ΜΑΪΟΣ 2012
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΛΕΞΙΑΔΟΥ ΑΡΓΥΡΗ ΠΕ11 ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΔΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑ ΠΕ 18.33 ΤΜΗΜΑ Απ1
ΑΒΡΑΜΙΔΟΥ ΜΑΡΙΑ ΑΣΣΑΝΑΚΙΔΗΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΚΙΟΣΣΕ ΣΟΦΙΑ ΚΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΤΡΑ ΕΛΕΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΝΑΚΟΥ ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΛΑ ΜΑΡΙΑ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΚΟΣ ΠΙΠΠΑ ΣΟΦΙΑ ΠΡΑΓΚΑΛΟΥΔΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΔΡΑΒΙΚΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΣΕΛΚΟ ΓΚΡΙΣΕΛΝΤΑ ΤΖΕΛΕΠΗΣ ΗΛΙΑΣ ΤΡΙΚΑΖΗ ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΦΩΤΙΑΔΟΥ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗΣ
Η παρουσίαση αυτή αφορά το «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΩΣ ΜΕΣΟ ΚΙΝΗΤΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ» και διαμορφώθηκε στο πλαίσιο του μαθήματος των ερευνητικών εργασιών της Α τάξης ΕΠΑΛ. Η επιλογή του θέματος έγινε με σκοπό οι μαθητές και οι μαθήτριες να γνωρίσουν το θέατρο και τα θεατρικά παιχνίδια. Να κατανοήσουν τη συμβολή του θεάτρου στην καλλιέργεια της συνεργασίας, της επικοινωνίας και της ομαδικότητας και να το χρησιμοποιήσουν σαν μέσο έκφρασης και ανάπτυξης συνεργασίας.
Το θέατρο από το ελληνικό ρήμα θεώμαι [=βλέπω] ως μορφή τέχνης, είναι η τέχνη της εκτέλεσης ή παράστασης επί σκηνής. Το θέατρο δεν είναι λογοτεχνικό καθαυτό είδος, αλλά βασίζεται, λιγότερο ή περισσότερο στη μιμική τέχνη (την τέχνη του ηθοποιού), στο τραγούδι, στον χορό και στη θεαματικότητα, καθώς και στις τεχνικές πλευρές της παράστασης.
Το θέατρο είναι ένα σημαντικό, μορφωτικό, ηθοπλαστικό και υγιεινό μέσο που συμβάλλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη του παιδιού
Σε ότι αφορά την σημασία του θεάτρου, το θέατρο αποτέλεσε και αποτελεί έναν βασικό παράγοντα της ψυχαγωγίας του ανθρώπου. Από την αρχαιότητα και συγκεκριμένα στην αρχαία Αθήνα, είχε γίνει γνωστό πως το θέατρο είναι ένα μέσο ψυχαγωγίας και γι αυτόν τον λόγο πολλοί πλούσιοι γίνονταν χορηγοί και ανέβαζαν θεατρικές παραστάσεις για την ψυχαγωγία των απλών πολιτών. Εκτός αυτού, οι πλούσιοι αθηναίοι πλήρωναν και το εισιτήριο των πολιτών. Έτσι καταλαβαίνουμε ότι οι Αθηναίοι πολίτες εκείνης της εποχής ψυχαγωγούνταν.
Καταρχήν με την παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων καλλιεργούνται οι νοητικές αρετές ενός νέου ατόμου (κρίση, μνήμη, φαντασία.) και ενισχύεται η πορεία προς την αυτοανάλυση και την αυτογνωσία. Παράλληλα ξετυλίγονται οι δημιουργικές τάσεις και εκφράζονται οι αναζητήσεις, οι προβληματισμοί, τα οράματα και τα συναισθήματα. Εξευγενίζεται η προσωπικότητα και λεπτύνουν οι διαθέσεις με την προσέγγιση επιτεύξεων υψηλής αισθητικής.
Οι ρίζες του θεάτρου φτάνουν πολύ βαθιά πίσω στο παρελθόν, στις θρησκευτικές τελετουργίες των πρώτων κοινωνιών. Μαζί με τα πρώτα βήματα της ανθρωπότητας γεννήθηκε ο χορός, που ήταν η πρώτη θεατρική πράξη.
