1 of 8 Πρόεδρος: Β. Θάνου-Χριστοφίλου, Αντιπρόεδρος ΑΠ Εισηγητής: Π. Χατζηπαναγιώτης ικηγόροι: Ι. Αρνέλλος, Γ. Πέτρου Προϋποθέσεις καταγγελίας ασφαλιστικής σύμβασης από τον ασφαλιστή. Ισχύς έναντι τρίτων. Ο ασφαλιστής μπορεί να καταγγείλει τη σύμβαση ασφάλισης μόνο για παράβαση ουσιώδους όρου αυτής. Η εν λόγω καταγγελία επιφέρει τη λύση της σύμβασης ασφάλισης εφόσον πραγματοποιηθεί με γραπτή δήλωση, η οποία επιδίδεται στον λήπτη της ασφάλισης και στον ασφαλισμένο με συστημένη επιστολή ή επί αποδείξει, συμπεριλαμβάνει δε την πρόσθετη γνωστοποίηση ότι η μη συμμόρφωση του λήπτη της ασφάλισης προς τον ουσιώδη όρο της σύμβασης εντός προθεσμίας τριάντα ημερών από την επίδοση της καταγγελίας επιφέρει τη λύση της σύμβασης ασφάλισης και κοινοποιείται από τον ασφαλιστή στο Κέντρο Πληροφοριών του άρθρου 27 εδ. β/ Ν 489/1976. Η λύση της σύμβασης έχει ισχύ υπέρ τρίτων μετά την παρέλευση δεκαέξι ημερών από τη γνωστοποίηση. ιατάξεις: άρθρα 11α, 27 Ν 489/1976 [...] Ι. Με την υπό κρίση αίτηση αναίρεσης προσβάλλεται η κατά την ειδική διαδικασία των διαφορών για ζημίες από αυτοκίνητο και κατ' αντιμωλία των διαδίκων εκδοθείσα υπ' αριθμ. 38/2014 οριστική απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Λαρίσης, με την οποία συνεκδικάσθηκαν και απορρίφθηκαν οι από 30.4.2012 και 7.5.2012 εφέσεις κατά της υπ' αριθμ. 218/2011 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Τρικάλων. Με την τελευταία αυτή απόφαση είχαν γίνει εν μέρει δεκτές α) η από 13.7.2009 αγωγή των Α. χήρας Β.Ζ. κ.λπ. κατά του ήδη αναιρεσίβλητου... και του Επικουρικού Κεφαλαίου, με την οποία ζητούσαν αυτοί όπως υποχρεωθούν οι εναγόμενοι, έκαστος εις ολόκληρον, να τους καταβάλουν αποζημίωση και χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης την οποία υπέστησαν λόγω του θανάσιμου τραυματισμού του συζύγου της πρώτης και συγγενούς των λοιπών εξ αυτών Β.Ζ., οφειλομένου σε αυτοκινητικό ατύχημα, κατά το οποίο συγκρούσθηκαν το δίκυκλο μοτοποδήλατο που οδηγούσε ο ως άνω Β.Ζ. με το φερόμενο ως ανασφάλιστο φορτηγό αυτοκίνητο που οδηγούσε ο νυν αναιρεσίβλητος και β) η από 20.9.2010 ανακοίνωση δίκης με προσεπίκληση σε αναγκαστική παρέμβαση με την σωρευόμενη σε αυτήν παρεμπίπτουσα αγωγή αποζημίωσης, την οποία είχε εγείρει ο ήδη αναιρεσίβλητος κατά της ήδη αναιρεσείουσας ασφαλιστικής εταιρίας και με την οποία ζητούσε όπως η ήδη αναιρεσείουσα, υπό την ιδιότητά της ως δικονομικής εγγυήτριάς του, παρέμβει στην κατ' αυτού ανοιγείσα με την ως άνω αγωγή δίκη και όπως, σε περίπτωση
