Ηλίας Τριανταφυλλόπουλος Βαραάτ Publibook
http://www.publibook.gr Αυτό το κείμενο που δημοσιεύεται από τις εκδόσεις Publibook, προστατεύεται από τους διεθνείς νόμους και τις διεθνείς συνθήκες που αφορούν τα συγγραφικά δικαιώματα. Η εκτύπωση του σε χαρτί, προορίζεται αποκλειστικά για τον αγοραστή και περιορίζεται στην προσωπική του χρήση. Κάθε άλλη αναπαραγωγή ή αντιγραφή, από όποιον και να προέρχεται, θα αποτελεί απομίμηση και θα υπόκειται στις προβλεπόμενες κυρώσεις από το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και από τις ισχύουσες διεθνείς συνθήκες για την προστασία των συγγραφικών δικαιωμάτων. Διεύθυνση στην Ελλάδα : Εκδόσεις Publibook οδός Αριστείδου 8, T.K. 105 59, Αθήνα Έδρα : Editions Publibook 14, rue des Volontaires 75015 PARIS France IDDN.FR.010.0115014.000.R.P.2010.030.31500 Πρώτη έκδοση από τις Εκδόσεις Publibook, 2010
Πρώτη Νύχτα Εκείνο το βράδυ, αμέσως μετά τη δύση του Ήλιου, μια ελαφριά συννεφιά είχε σκεπάσει όλη την Κάλμα, ενώ ένα δροσερό αεράκι φυσούσε από τα βόρεια, όπου βρισκόντουσαν τα Όρη των Μαρτύρων. Τα όρη αυτά υψώνονταν απότομα, σαν μια φυσική ασπίδα, σαν ένα αμυντικό φρούριο που δέσποζε πάνω από την περιοχή, με τις κορυφές τους βουτηγμένες σχεδόν πάντοτε μέσα στα σύννεφα, λες και βρισκόντουσαν σε έναν αιώνιο αγώνα μαζί τους, ποιος θα πάει πιο ψηλά. Είχαν ύψος λίγο μεγαλύτερο από τρεις χιλιάδες μέτρα. Προς όλες τις άλλες κατευθύνσεις η Κάλμα ήταν ανοιχτή, προς τα νότια και ανατολικά προς την Πεδιάδα του Καβαλάρη και προς την Πεδιάδα του Νάνου προς τα δυτικά. Η Πεδιάδα του Νάνου ήταν στην πραγματικότητα μια τεράστια επίπεδη πεδινή έκταση, η οποία μετά από χίλια περίπου χιλιόμετρα έδινε τη θέση της στη Χρυσή Έρημο. Η Κάλμα άρχιζε ακριβώς από τους πρόποδες του Όρους των Μαρτύρων και απλωνόταν σαν ένα τεράστιο ελλειπτικό πιάτο προς την Πεδιάδα του Καβαλάρη, με κύρια κατεύθυνση προς τα νότια. Εδώ και τριακόσια πενήντα χρόνια, ή τριάντα τρία χρόνια μετά την ίδρυση της Κάλμα, οι άνθρωποι που κατοικούσαν αυτό το κομμάτι γης ήταν πέντε εκατομμύρια, χωρίς ο αριθμός τους ούτε να αυξάνει ούτε να μειώνεται. Τα ονόματά τους, οι περιοχές που οριοθετούσαν την Κάλμα, τα όφειλαν σε διάφορα γεγονότα που συνδεόντουσαν με αυτές. Έτσι, στους πρόποδες των Ορέων των Μαρτύρων, για παράδειγμα, η ιστορία έλεγε ότι είχαν θαφτεί οι πρώτοι αρχηγοί των ανθρώπων που 9
