ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤIΝΙΟΥΣ Του Αριστείδη Τερζή, 17/12/2001 Άδικα θα ψάξει ο αναγνώστης για συμμετρία σε αυτό το άρθρο. Και αυτό διότι δεν υπάρχει συμμετρία στη σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνιων. Δύο έθνη, ένα ντόπιο (Παλαιστίνιοι) και ένα που έφθασε μαζικά μετά το κορυφαίο έγκλημα του Χίτλερ, ζητούσαν και τα δύο ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα και την προστασία ενός ανεξάρτητου κράτους. Το Ισραήλ ιδρύθηκε το 1948 και γρήγορα αναγνωρίστηκε διεθνώς ως ανεξάρτητο κράτος. Αυτό δεν ήταν αρκετό για τους Ισραηλινούς. Έπρεπε επίσης να αποτρέψουν την δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους και να εκδιώξουν από το νεοσύστατο Ισραήλ όσο το δυνατό περισσότερους Παλαιστίνιους. Τα πέτυχαν και τα δύο. Το δεύτερο, την εθνοκάθαρση, την πέτυχαν με εκδιώξεις και αποπομπές οι οποίες διευκολύνθηκαν από τη λυσσαλέα τρομοκρατία που εξαπέλυσαν εναντίον των Παλαιστινίων. Οι Παλαιστίνιοι, για περισσότερο από μισό αιώνα, αγωνίζονται ακόμη να πραγματοποιήσουν και αυτοί το όνειρό τους. Μετά το 1967 ο αγώνας τους συνεχίζεται κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες διότι με τον προληπτικό πόλεμο του Ισραήλ κατά της Αιγύπτου, το Ισραήλ κατέλαβε και τα εδάφη της Γάζας, Δυτικής Όχθης και Ανατολικής Ιερουσαλήμ (στο εξής τα Κατεχόμενα), στα οποία είχαν περιοριστεί οι Παλαιστίνιοι μετά το 1948. Έτσι από το 1967 οι Παλαιστίνιοι ζουν υπό καθεστώς Ισραηλινής στρατιωτικής κατοχής. Ο κατακτητής είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη της περιοχής (με πυρηνικό οπλοστάσιο), και μπορεί να χρησιμοποιεί στρατιωτική βία και οικονομικό στραγγαλισμό όποτε το επιθυμεί. Οι υποτελείς του, οι Παλαιστίνιοι, μόνοι, εγκαταλειμμένοι από τη Διεθνή Κοινότητα, ανυπεράσπιστοι, εκτεθειμένοι σε όλες τις θηριωδίες του κατακτητή, και πολλοί από αυτούς μόλις που επιβιώνουν στα άθλια στρατόπεδα προσφύγων. Η πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους εκφράστηκε με σαφήνεια λίγο μετά τον πόλεμο του 1967 από τον Ισραηλινό στρατηγό Μόσε Νταγιάν, ήρωα του πολέμου των έξι ημερών, και παραμένει η ίδια : «θα συνεχίσετε να ζείτε σαν σκυλιά και όποιος το επιθυμεί μπορεί να φύγει». Η ασυμμετρία στη σύγκρουση Ισραήλ Παλαιστίνιων γίνεται πιο ανάγλυφη όταν συνειδητοποιήσουμε ότι είναι σύγκρουση ΗΠΑ/Ισραήλ Παλαιστίνιων. Η πολιτική των ΗΠΑ, εμπνευστής
της οποίας ήταν ο γνωστός εγκληματίας Κίσινγκερ, παραμένει η ίδια από το 1971 : κωλυσιεργία στις διαπραγματεύσεις, στασιμότητα και χρήση βίας έως ότου οι Παλαιστίνιοι υπογράψουν τη συμφωνία που θα τους προτείνουμε ή θα εγκαταλείψουν τα Κατεχόμενα. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι διπλωματικά απομονωμένοι από το 1971. Η Ευρώπη, τα Αραβικά κράτη και ο ΟΗΕ έχουν κάνει αλλεπάλληλες προτάσεις για πολιτική λύση του «παλαιστινιακού» με την υποστήριξη σχεδόν όλου του πλανήτη. Οι προσπάθειες πάντα σκοντάφτουν στο βέτο και στην παντοδυναμία των ΗΠΑ. Αυτή είναι η «διαδικασία ειρήνης», έκφραση που εντελώς άκριτα χρησιμοποιούν και τα ελληνικά ΜΜΕ. Η στήριξη του Ισραήλ από τις ΗΠΑ είναι πρωτοφανής. Το Ισραήλ έχει λάβει οικονομική βοήθεια