Συστηματικές διακλάσεις ψαμμιτικών τεμαχών

vbn Συστηματικές διακλάσεις ψαμμιτικών τεμαχών [Document subtitle] Μπεκρής Μάριος ΓΕΩΛΟΓΙΚΌ ΠΑΤΡΩΝ [Company address]

Πίνακας περιεχομένων Κεφάλαιο 1ο 1. Γεωλογική επισκόπηση 1.1. Γεωλογική δομή Κεντρικής Πελοποννήσου 1.2.1 Τεκτονική 1.2.1.1 Ιόνιος Ζώνη 1.2.1.2. Ζώνη Τρίπολης Γαβρόβου 1.2.1.3. Ζώνη Πίνδου 1.2.2 Στρωματογραφία 1.2.2.1 Ιόνιος Ζώνη 1.2.2.2 Ζώνη Τρίπολης Γαβρόβου 1.2.2.3 Ζώνη Πίνδου 1.2.3 Χάρτες περιοχής μελέτης 1.2.4. Εκτεταμένη γεωτεκτονική αναφορά στην περιοχή Κεφάλαιο 2ο 2.1. Μεθοδολογία 2.2. Αποτελέσματα σχολιασμός Κεφάλαιο 3ο 3.1. Βασικές θεωρητικές αρχές πεδίου τάσεων Κεφάλαιο 4ο 4.1. Συμπεράσματα 4.2. Βιβλιογραφία 1

Κεφάλαιο 1ο 1.1.Γεωλογική επισκόπηση περιοχής Η περιοχή μελέτης στο νοτιοδυτικό τμήμα της Πελοποννήσου πραγματεύεται τα χαρακτηριστικά στα ιζηματογενή περιβάλλοντα που αποτυπώθηκαν μέσα απο τεκτονικά επεισόδια προερχόμενα από την μεγακίνηση καλυμμάτων των εξωτερικών Ελληνίδων. Αναφερόμενοι στις Εξωτερικές Ελληνίδες ( Εικ Α 1.1.) να σημειωθεί πως αποτελούν τμήμα της Αλπικής οροσειράς και δημιουργήθηκαν κατά την σύγκρουση των ηπείρων της Αφρικής και της Ευρασίας. Η σύγκρουση αυτή ακολούθησε την καταβύθιση του ωκεανού της Τιθύος. Ο ωκεανός αυτός βρισκόταν στην περιοχή του σημερινού Μεσογειακού χώρου και άρχισε να καταβυθίζεται στις αρχές του Ιουρασικού. Οι Εξωτερικές Ελληνίδες αποτελούν ένα παθητικό περιθώριο προς τα νοτιοδυτικά της Τιθύος του οποίου κύριο χαρακτηριστικό είναι η συνεχής ιζηματογένεση καθόλη την διάρκεια του Μεσοζωικού έως το τέλος του Ηωκαίνου. Στο Ηώκαινο άρχισαν οι ορογενετικές κινήσεις στην περιοχή αυτή που είχαν σαν αποτέλεσμα τον σχηματισμό των Εξωτερικών Ελληνίδων. Ειδικότερα στις Εξωτερικές Ελληνίδες ανήκουν η Προαπούλια ζώνη, η Ιόνιος ζώνη, η ζώνη Τριπόλεως και η ζώνη της Πίνδου. Εικ. Α.1.1. Γεωτεκτονικές ζώνες Ελλάδος 2

Στην συγκεκριμένη περιοχή μελέτης (κάνναβος Εικ.Α.1.2. ) απο το χωριό Σανταμέρι μέχρι και ανατολικότερα μετά το πέρας του χωριού Ρουπακιά αναγνωρίζουμε τρία καλύμματα που ανήκουν στις Εξωτερικές Ελληνίδες καθώς και νεογενή περιβάλλοντα αποθέσεων φλύσχη. Η γενική διεύθυνση των καλυμμάτων είναι Β-Ν. Η περιοχή έχει μαρκαριστεί στον παρακάτω χάρτη. Η πιθανή εξέλιξη της περιοχής στην πάροδο του γεωλογικού χρόνου αναφέρει πως μέσα από σεισμικά προφίλ γεωτρήσεις και ερευνήσεις πεδίου,τα στοιχεία έδειξαν ότι κατά το Πρώιμο Ολιγόκαινο άρχισε να καθιζάνει πληθώρα υλικού σε περιβάλλοντα βαθιάς θάλασσας. Το φαινόμενο αυτό άρχισε να ηρεμεί κατά το Ύστερο Ηώκαινο όπου είχαμε επίκληση της θάλασσας και αποθέσεις τύπου υφαλοκρηπίδας με ταυτόχρονη συμπίεση οδήγησαν στον σχηματισμό της Δροσιάς- Χαραυγής. Η προς τον πυθμένα τελική λωρίδα κατωφέρειας ταιριάζει με τον σχηματισμό της Ρουπακιάς καθότι την ίδια γεωλογική περίοδο έδρασε η επώθηση της Πίνδου με διεύθυνση Νότιο- Νοτιοδυτικά δίνοντας έτσι τις απότομες κλίσεις για να ερμηνευτεί ως κατωφέρεια το σύνολο του σχηματισμού, ερμηνεία που είναι σε συμφωνία με τα ιζηματολογικά και τουρβιδιτικά αποτελέσματα ψαμμιτικών περιβαλλόντων. Η θαλάσσια εμβάθυνση συνεχίστηκε και προχωρούμε προς ημι-πελαγικά πλέον περιβάλλοντα και δημιουργία του σχηματισμού Σκούρα. Οι ανθρακικές καθιζήσεις υποδηλώνουν βαθέα περιβάλλοντα και δίνουν την αναγνώριση των περιβαλλόντων γένεσης της Μαύρης Μύτης,Σανταμέρι καθώς και του σχηματισμού Πέτα. Με την δραματική κίνηση της Πίνδου επί της Τριπόλεως και μια σειρά αλληλοσυμπλεκόμενων επωθήσεων,γενικής διεύθυνσης Β-Ν, οι περιοχές αυτές υπέστησαν ταχεία ανύψωση ακολουθώντας την ανύψωση της ενδοχώρας της Πίνδου. Το κύριο κάλυμμα στην περιοχή επισκόπησης αντιπροσωπεύεται από την ζώνη Τριπόλεως Γαβρόβου.Η ζώνη αυτή θεωρείται μέρος της Αδρίας μικροπλάκας. Ανθρακικές μεσοζωικές ακολουθίες εκτίθενται ιδιαίτερα με την εμφανή επώθηση του Σκόλις όπυ παχυστρωματώδη Ανω Κρητιδικού ασβεστολιθικοί πάγκοι έχουν επωθηθεί σε σημείο ανύψωσης έως και 1000 μέτρων. Η ζώνη του Γαβρόβου στην Κεντρική Πελλοπόνησο είναι επωθημένη πάνω στην ενότητα των Plattenkalk με ή χωρίς την μεσολάβηση της φυλλιτικής χαλαζιτικής σειράς. Μετα την ανθρακική ιζηματογέννεση στον παλαιογεωγραφικό χώρο της ζώνης Τρίπολης, κατά το Πριαμπόνιο στο ανατολικό τμήμα της ζώνης αυτής που γενικά συμπίπτει με την άλλοτε υποζώνη της Τρίπολης και κοντά στην βάση του Ολιγόκαινο, άρχισε η απόθεση του φλύσχη που παρατηρούμε στην γενικότερη Πελλοπόνησο όπως και στην περιοχή μελέτης και συνεχίστηκε μέχρτι το Μέσο Ολιγόκαινο στο ανατολικό τμήμα και μέχρι το Ανώτερο Ολιγόκαινο Κατώτερο Μειόκαινο στο δυτικό τμήμα μελέτης. Η ανθρακική ιζηματογέννεση στην ζώνη αυτή ήταν συνεχής, με εξαίρεση μιας μικρής διάρκειας διακοπή στο Ηώκαινο. Ειδικότερα στην περιοχή γύρω από το Σκόλις η ανθρακική σειρά έχει μικρό ορατό πάχος ( 100 μέτρων) και περιλαμβάνει στρώματα Κενομανίου μέχρι και Ανώτερου 3

Ηωκαίνου τα οποία είναι έντονα λεπιωμένα. Ο ανθρακικός όγκος του Σκόλις είναι προωθημένος προς τα δυτικά, πάνω στον εμφανιζόμενο φλύσχη. Ο φλύσχης της περιοχής αποτυπώνεται έντονα με ψαμμιτκούς πάγκους από μικρού πάχους ( 1.5 εκατοστών ) έως και ψαμμιτκά τεμάχη μεγαλύτερα των 2 μέτρων. Ατελής σειρα Bouma έχει παρατηρηθεί κυρίως με το να παρατηρούνται τα τμήματα C, D, E δηλώνωντας ήρεμες συνθήκες απόθεσης. Τα ψαμμιτικά στρώματα διακόπτονται απο πηλιτικό και αργιλικό υλικό που κατά μέσο όρο σε κάθε τομή δεν υπερβαίνει το 15 έως 20 % ανά 10 μέτρα ύψους. Εικ Α.1.2 : Γενικός τεκτονικός χάρτης περιοχής Kamberis et al 4

1.2. Γεωλογική δομή Κεντρικής Πελοποννήσου 1.2.1 Τεκτονική Άνω εικόνα : Εικ Α.1.3. Γενική τεκτονική περιοχής. Κάτω εικόνα: Εικ Α.1.4. Στρωματογραφικές κολώνες Εξωτερικών Ελληνίδων στην περιοχή. 5

