Κεφάλαιο Ένα Η Ντάλσι Κάρτερ κοίταξε γι άλλη μια φορά την ώρα στο κινητό της. Είχε ήδη πάει στη δουλειά, είχε επιστρέψει κι ακόμα ήταν μόνο οκτώ και μισή το πρωί. «Γαμώτο» είπε φωναχτά, προς δυσαρέσκεια της γειτόνισσάς της, της Έλεν, η οποία πάντα έβγαινε να πάρει την εφημερίδα της την ώρα που η Ντάλσι έφευγε. Η Ντάλσι ήταν σίγουρη ότι επίτηδες η Έλεν το προγραμμάτιζε έτσι. «Να πεις στη γιαγιά σου ότι δε μας αφήνει να κοιμηθούμε έτσι που χορεύει σάλσα τόσο νωρίς το πρωί» είπε, κουνώντας το δάχτυλο όπως πάντα. Η Έλεν ήταν από εκείνες τις στριμμένες γριές. Ήταν κακότροπη και δεν είχε άλλη δουλειά να κάνει παρά να χαλάει τα σχέδια των άλλων που ήθελαν να χορεύουν σάλσα. «Μάλιστα, κυρία Στριμμ... εμ, κυρία Κρένκι» απάντησε η Ντάλσι, προσπαθώντας να πνίξει το χαχανητό της. Αναρωτήθηκε αν η Έλεν αντιλαμβανόταν ότι δεν είχε καμία πρόθεση να μεταφέρει το μήνυμα στη γιαγιά της. Το πιθανότερο. Τέλος πάντων. Η ζωή ήταν πολύ μικρή για να αγχώνεται κανείς για τέτοια μικροπράγματα όπως μια λοξή γειτόνισσα. Ό,τι κι αν έκανε η Ντάλσι, η Έλεν πάντα κάτι έβρισκε για να
10 RACHEL ASTOR την κατσαδιάσει ή τη γιαγιά της, στην προκειμένη περίπτωση κι έτσι η Ντάλσι απλώς δεν της έδινε και μεγάλη σημασία. Η Ντάλσι κατέβηκε δυο δυο τα σκαλιά και όρμησε φουριόζα έξω από την πολυκατοικία της, κάνοντας μερικούς διαβάτες να αποτραβηχτούν τρομαγμένοι. Μα εκείνη δεν ανέκοψε το ρυθμό της. Ήδη είχε αργήσει πέντε λεπτά στο ραντεβού της με τη Λίλα και το σίγουρο ήταν ότι από τη Λίλα δεν ήθελε να φάει κατσάδα. «Προσπαθείς να με κάνεις να πάθω έμφραγμα;» τη ρώτησε η καλύτερή της φίλη, όταν είδε την Ντάλσι να διασχίζει τρέχοντας την καφετέρια της πανεπιστημιούπολης. Έδωσε στην Ντάλσι ένα χάρτινο κύπελλο και μια μικρή χαρτοσακούλα μ ένα μπέιγκελ μέσα. «Ναι, προσπαθώ να σε κάνω να πάθεις έμφραγμα» αποκρίθηκε η Ντάλσι. «Σκέφτηκα ότι θα είχε πλάκα να έρθω με το πάσο μου.» Φυσικά, το λαχάνιασμά της πρόδιδε την αλήθεια. «Μμμμ, γελάσαμε.» «Ευχαριστώ» της είπε η Ντάλσι, δείχνοντας τη σακούλα με το μπέιγκελ και πίνοντας την πρώτη γουλιά καφέ. «Λοιπόν, τι λες γι αυτόν;» τη ρώτησε η Λίλα ενώ διέσχιζαν την αίθουσα. Το ίδιο πράγμα γινόταν κάθε πρωί. Η Λίλα είχε φαγωθεί να της βρει άνδρα, παρόλο που η Ντάλσι, όπως είχε πει επανειλημμένως στη φίλη της, δεν είχε χρόνο για έρωτες. Ένας αναστεναγμός τής ξέφυγε. Η Λίλα κοντοστάθηκε και στράφηκε προς το μέρος της. «Σοβαρά τώρα, αν δεν αρχίσεις σύντομα να βγαίνεις πάλι ραντεβού, θα τρελαθείς. