ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ 2009-2014 Επιτροπή Αναφορών 26.10.2009 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ Θέμα: Αναφορά 1012/2007, του Miguel Gersol Fernandez, ισπανικής ιθαγένειας, εξ ονόματος μιας συνδικαλιστικής κίνησης στην τράπεζα Banca Santander, σχετικά με εικαζόμενη παραβίαση της Συνθήκης (άρθρο 39) και του παράγωγου δικαίου από τον νόμο περί συμπληρωματικής συνταξιοδότησης στην Ισπανία Αναφορά 1234/2007, του Juan Maria Martínez Fernández, ισπανικής ιθαγένειας, εξ ονόματος της «Ένωσης για την προάσπιση των πολιτικών ελευθεριών» (Asociación para la defensa de los derechos civiles), σχετικά με εικαζόμενη παραβίαση της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων από την ισπανική νομοθεσία περί συντάξεων 1. Περίληψη της αναφοράς 1012/2007 Ο αναφέρων ισχυρίζεται ότι η ισπανική νομοθεσία που αφορά τα συνταξιοδοτικά συστήματα και ταμεία (RDL 1/2002 της 29ης Νοεμβρίου) δεν συνάδει με το άρθρο 39 της Συνθήκης και το συναφές παράγωγο δίκαιο (οδηγίες 80/987 και 98/49), σχετικά με τα δικαιώματα συμπληρωματικής συνταξιοδότησης των μισθωτών και των μη μισθωτών εργαζομένων. Ειδικότερα, διατείνεται ότι η νομική εξαίρεση που ισχύει για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, η οποία τους επιτρέπει να παρέχουν συμπληρωματικές συντάξεις μέσω ενός εσωτερικού ταμείου το οποίο στη συνέχεια δεν θα είναι στη διάθεση των νόμιμων δικαιούχων, σε περίπτωση αφερεγγυότητας, επί παραδείγματι, συνιστά παραβίαση του κοινοτικού δικαίου. Ο αναφέρων υποστηρίζει ότι θα πρέπει να συγκροτηθούν εξωτερικά ταμεία, τα οποία θα αποτελούν περιουσιακό στοιχείο των υπαλλήλων, οι οποίοι μέσω αυτών θα συσσωρεύουν δικαιώματα στην εταιρεία, προς είσπραξη κατά τη συνταξιοδότηση. Στον τραπεζικό τομέα, μόνο η τράπεζα Banca Santander, στην οποία εργάζονται οι αναφέροντες, έχει εξαιρεθεί από την απαίτηση συγκρότησης εξωτερικών ταμείων, γεγονός το οποίο συνιστά σαφή διάκριση στο πλαίσιο του ίδιου χρηματοπιστωτικού τομέα. Ο αναφέρων επισημαίνει ότι ο ισπανός CM\794518.doc PE414.108v01-00 Eνωμένη στην πολυμορφία

διαμεσολαβητής ζήτησε, σε δύο περιπτώσεις, από το Κοινοβούλιο να αποκαταστήσει αυτήν την ανισότητα. Στις σελίδες 2-18, ο αναφέρων διατυπώνει τις κύριες αντιρρήσεις έναντι της ισπανικής νομοθεσίας περί συμπληρωματικής συνταξιοδότησης βάσει των διατάξεων της Συνθήκης (άρθρα 39 και 234) και του παράγωγου δικαίου (άρθρο 8 της οδηγίας 80/987 και άρθρο 4 της οδηγίας 98/49), που δικαιολογούν την ανάληψη δράσης εκ μέρους της Ένωσης κατά της Ισπανίας για μη συμμόρφωση προς τις κοινοτικές υποχρεώσεις της. Περίληψη της αναφοράς 1234/2007 Ο αναφέρων εκφράζει την υποστήριξή του προς την αναφορά 1012/2007 της «Ομοσπονδιακής Ένωσης Εργαζομένων» (Unión Federal de Trabajadores) σχετικά με την εικαζόμενη παραβίαση, από την ισπανική νομοθεσία περί συντάξεων, του άρθρου 39 της Συνθήκης ΕΚ (Ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων) καθώς και του παραγώγου δικαίου (οδηγία 80/987/ΕΟΚ περί προσεγγίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών σχετικά με την προστασία των μισθωτών σε περίπτωση αφερεγγυότητος του εργοδότη και οδηγία 98/49/ΕΚ σχετικά με την προστασία των δικαιωμάτων συμπληρωματικής συνταξιοδότησης των μισθωτών και των μη μισθωτών που μετακινούνται εντός της Κοινότητας). Ο αναφέρων υποστηρίζει ότι η μεταφορά των ανωτέρω οδηγιών στο ισπανικό δίκαιο έχει οδηγήσει σε περιορισμό του δικαιώματος των εργαζομένων της τράπεζας Santander στην ελεύθερη κυκλοφορία, καθώς, αν φύγουν από την τράπεζα, στερούνται την κοινωνική ασφάλιση και τα φορολογικά τους οφέλη. 2. Παραδεκτό Η αναφορά 1012/2007 χαρακτηρίσθηκε παραδεκτή στις 6 Μαρτίου 2008. Η αναφορά 1234/2007 χαρακτηρίσθηκε παραδεκτή στις 18 Απριλίου 2008. Η Επιτροπή κλήθηκε να παράσχει πληροφορίες (άρθρο 192, παράγραφος 4, του Κανονισμού). 3. Απάντηση της Επιτροπής στην αναφορά 1012/2007, που ελήφθη στις 26 Σεπτεμβρίου 2008. Ο αναφέρων ζητεί την ακύρωση της μεταβατικής διάταξης 14, παράγραφος 2, του νόμου 30/1995 περί της οργάνωσης και εποπτείας της ιδιωτικής ασφάλισης και του κανονισμού του (R.D. 1588/1999), όπως αναθεωρήθηκε από το βασιλικό νομοθετικό διάταγμα 1/2002 που ρυθμίζει τα συνταξιοδοτικά προγράμματα και ταμεία. Ο ισχυρισμός είναι ότι οι ανωτέρω αναφερόμενοι κανόνες δεν είναι συμβατοί με το άρθρο 39 της Συνθήκης και το συναφές παράγωγο δίκαιο (οδηγία 80/987 περί προσεγγίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών σχετικά με την προστασία των μισθωτών σε περίπτωση αφερεγγυότητος του εργοδότη και οδηγία 98/49 περί ίσης μεταχείρισης όσον αφορά τη διατήρηση των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων), καθώς εξαιρούν τα χρηματοπιστωτικά, ασφαλιστικά και εμπορικά ιδρύματα από την παροχή συμπληρωματικής σύνταξης από εξωτερικά ταμεία, επιτρέποντάς τους να διατηρούν τα υφιστάμενα εσωτερικά ταμεία. Αντίθετα με τα εξωτερικά ταμεία που συγκροτούνται εξ ονόματος των εργαζομένων, τα εσωτερικά ταμεία εμφανίζονται ως περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας επί των οποίων ο υπάλληλος δεν έχει νομική απαίτηση έως τη συνταξιοδότησή του από την εταιρεία. Ο αναφέρων υποστηρίζει ότι η ελευθερία κυκλοφορίας των εργαζομένων περιορίζεται διότι οι εργαζόμενοι έχουν σαφείς δυσκολίες να αποδεχθούν προσφορές θέσεων εργασίας δεδομένου ότι αυτό θα συνεπαγόταν απώλεια οιουδήποτε δικαιώματος συμπληρωματικών PE414.108v01-00 2/6 CM\794518.doc

συντάξεων. Επιπλέον, ουδεμία νομική διάταξη προστατεύει αυτά τα δικαιώματα σε περίπτωση αφερεγγυότητας. Σε αυτό το πλαίσιο, ο αναφέρων εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο «τα δικαιώματα προσδοκίας» που χορηγεί η οδηγία 80/987 (για τα οποία δεν υπάρχει ρητός ορισμός στην ισπανική εθνική νομοθεσία) έχουν οριστεί από το ισπανικό Ανώτατο Δικαστήριο ως «δυνητικά δικαιώματα» στο πλαίσιο των εσωτερικών ταμείων, οδηγώντας σε μια ερμηνεία των δικαιωμάτων των εσωτερικών ταμείων ως «απλών προσδοκιών δικαιώματος». Τέλος, γίνεται επίκληση του άρθρου 234 της Συνθήκης, καθώς προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι τα ισπανικά