2 Μέσα στο μυαλό μου, ο Πρόεδρος Σνόου ανήκει μπροστά από μαρμάρινους κίονες από τους οποίους κρέμονται τεράστιες σημαίες. Φαίνεται παράταιρο να τον βλέπω περιτριγυρισμένο από καθημερινά πράγματα στο δωμάτιο. Σαν να σηκώνεις το καπάκι από μια κατσαρόλα και αντί για βραστό να βρίσκεις μια δηλητηριώδη οχιά. Τι μπορεί να θέλει εδώ; Το μυαλό μου γυρίζει πίσω στην έναρξη άλλων Περιοδειών Νίκης. Θυμάμαι τους νικητές φόρους με τους μέντορές τους και τους στιλίστες τους. Μερικές φορές κάνουν την εμφάνισή τους και υψηλά ιστάμενα κυβερνητικά στελέχη. Αλλά δεν έχω δει ποτέ τον Πρόεδρο Σνόου. Παρευρίσκεται μονάχα στους εορτασμούς στην Κάπιτολ. Για να έχει κάνει τόσο δρόμο από την πόλη, μόνο ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει αυτό. Έχω μπλέξει άσχημα. Και αν έχω μπλέξει εγώ, τότε έχει μπλέξει και η οικογένειά μου. Ένα ρίγος με διατρέχει όταν σκέφτομαι πόσο κοντά βρίσκονται η μητέρα μου και η αδελφή μου σ αυτό τον άνθρωπο που με μισεί. Πάντα θα με μισεί. Επειδή αποδείχτηκα πιο έξυπνη από τους σαδιστι- 17
Suzanne Collins κούς Αγώνες Πείνας του, έκανα την Κάπιτολ ρεζίλι και συνεπώς υπονόμευσα την εξουσία του. Το μόνο που προσπαθούσα να κάνω ήταν να κρατήσω εμένα και τον Πίτα ζωντανούς. Κάθε επαναστατική ενέργεια ήταν απολύτως συμπτωματική. Αλλά όταν η Κάπιτολ ορίζει ότι μόνο ένας φόρος μπορεί να επιβιώσει κι εσύ έχεις το θράσος να την αμφισβητήσεις, υποθέτω από μόνο του αυτό αποτελεί επανάσταση. Η μόνη μου άμυνα ήταν να προσποιηθώ ότι με είχε τρελάνει ο παθιασμένος μου έρωτας για τον Πίτα. Έτσι, μας άφησαν να ζήσουμε και τους δυο. Να στεφθούμε νικητές. Να γυρίσουμε σπίτι, να γιορτάσουμε, να αποχαιρετήσουμε τις κάμερες και να βρούμε την ησυχία μας. Μέχρι τώρα. Αισθάνομαι σαν εισβολέας και αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι ακόμα δεν έχω συνηθίσει αυτό το σπίτι ή ίσως στο σοκ που τον είδα ή στο ότι ξέρουμε και οι δυο ότι θα μπορούσε να διατάξει το θάνατό μου μέσα σε μια στιγμή. Λες και αυτό είναι το δικό του σπίτι κι ο απρόσκλητος επισκέπτης είμαι εγώ. Γι αυτό δεν τον καλωσορίζω ούτε τον καλώ να καθίσει. Δε λέω τίποτα. Μάλιστα, τον αντιμετωπίζω σαν να είναι ένα αληθινό δηλητηριώδες φίδι. Στέκομαι ακίνητη, με τα μάτια μου καρφωμένα επάνω του, και σκέφτομαι τρόπους υποχώρησης. «Νομίζω ότι θα απλοποιήσουμε πολύ τα πράγματα αν συμφωνήσουμε να μην πούμε ψέματα ο ένας στον άλλον», λέει. «Τι λες;» Αισθάνομαι ότι η γλώσσα μου έχει παγώσει και ότι δε θα μπορέσω να μιλήσω, κι έτσι εκπλήσσομαι όταν ακούω τον εαυτό μου να απαντά με σταθερή φωνή. «Ναι, πιστεύω ότι αυτό θα μας γλίτωνε χρόνο». Ο Πρόεδρος Σνόου χαμογελά και για πρώτη φορά προσέχω τα χείλη του. Περίμενα να δω χείλη φιδιού, δηλαδή ανύπαρκτα. 18