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς αντέχεις.» Η Ντάλσι έστρεψε το βλέμμα στον ουρανό. «Η ζωή μου είναι ήδη τρελή. Γι αυτό, άλλωστε, δεν έχω χρόνο να βγαίνω ραντεβού.» Η Λίλα έβγαινε ραντεβού μανιωδώς. Είχε καταφέρει να βγει με τα περισσότερα αγόρια στην πανεπιστημιούπολη
Η ΓΛΥΚΙΑ ΓΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ 11 όπως επίσης κι από τα υπόλοιπα τρία κολέγια της περιοχής πιο γρήγορα απ ό,τι η Ντάλσι μπορούσε να φτιάξει μια δωδεκάδα φατζ καρύδας. Και δεδομένου ότι η Ντάλσι είχε φτιάξει εκατοντάδες τέτοιες δωδεκάδες στο παρελθόν, δεν της έπαιρνε και πολλή ώρα. «Όλο δουλειά, δουλειά. Μόνο γι αυτή μιλάς» της είπε η Λίλα. «Ακόμη και η γιαγιά σου θα ήθελε να το ρίξεις λιγάκι έξω.» «Η γιαγιά θα χοροπηδούσε από τη χαρά της αν έβγαινα ραντεβού με κάποιον. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον θα μας έπαιρνε στο κατόπι με τα ψηλοτάκουνά της όταν θα έφευγα με το συνοδό μου από το σπίτι και θα μας έβγαζε κρυφά φωτογραφίες.» «Τη λατρεύω τη γιαγιά σου» αναστέναξε η Λίλα. Η Ντάλσι χαμογέλασε. Η γιαγιά της ήταν όντως υπέροχη. «Αυτός εκεί πώς σου φαίνεται;» Η Λίλα έδειξε έναν τύπο που ήταν ντυμένος στα μαύρα από την κορυφή ώς τα νύχια. Ο τύπος τις αγριοκοίταξε λες και τον είχαν διακόψει από τη δέηση που έκανε στον άρχοντα του σκότους ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Και οι δύο κοπέλες τάχυναν το βήμα τους. «Ναι, αυτός είναι εντελώς ο τύπος μου, τι να σου πω.» Η Λίλα έκανε μια γκριμάτσα φόβου. «Συγγνώμη, σκέφτηκα ότι ίσως να σου άρεσαν οι μελαγχολικοί τύποι. Απλώς δεν ήξερα ότι οι μελαγχολικοί μπορεί να είναι επίσης μανιακοί δολοφόνοι.» Περπάτησαν λίγο ακόμα. «Μμμμ... εκείνος εκεί;» Αυτή τη φορά η Ντάλσι δεν έκανε καν τον κόπο να κοιτάξει τον τύπο που της έδειχνε η φίλη της. «Έλεος, βρε Λίλα, αφού ξέρεις ότι πνίγομαι στη δουλειά. Παράτα τα πια. Σε παρακαλώ.» Η Λίλα κοντοστάθηκε κι έβαλε το χέρι στο γοφό της. «Θέλεις να πεις ότι δε θα βγεις ούτε ένα ραντεβού έστω;» «Ακριβώς. Δε θα χαραμίσω την ώρα μου με κάποιον που θα είναι απλώς ένα και μοναδικό ραντεβού για μένα. Πρέπει να είμαι σίγουρη ότι ο τύπος αξίζει προτού βγω μαζί του.»
