Το νομικό πλαίσιο της υπόθεσης

ΣΧΟΛΙΑ Το νομικό πλαίσιο της υπόθεσης Η ποινική υπόθεση που παρουσιάζεται εδώ αφορά υπηκόους της αυτοκρατορίας που είναι συγχρόνως πολίτες ελληνικής πόλης και εκδικάζεται από τον ίδιο τον αυτοκράτορα. 1 Με βάση ποια εξουσία ο Αύγουστος έχει δικαστική δικαιοδοσία στην προκείμενη περίπτωση; Στα πρώιμα χρόνια της res publica οι Ρωμαίοι πολίτες δικάζονταν για ποινικά αδικήματα από μόνιμα δημόσια δικαστήρια (quaestiones perpetuae) που αποτελούνταν από ενόρκους επιλεγμένους με κλήρο. Η επέκταση όμως της ρωμαϊκής εξουσίας εκτός Ιταλίας μετέβαλε σταδιακά την κατάσταση (Nicholas 1962: 19 28). Όλο και περισσότερο κέρδιζε έδαφος ένας νέος τρόπος απονομής της δικαιοσύνης, η έκτακτη διαγνωστική διαδικασία (cognitio extra ordinem): ένας άρχοντας με εξουσία (imperium) εξέταζε εξαρχής μία υπόθεση είτε αυτοπροσώπως είτε αναθέτοντάς την σε κάποιον δικαστή, εξέδιδε την ετυμηγορία του και φρόντιζε για την εφαρμογή της. Στις επαρχίες του ρωμαϊκού κράτους η σχετική εξουσία βρισκόταν στα χέρια του επαρχιακού διοικητή που επισκεπτόταν σε ετήσια βάση τις έδρες των περιφερειών (διοικήσεων) της επαρχίας του (Burton 1975 Meyer Zwiffelhoffer 2002: 143 171). Ο Αύγουστος εκδίκασε την υπόθεση της Τρυφέρας ακολουθώντας μία διαδικασία που σε γενικές γραμμές είναι αυτή της έκτακτης διάγνωσης (RDGE σ. 344). Ως ανώτατος άρχοντας του ρωμαϊκού κράτους είχε δικαστικές αρμοδιότητες (Jones 1960: 51 98 Garnsey 1966: 185 189 Millar 1977: 507 527) και μπορούσε να ενεργήσει ως πρωτοβάθμιος δικαστής ή ως δικαστής δευτέρου βαθμού εκδικάζοντας υποθέσεις ύστερα από έφεση (provocatio). H συγκέντρωση πολλών αξιωμάτων και των εκπορευόμενων από αυτά εξουσιών στο πρόσωπο του αυτοκράτορα καθιστά ατελέσφορη την προσπάθεια να εξευρεθεί η ακριβής νομική βάση της συγκεκριμένης αυτοκρατορικής ενέργειας. Απο τη μία πλευρά ως κάτοχος της δημαρχικής εξουσίας μπορούσε να παρέχει προστασία έναντι αυθαίρετων αποφάσεων των αρχόντων (auxilium) ως εκ τούτου μπορούσε να έχει πρωτοβάθμια δικαστική δικαιοδοσία, οπότε το δικαστήριό του ήταν ένα εναλλακτικό δικαστήριο για Ρωμαίους πολίτες και μη και όχι αμιγώς δικαστήριο έφεσης 1 Δεν υπάρχει άλλη επιγραφική μαρτυρία εκδίκασης ποινικής υπόθεσης από τον αυτοκράτορα. Το πλησιέστερο παράλληλο είναι η μεταγενέστερη επιγραφή της Αθήνας με θέμα τις προσφυγές Αθηναίων στον αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο (Oliver, Greek Constitutions 184).