2 of 8 ευδοκίμησης της αγωγής, αναγνωρισθεί ότι υποχρεούται να του καταβάλει κάθε ποσό που ήθελε αυτός υποχρεωθεί να καταβάλει στους κυρίως ενάγοντες. Η αίτηση ασκήθηκε νομότυπα και εμπρόθεσμα (άρθρ. 552, 553, 556, 558 και 564 ΚΠολ ) και πρέπει να ερευνηθεί περαιτέρω ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της (άρθρ. 577 3 ΚΠολ ). ΙΙ. Με το άρθρο 9 του Ν 3557/2007, ο οποίος τροποποίησε το Π 237/1986, με το οποίο είχε κωδικοποιηθεί ο Ν 489/1976 "Περί υποχρεωτικής ασφαλίσεως της εξ ατυχημάτων αυτοκινήτων αστικής ευθύνης", προστέθηκε στο προαναφερόμενο Π και πράγματι στον ως άνω Ν 489/1976, άρθρο 11α, με την υπ' αριθμ. 2 παράγραφο του οποίου, εδάφια β', γ' και δ' ορίστηκαν, αντίστοιχα, ότι α) "ο ασφαλιστής μπορεί με γραπτή δήλωση, να καταγγείλει την ασφαλιστική σύμβαση μόνο για παράβαση ουσιώδους όρου αυτής από τον λήπτη της ασφάλισης ή τον ασφαλισμένο, βαρυνόμενος με την απόδειξη της παράβασης. Με τη δήλωση της καταγγελίας, η οποία επιδίδεται στο λήπτη της ασφάλισης και τον ασφαλισμένο με συστημένη επιστολή ή επί αποδείξει, γνωστοποιείται ότι, η μη συμμόρφωσή τους με τον παραβιασθέντα ουσιώδη όρο εντός τριάντα (30) ημερών από την επίδοση της καταγγελίας, επιφέρει τη λύση της ασφαλιστικής σύμβασης" (εδάφ. β'), β) "η καταγγελία επιδίδεται στη διεύθυνση της κατοικίας ή διαμονής του λήπτη της ασφάλισης και του ασφαλισμένου που αναγράφεται στο ασφαλιστήριο. Ως κατοικία ή διαμονή θεωρείται και η τελευταία διεύθυνση που ο λήπτης της ασφάλισης και ο ασφαλισμένος δήλωσαν εγγράφως στον ασφαλιστή. Τα αποτελέσματα της καταγγελίας επέρχονται ανεξάρτητα από την άρνηση του λήπτη της ασφάλισης και του ασφαλισμένου να παραλάβουν αυτήν ή τη μη ανεύρεσή τους στις διευθύνσεις κατοικίας ή διαμονής του προηγούμενου εδαφίου ή τη μη προσέλευσή τους στο Ταχυδρομείο για την παραλαβή της, εκτός εάν ο λήπτης της ασφάλισης και ο ασφαλισμένος αποδείξουν ότι, ανυπαιτίως, δεν είχαν τη δυνατότητα να λάβουν γνώση της καταγγελίας" (εδάφ. γ') και γ) "αν την καταγγελία της ασφαλιστικής σύμβασης ασκεί ο ασφαλιστής, υποχρεούται να κοινοποιεί αυτήν στο Κέντρο Πληροφοριών, η σχετική βεβαίωση του οποίου αποτελεί πλήρη απόδειξη του περιεχομένου της. Αν την καταγγελία ασκεί ο λήπτης της ασφάλισης, ο ασφαλιστής γνωστοποιεί τη λύση της ασφαλιστικής σύμβασης στο Κέντρο Πληροφοριών" (εδάφ. δ'). Στη συνέχεια, με την υπ' αριθμ. 3 παράγραφο του εν λόγω άρθρου 11α ορίζεται ότι "ο ασφαλιστής μπορεί να επικαλεσθεί τη λύση της ασφαλιστικής σύμβασης έναντι του ζημιωθέντος τρίτου, μετά την πάροδο δεκαέξι (16) ημερών από τη γνωστοποίησή της στο Κέντρο Πληροφοριών, κατά τα οριζόμενα στο εδάφιο δ' της προηγούμενης παραγράφου". Από τα προαναφερόμενα προκύπτει με σαφήνεια: α) ότι ο ασφαλιστής μπορεί να καταγγείλει τη σύμβαση ασφάλισης μόνο για παράβαση ουσιώδους όρου αυτής, τον οποίο συνιστά και η καθυστέρηση της καταβολής των ασφαλίστρων, β) ότι στην καταγγελία, η οποία πρέπει να περιέχεται σε γραπτή δήλωση και η οποία επιδίδεται στο λήπτη της ασφάλισης και στον ασφαλισμένο με συστημένη επιστολή ή επί αποδείξει, πρέπει να διαλαμβάνεται - για την ολοκλήρωσή της - και η πρόσθετη γνωστοποίηση ότι η μη συμμόρφωση του λήπτη της ασφάλισης προς τον παραβιασθέντα ουσιώδη όρο της σύμβασης εντός προθεσμίας τριάντα (30) ημερών από την επίδοση της καταγγελίας επιφέρει τη λύση της σύμβασης ασφάλισης και γ) ότι ο ασφαλιστής υποχρεούται να κοινοποιεί την υπ' αυτού γενομένη καταγγελία της ασφαλιστικής