πάνω από 70 δις δολάρια (τα τελευταία χρόνια 2-3 δις ετησίως), ότι μοντέρνα σιδερικά πολέμου παράγουν οι ΗΠΑ (ένα μεγάλο φορτίο από ελικόπτερα Απάτσι εστάλη κατά τη διάρκεια του 2001) και η διπλωματική υποστήριξη στους Διεθνείς Οργανισμούς είναι πλήρης και αποτελεσματική (μέσα στο 2001 οι ΗΠΑ εχουν μπλοκάρει όλες τις προσπάθειες του ΟΗΕ να στείλει παρατηρητές στα Κετεχόμενα για να προστατέψουν τους Παλαιστίνιους απο το μένος των Ισραηλινών). Τον Δεκέμβριο του 87 μετά από 20 χρόνια ζωής κάτω από τη συστηματική βία του στρατού κατοχής ξεκινούν έναν αντιστασιακό αγώνα χωρίς χρήση βίας πέρα από τις πέτρες των παιδιών (ποιός μπορεί να ξεχάσει τις εικόνες των παιδιών να πετάνε πέτρες και οι Ισραηλινοί φαντάροι να απαντούν με αυτόματα όπλα), γνωστός ως Ιντιφάντα Ι, ο οποίος διαρκεί μέχρι το 1993. Γρήγορα έγινε φανερό ότι ήταν ένας ντόπιος ξεσηκωμός ο οποίος ούτε ξεκίνησε ούτε ελεγχόταν από τον Αραφάτ και την ηγεσία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), οι οποίοι από χρόνια ζούσαν στην εξορία μακριά από τα Κατεχόμενα και έδειξε ότι ο Αραφάτ δεν εκπροσωπούσε πια τον Παλαιστινιακό λαό. Έτσι δεν ήταν μεγάλη έκπληξη όταν ένας φοβισμένος και απομονωμένος Αραφάτ υπέγραψε στο όνομα του Παλαιστινιακού λαού την απαράδεκτη για τον λαό του συμφωνία του Όσλο το 1993. Είναι αρκετό να ρίξει κάποιος μια ματιά στον χάρτη για να συνειδητοποιήσει ότι οι όροι που προσφέρθηκαν στους Παλαιστίνιους είναι απαράδεκτοι. Η Δυτική Όχθη (ΔΟ) κόβεται σε τρία κομμάτια με ελεγχόμενη από το Ισραήλ επικοινωνία μεταξύ τους. Η επικοινωνία της ΔΟ με την Γάζα καθώς και με το κέντρο της Παλαιστινιακής ζωής, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, επίσης ελέγχεται πλήρως από το Ισραήλ. Η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Στο χάρτη δεν φαίνονται τα εκατοντάδες
χιλιόμετρα λεωφόρων ταχείας κυκλοφορίας που έχουν κατασκευάσει οι Ισραηλινοί, οι οποίοι ενώνουν μεταξύ τους, τους παράνομους Εβραϊκούς εποικισμούς, και στις οποίες δεν έχουν πρόσβαση οι Παλαιστίνιοι. Η πραγματική εικόνα είναι νησίδες Παλαιστίνιων σε ένα Ισραηλινό ωκεανό. Είναι η πολιτική των Μπαντουστάν που είχαν εφαρμόσει οι λευκοί ρατσιστές της Νότιας Αφρικής εναντίων της πλειοψηφίας του μαύρου πληθυσμού. Μετά τον 2 ο Παγκόσμιο Πόλεμο η Διεθνής Κοινότητα σε μια προσπάθεια να αποτρέψει στο μέλλον επανάληψη των ναζιστικών εγκλημάτων, υιοθέτησε το 1949 την Τέταρτη Συνθήκη της Γενεύης (ΤΣΓ) η οποία μεταξύ άλλων προστατεύει τους πολίτες που ζουν υπό καθεστώς κατοχής και απαγορεύει (αρθ. 49) την μεταφορά πληθυσμού στις κατεχόμενες περιοχές. Το άρθρο 49 συνεχίζει να παραβιάζεται από την Τουρκία στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο και από το Ισραήλ στα Κατεχόμενα. Οι ΗΠΑ ως «υψηλό συμβαλλόμενο μέλος» της ΤΣΓ έχει την υποχρέωση «να διασφαλίζει την τήρησή της». Πράττουν βέβαια ακριβώς το αντίθετο. Από το 1967 το Ισραήλ έχει παραβιάσει σχεδόν όλες τις προβλέψεις της ΤΣΓ. Οργανώσεις υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως η Διεθνής Αμνηστία, ο ΟΗΕ, η Human Rights Watch, η B tselem (η Ισραηλινή οργάνωση υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων), ακόμη