42/2013 ΣΤΕ (ΟΛΟΜ) (Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ) Μετοχικό Ταμείο Πολιτικών Υπαλλήλων. Το άρθρο 41 του κωδ. π.δ. 422/1981, κατά το μέρος που ορίζει ότι μόνον οι χήρες με ανήλικα τέκνα δικαιούνται το μέρισμα του Μ.Τ.Π.Υ. με τις ευμενέστερες γι αυτές προϋποθέσεις αναφορικά με τα συντάξιμα έτη, αντέκειτο στο άρθρο 4 παρ. 2 του Συντάγματος. Δικαιούχοι μερίσματος ήταν, ήδη από 1-1-1983, όσοι διατελούν εν χηρεία, ανεξάρτητα από το φύλο τους. Αντίθετη μειοψηφία. Απορρίπτεται η αναίρεση (επικυρώνει την υπ αριθ. 1236/2004 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών). Η υπόθεση εισήχθη στην Ολομέλεια με την υπ αρ. 581/2010 απόφαση του Τμήματος. Αριθμός 42/2013 ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 3 Φεβρουαρίου 2012, με την εξής σύνθεση: Σωτ. Ρίζος, Αντιπρόεδρος, Προεδρεύων, σε αναπλήρωση του Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας και του αρχαιοτέρου του Αντιπροέδρου, που είχαν κώλυμα, Νικ. Σακελλαρίου, Αθ. Ράντος, Αντιπρόεδροι, Νικ. Μαρκουλάκης, Γ. Παπαγεωργίου, Ιω. Μαντζουράνης, Αικ. Χριστοφορίδου, Δ. Αλεξανδρής, Π. Ευστρατίου, Μ. Γκορτζολίδου, Ευθ. Αντωνόπουλος, Σπ. Μαρκάτης, Αντ. Ντέμσιας, Φ. Ντζίμας, Σπ. Χρυσικοπούλου, Μ. Σταματελάτου, Μ. Παπαδοπούλου, Β. Αραβαντινός, Δ. Κυριλλόπουλος, A. Καλογεροπούλου, Β. Ραφτοπούλου, Κ. Φιλοπούλου, Θ. Αραβάνης, Κ. Πισπιρίγκος, Αντ. Χλαμπέα, Δ. Μακρής, Μ. Πικραμένος, Σύμβουλοι, Π. Μπραΐμη, Κ. Λαζαράκη, Ολ. Βασιλάκη, Πάρεδροι. Από τους ανωτέρω οι Σύμβουλοι Κ. Φιλοπούλου και Κ. Πισπιρίγκος καθώς και η Πάρεδρος Π. Μπραΐμη μετέχουν ως αναπληρωματικά μέλη, σύμφωνα με το άρθρο 26 παρ. 2 του ν. 3719/2008. Γραμματέας η Μ. Παπασαράντη. Για να δικάσει την από 12 Απριλίου 2005 αίτηση: του Μετοχικού Ταμείου Πολιτικών Υπαλλήλων (Μ.Τ.Π.Υ.), το οποίο παρέστη με τον δικηγόρο Χαράλαμπο Τσέλιο (Α.Μ. 15946), που τον διόρισε με πληρεξούσιο, κατά του.........., κατοίκου Αθηνών (......), ο οποίος δεν παρέστη. Η πιο πάνω αίτηση παραπέμφθηκε στην Ολομέλεια του Δικαστηρίου, κατόπιν της υπ αριθμ. 581/2010 αποφάσεως του Α Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, προκειμένου να επιλύσει η Ολομέλεια το ζήτημα που αναφέρεται στην απόφαση. Με την αίτηση αυτή το αναιρεσείον Ταμείο επιδιώκει να αναιρεθεί η υπ αριθμ. 1236/2004 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών. Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της παραπεμπτικής αποφάσεως, η οποία επέχει θέση εισηγήσεως, από την εισηγήτρια Σύμβουλο Σπ. Χρυσικοπούλου.
Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε τον πληρεξούσιο του αναιρεσείοντος Ταμείου, ο οποίος ανέπτυξε και προφορικά τους προβαλλόμενους λόγους αναιρέσεως και ζήτησε να γίνει δεκτή η αίτηση. Μετά τη δημόσια συνεδρίαση το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη σε αίθουσα του δικαστηρίου κ α ι Α φ ο ύ μ ε λ έ τ η σ ε τ α σ χ ε τ ι κ ά έ γ γ ρ α φ α Σ κ έ φ θ η κ ε κ α τ ά τ ο Ν ό μ ο 1. Επειδή, με την κρινόμενη αίτηση ζητείται η αναίρεση της 1236/2004 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία απορρίφθηκε έφεση του αναιρεσείοντος Μετοχικού Ταμείου Πολιτικών Υπαλλήλων κατά της 3254/2002 απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών. Με την τελευταία αυτή απόφαση έγινε δεκτή προσφυγή του αναιρεσιβλήτου και ακυρώθηκε η 19/22.5.2001 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του αναιρεσείοντος Ταμείου, που είχε απορρίψει αίτηση του αναιρεσιβλήτου να του χορηγηθεί μέρισμα ως συνταξιούχο του Δημοσίου και χήρο πατέρα ανήλικων τέκνων κατ ανάλογη εφαρμογή του άρθρου 41 του π.δ. 422/1981, περαιτέρω δε, αναπέμφθηκε η υπόθεση στο Διοικητικό Συμβούλιο του αναιρεσείοντος Ταμείου για να εξετάσει αν συνέτρεχαν οι λοιπές προϋποθέσεις του άρθρου 41 του π.δ. 422/1981. 2. Επειδή, λόγω κωλύματος, κατά την έννοια του άρθρου 26 του ν. 3719/2008 (Α 214), του Συμβούλου Σπ. Μαρκάτη, τακτικού μέλους της σύνθεσης που εκδίκασε την υπόθεση, έλαβε μέρος στη διάσκεψη αντ αυτού ως τακτικό μέλος, η Σύμβουλος Κ. Φιλοπούλου, αναπληρωματικό, μέχρι τώρα, μέλος της σύνθεσης που εκδίκασε την υπόθεση (βλ. Σ.τ.Ε. Ολομ. 3500/2009 και Πρακτικό Διασκέψεως της Ολομελείας 197/2012). 3. Επειδή, η κρινόμενη αίτηση εκδικάστηκε από το Α Τμήμα, το οποίο εξέδωσε την 581/2010 απόφασή του. Με την απόφαση αυτή, αφού κρίθηκε ότι νομίμως ασκήθηκε η αίτηση χωρίς καταβολή παραβόλου, παραπέμφθηκε στην Ολομέλεια σύμφωνα με την παρ. 5 του άρθρου 100 του Συντάγματος, το ζήτημα της αντίθεσης της ευεργετικής υπέρ των χηρών (γυναικών) διάταξης του άρθρου 41 του κωδ. π.δ. 422/1981 προς τις διατάξεις των άρθρων 4 παρ. 2 και 116 του Συντάγματος, καθ ο μέρος με τη διάταξη αυτή η ευνοϊκή ρύθμιση αποκλείει των ευεργετημάτων της τους διατελούντες εν χηρεία άνδρες. 4. Επειδή, το Σύνταγμα, στο άρθρο 4 παρ. 2, προβλέπει ότι οι Ελληνες και Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Εξάλλου, στις παρ. 1 και 2 του άρθρου 116 του Συντάγματος, όπως η παρ. 2 είχε πριν από την αναθεώρηση του Συντάγματος του έτους 2001, ορίζονταν τα εξής: «1. Διατάξεις υφιστάμενες που είναι αντίθετες προς το άρθρο 4 παράγραφος 2 εξακολουθούν να ισχύουν ώσπου να καταργηθούν έως την 31 Δεκεμβρίου 1982. 2. Αποκλίσεις από τους ορισμούς της παρ. 2 του άρθρου 4 επιτρέπονται μόνο για σοβαρούς λόγους, στις περιπτώσεις που ορίζει ειδικά ο νόμος». Από τις διατάξεις αυτές συνάγονται τα ακόλουθα: σκοπός του άρθρου 4 παρ. 2 του Συντάγματος είναι η εξομοίωση, από πλευράς δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, των δύο φύλων, ώστε εφεξής να μην υφίστανται στη νομοθεσία διακρίσεις αναλόγως του φύλου. Κατά την έννοια της παρ. 1 του άρθρου 116 του Συντάγματος, διατάξεις που θέσπιζαν 2
