ΚΛΙΜΑΤΙΚH ΑΛΛΑΓH Μέρος Γ : Αντιμετώπιση

ΚΛΙΜΑΤΙΚH ΑΛΛΑΓH Μέρος Γ : Αντιμετώπιση

Οι σημαντικότερες συμφωνίες Τι κάνει η διεθνής κοινότητα για όλα τα προηγούμενα; Οι σημαντικότεροι σταθμοί 1979: Η πρώτη παγκόσμια Διάσκεψη για το κλίμα 1988: Ίδρυση της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC) των Η.Ε. 1992: Σύμβαση Πλαίσιο για την Κλιματική Αλλαγή (UNFCCC) Προτείνεται από την IPCC στη Διάσκεψη του Ρίο και υιοθετείται από τα Ηνωμένα Έθνη. Προβλέπει ότι τα συμβαλλόμενα κράτη-μέλη πρέπει να θεσπίσουν εθνικά προγράμματα για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Οι βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες οι οποίες ευθύνονται για το φαινόμενο, καλούνται να μειώσουν τις εκπομπές αερίων στα επίπεδα του 1990. Η σύμβαση όμως δεν είναι δεσμευτική.

Οι σημαντικότερες συμφωνίες 1997: Πρωτόκολλο του Κιότο. Θέτει σε εφαρμογή τη Σύμβαση-Πλαίσιο καθώς είναι δεσμευτικό για τις χώρες που το υπογράφουν. Προβλέπει μείωση της εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου από τις ανεπτυγμένες χώρες κατά 5% την περίοδο 2008-2012 σε σύγκριση με τα επίπεδα του 1990. Θεσπίζει την εμπορία δικαιωμάτων εκπομπής ρύπων. 2007: Οδικός χάρτης του Μπαλί Αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις για το τι θα γίνει μετά το 2012, ημερομηνία λήξης του Πρωτοκόλλου του Κιότο. Οι ανεπτυγμένες χώρες δεσμεύονται για την παροχή τεχνολογικής και οικονομικής βοήθειας προς τις αναπτυσσόμενες. Οι σημαντικές αποφάσεις μετατίθενται για το 2009.

Οι σημαντικότερες συμφωνίες 2009: Διάσκεψη της Κοπεγχάγης 120 αρχηγοί κρατών και 192 χώρες αποτυγχάνουν να καταλήξουν σε μια νέα νομικά δεσμευτική συμφωνία. Οι χώρες είναι διχασμένες με τις ΗΠΑ και την Κίνα να παίζουν πρωταρχικό ρόλο και την ΕΕ σε ρόλο μεσολαβητή : - Oι αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες χώρες επιθυμούν επέκταση του Πρωτοκόλλου του Κιότο σε μια δεύτερη δεσμευτική περίοδο για τις αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες και χρηματοδότηση των αναπτυσσόμενων χωρών. - Oι ανεπτυγμένες χώρες επιθυμούν αντικατάσταση του Κιότο με νέα συμφωνία που θα περιλαμβάνει υποχρεώσεις για όλες τις χώρες του πλανήτη, ιδιαίτερα την Κίνα, την Ινδία και τη Βραζιλία.

Οι σημαντικότερες συμφωνίες 2010: Η συμφωνία του Cancun (Μεξικό) Μπαίνουν τα θεμέλια για να ξεκινήσουν ξανά οι διαπραγματεύσεις μετά την αποτυχία της Κοπεγχάγης. - Αναγνωρίζεται ότι πρέπει να γίνουν μεγαλύτερες μειώσεις για να συγκρατηθεί η άνοδος της θερμοκρασίας κάτω από στους 2 ο C. - Συστήνεται το Πράσινο Ταμείο για το Κλίμα για τη χρηματοδότηση των αναπτυσσόμενων χωρών. Οι ανεπτυγμένες χώρες θα δίνουν 100 δισ. κάθε χρόνο. 2011: Η πλατφόρμα του Durban (Νότια Αφρική) Τα συμμετέχοντα κράτη συμφωνούν ότι θα προχωρήσουν σε μια νέα παγκόσμια δεσμευτική συμφωνία που θα περιλαμβάνει και τις ανεπτυγμένες και τις αναπτυσσόμενες χώρες με ισχύ από το 2020. Η συμφωνία θα πρέπει να είναι έτοιμη μέχρι το 2015 και τα κράτη να την επικυρώσουν μέχρι το 2020.

