Παλαιολόγεια δυναστεία ( )

Για παραπομπή : Radic Radivoj,, 2003, Περίληψη : Οι Παλαιολόγοι ήταν η τελευταία βυζαντινή αυτοκρατορική δυναστεία και άσκησε την εξουσία για περίπου δύο αιώνες (1259-1453). Εννέα αυτοκράτορες της τελευταίας περιόδου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, από την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης μέχρι την άλωσή της από τους Οθωμανούς (1261-1453), ήταν μέλη της Παλαιολόγειας δυναστείας που προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να διατηρήσουν το κράτος σε δύσκολες συνθήκες, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στη διπλωματία (επιγαμίες, ενωτική εκκλησιαστική πολιτική). Μετά την κατάρρευση του Βυζαντίου (1453) και την πτώση του Δεσποτάτου του Μορέως, που έπεσε στα χέρια των Οθωμανών (1460), ορισμένα μέλη της δυναστείας κατέφυγαν στην Ιταλία ενώ η Ζωή-Σοφία Παλαιολογίνα, κόρη του δεσπότη Θωμά Παλαιολόγου, έγινε σύζυγος του μεγάλου πρίγκιπα της Μόσχας Ιβάν Γ. Μέγιστη ήταν η συμβολή των Παλαιολόγων στην πολιτιστική ακμή της Αυτοκρατορίας τις τελευταίες δεκαετίες του 13ου και το 14ο αιώνα, γνωστή ως Παλαιολόγεια Αναγέννηση. Άλλα Ονόματα (ένα διάστημα) χρήση και των επωνύμων Δούκας, Κομνηνός και Άγγελος Τόπος και Χρόνος Θανάτου Κύρια Ιδιότητα δυναστεία 1. Γενικά στοιχεία Οι Παλαιολόγοι είναι η τελευταία βυζαντινή δυναστεία. Διατηρήθηκε πιο πολύ απ όλες τις άλλες στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης (1259 1453), μερικά χρόνια περισσότερο από τη μακρόβια Μακεδονική δυναστεία (867 1056). Πρόκειται για εννέα αυτοκράτορες από τη δυναστεία των Παλαιολόγων: Μιχαήλ Η (1261 1282), Ανδρόνικος Β (1282 1328), Ανδρόνικος Γ (1328 1341), Ιωάννης Ε (1341 1376 και 1379 1391), Ανδρόνικος Δ (1376 1379), Ιωάννης Ζ (1390), Μανουήλ Β (1391 1425), Ιωάννης Η (1425 1448) και Κωνσταντίνος ΙΑ Παλαιολόγος Δραγάσης (1449 1453) ο Μιχαήλ Θ ήταν επί πολλά χρόνια συναυτοκράτορας (1294 1320), πέθανε όμως πριν από τον πατέρα του, τον Ανδρόνικο Β. 2. Καταγωγή εμφάνιση δυναστείας Η προφορική παράδοση σχετικά με την καταγωγή του αυτοκρατορικού οίκου των Παλαιολόγων την ανάγει στην Ιταλία. Σύμφωνα με μια εκδοχή, οι Παλαιολόγοι κατάγονταν από την ιταλική πόλη Βιτέρμπo (παλαιός λόγος = vetus verbus) κατά μιαν άλλη εκδοχή, ήταν ρωμαϊκής καταγωγής και έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη μαζί με το Μεγάλο Κωνσταντίνο. Αυτή η δεύτερη παραλλαγή θυμίζει αντίστοιχες παραδόσεις σχετικά με άλλες βυζαντινές αριστοκρατικές οικογένειες με βλέψεις στον αυτοκρατορικό θρόνο (π.χ. Φωκάδες και Δούκες): η καταγωγή από τη Ρώμη και η μετακίνηση στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τον ιδρυτή της και αυτοκράτορα Μεγάλο Κωνσταντίνο εξασφάλιζε αίγλη και κατά κάποιον τρόπο νομιμοποιούσε τις αυτοκρατορικές διεκδικήσεις των οικογενειών αυτών. 1 Στην πραγματικότητα φαίνεται ότι οι Παλαιολόγοι κατάγονταν από τη Μικρά Ασία, και μάλιστα από το βυζαντινό θέμα των Ανατολικών. 2 Σχετικά με την ετυμολογία του επωνύμου τους ο Kazhdan θεωρεί ότι σημαίνει «ρακοσυλλέκτης», που ενδεχομένως υποδεικνύει ταπεινή καταγωγή, ενώ ο Vannier προτιμά να το ερμηνεύσει ως «συλλέκτης αρχαίων αντικειμένων». 3 Σε σχέση με τις άλλες βυζαντινές αριστοκρατικές οικογένειες, οι Παλαιολόγοι εμφανίζονται σχετικά αργά, το δεύτερο μισό του 11ου αιώνα. Έτσι ο πρώτος γνωστός Παλαιολόγος ίσως και ο γενάρχης της οικογένειας ήταν ο Νικηφόρος διοικητής του θέματος της Δημιουργήθηκε στις 26/12/2017 Σελίδα 1/11

Για παραπομπή : Radic Radivoj,, 2003, Μεσοποταμίας πιθανότατα με τον τίτλο του δούκα στα χρόνια της βασιλείας του Μιχαήλ Ζ (1071 1078) υποστήριξε ενεργά τη στάση του Νικηφόρου (Γ ) Βοτανειάτη. Αντίθετα, ο γιος του Νικηφόρου, ο Γεώργιος, ήταν υποστηρικτής των Δουκών και στη συνέχεια του Αλεξίου Α Κομνηνού ο γάμος του με την εγγονή του Ιωάννη Δούκα, την Άννα, συνέδεσε τους Παλαιολόγους με τις οικογένειες των Δουκών και των Κομνηνών και αναλόγως ρύθμισε και τις συμμαχίες τους. Ο Γεώργιος αναφέρεται ως κουροπαλάτης και δουξ του Δυρραχίου επί Αλεξίου Α Κομνηνού (1081 1118). 