1.2.1.1 Ιόνιος ζώνη Η Ιόνια ζώνη (Εικ.Α.1.3.) αποτελούσε μια υποθαλάσσια αύλακα και με την γειτονική της ζώνη Τριπόλεως συνιστούσε ένα μειογεωσύγκλινο, δηλαδή μια λεκάνη που χαρακτηρίζεται από έλλειψη αρχικού μαγματισμού. Η ιόνιος ζώνη περνάει με μεταβατικά στρώματα προς τα ανατολικά προς την ζώνη Τριπόλεως. Η βάση της στρωματογραφικής στήλης της Ιόνιας ζώνης συνίστανται από εβαπορίτες που αποτέθηκαν σε μια στενή και επιμήκη λεκάνη την περίοδο του Καρνίου. Το μέγιστο πάχος των εβαποριτών συνίσταται στα 1600 μ και μειώνεται προς βορρά κατά μήκος του άξονα της λεκάνης. Στα στρωματογραφικά ανώτερα τμήματα της ακολουθίας απαντώνται οι μαύροι υπολιθογραφικοί ασβεστόλιθοι γνωστοί ως «ασβεστόλιθοι Φούσταπήδημα» και μαζώδεις δολομίτες του Κατώτερου Νορίου. Στην συνέχεια και μεταξύ Νορίου και Λιάσιου αποτέθηκαν νηριτικοί ασβεστόλιθοι ( ασβεστόλιθοι Παντοκράτορα) Η Ιόνιος ζώνη παρατηρείται στις περιοχές Σανταμέρι, Μαύρη Μύτη και στο χωριό Πέτα. Η βάση της στρωματογραφικής ακολουθίας στην περιοχή παρατηρείται με τους ασβεστόλιθους του Άραξου, ακολουθούν τα ψαμμιτικά περιβάλλοντα της Μαύρης μύτης και η ακολουθία συνεχίζεται με τις αποθέσεις στο Σανταμέρι. Η ακολουθία φτάνει στο τέλμα με τις αποθέσεις περί του χωριού Πέτα. Το περιβάλλον της Μαύρης Μύτης δομείται από ψαμμιτικά περιβάλλοντα με δομές που υποδηλώνουν τουρβιδιτικές κινήσεις και αποθέσεις. Το κατώτερο τμήμα της είναι δομημένο από λεπτοστρωματώδεις αποθέσεις τουρβιδιτών.οι καταθέσεις αυτές διαδέχτηκαν από κοκκινωπούς ασβεστόλιθους με απολιθώματα nummulites στο εσωτερικό τους. Ενδιάμεσα παρατηρήθηκαν πληθώρα πάχους τεμαχών ψαμμιτών υποδηλώνοντας χαοτικές και παροξυσμικές τεκτονικές εξαγριώσεις που παρατηρούνται υπό μορφή ψαμμιτικών φακοειδών σχηματισμών. Τα ανώτερα τμήματα του σχηματισμού Μαύρη Μύτη παρατηρούνται εναλλαγές κροκαλοπαγών και ψαμμιτικών στρωμάτων με κατά τόπους εμφανίσεις πηλιτικών στρωμάτων, γεγονός που υποβοηθάει στην αναγνώριση του βαθέως αρχικού περιβάλλοντος γένεσης του σχηματισμού. Οι άνω ορίζοντες έχουν αναγνωριστεί σαν Πρώιμο Ολιγόκαινο.Καθώς κινούμαστε απο το χωριό Μαύρη Μύτη προς το Σανταμέρι νεογενή ιζήματα καλύπτουν την μετάβαση και παρατηρείται μια έλλειψη παρατήρησης περί των 700 μέτρων. Ο σχηματισμός Σανταμέρι αποτελείται από λεπτούς ψαμμιτικούς ορίζοντες με ενδιαστρώσεις ασβεστολιθικών στρωμάτων γεγονός που επιβεβαιώνει την τεκτονική επώθηση του Σκόλις που οφείλεται σε λιστρικής γεωμετρίας ρήγματα λόγω κινήσεων των καλυμμάτων της Πίνδου και της ζώνης Τριπόλεως. Κατά τόπους φακοί απο κροκαλοπαγή παρατηρήθηκαν. Καθώς μεταβαίνουμε στα ανώτερα στρώματα εξαλείφονται οι ασβεστόλιθοι και σηματοδοτείται το πλέον πλούσιο αμμώδες διάστημα του σχηματισμού χωρίς ενδιαστρώσεις, εκτός μικρών φακών αργιλικών ακάθαρτων στρωμάτων πλούσιοι σε μοντμοριλονίτη ( δεν παρουσιάζουν mud cracks). 6

H εμφάνιση της Ιόνιας ζώνης κλείνει με τον σχηματισμό στην Πέτα. Χρονολογείται ο σχηματισμός περί του Ανώτερου Ολιγόκαινου και κυριαρχούν χοντρόκοκκα τεμάχη ψαμμμιτών και εναλλάσονται με πηλιτικές ενδιαστρώσεις κατά διαστήματα. Στα ανώτερα στρώματα το ότι βρέθηκαν κροκαλοπαγή σηματοδοτεί το μικρό βάθος δημιουργίας του σχηματισμού. Οι πηλίτες παρουσιάζουν μεγάλη ποσότητες άμμου και δίασπαρτα βότσαλα. Μετρήσεις πεδίων και εκμαγείων οδήγησαν στο ότι τα παλαιορεύματα έδρασαν προς τα νοτιοδυτικά κατά την διάρκεια της εναπόθεσης φλύσχη του Ιονίου. Το συνολικό πάχος του σχηματισμού φλύσχη- Πέτα από γεωτρήσεις, σεισμικά προφίλ και παρατηρήσεις υπαίθρου εκτιμάται στα 2700 μέτρα συμπεριλαμβανόμενων και των μεταβατικών στρωμάτων. 1.2.1.2. Ζώνη Τρίπολης Γαβρόβου Η ζώνη διακρίθηκε αρχικά στην κεντρική Πελοπόννησο και ονομάστηκε ζώνη Τριπολιτσάς. Η ζώνη Τριπόλεως (Εικ. Α.1.3.) αποτελεί μια παχιά και μηχανικά δύσκαμπτη ανθρακική πλατφόρμα. Η παραμόρφωση αυτή εκφράζεται στο μεγασκοπικό πεδίο με την μορφή ασύμμετρων ανοικτών αντίκλινων και σύγκλινων τα οποία σε ορισμένες θέσεις συνδέονται με επωθήσεις. Ολιθοστρώματα και κροκάλες Μεσοζωικών ασβεστολίθων της σειράς κατά την διάρκεια τη ιζηματογένεσης του φλύσχη συνδέονται γενετικά με τον σχηματισμό αυτών των δομών. Στην περιοχή μελέτης στην ζώνη Τριπόλεως ανήκουν οι σχηματισμοί των ασβεστόλιθων Αλεποχωρίου, η Δροσσιά, η Χαραυγή, η Ρουπακιά και οι σχηματισμοί Σκούρα. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι η ανθρακική εμφάνιση της ζώνης Τριπόλεως με την μορφή της ανθρακικής επώθησης δίνοντας την οροσειρά Σκόλις με ηλικία Ολιγόκαινου. Ανατολικά του Όρου Σκόλις αναγνωρίστηκαν τουρβιδιτικοί σχηματισμοί. Πιο συγκεκριμένα ο σχηματισμός Δροσιάς Χαραυγής αποτελείται από Ανώτερου Ηωκαίνου έως Ολιγόκαινου πηλιτικούς σχηματισμούς με διαδοχικούς ορίζοντες απο ψαμμιτικά στρώματα μικρού έως μεσαίου πάχους. Καθώς κινούμαστε προς το χωριό Δροσσιά και το χωριό Αλεποχώρι παρατηρείται να έχει διαταραχτεί τοπικά η επικοινωνία των ανθρακικών περιβαλλόντων και των ιζημάτων φλύσχη λόγω τεκτονικών δομών που παράγουν κατάρρευση. Κοντά στο χωριό Χαραυγή στα ανατολικά του Σκόλις εκτίθενται τα ανώτερα τμήματα του σχηματισμού. Αυτό το κομμάτι του φλύσχη αποτελείται από ιλυόλιθους και λεπτοστρωματτώδεις εναλλαγές ψαμμιτικών στρωμάτων με μικρού εύρους συγκλινικές και αντικλινικές δομές. Στους ψαμμιτικούς ορίζοντες αναγνωρίστηκαν τμήματα ακολουθίας Bouma δηλαδή τα τμήματα b,d.e (b= μεσόκοκκη άμμος συχνά αναρριχώμενη, c= λεπτόκοκκη άμμος κανονικά διαβαθμισμένη με αναρρίχηση και αρκετές φορές σκαφοειδείς διατάξεις, e = πηλιτικά και ιλιούχα στρώματα κανονικά διαβαθμισμένα που υποδηλώνουν χαμηλής δύναμης υδραυλικές κινήσεις). 7

