Προβληματική σύνδεση αιτίων και φαινομένων ή πώς ο τζιχαντισμός σύμφωνα με τους έλληνες διανοούμενους είναι η τελευταία ελπίδα ενός νέου κόσμου

Προβληματική σύνδεση αιτίων και φαινομένων ή πώς ο τζιχαντισμός σύμφωνα με τους έλληνες διανοούμενους είναι η τελευταία ελπίδα ενός νέου κόσμου Στην προσπάθεια ανεύρεσης των αιτίων του φαινομένου του τζιχαντισμού έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις, οι οποίες κινούνται από αυτήν του μέσου ανθρώπου που θεωρεί τον τζιχαντισμό ως ένα μίγμα θρησκευτικού φανατισμού και σχιζοφρενικής συμπεριφοράς μέχρι αυτήν του "αριστερού" διανοούμενου που θεωρεί τον τζιχαντισμό ως αναπόφευκτη συνέπεια του δυτικού ιμπεριαλιστικού πολέμου και της οικονομικής εξαθλίωσης. Η πιο ακραία πάντως άποψη που έχει διατυπωθεί ήταν αυτή του Αυγουστίνου Ζενάκου στο Unfollow, όπου εξισώνει τον τζιχαντισμό με ένα νέο διαφωτισμό παρόμοιο με αυτόν που συνέβη στη Δύση τον 18ο αιώνα και αφύπνισε τις εθνικές συνειδήσεις πάνω στο τρίπτυχο 'ελευθερία - ισότης - αδελφότης'. Αρχικά φαντάστηκα ότι αποτελούσε σάτιρα, αλλά μετά από μια κοπιαστική και ενδελεχή ανάγνωση, αντιλήφθηκα ότι ο συγγραφέας του άρθρου κατέκρινε σφόδρα τους δυτικούς και υπερασπιζόταν τους τζιχαντιστές ως φορείς ενός νέου ιδανικού για την ανθρωπότητα. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, καταλήγοντας με κάποια σχόλια για το επίμαχο αυτό άρθρο. Η ανεύρεση των αιτίων ήταν πάντα μια δύσκολη διαδικασία, ακόμη και στον χώρο των φυσικών φαινομένων, πόσο μάλλον στον χώρο της κοινωνικής συμπεριφοράς. Οπότε, όσον αφορά τις δικές μου απόπειρες ανεύρεσης των αιτίων παραδέχομαι ότι είναι κατ' ανάγκη μερικές, ατελείς και μη οριστικές, σε αντίθεση με την βεβαιότητα των 'διανοουμένων' μας, που έχουν καταλήξει με εκπληκτική άνεση, ακολουθώντας το μαρξιστικό εργαλείο της ταξικής πάλης, πως η αναγκαία και ικανή συνθήκη του τζιχαντιστικού φαινομένου είναι η κοινωνική εξαθλίωση και η εθνική υποτέλεια των λαών της Μ. Ανατολής από τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις του κεφαλαίου είτε υπό τη μορφή των στρατιωτικών επεμβάσεων είτε υπό τη μορφή των ξένων και εγχώριων μονοπωλίων. Πολλοί παράγοντες υποβοηθούν την εμφάνιση ενός φαινομένου, χωρίς όμως να αποτελούν ικανές ή αναγκαίες συνθήκες. Υπενθυμίζω ότι το Α είναι ικανή συνθήκη (επαρκής αιτία) ενός φαινομένου Β, εφόσον η παρουσία του Α και μόνο επαρκεί για την πρόκληση του Β (πχ. Α: λήψη υδροκυανίου, Β: θάνατος). Επίσης το Α είναι αναγκαία συνθήκη του Β όταν είναι αδύνατη η εμφάνιση του Β χωρίς την παρουσία του Α (πχ. Α: οξυγόνο ατμόσφαιρας, Β: ζωή). Θεωρώ λοιπόν ότι η κοινωνική εξαθλίωση και η εθνική υποτέλεια, είτε οφείλονται