διακρίσεις, ως προς τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μεταξύ των δύο φύλων, ήταν ανεκτές έως τις 31 Δεκεμβρίου 1982 και εφόσον είχαν θεσπιστεί πριν από το Σύνταγμα του έτους 1975. Επιτρέπεται όμως, κατά τα οριζόμενα στην παρ. 2 του άρθρου 116 του Συντάγματος, η θέσπιση με νόμο ρυθμίσεων ευμενών ή δυσμενών αναλόγως του φύλου ή η διατήρηση προϋφιστάμενων τέτοιων ρυθμίσεων, εφόσον υφίστανται σοβαροί λόγοι (βλ. Σ.τ.Ε. Ολομ. 507/2007, Ολομ. 828/1989). 5. Επειδή, με το άρθρο μόνο του π.δ. 422/1981 (Α 114) κωδικοποιήθηκαν σε ενιαίο κείμενο νόμου οι σχετικές με το αναιρεσείον Ταμείο διατάξεις. Στην παρ. 1 του άρθρου 39 του πιο πάνω κωδικοποιητικού π.δ. (κωδικοποιημένη διάταξη του άρθρου 13 παρ. 2 του από 12.7.1919 Καταστατικού που εγκρίθηκε με το β.δ. της 9.8.1919, Α 177), με τίτλο του άρθρου αυτού «Δικαίωμα εις μέρισμα», ορίζεται ότι «Δικαίωμα εις μέρισμα έχουν μόνον οι απομακρυνόμενοι οπωσδήποτε της υπηρεσίας μέτοχοι, κατά τους όρους του παρόντος». Περαιτέρω, στις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 40 του κωδικοποιητικού αυτού π.δ. [αντίστοιχες κωδικοποιημένες διατάξεις των άρθρων 2 παρ. 1 εδ. α και β του β.δ. της 16/22.4.1953 (Α 99) και 2 παρ. 1 εδ. α του ν. 512/1976 (Α 351)], με τίτλο του άρθρου αυτού «Προϋποθέσεις κτήσεως δικαιώματος εις μέρισμα», ορίζονται τα ακόλουθα: «1. Το προς απονομήν μερίσματος δικαίωμα των μετόχων του Μ.Τ.Π.Υ. αποκτάται εάν ο μέτοχος: α) Απομακρυνθή της υπηρεσίας και έχει εικοσαετή συμμετοχήν. β) Απολυθή της υπηρεσίας λόγω ορίου ηλικίας ή καταργήσεως θέσεως και έχει δεκαπενταετή συμμετοχήν. γ) 2. Οι τυγχάνοντες μέτοχοι του Μ.Τ.Π.Υ. και δικαιούμενοι συντάξεως εκ του Δημοσίου μη συμπληρούντες δε το, κατά τας κειμένας διατάξεις, απαιτούμενον κατά περίπτωσιν κατώτατον όριον συμμετοχής προς απόκτησιν δικαιώματος μερίσματος εκ του Ταμείου, δύνανται να εξαγοράσουν, τη αιτήσει των, χρόνον ίσον προς τον υπολειπόμενον προς απόκτησιν του δικαιώματος τούτου και πάντως ουχί μείζονα των δύο ετών». Ακολούθως, στο άρθρο 41 του ίδιου κωδικοποιητικού π.δ. (κωδικοποιημένες διατάξεις του άρθρου 3 παρ. 1 του ν.δ. 3977/1959, Α 191), με τίτλο του άρθρου αυτού «Δικαίωμα εις μέρισμα εγγάμων θηλέων μετόχων», ορίζονται τα εξής: «Αι κατά την παράγραφον 1 του άρθρου 1 του Π.Δ. 1041/79 περί Κώδικος Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων δικαιούμεναι συντάξεως εκ του Δημοσίου Ταμείου έγγαμοι θήλεις δημόσιοι υπάλληλοι ή εν χηρεία μετ ανηλίκων τέκνων ή εν διαζεύξει μετ ανηλίκων τέκνων, δικαιούνται μερίσματος εκ του Μ.Τ.Π.Υ. από της επομένης της διακοπής της μισθοδοσίας των, εφ όσον κατά την ημέραν εξόδου των εκ της υπηρεσίας εκέκτηντο 15ετή τουλάχιστον εν αυτώ συμμετοχήν και εφ όσον καταβάλλουν τας, κατά τα δι αποφάσεως του Διοικητικού Συμβουλίου του Μ.Τ.Π.