12 RACHEL ASTOR «Αχά. Άρα σου αρέσουν ακόμα οι άνδρες. Ευτυχώς, γιατί είχα αρχίσει να ανησυχώ.» Η Λίλα χαμογέλασε πλατιά. Η Ντάλσι απλώς συνέχισε να περπατά κουνώντας το κεφάλι της με αγανάκτηση. «Η επιχείρηση Ένας Άνδρας για την Ντάλσι μόλις ξεκίνησε» είπε με αποφασιστικότητα η Λίλα. «Μη με αποκαλείς επιχείρηση, σε παρακαλώ.» «Μα μου αρέσει τόσο να αναλαμβάνω εργασίες» αντέτεινε εκείνη στραβομουτσουνιάζοντας. «Εμ, ούτε εργασία μού αρέσει να με αποκαλείς.» Η Λίλα έβγαλε μια πνιχτή κραυγή. «Θα μπορούσες στ αλήθεια να γίνεις η εργασία μου, αν το ήθελες» αποκρίθηκε κι έσπρωξε τα μαλλιά της Ντάλσι πίσω από τ αφτιά της. Κι έκανε ένα μορφασμό. «Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες ντους; Γιατί έχεις κάτι αηδιαστικό στα μαλλιά σου που κολλάει.» Η Ντάλσι βόγκηξε. «Κάνω ντους κάθε βράδυ προτού πάω για ύπνο. Θα πρέπει να πασαλείφτηκα με καραμέλα σήμερα το πρωί.» Η Λίλα ανασήκωσε το φρύδι. «Τέλος πάντων, τουλάχιστον μυρίζεις πάντα όμορφα. Σοβαρολογώ, κάποιες μέρες μού έρχεται να κολλήσω πάνω σου και να σε μυρίζω.» Έγειρε μπροστά και πήρε βαθιά εισπνοή. Η Ντάλσι τής έδωσε ένα μπατσάκι στον ώμο. Η Λίλα χαμογέλασε, αλλά μονάχα για μια στιγμή, επειδή προφανώς αλλού είχε το μυαλό της. «Αυτός πώς σου φαίνεται;» Η Ντάλσι έκανε πως δεν άκουσε. * * * Μετά το τελευταίο μάθημα της ημέρας η Ντάλσι έτρεξε στο μαγαζί. Ήταν η τελευταία επιθυμία και όρος στη διαθήκη της μητέρας της να τελειώσει η Ντάλσι τις σπουδές της. Είχε ήδη πάρει το πτυχίο της, αλλά μια και η μαμά της είχε καταφέρει με σκληρή δουλειά να βάλει στην άκρη ένα κομπόδεμα, είχαν
Η ΓΛΥΚΙΑ ΓΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ 13 απομείνει κάποια χρήματα και η Ντάλσι δεν άντεχε να την απογοητεύσει. Η μαμά της θα ήταν περήφανη αν η Ντάλσι έπαιρνε μάστερ στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Αυτό ονειρευόταν πάντα για την Ντάλσι να έχει μια καλύτερη ζωή. Και η σχολή των μεταπτυχιακών σπουδών της δεν ήταν τόσο κακή, προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της. Κι αν μη τι άλλο, τα μαθήματά της στη Διοίκηση Επιχειρήσεων κάτι χρήσιμο της πρόσφεραν, μια και διηύθυνε μόνη της το μαγαζί. Απλώς ευχόταν να είχε λίγο περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Την ώρα που διέσχιζε σαν βολίδα το πάρκο, το μάτι της έπεσε πάνω στο κιόσκι που πουλούσε παγωτά κι αμέσως το μυαλό της άρχισε να δημιουργεί ζαχαρωτά με γεύσεις παγωτών. Τρουφάκια Ρόκι Ρόουντ με σοκολάτα, μαρσμέλοου και ξηρούς καρπούς, Φατζ Ναπολιτέν με σοκολάτα, βανίλια και φράουλα, μαστιχωτές καραμέλες βανίλιας... Για κάθε γεύση παγωτού που είχε το κιόσκι η Ντάλσι μπορούσε να φτιάξει σχεδόν στη στιγμή ένα νέο γλύκισμα με τη φαντασία της. Έκοψε ταχύτητα όταν έφτασε μπροστά στο πιο αγαπημένο της μέρος στον κόσμο. Γλυκά από τη Ζαχαροχώρα. Όταν ήταν παιδάκι, η μαμά της είχε ρωτήσει την Ντάλσι πώς να ονομάσουν το καινούριο ζαχαροπλαστείο τους και, φυσικά, στην ηλικία των έξι ετών, εκείνη είχε διαλέξει την ονομασία ενός από τα αγαπημένα της παιχνίδια όλης της ζωής της: Η Ζαχαροχώρα. Η μαμά της είχε θαυμάσει την επινοητικότητά της, αλλά η αλήθεια ήταν ότι η Ντάλσι απλώς λάτρευε το συγκεκριμένο επιτραπέζιο παιχνίδι. Η μαμά της είχε απλώς προσθέσει τη λέξη «γλυκά» κι έκτοτε το όνομα είχε μείνει αμετάβλητο για περισσότερο από δεκαπέντε χρόνια. Κοντοστάθηκε να κοιτάξει τη φωτεινή επιγραφή απέξω, θέλοντας να βεβαιωθεί ότι όλα τα λαμπάκια λειτουργούσαν σωστά και ότι δε χρειαζόταν καθάρισμα. Στη συνέχεια μπήκε μέσα στο μαγαζί και πήρε βαθιά εισπνοή. Περνούσε πολύ περισσότερο χρόνο στο ζαχαροπλαστείο παρά στο διαμέρισμά