4 Στη διάρκεια του 12ου αιώνα οι Παλαιολόγοι φαίνεται ότι ανήκουν στη στρατιωτική αριστοκρατία ενώ δεν καταλάμβαναν πολιτικά αξιώματα. Εμφανίζονταν ως δωρητές σε μονές και συνέχιζαν την τακτική των επιγαμιών με μέλη της αυτοκρατορικής δυναστείας των Κομνηνών. Τους συγγενικούς δεσμούς με τις οικογένειες των Δουκών και των Κομνηνών 5 τόνιζαν οι πρώτοι αυτοκράτορες της Παλαιολόγειας δυναστείας, υπογράφοντας και με τα επώνυμα αυτά, εν μέρει για να προβάλλουν την καταγωγή τους από μια αυτοκρατορική δυναστεία και κατ επέκταση τη νομιμότητα της δικής τους δυναστείας αργότερα η πρακτική αυτή εγκαταλείφθηκε. Η οικογένεια των Παλαιολόγων ακολούθησε το Θεόδωρο Α Λάσκαρι στη Νίκαια, στο κράτος της οποίας συνέχισαν να καταλαμβάνουν υψηλά αξιώματα (ο πατέρας του μετέπειτα αυτοκράτορα Μιχαήλ Η, ο Ανδρόνικος Παλαιολόγος, έλαβε τον τίτλο του μεγάλου δομέστικου, πιθανότατα επί Ιωάννη Γ Βατάτζη, ενώ και ο Μιχαήλ σταδιοδρόμησε ως στρατιωτικός και μέχρι το 1254 είχε ήδη καταλάβει το αξίωμα του μεγάλου κονόσταυλου). 3. Εγκαθίδρυση αυτοκρατορικής δυναστείας Ιδρυτής της αυτοκρατορικής δυναστείας ήταν ο Μιχαήλ (Η ) Παλαιολόγος, ο οποίος είχε ηγετικό ρόλο στην αντίδραση των αριστοκρατικών οικογενειών στις προσπάθειες του Θεόδωρου Β Λασκάρεως για περιορισμό της δύναμης της κωνσταντινουπολίτικης αριστοκρατίας στην Αυτοκρατορία της Νίκαιας. Ο ρόλος του αυτός τον ανέδειξε σε επίτροπο του ανήλικου αυτοκράτορα Ιωάννη Δ Λάσκαρι μετά τη δολοφονία των αδελφών Μουζαλώνων οι οποίοι είχαν οριστεί επίτροποι από το Θεόδωρο Β Λάσκαρι πριν από το θάνατό του, προς μεγάλη δυσαρέσκεια των αριστοκρατικών κύκλων. Από το θρόνο της Νίκαιας (1259) επιδίωξε και κατόρθωσε την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης (1261) και την παλινόρθωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης, φρόντισε να στεφθεί αυτοκράτορας στην Αγία Σοφία, ενώ ο νόμιμος αυτοκράτορας και τελευταίος εκπρόσωπος της δυναστείας των Λασκάρεων Ιωάννης Δ Λάσκαρις συστηματικά παραγκωνίστηκε και τελικά τυφλώθηκε κατ εντολήν του Μιχαήλ, ώστε να εδραιωθεί η Παλαιολόγεια δυναστεία στο θρόνο. Η τύφλωση του ανήλικου ακόμη Ιωάννη Δ καθώς και η πολιτική για την ένωση των Εκκλησιών που ακολούθησε ο Μιχαήλ Η οδήγησαν σε ρήξη με τον πατριάρχη Αρσένιο Αυτωρειανό, που αφόρισε τον αυτοκράτορα. Ο Μιχαήλ κατόρθωσε να απομακρύνει τον Αρσένιο από τον πατριαρχικό θρόνο (1265), ενώ το Φεβρουάριο του 1267 οργανώθηκε τελετή στην οποία ο Μιχαήλ Η έλαβε άφεση από τον πατριάρχη Ιωσήφ Α. 6 Ωστόσο, η αντιπαράθεση με την παράταξη των αρσενιατών συνεχίστηκε. 7 Το 1284 ο γιος του Μιχαήλ Η, ο Ανδρόνικος Β Παλαιολόγος, επισκέφθηκε τον τυφλό Ιωάννη Δ κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στη Μικρά Ασία, σε μια προσπάθεια να δείξει έμπρακτα την αποδοκιμασία του για τις επιλογές του πατέρα του, στάση που χαρακτήριζε εξάλλου συνολικά την πολιτική του, ιδίως στο ζήτημα της ένωσης των Εκκλησιών. Οι Παλαιολόγοι ήταν η πρώτη βυζαντινή δυναστεία που υιοθέτησε έμβλημα κατά τα δυτικά πρότυπα. Από τις Δημιουργήθηκε στις 26/12/2017 Σελίδα 2/11

Για παραπομπή : Radic Radivoj,, 2003, αρχές του 14ου αιώνα, ο αετός, άλλοτε απλός άλλοτε δικέφαλος, που έως τότε είχε χρησιμοποιηθεί είτε ως διακοσμητικό θέμα σε αυτοκρατορικά ενδύματα (επί Κομνηνών, όχι όμως ως έμβλημα) είτε ως σύμβολο της αυτοκρατορίας (στη Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης), γίνεται το έμβλημα της οικογένειας των Παλαιολόγων το 15ο αιώνα παγιώνεται ο δικέφαλος αετός ως έμβλημα της δυναστείας. 8 4. Εξωτερική πολιτική Οι αυτοκράτορες της Παλαιολόγειας δυναστείας κυβέρνησαν σε εποχές που το Βυζάντιο διέθετε ελάχιστη πλέον δύναμη. Ο Μιχαήλ Η ακολούθησε τολμηρή εξωτερική πολιτική, στρέφοντας τους εχθρούς της αυτοκρατορίας τον έναν εναντίον του άλλου προκειμένου να κερδίσει χρόνο και να εδραιώσει τη βυζαντινή κυριαρχία στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και για να αποκτήσει χωρίς σημαντική αντίσταση εδάφη για την αυτοκρατορία στα Βαλκάνια. Μέρος της πολιτικής του, που εγκαινίασε μια πάγια στη συνέχεια στρατηγική της Παλαιολόγειας δυναστείας, ήταν να διαπραγματευτεί την ένωση των Εκκλησιών με τον πάπα, υπολογίζοντας στην παπική επιρροή για να αποτρέψει τα επιθετικά σχέδια των Δυτικών ηγεμόνων και κυρίως του Καρόλου Ανδεγαυού της Σικελίας εναντίον της παλινορθωμένης αυτοκρατορίας. Με τον τρόπο αυτό το Βυζάντιο υπήρξε κατά κάποιον τρόπο ρυθμιστικός παράγοντας επί των ημερών του, όμως στα χρόνια των διαδόχων του η οικονομική και πολιτική παρακμή γινόταν όλο και πιο εμφανής. 