Η Κοίμηση της Θεοτόκου

ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΟΛΕΩΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΝΤΥΠΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ Περίοδος Α Έτος 2 ο Τεύχος 20 ο Αύγουστος 2012 Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, ὕμνον τῇ ταφῇ σου, προσάγουσι Παρθένε. Τὴν σὴν δοξάζουσι Κοίμησιν, Ἐξουσίαι θρόνοι, Ἀρχαὶ, Κυριότητες, Δυνάμεις καὶ Χερουβείμ, καὶ τὰ φρικτὰ Σεραφείμ. Ἀγάλλονται γηγενεῖς ἐπὶ τῇ θείᾳ σου δόξῃ κοσμούμενοι. Προσπίπτουσι βασιλεῖς, σὺν Ἀρχαγγέλοις Ἀγγέλοις καὶ μέλπουσι Κεχαριτωμένη χαῖρε, μετὰ σοῦ ὁ Κύριος, ὁ παρέχων τῷ κόσμῳ, διὰ σοῦ τὸ μέγα ἔλεος. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΕΥΧΟΥΣ - Η Κοίμηση της Θεοτόκου 89 - Το Μυστήριον του Θανάτου (Δ ) 90 - Ο Μέγας Παρακλητικός Κανών 91 - Τι φανερώνει το όνομα «Μαρία» 93 - Από την ζωή της Ενορίας 93 - «Υστατο χαίρε» στον Ι. Δασκαλογιαννάκη 93 - Τέλεση Μυστηρίων 94 - Τέλεση Μνημοσύνων 94 Η Κοίμηση της Θεοτόκου Του Σεβ. Μητροπολίτου Πέτρας & Χερρονήσου κ.κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ Η Κοίμηση της Θεοτόκου που εορτάζουμε σήμερα, είναι η μεγαλύτερη θεομητορική εορτή. Επιστεγάζει την όλη αγιασμένη ζωή της και καθώς βρίσκεται στον τελευταίο μήνα του εκκλησιαστικού έτους, τον Αύγουστο, είναι ανοικτή προς τα έσχατα και σηματοδοτεί την αποκατάσταση του ανθρώπου στο πρωτόκτιστο κάλλος. Η Παναγία μας έφυγε απ αυτήν την ζωή με θαυμαστό τρόπο. Υπήκουσε και αυτή στους νόμους της φύσεως και πέθανε όπως όλοι οι άνθρωποι. Στην έξοδό της παρίσταται όλη η Εκκλησία, της γης και του ουρανού. Ο ίδιος ο Κύριος, ο Υιός και Θεός της, παραλαμβάνει την παναγία ψυχή της, όπως η ί- δια Τον είχε παρακαλέσει: «Και Συ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα». Ο ιερός υμνογράφος την Κοίμηση της Θεοτόκου την ο- νομάζει «τελευταίον Μυστήριον». Ο θάνατος, ο έσχατος αυτός εχθρός του ανθρώπου, για πρώτη φορά μετά την Ανάσταση του Χριστού, στην Κοίμηση της Παναγίας Μητέρας Του, ονομάζεται κοίμηση και γίνεται γι αυτήν το διαβατήριο από την φθορά στην αφθαρσία και την αθανασία. Η Θεοτόκος είναι η Μητέρα της ζωής και η Κοίμησή της είναι ζωηφόρος νέκρωση. Η Παναγία μας, κατά την ορθόδοξη πίστη και παράδοση, αναστήθηκε και μεταστάθηκε στους ουρανούς. Ο Ιερός Δαυίδ είχε προείπει: «Ανάστηθι Κύριε, Συ και η κιβωτός του αγιάσματός Σου». Ποιά είναι η κιβωτός του αγιάσματός Του; Η Υπεραγία Θεοτόκος. Η Παναγία απέθανε και ανέστη, πιστοποιούσα την κοινήν ανάστασιν. Και όπως ο Υιός της είναι πρωτότοκος των νεκρών, αυτή είναι δευτερότοκος. Να γιατί στον Ακάθιστο Ύμνο την προσφωνούμε: «Χαίρε αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα». Είναι τυχαίο άραγε ότι ο κανόνας της εορτής της, με αναστάσιμο χαρακτήρα, αποδίδει σ αυτήν νικητικά βραβεία, αφού συν τω Υιώ αυτής εγείρεται διαιωνίζουσα; Γι αυτό στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου δεν έ- χουμε πένθος, «ουρανοί επαγάλλονται». Δεν μιλούμε για θάνατο, αλλά για αθάνατη κοίμηση, για μία επανάσταση που έγινε στον Άδη, αυτή τη φορά μάλιστα από γυναίκα. Η Θεογεννήτωρ Μαρία εκ του τάφου ανέτειλεν. Ο Άδης επικράνθη. Επικράνθη συναντήσας την αγιωτέραν γυναίκα

Σ ε λ ί δ α 90 επικράνθη. Επικράνθη συναντήσας την αγιωτέραν γυναίκα της γης. Έλαβε σώμα και Θεοτόκω περιέτυχεν. Έλαβε αγνήν Μητέρα και συνήντησε Πλατυτέρα Ουρανών. Που σου και πάλιν, θάνατε το κέντρον; Που σου Άδη το νίκος; Ανέστη Θεοτόκος και συ καταβέβλησαι. Ανέστη Θεοτόκος και πεπτώκασι των αιρέσεων δαίμονες. Μετέστη Θεοτόκος και χαίρουσιν Άγγελοι. Ανέστη και μετέστη Θεοτόκος και ζωή πολιτεύεται. Αγαπητοί μου, η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στην Αγία Γραφή τις σκέψεις, την αγάπη της προς τον Υιό και Θεό της, τις θλίψεις της ψυχής της, ούτε ακόμη