Για παραπομπή : Σταματόπουλος Δημήτριος,, 2003, Περίληψη : Μητροπολίτης Καισαρείας από το 1878 έως το θάνατό του στα 1902. Άλλα Ονόματα Πρόδρομος Αναστασιάδης, Ιωάννης Αναστασιάδης Τόπος και Χρόνος Γέννησης 3 Μαΐου 1834, Ιντζέσου (İncesu) Τόπος και Χρόνος Θανάτου 1902, Καισάρεια Κύρια Ιδιότητα μητροπολίτης Καισαρείας 1. Γέννηση Οικογένεια Εκπαίδευση Ο Ιωάννης Αναστασιάδης γεννήθηκε στις 3 Μαΐου του 1834 στο Ιντζέσου (İncesu), κωμόπολη της επαρχίας Καισάρειας της Kαππαδοκίας. Το κοσμικό του όνομα ήταν Πρόδρομος, ενώ των γονέων του Αναστάσιος και Αικατερίνη. Ο πατέρας του είχε αναχωρήσει για την Κωνσταντινούπολη, όπου ασκούσε το επάγγελμα του παντοπώλη. Πέθανε όμως δύο χρόνια μετά τη γέννηση του Προδρόμου, τον οποίο δεν είχε δει ποτέ, αφού έφυγε από το Ιντζέσου πριν αυτός γεννηθεί. Ο Πρόδρομος από την ηλικία των επτά ετών παρακολούθησε μαθήματα στο σχολείο («παιδαγωγείο»), το οποίο βρισκόταν στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου (δεύτερη εκκλησία της γενέθλιας κωμόπολής του). Εκεί διδάχθηκε για τα επόμενα τρία χρόνια ανάγνωση και γραφή (τη «Φυλλάδα», αλφαβητάριο της εποχής εκείνης), την Οκτώηχο και το Ψαλτήρι, με δάσκαλο το διάκονο της εκκλησίας Παρθένιο. Συνέχισε τη στοιχειώδη εκπαίδευσή του στο άλλο σχολείο της κοινότητας (ανώτερο από το «παιδαγωγείο»), το οποίο βρισκόταν δίπλα στην κύρια εκκλησία της κωμόπολης, αφιερωμένη στον άγιο Ευστάθιο. Εκεί είχε δάσκαλό του τον Αναστάσιο Γρηγοριάδη. Άλλα δύο χρόνια διδάχθηκε μαθήματα στην πρώτη αστική ελληνική σχολή που λειτούργησε, επίσης, στην ενορία του Αγίου Δημητρίου και με δάσκαλο τον ιερομόναχο Γερμανό, τελειόφοιτο της αντίστοιχης σχολής της Καισάρειας. Ήδη πάντως από την ηλικία των δέκα ετών ο Πρόδρομος είχε χειροτονηθεί αναγνώστης από τον τότε μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο Β. Το 1851 μετέβη στην Κωνσταντινούπολη για να παρακολουθήσει μαθήματα στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Επειδή όμως δεν υπήρχαν άλλες κενές θέσεις στη Θεολογική Σχολή για υποτρόφους σταλμένους από το μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο Β, αναγκάστηκε να παρακολουθήσει την πρώτη από τις πέντε τάξεις της Μεγάλης του Γένους Σχολής. Το επόμενο έτος όμως εισήχθηκε στη Θεολογική Σχολή, από την οποία αποφοίτησε έπειτα από έξι έτη. 2. Δράση Σχέσεις Ιδεολογία Το 1858, την ημέρα των Χριστουγέννων, χειροτονήθηκε διάκονος από τον τότε σχολάρχη της Θεολογικής Σχολής μητροπολίτη Σταυρουπόλεως Κωνσταντίνο Τυπάλδο, μετονομαζόμενος ταυτόχρονα σε Ιωάννη. Αμέσως μετά την απόκτηση του διπλώματός του με το βαθμό «άριστα» από τη Θεολογική Σχολή, έκανε ένα ταξίδι 40 ημερών στο Άγιο Όρος κατά το οποίο επισκέφθηκε όλες τις μονές. Αφού μεσολάβησε ένα σύντομο ταξίδι στην Ιερουσαλήμ μαζί με τη μητέρα του το Πάσχα του 1860, ο Ιωάννης επέστρεψε στην πατρίδα του Ιντζέσου. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους ο μητροπολίτης Καισαρείας Παΐσιος Β τον προσκάλεσε και τον διόρισε διευθυντή της Ιερατικής Σχολής, που είχε συσταθεί τότε στη σταυροπηγιακή μονή του Τιμίου Προδρόμου. Εκεί δίδαξε για δύο μόνο έτη. Δημιουργήθηκε στις 12/7/2017 Σελίδα 1/5
