Πὼς ἡ Ρωσία ξέφυγε ἀπὸ τὰ δόντια τῆς Νέας Τάξης τῶν Rothschilds

Σχῆμα 1: Πὼς ἡ Ρωσία ξέφυγε ἀπὸ τὰ δόντια τῆς Νέας Τάξης τῶν Rothschilds Ὅταν ὁ Βλαντιμὶρ Πούτιν ἐξελέγη πρόεδρος τῆς Ρωσίας τὸ 2000, ἡ Ρωσία εἶχε πέσει σὲ πτώχευση. Ἡ Ρωσία χρωστοῦσε 16,6 δισεκατομμύρια δολάρια στὸ ΔΝΤ (Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο), τὸ ἐργαλεῖο τῆς οἰκογένειας Rothschild. Ἐπιπλέον, ἡ Ρωσία εἶχε ἕνα δάνειο 36 δίσ. δολαρίων στὴν ἐπίση ἐλεγχόμενη ἀπὸ τοὺς Rothschilds Paris & London Club of Creditors (Λέσχη Πιστωτῶν Παρισιοῦ καὶ Λονδίνου). Ὁ Πούτιν χρησιμοποίησε τὴν ἄνοδο τῶν διεθνῶν τιμῶν τοῦ πετρελαίου καὶ μέρος τῶν κερδῶν τῆς μεγαλύτερης ρωσικῆς ἐταιρίας Gazprom, ἔτσι ὥστε νὰ ξεπληρώσει τὰ χρέη. Ἡ σταδιακὴ αὔξηση τῆς τιμῆς τοῦ πετρελαίου σήμαινε ὅτι ἡ Ρωσία σταμάτησε νὰ ἐλέγχεται ἀπὸ τὶς τράπεζες τῶν Rothschilds καὶ ἔγινε οἰκονομικὰ ἀνεξάρτητη. Ἡ Ρωσία μερικὲς φορὲς ἐξαπάτησε τοὺς σωτῆρες τῆς ὅταν ἀποφάσισε νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὶς οἰκονομικὲς ἁλυσίδες τῆς

οἰκογένειας Rothschild. Συνέβησαν περίεργες ἐξελίξεις ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν παρουσία τῆς Shell τὸ 2006. Τὸ 2006, ἡ Shell ἔχασε ἕνα σημαντικὸ μέρος μετοχῶν στὸ Sakhalin, σήμερα ἡ μεγαλύτερη ἐταιρία στὸν κόσμο ἐξόρυξης LPG. Ὁ Πούτιν τότε ἀνάγκασε τὴ Shell νὰ πωλήσει τὴν πλειοψηφία τῶν μετοχῶν της. Η Shell κράτησε τὸ ἕνα τέταρτο τῶν μετοχῶν Sakhalin, καὶ ἡ ἀνάπτυξη τῶν κοιτασμάτων φυσικοῦ ἀερίου ἀφέθηκε στὴν κρατικὴ ἐταιρία Gazprom. Οἱ Ρῶσοι δὲν τρῶνε κουτόχορτο ὅπως κάποιες ἄλλες χῶρες. Νὰ μὴν ἐπαναλαμβάνουμε ποιὲς χῶρες εἶναι αὐτὲς καὶ ποιοὶ τὶς διοικοῦν!!! Οἱ Ρῶσοι ἐπιτρέπουν στὴ Δύση νὰ ἐπενδύσει στὴν ἀνάπτυξη τῶν κοιτασμάτων πετρελαίου καὶ φυσικοῦ ἀερίου, ἀλλὰ στὴ συνέχεια, τοὺς τὰ πέρνουν ὅλα πίσω. Καὶ γιατὶ ὄχι; Δικὰ τους ἦταν. Ἡ διαχείριση τῶν μεγαλύτερων τραπεζῶν καὶ πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν γίνεται ἀπὸ τὴν οἰκογένεια Rothschild. Αὐτοὶ εἶναι στὴν πραγματικότητα οἱ μεγαλύτεροι κλέφτες ὅλων τῶν λαῶν στὴ γῆ. Μέσω τῆς αἱμομιξίας τους (εἶναι ὁρισμένες οἰκογένειες διασκορπισμένες παντοῦ) ἀποτελοῦν ἴσως τὸ 1% τοῦ κόσμου ἀλλὰ τοὺς ἀνήκουν σχεδὸν ὅλα τὰ πλούτη στὸν κόσμο. Ὁ Πούτιν ἤθελε νὰ βγεῖ ἡ χώρα του, ἡ μεγαλύτερη χώρα στὸν κόσμο, ἀπὸ αὐτὲς τῆς δομὲς ἐξουσίας, οἰκονομικῆς δέσμευσης καὶ φασισμοῦ. Ὅταν ὁ Πούτιν ἐξόφλησε τὸ χρέος τῆς Ρωσίας στοὺς Ρότσιλντ, τὸ 2006, ἡ οἰκονομικὴ ἐξάρτηση τῆς Ρωσίας ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους χρηματοδότες ἔλαβε ΤΕΛΟΣ!!! Ἕνας Ρῶσος Ἑβραῖος Πράκτορας τῶν Rothschild, ὁ Mikhail Khordorkovsky, ἀπέκτησε τὴν περιουσία τοῦ αὐτὴν τὴν περίοδο καὶ μαζὶ μὲ αὐτὸν πολλοὶ ἄλλοι Ἑβραῖοι ὀλιγαρχίες. Αὐτὸ ἔγινε δυνατὸ μέσα ἀπὸ ἰδιωτικοποιήσεις κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ καθεστῶτος τοῦ πρώην Προέδρου Μπόρις Γέλτσιν. Τοῦ χαζομεθυστακα ποὺ πολὺ πιθανὸν οἱ ἑβραῖοι θὰ τοῦ εἶχαν ὑποσχεθεῖ ἀτελείωτη βότκα.

Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Jacob Rothschild, ξεκίνησε ὁ Khordorkovsky τὸ Banking Group Menatep, λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ κομμουνισμοῦ τὸ 1990. Η Banking Group Menatep συνδέεται μὲ τοὺς Rothschild καὶ τὴν Soros Carlyle Group. Τὸ ὄνομα τοῦ George Soros ξαναβγαίνει στὴν ἐπιφάνεια. Ο Soros ἕνα πιόνι τῆς Νέας Τάξης ἀναδύεται παντοῦ ὡς χρηματοδότης καὶ ὡς ἐκ τούτου θὰ πρέπει νὰ θεωρεῖται τὸ σημαντικότερο πιόνι (ἡ βασίλισσα) τῶν Rothschild. Τὸ 1995 ὁ Khordorkovsky ἀγόρασε τὴν Yukos γιὰ 350 ἑκατομμύρια δολάρια. Ἔτσι ἔγινε ἕνας ἀπὸ τοὺς πλουσιότερους ἀνθρώπους στὸν κόσμο, μὲ μία προσωπικὴ περιούσια ποὺ ἀξίζει τουλάχιστον τὸ 1 δίσ. εὐρώ. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2003 ὁ Khordorkovsky συνελήφθη γιὰ φορολογικὴ διαφυγή. Φυσικὰ ὁ Πούτιν γνώριζε τὰ παιχνίδια τῶν Rothschild καὶ ἄλλαξε τὸ ροῦ τῆς ἱστορίας γιὰ τὴν χώρα του. Ὅπως οἱ περισσότεροι πλούσιοι Ἑβραῖοι χρησιμοποιοῦν τὴν οἰκονομικὴ τους δύναμη γιὰ νὰ ὑπονομεύσουν μία χώρα μέσω τῆς Gene Sharp μεθόδου, ἔτσι ἐπίσης καὶ ὁ Khordorkovsky προσπάθησε νὰ ἐπικρίνει τὸν Πούτιν ὅσον ἀφορᾶ τὶς προσπάθειές του νὰ ἑνώσει τὴ Ρωσία, πολιτικά, πολιτιστικὰ καὶ πνευματικά. Ο Khordorkovsky χάλασε ἑκατομμύρια γιὰ νὰ ρίξει τὸ καθεστὼς τοῦ Πούτιν. Χρηματοδότησε τὰ «δημοκρατικὰ μεταρρυθμιστικὰ κόμματα. Μέσω τοῦ Khordorkovsky προσπάθησαν οἱ Ρότσιλντ νὰ ξαναπάρουν τὴν δύναμη στὴ Ρωσία. Οἱ Ρότσιλντ ἦταν στὴν πραγματικότητα πίσω ἀπὸ τὴν ἀγορὰ τῆς Menatep Banking & Oil Yukos Khordorkovsky. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ ἀκόλουθο κείμενο: 1. Τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2004, ἀμέσως μετὰ τὴ σύλληψη τοῦ Khordorkovsky ἀποκαλύφθηκε ὅτι ἡ Menatep Τράπεζα, (ἡ τράπεζὰ του) λειτουργοῦσε ἀπὸ τὸ Isle of Man, ἕνα βρετανικὸ ὑπεράκτιο φορολογικὸ παράδεισο. 2. Ὁ βρετανικὸς τύπος ἀνέφερε ὅτι οἱ μετοχὲς Khordorkovsky τῆς Yukos Oil διοχετεύτηκαν στὸν Jacob Rothschild, λίγο

πρὶν ἀπὸ τὴ σύλληψὴ του Khordorkovsky. 3. Η Menatep τράπεζα ἀρνήθηκε ὅτι Jacob Rothschild εἶχε σχέση μὲ τὴν Yukos Oil. Ἡ ἐξήγηση ἦταν ὅτι ὁ Jacob Rothschild εἶχε στενοὺς δεσμοὺς μὲ τὴν Τράπεζας Menatep, ἀλλὰ μόνο μέσω τοῦ Ἱδρύματος Open Ρωσία (ὅπου καὶ ὁ Χένρι Κίσινγκερ εἶναι μέλος). Η Menatep ξέχασε νὰ ἀναφέρει ὅτι τὸ Ἵδρυμα Open Ρωσία ἱδρύθηκε ἀπὸ τὴν Yukos Oil. Η Menatep τράπεζα πρόσφερε στὸν Πούτιν μετοχὲς τῆς Yukos Oil, ἀλλὰ ὁ Πούτιν ἔλυσε τὸ πρόβλημα αὐτὸ μὲ διαφορετικὸ τρόπο. Ἁπλὰ τους ἀπάντησε ὅτι «ἡ ἑταιρεία εἶναι Ρωσική». Ὁ Πούτιν παίρνει ἁπλῶς πίσω ὅ,τι ἀνήκει στὴ Ρωσία. Ἐμεῖς; Αὐτὰ τὰ στοιχεῖα δὲν τὰ παρουσίασε κανένα βρωμοκάναλο, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος. Ἔτσι κρατᾶνε τοὺς λαοὺς στὸν ὕπνο γιὰ νὰ τοὺς πίνουν τὸ αἷμα. Νὰ συνεχίσετε στὴν Ἑλλάδα νὰ ψηφίζεται τὸ Σαμαράκο καὶ τὸν Τσίπρα, τοὺς μέγα Ἑβραίους, καὶ τὸν πρόεδρο τῆς Ἑβραϊκῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας! ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΑΣ! (γιὰ τοὺς προδότες, αὐτοὶ γνωρίζουν) ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ Κίσινγκερ: «Ἀνεξάρτητη» Οὐκρανία ἀλλά «συνεργαζόμενη» μὲ τὴν Δύση Γεωργακάκης Κίμωνας Ἀφοῦ δημιουργήθηκε τὸ πρόβλημα στὴν Οὐκρανία, οἱ παγκοσμιοποιητὲς θέλουν νὰ δώσουν τὴν λύση, ὅπως συνήθως γίνεται. Οἱ λύσεις ἄλλωστε ἀντικατοπτρίζουν τὰ πραγματικὰ σχέδια τους καὶ ὄχι οἱ ἀναταραχὲς ποὺ δημιουργοῦνται, οἱ ὁποῖες ρυθμίζουν ἁπλὰ τὸ status γιὰ νὰ δράσει ἡ διπλωματία τῆς παγκόσμιας διαπλοκῆς. Ἔτσι, ὁ ἐκ τῶν κυρίων ἐκπροσώπων τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ εἰδικὸς σὲ θέματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, 90χρονος (!!!) Χένρι Κίσινγκερ, ἐπέλεξε τὴν παροῦσα χρονικὴ στιγμὴ γιὰ νὰ τοποθετηθεῖ στὸ θέμα τῆς Οὐκρανίας, τὸ ὁποῖο δείχνει