εθνικά δικαστήρια έχουν αγνοήσει την υποχρέωσή τους να παραπέμψουν το θέμα στο ΔΕΚ. Παρά το γεγονός ότι έλαβε χώρα μακρά ανταλλαγή αλληλογραφίας σχετικά με το θέμα μεταξύ της Επιτροπής και της συνδικαλιστικής ένωσης που εκπροσωπείται εδώ από τον αναφέροντα, ουδεμία καταγγελία έχει καταχωριστεί στην Επιτροπή καθώς φαίνεται ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι συντελείται παραβίαση του κοινοτικού δικαίου. Συγκεκριμένα: - Το άρθρο 39 της Συνθήκης προβλέπει ότι η ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων συνεπάγεται την κατάργηση κάθε διακρίσεως λόγω ιθαγένειας μεταξύ των εργαζομένων των κρατών μελών όσον αφορά την απασχόληση, την αμοιβή και άλλους όρους εργασίας. Οι εν λόγω ισπανικοί κανόνες ισχύουν ανεξάρτητα από την ιθαγένεια του ενδιαφερόμενου εργαζόμενου. Επιπλέον, αν αληθεύει ότι οι ενδιαφερόμενοι εργαζόμενοι κινδυνεύουν να απολέσουν τα δικαιώματά τους όσον αφορά τη συμπληρωματική σύνταξη όταν θέτουν τέλος στη σύμβαση εργασίας τους προκειμένου να αναλάβουν εργασία σε νέο εργοδότη, φαίνεται ότι αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα από το αν ο τελευταίος είναι εγκατεστημένος στην Ισπανία ή σε άλλο κράτος μέλος. Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν μπορεί να υποστηριχθεί ότι οι εν λόγω κανόνες πλήττουν τους διακινούμενους εργαζόμενους περισσότερο από ό,τι τους ημεδαπούς εργαζόμενους και ότι αυτό θα μπορούσε να θέσει, συνεπώς, σε μειονεκτική θέση ιδιαίτερα τους πρώτους. - Είναι σαφές από τη νομολογία του Δικαστηρίου ότι το άρθρο 39 της Συνθήκης ΕΚ απαγορεύει όχι μόνο κάθε διάκριση, άμεση ή έμμεση, λόγω ιθαγένειας, αλλά και εθνικούς κανόνες οι οποίοι ισχύουν ανεξάρτητα από την ιθαγένεια των ενδιαφερομένων εργαζομένων αλλά παρακωλύουν την ελεύθερη κυκλοφορία τους. Ωστόσο, το Δικαστήριο στη νομολογία του έχει επίσης υποστηρίξει ότι η πιθανή απώλεια πλεονεκτήματος σε περίπτωση υποθετικού γεγονότος είναι μια ιδιαίτερα αβέβαιη και έμμεση πιθανότητα προκειμένου μια νομική διάταξη να επηρεάσει την αγορά εργασίας και να αποτελέσει εμπόδιο στην ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων. Σε αυτήν την περίπτωση ειδικότερα, το γεγονός παραμένει υποθετικό διότι δεν έχει παρουσιαστεί έως σήμερα συγκεκριμένη περίπτωση σχετικά με τον περιορισμό του δικαιώματος εργαζομένου στην ελεύθερη κυκλοφορία κατόπιν απώλειας των δικαιωμάτων συμπληρωματικής σύνταξης. - Το άρθρο 8 της οδηγίας 80/987/ΕΟΚ προβλέπει προστατευτικά μέτρα όσον αφορά τα δικαιώματα συμπληρωματικής σύνταξης εργαζομένων και πρώην εργαζομένων των οποίων οι εργοδότες βρίσκονται σε κατάσταση αφερεγγυότητας. Η μέθοδος με την οποία αυτός ο στόχος θα μπορούσε να επιτευχθεί αφήνεται στα κράτη μέλη, επιτρέποντας τη διατήρηση εσωτερικών ταμείων προαιρετικά και ως μεταβατικό μέτρο από ασφαλιστικά και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στην Ισπανία βάσει των απαιτήσεων που σχετίζονται με τη διοικητική έγκριση και εποπτεία, καθώς και των χρηματοοικονομικών και αναλογιστικών απαιτήσεων (οι οποίες θα πρέπει να είναι τουλάχιστον τόσο αυστηρές όσο και εκείνες που επιβάλλονται στα εξωτερικά μέσα) στις οποίες υπόκεινται. CM\794518.doc 3/6 PE414.108v01-00