Για παραπομπή : Σταματόπουλος Δημήτριος,, 2003, Θεωρώντας όμως ανεπαρκή τη μέχρι τότε αποκτημένη μόρφωσή του, μετέβη στην Αθήνα και εγγράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρακολούθησε εκεί μαθήματα για δύο έτη (μαζί με κάποια μαθήματα από τη Θεολογική Σχολή) και αφού τελειοποίησε τις γνώσεις του στη γαλλική γλώσσα, με τη βοήθεια του τότε πατριάρχη Iωακείμ B (α πατριαρχία 1860-1863) μετέβη στο Στρασβούργο της Γαλλίας και κατόπιν στη Χαϊδελβέργη και το Γκέτιγκεν της Γερμανίας, όπου τελειοποίησε τις γνώσεις του στην εκκλησιαστική ιστορία. Το Σεπτέμβριο του 1867 επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη και διορίστηκε καθηγητής στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, στη θέση του Φιλοθέου Βρυεννίου (του μετέπειτα μητροπολίτη Νικομηδείας), ο οποίος είχε μεταπηδήσει στη θέση του διευθυντή της Μεγάλης του Γένους Σχολής. Εκεί δίδαξε οκτώ χρόνια στην έδρα της εκκλησιαστικής ιστορίας. Κατά το πέμπτο έτος της παραμονής του (1871) χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον τότε σχολάρχη μητροπολίτη Αγχιάλου (και μετέπειτα Σμύρνης) Βασίλειο και το ίδιο έτος έγινε αρχιμανδρίτης από τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Άνθιμο ΣΤ (γ πατριαρχία, 1871-1873). Το 1872, με την όξυνση του βουλγαρικού ζητήματος και τη σύγκληση της τοπικής συνόδου, η οποία αποκήρυξε τον εθνοφυλετισμό και επιβεβαίωσε το σχίσμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τη βουλγαρική εξαρχία, ο Ιωάννης Αναστασιάδης, όπως και ο Ηλίας Τανταλίδης, καθηγητής επίσης της Θεολογικής Σχολής, κατηγορήθηκαν ότι στην αντιπαράθεση έπαιρναν το μέρος της βουλγαρικής πλευράς (παρόμοιες κατηγορίες είχαν διατυπωθεί τότε και για το σχολάρχη μητροπολίτη Αγχιάλου). Ο Αναστασιάδης πάντως και ο Τανταλίδης με σχετική επιστολή τους προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Άνθιμο ΣΤ αποποιήθηκαν τις κατηγορίες αυτές. Ο Αναστασιάδης επίσης το 1875 αναμείχθηκε ενεργά στις διεργασίες προσέγγισης του κινήματος των παλαιοκαθολικών 1 με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στις 9 Οκτωβρίου 1875 έγινε διευθυντής της Μεγάλης του Γένους Σχολής, όπου και παρέμεινε για τα επόμενα τρία χρόνια, μέχρι την ανάδειξή του σε μητροπολίτη Καισαρείας. Το Μάιο λοιπόν του 1878 ο Ιωάννης Αναστασιάδης εξελέγη από την Ιερά Σύνοδο μητροπολίτης Καισαρείας. Συνέχισε πάντως να ασκεί τα καθήκοντα του διευθυντή της σχολής μέχρι το τέλος του σχολικού έτους. Πριν αναχωρήσει για την Καισάρεια, και μετά την προτροπή