «Εσύ φτιάχνεις το πρωινό, σωστά;». «Σωστά. Ανάβω τη φωτιά με το μυαλό μου και ξεροψήνω το μπέικον με τις σκοτεινότερες, τις πιο καυτές μου σκέψεις. Και νόμιζες πως εσύ ήσουν αυτή που είχε υπερφυσικές ικανότητες. Για ξανασκέψου το, κυριούλα». Η Τζέινι γελάει, αλλά το γέλιο της είναι σφιγμένο. «Κοιμήθηκες καλά;» «Ναι». Το πιγούνι του της ξύνει τον ώμο. «Δηλαδή όσο καλά μπορεί να κοιμηθεί κανείς πάνω σε ανάγλυφες λωρίδες από ινώδες πλαστικό, με μια μεταλλική βέργα στον κώλο». Της δαγκώνει μαλακά το λωβό του αυτιού και προσθέτει: «Γιατί; Είδα κανέναν εφιάλτη; Πάντα με κάνεις νευρικό όταν μου κάνεις αυτή την ερώτηση». «Σσσσσς» του λέει η Τζέινι. «Πήγαινε και φτιάξε μου μπέικον». Μένει σιωπηλός για λίγο. Κι έπειτα σηκώνεται. Φοράει το τζιν του. «Εντάξει τότε». 9:58 π.μ. Κάνουν διάφορα πράγματα, σαν αυτά που κάνει ο κόσμος στις διακοπές. Κάθονται με τον Τσάρλι και τη Μέγκαν, πίνουν καφέ, φτιάχνουν πρωινό στη φωτιά της κατασκήνωσης. Χαλαρώνουν. Γνωρίζονται καλύτερα. Η Τζέινι ξεφεύγει, ξεχνιέται λίγο. Κάθεται και κοιτάζει τα πάντα προσεκτικά. Φοβάται ότι θα της ξεφύγει κάτι που θα έπρεπε να δει πριν να είναι πολύ αργά. Δεν έχει ιδέα πώς να κάνει διακοπές. 20

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 21 Και πέρα απ αυτό, υπάρχουν μερικά πράγματα από τα οποία δε γλιτώνεις ποτέ. Αλλά είναι γενναία. Όλα δείχνουν κανονικά, αν και μέσα της είναι ερείπιο. Ήταν δύσκολοι οι τελευταίοι μήνες. Έπρεπε να τους αντιμετωπίσει το Γιατρό, το Χαρούμενο και το Βλαμμένο κι αυτό ήταν πιο δύσκολο από ό,τι περίμενε. Έπρεπε να ξαναζήσει όλα αυτά τα ψέματα. Την παγίδα. Τις επιθέσεις. Όλα αυτά που έκαναν εκείνοι οι καθηγητές. Ήταν φριχτό. Τώρα τελείωσε. Το σούσουρο έσβησε, αλλά τα πράγματα είναι ακόμα δύσκολα. Το να ξαναμπεί σε μια σειρά και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα ενός μέλλοντος όπου θα είναι τυφλή και ανάπηρη είναι δύσκολο. Το να έχεις μια αλκοολική μητέρα, κι αυτό είναι δύσκολο. Το να σκέφτεσαι το κολέγιο, όπου θα έχει παντού ανθρώπους που κοιμούνται... κι ένα αγόρι του οποίου οι φόβοι βγαίνουν μόνο στα όνειρά του. Η ζωή γενικώς... είναι δύσκολη. Ναι. Όλα αυτά μαζί. Είναι πραγματικά. Δύσκολα. Τα γαμημένα. Η Τζέινι και ο Κάμπελ πλένουν μαζί τα πιάτα. Ο Κάμπελ τα πλένει, η Τζέινι τα σκουπίζει. Όλα αυτά είναι πολύ οικογενειακά. Πιάνει απαλά ένα πιάτο και το σκουπίζει με την πετσέτα. Σκέφτεται. Είναι περίεργη αν ο Κάμπελ θα της μιλήσει για τους φόβους στα όνειρά του. Δεν κρατιέται και του το λέει. «Σκέφτεσαι ποτέ πώς θα ήταν; Ξέρεις, αν μείνουμε μαζί. Εγώ θα είμαι τυφλή και θα 21

