#47. η βια οδηγει σε αδιεξοδο. CITY UNCOVERED // ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2008 - B&W EDITION http://cityuncovered.blogspot.com

#47 CITY UNCOVERED // ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2008 - B&W EDITION http://cityuncovered.blogspot.com η βια οδηγει σε αδιεξοδο foto: Giorgos Karavokyris

editorial Κάθε τρελό παιδί έχει στο χέρι φιλί της παναγιάς κι ένα μαχαίρι κι η μάνα του δεν τραγουδά κι η μάνα του δεν τραγουδά Κάθε που σφάζονται δυο περιστέρια η νύχτα καίγεται στα δυο του χέρια και το κορίτσι δεν μιλά και το κορίτσι δεν μιλά Κείνο το πρωί του είπα καλημέρα... Μ. Χατζιδάκις Μέσα σε στιγμές συλλογικής αγωνίας, σκέψης, απογοήτευσης, οργής, θυμού και εκδίκησης, όπως αναγράφει το πανό στην κατάληψη της ΑΣΣΟΕ, δεν κατάφερα να αναπαράγω τα περπατημένα. Δεν μπόρεσα να θυμηθώ τη χαρά που πάντα βρίσκω στην έγχρωμη αποτύπωση της εφημερίδας, δεν μπόρεσα να αναζητήσω νέα διαφήμιση, ούτε να φιλοξενήσω όλες μας τις στήλες, για τις οποίες με τόση αγάπη σας μίλησα στο προηγούμενο τεύχος. Ελπίζω να μου το συγχωρήσετε. Σε αυτή την έκδοση διάλεξα το άσπρο και το μαύρο. Τα δυο άκρα. Τις δυο τάσεις των ημερών: την κρατική βία και την εκδίκηση. Η έξοδος σίγουρα δεν είναι από τα άκρα. Ποιος όμως δεν σκέφτηκε αυτές τις μέρες ότι μας χρειαζόταν κάτι τέτοιο για να ξυπνήσουμε. Πόσο ανώριμοι κοινωνικά είμαστε ακόμα... Στο ασπρόμαυρο τεύχος φιλοξενώ τα σχόλια και τις απόψεις φίλων από το facebook. Φιλοξενώ -τι άλλο αυτές τις μέρες- τον PITSIRIKO και 5 άρθρα μόνιμων φίλων και συνεργατών: της Ειρήνης, της Ισαβέλλας, του Πάνου, της Ευαγγελίας και της Μαρίας. Ειδικά ευχαριστώ τον Γιώργο Καραβοκύρη που μας έντυσε φωτογραφικά αυτή τη φορά. Είναι πολλές οι παράμετροι που θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας, αν θελήσουμε να βγάλουμε συμπεράσματα για τα όσα συνέβησαν. Εύχομαι συλλέγοντας και παραθέτοντας τόσες γνώμες να βοηθάω λίγο στη διαδικασία που κάνουμε όλοι και όλες μας να κατανοήσουμε και να διαχειριστούμε κάπως όλα όσα έγιναν και κυρίως να προλάβουμε άλλα χειρότερα που έρχονται, καθώς κανένας από τους υπεύθυνους δεν δείχνει να παίρνει στα σοβαρά την κατάσταση. Εύχομαι δύναμη στη μητέρα του Αλέξανδρου στην επίπονη προσπάθειά της να συμφιλιωθεί με μια τόσο άδικη απώλεια... Μαριανέλλα Κλώκα foto: City Uncovered Ειδική Χριστουγεννιάτικη έκδοση ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ // CITY UNCOVERED #47 Σύνταξη: Μαριανέλλα Κλώκα Art direction: Κατερίνα Ζουράρη Κείμενα: Ειρήνη Πετροπούλου, Pitsirikos, Ισαβέλλα Κωνσταντινίδου, Μαρία Cyber, facebook friends, Ευαγγελία Βλάμη, Πάνος Μιχαήλ, Κωστής Μπίτσιος. Φωτογραφίες: Routers, Γιώργος Καραβοκύρης, Νίκος Τσαμπούκος Εκτύπωση: Βιβλιοσυνεργατική Α.Ε

σχολιο 03 Δεν είδαν Δεν γνώριζαν ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Μου ήταν αδύνατον να φανταστώ, όταν ένα χρόνο πριν παρακολουθούσα τα γεγονότα του Παρισιού, πως θα έβλεπα να διαδραματίζονται τα ίδια στην Αθήνα. Η διαφορά δεν είναι μόνο η πόλη. Εκεί εξεγέρθηκαν οι μετανάστες, ενώ εδώ έχουμε την αγανάκτηση και οργή των ίδιων των Ελλήνων... Η ηγεσία της χώρας προσπαθεί πια να μαζέψει τα ασυμμάζευτα μέσα σε ένα γενικό κλίμα προβληματισμού και κατάλυσης κάθε έννοιας του Κράτους Δικαίου. Βέβαια, την τελευταία περίοδο, βλέπουμε μια παντελή καταπάτηση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος και αυτό θα μείνει καταγεγραμμένο στην ιστορία. Θα μείνει, άσχετα αν η τωρινή Κυβέρνηση προσπαθεί να μπαλώσει πράγματα και καταστάσεις παρόλο που και έβλεπε και γνώριζε εδώ και καιρό πως η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Η εκτόνωση ήταν θέμα χρόνου και ήλθε με μια σφαίρα στην καρδιά Δεν είδαν τον κόσμο να διαδηλώνει και να διαμαρτύρεται κατά του ασφαλιστικού; Δεν γνώριζαν πως κάποτε θα υπήρχε ξέσπασμα; Δεν είδαν τον κόσμο να διαδηλώνει και να διαμαρτύρεται για το μπάχαλο στα εργασιακά; Δεν γνώριζαν πως όταν γίνεσαι από φτωχός φτωχότερος μέχρι άπορος θα ξεσηκωθείς κάποια στιγμή; Δεν είδαν στατιστικές να δείχνουν πως πάνω από δύο εκατομμύρια έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας; Τις είδαν αλλά έκαναν πως δεν τις γνώριζαν! Δεν είδαν την νεολαία να διαδηλώνει και να διαμαρτύρεται κατά των ιδιωτικών πανεπιστήμιων; Δεν γνώριζαν πως η Ελλάδα είχε ήδη υπογράψει την σχετική κοινοτική οδηγία και πως η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων ήταν μονόδρομος; Δεν είδαν το γενικό κλίμα ακρίβειας με τις τιμές να μην μπορούν να συγκρατηθούν; Δεν γνώριζαν πως έτσι η ανάπτυξη της αγοράς πιάνει πάτο; Δεν είδαν την Εκκλησία να μεταμορφώνεται σε επιχείρηση και τα μοναστήρια να κάνουν business με off shore εταιρίες την στιγμή που οι μισθοί δεν καλύπτουν βασικά έξοδα διαβίωσης; Δεν γνώριζαν πως αυτό θα οδηγούσε στην απαξίωση; Δεν είδαν το περιεχόμενο εκθέσεων για καταπάτηση προσωπικών ελευθεριών και ανθρώπινων δικαιωμάτων από τα όργανα της τάξης; Το είδαν αλλά έκαναν πως δεν το γνώριζαν! Δεν είδαν τις αντιδράσεις για τις μεταρρυθμίσεις στο Οικογενειακό Δίκαιο; Δεν είδαν την δική μας αντίδραση στην μη απόδοση ισονομίας; Χρειάστηκε να κάνουμε δύο γάμους μήπως και ξυπνήσουν, να συρθούμε στα δικαστήρια και να περιμένουμε την απόφαση σε δύο μήνες. Δεν γνώριζαν πως ο αποκλεισμός των ζευγαριών ομοερωτικού σεξουαλικού προσανατολισμού όχι μόνο δημιουργεί παγκόσμια πρωτοτυπία αλλά και κατάφορη διάκριση; Δεν είδαν Δεν κατάλαβαν Έχουν, δηλαδή, το ακαταλόγιστο! Τώρα βλέπουν το αποτέλεσμα της μετάθεσης ευθυνών που μέχρι τώρα δεν γνώριζαν Βλέπουν παντού σπαρμένες πέτρες, σπασμένες βιτρίνες, καμένους κάδους και κρανίου τόπο Βλέπουν να καταρρέει το «καταναλωτικό όνειρο» εν μέσω γιορτινής περιόδου Τώρα βλέπουν να ξεσηκώνεται η γενιά δίχως αύριο Βλέπουν δεκαεξάχρονα να βάζουν τα γυαλιά σε «επαναστάτες» του καναπέ Γνωρίζουν το σαφέστατο μήνυμα που στέλνει το μέλλον της χώρας Θα καταλάβουν το νόημα ή πάλι δεν θα γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά; Και όλα αυτά σε απόσταση αναπνοής από τα Χριστούγεννα. Σε απόσταση αναπνοής από την καλύτερη στιγμή του χρόνου. Την στιγμή που θα έπρεπε ο κόσμος να γελά, να χαίρεται και να απολαμβάνει την ευωχία των ημερών Το μοναδικό που μας απομένει είναι μια γερή βροχή για να γίνουμε στην κυριολεξία Βαλτοπέδιο από την βρομιά και τη μπόχα των καμένων foto: Routers

αποψεις 04 Όταν ξέσπασε η βία ΓΡΑΦΕΙ O PITSIRIKOS Με τη δολοφονία ενός 16χρονου από ειδικό φρουρό της αστυνομίας κηρύχτηκε φέτος η επίσημη έναρξη της χριστουγεννιάτικης περιόδου. Ο νεαρός προκάλεσε τους αστυνομικούς επειδή κρατούσε ένα μπαλόνι, μια καραμούζα και ένα γλειφιτζούρι, και αυτοί αντέδρασαν, πετώντας του μια χειροβομβίδα και πυροβολώντας τον τρεις φορές... Μια από τις σφαίρες εξοστρακίστηκε σε μια μαρκίζα, έκανε γκελ σε μια ζαρντινιέρα, πέρασε ξυστά από έναν ανύποπτο κάδο απορριμμάτων και, ενώ κατευθυνόταν προς το Κολωνάκι, άλλαξε γνώμη, έκανε στροφή 120 μοιρών και καρφώθηκε στο σώμα του 16χρονου. Ο Αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας, Αντιστράτηγος κ. Πάνος Σόμπολος, έδωσε συγχαρητήρια στους δυο αστυνομικούς για την αυτοσυγκράτηση την οποία επέδειξαν και εκθείασε την επιλογή τους να χρησιμοποιήσουν εναντίον του άτακτου νεαρού συμβατικά όπλα και όχι πυρηνικά. Ιδιαίτερα θετική εντύπωση προκάλεσε στην κοινή γνώμη το γεγονός ότι οι δυο αστυνομικοί έφυγαν από τον χώρο της δολοφονίας χωρίς να περάσουν με το περιπολικό πάνω από το νεκρό θύμα τους. Η είδηση της δολοφονίας του νεαρού μεταδόθηκε αστραπιαία από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και αμέσως χιλιάδες πολίτες σε όλη τη χώρα ανταποκρίθηκαν και ξεχύθηκαν ενθουσιασμένοι στους δρόμους για να κάνουν τις χριστουγεννιάτικες αγορές τους αλλά τα μαγαζιά ήταν κλειστά επειδή ήταν Σάββατο βράδυ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εξαγριωθούν οι καταναλωτές και να ξεσπάσουν πάνω στις στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων. Η