των προκρίτων Καππαδόκων της Κωνσταντινούπολης, ανασύστησε σε γενική συνέλευση της κοινότητάς τους την Καππαδοκική Αδελφότητα, η οποία είχε ιδρυθεί από τον προκάτοχό του στη μητρόπολη Καισαρείας Ευστάθιο Κλεόβουλο (1871-1875), εμφάνιζε όμως συμπτώματα διάλυσης. Έφθασε στην Καισάρεια στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1878. Το κύριο ενδιαφέρον του στράφηκε γύρω από το έργο της διάδοσης των ελληνικών γραμμάτων. Το 1880 ο Ιωάννης επιχείρησε τη σύσταση κεντρικής επαρχιακής σχολής, συνεπικουρούμενος από το προεδρείο της Καππαδοκικής Αδελφότητας και τους προκρίτους της επαρχίας. Από εράνους που διεξήχθησαν μεταξύ των κατοίκων έγινε δυνατό να συγκεντρωθεί ένα μικρό αποθεματικό κεφάλαιο, το οποίο τοκιζόταν με σταθερούς αλλά αργούς ρυθμούς. Για το λόγο αυτό επιλέχθηκε από το μητροπολίτη και τους προκρίτους να ιδρυθεί καταρχήν μικρή δημοτική σχολή στη μονή του Τιμίου Προδρόμου, ούτως ώστε να καλυφθούν οι εκπαιδευτικές ανάγκες των φτωχών και απόρων παιδιών της επαρχίας. Η παράλληλη όμως δραστηριοποίηση της Καππαδοκικής Αδελφότητας στην Κωνσταντινούπολη και το προσωπικό ενδιαφέρον του τότε Οικουμενικού Πατριάρχη Ιωακείμ Γ (α πατριαρχία 1878-1883) κατέστησαν δυνατό η ετήσια δωρεά 5.000 γαλλικών φράγκων του πλούσιου ομογενή από τη Μασσαλία Θεοδώρου Εμμανουήλ Ροδοκανάκη για την ενίσχυση των εκπαιδευτικών καταστημάτων να κατευθυνθεί εξολοκλήρου στο στόχο της ίδρυσης ιερατικής σχολής στη μονή του Τιμίου Προδρόμου. Η σχολή τελικά ιδρύθηκε το 1882 με την ονομασία «Ροδοκανάκειος Ιερατική Σχολή», προς τιμήν του μεγάλου ευεργέτη της. Η προσφορά των 5.000 φράγκων από το Ροδοκανάκη δινόταν τακτικά στη σχολή και για τα επόμενα επτά χρόνια, όταν σταμάτησε λόγω εσωτερικών ταραχών που διέκοψαν την ομαλή πορεία των μαθημάτων. Η σχολή πάντως συνέχισε να ενισχύεται οικονομικά από τακτικούς εράνους που διεξάγονταν σε πόλεις όπως η Αμισός, η Μπάφρα, το Αλατσάμ, τα Άδανα, η Ταρσός, η Μερσίνη, η Σμύρνη, το Ικόνιο (τα έτη 1884 και 1885), η Κωνσταντινούπολη (το 1887) και φυσικά όλες οι κοινότητες της επαρχίας Καισάρειας (σε ετήσια βάση). Η Ιερατική Σχολή το 1895 διέθετε επτά τάξεις, από τις οποίες οι τρεις πρώτες λειτουργούσαν ως ελληνικό (δημοτικό) σχολείο και οι υπόλοιπες τέσσερις ως γυμνάσιο (ως τέτοιο μάλιστα αναγνωρίστηκε και από το Πανεπιστήμιο Αθηνών). Το 1885 με πρωτοβουλία και πάλι του μητροπολίτη Ιωάννη και των εύπορων προκρίτων της επαρχίας ιδρύθηκε επαρχιακό Δημιουργήθηκε στις 12/7/2017 Σελίδα 2/5