14 RACHEL ASTOR της και όλη αυτή η μυρωδιά της ζαχαρωτής γλύκας την έκανε να νιώθει ότι βρισκόταν στο σπίτι της. Προτού φύγει, η Κόνστανς θα πρέπει να είχε φτιάξει μια φουρνιά Ρολά Κανέλας (κανέλα και καραμέλα ανάμικτες μέσα σε μια αφράτη, μαστιχωτή θεσπέσια ζύμη) αυτά τα ρολά ήταν τ αγαπημένα της Ντάλσι. Αρκετοί πελάτες κάθονταν στα τραπεζάκια μπροστά στο κατάστημα απολαμβάνοντας τον καφέ και το γλύκισμά τους ενώ η Άβα, η μερικής απασχόλησης υπάλληλος που είχε προσλάβει η Ντάλσι μετά το θάνατο της μητέρας της, ήταν μέσα και καθάριζε τον πάγκο του μαγαζιού. Εργαζόταν στη βάρδια μία με πέντε, κάτι που βόλευε τέλεια την Άβα για τα νυχτερινά μαθήματά της. «Γεια, Ντάλσι, πώς πάει;» «Καλά» αποκρίθηκε εκείνη. «Έχει δουλειά;» Η Άβα ανασήκωσε τους ώμους. «Όχι πάρα πολλή. Να φανταστείς ότι κατάφερα να μελετήσω και λίγο.» Η Ντάλσι χαμογέλασε, προσπαθώντας να κρύψει την ανησυχία της. Το μαγαζί ήταν πάντα γεμάτο πελάτες οι συνταγές της μητέρας της ήταν εκπληκτικές, αλλά τα σοκολατάκια δεν είχαν την τιμή που έπρεπε, δεδομένης της προεργασίας που απαιτούσαν. Στην παρούσα φάση, η Ντάλσι μπορούσε να αντέξει οικονομικά άλλο ένα ζευγάρι χέρια για να τη βοηθάει στο μαγαζί, αλλά, αν η κατάσταση δε βελτιωνόταν από εμπορική άποψη, δεν ήταν σίγουρη για πόσο ακόμα θα μπορούσε να κρατήσει την Άβα ως υπάλληλο. Η Άβα μάζεψε τα πράγματά της κι έφυγε και για τις επόμενες δύο ώρες η Ντάλσι ετοίμαζε παραγγελίες, σέρβιρε και καθάριζε. Παράγγειλε να φάει κάτι στο πόδι και ύστερα χώθηκε πάλι στην κουζίνα για να ξεκινήσει την προετοιμασία των παραγγελιών για τους αυριανούς γάμους. Το Σάββατο ήταν πάντα μέρα τρέλας. Την ώρα που άνοιγε ένα καινούριο κουτί βραζιλιάνικου κακάο, σκέφτηκε πόσο έξυπνη κίνηση είχε κάνει η μαμά της που είχε αρχίσει να πηγαίνει στις τοπικές εμπορικές εκθέσεις γάμου. Κι έτσι κατάφερε να κάνει τον μπουφέ
Η ΓΛΥΚΙΑ ΓΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ 15 από ζαχαρωτά τη νέα μόδα στους γάμους, αντικαθιστώντας την παραδοσιακή φανταχτερή γαμήλια τούρτα. Πραγματικά ιδιοφυές. Φυσικά, αυτό σήμαινε περισσότερη δουλειά για την Ντάλσι, αλλά επίσης και περισσότερα έσοδα, και με το κόστος λειτουργίας του καταστήματος κάθε πρόσθετο έσοδο ήταν ευπρόσδεκτο. Αποτελείωσε μια παρτίδα φρουί γλασέ βουτηγμένα σε σοκολάτα για έναν από τους γάμους και κάθισε, επιτέλους, για πρώτη φορά από τη στιγμή που είχε φύγει η Άβα να ξαποστάσει μια στάλα, ξεδιαλέγοντας την αλληλογραφία. Λογαριασμοί, λογαριασμοί, λογαριασμοί! Τις τελευταίες μέρες μόνο λογαριασμούς λάμβανε. Από τη μια μεριά κάποια ιατρικά έξοδα από την ασθένεια της μητέρας της που εκκρεμούσαν ακόμα κι από την άλλη μεριά το κόστος των προμηθειών και των μισθών για το μαγαζί, συν το εξωφρενικό ενοίκιο επειδή η συγκεκριμένη τοποθεσία είχε μεγάλη κίνηση από πεζούς, θα ήταν το τέλος για την Ντάλσι. Επιβίωνε μήνα με το μήνα και, αν δεν έβρισκε σύντομα κάποιον τρόπο για να βγει από το τέλμα, η πορεία της Ζαχαροχώρας δε θα ήταν και τόσο ζαχαρένια. Ήλπιζε ότι κάτι απ όσα μάθαινε στα μαθήματα του μάρκετινγκ θα αποτελούσε τη σπίθα για κάποια μαγική ιδέα, αλλά προς το παρόν η έμπνευσή της είχε στερέψει. Μια φανταχτερή επιστολή τράβηξε την προσοχή της στο σωρό της αλληλογραφίας κι ενθουσιάστηκε στη σκέψη ότι της είχαν στείλει κάτι άλλο εκτός από λογαριασμούς. Έσκισε το φάκελο με την επιχρυσωμένη εσωτερική επένδυση κι έβγαλε από μέσα μια διπλωμένη κάρτα. Πρόσκληση Η Ένωση Σοκολατοποιών «Ανατολικό Παράρτημα» παρουσιάζει: Τον Τεσσαρακοστό Έβδομο Ετήσιο Διαγωνισμό «Γεύση της Χρονιάς».
