Πρόγραμμα Συνεργασίας με τη Seconde 2 Μεγάλη Ελλάδα Χώρος Αποικισμού και Μετανάστευσης

Δ3 Πρόγραμμα Συνεργασίας με τη Seconde 2 Μεγάλη Ελλάδα Χώρος Αποικισμού και Μετανάστευσης

Δ3 ΑΙΤΙΑ Β ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΥ σχετικά... ΓΡΕΚΑΝΙΚΑ ΣΚΥΛΛΑ ΟΡΤΥΓΙΑ ΣΥΡΑΚΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝ ΑΙΤΝΑ ΠΑΛΕΡΜΟ ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ΜΠΟΒΑ ΜΑΡΙΝΑ ΤΑΡΑΝΤΕΛΑ ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΣΣΗΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΡΑΚΟΥΣΩΝ ΣΙΚΕΛΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΑΟΡΜΙΝΑ ΜΟΝΡΕΑΛΕ ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ

Αίτια Β Αποικισμού Τα αίτια και οι λόγοι της μετανάστευσης όπως μας παραδίδονται από τις αρχαίες πηγές και συνάγονται από τα αρχαιολογικά δεδομένα είναι οι εξής: Έλλειψη γης και συναφή κοινωνικά προβλήματα. Λόγου χάρη, η Σπάρτη το β μισό του 8ου π.χ. αιώνα ίδρυσε μόνο μία αποικία, τον Τάραντα, περί το 706 π.χ., δεν υπήρχαν, επομένως, προβλήματα σχετικά με την έλλειψη γης. Μετά τον Α μεσσηνιακό πόλεμο (περίπου 735 715 π.χ.) και πριν το Β Μεσσηνιακό πόλεμο, από τον οποίο η Σπάρτη είχε λίγα εδαφικά οφέλη και λίγη γη, σημειώθηκε αναταραχή στην πόλη, με την πιεστική διατύπωση αιτημάτων από μέλη της κοινότητας για τη απόκτηση γης. Ανάμεσά τους υπήρχαν οι Παρθενίαι, άνδρες οι οποίοι δεν ήταν γνήσια παιδιά Σπαρτιατών, αλλά ήταν παιδιά ειλώτων και Σπαρτιατισσών. αφορία γης, λόγω των δυσμενών κλιματικών συνθηκών. Έχουμε δύο τέτοιες περιπτώσεις: την ίδρυση της Κυρήνης από τη Θήρα, όπου δεν έβρεχε για επτά συνεχή χρόνια και υπήρχε ανάγκη διοχέτευσης του πληθυσμού και την αφιέρωση του 1/10 του πληθυσμού των Χαλκιδέων στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς και την ίδρυση του Ρηγίου.

Αίτια Β Αποικισμού επίθεση των Περσών. Το 547 π.χ. οι Πέρσες κατέλυσαν το λυδικό βασίλειο και εκστράτευσαν εναντίον των ελληνικών πόλεων της δυτικής Μικράς Ασίας. η επιθυμία της διεξαγωγής εμπορίου ώθησε τους Έλληνες στον αποικισμό. Η θεωρία αυτή βασίζεται στην παρατήρηση των χαρακτηριστικών του φαινομένου και συγκεκριμένα του ότι όλες οι νέες πόλεις που ιδρύθηκαν βρίσκονταν στις ακτές και ήταν κέντρα διεξαγωγής. Πάντως ήταν σε πολύ καλές θέσεις από άποψη της ποιότητας του εδάφους και κλίματος και κύριος τομέας ενασχόλησης ήταν η γεωργία.

