''Μιλω ντας επιγραμματικα για την ανα γκη δημιουργι ας του νε ου ανθρω που''
''Ο άνθρωπος δεν αρκείται πια στις μέχρι τώρα θεωρήσεις φιλοσοφικές και μη και νιώθει την ανάγκη δημιουργίας μιας δικής του νέας κοσμοθεωρίας.''
Σύνοψις- Ένα μουσείο όπου τα εκθέματα είναι άνθρωποι. Ακίνητοι, όρθιοι, ξεχασμένοι από τα χρόνια. Με λάσπες και λευκή μπογιά να στάζει από πάνω τους. Ένας ήρωας από το Τώρα τους φέρνει ξανά στη ζωή για κάποιο λόγο. Το κείμενο της παράστασης δεν θα έχει προετοιμαστεί. Θα βρίσκεται στους τοίχους της σκηνής και θα έρθουν σε επαφή με αυτό οι ηθοποιοί την ημέρα της παράστασης. Κατά την διάρκεια των προβών το κείμενο θα υπάρχει αναρτημένο στο διαδίκτυο έτσι ώστε να έχουν όλοι πρόσβαση σε αυτό και να μπορούν να συμπληρώσουν αλλά και να σβήσουν και να αλλάξουν πράγματα με βάση τις ανάγκες που τους δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια των προβών. Αναφορά στο κείμενο δεν θα γίνεται στις πρόβες αλλά μονάχα αυτοσχεδιασμοί επάνω στις θεματικές αυτού.με σειρά που θα τους έχει δωθεί από πριν, θα τρέχουν να πουν τις ατάκες τους σε ένα μικρόφωνο που θα κρέμεται στο κέντρο της σκηνής. Μια αρένα. Ένα πείραμα. Η ανάγκη μας να εκφράσουμε τις σκέψεις μας.
Δείγμα Γραφής- Ένας άνδρας καταβρεγμένος στη μέση της σκηνής ανασαίνει σε ένα μικρόφωνο. Ένα λεπτό. Εμφανίζεται αριστερά μια γυναίκα που κρατάει το κοσμικό αυγό. Το γλείφει. Μετά από λίγο εμφανίζεται στα δεξιά μια γυναίκα η οποία γεννάει όρθια το παιδί της. Σε κάποιο άλλο σημείο στη σκηνή εμφανίζεται ένας γυμνός άνδρας ο οποίος βγάζει χώμα από τα πλευρά του και το κάνει λάσπη με το νερό που του προσφέρει ο καταβρεγμένος άνδρας. Ο καταβρεγμένος άνδρας συνεχίζει να ανασαίνει στο μικρόφωνο και με μια ανάσα δηλώνει πως: Ξέρω όλες τις ερωτήσεις μα όχι τις απαντήσεις. 1. Με τι μοιάζει ο κόσμος μέσα από τον πλακούντα; 2. Γιατί επέλεξα να γεννηθώ εδώ; 3. Πόσο οξυγόνο χρειάζονται οι πνεύμονές μου για να κλάψω; 4.Γιατί χρειάζομαι κάποιον να μου μάθει να περπατάω; 5. Γιατί χρειάζομαι κάποιον να μου μάθει να μεγαλώνω; 6. Γιατί χρειάζομαι δώδεκα χρόνια για να μάθω τι θέλω γίνω; 7. Πότε μαθαίνω πώς λειτουργεί ο χρόνος; 8. Πότε μαθαίνω να ελέγχω τον χρόνο; 9. Πότε συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να αποφύγω τον θάνατο; 10. Πότε παραδίδω τα όπλα μου; 11. Πώς αλλάζω το ήδη γνωστό; 12. Πώς δημιουργώ τον δικό μου χρόνο; 13. Πώς δημιουργώ τον δικό μου εαυτό; 14. Πώς ; 15. Πώς γεννιέται ο νέος άνθρωπος; Η γυναίκα με το κοσμικό αυγό του αρπάζει το μικρόφωνο. Γυναίκα με κοσμικό αυγό: Το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό; Η γυναίκα που μόλις γέννησε το παιδί της με βίαιη κίνηση της το αρπάζει και αυτή με τη σειρά της. Γυναίκα που γέννησε μόλις το παιδί της: Όλες οι απαντήσεις βρίσκονται στη μητέρα. Φύση. Ο άνδρας που έβγαζε χώμα από το πλευρό του βγάζει μια κραυγή. Οι γυναίκες πέφτουν κάτω. Ο καταβρεγμένος άνδρας ατάραχος. Ο άνδρας με το χώμα παίρνει το μικρόφωνο.