και τα βιώματα προ της εξόδου της. Δεν θα μπορούσαμε να τα συλλάβουμε. Όλα αυτά τα ιερουργεί η αγία μας Εκκλησία μέσα στο λατρευτικό της Μυστήριο και αυτό που σαλπίζει σε κάθε εορτή, σε κάθε εικόνα και σε κάθε ύμνο της είναι ο Όρος της Γ Οικουμενικής Συνόδου: «Ομολογούμεν την Α- γίαν Παρθένον Θεοτόκον». Αυτήν και σήμερα εμείς ομολογούμε, τιμούμε και μεγαλύνουμε, την υπερευλογημένην Κυρίαν Θεοτόκον, που ερμηνεύει το Μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως, που συνέτριψε την κεφαλή του αρχεκάκου όφεως. Αυτήν που είναι η κιβωτός της νέας Διαθήκης, την κατά ανατολάς κεκλεισμένην Πύλην, που ανακεφαλαιώνει τα επίγεια και τα ουράνια. Αυτήν που εκκλησιοποιεί τον κόσμο, που ως ωραιοτάτη, πραγματώνει με απόλυτο τρόπο την ωραιότητα της δημιουργίας, που είναι η των θνητών προς Θεόν παρρησία. Αυτήν, την Παναγία, παρακαλούμε, ως ακοίμητον εν πρεσβείαις, να μην μας εγκαταλείψει ποτέ. Αυτή που νίκησε τις συνέπειες της πτώσεως, έχει την δύναμη να μεταστρέφει το πέλαγος των θλίψεων, την οδύνη των πειρασμών και τα αδιέξοδα των κρίσεων του κόσμου σε πολύτιμες εμπειρίες, χρήσιμες στην πορεία της εν Χριστώ τελειώσεώς μας. Χαίρε Κυρία Θεοτόκε! Συ είσαι η των απελπισμένων ελπίς και των πολεμουμένων βοήθεια. Χαίρε Κεχαριτωμένη μετά σου ο Κύριος και δια σου μεθ ημών. Αμήν. «Η ησυχία και η προσευχή είναι πολύ μεγάλα όπλα για την αρετή, γιατί καθαρίζοντας τον νου τον κάνουν διορατικό». Όσιος Θαλάσσιος «Όσο μεγαλύτερες είναι οι ευεργεσίες που πήραμε, τόσο βαρύτερα και σκληρότερα τιμωρούμαστε, όταν αποδειχθούμε ανάξιοι της ευεργεσίας». Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Το Μυστήριον του Θανάτου (Δ ) Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη Ο άνθρωπος μπορεί, εδώ και τώρα, απ αυτή τη ζωή και σ αυτό το χρόνο της ιστορίας, να δεχτεί τη χάρη της θεϊκής αθανασίας, συμμετέχοντας στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και κυρίως στη Θεία Ευχαριστία, κοινωνώντας το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Η Εκκλησία «σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις», θα μας πει ο μέγας λειτουργιολόγος, άγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Αυτό σημαίνει ότι η αλήθεια και η πραγματικότητα της εκκλησίας φανερώνεται στα μυστήρια της. Εκεί πραγματώνεται ο σκοπός της, που είναι ο αγιασμός και η θέωση των μελών της. Στη μυστηριακή της ζωή γίνεται ορατή η χάρη της και κυρίως στη Θεία Κοινωνία. Μ αυτή την έννοια, «εκτός της Εκκλησίας, δεν υπάρχει σωτηρία», θα τονίσει με έμφαση ο Άγιος Κυπριανός, αφού εκτός της Εκκλησίας, δεν υπάρχει λειτουργική και μυστηριακή ζωή και προπάντων Θεία Κοινωνία. Με το άγιο Βάπτισμα, ο άνθρωπος θα γίνει μέλος της εκκλησίας, θα κεντριστεί, θα ταφεί συμβολικά και θα αναστηθεί πραγματικά, στο νερό της κολυμβήθρας. Θα δεχτεί τα χαρίσματα του Α- γίου Πνεύματος κι ύστερα θα τραφεί με τη Θεία Κοινωνία, με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και θα ζήσει στη χαρά της αιώνιας ζωής. Όσο ζει, θα είναι με το Χριστό κι όταν πεθάνει, θα είναι στην αγκαλιά του Χριστού. Είναι η ωραία παρομοίωση των Πατέρων: «Όπως το σίδερο, το βάζεις στη φωτιά και γίνεται κόκκινο, σαν τη φωτιά, ενώ είναι σίδερο, έτσι γίνεται και ο άνθρωπος, που ενώνεται με το Χριστό». Είναι αυτό που λέει, ο Άγιος Συμεών, ο Νέος Θεολόγος: «Ο άνθρωπος με τη Θεία Κοινωνία, λάμπει ολόκληρος, από τη χάρη του Χριστού. Όλα του τα μέλη, όχι μόνο η ψυχή, αλλά και το σώμα του, γίνονται φωτεινά και ωραία, ως μέλη του Χριστού. Τα μάτια του, τα χέρια του, τα πόδια του, το πρόσωπο του, γίνονται φως Χριστού». Συμμετέχει στην αθανασία του Θεού! Γι αυτό, όταν κοινωνεί, με μετάνοια και πίστη, ένας ετοιμοθάνατος άνθρωπος, γίνεται φλόγα η ψυχή του και δεν μπορεί, μετά το θάνατο του, να χωριστεί από το Χριστό.