στις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού είτε όχι, δεν είναι ούτε ικανή ούτε αναγκαία συνθήκη του τζιχαντισμού. Θα ήταν η κοινωνική εξαθλίωση και η εθνική υποτέλεια ικανή συνθήκη του τζιχαντιστικού φαινομένου αν αρκούσαν για την εμφάνισή του, αλλά πολλά παραδείγματα από την ιστορία μιλούν περί του αντιθέτου. Γιατί η φτώχεια και η εθνική υποτέλεια που υφίσταντο οι λαοί της Λατινικής Αμερικής ή η κατάσταση δουλείας της κοινότητας των μαύρων στις ΗΠΑ δεν οδήγησαν σε εξεγέρσεις καταστροφής κάθε πολιτισμού, σε κοινωνική απομόνωση και ηθικό/ φυσικό βιασμό κάθε γυναίκας, καθώς και εκτεταμένες γενοκτονίες κάθε αντίπαλης φατρίας; Δεν υποστηρίζω ότι οι εξεγέρσεις είναι αναίμακτες και βελούδινες. Απεναντίας είναι σχεδόν πάντα βουτηγμένες στο αίμα. Αν μελετήσουμε όμως τα ιστορικά γεγονότα, η επαναστατική βία είναι συνήθως στοχευμένη ενάντια σε συγκεκριμένους αντιπάλους τους το ιδεολογικό μανιφέστο μιλά για ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες, εξάλειψη κάθε πηγής αδικίας εις βάρος τους και τέλος η πιο εύλογη πρακτική είναι η αναζήτηση ερεισμάτων και η συγκρότηση των περισσότερων δυνατών συμμαχιών. Ικανή συνθήκη λοιπόν μιας κοινωνικής ή εθνικής εξέγερσης για ίσα δικαιώματα, ελευθερία έκφρασης και κοινωνική δικαιοσύνη μπορεί όντως να θεωρηθεί η κοινωνική εξαθλίωση και υποτέλεια. Μόνο που η εξέγερση των τζιχαντιστών δεν αγωνίζεται ούτε για ίσα δικαιώματα, ούτε για ελευθερία έκφρασης ούτε για κοινωνική δικαιοσύνη, καθώς πολεμά για κυριαρχία πάνω σε όλους τους λεγόμενους άπιστους λαούς,

για απόλυτο έλεγχο της έκφρασης των ανδρών ώστε να τηρείται επακριβώς αλλά με τη δική τους στενότατη ερμηνεία ο λόγος του Κορανίου, καθώς και για ολοκληρωτική εξαφάνιση των γυναικών από το κοινωνικό γίγνεσθαι Θα ήταν η κοινωνική εξαθλίωση και η εθνική υποτέλεια αναγκαία συνθήκη του τζιχαντιστικού φαινομένου αν είναι αδύνατη η εμφάνιση αυτού του φαινομένου χωρίς την παρουσία τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει, καθώς πλουσιότατες χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ εξέθρεψαν και εξήγαγαν ακριβώς αυτές τις αντιλήψεις και πρακτικές. Συνεπώς, η κοινωνική εξαθλίωση και η εθνική υποτέλεια δεν αποτελούν μόνες τους ή σε συνδυασμό ούτε ικανή ούτε αναγκαία αιτία του τζιχαντιστικού φαινομένου, παρά μόνο παράγοντες, οι οποίοι, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του κάθε ατόμου, μπορούν είτε να το αφυπνίσουν είτε να το συσκοτίσουν. Ικανές ή αναγκαίες συνθήκες (αν υπάρχουν) θα πρέπει να αναζητηθούν αλλού. Πιο συγκεκριμένα, θεωρώ αναγκαίες συνθήκες (συνθήκες δηλαδή που αν απουσιάζουν δεν μπορεί να φυτρώσει και να ευδοκιμήσει το φαινόμενο του τζιχαντισμού) τη