Υ. καθορισθησομένας υπέρ αυτού, αντιστοίχους κρατήσεις δια την εξαγοράν του υπολοίπου χρονικού διαστήματος μέχρι συμπληρώσεως 20ετούς συμμετοχής». 6. Επειδή, σύμφωνα με όσα έχουν εκτεθεί στη σκέψη 4, η διάταξη του άρθρου 41 του κωδ. π.δ. 422/1981, κατά το μέρος που ορίζει ότι μόνον οι χήρες με ανήλικα τέκνα δικαιούνται το μέρισμα του Μ.Τ.Π.Υ. με τις ευμενέστερες γι αυτές προϋποθέσεις (δεκαπενταετής συμμετοχή και εξαγορά του υπόλοιπου χρονικού διαστήματος μέχρι τη συμπλήρωση εικοσαετούς συμμετοχής και όχι εικοσαετή συμμετοχή και, αν δεν την έχουν συμπληρώσει, δυνατότητα εξαγοράς υπολειπόμενου χρόνου όχι μεγαλύτερου των δύο ετών κατά το άρθρο 40 παρ. 1 εδ. α και 2 του ίδιου κωδ. π.δ.), ήταν ανεκτή έως τις 31.12.1982, γιατί θέσπιζε διάκριση μεταξύ χήρων και χηρών (: ανδρών και γυναικών) και, συνεπώς, αντέκειτο, κατά το μέρος αυτό, στο άρθρο 4 παρ. 2 του Συντάγματος τούτο δε, γιατί στερούσε από το χήρο με ανήλικα τέκνα το δικαίωμα να αποκτήσει μέρισμα με τις ευμενέστερες προϋποθέσεις, αυτές δηλαδή της δεκαπενταετούς συμμετοχής και της δυνατότητας εξαγοράς του υπόλοιπου χρονικού διαστήματος μέχρι τη συμπλήρωση εικοσαετούς συμμετοχής. Εξάλλου, δεν υφίσταντο σοβαροί λόγοι για να διατηρηθεί η πιο πάνω ρύθμιση και μετά την παραπάνω χρονολογία. Επομένως και προς αποκατάσταση της επιβαλλόμενης εν προκειμένω 3
ίσης μεταχείρισης των δύο φύλων, δικαιούχοι μερίσματος, σύμφωνα με την πιο πάνω διάταξη του άρθρου 41 του κωδ. π.δ. 422/1981, ήταν, ήδη από 1-1-1983, όσοι διατελούν εν χηρεία, ανεξάρτητα από το φύλο τους (πρβ. Σ.τ.Ε. Ολομ. 3088/2007, Ολομ. 1467/2004). Μειοψήφησαν ο Αντιπρόεδρος Αθ. Ράντος και οι Σύμβουλοι Ιω. Μαντζουράνης, Αικ. Χριστοφορίδου, Π. Ευστρατίου, Φ. Ντζίμας, Μ. Παπαδοπούλου, Β. Αραβαντινός, Δ. Κυριλλόπουλος, Κ. Φιλοπούλου και Θ. Αραβάνης, καθώς και η Πάρεδρος Π. Μπραΐμη, οι οποίοι διατύπωσαν την εξής άποψη: κατά τον κανόνα της διατάξεως του άρθρου 40 παρ. 1 του κωδ. π.δ. 422/1981 όλοι οι μέτοχοι του Μ.Τ.Π.Υ., άνδρες και γυναίκες, αποκτούν το δικαίωμα προς απόληψη μερίσματος με τη συμπλήρωση πλήρους εικοσαετούς υπηρεσίας και αντίστοιχης συμμετοχής στο Ταμείο. Κατ εξαίρεση, με τη διάταξη του άρθρου 41 του αυτού διατάγματος, προβλέπεται, για ειδική και συγκεκριμένη κατηγορία μετόχων, δηλαδή για τις γυναίκες δημοσίους υπαλλήλους που είναι έγγαμες ή χήρες με ανήλικα τέκνα ή διαζευγμένες με ανήλικα τέκνα, ότι αρκεί γι αυτές δεκαπενταετής συμμετοχή και εξαγορά του υπόλοιπου χρονικού διαστήματος μέχρι τη συμπλήρωση εικοσαετούς συμμετοχής για την παροχή του μερίσματος του Μ.Τ.Π.