(Garnsey 1966: 184 186). Από την άλλη πλευρά η δικαστική δικαιοδοσία του Αυγούστου στις επαρχίες μπορούσε να βρει νομική βάση και στη μείζονα ανθυπατική εξουσία με την οποία ήταν περιβεβλημένος. Ωστόσο, οι ελληνικές πόλεις ιδιαίτερα εκείνες στις οποίες είχε παραχωρηθεί καθεστώς ελευθερίας διατήρησαν κατά τη ρωμαϊκή εποχή και τα δικά τους συστήματα απονομής της δικαιοσύνης, ενδεχομένως ακόμη και σε ποινικές υποθέσεις, αν και περιπτώσεις μείζονος σημασίας και κυρίως αδικήματα που τιμωρούνταν με θανατική ποινή ανήκαν κατά κανόνα στη δικαιοδοσία των Ρωμαίων αρχόντων. Πάντως, γενικά δεν υπήρχε σαφής και οριστική διαίρεση δικαστικών αρμοδιοτήτων μεταξύ των Ρωμαίων αρχόντων και των τοπικών αρχών των ελληνικών πόλεων (Lintott 1993: 56 57, 151 152, 158 159). Ως εκ τούτου, τα νομικά ζητήματα που εγείρονται στην προκείμενη περίπτωση είναι σημαντικά. Πώς έφθασε η υπόθεση στον Αύγουστο; Η προσφυγή στον αυτοκράτορα ήταν αποτέλεσμα μίας πρωτοβουλίας των κατηγορουμένων ή μήπως της θέλησης των Κνιδίων αρχόντων να μην ασχοληθούν οι ίδιοι με μία περίπτωση δολοφονίας; Και, αν γίνει δεκτή η πρώτη υπόθεση, πρόκειται για έφεση που άσκησαν οι κατηγορούμενοι εναντίον μίας εις βάρος τους απόφασης στην Κνίδο ή μήπως για εκδίκαση της υπόθεσης από τον αυτοκράτορα σε πρώτο και εκ των πραγμάτων οριστικό βαθμό; Οι θέσεις των μελετητών της επιγραφής μπορούν να διακριθούν σε τρεις κατηγορίες, με επιμέρους διαφοροποιήσεις. Αρκετοί ερευνητές (μεταξύ των οποίων και ο Garnsey 1966: 184) έχουν υποστηρίξει πως οι αρχές της Κνίδου ζήτησαν από τον αυτοκράτορα να εκδικάσει την υπόθεση είτε επειδή οι πόλεις ακόμη και οι αυτόνομες δεν είχαν δικαίωμα να εκδώσουν αποφάσεις σε ποινικά ζητήματα, τουλάχιστον χωρίς η απόφασή τους να πρέπει να αναθεωρηθεί ή να επιβεβαιωθεί (Dubois 1883: 67) είτε επειδή η υπόθεση αφορούσε μία επιφανή οικογένεια της πόλης (Ferrero 1909: 251) ή ακόμη επειδή ήταν αμφισβητούμενη (FIRA III² 185). Αντίθετα, κατά τον Mommsen 1904: 325 σημ. 1 η προσφυγή στον αυτοκράτορα έγινε από τους ίδιους τους κατηγορουμένους που φοβούνταν το λαϊκό αίσθημα εναντίον τους και τη μεροληπτικότητα του τοπικού δικαστηρίου και επιθυμούσαν να εκδικασθεί η υπόθεση από τον αυτοκράτορα. 2 Τέλος, κατά τους Viereck 1888: 2 Τη θέση αυτή ακολούθησαν σε γενικές γραμμές και άλλοι ερευνητές, όπως ο Magie 1950: 480. Κατά τους Chapot 1904: 126 127 και Lintott 1993: 116 117 έχουμε ενδεχομένως έφεση των κατηγορουμένων εναντίον απόφασης του δικαστηρίου της Κνίδου ή αντίδρασή τους απέναντι στη μεροληψία των τοπικών αρχών. Σύμφωνα με τον Volkmann 1969: 161 164 οι