συστηματική προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου, τη σαδιστική τάση για απόλυτη κυριαρχία επί του άλλου και τον τρόμο απέναντι στην ηδονή και την απόλαυση. Ποια άλλα γνωστά φαινόμενα μπορούν να συσχετιστούν με αυτές τις συνθήκες; φυσικά ο φασισμός. Αυτό είναι άλλωστε το στοιχείο που θέλω να τονίσω, ότι δηλαδή ο τζιχαντισμός είναι γνήσιος φασισμός και μάλιστα ο γνησιότερος δυνατός και όπως και ο φασισμός είναι κατά μείζονα λόγο βαριά ψυχική διαστροφή και κατά ελάσσονα λόγο πολιτικό φαινόμενο, ομοίως και ο τζιχαντισμός είναι πρωτίστως πνευματική ανωμαλία και δευτερευόντως πολιτικό θέμα. Εφόσον αυτές είναι αναγκαίες συνθήκες, η ακύρωση οποιασδήποτε από αυτές θα αδυνάτιζε και τέλος θα εξάλειφε το τζιχαντιστικό φαινόμενο. Δεν είναι λοιπόν η λύση ούτε η οικονομική ευημερία ούτε η εθνική αυτονομία, όσο μέσα σε αυτές τις συνθήκες κυριαρχεί η προπαγάνδα, η επιβολή της 'αλήθειας' πάνω στους 'πλανημένους' και η απόλυτη καταδίκη ως σατανικής της απόλαυσης με ιδίαιτερη βέβαια έμφαση στη γυναικεία απόλαυση. Αντίθετα η δυνατότητα πληροφόρησης και άλλων εκτός της κυρίαρχης απόψεων, η εκμάθηση από μικρή ηλικία της ανοχής και η μετριοπαθής έστω αποδοχή του σώματος και των φυσικών του ενστίκτων θα εκμηδένιζαν μέσα σε μία γενιά την πανούκλα όχι μόνο του τζιχαντιστικού φαινομένου αλλά και όλων των διεστραμμένων αντιλήψεων της ισλαμικής ιδεολογίας, όπου αυτές εκφράζονται στο Κοράνι ή τη Σαρία. Η ανοικτή πλέον σύγκρουση των δυτικών κοινωνιών με τις ισλαμιστικές κοινότητες είτε στη δυτική είτε στην ανατολική επικράτεια είναι κατά βάση μια σύγκρουση ενάντιων πολιτιστικών αξιών και νοοτροπιών και όχι μια ταξική πάλη, όπως θέλουν να την παρουσιάσουν οι μονολιθικοί απολογητές της μαρξιστικής ανάλυσης και του ιστορικού υλισμού. Από τη μια στέκει η ανεκτικότητα και ο σεβασμός στην άλλη άποψη, παρά την όποια διαφωνία μαζί της, μετά από αιώνες πάλης, με καθοριστικό σταθμό τον Διαφωτισμό που κονιορτοποίησε και τα τελευταία ερείσματα του θεοκρατικού λόγου στη Δύση. Από την άλλη στέκει η τυφλή πίστη σε μια απόλυτη αλήθεια, για την οποία μάλιστα υπάρχει η ιερή υποχρέωση να επιβληθεί σε όλους με αντίτιμο, αν την αρνηθούν, τη σφαγή τους. Δεν είναι σύγκρουση φυλών ούτε καν θρησκειών, είναι σύγκρουση φιλοσοφιών και στάσεων ζωής, που ενδύονται θρησκευτικό λόγο για να μπορούν να επεκταθούν. Είναι αγώνες μιμιδίων, ιδεών που υπάρχουν στο πνευματικό πεδίο και προσπαθούν να βρουν φορείς για να εκφραστούν. Είναι πραγματικά μια δραματική πνευματική σύγκρουση, μεταξύ του πνεύματος της δημιουργίας και της ανοχής από τη μια και του πνεύματος της καταστροφής και της επιβολής από την άλλη. Στη σύγκρουση αυτή δεν υπάρχουν καλές και κακές φυλές, καλές και κακές θρησκείες, υπάρχουν φωτεινές και σκοτεινές δυνάμεις που αγωνίζονται με πεδίο μάχης τις καρδιές των ανθρώπων. Ο κάθε άνθρωπος είναι μια δυνατότητα και προς τις δυο κατευθύνσεις, ισότιμοι όλοι κατά τη στιγμή της γέννησής τους. Ανάλογα όμως με το περιβάλλον, τα ερεθίσματα θα είναι καθοριστικά για την διαμόρφωση του χαρακτήρα και της