Τότε ήταν που γεννήθηκε το αρχαίο ελληνικό θέατρο με τις τραγωδίες και τις κωμωδίες να ερμηνεύονται για πρώτη φορά όχι από ιερείς αλλά από ηθοποιούς και σε ειδικά κατασκευασμένους χώρους ή τοποθεσίες, που, αν και τόποι ιεροί, δεν ήταν όμως ναοί. Σώζονται μέχρι και σήμερα τα ερείπια από μερικούς τέτοιους τόπους.
Η γέννηση του διθυράμβου μπορούμε να πούμε αποτελεί την καταγωγή του θεάτρου. Ο διθύραμβος αρχικά πραγματευόταν αποκλειστικά τη ζωή και τη λατρεία του Διόνυσου. αργότερα άρχισε να περιλαμβάνει ιστορίες για τους ημίθεους και τους ήρωες, τους μυθολογικούς προγόνους των ελλήνων και των συγγενικών λαών. Έτσι γεννήθηκε η τραγωδία με θέματα από την θρησκευτική και πολιτιστική κληρονομιά των αρχαίων ελλήνων (π.χ. Ομηρικά έπη), τις καλές ή τις κακές πράξεις των ηρώων, τους πολέμους, τις έχθρες, τους γάμους, τις μοιχείες, τα πεπρωμένα των παιδιών τους. Τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο του αρχαίου ελληνικού θεάτρου είναι αυτά του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη και του Αριστοφάνη.
Χρήση της μάσκας στο θέατρο εντοπίζεται στα πρώτα του κιόλας βήματα και μάλιστα κάποιοι πιστεύουν πως ο ίδιος ο Θέσπης πρωτοχρησιμοποίησε τη μάσκα. Επρόκειτο για προσωπεία χαρακτήρων και όχι ατόμων. Ο Θάνος Βόβολης, ένας σύγχρονος κατασκευαστής μάσκας, παρατήρησε τα εξής: Το προσωπείο βοηθά τον ηθοποιό να αναπτύξει αισθήσεις που συνήθως παραμελεί, όπως είναι η ακοή και η αίσθηση της παρουσίας του άλλου.
Οι μάσκες του θεάτρου έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν ελαφρές, κατασκευάζονταν κυρίως από κανναβόπανο ή από ελαφρύ πηλό, τη βάση της μάσκας πέρναγαν με διάφορα επιχρίσματα και τις τελείωναν ζωγραφίζοντάς τις. Αυτά συνέβαιναν στην τραγωδία, στην κωμωδία όμως, όπου τα δρώμενα έπρεπε να είναι πιο γραφικά, τα προσωπεία είχαν πλήθος εκφράσεων, ρυτίδες, μορφασμούς.
Θέατρο πρόζας Μουσικό θέατρο Χοροθέατρο Θέατρο μορφών Σύνθετα θεάματα
Στο Θέατρο πρόζας ολόγος ακολουθεί την καθημερινή του χρήση. Το θέατρο πρόζας χωρίζεται σε: Τραγωδία Κωμωδία Δράμα
Η τραγωδία είναι δραματικό είδος που εμφανίστηκε στην Αρχαία Ελλάδα. Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης στο έργο του Περί Ποιητικής, δίνει τον εξής ορισμό της τραγωδίας: «Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας»
Με τον όρο κωμωδία χαρακτηρίζεται κάθε έργο που έχει ως σκοπό να διασκεδάσει μέσω κάποιου χιουμοριστικού θέματος. Η ακαδημαϊκή της έννοια, επηρεασμένη από το αρχαίο ελληνικό θέατρο, είναι συνήθως διαφορετική και συνυφασμένη με την σατιρική κωμωδία πολιτικού θέματος.
Το όνομα του είδους αυτού προήλθε από τον χορό του δράματος αυτού που αποτελείτο από υποδυόμενους Σατύρους των οποίων η ωμή φυσικότητα και η αχαλίνωτη ευθυμία τους προσέδιδαν στο όλο δράμα ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.
Στο Μουσικό θέατρο ηχρήση του λόγου είναι προσωδιακή. Το μουσικό θέατρο χωρίζεται σε: Όπερα Οπερέτα Μιούζικαλ
Το μπαλέτο (ή μπαλέτο, αλλά και κλασικός χορός) είναι είδος χορού, με καταγωγή από την Ιταλία του 15ου αιώνα, το οποίο αργότερα εξελίχθηκε στη σκηνική του μορφή, κυρίως στη Γαλλία και τη Ρωσία.