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 22 τριγυρίζω κουτσαίνοντας, θα μου πέφτουν τα πιάτα και θα σπάνε, επειδή δε θα μπορώ να τα κρατήσω και...» Βάζει το πιάτο στο ντουλάπι. Ο Κάμπελ τινάζει τα δάχτυλά του και την πιτσιλάει με νερό. Χαμογελάει. «Εννοείται. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Είμαι σίγουρος ότι οι τυφλοί κάνουν καταπληκτικό σεξ. Θα δέσω και ένα μαντίλι στα μάτια μου, για να είμαστε δίκαιοι». Τη χτυπάει ελαφρά με τη λεκάνη του. Η Τζέινι δε γελάει. Συγκρατείται και αρπάζει από το χερούλι ένα τηγάνι από ανοξείδωτο ατσάλι. Αρχίζει να το σκουπίζει. Κοιτάζει την παραμορφωμένη της αντανάκλαση στην επιφάνειά του. «Έι» της λέει ο Κάμπελ. Στεγνώνει τα χέρια του στο μποξεράκι του. Της χαϊδεύει το μάγουλο. «Απλώς αστειευόμουνα». «Το ξέρω». Η Τζέινι αναστενάζει και βάζει το τηγάνι στη θέση του. Πετάει την πετσέτα στον πάγκο. «Έλα. Πάμε να κάνουμε κάτι διασκεδαστικό». 1:12 μ.μ. Συγκεντρώνεται. Το νερό είναι κρύο, αλλά νιώθει το μεσημεριανό ήλιο ζεστό πάνω στο πρόσωπο και στα μαλλιά της. Παίρνει θέση, με τα γόνατα λυγισμένα και τα χέρια τεντωμένα, αλλά όχι κλειδωμένα. Προσπαθεί να ισορροπήσει. Το σωσίβιο τη χτυπάει στα αυτιά. Τα καλογυμνασμένα της χέρια μοιάζουν με κλαράκια έτσι όπως ξεπετάγονται μέσα από τις τεράστιες τρύπες του σωσίβιου. Τα γυαλιά της τα έχει αφήσει στη βάρκα για να είναι ασφαλή, οπότε τα βλέπει όλα θολά. Είναι σαν να διακρίνει τα πάντα πίσω από μια κουρτίνα καταρρακτώδους βροχής. Παίρνει μια βαθιά ανάσα. «Ρίχ το! Ξεκίνα!» φωνάζει. Κάτι την τραβάει απότομα προς τα εμπρός. Τα γόνατά της 22

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 23 χτυπάνε, τα χέρια της τρέμουν. Κρατιέται γερά από το χερούλι του σκοινιού του σκι. Τα κόκαλα του χεριού της έχουν ασπρίσει, οι παλάμες και οι μύες της την πονάνε από τις προσπάθειες των δύο προηγούμενων ημερών. Γύρε προς τα πίσω, θυμάται και αυτό κάνει. Άσε τη βάρκα να σε σηκώσει. Ισιώνει το κορμί της. Κάπως. Παραπαίει, αλλά κρατιέται. Ο κώλος της πετάει, το ξέρει. Αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν τη νοιάζει κιόλας. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να χαμογελάει στα τυφλά καθώς το νερό πετάγεται και τη χτυπάει στο πρόσωπο. Τσούζει. Κατάφερε κι ανασήκωσε το σώμα της. «Γιούχου!» φωνάζει. Η Μέγκαν οδηγεί προσεκτικά το μικρό κρις κραφτ σε χρώμα μπιζελιού. Παρακολουθεί την Τζέινι από το καθρεφτάκι, όπως οι καλές μητέρες προσέχουν τα παιδιά τους. Το μέτωπό της είναι σουφρωμένο από την ανησυχία, αλλά κουνάει το κεφάλι της και χαμογελάει. Ο Κάμπελ κάθεται στο πίσω μέρος της βάρκας, γυρισμένος προς το μέρος της Τζέινι, και χαμογελάει πλατιά, όπως πάντα. Τα δόντια του γυαλίζουν κατάλευκα, κόντρα στο μαυρισμένο του δέρμα. Τα καστανά του μαλλιά, με τις ξανθές ανταύγειες απ τον ήλιο, πετάνε τρελά από τον αέρα. Οι ουλές των εγκαυμάτων στην κοιλιά και στο στήθος του γυαλίζουν. Έχουν πάρει ένα ασημένιο καφετί χρώμα. Αλλά για την Τζέινι, που βρίσκεται σε απόσταση είκοσι πέντε μέτρων, και οι δυο τους φαίνονται μόνο σαν κουκκίδες. Ο Κέιμπ κάτι φωνάζει ενθουσιασμένος, αλλά τα λόγια του χάνονται μέσα στο θόρυβο της μηχανής και τον παφλασμό του νερού. Τα πόδια και τα χέρια της Τζέινι τρέμουν καθώς στεγνώνουν από τον αέρα και μετά ξαναβρέχονται από το νε- 23

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 24 ρό που πέφτει πάνω της και τη μαστιγώνει. Το δέρμα της είναι σαν ηλεκτρισμένο. Η Μέγκαν δεν απομακρύνεται από την ακτή με τις ιτιές. Καθώς πλησιάζουν στην παραλία της πόλης και την κατασκήνωση, παίρνει μαλακά μια ημικυκλική ανοιχτή στροφή και τους γυρίζει πίσω. Η Τζέινι τσιτώνει καθώς παίρνουν τη στροφή, αλλά τα απόνερα που άφησε το μικρό σκάφος δεν τη χτυπάνε δυνατά. Μόλις το σκάφος έρχεται και πάλι σε ευθεία, υγραίνει τα χείλη της. Αποφασισμένη, δίνει στη Μέγκαν το σινιάλο να ξεκινήσει. Πιο γρήγορα. Η Μέγκαν το κάνει. Αυξάνει ταχύτητα με κατεύθυνση την αποβάθρα που βρίσκεται κοντά στο μικρό κεραμιδί σπιτάκι, ένα από τα έξι που είναι σκορπισμένα στην ακτή του Καταφυγίου των Χωριάτικων Κορμών. Και η Μέγκαν συνεχίζει. Προσπερνάει την αποβάθρα και πάει προς καινούριες ανεξερεύνητες περιοχές. Γαμώ και δέρνω, σκέφτεται η Τζέινι. Σφίγγει τα μάτια. Κάνει μια τολμηρή και, τελικά, επιτυχημένη προσπάθεια να διασχίσει και πάλι τα απόνερα. Οι άλλοι δύο από τη βάρκα την επευφημούν. Όταν η Τζέινι την παίρνει τελικά είδηση, είναι πια αργά. Η γυναίκα είναι ξαπλωμένη και λιάζεται πάνω σε μια εξέδρα στο νερό. Το δέρμα της γυαλίζει από τα αντηλιακά και τον ιδρώτα. Η Τζέινι δεν μπορεί να διακρίνει καθαρά όλη τη σκηνή, αλλά τα προειδοποιητικά σημάδια είναι γνωστά, τα ξέρει πάρα πολύ καλά. Το στομάχι της γυρίζει. Η Τζέινι περνάει δίπλα από τη γυναίκα με μεγάλη ταχύτητα. Την καταπίνει η σκοτεινιά. Τρία δευτερόλεπτα κρατάει η λάμψη από το όνειρο της ξαπλωμένης γυναίκας, πριν 24