Τα παραπάνω έχουν ερμηνευτεί σαν αποθέσεις εξωτερικού αλλουβιακού ριπιδίου σημειώνοντας έτσι ένα επεισόδιο θαλάσσιας παράβασης κατά τα αρχικά στάδια του Ολιγόκαινου. Συνεχίζοντας, επόμενος είναι ο σχηματισμός Ρουπακιάς που υπερκαλύπτει τον σχηματισμό Χαραυγής. σηματοδοτώντας μια σημαντική αλλαγή στην καθίζηση που χαρακτηρίζεται απο την κυριαρχία στοιβαγμένων αλληλουχιών καναλιών ψαμμιτικών στρωμάτων διαφορετικών παχών. Στην βάση της ιζηματογενούς μονάδας παρατηρούνται τεράστια στρώματα ψαμμίτη που τοπικά διαχωρίζονται απο πηλιτικά ακάθαρτα στρώματα καθότι και αυτά περιέχουν αρκετό ψαμμιτικό υλικό στο matrix τους. Τα πάχη μειώνονται καθώς κινούμαστε απο νοτιοδυτικά προς τα ανατολικά. Τα ψαμμιτικά στρώματα της Ρουπακιάς συγκεκριμένα αποτελούν την μεγαλύτερη εμφάνιση όσον αφορά το πάχος εμφάνισης ψαμμιτικών τεμαχών. 1.2.1.3. Ζώνη Πίνδου Τεκτονικά με την έναρξη των Αλπικών ορογενετικών κινήσεων στα περιθώρια της Απούλιας κατά το Άνω Ηώκαινο, η ακολουθία των πετρωμάτων της ζώνης Πίνδου (Εικ.Α.1.4.) άρχισε να αποκολλάται από το υπόβαθρο της και να κινείται επί της ζώνης της Τρίπολης. Η προς δυσμάς κίνηση του καλύμματος αυτού που υπολογίζεται ότι ξεπερνά τα 80 χιλιόμετρα πραγματοποιήθηκε σε μιας χαμηλής κλίσης επώθηση την επώθηση της Πίνδου. Παρότι λοιπόν το Πινδικό κάλυμμα δεν ευρίσκεται άμεσα στην περιοχή μελέτης η τεκτονική του σχέση με το κάλυμμα της Τρίπολης δίνει αρκετά στοιχεία όσον αφορά τεκτονικές ασυνέχειες οι οποίες μπορεί να έχουν προκύψει απο την δυσμάς του κίνηση δίνοντας έτσι έντονα τεκτονικά επεισόδια με μια γενική διεύθυνση προς τα δυτικά έως και βορειοδυτικά. Η ζώνη της Πίνδου είναι εκτεθειμένη στο ανατολικό τομέα της περιοχής μελέτης και αποτελείται απο άνω Τριαδικού και ανώτερου Κρητιδικού πελαγικά ιζήματα. Η ορεινή αλυσίδα του Ερύμανθου και του Παναχαικού φτάνει σε ύψος τα 2200 μέτρα και 1900 μέτρα αντίστοιχα ενώ το σχετικά χαμηλό ανάγλυφο συνδέεται ταυτόχρονα με τον φλύσχη Γαβρόβου. Πληθώρα αλληλοσυνδεόμενων επωθήσεων που συναντώνται με την επώθηση Πίνδου αναγνωρίστηκαν στο βορειοανατολικό τμήμα του χωριού Καλούση καθώς και νοτιοανατολικά στο βουνό Ερύμανθος. Οι γωνίες των ρηγμάτων κυμαίνονται μεταξύ 30 και 70 μοιρών. Παλαιογεωγραφικά η λεκάνη ιζηματογένεσης της Πίνδου τοποθετείται κατά μήκος του ανατολικού παθητικού περιθωρίου της Απούλιας μικροπλάκας. Το αρχικό στάδιο τόσο της απολέπτυνσης του περιθωρίου όσο και της διάνοιξης της Πινδικής λεκάνης έλαβε χώρα από το τέλος του Πέρμιου έως το Μέσο Τριαδικό με αποτέλεσμα να έχει διαμορφωθεί μια στενή λεκάνη ιζηματογένεσης περίπου στο Άνω Τριαδικό. 8

Η εσωτερική παραμορφωτική δομή του Καλύμματος της Πίνδου χαρακτηρίζεται κυρίως από επωθήσεις με γενική φορά κίνησης προς τα δυτικά. Τα ίχνη των επωθήσεων στον γελογικό χάρτη αλλά και η κύρια Επώθηση της Πίνδου διατάσσονται κάθετα στην διεύθυνση κίνησης του καλύμματος και παρουσιάζουν διευθύνσεις που κυμαίνονται απο ΒΒΔ-ΝΝΑ έως ΒΒΑ-ΝΝΔ. Κατά μήκος της ζώνης οι επωθήσεις διαγράφουν μια καμπύλη πορεία η οποία εμφανίζεται είτε κυρτή είτε κοίλη προς την προχώρα του ορογενούς. 1.2.2 Στρωματογραφία 1.2.2.1 Ιόνιος Ζώνη Η Ιόνιος ζώνη εξελίσσεται στρωματογραφικά απο πελαγικούς ασβεστόλιθους στην βάση έως πελαγικούς ασβεστόλιθους με ενδιαστρώσεις μικριτικών ασβεστολίθων. Η κορυφή της στρωματογραφικής κολώνας αποτελείται από φλυσχικά τεμάχη, και ειδικότερα απο ψαμμιτικούς πάγκους διαφόρων παχών που τοπικά διακόπτονται από πηλιτικές ενδιαστρώσεις.κύριο τεκτονικό χαρακτηριστικό της ζώνης αυτής είναι τα μεγάλα ΒΔ διευθύνσεως αντίκλινα και επωθήσεις. Η πορεία των δομών αυτών διακόπτεται από μεγάλα ΒΑ διεύθυνσης εγκάρσια ρήγματα τα οποία αναλαμβάνουν τον ρόλο να διαχωρίσουν περιοχές με διαφορετικό ποσό συστολής. Οι εβαπορίτες στην βάση της στήλης σχηματίζουν μια ζώνη αποκολλήσεως η οποία απελευθερώνει το Μεσοζωικό επικάλυμμα και τον φλύσχη από ένα άγνωστο υπόβαθρο. Η ζώνη Τριπόλεως στρωματογραφικά αναλύεται ως μια κολώνα 3.500 μέτρων σε βάθος. Ξεκινώντας από την βάση η απόθεση την περίοδο του Λιθανθρακοφόρου απέδωσε τα Στρώματα Τυρού Ραβδούχων με υπερκείμενες αποθέσεις δολομιτών. Έπειτα στο Ιουρασικό μέχρι και το τέλος του Κρητιδικού αποτέθηκαν νηριτικοί ασβεστόλιθοι. Απο το Παλαιόκαινο μέχρι και το κατώτερο Ολιγόκαινο μεταβασικά στρώματα δομούν την στρωματογραφική κολώνα έως και την αρχή απόθεσης φλυσχικών τεμαχών, δηλαδή ψαμμιτικών,πηλιτικών και αργιλικών στρωμάτων έως και το Ακουιτάνιο. Η συνέχεια πληρείται με νεογενούς ηλικίας αποθέσεις. Τεκτονικά αποτελεί μια παχιά και μηχανικά δύσκαμπτη ανθρακική πλατφόρμα. Η παραμόρφωση σε αυτήν εκφράζεται στο μεγασκοπικό πεδίο με την μορφή ασύμμετρων ανοικτών αντίκλινων και σύγκλινων και τα οποία σε ορισμένες θέσεις συνδέονται με επωθήσεις. Ολισθοστρώματα και κροκάλες των Μεσοζωικών ασβεστολίθων της σειράς κατά την διάρκεια της ιζηματογένεσης του φλύσχη συνδέονται γενετικά με τον σχηματισμό αυτών των δομών. Η παραμόρφωση των ανθρακικών πετρωμάτων στο μεσοσκοπικό πεδίο χαρακτηρίζεται κυρίως απο διαρρήξεις και τεκτονικές επιφάνειες διάλυσης. Μεσοσκοπικές πτυχές είναι συνήθεις στον σχηματισμό του φλύσχη. Η ζώνη περιορίζεται προς τα ανατολικά απο την ζώνη της Πίνδου με μια από τις μεγαλύτερες επωθήσεις στον ελληνικό χώρο την γνωστή ως «επώθηση Πίνδου». Με βάση την ηλικία των συν-ορογενετικών ιζημάτων του Φλύσχη Τριπόλεως προέκυψε ότι η επώθηση αυτή ήταν ενεργή απο το όριο Ηώκαινο Ολιγόκαινο έως το Κάτω Μειόκαινο. 9

Κατά μήκος της επώθησης αυτής η Ζώνη Πίνδου έχει μεταφερθεί έως και 80 χιλιόμετρα δυτικά πάνω από την ζώνη Τρίπολης ώστε στην Πελοπόννησο και στην Κρήτη να σχηματιστούν τα λεγόμενα τεκτονικά παράθυρα. Σε αυτά τα τεκτονικά παράθυρα η ζώνη Τριπόλεως βρίσκεται τεκτονικά τοποθετημένη μέσω μιας μεγάλης ρηξιγενούς επιφάνειας επί των μεταμορφωμένων πετρωμάτων της φυλλιτικής χαλαζιτικής σειράς ενώ καθ όλο το μήκος της δυτικής Ελλάδας η ζώνη βρίσκεται επωθημένη επί των πετρωμάτων της Ιόνιας Ζώνης μέσω της επώθησης Γαβρόβου Αρακύνθου. Στην οροφή της επώθησης δημιουργούνται ασύμμετρα αντίκλινα που συνδέονται γενετικά με επωθήσεις και υποδηλώνουν κίνηση της ζώνης προς τα δυτικά, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πληθώρα αντικλινικών δομών στην οροσειρά Σκόλις στην δυτική-κεντρική Πελοπόννησο. 1.2.2.2. Ζώνη Τριπόλεως Γαβρόβου Η ζώνη Τρίπολης δομείται κυρίως από μια Μεσοζωική ακολουθία ανθρακικών ιζηματογενών πετρωμάτων ρηχής θάλασσας των οποίων το μέγιστο πάχος δεν ξεπερνά τα 3500 μέτρα. Τα στρωματογραφικά βαθύτερα τμήματα της ακολουθίας τα οποία εμφανίζονται στα τεκτονικά παράθυρα της Πελοποννήσου και της Κρήτης αναπτύσσονται σε αρκετές θέσεις επάνω σε έναν σχηματισμό ΝεοΠαλαιοζωικής έως Τριαδικής ηλικίας γνωστό ως Στρώματα Τυρού Ραβδούχων. Επί των μεσοζωικών ανθρακικών πετρωμάτων αναπτύσσεται η ακολουθία του Φλύσχη Τριπόλεως που καλύπτει ένα εύρος από το Ηώκαινο έως το Ολιγόκαινο ενώ κατά θέσεις το τελείωμα της απόθεσης του φλύσχη έγινε έως και το Κάτω Μειόκαινο. Ειδικότερα η στρωματογραφική ακολουθία δομείται στην βάση απο το λιθανθρακοφόρο έως το Τριαδικό με τα στρώματα Τυρού και κλείνει με δολομιτικές εμφανίσεις. Κατά το Ιουρασικό και μέχρι το Μαιστρίχτιο η απο θεση παρατηρείται με την μορφή Νηριτικών ασβεστολίθων. Από το Παλαιόκαινο έως το Μέσο Ηώκαινο έχουμε απόθεση ασβεστολίθων με βωξίτες και απο το Ανώτερο Ηώκαινο έχουμε μεταβατικά στρώματα έως και το Κατώτερο Ολιγόκαινο όπου υπήρξε η απόθεση του φλύσχη Τριπόλεως. Η στρωματογραφική αυτή κολόνα είναι εξαδινικευμένη ώστε να φανεί πλήρης σε παρατηρήσεις υπαίθρου ή σε δειγματοληπτικές γεωτρήσεις. Στρωματογραφικά υπερκείμενος είναι ο σχηματισμός Ασβεστολίθων με Βωξιτικούς ορίζοντες ηλικίας Παλαιόκαινου- Μέσου Ηωκαίνου που συνιστούν την οροφή της ανθρακικής ακολουθίας της ζώνης Τρίπολης και εμφανίζει ένα μέσο πάχος 300 μέτρα. Πρόκειται για μαζώδεις ασβεστόλιθους πλούσιους σε Τρηματοφόρα που προς τα στρωματογραφικά ανώτερα τμήματα χαρακτηρίζονται από ορίζοντες μαύρων βιτουμενιούχων ασβεστόλιθων. Ένα ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο για την στρωματογραφική εξέλιξη του σχηματισμού αυτού είναι η διακοπή της ιζηματογένεσης στην ζώνη Τριπόλεως στο Ηώκαινο. Η διακοπή αυτή που συνοδεύτηκε απο χέρσευση της περιοχής είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία βωξιτικών οριζόντων μικρού πάχους. Τέτοιοι 10