16 RACHEL ASTOR Ως μέλος της Ένωσης, καλείστε να παρουσιάσετε την καλύτερη και μοναδική καινούρια δική σας γεύση. Ο νικητής θα λάβει το έπαθλο των 50.000 δολαρίων. Εσωκλείεται το έντυπο συμμετοχής. Θα χαρούμε να λάβουμε τη συμμετοχή σας. Ο προκριματικός διαγωνισμός θα λάβει χώρα την 1η Οκτωβρίου, ενώ ο Μεγάλος Τελικός θα γίνει δύο εβδομάδες αργότερα, τη 15η Οκτωβρίου. Η Ντάλσι ρουθούνισε. Ναι, καλά. Δεν υπήρχε περίπτωση να υποβάλλει τον εαυτό της πάλι στην ίδια δοκιμασία. Χριστέ μου, κάθε φορά που το σκεφτόταν την πλημμύριζε η ίδια ντροπή κι έσφιγγε τα σωθικά της ο ίδιος τρόμος. Την έλουσε κρύος ιδρώτας και μόνο που το σκέφτηκε. Όλες οι προηγούμενες χρονιές ήταν φανταστικές. Στεκόταν περήφανα δίπλα στη μητέρα της μέσα στην τεράστια αίθουσα ενώ η γιαγιά παρακολουθούσε από το πλήθος επευφημώντας τες. Η στιγμή ακριβώς πριν από την ανακοίνωση του νικητή ήταν πάντα η πιο συναρπαστική, να περιμένεις... απλώς να περιμένεις τον διοργανωτή να ανακοινώσει τ όνομα του νικητή. Εκείνα τα χρόνια ήταν τόσο εύκολο να αγνοεί τα έντονα βλέμματα και την κριτική από τους άλλους διαγωνιζόμενους, κυρίως επειδή έσταζαν ζήλια, η οποία γιγαντωνόταν ακόμη περισσότερο με την ανακοίνωση του νικητή. Το ζαχαροπλαστείο Γλυκά από τη Ζαχαροχώρα ήταν νικητής τρεις χρονιές σερί. Το μαγαζί βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του. Και τότε η μαμά της αρρώστησε. Και όταν πέθανε η μητέρα της, η Ντάλσι δεν είχε θελήσει να λάβει μέρος στο διαγωνισμό... όχι μόνη της. Αλλά η γιαγιά σκέφτηκε ότι θα της έκανε καλό. Η Ντάλσι θα έπαιρνε όρκο ότι ο ψυχολόγος της ήταν εκείνος που έβαλε την ιδέα στη για-
Η ΓΛΥΚΙΑ ΓΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ 17 γιά: να βρει κάτι για την Ντάλσι που να την κρατά απασχολημένη, να ξεκολλήσει το μυαλό της από τα ίδια και τα ίδια. Η καταστροφή που ακολούθησε δε θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη. Η Ντάλσι είχε δουλέψει ώρες ολόκληρες τη συνταγή, δοκιμάζοντας δεκάδες εκδοχές της, ώσπου βρήκε την τέλεια. Δηλαδή, αυτή που εκείνη πίστευε πως ήταν τέλεια. Είχε δημιουργήσει μια παραλλαγή από μια παλιά συνταγή της μητέρας της, αλλάζοντας τη συνταγή Βελούδινη Τρούφα με Σοκολάτα Γάλακτος και Φράουλα στη δική της εκδοχή: Βελούδινη Τρούφα με Μαύρη Σοκολάτα και Καρπούζι. Είχε σταθεί σ εκείνη την αίθουσα ολομόναχη, με τα βλέμματα των άλλων διαγωνιζόμενων να στάζουν λύπηση αυτή τη φορά και όλοι να την κοιτούν ήταν λουσμένη στον ιδρώτα, τα φώτα τής φαίνονταν πολύ φωτεινότερα απ ό,τι τα θυμόταν από την προηγούμενη χρονιά. Είχε