VAKXIKON.gr MEDIA GROUP Εκδόσεις Βακχικόν Ασκληπιού 17, 106 80 Αθήνα τηλέφωνο: 210 3637867 e-mail: info@vakxikon.gr web site: ekdoseis.vakxikon.gr Τίτλος Βιβλίου: Το μνημόσυνο Συγγραφέας: Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος Επιμέλεια - Διορθώσεις: Ανδρονίκη Μαστοράκη Σελιδοποίηση: Μαρία Σταμπουλή Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν 2017 Εκδόσεις Βακχικόν και Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος Φωτογραφίας Εξωφύλλου: Αλκιβιάδης Μιχαήλ Κωνσταντόπουλος ISBN: 978-618-5286-24-8 Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Πεζά/Ελληνική Λογοτεχνία Αριθμός Σειράς: 73/21 Πρώτη Έκδοση: Οκτώβριος 2017 Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Eλληνικού Nόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου. ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βιβλιοπωλείο του Βακχικόν Ασκληπιού 17, 106 80 Αθήνα τηλέφωνο: 210 3637867
ΠΕΜΠΤΗ
ΑΣΠΑΣΙΑ Ο ταν ήμουν δέκα χρονών θεωρούσα αδιανόητη κατάσταση να είμαι, ας πούμε, δεκαπέντε κι ακόμα χειρότερα, ενήλικος. Αυτά, πριν από σαράντα και βάλε χρόνια. Μια μέρα του Ιουνίου του τρέχοντος έτους, στις 8:00 το βράδυ, το 5ο Γενικό Λύκειο Χ. είχε τη γιορτή των αποφοίτων του. Ένας από αυτούς και ο γιος μου. Έπρεπε λοιπόν να πάω, και πήγα καθυστερημένος. Η νύχτα εδραιωνόταν καθώς έμπαινα στο προαύλιο του σχολείου. Σε δύο από τις αίθουσες του ισογείου ήταν αναμμένα τα φώτα. Μπροστά τους είχε εγκατασταθεί μια επαγγελματική ορχήστρα, ενώ οι θεατές κάθονταν ημικυκλικά με πρόσωπο σε αυτήν. Πάνω από την κυματίζουσα γαλανόλευκη και κάτω από τον μαύρο ουρανό, δύο προβολείς, σαν θεϊκοί οφθαλμοί με καταρράκτη. Κατευθύνθηκα γρήγορα απέναντι, στη δεξιά πλευρά των καθημένων, απ όπου η σύζυγός μου ένευε ανυπόμονη, κρατώντας μου καρέκλα. «Άργησες» με μάλωσε. Δεν απάντησα. Φαινόταν όμως πως δεν είχα χάσει τίποτα, τα σπουδαία θα άρχιζαν σε λίγο. Κοίταξα τριγύρω. Τα κορίτσια επιδείκνυαν τη νεότητά τους και τους μηρούς τους.
ΤΟ ΜΝΗΜΌΣΥΝΟ 5 Τα αγόρια, ευτυχισμένα. Λάμψη και ζωτικότητα υπερχειλείς. Η ομορφιά, διάχυτη, γινόταν αισθητή με σχεδόν οδυνηρό τρόπο. Τρεις απόφοιτες με λευκά κοντά φορέματα, σαν αρχαίες ιέρειες με μίνι, στάθηκαν τώρα πίσω από τα μικρόφωνα και μπροστά από την ορχήστρα και τραγούδησαν, στην αγγλική γλώσσα, κάτι που, σε μένα τουλάχιστον, θύμιζε κάντρι. Προς στιγμήν πίστεψα πως βρισκόμασταν στα βαλτοτόπια της Λουιζιάνα, ενώ από κάπου, μέσα από το γύρω πυκνούμενο σκοτάδι, θα ξεφύτρωνε ο βοηθός σερίφη Ντέιβ Ρομπισό 1. Πάντως, είχαν όμορφες φωνές. Το τέλος του τραγουδιού το υποδέχτηκαν τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες των συμμαθητών τους, δίκην θεατών σε τηλεοπτικό σόου ανάδειξης ταλέντων. Απ ό,τι κατάλαβα στη συνέχεια, αυτό συνέβαινε. Οι μεν τραγουδιστές φαντασιώνονταν