ορίζοντες εμφανίζονται σήμερα στο όρος Κλόκοβα στην Αιτωλοακαρνανία στην Αρκαδία και την Πύλο. Εικ Α.1.5. Στρωματογραφική κολώνα αλλουβιακών αποθέσεων φλύσχη στην ζώνη Τρίπολης -Γαβρόβου 11

Κατά την διάρκεια του Μέσου- Άνω Ηωκαίνου αποτέθηκε ο σχηματισμός των μεταβατικών στρωμάτων προς τον φλύσχη της ζώνης, σύμφωνα επάνω στα ανθρακικά ιζήματα. Το πάχος των μεταβατικών στρωμάτων συνήθως είναι λίγα μέτρα. Συνίστανται απο κίτρινους βιοκλαστικούς ασβεστόλιθους, μαργαικούς ασβεστόλιθους και μάργες. Στην συνέχεια από το Ολιγόκαινο έως το Κατώτερο Μειόκαινο αποτέθηκε ο σχηματισμός του Φλύσχη Τρίπολης που αποτελεί μια τυπική τουρβιδιτική ακολουθία ιζημάτων δομούμενη κυρίως από εναλλαγές ψαμμιτικών, πηλιτικών και αργιλικών οριζόντων. Η έναρξη της ιζηματογένεσης του σχηματισμού τοποθετείται χρονικά στο όριο Ηωκαίνου Ολιγόκαινου με την απόθεση μαργών, ψαμμιτών και κροκαλοπαγών πάχους 300 μέτρων. Η ιζηματογένεση του φλύσχη συνεχίστηκε καθ οδόν όλη την διάρκεια του Ολιγόκαινου και Κάτω Μειόκαινου με την απόθεση κυρίως αργιλοπυριτικών οριζόντων και λεπτόκοκκων ψαμμιτών. Το συνολικό πάχος δεν ξεπερνά τα 1800 μέτρα. Αυτή η διαπίστωση παραπέμπει στο ότι ορισμένα τμήματα της ζώνης αναδύθηκαν και υπέστησαν διάβρωση κατά την διάρκεια απόθεσης των κροκαλοπαγών του φλύσχη της ζώνης. Ορίζοντες κροκαλοπαγών έχουν επίσης εντοπιστεί και στα ανώτερα τμήματα στην βάση της Επώθησης της Πίνδου στην δυτική Ελλάδα Παλαιογεωγραφικά είναι αποδεκτό πλέον ότι στην διάρκεια του Λιθανθρακοφόρου το κρυσταλλικό Προ-Αλπικό υπόβαθρο της ζώνης Τρίπολης επί του οποίου αποτέθηκαν τα ιζηματογενή πετρώματα της ζώνης, ήταν τμήμα της Απούλιας μικροπλάκας. Η Απούλια μικροπλάκα βρισκόταν στο βορειοανατολικό περιθώριο της μεγαηπείρου Γκοντβάνα. Από το Άνω Τριαδικό και καθόλη την διάρκεια του Μεσοζωικού ο ευρύτερος παλαιογεωγραφικός χώρος της Απούλιας και των Εξωτερικών Ελληνίδων διαμορφώνεται από μια εκτεταμένη ταφρογένεση. Στο πλαίσιο της ταφρογέννεσης η Ζώνη Τρίπολης αποτέλεσε μια ρηχή ανθρακική πλατφόρμα η οποία βρισκόταν δυτικά από την βαθιά λεκάνη ιζηματογένεσης της Ζώνης Πίνδου και ανατολικά από την Ιόνια αύλακα. 1.2.2.3. Ζώνη Πίνδου Στρωματογραφικώς η Ζώνη Πίνδου δομείται από μια Μεσοζωική ακολουθία ανθρακικών και πυριτικών ιζημάτων βαθιάς θάλασσας των οποίων το συνολικό πάχος δεν ξεπερνά τα 1050 μέτρα. Επί των Μεσοζωικών σχηματισμών αναπτύσσεται η κλαστική ακολουθία του Πινδικού φλύσχη που καλύπτει ένα στρωματογραφικό εύρος από το Παλαιόκαινο έως και το Ολιγόκαινο. Αναλυτικότερα στην στρωματογραφική διάρθρωση της ζώνης διακρίνονται από τους κατώτερους σχηματισμούς προς τους ανώτερους ορίζοντες οι ακόλουθοι σχηματισμοί : 12

Ο σχηματισμός του «κλαστικού Τριαδικού» αποτελεί την παλαιότερη ακολουθία ιζημάτων στην στρωματογραφική διάπλαση της Ζώνης Πίνδου και συνίστανται κυρίως απο λεπτόκοκκο έως μεσόκοκκους ψαμμίτες με παρεμβολές πηλιτικών και αργιλικών στρωμάτων. Εσωτερικά συχνά παρουσιάζονται ακ0ολουθίες Bouma και γενικά ιζηματογενείς δομές οι οποίες είναι ενδεικτικές τουρβιδιτικών αποθέσεων. Το μέγιστο ορατό πάχος των πετρωμάτων αυτών υπολογίζεται στα 100 μέτρα. Ο σχηματισμός Ασβεστόλιθων Δρυμού αναπτύσσεται επί του κλαστικού Τριαδικού και αποτελείται τουρβιδιτικούς και ημιπελαγικούς ασβεστόλιθους με τοπικές παρεμβολές κερατολίθων και πράσινων πηλιτών. Ο σχηματισμός Ραδιολαριτών είναι ο χαρακτηριστικότερος ορίζοντας στην Μεσοζωική ακολουθία της ζώνης και περιλαμβάνει τρία επιμέρους στρωματογραφικά μέλη : α) πηλίτες Καστελλίου β) υπερκείμενα μέλη Κερατολίθων απο διάφορες κερατολιθικές φάσεις και γ) το ανώτερο στρωματογραφικό μέλος των ασβεστολίθων με Calpionella. Σε σχέση με τον ευρύτερο παλαιογεωγραφικό χώρο των Εξωτερικών Ελληνίδων η λεκάνη ιζηματογένεσης της Ζώνης Πίνδου τοποθετείται κατά μήκος του ανατολικού περιθωρίου της Απούλιας μικροπλάκας. Το αρχικό στάδιο τόσο της απολέπτυνσης του περιθωρίου όσο και της διάνοιξης της Πινδικής λεκάνης έλαβε χώρα από το τέλος του Πέρμιου έως και το Μέσο Τριαδικό με αποτέλεσμα να έχει διαμορφωθεί μια στενή λεκάνη ιζηματογένεσης περίπου στο Άνω Τριαδικό. Από το Άνω Τριαδικό και καθ όλη την διάρκεια του Ιουρασικού γίνεται συνεχής απολέπτυνση του περιθωρίου με αποτέλεσμα να σχηματιστεί μια βαθιά και ευρεία λεκάνη ιζηματογένεσης. Εμφανίσεις του προ-αλπικού υπόβαθρου της λεκάνης δεν έχουν βρεθεί έως σήμερα. Κατά την επικρατούσα άποψη η Πινδική λεκάνη μπορεί να χαρακτηριστεί σαν μια ωκεάνεια λεκάνη τύπου Ερυθράς Θάλασσας όπου το υπόβαθρο των πετρωμάτων της Πίνδου αποτελούσε ένας μεταβατικού τύπου φλοιός. Ο φλοιός εξελισσόταν προς τα ανατολικά σε ωκεάνειο φλοιό που δομούσε τον «Ωκεανό της Πίνδου». Λιθολογικές διαφοροποιήσεις της Μεσοζωικής ακολουθίας στις ανατολικές παρυφές της Πινδικής λεκάνης που δείχνουν μεικτούς χαρακτήρες βαθιάς και ρηχής θάλασσας υποδηλώνουν σύμφωνα με νεότερες απόψεις την ύπαρξη μικρών υβωμάτων στις περιοχές αυτές. 1.2.3. Χάρτες περιοχών μελέτης Παρακάτω προβάλλονται οι χάρτες με τις στάσεις, στις οποίες αναλύθηκαν τεκτονικά δεδομένα από τις μετρήσεις υπαίθρου. Οι θέσεις παρατήρησης έχουν καταμετρηθεί έως 18 στο σύνολο, από την νούμερο Μ1 έως την νούμερο Μ18. 13

Μ17 Μ18 Μ16 Μ15 Μ14 Μ11 Μ13 Μ10 Μ12 Μ9 Μ8 Μ7 Μ5 Μ6 Μ4 Μ3 Μ2 Μ1 Εικ.Α.1.6. Χάρτης περιοχής μελέτης με τα σημεία παρατήρησης που συλλέχθηκαν δεδομένα υπαίθρου Κατά την επίσκεψη της περιοχής έγιναν επιλεγμένα σημεία παρατήρησης φλυσχικών τεμαχών πάνω στην περιοχή. Ακολουθήθηκε μια ειδικότερη διαδρομή ώστε να καταλήγει σύμφωνα με την γεωλογική τομή ΑΑ στην εικόνα Α.1.4. Η γενικός προσανατολισμός τη τομής που συλλέχθησαν τα δεδομένα υπαίθρου είναι ΒΒΔ- ΝΝΑ διεύθυνσεως. 14