9 Η διαφορά μεταξύ του ένδοξου παρελθόντος και της δύσκολης καθημερινότητας στην αυτοκρατορία, η οποία πια ήταν ένα μειωμένο, διαιρεμένο και αναχρονιστικό κράτος, ανίκανο να προβεί σε εσωτερική αναγέννηση, ήταν τεράστια. Το Βυζάντιο έγινε περισσότερο αντικείμενο παρά φορέας των διεθνών εξελίξεων στη Βαλκανική και τη Μεσόγειο. Για το λόγο αυτό, οι Παλαιολόγοι ζητούσαν απεγνωσμένα βοήθεια από τη Δύση ενόψει των εξωτερικών επιβουλών (Λατίνοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Οθωμανοί), κυρίως προσπαθώντας να πετύχουν την εκκλησιαστική ένωση σε αντάλλαγμα για την παπική προστασία: ο Μιχαήλ Η (1274, σύνοδος της Λυών) και ο Ιωάννης Η (1439, σύνοδος Φερράρας Φλωρεντίας) υπέγραψαν την ένωση, ενώ ο Ιωάννης Ε ήταν ο πρώτος Βυζαντινός αυτοκράτορας ο οποίος το 1369 ασπάστηκε το ρωμαιοκαθολικό δόγμα. Ωστόσο, κάποιοι από τους αυτοκράτορες αυτής της δυναστείας, πρωτίστως ο Ανδρόνικος Β, αντιτάσσονταν έντονα στην ένωση. Εκτός αυτού, η διπλωματία των Παλαιολόγων προσπαθούσε, με τη δημιουργία συγγενικών σχέσεων (επιγαμιών) με τους Λατίνους, αλλά και με τη Σερβία, τη Βουλγαρία, την Τραπεζούντα και την Ήπειρο, να βελτιώσει τη διεθνή θέση του Βυζαντίου. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής ήταν περιορισμένης εμβέλειας, διότι η αυτοκρατορία βρισκόταν στο δρόμο της ανεπιστρεπτί παρακμής. Καθώς εμφύλιοι πόλεμοι αποδυνάμωναν το βυζαντινό κράτος, οι εξωτερικοί εχθροί του αποκόμιζαν όλο και μεγαλύτερα εδαφικά οφέλη. Το 1346 ο Σέρβος ηγεμόνας Στέφανος Ντουσάν, έχοντας υποτάξει τη Μακεδονία εκτός από τη Θεσσαλονίκη, στέφθηκε αυτοκράτορας στα Σκόπια από το Σέρβο πατριάρχη μέχρι το 1348 είχε υποτάξει την Ήπειρο και τη Θεσσαλία. Αλλά και η κατάρρευση της σερβικής αυτοκρατορίας μετά το θάνατο του Ντουσάν δεν έφερε πραγματική ανακούφιση στο Βυζάντιο, καθώς η έλλειψη ισχυρής δύναμης στα Βαλκάνια άφησε ακόμα μεγαλύτερα περιθώρια στους Οθωμανούς Τούρκους. Ο Ιωάννης Ε Παλαιολόγος (1341 1376 και 1379 1391) προσπάθησε να αντιμετωπίσει τη δυσμενή αυτή κατάσταση στρεφόμενος στον πάπα για βοήθεια, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Λίγο μετά το Νοέμβριο του 1371 και τη μάχη του Έβρου, όπου οι Οθωμανοί συγκρούστηκαν νικηφόρα με Σέρβους ηγεμόνες, ενώ δεν έλαβαν μέρος βυζαντινές δυνάμεις, η αυτοκρατορία πέρασε σχεδόν αμαχητί υπό την επικυριαρχία των Δημιουργήθηκε στις 26/12/2017 Σελίδα 3/11

Για παραπομπή : Radic Radivoj,, 2003, Οθωμανών, υποχρεωμένη να καταβάλλει φόρο υποτέλειας και στρατιωτική υπηρεσία. 10 Στη θάλασσα, η ασθενική Βυζαντινή Αυτοκρατορία βρισκόταν εγκλωβισμένη ανάμεσα στη Γένουα και στη Βενετία, στις οποίες είχε παραχωρήσει υπέρογκα προνόμια επιδιώκοντας να αποσπάσει τη συμμαχία τους. Επιπλέον, στις εμφύλιες συγκρούσεις που ανέβασαν στο θρόνο το γιο του Ιωάννη Ε, τον Ανδρόνικο Δ Παλαιολόγο (1376 1379), οι Γενουάτες και οι Βενετοί αναμείχθηκαν ενεργά, ερίζοντας για την παραχώρηση σε αυτούς εμπορικά επίκαιρων θέσεων, και κυρίως της Τενέδου, την οποία ο Ανδρόνικος Δ έδωσε στους Γενουάτες μετά την κατάληψη του θρόνου, ενώ ο Ιωάννης Ε την είχε υποσχεθεί στους Βενετούς. Όμως καθώς οι Οθωμανοί εδραίωναν όλο και περισσότερο την κυριαρχία τους στα Βαλκάνια, ο σουλτάνος γινόταν ο πραγματικός ρυθμιστής της κατάστασης στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης, ενώ η δυναμική των ναυτικών δημοκρατιών μειωνόταν. Το 15ο αιώνα, οι τελευταίοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου είχαν χάσει κάθε πραγματική εξουσία, ενώ και οι εκκλήσεις για βοήθεια εναντίον των Οθωμανών που απηύθυναν διαρκώς στα δυτικά κράτη και στον πάπα δεν είχαν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, αφού η διαπραγματευτική δύναμή τους είχε εξανεμιστεί ολοκληρωτικά. Όταν ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ (1449 1453) διακήρυξε την ένωση των Εκκλησιών στην Αγία Σοφία το Δεκέμβριο του 1452, έπρεπε να αντιμετωπίσει μια ισχυρή αντίδραση από τους ανθενωτικούς, ενώ το ουσιαστικό όφελος που αποκόμισε σε βοήθεια από τον πάπα ήταν πενιχρό και ανίκανο να αναβάλει άλλο την επικείμενη Άλωση της Κωνσταντινούπολης. 