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 25 η Τζέινι βγει από την ακτίνα του και τελειώσει. Αλλά είναι αρκετό για να χάσει τον έλεγχο. Τα γόνατά της λυγίζουν, τα σκι μπερδεύονται μέσα στα πόδια της κι αυτή φεύγει μπροστά ανεξέλεγκτα. Το νερό ορμάει με δύναμη μέσα στο στόμα και τα ρουθούνια της. Έτσι όπως την καίει, της φαίνεται σαν να έφτασε μέχρι μέσα, στον εγκέφαλό της. Ένα από τα σκι τη χτυπάει στο κεφάλι και τη βυθίζει και πάλι κάτω από το νερό. Δε νιώθει να κόβει ταχύτητα. Αν πέσεις, άφησε το σκοινί. Βλάκα. Η Τζέινι ξαναβγαίνει στην επιφάνεια, βήχοντας και φτύνοντας νερά. Το κεφάλι της καίει. Της προκαλεί έκπληξη που το τεράστιο σωσίβιο δεν έφυγε από πάνω της, αν και είναι τελείως μπλεγμένη μέσα του. Νιώθει αδύναμη, αφού κατάπιε τη μισή λίμνη. Σκουπίζει το νερό από τα μάτια της, που τσούζουν. Προσπαθεί να δει μέσα από τη θολούρα. Έχει χάσει την αίσθηση προσανατολισμού της. Εύχεται να είχε τα γυαλιά της. Τα αυτιά της έχουν βουλώσει. Τα φύκια γαργαλάνε τα πόδια της, που ταλαντεύονται. Φρικάρει. Φωνάζει ιιιιπ και το σώμα της κάνει ένα σπασμό αηδίας. Μετά προσπαθεί να μη σκέφτεται ότι την περιτριγυρίζουν μεγάλοι πορτοκαλοκίτρινοι κυπρίνοι... και τα περιττώματά τους. Μπλιαχ. Για όποιον ακούει, δε διασκεδάζω καθόλου εδώ πέρα. Ακούει το συριχτό ήχο από τις βάρκες κάπου στο βάθος. Αλλά καμία δε φαίνεται να έρχεται για να τη σώσει. Τέλος ακούει τον πνιχτό ήχο μηχανής. Όταν σβήνει η μηχανή, η Τζέινι φωνάζει: «Κέιμπ;». Είναι το μόνο όνομα που, όταν το λέει, νιώθει ασφαλής. 25

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 26 1:29 μ.μ. Στη βάρκα ο Κάμπελ την τυλίγει με μια πετσέτα και της δίνει τα γυαλιά της. «Σίγουρα είσαι εντάξει;» Τα μάτια του είναι μισόκλειστα και προσπαθεί να μη χαμογελάσει. «Μια χαρά» μουγκρίζει απειλητικά η Τζέινι, τσαντισμένη, και τα δόντια της χτυπάνε. Η Μέγκαν ρίχνει μια ματιά στο καρούμπαλο στο κεφάλι της και μετά μαζεύει το σκοινί. Ο Κάμπελ βήχει διακριτικά και σφίγγει τα χείλη του. «Ήταν τρομερή, μ... επίδειξη, Χάναγκαν». «Γελάς μαζί μου, στ αλήθεια; Είσαι σοβαρός;» Η Τζέινι σκουπίζει με την πετσέτα τα μαλλιά της. «Παραλίγο να πεθάνω εκεί πέρα. Άσε που το μυαλό μου είναι πλέον μολυσμένο από πλαγκτόν