δολοφονία του 16χρονου από τους αστυνομικούς απέδειξε πως οι συνθήκες έχουν ωριμάσει πια, ώστε τα καταστήματα να λειτουργούν 24 ώρες το 24ωρο και να παραμένουν ανοιχτά και τις Κυριακές. Εν μέσω μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης, οι Έλληνες έκαναν την υπέρβασή τους και πήγαν στα μαγαζιά μέσα στ άγρια μεσάνυχτα. Αυτό αποδεικνύει περίτρανα πως υπάρχουν χρήματα και πως οι καταναλωτές έχουν διάθεση για αγορές αλλά αυτό που τους λείπει είναι το κίνητρο. Αμέσως μετά τη δολοφονία του 16χρονου, ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος και ο υφυπουργός Παναγιώτης Χηνοφώτης υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους στον πρωθυπουργό για λόγους ευθιξίας αλλά αυτός δεν τις έκανε δεκτές, οπότε κι αυτοί δεν επέμειναν για λόγους αναισθησίας. Ο κ. Παυλόπουλος πάντα ευγενικός- επικοινώνησε τηλεφωνικά με τη μητέρα του 16χρονου και της ζήτησε συγγνώμη που της σκότωσαν το παιδί. Επίσης, της είπε πως τα παιδιά είναι μεγάλη ευθύνη, ενώ παράλληλα η διατροφή τους, η ένδυσή τους και οι σπουδές τους κοστίζουν σήμερα πάρα πολλά χρήματα. Ο κ. Παυλόπουλος παρηγόρησε την άτυχη μητέρα, λέγοντάς της πως το παιδί της ίσως να έπεφτε αύριο μεθαύριο στα ναρκωτικά, ενώ δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να το χτυπούσε αυτοκίνητο. Στη συνέχεια, ο κ. υπουργός προσπάθησε να απαλύνει τον πόνο της μητέρας του 16χρονου, επισημαίνοντάς της πόσο σημαντικό είναι που το παιδί της έμεινε στον τόπο και δεν έμεινε ανάπηρο γιατί τότε θα καταστρεφόταν η ζωή του. Ο Κώστας Καραμανλής έστειλε συλλυπητήρια επιστολή στους γονείς του 16χρονου και τους επισήμανε πως το παιδί τους ήταν τυχερό μέσα στην ατυχία του, αφού γλίτωσε τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και δεν θα υποστεί τα τραγικά χτυπήματα που περιμένουν όλους εμάς που βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να είμαστε ακόμα στη ζωή. Στο τέλος της επιστολής του, ο Κώστας Καραμανλής εύχεται στους γονείς του 16χρονου «Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος». Μεγάλος θρήνος ξέσπασε στη χώρα για τις σπασμένες τζαμαρίες των καταστημάτων και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η δολοφονία του 16χρονου να περάσει σε δεύτερη μοίρα. Η είδηση για τις καταστροφές έκανε αμέσως το γύρο του κόσμου και η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθεί συγκλονισμένη το δράμα του ελληνικού λαού, χωρίς όμως να μπορεί να κατανοήσει απόλυτα την αδιαφορία των Ελλήνων για τα παιδιά και τη μεγάλη αγάπη τους για τα τζάμια. Εξοργισμένοι είναι οι καταστηματάρχες του κέντρου της Αθήνας για τις καταστροφές που προκλήθηκαν στα μαγαζιά τους από τους αντιεξουσιαστές. Ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών κ. Πέτρος Τζαμαρίας δήλωσε πως «οι έμποροι δεν ανέχονται την καταστροφή των περιουσιών τους από τους αναρχικούς αλήτες των Εξαρχείων, αφού αυτό το έχουν αναλάβει αποκλειστικά οι τράπεζες και το κράτος». Επίσης, ο κ. Τζαμαρίας ανακοίνωσε πως οι έμποροι αποφάσισαν στο εξής, εκτός από τα καταστήματά τους και τα αυτοκίνητά τους, να ασφαλίζουν και τα παιδιά τους, ώστε, σε περίπτωση που τα παιδιά δολοφονηθούν από αστυνομικούς, να εισπράττουν την αποζημίωση και να κάνουν αμέσως απόσβεση των χρημάτων που ξόδεψαν για να τα αναθρέψουν, ενώ με τα υπόλοιπα χρήματα θα κάνουν επενδύσεις. Μεγάλες αντιδράσεις προκάλεσε η δήλωση του υπουργού Εσωτερικών Προκόπη Παυλόπουλου πως θα αναδειχτεί η αλήθεια και θα υπάρξει παραδειγματική τιμωρία όσων αποδειχθούν ένοχοι για τη δολοφονία του 16χρονου. Η ελληνική κοινωνία έχει τρομοκρατηθεί από την εμμονή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας να ρίχνει φως σε όλα τα σκάνδαλα και να στέλνει τους ενόχους στη φυλακή με τις υποθέσεις της Ζίμενς και της Μονής Βατοπεδίου έχουν γεμίσει ασφυκτικά οι φυλακές. Πολλοί πιστεύουν πως θα πρέπει επιτέλους η κυβέρνηση να δείξει και κάποια επιείκεια γιατί άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε όλοι σε τούτη τη ζωή. Δεν υπάρχει λόγος να πάει ο δολοφόνος αστυνομικός στη φυλακή ας αφήσει πια η κυβέρνηση και μια υπόθεση να περάσει έτσι χωρίς τιμωρία. foto: Routers

foto: Giorgos Karavokyris φλασιά ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΒΛΑΜΗ Μετά από την καταδικαστική απόφαση που προανήγγειλαν με τις δηλώσεις τους στα ΜΜΕ ο εισαγγελέας Αρείου Πάγου, κ. Σανιδάς, και ο Υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Χατζηγάκης, για τους πολιτικούς γάμους που έγιναν στις 3.6.08 στην Τήλο... Κλήθηκαν τα ζευγάρια μαζί με τον Δήμαρχο ΠΑΣΟΚ κ. Αλιφέρη από τον εισαγγελέα Ρόδου στις 4.12.08. Ο κ. Σανιδάς είναι διοικητικός και ο κ. Χατζηγάκης πολιτικός προϊστάμενος του εισαγγελέα Ρόδου κι η νοούσα νοείτο. Ο εισαγγελέας Ρόδου, ως μη όφειλε, ερμήνευσε ένα νόμο σε βάρος μιας κοινωνικής ομάδας κι ας λέει άλλα το ελληνικό Σύνταγμα και η Ευρωπαϊκή. Ένωση. Δηλαδή, πως δεν καταργείς ένα δικαίωμα με ερμηνεία. Επίσης ο Εισαγγελέας ήταν στην έδρα στη δίκη της Ρόδου ενώ ως αντίδικος των ζευγαριών έπρεπε να βρίσκεται κάτω από αυτήν όπως τα ζευγάρια. Η δίκη είχε διάρκεια μόλις πέντε λεπτά. Ο δικηγόρος υπεράσπισης των ζευγαριών, κ. Χειρδάρης, κατέθεσε προφορικώς και εγγράφως τις ενστάσεις των ζευγαριών. Με ειλικρινή ανταγωνισμό τοπικοί δικηγόροι (όλοι άνδρες) διασπούσαν την υπεράσπιση με σχόλια: «τι γάμος, τώρα κάνουν παιδιά», «παράσταση για το θεαθήναι». Στη δίκη διακυβεύονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα και το καλό ήταν ότι οι λιγοστοί που σχολίασαν «συμμαζεύτηκαν» από την πλειονότητα των συναδέλφων. Το σημαντικότερο κατά την γνώμη μας είναι πως η Πολιτεία μάς εξαναγκάζει να πάμε σε σειρά δικαστηρίων και με τις αποφάσεις τους να πιέσουμε την Πολιτεία να νομοθετήσει. Η Ελλάδα για άλλη μια φορά θα στιγματιστεί ως χώρα που δεν εφαρμόζει τις Συμβάσεις και τις Οδηγίες που υπογράφει, τις οποίες στο τέλος αναγκάζεται να νομοθετήσει. Η κυβέρνηση δημιούργησε μετά από ευρωπαϊκή πίεση τον εξαιρετικά ανεμικό ή αναιμικό νόμο 3917/2008 (σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης). Δεν ήθελε να φανεί ότι θα δημιουργήσει ένα νόμο για λεσβιακά και γκέι ζευγάρια, το έφτιαξε δήθεν για ετερό. Γνώριζε ότι θα πάμε στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, θα νικήσουμε και έτσι θα αιτιολογήσει κι εμάς μέσα στο νόμο χωρίς να χάσει κάποια ψήφο. Η γνώση της δικαίωσής μας από τα ευρωπαϊκά διακστήρια ήταν που έκανε τον υπουργό δικαιοσύνης να δώσει προστασία μόνο στην αναγνώριση των τέκνων και στο κληρονομικό δικαίωμα κατά 1/6, δηλαδή να είναι τόσο λίγος σε δικαιώματα. Καθώς είναι μια εξώγαμη σχέση δεν έχει τα αντίστοιχα δικαιώματα και υποχρεώσεις του πολιτικού γάμου για τα λεσβιακά και γκέι ζευγάρια και τα ετερό, επομένως θα προτιμήσουν τον πολιτικό και θρησκευτικό γάμο. Η Πολιτεία σε όλες της τις εκφάνσεις δεν σέβεται το άρθρο 8 της Ε.Σ.Δ.Α. (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου): «κάθε πρόσωπο δικαιούται σεβασμό της οικογενειακής ζωής του». Τα κόμματα είναι οι φυσικοί αυτουργοί των διακρίσεων που δεχόμαστε καθώς ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. συμφώνησε με τον μίζερο νόμο 3917 αρκεί να ίσχυε για πρόσωπα και όχι μόνο για γυναίκα και άνδρα. Το Κ.Κ.Ε. μαζί με το ΛΑ.Ο.Σ. συνέχισαν το λόγο μίσους. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι το μόνο συνεπές ως τώρα, κατέθεσε δικό του σύμφωνο συμβίωσης, που αν γίνει κυβέρνηση καλείται να εφαρμόσει. Ηθική αυτουργία διαπράττουν και όσες παραμένουν αμέτοχες ή επικρίνουν γιατί τάχα δεν συμφωνούν με τον πολιτικό γάμο. Η ΛΟΑΤ φοβία μας δεν μας αφήνει ούτε καν να σκεφτούμε πως αξίζουμε δικαιώματα και δηλώνουμε πως είμαστε μια χαρά στα καβούκια μας ή εξαντλούμε τη δύναμή μας στην κριτική για τις δράσεις των άλλων. Θα συνεργήσουμε στην απεμπόληση του δικαιώματός μας να διαλέγουμε ποια θέλουμε να είναι συγγενής μας; Μερικές από εμάς όχι, γιατί κατανοούμε ότι αυτό είναι ένα από τα αξιώματα του πολιτικού γάμου.