Η πολιτική της ΕΕ Ποιοι είναι οι στόχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Το πλαίσιο της Ε.Ε για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής που υιοθετήθηκε το 2007 προβλέπει: Μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά τουλάχιστον 20% μέχρι το 2020 (σε σχέση με τα επίπεδα του 1990). Βελτίωση της ενεργειακής αποδοτικότητας κατά 20% μέχρι το 2020. Αύξηση του ποσοστού αξιοποίησης των ανανεώσιμων πηγών στο 20% μέχρι το 2020. Αύξηση του επιπέδου βιοκαυσίμων ως καύσιμου στις μεταφορές στο 10% μέχρι το 2020.

Η πολιτική της ΕΕ Oι σημαντικότερες μορφές των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) στις οποίες η ΕΕ στηρίζει μέρος της πολιτικής της για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής είναι οι ακόλουθες: Βιομάζα Αιολική Ηλιακή Γεωθερμική Υδροηλεκτρική Πλημμυρική Κυματική

Η πολιτική της ΕΕ Ποσοστά αξιοποίησης ανανεώσιμων πηγών στην ΕΕ και ο στόχος του 2020 - % επί της μικτής τελικής κατανάλωσης ενέργειας - ΧΩΡΑ 2008 Στόχος 2020 ΕΕ(27) 10,3 20 Βέλγιο 3,3 13 Βουλγαρία 9,4 16 Τσεχία 7,2 13 Δανία 18,8 30 Γερμανία 8,9 18 Εσθονία 19,1 25 Ιρλανδία 3,8 16 Ελλάδα 8 18 20 Ισπανία 10,7 20 Γαλλία 11 23 Ιταλία 6,8 17 Κύπρος 4,1 13 Λετονία 29,9 40 ΧΩΡΑ 2008 Στόχος 2020 Λιθουανία 15,3 23 Λουξεμβούργο 2,1 11 Ουγγαρία 6,6 13 Μάλτα 0,2 10 Ολλανδία 3,2 14 Αυστρία 28,5 34 Πολωνία 7,9 15 Πορτογαλία 23,2 31 Ρουμανία 20,4 24 Σλοβενία 15,1 25 Σλοβακία 8,4 14 Φινλανδία 30,5 38 Σουηδία 44,4 49 Ηνωμένο Βασίλειο 2,2 15

Η πολιτική της ΕΕ Η οικονομική ύφεση φέρνει νέα δεδομένα Οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου στην ΕΕ μειώθηκαν το 2009 κατά 6,9% σε σύγκριση με το 2008. Και αυτό γιατί: μειώθηκε η κατανάλωση ορυκτών καυσίμων κατά 5,5% αυξήθηκε η χρήση ΑΠΕ κατά 8.3%. Συνολικά το 2009 ήταν 17,3% μικρότερες σε σχέση με το 1990. Οι μεγαλύτερες μειώσεις εκπομπών σημειώθηκαν στις βιομηχανικές διεργασίες λόγω της μείωσης της δραστηριότητας στους τομείς του τσιμέντου, των χημικών, του σιδήρου και του χάλυβα. Μείωση εκπομπών και στις ΗΠΑ όπου η παραγωγή CO 2 έπεσε στα επίπεδα του 1992. Η μείωση αυτή αποδίδεται και στην ύφεση αλλά και στην επέκταση της χρήσης φυσικού αερίου.

Η περίπτωση της Ελλάδας H περίπτωση της Ελλάδας Η Ελλάδα παρουσιάζει τη χειρότερη επίδοση στην Ευρώπη όσον αφορά τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου ανά μονάδα ΑΕΠ: (0,61χγρ ισοδύναμου CO 2 ανά μονάδα ΑΕΠ). Σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Κιότο, η αύξηση εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου στο διάστημα 2008-2012 πρέπει να περιοριστεί στο 25%. Το 2008 η αύξηση ήταν 18,6% και το 2009 14,5% (εντός ορίων). Σύμφωνα με το νόμο 3855/2010 η συμμετοχή των ΑΠΕ στην τελική κατανάλωση ενέργειας πρέπει να φτάσει το 20%. Συγκεκριμένα: 40% συμμετοχή των ΑΠΕ στην ηλεκτροπαραγωγή 20% σε ανάγκες θέρμανσης ψύξης 10% στις μεταφορές

Η περίπτωση της Ελλάδας Σύμφωνα με τα πορίσματα έκθεσης του WWF, η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να μειώσει τις εκπομπές της ως το 2050 κατά 67% σε σχέση με το έτος βάσης 1990, χωρίς να επηρεαστεί η οικονομική της ανάπτυξη.