προσωπικότητάς του. Όποιος γεννιέται σε ένα περιβάλλον όπου από την πρώτη στιγμή βομβαρδίζεται από συνθήματα μίσους για ολόκληρες κατηγορίες ανθρώπων, έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να καταλήξει σε ένα άνθρωπο που ζει μόνο με τη βία, την τάση της καταστροφής και την αδυναμία πραγματικής συναλλαγής με τον συνάνθρωπο. Αυτό είναι το πεδίο και η βαθύτερη αιτία δημιουργίας τζιχαντιστών και όχι ο οικονομικός ιμπεριαλισμός των ισχυρών. Και από την ανάλυση αυτή διαφαίνεται και ο μόνος τρόπος επίλυσης του προβλήματος, η δημιουργία ρωγμών στο αυταρχικό τους σύστημα, μέσα από τις οποίες να περάσει λίγο λίγο και η άλλη εικόνα, ενός κόσμου του οποίου οι κύριες αξίες είναι ο σεβασμός στον άλλο, η ελευθερία του λόγου, η απάλυνση του ανθρώπινου πόνου νοητικού, ψυχικού ή σωματικού και η επισήμανση των θανάσιμων κινδύνων του δογματισμού και του φανατισμού. Θα τελειώσω παρουσιάζοντας κάποια αποσπάσματα του άρθρου «ο τζιχαντισμός είναι διαφωτισμός», μαζί με δικά μου σχόλια, ως την πιο ακραία μορφή σύμπλευσης των δήθεν διανοούμενων της χώρας με τους θεοκράτες σφαγείς της Ανατολής. Αυγουστίνος Ζενάκος & Χρήστος Νάτσης Unfollow Τεύχος Δεκεμβρίου 2015: Το Ισλαμικό Κράτος είναι Διαφωτισμός Οι τζιχαντιστές, με τη σειρά τους, εννοιολογούνται ως τα υποκείμενα του διαρκούς παρόντος της βίας. Δεν κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να ασκούν βία. Αυτό που συσκοτίζεται εδώ είναι η πασιφανής εθνογενετική διαδικασία: η οικοδόμηση του συμβολικού Έθνους και η εγγραφή των σωμάτων από τη στιγμή της γέννησής τους στη στιγμή της γέννησής του. Υποστηρίζουν δηλαδή σε αυτό το σημείο οι συγγραφείς ότι το σφαγιαστικό κίνημα του ISIS με την καταστροφή κάθε εθνοτικής ή θρησκευτικής ομάδας και την διάλυση κάθε πολιτιστικού στοιχείου (όπως στην Παλμύρα πριν λίγο καιρό, και όπως παλιότερα με την ανατίναξη των ελληνιστικών βουδών από τους Ταλιμπάν) στο πέρασμα του είναι ο απλά ο φορέας μιας ακόμη εθνογενετικής διαδικασίας, χωρίς να δίνει καμία σημασία στα αναλυθέντα προηγουμένως ποιοτικά χαρακτηριστικά του, τα οποία δεν συναντώνται σε κανένα άλλο ιστορικό κίνημα εθνογένεσης. Δεν εννοώ ότι κατά την διάρκεια μιας επανάστασης εκλείπουν τα έκτροπα και τα εγκλήματα αλλά εννοώ ότι οι προγραμματικές αρχές των εθνογενετικών επαναστάσεων της