ΟΡΥΚΤΑ ΚΑΙ ΠΕΤΡΩΜΑΤΑ. ΤΑ «ΑΝΟΡΓΑΝΑ» ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΗΣ ΓΗΣ.

ΟΡΥΚΤΑ ΚΑΙ ΠΕΤΡΩΜΑΤΑ. ΤΑ «ΑΝΟΡΓΑΝΑ» ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΗΣ ΓΗΣ. Βράχια, πέτρες, χώµα, σκληρά και µαλακά υλικά του εδάφους είναι τα δοµικά συστατικά της Γης, που γνωρίζουµε από την καθηµερινή µας εµπειρία. Επίσης ασβεστόλιθοι, πωρόλιθοι, µάρµαρα, γρανίτες είναι µερικά από τα υλικά της που χρησιµοποιούµε στην οικοδοµική και διακοσµητική και διαθέτουµε τις στοιχειώδεις γνώσεις και την εµπειρία να τα αναγνωρίζουµε. Τα υλικά όµως που συνιστούν το σύνολο του φλοιού της Γης παρουσιάζουν µια πολύ µεγάλη ποικιλοµορφία. Αρχικά µπορούν να διακριθούν µε βάση την ατοµική τους δοµή σε δύο γενικές κατηγορίες, στα κρυσταλλικά στερεά, τα οποία παρουσιάζουν µία τάξη στη διάταξη των ατόµων στο χώρο και στα ρευστά στα οποία απουσιάζει η τάξη. Στα ρευστά, εκτός από το νερό, συµπεριλαµβάνονται και ορισµένα τµήµατα του εσωτερικού της Γης, όπως ο εξωτερικός πυρήνας και τα µάγµατα, δηλαδή λιωµένα πετρώµατα. Ωστόσο η Γη περιλαµβάνει στο σύνολο της πολυκρυσταλλικά συσσωµατώµατα ποικίλης σύστασης και διαφορετικών ιδιοτήτων, τα πετρώµατα, τα οποία δεν είναι και τόσο σταθερά όσο νοµίζουµε. Τα πετρώµατα και τα ορυκτά τους διαθέτουν µνήµη. ιατηρούν πληροφορίες για τον τρόπο και τις συνθήκες δηµιουργίας τους, τη θερµοκρασία σχηµατισµού τους και πολλές άλλες, που µε τα σύγχρονα µέσα οι επιστήµονες προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν. Ενώ για τον περισσότερο κόσµο είναι αδιάφορα υλικά, για το γεωλόγο αποτελούν πλούσιες πηγές πληροφοριών, πληροφορίες όµως πολλές φορές «γραµµένες» σε άγνωστες «γραφές» που πρέπει πρώτα να αποκωδικοποιηθούν και µετά να «διαβαστούν». Επιπλέον, θα µπορούσαµε να τα παροµοιάσουµε σαν τα παλίµψηστα, τους παπύρους που ξαναχρησιµοποιήθηκαν, έχουν γραφεί, σβηστεί και ξαναγραφεί και µάλιστα πολλές φορές. Τα πετρώµατα που βρίσκονται στο φλοιό της Γης εµφανίζουν µια πολύ µεγάλη και θαυµαστή ποικιλία. Άλλα προέρχονται από τη στερεοποίηση διάπυρου υλικού του βάθους του µάγµατος, ενώ άλλα προέρχονται από τη σύµπτυξη και τη συγκόλληση χαλαρών υλικών, δηλαδή ιζηµάτων που αποτίθενται στην επιφάνεια της Γης, σε θαλάσσιες λεκάνες, λίµνες ή στην ξηρά, σε ποτάµια, πλαγιές και κοιλότητες. Στα πρώτα, που σχηµατίζονται στο εσωτερικό του φλοιού από το µάγµα σε υψηλές θερµοκρασίες, δόθηκε το

όνοµα πυριγενή, δηλαδή πετρώµατα της φωτιάς και ιδιαίτερα σ εκείνα που σταδιακά διαφοροποιούνται και σχηµατίζονται στο βάθος µε αργή σταδιακή κρυστάλλωση, δόθηκε το όνοµα του θεού του κάτω κόσµου Πλούτωνα. Ονοµάζονται δηλαδή πλουτώνια πετρώµατα (plutonic rocks). Και είναι τα µεγαλύτερα σε όγκο στο γήινο φλοιό. Όλοι γνωρίζουµε τους γρανίτες, τα σπουδαιότερα πυριγενή-πλουτώνια πετρώµατα. Σ εκείνα τα πετρώµατα της φωτιάς, που στερεοποιούνται γρήγορα σε επιφανειακές συνθήκες, τιµήθηκε το όνοµα ενός άλλου ακούραστου τεχνίτη θεού του Ήφαιστου (Volcanus στα λατινικά). Τα πετρώµατα αυτά έχουν το όνοµα ηφαιστειακά (volcanic rocks). Στα πετρώµατα της δεύτερης µεγάλης κατηγορίας, που γεννιούνται κυριολεκτικά µέσα στο νερό ή µε τη δράση του νερού, της ατµόσφαιρας και της βαρύτητας, δόθηκε ένα πιο πεζό όνοµα, ιζηµατογενή, από το όνοµα των