9 11 αρ. 9 και Colin 1965: 87 89 οι κατηγορούμενοι κατέφυγαν στη Ρώμη για να αποφύγουν τη δίκη, αλλά τους ακολούθησε πρεσβεία της Κνίδου. Δεν υπάρχει συμφωνία, λοιπόν, μεταξύ των μελετητών για το ακριβές νομικό πλαίσιο της εκδίκασης της υπόθεσης από τον Αύγουστο. Ως προς το θέμα αυτό είναι σκόπιμο να γίνουν δύο παρατηρήσεις: 1) H άποψη ότι οι Κνίδιοι πήραν οι ίδιοι την πρωτοβουλία να προσφύγουν στον Αύγουστο συναντά ένα σοβαρό εμπόδιο: θα ήταν πραγματικά άστοχο από τη μεριά των Κνιδίων να παραπέμψουν αυτοβούλως στον Αύγουστο μία υπόθεση στην οποία είχαν εμφανώς επιδείξει τόση μεροληψία. Φαίνεται πιθανότερο, λοιπόν, η προσφυγή στον Αύγουστο να ήταν πρωτοβουλία της κατηγορουμένης, την οποία ακολούθησε η πρεσβεία της Κνίδου. Η προσφυγή αυτή θα μπορούσε να είχε γίνει σε συνεννόηση με τις τοπικές αρχές, κατόπιν πιέσεων των κατηγορουμένων, ή αφού οι τελευταίοι είχαν κρυφά αναχωρήσει από την πόλη, για να αποφύγουν τη δικαιοδοσία των τοπικών δικαστηρίων. 2) Είναι σίγουρο ότι στην Κνίδο έγινε τουλάχιστον προσπάθεια να διεξαχθεί η δίκη των κατηγορουμένων. Αυτό φανερώνει η νύξη του Αυγούστου για τη δικαιολογημένη απροθυμία των τελευταίων να παραδώσουν τους δούλους τους για ανάκριση (στ. 28 30). Μπορούμε μάλιστα να ανασυνθέσουμε, τουλάχιστον εν μέρει, και το περιεχόμενο της σχετικής κατηγορίας. Ο Αύγουστος στην επιστολή του παρατηρεί πως οι κατηγορούμενοι, δίνοντας εντολή στο δούλο τους να αδειάσει τα κόπρανα επάνω στους επιτιθέμενους, δεν είχαν σκοπό να τους σκοτώσουν αλλά απλώς να εμποδίσουν την επίθεσή τους (στ. 21 22). Μάλιστα θεωρεί πως ακόμη και αν σκόπευαν να προκαλέσουν το θάνατο των επιτιθέμενων, αυτό θα μπορούσε να δικαιολογηθεί από τη δίκαιη οργή τους για την επίθεση που δέχονταν (στ. 22). Αυτή η φράση της αυτοκρατορικής επιστολής υποδεικνύει πως επιχειρώντας να δικάσουν τον Εύβουλο και την Τρυφέρα, οι αρχές της Κνίδου τους κατηγόρησαν για φόνο εκ προθέσεως ή τουλάχιστον για ηθική αυτουργία σε αυτόν, χωρίς να αναγνωρίζουν οποιοδήποτε ελαφρυντικό νόμιμης άμυνας. Από την άποψη αυτή είναι σημαντική η ερμηνεία των δύο τελευταίων στίχων: καὶ τὰ ἐν τοῖς δημ[οσίοις] ὑμῶν ὁμολογεῖν γράμματα. Τί ακριβώς βρισκόταν στα δημόσια αρχεία της Κνίδου σχετικά με την υπόθεση που έπρεπε πλέον να αλλάξει; Το ψήφισμα που οι Κνίδιοι επέδωσαν στον κατηγορούμενοι ζήτησαν να εξεταστούν οι δούλοι τους μόνο από τον Αύγουστο, ενώ κατά τον Oliver, Greek Constitutions σ. 37 38 να δικαστούν οι ίδιοι από τον αυτοκράτορα.

Αύγουστο και περιείχε τις κατηγορίες εναντίον της Τρυφέρας (έτσι ο F. Hiller von Gaertringer στο Syll.³ 780); Μήπως μία καταδικαστική απόφαση προηγούμενης δίκης που η ετυμηγορία του Αυγούστου ανέτρεπε (Chapot 1904: 127); Στη δεύτερη περίπτωση η προσφυγή στον Αύγουστο θα είχε χαρακτήρα έφεσης αλλά η ερμηνεία αυτή προσκρούει σε δύο δυσκολίες: 1) στην επιγραφή δεν γίνεται αναφορά σε έφεση, και 2) με αυστηρά τεχνικούς όρους, δεν μπορούμε να μιλάμε για έφεση, εφόσον το δικαίωμα της appellatio provocatio (παλαιότερα στη συνέλευση του λαού και μετά στον αυτοκράτορα) περιοριζόταν στους Ρωμαίους πολίτες (Lintott 1993: 117). Φαίνεται λοιπόν πιθανότερη η εκδοχή ότι ο Αύγουστος στην περίπτωση της Τρυφέρας ενήργησε ως