νά γνωρίζει πολὺ καλά! Σὲ ἄρθρο-παρέμβαση στὴν Washington Post χρησιμοποιεῖ τὴν πάγια θέση τῶν παγκοσμιοποιητῶν, νὰ μοιράζουν τὸ ἄδικο σὲ ὅλες τὶς πλευρές, ὥστε κατὰ αὐτὸν τὸν «ἀντικειμενικοφανὴ» τρόπο νὰ νομιμοποιεῖται στὰ μάτια τῆς κοινῆς γνώμης ἡ ὅποια εἰσβολὴ τῆς Δύσης, μὲ σκοπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς ἑκάστοτε χώρας. Ἔτσι κατὰ τὸν Κίσινγκερ φταῖνε τόσο οἱ Η.Π.Α. καὶ ἡ Ε.Ε., ὅσο καὶ ἡ Ρωσία καὶ οἱ Οὐκρανοὶ ἡγέτες. Ἐν συνέχεια δὲν μπορεῖ νὰ μὴν χαρακτηρίσει τὸν Πούτιν «σοβαρὸ στρατηγό». Ἐξάλλου οὐκ ὀλίγες φορὲς ὁ Κίσσινγκερ ἔχει μεταβεῖ στὸ Κρεμλίνο, προκειμένου νὰ πείσει τὸν Πούτιν νὰ ὑποχωρήσει σὲ διάφορα θέματα. Στὸ ἄρθρο συστήνει νὰ μετατραπεῖ ἡ Οὐκρανία σὲ γέφυρα μεταξὺ Ρωσίας-Δύσης. Τὴν ἴδια ὥρα ποὺ εἶναι κοινὸ μυστικὸ μεταξὺ τῶν ἀναλυτῶν καὶ ὄχι μόνο πὼς οἱ προθέσεις τοῦ ΝΑΤΟ εἶναι νὰ πλησιάσει ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ στὰ σύνορά της Ρωσίας. Στὴν οὐσία ὁ Κίσσινγκερ, ὅπως θὰ διαπιστώσετε διαβάζοντας τὸ σχετικὸ ἄρθρο παρακάτω, κάνει λόγο γιὰ δύο Οὐκρανίες («κατὰ κύριο λόγο καθολικὴ» ἡ μία, «ὀρθόδοξη» ἡ ἄλλη), οἱ ὁποῖες ὀφείλουν νὰ συνεννοηθοῦν, ἀποκρύβοντας ὅμως τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἀνατολικὸ κομμάτι εἶναι πολυπληθέστερο. «Μία σοφὴ ἀμερικανικὴ πολιτικὴ ἀπέναντι στὴν Οὐκρανία θὰ ἀναζητοῦσε τὸν τρόπο νὰ συνεργαστοῦν μεταξύ τους αὐτὲς οἱ δύο πλευρὲς τῆς χώρας. Πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὴ συμφιλίωση καὶ ὄχι τὴν κυριαρχία τῆς μίας πλευρᾶς», ἀναφέρει, ἐνῶ παραδέχεται πὼς «ἡ δαιμονοποίηση τοῦ Βλαντιμὶρ Πούτιν δὲν εἶναι πολιτική, εἶναι ἄλλοθι γιὰ τὴν ἀπουσία τῆς Δύσης». Σὲ ἄλλο σημεῖο ὑποστηρίζει μὲν ὅτι ἡ Οὐκρανία δὲν πρέπει νὰ μπεῖ στὸ ΝΑΤΟ, καθότι μία τέτοια προοπτικὴ θὰ ἐξόργιζε τὴν Ρωσία -συμπληρώνουμε ἐμεῖς-, ὡστόσο μὲ πονηρὸ τρόπο παρομοιάζει τὴν Οὐκρανία μὲ τὴν Φινλανδία, ἄσχετα ἂν ἐθνοτικὰ οἱ δύο χῶρες δὲν ἔχουν καμία σχέση ἡ μία μὲ