υλικών που αποτελούν την πρώτη ύλη τους, τα ιζήµατα, ουσιαστικά λάσπες µε διάφορες περιεκτικότητες χηµικών ουσιών ή κοµµάτια άλλων πετρωµάτων και µικροργανισµών. Τέλος, µια τρίτη µεγάλη κατηγορία πετρωµάτων, που δηµιουργούνται από την αλλαγή, την µεταµόρφωση των ήδη υπαρχόντων πυριγενών ή ιζηµατογενών πετρωµάτων, κάτω από συνθήκες πίεσης και θερµοκρασίας, διαφορετικές από εκείνες που είχαν συντελέσει στο σχηµατισµό του αρχικού πετρώµατος, είναι οι σχιστόλιθοι ή µεταµορφωµένα πετρώµατα. Αυτά είναι πετρώµατα που άλλαξαν, ενώ εξακολουθούσαν να είναι σε στερεά µάλλον κατάσταση, όταν βρέθηκαν σε φυσικοχηµικές συνθήκες διαφορετικές από εκείνες του αρχικού σχηµατισµού τους. Υπέστησαν τα πάνδεινα σε ακραίες συνθήκες που θυµίζουν περιγραφές κόλασης. Ονοµάζονται µεταµορφωµένα (metamorphic rocks) από την ελληνική λέξη «µεταµόρφωσις», που εκφράζει µε τον καλύτερο τρόπο την σταδιακή αλλαγή, καθώς και σχιστολιθικά από τη δοµή τους. Αν και όλα τα πετρώµατα υπόκεινται σε µετασχηµατισµούς, στα µεταµορφωµένα περιέχεται για πρώτη φορά η έννοια της αλλαγής και εξέλιξης για ανόργανη ύλη. Κάθε µια από αυτές τις κύριες µεγάλες κατηγορίες των πετρωµάτων υποδιαιρείται σε άλλες µικρότερες, για να µπορούµε να τα ταξινοµούµε, να τα µελετούµε και να τα µαθαίνουµε. Στην πραγµατικότητα τα πετρώµατα αποτελούν µια συνέχεια. Η µεγάλη ποικιλία τους προέρχεται από την ανάµειξη σχετικά µικρού αριθµού ορυκτών σε διάφορες αναλογίες. Τα ορυκτά είναι τα

βασικά συστατικά των γήινων υλικών. Ορυκτά είναι όλα τα οµογενή, κρυσταλλικά υλικά, µε συγκεκριµένη µοριακή δοµή και σύσταση, ενώ πετρώµατα είναι οι µεγάλες µονάδες υλικών, που αποτελούν το στερεό συνεκτικό σύνολο από ένα ανακάτωµα ορυκτών και είναι αυτά που συγκροτούν το γήινο φλοιό. Η λέξη κρύσταλλος, στη διεθνή βιβλιογραφία crystal, προέρχεται από το ρήµα κρυώνω και στην ελληνική γλώσσα έχει οµηρική προέλευση και διασώθηκε µε την ίδια φθογγολογική προφορά και έννοια µέχρι σήµερα. Στην αρχή σήµαινε πάγος, γιατί αυτόν γνώριζαν στην οµηρική εποχή ως το µόνο κρυσταλλικό σώµα. Επίσης είχε την έννοια του καθαρού σώµατος. Για πρώτη φορά η ονοµασία κρύσταλλος δόθηκε σε καθαρό διαφανή χαλαζία των Άλπεων τον 17 ο αιώνα, γιατί θεωρήθηκε ότι είχε σχηµατισθεί από νερό µε έντονη και διαρκή ψύξη. Οι κρύσταλλοι είναι γιγαντιαία χηµικά µόρια που µε συµµετρία έχουν τοποθετηµένα τα άτοµα διαφόρων στοιχείων στο πλέγµα τους. Τα περισσότερα ορυκτά του γήινου φλοιού έχουν ως βάση του πλέγµατος του το χηµικό στοιχείο πυρίτιο (Si), όπως οι οργανικές ενώσεις έχουν τον άνθρακα (C). Πυρίτιο και άνθρακας έχουν αρκετές οµοιότητες, και διαφορές φυσικά, µε σπουδαιότερη ότι και τα δύο στοιχεία διαθέτουν τέσσερις µονάδες συγγένειας, δηλαδή τέσσερα χέρια για να δηµιουργούν πολύπλοκα και πολυποίκιλα µακροµόρια. Το ορυκτό αλάτι που χρησιµοποιούµε στη µαγειρική, οι νιφάδες του χιονιού, ο σιδηροπυρίτης, η γύψος είναι µερικά γνωστά αλλά µη πυριτικά κρυσταλλικά ορυκτά. Όλα αυτά τα υλικά, ορυκτά και πετρώµατα, τα ονοµάζουµε ανόργανα, για να τα ξεχωρίζουµε από τις οργανικές ενώσεις και δοµές. Αλλά η διάκριση αυτή πολλές φορές καθίσταται ασαφής. Για παράδειγµα, τα εκτεταµένα στρώµατα ιζηµάτων ανθρακικού ασβεστίου στους βυθούς των θαλασσών, που βρίσκονται σε διαδικασία πετροποίησης, προέρχονται από αντίστοιχο υλικό του θαλασσινού νερού και κυρίως από µικροοργανισµούς, δηλαδή από έµβια όντα. Το σκελετικό αυτό ανθρακικό υλικό ζωντανών οργανισµών είναι βιολογικής προέλευσης, που µε τη διαδικασία της ιζηµατογένεσης µετατρέπεται σε ανόργανο πέτρωµα, τους γνωστούς µας ασβεστόλιθους. Επίσης, οργανικής προέλευσης ανόργανοι κρύσταλλοι είναι οι φυτόλιθοι (διεθνώς phytoliths), οι οποίοι δηµιουργούνται σε εσωτερικούς ιστούς των