έφτασαν στην περιοχή, πριν από τετρακόσια πενήντα χρόνια, ή εξήντα επτά χρόνια πριν την ίδρυση της Κάλμα. Οι τάφοι τους «μαρτυρούσαν» τη θέλησή τους να αρχίσουν μια καινούρια ζωή από την αρχή, θεμελιωμένη σε νέες και στέρεες βάσεις, όπως στέρεα και ακλόνητα ήταν τα θεμέλια του βουνού. Στην Πεδιάδα του Νάνου, επίσης, ο θρύλος έλεγε ότι ζούσε πριν από πολλά χρόνια ένας σωματώδης άνθρωπος, τον οποίον οι υπόλοιποι φώναζαν ειρωνικά «νάνο». Ήταν ο μόνος που είχε το θάρρος να περιπλανιέται και να χάνεται στην πεδιάδα, συχνά για μέρες ολόκληρες, χωρίς κανένας να ξέρει πού πάει και τι κάνει. Εκείνα τα χρόνια, αν κάποιος τολμούσε να απομακρυνθεί από την αποικία και να γυρίζει μόνος και απροστάτευτος έξω απ αυτήν, ήταν τουλάχιστον τρελός. Όταν τον ρωτούσαν που πάει και τι κάνει τις ημέρες που εξαφανιζόταν, έλεγε: «Η πεδιάδα είναι δική μου. Πηγαίνω όπου θέλω σ αυτήν, χωρίς να φοβάμαι κανέναν. Γιατί αυτό είναι το σπίτι μου». Γι αυτό και η πεδιάδα πήρε τιμητικά το όνομά του. Δέκα μεγάλοι δρόμοι διέσχιζαν διαμετρικά την κατοικημένη περιοχή από την μια μεριά έως την άλλη, σχηματίζοντας έτσι ένα δεκάχτινο αστέρι. Όλοι τους ξεκινούσαν από την Πλατεία της Επιστήμης, που ήταν το γεωμετρικό κέντρο της έλλειψης. Ο πιο μεγάλος από αυτούς, ο δρόμος Δ7, ήταν στην πραγματικότητα ο μεγάλος άξονας της έλλειψης, από τον βορά προς τον νότο, με μήκος διακόσια χιλιόμετρα. Ο πιο μικρός, ο δρόμος Δ3, ήταν ο μικρός άξονας της έλλειψης και την διέσχιζε από την ανατολή προς τη δύση, με μήκος ογδόντα χιλιόμετρα. Οι δέκα μεγάλοι δρόμοι της Κάλμα την χώριζαν σε δέκα τομείς, που ο καθένας τους είχε σαν όριο δυο δρόμους και το προς τα έξω σύνορο. Στο τέλος όλων των δρόμων υπήρχαν τα μεγάλα φυλάκια των συνόρων, τα οποία σηματοδοτούσαν το τέλος της επιτρεπόμενης μετακίνησης των πολιτών προς τα έξω. Εκτός απ αυτά τα φυλάκια, υπήρχαν και τα 10
λεγόμενα μικρά φυλάκια, διάσπαρτα σε άλλα σημεία, στα οποία δεν κατέληγαν δρόμοι και πέρα από τα οποία δεν επιτρεπόταν και πάλι καμιά μετακίνηση πολιτών. Εκτός από τους δέκα μεγάλους δρόμους υπήρχαν άλλοι χίλιοι περίπου, καμπύλοι και πιο μικροί, που οι περισσότεροι έκοβαν κάθετα τους μεγάλους. Τι υπήρχε πέρα από τα σύνορα της Κάλμα; Κανένας από τους πολίτες της δεν μπορούσε να απαντήσει με σιγουριά. Άλλοι έλεγαν ότι δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα, μόνο μερικά ίχνη πρωτόγονης ζωής. Ίσως γι αυτό να ήταν υπεύθυνη η μεγάλη ραδιενέργεια που παρέμενε εκεί ή ένα δραστικό δηλητήριο που είχε μολύνει τα νερά ή ακόμη ένα δηλητηριώδες μεγάλο έντομο που ένα του τσίμπημα σε σκότωνε μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Άλλοι ισχυριζόντουσαν ότι υπήρχε μεν πλούσια ζωή, αλλά αυτή ήταν σε άγρια κατάσταση, μια πραγματική κόλαση ζούγκλας, με ζώα έτοιμα να κατασπαράξουν όποιον τολμούσε να εισχωρήσει στο βασίλειό τους. Μεταξύ των ζώων αυτών γινόντουσαν φοβερές μάχες, που κατέληγαν πάντα στο θάνατο του ενός ή και των δυο. Μερικοί μάλιστα έλεγαν ότι μπορούσαν να ακούσουν τις ανατριχιαστικές κραυγές των ζώων αυτών όταν μάχονταν, αν ο αέρας ήταν ευνοϊκός και έφερνε τον ήχο προς τα σπίτια τους. Από αυτούς δε ελάχιστοι, είναι αλήθεια, ισχυριζόντουσαν