ιστορίας δεν ήταν ποτέ η εξάλειψη κάθε πολιτιστικού στοιχείου, όπως η ποίηση, η λογοτεχνία, οι εικαστικές τέχνες, και ο βιασμός της γυναίκας ηθικά και σωματικά. Κατά ένα περίεργο τρόπο είναι σαν οι συγγραφείς να αποδέχονται ότι ιστορικά πάντα η γένεση ενός έθνους συνδέεται με την καταστροφή κάθε υπάρχοντος πολιτισμού και την οικοδόμηση πάνω στα εναπομείναντα ερείπια μιας κοινωνίας με τον μισό πληθυσμό (γυναίκες) σε μόνιμο έλεγχο και υπό διαρκή απειλή. Στη συνέχεια μάλιστα βλέπουν το τζιχαντιστικό κίνημα ως μια συνέχεια όχι των μεσαιωνικών ισλαμικών κατακτήσεων αλλά των αραβικών εξεγέρσεων του 1916-1918, παρά το γεγονός ότι οι εξεγέρσεις αυτές δεν είχαν θεοκρατικό υπόβαθρο αλλά καθαρά πολιτικό με στόχο την απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό σε συμμαχία μάλιστα με τους αγγλογάλλους, ενώ οι τζιχαντιστές δεν εκφράζουν καμία θετική πρόταση για το μέλλον (επαγγέλλονται μόνο ποινές και απαγορεύσεις) και δεν έχουν κάνει καμία συμμαχία με οποιοδήποτε κράτος γιατί όλα τα θεωρούν προδοτικά και σατανικά. Νομίζω ότι η ιστορική αυτή σύνδεση είναι όχι μόνο ατυχής αλλά και προσβλητική για τα κινήματα εκείνα των αρχών του 20 ου αιώνα. Άλλωστε η παρανοϊκή αυτή σύνδεση που κάνουν οι συγγραφείς ολοκληρώνεται με την εξής φράση «Το Ισλαμικό Κράτος ανήκει πολύ περισσότερο σ έναν απολύτως νεωτερικό εθνικισμόπαναραβισμό». Κάθε σχόλιο περιττεύει για τον χαρακτηρισμό του ISIS ως νεωτερικού (lol) και ως παναραβικού, τη στιγμή που έχει εξολοθρεύσει στο πέρασμά του τα περισσότερα αραβικά φύλα και τη στιγμή που οι περισσότεροι αραβικοί πληθυσμοί βλέπουν τον ISIS ως τον μεγαλύτερο εχθρό και δυνάστη τους.

«Αυτό που κανένας δεν θέλει να δει εδώ είναι πως το Ισλαμικό Κράτος δεν αποκεφαλίζει απλώς, αλλά οργανώνει πληθυσμούς και θεσπίζει διοίκηση και δικαστικό σύστημα». Εδώ οι συγγραφείς μας λένε ότι αποκεφαλίζουν μεν οι ισλαμιστές αλλά ταυτόχρονα έχουν ξεκινήσει να κυβερνούν μέσα από ένα σύστημα διοίκησης και ένα δικαστικό σύστημα. Εδώ η απορία του αναγνώστη είναι απέραντη και επανέρχεται η υποψία ότι το άρθρο αυτό μπορεί να είναι μια καλά στημένη σάτιρα. Μπορεί οι συγγραφείς να υπερασπίζονται τη διοίκηση και το νομικό σύστημα του ISIS; Ένα σύστημα δηλαδή του πιο ακραίου αυταρχισμού, όπου όποιος διαφωνεί στο ελάχιστο αποκεφαλίζεται ή καίγεται ζωντανός μέσα στα κλουβιά ή αν είναι γυναίκα βιάζεται κατά συρροήν ή πωλείται στα σκλαβοπάζαρα; Αυτά είναι τα ιδανικά διακυβέρνησης των συγγραφέων; «Κανένας δυτικός 'προοδευτισμός', ωστόσο, δεν διανοείται να φτάσει στο σημείο να δει τον Άλλον ως το πολιτικό υποκείμενο εκείνο που μέσα από τον πόλεμο που διεξάγει και τον Τρόμο που προκαλεί και διαχειρίζεται, μετέχει ο