φυτών, όπως και οι «πέτρες των νεφρών µας». Ένας θαυµάσιος οργανικός κρύσταλλος είναι και ο φακός του µατιού µας. Ως µάγµα εννοούµε το διάπυρο λιωµένο υλικό, που προέρχεται από το βάθος της Γης, από το µανδύα ή τον κατώτερο φλοιό, το οποίο πιστεύουµε ότι βρίσκεται σε ολική ή µερικώς ρευστή κατάσταση, αποτελείται από πυριτικές κυρίως ενώσεις και αέρια και έχει θερµοκρασίες µεταξύ 600 0 και 1300 o C. Όταν εκχύνεται στην επιφάνεια της Γης, τα αέρια διαφεύγουν στην ατµόσφαιρα και τότε το λιωµένο αυτό υλικό ονοµάζεται λάβα, αυτό που βλέπουµε σε εικόνες και κινηµατογραφικές καταγραφές να ρέει σαν ποτάµι, πριν παγώσει και γίνει πέτρωµα. Το µαγµατικό υλικό των σωθικών του πλανήτη µας αποτελεί την πρώτη και κύρια πηγή δηµιουργίας ορυκτών και κατ επέκταση πετρωµάτων µε τη διαδικασία της σταδιακής κρυστάλλωσης, τόσο αυτών που δηµιουργήθηκαν κάποτε και περπατάµε πάνω τους, αλλά και αυτών που δηµιουργούνται και σήµερα κάτω από τα πόδια µας σε 3 ή 5 ή 15 χιλιόµετρα βάθος. Σε ορισµένες µάλιστα περιοχές συνεχίζει πιο έντονα και αδιάκοπα η διαδικασία της πετρογένεσης, ενώ σε άλλες σταµάτησε εδώ και εκατοµµύρια χρόνια. Αργά αλλά σταθερά στο εσωτερικό του φλοιού και γρήγορα στην επιφάνεια µετά από κάθε ηφαιστειακή έκρηξη, δηµιουργούνται νέα ορυκτά και πετρώµατα. Γι αυτό δεν πρέπει να αναφερόµαστε στα πετρώµατα σε αόριστο χρόνο µόνο, να τα θεωρούµε δηλαδή ότι δηµιουργήθηκαν κάποτε και παραµένουν σταθερά και αµετάβλητα, µια βαθιά και παγιωµένη αντίληψη µας. Από τα 92 γνωστά φυσικά χηµικά στοιχεία, στη δοµή του γήινου φλοιού συµµετέχουν το οξυγόνο (O) σε χηµικές κρυσταλλικές ενώσεις σε ποσοστό περίπου 46%, το στοιχείο πυρίτιο (Si) 28%, το αργίλιο (Al) 8%, ο σίδηρος (Fe) 6%, το ασβέστιο (Ca) 5%, ενώ τα απαραίτητα για την καλή λειτουργία του οργανισµού µας στοιχεία Μαγνήσιο (Mg), Νάτριο (N), Κάλιο (K) κυµαίνονται µεταξύ 1 και 3% και τα υπόλοιπα σπάνια πια χηµικά στοιχεία σε ποσοστά µικρότερα του 1%. Πολλά από τα απαραίτητα ή πολύτιµα, µε οικονοµικούς όρους στοιχεία, όπως Χαλκός (Cu), Μαγγάνιο (Mn), Φωσφόρος(P), Χρυσός (Au), είναι ιδιαίτερα σπάνια και η αναζήτηση τους σε ικανές εκµεταλλεύσιµες συγκεντρώσεις προϋποθέτεις επίπονη γεωλογική και εξορυκτική δουλειά. Είναι όλα τα πετρώµατα στερεά; Τα υλικά του γήινου φλοιού, ορίζονται ως στερεά κατάσταση της ύλης για ορισµένες φυσικοχηµικές συνθήκες, όταν