και η κυβέρνηση των ΗΠΑ, έχουν εκδώσει εκατοντάδες εκθέσεις, αναφορές και πορίσματα που κατακρίνουν τις Ισραηλινές παραβιάσεις της ΤΣΓ. Μερικές από τις παραβιάσεις στις οποίες αναφέρονται είναι και οι εξής : συστηματική χρήση βασανιστηρίων σε πάνω από 50.000 Παλαιστίνιους φυλακισμένους, προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, κατασκευή πάνω από 150 Εβραϊκών εποικισμών και παράνομη μεταφορά άνω των 400.000 Ισραηλινών πολιτών στα Κατεχόμενα (οι μισοί περίπου μετά την Συμφωνία του Όσλο), επανειλημμένες ομαδικές τιμωρίες και κακοποιήσεις, αποκλεισμός για πολλές μέρες και εβδομάδες χωριών, πόλεων ακόμη και ολόκληρης της περιοχής των Κατεχόμενων με σκοπό τον οικονομικό στραγγαλισμό, κατεδάφιση/καταστροφή περισσότερων των 8.000 κατοικιών, ξεριζωμό δεκάδων χιλιάδων δέντρων, λεηλασία των φυσικών πόρων των Παλαιστίνιων όπως το νερό, τα λατομεία, τα δέντρα και τα χωράφια τους. Οι Παλαιστίνιοι χωρίς νερό να πιουν, χωρίς χωράφια να καλλιεργήσουν μπορούν να απολαμβάνουν το θέαμα των ολοκαίνουργιων κατοικιών με τους κήπους, το γρασίδι και τις πισίνες τους που κατασκευάζουν οι Ισραηλινοί έποικοι με την οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ σε εδάφη που έκλεψαν από τους Παλαιστίνιους.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες διαβίωσης οι Παλαιστίνιοι ξεκινούν την Ιντιφάντα ΙΙ που όπως και η Ι είναι λαϊκός αγώνας και δεν ελέγχεται από την ομάδα του Αραφάτ. Η Al-Aqsa Ιντιφάντα, όπως επίσης είναι γνωστή η ΙΙ, ξεκίνησε στις 29/9/2000, μουσουλμανική ημέρα προσευχών, όταν ο Πρωθυπουργός Μπαράκ έστειλε μαζικές και προκλητικές αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή του Al-Aqsa στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Όπως θα μπορούσε να προβλέψει κανείς, καθώς οι χιλιάδες Παλαιστίνιοι προσκυνητές έβγαιναν από το τέμενος δημιουργήθηκαν συγκρούσεις που οδήγησαν σε αρκετούς Παλαιστίνιους νεκρούς και 200 τραυματίες. Αυτό που ακολούθησε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα είναι ο αφανισμός της Παλαιστινιακής κοινωνίας η οποία για άλλη μια φορά έχει εγκαταλειφθεί από τη Διεθνή Κοινότητα. Απέναντι στους Παλαιστίνιους που δεν διαθέτουν αεροπλάνα, ελικόπτερα, τανκς και ένα από τα κύρια «όπλα» τους είναι οι πέτρες και οι σφεντόνες, είναι ο Ισραηλινός στρατός ο οποίος σχεδόν καθημερινά κάνει χρήση των F-16, Απάτσι ελικοπτέρων και τανκς όλα προμηθευμένα από τις ΗΠΑ. Ένα μήνα μετά ο Πρωθυπουργός Μπαράκ δήλωνε στην εφημερίδα Jerusalem Post (30/10/2000) ότι αν οι νεκροί Παλαιστίνιοι σήμερα δεν ήταν 140 αλλά 400 ή 1000 αυτό θα έβλαπτε την εικόνα του Ισραήλ. Όμως, ήδη μέσα σε ένα μήνα οι Παλαιστίνιοι τραυματίες ξεπερνούσαν τις 5.000. Σήμερα οι νεκροί Παλαιστίνιοι είναι 900 αλλά οι τραυματίες ανέρχονται στους 17.000 (σε ολόκληρη την Ιντιφάντα Ι που διήρκησε 6 χρόνια οι Παλαιστίνιοι τραυματίες ήταν 18.000), η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι άμαχος πληθυσμός. Ο Ισραηλινός τύπος μας ενημερώνει ότι η εντολή προς τον Ισραηλινό στρατό είναι, σακατέψτε τους αλλά μην σκοτώνετe πολλούς. Αυτή η πολιτική των Ισραηλινών έχει την σατανική λογική της. Πολλοί νεκροί θα ξεσήκωναν την Διεθνή