Λουτσία Βακαρίνο 3
Μαμά, πάω να βγάλω φωτογραφίες στο χωριό! Ε. Να αγοράσω τρία τέσσερα κουβάρια ροζ κλωστή.
μπρρρ μένο νερό! τι παγω βουτιά μ ε τα ρούχ α πως ή μ, ε τ ά λ ε γ ο κ σ α χ α αντί ν ώ; να με βγάλετε αποδ
Ένα απρόσμενο δώρο Οι σημειώσεις του θείου Όρβιλ το έλεγαν ξεκάθαρα: «Οι ερευνητές πρέπει πάντα να εμπιστεύονται το ένστικτό τους». Και το ένστικτο της Έμιλι της έλεγε ότι εκείνος ο αγενής νεαρός, που είχε συναντήσει την προηγούμενη μέρα, έκρυβε κάποιο μυστικό. Γι αυτό, όταν τον είδε να τριγυρνάει ταραγμένος στην πλατεία, αποφάσισε να τον παρακολουθήσει. Στο κάτω κάτω, οι μυστηριώδεις υποθέσεις ήταν η ειδικότητά της. Η Έμιλι δεν ήταν άλλωστε ένα συνηθισμένο εντεκάχρονο κορίτσι. Ήταν η νέα ιδιοκτήτρια του Γραφείου Ερευνών Ράιτ. Στριφογύρισε στο κρεβάτι της, άπλωσε τα χέρια πάνω στο πάτσγουορκ κουβερλί της και χάιδεψε αφηρημένα τις ραφές του, ενώ ο ήλιος τρύπωνε από τις κεντητές κουρτίνες φωτίζοντας το γεμάτο φακίδες προσωπάκι της. Μαζί με το γραφείο ερευνών η Έμιλι είχε κληρονομήσει και τα απομνημονεύματα του θείου Όρβιλ, δηλαδή δεκάδες σημειωματάρια γεμάτα σχόλια και 12
ΕΝΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΔΩΡΟ εκτιμήσεις από τις έρευνές του. Στα σημειωματάρια αυτά δεν παρέλειπε να υπενθυμίζει κάθε τόσο πόσο σημαντικό είναι να προσέχει κανείς και την παραμικρή λεπτομέρεια. Πόσο πολύ ήθελε η Έμιλι να μπορούσε να ακούσει από κοντά τις επαγγελματικές συμβουλές του παράξενου ερευνητή θείου της. Όμως ο θείος Όρβιλ έχασε τη ζωή του σε μια τρομερή καταιγίδα, ενώ περπατούσε κατά μήκος της όχθης του ποταμού. Το ανάχωμα υποχώρησε και το μόνο που κατάφεραν να βρουν οι διασώστες ήταν το μπαστούνι του. Κι έτσι, η Έμιλι έγινε η ιδιοκτήτρια της αγροικίας και βέβαια του γραφείου ερευνών. Ανασηκώθηκε και πετάχτηκε με έναν πήδο από το κρεβάτι. Με τα ξανθά της μαλλιά να ανεμίζουν, κατέβηκε σαν βολίδα τις σκάλες της αγροικίας, όπου έμενε εδώ και δύο μήνες μαζί με τη μητέρα της, τη Λίντα, στην οδό Όουκ 1, στο Μπλόσομ Κρικ. Το ισόγειο του σπιτιού ήταν και η έδρα του γραφείου ερευνών που της είχε αφήσει ο θείος Όρβιλ. Νιάου! έκανε ο Πέρσι ο γάτος, μόλις η Έμιλι άνοιξε με φόρα την πόρτα του γραφείου, κουνώντας ενοχλημένος τα μεγάλα αυτιά του, που έμοιαζαν με νυχτερίδας. Όπως τα πάντα εκεί μέσα, έτσι και ο νευρικός, τσουρομαδημένος γάτος ράτσας ντέβον ρεξ ήταν κληρονομιά του θείου. «Χίλια συγγνώμη που σε ξύπνησα, Πέρσι!» Ξαπλωμένος στο μπλε κουτί που περιείχε την περίφημη συλλογή με τα ψεύτικα μουστάκια του θείου Όρ- 13
Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΦΙΛΝΤΙΣΕΝΙΟΥ ΕΛΕΦΑΝΤΑ βιλ, ο Πέρσι την κοίταξε με υπεροπτικό ύφος κι ύστερα γύρισε από την άλλη. Πάνω στο ράφι, μια φωτογραφία του θείου Όρβιλ σε νεαρή ηλικία έμοιαζε να την κοιτάζει με εύθυμο ύφος. Το μακρύ του μουστάκι, σαν Κινέζου μανδαρίνου, ψεύτικο κι αυτό προφανώς, έδινε μια εξωτική χροιά στο εγγλέζικο πρόσωπό του, ξανθό και γεμάτο φακίδες, χαρακτηριστικό της οικογένειας Ράιτ, όπως μαρτυρούσε και η όψη