YUSIF IDRIS: ΔΥΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ «Το ταξίδι» και «Το χελιδόνι και το καλώδιο» Μετάφραση*: Heshām M. Ḥāssan 1. Το ταξίδι 1 Εσύ κι εγώ. Μετά από εμάς ο κατακλυσμός. Μη φοβάσαι! Θα φύγουμε αμέσως, θα φύγουμε μακριά, μακριά. Εκεί όπου δε θα μπορέσει κανείς να κατακτήσει ούτε εσένα ούτε εμένα. Εκεί όπου θα είμαστε πράγματι ελεύθεροι να ζήσουμε χωρίς φόβο με τη δική μας απεριόριστη δύναμη και με απόλυτη θέληση. Μη φοβάσαι! Έχω πάρει όλες τις προφυλάξεις. Μη φοβάσαι! Όλα θα πάνε καλά. Ξέρω ότι το σκούρο μπλε είναι το χρώμα που προτιμάς. Νά το παντελόνι λοιπόν, νά και το σακάκι. Ορίστε κι η κόκκινη γραβάτα. Ξέρω λοιπόν, το γούστο σου πράγματι, δεν είσαι πολύ κομψός, όμως φοράς πάντα αυτό που πρέπει, αυτό που αρμόζει. Θα σε βοηθήσω να χτενίσεις τα μαλλιά σου. εν ξέρεις ότι λατρεύω τα μαλλιά σου. Αραιά, ατίθασα, σαν να είναι ειδικά φτιαγμένα έτσι ώστε να κρύβουν τη φαλάκρα σου, ευκολοχτένιστα μαλλιά, όμως ολόλευκα. Θα τα χτενίσω με το χέρι μου και στη συνέχεια με την ίδια βούρτσα θα περιποιηθώ το μουστάκι σου. Αγαπάω μέχρι και το σχήμα που έχει το μουστάκι σου. Σε έχω δει εκατοντάδες φορές να κάνεις έτσι, γι αυτό και αγάπησα όλα όσα κάνεις ό,τι έγινε από συνήθεια, ακόμα και όλα όσα φαίνονται ως καπρίτσιο. Έχεις α- * Η μετάφραση στα ελληνικά των δύο αυτών διηγημάτων έγιναν στο πλαίσιο του Προγράμματος Μετάφρασης και Διερμηνείας του Hellenic American Union & Hellenic American University για το ακαδημαϊκό έτος 2007-2008. 1. Για τη ζωή και το έργο του συγγραφέα βλ. Ḥāssan M. H., «Σπίτι από Σάρκα του Yusif Idris: εισαγωγικό σημείωμα-μετάφραση», Journal of Oriental and African Studies 16 (2007), σσ. 195-201 εδώ 195-196. Το διήγημα φέρει τον τίτλο ar-rīḥla στα αραβικά και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 5 Ιουνίου του 1970 στην εφημερίδα al-ahrām στη συνέχεια συμπεριελήφθη στη συλλογή beit min laḥm, η οποία κυκλοφόρησε στο Κάιρο το 1971. Έχει μεταφραστεί στα αγγλικά από τον αραβολόγο Roger Allen το 1972 βλ. Allen R., «The Journey by Yusuf Idris», Journal of Arabic Literature 3 (1972), σσ. 127-131. Η μετάφραση του R. Allen και η παρούσα ελληνική μετάφραση αποτέλεσαν αντικείμενο συγκριτικής μελέτης, η οποία παρουσιάστηκε στο 2 nd International Conference of Translation and Interpretation: Teaching and Researching the Practice, 10-11Οκτωβρίου, Αθήνα 2008 βλ. Ḥāssan M. H.- Kritsotaki M., «The Translation of Yusif Idris s Short Stories into Greek: HAU Workship 2008. First Approach», στο http://translation.hau.gr/telamon/files/hassan_ppt.pdf. Βλ. επίσης, Cohen D., «The Journey, by Yūsuf Idrīs: Psychanalysis and Interpretation», Journal of Arabic Literature 15 (1984), σσ. 135-138.
