ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΘΕΜΑ Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΘΕΜΑ Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ 1900 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

PROJECT 3 ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΟΜΑΔΑΣ 1 v ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ v ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΗΡΩ v ΑΝΤΩΝΑΚΗ ΒΕΡΑ v ΒΕΛΕΝΤΖΑ ΜΑΡΙΛΕΝΑ

ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ κ. ΠΑΠΑΦΙΛΗ ΜΑΡΙΛΕΝΑ κ. ΜΙΧΑΛΙΤΣΙΑΝΟΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ

Το 1897 η Ελλάδα χάνει τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο, καταστρέφεται οικονομικά και της επιβάλλεται Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος. Η κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, που θα γινόταν ακόμα πιο άσχημη με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913 και τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο που ακολούθησε, οδήγησε ένα μεγάλο αριθμό Ελλήνων στη μετανάστευση. Υπολογίζεται πως στην εικοσαετία 1900-1920 περίπου το 8% του συνολικού πληθυσμού της χώρας μετανάστευσε στο εξωτερικό, κυρίως στις ΗΠΑ και την Αυστραλία. Αρκετοί επίσης κατευθύνθηκαν περίπου την ίδια εποχή στη Νότια Αφρική.

Μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο παρατηρήθηκε δεύτερο κύμα μετανάστευσης, είτε για πολιτικούς είτε για οικονομικούς λόγους. Οι πρώτοι αφορούν αρκετούς από τους ηττημένους κομμουνιστές του Εμφυλίου που κατέφυγαν στις σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι δεύτεροι λόγοι έναν μεγάλο αριθμό Ελλήνων, ειδικά από τη Βόρεια Ελλάδα, που οδηγήθηκε κυρίως σε χώρες της Ευρώπης όπως η Γερμανία, το Βέλγιο, η Σουηδία, αλλά και στον Καναδά και την Αυστραλία. Η μετανάστευση στη Γερμανία μετά το 1960 γινόταν οργανωμένα, με την υπογραφή συμφώνου ανάμεσα στις δυο χώρες.

Μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμού σημειώθηκαν κατά τη βυζαντινή περίοδο και κατά την εποχή της τουρκοκρατίας, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Το φεουδαρχικό καθεστώς και η οικονομική εκμετάλλευση των πληθυσμών, οι φυλετικές διακρίσεις και ο πνευματικός σκοταδισμός ανάγκασαν πολλούς Έλληνες να μεταναστεύσουν προς τη Δύση, Αίγυπτο, Ρωσία και Ρουμανία, όπου πολλοί από αυτούς ίδρυσαν ελληνικές παροικίες. Το μεγαλύτερο όμως μεταναστευτικό ρεύμα σημειώθηκε κατά την περίοδο 1900-1921.

Κατά την περίοδο αυτή, 400.000 άτομα εγκατέλειψαν τη χώρα μας και εγκαταστάθηκαν μόνιμα σε διάφορες υπερπόντιες χώρες. Από τα άτομα αυτά, 390.900 εγκαταστάθηκαν οριστικά στις Η.Π.Α και δημιούργησαν εστίες σ ολόκληρη την Αμερικανική Ήπειρο. Κατά την διάρκεια 1921-1940 παρατηρείται μεγάλη μείωση στις υπερπόντιες μεταναστεύσεις.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΙΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΣΤΕΡΕΣ ΧΩΡΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ:

1) Στην Αμερική ζουν γύρω στα 3.000.000 Έλληνες. 2) Στην Δυτική Γερμανία βρίσκονται περίπου 400.000 άτομα, από τα οποία 240.000 είναι οι απασχολούμενοι ενώ τα υπόλοιπα άτομα, μέλη οικογένειας και συγγενείς των εργαζόμενων. 3) Οι Έλληνες της Αυστραλίας ανέρχονται σε 300.000 άτομα περίπου και χωρίζονται σε δύο κατηγορίες : σε αυτούς που έφυγαν πριν από το Β Παγκόσμιο πόλεμο και έχουν αφομοιωθεί με τους ντόπιους και σε αυτούς που έφυγαν μετά τον πόλεμο. 4) Στον Καναδά ζουν 300.000 Έλληνες, στη Γαλλία 10.000, στην Αγγλία 130.000, στην Αφρική 70.000, στην Κωνσταντινούπολη περίπου 10.000, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης παραμένουν ακόμη 60.000 Έλληνες.

