Δασική πεύκη Πιερίων. SOS! Χ. Περλέρου, Γ. Σπύρογλου, Δ. Αβτζής και Σ. Διαμαντής ΕΘΙΑΓΕ-Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών
Χαρακτηριστικά του δάσους Η δασική πεύκη (Pinus sylvestris) δημιουργεί δάσος 10.000 περίπου στρ. στα Πιέρια όρη. Το μεμονωμένο αυτό δάσος αποτελεί το νοτιότατο άκρο εξάπλωσης του είδους στην Ευρώπη (N401430 E0241700). Το δάσος επεκτείνεται στην υψομετρική ζώνη 1.400-1.800 και στις δύο κύριες κλιτύες του όρους, στην Ανατολική (Σύμπλεγμα Ρητίνης) και στη Δυτική (Σύμπλεγμα Καταφυγίου).
Europe Mt. Pieria
Φυσική εξάπλωση της δασικής πεύκης (Pinus sylvestris) στην Ελλάδα Mt. Pieria
Οι διαφορές της δομής του δάσους στις δύο κλιτύες είναι σημαντικές: Η Ανατολική κλιτύς (προς τη θάλασσα), αποτελείται από δένδρα μεγάλης ηλικίας, αραιά διασκορπισμένα. Ο βαθμός συγκόμωσης σε πολλά σημεία δεν υπερβαίνει το 0,5. Λόγω της έντονης βόσκησης από γίδια, η φυσική αναγέννηση καταστρέφεται πριν ακόμη δημιουργήσει πυκνοφυτείες. Το δάσος χάνεται!
Ανατολική κλιτύς (Σύμπλεγμα Ρητίνης)
Οι διαφορές της δομής του δάσους στις δύο κλιτύες είναι σημαντικές: Η Δυτική κλιτύς καλύπτεται από νεαρό, πυκνό δάσος ενώ σε τμήματα με δένδρα μεγαλύτερης ηλικίας η φυσική αναγέννηση είναι επιτυχής.
Δυτική κλιτύς (Σύμπλεγμα Καταφυγίου)
Αναφορές των αρμόδιων Δασικών Υπηρεσιών που διαχειρίζονται το δάσος δείχνουν ότι έντονες, συχνές νεκρώσεις δένδρων άρχισαν να παρατηρούνται κατά το τέλος της 10ετίας του 70. Κατά τη 10ετία του 80, η συνήθης μορφή των νεκρώσεων ήταν μεμονωμένα δένδρα ή συνδενδρίες.
Τη 10ετία του 80 η νέκρωση περιορίζονταν σε μεμονωμένα δένδρα
Οι νεκρώσεις στην Ανατολική κλιτύ συνεχίζουν να εμφανίζονται κατά μεμονωμένα δένδρα ή συνδενδρίες (φωτο 2010)
Ανατολική κλιτύς (Σύμπλεγμα Ρητίνης)- Νέκρωση σε μέγεθος συνδενδρίας
Σύμπλεγμα Ρητίνης-Νέκρωση σε μέγεθος συνδενδρίας
Κατά τη 10ετία του 90 και ιδιαίτερα τη 10ετία του 2000, εκτεταμένες νεκρώσεις με τη μορφή λοχμών αλλά και ακόμη μεγαλύτερων εστιών άρχισαν να γίνονται συχνότερες. Το 2005 μεγάλος αριθμός νεκρών δένδρων υλοτομήθηκε στη Δυτική κλιτύ (στο Σύμπλεγμα Καταφυγίου).
Εκτεταμένες νεκρώσεις στο Σύμπλεγμα Καταφυγίου το 2005
Οι νεκρώσεις του 2005 διέφεραν από τις κλασικές νεκρώσεις μεμονωμένων δένδρων του Συμπλέγματος Ρητίνης
Οι νεκρώσεις αυτές έδειξαν ότι η άμεση λήψη διαχειριστικών μέτρων είναι αναγκαία
Αίτια της νέκρωσης Η νέκρωση της δασικής πεύκης οφείλεται στην ασθένεια του «ρητινώδη καρκίνου» που προκαλείται από τον μύκητα Peridermium pini και δευτερογενή προσβολή από φλοιοφάγα έντομα (Complex disease). Ο μύκητας προσβάλλει δένδρα κάθε ηλικίας. Ασθενή δένδρα απαντώνται στα Πιέρια, μεμονωμένα ή σε συνδενδρίες, ομάδες, λόχμες και ακόμη μεγαλύτερες εστίες και σε θέσεις ανεξάρτητα έκθεσης, υψομέτρου και ποιότητας σταθμού.