Λίγα λόγια για τους ανθρώπους που κρατάνε τις «Θερμοπύλες» της ελληνικής, γκρεκάνικης διαλέκτου. «Πριν 100 χρόνια λέγανε πως πεθαίνει η γλώσσα. Ακόμη όμως τη μιλάμε». Ο καθηγητής Σαλβατόρε Σικούρο διατυπώνει τη φράση σε άπταιστα Ελληνικά. Είναι Ιταλός γκρεκάνος, δηλαδή έχει ελληνική καταγωγή από τα Ελληνόφωνα χωριά της Νοτίου Ιταλίας. Τα νέα Ελληνικά τα έμαθε από κασέτες στα 50 του χρόνια. Ως τότε ήξερε μόνο τα γκρεκάνικα, τη γλώσσα που μιλούσαν οι γονείς του και οι παππούδες του. Τώρα στη Νότιο Ιταλία είναι πιο εύκολο να μάθει κανείς νέα Ελληνικά παρά την τοπική διάλεκτο. Στην Μπόβα Μαρίνα Νέα Ελληνικά διδάσκει ο κος Dieni και είναι ευτύχημα που σε αυτήν του την προσπάθεια έχει αρωγό και συμπαραστάτη τον έλληνα πρέσβη του Βατικανό, κο Μιλτιάδη Χισκάκη. Είμαστε τυχεροί που γνωρίσαμε, με την επίσκεψή μας στην Μπόβα Μαρίνα, και τον Dieni και τον Elio Cotronei, γκρεκάνο καθηγητή Μαθηματικών με πολλή ζέση για την γλώσσα του και υπερηφάνεια για την καταγωγή του. Αυτός όμως που έκλεψε τις καρδιές όλων μας ήταν ο κος Algostini, ένας παππούς με όλη την γλύκα και τη σοφία του κόσμου πάνω του, ο οποίος μάς απήγγειλε με τον μοναδικό του τρόπο γρκεκάνικα ποιήματα.

Οι δάσκαλοι από την Ελλάδα κάνουν μαθήματα όχι μόνο στα σχολεία αλλά και σε τμήματα ενηλίκων, για τα οποία μάλιστα δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και πολλοί Ιταλοί από τα κοντινά χωριά. Ωστόσο συνήθως δεν μιλούν την ιταλική γλώσσα και η επικοινωνία με τους ντόπιους, που είναι πάντα μία ανεξάντλητη πηγή εμπειριών και γνώσεων, μένει σχεδόν αδύνατη.

«Οι νέοι πλέον δεν μιλάνε τη διάλεκτο, όπως παλιά», επισημαίνει ο κ. Σικούρο, «και δεν μπορούν να τη μάθουν στα παιδιά τους. Αλλά όπως σας είπα και πριν από 100 χρόνια έλεγαν πως η γλώσσα και οι παραδόσεις μας θα χαθούν...». Για τον κ. Σικούρο η διάσωση του πολιτισμού των Ελληνόφωνων της Νοτίου Ιταλίας είναι κάτι σαν ηθική υποχρέωση. Για να ανταποκριθεί σε αυτήν, εκείνος και 100 ακόμη «συνάδελφοί» του από διάφορες περιοχές του κόσμου συμμετέχουν σε διάφορα συνέδρια με σκοπό να διατηρήσουν την επαφή τους με την Ελλάδα και με τον τόσο θαυμαστό γι αυτούς πολιτισμό που διατηρούν τόσα χρόνια σ αυτήν την περιοχή. ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΡΘΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΒΗΜΑ ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΡΟΥΣΤΑΛΛΗ 05 10 1997

Η Καταγωγή των Ελληνόφωνων της Κάτω Ιταλίας Στον Ιταλικό Νότο, στην περιοχή της Απουλίας και της Καλαβρίας, βρίσκεται μια Ελλάδα ξεχασμένη, με την πιο γλυκιά, την πιο τραγουδιστή ελληνική που μιλήθηκε ποτέ, την γκρεκάνικη Διαφορετικές και αντικρουόμενες απόψεις έχουν κατά καιρούς εκφραστεί για τους ελληνόφωνους πληθυσμούς της Κάτω Ιταλίας, κυρίως λόγω έλλειψης ιστορικών στοιχείων. Οι αρχαίοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι σημερινοί Ελληνόφωνοι προέρχονται από τις αποικίες που ίδρυσαν οι Έλληνες τον 8ο αιώνα π.χστα παράλια της Μεσημβρινής Ιταλίας και της Σικελίας, της λεγόμενης «Μεγάλης Ελλάδας». Υπάρχουν βέβαια στοιχεία ότι από τους πρώτους χρόνους της ρωμαϊκής κυριαρχίας, μετακινήθηκαν πληθυσμοί προς τα υψώματα της οροσειράς του Ασπρομόντε, γεγονός που συνδέεται με τα αρχαιότερα ελληνόφωνα χωριά της Καλαβρίας.