για παράδειγµα βρίσκονται σε ορισµένες και σταθερές συνθήκες θερµοκρασίας και πίεσης. Κατά το συµβατικό ορισµό παρουσιάζουν σταθερά σχήµατα και όγκο. Πάλι συµβατικά τα διακρίνουµε σε κρυσταλλικά και άµορφα υλικά. Στα κρυσταλλικά τα άτοµα, τα οποία τα συγκροτούν, συγκρατούνται µε ισχυρές δυνάµεις και κυρίως είναι διευθετηµένα µε συγκεκριµένες διατάξεις. Συγκροτούν απλά ή πολύπλοκα τέλεια γεωµετρικά σχήµατα, δοµές δηλαδή που αποδεικνύουν σταθερή τάξη και αρµονία στη φύση. Εκείνοι που τα πρωτοµελέτησαν διείδαν µια τάξη και απόλυτη συµµετρία στα υλικά του ανόργανου κόσµου. Οι φιλοσοφικές τους αντιλήψεις, που πήγαζαν από αυτήν την τάξη και τελειότητα, επεκτάθηκαν είτε σε όλο το σύµπαν, ή σε κοινωνιολογικές ακόµη ερµηνείες. Για ορισµένες φυσικοχηµικές συνθήκες, για ορισµένες περιοχές του φλοιού και για ορισµένο χρόνο είναι µάλλον σταθερά µε καθορισµένο σχήµα. Ακόµα όµως και για θεωρούµενες σταθερές συνθήκες τα άτοµα των κρυστάλλων εκτελούν ελαφρές δονήσεις, πάλλονται, γύρω από την κανονική τους θέση και γενικά δεν µετακινούνται ελεύθερα στο χώρο. Κατ εξαίρεση, κάποια δοµικά τους χηµικά στοιχεία κάπου-κάπου ξεφεύγουν από το κρυσταλλικό τους πλέγµα, αλλά αυτό είναι εξαίρεση, δεν αποτελεί τον κανόνα. Για τα ηλεκτρόνιά τους όµως δεν ισχύει το ίδιο, αυτά µετακινούνται συχνότερα. Εξακολουθούµε να τα θεωρούµε ως στερεά κατάσταση της ύλης ακόµη και όταν σε ορισµένες περιοχές του εσωτερικού της Γης, τα άτοµα αυτών των υλικών δεν έχουν καθόλου ηλεκτρόνια, τα οποία ρέουν αδιάκοπα. Τα τέλεια κρυσταλλικά σώµατα, όπως θέλει να τα ταξινοµεί και να τα σπουδάζει στατικά η κρυσταλλογραφία, δεν είναι και τόσο τέλεια. Υπάρχει µια µεγάλη ατέλεια στην φαινοµενική τελειότητα τους. Όλοι σχεδόν οι κρύσταλλοι παρουσιάζουν σε κάποιο βαθµό µικρές δοµικές ατέλειες. Αυτές µπορεί να είναι άτοµα (ιόντα) που ξέφυγαν από την επιτήρηση των δυνάµεων συνοχής του πλέγµατος και αποσπάσθηκαν ή ξένα άτοµα που εισχώρησαν στο πλέγµα. Τότε µιλάµε για τις πρώτες ατέλειες των κρυστάλλων, τις ατέλειες σηµείου. Εκτός από αυτές τις µικρές ατοµικές ή σηµειακές ατέλειες, οι κρύσταλλοι παρουσιάζουν και µεγαλύτερες, γραµµικές, επίπεδες ή τρισδιάστατες ατέλειες, τις εξαρµόσεις, κατά τις οποίες γίνονται ολισθήσεις τµηµάτων του κρυστάλλου. Επιπλέον οι κρύσταλλοι µεγαλώνουν ή µικραίνουν όταν βρουν ζωτικό χώρο και κατάλληλες συνθήκες. Η ανάπτυξη των κρυστάλλων συµβαίνει κυρίως κατά τη διαδικασία της δηµιουργίας τους σε

βαθιές κοιλότητες του γήινου εσωτερικού, ή της στερεοποίησης των ηφαιστειακών πετρωµάτων στην επιφάνεια, στους σταλακτίτες και σταλαγµίτες των σπηλαίων, στην απόθεση των ιζηµάτων και τη διαδικασία της ιζηµατογένεσης ή και της µεταµόρφωσης. Αυτή είναι µια διαδικασία αύξησης του µεγέθους τους µε ανάλωση υλικών που βρίσκονται σε επαφή µαζί τους. Όλοι οι κρύσταλλοι αναπτύσσονται διαταράσσοντας την ισορροπία που υπάρχει µεταξύ του κρυσταλλικού υλικού και του αερίου, υγρού ή άµορφου στερεού υλικού, µε τα οποία βρίσκονται σε επαφή. Μιλάµε για αύξηση και ανάπτυξη όταν αναφερόµαστε και σε ανόργανα υλικά! Πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα αποτελούν οι γεωµορφές των σπηλαίων, σταλακτίτες, εκκεντρίτες, δίσκοι, «κοράλλια» και «µαργαριτάρια» και γενικά ασβεστολιθικά «λουλούδια», που ξεκινούν από µια σταγόνα νερού, µεγαλώνουν, γίνονται ωραία σαν άνθη και συστάδες θάµνων. Κλείνουν τον κύκλο τους µαζί µε το σπήλαιο µέσα στο οποίο αναπτύχθηκαν µε το στάδιο του γήρατος, «µαραίνονται», καταστρέφονται και ανακυκλώνονται µε τα άλλα ανόργανα υλικά. Τα στερεά λοιπόν δεν είναι και τόσο στέρεα, µεγαλώνουν και αναπτύσσονται, ενώ παραµένουν σταθερά µόνο για ορισµένα χρονικά διαστήµατα. Επίσης