3 of 8 σύμβασης στο Κέντρο Πληροφοριών. Η υπό τον παραπάνω δε τρόπο και για τον παραπάνω λόγο γενομένη καταγγελία της σύμβασης επιφέρει τη λύση αυτής στις σχέσεις μεταξύ των μερών της σύμβασης. Προκύπτει ακόμη από τις προαναφερόμενες διατάξεις, ότι για την ισχύ της λύσης της σύμβασης έναντι τρίτων, ήτοι για να μπορέσει ο ασφαλιστής να επικαλεσθεί έναντι του ζημιωθέντος τρίτου την επελθούσα λύση της σύμβασης, απαιτούνται: α) γνωστοποίηση της λύσης από τον ασφαλιστή στο προβλεπόμενο από το άρθρο 27 β' του Ν 489/1976 Κέντρο Πληροφοριών, η οποία είναι επιπλέον ενέργεια της κοινοποίησης από τον ασφαλιστή στο εν λόγω Κέντρο της γενομένης από αυτόν καταγγελίας της ασφαλιστικής σύμβασης και β) παρέλευση δεκαέξι (16) ημερών από τη γνωστοποίηση. Μόνο δε εφόσον το ατύχημα συνέβη μετά την πάροδο των δεκαέξι (16) ημερών και εφόσον έχουν τηρηθεί και τα προηγούμενα περί καταγγελίας της σύμβασης κ.λπ. δεν θα καλύπτεται αυτό ασφαλιστικά, θα πρόκειται δηλαδή περί ατυχήματος από ανασφάλιστο αυτοκίνητο και η ευθύνη θα βαρύνει το Επικουρικό Κεφάλαιο. Περαιτέρω, υπό την ισχύ του Ν 3557/2007, ο οποίος, σύμφωνα με το άρθρο 18 αυτού, άρχισε να ισχύει από τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης (ΦΕΚ Α' 100/14.5.2007) και ο οποίος, ως εκ του χρόνου τέλεσης του ενδίκου αυτοκινητικού ατυχήματος (10.12.2008), καταλαμβάνει και την ένδικη υπόθεση, η προβλεπόμενη στο άρθρο 6 παρ. 2 εδ. β' του Ν 2496/1997 περίπτωση της καθυστέρησης καταβολής ληξιπρόθεσμης δόσης ασφαλίστρων, επικαλύπτεται από την ως άνω διάταξη του άρθρου 11α παρ. 2 εδ. β' του Ν 489/1976, όπως έχει διαμορφωθεί με το Ν 3557/2007, η οποία και μόνον είναι εφαρμοστέα. Εξάλλου, κατά το άρθρο 559 αριθ. 1 ΚΠολ, ιδρύεται λόγος αναίρεσης, αν παραβιάσθηκε κανόνας ουσιαστικού δικαίου, αν, δηλαδή, για την εφαρμογή κανόνα ουσιαστικού δικαίου, το δικαστήριο απαίτησε περισσότερα στοιχεία ή αρκέσθηκε σε λιγότερα στοιχεία από εκείνα που απαιτεί ο νόμος, καθώς και αν το δικαστήριο προσέδωσε στον εφαρμοστέο κανόνα έννοια διαφορετική από την αληθινή. Στην περίπτωση που το δικαστήριο έκρινε κατ' ουσία την υπόθεση, η παραβίαση κανόνα ουσιαστικού δικαίου κρίνεται ενόψει των πραγματικών περιστατικών που ανελέγκτως δέχτηκε ότι αποδείχθηκαν το δικαστήριο της ουσίας και της υπαγωγής αυτών στο νόμο, ιδρύεται δε ο λόγος αυτός όταν το δικαστήριο εφάρμοσε το νόμο, παρότι τα πραγματικά περιστατικά που δέχτηκε ότι αποδείχτηκαν δεν ήταν αρκετά για την εφαρμογή του ή δεν εφάρμοσε το νόμο, παρότι τα πραγματικά περιστατικά που δέχτηκε αρκούσαν για την εφαρμογή του, καθώς και όταν προέβη σε εσφαλμένη υπαγωγή των πραγματικών περιστατικών σε διάταξη στο πραγματικό της οποίας αυτά δεν υπάγονται (ΑΠ 1547/2010). Τέλος, ο από τον αριθμό 19 του άρθρου 559 ΚΠολ προβλεπόμενος λόγος αναίρεσης ιδρύεται, όταν στο αιτιολογικό της