5. Εσωτερική πολιτική Η αυτοκρατορία επί των ημερών των Παλαιολόγων ήταν ένα κράτος που αδυνατούσε να διατηρηθεί ενωμένο. Επί Ανδρόνικου Β Παλαιολόγου (1282 1328) τέθηκε πρώτη φορά το ζήτημα πιθανής διαίρεσης των αυτοκρατορικών εδαφών ανάμεσα στους γιους του αυτοκράτορα από τη σύζυγο του Ανδρόνικου, την Ειρήνη Γιολάντα Μομφερατική. Αυτό συνέβη παρά την άρνηση του αυτοκράτορα, κάτι το οποίο δείχνει ότι υπήρχε ακόμη το μοντέλο της ενότητας της αυτοκρατορίας. 11 Ωστόσο το μοντέλο αυτό υπονομευόταν από τις αντικειμενικές συνθήκες. Η αριστοκρατία, για την οποία η άνοδος των Παλαιολόγων στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης αποτελούσε μια σημαντική νίκη, συγκέντρωνε όλο και μεγαλύτερες γαιοκτησίες, οι οποίες εξαιρούνταν από τη φορολογία, ενώ και η σχέση της με την κεντρική εξουσία γινόταν όλο και πιο αυτόνομη το αποτέλεσμα ήταν αυξανόμενη δημοσιονομική κρίση αλλά και κατάρρευση του διοικητικού συστήματος με συγκεντρωτικό χαρακτήρα. Επιπλέον, ο εδαφικός κατακερματισμός ευνοούσε και τον κατακερματισμό της εξουσίας. Οι αυτοκράτορες παραχωρούσαν αυτοκρατορικά εδάφη σε μέλη της οικογένειάς τους ώστε να οργανώσουν την προστασία τους και να πετύχουν τη διατήρησή τους ως μέρους της αυτοκρατορίας. 12 Η περίοδος των Παλαιολόγων σημαδεύτηκε και από έριδες και συγκρούσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, που οδήγησαν σε εμφύλιους πολέμους και επιτάχυναν την πτώση του Βυζαντίου. Το 1320 ο Ανδρόνικος Β Παλαιολόγος επιχείρησε να αποκλείσει τον εγγονό του Ανδρόνικο Γ από το δικαίωμα της διαδοχής, παρά το θάνατο του πατέρα του τελευταίου και συναυτοκράτορα, του Μιχαήλ Θ, τον Οκτώβριο του 1320. Όμως, ο Ανδρόνικος Γ, συγκεντρώνοντας γύρω του μια δυναμική αντιπολίτευση από μερίδα της αριστοκρατίας, στασίασε και επιχείρησε να διασφαλίσει τα αυτοκρατορικά του δικαιώματα με τη βία. Μια περίοδος εμφύλιων πολέμων άρχισε για το Βυζάντιο, που έληξε μόνο το Μάιο του 1328, με την οριστική κατάληψη της εξουσίας από τον Ανδρόνικο Γ. Ωστόσο, ο εμφύλιος είχε πλήξει την οικονομία της αυτοκρατορίας, είχε οδηγήσει ήδη μια φορά σε διαίρεση των εδαφών (το 1321 ο Ανδρόνικος Γ, έχοντας αναγνωριστεί ως συναυτοκράτορας, έλαβε τη Δημιουργήθηκε στις 26/12/2017 Σελίδα 4/11

Για παραπομπή : Radic Radivoj,, 2003, Θράκη και ορισμένες περιοχές στη Μακεδονία αφήνοντας στον Ανδρόνικο Β την Κωνσταντινούπολη και τα υπόλοιπα βυζαντινά εδάφη, καθώς και το δικαίωμα διαπραγμάτευσης με ξένες δυνάμεις, ώστε να υπάρχει μια φαινομενική έστω ενότητα) είχε επίσης επιτρέψει στο βουλγαρικό και στο σερβικό κράτος να εμφανιστούν ως ρυθμιστικοί παράγοντες στις δυναστικές έριδες της αυτοκρατορίας, καθώς ο Ανδρόνικος Γ είχε στραφεί για βοήθεια στους πρώτους, ενώ ο Ανδρόνικος Β στους δεύτερους. Ο Ανδρόνικος Γ πέθανε το 1341, αφήνοντας τον ανήλικο γιο του Ιωάννη Ε στο θρόνο. Για την αντιβασιλεία ήρθαν σε αντιπαράθεση από τη μια πλευρά ο μέγας δομέστικος Ιωάννης (Στ ) Καντακουζηνός, φίλος και σύμμαχος από την εποχή των εμφύλιων πολέμων του Ανδρόνικου Γ, κι από την άλλη η μητέρα του Ιωάννη, η Άννα της Σαβοΐας, και ο πατριάρχης Ιωάννης Καλέκας. Η αντιπαράθεση οδήγησε σε νέο εμφύλιο πόλεμο (1341 1347), από τον οποίο ο Καντακουζηνός βγήκε νικητής και πανίσχυρος. Ο εμφύλιος πήρε επίσης τη μορφή εκκλησιαστικής έριδας, καθώς ο πατριάρχης ήταν φανατικός αντι ησυχαστής, ενώ τον Καντακουζηνό υποστήριξαν οι ησυχαστές. Ο Ιωάννης Στ Καντακουζηνός, επίτροπος πλέον του νεαρού Ιωάννη Ε Παλαιολόγου, επιχείρησε να εδραιώσει τη δική του δυναστεία στο θρόνο. Νύμφευσε τον Ιωάννη Ε με την κόρη του Ελένη και αργότερα έστεψε συναυτοκράτορα το μεγαλύτερο γιο του Ματθαίο. Με τον τρόπο αυτό φανέρωσε ανοιχτά τις προθέσεις του. Η διατήρηση της Παλαιολόγειας δυναστείας στο θρόνο κρίθηκε από έναν ακόμα εμφύλιο (1352 1354). Μετά τη νίκη του Ιωάννη Ε Παλαιολόγου, ο Ιωάννης Καντακουζηνός παραιτήθηκε από το θρόνο και εκάρη μοναχός, ενώ λίγο αργότερα (1357) ο Ματθαίος Καντακουζηνός αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες. Μάλιστα, οι Παλαιολόγοι απώθησαν τους Καντακουζηνούς στην Πελοπόννησο, όπου το 1382, μετά τη διακυβέρνηση του Μανουήλ και του Ματθαίου Καντακουζηνού, ενθρονίστηκε ο Θεόδωρος Α Παλαιολόγος, αδελφός του αυτοκράτορα Ιωάννη Ε. Επρόκειτο για σημαντική επιτυχία των Παλαιολόγων έναντι των ανταγωνιστών τους, διότι η Πελοπόννησος