2018 Εκδόσεις Βακχικόν & Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος Πίνακα Εξωφύλλου: AlexVan (pixabay)

Transcript

1

2 VAKXIKON.gr MEDIA GROUP Εκδόσεις Βακχικόν Ασκληπιού 17, Αθήνα τηλέφωνο: web site: ekdoseis.vakxikon.gr Τίτλος Βιβλίου: Ο θάνατος του συλλέκτη Συγγραφέας: Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος Επιμέλεια-Διορθώσεις: Έλενα Στόιου Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν 2018 Εκδόσεις Βακχικόν & Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος Πίνακα Εξωφύλλου: AlexVan (pixabay) ISBN: Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Πεζά/Ελληνική Λογοτεχνία Αριθμός Σειράς: 86/26 Πρώτη Έκδοση: Απρίλιος 2018 Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Eλληνικού Nόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου. ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βιβλιοπωλείο του Βακχικόν Ασκληπιού 17, Αθήνα τηλέφωνο:

3 ΠΟΙΟΣ ΒΛΈΠΕΙ; Η καλή βροχούλα ξέρει την ώρα της. Έρχεται με την άνοιξη κάθε χρόνο. Ο άνεμος την οδηγεί κρυφά μες στη νύχτα. Όλα θα τη γευθούν σιωπηλά κι αθόρυβα. Του Φου Μ ε ξύπνησε η βροχή συνεχής και πυκνή. Βγήκα στη «βεράντα της λίμνης» για να την καλημερίσω, μαζί με τον καφέ, το μάκμπουκ κι ένα πούρο από αυτά που καπνίζει ο ντετέκτιβ Καρβάλιο, τα «Ελ Ρέι δελ μούντο». Κι έτσι ακριβώς αισθανόμουν, ο Βασιλιάς του κόσμου, καθώς παρατηρούσα την ακολουθία των σταγόνων να σκάνε στην άσφαλτο σαν αποφασισμένοι αυτόχειρες. Ξαφνικά, μέσα από τα μαύρα νέφη, μια αστραπή έλαμψε σαν φωτεινή αναγγελία και πράγματι, ακολούθησε ο βρυχηθμός μιας μόνης βροντής σαν απειλή και σαν υπόσχεση. Η βροχή θορυβωδώς εξεμάνη ακολούθως κι ακουγόταν ωσάν προέλαση επελαύνοντος στρατεύματος -και μάλιστα πεζικού-, που πέφτει συνεχώς μέσα στις ίδιες λακκούβες. Ανέκαθεν με γοήτευε ο ήχος της βροχής κι άλλωστε, έχει εμπνεύσει σχετικά ποιητές και πεζογράφους. Το ζεστό πρωινό, η δυνατή μπόρα, οι δύο πράσινοι παπαγάλοι στις αντικρινές λεύκες και τα ζωγραφισμένα φοινικόδεντρα