ότι ανάμεσα στις κραυγές των ζώων ξεχώριζαν και κάποιες κραυγές ανθρώπων, οι οποίοι ζούσαν, όπως και τα ζώα, προφανώς σε εντελώς άγρια και πρωτόγονη κατάσταση. Άλλοι τέλος μιλούσαν για φοβερές αρρώστιες που καρτερούσαν όποιον περνούσε τα σύνορα, αρρώστιες που θα τον βασάνιζαν φριχτά μέχρι να πεθάνει, και για τις οποίες δεν υπήρχε κανένα φάρμακο ή αντίδοτο. Τι απ όλα αυτά ήταν αλήθεια και τι ψέμα, ή αν υπήρχε κάποια άλλη αλήθεια, κανένας δεν ήξερε με σιγουριά. Σε όλους αρκούσε ότι στην επιτρεπόμενη περιοχή τους τα πάντα ήταν υπό έλεγχο και κανένας προφανής και άμεσος 11
κίνδυνος δεν τους απειλούσε, εφ όσον τηρούσαν τους νόμους και απέφευγαν να μιλάνε πολύ για την άγνωστη απαγορευμένη περιοχή. Πολύ δε περισσότερο απέφευγαν να κάνουν οποιαδήποτε σκέψη να πάνε εκεί, αψηφώντας την αυστηρή απαγόρευση που υπήρχε. Αμέσως μετά τη δύση του Ήλιου σ ολόκληρη την αποικία υπήρχε μεγάλη κίνηση. Οι δέκα μεγάλοι δρόμοι γέμιζαν από τα βαγόνια των τραίνων που πήγαιναν τους πολίτες στις σχετικά μακρινές δουλειές τους. Δεν ήταν λίγοι όμως κι εκείνοι που έμεναν αρκετά κοντά σ αυτές και με βάση τον νόμο έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τα πόδια τους και να μη σπαταλήσουν άσκοπα ενέργεια. Οι περισσότεροι απ αυτούς άλλωστε θεωρούσαν ότι αυτό ήταν μια καλή άσκηση για το σώμα τους. Έτσι, και τα σταθερά πεζοδρόμια που υπήρχαν στο ίδιο επίπεδο με τους δρόμους, δεξιά κι αριστερά, γέμιζαν κι αυτά με τη σειρά τους από πολίτες. Ακριβώς πάνω από αυτά τα σταθερά πεζοδρόμια υπήρχαν κυλιόμενοι διάδρομοι, που ο καθένας τους ήταν δυόμισι μέτρα πιο ψηλά από το άλλον. Αυτούς τους χρησιμοποιούσαν όσοι η δουλειά τους ήταν σε ενδιάμεση απόσταση και δεν επιτρεπόταν να πάρουν το τραίνο, ενώ ταυτόχρονα δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να περπατήσουν την απαραίτητη απόσταση. Ο κάθε διάδρομος, όπως και το κάθε τραίνο, μετέφερε πολίτες που δούλευαν στην ίδια ή σε κοντινές υπηρεσίες, πήγαιναν δηλαδή προς την ίδια κατεύθυνση και είχαν χοντρικά τον ίδιο προορισμό. Το που ακριβώς πήγαινε ο κάθε διάδρομος μπορούσες να το δεις τόσο στις πινακίδες που βρισκόντουσαν στα αριστερά του, αλλά και να το ακούσεις από τα μεγάφωνα που υπήρχαν πάνω από κάθε πινακίδα. Την ώρα της μεγάλης κίνησης οι φωνές από τα μεγάφωνα και ο θόρυβος από τα τραίνα και τους διαδρόμους, ήταν οι μοναδικοί ήχοι που δονούσαν τον αέρα Σε κάθε δρόμο υπήρχαν εφτά διαζώματα στο ένα πεζοδρόμιο, που σε πήγαιναν προς μια κατεύθυνση, και 12