αλλοκοτα 06 Ευρωπαϊκοί εσπερινοί ΓΡΑΦΕΙ Η ΙΣΑΒΕΛΛΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ Ενώ υπάρχουν παντού στον πλανήτη Σικελικοί Εσπερινοί και νύχτες του Αγ. Βαρθολομαίου, ή απλώς αιματοχυσίες, διαλέξαμε την Ευρώπη έτσι, γιατί είναι δίπλα και γιατί είναι εμείς... Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες Στην Αγγλία δολοφονήθηκε τον Ιούλιο του 2005, σε σταθμό μετρό, ένας νεαρός Βραζιλιάνος γιατί ήταν πολύ σκούρος για να μην είναι Άραβας τρομοκράτης. Τότε, ο πολύ υπαρκτός αρχηγός της δικής τους αστυνομίας είχε βγει, είχε κάνει δηλώσεις, είχε μιλήσει για διαλευκάνσεις, ευθύνες κλπ. Προχτές, οι δύο φονείς αστυνομικοί με απόφαση δικαστηρίου επιστρέφουν στα καθήκοντά τους. Γιατί ναι μεν τον σκοτώσανε οι μπάτσοι, αλλά ο Βραζιλιάνος σηκώθηκε από τη θέση του και τους κοίταξε, προφανώς. Μάλλον αν μας φώναζαν κι εμάς με ένα πιστόλι, ίσως να γυρίζαμε και να κοιτάζαμε. Ίσως και να σηκωνόμασταν αν δεν είχαμε παραλύσει. Ποιός και ποιά να ξέρει... Και μόκο η κοινωνία εκείνη. Η αστυνομία άλλωστε προσπαθούσε να την προστατέψει από τον πραγματικό εχθρό που δε πιάνεται. Αυτόν που εκρήγνυται στα βάθη του μετρό. Το τρομακτικό τούτο σενάριο κάνει το περίφημο φλέγμα τους να διασπάται και να ξεροκαταπίνεται. Γι αυτό και δεν τίθεται θέμα αστυνομικής βίας στην Αγγλία. Η απόφαση του δικαστηρίου ντύθηκε με τόσα νομικίστικα, που η οικογένεια απλώς δήλωσε ανακουφισμένη που αναγνωρίστηκε η παράνομη δολοφονία ως παράνομη και περιμένουμε να δούμε τί αποζημίωση ακολουθεί. Με τον ντε Μενέζες η αστυνομία έκανε ένα λαθάκι. Και είπε, σόου σόρυ. Μετά πάμε απέναντι στη χώρα που εκρήγνυται μόνη της για το πέταγμα της μύγας. Ή έτσι λένε τις επαναστάσεις οι καθεστηκυίες τάξεις. Ο άνθρωπος όμως που κατέστειλε ως υπουργός εσωτερικών βάναυσα την εξέγερση των προαστίων, είναι τώρα αγαπητότατος πρωθυπουργός. Της ίδιας χώρας, ω ναι. Όταν οι πρώτης, δεύτερης και περισσότερων γενεών Γάλλοι και οι τωρινοί μετανάστες εξανέστησαν εναντίον του γαλλικού ρατσισμού, εργασιακών συνθηκών, μαύρης φτώχειας και άδικης μεταχείρισης από το σύστημα, μόνο λιμπερτέ, φρατερνιτέ κι εγκαλιτέ δεν βρήκαν μπροστά τους από τον γόνο του Ούγγρου μετανάστη. Διέπεται βέβαια λουί μεμ από μία ανησυχία μη τυχόν και ξανα-υποτροπιάσει η Γαλλία και ξανα-ξεφύγουν όλα εκτός ελέγχου. Η αλαζονεία του όμως που τράφηκε με την οικονομική ύφεση, (μόνο οι δικές του οι μετοχές ανέβηκαν όμως), είναι και θα είναι πάντα εκεί. Ξαφνικά, απλώς, ο εικοστός πρώτος τούτος Λουί, βγήκε στην επιφάνεια ως πολιτικός με πυγμή που ξέρει τί κάνει, αν και φράγκο δεν έχει δει ακόμα ο λαός. Για τις καταστολές των μπανλιέ δεν ειπώθηκε κανένα παρντόν. Κατεβαίνουμε κι άλλο προς το Νότο, κι έχουμε τον μπουφόνε της μαφιόζικης αυλής, τον ριγκολέτο της τελευταίας σειράς, μόνο που δεν είναι η δικιά του κόρη που πεθαίνει, αλλά τα παιδιά των τσιγγάνων. Ούτε κατά διάνοια, σκουζάτε. Ανατολικά κοιτώντας, την παγωμένη αρκούδα ατενίζοντας, βλέπουμε ότι όπως πάντα, η καταστολή, όπως η μουσική και η ποίηση, είναι τέχνες δικές της αιώνων, φτασμένες σε ύψιστα επίπεδα. Τώρα, λέει, ο Στάλιν πρέπει να προστατευθεί από ρεβιζιονιστές ιστορικούς που πέσαν σαν κοράκια στα αρχεία της ΚΑΓΚΕΜΠΕ και δήθεν βρήκαν και βρίσκουν πακτωλούς από αποδείξεις ότι ήταν ένας απίστευτο σφάχτης, τρομακτικού βεληνεκούς. Και καλά αυτός, πάει, τελείωσε η βασιλεία του. Τούτος εδώ, ο νάρκισσος, ο στρατολάτρης, με τις απίστευτες ιδέες που κατεβάζει η κούτρα του για μεγαλεία και κατακτήσεις, με τον Στάλιν ήρωα πού το πάει; Ποιό είναι το φρικτό του όραμα που δεν αντέχει τις δημοσιογράφισσες οι οποίες πυροβολούνται μία μαύρη νύχτα στο ασανσέρ; Και νάταν κι οι μόνες. Το συγγνώμη στα ρώσικα αν ακουστεί θα είναι γύρω στο 3001, σύμφωνα με τον Άρθουρ Κλαρκ. Έχουμε καιρό να το μάθουμε να το προφέρουμε ως τότε. Άρα; Τί γίνεται; Η εξουσία βαράει στο ψαχνό, οι Ευρωπαίες και οι Ευρωπαίοι παραπαίουν ανάμεσα σε καναπέ και δακρυγόνα, και οι ψυχές αναδεύονται τώρα που δεν υπάρχει καν η αξιοπιστία του καπιταλισμού και της καταναλωτικής δαπάνης. Εμείς Να μαστε κι εμείς εδώ με μία αστυνομία επιεικώς απαίδευτη, κακή, κακότροπη, βουτηγμένη στον βούρκο της πατριαρχίας και του αντριλικιού, η μοναδική ίσως πια επίσημη χορωδία που έχει μείνει να υμνεί την αντρική βία ως αρετή. Και να την εφαρμόζει. Ω ναι. Πιάνουμε τα γεννητικά μας όργανα λίγο πριν πυροβολήσουμε παιδιά. Θα μπορούσε να είχε γίνει αλλιώς άραγε; Η κυβέρνηση κάπου είναι αλλά δεν την βρήκαμε στο pouineikivernisi.gr με καμία μηχανή αναζήτησης, σε αντίθεση με την εκκλησία που είναι παντού, και μας διδάσκει με μοναδική σταθερότητα, ότι όλα τρώγονται. Εμείς λοιπόν τώρα χτυπήσαμε δικό μας, λευκό παιδί. Έχουμε χτυπήσει αμέτρητα άλλου χρώματος, πάντως. Η μεγάλη Χάνα Άρεντ, λέει ότι το περίφημο Raison d état αναφέρεται στην αναγκαιότητα, και τα κρατικά εγκλήματα που γίνονται στ όνομά του θεωρούνται επείγοντα μέτρα, με σκοπό να διατηρήσουν την εξουσία. Αυτά τα μέτρα βέβαια είναι τελείως εγκληματικά σύμφωνα με το δεσπόζον νομικό σύστημα της χώρας που γίνονται. Συνεχίζει δε παρακάτω και λέει ότι μία βασική προϋπόθεση είναι ότι το εγκληματούν κράτος θεωρεί, ότι καμία εξωτερική πολιτική δύναμη δεν μπορεί να αρνηθεί σε ένα κράτος να υπάρχει, ή να του λέει πώς να διατηρηθεί. Αναφερόταν βέβαια στην νομοθεσία και τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν από το ναζιστικό κράτος για την μάζωξη και εξολόθρευση των Εβραίων. Αλλά μερικά πράγματα είναι στη βάση τους ίδια και εφαρμόσιμα παντού. Ενωμένη Ευρώπη Το παζλ συνθέτει μία Ευρώπη κουβάρι. Μια Ευρώπη μπερδεμένη, που ξανακυλιέται με βλαμμένη ηδονή στο βούρκο της διατήρησης της εξουσίας πάση θυσία, του ρατσισμού και των διακρίσεων και λέει με την ανοησία του διαταραγμένου ατόμου, Ουκρανοί θα ήταν ή Αλβανοί σίγουρα. Μία Ευρώπη της οποίας η αστυνομία χτυπάει ατιμωρητί τους αλλοχρώματους, αλλόθρησκους, αλλοδαπούς, με μανία μέχρι εξαθλίωσης και εννοείται μέχρι θανάτου. Ακόμα και χώρες που ο ρατσισμός και οι διακρίσεις ήταν το απόλυτο ανάθεμα, βλέπε Ολλανδία και σκανδιναβικές χώρες (για να μη πούμε Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία...οι αποικιοκράτες που είχαν πει ότι μετανόησαν αλλά δεν γίνεται άλλη ανώτερη συμπεριφορά γιατί μας την έχουν πέσει οι σκούροι), τώρα κι αυτές λένε με άφεση ό,τι τους κατέβει στο βαθιά ταξικό, ρατσιστικό είναι τους. Και δεκάδες οι νεκροί /ές, μωλωπισμένοι / ες, εξαθλιωμένες / οι, ταπεινωμένες / οι μετανάστες / ριες, διαφορετικοί / ές στα κέντρα εξουσίας και καταστολής και φύλαξης της τάξης. Μόνο που όπως είπαμε, πού και πού οι σφαίρες πέφτουν σε δικά μας παιδιά. Ίσως να πρέπει να σκεφτούμε αργότερα ότι η λαϊκή αντίσταση σ αυτές τις δυνάμεις καταστολής και επιβολής της εξουσίας συμβαίνει πιο έντονα όταν η σφαίρα πάει σε ομοχρώματο, ομόθρησκο, ημεδαπό. Αλλά δεν είναι ο κατάλληλος χώρος και χρόνος να σχολιαστεί αυτό το φαινόμενο τώρα. Αργότερα, σε καμιά πλατεία μεταξύ μας εμείς οι αμετανόητοι / ες λευκοί / ές. Η Ευρώπη χτυπήθηκε από οικονομική κρίση και η Ευρώπη όταν πεινάει δεν έχει αποθέματα για καλοσύνες όπως κράτος προνοίας, κράτος καλόηθες, κράτος προστατευτικό απέναντι σε όλα του τα δίποδα. Ίσα ίσα. Κάτι θυμάται το συλλογικό της ασυνείδητο, και αγαλλιάζει. Όπως αν τύχει κι αρρωστήσουμε με πυρετό, κάποιες / κάποιοι νιώθουν μία περίεργη γλύκα στην ανάμνηση της παιδικής αρρώστιας με τον βαρύ πυρετό. Έτσι και η Ευρώπη μας θυμάται την παιδική της ηλικία, την εφηβεία της, με τις απίστευτες αιματοχυσίες, παιχνίδια εξουσίας, ωμή βία, μη ανοχή, μη ανεκτικότητα, κάψιμο μαγισσών, εξουδετέρωση αλλόπιστων, μισαλλοδοξία, και νιώθει νοσταλγία. Κάτι σαν ένστικτο τής βγαίνει. Στην Ευρώπη μας μπορούμε να πάμε όσο πίσω θέλουμε στην ιστορία της βίας του κράτους, των αυτοκρατοριών, των φέουδων, πριγκιπάτων, δουκάτων, βασιλείων κ.ο.κ. Είμαστε πλουσιότατη ήπειρος, πολιτισμικά. Βία και αναταραχή είναι η αιώνια ιστορία της Ευρώπης. Μπορούμε όμως να πάμε πίσω στο 1282 και να ρίξουμε μια ματιά στους σικελικούς εσπερινούς. Τίποτε το σπουδαίο εν πρώτοις. Οι Σικελοί έσφαξαν του Γάλλους στο Παλέρμο. Και λοιπόν; Άρχισε όμως η πτώση ενός θεσμού τρομακτικού: της παγκόσμιας παπικής μοναρχίας. Ίσως υπάρχουν παραλληλισμοί αν βγάλουμε την μαζική σφαγή από τη μέση και την αντικαταστήσουμε με εκφρασμένη λαϊκή δυσαρέσκεια. Έχει ένα μόντους οπεράντι η Ευρώπη όπου το ατομικό είναι σε θέση να το κάνει ευρύτερα κοινωνικό στο πιτς φιτίλι (ουδέν λογοπαίγνιο). Δεν χρειάζονται πολλά πτώματα. Ένα φτάνει. Το οποίο στην δικιά μας περίπτωση της 6ης Δεκεμβρίου σπιλώνεται με διάφορες θεωρίες περί εξοστρακισμού σφαίρας και παραβατικής συμπεριφοράς. Αλλά εδώ μπαίνει ο Μαρξ θριαμβευτικά και περιεκτικά ως συνήθως: «Όλος αυτός ο χορός της συκοφαντίας, που μέσα στα αιματηρά του όργια δεν παρέλειψε ποτέ το κόμμα της τάξεως να ξεσηκώνει ενάντια στα θύματά του, αποδείχνει μονάχα ότι ο σημερινός αστός θεωρεί τον εαυτό του νόμιμο διάδοχο του πρώην φεουδάρχη άρχοντα, που κάθε όπλο στα δικά του τα χέρια ενάντια στον πληβείο το θεωρούσε νόμιμο, ενώ οποιοδήποτε όπλο στα χέρια των πληβείων αποτελούσε αυτό καθ εαυτό έγκλημα,» Δεν ξέρουμε πού θα αποβεί η αγανάκτηση του λαού, η συνεχιζόμενη απόπειρα καταστολής του λαϊκού συναισθήματος, σε συνδυασμό με την άθλια κατάσταση της χώρας από όλες τις μεριές, τώρα που σκάσανε οι φούσκες. Αλλά αναρωτιόμαστε αν, όπως στους σικελικούς εσπερινούς το 1282, μήπως άρχισε, όντως να καταρρέει κάποιο βαρβάτο κόνσεπτ όπως τότε ήταν ο απόλυτος, παγκόσμιος παπισμός που η πτώση του ήταν αδιανόητη μέχρι τότε; Μήπως σ εμάς τώρα, αυτό που είναι σε λαϊκό εδώλιο είναι η εξουσία όπως εκφράζεται ειδεχθώς από ένα ή δύο κόμματα με τα άλλα να χορεύουν τον χορό της λιγούρας γύρω τους; Μήπως να πρέπει να το δούμε το θέμα σε βάθος και να δείξουμε την πόρτα στη σαβουροποιημένη έννοια της εξουσίας όταν μιλάμε για την διαχείριση μιας χώρας; Αφήστε που αν απαξιωθεί η έννοια της εξουσίας, θα πάει και όλη η πατριαρχική βία μαζί της. Ούτε κυρίαρχα αρσενικά, ούτε οπλισμένη κυριαρχία, ούτε κυρίαρχη σεξουαλικότητα, ούτε κυρίαρχη θρησκεία, ούτε κυρίαρχη κυριαρχία. Το ύφη των καρδιναλίων και η αλαζονεία των υπουργών, προέδρων και πρωθυπουργών δεν θα έχουν νόημα αν είναι μισθωτοί διαχειριστές του συστήματος, με σύμβαση και ρήτρες για μη απόδοση έργου. Ίσως πάει στον αγύριστο και ο νεποτισμός, όπου σιχαμένα ιστορικά επώνυμα γόνων όλων των παρατάξεων θα τα συναντούμε τυχαία στον τηλεφωνικό κατάλογο πια. Ζούμε και ονειρευόμαστε, όπως πάντα, αλλά εν τω μεταξύ στην καθημερινότητά μας δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τα τεκταινόμενα πια. Δεν έχουμε αγοραστική δύναμη πια.