Εικ.Α.1.7 : Γεωτεκτονικός χάρτης κεντρικής Πελοποννήσου. Στο κελί περιλαμβάνεται η περιοχή μελέτης. Στον πρώτο χάρτη διακρίνουμε τις θέσεις που συλλέχθηκαν δεδομένα υπαίθρου. Η γενικότερη τομή πάνω στην οποία έγιναν στάσεις ήταν διευθύνσεως ΒΒΔ-ΝΝΑ πλην δύο στάσεων,και συγκεκριμένα της στάσης 42 και 43 καθώς βρέθηκαν τα σημεία αυτά κατά την εξέταση της επώθησης του Σκόλις κινούμενοι από την Ρουπακιά στο χωριό Σανταμέρι. Στον δεύτερο χάρτη μπορούμε να κάνουμε αναγνώριση μέσα στο κελί της περιοχής προς μελέτη. Διακρίνεται με μαύρο χρώμα το όριο Ιόνιας Ζώνης με Ζώνη Τρίπολης και με μπλε χρώμα τον διαχωρισμό της Ζώνης Τρίπολης με την ζώνη της Πίνδου. Με κόκκινο χρώμα παρατηρούμε την τομή ΑΑ σύμφωνα με την οποία κυμάνθηκαν οι περισσότερες στάσεις για συλλογή δεδομένων υπαίθρου. Τέλος με πράσινο χρώμα αναπαριστώνται οι 18 στάσεις για συλλογή δεδομένων. 15

1.2.4. Εκτεταμένη γεωτεκτονική αναφορά στην περιοχή Η ζώνη Γαβρόβου δομείται από Κρητιδικές Ηωκαινικές ασβεστιτικές αποθέσεις πελαγικής προέλευσης που αναγνωρίστηκαν στην οροσειρά του Σκόλις. Στην εικόνα Α.1.4 παρατηρείται η δοσμένη περιοχή μελέτης εντός του κάνναβου και η τομή ΑΑ.Παρακάτω παρουσιάζεται η γεωλογική τομή ( Εικ Α.15 ). Εικ Α.1.8. Γεωλογική τομή ΑΑ. Διακρίνεται η επώθηση του Σκόλις, ο σχηματισμός Δροσιάς καθώς και σε ποια τεκτονικά καλύμματα ανήκουν. Η διεύθυνση της τομής παρουσιάζεται στην εικόνα Α.14. Η οροσειρά Σκόλις ( Νο5 στην Εικ Α.15) έχει προέλθει από μια σειρά αλληλοσυνδεδεμένων συζυγών επωθήσεων. Αποτελεί την πιο εντυπωσιακή γεωμορφολογική εμφάνιση στην περιοχή μελέτης. Πρόκειται για μια προσανατολισμένη οροσειρά διεύθυνσης Β-Ν και με υψόμετρο 1000 μέτρων. Δομείται από ασβεστανθρακικές αποθέσεις γεωλογικής ηλικίας Σενόνιου έως Ηωκαίνου. Στο δυτικό τμήμα της επώθησης οι ασβεστόλιθοι του Σενόνιου υπέρκεινται των φλυσχικών τεμαχών. Η ηλικία του φλύσχη στα δυτικά έδωσε αποτελέσματα Ολιγοκαινικής ηλικίας. Έτσι η επώθηση του Σκόλις έλαβε τεκτονική δράση μετά το κατώτερο Ολιγόκαινο. Οι ψαμμιτικοί πάγκοι στα δυτικά-νοτιοδυτικά (Α) της επώθησης παρουσιάζονται ελαφρώς κατακερματισμένοι και με μικρότερο αριθμό ρηγμάτων να διακόπτουν την στρωμάτωση τους. Αντίθετα κινούμενοι προς τα ανατολικά ( Α ) παρατηρούμε ότι στην θέση 4 ξεκινά ήδη η πτύχωση στρωμάτων και συνεχίζεται εκτεταμένα με επαναλαμβανόμενες πτυχώσεις και ρηγματώσεις υποδηλώνοντας ένα έντονο τεκτονικό περιβάλλον κινούμενοι προς αυτήν την διεύθυνση. Τα πάχη των ψαμμιτικών πάγκων στις θέσεις παρατήρησης ανατολικά της οροσειράς Σκόλις είναι πολύ μικρότερα σε σχέση με πάχη που παρατηρήθηκαν προς το δυτικά της περιοχής και τα στρώματα εμφανίζονται με αυξημένη πυκνότητα διακλάσεων και ρηγματώσεων λόγω των συνεχών επωθήσεων. Αίτιο της αυξημένης τεκτονικής στο ανατολικό τμήμα είναι η κίνηση της Ζώνης της Πίνδου προς τα δυτικά. 16

Τα ψαμμιτικά τεμάχη δυτικά του Σκόλις ανήκουν στην Ιόνιο Ζώνη και έχουν κατά μέσο όρο μεγαλύτερα πάχη από τα ψαμμιτικά τεμάχη ανατολικά του Σκόλις. Ο φλύσχης στα δυτικά παρουσιάζεται με μια μέγα αντικλινική δομή καθώς δεν αναγνωρίστηκαν επωθήσεις μετά το χωριό Σανταμέρι δείχνοντας ένα ήρεμο τεκτονικό περιβάλλον. Εικ Α.1.9. Σεισμικό προφίλ προσανατολισμένο ΔΒΔ-ΑΝΑ παρουσιάζοντας την επώθηση του Σκόλις καθώς και τα φλυσχικά τεμάχη. Στην εικόνα Α.1.6 συζυγείς επωθήσεις παρατηρούνται σύμφωνα με την κύρια ( επώθηση του Σκόλις). Η επώθηση έχει σαν αποτέλεσμα να παραμορφώνει τους ψαμμιτικούς πάγκους δημιουργώντας αντικλινικές και συγκλινικές δομές καθώς κινούμαστε προς τα βορειοανατολικά τμήματα της περιοχής. Οι επωθήσεις αυτές είναι σύμφωνες με τις επωθήσεις της τομής στην εικόνα Α.1.5. Ένα φαινόμενο που παρατηρήθηκε είναι πως και η κύρια επώθηση του Σκόλις καθώς και οι επωθήσεις στην ρηξιγενή ζώνη μεταξύ εθνικού δρόμου και σχηματισμού Δροσιάς που φαίνονται στην Εικ.Α.1.5. παρουσιάζουν μεταξύ τους συμφωνία στην διεύθυνση και κλίνουν με έναν γενικότερο όμοιο προσανατολισμό με την διεύθυνση της επώθησης της Ζώνης της Πίνδου. Αποτέλεσμα των τεκτονικών κινήσεων είναι μια σειρά πτυχώσεων από τον σχηματισμό της Δροσσιάς μέχρι και την Ρουπακιά με μια γενική διεύθυνση προς τα δυτικά δείχνοντας ότι δέχονται τεκτονικές τάσεις γενόμενες από την ανατολική πλευρά. 17

Κεφάλαιο 2 ο 2.1 Μεθοδολογία Για την τεκτονική ανάλυση της περιοχής μελέτης ακολουθήθηκε η παρακάτω μεθοδολογία: 1. Υπαίθρια εργασία για την περιγραφή γεωλογικών σχηματισμών και συλλογή τεκτονικών στοιχείων και φωτογραφικού υλικού. 2. Σε ορισμένες επιλεγμένες θέσεις ειδικού ενδιαφέροντος έγιναν λεπτομερείς γεωλογικά σκαριφήματα. Πάρθηκαν μετρήσεις στρώσεων στρωμάτων, διευθύνσεις συστημάτων διακλάσεων που κατακερμάτιζαν τα ψαμμιτικά τεμάχη που ήταν και απο τις κύριες παρατηρήσεις, διευθύνσεις τομών προς ανάλυση, πυκνότητα διακλάσεων σε συνάρτηση με τα πάχη των ψαμμιτικών τεμαχών, μετρήσεις σκελών πτυχών και σχολιασμός ως προς το είδος των πτυχών και μετρήσεις ρηγμάτων σε σημεία που αναγνωρίστηκαν. 3. Τα τεκτονικά δεδομένα προβλήθηκαν σε δίκτυα Schmidt με την βοήθεια του προγράμματος stereo32. 4. Τα δεδομένα που αναλύθηκαν περισσότερο ήταν η πυκνότητα των διακλάσεων σε συνάρτηση πάντα με το πάχος των φλυσχικών τεμαχών. Σε κάθε στάση μετρήθηκαν πάνω απο 6 με 7 διαφορετικά πάχη με επανάληψη στην μέτρηση για το βέλτιστο αποτέλεσμα. Η μεθοδολογία είναι ανά συγκεκριμένο πάχος στρωμάτων πόσες διακλάσεις παρατηρούνται ανα μέτρο και αφού γίνει επανάληψη της διαδικασίας για οριστικοποίηση αποτελέσματος ποια η διεύθυνση αυτών των διακλάσεων. Στην συνέχεια τα δεδομένα αναπαραστάθηκαν υπό την μορφή διαγραμμάτων με άξονες Χ το πάχος των στρωμάτων και άξονες Ψ την πυκνότητα διακλάσεων που μετρήθηκε. Τα διαγράμματα αυτά δημιουργήθηκαν με το πρόγραμμα Excel. 2.2. Αποτελέσματα Σχολιασμός Τα δεδομένα κάθε στάσης έχουν αναπαρασταθεί σε δίκτυα Schmidt.Συγκεκριμένα κάθε στάση έχει ένα διάγραμμα Schmidt ως προς την διεύθυνση στρώσης, ένα διάγραμμα Schmidt ως προς την διεύθυνση των διακλάσεων που καταμετρήθηκαν και ένα διάγραμμα διευθύνσεων τομών. Τέλος σε κάθε στάση έχει αναπαρασταθεί με ΧΨ διάγραμμα η σχετική συσχέτιση μεταξύ ψαμμιτικών στρωμάτων και συστηματικών διακλάσεων. Αναλυτικά τα αποτελέσματα απο τις στάσεις : 18