απόφασης του δικαστηρίου της ουσίας δεν περιέχονται καθόλου ή δεν περιγράφονται με πληρότητα, σαφήνεια και χωρίς αντιφάσεις τα πραγματικά εκείνα γεγονότα που είναι αναγκαία για να κριθεί αν στη συγκεκριμένη περίπτωση συντρέχουν ή όχι οι προϋπόθεσης εφαρμογής του εφαρμοσθέντος κανόνα ουσιαστικού δικαίου ή αν έγινε ή όχι ορθός νομικός χαρακτηρισμός των κρίσιμων πραγματικών γεγονότων, όχι όμως αν πρόκειται για ελλείψεις αναγόμενες στην εκτίμηση των αποδείξεων και ειδικότερα στην ανάλυση, στάθμιση και αιτιολόγηση του συναχθέντος από αυτές και με σαφήνεια διατυπωμένου αποδεικτικού πορίσματος. Η θεμελίωση του λόγου αυτού προϋποθέτει ελλείψεις σε ζητήματα
4 of 8 που ασκούν ουσιώδη επιρροή στην έκβαση της δίκης, όπως είναι οι αυτοτελείς πραγματικοί ισχυρισμοί που συνθέτουν την ιστορική βάση και άρα στηρίζουν το αίτημα της αγωγής, ανταγωγής, ένστασης ή αντένστασης. εν υπάρχει δε έλλειψη αιτιολογιών όταν η απόφαση περιέχει συνοπτικές μεν αλλά πλήρεις αιτιολογίες (ΑΠ 1942/2013, ΑΠ 2075/2007, ΑΠ 44/2003). Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, το Εφετείο, αναφορικά με το επίμαχο θέμα της εκ μέρους της ήδη αναιρεσείουσας καταγγελίας και λύσης ή μη έναντι των συμβληθέντων μερών της σύμβασης ασφάλισης, η οποία είχε καταρτισθεί μεταξύ των διαδίκων και αφορούσε το ζημιογόνο αυτοκίνητο και της αποδοχής της κατ' αυτής (αναιρεσείουσας) ασκηθείσας παρεμπίπτουσας αγωγής του ήδη αναιρεσίβλητου, δέχθηκε, κατά την ανέλεγκτη αναιρετικά περί πραγμάτων κρίση του, τα ακόλουθα και ειδικότερα ότι: Κατά το επισυμβάν επί της επαρχιακής οδού... στις 10.12.2008 και περί ώρα 13.25' αυτοκινητικό ατύχημα, κατά το οποίο συγκρούσθηκαν το οδηγούμενο από τον Β.Ζ. του... υπ' αριθμ. κυκλοφορίας... δίκυκλο μοτοποδήλατο με το οδηγούμενο από τον ήδη αναιρεσίβλητο υπ' αριθμ. κυκλοφορίας... ΙΧΦ αυτοκίνητο, τραυματίσθηκε θανάσιμα ο προαναφερόμενος οδηγός του μοτοποδηλάτου, το δε εν λόγω ατύχημα οφείλεται σε αποκλειστική υπαιτιότητα του οδηγού του φορτηγού αυτοκινήτου - αναιρεσίβλητου. Ο ως άνω θανάσιμα τραυματισθείς οδηγός του μοτοποδηλάτου ήταν σύζυγος της πρώτης ενάγουσας της από 13.7.2009 (κύριας) αγωγής και συγγενής εξ αίματος και εξ αγχιστείας των λοιπών εναγόντων αυτής, η οποία αγωγή στρεφόταν κατά του νυν αναιρεσίβλητου και του Επικουρικού Κεφαλαίου. Παρακατιόν δε το Εφετείο και ασχολούμενο πλέον ειδικότερα με το ως άνω επίμαχο θέμα δέχεται ότι "...ο εφεσίβλητος - πρώτος κυρίως εναγόμενος στην Α' αγωγή, οδηγός και ιδιοκτήτης του ζημιογόνου οχήματος, προσεπικάλεσε στη δίκη την ασφαλιστική εταιρία "Α." και εκκαλούσα. Στην προσεπίκλησή του δε αυτήν είχε σωρεύσει και παρεμπίπτουσα αγωγή αποζημίωσης, με την οποία ζητούσε να του καταβάλει η τελευταία ό,τι αυτός ήθελε καταβάλει στους ενάγοντες - παθόντες στη δίκη περί αποζημίωσής τους βάσει της Α' κύριας αγωγής, υποστηρίζοντας προς τούτο ότι το ζημιογόνο όχημα ήταν ασφαλισμένο στην επιχείρησή της για την έναντι τρίτων αστική ευθύνη από την κυκλοφορία του. Επί του ισχυρισμού του αυτού, από τα έγγραφα που επικαλούνται και προσκομίζουν νομίμως οι διάδικοι, αποδεικνύονται τα εξής: Το ανωτέρω ζημιογόνο φορτηγό αυτοκίνητο είχε ασφαλισθεί με το με αριθμό... ασφαλιστήριο έγγραφο από τον ως άνω εφεσίβλητο - πρώτο εναγόμενο - παρεμπιπτόντως ενάγοντα Ε.