και σκατά κυπρίνου. Πρόσεχε, γιατί μπορεί να σου εκτοξεύσω κανέναν πύραυλο μύξας». «Εγώ... μπλιαχ. Αυτό ήταν σιχαμένο». Ο Κέιμπ γελάει. «Αλλά σοβαρά... Πραγματικά, έπρεπε να μπορούσες να δεις τον εαυτό σου. Έτσι δεν είναι, Μέγκαν; Μακάρι να είχαμε βιντεοκάμερα». «Δικέ μου, εγώ τώρα λέω να μείνω αμέτοχη, να το παίξω Ελβετία» λέει η Μέγκαν. Έχει μαζέψει το σκοινί. Βάζει μπρος τη μηχανή και γυρνάει τη βάρκα για να επιστρέψουν στην αποβάθρα. Για δεύτερη φορά σήμερα η Τζέινι δε γελάει. Ο Κάμπελ συνεχίζει παρά το θόρυβο. «Θέλω να πω, το πέσιμο ήταν κάπως αστείο, αλλά το σούρσιμο, αυτό ήταν τελείως εκτός ελέγχου. Τα πόδια σου πετούσαν παντού. Θυμάσαι τον πρώτο κανόνα του θαλάσσιου σκι;» «Ξέρω. Αμάν πια. Όταν πέφτεις, αφήνεις το σκοινί, ξέρω. Απλώς είναι πολλές όλες αυτές οι μαλακίες που πρέπει να θυμάσαι εκείνη την ώρα». Ο Κάμπελ καγχάζει περιφρονητικά. «Πολλές... ναι, εί- 26

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 27 ναι πάρα πολλές οι μαλακίες που πρέπει να θυμάσαι». Γελάει δυνατά και για πολλή ώρα. Σκουπίζει τα μάτια του και προσπαθεί να συμμαζευτεί. «Δε θα έπρεπε, όμως, η εντολή Άσε το σκοινί, αν σε πνίγει να είναι αυτόματη αντίδραση, να πούμε; Μια βασική τεχνική επιβίωσης;» Τον κοιτάζει άγρια. Αυτός σταματάει να γελάει και την κοιτάζει με βλέμμα αθώο και χαμένο. «Εντάξει, εντάξει, συγγνώμη» της λέει. «Άντε και γαμήσου» του λέει η Τζέινι. Του γυρίζει την πλάτη και προσπαθεί να δει μέσα από τα γυαλιά της. Εντοπίζει τη γυναίκα που κοιμάται στην εξέδρα. Τώρα πια φαίνεται σαν μικρό νησάκι στον ορίζοντα. Ακόμα δεν το έχεις πιάσει, έτσι δεν είναι, Κέιμπ; Και μάλλον δεν πρόκειται. «Σύνελθε, Χάναγκαν» μουρμουρίζει μόνη της. «Είσαι σε διακοπές, να πάρει. Χαλαρώνεις και διασκεδάζεις». Τα λόγια της όμως ακούγονται βεβιασμένα. «Τι είπες, γλύκα;» Ο Κάμπελ γλιστράει και κάθεται δίπλα της, στο κάθισμα της βάρκας. «Λέω πως, μάλλον, ήταν τελικά κάπως αστείο, ε;» Τον κοιτάζει κατάματα. Και χαμογελάει ντροπαλά. Με το δάχτυλό του της σκουπίζει μια σταγόνα νερό από το πιγούνι της. Χαμογελάει. Φέρνει το δάχτυλό του στα χείλη του και γλείφει το νερό. «Μμμ» λέει και χώνει τη μύτη του στο λαιμό της. «Σκατά κυπρίνου». 1:53 μ.μ. Ο Κάμπελ έχει αποκοιμηθεί πάνω σε μια κουβέρτα κάτω από τη σκιά μιας βαλανιδιάς. Η Τζέινι κάθεται με το πιγούνι στα γόνατά της και κοιτάζει προσεκτικά τα δάχτυλα των ποδιών της. Ακούει το ρυθμικό ήχο των κυμάτων που σκάνε απαλά στην όχθη. 27