µικραίνουν και καταστρέφονται, δηλαδή ανακυκλώνονται, όπως καθετί σ αυτόν τον πλανήτη. Μια άµεση αντίληψη της µεταβλητότητας των κρυστάλλων και της γρήγορης µετατροπής τους από άµορφη κατάσταση σε κρυσταλλική και το αντίστροφο αποκοµίζουµε από την εµφάνιση του χιονιού. Οι νιφάδες του χιονιού είναι και αυτές κρύσταλλοι, µάλιστα µεγάλοι µονοκρύσταλλοι, όταν η ψύξη τους είναι αργή, ή συσσωµατώµατα µικρότερων κρυστάλλων, όταν είναι γρήγορη. Οι διαδικασίες κρυστάλλωσης του άµορφου νερού και της πολυκρυστάλλωσης της νιφάδας γίνονται µε µικρές σχετικά αλλαγές της ατµοσφαιρικής θερµοκρασίας και λαµβάνουν χώρα «µπροστά στα µάτια µας» σε λίγα λεπτά, ώρες, µήνες για τις συνηθισµένες χιονοπτώσεις ή χρόνια για τους ορεινούς και πολικούς «αιώνιους» πάγους. Οι κρύσταλλοι του στερεού νερού παρουσιάζουν τόση µεγάλη ποικιλία, ανάλογα µε το είδος του νερού και τον τρόπο κρυστάλλωσης, ώστε µερικοί επιστήµονες υποστηρίζουν σήµερα ότι κάθε κρύσταλλος είναι µοναδικός. Η γρήγορη διαδικασία κρυστάλλωσης του νερού, που γίνεται άµεσα αντιληπτή από τις εµπειρίες µας, συµβαίνει και στο φλοιό της Γης, στα εσώτερα της στρώµατα,

αενάως, χωρίς διακοπή, µε τη µόνη διαφορά ότι είναι πιο αργή και πραγµατοποιείται σε µεγαλύτερα χρονικά διαστήµατα. Τα πάντα µεταβάλλονται γρήγορα ή αργά. Οι κρύσταλλοι των ορυκτών στην πραγµατικότητα δεν είναι σταθεροί. Τα πετρώµατα και τα ορυκτά τους, τα ανόργανα υλικά της Γης τα θεωρούµε ως τα πλέον σταθερά και αδρανή υλικά του κόσµου µας, όµως πολύ νωρίς ακόµη από τον 6 ο π. Χ. αιώνα ο Ηράκλειτος, ο θεωρητικός φιλόσοφος της φύσης, µας επισηµαίνει ότι ακόµη και στην πιο αδρανή ύλη υπάρχει αδιόρατη ρευστότητα και κίνηση. Τα υλικά που συγκροτούν τη Γη δεν είναι τόσο σταθερά και στερεά όσο νοµίζουµε, µεταβάλλονται και βρίσκονται σε συνεχή κίνηση. Ρεολογία είναι ένας κλάδος της Φυσικής που ασχολείται µε την παραµόρφωση και ροή των υλικών µε το χρόνο. Η λέξη ρεολογία (reology) είναι επίσης ελληνική και χρησιµοποιείται στη διεθνή επιστηµονική ορολογία (ρέω, ροή). Στη Ρεολογία ένα υλικό είναι ρευστό ανεξάρτητα από την ατοµική του δοµή, όταν ρέει υπό την επίδραση σταθερής δύναµης ή καλύτερα τάσης. Η Γη παρουσιάζει µία µεγάλη ποικιλία ρεολογικής συµπεριφοράς, γιατί τα διάφορα υλικά συµπεριφέρνονται διαφορετικά στη δύναµη που εξασκείται σε αυτά, αλλά και συγχρόνως γιατί η συµπεριφορά αυτή εξαρτάται και από άλλους συντελεστές, όπως η πίεση, η θερµοκρασία, η ένταση των εξασκούµενων δυνάµεων, η διάρκεια της φόρτισης των γήινων υλικών και ο χρόνος. Υπάρχουν τρεις ακραίες κατηγορίες παραµόρφωσης των πετρωµάτων όσο αφορά την ρεολογική τους συµπεριφορά, η ελαστική, όταν τα υλικά σπάζουν, η πλαστική όταν τα υλικά απλά παραµορφώνονται και η ιξώδης, δηλαδή η συµπεριφορά των ρευστών. Ωστόσο υπάρχουν και ενδιάµεσοι τύποι παραµόρφωσης που είναι µάλιστα και οι πιο διαδεδοµένοι στη φύση. Η ελαστικο-πλαστική, η ελαστικο-ιξώδης και η πλαστικο-ιξώδης παραµόρφωση. Ουσιαστικά υπάρχει µια συνέχεια των µορφών παραµόρφωσης, όπως συµβαίνει για όλα τα πράγµατα και φαινόµενα στη φύση, που για λόγους ταξινόµησης, κατανόησης και µελέτης τα διαχωρίζουµε. Ελαστική συµπεριφορά παρουσιάζουν τα πετρώµατα όταν επανακτούν το αρχικό τους σχήµα µετά την κατάργηση της τάσης, δηλαδή η παραµόρφωση που προκαλεί η δύναµη που ασκείται σε αυτά είναι προσωρινή. Αυτό συµβαίνει ακατάπαυστα στο εσωτερικό του πλανήτη, αλλά