Για παραπομπή : Σταματόπουλος Δημήτριος,, 2003, ανώτερο Κεντρικό Παρθεναγωγείο. Το κτήριο χτίστηκε απέναντι από τη μονή του Τιμίου Προδρόμου, σε κτήμα που ήταν ιδιοκτησία της μονής. O μητροπολίτης Ιωάννης όμως έκρινε απαραίτητη και την ίδρυση ορφανοτροφείου για την περίθαλψη των ορφανών και άπορων παιδιών της επαρχίας του. Έτσι στις 2 Αυγούστου 1891 έγιναν τα εγκαίνια του Καππαδοκικού Ορφανοτροφείου Αρρένων. Η ίδρυση του Παρθεναγωγείου στηρίχθηκε στην ετήσια δωρεά ανώνυμου Καππαδόκη, ύψους 100 οθωμανικών λιρών. Το παράδειγμά του μιμήθηκαν πολλοί συντοπίτες του, με αποτέλεσμα να καταστεί δυνατό κατά το επόμενο έτος (και με συμπληρωματική δωρεά του ίδιου ανώνυμου Καππαδόκη ύψους 150 λιρών) να ανεγερθεί και ορφανοτροφείο θηλέων δίπλα στο Κεντρικό Παρθεναγωγείο, σε κτήμα που επίσης ανήκε στην ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου. Το 1895 το Καππαδοκικό Ορφανοτροφείο (αρρένων και θηλέων πλέον) ενισχύθηκε με μία δωρεά ύψους 800 οθωμανικών λιρών του ζεύγους Συμεωνάκη Σινιόσογλου. Ο Σινιόσογλου καταγόταν από την Καππαδοκία, διαβιούσε όμως στην Κωνσταντινούπολη, ασχολούμενος με προμήθειες του υπουργείου των Στρατιωτικών. Το 1886 ο μητροπολίτης Ιωάννης κλήθηκε στην πρωτεύουσα ως μέλος της Ιεράς Συνόδου. Εκεί παρέμεινε για ένα έτος περίπου, στη διάρκεια όμως του οποίου, επειδή μεσολάβησε η παραίτηση του τότε Οικουμενικού Πατριάρχη Ιωακείμ Δ, εξελέγη στη θέση του τοποτηρητή του οικουμενικού θρόνου κατά το διάστημα που αυτός παρέμενε κενός. Ο Ιωάννης την περίοδο αυτή εργάστηκε για την ανάδειξη εκ νέου του Ιωακείμ Γ στη θέση του Πατριάρχη, χωρίς όμως επιτυχία, καθώς τελικά εξελέγη ο Διονύσιος Ε (1887-1891). Την ίδια φιλική στάση απέναντι στον Ιωακείμ Γ επέδειξε και στην αλλαξοπατριαρχία του 1894 (μολονότι υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες να εκλεγεί ο ίδιος στον πατριαρχικό θρόνο), χωρίς όμως και πάλι αποτέλεσμα. Ως γνωστό, ο Ιωακείμ Γ κατάφερε να επανεκλεγεί στην αλλαξοπατριαρχία του 1901. 3. Θάνατος Ο Ιωάννης ποίμανε τη μητρόπολη Καισαρείας μέχρι το έτος 1902, οπότε και πέθανε. Αντικαταστάτης του στη μητρόπολη υπήρξε ο Γερβάσιος Ωρολογάς. 4. Εκτιμήσεις Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος γράφει για τις συνέπειες που θα είχε η εκλογή του Ιωάννη Καισαρείας στην αλλαξοπατριαρχία του 1894, όσον αφορά το μεγάλο θέμα της αντιπαράθεσης ιωακειμικών και αντιιωακειμικών (υποστηρικτών δηλαδή και αντιπάλων του πατριάρχη Ιωακείμ Γ ): «Οι παρακολουθούντες εκ του σύνεγγυς τα εκκλησιαστικά ημών πράγματα φρονούσιν ότι η ανάδειξις του Καισαρείας εις πατριάρχην ήθελεν άρη εκ του έθνους την ήδη παρατηρουμένην εθνοκτόνον διαίρεσιν [ ] Εντεύθεν ευνόητον καθίσταται πόθεν ενεργήθη η απάλειψις εκ του καταλόγου του ονόματος του άλλως νομοταγεστάτου και σώφρονος μητροπολίτου Καισαρείας Ιωάννου». 