- Η οδηγία 98/49 έχει πολύ περιορισμένο πεδίο εφαρμογής. Τα άρθρο 4 της οδηγίας 98/49/ΕΚ αφορά την προστασία των κεκτημένων δικαιωμάτων συμπληρωματικής σύνταξης των ατόμων που αποχωρούν από το σύστημα και διακινούνται σε άλλο κράτος μέλος, υπό τον όρο ότι μια τέτοια μορφή διατήρησης υφίσταται σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία ή/και με πρακτικές για άτομα που διακινούνται εντός της χώρας. Αν δεν υφίσταται μια τέτοια μορφή διατήρησης σε εθνικό επίπεδο, όπως στην περίπτωση της Ισπανίας για τον τραπεζικό τομέα, το άρθρο αυτό είναι άσχετο και δεν ισχύει. Η Επιτροπή εκφράζει κατανόηση για την κατάσταση του αναφέροντος, αναγνωρίζοντας την ύπαρξη διακριτικής μεταχείρισης εργαζομένων στον ισπανικό χρηματοπιστωτικό και ασφαλιστικό τομέα και την ανάγκη να διασφαλιστεί καλύτερη κατοχύρωση των κεκτημένων δικαιωμάτων στο πλαίσιο εσωτερικών ταμείων για συμπληρωματική σύνταξη στον ισπανικό τραπεζικό κλάδο. Με αυτόν ακριβώς τον στόχο της διασφάλισης του δικαιώματος για τους εργαζόμενους να αποκτούν τις ελάχιστες απαιτήσεις για την εδραίωση και διατήρηση των δικαιωμάτων συμπληρωματικής σύνταξης, η Επιτροπή ενέκρινε πρόταση οδηγίας σχετικά με τη βελτίωση της δυνατότητας μεταφοράς των δικαιωμάτων συμπληρωματικής συνταξιοδότησης. Η οδηγία αυτή βρίσκεται ακόμη υπό συζήτηση στο Συμβούλιο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και δεν έχει ληφθεί ακόμα τελική απόφαση για την έγκρισή της. Συμπέρασμα Υπό το πρίσμα των ανωτέρω, η Επιτροπή δεν θεωρεί ότι υπάρχουν επαρκείς λόγοι για να κινήσει διαδικασία επί παραβάσει. 4. Απάντηση της Επιτροπής, που ελήφθη στις 26 Οκτωβρίου 2009. Η Επιτροπή διερεύνησε περαιτέρω τα χαρακτηριστικά του εν λόγω συνταξιοδοτικού συστήματος. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που παρασχέθηκαν από την Banco Santander, φαίνεται ότι η τελευταία εφαρμόζει στην πραγματικότητα τρία διαφορετικά συστήματα συνταξιοδότησης. Το πρώτο σύστημα συνταξιοδότησης είναι το σύστημα που αποτελεί το αντικείμενο της αναφοράς (των αναφορών). Πρόκειται για ένα καθορισμένο σύστημα παροχών το οποίο είναι πλέον κλειστό διότι ισχύει αποκλειστικά για μέλη που εργάζονταν πριν από τις 8 Μαρτίου 1980. Στην πράξη, 5 639 εν ενεργεία εργαζόμενοι καλύπτονται από αυτό το σύστημα συμπληρωματικής συνταξιοδότησης επί συνόλου περίπου 20 000 εργαζομένων. Το εν λόγω σύστημα έχει 27 602 παθητικά μέλη (δικαιούχους). Το δεύτερο σύστημα συνταξιοδότησης δημιουργήθηκε το 2006. Η διαχείρισή του έχει ανατεθεί σε εξωτερικό ταμείο και καλύπτει όλους τους ενεργούς εργαζόμενους με διετή υπηρεσία (περί τα 20 000 ενεργά μέλη). Σε αντίθεση με το πρώτο σύστημα, τα δικαιώματα διατηρούνται σε περίπτωση παραίτησης ή απόλυσης, δεδομένου ότι το νέο αυτό σύστημα επιτρέπει τη μεταφορά θεμελιωμένων δικαιωμάτων. Τέλος, το 2008 δημιουργήθηκε ένα τρίτο σύστημα. Καλύπτει αποκλειστικά ανώτερα στελέχη (1 474 άτομα στις 31.12.2008) και η διαχείρισή του έχει ανατεθεί σε τρίτους. Σε περίπτωση παραίτησης ή απόλυσης δεν αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα, μολονότι υφίσταται περιορισμένη δυνατότητα μεταφοράς εντός του συγκεκριμένου τομέα. PE414.108v01-00 4/6 CM\794518.doc