εφτά στο άλλο, που σε πήγαιναν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κυκλικές κυλιόμενες σκάλες ανά διακόσια μέτρα μετέφεραν τους πολίτες προς τα επάνω, σε όποιο διάζωμα ήθελαν, ή προς τα κάτω εφ όσον κατέβαιναν. Μικρά αυτοκίνητα, διθέσια έως το πολύ πενταθέσια, κυκλοφορούσαν ελάχιστα στους δρόμους της Κάλμα. Κι αυτά που κυκλοφορούσαν ήταν, όπως και το τραίνο, ηλεκτρικά και όλα τους δημόσια. Κανένα δεν ήταν ιδιωτικό. Τα μικρά αυτοκίνητα είτε μετέφεραν υψηλόβαθμα στελέχη των διαφόρων υπηρεσιών από και προς τις δουλειές τους, είτε χρησιμοποιούνταν για άλλους υπηρεσιακούς λόγους. Τα πιο πολλά από αυτά ανήκαν στην Αστυνομία, στην Ιατρική Υπηρεσία, στην Υπηρεσία Ενέργειας και στην Υπηρεσία Παραγωγής και Μεταφοράς. Τροφίμων και Αγαθών. Την ώρα της πρώτης μεγάλης κίνησης, την ώρα δηλαδή που οι πολίτες ξεκινούσαν για την δουλειά τους, η Κάλμα έμοιαζε με έναν εντυπωσιακά μεγάλο στρατό μυρμηγκιών που ορμά έξω από τη φωλιά του, και ο οποίος κινείται με γρήγορο αλλά και συντονισμένο ρυθμό προς κάθε κατεύθυνση. Η ώρα της πρώτης μεγάλης κίνησης άρχιζε από τις οκτώ το βράδυ. Η δεύτερη μεγάλη κίνηση άρχιζε από τις τέσσερις το πρωί, όταν οι πολίτες έφευγαν από την δουλειά τους και πήγαιναν είτε στα σπίτια τους είτε όπου αλλού ήθελαν μέχρι να γυρίσουν στα σπίτια τους. Τότε ο στρατός των μυρμηγκιών εμφανιζόταν και πάλι, γυρίζοντας τώρα από κάθε κατεύθυνση πίσω προς στη φωλιά του. Όλη η κυκλοφορία, τόσο των τραίνων και των μικρών αυτοκινήτων όσο και των διαδρόμων, ρυθμιζόταν από ένα κεντρικό σύστημα υπολογιστών, το οποίο δούλευε τόσο τέλεια που ποτέ κανένας δεν θυμόταν να υπήρξε κάποτε έστω και ένα μικρό κυκλοφοριακό μπλέξιμο ή οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα. Η λέξη «πρόβλημα» άλλωστε στην Κάλμα, όχι μόνον για το κυκλοφοριακό αλλά και για οτιδήποτε άλλο μπορούσε να φανταστεί 13
κάποιος, ήταν από τις ελάχιστα χρησιμοποιούμενες. «Σε κανέναν παράδεισο δεν υπάρχουν προβλήματα που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν και να λυθούν, αν υπάρχουν οι σωστοί νόμοι και κανόνες και αν όλοι οι πολίτες υπακούουν στους νόμους αυτούς». Αυτό ήταν από τα πρώτα διδάγματα που μάθαιναν τα μικρά παιδιά της Κάλμα, όταν άρχιζε η εκπαίδευσή τους στα σχολεία. Το σύστημα κίνησης των πολιτών καθόριζε με ακρίβεια την ώρα που έπρεπε να ξεκινήσουν οι κάτοικοι ενός τομέα για την εργασία τους, ώστε να μην πέσουν επάνω στην κυκλοφορία που οφειλόταν στους κατοίκους ενός άλλου τομέα. Συνολικά, σε καθένα από τους δέκα τομείς, δινόταν χρόνος μισής ώρας για ξεκίνημα όλων όσων κατοικούσαν σ αυτόν. Μέσα σε μισή ώρα δηλαδή, όλοι οι κάτοικοι του κάθε τομέα έπρεπε να έχουν φύγει από τα σπίτια τους και να πηγαίνουν για τη δουλειά τους Είχε επίσης ληφθεί πρόνοια ώστε η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν οι κάτοικοι του κάθε τομέα να μην διασταυρώνεται με τις κατευθύνσεις γειτονικών τομέων. Παραπέρα, κάθε συγκρότημα κατοικιών είχε τη δική του ώρα που θα ξεκινούσε. Για λόγους ίσης μεταχείρισης, η ώρα αυτή άλλαζε ανά εργατική περίοδο, μέσω ενός