Ο άνδρας με το χώμα: Πιστεύω εις έναν Θεό πατέρα παντοκράτορα. Αλλαγή σκηνικού. Το τοπίο μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Ο καταβρεγμένος άνδρας πιάνει το μικρόφωνο: 17 Αυγούστου, μια ημέρα πριν μάθω την αλήθεια. Κοιτάζει από ψηλά κάτι που δεν καταλαβαίνω τι είναι. Με κοιτάει και αυτό. Είχα πιει αρκετό νερό και έπρεπε να πάω στην τουαλέτα μα δεν το έκανα. Δεν υπήρχε χώρος για βιολογικές ανάγκες, έπρεπε να βρω την απάντηση. Συνέχιζα να κοιτάω αυτό που δεν καταλάβαινα τι είναι. Μικρές σταγόνες ούρων έβρεχαν το εσώρουχό μου, μα δεν ήταν ενοχλητικό. Όχι δεν ήταν. Έπρεπε να βρω τις απαντήσεις έπρεπε να μάθω ποιός είμαι. Γιατί είχε φτάσει τό τέλος μου. Όλοι έλειπαν λόγω διακοπών και είχα μείνει μόνος να προσπαθώ να βρω απαντήσεις σε ερωτήματα που μας αφορούν. Τους το είχα πει. Επέμενα. Να είστε εδώ, δεν θα τα καταφέρω. Το προηγούμενο βράδυ είδα ένα όνειρο, μια γυναίκα με το κοσμικό αυγό, ένας άνδρας μάλλον ο Αδάμ, λίγο πριν δημιουργήσει την Εύα, είδα και την μάνα μου. Σιωπά. Σιωπά. Είδα και την μάνα μου να με γεννά και αυτό ήταν! Μου δημιουργήθηκαν ερωτήματα που δεν μου είχαν δημιουργηθεί ποτέ. Πού ήμουν πριν και πού θα είμαι μετά; Και γιατί αυτό που είμαι είναι αυτό που είναι. Και άλλες τέτοιες φιλοσοφικές αηδίες που δεν μπορούν να απαντηθούν από κανέναν. Κανένας! Αυτός τα ξέρει όλα! Ο κανένας! Αυτός που ονομάζουμε Θεό! Ξύπνησα για λίγα δευτερόλεπτα και ξανακοιμήθηκα. Συμμετείχα σε ένα όργιο λέει. Όλες οι γυναίκες έμεναν έγκυοι. Γύρω στις δώδεκα γυναίκες. Δεν χρειαζόταν εκσπερμάτωση. Αρκούσε η διείσδυση. Χιλιάδες μωρά. Ατελείωτες γέννες. Και γω ως πατέρας. Σιωπά. Δεν μπορώ να συνεχίσω για πολύ να είμαι αυτό που είμαι. Δεν μπορεί να συνεχίσει αυτή η εξαθλίωση αν επιθυμούμε να οδηγηθούμε προς το νέο. Πρέπει να ξαναγγενηθώ. Αποφάσισα να κοιμηθώ μήπως και παρενέβαινα στο όνειρο με τη μητέρα μου. Να επιστρέψω στη μήτρα μου. Μα η μητέρα με έβγαζε. Πίεζε προς τα έξω, προς τον κόσμο. Και γω έκλεγα. Και ζαλιζόμουν από το οξυγόνο. Και έκλεγα. Σιωπή. Με τι μοιάζει ο κόσμος μέσα από τον πλακούντα; Προσπαθούσα να θυμηθώ πώς ήταν ο κόσμος έχοντας μηδενική μνήμη. Καμία θεωρία μέχρι τώρα. Τίποτε δεν ήταν αρκετό. Απαραίτητη θεωρήθηκε η ανάγκη δημιουργίας του νέου ανθρώπου. Σιωπή. Σιωπή.
Δείγμα γραφής 2 Είναι στιγμές, αλήθεια,που αναρωτιέμαι: Και μου ρχονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι στο μυαλό,που φωνάζουν για να ακουστεί το κενό τους. Αλήθεια, αυτό είμαι; Αυτό θέλω; Και συνεχίζω, ο μόνος τρόπος που βρίσκει η ανθρωπότητα για να αντιδράσει, είναι η κραυγή; Το ξέσπασμα; Νομίζω πως το ανθρώπινο είδος φοβάται πως ήρθε μια παρακμή, η οποία παραδόξως υπήρχε από πάντα. Μήπως -και λέω μήπως γιατί Θεός δεν είμαι ούτε δούλος- εφόσον μας δόθηκαν τα ιδανικά μάτια για να δούμε τη βρωμιά, μας έχουν δοθεί και τα ιδανικά χέρια για να την πετάξουμε από το παράθυρο; Και προς τί η τόση σύγχισης! Προς τί ο φόβος της αποτυχίας! Προς τί η προσκόλληση στο παρελθόν! Οι ήρωές μας κατέληξαν στον θάνατο. Θέλετε να πεθάνουμε και μεις; Ή θέλετε να βρούμε τρόπους να είμαστε ένδοξοι και στην αειζωία; Και για να κλείσω γιατί όσο περνάει η ώρα γίνομαι φλύαρος. Αφού αναρωτηθώ άλλες δέκα αν αυτό είμαι και αν αυτό θέλω, θα στρέψω τον παραμορφωτικό καθρέπτη προς τα πάνω μας, να σταθώ έτσι σίγουρος στα πόδια μου,σκεπτόμενος πως αυτό που είμαι δεν εμπεριέχει δυστυχώς αυτό που παλεύω να γίνω. 18.11.2012 23:19
Συντελεστές- Κείμενο Σκηνοθεσία Θωμάς Διάφας-η ομάδα Δραματουργική επεξεργασία Σεμέλη Χαβιάρα Επιμέλεια Κίνησης Αθηνά Αλεξοπούλου Σκηνική Κατασκευή- Κοστούμια Δανάη Ηλιοπούλου Μουσική Εντγκάρντο Κάμπος Συμμετέχουν 10 ηθοποιοί-περφόρμερς Τεχνικά Χαρακτηριστικά: 2 μικρόφωνα Στην παράσταση γίνεται χρήση ύδατος. Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους. Διάρκεια: 2 ώρες περίπου