στο δεύτερο μισό του 14ου και στο πρώτο μισό του 15ου αιώνα εξελίχθηκε στην ισχυρότερη βυζαντινή επαρχία. Οι Παλαιολόγοι στην Πελοπόννησο έμειναν πιστοί στην Κωνσταντινούπολη, όμως στην πραγματικότητα κυβερνούσαν ανεξάρτητα. Την όγδοη δεκαετία του 14ου αιώνα, μια νέα σοβαρή ρήξη στο αυτοκρατορικό περιβάλλον οδήγησε σε εμφύλια σύγκρουση. Επειδή το 1373 ο νεαρός και ανυπόμονος Ανδρόνικος Δ εξεγέρθηκε ανεπιτυχώς εναντίον του πατέρα του, ο Ιωάννης Ε τον φυλάκισε και τον αποκλήρωσε. Διάδοχος ορίστηκε ο Μανουήλ Β, που στέφθηκε και συναυτοκράτορας. Ωστόσο, ο Ανδρόνικος Δ κατόρθωσε να δραπετεύσει από τη φυλακή και με τη βοήθεια των Γενουατών να ανέβει στο θρόνο και το 1376 να φυλακίσει τον πατέρα του και το νεότερο αδελφό του. Το 1379 ο Ιωάννης Ε ανέκτησε το θρόνο, όμως παρέμειναν οι αμφιβολίες για τη διαδοχή. Η συμφωνία που επιτεύχθηκε το Μάιο του 1381 προέβλεπε διάδοχος να είναι ο Ανδρόνικος Δ, και στη συνέχεια ο γιος του Ιωάννης Ζ, ενώ ο Μανουήλ Β παρακάμφθηκε. 13 Ωστόσο, μετά το θάνατο του Ανδρόνικου Δ (1385) και το βραχύχρονο σφετερισμό του Ιωάννη Ζ (1390), ο Μανουήλ Β κατόρθωσε τελικά να αποκαταστήσει στο θρόνο τον πατέρα του και να τον διαδεχτεί ο ίδιος μετά το θάνατό του (1391). Υπήρξαν και άλλες διαφορές μεταξύ του Μανουήλ Β και του Ιωάννη Ζ, όμως αυτές τερματίστηκαν με το θάνατο του δεύτερου (1408). Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν και μεταξύ των νεότερων γιων του Μανουήλ Β (Κωνσταντίνου, Θωμά και Δημητρίου), ενώ στο θρόνο τον διαδέχτηκε ο γιος του Ιωάννης Η μετά το θάνατο και του τελευταίου την εξουσία ανέλαβε ο Κωνσταντίνος ΙΑ, που έμελλε να είναι και ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας. Παρά την οικονομική και πολιτική παρακμή, παρά επίσης τους εμφύλιους πολέμους, η περίοδος της Δημιουργήθηκε στις 26/12/2017 Σελίδα 5/11

Για παραπομπή : Radic Radivoj,, 2003, Παλαιολόγειας δυναστείας ήταν εποχή πολιτιστικής ακμής της αυτοκρατορίας, στην οποία θεωρείται ότι συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό και οι αυτοκράτορες. Με αρχή την τελευταία δεκαετία του 13ου αιώνα παρατηρείται μια άνθηση στον καλλιτεχνικό, αλλά και στον πνευματικό και επιστημονικό τομέα, που έμεινε γνωστή με την ονομασία Παλαιολόγεια Αναγέννηση πολιτιστική άνθηση υπήρξε και στο Μοριά το 15ο αιώνα («τελευταία βυζαντινή αναγέννηση»). Μεταξύ των Παλαιολόγων ιδιαίτερη εύνοια προς την επιστήμη και τους επιστήμονες έδειξε ο Ανδρόνικος Β, ενώ ο σημαντικότερος λόγιος ήταν ο Μανουήλ Β. 6. Επιβίωση της οικογένειας μετά την Άλωση Μετά την κατάρρευση του Βυζαντίου (1453) και την πτώση του Μοριά στα χέρια των Οθωμανών (1460), κάποια μέλη της δυναστείας κατέφυγαν στην Ιταλία. 14 Ωστόσο, ιδιαίτερα σημαντικός ήταν ο γάμος της Ζωής Σοφίας Παλαιολογίνας, κόρης του δεσπότη Θωμά, με το μεγάλο πρίγκιπα της Μόσχας Ιβάν Γ (1462 1505). Έτσι ο Ρώσος ηγεμόνας επιχείρησε να προβάλει τη Μόσχα ως «Τρίτη Ρώμη» και κληρονόμο της αυτοκρατορίας. Από την άλλη πλευρά, ο θρύλος γύρω από τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου έχει επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας. 15 1. Vannier, J.-F., Les premiers Paléologues. Étude généalogique et prosopographique, στο Cheynet, J.-C. Vannier, J.-F., Études prosopographiques (Paris 1986), σελ. 129. Σχετικά με τους Δούκες βλ. Polemis, D., The Doukai. A contribution to Byzantine Prosopography (London 1968), σελ. 3 σχετικά με τους Φωκάδες βλ. Ατταλειάτης, Ιστορία, Bekker, I. (επιμ.), Michelis Attaliottae Historia (CSHB, Bonn 1853), σελ. 218. 2. Vannier, J.-F., Les premiers Paléologues. Étude généalogique et prosopographique, στο Cheynet, J.-C. Vannier, J.-F., Études prosopographiques (Paris 1986), σελ. 130. 3. Oxford Dictionary of Byzantium 3 (Oxford New York 1991), σελ. 1557, βλ. λ. Palaiologos (A. Kazhdan) Vannier, J.-F., Les premiers Paléologues. Étude généalogique et prosopographique, στο Cheynet, J.-C. Vannier, J.-F., Études prosopographiques (Paris 1986), σελ. 130. 4. Vannier, J.-F., Les premiers Paléologues. Étude généalogique et prosopographique, στο Cheynet, J.-C. Vannier, J.-F., Études prosopographiques (Paris 1986), σελ. 133-134, 137-141. 5. Polemis, D., The Doukai. A contribution to Byzantine Prosopography (London 1968), σελ. 152-164, αρ. 135-158. 