Φωτιά Αλλά τα δικά του είναι πολύ σαρκώδη, το δέρμα του υπερβολικά τεντωμένο. Αναρωτιέμαι αν έχει αλλάξει το στόμα του για να φαίνεται πιο ελκυστικός. Αν πράγματι το άλλαξε, ήταν χάσιμο χρόνου και χρήματος, επειδή δεν είναι καθόλου ελκυστικός. «Οι σύμβουλοί μου ανησυχούσαν ότι θα μας δυσκόλευες, αλλά δεν έχεις τέτοιο σκοπό, έτσι δεν είναι;» ρωτά. «Όχι», απαντώ. «Αυτό τους είπα κι εγώ. Είπα ότι όταν ένα κορίτσι φτάνει στα άκρα για να παραμείνει ζωντανό δε θα θέλει να πετάξει με τα ίδια της τα χέρια αυτή την προσπάθεια στα σκουπίδια. Και έχει να σκεφτεί και την οικογένειά της. Τη μητέρα της, την αδελφή της, και όλα εκείνα τα ξαδέλφια». Ο τρόπος που τονίζει τη λέξη ξαδέλφια με κάνει να καταλάβω ότι ξέρει ότι εγώ και ο Γκέιλ δεν ανήκουμε στο ίδιο οικογενειακό δέντρο. Αποκαλύφθηκαν όλα λοιπόν. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Δεν τα πάω καλά με τις ασαφείς απειλές. Προτιμώ να ακούω τα πράγματα ξεκάθαρα. «Ας καθίσουμε». Ο Πρόεδρος Σνόου κάθεται στο μεγάλο γραφείο όπου η Πριμ διαβάζει και η μητέρα μου κάνει τους λογαριασμούς της. Όπως και στο υπόλοιπο σπίτι μας, αυτό είναι ένα μέρος το οποίο δεν έχει κανένα δικαίωμα, αλλά τελικά κάθε δικαίωμα, να καταλάβει. Κάθομαι μπροστά από το γραφείο σε μια από τις σκαλιστές καρέκλες με την ίσια πλάτη. Είναι φτιαγμένη για κάποιον ψηλότερο από εμένα, κι έτσι μόνο τα δάχτυλά μου ακουμπούν στο πάτωμα. «Έχω ένα πρόβλημα, δεσποινίς Έβερντιν», λέει ο Πρόεδρος Σνόου. «Ένα πρόβλημα που ξεκίνησε από τη στιγμή που βγάλατε από την τσέπη σας εκείνα τα δηλητηριώδη μούρα στην αρένα». Εκείνη ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι αν οι Οργα- 19
Suzanne Collins νωτές αναγκάζονταν να διαλέξουν ανάμεσα στο να παρακολουθήσουν εμένα και τον Πίτα να αυτοκτονούμε που θα σήμαινε ότι δε θα είχαν νικητή και να μας αφήσουν και τους δυο να ζήσουμε, θα προτιμούσαν το δεύτερο. «Αν ο Επικεφαλής Οργανωτής, Σένεκα Κρέιν είχε καθόλου μυαλό, θα σε είχε κάνει σκόνη εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Αλλά είχε μια ατυχή έξαρση συναισθηματισμού. Και να σαι, λοιπόν. Μπορείς να μαντέψεις εκείνος πού είναι;» ρωτά. Νεύω καταφατικά επειδή από τον τρόπο που το λέει, είναι ξεκάθαρο ότι ο Σένεκα Κρέιν εκτελέστηκε. Η μυρωδιά από τριαντάφυλλα και αίμα έχει γίνει πιο έντονη τώρα που μας χωρίζει μόνο ένα γραφείο. Στο πέτο του Προέδρου Σνόου υπάρχει ένα τριαντάφυλλο που αποκαλύπτει την πηγή του αρώματος, αλλά πρέπει να είναι γενετικά ενισχυμένο, επειδή κανένα αληθινό τριαντάφυλλο δεν έχει τόσο έντονη μυρωδιά. Όσο για το αίμα δεν ξέρω. «Ύστερα από αυτό δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να