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 28 Έπειτα από λίγο σηκώνεται. «Πάω μια βόλτα» ψιθυρίζει. Ο Κάμπελ δεν κουνιέται. Βάζει ένα μακρύ μπλουζάκι πάνω από το μαγιό της. Φοράει τις σαγιονάρες της. Παίρνει το κινητό της και πάει πίσω από το σπιτάκι. Διασχίζει το μικρό υπαίθριο πάρκιγκ και ανεβαίνει το απότομο δρομάκι μέχρι τον κεντρικό δρόμο. Απέναντι βρίσκεται ένα χωράφι και οι σιδηροδρομικές γραμμές. Οι γραμμές γυαλίζουν από τον απογευματινό ήλιο. Η Τζέινι περπατάει παράλληλα με τις γραμμές και σκέφτεται. Χαίρεται που υπάρχει ένα, τουλάχιστον, μέρος όπου μπορεί να χαλαρώσει και να μη φοβάται ότι θα τη ρουφήξουν τα όνειρα. Μετά από λίγο σταματάει να περπατάει. Κάθεται πάνω στις γραμμές. Νιώθει το καυτό μέταλλο στο πίσω μέρος των μπουτιών της μέσα από το λεπτό ύφασμα. Ανοίγει το τηλέφωνο και πατάει τη μνήμη #2. «Τζέινι... τι τρέχει; Όλα καλά;» Η Τζέινι διώχνει μαλακά με το χέρι της μια μέλισσα. «Γεια. Ναι. Απλώς σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν αρκετά. Σχετικά με αυτό που συζητούσαμε... ξέρετε. Έχω αρκετό χρόνο να σκέφτομαι τώρα στις διακοπές» λέει και γελάει νευρικά. «Και;» «Και... είστε σίγουρη ότι δε θα έχετε πρόβλημα με ό,τι κι αν αποφασίσω τελικά;» «Φυσικά. Το ξέρεις αυτό. Έχεις πάρει κάποια απόφαση δηλαδή;» «Βασικά όχι. Ακόμα... ακόμα προσπαθώ να αποφασίσω». «Έχετε κάνει κάποια συζήτηση με τον Κάμπελ γι αυτό το θέμα;» Η Τζέινι στραβομουτσουνιάζει. «Όχι. Όχι ακόμα». 28

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 29 «Εντάξει, δε σε κατηγορώ που θέλεις και που χρειάζεσαι να εξετάσεις όλες σου τις επιλογές». Ο λαιμός της Τζέινι σφίγγεται. «Ευχαριστώ, κύριε». «Ξέρεις τη διαδικασία. Πάρε με ό,τι ώρα θέλεις. Ενημέρωσέ με τι θα αποφασίσεις». «Αυτό θα κάνω». Η Τζέινι κλείνει το τηλέφωνο και κάθεται και το κοιτάζει. Δεν έχει κάτι άλλο να πει. Στο δρόμο της επιστροφής μαζεύει ένα νόμισμα που το πάτησε το τρένο. Αναρωτιέται αν το ακούμπησε στις γραμμές κάποιος από αυτούς που κάνουν διακοπές εδώ γύρω. Αναρωτιέται αν θα έρθει κάποιο ενθουσιασμένο παιδάκι για να το ψάξει. Το αφήνει πάνω στον αρμό της γραμμής, για να ναι σίγουρη ότι θα το βρει όποιος το άφησε εκεί. Επιστρέφει στο σπιτάκι περπατώντας αργά. Αφήνει τα πράγματά της και μετά ξαναβγαίνει έξω και πάει κάτω από το δέντρο. Παρακολουθεί τον Κάμπελ, που κοιμάται. Κι όποτε βρίσκει την ευκαιρία, αποκοιμιέται κι αυτή. Όση ώρα κοιμάται, αποφεύγει κουρασμένη τα όνειρα του Κάμπελ και τα όνειρα ενός μικρού παιδιού από κάπου εκεί γύρω, μάλλον από το σπιτάκι δίπλα τους. Δεν μπορεί να γλιτώσει απ τα όνειρα εδώ πέρα. Ούτε και οπουδήποτε αλλού. Δεν υπάρχει διαφυγή για την Τζέινι. 