δεν είναι µετρήσιµο φαινόµενο και συνήθως το αγνοούµε. Μόνο όταν οι δυνάµεις που τα πιέζουν ξεπεράσουν ένα ορισµένο όριο τα πετρώµατα σπάζουν, µε αποτέλεσµα να δηµιουργούν ρήγµατα και ρωγµές στο γήινο φλοιό. Κατά την πλαστική συµπεριφορά τα πετρώµατα παραµορφώνονται αφού δεν επανακτούν το αρχικό τους σχήµα µετά την κατάργηση της εφαρµοσµένης τάσης. Όσο µεγαλύτερη είναι η δύναµη και όσο µεγαλύτερο είναι το χρονικό διάστηµα που επενεργεί στα πετρώµατα, τόσο µεγαλύτερη είναι και η παραµόρφωση που υφίστανται. Τις περισσότερες φορές βγαίνουν αγνώριστα και πολύ ταλαιπωρηµένα από αυτή τη διαδικασία. Η πλαστική παραµόρφωση ακολουθεί την ελαστική και παρουσιάζεται στα πετρώµατα που βρίσκονται σε µεγάλα βάθη του φλοιού της Γης, όπου επικρατούν και υψηλές θερµοκρασίες και πιέσεις. Αντίθετα, στα ανώτερα στρώµατα του φλοιού τα πετρώµατα παραµορφώνονται ελαστικά και σπάζουν, όπως το γυαλί σε επιφανειακές συνθήκες, όταν η τιµή της εφαρµοσµένης δύναµης υπερβεί το όριο αντοχής τους. Ένα στερεό σώµα το οποίο παρουσιάζει ελαστική συµπεριφορά χαρακτηρίζεται από γραµµικές σχέσεις µεταξύ τάσης και παραµόρφωσης, που την ονοµάζουµε νευτώνεια συµπεριφορά. Αλλά όπως ήδη τονίστηκε επειδή ελαστική και πλαστική παραµόρφωση δεν ξεχωρίζουν, πολλά πετρώµατα και κρυσταλλικά στερεά παρουσιάζουν πλαστική παραµόρφωση ακόµη και σε µικρά βάθη στο φλοιό, σε χαµηλές θερµοκρασίες, για παραµορφώσεις µικρότερες από 1%, όπως προκύπτει από µικρής χρονικής διάρκειας εργαστηριακά πειράµατα. Το φαινόµενο έχει µεγάλη σηµασία για τις λειτουργείς του γήινου φλοιού. Τα πετρώµατα, συµπιέζονται, τανιούνται, σπάζουν, κάµπτονται, αλλάζουν σχήµα, αναδιπλώνονται και γενικά «ρέουν». Τα υλικά της Γης λοιπόν δεν είναι τόσο στερεά και σταθερά, όπως διδαχθήκαµε. Στα πετρώµατα σήµερα τόσο µακροσκοπικά παρατηρούµενα, όσο και στο µικροσκόπιο πολωµένου φωτός, διακρίνουµε µια εντυπωσιακή ποικιλία χρωµάτων, ολόκληρου του ορατού φάσµατος και όλων των δυνατών αποχρώσεων που µπορεί να διακρίνει το ανθρώπινο µάτι.

Κύκλος ζωής των πετρωµάτων στο γεωλογικό χρόνο Ο κόσµος των πετρωµάτων και των γεωλογικών στρωµάτων φαίνεται σταθερός. Και όµως αυτή η σταθερότητα είναι µια αυταπάτη που έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη εµπειρία του χρόνου.. Σε µεγάλες χρονικές κλίµακες τα πετρώµατα δεν είναι καθόλου σταθερές µονάδες, όπως καθόλου σταθερός δεν είναι και ο γήινος φλοιός. Απεναντίας, τα πετρώµατα φαίνεται να είναι ιδιαίτερα µεταβαλλόµενες και µεταλλασσόµενες δοµές, που µεταπίπτουν από τη µια µορφή στην άλλη, αδιάκοπα. ηµιουργούνται, καταστρέφονται και αναγεννιούνται υπακούοντας στον κανόνα «οτιδήποτε παλιό γίνεται καινούργιο πάλι». Τα πετρώµατα σε συνθήκες της γήινης επιφάνειας, όπου κυκλοφορεί ασταµάτητα το νερό, ως βροχή, ως χιόνι, ως υπόγεια ή επιφανειακή ροή, όπου συναντούν µια διαρκώς κινούµενη ατµόσφαιρα, µε πολλές κλιµατικές εκδοχές και φυσικοχηµικές διεργασίες, υπόκεινται αργά και σταθερά στη διαδικασία της φθοράς ή καλύτερα της αλλαγής. Αποικοδοµούνται µε την αποσάθρωση, σπάζουν, κοµµατιάζονται, διαλύονται και τελικά µεταφέρονται κοντά ή µακριά µε την