2 1. Οι παλαιοκαθολικοί της Γερμανίας και της Ελβετίας, οι οποίοι ανέρχονταν τότε σε 200.000 περίπου, αποσπάστηκαν από την Καθολική Εκκλησία το 1869 και αποτέλεσαν διακριτή θρησκευτική κοινότητα από το Βατικανό και σε δογματικό επίπεδο. Tο 1869 συγκροτήθηκε στο Bατικανό η περίφημη Σύνοδος που ανακήρυξε ως δόγμα της Καθολικής Εκκλησίας το «αλάθητο» του Πάπα και προκάλεσε πολλές αντιδράσεις κυρίως στους καθολικούς των γερμανικών χωρών. Aποτέλεσμα αυτών των αντιδράσεων ήταν η ίδρυση της Eκκλησίας των Παλαιοκαθολικών το 1873, η οποία επέμεινε στην υπεράσπιση των «παλαιών» δογμάτων της Καθολικής Εκκλησίας, ενώ κατά τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής της αναζήτησε σημεία επαφής με την Oρθόδοξη Aνατολική Eκκλησία. 2. Παπαδόπουλος, Γ.Ι., Η Σύγχρονος Ιεραρχία (Αθήναι 1895), σελ. 442, υποσ. 128. Βιβλιογραφία : Λεβίδης Α., Ιστορικόν Δοκίμιον διηρημένον εις τόμους τέσσερας και περιέχον την Θρησκευτικήν και Δημιουργήθηκε στις 12/7/2017 Σελίδα 3/5
Για παραπομπή : Σταματόπουλος Δημήτριος,, 2003, πολιτικήν Ιστορίαν, την Χωρογραφίαν και Αρχαιολογίαν της Καππαδοκίας. Α' Εκκλησιαστική Ιστορία, Αθήναι 1885 Ιωαννίδης Ι., Καισάρεια Μητροπολιτλερί βε μααλουματή μουτενεββιά, Κωνσταντινούπολη 1896, ελληνική μετάφραση του Χρ. Τουργούτη, δακτυλόγραφη, κατατεθειμένη στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών. Παπαδόπουλος Γ., Η Σύγχρονος Ιεραρχία της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, 1, Αθήναι 1895 Τσακόπουλος Αιμιλιανός, "Επισκοπικοί Κατάλογοι κατά τους Κώδικας των Υπομνημάτων του Αρχειοφυλακίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου", Ορθοδοξία, 31-33, 1956-1958, 419-452, 77-92, 171-186, 317-332, 461-484, 12-35, 281-304 Janin R., "Césarée", Dictionnaire d Histoire et de Géographie Ecclésiastiques, 12, Paris 1953, 199-203 Λεβίδης Α., Αι εν μονολίθοις μοναί της Καππαδοκίας και Λυκαονίας, Τυπογραφείο Αλέξανδρου Νομισματίδου, Κωνσταντινούπολις 1899 Καντώνης Α., "Ιωάννης ο Aναστασιάδης, μητροπολίτης Kαισαρείας", Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, 7, 1965, 49 Δυοβουνιώτης Κ., "Παλαιοκαθολικός", Mεγάλη Eλληνική Eγκυκλοπαίδεια, 19, 414 Σταματόπουλος Δ., Οθωμανικές μεταρρυθμίσεις και Οικουμενικό Πατριαρχείο, αδημοσίευτη διδακτορική διατριβή Θεσσαλονίκη 1998 Γλωσσάριo : Βουλγαρικό ζήτημα, το Ο αγώνας των Βουλγάρων για εκκλησιαστική αυτονομία. Οι Βούλγαροι διεκδικούσαν, ήδη από την πέμπτη δεκαετία του 19ου αιώνα, τη σύσταση αυτόνομης εκκλησίας (εξαρχία), που θα διατηρούσε μόνο τυπικούς δεσμούς με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η κίνηση των Βουλγάρων, που είχε κατά καιρούς την υποστήριξη της Ρωσίας, υπονόμευε, όπως είναι φυσικό, τη θέση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και γι αυτό συνάντησε την έντονη αντίδρασή του. Έπειτα από μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις και αφού οι προσπάθειες συμβιβασμού απέτυχαν, η Πύλη εξέδωσε το 1870 φιρμάνι με το οποίο αναγνώριζε την ύπαρξη βουλγαρικής εξαρχίας, παρότι το Πατριαρχείο στην τοπική σύνοδο του 1870 την αποκήρυξε ως αιρετική (εθνοφυλετισμός). Όπως είναι εύλογο, ο αγώνας των Βουλγάρων για εκκλησιαστική χειραφέτηση δεν είχε κατ ουσίαν