220 Yusif Idris ντιληφθεί, άραγε, ότι είμαι χαρούμενος; Χαρά απεριόριστη. Χαρά που πηγάζει απ το ότι κάνουμε κάτι που κανείς άλλος εκτός από εμάς δε γνωρίζει. Αυτή τη φορά δεν είσαι άρρωστος και δε σε συνοδεύω ως συνήθως στο γιατρό. εν πηγαίνουμε για επίσκεψη σε ανιαρούς συγγενείς, ας κρατήσουμε λοιπόν το ζήτημα μυστικό μεταξύ μας. Η πόρτα του ανελκυστήρα κλείνει τραβιέται από κάπου χαμηλά, πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει κάποιος που να περιμένει εκεί κάτω, στο βάθος. Μη σ απασχολεί τίποτα, ξεκουράσου... Στηρίξου επάνω μου και μη σε νοιάζει τίποτα. Ήταν τόσες πολλές οι φορές που στηρίχτηκα σε σένα, τόσες πολλές οι φορές που με κράτησες, που αν και ήμουν ξύπνιος προσποιήθηκα ότι κοιμόμουν, απλώς και μόνο για να με κουβαλήσεις, για να αισθανθώ ότι φωλιάζω στον ώμο σου, ότι τα μπράτσα σου με προστατεύουν και νιώθω ασφάλεια... Την καλύτερη, τη γλυκύτερη και την πιο απολαυστική ασφάλεια. Στηρίξου επάνω μου και μη φοβάσαι, κι ας μας κοιτούν καχύποπτα όσοι μπαίνουν στον ανελκυστήρα, κι ας βάλουν με το μυαλό τους υποψίες για σένα και για μένα. Αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που τους βλέπουμε. Μη νοιάζεσαι για το θυρωρό. «Αμπντούλ, άνοιξε την πόρτα του αυτόκινήτου». Στο χέρι μου κρατώ μισό ριάλι. Νάτος, τρέχει και μας προσπερνά. Νάτος, με βοηθάει καθώς σε τακτοποιώ στο κάθισμα. Τώρα ξεκουράσου και κάθισε. Βάλε το ένα πόδι πάνω στο άλλο, όπως σου αρέσει να κάνεις πάντα. Το παράπονό μου είναι ότι το αυτοκίνητό μου είναι στενό και μικρό για τα μακριά πόδια σου. Γι αυτό λοιπόν, μου αρέσει πάντα να σου χαμογελώ και να ακούω. Το μαρσάρισμα, το συμπλέκτη και την πρώτη ταχύτητα το αυτοκίνητο ξεκινά. Με τη δεύτερη αφήνουμε το δρόμο. Με την τρίτη Κάνουμε το γύρο της πλατείας. Μόνοι μας εσύ κι εγώ. Το αυτοκίνητο παίρνει την ευθεία και ξεχύνεται μπροστά. Τα καταφέραμε! Με την εύνοια της τύχης τα καταφέραμε! Να μαστε επιτέλους μέσα στο αυτοκίνητο. Μείναμε μόνοι μας και αυτό τρέχει. Ξέρεις ότι αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που σε πήρα μαζί μου στο αυτοκίνητο και εγώ είμαι στο τιμόνι. εν είναι η πρώτη φορά που μενουμε μόνοι μας. Όμως αυτό που δε γνωρίζεις, είναι ότι αυτή τη στιγμή νιώθω πράγματι ότι ίσως να είμαι μαζί σου για πρώτη φορά με όλο μου το είναι. Με όλο μου το είναι, μαζί σου, για σένα - με όλο σου το είναι, μαζί μου, για μένα. Τώρα δε σε μοιράζεται κανένας μαζί μου αλλά ούτε και με μοιράζεται κανένας μαζί σου. Είσαι για μένα ακριβώς ό,τι είμαι για σένα. Φαντάσου- θα παραμείνουμε έτσι για πάντα. Τι πιο ωραίο;