επενέργεια της βαρύτητας και τη βοήθεια του νερού, του ανέµου και των ζώων µε µια διαδικασία που αποκαλούµε διάβρωση. ιαλύονται στα ορυκτά τους, τις χηµικές ενώσεις και τα στοιχεία από τα οποία αποτελούνται και αρχίζουν ένα κύκλο πάλι από την αρχή. Τα διάφορα αυτά υλικά της αποσάθρωσης και διάβρωσης συγκεντρώνονται σε µεγάλες ποσότητες σε πιο ήρεµα περιβάλλοντα. Συσσωρεύονται στις ήσυχες καµπές των ποταµών, στις πεδιάδες µετά από πληµµύρες, στους βυθούς λιµνών και θαλασσών, όπου σχηµατίζουν στρώµατα και µαζί µε όλα τα αλλά δέχονται τα σκελετικά υλικά πολλών οργανισµών. Με µικρή πίεση ακόµη και των υπερκείµενών τους στρωµάτων και λίγη γήινη θερµότητα µπαίνουν σε µια διαδικασία λιθοποίησης µέχρι να γίνουν σκληρά και ανθεκτικά πετρώµατα σαν τα µητρικά τους. Οι «εξωγενείς» αυτές διεργασίες, όπως λανθασµένα ονοµάζονται στη γεωλογία, σκοπό έχουν να εξοµαλύνουν το έντονο γήινο επιφανειακό ανάγλυφο µέχρι να το ισοπεδώσουν. Εξωγενείς ονοµάστηκαν, γιατί αναφέρονται στις εκτός στερεάς Γης δυνάµεις και διεργασίες. Απεναντίας, είναι πολύ γήινες. Αν στα πετρώµατα δρούσαν µόνο αυτές οι δυνάµεις θα είχαν προ πολλού ισοπεδώσει την επιφάνεια της Γης, θα την

είχαν κάνει µια απέραντη πεδιάδα, την οποία µάλλον θα κάλυπταν τα πολλά νερά της. Αυτό όµως δεν συµβαίνει, γιατί παράλληλα µε τις «εξωτερικές» δυνάµεις επενεργούν και οι «ενδογενείς», οι δυνάµεις του εσωτερικού της Γης. Αυτές αδιάκοπα δηµιουργούν νέα πετρώµατα, τα πυριγενή: πλουτώνια και ηφαιστειακά, είτε µεταµορφώνουν άλλα, όπως ήδη προαναφέρθηκε. Θέτουν επίσης σε κίνηση το γήινο φλοιό, ανυψώνουν εδάφη, δηµιουργούν σεισµούς και δουλεύουν υπόγεια για το χτίσιµο των οροσειρών. Αλλά η εναλλαγή δεν σταµατά εδώ. Όταν πετρώµατα όλων των κατηγοριών βρεθούν, για κάποιο λόγο τεκτονικής κίνησης, σε βαθύτερα µέρη του φλοιού ή σε περιοχές έντονης τεκτονικής σύγκρουσης και πίεσης, τότε αντιµετωπίζουν εντελώς διαφορετικές συνθήκες από αυτές στις οποίες γεννήθηκαν, κυρίως πολύ υψηλές πιέσεις και θερµοκρασίες. Αργά και σταθερά αρχίζουν πάλι να αλλάζουν, να ανακρυσταλλώνονται µερικά ή ολικά και να µεταµορφώνονται. Ο όρος µεταµόρφωση (metamorphosis) που εύστοχα διατυπώθηκε από τον Αριστοτέλη, έχει σήµερα το ίδιο νόηµα στην αγγλική γλώσσα και αποτελεί παγκόσµια ορολογία στη γεωλογία για το είδος αυτό των πετρωµάτων. Ίσως είναι η πιο πετυχηµένη λέξη διεθνώς για να περιγράψει αυτήν τη σηµαντική αλλαγή των ανόργανων υλικών του γήινου φλοιού. Μεταµόρφωση στην πετρογένεση σηµαίνει ότι κάτω από τις καινούριες συνθήκες πίεσης και θερµοκρασίας τα ορυκτά συστατικά των πετρωµάτων, το ένα µετά το άλλο, αλλάζουν δοµή και χηµική σύσταση, µε µετακίνηση χηµικών στοιχείων µεταξύ τους, οπότε προκύπτουν νέα διαφορετικά ορυκτά. Μάλιστα πολλά από αυτά τα ορυκτά έχουν αποτυπωµένη πάνω τους την ισχυρή πίεση που υπέστησαν και εµφανίζονται σαν λεπτότατα φύλλα µε έντονη σχιστότητα. Από αυτή τους τη δοµή προκύπτει το δεύτερό τους όνοµα, κρυσταλλοσχιστώδη πετρώµατα ή σχίστες. Στην κατηγορία αυτή των πετρωµάτων µπορεί να αλλάξουν µερικά µόνο ορυκτά και τα υπόλοιπα να παραµείνουν από το αρχικό πέτρωµα, οπότε µιλάµε για µερική µεταµόρφωση. Μπορεί όµως να αλλάξουν και όλα, οπότε έχουµε ολική µεταµόρφωση. Μπορεί ακόµη οι φυσικοχηµικές διεργασίες που τα µεταµορφώνουν να είναι τόσο ισχυρές ώστε να τα αποδιοργανώσουν πλήρως, να καταστρέψουν την κρυσταλλική τους δοµή, να τα κάνουν δηλαδή πάλι λιωµένο υλικό. Το υλικό αυτό, ως νέο µάγµα πλέον, µπορεί να επαναπαυθεί στη ρευστή του κατάσταση για «λίγο», αλλά αργά ή γρήγορα θα