Υ. Με τέτοιο περιεχόμενο, η πιο πάνω διάταξη έχει το χαρακτήρα διάταξης εξαιρετικής, με συνέπεια τυχόν κρίση περί αντιθέσεώς της προς το Σύνταγμα να οδηγεί αναγκαίως σε μη εφαρμογή της στην ειδική κατηγορία προσώπων την οποία αφορά και όχι στην επέκταση της εφαρμογής της και σε άλλες γενικές ή ειδικές κατηγορίες προσώπων, τις οποίες ούτε κατά το γράμμα της ούτε κατά την έννοιά της διέπει. Επομένως, η προβολή της αντίθεσής της προς το Σύνταγμα από άρρενα χήρο με ανήλικα τέκνα, ο οποίος επιδιώκει, κατ επίκληση της αντισυνταγματικότητας αυτής, επέκταση της εφαρμογής της και στον ίδιο, είναι αλυσιτελής, αφού δεν θα οδηγήσει στο επιδιωκόμενο από αυτόν αποτέλεσμα της επεκτατικής εφαρμογής (πρβ. Σ.τ.Ε. Ολομ. 1580/2010). Τέλος, κατά τη μειοψηφούσα γνώμη του Συμβούλου Α. Ντέμσια, η επίμαχη διάταξη με το πιο πάνω περιεχόμενο, ως αντισυνταγματική και ανίσχυρη, δεν μπορεί να εφαρμοστεί για κανένα μέτοχο του αναιρεσείοντος Μ.Τ.Π.Υ. ανεξαρτήτως φύλου. 7. Επειδή, μετά την επίλυση του αναφερόμενου στην προηγούμενη σκέψη ζητήματος, η Ολομέλεια του Δικαστηρίου εκδικάζει εξ ολοκλήρου την υπόθεση, σύμφωνα με την παρ. 3 του άρθρου 14 του π.δ. 18/1989 (Α 8). 8. Επειδή, στην προκείμενη περίπτωση, το διοικητικό εφετείο δέχθηκε τα εξής: ο ήδη αναιρεσίβλητος διετέλεσε δημόσιος υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών από 28.2 έως 18.5.1959. Στις 22.5.1970 διορίστηκε τακτικός καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕ) έως τις 24.7.1975, έχοντας υποχρεωτική ασφάλιση στο ήδη αναιρεσείον Ταμείο 5 έτη, 6 μήνες και 22 ημέρες. Με την 977/2000 απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου κρίθηκε ότι ο αναιρεσίβλητος έχοντας συνολικό συντάξιμο χρόνο σε υπηρεσίες του Δημοσίου 17 έτη 7 μήνες και 2 ημέρες θεμελιώνει δικαίωμα σύνταξης από ίδιο δικαίωμα με ανάλογη εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 19 παρ. 1 του ν. 2084/1992, ως χήρος πατέρας με άγαμα τέκνα, ο οποίος έχει συμπληρώσει τουλάχιστον 15 έτη πραγματικής συντάξιμης υπηρεσίας, διότι η ρύθμιση που εισάγει ευνοϊκότερη μεταχείριση των γυναικών έναντι των ανδρών (δεκαπενταετία έναντι εικοσιπενταετίας) δεν είναι συνταγματικώς ανεκτή. Στη συνέχεια, με την από 11.10.2000 αίτησή του προς το αναιρεσείον Ταμείο ο αναιρεσίβλητος ζήτησε να του χορηγηθεί μέρισμα με ανάλογη εφαρμογή του άρθρου 41 του π.δ. 422/1981, υποστηρίζοντας ότι οι διατάξεις του άρθρου αυτού πρέπει να εφαρμοστούν αναλόγως και στους χήρους με ανήλικα τέκνα, με εξαγορά όσου χρόνου απαιτείται για τη θεμελίωση του δικαιώματός του. Το Διοικητικό Συμβούλιο του αναιρεσείοντος Ταμείου με την 19/22.5.2001 απόφασή του απέρριψε το πιο πάνω αίτημα. Το διοικητικό πρωτοδικείο με την 3254/2002 απόφασή του δέχθηκε την προσφυγή του αναιρεσιβλήτου, ακύρωσε την πιο πάνω απόφαση και ανέπεμψε την υπόθεση στο αναιρεσείον για έλεγχο της συνδρομής των λοιπών 4