Η Επιτροπή επισημαίνει ότι το πρώτο σύστημα το οποίο αποτελεί αντικείμενο της παρούσας αναφοράς δεν δέχεται νέα μέλη από τον Μάρτιο του 1980. Αυτό σημαίνει ότι ο αριθμός των εναπομεινάντων ενεργών μελών που θα μπορούσαν ακόμη να θιγούν από την έλλειψη δυνατότητας μεταφοράς συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων είναι σχετικά περιορισμένος και θα μειωθεί σημαντικά κατά τα προσεχή έτη. Όσον αφορά το δεύτερο σύστημα, τα δικαιώματα αναγνωρίζονται σε περίπτωση παραίτησης ή απόλυσης. Το τρίτο σύστημα, εντούτοις, φαίνεται να είναι παρεμφερές στη λειτουργία του με το πρώτο σύστημα που καταγγέλλεται από τον αναφέροντα (τους αναφέροντες). Αναφορικά με την υφιστάμενη νομοθεσία περί της ελεύθερης κυκλοφορίας και, ειδικότερα, αναφορικά με την οδηγία 98/49/ΕΚ σχετικά με την προστασία των δικαιωμάτων συμπληρωματικής συνταξιοδότησης των μισθωτών και των μη μισθωτών που μετακινούνται εντός της ΕΚ, το εν λόγω σύστημα συνάδει προς την ανωτέρω νομοθεσία. Το άρθρο 4 προβλέπει τη διατήρηση κεκτημένων (θεμελιωμένων) δικαιωμάτων για εργαζόμενους που αποχωρούν από κάποιο σύστημα και διακινούνται σε άλλο κράτος μέλος, στον βαθμό που μια τέτοια μορφή διατήρησης υφίσταται για εργαζόμενους που αποχωρούν από κάποιο σύστημα και διακινούνται εντός της ίδιας χώρας. Προφανώς, δεν ισχύει κάτι τέτοιο στην προκειμένη περίπτωση διότι εάν οι εργαζόμενοι διακινούνται σε άλλη εταιρεία εντός της ίδιας χώρας, χάνουν και αυτοί τα δικαιώματά τους. Η μοναδική δυνατότητα να διατηρηθούν τα εν λόγω δικαιώματα είναι «στην περίπτωση εθνικών ή διεθνών μεταφορών, ανεξαρτήτως χώρας προορισμού, εφόσον διατηρείται η απασχόληση στην τράπεζα ή σε οποιαδήποτε άλλη εταιρεία του ομίλου». Όσον αφορά την οδηγία 2008/94/ΕΚ (οδηγία για την αφερεγγυότητα), η Επιτροπή υπενθυμίζει ότι το άρθρο 8 αυτής απαιτεί από τα κράτη μέλη να εγκρίνουν μέτρα για την προστασία των συμπληρωματικών συντάξεων σε περίπτωση αφερεγγυότητας του εργοδότη. Ωστόσο, παρέχει στα κράτη μέλη αρκετή ελευθερία να αποφασίζουν επί των συγκεκριμένων μέτρων. Εν πάση περιπτώσει, δεν απαιτεί την ανάθεση των εσωτερικών συνταξιοδοτικών ταμείων σε τρίτους, όπως ισχυρίζονται οι αναφέροντες. Η Επιτροπή θεωρεί ότι η αυστηρή εποπτεία των δραστηριοτήτων της Banco Santander από τις ισπανικές αρχές, σε συνδυασμό με τα δικαιώματα προτεραιότητας που χορηγούνται σε συνταξιοδοτικές πιστώσεις, πληροί την απαίτηση του άρθρου 8 της οδηγίας για την αφερεγγυότητα. Εντούτοις, η Επιτροπή εκφράζει την κατανόησή της για την κατάσταση του αναφέροντα, αναγνωρίζοντας την ύπαρξη διακριτικής μεταχείρισης εργαζομένων στον ισπανικό χρηματοπιστωτικό και ασφαλιστικό τομέα και την ανάγκη να διασφαλιστεί καλύτερη κατοχύρωση των θεμελιωμένων δικαιωμάτων για συμπληρωματική σύνταξη στον ισπανικό τραπεζικό κλάδο. Τα