Για τον Νικ και τη Στέλλα την Έμμα, τη Μέι & την Κέιτ και σε όλους τους Κάστερ, φωτεινούς και σκοτεινούς Είμαστε πολύ περισσότεροι απ ό,τι νομίζετε. ji
Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι, μόνο το φως μπορεί να το κάνει. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος, μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει. - ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ ΤΖ.
H ΠΡΙΝ J Στη Μέση του Πουθενά Στην πόλη μας υπήρχαν μονάχα δυο ειδών άνθρωποι. Οι ηλίθιοι και οι κολλημένοι. Με αυτόν το στοργικό τρόπο είχε ταξινομήσει ο πατέρας μου τους γείτονές μας. «Εκείνοι που είναι υποχρεωμένοι να μείνουν ή είναι υπερβολικά βλάκες για να φύγουν. Όλοι οι άλλοι βρίσκουν ένα τρόπο να ξεφύγουν». Δεν υπήρχε αμφιβολία σε ποια κατηγορία ανήκε ο ίδιος, όμως ποτέ δεν βρήκα το κουράγιο να τον ρωτήσω γιατί. Ο πατέρας μου ήταν συγγραφέας, και ζούσαμε στο Γκάτλιν, της Νότιας Καρολίνας επειδή όλοι οι Γουέιτ, από τον προ-προ-προ-προπάππο μου, τον Έλις Γουέιτ, είχαν πολεμήσει και είχαν πεθάνει στην άλλη πλευρά του Ποταμού Σάντι κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Μόνο οι ντόπιοι δεν τον αποκαλούσαν Εμφύλιο Πόλεμο. Όλοι κάτω από την ηλικία των εξήντα τον αποκαλούσαν ο Πόλεμος Μεταξύ των Πολιτειών, ενώ όλοι πάνω από εξήντα τον αποκαλούσαν ο Πόλεμος της Βόρειας Επιθετικότητας, λες και ο Βορράς είχε παρασύρει το Νότο στον πόλεμο για ένα δεμάτι βαμβάκι. Όλοι, εκτός από την οικογένειά μου. Εμείς τον αποκαλούσαμε Εμφύλιο Πόλεμο. 1
Άλλος ένας λόγος για τον οποίο ανυπομονούσα να φύγω από εδώ. Το Γκάτλιν δεν ήταν σαν τις μικρές πόλεις που βλέπεις στις ταινίες, εκτός κι αν πρόκειται για ταινία που γυρίστηκε πριν από πενήντα χρόνια. Ήμασταν πολύ μακριά από το Τσάρλεστον για να έχουμε Στάρμπακς ή MακΝτόναλντς. Το μόνο που είχαμε ήταν ένα Ντε-ρι Kιν επειδή οι Τζέντρις ήταν τόσο τσιγκούνηδες που δεν αγόρασαν όλα τα καινούρια γράμματα όταν αγόρασαν το Ντέαρι Κινγκ.* Η βιβλιοθήκη λειτουργούσε ακόμα με κάρτες, το λύκειο είχε ακόμα πίνακες με κιμωλία, και η δημοτική μας πισίνα ήταν σαν τη Λίμνη Μόλτρι, ένα ζεστό καφετί νερό. Οι κινηματογράφοι έφερναν τις ταινίες την ίδια περίπου εποχή που έβγαιναν και σε DVD, αλλά για να τις δεις έπρεπε να πας μέχρι το Σάμερβιλ, κοντά στο δημοτικό κολέγιο. Τα καταστήματα ήταν στο Μέιν, τα ωραία σπίτια ήταν στο Ρίβερ, και όλοι οι άλλοι ζούσαν νότια της Λεωφόρου 9, όπου το πεζοδρόμιο είχε θρυμματιστεί σε μεγάλα κομμάτια τσιμέντου ακατάλληλα για περπάτημα, αλλά τέλεια για να τα πετάς στα άγρια οπόσουμ, τα πιο μοχθηρά ζώα στη γη. Αυτά δεν τα έβλεπες ποτέ στις ταινίες. Το Γκάτλιν δεν ήταν ένα περίπλοκο μέρος το Γκάτλιν ήταν το Γκάτλιν. Οι γείτονες φυλούσαν σκοπιά από τις βεράντες τους μέσα στην αφόρητη ζέστη, λουσμένοι στον ιδρώτα. Αλλά δεν υπήρχε λόγος. Ποτέ δεν άλλαζε τίποτα. Αύριο θα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο, η δεύτερη χρονιά μου στο Λύκειο Στόουνγολ Τζάκσον, και ήξερα από τώρα όλα όσα επρόκειτο να συμβούν πού θα καθόμουν, σε ποιον θα μιλούσα, τα αστεία, τα κορίτσια, ποιος θα πάρκαρε που. Δεν υπήρχαν εκπλήξεις στην Κομητεία Γκάτλιν. Ήμασταν στο επίκεντρο της μέσης του πουθενά. Τουλάχιστον έτσι πίστευα, όταν έκλεισα το φθαρμένο αντίτυπο του Σφαγείο Νούμερο Πέντε,** πάτησα το στοπ στο *Αλυσίδα εστιατορίων φαστ-φουντ. (Σ.τ.Μ.) **Αντιπολεμικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Kurt Vonnegut. (Σ.τ.Μ.) 2