6. Παχυμέρης, Συγγραφικαί Ιστορίαι, Failler, A. (επιμ.), Georges Pachymérès relations historiques II (Paris 1984), σελ. 397-399. 7. Γουναρίδης, Π., Το κίνημα των Αρσενιατών (1261-1310). Ιδεολογικές διαμάχες την εποχή των πρώτων Παλαιολόγων (Αθήνα 1999). 8. Belting, H., Das illuminierte Buch in der spätbyzantinischen Gesellschaft (Heidelberg 1970), σελ. 64. Σχετικά με τη βυζαντινή εραλδική βλ. Cernovodeanu, D., Contributions à l'étude de l'héraldique byzantine et post-byzantine, Jahrbuch der Österreichischen Byzantinistik 32:2 (1982), σελ. 409-422. 9. Nicol, D.M., The Last Centuries of Byzantium, 1261-1453 2 (London 1993), σελ. 58-72. 10. Nicol, D.M., The Last Centuries of Byzantium, 1261-1453 2 (London 1993), σελ. 253-296. 11. Γρηγοράς, Ρωμαϊκή Ιστορία, Bekker, I. Schopen, L. (επιμ.), Nicephori Gregorae historiae Byzantinae 1 (Bonn 1829), σελ. 233-234. 12. Nicol, D.M., The Immmortal Emperor: Τhe life and legend of Constantine Palaiologos, last Emperor of the Romans (Cambridge 1992), σελ. 3-4. Δημιουργήθηκε στις 26/12/2017 Σελίδα 6/11

Για παραπομπή : Radic Radivoj,, 2003, 13. Miklosich, F. Müller, I. (επιμ.), Acta et diplomata graeca medii aevi sacra et profana II (Wien 1862), αρ. 344, σελ. 25-27. 14. Mallat, P., Die Palaiologen nach 1453, Jahrbuch der Österreichischen Byzantinistik 32:6 (1982) [=XVI. Internationaler Byzantinistenkongress, Akten II.6 (Wien 1982)], σελ. 9-18. 15. Nicol, D.M., The Immmortal Emperor: Τhe life and legend of Constantine Palaiologos, last Emperor of the Romans (Cambridge 1992), σελ. 109-128 αναφέρονται μάλιστα περιπτώσεις ατόμων που εφευρίσκουν κάποια γραμμή καταγωγής από τους Παλαιολόγους. Βιβλιογραφία : Σκουταριώτης Θεόδωρος, Σύνοψις Χρονική, Σάθας, Κ.Ν. (επιμ.), Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη 7, Βενετία Παρίσι 1894 Geanakoplos D.J., Εmperor Michael Palaeologus and the West, 1258-1282. A Study in Byzantine-Latin Relations, Cambridge Mass. 1959 Γεώργιος Ακροπολίτης, Χρονική Συγγραφή, Heisenberg, A. Wirth, P. (eds), Georgii Acropolitae Οpera 1 (αναθ. P. Wirth), Stuttgart 1978 Γεώργιος Παχυμέρης, Συγγραφικαί Ιστορίαι, Failler, A. (ed.), Georges Pachymérès. Relations historiques 1-2, Corpus Fontium Historiae Byzantinae 24/1-2, Paris 1984 Papadopulos A., Versuch einer Genealogie der Palaiologen, 1259-1453, München 1938 Νικηφόρος Γρηγοράς, Ρωμαϊκή ιστορία, Dieten, van J.L. (επιμ.), Gregoras Nikephoros, Rhomäische Geschichte 1-3, Bibliothek der griechischen Literatur 39, Stuttgart 1973-1988 Γουναρίδης Π., Το κίνημα των Αρσενιατών (1261-1310). Ιδεολογικές διαμάχες την εποχή των πρώτων Παλαιολόγων, Αθήνα 1999 Bartusis M.C., The Late Byzantine Army. Arms and Society 1204-1453, Philadelphia 1992 Maksimović L., The Byzantine Provincial Administration under the Palaiologοi, Amsterdam 1988 Laiou A.E., Constantinople and the Latins. The Foreign Policy of Andronicus II, 1282-1328, Cambridge Mass. 1972, Harvard Historical Studies 88 Μαυρομμάτης Λ., Οι πρώτοι Παλαιολόγοι. Προβλήματα πολιτικής πρακτικής και ιδεολογίας, Αθήνα 1983 Nicol D.M., Byzantium and Venice. A study in diplomatic and cultural relations, Cambridge 1988 Dölger F., "Die dynastische Familienpolitik des Kaisers Michael Palaiologos (1258-1282)", ΠΑΡΑΣΠΟΡΑ:30 Aufsatze zur Geschichte, Kultur und Sprache des byzantinischen Reiches, Ettal 1961, 178-188 Bosch U., Kaiser Andronikos III. Palaiologos. Versuch einer Darstellung der byzantinischen Geschichte in den Jahren 1321-1341, Amsterdam 1965 Κύρρης Κ., Το Βυζάντιο κατά τον 14 αι., Α, Η πρώτη φάσις του εμφυλίου πολέμου και η πρώτη συνδιαλλαγή των δύο Ανδρονίκων. Εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα, Λευκωσία 1982 Δημιουργήθηκε στις 26/12/2017 Σελίδα 7/11