Griko ή Γκρεκάνικα Τα γκρεκάνικα (κατωιταλική ή γκρεκάνικη διάλεκτος)είναι διάλεκτος της ελληνικής που περιλαμβάνει ιταλικά στοιχεία και ομιλείται στην Μεγάλη Ελλάδα (Magna Grecia) της Νότιας Ιταλίας. Είναι κυρίως γνωστή ως κατωιταλική διάλεκτος, ενώ οι ομιλητές της την ονομάζουν Γκρίκο ή Κατωιταλιώτικα. Πού μιλιέται? Τη διάλεκτο μιλούν οι κάτοικοι στις Γρκεκάνικες κοινότητες στη νότια άκρη της Καλαβρίας και στην περιοχή Σαλέντο της Απουλίας κοντά στην πόλη Λέτσε. Στο Σαλέντο βρίσκονται εννέα μικρές πόλεις στην περιοχή Greca Salentina (Καλημέρα, Σολέτο, Ζολίνο κ.α.) με συνολικό πληθυσμό 40.000 ατόμων.

Προέλευση της Διαλέκτου Υπάρχουν δύο βασικές θεωρίες σχετικά με την προέλευση της διαλέκτου, του Morosi και άλλων Ιταλών γλωσσολόγων σύμφωνα με αυτή τη θεωρία η κατωιταλιώτικη προέρχεται από την γλώσσα των βυζαντινών εποίκων. Ακόμη υπάρχει η θεωρία του γερμανού γλωσσολόγου Gerhard Rohlfs σύμφωνα με την οποία οι ρίζες της διαλέκτου ανάγονται πολύ πιο παλιά, στον αποικισμό της Μεγάλης Ελλάδας τον 8 ο αιώνα. Τέλος, τογεγονόςότιπαράτησυμβίωσηεπίτόσουςαιώνεςμετα ιταλικά τοπικά ιδιώματα και την ανταλλαγή γλωσσικών στοιχείων, πολλά από τα ιταλικά γλωσσικά δάνεια πήραν μορφή ελληνική, αποδεικνύει την αφομοιωτική δύναμη της ελληνικής διαλέκτου.