Ο Παρακλητικός Κανών που ψάλλεται προς τιμήν της Θεοτόκου κατά τη διάρκεια των ακολουθιών του Δεκαπενταυγούστου είναι πολύ αγαπητός και δημιουργεί ξεχωριστή κατάνυξη. Κατά τη διάρκεια του Δεκαπενταυγούστου βέβαια ψάλλονται δύο παρακλητικοί κανόνες εναλλάξ, ο Μικρός και ο Μέγας. Εδώ θα μας απασχολήσει ο Μέγας Παρακλητικός Κανών, ποίημα του Θεοδώρου Λασκάρεως, τόσο για το ποιητικό κείμενο καθεαυτό όσο και για το πρόσωπο που τον συνέθεσε και την ιδιαίτερη ιστοριαπό το Χριστό. Επειδή όμως, αυτή η χαρισματική αθανασία των ψυχών, έχει σχέση και με την ανάσταση των σωμάτων, κάτι που φαίνεται λογικά αδύνατο και αφύσικο, υπενθυμίζομε την προφητεία του Ιεζεκιήλ, για τα «γυμνά οστά», που διαβάζομε στην Εκκλησία, τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ, μετά που θα επιστρέψει από την περιφορά ο Επιτάφιος, όπου τα ξερά και γυμνά οστά, παίρνουν με την πνοή του Θεού, σάρκα και ζωή και ξαναγίνονται άνθρωποι. Αλλά και κάτι πολύ απλό. Όταν τελούμε μνημόσυνα, παραθέτομε κόλλυβα. Αυτό κρύβει, ένα βαθύ συμβολισμό. Όπως το σιτάρι πέφτει στη γη, σαπίζει και εξαφανίζεται και μετά φυτρώνει, βλασταίνει και ξαναγίνεται σιτάρι και δίνει πολύ καρπό, έ- τσι συμβαίνει και με το σώμα του ανθρώπου. Γίνεται χώμα. Λογικά και φυσικά είναι νεκρό. Από αυτό, θα αναστηθεί ένας νέος άνθρωπος, ένα σώμα πνευματικό και άφθαρτο, που θα ενωθεί ξανά με την ψυχή και θα ζήσουν αιώνια. Αυτή την ανάσταση, προσδοκά ο κάθε χριστιανός, στο Σύμβολο της Πίστεως: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». «Οι χριστιανοί», θα μας πει ο πατήρ Γεώργιος Φλωρόφσκυ, «δεν πιστεύουν σε κανένα φιλοσοφικό δόγμα αθανασίας. Πιστεύουν στην καθολική ανάσταση. Μια αθανασία χωρίς Θεό, ή εκτός του Θεού, θα ήταν αιώνια καταδίκη. Οι χριστιανοί προσδοκούν κάτι πολύ ανώτερο, από μια φυσική αθανασία. Την διηνεκή κοινωνία με το Θεό, δηλ. τη θέωση. Για όσους έχουν ελεύθερα, περιορίσει την ύπαρξη τους εκτός Θεού, η ανάσταση θα έλθει, ως «ανάσταση κρίσεως». Για να γίνουν όλα αυτά, ο άνθρωπος πρέπει να ζει, την «εν Χριστώ ζωή», που έχει δύο όψεις: Την ηθική ή ασκητική ζωή, που είναι η τήρηση των θείων εντολών και τη μυστηριακή ζωή, που είναι η συμμετοχή στα μυστήρια της εκκλησίας και ιδιαίτερα στο Μυστήριο των Μυστηρίων, τη Θεία Ευχαριστία, τη Θεία Κοινωνία. Η Θεία Κοινωνία, που ο- νομάζεται και «φάρμακο αθανασίας», θεραπεύει α- μαρτίες και αρρώστιες και είναι πρόγευση της αιώνιας ζωής. Γι αυτό ο άνθρωπος κοινωνεί, «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Επειδή συνήθως λέγεται, ότι η μεταθανάτια ζωή του ανθρώπου, είναι ομιχλώδης και αβέβαιη, θα ήθελα να πω ότι, ούτε ο θάνατος, ούτε ο διάβο- Σ ε λ ί δ α 91 ζωή του ανθρώπου, είναι ομιχλώδης και αβέβαιη, θα ήθελα να πω ότι, ούτε ο θάνατος, ούτε ο διάβολος, έχουν τη δύναμη να χωρίσουν τον άνθρωπο, από το Θεό. Οι μάρτυρες της πρώτης εκκλησίας, έλεγαν στις κατακόμβες: «Απόψε εδώ και αύριο στον παράδεισο». Κι ο Χριστός λέει, στον εσταυρωμένο ληστή: «Σήμερα, θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Έχομε οράματα και αποκαλύψεις, με τα οποία φανερώνονται οι ψυχές των Αγίων, στους ευλαβείς χριστιανούς. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον άγιο Σπυρίδωνα, που πήγε στον τάφο της κόρης του Ειρήνης και κάλεσε το πνεύμα της και συνομίλησε μαζί της. Τον Ιωάννη τον απλό, που είδε την ψυχή της πόρνης Ταϊσίας, να ανεβαίνει στον ουρανό και τη φοβερή εμπειρία του αποστόλου Παύλου, που ανέβηκε στον παράδεισο και είδε και άκουσε πράγματα, που δεν μπορούσε να τα εκφράσει, στην ανθρώπινη λογική και γλώσσα. Αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας, σχετικά με το θάνατο και την αθανασία. Στην εξόδιο ακολουθία του Ιερέως, λέει μια ευχή: «Τον ιερέα Κύριε, που είχες καταστήσει λειτουργό, στην εκκλησία σου επί της γης, ανάδειξε τον λειτουργό και στο επουράνιο Σου Θυσιαστήριο». Όλο το μυστήριο, σχετικά με το θάνατο και την αιώνια ζωή, επικεντρώνεται στο ευαγγέλιο που διαβάζομε, «εις κοιμηθέντα ιερέα». Αναφέρεται στον Άρτο της Ζωής, δηλ. στον ίδιο το Χριστό, με τον οποίο ενώνεται ο άνθρωπος, μετέχει στη ζωή Του και δέχεται τη θεϊκή αθανασία, με τη Θεία Κοινωνία: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα, έχει ζωήν αιώνιον, καγώ αναστήσω αυτόν, εν τη εσχάτη ημέρα». *** *** Ο Μέγας Παρακλητικός Κανών Του Ιερομ. Εμμανουήλ Κατσαρού

Σ ε λ ί δ α 92 σωπο που τον συνέθεσε και την ιδιαίτερη ιστορική συγκυρία. Ας σταθούμε όμως στο κείμενο: Η πρώτη ωδή ξεκινά με την εικόνα της μωσαϊκής ράβδου που «σταυροτύπως πλήξασα» τη θάλασσα την χώρισε στα δύο κι έτσι ο «πεζός και οδίτης» λαός του Ισραήλ κατάφερε να γλιτώσει από τον «Αρματηλάτην Φαραώ». Ζώντας ο υμνογράφος μέσα σε ανάλογους κινδύνους, αλλά και ο λαός του, μεταφέρει την παράκληση στις δικές του δύσκολες περιστάσεις του βίου και ζητάει τη συνδρομή της Θεοτόκου για τις «επαγωγές των λυπηρών» και για τα «νέφη των συμφορών». Ζητάει να τον προφυλάξει η Παναγία «εξ αμετρήτων αναγκών» και «εξ εχθρών δυσμενών» και κλίνει το γόνυ ενώ δοξάζει το μεγαλείο της Θεομήτορος. Στην Τρίτη ωδή, μη βρίσκοντας πουθενά διέξοδο εναποθέτει όλες του τις ελπίδες στη «φυσίζωο» Θεοτόκο. Ο Κύριος που χωρίς να εγκαταλείψει την πατρική αγκαλιά, επισκέφθηκε και την πνευματική πτωχεία των «βροτών» είναι η δική μας δύναμη, (δ ὠδὴ) και η Παναγία είναι η μόνη παρηγοριά μας, καθώς προσφέρει τον «ποταμόν τον γλυκερόν του ελέους». Αλλά κι όταν μας καλύπτει το «αλλότριον σκότος», η Μητροπάρθενος είναι το «απόρθητον τείχος», κι όταν η ζωή μας προσεγγίζει τον Άδη, η Παναγία είναι η μόνη «ιατρός των νόσων», ο «παντελής συντριμμός του θανάτου» και ο «ποταμός της ζωής ο ανεξάντλητος». Με τον τρόπο αυτό, ο συγγραφέας δοξάζει ενώ παράλληλα παρακαλεί, της απευθύνει το χαίρε και της ζητά να δει με «καλό μάτι» και του «σώματος την κάκωσιν» και της «ψυχής το άλγος», καθώς στη Θεοτόκο συντελείται το υ- περφυές θαύμα, και η γαστέρα της γίνεται ευρυχωροτέρα των ουρανών. Σ όλο το ποίημα του Θεοδώρου Λασκάρεως κυριαρχεί η εικόνα μιας δύσκολης πραγματικότητας που εικονίζεται με την τρικυμία, τα σύννεφα, τις ε- πιθέσεις των εχθρών αλλά και το «αλλότριον σκότος», αφού η εν Θεώ πραγματικότης είναι μόνο το φως, κι από την άλλη ζητείται η συνδρομή της Παναγίας με τη μορφή του δροσερού νερού η του ποταμού, του απόρθητου τείχους, και εντέλει ως η μόνη μεσίτρια για την οριστική νίκη, όχι εναντίον των οιονδήποτε εχθρών, αλλά εναντίον του θανάτου, του κατεξοχήν εχθρού. Αγαπητοί αναγνώστες, σ ένα περιοδικό του 19ου αιώνα, στον «Ανατολικό Αστέρα» της Κωνσταντινουπόλεως είχε δημοσιευθεί μία μελέτη του Γεωργίου Λαμπάκη για τα επίθετα που αποδίδονται στη Θεοτόκο στον «Ακάθιστο Ύμνο» και στον «Παρακλητικό Κανόνα». Αφού παραθέτει τα επίθετα, συμπεραίνει ο συγγραφέας: «.