Τ.-Γ., ιδιοκτήτη αυτού, στην εκκαλούσα - προσεπικαλούμενη - παρεμπιπτόντως εναγόμενη ασφαλιστική εταιρία με την επωνυμία "Α." για το χρονικό διάστημα από 18.6.2007 έως 18.6.2008, ακολούθως δε με το με αριθμό... ασφαλιστήριο ανανεώθηκε η ασφαλιστική σύμβαση για το χρονικό διάστημα από 18.6.2008 έως 18.6.2009. Ο εν λόγω ιδιοκτήτης δεν κατέβαλε τα ασφάλιστρα της ανανέωσης της ασφαλιστικής σύμβασης και η προσεπικαλούμενη - παρεμπιπτόντως εναγόμενη ασφαλιστική εταιρία με τη με αριθμό.../13.10.2008 πρόσθετη ακυρωτική πράξη προέβη για το λόγο αυτό σε ακύρωση του ανωτέρω ασφαλιστηρίου, γνωστοποίησε δε στον ασφαλισμένο, παρεμπιπτόντως ενάγοντα - εναγόμενο Ε.Τ.-Γ., στις 18.10.2008 με συστημένη επιστολή που απέστειλε από το κατάστημα των Ελληνικών Ταχυδρομείων Προαστείου Καρδίτσας με αριθμό... προς τη διεύθυνση της κατοικίας του στο χωριό... ότι - όπως κατά λέξη αναγράφεται σε αυτή -
5 of 8 "ακυρώνεται το πιο πάνω ασφαλιστήριο συμβόλαιο που καλύπτει το όχημά σας... από 18.6.2008. Ο λόγος της καταγγελίας είναι η μη πληρωμή ασφαλίστρων.". Επίσης, η εκκαλούσα - παρεμπιπτόντως εναγόμενη ασφαλιστική εταιρία στις 29.10.2008 γνωστοποίησε με επιστολή της την ακύρωση του ανωτέρω ασφαλιστηρίου στο Ελληνικό Κέντρο Πληροφοριών. Τεκμαίρεται, κατ' άρθρο 11α παρ. 2γ του Π 237/1986, όπως το άρθρο αυτό προστέθηκε με το άρθρο 9 του Ν 3557/2007 (ΦΕΚ Α/ 100/14.5.2007), ότι ο εφεσίβλητος - πρώτος εναγόμενος - παρεμπιπτόντως ενάγων Ε.Τ.-Γ. έλαβε γνώση του περιεχομένου της ανωτέρω από 18.10.2008 συστημένης επιστολής, καθόσον από τα Ελληνικά Ταχυδρομεία δεν επεστράφη η επιστολή ως ανεπίδοτη... Όμως, σύμφωνα με τη διάταξη του νέου άρθρου 11α του Π 237/1986 όπως τούτο διαμορφώθηκε με το άρθρο 9 του Ν 3557/2007, η οποία και μόνο είναι εφαρμοστέα..., για τη λύση της κρίσιμης ασφαλιστικής σύμβασης, δεν αρκούσε η περιεχόμενη στην άνω συστημένη επιστολή της εκκαλούσας - παρεμπιπτόντως εναγόμενης ασφαλιστικής εταιρίας δήλωση περί ακύρωσης της σύμβασης αυτής λόγω μη πληρωμής των ασφαλίστρων, αλλά θα έπρεπε να διαλαμβάνεται σε αυτή δήλωση περί καταγγελίας με την πρόσθετη γνωστοποίηση ότι η μη συμμόρφωση του ασφαλισμένου με τον παραβιασθέντα ουσιώδη όρο (εν προκειμένω την καταβολή του ασφαλίστρου) εντός τριάντα (30) ημερών από την επίδοση της καταγγελίας επιφέρει τη λύση της ασφαλιστικής σύμβασης (άρθρο 11α παρ. 2 εδ. β' Π 237/1986), εξάλλου για να μπορούσε η παρεμπιπτόντως εναγόμενη ασφαλιστική εταιρία να επικαλεσθεί τη λύση της ασφαλιστικής σύμβασης έναντι των ζημιωθέντων τρίτων θα έπρεπε, μετά την παρέλευση της τριακονθήμερης προθεσμίας από την