θρησκευτικό χαρακτήρα, αλλά συνδεόταν με την ανάδυση του βουλγαρικού εθνικισμού, ενώ είχε και σαφείς πολιτικές συνδηλώσεις (βουλγαρική πολιτική ανεξαρτησία). εθνοφυλετισμός, ο Κατά το 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα, η διαμόρφωση των εθνικισμών και η ανάδειξη των εθνικών ανταγωνισμών στα Βαλκάνια λειτούργησαν διασπαστικά στην οικουμενική ιδεολογία του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Το βασικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν η δημιουργία εθνικοποιημένων εκκλησιών (με πρώτη την Ελλαδική το 1833) και η συνήθως μονομερής ανακήρυξη της ανεξαρτησίας τους από την Κωνσταντινούπολη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το βουλγαρικό σχίσμα του 1870, που οδήγησε στη μείζονα ορθόδοξη σύνοδο του 1872, η οποία καταδίκαζε το διαχωρισμό του ποιμνίου στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας με βάση «εθνοφυλετικά», δηλαδή εθνικά κριτήρια. Η καταδίκη του εθνοφυλετισμού-εθνικισμού αποτελούσε έκφραση της αντίστασης του Οικουμενικού Πατριαρχείου απέναντι στις αναδυόμενες εθνικές ιδεολογίες, οι οποίες πρόβαλλαν μια εναλλακτική ταυτότητα πέρα από αυτή του ορθόδοξου χριστιανού, με στόχο να μονοπωλήσουν την αφοσίωση των πρώην οθωμανών υπηκόων. εξαρχία, η Περιφέρεια η οποία από εκκλησιαστική πλευρά δεν υπάγεται στην κοντινότερη μητρόπολη αλλά διοικείται είτε απευθείας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο (οπότε οι εκκλησιαστικές της πρόσοδοι εκχωρούνται σε κάποιον αξιωματούχο του Πατριαρχείου) είτε από κάποια σταυροπηγιακή μονή. τοποτηρητής, ο Εκπρόσωπος μητροπολίτη ή επισκόπου σε συνόδους ή σε αποστολές για εκκλησιαστικά ζητήματα. Τοποτηρητές μπορούσαν να είναι επίσκοποι ή και κατώτεροι κληρικοί. Σε περίπτωση χηρείας πατριαρχικού ή αρχιεπισκοπικού θρόνου, ο τοποτηρητής εκλέγεται από τη σύνοδο των μητροπολιτών ή ορίζεται τοποτηρητής ο αρχαιότερος επίσκοπος. Όταν χηρεύει επισκοπικός ή μητροπολιτικός θρόνος, τοποτηρητής ορίζεται συνήθως ο πρωτοσύγκελος της συγκεκριμένης εκκλησιαστικής επαρχίας, ή σπανιότερα κάποιος άλλος ιερωμένος. Δημιουργήθηκε στις 12/7/2017 Σελίδα 4/5
Για παραπομπή : Σταματόπουλος Δημήτριος,, 2003, Χρονολόγιο 1834: Γέννηση του Ιωάννη Αναστασιάδη στο Ιντζέσου, κωμόπολη της επαρχίας Καισάρειας της Kαππαδοκίας 1851: Μετάβαση στην Κωνσταντινούπολη 1858: Την ημέρα των Χριστουγέννων χειροτονείται διάκονος από τον τότε σχολάρχη της Θεολογικής Σχολής μητροπολίτη Σταυρουπόλεως Κωνσταντίνο Τυπάλδο, μετονομαζόμενος ταυτόχρονα σε Ιωάννη 1860-1862: Διευθυντής της Ιερατικής Σχολής της μονής του Τιμίου Προδρόμου 1867-1875: Καθηγητής στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης 1875-1878: Διευθυντής της Μεγάλης του Γένους Σχολής 1878-1902: Μητροπολίτης Καισαρείας 1902: Θάνατος του Καισαρείας Ιωάννη Δημιουργήθηκε στις 12/7/2017 Σελίδα 5/5