foto: Giorgos Karavokyris Η εφημερίδα διανέμεται δωρεάν σε ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, ΗΣΑΠ και σε άλλα 100 σημεία της Αθήνας. Διανέμεται επίσης σε: Θεσσαλονίκη//Λάρισα Πάτρα//Βόλο Σέριφο//Σύρο Λέσβο//Μύκονο

my mind 08 βλέπω ιπτάμενα dildo ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ CYBER «τα dildo σου έχουν φτάσει μέχρι το Φιξ και τα πετάνε στους μπάτσους, βλέπω ιπτάμενα dildo (πλαστικά ομοιώματα φαλλού) μέσα απο φωτιές να πέφτουν πάνω στους ματατζίδες, οι οποίοι με σιχαμάρα τα αποφεύγουν, το καλό νέο είναι ότι κατεβαίνω να μαζέψω ό,τι προλάβω...» Δεν άντεξα και ενώ αγγίζω τα 39 και είναι παρελθόν για εμένα η πλατεία, όταν οι φασαρίες φτάσανε μέχρι κάτω από το γραφείο μου, ξύπνησα, θυμήθηκα ότι δεν έχω γεράσει, δεν έχω παραιτηθεί, δεν θέλω να κυνηγώ την μικροζωούλα μου. Θέλω να ζήσω καλύτερα, να προλαβαίνω να γράφω, να προλαβαίνω να ονειρεύομαι, να προλαβαίνω να βλέπω ήρεμα τις φωτογραφίες μου - τι μαζεύω και τραβάω τόσες φωτογραφίες όταν δεν έχω χρόνο να τις αρχειοθετήσω να τις απολαύσω - θέλω να ακούω τη μουσική μου, να μαθαίνω τους στίχους, να περνάω χρόνο ουσιαστικό με τους φίλους μου. Δεν θέλω να τρέχω πίσω από λογαριασμούς και η δημιουργικότητα του μυαλού μου να περιορίζεται στο πως θα τους πληρώσω. Δεν θέλω να λέω «πάλι καλά, υπάρχουνε χειρότερα» και να σκύβω το κεφάλι. Θέλω να ζήσω καλύτερα. Είναι η δεύτερη φορά ενόσω ζω που οι μπάτσοι σκοτώνουν 15χρονο. Την πρώτη φορά ήμουν πλατεία όταν φάγανε τον Μιχάλη Καλτεζά και η σφαίρα τον βρήκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του - τι περίεργη η άμυνα του αστυνομικού να πυροβολήσει ενώ ο μικρός ήταν σε φυγή. Πάλι κάηκε η Αθήνα, εγώ ήμουνα πρώτη Λυκείου, έκλαιγα, κατέβηκα στην πορεία, ο αστυνομικός Μελίστας έφαγε μόλις δύο χρόνια φυλάκιση. Πότε δεν ονειρευόμουνα το μέλλον μου έτσι, όταν ήμουν 15 χρονών. Ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι θα έμπλεκα με αυτό που λένε promotion και διαφήμιση. Ποτέ δεν φανταζόμουνα πόσο «νερό θα έβαζα στο κρασί μου» και το μόνο που ακόμα τολμώ είναι να ξυρίζω το κεφάλι μου προς ένδειξη πένθους και διαμαρτυρίας, προς ένδειξη θλίψης για εμένα και για όλους εμάς - πως έχουμε καταντήσει έτσι; - αλλά πάλι κάποιοι το θεωρούν «μόδα». Πριν μια εβδομάδα ένας στο διπλανό τραπέζι του μεζεδοπωλείου που έτρωγα έλεγε ότι μόλις είχε βγει μετά από 9 χρόνια φυλακή γιατί του φόρτωσαν ότι πήγε να σκοτώσει μπάτσο, πήγε, λέει, δεν τον σκότωσε, κι έμεινε 9 χρόνια φυλακή. Το ξέρουμε πλέον ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με αστυνομικούς και γιατρούς. Εγώ έχω μεγαλώσει και έχω κονομήσει έναν διαβήτη. Όταν πήγα να κάνω μήνυση στην γιατρό της πανίσχυρης ιδιωτικής μου ασφάλειας που πληρώνω αδρά κάθε μήνα, γιατί είχα τον διαβήτη εδώ και 2 ολόκληρα χρόνια με βλαβερές για την υγεία μου συνέπειες, εκείνη, η γιατρός μου, η εγκληματίας, δεν μου είχε πει τίποτα, απλά είχε φωνάξει στο διάδρομο του λουξ πολυιατρείου να κάνω δίαιτα και έφυγε τρέχοντας, γιατί το ξέρουμε σε ξεπετάνε οι γιατροί, δεν ασχολούνται μαζί σου. Πού να ήξερα τι ζόρι και πόσο επικίνδυνος είναι ο διαβήτης. Όταν το έμαθα ήθελα να της κάνω μήνυση, είχα όλες τις αποδείξεις με το μέρος μου, η δικηγόρος μου όμως μου είπε ότι δεν θα βγάλω άκρη με τους γιατρούς γιατί αλληλοκαλύπτονται κι έτσι τα παράτησα, όπως και με τους μπάτσους, όπως και με και με τις διάφορες αναξιόπιστες τηλεφωνίες που ποτέ δεν έχεις ίντερνετ αλλά πληρώνεις. Όπως και με το ΤΕΒΕ που κάθε μήνα τώρα στέκομαι στην ουρά παρόλο που δεν προλαβαίνω και τρώω μια μέρα για να πάρω πίσω τα 200 ευρώ τον μήνα που χρειάζομαι για βελόνες και φάρμακα. Μετά τρέχω στην άλλη ουρά στην τράπεζα να εξαργυρώσω την επιταγή του ΤΕΒΕ και μετά για να προλάβω να δουλέψω για να πληρώσω το ΤΕΒΕ και να του δώσω ζεστά τα λεφτά που εκείνο δεν τα δίνει στα φαρμακεία, ούτε στις Βιοιατρικές και καταντά το ελάχιστο δικαίωμα μου στην περίθαλψη σαν Γολγοθάς Εγώ ρε γαμώτο σου βγάζω το λάδι να σε πληρώσω; Εσείς γιατί τρώτε τα λεφτά μας και μας κάνετε να περιμένουμε στις ουρές; Και αυτή είναι μόνο η μια άδικη ουρά που στήνομαι και φαντάζει ελάχιστη αδικία, μπροστά στις τόσες αποτρόπαιες που κάνει το κράτος μου που εγώ δεν το ψηφίζω αλλά εκατομμύρια άλλοι χαζοί το κάνουν και την πληρώνουμε. Και το γελοίο; βάζουνε διαφημίσεις για να μας ψήσουν ότι εμείς με την φοροδιαφυγή φταίμε και να σταματήσουμε, λες και εμείς προλαβαίνουμε ή έχουμε άξια κέρδη φοροδιαφυγών. Μας δουλεύουν τελείως. Μια αφίσα πάμε να βάλουμε στους δρόμους και το ελάχιστο πρόστιμο έχει φτάσει 500 ευρώ, για να μην λερώνουμε την μολυσμένη πόλη μας. Πρέπει ο Δήμος της Αθήνας να μαζεύει από αυτά τα πρόστιμα τουλάχιστον μισό εκατομμύριο την εβδομάδα, χωρίς καν να ξοδεύεται να μας δώσει χώρους «έκφρασης», χωρίς να ξοδεύει φράγκο για την πόλη και τους πολίτες της, ούτε έστω ένα ταμπλό να βάζουμε ότι θέλουμε. Δηλαδή μόνο οι πλούσιοι που έχουν χρήματα για τηλεόραση, ραδιόφωνο και περιοδικά θα μπορούν να περνάνε μηνύματα; Σου λένε για τους αναρχικούς, μα ποιος στις μέρες μας δεν έχει νιώσει να βγει να τα σπάσει, ποια μάνα που άδικα σκότωσαν το παιδί της δεν θα ήθελε να δει τον πλανήτη ολόκληρο να καίγεται σαν την ψυχή της; Οι φάκελοι στη είσοδο του γραφείου μου σχεδόν κάθε μέρα έρχονται και κάτι πρέπει να πληρώσω, δεν πάει άλλο, δεν αντέχω άλλο. Διαβάζω τη δόση του δανείου και γράφει ακαταλαβίστικους αριθμούς επιτοκίων που μεγαλώνουν και που με την σειρά τους γίνονται βάρος που πρέπει να πληρώσω με πάντα κάτι παραπάνω από αυτά που νόμιζα και άρα πρέπει να δουλέψω παραπάνω και για να διαβάσω το αγαπημένο μου βιβλίο προλαβαίνω μόνο στη χέστρα. Η γιαγιά στην ουρά της Βιοιατρικής παθαίνει έμφραγμα όταν της ανακοινώνει η υπάλληλος ότι η συμμετοχή της στις εξετάσεις που επιβάλλεται να κάνει κοστίζει 820 ευρώ, βάζει τα κλάματα και εγώ μαζί της. Θα καταλήξουμε σε ένα θάνατο, έχουμε ήδη ξεκινήσει με μικρούς καθημερινούς θανάτους, μας εξοντώνουν σιγά-σιγά. Τότε, μικρή, δεν είχα διαβήτη, ευτυχώς τότε δεν είχα υποχρεώσεις. Τότε με ένα χατζηλίκι την έβγαζα και τότε κατέβαινα στην πορεία, στην κάθε πορεία. Το βράδυ του Σαββάτου, 7 Δεκεμβρίου 2008 πήγα με φίλες να εκτονώσουμε την ήττα της παράδοσής μας στο σύστημα, στους ρυθμούς των πεθαμένων ramones. Με το που έφτασα στη συναυλία, έμαθα για την δολοφονία του 15χρονου πιτσιρικά, άκουσα μόνο ένα τραγούδι, δεν μου άρεσε και βγήκα έξω - άμα έχεις δει τους ramones