θελήσει απλώς να είναι διαφορετική να δημιουργήσει κάτι που δε θα είχαν ξαναγευτεί στο παρελθόν οι κριτές. Να δημιουργήσει κάτι εντελώς πρωτότυπο. Όταν όμως παρακολούθησε τους κριτές να τρώνε μια μπουκιά από το έργο της, δε χρειάστηκε και μεγάλη ευφυΐα για να καταλάβει ότι το είχε παρακάνει. Φυσικά, είχε επίγνωση ότι οι γεύσεις ήταν κάπως ξένες προς εκείνους, ότι είχε συνδυάσει την υπέρ του δέοντος δυνατή γεύση του τεχνητού καρπουζιού με τη μαύρη σοκολάτα για να δημιουργήσει μια σχεδόν γαιώδη γεύση (ξέρετε, κάτι που έμοιαζε με χώμα), αλλά περιέργως είχε πείσει τον εαυτό της ότι ένας έμπειρος ουρανίσκος θα ήταν σε θέση να εκτιμήσει τη μοναδικότητα της δημιουργίας της. Όταν η κριτής με τον αριθμό τρία κυριολεκτικά τινάχτηκε από τη θέση της και ζάρωσε τη μύτη της, η Ντάλσι συνειδητοποίησε το σφάλμα της. Ήθελε τόσο απεγνωσμένα να αποδείξει την αξία της που δεν είχε ακούσει την καρδιά της ούτε τους γευστικούς κάλυκές της στη συγκεκριμένη περίπτωση.
18 RACHEL ASTOR Τα Γλυκά από τη Ζαχαροχώρα δεν κατόρθωσαν να περάσουν τον προκριματικό διαγωνισμό. Η Ντάλσι δεν ήταν σίγουρη αν κατάφεραν καν να περάσουν από το πεπτικό σύστημα των κριτών. Φυσικά, κανένας δεν τόλμησε να γελάσει μπροστά της, αλλά εκείνη ήξερε ότι αργότερα όλοι θα κουνούσαν τα κεφάλια τους απαξιωτικά, απορώντας πώς είχε καταφέρει να μετατρέψει τη θρυλική κληρονομιά της μαμάς της σε απόλυτη καταστροφή. Κι εκείνη ορκίστηκε να μην πειράξει ποτέ ξανά τις συνταγές της μαμάς της. Κι αυτό που έκανε ακόμη χειρότερα τα πράγματα ήταν ότι ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής τους, το ζαχαροπλαστείο Τι Γλυκό!, κέρδισε εκείνη τη χρονιά το έπαθλο, κάνοντας την ήδη τεράστια αυταρέσκεια των ιδιοκτητών του ακόμη μεγαλύτερη. Και τι δε θα δινε η Ντάλσι να γινόταν να επέστρεφε στη ζωή η μαμά της για να σβήσει εκείνη την αυτάρεσκη έκφραση από τα μούτρα τους. Επειδή όσο έπαιρνε μέρος στο διαγωνισμό η μαμά της, εκείνοι δεν είχαν καμία πιθανότητα νίκης. Περιττό, βέβαια, να αναφέρουμε ότι η Ζαχαροχώρα δεν είχε λάβει μέρος στο διαγωνισμό τα δύο τελευταία χρόνια. Η Ντάλσι στριφογύρισε ξανά και ξανά την πρόσκληση στα δάχτυλά της και πήρε βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να αποβάλει από το μυαλό της τη σκέψη της αποτυχίας που έκανε την καρδιά της να ραγίζει. Ήδη στους προηγούμενους διαγωνισμούς η μαμά της κι εκείνη είχαν χρησιμοποιήσει τις καλύτερες συνταγές της μητέρας της, επομένως, δεν είχε νόημα να λάβει ξανά μέρος. Κι έτσι πέταξε την πρόσκληση στην άλλη άκρη του γραφείου της. * * *