ίδιος σε μια διαδικασία παραγωγική του ίδιου του εαυτού. Είναι μια διαδικασία που αφενός τον χειραφετεί και τον ενδυναμώνει απέναντι στην ανελευθερία που βιώνει (κυριολεκτικά διανοίγει για τον ίδιο ένα χώρο ελευθερίας που προηγουμένως δεν υπήρχε)» Και οι εκπλήξεις συνεχίζουν. Εδώ οι συγγραφείς θεωρούν την πολιτική τακτική των σφαγών, των βιασμών, των βασανιστηρίων, της φίμωσης κάθε αντίθετης άποψης ως χειραφέτηση και διάνοιξη ενός χώρου ελευθερίας εκεί όπου δεν υπήρχε. Και πάλι η θέση αυτή είναι μια απέραντη προσβολή των λαών που υφίστανται αυτήν την εκτεταμένη εθνοκάθαρση από τον ISIS. Μου θυμίζει μάλιστα τον ενθουσιασμό των αριστερών προοδευτικών της Γαλλίας (κύκλου Σαρτρ κλπ) για την ισλαμική επανάσταση του Χομεϊνί και την ανατροπή του καθεστώτος του Σάχη. Θα ήταν χρήσιμο για τους συγγραφείς να παρακολουθήσουν την ταινία Περσέπολις μήπως βιώσουν έστω σε ένα βαθμό τον τρόμο των Ιρανών από το τυραννικό καθεστώς που κάθισε πάνω τους, ακυρώνοντας τις βασικότερες ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και να σημειώσουμε ότι ο ISIS είναι κατά πολλές βαθμίδες σκοτεινότερος και τρομακτικότερος του καθεστώτος Χομεϊνί. «κάνενας δυτικός προοδευτισμός, είτε φιλελευθεροδημοκρατικός είτε αριστερός, δεν είναι διατεθειμένος να δει το Ισλαμικό Κράτος ως έκφανση μιας διαδικασίας Διαφωτισμού και, συνεπώς, να αναγνωρίσει πολιτικά τη συνθήκη που το γεννά. Μπροστά σ αυτό, όλες οι προοδευτικές φωνές της Δύσης παραλύουν. Κι όμως, μόνο μια τέτοια παραδοχή θα μπορούσε να καταστήσει διανοητή μια ανθεκτική, δίκαιη ειρήνη [Η απώθηση του Διαφωτισμού από τη Δύση οδηγεί] στην άρνηση της δυνατότητας ενός αυθεντικού Διαφωτισμού των Άλλων». Η κατάληξη του άρθρου είναι πράγματι μεγαλειώδης, ο μεγαλύτερος ύμνος που θεωρώ ότι γράφτηκε από Ευρωπαίο πολίτη υπέρ του ισλαμοφασιστικού σκοταδισμού, ένας ύμνος μάλιστα που γράφεται από ανθρώπους που ασκούν και εκμεταλλεύονται τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη στην Ευρώπη, την μοναδική όαση προγραμματικών αρχών ελευθερίας και δημοκρατίας που υπάρχει στον κόσμο. Οι συγγραφείς, υπερβαίνοντας εαυτούς ή ίσως εκφράζοντας τα μύχια των ιδανικών τους, δηλώνουν απερίφραστα τον απέραντο θαυμασμό τους για τους ισλαμοφασίστες των προγραφών, των βιασμών, των βασανιστηρίων και της άρνησης οποιουδήποτε πολιτιστικού στοιχείου. Έτσι. τολμούν να σκυλεύσουν επί των θυμάτων των διεστραμμένων σφαγιαστών, επί των άπειρων θυμάτων κατά κύριο λόγο των πληθυσμών της Μέσης Ανατολής και να τους ανακηρύξουν τους διεστραμμένους αυτούς δολοφόνους ως τους φορείς του νέου Διαφωτισμού, του αυθεντικού μάλιστα Διαφωτισμού. Ως επίλογο θα αναφέρω μόνο κάποια αποσπάσματα από τον Κορνήλιο Καστοριάδη και ένας από τους λίγους εναπομείναντες ορθολογικά σκεπτόμενους της καθ ημάς Αριστεράς του