Πύκνότητα διακλάσεων ανα μέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ1. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.10 Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Η διεύθυνση στρώσης στην Εικ.Α.10. είναι 72/40. Η παράταξη είναι Β-Ν έως ΒΒΔ/ΝΝΑ. Η διεύθυνση στρώσης είναι προσανατολισμένη κατά Α-Δ έως ΑΒΑ-ΔΝΔ. Παρατηρούνται ομαλοποιημένες μεταξύ τους διευθύνσεις διακλάσεων που τείνουν προς την ίδια διεύθυνση. Ο γενικός τους προσανατολισμός είναι Δ-Α έως κατά τόπους ΔΒΔ-ΑΝΑ. Η γενική διεύθυνση της τομής που καταμετρήθηκε είναι 115/10. 40 35 30 25 20 15 10 5 0 0 2 4 6 8 10 12 14 16 18 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.1. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Στο παραπάνω διάγραμμα (Εικ.Β.2.1.) έχουμε 10 διαφορετικά ψαμμιτικά πάχη που κυμαίνονται από 3 εκατοστά έως και λίγο λιγότερα απο 16 εκατοστά και συγκεκριμένα 15. Το ανώτερο διάγραμμα δείχνει μεγαλύτερο ποσοστό σε διακλάσεις σε μικρότερα τεμάχη και συγκεκριμένα στα πάχη απο 3 έως 9 εκατοστά ενώ ακολουθεί απότομη μείωση. Παρατηρούμε ότι στα 5 εκατοστά αντιστοιχούν έως και 35 διακλάσεις ανα μέτρο. 19

Πυκνότητα διακλάσεων ανά μέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ2. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.11Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Η διεύθυνση στρώσης στην εικόνα Α.1.11. είναι 120/32. Η παράταξη είναι ΒΒΑ-ΝΝΔ. Η διεύθυνση στρώσης είναι προσανατολισμένη κατά Δ30 ο Α. Παρατηρούνται ομαλοποιημένες μεταξύ τους διευθύνσεις διακλάσεων που τείνουν προς την ίδια διεύθυνση. Ο γενικός τους προσανατολισμός είναι ΒΒΔ. Η γενική διεύθυνση της τομής που καταμετρήθηκε είναι 124/40 45 40 35 30 25 20 15 10 5 0 0 5 10 15 20 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.2. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Στο ανώτερο διάγραμμα έχουμε 9 διαφορετικά πάχη ψαμμιτικών πάγκων (Εικ.Β.2.2.). Τα πάχη κυμαίνονται απο 3 έως και 17 περίπου εκατοστά. Παρατηρείται εκθετική μείωση στην πυκνότητα διακλάσεων καθώς αυξάνει το πάχος των ψαμμιτικών στρωμάτων και σε αυτό το διάγραμμα. Το peak παρατηρείται σε μικρά πάχη και κυρίως στην αρχή στα 3 εκατοστά με έναν μέσο όρο 40 διακλάσεων ανά μέτρο σε αντίθεση με το πάχος των 17 εκατοστών που οι διακλάσεις κυμαίνονται σε 9 ανα μέτρο. 20

Πυκνότα διακλάσεων ανά μέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ3. Μάυρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.12 Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Η διεύθυνση στρώσης στην εικόνα Α.1.12. είναι 107/35. Η παράταξη είναι ΒΒΔ-ΝΝΑ. Η διεύθυνση στρώσης είναι ΑΝΑ.Δύο γενικότερες διευθύνσεις διακλάσεων παρατηρούνται με μια γενικότερη διεύθυνση ΝΝΑ. Η πρώτη ομάδα είναι προσανατολισμένη πιο πολύ κατά Δ- Α ενώ η άλλη ομάδα παρουσιάζει έναν πιο έντονο προσανατολισμό προς Β-Δ.Η διεύθυνση της τομής είναι 83/40. 30 25 20 15 10 5 0 0 10 20 30 40 50 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.3. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Εννέα διαφορετικά πάχη φλυσχικών τεμαχών μετρήθηκαν ως προς την πυκνότητα διακλάσεων τους (Εικ.Β.2.3.). Τα πάχη τους κυμαίνονται απο 2.5 έως και 44 εκατοστά. Το peak ως προς την πληθώρα στις διακλάσεις παρατηρείται στα στρώματα κάτω των 10 εκατοστών με απότομη εκθετική μείωση μετά τα 10 εκατοστά. 21

Πυκνότητα διακλάσεων ανά μέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ4. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.13 Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Η διεύθυνση στρώσης στην εικόνα Α.13. είναι 82/20. Η παράταξη είναι διατεταγμένη Β-Ν. Τα στρώματα κλίνουν διατεταγμένα ως προς Α8 Ο Δ.Δέκα διευθύνσεις διακλάσεων αναλύθηκαν στο ανώτερο δίκτυο Schmidt και διακρίθηκαν δυο ομάδες. Η πρώτη ομάδα έχει διεύθυνση διακλάσεων ΔΝΔ.Στην δεύτερη ομάδα διακλάσεων ανήκουν μόνο δύο αποτελέσματα με ωστόσο τελείως ανάποδες διευθύνσεις από τις υπόλοιπες. Η διεύθυνση σε αυτές που αναλύθηκε είναι ΒΒΑ.Η γενική διεύθυνση τομής είναι 218/10 35 30 25 20 15 10 5 0 0 5 10 15 20 25 30 35 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.4. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Δέκα διαφορετικά πάχη διακλάσεων μετρήθηκαν. Τα πάχη κυμαίνονται από 3 έως 30 εκατοστά (Εικ.Β.2.4.). Και σε αυτό το διάγραμμα εκθετική μείωση στην πυκνότητα των διακλάσεων παρατηρείται καθώς τα ψαμμιτικά τεμάχη μειώνονται σε μέγεθος. Το peak παρατηρείται στα μικρότερα ψαμμιτικά στρώματα της τάξης των 3 εκατοστών μέχρι και 28 διακλάσεις ανά μέτρο. Αντίθετα στα μέγιστα πάχη όπως στα 30 εκατοστά οι διακλάσεις έχουν μειωθεί έως και 4 ανά μέτρο. 22

Πυκνότητα διακλάσεων ανά μετρο Θέση παρατήρησης Νο Μ5. Μάυρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.14. Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Διεύθυνση στρώσης στην εικόνα Α.14. είναι 212/10. Η διεύθυνση είναι Ν32 Ο Δ. Η παράταξη των στρωμάτων ΔΝΔ-ΑΒΑ.Τα ψαμμιτικά στρώματα μετρήθηκαν ως προς τις διευθύνσεις των διακλάσεων τους. Οι διακλάσεις κλίνουν ΑΒΑ ώς και ΑΝΑ. Διεύθυνση τομής είναι 107/20 30 25 20 15 10 5 0 0 20 40 60 80 100 120 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.5. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Δώδεκα διαφορετικά ψαμμιτικά πάχη μετρήθηκαν ως προς την πυκνότητα διακλάσεων τους (Εικ.Β.2.5.). Εκθετική μείωση παρατηρείται στην πυκνότητα των διακλάσεων καθώς οι ψαμμιτικοί πάγκοι αυξάνουν σε πάχος. Τα πάχη των στρωμάτων κυμαίνονται από 7 εκατοστά έως και 108 εκατοστά. Το peak στο διάγραμμα παρατηρείται στα πάχη κάτω των 10 εκατοστών όπου οι διακλάσεις φτάνουν τις 27 ανά μέτρο. Αντίθετα στα μεγάλα πάχη οι διακλάσεις είναι από 3 ανα μέτρο στα 40 εκατοστά και καταλήγουν μέχρι και μία διάκλαση ανά μέτρο στα 108 εκατοστά. 23

Πυκνότητα διακλάσεων ανά μέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ6. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.15. Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Η γενική διεύθυνση στρώσης στην εικόνα Α.15. είναι 215/20. Η παράταξη των επιπέδων είναι ΔΒΔ-ΑΝΑ. Ο προσανατολισμός των στρωμάτων είναι Ν35 Ο Α Οι κλίσεις διακλάσεων κυμαίνονται μεταξύ δύο κυρίων διευθύνσεων. Η κύρια διεύθυνση είναι ΑΝΑ ενώ η δεύτερη ομάδα διακλάσεων κλίνει ΒΒΔ.Η γενική διεύθυνση τομής είναι 161/10 35 30 25 20 15 10 5 0 0 5 10 15 20 Πάχος διακλάσεων Εικ.Β.2.6. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Έντεκα διαφορετικά ψαμμιτικά πάχη στρωμάτων μετρήθηκαν ως προς την πυκνότητα διακλάσεων τους (Εικ.Β.2.6.). Τα πάχη κυμαίνονται από 2.5 έως 18 εκατοστά. Παρατηρείται απότομη πτώση στην πυκνότητα διακλάσεων καθώς οι ψαμμιτικοί πάγκοι αυξάνουν σε πάχος άνω της τάξης των 6 εκατοστών. Συγκεκριμένα η διακύμανση είναι απο περισσότερες από 20 διακλάσεις σε πάχη κάτω των 10 εκατοστών έως σε 7 διακλάσεις ανα μέτρο σε πάχη μεγαλύτερα των 15 εκατοστών. 24

Εικ Γ.1. Θέση παρατήρησης Μ5 Εικ Γ.2. Θέση παρατήρησης Μ6 25

Πυκνότητα διακλάσεων ανά μέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ7. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.16. Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Η γενική διεύθυνση στρώσης στην εικόνα Α.1.16. είναι ΔΒΔ και συγκεκριμένα 292/4.Η διεύθυνση παράταξης των στρωμάτων είναι ΒΒΑ-ΝΝΔ.Παρατηρείται όμοια διεύθυνση διακλάσεων με γενική διεύθυνση ΒΒΑ.Γενική διεύθυνση τομής 94/10. 40 35 30 25 20 15 10 5 0 0 20 40 60 80 100 120 140 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.7. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Έντεκα διαφορετικά φλυσχικά-ψαμμιτικά πάχη μετρήθηκαν ως προς την πυκνότητα των διακλάσεων τους (ΕικΒ.2.7.). Τα πάχη κυμαίνονται απο 4 εκατοστά έως και 117 εκατοστά. Το peak στην πυκνότητα διακλάσεων παρατηρείται σε πάχη μικρότερα από 10 εκατοστά. Οι πυκνότητες κυμαίνονται από 37 ανά μέτρο σε πάχη κάτω των 5 εκατοστών έως και σε 1 διάκλαση ανά μέτρο σε πάχη άνω των 90 εκατοστών. 26