πρωτοβάθμιος δικαστής. Το πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο της υπόθεσης Ήταν στη διακριτική ευχέρεια του ίδιου του αυτοκράτορα αν θα εκδίκαζε μία υπόθεση που έφθανε ενώπιόν του ή αν θα την ανέπεμπε σε άλλο δικαστήριο (Millar 1977: 523 525). Συνεπώς, η επιλογή του Αυγούστου να εξετάσει αυτοπροσώπως την υπόθεση της Τρυφέρας ήταν μία απόφαση, υπαγορευμένη σε μεγάλο βαθμό από γενικότερες πολιτικές και ιδεολογικές σκοπιμότητες, ίσως και από τις παλαιότερες σχέσεις του θετού του πατέρα με την Κνίδο. H επιβολή του αυτοκρατορικού καθεστώτος από τον Αύγουστο συνοδεύθηκε από μία ιδεολογική εκστρατεία μεγάλης κλίμακας, η οποία ανεδείκνυε την αποκατάσταση της ειρήνης, της σταθερότητας και της ασφάλειας μετά τους ταραχώδεις εμφύλιους πολέμους του τελευταίου αιώνα της res publica. Η αυτοκρατορική ιδεολογία έτεινε να ταυτίσει την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας με την επικράτηση του imperium romanum. Κωδικοποιημένη στην έννοια σύμβολο της pax romana απευθυνόταν κατ αρχάς στους Ρωμαίους και Ιταλούς, αλλά ταυτόχρονα αποσκοπούσε να αποσπάσει την πίστη και νομιμοφροσύνη και των υπηκόων των επαρχιών, οι οποίοι συμφιλιώνονταν με τη ρωμαϊκή εξουσία, στο βαθμό που μπορούσαν να απευθυνθούν στον αυτοκράτορα ως εγγυητή της σταθερότητας, ασφάλειας, ευημερίας και δικαιοσύνης (Ando 2000: 66 68, 143 145). Η pax romana μετατρεπόταν έτσι σε pax augusta. 3 Οι υπήκοοι ανέμεναν από τον 3 Για την εξέλιξη της έννοιας pax (ειρήνη) βλ. Weinstock 1960: 44 58 και Woolf 1993: 171 194. Όπως άλλωστε επισημαίνει και ο Beranger 1973: 286, έννοιες όπως η pax, η concordia (ομόνοια), η felicitas (ευδαιμονία), η fides (πίστη), η pietas (ευσέβεια) και η virtus (αρετή) αποτελούσαν τις αρετές που κατά σύμβαση αποδίδονταν σε κάθε αυτοκράτορα.

αυτοκράτορα και τους υφισταμένους του να τους προστατεύει από αυθαιρεσίες και οι Έλληνες διανοούμενοι της εποχής αναγνώριζαν τα πρακτικά οφέλη της ρωμαϊκής διακυβέρνησης (Nutton 1978: 209 221). Χαρακτηριστική είναι η επισήμανση του φιλοσόφου Επικτήτου (III 22, 55) πως, όταν κάποιος υποστεί μία άδικη επίθεση, αναφωνεί στο κέντρο της αγοράς ὦ Καῖσαρ, ἐν τῇ σῇ εἰρήνῃ οἷα πάσχω; ἄγωμεν ἐπὶ τὸν ἀνθύπατον. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο αυτοκράτορας δεν ήταν σε θέση να αγνοήσει την υπόθεση της Τρυφέρας από τη στιγμή που έφτασε ενώπιόν του, παρότι δεν είχε σχέση με κεντρικά πολιτικά και διοικητικά ζητήματα της αυτοκρατορίας. Όπως εύστοχα παρατήρησε ο Millar 1977: 240, η αυτοκρατορική δικαστική δικαιοδοσία έχει σημασία λόγω του γεγονότος ότι ασχολείται με καθημερινά ζητήματα συχνά για ασήμαντους υπηκόους, κάτι που δείχνει ότι στις αντιλήψεις των τελευταίων ο αυτοκράτορας ήταν η πηγή του νόμου και της δικαιοσύνης. 