κυλιόμενου προγράμματος. Κάθε εργατική περίοδος διαρκούσε δεκατρείς εργάσιμες νύχτες. Κάθε εργατική νύχτα είχε οκτώ εργάσιμες ώρες. Μετά το τέλος μιας εργατικής περιόδου υπήρχαν δυο ημέρες ανάπαυσης. Σ αυτές οι πολίτες της Κάλμα δεν έκαναν καμιά δουλειά, εκτός αν ήταν σε βάρδιες ασφαλείας, και παρακολουθούσαν διάφορα αθλήματα ή συμμετείχαν σ αυτά, όπως και σε παιχνίδια, σε εκδηλώσεις κλπ. Όλα τα θεάματα, οι εκδηλώσεις και τα αθλήματα είχαν ελεύθερη είσοδο, σαν μια υποχρέωση της αποικίας προς τους πολίτες της, για τις υπηρεσίες που της προσέφεραν τις προηγούμενες δεκατρείς νύχτες. Οι πολίτες που ήθελαν να παρακολουθήσουν ένα άθλημα πήγαιναν σε μεγάλα στάδια χωρητικότητας εκατό 14
χιλιάδων περίπου. Υπήρχαν είκοσι τέτοια στάδια, διασκορπισμένα στην περιφέρεια της πόλης. Εκεί, σε μια τεράστια οθόνη και μέσα από ένα πολύπλοκο και καλά μελετημένο πρόγραμμα, ο υπολογιστής του σταδίου πρόβαλε, σαν μια καλά σκηνοθετημένη ταινία εικονικής πραγματικότητας, το άθλημα που τους ενδιέφερε. Οι παίκτες που έπαιζαν ήταν φανταστικές φιγούρες, ενώ και η εξέλιξη του σκορ ήταν μελετημένη με τέτοιον τρόπο, ώστε να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών μέχρι το τέλος. Ποτέ κανένας θεατής δεν βαριόταν να βλέπει κάτι, γιατί είχε ληφθεί μέριμνα να υπάρχει συνεχής εξέλιξη με αλλαγές στο σκορ, ή απρόσμενες ανατροπές. Δεν έλειπαν δε οι περιπτώσεις που οι θεατές με φωνές και με συνθήματα συμμετείχαν κι αυτοί στον αγώνα, όμως κανείς από τους παίκτες στην οθόνη δεν μπορούσε να τους ακούσει, για τον απλούστατο λόγο ότι κανένας τους δεν ήταν μια ζωντανή ύπαρξη. Αυτό όμως φαίνεται ότι πολύ λίγο ενδιέφερε τους φίλαθλους πολίτες της Κάλμα. Όσοι ήθελαν να συμμετέχουν ενεργά σε κάποια σπορ, αθλήματα ή παιχνίδια, μπορούσαν και αυτοί να ικανοποιήσουν το χόμπι τους σε κατάλληλους χώρους κοντά στα παραπάνω στάδια. Υπήρχαν παιχνίδια που άντεχαν στο χρόνο και παιζόντουσαν δεκαετίες ολόκληρες από φανατικούς θαυμαστές τους. Αν κάποιος όμως βαριόταν με τα ίδια και τα ίδια και ήθελε κάτι πιο μοντέρνο και πιο σύγχρονο, τότε οι υπολογιστές ήταν πάντα έτοιμοι να φτιάξουν καινούρια, πιο εξελιγμένα και πιο ενδιαφέροντα, ανάλογα με τις προτιμήσεις που κατέγραφαν. Ειδικοί δε εκπαιδευτές μάθαιναν τους νέους κανόνες σ αυτούς που επιθυμούσαν να τα παίξουν. Έτσι, μπορούσαν να ικανοποιηθούν όλα τα γούστα. Από τις εννιά το πρωί μέχρι τις εφτά το απόγευμα όλοι οι πολίτες έπρεπε να κοιμούνται. Ήταν η ώρα που κάθε κίνηση στους δρόμους ήταν αυστηρά απαγορευμένη. Μόνον όσοι είχαν ειδική εργασία ή ειδική άδεια μπορούσαν να κυκλοφορούν εκείνη την ώρα, 15