προϋποθέσεων του νόμου. Το διοικητικό εφετείο, εξετάζοντας έφεση του νυν αναιρεσείοντος Ταμείου, αφού δέχθηκε ότι η διάταξη του άρθρου 41 του π.δ. 422/1981, κατά το μέρος που ευνοεί μόνο τις χήρες υπαλλήλους με ανήλικα τέκνα, είναι αντισυνταγματική, διότι αντίκειται στην αρχή της ισότητας των δύο φύλων, έκρινε, με βάση τα πιο πάνω πραγματικά περιστατικά, ότι για την αποκατάσταση της επιβαλλόμενης ίσης μεταχείρισης των δύο φύλων έπρεπε να εφαρμοστεί η πιο πάνω διάταξη και για το χήρο με ανήλικα τέκνα ασφαλισμένο στο αναιρεσείον, όπως νομίμως είχε κρίνει και το πρωτόδικο δικαστήριο. Απέρριψε δε ως αβάσιμους τους λόγους έφεσης ότι το αναιρεσείον Ταμείο εξαιρείται από την αναλογική εφαρμογή της ρύθμισης του ν. 2084/1992 και δεν το δέσμευε η συνταξιοδοτική απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, με τη σκέψη ότι η πρωτόδικη απόφαση είχε προβεί σε δική της κρίση. Τελικώς, το διοικητικό εφετείο έκρινε ότι ενόψει του ότι το αναιρεσείον είχε αρνηθεί να ερευνήσει τη συνδρομή των λοιπών προϋποθέσεων του νόμου ως προς την εξαγορά του υπολειπόμενου χρόνου, ορθώς το πρωτόδικο δικαστήριο είχε αναπέμψει την υπόθεση στο αναιρεσείον προς περαιτέρω εξέταση του αιτήματος του αναιρεσιβλήτου. 9. Επειδή, η πιο πάνω κρίση του διοικητικού εφετείου είναι νόμιμη, ανεξάρτητα από τις ειδικότερες σκέψεις της προσβαλλόμενης απόφασης τούτο δε, διότι, σύμφωνα με όσα έχουν εκτεθεί στις σκέψεις 4 και 6, η επίμαχη διάταξη του άρθρου 41 του κωδ. π.δ. 422/1981, κατά το μέρος που όριζε ότι δικαιούνται το μέρισμα με τις αναφερόμενες σ αυτήν ευμενέστερες προϋποθέσεις μόνο οι χήρες με ανήλικα τέκνα, έπαυσε να ισχύει από 1-1-1983. Συνεπώς, πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος ο λόγος αναιρέσεως με τον οποίο προβάλλονται τα αντίθετα. Περαιτέρω, το αναιρεσείον Ταμείο αβασίμως υποστηρίζει ότι σκοπός της διάταξης του άρθρου 41 του κωδ. π.δ. 422/1981 είναι η προστασία της μητρότητας και, συνεπώς, δεν τίθεται θέμα ισότητας των δύο φύλων τούτο δε, διότι το επίμαχο μέρισμα χορηγείται μετά δεκαπενταετή συμμετοχή και εξαγορά του υπόλοιπου χρονικού διαστήματος μέχρι τη συμπλήρωση εικοσαετούς συμμετοχής όχι μόνο στις γυναίκες δημοσίους υπαλλήλους που είναι χήρες ή διαζευγμένες και μητέρες ανήλικων τέκνων αλλά και στις έγγαμες γυναίκες δημοσίους υπαλλήλους αδιαφόρως αν είναι μητέρες ανήλικων τέκνων. Εξάλλου, η προϋπόθεση της δεκαπενταετούς συμμετοχής αντί της απαιτούμενης εικοσαετούς για την παροχή του μερίσματος αυτού στις γυναίκες δημοσίους υπαλλήλους που είναι έγγαμες ή χήρες με ανήλικα τέκνα ή διαζευγμένες με ανήλικα τέκνα θεσπίστηκε με τη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 3 του ν.δ. 3977/1959 (που κωδικοποιήθηκε στο άρθρο 41 του π.δ. 422/1981), ενόψει της διατάξεως της παρ. 1 του άρθρου 5 του ν.δ. 3768/1957, Α 202 (που κωδικοποιήθηκε στην παρ. 1 του άρθρου 1 του π.δ. 1041/1979 «περί Κώδικος Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων», Α 292), σχετικά με τη συνταξιοδότηση των κατηγοριών αυτών γυναικών δημόσιων υπαλλήλων με δεκαπενταετή πλήρη πραγματική συντάξιμη υπηρεσία, επειδή κρίθηκε ορθό και δίκαιο «να τύχουν της αυτής μεταχειρίσεως και ως προς το μέρισμα του Μ.