ζωντανούς, τους αληθινούς ramones δεν αντέχεις κακέκτυπα. Μόνο αν ήταν συναυλία στο πολυτεχνείο με διασκευές των ramones, τότε θα το συγχωρούσα. Παρ όλα αυτά χάρηκα που υπήρχαν ακόμα πιτσιρίκια και χτυπιόντουσαν στο «Beat On A Brat With A Baseball Bat». Φύγαμε, περάσαμε μέσα από τις φωτιές της Ακαδημίας, φτάσαμε σπίτια μας, ακόμα δεν είχε ξυπνήσει για τα καλά η οργή μέσα μου. Όταν είδα τη φωτογραφία του μικρού με την μπλουζίτσα God Save The Queen, σκέφτηκα την συνέχεια του τραγουδιού There Is No Future For You, ρε άτυχε μικρέ. Και ξέρασα πάνω σε κάποια που τόλμησε να πει «γιατί η μάνα του τον άφησε να πάει Εξάρχεια; Το άρρωστο αυτό-κατασταλτικό μυαλό κάποιων «ανθρώπων» σε κάνει να ξεστομίζεις άσχημα πράγμα. Της φώναξα «έτσι και σε βιάσει κάποιος, θα λέμε ότι πήγες γυρεύοντας». Πώς μπορεί κάποιος να δικαιολογεί μια δολοφονία, έναν βιασμό, ένα πόλεμο, μια αδικία. Αγανάκτησα και έτσι με βρήκε η Δευτέρα. Χωρίς μυαλό και με πολύ θυμό. Ήταν γύρω στις 7.30 το βράδυ τη Δευτέρα και ήδη η Μαρία Τζανάκη και ο Γιάννης Fragile ήταν στην μεγάλη πορεία και αναμετέδιδαν ζωντανά μέσω κινητού στον αέρα του MindRadio ό,τι συνέβαινε στους δρόμους. Εμείς ήμασταν στο γραφείο και κάποια στιγμή ακούσαμε τρομερό θόρυβο και βγήκαμε στη βεράντα. Από κάτω γινόταν χαμός. Τρέξαμε να βγούμε έξω να σώσουμε την μηχανή του Βασίλη, αλλά με το που τολμήσαμε να ανοίξουμε την κεντρική πόρτα είδαμε κάποιους με αντιασφυξιογόνους μάσκες και βαριοπούλες να έρχονται κατά πάνω μας και έτσι τρέξαμε με τα πόδια μέχρι τον πρώτο όροφο και από εκεί στον 6ο όπου και παρακολουθούσαμε κάτι πιτσιρίκια να προσπαθούν επί 7 ολόκληρα λεπτά να βάλουμε φωτιά στα σκουπίδια. Ματ και πυροσβεστικές ανύπαρκτες, όποιος ήθελε, έκανε ό,τι ήθελε. Το απέναντι μαγαζί με κράνη, μηχανές και ανταλλακτικά το λεηλατούσαν. Τα πιτσιρίκια χρειάστηκαν 20 περίπου λεπτά και είχαν τελικά κατορθώσει να βάλουν κάτι υποτυπώδεις φωτιές σε 5 σκουπιδοτενεκέδες και κάποιους από αυτούς να τους σύρουν στην μέση του δρόμου. Το ρεύμα κυκλοφορίας της Καλλιρρόης δεν είχε κοπεί παρόλα τα δρώμενα και μάλιστα κάποια cafe από κάτω ήταν ανοιχτά και παρακολουθούσαν και απολάμβαναν οι θαμώνες τους το θέαμα. Ζευγαράκια αγκαλιά πρόβαλαν από τους καπνούς στα πεζοδρόμια και η ατμόσφαιρα είχε λίγο κάτι από πάρτυ, θα έλεγα παράτολμα, ή από αυτή την αίσθηση της κατεστραμμένης πόλης ή αν θυμάστε την περίοδο των σεισμών που ήμασταν όλοι μια μεγάλη παρέα στα πάρκα το βράδυ και κοιμόμασταν σε σκηνές. Τώρα φάνταζε ακόμα καλύτερα γιατί τώρα έχουμε τόσους λόγους να ζητάμε τιμωρία ή δικαίωση ή διέξοδο από την μίζερη ζωή μας και τώρα αδιαμφισβήτητα ο εχθρός είναι ορατός, πιο ορατός από ποτέ. Οι σκέψεις και οι κουβέντες στην βεράντα κυλούσαν ανενόχλητες όπως και οι φασαρίες από κάτω στην λεωφόρο. Φανερά καθυστερημένα εμφανίστηκαν τα ΜΑΤ, και κυριολεκτικά σε 3 λεπτά κάτω από το γραφείο όλα είχαν σχετικά ηρεμήσει. Μια μεγάλη παρέα από πιτσιρίκια χωρίς κουκούλες, χωρίς ρόπαλα, στην είσοδο του μετρό-φιξ ούρλιαζε «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» σύνθημα που πλέον κάθε έλληνας το ένιωσε και πήρε σάρκα και οστά επιτέλους, όπως και το πανάρχαιο σύνθημα «όταν σκοτώσουν τα παιδιά σας τότε θα βγείτε από τα κλουβιά σας». Εμείς ήμασταν στα κινητά, ακούγαμε τα παιδιά στον δρόμο από τον αέρα του Mindradio και αναμεταδίδαμε κι εμείς ό,τι βλέπαμε από τον 6ο όροφο στη Συγγρού. Κάποια στιγμή η μεγάλη παρέα στην είσοδο του μετρό άρχισε να πετάει κάτι «πράγματα» προς τα ΜΑΤ, προσπαθούσα αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω τι ήταν, μέχρι που κατάλαβα και πήρα κατευθείαν τον Μιχάλη που έχει το Paradise Sex Shop τηλέφωνο. Το σηκώνει και του λέω «έχω ένα κακό και ένα καλό νέο» μου λέει να του πω πρώτα το κακό, του είπα «τα dildo σου έχουν φτάσει μέχρι το Φιξ και τα πετάνε στους μπάτσους, βλέπω ιπτάμενα dildo (πλαστικά ομοιώματα φαλλού) μέσα από φωτιές να πέφτουν πάνω στους ματατζίδες, οι οποίοι με σιχαμάρα τα αποφεύγουν, το καλό νέο είναι ότι κατεβαίνω να μαζέψω ότι προλάβω». Από κάτω, μας έπερνε τηλέφωνο η Μαρία και ο Γιάννης, είχανε φτάσει και φώναζαν να κατέβουμε να τους ανοίξουμε, συνδέομαι με το κινητό στο MindRadio και αρχίζουμε την αναμετάδοση για την διάσωση των dildo του Μιχάλη και της μηχανής του Βασίλη. Τρέχω προς τα σκαλοπάτια του μετρό και βλέπω το μισό μέτρο μεγέθους μαύρο siliconedildo να το έχουν στηρίξει στην κορυφή στις σκάλες του μετρό, το μόνο που είχε μείνει, το βουτάω σαν λάφυρο, το θεωρώ σημάδι ότι όλα είναι «για τον πούτσο» και αναμεταδίδω ζωντανά. Όσο γελάσαμε με το dildo άλλο τόσο μετά στεναχωρηθήκαμε όταν

«Η έλλειψη της αστυνομίας και της πυροσβεστικής είναι συνειδητές επιλογές, όπως συνειδητή είναι και η επιλογή της καταστολής να τα βάζει με τους ειρηνικούς διαδηλωτές...» creative: Nikos Tsamboukos είδαμε ότι το μαγαζί του Μιχάλη είχε γίνει μια μαύρη τρύπα. Βάζουμε και το μηχανάκι του Βασίλη μέσα και ανεβαίνουμε πάλι στην βεράντα ενώ ο Βασίλης ουρλιάζει να φύγουμε μην αποκλειστούμε και ο πανικός έρχεται όταν αντικρίζουμε τους απίστευτους καπνούς στο διπλανό κτίριο από την Eurobank - πρέπει να ομολογήσω ότι όλος ο κόσμος χειροκροτούσε κάθε φορά που καιγόταν μια τράπεζα, ένα απόλυτο δικαιολογημένο συναίσθημα, αφού μας έχουν ρουφήξει το αίμα - και το ακριβώς απέναντι που δυστυχώς ήταν το sexshop του Μιχάλη. Στο κτίριο είχε εγκλωβιστεί κόσμος, ωστόσο πυροσβεστικές πουθενά, οι δρόμοι και η κυκλοφορία ήταν μια χαρά. Στην Καλλιθέα έχει πυροσβεστικό σώμα, θα μπορούσαν να είχαν έρθει αμέσως τίποτα δεν τους εμπόδιζε. Όχι όμως. Σαράντα πέντε λεπτά αργότερα και ενώ αναμεταδίδαμε ακόμα ουρλιάζοντας - ένα ανάμεικτο ουρλιαχτό πανικού και χαράς - εμφανίζονται τρία πυροσβεστικά οχήματα και απλώνουν τις μάνικες για να σβήσουν την ήδη σβησμένη φωτιά των σκουπιδιών, αν είναι δυνατόν. Εμείς κράζαμε από πάνω να τρέξουν παρακάτω γιατί κινδύνευαν άνθρωποι. Είχαμε πλέον την απόλυτη αίσθηση ότι πρέπει να ήταν εσκεμμένη η κατάσταση της καταστροφής, αν πολλά πιτσιρίκια θέλανε εφτά λεπτά να βάλουν φωτιά σε ένα κάδο και να τον κάνουν να κάνει μπαμ, πως γίνεται σε τρία λεπτά, όσο κάναμε να ανεβούμε στην βεράντα, να έχει πάρει μανιακή φωτιά 5όροφο κτίριο. Σίγουρα δεν είναι ικανά τα πιτσιρίκια να προκαλέσουν τέτοια καταστροφή. Όπως και στην φοιτητική πορεία που είχε φτάσει και τότε μέχρι το γραφείο, είδαμε όλοι μας, ότι πάντα υπάρχει μια ομάδα χωρίς πιτσιρίκια, σαν να είναι βαλτοί που