Η αποχή είναι πολιτική πράξη......είναι άκυρες οι εκλογές όπου δεν υπήρχε συµµετοχή άνω του 50+1%. Η νοµική επιστήµη είναι µια επιστήµη της λογικής, η οποία µοιάζει σε µεγάλο βαθµό µε τα µαθηµατικά. Γιατί µοιάζει; Γιατί µε "πράξεις" µπορεί να παράγει "αποτελέσµατα". Στα µαθηµατικά το 3, για παράδειγµα, είναι ένα αποτέλεσµα, το οποίο παράγεται µε πολλούς τρόπους και όχι µόνον µε έναν. 3=2+1, αλλά και 4-1 και 9/3, αλλά και 3*1 κλπ.. Άπειροι διαφορετικοί συνδυασµοί αριθµών και πράξεων µπορούν να παράγουν ένα κοινό αποτέλεσµα. Το ανάλογο µπορεί να γίνει και στην επιστήµη της νοµικής µε τους νόµους στη θέση των αριθµών. Στο Σύνταγµα, για παράδειγµα, υπάρχει το άρθρο 14, το οποίο διασφαλίζει το δικαίωµα του ανθρώπου στην έκφραση. Άρθρο 14.1. Καθένας µπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασµούς του, τηρώντας τους νόµους του Κράτους. Το Σύνταγµα διασφαλίζει αυτό το δικαίωµα µε ένα άρθρο του. Το διασφαλίζει απόλυτα. Από εκεί και πέρα υπάρχει το "εννοείται", το οποίο προκύπτει από τα "µαθηµατικά" της νοµικής επιστήµης. Τι σηµαίνει αυτό; Ότι απαγορεύεται να χτυπάς κάποιον µε τον οποίον διαφωνείς. Απαγορεύεται να τον φτύνεις. Απαγορεύεται να τον φυλακίζεις. Απαγορεύεται να τον σκοτώνεις. Αν κάνεις οτιδήποτε από όλα αυτά, παραβιάζεις το Σύνταγµα. "Γράφει" πουθενά το Σύνταγµα "Απαγορεύεται να φτύνεις κάποιον µε τον οποίο διαφωνείς"; "Απαγορεύεται να τον χτυπάς ή να τον κλωτσάς"; Όχι βέβαια. Εννοείται. Εννοείται, γιατί αυτό το "αποτέλεσµα" έχει "παραχθεί" από την έννοια της προστασίας του " ικαιώµατος στην έκφραση". Το Σύνταγµα προστατεύει το " ικαίωµα" και από εκεί και πέρα οτιδήποτε πιθανό ή απίθανο, γνωστό ή άγνωστο, προβλέψιµο ή απρόβλεπτο απειλεί αυτό το " ικαίωµα", καθίσταται αντισυνταγµατικό και άρα παράνοµο. Το Σύνταγµα έχει κάνει την "πράξη" και αφού έχει βρει το σωστό για το ίδιο "αποτέλεσµα", το προστατεύει, άσχετα µε την "κατεύθυνση" που κάποιος το πλησιάζει και το απειλεί. εν "τσιµπάς" αυτόν που διαφωνείς, ψάχνοντας να βρεις τι λένε και αν λένε κάτι οι νόµοι για το "τσίµπηµα". Απαγορεύεται να κάνεις οτιδήποτε απειλεί τη διασφαλισµένη "πράξη" του Συντάγµατος. Τι σχέση έχει αυτό το οποίο λέµε µε την έννοια της ΑΠΟΧΗΣ; Έχει και πολύ µεγάλη µάλιστα. Πολλοί αµφισβητούν την πολιτική "αξία" της πράξης της ΑΠΟΧΗΣ. Μέχρι και ο Πρόεδρος της ηµοκρατίας συνέδεσε την αποχή µε την έννοια της τεµπελιάς και της 1