Για παραπομπή : Radic Radivoj,, 2003, Cheynet J.-C., Vannier J.F., Études prosopographiques, Paris 1986, Byzantina Sorbonensia 5 Εφραίμ (Αίνιος ή Θρακήσιος), Χρονικόν, Lampsides, O. (επιμ.), Ephraem Aenii historia chronica, Athens 1990 Nicol D.M., The Last Centuries of Byzantium, 1261-1453, 2nd ed., Cambridge 1993 Nicol D.M., Church and Society in the Last Centuries of Byzantium, Cambridge 1979 Nicol D.M., The Immortal Emperor. The Life and Legend of Constantine Palaiologos, Last Emperor of the Romans, Cambridge 1992 Djurić I., Sumrak Vizantije. Vreme Jovana VIII Paleologa (1392-1448), Beograd 1984 "Παλαιολόγοι, λήμματα Νr 21337-21538", Trapp, E. (ed.), Prosopographisches Lexikon der Palaiologenzeit, 9, Wien 1989, 61-107 Kazhdan A., "Palaiologos", Kazhdan A. (ed.), The Oxford Dictionary of Byzantium, 3, New York Oxford 1991, 1557-1560 Radić R., Vreme Jovana V Paleologa (1332-1391), Beograd 1993 Mešanović S., Jovan VII Paleolog, Beograd 1996 Mallat P., "Die Palaiologen nach 1453", XVI Internationaler Byzantinistenkongress, Akten ΙΙ.6 [=Jahrbuch der Österreichischen Byzantinistik 32.6 (1982)], Wien 1982, 9-18 Ferjančić B., "Posedi pripadnika roda Paleologa", Zbornik radova Vizantološkog instituta, 17, 1976, 127-164 Δικτυογραφία : Constantine XI and Mehmed II: The fall of Constantinople 1448-1453 http://coursesa.matrix.msu.edu/~fisher/hst373/readings/nicol.html Culture in Late Byzantine Period http://www.ime.gr/chronos/10/gr/pl/index.html Dumbarton Oaks, typica: Typikon of Theodora Palaiologina for the Convent of Sts. Kosmas and Damian (Constantinople) http://www.doaks.org/publications/doaks_online_publications/typikapdf/typ052.pdf Dumbarton Oaks, Typika: Auxentios, Typikon of Michael VIII Palaiologos http://www.doaks.org/publications/doaks_online_publications/typikapdf/typ049.pdf Dumbarton Oaks, Typika: Typikon of Andronikos II Palaiologos for the Monastery of St. Demetrios (Constantinople) http://www.doaks.org/publications/doaks_online_publications/typikapdf/typ070.pdf Dumbarton Oaks, Typika: Typikon of Michael VII Palaiologos for the Monastery of St. Demetrios (Constantinople) http://www.doaks.org/publications/doaks_online_publications/typikapdf/typ050.pdf Dumbarton Oaks, Typika: Typikon of Theodora Palaiologina for the Convent of Lips (Constantinople) http://www.doaks.org/resources/publications/doaks-online-publications/byzantine-studies/typikapdf/typ051.pdf Δημιουργήθηκε στις 26/12/2017 Σελίδα 8/11

Για παραπομπή : Radic Radivoj,, 2003, Economics in Late Byzantine Period http://www.ime.gr/chronos/10/gr/o/ Medieval Sourcebook: Hesychasm: Selected Readings http://www.fordham.edu/halsall/source/hesychasm1.html Medieval Sourcebook: Patriarch Anthony: Defending the Emperor, 1395 http://www.fordham.edu/halsall/source/patanthony-emp.html Politics in Late Byzantine Period http://www.ime.gr/chronos/10/gr/p/pb1.html Γλωσσάριo : αρσενιάτες, οι Οπαδοί και υποστηρικτές του πατριάρχη Αρσένιου Αυτωρειανού, ο οποίος είχε αφορίσει το Μιχαήλ Η Παλαιολόγο. Ο Μιχαήλ κατόρθωσε το 1265 να απαλλαγεί από τον Αρσένιο έκτοτε οι οπαδοί του Αρσενίου βρίσκονταν σε ρήξη με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και δεν αναγνώριζαν τους διαδόχους του στον πατριαρχικό θρόνο. Πολιτικά ήταν οπαδοί της δυναστείας των Λασκάρεων και αντίπαλοι της δυναστείας των Παλαιολόγων. Η έριδα λύθηκε το 1284, με τη μεταφορά των λειψάνων του Αρσενίου στην Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης από τον Ανδρόνικο Β Παλαιολόγο. δούκας, ο (λατ. dux, -cis) Αρχαιότητα: Ρωμαίος στρατιωτικός αξιωματούχος που σε ορισμένες επαρχίες είχε και διοικητικές αρμοδιότητες. Βυζάντιο: Κατά κανόνα ανώτατος στρατιωτικός αξιωματούχος. Από το β μισό του 10ου αιώνα, ο όρος δηλώνει το στρατιωτικό διοικητή μιας μεγάλης περιφέρειας. Μετά το 12ο αιώνα, οι δούκες εμφανίζονται ως διοικητές μικρών θεμάτων. κονόσταυλος, ο (κονοστάβλος, κοντοστάβλος ή κονόσταυλος) 1. Ανώτατος αξιωματικός (τρίτος στη στρατιωτική ιεραρχία μετά τον πρωτοστάτορα και το μεγάλο στρατοπεδάρχη). 2. Aρχηγός στόλου, ναύαρχος (από το βενετσιάνικο contestabile). 