Επιμήκη έλκη με έντονη εκροή ρητίνης αποτελούν χαρακτηριστικό σύμπτωμα της ασθένειας
Χαρακτηριστικά έλκη του ρητινώδη καρκίνου της δασικής πεύκης
Προσβεβλημένα δένδρα με επιμήκη καρκινώματα
Ο μύκητας είναι πρωτογενές παράσιτο και εντάσσεται στις Μικροκυκλικές σκωριάσεις με έναν ξενιστή και 2 στάδια 0=πύκνια και 1=αίκια. Αίκια
Τα αικιοσπόρια απελευθερώνονται από τα αίκια τον Ιούνιο και μέσω των βελονών και των κλαδιών κατευθύνονται στον κορμό όπου δημιουργούν περιμετρικά ή επιμήκη έλκη με ταυτόχρονη εκροή ρητίνης.
Η πορεία της νέκρωσης Νεαρά δένδρα μπορεί να νεκρωθούν ταχύτατα όταν τα έλκη καταστούν περιμετρικά. Δύο ή περισσότερες συνεχείς ξηροθερμικές περίοδοι εντείνουν την υδατική καταπόνηση των δένδρων και ευνοούν επιδημικές εξάρσεις φλοιοφάγων εντόμων τα οποία επισπεύδουν τη νέκρωση των νεαρών και μέσης ηλικίας δένδρων.
Συμπτώματα Σε ώριμα δένδρα τα έλκη μπορεί να παραμένουν για αρκετά χρόνια πριν προκαλέσουν νέκρωση. Τέτοια έλκη συχνά παραμορφώνουν τον κορμό, δεν παράγουν ρητίνη ούτε εμφανείς καρποφορίες (αίκια). Η προσβολή όμως και η καταπόνηση των δένδρων προσελκύουν φλοιοφάγα έντομα τα οποία αποτελειώνουν τα δένδρα.
Επιμήκη έλκη που παραμένουν στον κορμό για μερικά χρόνια και η παραμόρφωση που προκαλούν εξασθενούν τη σταθερότητα των δένδρων και την αντίστασή τους στους ανέμους. Ανεμοθλασσίες
Φλοιοφάγα έντομα στα Πιέρια Φλοιοφάγα έντομα της Οικογ. Scolytidae όπως τα Ips acuminatus & Pityogenes quadridens και δευτερευόντως τα Tomicus minor & Orthotomicus erosus προσβάλλουν στα Πιέρια τη δασική πεύκη. Άλλα Scolytidae όπως τα Ips sexdentatus, I. acuminatus, Tomicus minor, T. piniperda, Pityogenes quadridens καθώς και τo Xyleborus eurygraphus προσβάλλουν και τη μαύρη πεύκη.
Το Ips sextendatus συχνά αναπτύσσει στα Πιέρια επιδημικούς πληθυσμούς (όπως το 2005)
Tέλεια του εντόμου Ips sextendatus επί τω έργω!!
Σχέση ξενιστή-παθογόνου-εντόμων Ξενιστής Η δασική πεύκη θεωρείται αυτόχθονο είδος στα Πιέρια. Γενετική μελέτη του πληθυσμού έδειξε ομοιότητες με πληθυσμούς της Σκανδιναβίας, του Καυκάσου και της Κίνας και διαφορές από τους πληθυσμούς της Ισπανίας και της Σκωτίας. Εκτιμάται ότι το είδος μετακινήθηκε στη Ν. Ευρώπη και τα Βαλκάνια κατά τη διάρκεια του τελευταίου παγετώνα. Συγκριτικά με άλλους πληθυσμούς, ο πληθυσμός των Πιερίων χαρακτηρίζεται από μεγάλη γενετική ποικιλότητα.