Δύο διηγήματα 221 Οι δρόμοι κοσμοπλημμύρα, ο κόσμος ωκεανός και το αυτοκίνητο νησί μας. Τα βλέμματα καρφωμένα πάνω μας σαν τρομακτικοί δεινόσαυροι που εισβάλλουν στο νησί, το κατακλύζουν και μας βυθίζουν, μας καταβροχθίζουν. «Εσύ κυρα-γεροντοκόρη, κοίτα μπροστά σου! εν έχεις δει ποτέ σου νεαρό να οδηγεί και δίπλα του να κάθεται ένας άνδρας με σκούρο μπλε κουστούμι και κόκκινη γραβάτα; Είναι αλλόκοτο γεγονός; Είναι φαινόμενο;» Τι απώλεια! Το φανάρι έσβησε, το φως κοκκίνισε. Το κόκκινο διευρύνθηκε, επιμηκύνθηκε κι έγινε χρόνος. Ο χρόνος κοκκινίζει και φλέγεται. Ο χρόνος πυρπολείται κι εγώ οσφραίνομαι τη μυρωδιά του. Τη μυρωδιά της ανθρώπινης σάρκας που καίγεται. Του δέρματός μου Το κίτρινο ανάβει, η φωτιά καταλαγιάζει. Πράσινο. Βέλος που εκτοξεύεται, το πράσινο. Το πρασινισμένο φως εκτείνεται και πλημμυρίζει μεγάλες εκτάσεις... καλλιέργειες, φυτά, δέντρα. Το φως ζωντανεύει, ενσαρκώνεται, ανθίζει. Κίτρινο. Αυτό που δεν είναι κόκκινο. Το κίτρινο είναι στάχυ. Το στάχυ κυματίζει, τα κύματα υψώνονται, οι άκρες των δέντρων χορεύουν, το κεφάλι σου ακολουθεί τον ίδιο ρυθμό. Άρα συμφωνείς; Είμαι χαρούμενος. Νομίζω ότι τώρα μάζεψες όπως εγώ ή μήπως γιγαντώθηκα όπως εσύ; εν γνωρίζω αν μίκρυνες εσύ ή αν μεγάλωσα εγώ! Ό,τι γνωρίζω, ό,τι ήθελα σε σένα κι ό,τι ήθελα να είμαι, κοίτα τώρα, το βιώνω! Ό,τι μισούσα, έπαψα να το μισώ. Όλα αυτά που δεν σου άρεσαν σε μένα, ως εκ θαύματος σου αρέσουν. Θέλεις να είμαι εσύ, θέλω να είσαι εγώ. Ταυτιστήκαμε. Εμείς εδώ, πετάμε. Πετάω με το αυτόκίνητο, με σένα. Αγγίζω το έδαφος, τη γη καθώς πετάω. Ελίσσομαι με χάρη κι οδηγώ. Εσύ, δεν ξέρεις να οδηγείς γιατί προέρχεσαι από τη γενιά του τρένου. Με το τρένο δεν έχεις επιλογή. Επιλέγεις απλώς την υποταγή σου σε αυτό. Εγώ, όμως, προέρχομαι από τη γενιά του αυτόκινήτου, τη γενιά της ελευθερίας, της άποψης. Μόνος σου αποφασίζεις πότε και πού, μόνος σου ρυθμίζεις τα ζητήματα. Αναχωρείς, κάνεις κύκλους, περιστρέφεσαι. Το τέλος είναι στο χέρι σου τη στιγμή που το θελήσεις. - «Στάσου!» Πρέπει να σταθούμε! Είμαστε καθ οδόν προς την έξοδο της πόλης. Εδώ σταματάμε για έλεγχο. - «Μάλιστα κύριε, οι ταυτότητες. Αυτή εδώ είναι η ταυτότητά μου κι αυτό το δίπλωμα οδήγησής μου». - «Ποιος είναι αυτός; Πού είναι η ταυτότητά του;» - «Εγώ είμαι η ταυτότητά του. εν διακρίνεις την ομοιότητα στις μύτες μας; Ίδιο σχήμα δεν έχουν τα φρύδια μας; Ο ιδρώτας μου δεν έχει