αδιαφορίας. Ο πανάσχετος Πρόεδρος, του οποίου η θέση καθιστά την άγνοιά του τουλάχιστον εγκληµατική. Ο για άλλη µια φορά άσχετος Πρόεδρος, ο οποίος κάποτε ευχαρίστησε "προκαταβολικά" και άρα πριν "αποφασίσει" η Βουλή τους κοµµατάρχες για την επιλογή του στη θέση του. Μόνον γι' αυτές τις δηλώσεις του θα έπρεπε να είχε ήδη παραιτηθεί. Να παραιτηθεί, γιατί δεν είναι δυνατόν ένας από τους θεµελιώδεις φύλακες του Συντάγµατος να µην το κατανοεί. εν είναι δυνατόν ο επικεφαλής της Ελληνικής Πολιτείας να "βρίζει" τους απέχοντες και µάλιστα τη στιγµή που αυτοί είναι η πλειοψηφία Τη στιγµή που αυτοί είναι ο κύριος όγκος της δηµοκρατικής µας κοινωνίας. Η ΑΠΟΧΗ "εννοείται" πως είναι πολιτική πράξη. "Παράγεται" από το Σύνταγµα το ότι είναι πολιτική πράξη. Άρα, ως πολιτική "πράξη", θα πρέπει να "παράγει" και "αποτέλεσµα". Πραγµατικό πολιτικό "αποτέλεσµα" και όχι απλά να καταγράφεται σαν στατιστικό µέγεθος στους καταλόγους των υπουργείων. Απλά πρέπει να έχεις τη λογική να κάνεις την "πράξη", η οποία "παράγει" το αποτέλεσµα αυτό. Ποιο είναι το πρώτο και βασικότερο άρθρο του Συντάγµατος; Το Άρθρο 1, το οποίο προσδιορίζει το πολίτευµα και διασφαλίζει τη λαϊκή κυριαρχία. Άρθρο 1.1. Το πολίτευµα της Ελλάδας είναι Προεδρευόµενη Κοινοβουλευτική ηµοκρατία. 2. Θεµέλιο του πολιτεύµατος είναι η λαϊκή κυριαρχία. 3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγµα. Τι µας λέει λοιπόν αυτό το άρθρο; Ότι το πολίτευµά µας είναι δηµοκρατικό και άρα τη λειτουργία του τη διέπει η "αρχή της πλειοψηφίας". Ποιος είναι κυρίαρχος µε βάση αυτό το άρθρο; Ποιος δηλαδή είναι κυρίαρχος και πρέπει να λειτουργεί µε δηµοκρατικό και άρα µε πλειοψηφικό τρόπο; Ο λαός. Ο λαός είναι κυρίαρχος και για να "παράγει" αποφάσεις, πρέπει να λειτουργεί δηµοκρατικά. Τι είδους αποφάσεις; Αποφάσεις, οι οποίες έχουν σχέση µε την ταυτότητα αυτών, που ασκούν εξουσία. Η "πράξη", δηλαδή, των διαφορετικών διατάξεων αυτού του θεµελιώδους συνταγµατικού νόµου βγάζει ένα και µόνον "αποτέλεσµα". Ο ΛΑΟΣ είναι κυρίαρχος και αποφασίζοντας δηµοκρατικά και άρα µε τη λογική της πλειοψηφίας, "διορίζει" τις εξουσίες που θα τον κυβερνήσουν. Πρωτεύουσα έννοια δηλαδή του Συντάγµατος δεν είναι η έννοια της ηµοκρατίας, αλλά η έννοια της λαϊκής Κυριαρχίας, η οποία εκφράζεται µέσα από τη δηµοκρατική λειτουργία. Όλα γίνονται για τον ΛΑΟ και απλά η ηµοκρατία είναι η "συµφερότερη" µέθοδος. Αν ο λαός αποφασίζει ότι θέλει Βασιλιά, τότε η ηµοκρατία µπαίνει στο "ντουλάπι". Ο κυρίαρχος λαός κάνει ό,τι θέλει. Όµως, η έννοια της κυριαρχίας είναι απόλυτη. εν υπάρχει κυριαρχία "αλά κάρτ". εν υπάρχει Κυρίαρχος..."