επιδίδονται σε παράλογες καταστροφές για να αποδυναμώσουν τον αγώνα και την αντίδραση. Ήταν και τώρα τόσο φανερό, μπροστά στα μάτια μας, αυτοί με τις αντιασφυξιογόνους μάσκες και τις βαριοπούλες δεν ήταν σίγουρα η αγανακτισμένη νεολαία. Να είστε σίγουροι ότι όση αγανάκτηση και αν υπάρχει, ο θυμός δεν βγαίνει σε μικρά μαγαζάκια και αθώους πολίτες. Η έλλειψη της αστυνομίας και της πυροσβεστικής είναι συνειδητές επιλογές, όπως συνειδητή είναι και η επιλογή, η καταστολή να τα βάζει με τους ειρηνικούς διαδηλωτές και όχι με τους «γνωστούς-άγνωστους» δικούς τους. Μια ακόμα εν ψυχρώ δολοφονία... Η φίλη μου η Μαριλένα να φωνάζει στο τηλέφωνο πανικόβλητη αφού φοβόταν μην καεί ζωντανή στο σπίτι της στα Εξάρχεια. Σκέφτηκα ξανά και ξανά. η οικονομική κατάσταση η δική μου και σχεδόν όλων μας, η καταστροφή του πλανήτη, η απειλή του καρκίνου - στα επόμενα χρόνια πάνω από τους μισούς ανθρώπους στον πλανήτη θα έχουν προσβληθεί και ψοφήσει από τον καρκίνο, έτσι λένε οι ειδικοί - βάλε τα σκάνδαλα και την αδικία, την ατιμωρησία και τον τραμπουκισμό. Συγγνώμη αλλά κανένας μας δεν έχει δεχτεί τέτοιο τραμπουκισμό από τα αναρχικά πιτσιρίκια όσο από την εφορία, τις δημόσιες υπηρεσίες, τα αφεντικά, την εξουσία. Μένουμε αβοήθητοι απέναντι σε παραλογισμούς που μας αρρωσταίνουν, μας εξαντλούν και δεν υπάρχει καμία μα καμία λύση, ούτε με εκλογές, ούτε με τίποτα γιατί άντε με τέτοια χρέη να κατέβεις σε πορεία, άντε να έχεις μυαλό να σκεφτείς να αντιδράσεις. Η κατάσταση είναι άθλια και παρακάλαγα από μέσα μου αυτά τα πιτσιρίκια να είναι καλά, αλάβωτα και να μπορούν να συνεχίσουν να ουρλιάζουν μπας και φτάσουν μέχρι τα χρεωμένα αυτιά μας οι φωνές τους και ξυπνήσουμε. Πήραμε την απόφαση να πάμε με τα πόδια Εξάρχεια από Συγγρού να κάνουμε παρέα στην Μαριλένα και να διασχίσουμε την πυρπολημένη πόλη μας. Περάσαμε μέσα από τα καμένα και τις φωτιές και τα Ματ που πάντα φοβόμουν αλλά αυτήν την φορά αυτούς που πραγματικά φοβόμουν ήταν οι δικοί τους «γνωστοί-άγνωστοι» που είχαν βαλθεί να γυρίσουν και πάλι την κοινή γνώμη με το μέρος της εξουσίας. Θέλω να πιστεύω χωρίς επιτυχία αυτήν την φορά. Πιάσαμε τη Σόλωνος από Χαριλάου Τρικούπη, περνάγαμε σαν αόρατοι μέσα από παντού, μέχρι που φτάσαμε στην πυρπολημένη πλατεία και είδαμε τον Κάβουρα ανοιχτό, τον Κάβουρα δεν τον πειράζει κανένας, είναι το άβατο της πλατείας. Καθίσαμε ήρεμα και φάγαμε σουβλάκια, πήραμε μαζί μας μερικές μπύρες και κρασιά, χτυπήσαμε το κουδούνι της Μαριλένας, περνώντας πάλι μέσα από τα ματ και το πυρπολημένο τοπίο κι ανεβήκαμε στην δική της βεράντα. Από πάνω τα πράγματα έμοιαζαν πιο επικίνδυνα, ίσως και να προλάβαμε στο τσακ. Όροφος 5ος, Μπόταση και Στουρνάρη, ακουγόνταν εκρήξεις, ίσως έφταιγε η τόλμη του κρασιού που φτάσαμε μέχρι εκεί αλλά κανένας μας δεν τόλμούσε να ξανακατέβει κάτω, είχαν αρχίσει οι χοντρές φασαρίες. Ότι μπαταρία είχε μείνει στα κινητά μας την εξαντλήσαμε για να αναμεταδίδουμε ζωντανά, να λέμε γνώμες. Πόσο θα ήθελα να είχα την τόλμη να κατέβω κάτω και να στήσω πηγαδάκια, να αρχίσω να τους ρωτώ πράγματα. Θα μου πεις ο καθένας με τον χαβά του αλλά πραγματικά μετά την μια ώρα απόλυτης λεπτομερούς παρακολούθησης ήθελα αν μπορούσα να άλλαζα κανάλι, έτσι ένιωθα βλέποντας τον κλεφτοπόλεμο και δεν άντεχα άλλο με αυτά που έβλεπα και άκουγα. Τα μικρά στο πολυτεχνείο ουρλιάζανε συνέχεια για τον πούτσο τους, όλη την ώρα μια μόνο φορά και ένα μόνο παιδί φώναξε προς τα Ματ: «ντροπή σας που σκοτώσατε το παιδί» όλοι οι άλλοι φώναζαν εκκωφαντικά «σου πηδώ την μάνα στα τέσσερα, έλα να τον γλείψεις, παλιόπουστα που τον παίρνεις, σου γαμάω την αδελφή» πραγματικά ήταν θλιβερό αλλά την ίδια μέρα είπα δυο φορές «όλα για τον πούτσο είναι» και κυριολεκτούσα, λες και είναι αντρική υπόθεση, λες και ο καβγάς γινόταν ποιος τον έχει πιο μεγάλο, λες και όλη η φασαρία είναι γύρω από μια ψωλή. Ίσως να ήταν κι έτσι ο αστυνομικός που πυροβόλησε τον μικρό, να ήθελε να αποδείξει ότι τον έχει πιο μεγάλο και είναι πιο άντρας. Όπως ο Κούγιας που γρονθοκόπησε τον Βαλιανάτο για να δείξει πόσο άντρας είναι και φυσικά είναι ο μόνος που θα αναλάμβανε την υπεράσπιση ενός δολοφόνου, ποιος άλλος θα το έκανε αυτό; Με κράτησαν οι υπόλοιποι φίλοι μου με φωνές μέσα στο σπίτι γιατί είχα αρχίσει να κράζω και εγώ από ψηλά. Βέβαια, ως κότα, δεν κατέβαινα κάτω γιατί μεταξύ αντρών δεν είχα πολλές ελπίδες όχι πηγαδάκια να στήσω αλλά ούτε να υπάρχω. Θυμήθηκα τα γυναικεία κινήματα που λέγανε ότι σε περίοδο πολέμου, θυμήσου Γιουγκοσλαβία, οι γυναίκες είναι τα λάφυρα πολέμου, οι γέροι άνθρωποι είναι άχρηστοι και άρα τους πετάνε στα σκουπίδια και οι πούστηδες είναι προδότες αφού δεν είναι αρκετά άντρες και άρα τους σκοτώνουν. Εγώ ξέρω όμως ότι αυτή η μάχη μας αφορά όλους μας και πούστηδες και πιτσιρίκια και γέρους και πράσινους και κόκκινους και όλους μας και πρέπει να την πάρουμε στα χέρια μας όσο μπορούμε. Δεν πάει άλλο, το ξέρουμε όλοι μας. Να απαιτήσουμε αυτήν την φορά από το κράτος να πληρώσει όλες τις ζημιές των μικρομεσαίων, να απαιτήσουμε όλα όσα δικαιότατα αξίζουμε, τα φάρμακά μας, τις συντάξεις μας. Να απαιτήσουμε μισθούς κανονικούς, χεστήκαμε για την κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Καμία έκπτωση στα δικαιώματά μας, καμία άλλη δολοφονία, καμία ανοχή στις διεκδικήσεις μας. Ας ξυπνήσει το πιτσιρίκι μέσα μας που είναι ακόμα πιο άνθρωπος από αυτό που μας έχουν καταντήσει. Ο Νίκος Τσαμπούκος, ο γραφίστας μας που έκανε την έξυπνη καμπάνια του MindRadio όταν πρωτοβγήκαμε (η καμπάνια είχε τίτλους τραγουδιών στολισμένους με εικόνες που αλλοιώνουν ή ενισχύουν το μήνυμα του τραγουδιού) χθες με πήρε τηλέφωνο και μου έστειλε καινούργια τραγούδια βαλμένα σε καινούργιες εικόνες που αφορούν τόσο την εν ψυχρώ δολοφονία όσο και την στάση μας. Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες μεσα στο site να τις δείτε μεγαλύτερες και να δείτε τι πλέον ταιριάζει με το The End των Doors, το Sweet 16 του BillyIdol, το Ooops I Did it Again της BritneySpears, το All tomorrow parties των Velvet Undergound και το Youth Against Fascism των SonicYouth. Αύριο βγείτε και εσείς μαζί μας στον αέρα από τους δρόμους, τα σπίτια σας, από όπου θέλετε και εκφραστείτε. Δεν πάει άλλο! Εμείς από το MindRadio πιστεύουμε ότι κάθε μέσο και με κάθε τρόπο πρέπει να δείξουμε την αντίδραση μας στην εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη και να μην σιωπάσουμε. Καλή σας «ακρόαση», καλή μας συνέχεια!

