Για τον ατζέντη μου, Τζιμ Μακάρθι. Ευχαριστώ που αναλαμβάνεις τα δύσκολα. Αυτά τα βιβλία δεν θα υπήρχαν χωρίς εσένα!

ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΨΥΧΩΝ

Για τον ατζέντη μου, Τζιμ Μακάρθι. Ευχαριστώ που αναλαμβάνεις τα δύσκολα. Αυτά τα βιβλία δεν θα υπήρχαν χωρίς εσένα!

1 ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ανάμεσα στις απειλές ότι θα σε σκοτώσουν και τις ερωτικές επιστολές, ακόμη κι αν εκείνος που γράφει πως θα σε σκοτώσει, ισχυρίζεται πως σε αγαπάει ακόμα. Φυσικά, αν λαμβάναμε υπόψη πως κι εγώ προσπάθησα κάποτε να σκοτώσω αυτόν που αγαπούσα, μάλλον δεν είχα δικαίωμα να κρίνω. Το σημερινό γράμμα ήρθε πάνω στην κατάλληλη στιγμή, μ όλο που αυτό δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσει. Το είχα διαβάσει ήδη τέσσερις φορές και, μολονότι ήμουν αργοπορημένη, δεν κρατήθηκα να μην το διαβάσω άλλη μια. Αγαπημένη μου Ρόουζ, Ένα από τα αρνητικά τού ότι είμαστε αφυπνισμένοι, είναι ότι δεν χρειαζόμαστε ύπνο. επομένως παύουμε να ονειρευόμαστε. Είναι κρίμα επειδή, αν μπορούσα να ονειρευτώ, ξέρω ότι θα ονειρευόμουν εσένα. Θα ονειρευόμουν το άρωμά σου και τη μεταξένια αίσθηση των μαύρων μαλλιών σου ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Θα ονειρευόμουν την απαλότητα του δέρματός σου και τη σφοδρότητα των χειλιών σου όταν φιλιόμασταν. Δίχως τα όνειρα πρέπει να αρκεστώ στη φαντασία μου που δεν διαφέρει ιδιαίτερα. Όλα

10 RICHELLE mead αυτά μπορώ να τα φανταστώ πέρα για πέρα, όπως φαντάζομαι πώς θα είναι όταν σου πάρω τη ζωή από τούτον εδώ τον κόσμο. Αυτό με θλίβει, αλλά εσύ είσαι που έκανες την επιλογή μου αναπόφευκτη. Η άρνησή σου να με ακολουθήσεις στην αιώνια ζωή και αγάπη, δεν μου αφήνει κανένα περιθώριο και δεν μπορώ να επιτρέψω σε κάποια, τόσο επικίνδυνη όπως είσαι εσύ, να συνεχίσει να ζει. Εξάλλου, ακόμη κι αν σε αφύπνιζα με τη βία, έχεις πλέον τόσο πολλούς εχθρούς ανάμεσα στα Στριγκόι, που κάποιο θα σε σκότωνε. Αν πρέπει να πεθάνεις, θα πεθάνεις απ τα χέρια μου. Από κανενός άλλου. Παρ όλα αυτά, εύχομαι να τα πας καλά σήμερα στη δοκιμασία σου όχι πως χρειάζεσαι τις ευχές μου. Αν σε βάλουν να την περάσεις, θα είναι χαμένος χρόνος για όλους σας. Είσαι η καλύτερη στην ομάδα και μέχρι να βραδιάσει θα έχεις το σημάδι όρκισης. Φυσικά, αυτό σημαίνει πως θα είσαι μεγαλύτερη πρόκληση για μένα, όταν θα ξανασυναντηθούμε κάτι που σίγουρα θα απολαύσω. Γιατί, θα ξανασυναντηθούμε. Όταν αποφοιτήσεις, θα φύγεις από την Ακαδημία και, μόλις βγεις από τις προστατευτικές ασπίδες, θα σε βρω. Δεν υπάρχει μέρος στον κόσμο για να κρυφτείς από μένα. Σε παρακολουθώ. Με αγάπη, Ντιμίτρι Παρά τις «θερμές ευχές» του, το γράμμα δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα εμψυχωτικό καθώς το πετούσα στο κρεβάτι κι έβγαινα παραζαλισμένη από το δωμάτιo. Προσπάθησα να μην αφήσω τα λόγια του να με επηρεάσουν, αν και ήταν σχεδόν αδύνατον

ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΨΥΧΩΝ 11 να μη φρικάρει κανείς μ αυτά. Δεν υπάρχει μέρος στον κόσμο για να κρυφτείς από μένα. Όσο γι αυτό, δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία. Ήξερα πως ο Ντιμίτρι είχε κατασκόπους. Από τότε που ο πρώην εκπαιδευτής μου, που είχε καταλήξει εραστής μου, μεταμορφώθηκε σε σατανικό, νεκροζώντανο βρικόλακα, έγινε κατά κάποιον τρόπο αρχηγός των υπολοίπων μια διαδικασία που συντόμευσα εγώ, αφού είχα σκοτώσει την πρώην αφεντικίνα του. Υποψιαζόμουν πως πολλοί από τους κατασκόπους του ήταν άνθρωποι, που θα με παρακολουθούσαν να βγαίνω από τα όρια του σχολείου μου. Κανένα Στριγκόι δεν μπορούσε να παρακολουθεί για ένα εικοσιτετράωρο συνέχεια. Οι άνθρωποι όμως μπορούσαν και πρόσφατα έμαθα ότι πολλοί ήταν πρόθυμοι να υπηρετήσουν τα Στριγκόι, με αντάλλαγμα την υπόσχεση να γίνουν και οι ίδιοι Στριγκόι κάποια μέρα. Οι άνθρωποι αυτοί θεωρούσαν ότι άξιζε να διαφθείρουν την ψυχή τους και να σκοτώνουν άλλους για επιβίωση, προς χάρη της αιώνιας ζωής. Τέτοιου είδους άνθρωποι μου προκαλούσαν αηδία. Πάντως δεν ήταν η σκέψη των συγκεκριμένων ανθρώπων που με έκανε να τρεκλίζω καθώς διέσχιζα το γρασίδι που είχε γίνει καταπράσινο από το άγγιγμα του καλοκαιριού. Ο Ντιμίτρι ήταν. Πάντα ο Ντιμίτρι. Ο Ντιμίτρι, ο άντρας που αγάπησα. Ο Ντιμίτρι, το Στριγκόι που ήθελα να σώσω. Ο Ντιμίτρι, το τέρας που πιθανότατα θα αναγκαζόμουν να σκοτώσω. Η αγάπη που ζήσαμε έκαιγε πάντα μέσα μου, ανεξάρτητα από το πόσο συχνά έλεγα στον εαυτό μου να προχωρήσει, ανεξάρτητα από το ότι οι άλλοι νόμιζαν πως είχα προχωρήσει. Εκείνος ήταν πάντα μαζί μου, πάντα στο μυαλό μου, κάνοντάς με να αμφισβητώ διαρκώς τον εαυτό μου. «Μοιάζεις έτοιμη να αντιμετωπίσεις ένα στρατό». Βγήκα από τις σκοτεινές μου σκέψεις. Ήμουν τόσο προσκολλημένη στη σκέψη του Ντιμίτρι και του γράμματός του,

12 RICHELLE mead που διέσχιζα το σχολείο χωρίς να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου και δεν παρατήρησα την καλύτερη φίλη μου, τη Λίζα, που είχε προλάβει το βήμα μου, με ένα πειραχτικό χαμόγελο στο πρόσωπό της. Σπάνια με αιφνιδίαζε, επειδή μοιραζόμασταν έναν υπερφυσικό ψυχικό δεσμό, που πάντα με έκανε να αντιλαμβάνομαι την παρουσία και τα συναισθήματά της. Πρέπει να ήμουν πολύ αναστατωμένη για να μην την προσέξω και, αν υπήρχε ποτέ σοβαρός λόγος να αναστατωθώ, αυτός θα ήταν ότι κάποιος ήθελε να με σκοτώσει. Κοίταξα τη Λίζα με ένα χαμόγελο που ήλπιζα ότι φαινόταν πειστικό. Ήξερε τι είχε συμβεί στον Ντιμίτρι και ότι πλέον εκείνος παραμόνευε να με σκοτώσει, αφότου προσπάθησα χωρίς επιτυχία να τον σκοτώσω εγώ. Παρ όλα αυτά, οι εβδομαδιαίες επιστολές που λάμβανα από εκείνον την ανησυχούσαν και είχε αρκετά πράγματα να σκοτίζουν τη ζωή της, για να περιλάβει στη λίστα της και τον νεκροζώντανο διώκτη μου. «Πραγματικά είναι σαν να αντιμετωπίζω ένα στρατό», τόνισα. Ήταν νωρίς το απόγευμα, όμως το καλοκαίρι είχε προχωρήσει και ο ήλιος μεσουρανούσε ακόμα στο στερέωμα της Μοντάνα, λούζοντάς μας με ένα χρυσαφένιο φως καθώς περπατούσαμε. Εγώ λάτρευα την αίσθηση, όμως η Λίζα που ήταν Μορόι ένας φιλήσυχος, ζωντανός βρικόλακας θα ένιωθε μετά από λίγο αδυναμία και ενόχληση. Γέλασε και τίναξε τα πλατινένια μαλλιά της επάνω από τον ώμο. Ο ήλιος έκανε το ανοιχτό χρώμα τους να λάμπει με αγγελική λαμπρότητα. «Φαντάζομαι πως έχεις δίκιο. Δεν περίμενα ότι θα ανησυχούσες τόσο πολύ». Καταλάβαινα τη λογική της. Ακόμη κι ο Ντιμίτρι είχε πει πως όλα αυτά ήταν χάσιμο χρόνου. Στο κάτω-κάτω, είχα πάει μέχρι τη Ρωσία να τον βρω και είχα αντιμετωπίσει αληθινά Στριγκόι. μάλιστα σκότωσα μόνη μου αρκετά από δαύτα. Ίσως δεν έπρεπε να φοβάμαι την επερχόμενη δοκιμασία, όμως όλες

ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΨΥΧΩΝ 13 αυτές οι φανφάρες και οι προσδοκίες ξαφνικά με στρεσάριζαν. Οι παλμοί της καρδιάς μου αυξήθηκαν. Αν δεν τα κατάφερνα; Αν δεν ήμουν τόσο καλή όσο νόμιζα; Μπορεί να μην ήταν αληθινά Στριγκόι οι φύλακες που θα με προκαλούσαν εκεί έξω, αλλά ήταν ικανοί και μάχονταν περισσότερο καιρό από μένα. Η αλαζονεία μπορεί να μου προκαλούσε ένα σωρό προβλήματα και, αν αποτύχαινα, θα το πάθαινα μπροστά σε όλους αυτούς που νοιάζονταν για μένα. Όλους αυτούς που έτρεφαν τόσο μεγάλη πίστη σε μένα. Υπήρχε ένα ακόμη πράγμα που με ανησυχούσε. «Ανησυχώ μήπως οι βαθμοί επηρεάσουν το μέλλον μου», είπα. Αυτή ήταν η αλήθεια. Οι δοκιμασίες αποτελούσαν την τελική εξέταση για έναν δόκιμο φύλακα σαν εμένα. Εξασφάλιζαν την αποφοίτησή μου από την Ακαδημία του Αγίου Βλαντιμίρ και τη θέση στους πραγματικούς φύλακες που προστάτευαν τα Μορόι από τα Στριγκόι. Οι δοκιμασίες θα καθόριζαν λίγοπολύ σε ποιο Μορόι θα με ανέθεταν φύλακα. Μέσω του υπερφυσικού δεσμού μας ένιωσα τη συμπόνια της Λίζας και την ανησυχία της. «Η Αλμπέρτα πιστεύει πως είναι πολύ πιθανό να παραμείνουμε μαζί και ότι θα εξακολουθήσεις να είσαι φύλακάς μου». Σκυθρώπιασα. «Μου φαίνεται πως η Αλμπέρτα το έλεγε για να με κρατήσει στη σχολή». Το χα σκάσει μερικούς μήνες πριν, για να κυνηγήσω τον Ντιμίτρι, κι επέστρεψα, γεγονός που δεν ωφέλησε τον ακαδημαϊκό μου φάκελο. Υπήρχε επίσης το γεγονός ότι η βασίλισσα των Μορόι, η Τατιάνα, με μισούσε και σίγουρα θα έβαζε τα δυνατά της να επηρεάσει την ανάθεσή μου. αλλά αυτό ήταν άλλου παπά ευαγγέλιο. «Εγώ νομίζω πως η Αλμπέρτα ξέρει ότι θα με άφηναν να σε προστατέψω μόνο αν παρέμενα η μοναδική φύλακας του κόσμου. Ακόμη και τότε, οι πιθανότητες θα ήταν ελάχιστες». Μπροστά μας δυνάμωνε η οχλοβοή. Ένα από τα πολλά γήπεδα του σχολείου είχε μεταμορφωθεί σε αρένα, που θύμιζε

14 RICHELLE mead λιγάκι τις εποχές των Ρωμαίων μονομάχων. Τα καθίσματα στις υπαίθριες κερκίδες είχαν διαμορφωθεί και από απλούς ξύλινους πάγκους είχαν μετατραπεί σε καθίσματα με πολυτελή μαξιλαράκια και σκιάδια για να προστατεύουν τα Μορόι από τον ήλιο. Το γήπεδο ήταν περιτριγυρισμένο από λάβαρα, με τα έντονα χρώματά τους να διακρίνονται από εδώ καθώς τα ανέμιζε ο αέρας. Δεν μπορούσα να διακρίνω ακόμη καλά, όμως ήξερα πως είχαν στήσει κάτι σαν στρατώνα κοντά στην είσοδο του σταδίου, όπου θα περίμεναν οι δόκιμοι με τα νεύρα τεντωμένα. Το ίδιο το γήπεδο θα είχε μετατραπεί σε μια κούρσα μετ εμποδίων για δύσκολες δοκιμασίες. Και από τον ήχο των εκκωφαντικών ζητωκραυγών, φαινόταν πως υπήρχε ήδη πολύς κόσμος εκεί πέρα, για να παρακολουθήσει το θέαμα. «Εγώ δεν χάνω τις ελπίδες μου», είπε η Λίζα. Μέσω του δεσμού μας ήξερα ότι το εννοούσε. Ήταν ένα από τα υπέροχα πράγματα που τη χαρακτήριζαν μια ακλόνητη πίστη κι αισιοδοξία, που ξεπερνούσαν τις πιο τρομερές δοκιμασίες. Ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τον πρόσφατο κυνισμό μου. «Εξάλλου, έχω κάτι που μπορεί να σε βοηθήσει σήμερα». Κοντοστάθηκε κι έχωσε το χέρι στην τσέπη του τζιν παντελονιού της, για να βγάλει ένα ασημένιο δαχτυλιδάκι με μικροσκοπικά χρυσοπράσινα πετράδια. Δεν είχα ανάγκη τον υπερφυσικό δεσμό μας, για να καταλάβω τι μου προσέφερε. «Βρε Λις δεν ξέρω. Δεν θέλω να έχω άδικο πλεονέκτημα σε σχέση με τους άλλους». Η Λίζα κοίταξε ψηλά με απόγνωση. «Δεν υπάρχει πρόβλημα και το ξέρεις. Αυτό είναι απολύτως εντάξει, σου τ ορκίζομαι». Το δαχτυλίδι που μου προσέφερε ήταν ένα φυλαχτό, εμποτισμένο με τη σπάνια μαγεία που ασκούσε. Όλα τα Μορόι έλεγχαν ένα από τα πέντε στοιχεία: γη, αέρα, νερό, φωτιά ή πνεύμα. Το πνεύμα ήταν το σπανιότερο όλων. τόσο

ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΨΥΧΩΝ 15 σπάνιο, μάλιστα, που είχε ξεχαστεί με το πέρασμα των αιώνων. Πρόσφατα μάθαμε ότι το κατείχε η Λίζα και μερικοί άλλοι. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα στοιχεία, που ήταν περισσότερο υλικά από τη φύση τους, το πνεύμα ήταν συνδεδεμένο με το μυαλό και με κάθε είδους πνευματιστικά φαινόμενα. Κανείς δεν το καταλάβαινε εντελώς. Τώρα τελευταία, η Λίζα είχε αρχίσει να πειραματίζεται φτιάχνοντας φυλαχτά, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Η μεγαλύτερη ικανότητά της στο πνεύμα ήταν η θεραπεία, κι έτσι προσπαθούσε διαρκώς να φτιάξει θεραπευτικά φυλαχτά. Το τελευταίο ήταν ένα βραχιόλι που στόλιζε το χέρι μου. «Αυτό λειτουργεί. Όχι ιδιαίτερα, αλλά θα κρατήσει μακριά σου το σκότος κατά τη δοκιμασία». Μιλούσε πρόσχαρα, μολονότι και οι δύο ανιχνεύαμε τη σοβαρότητα στα λόγια της. Όλα τα καλά του πνεύματος έρχονταν με ένα τίμημα: το σκότος, που εμφανιζόταν πλέον ως θυμός και σύγχυση, και τελικά οδηγούσε στην τρέλα. Ένα σκότος που μερικές φορές με κατέβαλλε μέσω του δεσμού μας. Η Λίζα κι εγώ είχαμε πληροφορηθεί ότι μπορούσαμε να το καταπολεμήσουμε με τα ξόρκια και τις θεραπευτικές ικανότητές της. Ήταν κάτι που ακόμη δεν το κατείχαμε καλά. Της χαμογέλασα αδύναμα συγκινημένη από το ενδιαφέρον της και δέχτηκα το δαχτυλίδι. Δεν μου έκαψε το χέρι κι αυτό ήταν καλό σημάδι. Ήταν μικροσκοπικό και χωρούσε ίσα-ίσα στο μικρό μου δαχτυλάκι. Παρ όλα αυτά, δεν ένιωσα τίποτε όταν το φόρεσα. Αυτό συνέβαινε καμιά φορά με τα θεραπευτικά φυλαχτά. Απ την άλλη, μπορεί να σήμαινε ότι το δαχτυλίδι ήταν εντελώς αναποτελεσματικό. Όπως και να χε, μικρό το κακό. «Ευχαριστώ», είπα. Ένιωσα να την κατακλύζει χαρά και συνεχίσαμε να προχωράμε. Τέντωσα το χέρι θαυμάζοντας τη λάμψη των πρασινωπών πετραδιών. Δεν ήταν καλή ιδέα να φοράω κοσμήματα στις

16 RICHELLE mead σωματικές δοκιμασίες που θα αντιμετώπιζα, αλλά θα φορούσα γάντια που θα το κάλυπταν. «Δεν το πιστεύω ότι μετά απ αυτό θα έχουμε τελειώσει από δω πέρα και θα βρισκόμαστε έξω, στον αληθινό κόσμο», συλλογίστηκα μεγαλόφωνα, δίχως να καλοσκεφτώ τα λόγια μου. Δίπλα μου, η Λίζα πάγωσε και μετάνιωσα αμέσως που άνοιξα το στόμα μου. Το να βγούμε «στον αληθινό κόσμο» σήμαινε πως η Λίζα κι εγώ θα αναλαμβάναμε ένα καθήκον στο οποίο είχε υποσχεθεί, απρόθυμα, να με βοηθήσει πριν από μερικούς μήνες. Όσο ήμουν στη Σιβηρία, είχα μάθει πως ίσως υπήρχε ένας τρόπος να ξανακάνω τον Ντιμίτρι νταμπίρ, όπως ήμουν εγώ. Ήταν μια απλή εικασία πιθανότατα ψέμα και αν λάμβανα υπόψη τη μανία του να με σκοτώσει, δεν είχα αυταπάτες ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να τον σκοτώσω, αν καταλήγαμε στο ή εκείνος ή εγώ. Παρ όλα αυτά, έπρεπε να μάθω αν υπήρχε τρόπος να τον σώσω πριν συμβεί κάτι τέτοιο. Δυστυχώς, ο μοναδικός τρόπος για να κάνουμε αυτό το θαύμα να γίνει πραγματικότητα, ήταν διαμέσου ενός εγκληματία. Και όχι οποιουδήποτε εγκληματία. Εδώ μιλάμε για τον Βίκτορ Ντάσκοφ, ένα βασιλικό Μορόι που είχε βασανίσει τη Λίζα και αρεσκόταν σε όλων των ειδών τις κτηνωδίες, κάνοντας τη ζωή μας κόλαση. Η δικαιοσύνη είχε αποδοθεί και ο Βίκτορ είχε φυλακιστεί, γεγονός που περιέπλεκε τα πράγματα. Είχαμε πληροφορηθεί πως, αφού επρόκειτο να περάσει τη ζωή του πίσω από τα κάγκελα, δεν είχε κανένα λόγο να μοιραστεί μαζί μας όλα όσα ήξερε για τον ετεροθαλή αδερφό του, το μοναδικό άτομο που υποτίθεται πως είχε σώσει ένα Στριγκόι. Είχα καταλήξει και ίσως η σκέψη μου να ήταν παράλογη ότι ο Βίκτορ μπορεί να μας αποκάλυπτε πληροφορίες, αν του προσφέραμε το μοναδικό πράγμα που κανείς άλλος δεν μπορούσε να του δώσει: την ελευθερία.

ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΨΥΧΩΝ 17 Η όλη ιδέα δεν ήταν ασφαλής για πολλούς λόγους. Πρώτον, δεν ήξερα αν θα πετύχαινε. Αυτό ήταν σημαντικό. Δεύτερον, δεν είχα ιδέα πώς να σχεδιάσω μια απόδραση από τη φυλακή, χώρια που δεν γνώριζα καν πού βρισκόταν η φυλακή του. Τελικά ήταν και το γεγονός ότι θα απελευθερώναμε τον θανάσιμο εχθρό μας. Αυτό ήταν ολέθριο για μένα, πόσο μάλλον για τη Λίζα. Πάντως, όσο κι αν τη βασάνιζε η ιδέα και, πιστέψτε με, τη βασάνιζε πολύ ήταν ανένδοτη στον όρκο της να με βοηθήσει. Τους τελευταίους μήνες προσφέρθηκα άπειρες φορές να την απαλλάξω από την υπόσχεσή της, αλλά εκείνη είχε παραμείνει ακλόνητη. Φυσικά, αν αναλογιστεί κανείς πως δεν είχαμε καν τρόπο να μάθουμε πού βρισκόταν η φυλακή, η υπόσχεσή της μπορεί τελικά να μην είχε σημασία. Προσπάθησα να σπάσω την αμήχανη σιωπή ανάμεσά μας, εξηγώντας της πως εννοούσα ότι θα μπορούσαμε να γιορτάσουμε τα γενέθλιά της με στιλ την επόμενη βδομάδα. Οι προσπάθειές μου διακόπηκαν από τον Σταν, έναν παλιό εκπαιδευτή μου. «Χάθαγουεϊ!» βρυχήθηκε πλησιάζοντάς μας από το γήπεδο. «Πολύ ευγενικό που μας καταδέχτηκες. Έλα δω αμέσως!» Η σκέψη του Βίκτορ εξαφανίστηκε από το μυαλό της Λίζας. Με αγκάλιασε βιαστικά. «Καλή τύχη!» ψιθύρισε. «Όχι πως θα τη χρειαστείς» Η έκφραση του Σταν έλεγε ότι ακόμη κι αυτός ο αποχαιρετισμός των δέκα δευτερολέπτων ήταν υπεραρκετός. Χάρισα στη Λίζα ένα χαμόγελο για να την ευχαριστήσω κι εκείνη κατευθύνθηκε προς τους πάγκους για να συναντήσει τους φίλους μας, ενώ εγώ έσπευσα να ακολουθήσω τον Σταν. «Έχεις τύχη που δεν είσαι από τους πρώτους», μούγκρισε. «Ο κόσμος άρχισε να στοιχηματίζει ότι δεν θα εμφανιστείς». «Σοβαρά;» ρώτησα κεφάτη. «Ποιες είναι οι αποδόσεις; Γιατί έχω ακόμη χρόνο να αλλάξω γνώμη και να στοιχηματίσω κι εγώ. Να βγάλω λίγο χαρτζιλίκι».

18 RICHELLE mead Τα μισόκλειστα μάτια του με κοίταξαν με ένα ύφος που δεν σήκωνε λόγια καθώς μπαίναμε στην αίθουσα αναμονής δίπλα στο γήπεδο και απέναντι από τις κερκίδες. Τα τελευταία χρόνια δεν έπαυα να εκπλήσσομαι από τη δουλειά που απαιτούνταν γι αυτές τις δοκιμασίες και τώρα ήμουν εξίσου εντυπωσιασμένη που είδα από κοντά το αποτέλεσμα. Η αίθουσα όπου περίμεναν οι δόκιμοι ήταν κατασκευασμένη από ξύλο και διέθετε οροφή. Η όλη κατασκευή έδειχνε να αποτελεί μόνιμο τμήμα του σταδίου. Είχε φτιαχτεί με εκπληκτική ταχύτητα και θα ξηλωνόταν το ίδιο γρήγορα, όταν θα τελείωναν οι δοκιμασίες. Μια είσοδος στο πλάτος τριών ανθρώπων προσέφερε μηδαμινή θέα προς το γήπεδο και εκεί στεκόταν μία από τις συμμαθήτριές μου περιμένοντας με αγωνία να ακουστεί το όνομά της. Έξω είχε στηθεί κάθε είδους εμπόδιο και δοκιμασία για να ελεγχθεί η ισορροπία και ο συντονισμός κινήσεων, ενώ θα έπρεπε να πολεμάμε και να ξεφεύγουμε από ενήλικους φύλακες, που παραμόνευαν πίσω από αντικείμενα και γωνίες. Στη μια άκρη του γηπέδου είχαν στηθεί ξύλινοι τοίχοι που σχημάτιζαν έναν σκοτεινό, ελικοειδή λαβύρινθο. Αλλού κρέμονταν δίχτυα κι ετοιμόρροπες εξέδρες, σχεδιασμένα για να διαπιστωθεί πόσο καλά μπορούσαμε να πολεμήσουμε κάτω από αντίξοες συνθήκες. Μερικοί ακόμη δόκιμοι συνωστίζονταν στην είσοδο, ελπίζοντας να επωφεληθούν παρακολουθώντας εκείνους που προηγούνταν στις δοκιμασίες. Εγώ δεν ήμουν τέτοιος τύπος. Θα έμπαινα στα τυφλά, έτοιμη να τα βάλω με ό,τι ξεφύτρωνε στο διάβα μου. Αν παρακολουθούσα από τώρα τη διαδικασία, απλώς θα άρχιζα να το σκέφτομαι υπερβολικά και θα μ έπιανε πανικός. Αυτό που είχα τώρα ανάγκη ήταν ηρεμία. Έγειρα, λοιπόν, σε έναν τοίχο της αίθουσας και παρακολουθούσα όσους βρίσκονταν γύρω μου. Φαίνεται πως είχα έρθει τελευταία και αναρωτήθηκα αν πραγματικά υπήρχε κόσμος που έχασε τα λεφτά του στοιχηματίζοντας σε μένα.

ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΨΥΧΩΝ 19 Κάποιοι συμμαθητές μου είχαν στήσει πηγαδάκια και ψιθύριζαν. Άλλοι έκαναν διατάσεις και ασκήσεις προθέρμανσης. Μερικοί στέκονταν δίπλα στους προπονητές, που είχαν γίνει μέντορές τους. Οι συγκεκριμένοι δάσκαλοι μιλούσαν γεμάτοι προσήλωση στους μαθητές τους, δίνοντας συμβουλές της τελευταίας στιγμής. Το αυτί μου έπιανε διαρκώς λέξεις του τύπου συγκεντρώσου και ηρέμησε. Μόλις είδα τους εκπαιδευτές σφίχτηκε η καρδιά μου. Δεν είχε περάσει καιρός από τότε που είχα φανταστεί την ημέρα αυτή. Φανταζόμουν τον Ντιμίτρι κι εμένα να στεκόμαστε δίπλα-δίπλα, να με συμβουλεύει να πάρω στα σοβαρά την όλη υπόθεση και να μη χάσω την ψυχραιμία μου όσο βρίσκομαι στο γήπεδο. Η Αλμπέρτα ήταν η έμπιστη σύμβουλός μου από τότε που επέστρεψα από τη Ρωσία, αλλά ως αρχηγός ετούτη τη στιγμή ήταν έξω στο γήπεδο, απασχολημένη με ένα σωρό ευθύνες. Δεν είχε χρόνο να έρθει εδώ και να με κρατάει από το χεράκι. Οι φίλοι που μπορεί να με καθησύχαζαν η Μέρεντιθ, ο Έντι και άλλοι ήταν απορροφημένοι από τους δικούς τους φόβους. Ήμουν μόνη. Χωρίς εκείνη ή τον Ντιμίτρι ή οποιονδήποτε άλλον ένιωσα ένα περίεργο σούβλισμα μοναξιάς. Δεν ήταν δίκαιο. Δεν έπρεπε να είμαι μόνη. Έπρεπε να έχω μαζί μου τον Ντιμίτρι. Έτσι έπρεπε να είναι τα πράγματα. Κλείνοντας τα μάτια, άφησα τον εαυτό μου να φανταστεί ότι βρισκόταν πράγματι εδώ, μόλις μερικά εκατοστά μακριά μου, και μιλούσαμε. Μην ανησυχείς, σύντροφε. Τα καταφέρνω ακόμη και με δεμένα μάτια. Τι διάολο, ίσως και να το κάνω. Έχεις κανένα πανί να τα δέσω; Αν φανείς καλός μαζί μου, θα σε αφήσω να μου τα δέσεις εσύ. Εφόσον στη φαντασίωσή μου μόλις είχαμε σηκωθεί από το κρεβάτι, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να με βοηθούσε αργότερα να βγάλω το πανί από τα μάτια μου μεταξύ άλλων.

20 RICHELLE mead Φανταζόμουν καθαρά το φουρκισμένο κούνημα του κεφαλιού που θα εισέπραττα. Ρόουζ, μα το Θεό, μερικές φορές νιώθω ότι κάθε μέρα μαζί σου είναι η δική μου δοκιμασία. Όμως ήξερα πως θα χαμογελούσε έτσι κι αλλιώς και το περήφανο κι ενθαρρυντικό βλέμμα του, καθώς θα κατευθυνόμουν προς το γήπεδο, θα ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν για να τα βγάλω πέρα στις δοκιμασίες «Διαλογίζεσαι;» Άνοιξα τα μάτια, έκπληκτη από τη φωνή που άκουγα. «Μαμά; Τι κάνεις εσύ εδώ;» Η μητέρα μου, η Τζανίν Χάθαγουεϊ, στεκόταν μπροστά μου. Ήταν μερικά εκατοστά πιο κοντή από μένα, αλλά μέσα της είχε περισσότερη μαχητικότητα από κάποιον με διπλάσιο μπόι από μένα. Το επικίνδυνο βλέμμα στο μαυρισμένο της πρόσωπο προκαλούσε τους πάντες να αναμετρηθούν. Μου χαμογέλασε ανόρεχτα και ακούμπησε το ένα χέρι στο γοφό της. «Νόμιζες ότι δεν θα ερχόμουν να σε δω;» «Δεν ξέρω», παραδέχτηκα, νιώθοντας λιγάκι ένοχη που αμφέβαλλα για εκείνη. Δεν είχαμε πολλές επαφές τα περασμένα χρόνια και μόνο με τα πρόσφατα γεγονότα δυσάρεστα τα περισσότερα αρχίσαμε να αναθερμαίνουμε τη σχέση μας. Τον περισσότερο καιρό εξακολουθούσα να μην ξέρω πώς να νιώσω για το άτομό της. Αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στην ανάγκη του μικρού κοριτσιού για την απούσα μητέρα του και την αγανάκτηση της έφηβης για την εγκατάλειψή της. Επίσης δεν ήμουν σίγουρη αν την είχα συγχωρήσει για εκείνη τη φορά που μου είχε ρίξει κατά λάθος γροθιά σε μια μάχη στην προπόνηση. «Δεν ξέρω, νόμιζα πως είχες σημαντικότερα πράγματα να κάνεις». «Αυτό δεν θα το έχανα για κανένα λόγο». Ένευσε με το κεφάλι προς τις κερκίδες, κάνοντας τις καστανοκόκκινες μπούκλες της να λικνιστούν. «Ούτε ο πατέρας σου».

ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΨΥΧΩΝ 21 «Τι;» Έσπευσα προς την πόρτα κι έριξα μια ματιά στο γήπεδο. Δεν είχα την καλύτερη θέα προς τις κερκίδες, εξαιτίας όλων εκείνων των εμποδίων στον αγωνιστικό χώρο, ωστόσο όλο και κάτι φαινόταν. Τελικά ήταν εκεί: ο Έιμπ Μαζούρ. Ήταν εύκολο να τον εντοπίσει κανείς, με το μαύρο γένι, το μουστάκι και το σμαραγδί φουλάρι, δεμένο πάνω από το πουκάμισό του. Μπορούσα μάλιστα να διακρίνω τη λάμψη από το χρυσό σκουλαρίκι του. Πρέπει να έσκαγε από τη ζέστη, αλλά χρειαζόταν κάτι πολύ χειρότερο από λίγη εφίδρωση για να δαμαστεί το επιδεικτικό του στιλ. Αν η σχέση με τη μητέρα μου ήταν περιστασιακή, η σχέση με τον πατέρα μου ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη. Τον είχα γνωρίσει το Μάιο και μόνο αφότου επέστρεψα έμαθα πως ήμουν κόρη του. Σε όλα τα νταμπίρ, ένας από τους δύο γονείς είναι Μορόι και τούτος εδώ ήταν ο δικός μου πατέρας. Δεν ήμουν ακόμη σίγουρη πώς έπρεπε να νιώσω για εκείνον. Μεγάλο μέρος του παρελθόντος του αποτελούσε μυστήριο και κυκλοφορούσαν φήμες ότι ασχολούνταν με παράνομες δραστηριότητες. Επίσης ο κόσμος συμπεριφερόταν λες κι ήταν από εκείνους που τσάκιζαν κόκαλα και, μ όλο που είχα ελάχιστες αποδείξεις για κάτι τέτοιο, δεν το θεωρούσα αδιανόητο. Στη Ρωσία τον αποκαλούσαν Ζμέι το φίδι. Καθώς τον κοιτούσα εμβρόντητη, η μητέρα μου στάθηκε δίπλα μου. «Θα χαρεί που ήρθες στην ώρα σου», είπε. «Είχε βάλει μεγάλο στοίχημα για το αν θα εμφανιζόσουν. Στοιχημάτισε υπέρ σου, αν αυτό σε κάνει να νιώσεις καλύτερα». Αναστέναξα. «Φυσικά. Ποιος άλλος θα ήταν ο πράκτορας πίσω απ τα στοιχήματα; Έπρεπε να το χα πάρει είδηση όταν» Το σαγόνι μου κρέμασε. «Με τον Άντριαν μιλάει;» Μάλιστα. Δίπλα από τον Έιμπ καθόταν ο Άντριαν Ιβάσκοφ, που ήταν κατά κάποιον τρόπο το αγόρι μου. Ο Άντριαν ήταν

22 RICHELLE mead βασιλικό Μορόι κι ένας ακόμη χρήστης πνεύματος, όπως η Λίζα. Ήταν τρελός για μένα και συχνά απλά τρελός από τότε που γνωριστήκαμε, όμως τότε είχα μάτια μόνο για τον Ντιμίτρι. Μετά την αποτυχία μου στη Ρωσία, όταν επέστρεψα υποσχέθηκα να δώσω μια ευκαιρία στον Άντριαν. Προς μεγάλη μου έκπληξη, τα πράγματα πήγαιναν καλά μεταξύ μας. Πιο σωστά, πήγαιναν θαυμάσια. Είχε γράψει μια πρόταση με τους λόγους για τους οποίους ήταν σωστή η απόφαση να βγω μαζί του. Περιλάμβανε επιχειρήματα του τύπου: «Θα κόψω το κάπνισμα, εκτός κι αν έχω πραγματικά ανάγκη από ένα τσιγάρο» και «Κάθε βδομάδα θα σου κάνω ρομαντικές εκπλήξεις, όπως αυτοσχέδιο πικ νικ, τριαντάφυλλα ή ένα ταξιδάκι στο Παρίσι όχι όμως κάτι απ όλα αυτά, αφού δεν είναι πια εκπλήξεις». Η σχέση μαζί του δεν ήταν όπως με τον Ντιμίτρι, ωστόσο υποθέτω ότι δεν υπάρχουν σχέσεις πανομοιότυπες. Στο κάτωκάτω, ήταν διαφορετικοί άντρες. Εξακολουθούσα να ξυπνάω πληγωμένη από την απώλεια του Ντιμίτρι και της αγάπης μας. Βασανιζόμουν από την αποτυχία μου να τον σκοτώσω στη Σιβηρία και να τον απελευθερώσω από τη νεκροζώντανη κατάστασή του. Παρ όλα αυτά, τούτη η απόγνωση δεν σήμαινε πως είχα διαγράψει το ρομαντισμό από τη ζωή μου κάτι που μου πήρε λίγο χρόνο να το αποδεχτώ. Ήταν δύσκολο να προχωρήσω, όμως ο Άντριαν μ έκανε ευτυχισμένη. Προς το παρόν, αυτό μου ήταν αρκετό. Αλλά αυτό δεν σήμαινε απαραίτητα ότι ήθελα να πιάσει φιλίες με τον πειρατή-γκάνγκστερ μπαμπά μου. «Είναι κακή επιρροή!» διαμαρτυρήθηκα. Η μητέρα μου ρουθούνισε περιφρονητικά. «Αμφιβάλλω αν θα καταφέρει ο Άντριαν να επηρεάσει ιδιαίτερα τον Έιμπ». «Όχι ο Άντριαν! Ο Έιμπ. Ο Άντριαν προσπαθεί να γίνει καλό παιδί. Ο Έιμπ θα τα κάνει όλα μαντάρα». Εκτός από

ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΨΥΧΩΝ 23 το κάπνισμα, ο Άντριαν είχε ορκιστεί στην πρότασή του ότι θα κόψει το ποτό κι άλλες κακές συνήθειες. Τους κοίταξα με μισόκλειστα μάτια να κάθονται απέναντι, στις γεμάτες κόσμο κερκίδες, προσπαθώντας να καταλάβω τι στο καλό μπορεί να ήταν τόσο ενδιαφέρον. «Τι να λένε άραγε;» «Νομίζω πως αυτή είναι η πιο ασήμαντη από τις ανησυχίες σου τώρα». Κανείς δεν μπορούσε να κατηγορήσει την Τζανίν Χάθαγουεϊ για έλλειψη πρακτικού πνεύματος. «Περισσότερο πρέπει να ανησυχείς για τη δοκιμασία παρά γι αυτούς». «Λες να μιλάνε για μένα;» «Ρόουζ!» Η μητέρα μου μου έριξε μια απαλή γροθιά στο μπράτσο κι εγώ έστρεψα με το ζόρι το βλέμμα επάνω της. «Κοίτα να το πάρεις σοβαρά όλο αυτό. Να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου και να μην αφήσεις να αποσπάται η προσοχή σου». Τα λόγια της έμοιαζαν τόσο πολύ με του Ντιμίτρι στη φαντασίωσή μου, που στο πρόσωπό μου σχηματίστηκε ένα αχνό χαμόγελο. Τελικά δεν ήμουν μόνη σ αυτό τον κόσμο. «Πού το βρίσκεις το αστείο;» ρώτησε καχύποπτα. «Πουθενά», είπα αγκαλιάζοντάς την. Στην αρχή ήταν άκαμπτη, όμως μετά χαλάρωσε και με αγκάλιασε κι εκείνη βιαστικά πριν αποτραβηχτεί. «Χαίρομαι που είσαι εδώ». Η μητέρα μου δεν ήταν αγαπησιάρα και την είχα αιφνιδιάσει. «Ναι», είπε ολοφάνερα σαστισμένη, «σου είπα πως δεν θα το έχανα για κανένα λόγο». Κοίταξα προς τις κερκίδες. «Για τον Έιμπ, πάλι, δεν είμαι τόσο σίγουρη». Μα στάσου ένα λεπτό. Ξαφνικά, μου ήρθε μια περίεργη ιδέα, μ όλο που ίσως να μην ήταν και τόσο περίεργη τελικά. Είτε ήταν σκοτεινός τύπος είτε όχι, ο Έιμπ είχε ισχυρές διασυνδέσεις, αρκετές για να παραδώσει κρυφά ένα μήνυμα στον Βίκτορ Ντάσκοφ στη φυλακή. Ο Έιμπ ήταν που ζήτησε για χάρη μου πληροφορίες για τον Ρόμπερτ Ντόρου, τον αδερφό

24 RICHELLE mead του Βίκτορ, που χειριζόταν το πνεύμα. Όταν ο Βίκτορ έστειλε την απάντηση, λέγοντας ότι δεν είχε κανένα λόγο να βοηθήσει τον Έιμπ, θεώρησα ασήμαντη τη βοήθεια του πατέρα μου και κατέληξα στην ιδέα της απόδρασης από τη φυλακή. Τώρα όμως «Ρόζμαρι Χάθαγουεϊ!» Με φώναζε η Αλμπέρτα και η φωνή της ακουγόταν δυνατή και καθαρή. Έμοιαζε σαν τρομπέτα, σαν κάλεσμα για μάχη. Όλες οι σκέψεις για τον Έιμπ και τον Άντριαν ακόμη και για τον Ντιμίτρι χάθηκαν απ το νου μου. Μου φάνηκε πως η μητέρα μου μου ευχήθηκε καλή τύχη, όμως τα ακριβή της λόγια μου διέφυγαν καθώς πλησίαζα το γήπεδο και την Αλμπέρτα με μεγάλες δρασκελιές. Με είχε κατακλύσει η αδρεναλίνη. Όλη μου η προσοχή ήταν πλέον στραμμένη σ αυτό που με περίμενε: τη δοκιμασία που θα μ έκανε επιτέλους φύλακα.