αν και εφόσον". Κυρίαρχος είσαι, είτε µιλάς είτε σωπαίνεις. Κυρίαρχος είσαι, είτε περπατάς είτε σταµατάς. Αν είσαι κυρίαρχος µόνον όταν κάνεις αυτό, το οποίο σου λένε κάποιοι άλλοι, τότε κυρίαρχος είναι αυτός, που σου λέει τι να κάνεις. Όταν είσαι Κυρίαρχος, πάντα είσαι Κυρίαρχος. Κυρίαρχος είσαι είτε Συµµετέχεις είτε ΑΠΕΧΕΙΣ. Είσαι Κυρίαρχος και άρα µε βάση την "πράξη" της ηµοκρατίας η κυριαρχία ακολουθεί εφόσον από αυτήν εκφράζεται την πλειοψηφία. Άρα, ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ είναι ο λαός ΑΚΟΜΑ και όταν η πλειοψηφία του ΑΠΕΧΕΙ από κάποιες διαδικασίες. Κυρίαρχος είναι όταν κάθεται στο "θρόνο" του και συµµετέχει και Κυρίαρχος είναι όταν σηκώνεται από τον "θρόνο" του και άρα δεν συµµετέχει. Το πρώτο είναι εύκολα κατανοητό και περιγράφεται από το Σύνταγµα. Το δεύτερο όµως; Το δεύτερο απαιτεί "πράξη", εφόσον δεν περιγράφεται. Πώς δηλαδή εκφράζεται η κυριαρχία σου, όταν δεν συµµετέχεις; Όταν για παράδειγµα συµµετέχεις, η κυριαρχία εκφράζεται µε τον απλό τρόπο, που "γράφει" ο συνταγµατικός νόµος. Με την πλειοψηφία της ηµοκρατίας "παράγεις" αποτέλεσµα, το οποίο δίνει την εξουσία στους εκλεκτούς σου. Όταν δεν 2
συµµετέχεις τι συµβαίνει; Όταν δεν συµµετέχεις, συµβαίνει κάτι άλλο, το οποίο δεν το "γράφει" ο συνταγµατικός νόµος, αλλά "εννοείται". Ναι µεν δεν παράγεις αποτέλεσµα εξουσίας, εφόσον δεν "εκφράζεσαι", αλλά δεν χάνεις την κυριαρχία σου, εφόσον δεν µπορούν να παράγουν αποτέλεσµα οι "άλλοι" Οι "άλλοι", οι οποίοι είναι οι "απέναντί" σου Οι "λίγοι", οι οποίοι συµµετείχαν, γιατί τους συνέφερε η αποχή σου Οι "λίγοι", οι οποίοι µπορεί να είναι τύραννοι, βασιλείς, κοµµατάρχες, κοµµατόσκυλα, πονηροί κλπ.. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέµε; Όταν η πλειοψηφία του λαού, δηλαδή, ΑΠΕΧΕΙ, δεν χάνει ο λαός την κυριαρχία του, γιατί απλούστατα δεν µπορεί η µειοψηφία να τον "αντικαταστήσει". εν µπορεί να τον αντικαταστήσει και να "παράγει" αποτέλεσµα. εν µπορεί να παράγει το "αποτέλεσµα", το οποίο προβλέπεται από τη ηµοκρατία να παράγει η πλειοψηφία. εν µπορεί να φορέσει τη "στολή" του. Αλίµονο αν συνέβαινε αυτό. Αλίµονο, δηλαδή, αν δίναµε σε µειοψηφίες τη δυνατότητα να παράγουν αποτελέσµατα. Να τις αφήναµε να