χρησιμοποιώντας είτε τα ελάχιστα δρομολόγια των τραίνων, είτε τα αυτοκίνητα της υπηρεσίας τους. Οι κυλιόμενοι διάδρομοι και οι κυλιόμενες σκάλες σταματούσαν τελείως να κινούνται την περίοδο αυτή. Έμπαιναν σε λειτουργία μόνο για δέκα λεπτά κάθε δυο ώρες. Ο δεκάωρος ύπνος των κατοίκων της Κάλμα ήταν μια βιολογική ανάγκη τους, σύμφωνα με τις οδηγίες που είχε εκδώσει η Κεντρική Ιατρική Υπηρεσία. Χωρίς ύπνο αυτής της διάρκειας αισθανόντουσαν άρρωστοι και ανίκανοι να δουλέψουν την επόμενη νύχτα. Για να βοηθηθούν μάλιστα σε αυτό, γύρω στις οκτώ και μισή το πρωί όλοι οι πολίτες έπιναν ένα ποτήρι νατ. Το νατ ήταν ένα ποτό που τους έφερνε μέσα σε μισή ώρα μια γλυκιά νύστα, και στην συνέχεια τους έριχνε σε έναν ελαφρύ και ήρεμο ύπνο μέχρι τις εφτά το απόγευμα. Το εργοστάσιο παρασκευής του νατ ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κτίρια στην Κάλμα. Η σύνθεση του ποτού, όπως και άλλες λεπτομέρειες που αφορούσαν στην ακριβή δράση του, δεν ήταν σε κανέναν γνωστές με ακρίβεια. Λεγόντουσαν διάφορα, ότι δήθεν ήταν ένα ισχυρό υπνωτικό ή ένα ποτό που καταπολεμούσε το γήρας, μιας κι ο κακός ύπνος ήταν σύμμαχος από ανέκαθεν της κούρασης και της κατάπτωσης, βιολογικής και πνευματικής, ή τέλος ότι συνέβαλε στο καθάρισμα του σώματος από τα διάφορα τοξικά περιεχόμενα των τροφών. Ό,τι και να ήταν πάντως, οι πολίτες της Κάλμα ήξεραν ότι, χωρίς τη χρήση του νατ, ο ύπνος τους ήταν άσχημος, γεμάτος ανεξέλεγκτα όνειρα που καταντούσαν ακόμη και εφιάλτες, διακεκομμένος και προβληματικός. Αντίθετα, με το νατ ο ύπνος ήταν μια απόλαυση, ξεκουραζόντουσαν και ξυπνούσαν φρέσκοι κι έτοιμοι για δουλειά. Μετά τις οκτώ το βράδυ ένα ένα τα φώτα στα δημόσια κτίρια άναβαν, σημάδι ότι είχε αρχίσει η προσέλευση των πολιτών στα γραφεία τους. Ο νόμος καθόριζε ότι μέσα σε μισή ώρα μετά τις οκτώ και μισή, όλοι θα έπρεπε να βρίσκονται στη θέση τους. Εξαιρούνταν μόνον όσοι 16
αντιμετώπιζαν κάποιο πρόβλημα υγείας, ενώ η έννοια της «άδειας» δεν υπήρχε. Αν κάποιος δε αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας δεν χρειαζόταν σε πρώτη φάση γιατρός να το διαπιστώσει, αλλά το καθόριζε αμέσως το «πρόγραμμα υγείας» του προσωπικού του υπολογιστή, το οποίο συνδεόταν με τον υπολογιστή του Κεντρικού Νοσοκομείου. Αυτός αποφάσιζε αν κάποιος έπρεπε να λείψει από τη δουλειά του, τι αγωγή έπρεπε να ακολουθήσει, αν χρειαζόταν παραπέρα ιατρική παρακολούθηση, κλπ. Όλα άλλωστε στην Κάλμα, και όχι μόνο το κυκλοφοριακό και τα προβλήματα υγείας, τα έλυναν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Όλοι οι πολίτες της Κάλμα, εφ όσον δεν είχαν βγει στην σύνταξη, δηλαδή εφ όσον δεν είχαν περάσει το εξηκοστό όγδοο έτος της ηλικίας τους, έκαναν μια δουλειά. Αυτή που είχε αποφασίσει να τους αναθέσει το Κεντρικό Συμβούλιο Απασχόλησης Προσωπικού. Η δουλειά που θα έκανε ο κάθε πολίτης αποφασιζόταν πολύ ενωρίς, ήδη από την ηλικία των έξι ετών, πριν δηλαδή αρχίσει η οποιαδήποτε