εις τον Ακάθιστον Ύμνον ως νικήτριαν στρατηγόν δοξολογούσι την Θεοτόκον, ενταύθα γονυκλινώς ικετεύουσιν αυτήν. την Θεοτόκον, ενταύθα γονυκλινώς ικετεύουσιν αυτήν. Εκεί εν ύμνοις χαράς τιμώσιν και αποδίδωσιν ευχαριστίας εις την μητέρα του Θεού, ενταύθα τουναντίον εν συντριβή καρδίας τα τέκνα αυτής ζητούσι την απ αυτής βοήθειαν, την θερμήν προστασίαν και την ταχείαν αντίληψην..». Η παρατήρηση αυτή μας επισημαίνει πως τα εκκλησιαστικά και υμνογραφικά ποιήματα, παρόλο που δεν επιδιώκουν να το προβάλλουν -διότι δεν ενδιαφέρονται να προσκολληθούν στο επίκαιρο και το πρόσκαιρο, αλλά πάντοτε ανάγονται στη βαθύτερη ανάγκη για τη σωτηρία του ανθρώπου από το κράτος του θανάτου- πάντως γράφονται σε συγκεκριμένες περιστάσεις από συγκεκριμένους ανθρώπους και αντανακλώνται σε αυτά οι ιδιαίτερες της εποχής συνθήκες. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Θεόδωρος έγραψε τον κανόνα του γονυκλινής μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου, ενώ είχε χάσει τον θρόνο του. Ο Θεόδωρος υπήρξε μαθητής του Νικηφόρου Βλεμμύδη, έγινε αυτοκράτορας Νικαίας και αφού προηγουμένως αντήλλαξε τους αυτοκρατορικούς χιτώνας με το ένδυμα του μοναχού, πέθανε σε ηλικία μόλις 36 ετών στα 1269. Μία αξιοσημείωτη σύμπτωση είναι ότι λίγα χρόνια αργότερα από τον Θεόδωρο Λάσκαρη γεννιέται στη Δύση ένα έργο που εγκαινιάζει θα λέγαμε τη νεότερη ευρωπαϊκή λογοτεχνία: η «Θεία Κωμωδία» του Δάντη. Το ενδιαφέρον στοιχείο της σύμπτωσης αυτής, είναι ότι έχουμε δύο ποιήματα που νίκησαν το χρόνο, το ένα επηρεάζοντας την παγκόσμια λογοτεχνία και το άλλο παραμένοντας ζωντανό μέσα στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Αλλά παράλληλα έχουμε και δύο διαφορετικούς τρόπους. Ο Θεόδωρος Λάσκαρης καλλιεργεί το ίδιο «χωράφι» που βρήκε από τους προγενέστερους. Ο Δάντης ανοίγει έναν καινούργιο δρόμο, θέλοντας να κάνει ένα ταξίδι που δεν επιτρέπεται στα ανθρώπινα μέτρα. Ένα ταξίδι που καταλήγει σε μία κοινή αλήθεια, ότι αυτό που είναι ο Θεός δεν λέγεται, και το μόνο που λέγεται είναι ο αδιέξοδος δρόμος αυτής της ανθρώπινης βούλησης και επιθυμίας. Ο Θεόδωρος δεν επιχειρεί ένα τέτοιο ταξίδι αφού γι αυτόν ο ανεξερεύνητος βυθός αντιμετωπίζεται με τη δοξολογία. Για τον λόγο αυτό, ο Παρακλητικός Κανόνας θα επιμένει να μας δείχνει, παραμένοντας έξω από τον λογοτεχνικό κανόνα ότι το καλό μπορεί να είναι η πρώτη ύλη της ποιήσεως, ότι η αισθητική ως ατομικός τρόπος εκφράσεως είναι μέσο και όχι σκοπός, και ο μόνος διαρκής και διακαής σκοπός και πόθος του ανθρώπου είναι η νίκη επί του θανάτου. Για τη νίκη αυτή η Υπεραγία Θεοτόκος θα παραμένει η καταξοχήν παραμυθία και μεσιτεία πάντων ημών. «Η νηστεία μας εξομοιώνει με τους Αγγέλους, μας κάνει συγκάτοικους με τους Αγίους, φρονηματίζει τη ζωή μας». Μέγας Βασίλειος