τροµοκρατούν, να απειλούν ή απλά να προκαλούν την απέχθεια ή τη σιχαµάρα στον λαό κάθε φορά που είχαµε εκλογές και δεν τις συνέφερε η "άποψη" της πλειοψηφίας. Να ωθούν άµεσα ή έµµεσα στην "αποχή" και να αντικαθιστούν τον "απέχοντα". Να εκµεταλλεύονται όπως συµβαίνει τώρα την αποχή και να αντικαθιστούν τον "απέχοντα". Με απλά λόγια αυτό σηµαίνει ότι, όταν στην οποιαδήποτε δηµοκρατική διαδικασία η ΑΠΟΧΗ ξεπερνά το 50%, ανεξάρτητα από το αποτέλεσµά της, είναι ΑΚΥΡΗ. Είναι άκυρη, όχι επειδή η ίδια η διαδικασία των εκλογών δεν τηρήθηκε στο έπακρο, αλλά γιατί απλούστατα δεν µπορεί η µειοψηφία να "παράγει" το αποτέλεσµα, το οποίο αποτελεί αρµοδιότητα της πλειοψηφίας να το "παράγει" και είναι αυτό που καθιστά τον λαό ΚΥΡΙΑΡΧΟ. Η ΑΠΟΧΗ, όταν είναι πλειοψηφική, δεν "παράγει" δική της νοµιµότητα, αλλά "παράγει" την παρανοµία όλων όσων επιχειρούν ν' αντικαταστήσουν την πλειοψηφία. Η "παρανοµία" στην περίπτωση αυτήν, επειδή δεν είναι αποτέλεσµα παράνοµων πράξεων των συµµετεχόντων, απλά ακυρώνει τη διαδικασία και την καθιστά ΑΓΟΝΗ. Η ΑΓΟΝΗ εκλογική διαδικασία θα εξακολουθεί να υπάρχει µέχρι να "πειστεί" ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ λαός να συµµετάσχει, για να δώσει νόµιµη "εντολή" στους εξουσιαστές. Αναγκαστικά ΑΓΟΝΗ, εφόσον η µειοψηφία δεν µπορεί σε καµία περίπτωση να δώσει "εντολή". "Εντολή", η οποία δεν θα προσβάλλεται και δεν θα αµφισβητείται από τίποτε και από κανέναν. Εκ του πονηρού σήµερα κάποιοι ψάχνουν τις απαντήσεις στους εκλογικούς νόµους. Το Σύνταγµα έχει αποφασίσει άπαξ και δια παντώς για την ταυτότητα αυτού, που δίνει "εντολές". Οι εκλογικοί νόµοι έχουν σχέση µε τη διαδικασία που προβλέπεται, για να δοθεί µε νόµιµο τρόπο η "εντολή". Η διαδικασία όµως µπορεί να είναι άψογη, αλλά, αν λείπει ο Κυρίαρχος, είναι άκυρη. Άγονη, µέχρι να υπάρξουν τα δεδοµένα που την καθιστούν γόνιµη. Νόµιµα Άγονη, όπως µπορεί ένας άψογα οργανωµένος πλειοδοτικός διαγωνισµός να είναι άγονος, επειδή δεν καλύπτονται οι ελάχιστες "αξίες". Μπορεί ένα παλάτι να πουληθεί για πέντε µπανανόφλουδες, ένα κονσερβοκούτι και τρία φιστίκια, επειδή στον κατά τα άλλα άψογο διαγωνισµό συµµετείχαν µόνον δύο homeless; Κάτι ανάλογο συµβαίνει και όταν σε µια εκλογική διαδικασία ο λαός απέχει. Ο Κυρίαρχος λαός, ο οποίος έχει ως καθήκον αλλά και αποκλειστικό προνόµιο να δίνει "εντολές". Όταν δεν συµµετέχει, επαναλαµβάνεται η διαδικασία, γιατί δεν