4 Πάντως, στη συγκεκριμένη περίπτωση oι κατηγορούμενοι είχαν όχι μόνο τη βούληση να επικαλεσθούν την εξουσία του Αυγούστου αλλά και τη δυνατότητα να δραπετεύσουν από τις αρχές της πόλης και να ταξιδέψουν στη Ρώμη. Η κατοχή οικιακών δούλων από τον Εύβουλο και την Τρυφέρα μαρτυρεί μία σχετική οικονομική επιφάνεια του οίκου τους, η οποία ίσως αντιστοιχούσε και σε πολιτική ισχύ και διασυνδέσεις 4 Πρβλ. Lintott 1993: 114, ο οποίος επισημαίνει πως οι υπήκοοι προσέφευγαν στον Αύγουστο παρακινημένοι από το γεγονός ότι η δημόσια εικόνα του τελευταίου προωθούσε την αντίληψη μίας εξουσίας πανταχού παρούσας. Πάντως, κατά τη διάρκεια του 2ου αι. μ.χ. επιχειρήθηκε να τεθεί μία τάξη στις προσφυγές προς το αυτοκρατορικό δικαστήριο. Έτσι, οι αυτοκράτορες Μάρκος Αυρήλιος και Λούκιος Βήρος αποφάσισαν ότι οι προσφυγές από τα κατώτερα δικαστήρια προς τον αυτοκράτορα έπρεπε να επαναπροωθούνται στον επαρχιακό διοικητή, ενώ οι δικαστές που διορίζονταν από τον επαρχιακό διοικητή καλούνταν να απευθύνονται για ζητήματα σχετικά με την άσκηση των καθηκόντων τους σε εκείνον και όχι στον αυτοκράτορα (Πανδέκται 49.1.21). Μία επιστολή του ανθυπάτου Δομιτίου Κορβούλου στις αρχές της Κω (Iscr.Cos ED 43) ασχολείται με το ζήτημα των προσφυγών στο αυτοκρατορικό δικαστήριο, ορίζοντας πως θα πρέπει να ελέγχονται από τον επαρχιακό διοικητή πριν παραπεμφθούν στον αυτοκράτορα (πρβλ. Buraselis 2000: 140 141). Τέλος, μία επιγραφή από τη Σπάρτη (IG V 1, 21) δημοσιοποιεί μία απόκριση (rescriptum) αυτοκράτορα ή επαρχιακού διοικητή σχετικά με την κατοχύρωση του δικαιώματος της ἐπικλήσεως (provocatio) με σκοπό την προστασία των αδικούμενων: το δικαίωμα αυτό περιορίζεται αποκλειστικά σε περιπτώσεις αδικημάτων που τιμωρούνται με θανατική ποινή ή στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων και ο σχετικός προκαταρκτικός έλεγχος ανατίθεται στις τοπικές αρχές (πρβλ. Fournier 2005: 116 137).

ικανές να εξασφαλίσουν την πρόσβαση στο αυτοκρατορικό δικαστήριο. Το ζήτημα είναι πόσα άλλα θύματα μεροληψίας και αυθαιρεσιών από τους τοπικούς άρχοντες μπορούσαν να διεκδικήσουν και πραγματικά να λάβουν την αυτοκρατορική προστασία. Η οργάνωση της απονομής δικαιοσύνης στις επαρχίες καθιστούσε οπωσδήποτε δύσκολη τη μετακίνηση των φτωχότερων πολιτών στις έδρες των διοικήσεων και πολύ περισσότερο στη Ρώμη (Jones 1940: 150). Μία ενδιαφέρουσα, αλλά ελάχιστα σχολιασμένη πτυχή του επεισοδίου είναι η στάση προκατάληψης των τοπικών αρχών σε βάρος των κατηγορουμένων. Ο H. Engelmann (I.Knidos 34) υπέθεσε πως οι επιθέσεις που υπέστησαν ο Εύβουλος και η Τρυφέρα έγιναν ανεκτές από τις αρχές της Κνίδου διότι αποτελούσαν μία μορφή λαϊκής αντίδρασης εναντίον ενός αταίριαστου ηλικιακά γάμου. Η υπόθεση αυτή φυσικά δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί αλλά είναι φανερό πως οι Κνίδιοι επιδίωξαν να καταδικάσουν τους εμφανώς ευρισκόμενους σε νόμιμη άμυνα κατηγορουμένους. Η προσφυγή στον Αύγουστο ήταν σε τελική ανάλυση απόρροια αυτής της στάσης. Η αυτοκρατορική εξουσία επενέβη για να αποκαταστήσει στο τοπικό επίπεδο τα αγαθά της συλλογικής ασφάλειας και της δικαιοσύνης που είχαν διασαλευθεί (στ. 34), όχι μόνο από τις επιθέσεις του Φιλείνου αλλά και από τις παραλείψεις και τις αυθαιρεσίες της τοπικής εξουσίας. 