πως συμμετείχαν σε τάλεντ σόου, μιμούμενοι τη συμπεριφορά, τις κινήσεις, ακόμα και τα λόγια των επίδοξων καλλιτεχνών, οι δε θεατές φαντασιώνονταν το συμμετέχον κοινό, που εκδηλωνόταν αντίστοιχα, εκβάλλοντας τις συνήθεις πλέον σε τέτοιες περιπτώσεις άναρθρες κραυγές, που μοιάζουν πολύ με αυτές που εξέβαλλαν οι ινδιάνοι Σιου καθώς ξεφώνιζαν την έκπληξη, την οργή και την απόγνωσή τους στη διάρκεια της σφαγής τους από τον αμερικανικό στρατό στο Γούντεντ Νι. Ακολούθησε η ερμηνεία ενός μαθητή, επίσης στα αγγλικά, σε ένα τραγούδι πιθανότατα αισθηματικού περιεχομένου, και κατόπιν άλλες δύο μπαλάντες, ομοίως στην αγγλική γλώσσα. Στη συνέχεια παρουσιάστηκε ένα χαριτωμένο κωμικό σκετς, το οποίο παραδόξως ερμηνεύτηκε στα ελληνικά. Και αφού όλοι είχαμε διαπιστώσει πως δεν πήγαν χαμένα τα χρήματα των γονέων για τα φροντιστήρια αγγλικών των παιδιών τους, και πως οι μαθητές δικαίως είχαν πάρει του- 1. Βοηθός σερίφη Ντέιβιντ Ρομπισό: Ο ήρωας των αστυνομικών μυθιστορημάτων του Τζέιμς Λι Μπερκ.
6 ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΌΠΟΥΛΟΣ λάχιστον δύο λόουερ, αν όχι το προφίσιενσι, ο μαθητής-παρουσιαστής μάς προειδοποίησε πως το πρόγραμμα θα συνεχιστεί με ελληνικό ρεπερτόριο. Πράγματι, η ορχήστρα έπαιξε ένα διάσημο τραγούδι του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Εκείνη ακριβώς ήταν η στιγμή που φοβήθηκα τα χειρότερα, αλλά ευτυχώς η ορχήστρα συνέχισε με ένα απτάλικο ρεμπέτικο εξίσου διάσημο τα τελευταία χρόνια, που ο τραγουδιστής το ερμήνευσε με χροιά Καζαντζίδη στη φωνή. Ξέχασα να πω πως πίσω από τις θέσεις μας είχε στηθεί μπουφές, προσφορά του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων. Κάποια στιγμή κι ενώ το πρόγραμμα συνεχιζόταν, αντιλήφθηκα πως μερικοί από τους γονείς, μάλλον οι ίδιοι που είχαν φέρει τα φαγητά, έτρωγαν ήδη, ερήμην μας. Σε λίγο σηκώθηκα από τη θέση μου, χαιρέτησα παλιούς γνωστούς και φίλους, ανταλλάξαμε νέα και απόψεις για την οικονομική κατάσταση κι έγιναν οι καθιερωμένες προβλέψεις για το πότε θα έρθει η ανάκαμψη. Καθώς στέρεψαν οι συζητήσεις και στεκόμασταν όρθιοι και υποχρεωτικά χαμογελαστοί, στα αυτιά μου έφταναν αποσπασματικές κουβέντες ή, πιο λογοτεχνικά, σπαράγματα των γύρωθεν συζητήσεων: «Θα πας Μύκονο;», «Γύρισα», «Το 19 στις πανελλαδικές οφείλεται σ εσάς, κυρία Γ.!», «Συγχαρητήρια!», «Έχεις ωραίο στήθος!». Η σύζυγός μου, που ήδη συνομιλούσε με ένα αντρόγυνο, με πλησίασε και με ενημέρωσε πως ήταν καθηγητές του γιου μας. «Είπαμε αργότερα να πάμε σε μια ταβέρνα» μου ανακοίνωσε. «Αύριο πρέπει να ξεκινήσω πολύ πρωί» σχολίασα απρόθυμος. «Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να φύγεις από αύριο». «Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου». «Όλο τα ίδια θα λέμε;» μου απάντησε με ετοιμόλογη αυστηρότητα.