καλύπτεται το βασικότερο άρθρο του Συντάγµατος. Όταν ο "βασιλιάς" δεν "µιλάει", δεν σηµαίνει ότι το λόγο τον παίρνει ο υποτακτικός µε το καθίκι, επειδή θέλει κι αυτός να µιλήσει. Όταν ο "βασιλιάς" δεν "απαντά", τον "ξαναρωτάς" και δεν παίρνεις τις "απόψεις" όποιου βρίσκεται γύρω του. Αν δεν "απαντά", δεν το αντιλαµβάνεσαι σαν αδυναµία του, για ν' απαντήσεις εσύ ή κάποιος άλλος στη θέση του. Αν δεν "απαντά", πρέπει να βρεις τον λόγο που είναι δυσαρεστηµένος και δεν "απαντά". Πρέπει να βρεις τον λόγο που τον δυσαρεστούν οι υποψήφιοι και απέχει, αρνούµενος να τους δώσει "εντολή". Αν οι σηµερινοί υποψήφιοι για τη εξουσία είναι οι υπεύθυνοι της δυσαρέσκειας, η οποία εκφράζεται µέσω της Αποχής, είναι τουλάχιστον εγκληµατικό να 3
"νοµιµοποιούνται" ακόµα πιο εύκολα, εκµεταλλευόµενοι αυτήν τη δυσαρέσκεια. Αν ο κόσµος απεχθάνεται τους Καµίνηδες, είναι δυνατόν να τους νοµιµοποιεί η Αποχή του; Αν ο κόσµος αρνείται επιδεικτικά να τους ψηφίσει, πώς είναι δυνατόν να καταλαµβάνουν τις θέσεις τους µε τις λίγες ψήφους των συγγενών, των κοµµατικών και των Πακιστανών; Αν η "αξία" της θέσης του ήµαρχου Αθηναίων είναι µεγάλης "αξίας", µπορεί να είναι νόµιµη η πλειοδοτική διαδικασία των εκλογών, η οποία την παραδίδει για 77.000 "φυστίκια" και δύο "µπανανόφλουδες"; Ποια δηµοκρατική διαδικασία µπορεί να είναι νόµιµη, όταν ποσοστά του επιπέδου του 15% και του 20% παράγουν εξουσίες; Ποια λαϊκή κυριαρχία διασφαλίζεται µέσα από τέτοια φασιστικά ποσοστά; Ποιος είναι αυτός ο ψευδοκυρίαρχος, ο οποίος, όταν "απέχει", δίνει τη δυνατότητα σε "νάνους" να τον αντικαθιστούν; Είναι κυρίαρχοι στον ήµο Αθηναίων οι 487.764 πολίτες της Αθήνας, όταν τον ήµαρχό της τον εξέλεξε µια µειοψηφία των 77.074 ατόµων και η οποία ούτε καν ελληνική δεν είναι, εφόσον πλαισιώθηκε από τις ψήφους χιλιάδων Αφγανοπακιστανών λαθροµεταναστών; Ποια είναι η ποιότητα της ηµοκρατίας στην αθηναϊκή κοινωνία, όταν υποτάσσει το 85% στην απόφαση του 15%; Είναι οι Πειραιώτες "κυρίαρχοι" του Πειραιά, όταν 162.195 χιλιάδες πολίτες θα πρέπει να ανεχθούν και να υποστούν την εξουσία µιας δηµοτικής αρχής, την οποία εξέλεξαν 25 χιλιάδες άτοµα; Ποια είναι η ποιότητα της ηµοκρατίας στην πειραϊκή κοινωνία, όταν υποτάσσει το 84% στην απόφαση του 16%; Είναι τα 247.637 "καρντάσια" κυρίαρχοι στη Σαλονίκη, όταν µια γνωστή και αντιπαθής "κλίκα" 52.174 βολεµένων κοµµατικών, πολυπολιτισµικών και οικολογικών φασιστών