Κοινότητα. Οι χιλιάδες τραυματίες όμως «δεν μετράνε» στην στατιστική της τραγωδίας. Κανένας δεν δίνει σημασία στη μοίρα τους. Ποιός θα τους περιθάλψει, σε ποιά κατακλεισμένα από τραυματίες και χωρίς φάρμακα νοσοκομεία, πόσοι θα πεθάνουν τον αργό θάνατο από τα τραύματά τους, πόσοι θα μείνουν τυφλοί, ακρωτηριασμένοι, σακάτηδες για όλη τους τη ζωή, πόσοι και πώς θα καταφέρουν να επιβιώσουν σε μια κοινωνία που λιμοκτονεί. Κάτω από την Ισραηλινή πολιτική των αποκλεισμών η οικονομία των Παλαιστίνιων έχει στραγγαλιστεί. Ο ΟΗΕ μας ενημερώνει ότι μόνο στους 4 μήνες 10/2000 1/2001 οι Παλαιστίνιοι εργάτες έχασαν 240 εκ. δολάρια εισόδημα εξαιτίας των αποκλεισμών. Το 45% των Παλαιστίνιων ζουν στο επίπεδο της απόλυτης φτώχιας. Με τους αποκλεισμούς κλείνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια διότι τα παιδιά δεν μπορούν
να φτάσουν σε αυτά. Η πρόσβαση στα νοσοκομεία τους είναι τόσο δύσκολη (εξαιτίας των εκατοντάδων ελέγχων και μπλόκων στα οποία καθημερινά ταπεινώνουν και εξευτελίζουν τους Παλαιστίνιους που θέλουν απλά να πάνε στη δουλειά τους ή να συναντήσουν ένα φίλο τους ή να δουν ένα συγγενή τους) που οι τραυματίες πεθαίνουν στο δρόμο. Ο Ισραηλινός στρατός κατοχής με την βαρβαρότητά του έχει διδάξει στους Παλαιστίνιους (όπως η «πολιτισμένη Δύση» γενικότερα έχει διδάξει τα τελευταία 500 χρόνια στους έγχρωμους κατοίκους του πλανήτη) ότι η ζωή τους δεν έχει καμιά αξία. Όταν ο κόσμος και ιδιαίτερα τα παιδιά πιστέψει ότι η ζωή τους δεν έχει καμιά αξία, θεριεύει μέσα τους το ένστικτο να δώσουν τουλάχιστον στο θάνατό τους κάποιο νόημα. Και βέβαια όταν θα καταστρέψεις έναν λαϊκό αγώνα για ελευθερία και ανεξαρτησία τη θέση του παίρνει κάτι άλλο, συνήθως ο θρησκευτικός φανατισμός. Στο Νότιο Λίβανο, υπό Ισραηλινή επίσης κατοχή επί 18 χρόνια αναπτύχθηκε η ισλαμική οργάνωση Χεζμπολάχ, στα Κατεχόμενα η Χαμάς. Μάλιστα ο Νόαμ Τσόμσκι μας πληροφορεί ότι «στα πρώτα στάδια το Ισραήλ στήριζε την Χαμάς. Τις πρώτες μέρες της Ιντιφάντα Ι, το Ισραήλ έφερνε φανατικούς Ισλαμιστές στα Παλαιστινιακά Πανεπιστήμια της Δυτικής Όχθης για να διαλύουν τις διαδηλώσεις. Στήριξε την Χαμάς ως εναλλακτική επιλογή απέναντι στην ΟΑΠ η οποία τότε ήταν ο μεγάλος εχθρός». Σήμερα οι περισσότερες τρομοκρατικές επιθέσεις αυτοκτονίας μέσα στο Ισραήλ γίνονται από τις οργανώσεις Τζιχάντ και Χαμάς. Πρόσφατα το ζήσαμε αυτό το φαινόμενο με τον Μπιν Λάντεν και την Αλκάιντα τους οποίους κατασκεύασε η CIA και αυτοί έκοψαν το χέρι που τους πλήρωσε. Ο Υπουργός του Ισραήλ Ρεχαβάν Ζεεβί, πριν δολοφονηθεί από τους Ισλαμιστές τον περασμένο Οκτώβριο δήλωνε στον Ρόμπερτ Ι. Φρήντμαν σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις : «πιστεύω ότι δεν υπάρχει χώρος για δύο έθνη στο κράτος μας. Οι Παλαιστίνιοι είναι σαν τις ψείρες και πρέπει να τους πετάξεις από πάνω σου όπως πετάς τις ψείρες». Για όσους θέλουν να βοηθήσουν τους Παλαιστίνιους η γενναία καθηγήτρια γλωσσολογίας στο πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, Τάνια Ράινχαρτ, μας παροτρύνει: «δημιουργήστε επαφές και βοηθήστε τις παλαιστινιακές οργανώσεις... μποϊκοτάρετε το Ισραήλ... απλά μην αγοράζετε οτιδήποτε γράφει Made in Israel».