Η σημερινή ελληνόφωνη περιοχή της Καλαβρίας (Grecia calabrese) αποτελείται από ένα μικρό πυρήνα ορεινών χωριών σε απόσταση πενήντα πέντε περίπου χιλιομέτρων από το αρχαίο Ρήγιο (σημερινό Reggio di Calabria). Τα χωριά αυτά είναι: Γκαλλιτσιανό, Αμεντολέα (Αμυγδαλέα),Μπόβα (Βούα), Μπόβα Μαρίνα (Γιαλό του Βούα), Ροκαφόρτε ντελ Γκρέκο (Βουνί), Χωρίο ντι Ροκαφόρτε (Χωρίο του Βουνίου), Κοντοφούρι, Ρογούδι, Χωρίο ντι Ρογούδι (Χωρίο του Ρηχουδίου). Όλες αυτές οι κοινότητες μιλούσαν το τοπικό ελληνικό ιδίωμα, (γκρίκο / γκρέκο) μια πρoφoρική διαλεκτική πoικιλία της ελληνικής γλώσσας έως τις αρχές του αιώνα μας. Με το πέρασμα του χρόνου τα ελληνικά ακολούθησαν φθίνουσα πορεία, με αποτέλεσμα σήμερα να ομιλούνται μόνο από τους κατοίκους των χωριών Γκαλλιτσιανό και Ρογούδι. Λίγοι ηλικιωμένοι τη μιλούν ακόμη στη Bova και ελάχιστοι στη Bova Marina, καταγόμενοι κυρίως από το Ρογούδι. Αρκετούς ελληνόφωνους μπορεί να συναντήσει κανείς και στο Reggio di Calabria (Ρήγιο της Καλαβρίας), στην περιοχή S. Giorgio Extra, όπου έχουν εγκατασταθεί πολλές οικογένειες προερχόμενες από το Γκαλλιτσιανό και το Ρογούδι. Οι εγκαταστάσεις αυτές χρονολογούνται από τις αρχές του αιώνα, κυρίως όμως στη διάρκεια των δεκαετιών '50 και '60. Τις τελευταίες δεκαετίες, έως και σήμερα, ο λιγοστός εναπομείνας πληθυσμός στα χωριά αυτά μετακινείται όλο και περισσότερο προς τις παραθαλάσσιες πόλεις και κωμοπόλεις (Κοντοφούρι Μαρίνα, Μέλιτο ντι Πόρτο Σάλβο κ.λπ.), με αποτέλεσμα να έχει πλέον διαμορφωθεί μία ζώνη διασποράς ελληνόφωνου στοιχείου κατά μήκος της ακτής από τη Μπόβα Μαρίνα μέχρι το Ρέτζιο ντι Καλάμπρια. Οι ομιλητές των ελληνικών διαλέκτων στη Νότια Ιταλία είναι Ιταλοί υπήκοοι, έχουν ιταλική εθνική συνείδηση και είναι χριστιανοί καθολικοί στο θρήσκευμα, άρα δεν ταυτίζονται με τους Έλληνες. Είναι φορείς μιας ιδιαίτερης παράδοσης και ταυτότητας που τους διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους Ιταλούς, χωρίς ωστόσο να έχουν αυτονομιστικές τάσεις (Προφίλη 1999).

Ένα γκρεκάνικο ποίημα Ta pappúma Ta pappúma ecáma mia megáli carré race megála prámata O cósmio ti stéki condáma ma zitái na mi pesénumena mi peséni cino ti ézie ce zici no ti iste ce áddha den éne. Poddhá lúkki ma ccamunaume agápi liga poddhi me lissa. Ando táfi Oméro zitái ce séli na mi peséni i glóssa dikima i glóssa tu megálu Pos ecino. Οι παππούδες μας έκαμαν μια μεγάλη πορεία και μεγάλα έργα μας αφήκαν. Ο κόσμος που είναι κοντά μας μας ζητάει να μην πεθάνουμε, να μην πεθάνει κείνο που έζησε και ζει κείνο που είστε και άλλοι δεν είναι. Πολλά μάτια μας βλέπουν με αγάπη λίγα πολλά με κακία. Απ τον τάφο ο Όμηρος ζητάει και θέλει να μην πεθαίνει η δική μας γλώσσα η γλώσσα των μεγάλων όπως εκείνος. Οι παππούδες (πρόγονοι) μας