εκµεταλλεύεται τις καταστάσεις και αναρριχάται στην ιεραρχία της τοπικής εξουσίας; Ρωτάµε λοιπόν τους διαπρεπείς Έλληνες συνταγµατολόγους και τους ικαστές. Υπάρχει κυριαρχία του λαού εκεί όπου δεν υπήρχε "απαρτία"; Μπορούν οι ίδιοι να κάνουν τις "πράξεις", τις οποίες απαιτεί η "µαθηµατική" επιστήµη της νοµικής; Προτείνουµε σε όλους τους πολίτες, οι οποίοι ανήκουν σε δήµους ή περιφέρειες, στις οποίες δεν υπήρχε "απαρτία", να θέσουν το θέµα υπόψιν της ικαιοσύνης. Προτείνουµε στον κυρίαρχο λαό, που για δικούς του λόγους επέλεξε τη "στείρα" πολιτική της ΑΠΟΧΗΣ, να την προστατεύσει ως πολιτική πράξη. Να φερθεί ως Κυρίαρχος και να απαιτήσει τα δικαιώµατά του. Να µην επιτρέψει στις µειοψηφίες να "γονιµοποιήσουν" τις εξελίξεις, επειδή απλά λόγω συµµετοχής έτυχε να "µπορούν". Να προσβάλει τη νοµιµότητα των αποτελεσµάτων. Οι πολίτες µπορούν και πρέπει να "ακυρώσουν" τις εκλογικές διαδικασίες όπου η αποχή τις καθιστούσε "άγονες". Τέλος, προτείνουµε στον Πρόεδρο της ηµοκρατίας να καθίσει επιτέλους και να διαβάσει το Σύνταγµα. Προβλέπεται άλλωστε και στα καθήκοντά του. Αν δεν το καταλαβαίνει, ας απευθυνθεί στους ειδικούς. Κάθεται που κάθεται, χωρίς να κάνει τίποτε απολύτως, ας κάνει κάτι χρήσιµο. εν αρκεί σ' αυτήν τη ζωή να είσαι µόνον δανειστής του Ανδρέα, για να υπάρχεις. εν µπορούν όλοι να έχουν τη δική του τύχη και να επιβιώνουν τόσο πλούσια και τόσο τζάµπα και γι' αυτό ίσως ΑΠΕΧΟΥΝ. Απέχουν, για να διαµαρτυρηθούν στους µονίµως βολεµένους της "συµµετοχής", όπως είναι ο Κάρολος. Απέχουν, γιατί δεν αντέχουν άλλο την αδικία στο όνοµα της ηµοκρατίας. Της ηµοκρατίας των "µονόδροµων" και των "ψευδοδιλληµάτων". Της απάτης, που τον φασισµό τον "βαπτίζει" σε "δηµοκρατία" και τη "µειοψηφία" σε "πλειοψηφία". Η ΑΠΟΧΗ είναι πολιτική πράξη. Μπορεί να είναι "στείρα", αλλά είναι "πράξη". Μπορεί να µην "γονιµοποιεί" στη στελέχωση του συστήµατος, αλλά αυτό δεν σηµαίνει ότι νοµιµοποιεί τους φασίστες να το κάνουν στη θέση της. Τραϊανού Παναγιώτης Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Β 4
Υ.Γ. Ο πρώην Συνήγορος του Πολίτη δεν ντρέπεται να πανηγυρίζει και να παριστάνει τον "νικητή" ήµαρχο Αθηναίων µε το γελοίο ποσοστό του 15%; Ως νοµικός τα δικαιώµατα τού 85% δεν τα "βλέπει" πουθενά; Η σηµερινή αναισθησία και ανεπάρκειά του δεν αποτελεί ένδειξη αν όχι απόδειξη ότι ήταν εξίσου αναίσθητος κι ανεπαρκής όταν παρίστανε και τον Συνήγορο του Πολίτη; 5