5 Ενδεχομένως μάλιστα στην Κνίδο ο Αύγουστος εμφανιζόταν και ως ο πρόμαχος της εύρυθμης λειτουργίας μίας κοινότητας που είχε ευεργετηθεί στο παρελθόν από τους προγόνους του. Υπό αυτήν την έννοια η υπόθεση μπορεί να θεωρηθεί ενδεικτική ενός γενικότερου κλίματος που επικρατούσε στις ελληνικές πόλεις. Σε ένα σημείο των Πολιτικών Παραγγελμάτων του ο Πλούταρχος (Ἠθικά 814F), παραπονούμενος για τη συχνή παραπομπή τοπικών υποθέσεων στη ρωμαϊκή διοίκηση, παρατηρούσε πως αιτία ήταν η πλεονεξία και η φιλονεικία ʺτῶν πρώτωνʺ. Οι εκβιασμοί και οι αυθαιρεσίες των ισχυρών πολιτών σε βάρος των ασθενέστερων ανάγκαζαν τους τελευταίους να απευθύνονται έξω από την πόλη για προστασία. Μπορούμε να ανιχνεύσουμε το ενδιαφέρον της αυτοκρατορικής διοίκησης για την περιστολή των αυθαιρεσιών σε τοπικό επίπεδο εξετάζοντας τις εντολές αυτοκρατόρων του 2ου αι. μ.χ. για την άσκηση αυστηρού ελέγχου στους αξιωματούχους των ελληνικών πόλεων που 5 Ο Oliver, Greek Constitutions σ. 38 ορθώς εξέλαβε το επεισόδιο αυτό ως απόδειξη του ενδιαφέροντος του Αυγούστου για την επικράτηση της τάξης στην αυτοκρατορία. Πρβλ. Lintott 1993: 58 59.

συνελάμβαναν και παρέπεμπαν κατηγορουμένους στο δικαστήριο των επαρχιακών διοικητών (Πανδέκται 48.3.6). Οι τελευταίοι καλούνταν να μην εκλαμβάνουν εκ των προτέρων ως αξιόπιστα τα υπομνήματα της παραπεμπτικής αρχής, καθώς υπήρχε το ενδεχόμενο να έχουν συνταχθεί με δόλο, παραποιώντας τα πραγματικά γεγονότα (Yannakopulos 2003: 858 860 Brélaz 2005: 113 114). Τελικός σκοπός των αυτοκρατορικών εντολών ήταν να διασφαλισθεί η αμερόληπτη διεξαγωγή της δίκης και να αποτραπεί η αντιμετώπιση των κατηγορουμένων ως ήδη καταδικασθέντων (pro damnatis). Αυτή ασφαλώς θα ήταν και η τύχη της Τρυφέρας, αν δεν είχαν ευοδωθεί οι προσπάθειές της να δικασθεί από τον Αύγουστο. Όνομα και τιτλοφορία του Αυγούστου Στην επιστολή προς τους Κνιδίους ο Αύγουστος, πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας, εμφανίζεται ως αὐτοκράτωρ Καῖσαρ Θεοῦ υἱὸς Σεβαστός. Πρόκειται για την ελληνική απόδοση του επίσημου ονόματός του που ήταν Imperator Caesar Divi Filius Augustus (Rostovtzeff 1984: 191 194 Eck 2003: 49 50). Στο όνομα αυτό υπάρχουν όλα τα σταθερά στοιχεία του τριμερούς ρωμαϊκού ονόματος (praenomen, nomen gentis, cognomen), διαμορφωμένα όμως με τρόπο ώστε να αναδεικνύουν την ηγετική θέση του κατόχου τους. Συγκεκριμένα, Imperator ήταν ο τίτλος που το ίδιο το ρωμαϊκό στράτευμα απέδιδε με επευφημίες στο νικηφόρο στρατηγό του. Ο Αύγουστος αναγορεύθηκε πρώτη φορά imperator το 43 π.