Μπόβα Μαρίνα ΙΣΤΟΡΙΑ Η Bova Marina, ονομάστηκε από τους Έλληνες της Καλαβρίας Γιαλός του Βούα, στα Αραβικά, Fùndaka. Βρίσκεται σε μια αμμώδη πεδιάδα κοντά στο Ιόνιο Πέλαγος. Ανήκει στην επαρχία του Ρηγίου (Reggio di Calabria), αποτελεί την νοτιότερη ακτή της Ιταλικής χερσοννήσου. Η ιστορία της είναι στενά συνδεδεμένη με εκείνη της Bova, τη «Chora» κατά τους ελληνόφωνους, από την οποία προήλθε ο σημερινός οικισμός στα μέσα του 9 ου αιώνα με πρωτοβουλία του Επισκόπου Vincenzo Rozzolino και του Dalmazio D'Andrea. Η αρχική της τοποθεσία ήταν ένα καταφύγιο για τους ψαράδες και μια στάση για τις εμπορευματικές μεταφορές που πραγματοποιούνταν μέσω της θάλασσας. Κοντά σε αυτά τα μέρη αλληλοεπικαλύπτονταν, κατά τη διάρκεια της ιστορίας, πολλοί οικισμοί: προϊστορικοί (VII VI χιλιετία π.χ.), στην πόλη Umbro e Penitenzeria, στη συνέχεια, ελληνικοί, ρωμαϊκοί και βυζαντινοί στην Mazza, Amigdala και San Pasquale. Σε πιο πρόσφατες περιόδους, από τη νορμανδική κατάκτηση και μετά (. X XII αιώνας μ.χ.) το σημαντικότερο κέντρο της περιοχής έγινε η Bova Chora, σκαρφαλωμένη σε έναν ογκώδη βράχο 900 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, από την οποία προήλθε ο σύγχρονος παραθαλάσσιος οικισμός. Η Bova Marina ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Bova το 1908. ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ Γιαλός του Βούα ( Bova Marina). Κτισμένος παραλιακά από τους κατοίκους της ορεινής Βούα, αποτελεί, το κέντρο των προσπαθειών εμπνευσμένων κατοίκων του, για την διατήρηση της πολιτιστικής τους κληρονομιάς. Στο Δημαρχείο της πόλης, λειτουργεί και το Κέντρο Ελληνόφωνων Σπουδών, μικρή λαογραφική συλλογή και στο διπλανό κτήριο, βιβλοθήκη με αμέτρητα ελληνικά βιβλία και φροντιστήριο ελληνικής γλώσσας. Εδώ κτυπά και δουλεύεται η αδάμαστη ελληνική παράδοση όλης της περιοχής. Ο Elio Cotronei είπε:. Η Μπόβα Μαρίνα, με το να είναι η φυσική είσοδος της ελληνόφωνης περιοχής και ως δεσμός με τον ελληνικό κόσμο, σε επιβεβαίωση της γλωσσικής, πολιτιστικής κληρονομιάς της, είναι έδρα του Ανώτατου Περιφερειακού Ινστιτούτο Ελληνοφώνων Σπουδών της Καλαβρίας. Τα ελληνικά της Καλαβρίας που ομιλούνται ακόμη και σήμερα από τους ηλικιωμένους στη Μπόβα Μαρίνα και στην περιοχή της Μποβεζίας, είναι ένα ανεκτίμητης αξίας γλωσσικό εύρημα: ένα μνημείο που δεν το βλέπουμε αλλά το ακούμε. Συντάκτης Ἐλλη Ραμμένου

Ταραντέλα Γιώργος Περλέρος Δημήτρης Τσελίφης

Ταραντέλα Χορεύτριες Ταραντέλας Ο παραδοσιακός χορός της κάτω Ιταλίας, η ταραντέλα, συνδέεται με την αρχαία ελληνική αποικία του, και σχετίζεται μ' ένα φαινόμενο που ονομαζόταν ταραντισμός. Ο ταραντισμός ήταν μια μορφή κρίσης μανίας που θεωρούσαν ότι οφειλόταν στο τσίμπημα μιας αράχνης, tarantula (γι' αυτό και ονομάζεται και ταραντέλα πίτσικα από το πιτσικάρε τσιμπάω). Η ταραντούλα θεωρούσαν ότι τσιμπούσε κάποιον χωρικό μέσα στα χωράφια. Για να θεραπευτεί κάποιος που τον είχε τσιμπήσει γινόταν ένας μουσικός εξορκισμός.

Το φαινόμενο του ταραντισμού παρουσίασε πολύ μεγάλη έξαρση στο χώρο της κάτω Ιταλίας, με επίκεντρο τα ελληνόφωνα χώρια. Αρκετές κινήσεις θυμίζουν εικόνες από αρχαία αγγεία σε χoρό. Στα ελληνόφωνα χώρια συμπτώματα του ταραντισμού αναφέρονται μέχρι και την δεκαετία του 60, έπειτα οι κοινωνικές συνθήκες των επόμενων χρόνιων έπαψαν να ευνοούν τέτοιου είδους δρώμενα. Ταραντέλα Όλα αυτά δεν είναι απλοί χοροί αλλά μια τελετουργία που μας πηγαίνει πίσω στην αρχαία Ελλάδα και στις διονυσιακές τελετές. Είναι συγκινητικό ότι έχει διατηρηθεί με θαυμαστό τρόπο σε αυτόν τον απομονωμένο πυρήνα των χωριών γύρω από τον Τάραντα. Σήμερα αποκεκαθαρμένος από τους λαϊκούς μύθους είναι ο πιο παραδοσιακός χορός της περιοχής και χορεύεται ανά δύο ή συλλογικός σε ομήγυρη.

ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΗΣ ΣΚΥΛΑΣ Εργασία των: Λίλα Παπαγεωργίου Ευγενία Υφαντή

Ιστορία Σκύλλα Χάρυβδη Δύο φοβερά τέρατα της θάλασσας Πίστευαν ότι κάτι περισσότερο κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά, κάποιο πλάσμα κακό στην ψυχή και τρομερό στην όψη Προσπαθούσαν να εξηγήσουν πώς γεννήθηκαν

ΜΟΡΦΗ Κρυμμένη μέχρι τη μέση της μέσα στο βάραθρο της σπηλιάς Είχε δώδεκα παραμορφωμένα ποδάρια, που υψώνονταν στον αέρα κι έξι πάρα πολύ μακρείς λαιμούς. Ζώα ανθρωποφάγα

Το στενό αυτό το τοποθετούσαν σε διάφορα : 1. ο Βόσπορος 2. Το Ταίναρο 3. κοντά στα Κανάρια νησιά Οι πιο πολλοί πίστευαν πως η Σκύλλα και η Χάρυβδη κατοικούσαν στο στενό της Μεσσήνης, ανάμεσα στην Ιταλία και τη Σικελία.

Οδύσσεια Ομήρου ραψωδία Μ στ. 100 κ.ε Γι αυτό στης Σκύλλας κοντοζύγωσε το βράχο το καράβι και πέρνα γρήγορα καλύτερα πολύ από τ άρμενό να λείψουν έξι μόνο σύντροφοι παρά να λείψουν όλοι. Είπε, κι εγώ γυρνώντας μίλησα κι απηλογιά της δίνω:,, Θεά, τη χάρη ετούτη κάνε μου και την αλήθεια πες μου μπορώ, τη Χάρυβδη ξεφεύγοντας την άγρια, με τη Σκύλλα να πολεμήσω, σα θα χύνεται να φάει τους συντρόφους μου;" ἀλλὰ μάλα Σκύλλης σκοπέλῳ πεπλημένος ὦκα νῆα παρὲξ ἐλάαν, ἐπεὶἦ πολὺ φέρτερόν ἐστιν ἓξ ἑτάρους ἐν νηὶ ποθήμεναι ἢἅμα πάντας. «ὣς ἔφατ, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενος προσέειπον: εἰ δ ἄγε δή μοι τοῦτο, θεά, νημερτὲς ἐνίσπες, εἴ πως τὴν ὀλοὴν μὲν ὑπεκπροφύγοιμι Χάρυβδιν, τὴν δέκ ἀμυναίμην, ὅτε μοι σίνοιτό γ ἑταίρους.

Αρχαία Μεσσήνη Μια μικρή περιήγηση στον όμορφο αυτό χώρο

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ Ο πληθυσμός του κέντρου της πόλης μόνο ανέρχεται στους 250.000 κατοίκους ενώ μαζί με τα περίχωρα οι κάτοικοι φτάνουν τους 500.000 Η οικονομία της πόλης βασίζεται κυρίως στο λιμάνι της που εξυπηρετεί ταυτοχρόνως εμπορικούς και στρατιωτικούς σκοπούς και διαθέτει πολυάριθμα ναυπηγεία. Η γεωργική ανάπτυξη της περιοχής συνίσταται στην παραγωγή εσπεριδοειδών και λοιπόν φρούτων, λαχανικών και κρασιού.

ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ιστορια Η Αρχαία Ζάγκλη (<δρεπάνι στα σικελικά, που θυμίζει το σχήμα του φυσικού της λιμανιού, ιδρύθηκε κατά την διάρκεια του 8ου αιώνα π.χ. από Ευβοείς. Το 493 π.χ. καταλήφθηκε από τον τύραννο του Ρηγίου, Αναξίλα, που τη μετονόμασε σε Μεσσήνη (<ομώνυμη πελοποννησιακή πόλη απ όπου καταγόταν). Η πόλη καταστράφηκε από τους Καρχηδόνιους το 396 π.χ. κι επανιδρύθηκε από τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο τον Πρεσβύτερο. Το 284 π.χ. την κατέλαβε ο Αγαθοκλής

Καταστροφές Ευρήματα Επιδημία πανώλης 1743 Ναυτικός βομβαρδισμός 1848 Χολέρα 1854 Σεισμοί: 1783, 1894, 1908(ισχυρότερος 120.000 θύματα απ τους ισχυρότερους παγκοσμίως) Συμμαχικοί βομβαρδισμοί 1943(5000 θύματα) Ίχνη οικισμού 8 ου 7 ου αιώνα στο βόρειο βραχίονα του λιμανιού Νεκροπόλεις της Ελληνιστικής και της Ρωμαϊκής εποχής

Τι είδαμε Στην κεντρική πλατεία της πόλης (Piazza del Duomo) δεσπόζει ο καθεδρικός ναός.(χτίστηκε από τον Ρογήρο Β. Καταστράφηκε από φωτιά το 1254, έπαθε ζημιές από τους σεισμούς και ξανακάηκε το 1943, οπότε και καταστράφηκαν οι αγιογραφίες και τα ψηφιδωτά του. Ανακατασκευάστηκε.) Στο κάτω μέρος της πρόσοψης υπάρχουν καθημερινές κι αγροτικές σκηνές. Στο τύμπανο της κεντρικής πύλης ξεχωρίζουν τα αγάλματα δυο λιονταριών και της Παναγίας με το Θείο Βρέφος (Pietro de Bonitate). Στο εσωτερικό κυριαρχεί το ροζ και το γκρι, ενώ υπάρχει το άγαλμα του Ιωάννη του Βαπτιστή (Antonello Gagini). Το 60 μέτρων καμπαναριό στεγάζει το μεγαλύτερο αστρονομικό ρολόι του κόσμου (Josef Ungerer). Αριστερά από το καμπαναριό υπάρχει η Κρήνη του Ωρίωνα, ένα από τα ομορφότερα αναγεννησιακά έργα (Giovanni Angelo Montorsoli).

ΜΟΥΣΕΙΟ Βρίσκεται στον παραλιακό δρόμο. Στα εκθέματά του περιλαμβάνονται δείγματα της τέχνης της Βυζαντινής, της Νορμανδικής και της Γοτθικής περιόδου, καθώς και αριστουργήματα της Αναγέννησης. Δείτε το πολύπτυχο της Παναγίας (Αντονέλλο ντε λα Μεσίνα), την Ανάσταση και Γέννηση (Καραβάτζιο) και την ψηφιδωτή εικόνα της Παναγίας με το Χριστό (12 ος 13 ος αιώνας). (φωτογραφία: Αντονέλλο ντε λα Μεσίνα)

Liceo Ginnasio"F. MAUROLICO" Eμείς είχαμε τη μοναδική ευκαιρία να γίνουμε δεκτοί από το κο Δανιήλ Μακρή και τους μαθητές του στο Liceo Ginnasio"F. MAUROLICO. Οι μαθητές αυτοί φοιτούν σε αυτό το σχολείο κλασικής παιδείας, όπου διδάσκονται 6 ώρες την εβδομάδα αρχαία ελληνικά και 5 λατινικά. Μαθαίνουν και νέα Ελληνικά. Το σχολείο φιλοξενεί 800 μαθητές, γιατί, όπως μας εξήγησε ο κος Μακρής τα παιδιά της ιθύνουσας τάξης επιλέγουν στην Ιταλία σχολείο κλασικής παιδείας («έχουν μάθει να κάθονται στο σχολείο, γιατί αν δε κάτσεις δε μαθαίνεις», όπως είπε ο κος Μακρής) καθώς θεωρούνται καλές σπουδές και ανοίγουν τις πόρτες τόσο για τα καλά πανεπιστήμια όσο και για καλές επαγγελματικές θέσεις σε οποιονδήποτε τομέα.