κοινοποίηση της εν λόγω δήλωσης, να έχει γνωστοποιήσει με επιστολή της στο κατά το άρθρο 27β του Π 237/1986 Κέντρο Πληροφοριών τη λύση αυτής της σύμβασης (άρθρο 11α παρ. 2 εδ. δ' Π 237/1986) και το ατύχημα να έχει συμβεί μετά την πάροδο δεκαέξι (16) ημερών από τη δεύτερη αυτή γνωστοποίηση (άρθρο 11α παρ. 3 Π 237/1986). Η μη τήρηση εκ μέρους της παρεμπιπτόντως εναγόμενης ασφαλιστικής εταιρίας των αναφερομένων πιο πάνω διατυπώσεων και προϋποθέσεων, είχε ως συνέπεια την αυτοδίκαιη ανανέωση της ασφαλιστικής σύμβασης για ίσο με οριζόμενο στο ασφαλιστήριο συμβόλαιο χρόνο, ήτοι για το χρονικό διάστημα από 18.6.2008 έως 18.6.2009, και επομένως κατά το χρόνο του ενδίκου ατυχήματος (10.12.2008) το ζημιογόνο αυτοκίνητο δεν ήταν ανασφάλιστο, αλλά υπήρχε έγκυρη σύμβαση ασφάλισης αυτού στην εκκαλούσα - προσεπικαλούμενη παρεμπιπτόντως εναγόμενη ασφαλιστική εταιρία, κατά της οποίας οι ενάγοντες μπορούσαν να στραφούν και να προβάλουν τις αξιώσεις τους, ενώ δεν έχουν τέτοιο δικαίωμα έναντι του δεύτερου εναγομένου της κύριας αγωγής ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ. Ωστόσο, την έλλειψη γνωστοποίησης, με επιστολή της στο κατά το άρθρο 27 β του Π 237/1986 Κέντρο Πληροφοριών, της λύσης της σύμβασης, η εκκαλούσα - παρεμπιπτόντως εναγόμενη ασφαλιστική εταιρία, δεν μπορεί μεν να την αντιτάξει κατά των ζημιωθέντων τρίτων, δικαιούται όμως να την αντιτάξει κατά του εφεσιβλήτου - προσεπικαλούντος και παρεμπιπτόντως ενάγοντος ασφαλισμένου της, κατά τα αναφερόμενα στην ως άνω μείζονα νομική σκέψη. Επομένως, η παρεμπίπτουσα αγωγή έπρεπε να γίνει δεκτή ως βάσιμη και από ουσιαστική άποψη, καθόσον το γεγονός και μόνον ότι για τη λύση της κρίσιμης ασφαλιστικής σύμβασης, δεν αρκούσε η περιεχόμενη στην άνω συστημένη επιστολή της εκκαλούσας - παρεμπιπτόντως εναγόμενης
6 of 8 ασφαλιστικής εταιρίας δήλωση περί ακύρωσης της σύμβασης αυτής λόγω μη πληρωμής των ασφαλίστρων, αλλά θα έπρεπε να διαλαμβάνεται σε αυτή δήλωση περί καταγγελίας με την πρόσθετη γνωστοποίηση ότι η μη συμμόρφωση του ασφαλισμένου με τον παραβιασθέντα ουσιώδη όρο (εν προκειμένω την καταβολή του ασφαλίστρου) εντός τριάντα (30) ημερών από την επίδοση της καταγγελίας επιφέρει τη λύση της ασφαλιστικής σύμβασης, αρκεί για την παραδοχή της παρεμπίπτουσας αγωγής του ασφαλισμένου κατά του ασφαλιστή, μη όντος αναγκαίου να ερευνηθεί και ο έτερος από τον ασφαλισμένο προβαλλόμενος λόγος, περί του ότι υπήρχε έλλειψη γνωστοποίησης με επιστολή του ασφαλιστή στο κατά το άρθρο 27 β του Π 237/1986 Κέντρο Πληροφοριών της λύσης της σύμβασης.". Με βάση τις παραδοχές αυτές το Εφετείο έκρινε ότι η παρεμπίπτουσα αγωγή του ήδη αναιρεσίβλητου κατά της ήδη αναιρεσείουσας ήταν βάσιμη και ότι το πρωτοβάθμιο ικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του κατέληξε στην ίδια κρίση, έστω και με εν μέρει διαφορετική νομική και ουσιαστική αιτιολογία, δεν έσφαλε κατ' αποτέλεσμα, γι' αυτό, αφού αντικατέστησε