µπει στον κύκλο της επαναδηµιουργίας και θα συνεισφέρει στο σχηµατισµό πυριγενών πετρωµάτων. Μ αυτόν τον τρόπο έχουµε ένα διαρκή µετασχηµατισµό των πετρωµάτων, που διαγράφει ένα µεγάκυκλο στο µεγάλο γεωλογικό χρόνο και τη δυναµική αυτής της αέναης διαδικασίας. Και τα πετρώµατα λοιπόν κινούνται και µεταβάλλονται κάτω από τα πόδια µας µε ρυθµούς φυσικά που δεν γίνονται αντιληπτοί στο µικρό χρονικό διάστηµα µιας ανθρώπινης ζωής. Σε τέτοια κλίµακας µικρά χρονικά διαστήµατα παρατηρούµε µια πρόσχωση ενός ποταµού µετά από µια πληµµύρα, την αλλαγή µιας παραλίας από χρόνο σε χρόνο, τη φθορά των µαρµάρινων µνηµείων, τις αποκολλήσεις βράχων από τα ορεινά, τη µετακίνηση κροκαλών, χαλικιών και άµµου µε τους χειµάρρους και τα ποτάµια, και φυσικά τη δηµιουργία νέων ηφαιστειακών πετρωµάτων µετά την ψύξη της λάβας από νέα ηφαίστεια. Τα στερεά πετρώµατα του γήινου φλοιού δεν είναι και τόσο σταθερά και αµετάβλητα. Εκτός από τις καθηµερινές δονήσεις των ατόµων των κρυστάλλων, τις απώλειες στοιχείων από το πλέγµα τους, τις κινήσεις ηλεκτρονίων µεταξύ τους, τις µικροεξαρµόσεις και γενικά τις φυσικοχηµικές διεργασίες που υφίστανται παρουσιάζουν και µια µεγακινητικότητα µε το πέρασµα του γεωλογικού χρόνου. Τα πετρώµατα που σχηµατίστηκαν από τη σταδιακή ψύξη του µάγµατος, τα πυριγενή, φαίνεται ότι κυριαρχούν στο στερεό φλοιό, αφού αποτελούν το 95% περίπου της µάζας του. Είναι δηλαδή το θεµέλιο του γήινου φλοιού. Στην επιφάνεια εµφανίζονται στο 17% της έκτασής της, γιατί είναι καλυµµένα από άλλα είδη πετρωµάτων, κυρίως ιζηµατογενή. Τα ιζηµατογενή, αν και είναι ένα µικρό τµήµα της συνολικής µάζας του φλοιού, εκτείνονται στο 76% της επιφάνειάς του, µε ένα µέσο πάχος 800 µέτρων µόνο. Στην πραγµατικότητα το πάχος τους κατά θέσεις µπορεί να είναι τα λίγα εκατοστά του χώµατος, λίγα µέτρα αποθέσεις ιζηµάτων ή και 10 χιλιόµετρα πάχος ιζηµατογενούς πετρώµατος, όπως στο Θερµαϊκό κόλπο της Θεσσαλονίκης ή στη λίµνη Βαϊκάλη της Σιβηρίας και σε πολλές περιοχές κοιτασµάτων πετρελαίου. Είναι όµως σηµαντικότατα, γιατί προκύπτουν από τις επιφανειακές διεργασίες µε τη συµµετοχή της ατµόσφαιρας, του νερού και της ζωής, όπως ήδη τονίστηκε. Είναι αλληλένδετα µε τη ζωή και τις διεργασίες της. Αυτά τα πετρώµατα αποτελούν ουσιαστικά τα άµεσα αρχεία καταγραφής

των υπολειµµάτων των οργανισµών, της ποικιλοµορφίας τους, των κλιµατικών διακυµάνσεων και γενικότερα της ιστορικής εξέλιξης του βιογεωπλανήτη. Ο γεωλογικός αυτός κύκλος µετασχηµατισµού των ορυκτών και πετρωµάτων, γνωστός ακόµη από την εποχή του Χουκ (R. Hooke 17 ος αιώνας), είναι ιδιαίτερα αργός, αλλά διαρκής και καθηµερινός. είχνει την κινητικότητα και συνεχή µεταλλαγή της ύλης του γήινου φλοιού. Αποτελεί µια αέναη δυναµική διεργασία. Είναι ένα σηµαντικότατο στοιχείο των διαδικασιών της συνεχούς εξέλιξης και ζωντάνιας του πλανήτη µας. εν είναι όµως ανεξάρτητος από τους άλλους κύκλους αλλαγών, κυρίως του ίδιου του φλοιού, αλλά ιδιαίτερα του κύκλου του νερού.