Σχέση ξενιστή-παθογόνου-εντόμων Παθογόνο Είναι δεδομένο ότι στη Ν. Ευρώπη και σε διάφορα είδη πεύκης επικρατεί ο μύκητας Cronartium flaccidum, μια Μακροκυκλική σκωρίαση, ενώ στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη επικρατεί ο Peridermium pini, μια Μικροκυκλική σκωρίαση που προσβάλλει μόνον τη δασική πεύκη. Και ενώ ο μύκητας C. flaccidum είναι κοινός στην Ιταλία, στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά σπάνιος αν και τα είδη πεύκης είναι ίδια.
Τα φλοιοφάγα έντομα Τα φλοιοφάγα έντομα προσβάλλουν δευτερογενώς δένδρα που βρίσκονται σε στάδιο καταπόνησης. Δένδρα προσβεβλημένα από τον μύκητα Peridermium pini αποτελούν «θύματα» των φλοιοφάγων εντόμων επάνω στα οποία αναπτύσσουν μεγάλους πληθυσμούς. Μερικά συνεχόμενα ξηροθερμικά έτη (2-3) επίσης καταπονούν τα δένδρα τα οποία έτσι καθίστανται ευπρόσβλητα στα έντομα. Σε τέτοιες περιόδους αναπτύσσονται επιδημικοί πληθυσμοί οι οποίοι προκαλούν σημαντικές απώλειες.
Με βάση τα στοιχεία που διαθέτουμε καταλήγουμε στην υπόθεση πως οι συνεχείς, υψηλές βροχοπτώσεις κατά τη 11ετία 1962-1972 συνέβαλαν στην εγκατάσταση της ασθένειας στο δάσος Πιερίων.
Ετήσια Κατακρημνίσματα Σταθμού Αγίου Δημητρίου 0,0 200,0 400,0 600,0 800,0 1000,0 1200,0 1400,0 1600,0 1956-1957 1957-1958 1958-1959 1959-1960 1960-1961 1961-1962 1962-1963 1963-1964 1964-1965 1965-1966 1966-1967 1967-1968 1968-1969 1969-1970 1970-1971 1971-1972 1972-1973 1973-1974 1974-1975 1975-1976 1976-1977 1977-1978 1978-1979 1979-1980 1980-1981 1981-1982 1982-1983 1983-1984 1984-1985 1985-1986 1986-1987 1987-1988 1988-1989 1989-1990 1990-1991 1991-1992 1992-1993 1993-1994 1994-1995 1995-1996 1996-1997 1997-1998 1998-1999 1999-2000 2000-2001 2001-2002 2002-2003 2003-2004 2004-2005 2005-2006 2006-2007 2007-2008 2008-2009 2009-2010 Έτη Μηνιαίο Ύψος Κατακρημνισμάτων Ετήσια Κατακρημνίσματα Σταθμού Αγίου Δημητρίου 0,0 200,0 400,0 600,0 800,0 1000,0 1200,0 1400,0 1600,0 1956-1957 1957-1958 1958-1959 1959-1960 1960-1961 1961-1962 1962-1963 1963-1964 1964-1965 1965-1966 1966-1967 1967-1968 1968-1969 1969-1970 1970-1971 1971-1972 1972-1973 1973-1974 1974-1975 1975-1976 1976-1977 1977-1978 1978-1979 1979-1980 1980-1981 1981-1982 1982-1983 1983-1984 1984-1985 1985-1986 1986-1987 1987-1988 1988-1989 1989-1990 1990-1991 1991-1992 1992-1993 1993-1994 1994-1995 1995-1996 1996-1997 1997-1998 1998-1999 1999-2000 2000-2001 2001-2002 2002-2003 2003-2004 2004-2005 2005-2006 2006-2007 2007-2008 2008-2009 2009-2010 Έτη Μηνιαίο Ύψος Κατακρημνισμάτων
Το Δασαρχείο Κοζάνης ενημέρωσε εγγράφως το ΙΔΕ για πρώτη φορά το 1978 αναφέροντας νεκρώσεις δασικής πεύκης στο Σύμπλεγμα Καταφυγίου. Τα επόμενα έτη ο μύκητας δημιούργησε σημαντικό μολυσματικό δυναμικό στο δάσος με αποτέλεσμα οι προσβολές να είναι πυκνότερες. Η νέκρωση των ασθενών δένδρων επισπεύσθηκε από φλοιοφάγα έντομα. Οι συχνές ξηροθερμικές περίοδοι των τελευταίων 30 ετών, οι επιδημικές εξάρσεις των φλοιοφάγων εντόμων αλλά και η αδυναμία των Δασικών Υπηρεσιών να προβούν σε συχνές εξυγιαντικές επεμβάσεις, συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σημερινής ανησυχητικής κατάστασης.