Τι φανερώνει το όνομα «Μαρία» Του Πρωτ. Βασιλείου Περουλάκη Τό ὄνομα τῆς Παναγίας μας, όπως όλοι γνωρίζουμε είναι «ΜΑΡΙΑ» και φανερώνει τήν ἁγνότητά της. Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Κρήτης, ὁ ὑμνητής τῆς Παναγίας γράφει: «Τό θεόκλητο ὄνομα τῆς ἀειπαρθένου συντίθεται ἀπό τά ἀρχικά τῶν ὀνομάτων πέντε γυναικῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τά χαρίσματα αὐτῶν τῶν γυναικῶν συγκέντρωνε ἡ Θεοτόκος στόν ὕψιστο βαθμό ὡς στέφανος χαρίτων». Και συνεχίζει ο ιερός πατήρ: «Πῆρε τό Μ ἀπό τήν προφήτιδα Μαριάμ, τήν ἀδελφή τοῦ Μωϋσῆ, πού διακρίθηκε γιά τήν ἁγνότητά της. Τό Α προέρχεται ἀπό τήν Ἀσυνέθ, γυναίκα τοῦ παγκάλου Ἰωσήφ.- Προτυπώνει τήν Δέσποινα τοῦ κόσμου, πού ἔγινε μητέρα τοῦ ὡραίου κάλλει παρά τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων. Τό Ρ ἀπό τήν Ραχήλ, μητέρα τοῦ πατριάρχη Ἰακώβ, (τό ὄνομα αὐτό σημαίνει ἀμνάδα) καί δηλώνει τήν ὀμορφιά, τήν σεμνότητα καί τήν ταπείνωσή της. Αὐτήν τήν ταπείνωση εἶχε καί ἡ κόρη τῆς Ναζαρέτ καί ἔκανε τόν Θεό νά «ἐπιβλέψει ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ». Τό Ι ἀπό τήν Ἰουδίθ, γιά τήν ἀνδρεία καί τήν πίστη της. Ὅπως ἐκείνη συνέτριψε τό κεφάλι τοῦ Ὁλοφέρνη, ἔτσι ἡ Παναγία συνέτριψε τήν κεφαλήν τοῦ νοητοῦ Ὁλοφέρνη, τοῦ διαβόλου καί ἀναδείχθηκε «προστασία τῶν χριστιανῶν φοβερά καί ἀκαταίσχυντος». Τό τελευταῖο Α δηλώνει τήν προφήτιδα Ἄννα, τήν μητέρα τοῦ Σαμουήλ. Ἄννα σημαίνει Θεία Χάρις καί δηλώνει τήν ὑπομονή καί αὐτῆς καί τῆς Παναγίας. Ὅπως ἐκείνη γέννησε τόν προφήτη Σαμουήλ, τό στήριγμα τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, ἔτσι και ἡ Παναγία γέννησε τόν Χριστό, τόν Σωτήρα τοῦ νέου Ἰσραήλ τῆς χάριτος. Ας την παρακαλέσουμε και μεις αδελφοί μου, να δεχθεί τους ύμνους, την παράκληση και τη νηστεία των αγίων ημερών που περάσαμε, και να μεσιτεύσει προς τον Υιόν της και Θεό μας για το μακάριο τέλος της επίγειας ζωής μας και την συνέχιση της αιώνιας ζωής μας κοντά της. Εξάλλου, η Παναγία, έχει καθιερωθεί στη συνείδηση των ορθοδόξων πιστών, ως μεσίτρια που ενώνει τη γη με τον ουρανό, τον αισθητό κόσμο με τη νοητή ωραιότητα. Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου Ι.Ν. Αγ. Αντωνίου «Ύστατο χαίρε» στον Ιεροψάλτη Ιωάννη Δασκαλογιαννάκη ( 16-7-2012) «Ουκέτι γη ει και εις γην απελεύση, αλλά τω Αναστάντι συναφθείς προς ουρανόν αναληφθείση». Μ αυτά τα λόγια του Μ. Βασιλείου, προπέμπομε σήμερα, Σ ε λ ί δ α 93 τά τα λόγια του Μ. Βασιλείου, προπέμπομε σήμερα, στην ουράνια βασιλεία του Θεού, ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, ένα δικό μας άνθρωπο, τον ιεροψάλτη τουναού μας, Ιωάννη Δασκαλογιαννάκη. Τριάντα χρόνια, πιστός άχρι θανάτου, στο λειτούργημα που διακονούσε στην εκκλησία, πρόσφερε εντελώς δωρεάν τις υπηρεσίες του, με πίστη και αφοσίωση, με ευσυνειδησία και ευλάβεια. Η ευσυνειδησία υπήρξε το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ζωής του, τόσο στην επαγγελματική, όσο και στην προσωπική του ζωή. Σε όλους τους συλλόγους που συμμετείχε κατά καιρούς, έδινε την ψυχή του, σε τέτοιο βαθμό, που προκαλούσε τον θαυμασμό. Συνεργαστήκαμε στον Σύλλογο Γονέων του Β Δημοτικού Σχολείου και στο Κέντρο Μελέτης Ορθοδόξου Πολιτισμού και θαύμασα τον ζήλο και την εργατικότητα του και διερωτόμουνα, πού εύρισκε τόση δύναμη για τόση εργασία. Δεν είναι υπερβολή να πούμε, ότι ο Γιάννης εργαζόταν πάντα με αυτοθυσία, πέρα από τα όρια. Εκεί όμως που εμείς συνδέσαμε τη ζωή του, ήταν η προσφορά του στην ενορία ως