222 Yusif Idris μέχρι και την ίδια γεύση με τον ιδρώτα του; Σ ευχαριστώ, κύριε αστυφύλακα, σ ευχαριστώ! Ωραίο το μουστάκι σου, μα το Θεό, ωραίο!» Ας προχωρήσουμε! Έχω γίνει η ταυτότητά σου. Σ αγαπάω και νιώθω υπεύθυνος για σένα. Η αγάπη μου για σένα είναι η ίδια όταν πας για ύπνο, κι όταν ξυπνάς, κι όταν αγωνίζεσαι να υψώσεις τη βραχνιασμένη φωνή σου από τα σημάδια του ύπνου, κι όταν ζητάς τσάι. Σ α- γαπάω, όταν επιστρέφεις από τη δουλειά εξαντλημένος, βγάζεις τα παπούτσια και τις κάλτσες και γεμίζουμε τα ρουθούνια μας με τη μυρωδιά των ποδιών σου. Ξεχωρίζουμε τα κολλημένα από την κούραση δάχτυλά σου, ενώ πιάνω να τα μοιράσω στους αδερφούς μου και κρατάω εγώ ο ίδιος για εμένα το μεγαλύτερο. Ωστόσο πιο απολαυστικό από την ανάμνηση είναι το παρόν και πιο απολαυστικό από το παρόν είναι ότι εμείς τρέχουμε σαν βέλος. Φυσικά, δε θέλεις να ξέρεις προς τα πού. Η μεγαλύτερη απόλαυση για σενα όπως και για μένα είναι το να εκπλήσσεσαι. Το να μη γνωρίζεις Η γνώση είναι περιορισμός. Φυσικά, σύμφωνα με την άποψή σου, η γνώση είναι περιορισμός, η γνώση είναι ένας προορισμός όπου εσύ κι εγώ δεν θέλουμε να φτάσουμε. Εγώ προσωπικά, θέλω συνέχεια να αρχίζω. Ακόμη και το τέλος μου το θέλω να είναι αρχή. Εγώ λοιπόν, δεν αγαπώ το τέλος το τέλος είναι ανοησία, στενομυαλιά. Είναι πιο ωραίο να αρχίζουμε πάντα και να αρχίζουμε σαν να είναι η πρώτη φορά. Να είναι η αρχή, αρχή μιας πιο ευχάριστης και καινούργιας αρχής. Ένας άλλος αστυνομικός πλησιάζει. Ένα φυλάκιο. ε φοβάμαι τίποτα εφόσον είσαι μαζί μου. Είσαι ο μοναδικός στον κόσμο που μου προκαλούσε φόβο Υπήρχες πάντα μέσα στο σπίτι μας, με έδενες, με τραβούσες όπου πήγαινα, τριγυρνούσα κι επέστρεφα σε σένα σαν να είχα ριζώσει στο σπίτι μας Τώρα έχω μαζί μου τη ρίζα μου. Είμαι το φυτό που απελευθερώθηκε και αφέθηκε. Ο αστυνομικός σαν ασπρόμαυρος σημαιοφόρος κάνει σινιάλο. ε δυσανασχέτησα ποτέ πριν με αστυνομικούς όπως δυσανασχετώ με αυτούς εδώ τώρα. Γιατί είναι τοσοι πολλοί; Γιατί πάντοτε κόβουν τον δρόμο; Ορίστε! Ο αριθμός κυκλοφορίας, η άδεια οδήγησης και η ταυτότητα. Ορίστε! Γιατί πάντα, μα πάντα κόβουν τον δρόμο; Ορίστε! Ο αριθμός κυκλοφορίας, η άδεια οδήγησης και η ταυτότητα. - Ορίστε! Γιατί χώνεις τη μύτη σου στο αυτοκίνητο και μυρίζεις; Έ- χεις το θάρρος να ρωτήσεις; Κύριε μου, δε μυρίζω τίποτα, δεν υπάρχει καμιά μυρωδιά. Πού είναι αυτή η μυρωδιά; Αντίο κύριε μου, εσύ που χώνεις τη μύτη σου παντού. Βέβαια αυτός δεν καταλαβαίνει Πώς είναι δυνατόν να ονομάζει δυσωδία τη μυρωδιά σου εν την ξέρει, δεν αντιλαμβάνεται την ου-