του χαμογελαστού αγοριού με το κάπως αφηρημένο βλέμμα που στεκόταν δίπλα του. «Γεια σου, μπαμπά» ψιθύρισε η Έμιλι. Τη φωτογραφία αυτή την είχε βρει ανάμεσα στα γράμματα που ο πατέρας της, ο Πάτρικ, είχε στείλει στον αγαπημένο του θείο, τα οποία η Λίντα ανακάλυψε στον μπουφέ του σαλονιού της αγροικίας. Ο Πάτρικ είχε πεθάνει πριν από έξι χρόνια σε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα και τα γράμματα αυτά ήταν μια πολύτιμη ανάμνηση που η Έμιλι φυλούσε ευλαβικά. Χάρη σε αυτά, ανακάλυψε ένα σωρό πράγματα για τον πατέρα της και γνώρισε καλύτερα τον μυστηριώδη θείο Όρβιλ. Αναστέναξε, κάθισε σε μια πολυθρόνα στη μέση του γραφείου, με τα πόδια κρεμασμένα πάνω από το σκληρό μπράτσο, και βάλθηκε να ξεφυλλίζει τις σημειώσεις του θείου. «Ακόμα και οι φαινομενικά δυσνόητες ή παράξενες καταστάσεις έχουν μια λογική εξήγηση, αρκεί να ξέρεις πώς να τη βρεις» έγραφε ο θείος Όρβιλ στο κεφάλαιο που είχε αφιερώσει στην υπόθεση «Το φτερό του παγονιού». Αν είχε τουλάχιστον τις φωτογραφίες του μυστηριώ- 14
ΕΝΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΔΩΡΟ δους άντρα, θα μπορούσε να ξεκινήσει από κάπου την έρευνά της. Για κακή της τύχη όμως, η φωτογραφική της μηχανή, πιστή της σύντροφος στις περιπέτειές της, χάλασε την προηγούμενη μέρα, και πιο συγκεκριμένα τη στιγμή που εκείνος ο αγενέστατος τη φόβισε και την έκανε να πέσει στο σιντριβάνι. Μα να μη σταματήσει καν για να τη βοηθήσει; Έφυγε λες και δεν έτρεχε τίποτα και ούτε καν μπήκε στον κόπο να της ζητήσει συγγνώμη. Έδειχνε μάλιστα να το απολαμβάνει κιόλας Να δεις που κάτι ύποπτο έκρυβε αυτός ο τύπος. Βρεγμένη ακόμη από την κορυφή ως τα νύχια, η Έμιλι έτρεξε στον κύριο Φογκ, τον φωτογράφο του Μπλόσομ Κρικ και ειδικό στα ηλεκτρονικά είδη, ο οποίος, βλέποντας τη φωτογραφική μηχανή και το κινητό της, κούνησε το κεφάλι και τη χτύπησε φιλικά στον ώμο για να την παρηγορήσει. Κι έτσι οι φωτογραφίες του μυστηριώδους άντρα χάθηκαν για πάντα. «Μαμά, νομίζεις ότι στο παζάρι με τα παλιά αντικείμενα πουλάνε και πράγματα μεγάλης αξίας;» φώναξε η Έμιλι, κοιτάζοντας έξω από τη μισάνοιχτη πόρτα του γραφείου. Μόνο που δεν έλαβε καμία απάντηση. Μπαίνοντας στο σαλόνι, φρεσκοβαμμένο με ένα χαλαρωτικό λιλά χρώμα, η Έμιλι έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Η Λίντα, βυθισμένη σε μια πολυθρόνα, κρατούσε δύο βελόνες πλεξίματος και προσπαθούσε να φτιάξει ένα μακρύ κασκόλ. 15
Στο σπίτι της Λίντα και της Έμιλι Ράιτ, μαμά και κόρη βοηθάνε η μία την άλλη, γελάνε πολύ, κλαίνε λίγο, τρώνε λαχανικά (αλλά και μάφιν), λένε «ευχαριστώ», «παρακαλώ» και «λυπάμαι». Και λύνουν μυστηριώδεις υποθέσεις. Μαζί. Η υπόθεση του φιλντισένιου ελέφαντα Τι μυστικό κρύβει το φιλντισένιο ελεφαντάκι που αγόρασε η Ρόξι από το παζάρι του Μπλόσομ Κρικ; Ανάμεσα σε εξονυχιστικές έρευνες, μυστηριώδεις κλοπές και ISBN 978-618-03-0180-9 ραγισμένες καρδιές, μια νέα υπόθεση ξετυλίγεται για την Έμιλι και τη Λίντα Ράιτ! ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 80180