χ., στη συνέχεια αρκετές ακόμη φορές και τελικά ενσωμάτωσε τον τίτλο στο όνομά του ως praenomen. Έτσι δηλώνονταν οι άρρηκτοι δεσμοί του ηγεμόνα με το στρατό. Για την ελληνική του απόδοση χρησιμοποιήθηκε η λέξη αὐτοκράτωρ που δήλωνε την απεριόριστη εξουσία του (Syme 1979: 368 372). Caesar ήταν το cognomen του θετού πατέρα του, Γαΐου Ιουλίου Καίσαρα, που ο Αύγουστος το μετέτρεψε σε nomen gentis, δηλώνοντας με τον τρόπο αυτό τη δημιουργία ενός νέου γένους στη Ρώμη. Το πατρώνυμο Divi Filius υπενθύμιζε τη θεοποίηση του Καίσαρα μετά το θάνατό του σύμφωνα με απόφαση της Συγκλήτου. Τέλος, υιοθέτησε ως cognomen τον τίτλο Augustus, τον οποίο του απέδωσε η Σύγκλητος το 27 π.χ. Ο τίτλος αυτός συνήθως αποδιδόταν σε θεούς που διασφάλιζαν την ευημερία της κοινότητας και επέφεραν αύξηση. Έτσι, ο αυτοκράτορας περιβαλλόταν με θεϊκή αίγλη και παράλληλα αναδείκνυε το κύρος του auctoritas, μία λέξη συγγενής ετυμολογικά με τη λέξη Augustus το οποίο υπερέβαινε αυτό όλων των άλλων αριστοκρατών (Kienast 1982: 79 80). Οι κατοπινοί Ρωμαίοι αυτοκράτορες σταδιακά ενσωμάτωσαν τα επιμέρους στοιχεία του ονόματος του Αυγούστου στο δικό τους όνομα. Έτσι το όνομα

του πρώτου αυτοκράτορα μετατράπηκε τελικά σε τίτλο όλων των διαδόχων του. Στην επιστολή προς τους Κνιδίους ο Αύγουστος προσδιορίζεται επίσης ως αρχιερέας, ύπατος και κάτοχος της δημαρχικής εξουσίας. Πρόκειται για τίτλους και αξιώματα που αποδόθηκαν αρχικά στον Αύγουστο και στη συνέχεια με σταθερό τρόπο σε κάθε αυτοκράτορα αλλά ανήκαν στη ρεπουμπλικανική πολιτική παράδοση της Ρώμης (Jones 1960: 3 17 Kienast 1982: 88 89 Wells 1984: 53 64 Eck 2003: 57 58). Ο τίτλος του μεγίστου αρχιερέα είναι η ελληνική απόδοση του όρου pontifex maximus και δηλώνει τον κάτοχο του ανώτατου θρησκευτικού αξιώματος της Ρώμης. Το υψηλότερο αξίωμα του ρωμαϊκού κράτους κατά τους ρεπουμπλικανικούς χρόνους ήταν αυτό του υπάτου, το οποίο ο Αύγουστος κατείχε διαρκώς από το 31 π.χ. ώς το 23 π.χ. και στη συνέχεια μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως το 5 π.χ., για να εισαγάγει τον εγγονό του Γάιο στη δημόσια ζωή. Μετά την εγκαθίδρυση του αυτοκρατορικού καθεστώτος ο Αύγουστος έλαβε το 23 π.χ. τη δημαρχική εξουσία (tribunicia potestas), το σύνολο δηλαδή των δικαιωμάτων και εξουσιών που παραδοσιακά κατείχαν οι δήμαρχοι. Οι εξουσίες αυτές αφορούσαν κυρίως την προστασία των πολιτών από αυθαίρετες ενέργειες των αρχόντων (auxilium) και το δικαίωμα της αρνησικυρίας (veto). Με τις εξουσίες αυτές στα χέρια του ο Αύγουστος μπορούσε με νόμιμο τρόπο να εισηγείται νομοθετικά και διοικητικά μέτρα αλλά και να εμποδίζει την εφαρμογή οποιασδήποτε απόφασης δεν ενέκρινε. Το ίδιο ίσχυε και για όλους τους μεταγενέστερους αυτοκράτορες που συγκέντρωσαν στο πρόσωπό τους τις ίδιες εξουσίες. Η δημαρχική εξουσία ανανεωνόταν κάθε χρόνο και θεωρούνταν από τον Αύγουστο και τους διαδόχους του τόσο σημαντική, ώστε να χρονολογούν την ηγεμονία τους με βάση αυτή (Lacey 1979). Έτσι, είναι δυνατή και η χρονολόγηση της υπό εξέταση επιγραφής στο 6 π.χ.