Ευρωπαϊκή Κεντρική Κυβέρνηση και Τράπεζα - Ο ρόλος του Σίτυ του Λονδίνου «Ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο αβεβαιότητας πλανάται πάνω από τις επιχειρήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, επειδή οι ηγέτες της Ευρωζώνης, καθυστερούν να λύσουν τα προβλήματα δημοσίου χρέους, με αποτέλεσμα το πρόβλημα να μεγαλώνει διαρκώς». Ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας Σερ ΜΕΡΒΙΝ ΚΙΝΓΚ, επικρίνει τη στρατηγική που ακολουθείται, για την αντιμετώπιση της κρίσης. Οι τράπεζες της Αγγλίας, δεν έχουν πια την απαιτούμενη ρευστότητα για μια επικείμενη νέα όξυνση της κρίσης Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, χτίζει τεχνηέντως τις βάσεις του οικονομικού προβλήματος και το εξελίσσει, έτσι ώστε να παίρνει γιγαντιαίες διαστάσεις, με σκοπό στο τέλος να οδηγήσει, το σύνολο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, στην ολοκληρωτική του κατάρρευση. Όλα τα μέτρα κι οι ενέργειες, που έχουν γίνει μέχρι στιγμής, έχουν κάνει το πρόβλημα εντονότερο Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Επειδή αυτή είναι η πραγματική τους πρόθεση. Θέλουν να κινήσουν μια «οικονομική, χρηματοπιστωτική και νομισματική κατάρρευση», να δημιουργήσουν τις συνθήκες μιας μεγάλης πολεμικής σύγκρουσης, της απόλυτης κοινωνικής κατάρρευσης, της πείνας και της βίας, ώστε να καταρρίψουν την ισχύουσα τάξη πραγμάτων και να θέσουν τις βάσεις για τον ερχομό της θρυλούμενης Νέας Τάξης Πραγμάτων!!! 1
Η Τάξη μέσ` απ` το Χάος! Όπως είναι γνωστό, αυτή `ναι η απόλυτη εφαρμογή της Διαλεκτικής: «Δημιουργήστε το πρόβλημα Περιμένετε για την επιθυμητή Αντίδραση - μετά Εφαρμόστε την Προγραμματισμένη Λύση»!!! Η είδηση έρχεται απ` τη Μεγάλη Βρετανία κι ειδικά απ` το δημοσίευμα της Telegraph: «Η Τράπεζα της Αγγλίας προειδοποιεί, ότι οι τράπεζες του Ηνωμένου Βασιλείου, χρειάζονται περισσότερα κεφάλαια»!!! Πιο συγκεκριμένα, «οι τράπεζες της Βρετανίας δεν έχουν τα απαραίτητα κεφάλαια για ν` αντέξουν μια περαιτέρω όξυνση στη κρίση της Ευρωζώνης», προειδοποίησε σ` έκθεσή της η Τράπεζα της Αγγλίας. Τα Μέλη της Επιτροπής Οικονομικής Πολιτικής (Financial Policy Committee (FPC), τα οποία λειτουργούν στην ουσία ως ρυθμιστές των κινδύνων και του ρίσκου για την Τράπεζα της Αγγλίας, έκριναν ότι η συνολική κεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος δεν φαίνεται ικανή, προκειμένου να διασφαλισθεί η οικονομική σταθερότητα, αν υπάρξουν έντονα αρνητικές εξελίξεις στην όξυνση της κρίσης χρέους των χωρών της Ευρωζώνης Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι αν η κατάσταση δεν βελτιωθεί, τότε το επονομαζόμενο «οικονομικό ντόμινο», δεν απειλεί μόνο την Ευρωζώνη, αλλά την Ευρώπη ολόκληρη Η ρευστότητα, η οποία αποτελεί τη «δικλείδα ασφαλείας» για τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, βρίσκεται σ` αμφίβολο σημείο στη Βρετανία. Οι «παγκοσμιοποιητές» έχουν ήδη δημιουργήσει ένα δρόμο, χωρίς επιστροφή κι έχουν δώσει όλο τους το βάρος, στο να ελέγξουν και να πλήξουν ανεπανόρθωτα το Ευρωπαϊκό Τραπεζικό Σύστημα 2
«Αθόρυβα αλλά σοβαρά, οι βάσεις για τη δημιουργία μιας Ομοσπονδιακής Ευρώπης έχουν ήδη ριχθεί και το όλο εγχείρημα θα προχωρήσει σχετικά γρήγορα. Εξάλλου, η συνάντηση των τεσσάρων μεγάλων της Ένωσης στη Ρώμη, την πόλη όπου υπεγράφη η ιδρυτική συμφωνία της σημερινής Ε.