4 4 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ της τέντας πάνω από το κεφάλι μου μού έδωσαν προς στιγμήν την ψευδαίσθηση κάποιας τροπικής χώρας και ματαίως περίμενα να ξεπροβάλει από το εσωτερικό του σπιτιού η ιθαγενής καλλονή, που θα με σέρβιρε δροσιστικά ποτά και ζαχαρωμένα φρούτα. Είναι πρωί, 21η Μαΐου και μια ευδαιμονία ξαφνικά με κυριεύει στιγμιαία όσο και ακατανόητη. Τα σπασμένα κεραμίδια του απέναντι ερειπωμένου εργοστασίου η βροχή τα βάφει πιο κόκκινα -παραδόξως. Ένας άντρας με στολή παραλλαγής, στρατιωτική κουκούλα και αθλητικά παπούτσια περπατάει ατάραχος συνοδεύοντας τον μαύρο σκύλο του, την ίδια στιγμή που ένα ασημένιο αυτοκίνητο σταματά και μια βιαστική γυναίκα με έντονο κίτρινο μαντήλι δεμένο στον λαιμό της βγαίνει και τρέχει στη διπλανή καφετέρια. Δε χαιρετιούνται, αφού αδιαφορούν ο ένας για τον άλλον. Κοιτάζω στο βάθος προς την Πάρνηθα, αλλά δεν μπορώ να τη διακρίνω. Ένα γκρίζο όριο μ εμποδίζει. Δε μ εμποδίζει, όμως, να φανταστώ τις μυστηριώδεις σπηλιές της, τα δάση της καθώς τα μουσκεύει η βροχή και τους μαύρους κορμούς των πεύκων να γυαλίζουν. Σ ένα απόκρημνο μέρος όλων αυτών των δασών, κρυμμένη στην πυκνή βλάστηση, μια νέα γυναίκα είναι ξαπλωμένη μπρούμυτα. Φοράει πορτοκαλί κοντό καλοκαιρινό φόρεμα, που τώρα κολλάει πάνω στο σώμα της βρεγμένο. Το πρόσωπό της έχει μία ανεξιχνίαστη και σοβαρή έκφραση χωρίς κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα, ίσως γιατί παρήλθε αμετάκλητα γι αυτήν ο καιρός των συναισθημάτων. Τα μαλλιά της δεν αναδεύονται με τον αέρα και τα μάτια της -γκρίζα και πράσινα- κοιτούν ακίνητα και προσηλωμένα στο χώμα εμπρός της. Σε λίγο περίεργα ζωύφια θα την πλησιάσουν με την έξαψη του εξερευνητή. Αυτή, όμως, δε θα τα βλέπει, κι είναι κρίμα. Αλλά ούτε κι εγώ τη βλέπω από εδώ που κάθομαι. Μόνο τη βροχή ακούω. Και τον ρόχθο των οχημάτων που περνούν με ταχύτητα. Και κάποια παιδιά που τρέχουν γελώντας. Και το τηλέφωνο που χτυπάει απροειδοποίητα, όπως όλες οι κακές ει-

5 Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΕΚΤΗ 5 δήσεις -ιδίως αυτές που αναγγέλλουν έναν θάνατο τον θάνατο ενός φίλου, του Μανόλη Χ. του συλλέκτη. Κάποιος Σκανδιναβός συγγραφέας έχει γράψει πως οι μόνες ιστορίες που αξίζουν σήμερα είναι αυτές που περιέχουν έρωτα και φόνο -αν κι έτσι ήταν ανέκαθεν, ξεκινώντας από τον Οιδίποδα τύραννο. Η δική μου πάντως τα έχει και τα δύο.

6 ΕΓΏ Μ έχρι πριν από μερικά χρόνια υπήρξα όργανο του κράτους και είχα ως αποστολή τη διαχείριση της εθνικής και δημόσιας ασφάλειας, την τήρηση της δημόσιας τάξης και γενικώς την άσκηση της αστυνόμευσης. Υπήρξα δηλαδή αστυνομικός και είχα φτάσει μέχρι τον βαθμό του αστυνόμου β. Επιδίωξα, όμως, να φύγω από την αστυνομία για λόγους που εν καιρώ τω δέοντι -ίσως- εκθέσω. Έφυγα μαζί με μία σφαίρα στο δεξί μου πόδι, που μου άφησε μία μικρή αναπηρία: κουτσαίνω ελαφρά. Ίσως γι αυτό κάποιοι με φωνάζουν Κουτσό. Βέβαια, αυτό είναι περίπου και τ όνομά μου. Για την ακρίβεια Πάνος Κουτσόπουλος. Σήμερα ασκώ το επάγγελμα του ιδιωτικού ντετέκτιβ. Έχω ένα γραφείο 40 τ.μ. στον όγδοο -τελευταίο- όροφο μιας οικοδομής στην Ομόνοια και κάθε φορά που βγαίνω στη βεράντα για να συσκεφτώ με τον εαυτό μου, δεσπόζω των Χαυτείων σαν χρεοκοπημένος φεουδάρχης. Βασικά, δουλεύω μόνος μου, αλλά αν χρειαστεί, επιστρατεύω έναν ανιψιό μου -γιο του αδερφού μου-, φοιτητή της Νομικής, που ενθουσιάζεται με τις παρακολουθήσεις, τις αναζητήσεις στο διαδίκτυο και τις εις βάθος έρευνες: ψυχολογικά προφίλ κ.λπ. Τον λένε Αλέξανδρο και αντιπαθεί τ όνομά του το θεωρεί του συρμού.