Πυκνότητα διακλάσεων ανά μέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ8. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.17. Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Η διεύθυνση στρώσης στην εικόνα Α.1.17. είναι 294/35 δηλαδή έχει διεύθυνση Δ24 Ο Β Η παράταξη των στρωμάτων έχει διεύθυνση ΒΒΑ-ΝΝΔ.Παρατηρούνται δύο ομάδες διακλάσεων. Η πρώτη ομάδα κλίνει με διεύθυνση ΑΒΑ ενώ η δεύτερη ομάδα διακλάσεων κλίνει ΔΝΔ. Πιθανόν οι διαφορετικές διευθύνσεις διακλάσεων οφείλονται σε διαφορετικά τεκτονικά γεγονότα με διαφορετικές φορές συμπίεσης. Τα στρώματα στην συγκεκριμένη θέση παρατηρήθηκαν ιδιαιτέρως κατακερματισμένα. Γενική διεύθυνση τομής 230/20. 20 18 16 14 12 10 8 6 4 2 0 0 10 20 30 40 50 60 70 80 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.8. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Δέκα διαφορετικά φλυσχικά τεμάχη στρωμάτων μετρήθηκαν ως προς την πυκνότητα διακλάσεων τους σε σχέση με το πάχος τους (ΕικΒ.2.8.). Τα πάχη κυμαίνονται από 6 έως 74 εκατοστά. Εκθετική μείωση στην πυκνότητα διακλάσεων παρατηρήθηκε μόλις οι ψαμμιτικοί πάγκοι υπερέβησαν την τάξη των 10 εκατοστών. Οι πυκνότητες κυμαίνονται από 19 διακλάσεις όπου είναι και το peak στο διάγραμμα έως και 0 με 1 διάκλαση ανά μέτρο στα πάχη άνω των 30 εκατοστών. 27

Πυκνόττηα διακλάσεων ανάμέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ9. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.18. Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Γενική διεύθυνση στρώσης στην εικ.α.18. 83/70. Διεύθυνση παράταξης ΒΒΔ-ΝΝΑ. Διεύθυνση στρώσεων Α7 Ο Β.Γενικότερα οι διευθύνσεις των διακλάσεων ομοιάζουν ως προς την γενικότερη διεύθυνση τους. Η διεύθυνση τους είναι ΔΝΔ.Η διεύθυνση τομής είναι 130/50. 40 35 30 25 20 15 10 5 0 0 10 20 30 40 50 60 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.9. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Δέκα διαφορετικά ψαμμιτικά στρώματα μετρήθηκαν ως προς την πυκνότητα διακλάσεων τους σε σχέση με το πάχος τους (ΕικΒ.2.9.). Τα πάχη κυμαίνονται από 4 έως 50 εκατοστά. Το peak στο διάγραμμα ως προς την πυκνότητα διακλάσεων βρίσκεται στα στρώματα πάχους κάτω των 10 εκατοστών ενώ μειώνονται εκθετικά μόλις τα πάχη ξεπεράσουν τα 10 εκατοστά. Η γενική διακύμανση κυμαίνεται από 36 διακλάσεις ανά μέτρο σε 4 εκατοστά πάχους στρωμάτων έως και σε 3 διακλάσεις ανά μέτρο σε 50 εκατοστά πάχους στρωμάτων. 28

Πυκνότηα δικλάσεων ανά μέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ10. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.19. Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Ιδιαίτερα κατακερματισμένο σημείο παρατήρησης. Γενική διεύθυνση στρώσης στην εικ.α.19. είναι 83/77 δηλαδή Α7 Ο Β. Δύο διαφορετικές ομάδες διακλάσεων ως προς την διεύθυνση τους. Η μία ομάδα κλίνει με διεύθυνση ανατολική ενώ η άλλη ομάδα κλίνει με διεύθυνση δυτική. Γενική διεύθυνση τομής 143/75. 60 50 40 30 20 10 0 0 10 20 30 40 50 60 70 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.10. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Έντεκα διαφορετικά ψαμμιτικά στρώματα μετρήθηκαν ως προς την πυκνότητα διακλάσεων τους σε σχέση με το πάχος στρωμάτωσης (ΕικΒ.2.10.). Τα πάχη κυμαίνονται από 3 έως 62 εκατοστά. Το peak στην πυκνότητα διακλάσεων παρατηρείται στα 3 εκατοστά ψαμμιτικών στρωμάτων ενώ απότομη μείωση μετά τα 5 εκατοστά παρατηρείται. Γενικά η διακύμανση είναι από 49 διακλάσεις ανά μέτρο στους ψαμμιτικούς πάγκους των 3 εκατοστών μέχρι και σε 4 διακλάσεις ανά μέτρο σε πάχη μεγαλύτερα των 50 εκατοστών. 29

Εικ Γ.3. Θέση παρατήρησης Μ10 30

Πυκνότητα διακλάσεων ανά μέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ11. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.20 Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Γενική διεύθυνση στρώσης στην εικ.α.1.20. είναι 66/40 δηλαδή Β66 ο Α. Η παράταξη των στρωμάτων έχει διεύθυνση ΒΒΔ-ΝΝΑ. Η γενική διεύθυνση διακλάσεων είναι ομοιάζουσα σε όλες τις μετρήσεις. Στο σύνολο η διεύθυνση των διακλάσεων είναι ΑΝΑ. Η διεύθυνση τομής είναι 132/24. 30 25 20 15 10 5 0 0 5 10 15 20 25 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.11. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Εννέα διαφορετικοί ψαμμιτικοί πάγκοι μετρήθηκαν ως προς την πυκνότητα διακλάσεων τους σε σχέση με το πάχος τους (ΕικΒ.2.11.). Τα πάχη κυμαίνονται από 1.5 εκατοστά έως και 23.5 εκατοστά. Το peak στο διάγραμμα παρατηρείται σε πάχη μικρότερα των 5 εκατοστών. Γενικά η πυκνότητα διακλάσεων έδωσε τιμές με διακύμανση απο 27 διακλάσεις ανά μέτρο σε πάχος στρωμάτων 1.5 εκατοστού έως και 4 διακλάσεις ανά μέτρο σε πάχη των 23.5 εκατοστών. 31

Πυκνότητα διακλάσεων ανάμέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ12. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.21. Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Διεύθυνση στρώσης στην εικ.α.21. είναι 111/40 και διεύθυνση παράταξης ΒΒΔ-ΝΝΑ. Η διεύθυνση στρώσης είναι Α21 Ο Ν. Οι διευθύνσεις διακλάσεων έχουν παρόμοια διακύμανση στα αποτελέσματα. Η γενικότερη διεύθυνση τους κλίνει δυτικά έως ΔΝΔ. Η διεύθυνση τομής είναι 99/60. 20 18 16 14 12 10 8 6 4 2 0 0 10 20 30 40 50 60 70 80 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.12. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Εννέα διαφορετικά πάχη ψαμμιτικών στρωμάτων αναλύθηκαν ως προς την πυκνότητα διακλάσεων τους σε σχέση με το πάχος των στρωμάτων (ΕικΒ.2.12.). Τα πάχη κυμαίνονται από 2 εκατοστά έως και 70 εκατοστά με αντιστρόφως ανάλογα τα αποτελέσματα πυκνότητας διακλάσεων, δηλαδή στα μικρά πάχη ψαμμιτών παρατηρούνται τα peak στην 32

πυκνότητα που φτάνουν τα 19 ανά μέτρο και καταλήγουμε σε 2 διακλάσεις ανά μέτρο σε πάχη υπερκείμενα των 60 εκατοστών. Θέση παρατήρησης Νο Μ13. Διεύθυνση στρώσης σε αντικλινικές και συγκλινικές δομές Α) σύγκλινο : Σκέλος αριστερά της αξονικής επιφάνειας 259/85 και σκέλος δεξιά της αξονικής επιφάνειας 111/45 Κεκλιμένο σύγκλινο με γωνία σκελών που την κατατάσσει σαν ήπια πτυχή. Εικ.Α.1.22. Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Β) Αντίκλινο : Αριστερά αξονικής επιφάνειας 109/45 και δεξιά αξονικής επιφάνειας 276/80. Το αντίκλινο είναι κεκλιμένο και η γωνία μεταξύ των σκελών την κατατάσσει σαν ήπια πτυχή. Εικ.Α.1.23 Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης 33

Πυκνότητα διακλάσεων ανάμέτρο Η πτυχές που μετρήθηκαν είχαν ήπιους βυθισμένους άξονες.γενική διεύθυνση τομής 74/10. Δίκτυο Schmidt πάνω στο οποίο έχουν εισαχθεί τα δεδομένα απο τις διευθύνσεις διακλάσεων. Εικ.Α.1.24. Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Γενικότερα παρατηρείται όμοια διεύθυνση διακλάσεων στα αποτελέσματα. Οι διευθύνσεις διακλάσεων κλίνουν δυτικά έως κατά περίπτωση νοτιοδυτικά. 30 25 20 15 10 5 0 0 5 10 15 20 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.13. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Δέκα διαφορετικά φλυσχικά τεμάχη μετρήθηκαν ως προς το πάχος του συναρτήσει της πυκνότητας διακλάσεων που παρουσίαζαν τεκτονικώς γενόμενες (ΕικΒ.2.13.). Τα πάχη κυμαίνονται από 5 εκατοστά που παρουσιάζουν και το peak δηλαδή 24 διακλάσεις ανά μέτρο, μέχρι και 3 διακλάσεις ανά μέτρο σε πάχη στρωμάτων περί των 16 εκατοστών. 34

Εικ Γ.4. Θέση παρατήρησης Μ12 Εικ Γ.5. Θέση παρατήρησης Μ13 35

Πυκνότητα διακλάσεων ανά μέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ14. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.25. Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Διεύθυνση στρώσης στην εικ.α.1.25. είναι 72/25 ή αλλιώς Δ18 Ο Β και με παράταξη ΒΒΔ- ΝΝΑ. Γενική διεύθυνση τομής 62/23. Δυο διαφορετικές ομάδες διακλάσεων με όχι τόσο μεγάλη απόκλιση μεταξύ τους. Η πρώτη ομάδα παρουσιάζει γενική διεύθυνση ΔΒΔ και η δεύτερη ομάδα διακλάσεων παρουσιάζει διεύθυνση διακλάσεων ΔΝΔ. 18 16 14 12 10 8 6 4 2 0 0 5 10 15 20 25 30 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.14. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Εννέα διαφορετικά πάχη ψαμμιτικών στρωμάτων αναγνωρίστηκαν που κυμαίνονται από 4 εκατοστά έως και 26 εκατοστά (ΕικΒ.2.14.). Παρατηρείται μείωση της πυκνότητας των διακλάσεων καθώς αυξάνονται τα πάχη των στρωμάτων. Η γενική διακύμανση είναι απο 17 διακλάσεις ανά μέτρο σε πάχη των 4 εκατοστών έως και σε 2 διακλάσεις ανά μέτρο σε πάχη των 26 εκατοστών. 36