5:49 μ.μ. Ακούγεται ένα δυνατό σφύριγμα και το τρένο περνάει με μεγάλη ταχύτητα από την κορυφή του λόφου. Όποιος κοιμόταν ξυπνάει. «Άλλη μια πολυάσχολη μέρα στη λίμνη» μουρμουρίζει ο Κάμπελ. «Γουργουρίζει το στομάχι μου». Κυλιέται πάνω 29

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 30 στην κουβέρτα. Η Τζέινι δεν μπορεί να αντισταθεί. Πάει και χώνεται στη ζεστή του αγκαλιά. «Το ακούω» του λέει. «Και μυρίζω και τα κάρβουνα στη θράκα». «Πραγματικά, πρέπει να σηκωθούμε τώρα». «Ξέρω». Κάθονται ακίνητοι. Η Τζέινι έχει ακουμπήσει το κεφάλι της στο στήθος του Κάμπελ. Ένα απαλό αεράκι φυσάει από τη λίμνη. Κλείνει σφιχτά τα μάτια της και τον σφίγγει γερά, ρουφάει το άρωμά του, νιώθει τη ζεστασιά του στήθους του πάνω στο μάγουλό της. Τον αγαπάει. Κάτι μέσα της σπάει λίγο ακόμα. 6:25 μ.μ. Η Τζέινι ακούει τη σίτα της πόρτας να ανοίγει. Ανασηκώνεται γεμάτη ενοχές και βλέπει τη Μέγκαν να έρχεται προς το μέρος τους. «Συγγνώμη, Μέγκαν, έπρεπε να έρθουμε να σε βοηθήσουμε για το βραδινό». «Μπα». Η Μέγκαν χαμογελάει. «Χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση μετά από το σκι και τον πνιγμό. Αλλά χτυπάει το κινητό σου μέσα στο σπίτι και δεν ξέρω τι να το κάνω». «Ευχαριστώ. Θα το δω αμέσως». Ο Κάμπελ ανασηκώνεται κι αυτός. «Όλα καλά; Και πού είναι ο Τσάρλι, εδώ που τα λέμε;» «Έχει πάει στην πόλη για ψώνια. Όλα καλά. Χαλάρωσε» του λέει η Μέγκαν. «Δεν κάνω πλάκα. Ήταν δύσκολα για εσάς τα πράγματα, χρειάζεστε ξεκούραση». Ο Κάμπελ υπακούει και ξανακάθεται στην κουβέρτα. Η Τζέινι σηκώνεται όρθια. «Επιστρέφω αμέσως» του λέει. «Το καλό που της θέλω... να μην είναι η Αρχηγός με κάποια αποστολή, γιατί θα παραιτηθώ επιτόπου». Ο Κάμπελ γελάει. «Σιγά μην το κάνεις». 30

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 31 6:29 μ.