Δύο διηγήματα 223 σία της μυρωδιάς σου όπως την αντιλαμβάνομαι και τη νιώθω εγώ. Ταυτιστήκαμε πλήρως, αγαπημένε, μέχρι που η μυρωδιά σου έγινε ίδια η δική μου. Τώρα έχω την ανάγκη να κάνω ένα τσιγάρο. εν πρόσεξες ότι ε- μείς δε διαφωνούμε πια και ότι εσύ για πρώτη φορά συμφωνείς να καπνίζω μπροστά σου; Γιατί διαφωνούσαμε; Γιατί επέμενες με τέτοιο α- μετάκλητο τρόπο να παραιτούμαι από την άποψή μου και να δέχομαι την δική σου; Γιατί πάντα επαναστατούσα; Γιατί μερικές φορές σε μισούσα; Γιατί κάποιες στιγμές ευχήθηκα να πεθάνεις για να απελευθερωθώ; Είναι αδύνατον να είμαι ο ίδιος μου ο εαυτός τώρα που αντιλαμβάνεται ότι είναι ελεύθερος. Η απόλυτη ελευθερία επιτυγχάνεται ό- ταν εσύ υπάρχεις μαζί του, όταν βρίσκεσαι κοντά του, όταν συμφωνείς με όλα όσα κάνει. «Νεαρέ, γέμισε το ρεζερβουάρ, βάλε λάδι και ρίξε μια ματιά στα λάστιχα. Μάλιστα, ταξιδεύουμε Ταξίδι μακρινό. Αν ήξερες πόσο μακρινό είναι. Ορίστε τα χρήματα, πάρ τα... Μυρωδιά; Απ ό,τι ξέρω είναι μυρωδιά βενζίνης. Τι είναι αυτά που λες; Πεθαμένος; Να πεθάνεις εσύ! Χάσου από τον δρόμο μου αχρείε. Ανάθεμα την ώρα που είδα το πρόσωπό σου». - Φαντάσου! Ο άθλιος νομίζει ότι μαζί μας είναι κάποιος πεθαμένος, ενώ δεν είναι μαζί μου κανείς άλλος εκτός από εσένα. Μήπως είναι συνωμοσία μεταξύ του αστυφύλακα και του βενζινά, συνωμοσία που εκτείνεται εκατό χιλιόμετρα; - Τους ξεγελάσαμε όλους Έτσι δεν είναι; Τι πιο ωραίο από το να ξεγελιούνται μερικές φορές οι άλλοι από τα λόγια μας! Αυτή η πόλη έχασε τα λογικά της. Όπου πηγαίνουμε ο κόσμος α- νοίγει έκπληκτος το στόμα του πίσω από την πλάτη μας και απλώνουν το βλέμμα τους έως το τελευταίο σημείο που μπορούν να παρατηρήσουν. Προτού τους φτάσουμε, οι μύτες τους εισπνέουν τον μακρινό αέρα και οσφραίνονται. Αφού τους εγκαταλείψουμε, τρέχουν πίσω μας φωνάζοντας «Το πτώμα!» Φαντάσου! Θέλουν εσένα, που είσαι ζωντανός, να σε θάψουν σαν πτώμα. Αδύνατον, ας με σκοτώσουν πριν σε πάρουν. Χάνομαι με το θάνατό σου. Με την εξαφάνισή σου, έρχεται το τέλος μου. Απεχθάνομαι το τέλος όπως ξέρεις Το μισώ, το μισώ. Την επόμενη πόλη την εγκατέλειψαν οι κάτοικοί της προτού φτάσουμε. Πρέπει να τους πρόλαβε η μυρωδιά, όπως ισχυρίζονται, πριν φτάσουμε. Όμορφο, αυτό είναι όμορφο. Αρκεί να είσαι μαζί μου, για να είναι όλος ο κόσμος μαζί μου, αρκεί αυτό, κι ας εγκαταλείψουν τις πόλεις οι κάτοικοί τους, κι ας πάρουν φωτιά οι μικρές πόλεις και τα χωριά, αρκεί να είσαι μαζί μου. Εσύ είσαι εγώ είσαι το παρελθόν μου