Πυκνότητα διακλάσεων ανά μέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ15. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.26. Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Διεύθυνση στρώσης στην Εικ.Α.1.26. είναι 251/55 δηλαδή Δ19 Ο Ν. Η διεύθυνση παράταξης είναι ΒΒΔ-ΝΝΑ. Συζυγής διευθύνσεις διακλάσεων με γενικότερη διεύθυνση ανατολική παρατηρήθηκε. Η διεύθυνση της τομής είναι 182/20. 35 30 25 20 15 10 5 0 0 2 4 6 8 10 12 14 16 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.15. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Δέκα ψαμμιτικά στρώματα μετρήθηκαν ως προς την πυκνότητα διακλάσεων τους συναρτήσει του πάχους τους (ΕικΒ.2.15.). Τα πάχη κυμαίνονται από 3 έως 13.5 εκατοστά και οι αντίστοιχες πυκνότητες διακλάσεων είναι από 33 διακλάσεις ανά μέτρο έως και 8 διακλάσεις ανά μέτρο στα παχύτερα στρώματα. Παρατηρείται και σε αυτήν την στάση μείωση στην πυκνότητα διακλάσεων καθώς αυξάνει το πάχος στα ψαμμιτικά στρώματα. 37

Πυκνόττητα διακλάσεων ανά μέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ16. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.27. Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Διεύθυνση στρώσης στην εικ.α.1.27. είναι 83/17 δηλαδή Α7 Ο Β. Η διεύθυνση παράταξης είναι Β-Ν. Η διεύθυνση τομής είναι 251/10. Παρατηρούνται δύο ομάδες διευθύνσεων διακλάσεων.η πρώτη ομάδα διακλάσεων κλίνει ΝΝΔ και η δεύτερη ομάδα κλίνει ΒΒΔ. 40 35 30 25 20 15 10 5 0 0 2 4 6 8 10 12 14 16 18 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.16. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Δέκα διαφορετικά ψαμμιτικά πάχη αναγνωρίστηκαν που κυμαίνονται από 1.5 εκατοστά έως και 15.5 εκατοστά (ΕικΒ.2.16.). Το peak παρατηρείται στα πάχη κάτω των 2 εκατοστών με πυκνότητα διακλάσεων μέχρι και 35 ανά μέτρο ενώ ακολουθεί εκτεταμένη μείωση μόλις οι ψαμμιτικοί πάγκοι υπερβούν τα 5 εκατοστά με μείωση των διακλάσεων μέχρι και 2 διακλάσεις ανά μέτρο σε πάχος στρωμάτων 15.5 εκατοστών. 38

Πυκνότητα διακλάσεων ανά μέτρο Θέση παρατήρησης Νο Μ17. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.28. Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Διεύθυνση στρώσης στην εικ.α.1.28. είναι 319/45 δηλαδή Β41 Ο Δ. Η διεύθυνση παράταξης είναι ΒΒΑ-ΝΝΔ. Η διεύθυνση τομής είναι 5/10. Μια γενικότερη σύμφωνη διεύθυνση παρουσιάζουν οι διακλάσεις που κλίνουν ανατολικά- νοτιοανατολικά. 35 30 25 20 15 10 5 0 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.17. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Δέκα διαφορετικά ψαμμιτικά στρώματα ως προς το πάχος αναγνωρίστηκαν. Τα πάχη κυμαίνονται από 1.5 εκατοστά έως 8.5 εκατοστά (ΕικΒ.2.17.). Το peak στην πυκνότητα διακλάσεων παρατηρείται στα μικρότερα πάχη ειδικά στα 1.5 εκατοστά με 29 διακλάσεις ανά μέτρο και μειώνεται μέχρι τα 8.5 εκατοστά πάχους στρωμάτων που αντιστοιχούν 6 διακλάσεις ανά μέτρο. 39

Πυκνότητα διακλάσεων Θέση παρατήρησης Νο Μ18. Μαύρο χρώμα : διεύθυνση διακλάσεων Κόκκινο χρώμα : διεύθυνση στρώσης Εικ.Α.1.29. Δίκτυο Schmidt με απεικόνιση διευθύνσεων διακλάσεων και στρώσης ανά θέση παρατήρησης Διεύθυνση στρώσης 289/45 ή αλλιώς Δ19 Ο Β στην εικ.α.1.29. Η διεύθυνση παράταξης είναι ΒΒΑ-ΝΝΔ. Η διεύθυνση τομής είναι 227/30. Οι διευθύνσεις διακλάσεων παρουσιάζουν όμοιες διευθύνσεις που κλίνουν ανατολικά νοτιοανατολικά. 35 30 25 20 15 10 5 0 0 5 10 15 20 25 30 35 40 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.18. Διάγραμμα πάχους στρωμάτων- πυκνότητας διακλάσεων Δώδεκα διαφορετικά ψαμμιτικά πάχη μετρήθηκαν ως προς την πυκνότητα διακλάσεων τους σε σχέση με το πάχος τους (ΕικΒ.2.18.). Τα πάχη κυμαίνονται από 2.5 εκατοστά έως και 35 εκατοστά. Το peak στην πυκνότητα διακλάσεων παρατηρείται στα 2.5 εκατοστά πάχος με πυκνότητα διακλάσεων έως και 29 διακλάσεις ανά μέτρο. Το ναδίρ παρατηρείται στα παχύτερα στρώματα όπου στα 34 εκατοστά πάχος έχουμε 8 διακλάσεις ανά μέτρο. 40

Εικ Γ.6. Θέση παρατήρησης Μ17 Εικ Γ.7. Θέση παρατήρησης Μ18 41

Πυκνότητα διακλάσεων Στην εικόνα Β.2.30. παρατηρούμε το συγκεντρωτικό διάγραμμα συσχέτισης πάχους ψαμμιτικών στρωμάτων σε σχέση με την πυκνότητα διακλάσεων. Το peak στην πυκνότητα διακλάσεων το παρατηρούμε σε πάχη κάτω των 10 εκατοστών με διακλάσεις που αγγίζουν τις 50 ανά μέτρο. Αντίθετα μετά τα 40 εκατοστά πάχους στρωμάτων η πυκνότητα διακλάσεων έχει μειωθεί απο 5 διακλάσεις ανά μέτρο έως και 0 διακλάσεις ανά μέτρο.το εύρος πάχους ψαμμιτικών πάγκων κυμαίνεται από 1.5 εκατοστά έως και 118.5 εκατοστά. 60 50 40 30 20 10 0 0 20 40 60 80 100 120 140 Πάχος στρωμάτων Εικ.Β.2.30. Συγκεντρωτικό διάγραμμα πυκνότητας διακλάσεων σε σχέση με πάχος στρωμάτων. 42

Κεφάλαιο 3 ο 3.1. Βασικές θεωρητικές αρχές πεδίου τάσεων. Πρώτος ο Anderson ( 1905 1942) έδωσε τις βασικές αρχές της γένεσης ρηγμάτων, μικρορηγματώσεων και διακλάσεων αναγνωρίζοντας αυτά τα φαινόμενα ως αποτέλεσμα θράυσης και εφάρμοσε το κριτήριο της θράυσης Coulomb στον προσδιορισμό των τάσεων που είναι απαραίτητες για να συμβεί θραύση. Εικ Α.1.31. Η σχέση μεταξύ προσανατολισμού των κυρίων τάσεων και των διαφορετικών τύπου ρηγματώσεων. Η πληθώρα των διακλάσεων οφείλεται σε τεκτονικά αίτια. Τα αίτια αυτά απομνημονεύονται στα περιβάλλοντα πετρώματα υπό την μορφή των διακλάσεων. Η γένεση τέτοιων μορφών ( διακλάσεων) μπορεί να οφείλεται σε ρηγματογενή αίτια, γεγονός ιδιαίτερα πιθανόν λαμβάνοντας υπόψη ότι η περιοχή βρίσκεται ουσιαστικά ανάμεσα σε τρία γεωλογικά καλύμματα εκ των οποίων το ένα ( Κάλυμμα Πίνδου ) έχει μετατοπιστεί κατά δυσμάς τουλάχιστον 80 χιλιόμετρα. Το πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορούν οι διακλάσεις να δημιουργηθούν αυτό εξαρτάται απο την μηχανική αντοχή του πετρώματος, από την μητρική μάζα που ανθίσταται στην κίνηση των μικροσυστατικών της και σύμφωνα με τα διαγράμματα που αναλύθηκαν παραπάνω και από το πάχος των δομών πάνω στις οποίες πάνε να δημιουργηθούν οι διακλάσεις. Στο σύνολο των μετρήσεων παρατηρήθηκε ότι οι διακλάσεις είχαν απο ίδιες διευθύνσεις μεταξύ τους ανά στάση έως ελαφρά κυμαινόμενες μεταξύ τους με ιδιαίτερα μικρές αποκλίσεις. Ωστόσο υπήρχαν ελάχιστες εξαιρέσεις διακλάσεων με διευθύνσεις τελείως διαφορετικές από τις υπόλοιπες. Αυτό θα μπορούσε να οφείλεται στην πιθανότητα ότι κάποιες διακλάσεις είναι αποτελέσματα ενός τεκτονικού επεισοδίου,χαρακτηριζόμενες σαν «παλαιές» διακλάσεις και οι υπόλοιπες να δημιουργήθηκαν από ένα άλλο διαφορετικό τετκνονικό επίπεδο ως προς την εξέλιξη και τον χρόνο που έδρασε που να αν γκασε το πέτρωμα σε διαφορετικές σ1,σ2 και σ3 τάσεις δημιουργώντας δεύτερης έως και τρίτης γενιάς διακλάσεις. Πιθανών αυτό το φαινόμενο να δίνει σε μακρογεωλογικό χρόνο πιο εύκολη κατάθριψη ακόμα και στα πλέον ανθστάμενα πετρώματα. 43