ipod μου, και έσβησα το φως την τελευταία νύχτα του καλοκαιριού. Όπως αποδείχτηκε, έκανα λάθος. Υπήρχε μια κατάρα. Υπήρχε ένα κορίτσι. Και στο τέλος, υπήρχε ένας τάφος. Ήμουν τελείως απροετοίμαστος. 3
H 02.9 J Κάνε Όνειρα Έπεφτα. Βρισκόμουν σε ελεύθερη πτώση, διαγράφοντας τούμπες στον αέρα. «Ίθαν!» Με φώναξε, και ο ήχος και μόνο της φωνής της έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά. «Βοήθησέ με!» Έπεφτε και εκείνη. Τέντωσα το χέρι μου, προσπαθώντας να την πιάσω, αλλά το μόνο που έπιασα ήταν αέρας. Κάτω από τα πόδια μου δεν υπήρχε έδαφος, και όπου πήγαινα να πιαστώ υπήρχε λάσπη. Τα ακροδάχτυλά μας ακούμπησαν και μέσα στο σκοτάδι είδα πράσινες σπίθες. Μετά γλίστρησε από τα δάχτυλά μου, αφήνοντάς με με ένα αίσθημα απώλειας. Λεμόνια και δενδρολίβανο. Ακόμα και τότε, μπορούσα να τη μυρίσω. Αλλά δεν μπορούσα να την πιάσω. Και δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς εκείνη. j 4
Τινάχτηκα πάνω, προσπαθώντας να πάρω ανάσα. «Ίθαν Γουέιτ! Ξύπνα! Δεν θα επιτρέψω να αργήσεις την πρώτη μέρα στο σχολείο». Άκουσα τη φωνή της Άμμα από το κάτω πάτωμα. Τα μάτια μου επικεντρώθηκαν σε ένα σημείο αμυδρού φωτός μέσα στο σκοτάδι. Άκουγα το μακρινό ήχο της βροχής να χτυπά πάνω στα παλιά παραθυρόφυλλα. Πρέπει να βρέχει. Πρέπει να είναι πρωί. Πρέπει να είμαι στο δωμάτιό μου. Το δωμάτιό μου ήταν ζεστό και υγρό, από τη βροχή. Γιατί ήταν ανοιχτό το παράθυρό μου; Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει. Έπεσα πάλι πίσω στο κρεβάτι, και το όνειρο απομακρύνθηκε όπως έκανε πάντα. Ήμουν ασφαλής στο δωμάτιό μου, στο αρχαίο μας σπίτι, στο ίδιο μαονένιο κρεβάτι που έτριζε, όπου πριν από εμένα είχαν κοιμηθεί έξι γενιές των Γουέιτ, εκεί όπου κανείς δεν έπεφτε μέσα σε μαύρες τρύπες από λάσπη, και δεν συνέβαινε τίποτα. Απόμεινα να κοιτάζω το σοβατισμένο ταβάνι μου, βαμμένο στο χρώμα του ουρανού για να εμποδίζει τις μέλισσες του ξύλου να κάνουν φωλιές. Τι μου συνέβαινε; Έβλεπα αυτό το όνειρο εδώ και μήνες. Παρόλο που δεν μπορούσα να το θυμηθώ όλο, το μέρος που θυμόμουν ήταν πάντα το ίδιο. Το κορίτσι έπεφτε. Κι εγώ έπεφτα. Έπρεπε να την κρατήσω, αλλά δεν μπορούσα. Αν την άφηνα από τα χέρια μου, κάτι τρομερό θα της συνέβαινε. Αλλά αυτό είναι το θέμα. Δεν μπορούσα να την αφήσω. Δεν μπορούσα να τη χάσω. Λες και ήμουν ερωτευμένος μαζί της, παρόλο που δεν τη γνώριζα. Ήταν κάτι σαν έρωτας πριν από την πρώτη ματιά. Και αυτό έμοιαζε τρελό επειδή δεν ήταν παρά ένα κορίτσι σε ένα όνειρο. Ούτε το πρόσωπό της δεν ήξερα πως ήταν. Έβλεπα το ίδιο όνειρο για μήνες, αλλά όλο αυτό τον καιρό ποτέ δεν είδα το πρόσωπό της ή δεν μπορούσα να το θυμηθώ. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι κάθε φορά που την έχανα είχα το ίδιο αρρωστημένο αίσθημα. Γλιστρούσε από τα δάχτυλά μου, και 5
ένιωθα το στομάχι μου να βγαίνει από το στόμα μου όπως νιώθεις όταν είσαι σε ένα τρενάκι το οποίο κάνει μια μεγάλη ανάποδη στροφή. Πεταλούδες στο στομάχι σου. Αυτή η μεταφορά ήταν λανθασμένη. Μέλισσες δολοφόνοι είναι το πιο σωστό. Ίσως να άρχιζα να τρελαίνομαι ή ίσως απλά να χρειαζόμουν ένα ντους. Τα ακουστικά μου βρίσκονταν ακόμα γύρω από το λαιμό μου, και όταν χαμήλωσα το βλέμμα στο ipod μου, είδα ένα τραγούδι που δεν αναγνώρισα. Δεκάξι Φεγγάρια. Τι ήταν αυτό; Το έβαλα να παίξει. Ή μελωδία ήταν μελαγχολική. Δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τη φωνή, αλλά ένιωθα ότι την είχα ξανακούσει. Δεκάξι φεγγάρια, δεκάξι χρόνια. Δεκάξι από τους βαθύτερους φόβους σου Δεκάξι φορές ονειρεύτηκες τα δάκρυά μου Πέφτοντας, πέφτοντας από τα χρόνια 6