Τ.Π.Υ.» (βλ. εισηγητική έκθεση του ν.δ. 3977/1959). Εξάλλου, τη θέσπιση της ευεργετικής διάταξης της παρ. 1 του άρθρου 5 του ν.δ. 3768/1957 (κατά την οποία «η δευτέρα παράγραφος της περιπτώσεως α του εδαφίου 1 του άρθρου 1 του Α.Ν. 1854 του 1951 αντικαθίσταται αφ ης ίσχυσεν ως κάτωθι: «Επί θήλεος υπαλλήλου εν χηρεία μετ ανηλίκων τέκνων ή εν διαζεύξει μετ ανηλίκων τέκνων ή εγγάμου αρκεί δεκαπενταετής μόνον πλήρης πραγματική συντάξιμος υπηρεσία») υπαγόρευσαν οι υφιστάμενες τότε αντιλήψεις και δικαιολογητικοί λόγοι (βλ. εισηγητική έκθεση του ν.δ. 3768/1957). Τέλος, ενόψει όσων έχουν εκτεθεί στη σκέψη 5, το αναιρεσείον Ταμείο αβασίμως προβάλλει ότι, και αν ακόμη στη διάταξη του άρθρου 41 του π.δ. 422/1981 ενυπάρχει ανισότητα, με την πιο πάνω κρίση του το διοικητικό εφετείο επενέβη ανεπιτρέπτως στο έργο της νομοθετικής λειτουργίας της πολιτείας εφαρμόζοντας τη διάταξη αυτή και σε κατηγορία προσώπων μη προβλεπόμενη στο νόμο. 5
Κατά την πρώτη μειοψηφούσα γνώμη όμως, η κρίση του διοικητικού εφετείου ότι η διάταξη του άρθρου 41 του κωδ. π.δ. 422/1981 έπρεπε να εφαρμοστεί και για τον αναιρεσίβλητο χήρο με ανήλικα τέκνα, μέτοχο του αναιρεσείοντος Ταμείου, δεν είναι νόμιμη και έπρεπε να γίνει δεκτός ο σχετικός λόγος της αίτησης αναίρεσης και να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση. Τέλος, και κατά τη δεύτερη μειοψηφούσα γνώμη, η πιο πάνω κρίση του διοικητικού εφετείου για εφαρμογή της διάταξης αυτής στον αναιρεσίβλητο δεν είναι νόμιμη και έπρεπε να γίνει δεκτή η κρινόμενη αίτηση και να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση. 10. Επειδή, σύμφωνα με τη γνώμη που επικράτησε, η κρινόμενη αίτηση πρέπει να απορριφθεί. 11. Επειδή, στο αναιρεσείον Ταμείο, ως ηττημένο διάδικο, πρέπει να επιβληθεί η δικαστική δαπάνη του αναιρεσιβλήτου, για την παράστασή του κατά τη συζήτηση της υπόθεσης ενώπιον του Α Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας (άρθρο 39 του π.δ. 18/1989). Διά ταύτα Απορρίπτει την κρινόμενη αίτηση. Επιβάλλει στο αναιρεσείον Ταμείο να καταβάλει στον αναιρεσίβλητο ως δικαστική δαπάνη το ποσό των τετρακοσίων εξήντα (460) ευρώ. Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 25 Μαΐου 2012 Ο Προεδρεύων Αντιπρόεδρος Η Γραμματέας Σωτ. Αλ. Ρίζος Μ. Παπασαράντη και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση της 8ης Ιανουαρίου 2013. Ο Πρόεδρος Η Γραμματέας Κ. Μενουδάκος Μ. Παπασαράντη ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ Εντέλλεται προς κάθε δικαστικό επιμελητή να εκτελέσει όταν του το ζητήσουν την παραπάνω απόφαση, τους Εισαγγελείς να ενεργήσουν κατά την αρμοδιότητά τους και τους Διοικητές και τα άλλα όργανα της Δημόσιας Δύναμης να βοηθήσουν όταν τους ζητηθεί. Η εντολή πιστοποιείται με την σύνταξη και την υπογραφή του παρόντος. Αθήνα,... Ο Πρόεδρος Η Γραμματέας 6