Το δρομάκι που ήθελε να γίνει λεωφόρος

......

Το δρομάκι που ήθελε να γίνει λεωφόρος

Διορθώσεις: Νέστορας Χούνος Σελιδοποίηση - Μακέτα εξωφύλλου: Ευθύµης Δηµουλάς 2010 ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ & EKΔOΣEIΣ «AΓKYPA» Δ.A. ΠAΠAΔHMHTPIOY A.B.E.E. Λάµπρου Κατσώνη 271 & Γεωργίου Παπανδρέου - Άγιοι Ανάργυροι, Τ.Κ. 13562 Τηλ.: 210 2693800-4 Fax: 210 2693806-7 Κεντρικό κατάστηµα: ΑΓΚΥΡΑ-ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ, Σόλωνος 124 - Αθήνα, Τ.Κ. 10681 Τηλ.: 210 3837667, 210 3837540 Fax: 210 3837066 e-mail agyra@agyra.gr www.agyra.gr ISBN: 978-960-422-822-5 Απαγορεύεται η αναπαραγωγή µέρους ή όλης της έκδοσης, η µεταφορά σε οποιοδήποτε ηλεκτρονικό αποθηκευτικό σύστηµα ή αναµετάδοση µε οποιασδήποτε µορφής ηλεκτρονικά, µηχανικά, φωτοτυπικά ή άλλα µέσα, χωρίς την προηγούµενη γραπτή άδεια του εκδότη. Ν. 2121/1993, καθώς και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν και στην Ελλάδα.

ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ Το δρομάκι που ήθελε να γίνει λεωφόρος Eικόνες: Eιρήνη Καραλέκα

Στην Άννα, που αν και έτρεξε σε πολλές λαμπερές λεωφόρους, πάντα προτιμούσε τα ήσυχα, σκονισμένα δρομάκια..

Κάποτε σ ένα μικρό χωριό υπήρχε ένα δρομάκι. Μικρό κι αυτό, χωμάτινο, γεμάτο στενές στροφές και πετραδάκια. Δεξιά κι αριστερά του φύτρωναν διάφορα ατίθασα χόρτα και στο κέντρο του, εκεί στη φουσκωμένη κοιλιά του, που δημιουργούσαν οι ρόδες από τα κάρα, κάποια αδύναμα λουλούδια. Κι αυτό το φούσκωμα, το δρομάκι το σιχαινόταν. 11

ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ Όλη μέρα κι όλη νύχτα, σχεδόν από τότε που θυμόταν τον εαυτό του, ονειρευόταν πώς θα ήταν χωρίς αυτά τα σκαψίματα δεξιά κι αριστερά. Έκλεινε τα μάτια του κι έβλεπε τον εαυτό του καθαρό κι επίπεδο. Βέβαια και με τα ζώα, που κουβαλούσαν τα κάρα και με τα φυτά και τα λουλούδια, που πετάγονταν πάνω του εδώ κι εκεί, ποτέ δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα. Αντίθετα, αυτά ήταν η παρέα του, η μόνιμή του και η περαστική του. Εκείνα το σέβονταν και το εκτιμούσαν, γιατί για τα ζώα ήταν ο ανοιχτός τους δρόμος και για τα φυτά το καταφύγιό τους, μακριά από τα άγρια χωράφια και τα άγνωστα βουνά. Όμως, όλα αυτά για το δρομάκι μας θα άλλαζαν. Θα άλλαζαν την ημέρα εκείνη, που κατά λάθος πέρασε από πάνω του το 12

ΤΟ ΔΡΟΜΑΚΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΛΕΩΦΟΡΟΣ πιο όμορφο, το πιο γρήγορο, το πιο δυνατό, το πιο υπερήφανο, το πιο κόκκινο πράγμα που είχε δει στη ζωή του. Το αυτοκίνητο εκείνο, που έστριψε κατά λάθος κι έπεσε πάνω στο δρομάκι μας, του πήρε τα μυαλά. Το κόκκινό του ήταν πιο κόκκινο από κάθε κόκκινο, που είχε δει στη ζωή του. Το πάτημά του ήταν πιο σίγουρο από κάθε πάτημα, που αισθάνθηκε ποτέ πάνω του. Και το πέρασμά του πιο γρήγορο από κάθε άλλο αργό και βασανιστικό, που ήξερε μέχρι τότε. Όμως, υπήρχε και κάτι, που το πλήγωνε. Κι αυτό ήταν εκείνο το «κατά λάθος». Αυτή την κόκκινη ομορφιά, που του δειχνε μια άλλη ζωή, δεν θα την είχε δει ποτέ, αν δεν είχε στρίψει κατά λάθος πάνω του. Κι αυτή η περιφρόνηση το στενοχωρούσε. Δυστυχώς, όμως, αυτή ήταν η πραγματικότητα. 13

ΤΟ ΔΡΟΜΑΚΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΛΕΩΦΟΡΟΣ Πώς ήταν δυνατόν αυτό το μικρό, σκονισμένο, ασήμαντο δρομάκι να οδηγήσει κάπου ένα τόσο καταπληκτικό δημιούργημα της τεχνολογίας, κι ας μην ήταν ικανό ούτε να του μιλήσει, ούτε να αναπνεύσει μαζί του. Η ζωή του αδιέξοδος. Τι ειρωνεία! Μικρό, ταπεινό κι αδιέξοδο. 15

Από εκείνη την ημέρα, το μόνο που παρακάλαγε ήταν να γίνει μια μεγάλη λεωφόρος. Ονειρευόταν τον εαυτό του φαρδύ, ίσιο και καλοσχεδιασμένο και δεν μπορούσε να ησυχάσει. Οι λακκούβες με το νερό τους το έκαναν να δακρύζει. Τα λουλούδια με τη σύντομη ζωή τους το έκαναν να μελαγχολεί και τα ζώα με το βασανιστικό τους περπάτημα ν αγανακτεί. Ακόμα και τα παιδιά το ενοχλούσαν. Οι φωνές τους και τα παιχνίδια τους, που πά- 16

ΤΟ ΔΡΟΜΑΚΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΛΕΩΦΟΡΟΣ ντα ήταν η πιο χαρούμενη συντροφιά του, τώρα του υπενθύμιζαν πόσο ασήμαντο ήταν. Η ασφάλεια που πρόσφερε στους μικρούς του φίλους και τους ποδηλατάδες τους προερχόταν από το πόσο ανύπαρκτο στον χάρτη ήταν. Ούτε όνομα δεν είχε. Το όνειρό του, όμως, του φαινόταν σπουδαίο. Μεγαλοπιάστηκε κι έκοψε τις «καλημέρες» του και τις «καληνύχτες» του και οι φίλοι του τού φαίνονταν εχθροί του. Και κάποια στιγμή, το όνειρό του έγινε πραγματικότητα... 17