Θέατρο μορφών Μαριονέττες Θέατρο Σκιών Το θέατρο σκιών είναι ένα από τα πιο αρχαία είδη θεατρικού θεάματος. Το θέατρο σκιών είναι τόσο παλιό όσο και οι παρατηρήσεις της ανθρωπότητας σε σχέση με το φως και τη σκιά και τα παιχνίδια με τις σκιές. Οι ρίζες του βρίσκονται στην Ινδία και στην Ινδονησία, αλλά και γενικά στην Ασία όπου οι περισσότερες χώρες δημιούργησαν το δικό τους θέατρο σκιών.
Σύνθετα θεάματα Επιθεώρηση Παντομίμα Μεσαιωνικά μυστήρια (δρώμενα βασισμένα σε χωρία της Βίβλου)
Θεατρικό είδος στο οποίο η αφήγηση γίνεται αποκλειστικά με κινήσεις του σώματος και εκφράσεις του προσώπου και όχι με τον λόγο. Το είδος άνθησε κυρίως κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, ως εξέλιξη του αρχαιοελληνικού μίμου (βλ. λ. μίμος).
Η θεατρική παράσταση προκύπτει από τη συνεργασία καλλιτεχνών δημιουργών, που ο καθένας εκπροσωπεί την τέχνη του. Όλοι συμπράττουν για τη δημιουργία της. Ο συγγραφέας οσκηνοθέτης οσκηνογράφος Ο ενδυματολόγος Ομουσικός Ο χορογράφος Ο μακιγιέρ οηθοποιός
θεατρικό Το παιχνίδι στα χέρια του εκπαιδευτικού μπορεί να γίνει το μέσο για να γίνουν αντιληπτές οι ανθρώπινες σχέσεις και τα προβλήματά τους μιας και αποτελεί πεδίο κοινωνικής δράσης. Οι φάσεις του θεατρικού παιχνιδιού είναιοιεξής: Α φάση : Απελευθέρωσης Β φάση : το παιχνίδι των ρόλων Γ φάση : σκηνικός αυτοσχεδιασμός Δ φάση : Ανάλυση συζήτηση
Είναι η πιο αποτελεσματική μέθοδος, για να παροχετευτεί δημιουργικά η έμφυτη μιμητική τάση του ανθρώπου. Όσο πιο παιγνιώδης είναι η εκπαιδευτική διαδικασία, τόσο πιο εύκολα και ουσιαστικά το παιδί μαθαίνει. Οι πιο βασικές τεχνικές του θεατρικού παιχνιδιού είναι οι εξής : Ησωματικήέκφραση Αυτοσχεδιασμοί Εκμετάλλευση του τυχαίου Μάσκα κούκλα. Παντομίμα Δραματοποίηση ιστοριών
Ηεμπλοκήμαςμετην παραπάνω ερευνητική εργασία, μας χάρισε τη χαρά της συνεργασίας, μας πλούτισε με περισσότερες γνώσεις γύρωαπότοθέατρο, μας έδωσε την ευκαιρία να πειραματιστούμε ως συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί κ.τ.λ.. Για μας το θέατρο ήταν κάτι καινούργιο μια πολύ ωραία εμπειρία που μας άρεσε. Ειδικά όταν το ζεις και συμμετέχεις σε μια παράσταση,τα συναισθήματα που νοιώθεις όταν βγεις στη σκηνή,τότε καταλαβαίνεις ότι το θέατρο δεν είναι απλώς μια λέξη αλλά κάτι παραπάνω, ένα κομμάτι της ζωής μας.
Τέλος θέλοντας να προσεγγίσουμε πρακτικά την έννοια του θεάτρου, αλλά και να πάρουμε πρόγευση της δουλειάς και του κόπου που απαιτείται για το ανέβασμα ενός θεατρικού έργου επιχειρήσαμε να ετοιμάσουμε ένα δικό μας θεατρικό. Το θεατρικό μας έργο έχει τον τίτλο: «Ειδήσεις από το T V του 2 ου ΕΠΑΛ» Το σενάριο είναι δική μας εμπνεύσεως Στα πλάνα παρουσιάστηκαν τρεις ανταποκρίσεις, η εκπομπή «Αναζητείστε τα αγαπημένα σας πρόσωπα» και δύο χορευτικά, ένα κλασικού μπαλέτου και ένα σύγχρονου χορού.