face book 10 και οι τοίχοι έχουν αυτιά... ΓΡΑΦΟΥΝ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ FACEBOOK Χριστίνα Αντουανέτα Νεοφώτιστου Η κρατική καταστολή. Δε θα περάσει, δε γίνεται, δε μπορεί. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να γυρίσουμε όλοι/όλες στις ζωούλες μας σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Όταν πάνοπλοι μπάτσοι επιτίθενται σε άοπλους νέους και νέες φωνάζοντας σπάστε τους ρε. Όταν οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από τα κράνη των ΜΑΤ είναι ακόμα πιο εξαγριωμένοι και ζωώδεις τώρα που οι διαδηλώσεις δεν έχουν πια τηλεοπτική κάλυψη. Φάγαμε δακρυγόνα, φάγαμε ξύλο από τα ΜΑΤ -εγώ προσωπικά, δεν το λέω ούτε υποθετικά ούτε αόριστα. Με μένος και μίσος, ο μπάτσος που με χτυπούσε έπρεπε να βεβαιωθεί ότι καταστάλθηκα, ότι δεν έχω άλλο κουράγιο να φωνάξω, να διεκδικήσω. Όταν ήμασταν στο σημείο της δολοφονίας, αυτά τα 2000 άτομα που ήμασταν, με πήραν τα κλάματα για την ανθρώπινη ζωή που πήραν, για την κατάνυξη και την αμηχανία όλων μας. Όταν μας διέλυσαν, τα 500 άτομα που είχαμε απομείνει μετά από 3 ώρες πορείας, με πήραν τα κλάματα από εξάντληση, και από θυμό και από ήττα. Κάποιες αρρενωπότητες, και κάποιες νοοτροπίες δε γίνεται να συνεχίσουν να μας δυναστεύουν. Ζαχαρίας Αρης Δαβαράκης Μου κάνει εντύπωση πως αυτή η κυβέρνηση δεν έχει διαλυθεί απο μόνη της. Ισως και να έχει διαλυθεί και δεν το ξέρουμε. Δραματική κατάσταση. Η απόλυτη αναισθησία. Αφασία πλήρης. Αποκτήνωση....is in a Gone with the Wind mood. Tomorrow IS another day! Μαριάνθη Λιανού Μια φράση γυρνάει στο μυαλό μου αυτές τις μέρες... Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα. Είναι του Φρανσίσκο Γκόγια, ισπανού ζωγράφου (18ος-19ος αι.) που με τα χαρακτικά του αποτύπωσε την ανθρώπινη κτηνωδία στο έπακρό της... Τι είναι ύπνος το καταλαβαίνουμε πιθανότατα όλοι. Τα τέρατα έχουμε αρχίσει να τα βλέπουμε...μένει να ορίσουμε τι είναι η λογική. Είναι, ουσιαστικά, μια νοητική διεργασία που μας επιτρέπει, με βάση την παρατήρηση των όσων συμβαίνουν γύρω μας, να κάνουμε συλλογισμούς. Σε επίπεδο κοινωνικό, να αναλύουμε, να συμπεραίνουμε και να δράμε για την συλλογική ευημερία με βάση κάποιες αρχές. Ο άναρχος (ελλειμματικός σε αρχές) ελληνικός κρατικός μηχανισμός και οι κυβερνήσεις, με το χρόνιο συντηρητισμό τους, κρατούν και παρακρατούν τη δική τους λογική σε βαθύ ύπνο. Ας σκεφτούμε τι θα κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι με τη δική μας λογική. Αναρωτιέμαι, ύστερα από παρατήρηση, αν κάποιοι από τις τάξεις των εμπλεκόμενων συναντιούνται, πίσω στα στενά, και πίνουν σφηνάκια όλοι μαζί. Έλενα Ακρίτα Μια παρεξήγηση ήταν κι απ αυτή θα καταστραφούμε! Franz Kafka Από πότε οι λέξεις φόνος και παρεξήγηση είναι συνώνυμες, κύριε συνήγορε; Αγάθη Δαρλάση Ξύπνα! του έλεγε ο γιος του και εκείνος άλλαζε πλευρό και μετά μια μέρα ξύπνησε άτσαλα από μια πέτρα στο κεφάλι και ήταν τόσο θυμωμένος που τα έσπασε όλα μες το σπίτι! Όταν τον ρώτησαν οι γείτονες γιατί ουρλιάζει και τα σπάει τους είπε: έφαγα μια πέτρα στο κεφάλι! καλά και δεν την είδες; Όχι! απάντησε γιατί κοιμόμουν οι γείτονες κούνησαν το κεφάλι τους σε αποδοκιμασία και έφυγαν, αφήνοντας τον μόνο μέσα στα συντρίμμια του σπιτιού του να συνειδητοποιεί επιτέλους, πως όσο αυτός κοιμότανε, το σπίτι του είχε ρημάξει, τα πράγματά του είχαν κλαπεί, η οικογένειά του τον είχε εγκαταλλείψει και πως η πέτρα που του ήρθε στο κεφάλι, είχε πέσει από το ταβάνι του που κατέρρεε! Ξυπνήσαμε άτσαλα όλοι μας το περασμένο Σάββατο και συνειδητοποιήσαμε ξαφνικά ότι το ταβάνι μας ήρθε στο κεφάλι... και αρχίσαμε να του πετάμε πέτρες... γιατί είναι πιο εύκολο απ το να παραδεχτούμε πως το φταίξιμο είναι δικό μας, όλων μας, γιατί απλώς αλλάξαμε πλευρό όταν κάηκε όλη η Ελλάδα, όταν σπάνε στο ξύλο μετανάστες, όταν πλατσικολογούνε την χώρα μας οι παπάδες. Είναι πιο εύκολο να ουρλιάξουμε και να καταστρέψουμε, απ το να αναλάβουμε τις ευθύνες μας γιατί όμως; Διψάμε στα αλήθεια να αλλάξουμε τα πράγματα ή απλώς φοβόμαστε ότι δεν θα μπορέσουμε ποτέ ξανά να συνεχίσουμε τον Μεγάλο μας Ύπνο; Μαρία Σούμπερτ Η άποψή μου είναι πως έπρεπε να υπάρξει αντίδραση. Πως η δολοφονία αυτή ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Είναι πολύ σημαντικό το ότι ο κόσμος και κυρίως οι νέοι αντιδρούν σε κάποια πράγματα. Πετάει στα μούτρα όλων πως δεν είναι απλώς τα παιδάκια που φουντώνουν τα μαλλιά τους και βάφουν τα μάτια τους! Οι καταστροφές από την άλλη είναι καταδικαστέες, αλλά δυστυχώς αναπόρτεπτες. Στην τρέχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση, στα προβλήματα της οικονομίας, της παιδείας, της υγείας, προστέθηκε και αίμα από καθαρή κατάχρηση εξουσίας. Είναι λογικό και αναμενόμενο να ξεχειλίσει οργή και μίσος από όσους αντιδρούν. Αν προσθέσεις και τους παρακρατικούς που προσπαθούν να σπιλώσουν κάθε ενέργεια αντίδρασης, έχεις καμένες βιτρίνες, σπασμένα καταστήματα, πυρπολημένα αυτοκίνητα. Το θέμα είναι μόλις καταλαγιάσει ο θυμός να δούμε όλοι πώς όλη αυτή η ενέργεια θα λειτουργήσει ανανεωτικά... Θέμης Κατσαγιάννης Ότι οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι το ξέρουμε. Ότι από δεξιά κυβέρνηση δεν μπορούμε να περιμένουμε βελτίωση το ξέρουμε επίσης. Ότι οι οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές εδώ και πολλά χρόνια στρέφονται στην άδικη κατανομή πλούτου είναι γνωστό. Η κρατική βία, αναξιοκρατία και ανηθικότητα είναι επίσης γνωστή μέσω της διαφθοράς, της Εκκλησίας, της αστυνομίας, του δημόσιου τομέα, της παιδείας, της υγείας, κ.τ.λ. Ότι η Ελλάδα δεν λειτουργεί δημοκρατικά και ότι η δημοκρατία δεν έχει εμπεδωθεί στο μυαλό των πολιτών, παρά τους δημοκρατικούς θεσμούς το βλέπουμε. Την κοινωνική αδιαφορία πολιτών και θεσμών που προκύπτει από όλα αυτά τη νιώθουμε. Την αλλαγή απλά την φανταζόμαστε και την ευχόμαστε. Απογοητευόμαστε. Και τελικά καταλήγουμε στο αδιέξοδο, την βία. Και πάλι απ την αρχή. Μήπως, τελικά, πρέπει να οργανωθούμε και να δράσουμε αντί να αντιδράσουμε; Σταυρούλα Πετρέλλη Χωρίς να θέλω να γίνω μάντης κακών προβλέψεων, νομίζω ότι μόλις ξεκίνησε ένα άγριο ποτάμι οργής, που τα επόμενα χρόνια θα κατακλύσει τις πόλεις μας, στην Ελλάδα όπως και στο εξωτερικό.η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι ο τροχός της γυρίζει, ζητώντας ακόμα και αίμα. Δε νομίζω δυστυχώς, ότι η ανθρωπότητα έχει κατακτήσει ένα επίπεδο ωριμότητας που να επιτρέπει στις κοινωνίες να εξελιχτούν(όπως απαιτείται) μέσα από διάλογο και συνένωση. Με μάχες στους δρόμους και με νέο αίμα και αυτή την φορά θα γυρίσει ο τροχός... Όσο οι κυβερνήσεις μας κοροϊδεύουνε και μας ρίχνουν στα μούτρα μια από καιρό καλά μεθοδευμένη οικονομική κρίση που έχει στόχο να τρομοκρατήσει τα πλήθη και να χτυπήσει τα εργατικά δικαιώματα,όσο δεν υπάρχει χώρος στα ΜΜΕ για ιδέες και πνεύμα, αλλά μόνο για σαχλαμάρα και φτήνια, όσο θα προσπαθούν να κοιμήσουν τα μυαλά και τις συνειδήσεις μας, τόσο η οργή θα φουντώνει... Ένα 15χρονο παιδί δολοφονήθηκε. Τα παιδιά είναι η ελπίδα του κόσμου, της ζωής! ΠΑΨΤΕ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ!!! Πόλυ Λυκούργου...is thinking what will she do if the army appears in the streets of Athens tomorrow. History is watching her. Empty roads, empty hearts. Athens, città aperta :-(. Poly urges you to think outside the/any box. Poly thinks that the day you wake up and friends of yours talk so lightly about a new dictatorship, it s a very painful, sad, defeated day. Δημήτρης Ματσούκας Γιατί κανείς δεν παραιτείται σε αυτή τη χώρα; Ναταλία Γερμανού is.. just like starting over..