224 Yusif Idris και είμαι το παρόν σου Το μέλλον ανήκει σε εμάς. Αποκλείεται να τους αφήσω να σε πάρουν, να σε σκοτώσουν, να σε εκτελέσουν. Φαίνεται ότι έχει γίνει κάποιο λάθος. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, άρχισα να οσφραίνομαι τη μυρωδιά. Όχι, δεν είναι η μυρωδιά από τα παπούτσια και τις κάλτσες σου που έχω βγάλει και πετάξει έξω από το παράθυρο. Αντιθέτως, είναι ισχυρότερη από τη μυρωδιά της ά- νοιξης, των λουλουδιών και της καλοκαιρινής νύχτας. Ισχυρότερη από εσένα, κι από εμένα, ίσως ισχυρότερη από ο,τιδήποτε ζωντανό υπάρχει. Με συγχωρείς! Όμως δεν αντέχω άλλο Η μυρωδιά διαπερνάει τα ρουθούνια μου, γλιστράει στα μονοπάτια της μύτης μου και του μυαλού μου, πνίγει τις ανάσες μου. Το φοβερό είναι ότι εσύ είσαι η πηγή της, μονάκριβε. Ο κόσμος γύρω μας τρέπεται σε φυγή, όλα τα ζωντανά όντα, μέχρι και οι μύγες απομακρύνονται από κοντά μας, φεύγουν. Α- κόμα κι εγώ ο ίδιος δεν αντέχω πλέον! Πρέπει να υπάρχει τέλος ακόμα κι αν το μισούσα εγώ και το μισούσες κι εσύ. Πρέπει να το επιλέξω ο ίδιος. Είναι αλήθεια, δεν έχω καρδιά, δεν έχω μυαλό ούτε θέληση, όμως η μυρωδιά είναι χειρότερη από το θάνατο. Προτιμώ να πεθάνω παρά να τη μυρίζω. Αν τη μυρίσω, σβήνω, η αναπνοή μου σταματά, η ψυχή πνέει τα λοίσθια. εν υ- πάρχει πια άλλη διέξοδος, είτε η ζωή μου είτε ο θάνατός σου. εν υ- πάρχει πια άλλη διέξοδος. Πρέπει να τελειώσεις εσύ, για να αρχίσω εγώ. Σε έχω αφήσει... Σε έχω εγκαταλείψει στο δρόμο εσκεμμένα. Σε έ- χω αφήσει στο ίδιο αυτοκίνητο. Το έχω εγκαταλείψει με σένα, ως τάφο και μνήμα. Να μαι εδώ. Και συνεχίζω μόνος μου. Στέκομαι στα πόδια μου, θρηνώντας πλήρως τον αποχωρισμό. Αυτό που προκαλεί πόνο, ωστόσο, είναι ότι είμαι χαρούμενος που απελευθερώθηκα από εσένα, χαρούμενος που σ έχω εγκαταλείψει και άφησα το αυτοκίνητο σε σένα. Ευτυχισμένος επειδή ακόμα στέκομαι στα πόδια μου και εισπνέω τον αέρα, τον καθαρό αέρα που ποτέ δεν φέρνει εκείνη την καταραμένη και πολύτιμη μυρωδιά Τη μυρωδιά σου. 2. Το χελιδόνι και το καλώδιο 2 ιάλεξε το πιο ψηλό σημείο και προσγειώθηκε. Πάνω σ ένα καλώδιο τηλεφώνου ανάμεσα σε δυο κολόνες. Τα νύχια του αγκάλιασαν 2. al- c oṣfūr wa as-silk πρόκειται για ένα διήγημα που γράφτηκε τον Μάιο του 1970. Για ευνόητους λόγους δεν είχε δημοσιευτεί τότε, συμπεριελήφθη όμως αργότερα στη συλλογή beit min lahm.