Σκοπός της έρευνας 1. Είναι η μελέτη της συμπεριφοράς της ασθένειας και η συσχέτισή της με τις μεταβολές του τοπικού κλίματος. 2. Είναι η πρόταση διαχειριστικής στρατηγικής η οποία θα καταστήσει τη δασική πεύκη ικανή να προσαρμοσθεί / αντισταθεί στην κλιματική αλλαγή και να επιβιώσει.
Εκτίμηση ποσοστού νέκρωσης Αρ. Επιφάν. Περιοχή Κατεύθυνση Συνολ. αρ. δένδρων Αρ. προσβλημ. δένδρων προσβολή % 1 Σαρακατσάνα ΒΔ 27 11 40,7 2 Ελατοχώρι Ν 25 8 32 3 Σαρακατσάνα ΒΔ 23 9 39,1 4 Ελατοχώρι Α 69 3 4,3 5 Ελατοχώρι Ν 33 4 12 6 Καταφύγι ΒΔ 89 27 30,4 7 Σαρακατσάνα ΒΔ 20 0 0 8 Καταφύγι Β 29 0 0 100 90 80 70 60 50 40 30 20 10 0 Συνολικ ός αρ. δένδρων Αρ. προσβλημ. δένδρων Ποσοστά νέκρωσης δένδρων δασικής πεύκης σε δίκτυο οκτώ (8) δειγματοληπτικών επιφανειών ενός (1) στρ. στα δύο (2) Συμπλέγματα 1 2 3 4 5 6 7 8
Η μεγάλη διακύμανση των ποσοστών νεκρών δένδρων δείχνει την ανομοιόμορφη κατανομή της ασθένειας, όχι μόνον μεταξύ των δύο (2) Συμπλεγμάτων Ρητίνης και Καταφυγίου, αλλά και μέσα σε κάθε Σύμπλεγμα. Σύμφωνα με παρατηρήσεις μας, η σημερινή εκτίμηση ανεβάζει το ποσοστό νέκρωσης στο Σύμπλεγμα Ρητίνης στο γενικό ποσοστό του 20% ενώ στο Σύμπλεγμα Καταφυγίου στο 10-12%. Η εικόνα μεταβάλλεται συνεχώς ανάλογα με τις εκάστοτε επεμβάσεις των Δασικών Υπηρεσιών.
Εξυγιαντική υλοτομία στο Σύμπλεγμα Καταφυγίου (2010)
Εξυγιαντική υλοτομία στο Σύμπλεγμα Καταφυγίου (2010)
Πολλά από τα υλοτομημένα δένδρα φέρουν χαρακτηριστικά συμπτώματα της ασθένειας
Η δασική πεύκη Πιερίων και η επερχόμενη κλιματική αλλαγή Σταδιακή αύξηση της θερμοκρασίας και μείωση των βροχοπτώσεων και της σχετικής υγρασίας αναμένεται να ελαττώσουν την αποτελεσματικότητα του μύκητα με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της ασθένειας. Αντίθετα, οι παραπάνω συνθήκες θα καταστήσουν τα δένδρα πιο ευάλωτα στα φλοιοφάγα έντομα τα οποία θα δημιουργούν συχνότερες και εντονότερες επιδημικές εξάρσεις.
Θα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να δούμε εάν κάποια μορφή από αυτές που ενδημούν στα Πιέρια θα δείξει τάσεις ανθεκτικότητας στην ανερχόμενη θερμοκρασία και τις συνέπειές της. Το αναμενόμενο σενάριο είναι πως η δασική πεύκη αρχικά θα περιορισθεί στην υψηλότερη ζώνη και εάν η θερμοκρασία συνεχίσει να ανεβαίνει τότε θα αντικατασταθεί από τη μαύρη πεύκη.
Σας ευχαριστούμε Χαρίκλεια Περλέρου, Δημήτρης Αβτζής, Γαβριήλ Σπύρογλου και Στέφανος Διαμαντής
Δίκτυο δειγματοληπτικών επιφανειών