σε αφήσουμε να ακολουθήσεις το σενάριό σου. Αλλά και στο ρόλο της ερωτευμένης μαθήτριας ήσουν καλή. Οι κάτοικοι της Κάπιτολ πείστηκαν. Δυστυχώς δεν έφαγαν όλοι στις περιοχές το παραμύθι σου», λέει. Παρατηρεί την έκπληξη που πρέπει να έχει ζωγραφιστεί στο πρόσωπό μου. «Φυσικά αυτό δεν το ξέρεις. Δεν έχεις πρόσβαση σε πληροφορίες που αφορούν το κλίμα που επικρατεί στις άλλες περιοχές. Σε πολλές από αυτές, ωστόσο, ο κόσμος θεώρησε το κολπάκι σου με τα βατόμουρα ως μια πράξη απείθειας, και όχι έρωτα. Και αν ένα κορίτσι από την Περιοχή 12 μπορεί να αψηφήσει την Κάπιτολ και να βγει άθικτη, τι θα τους σταματήσει από το να κάνουν και εκείνοι το ίδιο;» λέει. «Τι θα αποτρέψει, ας πούμε, 20
Φωτιά μια εξέγερση;» Χρειάζομαι λίγη ώρα για να συνειδητοποιήσω αυτή την τελευταία του φράση. Και τότε καταλαβαίνω το νόημά της. «Έχουν γίνει εξεγέρσεις;» ρωτώ, από τη μια τρομαγμένη και από την άλλη κάπως ενθουσιασμένη από την πιθανότητα. «Όχι ακόμα. Αλλά αν δεν αλλάξει η πορεία των πραγμάτων θα γίνουν. Και όπως είναι γνωστό, οι εξεγέρσεις οδηγούν 2 σε επανάσταση». Ο Πρόεδρος Σνόου τρίβει ένα σημείο πάνω από το αριστερό του φρύδι, το ίδιο σημείο στο οποίο με χτυπάει ο πονοκέφαλος. «Έχεις ιδέα τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό; Πόσοι άνθρωποι θα πέθαιναν; Τι συνθήκες θα είχαν να αντιμετωπίσουν αυτοί που θα έμεναν πίσω; Όποια προβλήματα κι αν έχει κανείς με την Κάπιτολ, να είσαι σίγουρη ότι αν χαλαρώσει τον έλεγχο που ασκεί στις περιοχές έστω και για ένα μικρό διάστημα, ολόκληρο το σύστημα θα κατέρρεε». Έχω αιφνιδιαστεί από την ευθύτητα και ακόμα και από την ειλικρίνεια των λόγων του. Λες και αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η ευημερία των πολιτών της Πάνεμ, τη στιγμή που τίποτα άλλο δε θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Δεν ξέρω πως τολμώ να πω τα επόμενα λόγια, αλλά τολμώ. «Θα πρέπει να είναι πολύ εύθραυστο σύστημα αν μια χούφτα μούρα μπορεί να προκαλέσει την κατάρρευσή του». Ακολουθεί μια μεγάλη παύση καθώς με μελετά. Μετά λέει: «Είναι εύθραυστο, αλλά όχι με την έννοια που φαντάζεσαι». Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα, και ο άντρας από την Κάπιτολ χώνει το κεφάλι του. «Η μητέρα της ρωτά αν θέλετε τσάι». «Θα ήθελα. Θα ήθελα τσάι», λέει ο πρόεδρος. Η πόρτα ανοίγει περισσότερο, και βλέπω τη μητέρα μου, να κρατά ένα δίσκο με το πορσελάνινο σερβίτσιο τσαγιού που έφερε στη Ραφή όταν 21