ιεροψάλτη, με υπερβολική αγάπη και σεβασμό στο Χριστό και στην Παναγία, και στον αγαπημένο του ναό του Αγίου Γεωργίου. Όλο το εκκλησίασμα τον αγαπούσε, όλοι τον πλησίαζαν στο ψαλτήρι, σε όλους μιλούσε, ήταν απλός και καταδεκτικός, ήταν συνεπής στις ιδέες του. Ο Θεός του χάρισε τρία χαριτωμένα παιδιά, αληθινή προσφορά στην κοινωνία, ιδιαίτερα στο χώρο της ιατρικής επιστήμης και της παιδείας. Αλλά εκείνο που χαρακτήριζε πάντοτε τον ίδιο, ως το κυριότερο ψυχικό χάρισμα και που μετέδωσε στα παιδιά του, ήταν το ήθος του, το αυθεντικό κοινωνικό του ήθος, που αντανακλούσε τον βαθύτερο χριστιανικό του ήθος. Αυτός μαζί με την αξιόλογη σύζυγο του, που στάθηκε πάντοτε καλός άγγελος στον ίδιο και στην ανατροφή των παιδιών τους, ζωγράφισαν και αποτύπωσαν στα παιδιά τους, τα χαρακτηριστικά του αληθινού ανθρωπισμού, τον οποίο ακτινοβολούν στον χώρο της εργασίας τους και στην κοινωνική τους ζωή. Αγαπητέ Γιάννη, δεν ξέφυγες ούτε εσύ, όπως δεν ξέφυγαν τόσοι άνθρωποι, από το ποτήριο του θανάτου, μιας αρρώστιας, που βασανίζει την εποχή μας και δεν διακρίνει ηλικίες. Τα παιδιά σου και η σύζυγος σου, με τη δύναμη της επιστήμης και προπάντων με την αγάπη τους, σε βοήθησαν όσο μπορούσαν. Εμείς όλοι, η ενορία σου, οι φίλοι σου και οι γνωστοί σου, προσευχηθήκαμε πολύ.

Σ ε λ ί δ α 94 πολύ. Οι βουλές του Θεού όμως, είναι ανεξιχνίαστες και τέλειωσε εδώ η βιολογική σου ζωή. Τα λόγια του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, είναι η α- λήθεια για τα πιστά παιδιά της Εκκλησίας. Η σύνδεση μας με τον Αναστάντα Χριστό είναι η αθανασία. Για μας η αθανασία του ανθρώπου, πηγάζει από την Ανάσταση του Χριστού. Εσύ συνδέθηκες με τον Χριστό από μικρό παιδί με τον Άγιο Βάπτισμα. Ύστερα με την πίστη και την αγάπη, με τη λατρευτική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και πάνω απ όλα με τη Θεία Κοινωνία, στην οποία συμμετείχες τακτικά, όλη την περίοδο της ασθένειας σου. Μου έλεγες πάντοτε, ότι ήλπιζες στη χάρη του Αγίου Γεωργίου. Ο Άγιος Γεώργιος σε υποδέχεται σήμερα, στο Άγιο Βήμα του Χριστού και θα είναι ο μεγαλύτερος υπερασπιστής σου. Εμείς θα σε θυμόμαστε πάντοτε, θα ακούμε την ψαλμωδία σου από το αναλόγιο του ναού μας, που συνδέθηκε τόσα χρόνια με την παρουσία σου, και θα σε αναζητούμε, όπως σε αναζητήσαμε φέτος την Μεγάλη Εβδομάδα. Εκφράζομε στην πιστή σύζυγο σου και στα αγαπημένα σου παιδιά, θερμά συλλυπητήρια και προσευχόμαστε, να αναπαύσει ο Θεός την ψυχή σου μετά των Αγίων. (Ομιλία του π. Γεωργίου Ατσαλάκη) Α) Βαπτίσεις Τέλεση Μυστηρίων Την Κυριακή 1 Ιουλίου, η οικογένεια του Γεωργίου Ζουμπουλίδη & της Αργυρώς Βάρδα, βάπτισαν το παιδί τους στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου και το ονόμασαν Μιχαέλα - Ελένη. Την Κυριακή 1 Ιουλίου, η οικογένεια του Μάριου Κουνδουράκη & της Αρτεμησίας Μουσουράκη, βάπτισαν το παιδί τους στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου και το ονόμασαν Εβελίνα. Την Κυριακή 15 Ιουλίου, η οικογένεια του Νικολάου Βιδάκη & της Ελέννης Μαρκαντωνάκη, βάπτισαν το παιδί τους στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου και το ονόμασαν Δέσποινα. Την Κυριακή 22 Ιουλίου, η οικογένεια του Δημητρίου-Παντελεήμονος Λύτινα & της Ελισάβετ Ανδρουλάκη, βάπτισαν το παιδί τους στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου και το ονόμασαν Νικόλαο Γεώργιο. Την Κυριακή 22 Ιουλίου, η οικογένεια του Γεωργίου Βαρδαβά & της Ειρήνης Παγκάλου, βάπτισαν το παιδί τους στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ξενοδοχείου «Mirabello» και το ονόμασαν Γεωργία Νεφέλη. Την Σάββατο 28 Ιουλίου, η οικογένεια του Παναγιώτου Μακρή & της Ανδρονίκης Πετσαλάκη, βάπτισαν το παιδί τους στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου (Αγ ί- ου Αντωνίου) και το ονόμασαν Ζαφείρα. Την Κυριακή 29 Ιουλίου, η οικογένεια του Γεωργίου Φανουργάκη & της Μαρίνας Ραπάνη, βάπτισαν τα παιδιά τους στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου και τα ονόμασαν Στυλιανό και Εμμανουήλ. Ευχόμαστε στους γονείς να χαρίζει στα παιδιά τους ο Θεός, υγεία & φώτιση. Β) Γάμοι Την Κυριακή 1 Ιουλίου, τέλεσαν τον γάμο τους στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, ο Γεώργιος Ζουμπουλίδης & η Αργυρώ Βάρδα. Το Σάββατο 7 Ιουλίου, τέλεσαν τον γάμο τους στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, ο Gerrit Diender & η Ραμόνα Τζανάκη. Την Κυριακή 8 Ιουλίου, τέλεσαν τον γάμο τους στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, ο Gyula Nagy & η Marijana krstic. Το Σάββατο 21 Ιουλίου, τέλεσαν τον γάμο τους στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, ο Φάμπιε Μισλέ & η Ευαγγελία Δεμέτζου. Την Κυριακή 22 Ιουλίου, τέλεσαν τον γάμο τους στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ξενοδοχείου «Mirabello», ο Γεώργιος Βαρδαβάς & η Ειρήνη Παγκάλου. Το Σάββατο 28 Ιουλίου, τέλεσαν τον γάμο τους στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, ο Γεώργιος Φανδρίδης & η Αικατερίνη Αναστασοπούλου. Ευχόμαστε να ζήσουν ευτυχισμένοι, να ευλογεί τη ζωή τους ο Θεός & να τους χαρίζει υγεία και μακρότητα ημερών. Γ) Κηδείες Την Δευτέρα 16 Ιουλίου, τελέσαμε την Εξόδιο Ακολουθία του μακαριστού Ιωάννου Δασκαλογιαννάκη Ιεροψάλτου (79 ετών) στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου. Την Πέμπτη 19 Ιουλίου, τελέσαμε την Εξόδιο Ακολουθία της μακαριστής Μαρίας Αδαμάκη (67 ετών) στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου. Την Τρίτη 31 Ιουλίου, τελέσαμε την Εξόδιο Ακολουθία της μακαριστής Αγγελικής Τσακιράκη (90 ετών) στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου. Ευχόμαστε ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές τους μετά των Αγίων. Δ) Μνημόσυνα - Στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Την Κυριακή 8 Ιουλίου, τελέσαμε το 3μηνο μνημόσυνο της Σοφίας Παπαδομανωλάκη. - Στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Την Τρίτη 17 Ιουλίου, τελέσαμε το 3μερο μνημόσυνο του Ιωάννου Δασκαλογιαννάκη. ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΝΕΑ Έκδοση Ενορίας Αγίου Γεωργίου Αγίου Αντωνίου Διευθυντής: Πρωτ. Γεώργιος Ατσαλάκης Υπεύθυνος Εκδόσεως: Πρωτ. Βασίλειος Περουλάκης Επικοινωνία για παρατηρήσεις, σχόλια και προτάσεις Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου - Τηλ. 2841028598 Ιερός Ναός Αγίου Αντωνίου - Τηλ. 2841082275 Κινητό: 6945554435 Ηλεκτρονική Ιστοσελίδα: enoriaagiougeorgiou.blogspot.com Ε-mail: enoriaagiougeorgiou@gmail.com ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