Δημήτρη Ραυτόπουλου. Καστοριάδης: «Από τη μια υπάρχει η τεράστια μυθοποίηση των Αράβων από τους ίδιους τους Άραβες, οι όποιοι αυτοπαρουσιάζονται μονίμως ως τα αιώνια θύματα της Ιστορίας. Στην πραγματικότητα, αν υπήρξε ένα κατακτητικό έθνος, από τον 7ο ως τον 11ο αιώνα, ήταν ακριβώς οι Άραβες. 0ι Άραβες δεν είναι αυτοφυές είδος των βουνοπλαγιών του Άτλαντα στο Μαρόκο ζούσαν στην Αραβία. Στην Αίγυπτο δεν υπήρχε ούτε ένας Άραβας. Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα κατ αρχάς της κατάκτησης και του λίγο-πολύ αναγκαστικού εξισλαμισμού των υποταγμένων πληθυσμών, στη συνέχεια του επί αιώνες εποικισμού των Αράβων όχι από τους Ευρωπαίους μα από τους Τούρκους, και τέλος του δυτικού ήμιαποικισμού για μια συγκριτικά πολύ μικρότερη περίοδο. Και σε ποια κατάσταση βρίσκονται σήμερα πολιτικά; Πρόκειται για χώρες όπου οι δομές της εξουσίας είναι είτε αρχαϊκές είτε μείγμα αρχαϊσμού και σταλινισμού. Πήραν ό,τι χειρότερο από τη Δύση και το κόλλησαν πάνω σε μια κοινωνία που από πολιτιστική άποψη είναι θρησκευτική. Στις κοινωνίες αυτές η θεοκρατία ποτέ δεν παρασαλεύτηκε : ποινικός κώδικας είναι το Κοράνι ο νόμος δεν είναι αποτέλεσμα της βούλησης του έθνους, είναι ιερός. Το ίδιο το Κοράνι δεν είναι κείμενο, που αποκαλύφθηκε σε άνθρωπο, που γράφτηκε από ανθρώπινα χέρια. Είναι στην ουσία του θείο. Η βαθιά αυτή νοοτροπία διατηρείται, και αναζωπυρώνεται καθώς έρχεται αντιμέτωπη με τη νεότερη εποχή. Όμως τμήμα της νεωτερικότητας, είναι καί τα χειραφετητικά κινήματα που σχηματίστηκαν για αιώνες στη Δύση. Χρειάστηκαν μακραίωνοι αγώνες για να επιτευχθεί ο χωρισμός του θρησκευτικού από το πολιτικό. Ανάλογο κίνημα δεν αναπτύχθηκε ποτέ στο Ισλάμ». Ραυτόπουλος: «Οι εκλεκτοί της αριστερής νομενκλατούρας μας ισορρόπησαν τα συλλυπητήρια [για τις επιθέσεις στη Γαλλία] με βαθιές υποκλίσεις στην πολιτική ορθότητα που θέλει τη Δύση δήμιο, άρπαγα, κλέφτη, και τον Τρίτο κόσμο ιδιαίτερα τον μουσουλμανικό θύμα εκμετάλλευσης, αγνό, ηθικά ανώτερο Η Δύση, στο ιδεολογικό τους αμάλγαμα, είναι περίπου η ντροπή του ανθρωπίνου γένους ο πλούτος της δεν είναι προϊόν εργασίας, ευφυΐας, εφευρετικότητας, είναι κλεψιμέικα, πλιάτσικο, αίμα και δάκρυα της υπόλοιπης ανθρωπότητας. Και η σημερινή της υπεροχή είναι μόνο τεχνολογική, άρα και στρατιωτική. Απέναντί της λοιπόν ορθώνεται η εξέγερση των φτωχών, ληστευμένων και καταπιεσμένων, που μετατρέπονται σε εκδικητές, με την ηθική υπεροχή της αυτοθυσίας για ιδανικά! Τόση κατανόηση, τόση αλληλεγγύη (μαζί με ιστορική εμβρίθεια)! [για τους τζιχαντιστές]. Μπορεί, βέβαια, να αντιτείνει κανείς