3. Ο μέγας κονόσταυλος εμφανίζεται ως ανώτερος τιμητικός τίτλος από το 13ο αιώνα και σημαίνει τον επικεφαλής των Λατίνων μισθοφόρων. κουροπαλάτης, ο Ο κουροπαλάτης (< κουράτωρ και παλάτιον) ήταν ανώτερος αυλικός αξιωματούχος. Το αξίωμα απονεμόταν κυρίως σε μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας, αλλά από την εποχή του Ιουστίνου Β (565-578) και εξής και σε ξένους πρίγκιπες. Κατά τον 11ο αιώνα δόθηκε σε αρκετούς στρατηγούς εκτός της αυτοκρατορικής οικογένειας. μέγας δομέστικος, ο Ανώτατος στρατιωτικός διοικητής. Το αξίωμα του μεγάλου δομεστίκου αντικατέστησε σε απροσδιόριστο χρόνο το αξίωμα του δομεστίκου των σχολών της Μέσης Βυζαντινής περιόδου. Κατά τον 11ο-12ο αιώνα ο μέγας δομέστικος διοικούσε τα ξεχωριστά στρατεύματα της Ανατολής και της Δύσης. Το 13ο αιώνα, ωστόσο, ο διαχωρισμός αυτός είχε εκλείψει. Ιεραρχικά τοποθετείται μετά τον πρωτοβεστιάριο και το μέγα στρατοπεδάρχη, ενώ το 14ο αιώνα μετά τον καίσαρα. Ως ανώτατος τίτλος δινόταν επίσης σε στενούς συγγενείς του αυτοκράτορα. Πηγές Άννα Κομνηνή, Αλεξιάς, Leib, B. (επιμ.), Anna Comnène. Alexiade 1 3 (Paris 1937 1945). Γεώργιος Ακροπολίτης, Χρονική συγγραφή, Heisenberg, A. Wirth, P. (επιμ.), Georgii Acropolitae Opera 1 (Stuttgart 1978). Γεώργιος Παχυμέρης, Συγγραφικαί ιστορίαι, Failler, A. (επιμ.), Georges Pachymérès relations historiques I IV (Corpus Fontium Historiae Byzantinae 24.1 4, Paris 1984 1999). Νικηφόρος Γρηγοράς, Ρωμαϊκή ιστορία, Bekker, I. Schopen, L. (επιμ.), Nicephori Gregorae historiae Byzantinae 1 (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Bonn 1829). Ιωάννης Στ Καντακουζηνός, Ιστορίαι, Schopen, L. (επιμ.), Ioannis Cantacuzeni eximperatoris historiarum iv 1 3 (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Bonn 1828 1832). Θεόδωρος Σκουταριώτης, Σύνοψις Χρονική, Σάθας, Κ.Ν. (επιμ.), Ανωνύμου, Σύνοψις Χρονική (Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη 7, Βενετία Παρίσι 1894, ανατ. Αθήνα 1972). Δημιουργήθηκε στις 26/12/2017 Σελίδα 9/11

Για παραπομπή : Radic Radivoj,, 2003, Εφραίμ Αίνιος, Χρονικόν, Lampsides, O. (επιμ.), Ephraem Aenii historia chronica (Athens 1990). Μανουήλ Φίλης, Στίχοι διάφοροι, Miller, E. (επιμ.), Manuelis Philae Carmina 1 2 (Paris 1855 1857, ανατ. Amsterdam 1967). Δούκας, Βυζαντινοτουρκική ιστορία, Grecu, V. (επιμ.), Ducas, Istoria turco byzantina (1341 1462) (Scriprores Byzantini 1, Bucuresti 1958). Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, Ιστορίαι, Darko, E. (επιμ.), Laonici Chalcocondylae historiarum demonstrationes 1 2.2 (Budapest 1922 1927). Γεώργιος Σφραντζής, Χρονικό minus, Maisano, R. (επιμ.), Giorgio Sfranze, Cronaca (Roma 1990). Schreiner, P. (επιμ.), Die byzantinische Kleinchroniken I (Corpus Fontium Historiae Byzantinae 12.1, Wien 1975). Χρονολόγιο δεύτερο μισό 11ου αιώνα: Ο πρώτος γνωστός Παλαιολόγος (γενάρχης;) Νικηφόρος 12ος αιώνας: Οι Παλαιολόγοι καταλαμβάνουν υψηλά στρατιωτικά αξιώματα μετά το 1204: Επιφανής αριστοκρατική οικογένεια της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας 1258: Άνοδος του Μιχαήλ Παλαιολόγου 1259: Ο Μιχαήλ Παλαιολόγος ανακηρύσσεται αυτοκράτορας 1261: Παλινόρθωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας 1274: Σύνοδος της Λυών για την ένωση των Εκκλησιών 1321 1338: Εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Ανδρόνικου Β και Ανδρόνικου Γ 1341 1347: Νίκη του Ιωάννη Στ Καντακουζηνού στον εμφύλιο πόλεμο 1352 1354: Νίκη του Ιωάννη Ε Παλαιολόγου εναντίον του Ιωάννη Στʹ Καντακουζηνού 1357: Ο Ματθαίος Καντακουζηνός παραιτείται από το θρόνο της Κωνσταντινούπολης μετά το 1371: Το Βυζάντιο υποτελές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία 1373 1379: Συγκρούσεις μεταξύ του Ιωάννη Ε και του Ανδρόνικου Δ 1381: Οικογενειακή συμφωνία για τη διαδοχή του θρόνου 1382: Οι Παλαιολόγοι ανακτούν την εξουσία στην Πελοπόννησο από τους Καντακουζηνούς 1402: Μάχη της Άγκυρας και απαλλαγή από την εξάρτηση υποτέλειας 1424: Το Βυζάντιο ξαναγίνεται φόρου υποτελές στους Οθωμανούς 1439: Σύνοδος Φερράρας Φλωρεντίας για την ένωση των Εκκλησιών 1453: Άλωση της Κωνσταντινούπολης Δημιουργήθηκε στις 26/12/2017 Σελίδα 10/11

Για παραπομπή : Radic Radivoj,, 2003, 1460: οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν τα βυζαντινά εδάφη του Μοριά Βοηθ. Κατάλογοι Κατάλογος αυτοκρατόρων από την Παλαιολόγεια δυναστεία Μιχαήλ Η Παλαιολόγος (1261 1282 / 1259 1261: Αυτοκρατορία Νίκαιας) Ανδρόνικος Β Παλαιολόγος (1282 1328) (Μιχαήλ Θ Παλαιολόγος: συμβασιλέας 1294 1320) Ανδρόνικος Γ Παλαιολόγος (1328 1341) Ιωάννης Ε Παλαιολόγος (1341 1376 και 1379 1391 / 1347 1354: Ιωάννης Στ Καντακουζηνός) Ανδρόνικος Δ Παλαιολόγος (1376 1379) Ιωάννης Ζ Παλαιολόγος (1390) Μανουήλ Β Παλαιολόγος (1391 1425) Ιωάννης Η Παλαιολόγος (1425 1448) Κωνσταντίνος ΙΑ Παλαιολόγος (1449 1453) Δημιουργήθηκε στις 26/12/2017 Σελίδα 11/11