συστήματα κοινωνικής προστασίας στα διάφορα κράτη μέλη οφείλουν πράγματι να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της γήρανσης του πληθυσμού. Οι μεταρρυθμίσεις που έχουν εγκρίνει ή προτίθενται να εγκρίνουν τα περισσότερα κράτη μέλη προσανατολίζονται στην περαιτέρω ανάπτυξη των συστημάτων συμπληρωματικής συνταξιοδότησης, κάτι που προάγουν ενεργά πολλά κράτη μέλη. Είναι, συνεπώς, σημαντικό να διασφαλιστεί ότι οι κανόνες που διέπουν τη λειτουργία των εν λόγω συστημάτων δεν παρεμποδίζουν την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων μεταξύ των κρατών μελών ή την κινητικότητα εντός ενός κράτους μέλους, περιορίζοντας κατ αυτόν τον τρόπο τις δυνατότητες συσσώρευσης CM\794518.doc 5/6 PE414.108v01-00

επαρκών συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων από τους διακινούμενους εργαζόμενους έως τη λήξη της επαγγελματικής σταδιοδρομίας τους. Η αδυναμία επίτευξης αυτού του στόχου θα μειώσει την ευελιξία και την αποτελεσματικότητα της αγοράς εργασίας. Με αυτόν ακριβώς τον στόχο της διασφάλισης ότι οι εργαζόμενοι που διακινούνται και αλλάζουν θέσεις εργασίας μεταξύ των κρατών μελών ή εντός του ίδιου κράτους μέλους δεν θα απολέσουν τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα κατά τη διαδικασία αυτή, η Επιτροπή υπέβαλε τον Οκτώβριο του 2005 πρόταση οδηγίας σχετικά με τη βελτίωση της δυνατότητας μεταφοράς των δικαιωμάτων συμπληρωματικής συνταξιοδότησης. Η εν λόγω πρόταση ορίζει τις ελάχιστες απαιτήσεις για την απόκτηση, τη διατήρηση και τη μεταφορά δικαιωμάτων συμπληρωματικής συνταξιοδότησης. Ακόμα, η πρόταση αποσκοπεί στο να βελτιώσει την ενημέρωση που παρέχεται στους εργαζομένους σχετικά με τις συνέπειες της κινητικότητας στα δικαιώματα συμπληρωματικής συνταξιοδότησης. Κατόπιν εκτεταμένων συζητήσεων, συμπεριλαμβανομένης της εξέτασης από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η Επιτροπή υπέβαλε τροποποιημένη πρόταση τον Οκτώβριο του 2007. Η εν λόγω τροποποιημένη πρόταση επικεντρώνεται στην έγκαιρη απόκτηση συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και τη συνακόλουθη διατήρησή τους, και διαγράφει το στοιχείο της μεταφοράς από την αρχική πρόταση. Συμπέρασμα Εάν η πρόταση οδηγίας εγκριθεί όπως τροποποιήθηκε, θα έχει καταφανώς αντίκτυπο σε καταστάσεις όπως αυτές που περιγράφονται στην αναφορά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση που θίγεται στην παρούσα αναφορά, δεδομένου ότι τα κλειστά συστήματα εξαιρούνται από τις διατάξεις της τροποποιημένης πρότασης οδηγίας, η τελευταία δεν θα είναι εφαρμοστέα στο πρώτο σύστημα. Εντούτοις, για ανοικτά συστήματα όπως το τρίτο σύστημα που εφαρμόζει η Banco Santander, η έγκαιρη απόκτηση συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων θα αποτελεί τον κανόνα και το οικείο σύστημα θα πρέπει να προσαρμοστεί αναλόγως. Ωστόσο, παρά τις εν λόγω αναθεωρήσεις και τις επίπονες προσπάθειες που έχουν γίνει από διάφορες Προεδρίες, δεν έχει καταστεί ακόμα δυνατή η επίτευξη συμφωνίας επί της οδηγίας αυτής. PE414.108v01-00 6/6 CM\794518.doc