μ. Μηνύματα στον τηλεφωνητή. Από την Κάρι. Πέντε. Και είναι όλα άσχημα. Η Τζέινι τ ακούει και δεν μπορεί να το πιστέψει. Τα ξανακούει άναυδη. «Ε, Τζέινι, γαμώτο, πού είσαι; Πάρε με». Κλικ. «Τζέινι, σοβαρά. Κάτι πάει στραβά με τη μαμά σου. Πάρε με». Κλικ. «Τζέινι, δεν κάνω πλάκα! Η μαμά σου παραπατάει γύρω γύρω στην μπροστινή σας αυλή και σε φωνάζει ουρλιάζοντας. Δεν της είπες ότι θα πας στο Φρίμοντ; Είναι τελείως τύφλα, Τζέινι. Ουρλιάζει και... ω, ρε γαμώτο. Βγήκε στο δρόμο». Κλικ. «Έλα. Πάω τη μαμά σου στο Νοσοκομείο της Κομητείας. Αν ξεράσει μέσα στην Έθελ, θα σε σκοτώσω. Πάρε με. Χριστέ μου. Α... και κάτι ακόμα... Γαμώτο. Μου τελειώνει η μπαταρία, οπότε πάρε στο νοσοκομείο, ή κάτι τέτοιο... Δεν ξέρω τι να σου πω. Θα σε ξαναπάρω όταν βρω ευκαιρία». Κλικ. «Θεέ μου». Η Τζέινι κάθεται και κοιτάζει το τηλέφωνο, χωρίς να το βλέπει πραγματικά. Παίρνει τηλέφωνο την Κάρι. Απαντάει ο τηλεφωνητής. «Κάρι! Τι συνέβη; Πάρε με. Είμαι στο τηλέφωνο τώρα. Χίλια συγγνώμη. Είχα... είχα πάρει έναν υπνάκο». Τα λόγια της ακούγονται ψεύτικα. Αδιάφορα. Ακόμα κι ελαφρόμυαλα, θα μπορούσες να πεις, έτσι όπως ακούει τον εαυτό της να τα λέει. Καλά, τι σκεφτόμουν και άφησα τη μητέρα μου μόνη της για μια εβδομάδα; «Θεέ μου. Απλώς πάρε με». Η Τζέινι μένει στην ίδια θέση. Δεν μπορεί να ανασάνει 31

Gone 011-120:A TEL 007-4/15/11 6:53 PM Page 32 και είναι πολύ φοβισμένη. Κι αν κάτι πήγε στ αλήθεια στραβά; Και μετά γεμάτη θυμό σκέφτεται. Ποτέ δε θα μπορέσω να έχω μια κανονική ζωή όσο ζει αυτή η γυναίκα. Κλείνει σφιχτά τα μάτια της και το παίρνει πίσω, αμέσως. Δεν το πιστεύει ότι μπορεί να είναι τόσο φριχτό άτομο, ότι μπορεί να κάνει τέτοιες φριχτές σκέψεις. Ο Τσάρλι μπαίνει στη μικροσκοπική κουζίνα στο σπιτάκι, με μια καφέ τσάντα γεμάτη ψώνια. Βλέπει το ύφος της και παγώνει. «Είσαι καλά;» τη ρωτάει. Η Τζέινι ανοιγοκλείνει τα μάτια της. Δεν είναι σίγουρη. «Όχι, νομίζω πως όχι» λέει σιγανά. «Νομίζω... νομίζω πως πρέπει να φύγω». Ο Τσάρλι αφήνει εκνευρισμένος τα ψώνια πάνω στον πάγκο. «Κέιμπ!» φωνάζει μέσα από τη σίτα. «Έλα εδώ». Η Τζέινι ακουμπάει κάτω το τηλέφωνό της και βγάζει τη βαλίτσα της από την ντουλάπα. Αρχίζει να πετάει τα ρούχα της μέσα. Κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Είναι ένα χάλι. Αρχίζει να χτενίζει τα μπερδεμένα σκουρόξανθα μαλλιά της με τα δάχτυλά της. «Ω Θεέ μου» λέει στον εαυτό της. «Τι στο διάολο τρέχει με τη μητέρα μου;» Και τότε της έρχεται μια σκέψη. Κι αν μητέρα της πεθαίνει, πραγματικά; Ή αν έχει πεθάνει; Αυτό θα ήταν φριχτό και σαγηνευτικό ταυτόχρονα. Η Τζέινι φαντάζεται τη σκηνή. «Τι έγινε;» λέει ο Κάμπελ, που μόλις μπήκε μέσα στο σπιτάκι. «Τι τρέχει;» «Πάρε» του λέει. Παίρνει το νούμερο του τηλεφωνητή της και του δίνει το τηλέφωνο. «Άκου όλα τα μηνύματα». 32