τὴν ἄλλη: «Ἡ Οὐκρανία πρέπει νὰ εἶναι ἐλεύθερη νὰ δημιουργήσει ὁποιαδήποτε κυβέρνηση συμβαδίζει μὲ τὶς ἐπιθυμίες τοῦ λαοῦ της. Στὴ συνέχεια, σοφοὶ Οὐκρανοὶ ἡγέτες θὰ πρέπει νὰ προτιμήσουν τὴν πολιτικὴ τῆς συμφιλίωσης ἀνάμεσα στὰ διαφορετικὰ τμήματα τῆς χώρας τους. Διεθνῶς, πρέπει νὰ ἐπιδιώξουν τὴν υἱοθέτηση μίας θέσης ἀνάλογης μὲ ἐκείνης τῆς Φινλανδίας. Αὐτὴ ἡ χώρα δὲν ἀφήνει καμία ἀμφιβολία γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία της καὶ συνεργάζεται μὲ τὴ Δύση στοὺς περισσότερους τομεῖς, ἀλλὰ προσεκτικὰ ἀποφεύγει νὰ ἀναπτύξει ἐχθρότητα μὲ τὴν Ρωσία.» Ἐν ὀλίγοις ναὶ μὲν νὰ ὑπάρξει συνεννόηση στὴν Οὐκρανία μεταξὺ δυτικοῦ καὶ ἀνατολικοῦ κομματιοῦ, ἀλλὰ ἡ συνεργασία νὰ εἶναι μὲ τὴν Δύση (ΔΝΤ, «ἀνάπτυξη», πολυεθνικὲς παγκοσμιοποιητῶν κ.ο.κ.) καὶ μὲ τὴν Ρωσία νὰ μὴν ὑπάρχει ἁπλὰ ἐχθρότητα. «Ὁ διάβολος βρίσκεται στὶς λεπτομέρειες», ὅπως βλέπουμε. Μάλιστα τὸ Κρεμλίνο ὀφείλει κατὰ τὸν Κίσινγκερ νὰ ἀναγνωρίζει τὴν κυριαρχία μίας, μὲ τὴν Δύση συνεργαζόμενης, Οὐκρανίας πάνω στὴν γεωστρατηγικῆς σημασίας γιὰ τὴν Ρωσία Κριμαία. Ἀκολούθως, σύμφωνα πάντα μὲ τὸν Κίσινγκερ, «ἡ Οὐκρανία θὰ πρέπει νὰ ἐνισχύσει τὴν αὐτονομία τῆς περιοχῆς μὲ ἐκλογὲς παρουσία διεθνῶν παρατηρητῶν. Ἡ διαδικασία θὰ πρέπει νὰ περιλαμβάνει καὶ τὴν ἀφαίρεση ὅποιων ἀσαφειῶν γιὰ τὸ στάτους τοῦ στόλου τῆς Μαύρης Θάλασσας στὴ Σεβαστούπολη». Τέλος ἡ «ἀλεποῦ» τῶν παγκοσμιοποιητῶν παραδέχεται ὅτι, ἅπαξ καὶ δὲν βρεθεῖ λύση, τότε ἡ παγκόσμια σύρραξη πλησιάζει καὶ μάλιστα πολὺ σύντομα Διαβάστε ὅλο τὸ ἄρθρο νὰ βγάλετε τὰ δικά σας συμπεράσματα. ΠΥΓΜΗ.gr «Στὴ δημόσια συζήτηση γιὰ τὴν Οὐκρανία, τὸ ὅλο θέμα εἶναι ἡ ἀντιπαράθεση. Ἀλλὰ ξέρουμε τί κάνουμε; Στὴ ζωή μου, ἔχω δεῖ τέσσερις πολέμους νὰ ξεκινοῦν μὲ μεγάλο ἐνθουσι-

ασμὸ καὶ στήριξη τοῦ κόσμου, γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν ξέραμε πῶς θὰ καταλήξουν καὶ στοὺς τρεῖς ἀπὸ αὐτοὺς ἀποσυρθήκαμε μονομερῶς. Ἡ δοκιμασία γιὰ τὴν πολιτικὴ εἶναι πῶς τελειώνει κάτι τέτοιο καὶ ὄχι πῶς ξεκινᾶ. Πολὺ συχνὰ τὸ ζήτημα τῆς Οὐκρανίας παρουσιάζεται σὰν ἀναμέτρηση: εἴτε ἡ χώρα θὰ ἐνταχθεῖ στὴν Ἀνατολή, εἴτε στὴ Δύση. Ἀλλὰ ἂν ἡ Οὐκρανία ἐπιβιώσει καὶ εὐδοκιμήσει, δὲν πρέπει νὰ εἶναι προπύργιο τῆς μίας πλευρᾶς ἀπέναντι στὴν ἄλλη. Πρέπει νὰ λειτουργήσει σὰν γέφυρα ἀνάμεσά τους. Ἡ Ρωσία πρέπει νὰ ἀποδεχθεῖ ὅτι προσπαθώντας νὰ ἀναγκάσει τὴν Οὐκρανία νὰ γίνει «δορυφόρος» τῆς ἀλλάζοντας μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ξανὰ τὰ σύνορά της, θὰ καταδικάσει τὴ Μόσχα στὴν ἐπανάληψη τῆς ἱστορίας μπαίνοντας σὲ ἕναν κύκλο ἀμοιβαίων πιέσεων μὲ τὴν Εὐρώπη καὶ τὶς ΗΠΑ. Ἡ Δύση πρέπει νὰ καταλάβει ὅτι γιὰ τὴ Ρωσία ἡ Οὐκρανία δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ποτὲ ἁπλὰ μία ξένη χώρα. Ἡ ρωσικὴ ἱστορία ξεκίνησε μὲ αὐτὸ ποὺ ὀνομαζόταν Κράτος τῶν Ρῶς. Ἡ ρωσικὴ θρησκεία ἐξαπλώθηκε ἀπὸ ἐκεῖ. Ἡ Οὐκρανία ἔχει ὑπάρξει μέρος τῆς Ρωσίας γιὰ αἰ- ῶνες καὶ ἡ ἱστορία τοὺς εἶναι συνυφασμένη. Κάποιες ἀπὸ τὶς πιὸ σημαντικὲς μάχες γιὰ τὴ ρωσικὴ ἐλευθερία ἔγιναν σὲ οὐκρανικὸ ἔδαφος. Ὁ στόλος τῆς Μαύρης Θάλασσας, ὁ ρωσικὸς τρόπος ἐπίδειξης δύναμης στὴ Μεσόγειο, ἔχει βάση στὴ Σεβαστούπολη, στὴν Κριμαία. Ἀκόμη καὶ γνωστοὶ ἀντιφρονοῦντες, ὅπως ὁ Ἀλεξάντρ Σολζενίτσιν καὶ ὁ Γιόζεφ Μπρόντσκι ἐπέμειναν ὅτι ἡ Οὐκρανία εἶναι ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς ρωσικῆς ἱστορίας καὶ οὐσιαστικά, τῆς ἴδιας της Ρωσίας. Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση πρέπει νὰ ἀναγνωρίσει ὅτι ἡ γραφειοκρατικὴ ἀναβλητικότητά της καὶ ἡ ὑποταγή της στὴ στρατηγικὴ στὴ διαπραγμάτευση τῆς σχέσης τῆς Οὐκρανίας μὲ τὴν Εὐρώπη, συνέβαλε στὸ νὰ μετατραπεῖ ἡ διαπραγμάτευση σὲ κρίση. Ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ εἶναι ἡ τέχνη του νὰ υἱοθετεῖς προτεραιότητες. Οἱ Οὐκρανοὶ ζοῦν σὲ μία χώρα μὲ περίπλοκη ἱστορία καὶ πολύγλωσση σύνθεση. Τὸ δυτικὸ κομμάτι τῆς προσαρτήθηκε

στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση τὸ 1939, ὅταν ὁ Στάλιν καὶ ὁ Χίτλερ χώρισαν τὰ ἐδάφη. Ἡ Κριμαία, ὅπου τὸ 60% τοῦ πληθυσμοῦ εἶναι Ρῶσοι, ἔγινε μέρος τῆς Οὐκρανίας μόλις τὸ 1954, ὅταν ὁ Νικίτα Χρουστσόφ, γεννημένος Οὐκρανός, ἔδωσε τὴν περιοχὴ ὡς μέρος τῆς 300ης ἐπετείου τῆς ρωσικῆς συμφωνίας μὲ τοὺς Κοζάκους. Τὸ δυτικὸ μέρος εἶναι κατὰ κύριο λόγο καθολικό, τὸ ἀνατολικὸ ὀρθόδοξο. Ἡ δύση μιλᾶ οὐκρανικά, ἡ ἀνατολὴ κυρίως ρώσικα. Ὁποιαδήποτε προσπάθεια τῆς μίας πλευρᾶς τῆς Οὐκρανίας νὰ κυριαρχήσει στὴν ἄλλη, ὅπως ἦταν τὸ σχέδιο, θὰ ὁδηγοῦσε σὲ ἐμφύλιο πόλεμο ἢ διάσπαση. Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς Οὐκρανίας σὰν ζήτημα τῆς ἀντιπαράθεσης Ἀνατολῆς- Δύσης θὰ ἐξαφανίσει γιὰ δεκαετίες ὁποιαδήποτε προοπτικὴ νὰ ἔρθει ἡ Ρωσία καὶ ἡ Δύση- εἰδικὰ ἡ Ρωσία καὶ ἡ Εὐρώπησὲ ἕνα διεθνὲς σύστημα συνεργασίας. Ἡ Οὐκρανία ἔχει ὑπάρξει ἀνεξάρτητη γιὰ μόλις 23 χρόνια. Πρὶν ἀπὸ αὐτὸ ἦταν ὑπὸ μίας μορφῆς ξένης κυριαρχίας, ἀπὸ τὸ 14ο αἰώνα. Δὲν εἶναι ἔκπληξη ὅτι οἱ ἡγέτες της δὲν ἔχουν μάθει τὴν τέχνη τοῦ συμβιβασμοῦ. Ἡ πολιτικὴ στὴν ἀνεξάρτητη Οὐκρανία δείχνει ξεκάθαρα ὅτι ἡ ρίζα τοῦ προβλήματος εἶναι οἱ προσπάθειες τῶν πολιτικῶν νὰ ἐπιβληθοῦν στὰ ἀνυπόταχτα τμήματα τῆς χώρας, πρῶτα ἀπὸ τὴ μία πλευρά, μετὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ οὐσία τῆς σύγκρουσης ἀνάμεσα στὸν Βίκτορ Γιανουκόβιτς καὶ τὴ βασικὴ πολιτικὴ τοῦ ἀντίπαλο, τὴν Γιούλια Τιμοσένκο. Ἀντιπροσωπεύουν δύο πλευρὲς τῆς Οὐκρανίας καὶ δὲν ἔχουν δείξει προθυμία νὰ μοιραστοῦν τὴν ἐξουσία. Μία σοφὴ ἀμερικανικὴ πολιτικὴ ἀπέναντι στὴν Οὐκρανία θὰ ἀναζητοῦσε τὸν τρόπο νὰ συνεργαστοῦν μεταξύ τους αὐτὲς οἱ δύο πλευρὲς τῆς χώρας. Πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὴ συμφιλίωση καὶ ὄχι τὴν κυριαρχία τῆς μίας πλευρᾶς. Ἡ Ρωσία μὲ τὴ Δύση- καὶ λιγότερο ἀπὸ ὅλους αὐτὲς οἱ διαφορετικὲς πλευρὲς στὴν Οὐκρανία- δὲν ἔδρασαν μὲ αὐτὴ

τὴν ἀρχή. Ὁ καθένας τοὺς ἔκανε τὴν κατάσταση χειρότερη. Ἡ Ρωσία δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιβάλει τὴ στρατιωτικὴ λύση χωρὶς νὰ ἀπομονώσει τὸν ἑαυτό της, τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν συνόρων της εἶναι ἤδη ἐπισφαλῆ. Γιὰ τὴ Δύση, ἡ δαιμονοποίηση τοῦ Βλαντιμὶρ Πούτιν δὲν εἶναι πολιτική, εἶναι ἄλλοθι γιὰ τὴν ἀπουσία της. Ὁ Πούτιν θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσει πώς, ὅποια κι ἂν εἶναι τὰ παράπονά του, ἡ πολιτικὴ τῶν στρατιωτικῶν ἐπιβολῶν μπορεῖ νὰ προκαλέσει ἕνα νέο Ψυχρὸ Πόλεμο. Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοὺς οἱ ΗΠΑ πρέπει νὰ ἀποφύγουν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴ Ρωσία ὡς μία παρεκκλίνουσα δύναμη στὴν ὁποία πρέπει νὰ διδάξουν ὑπομονετικά τους κανόνες συμπεριφορᾶς ποὺ ἔχει καταρτίσει ἡ Οὐάσιγκτον. Ὁ Πούτιν εἶναι ἕνας σοβαρὸς στρατηγός. Ἡ κατανόηση τῶν ἀξιῶν καὶ τῆς ψυχολογίας τῶν ΗΠΑ δὲν εἶναι τὰ δυνατά του χαρτιά. Οὔτε ἡ κατανόηση τῆς ρωσικῆς ἱστορίας καὶ ψυχολογίας εἶναι τὰ δυνατὰ σημεῖα ἐκείνων ποὺ χαράζουν τὴν πολιτικὴ τῶν ΗΠΑ. Οἱ ἡγέτες ὅλων τῶν πλευρῶν πρέπει νὰ ἐξετάσουν τὰ ἀποτελέσματα καὶ ὄχι νὰ ἀνταγωνίζονται σὲ πόζες. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἄποψή μου γιὰ μία λύση συμβατὴ μὲ τὶς ἀξίες καὶ τὰ συμφέροντα ὅλων τῶν πλευρῶν: Ἡ Οὐκρανία πρέπει νὰ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ διαλέξει ἐλεύθερά τους οἰκονομικοὺς καὶ πολιτικοὺς συνεργάτες της. Ἡ Οὐκρανία δὲν πρέπει νὰ ἐνταχθεῖ στὸ ΝΑΤΟ, μία θέση ποὺ εἶχα καὶ πρὶν ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια ὅταν προέκυψε τελευταία φορὰ τὸ ζήτημα. Ἡ Οὐκρανία πρέπει νὰ εἶναι ἐλεύθερη νὰ δημιουργήσει ὁποιαδήποτε κυβέρνηση συμβαδίζει μὲ τὶς ἐπιθυμίες τοῦ λαοῦ της. Στὴ συνέχεια, σοφοὶ Οὐκρανοὶ ἡγέτες θὰ πρέπει νὰ προτιμήσουν τὴν πολιτικὴ τῆς συμφιλίωσης ἀνάμεσα στὰ διαφορετικὰ τμήματα τῆς χώρας τους. Διεθνῶς, πρέπει νὰ ἐπιδιώξουν τὴν υἱοθέτηση μίας θέσης ἀνάλογης μὲ ἐκείνης τῆς Φινλανδίας. Αὐτὴ ἡ χώρα δὲν ἀφήνει καμία ἀμφιβολία γιὰ τὴν

ἀνεξαρτησία της καὶ συνεργάζεται μὲ τὴ Δύση στοὺς περισσότερους τομεῖς, ἀλλὰ προσεκτικὰ ἀποφεύγει νὰ ἀναπτύξει ἐχθρότητα μὲ τὴ Ρωσία. Ἡ προσάρτηση τῆς Κριμαίας ἀπὸ τὴ Ρωσία εἶναι ἀσύμβατη μὲ τοὺς κανόνες τῆς ὑπάρχουσας παγκόσμιας τάξης. Ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ εἶναι δυνατὸ νὰ μπεῖ ἡ σχέση τῆς Κριμαίας μὲ τὴν Οὐκρανία σὲ μία λιγότερο «συμπαγῆ» βάση. Γιὰ αὐτὸ τὸ λόγο, ἡ Ρωσία θὰ πρέπει νὰ ἀναγνωρίσει τὴν κυριαρχία τῆς Οὐκρανίας ἐπὶ τῆς Κριμαίας. Ἡ Οὐκρανία θὰ πρέπει νὰ ἐνισχύσει τὴν αὐτονομία τῆς περιοχῆς μὲ ἐκλογὲς παρουσία διεθνῶν παρατηρητῶν. Ἡ διαδικασία θὰ πρέπει νὰ περιλαμβάνει καὶ τὴν ἀφαίρεση ὅποιων ἀσαφειῶν γιὰ τὸ στάτους τοῦ στόλου τῆς Μαύρης Θάλασσας στὴ Σεβαστούπολη. Αὐτὲς εἶναι ἀρχές, ὄχι συνταγές. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ γνωρίζουν τὰ θέματα τῆς περιοχῆς θὰ ξέρουν ὅτι δὲν εἶναι ὅλα αὐτὰ εὔκολα ἀποδεκτὰ ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη. Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἱκανοποίηση, ἀλλὰ μία ἰσορροπημένη δυσαρέσκεια. Σὲ περίπτωση ποὺ δὲν βρεθεῖ λύση βασισμένη σὲ αὐτές, ἢ σὲ ἀνάλογες ἀρχές, τότε ἡ κατάσταση θὰ ὁδηγηθεῖ ταχύτερα στὴν ἀντιπαράθεση. Ἡ στιγμὴ γιὰ αὐτὸ θὰ ἔρθει ἀρκετὰ σύντομα».