ότι οι παλαβοί τζιχαντιστές μακελάρηδες ούτε αποκλεισμένοι ήταν, ούτε απελπισμένοι ήταν απλώς αφιονισμένοι, από θρησκευτικό μίσος και περιφρόνηση στη ζωή και επίσης αποθρασυμένοι από την ανοχή της δημοκρατίας, την οποία ονειρεύονται να καταλύσουν, όπως οι ολοκληρωτισμοί του 20ού αιώνα. Προφανώς οι πολιτισμοί δεν έχουν τις ίδιες αξίες, αλλά αυτό δεν σημαίνει εξίσωση: δεν είναι όλοι εξίσου ανθρώπινοι, δεν ευνοούν το ίδιο το σεβασμό στο πρόσωπο, την ατομική ελευθερία, την πολιτική ελευθερία, την ανάπτυξη και την ευημερία ατόμων και κοινωνιών. Ο δυτικός πολιτισμός έχει στο ενεργητικό του την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό, το κράτος δικαίου, το λαϊκό κράτος, την ελευθερία, την ισότητα (την εφικτή, βέβαια, όχι την ουτοπική) και πραγμάτωσή του είναι η μεγάλη τέχνη, η λογοτεχνία, η μουσική. Υπάρχει το ιδεολόγημα ότι οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί είναι φτωχοί εξαιτίας της αποικιοκρατίας, γι αυτό καταφεύγουν στο θρησκευτικό φανατισμό. Αλλά το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει: η θρησκεία τους, ο τρόπος ζωής τους, ο πολιτισμός τους τούς κρατούν σε υπανάπτυξη, ακόμα και όταν κολυμπούν στα πετροδολάρια. Η συμβολή της θρησκευτικής μεταρρύθμισης στην ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ευρώπη είναι το αντίθετο ακριβώς παράδειγμα στην ιστορία. Σ αυτό τον πολιτισμό, της Δύσης και της δημοκρατίας, έχουν αναπτύξει τα υπαρκτά ή

υπερτιμημένα ταλέντα τους οι «ναι-μεν-αλλάδες» μας. Ανήκουν στο είδος ακριβώς που έχει επωφεληθεί (νομίμως, βεβαίως βεβαίως) από τα περισσεύματα του καπιταλισμού, από τα μπερεκέτια του φιλελευθερισμού, της αγοράς, από το δημοκρατικό Μαικήνα της πολιτιστικής βιομηχανίας, από τους οργανισμούς, τους θεσμούς, τις χρηματοδοτήσεις, τα βραβεία και τις διακρίσεις ακόμα και για τα ανατρεπτικά, αντισυστημικά έργα τους, από τα πόστα και τις αργομισθίες, τα ταξίδια και τις φιλοξενίες και τις σχετικές εκροές Η κακή Δύση τους παρέχει τα μέσα ακόμα και να τη φτύνουν! (δικές μου οι υπογραμμίσεις) Ίσως όμως προκρίνουν ως καταλληλότερο για τις κατώτερες φυλές τον ισλαμικό νόμο, τη Σαρία, που, μεταξύ άλλων, υποβιβάζει τη γυναίκα σε κατάσταση πράγματος, ιδιοκτησία του αφέντη αρσενικού (πατέρα, συζύγου, αδελφού). Γιατί αν μια γυναίκα αρρωστήσει και στο χωριό της δεν υπάρχει γιατρός-γυναίκα, τότε μπορεί να αφεθεί να υποφέρει και να πεθάνει αβοήθητη. Και αν μια γυναίκα βιαστεί, όχι μόνο δεν βρίσκει ποτέ το δίκιο της (απαιτούνται πέντε αυτόπτες μάρτυρες, άντρες!) αλλά κινδυνεύει και να καταδικαστεί στη διά λιθοβολισμού θανάτωση, αν είχε την ατυχία, ανύπαντρη ούσα, να μείνει έγκυος. Σε διά λιθοβολισμού θάνατο και το έμβρυο!