Ε. το 1957, δεν είναι καθόλου τυχαία». Ας σημειωθεί, όμως, ότι οι σημαντικές αποφάσεις των Βρυξελλών δεν οδηγούν «αυτόματα σε παροχές και διευκολύνσεις», αλλά κάνουν λιγότερο δύσκολη την αντιμετώπιση της «κρίσης υπερχρέωσης», που αντιμετωπίζουν χώρες της Ευρωζώνης με μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα. Διαρθρωτικά προβλήματα, που κάποιες χώρες κάνουν ό,τι μπορούν για να τα ξεπεράσουν και κάποιες άλλες, όπως η Ελλάδα, παραπέμπουν στις γνωστές καλένδες. Μπορούμε έτσι να πούμε, ότι η Ευρώπη οδεύει προς μια «κοινή δημοσιονομική διαχείριση» και όσοι δεν προετοιμασθούν γι' αυτήν, απλώς θα μείνουν έξω. Αυτή η εκδοχή, έχει όλο και περισσότερους θιασώτες στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων, διότι, «δημοσιονομική ένωση» σημαίνει «πειθαρχία και χρηστή διαχείριση πόρων», πέρ` από μικροκομματικά και λοιπά πελατειακά πολιτικά συμφέροντα. Έτσι, μ` αφετηρία τη Ρώμη, μπορούμε να πούμε μ` αρκετή πια βεβαιότητα ότι, χωρίς πολλές φανφάρες, οι «τέσσερις Μεγάλοι» έριξαν, άτυπα, τις βάσεις για την αυριανή Ομοσπονδία της Ευρώπης. Ωστόσο, το σοβαρότερο άμεσο θέμα των συζητήσεων, στο προσεχές Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα `ναι, σε πρώτη φάση, η δημιουργία ενός κοινού κι ενιαίου Ευρωπαϊκού Τραπεζικού Συστήματος. Είκοσι χρόνια πλέον, μετά τη Συμφωνία του Μάαστριχτ, και τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, επιβεβαιώνεται ότι μια Νομισματική Ένωση, όπως η Ευρωζώνη, χρειάζεται απαραίτητα «δυο ακόμη πυλώνες»: μια Τραπεζική και μια Δημοσιονομική Ένωση. Η δημιουργία μιας κοινής κι ενιαίας Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ένωσης προηγείται της Δημοσιονομικής Ένωσης, εφόσον κι η ανάπτυξη, ως κύριος μοχλός εξόδου απ` την κρίση, δεν λειτουργεί χωρίς σταθερό 3
ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα κι αγορά ομολόγων. Αυτή η Τραπεζική Ένωση θα `ναι, συνεπώς, και το διακύβευμα στο προσεχές Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το οποίο είναι ζωτική ανάγκη να στείλει θετικά μηνύματα στις αγορές. Κι ένα ερώτημα, που μας απασχολεί αυτό τον καιρό είναι αυτό: «του κατά πόσον η Ελλάδα θα μπορέσει να παραμείνει εντός της Ευρώπης». Ο μεγαλύτερος κίνδυνος του «σκανδάλου χειραγώγησης των επιτοκίων», που συν τω χρόνω κι ύπουλα «καταβροχθίζει το Σίτυ του Λονδίνου», είναι να γίνει ο χειρισμός του και να εκτονωθεί με τους συνήθεις τρόπους, ώστε να μην αλλάξει τίποτε, ει δυνατόν. Αυτό ήταν το πρότυπο των περασμένων χρόνων, όταν «το βρετανικό κατεστημένο» άρχισε να παραπαίει, λόγω διαφόρων γεγονότων, από την καταστροφή του πολέμου στο Ιράκ, μέχρι το όνειδος των ευτελών δαπανών των βουλευτών, σε βάρος του κράτους και τις υποκλοπές τηλεφωνημάτων, που οργάνωσαν εφημερίδες (αν και στην περίπτωση του πολέμου στο Ιράκ, τα μόνα κεφάλια που έπεσαν, ήταν οι διευθυντές του BBC κι ένας δεκανέας του στρατού). Όσον αφορά τις τράπεζες, που κύρια προκάλεσαν τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση σε 80 χρόνια, διασώθηκαν κι επιδοτήθηκαν απ` το κράτος, με μόνη απώλεια, τη θυσία ενός ιδιόρρυθμου βαρώνου του Σίτυ, για να δείχνει την αψήφιστη βλάβη, που αυτές προκάλεσαν. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει ήδη αποτύχει, με τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος. Έχει αποδειχθεί διεφθαρμένο, ανίκανο, αρπακτικό κι οικονομικά καταστροφικό. Η αξίωση του Σίτυ να θεωρείται η αδιαμφισβήτητη μηχανή, για τις θέσεις εργασίας και τους φόρους της βρετανικής οικονομίας είναι μια ανοησία: τα φορολογικά έσοδα, που εισέπραττε το Βρετανικό Κράτος απ` τις τράπεζες, στα έτη της αλματώδους επέκτασής τους, ωχριούν μπροστά στο κόστος της διάσωσης των τραπεζών στη διετία 2008-2009 κι οι φόροι, που πλήρωναν οι τραπεζίτες, ήταν χαμηλότεροι απ` αυτούς της βιομηχανίας, ακόμη και στο πιο υψηλό τους σημείο. Το σκάνδαλο με το «μαγείρεμα των επιτοκίων», δίνει τώρα μια δεύτερη ευκαιρία, ώστε ν` αυξηθεί η πίεση για μια εκ θεμελίων αλλαγή. Είναι 4
δύσκολο να φανταστεί κανείς, ότι αυτό μπορεί να γίνει από μια πολιτική συμμαχία, που κυριαρχείται απ` τους Τόρις (Συντηρητικούς), οι οποίοι χρηματοδοτούνται απ` το Σίτυ, αλλά απ` την άλλη πλευρά και το Εργατικό Κόμμα πρέπει να ξεκόψει εντελώς, απ` το προ της κρίσης οικονομικό του μοντέλο. Ο «Πεφωτισμένος» Αθήνα 2 Σεπτέμβρη 2012 5