εκπαίδευσή του. Όλα όσα ακολουθούσαν επομένως στη συνέχεια, όπως βασικές σπουδές, εξάσκηση και ειδίκευση, ήταν συνάρτηση αυτής της αρχικής απόφασης. Όλα αυτά, όπως και κάθε τι που αφορούσε την Κάλμα και τους πολίτες της, τα ρύθμιζαν λίγοι ως προς τον αριθμό νόμοι, τους οποίους όλοι υπάκουαν χωρίς την παραμικρή αντίρρηση. Σε ελάχιστες περιπτώσεις χρειάστηκε να παρέμβει το Κεντρικό Συμβούλιο Ποινών για να τιμωρήσει κάποιον πολίτη για παρεκτροπή, αλλά σ αυτές τις περιπτώσεις η τιμωρία που επιβαλλόταν ήταν αυστηρή και παραδειγματική. Μπορούσε δε ακόμη να φτάσει, ανάλογα με την παρεκτροπή, μέχρι και τον τερματισμό της ζωής του κατηγορούμενου. Γι αυτό άλλωστε και όλα στην Κάλμα κυλούσαν ρολόι, σαν μια καλοδουλεμένη μηχανή, χωρίς προβλήματα. Ο καθένας είχε αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα το 17
ρόλο του και την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει, ήξερε με ακρίβεια τι έπρεπε να προσφέρει και τι περίμενε να πάρει. Υπήρχε δηλαδή ένα σύστημα για το οποίο ήταν υπερήφανοι όλοι, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη, κι είχαν ορκιστεί να το υπερασπίζονται απέναντι σε οποιονδήποτε το επιβουλευόταν. Ιδιωτικές επιχειρήσεις και γενικότερα αυτό που θα μπορούσε να αποκληθεί ιδιωτικός τομέας δεν υπήρχε στην Κάλμα. Επομένως, με βάση αυτό, όλοι οι πολίτες απασχολούνταν στο δημόσιο. Όλες οι δουλειές αποσκοπούσαν στο να ωφεληθεί το σύνολο και όχι το άτομο. Άλλοι δούλευαν στον ευαίσθητο και σημαντικό τομέα της ενέργειας, άλλοι στον τομέα παραγωγής τροφίμων, άλλοι στον τομέα της ιατρικής περίθαλψης, άλλοι στον οικιστικό τομέα, άλλοι στον τομέα διόρθωσης βλαβών, και πάει λέγοντας. Έμοιαζαν έτσι σαν μια κυψέλη μελισσών, στην οποία το κάθε μέλος ήξερε με μαθηματική ακρίβεια τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά του, και τα εκπλήρωνε με υπευθυνότητα και αφοσίωση. Η αμοιβή από την δουλειά δεν δινόταν ποτέ σε χρήματα, άλλωστε χρήματα δεν κυκλοφορούσαν από το έτος τριάντα τρία μετά την ίδρυση της Κάλμα, αλλά σε παροχή υπηρεσιών. Όλα τα έξοδα τα αναλάμβανε η πολιτεία. Ο καθένας είχε δικαίωμα να μορφωθεί με έξοδα της πολιτείας, να αποκτήσει μια δουλειά, ένα επιπλωμένο σπίτι, να έχει ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη, να αγοράζει την τροφή που του αναλογούσε, να παρακολουθεί ελεύθερα αθλητικές ή πολιτισμικές εκδηλώσεις, κλπ. Καθώς η ώρα περνούσε μετά τη δύση του Ήλιου, όλα τα κτίρια και οι δρόμοι ήταν καλά φωτισμένοι, έτσι που να μην γίνεται αισθητή η διαφορά από την ημέρα, λόγω της έλλειψης του φυσικού φωτός του Ήλιου. Βέβαια αυτό κόστιζε ενεργειακά, αλλά, από την άλλη μεριά, ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να το αποφύγουν. Η ενέργεια στην Κάλμα ήταν το πιο πολύτιμο αγαθό, η σπατάλη του 18