Suzanne Collins παντρεύτηκε. «Αφήστε το εδώ, παρακαλώ». Ακουμπά το βιβλίο του στη γωνία του γραφείου και χτυπά ελαφρά στο κέντρο του. Η μητέρα μου ακουμπά το δίσκο στο γραφείο. Επάνω του υπάρχει μια πορσελάνινη τσαγιέρα και φλιτζάνια, κρέμα και ζάχαρη, και ένα πιάτο με μπισκότα. Είναι γλασαρισμένα με όμορφα πολύχρωμα λουλούδια. Το γλασάρισμα δεν μπορεί παρά να είναι δουλειά του Πίτα. «Τι υπέροχο θέαμα. Ξέρετε, είναι αστείο, αλλά πολύ συχνά ο κόσμος ξεχνάει ότι ακόμα και οι πρόεδροι πρέπει να τρώνε», λέει με ένα γοητευτικό χαμόγελο ο Πρόεδρος Σνόου. Όπως φαίνεται, αυτό βοηθά κάπως τη μητέρα μου να χαλαρώσει. «Χρειάζεστε κάτι άλλο; Μπορώ να μαγειρέψω κάτι πιο χορταστικό αν πεινάτε», λέει. «Όχι, αυτό είναι απολύτως τέλειο. Σας ευχαριστώ», λέει, ξεκαθαρίζοντάς της με τον τόνο του ότι μπορεί να αποσυρθεί. Η μητέρα μου νεύει, μου ρίχνει μια ματιά, και φεύγει. Ο Πρόεδρος Σνόου σερβίρει τσάι και για τους δυο μας και αφού γεμίζει το δικό του φλιτζάνι με κρέμα και ζάχαρη, το ανακατεύει για πολλή ώρα. Καταλαβαίνω ότι είπε αυτά που ήθελε να πει και τώρα περιμένει εμένα να απαντήσω. «Δεν είχα σκοπό να ξεκινήσω καμία εξέγερση», του λέω. «Σε πιστεύω. Δεν έχει σημασία. Ο στιλίστας σου αποδείχτηκε προφητικός όσον αφορά τις ενδυματολογικές του επιλογές. Η Κάτνις Έβερντιν, το φλεγόμενο κορίτσι, άναψε μια σπίθα, που αν την αφήσουμε, μπορεί να εξελιχθεί σε μια κόλαση που θα καταστρέψει την Πάνεμ», λέει. «Γιατί δε με σκοτώνετε αυτήν τη στιγμή;» ξεσπάω. «Δημοσίως;» ρωτά. «Το μόνο που θα έκανε αυτό θα ήταν να προσθέσει καύσιμα στις φλόγες». «Κανονίστε ένα ατύχημα, τότε», λέω. 22
Φωτιά «Ποιος θα το έχαβε;» ρωτά. «Εσύ πάντως όχι, αν παρακολουθούσες την κατάσταση». «Τότε πείτε μου τι θέλετε να κάνω και θα το κάνω», λέω. «Μακάρι να ήταν τόσο απλό». Παίρνει ένα από τα μπισκότα με τα λουλούδια και το μελετάει. «Υπέροχο. Η μητέρα σου τα έφτιαξε;» «Ο Πίτα». Και για πρώτη φορά, συνειδητοποιώ ότι δεν αντέχω να τον κοιτάζω άλλο στα μάτια. Παίρνω το τσάι μου αλλά το αφήνω γρήγορα κάτω όταν ακούω το φλιτζάνι να χτυπά πάνω στο πιατάκι. Παίρνω γρήγορα ένα μπισκότο για να καλύψω το τρέμουλό μου. «Ο Πίτα; Τι κάνει ο έρωτας της ζωής σου;» ρωτά. «Καλά», λέω. «Πότε ακριβώς κατάλαβε τον ακριβή βαθμό της αδιαφορίας σου;» ρωτά, βουτώντας το μπισκότο του στο τσάι του. «Δεν είμαι αδιάφορη», λέω. «Τότε ίσως όχι και τόσο συνεπαρμένη με το νεαρό όπως άφησες όλη τη χώρα να πιστεύει», λέει. «Ποιος λέει ότι δεν είμαι;» λέω. «Εγώ», λέει ο πρόεδρος. «Και δε θα ήμουν εδώ αν ήμουν ο μόνος που διατηρεί αυτές τις αμφιβολίες. Πώς είναι ο όμορφος ξάδελφος;» «Δεν ξέρω δεν» Η αποστροφή μου γι αυτήν τη συζήτηση, για το γεγονός ότι συζητώ τα αισθήματά μου για δυο από τους ανθρώπους που νοιάζομαι περισσότερο στον κόσμο με τον Πρόεδρο Σνόου, με πνίγει. «Μιλήστε, δεσποινίς Έβερντιν. Αυτόν μπορώ να τον σκοτώσω εύκολα αν δεν καταλήξουμε σε ένα αίσιο αποτέλεσμα». 23