Οι Έλληνες μετανάστες ήταν ολιγάριθμοι αναλογικά ωστόσο με τον πληθυσμό της χώρας, η Ελλάδα κατατάσσεται μεταξύ των κρατών με τα σημαντικότερα μεταναστευτικά ρεύματα. Πριν από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο ο κύριος προορισμός των μεταναστών ήταν οι Η.Π.Α.. Η μεγαλύτερη ροή μεταναστών σημειώθηκε από το 1900 ως το 1917, περίοδο κατά την οποία 450.000 Έλληνες εισήλθαν στη χώρα αυτή. Η μετακίνηση συνεχίστηκε.το μεταπολεμικό μεταναστευτικό ρεύμα ήταν πολύ πιο μαζικό. Οι μεταναστεύσεις από το 1946 ως το 1977 ήταν περίπου 1.000.000. Από το σύνολο των Ελλήνων μεταναστών του 20ού αιώνα υπολογίζεται ότι το 40% περίπου επέστρεψε στην Ελλάδα.

ΑΙΤΙΕΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ Οι λόγοι που γεννούν το φαινόμενο της μετανάστευσης είναι ποικίλοι, κι εξαρτώνται από τις συνθήκες που επικρατούν κατά δεδομένη, κάθε φορά, χρονική περίοδο από τους τόπους της προγενέστερης διαμονής στους τόπους αποδημίας.

Ως απόδημος Ελληνισμός ή ελληνική διασπορά χαρακτηρίζεται το σύνολο των εκπατρισμένων Ελλήνων, που μολονότι εγκαταστάθηκε, έστω και με σχετική μονιμότητα, σε χώρες ή περιοχές εκτός του εθνικού χώρου, εξακολουθεί να συντηρεί, σε επίπεδο συλλογικό ή και ατομικό, τις υλικές, πολιτιστικές και συναισθηματικές του σχέσεις με τη χώρα της άμεσης ή της παλαιότερης καταγωγής του. Με αυτή την σημασία του όρου αποδίδεται και για κάθε απόδημο Έλληνα ο όρος <<Έλληνας του εξωτερικού>>.

Η ιστορία της ελληνικής διασποράς ξεκινά περίπου κατά τη δεύτερη χιλιετία π.χ και χωρίζεται συνήθως σε τρεις μεγάλες περιόδους, η καθεμία με διαφορετικά χαρακτηριστικά : τους τέσσερις αιώνες της τουρκοκρατίας, την περίοδο από τη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους μέχρι τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και την περίοδο μετά τη λήξη του πολέμου μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα. Διαχρονικά αίτια των μεταναστεύσεων θεωρούνται κυρίως οι πολιτικοστρατιωτικές ή οικονομικοκοινωνικές συνθήκες στον ελληνικό χώρο. Η ελληνική διασπορά χαρακτηρίζεται από τη σημαντική συμβολή της στη οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική εξέλιξη του συνολικού ελληνικού κόσμου, ιδιαίτερα κατά την περίοδο κυριαρχίας.

Το 1995 για πρώτη φορά οι Απόδημοι Έλληνες ή όπως συνηθίζεται να τους λέμε <<Έλληνες ομογενείς>>-,ένωσαν τις δυνάμεις τους δημιουργώντας την <<Ελλάδα του κόσμου>>. Με Προεδρικό Διάταγμα ιδρύθηκε το Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού (ΣΑΕ), με αρχικό σκοπό την αντιμετώπιση των θεμάτων της Ελληνικής διασποράς και την καλύτερη επικοινωνία μαζί τους με την πατρίδα και με απώτερο στόχο και σκοπό, να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη ο Ελληνισμός.

Η ετυμολογία της λέξης έχει ως εξής: Μετανάστευση (μετά + ναίω, ναίω=κατοικώ). Ο μετανάστης δεν έχει κανέναν σύνδεσμο με την προηγούμενη κατοικία του. Η ψυχή του ανήκει σε κάθε τόπο κατοικίας του. Αν αυτό το επεκτείνουμε ακόμη περισσότερο προκύπτει ότι ο μετανάστης στερείται εθνικής συνείδησης και υπόστασης. Επομένως στερείται και δυνατότητας ενσωμάτωσης από τον εθνικό κορμό του τόπου στον οποίο μεταναστεύει. Με λίγα λόγια από τη συνείδηση του μετανάστη, απουσιάζει παντελώς η έννοια της πατρίδας και του έθνους.