τις αιτιολογίες της εκκαλουμένης με τις προαναφερόμενες δικές του, απέρριψε την από 7.5.2012 έφεση της ήδη αναιρεσείουσας, με την οποία ισχυριζόταν αυτή ότι δεν υπήρχε ενεργός ασφαλιστική σύμβαση καλύπτουσα το ένδικο αυτοκινητικό ατύχημα. Με αυτά που δέχθηκε και έτσι που έκρινε το Εφετείο ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε τις προαναφερθείσες ουσιαστικού δικαίου διατάξεις του άρθρου 11α παρ. 2 εδ. β', γ' και δ' του Ν 489/1976 και τα αντιθέτως προβαλλόμενα α) με τον από τον αριθμό 1 του άρθρου 559 ΚΠολ πρώτο κατά σειρά λόγο της αναίρεσης και β) με τα υπό στοιχεία α', β' και γ' πρώτο, δεύτερο και τρίτο μέρη του δεύτερου κατά σειρά λόγου αυτής, από τον ίδιο πιο πάνω αριθμό, συνιστάμενα και συμποσούμενα στο ότι με βάση τις παραδοχές του εσφαλμένα έκρινε ότι δεν είχε επέλθει η λύση της ασφαλιστικής σύμβασης έναντι των συμβληθέντων μερών και εσφαλμένα έκανε δεκτή ως βάσιμη κατ' ουσία την κατά της αναιρεσείουσας εγερθείσα παρεμπίπτουσα αγωγή του ήδη αναιρεσίβλητου, είναι, σύμφωνα και με την προαναφερόμενη νομική σκέψη, αβάσιμα και απορριπτέα. Η προσαπτόμενη από την αναιρεσείουσα στο Εφετείο με τον πρώτο των προαναφερομένων λόγων αναιρετική πλημμέλεια της εσφαλμένης εφαρμογής του εδαφίου α' της υπ' αριθμ. 2 παραγράφου του προαναφερόμενου άρθρου 11α του Ν 489/1976, περιοριζόμενη μόνο στην απλή αναγραφή του μικρού αλφαβητικού στοιχείου αυτής (βλ. σελ. 24 αναίρεσης), πρέπει να απορριφθεί προεχόντως ως απαράδεκτη λόγω παντελούς αοριστίας της και σε κάθε περίπτωση ως επί εσφαλμένης προϋπόθεσης στηριζόμενη, ήτοι διότι το Εφετείο ουδόλως προέβη σε εφαρμογή του εν λόγω εδαφίου, το οποίο αναφέρεται στην περίπτωση της καταγγελίας της ασφαλιστικής σύμβασης εκ μέρους του λήπτη της ασφάλισης ή του ασφαλισμένου, πράγμα που δεν συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση. Περαιτέρω, όπως προκύπτει από το προαναπτυχθέν περιεχόμενο της προσβαλλόμενης απόφασης, αυτή έχει νόμιμη βάση και δη την απαιτούμενη αιτιολογία ως προς τα προαναφερόμενα κρίσιμα ζητήματα της εκ μέρους της ήδη αναιρεσείουσας καταγγελίας και λύσης ή μη έναντι των συμβληθέντων μερών της σύμβασης ασφάλισης και της αποδοχής της κατ' αυτής ασκηθείσας παρεμπίπτουσας αγωγής του ήδη αναιρεσίβλητου, γιατί καλύπτεται, χωρίς λογικά κενά και αντιφάσεις και με πληρότητα και σαφήνεια, το πραγματικό του κανόνα δικαίου του άρθρου 11 α παρ. 2 εδ. β', γ' και
7 of 8 δ' του Ν 489/1976, το οποίο άρθρο δεν παραβίασε εκ πλαγίου με ανεπαρκείς αιτιολογίες, ενώ δεν ήταν αναγκαία η παράθεση και άλλων αιτιολογιών. Επομένως, τα αντιθέτως προβαλλόμενα με τα υπό στοιχεία α', β' και γ' τρία μέρη του ως άνω δεύτερου κατά σειρά λόγου της αναίρεσης, από τον αριθμό 19 του άρθρου 559 ΚΠολ, είναι αβάσιμα και απορριπτέα. ΙΙΙ. Kατά το άρθρο 559 αριθμ. 