Δύο διηγήματα 225 με λεπτότητα το καλώδιο. Φύσηξε δυνατός άνεμος και το καλώδιο σφύριξε Το χελιδόνι κουνήθηκε, γαντζώθηκε πιο δυνατά. εν έπαυε να κινείται. Η κίνησή του ήταν απρόσμενη, ερχόταν ξαφνικά, γινόταν ξαφνικά, έφτανε στο υπέρτατο σημείο ξαφνικά. Κελάηδησε ξαφνικά, κοίταξε γύρω του ξαφνικά, φτερούγισε ξαφνικά, τιτίβισε ξαφνικά. Κορδώθηκε ξαφνικά, πέταξε, έκανε κύκλους, κουράστηκε να κάνει κύκλους, προσγειώθηκε, γαντζώθηκε, κοίταξε γύρω του. Είδε κοντά το ταίρι του, φτερούγισε αυτός, φτερούγισε αυτή, πλησίασε αυτός, πλησίασε αυτή, τιτίβισε αυτός, τιτίβισε αυτή, έξυσε το ράμφος του στο ράμφος της, έξυσε και αυτή. Έγειρε το κεφάλι του, έγειρε το κεφάλι της πάνω στο κεφάλι του. Εκστασιάστηκε, πήδηξε. Με άλμα αγάπησε, με άλμα κατέβηκε, με ηδονή κουτσούλησε, κουτσουλιά άσπρη χρωμάτισε το καλώδιο. Το καλώδιο σκουριασμένο, παλιό και λεπτό μετέφερε αυτή την ί- δια στιγμή εφτά συνομιλίες ταυτοχρόνως. Εξωτερικά τίποτα δε συνέβαινε, εσωτερικά όμως, διαδραματίζονταν κοσμοϊστορικά γεγονότα Ευχές, διαμαρτυρίες, χαιρετισμοί, συμφωνίες, αποχαιρετισμοί, επικλήσεις για βοήθεια, πωλήσεις εκτάσεων, πωλήσεις κρατών, φωνές βραχνές, τιτιβίσματα λεπτά, ανακατεύονται οι λέξεις, αναμιγνύονται, ενώνονται, σχηματίζουν στο τέλος, μέσω της ύλης, ηλεκτρόνια, ομοειδή φορτία. Η λέξη της αγάπης έχει το ίδιο φορτίο με τη λέξη του μίσους. Το φορτίο της αλήθειας σαν το φορτίο του ψεύδους. Η ειλικρίνεια σαν την υποκρισία, η μελαγχολία σαν την κατάρα, η νύχτα σαν το πρωί, σαν την ημέρα, το επιτρεπτό σαν το απαγορευμένο, η πάλη σαν την προδοσία, σαν τον αγώνα, οι ηρωισμοί σαν τις αχρειότητες. Λέξεις! Φορτία! Ηλεκτρόνια έτοιμα, σε εγρήγορση! Και αστραπιαία με την κίνησή τους αλλάζουν πεπρωμένα Προετοιμάζονται σχέδια, τελειώνουν και αρχίζουν ζωές, κατευθύνσεις και στιγμές. Ταυτίζονται οι απόψεις, κλείνονται συμφωνίες και καταστρώνονται συνωμοσίες με τις λέξεις, με τις ίδιες καλές λέξεις. Και το καλώδιο παλιό, σκουριασμένο, σιωπηλό, ζοφερό η εμφάνισή του δεν αποκαλύπτει τίποτα από αυτά που συμβαίνουν και κλώθονται μέσα του. εν φαίνεται η παραμικρή αλλαγή, εξακολουθεί να υ- πάρχει φανερό, μακρύ, εκτεταμένο. Και το χελιδόνι γαντζωμένο στο καλώδιο με τα αθώα του νύχια το γραπώνει περίκλειστα ζώντας στο δικό του βασίλειο δεν γνωρίζει καν ότι το καλώδιο είναι καλώδιο... ούτε αυτά που διαδραματίζονται μεσα του Το καλώδιο για κείνο δεν είναι τίποτ άλλο παρά ένα ψηλό σημείο για να σταθεί. Κάθε φορά που εξαντλείται η υπομονή του πηδάει ξαφνικά, φτερουγίζει, κελαηδάει, πετάει, κάνει κύκλους, με άλμα
226 Yusif Idris περιίπταται ξαφνικά, φτερουγίζει, τιτιβίζει, πετάει, κάνει κύκλους με άλμα κάνει έρωτα με το ταίρι του και με το ίδιο άλμα κατεβαίνει, με ηδονή τιτιβίζει, και με ηδονή ξένοιαστο κουτσουλάει, μια μικρή κουτσουλιά άσπρη πάνω στο καλώδιο, το ίδιο καλώδιο, σαν το χρόνο που επαναλαμβάνεται και σαν την σκουριά που συσσωρεύεται. SUMMARY Yusif Idris: Two Sort Stories (1. The Journey, 2. The swallow and the cable), translated into Modern Greek by Heshām M. Ḥāssan. The Journey is a short story that is unique amongst all Yusif Idris's short stories. It has been characterized as prophetic, as it was written 3 months before Nasir's death (15/1/1918-28/9/1970). With remarkable insight, the author overwhelms the reader with profound laconic sentences, inducing them to release themselves and live the experience of a breaking and dying relationship, and at the same time, the hardships of separation and withdrawal. The swallow carelessly thinks that it is in control, but the truth is, it's not aware of what is happening to it, or what is happening around it. This is the first time that this is published in Greek.