8 ΚΠολ, λόγος αναίρεσης ιδρύεται και όταν το δικαστήριο της ουσίας παρά το νόμο έλαβε υπόψη πράγματα που δεν προτάθηκαν και έχουν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης. Ως "πράγματα" νοούνται οι πραγματικοί ισχυρισμοί των διαδίκων που τείνουν στη θεμελίωση, κατάλυση ή παρακώλυση του ασκουμένου με την αγωγή, ένσταση ή αντένσταση ουσιαστικού ή δικονομικού δικαιώματος και με την έννοια αυτή "πράγμα" αποτελεί η ιστορική βάση της αγωγής και τα θεμελιωτικά αυτής πραγματικά περιστατικά (ΑΠ 879/2013, ΑΠ 259/2009). Στην προκειμένη περίπτωση, η αναιρεσείουσα με τον τρίτο και τελευταίο κατά σειρά λόγο της αναίρεσης προβάλλει ότι το Εφετείο υπέπεσε στην πλημμέλεια του άρθρου 559 αριθμ. 8 εδ. α' ΚΠολ, διότι δέχθηκε εσφαλμένα, ότι η γενομένη από αυτή καταγγελία της μεταξύ των διαδίκων καταρτισθείσας σύμβασης ασφάλισης του ζημιογόνου αυτοκινήτου του αναιρεσίβλητου, λόγω μη καταβολής των οφειλομένων από αυτόν ασφαλίστρων, δεν επέφερε τη λύση της σύμβασης, διότι δεν διαλαμβανόταν σ' αυτή (καταγγελία) και η πρόσθετη γνωστοποίηση ότι η μη συμμόρφωση του αναιρεσίβλητου στον παραβιασθέντα ουσιώδη αυτό όρο της σύμβασης εντός προθεσμίας τριάντα (30) ημερών από την επίδοση της καταγγελίας θα επέφερε τη λύση της σύμβασης ασφάλισης, πράγμα όμως (ακυρότητα καταγγελίας λόγω ανυπαρξίας πρόσθετης γνωστοποίησης) που δεν είχε προβληθεί με την παρεμπίπτουσα αγωγή. Είχε δε τούτο ως αποτέλεσμα να κριθεί ως ακύρως γενομένη η καταγγελία της ασφαλιστικής σύμβασης και να γίνει δεκτή η παρεμπίπτουσα αγωγή. Όμως, από την κατ' άρθρο 561 παρ. 2 ΚΠολ παραδεκτή επισκόπηση του δικογράφου της παρεμπίπτουσας αγωγής, προκύπτει ότι ο παρεμπιπτόντως ενάγων και ήδη αναιρεσίβλητος είχε επικαλεσθεί για τη θεμελίωσή της την ύπαρξη έγκυρης και ισχυρής σύμβασης ασφάλισης που υπήρχε κατά το χρόνο του ενδίκου ατυχήματος, πράγμα που ήταν αρκετό για τη θεμελίωση της αγωγής, η δε παρεμπιπτόντως εναγόμενη - νυν αναιρεσείουσα όφειλε να αποδείξει τον προβληθέντα από αυτή ισχυρισμό (ένσταση) περί ακύρωσης της ασφαλιστικής σύμβασης που επήλθε μετά από νομότυπη καταγγελία της για μη καταβολή των ασφαλίστρων. Η καθ' υποφοράν δε του παρεμπιπτόντως ενάγοντος αναφορά στην αγωγή ότι η καταγγελία της ασφαλιστικής σύμβασης "δεν έγινε σύμφωνα με τους ορισμούς του νόμου", δεν συνιστά θεμελιωτικό της παρεμπίπτουσας αγωγής ισχυρισμό αλλά άρνηση του προαναφερόμενου ισχυρισμού της παρεμπιπτόντως εναγόμενης - αναιρεσείουσας. Κατά συνέπεια, το Εφετείο, το οποίο με την προσβαλλόμενη απόφασή του αξιολόγησε θετικά από νομική και ουσιαστική άποψη την παρεμπίπτουσα αγωγή κατά την ιστορική της βάση από την ύπαρξη έγκυρης σύμβασης ασφάλισης και αρνητικά την ως άνω ένσταση της εναγόμενης, δεν έλαβε υπόψη του ισχυρισμό μη προταθέντα από τον αναιρεσίβλητο και γι' αυτό ο τα αντίθετα υποστηρίζων ερευνόμενος λόγος αναίρεσης είναι αβάσιμος και απορριπτέος. IV. Κατόπιν πάντων των προαναφερομένων και εφόσον δεν υπάρχει άλλος λόγος της αναίρεσης
8 of 8 προς έρευνα, πρέπει α) να απορριφθεί η υπό κρίση αίτηση αναίρεσης [...]. Σχόλια / Παρατηρήσεις Αποστολή