Ο πουπουλένιος Κοινωνικό του Μάρτιν ΜακΝτόνα Διαρκεια : 125 ' Σκηνοθ.-μετάφρ.: Κ. Μαρκουλάκης Ερμηνεύουν: Κ. Μαρκουλάκης, Ν. Κουρής, Οδ. Παπασπηλιόπουλος, Γ. Πυρπασόπουλος. Σκην.-κοστ.: Αθ. Σμαραγδή, Φ. Φωτιάδης. Μουσ.: Μ. Μάτσας. Φωτ.: Αλ. Γιάνναρος. Σε ένα άγνωστο, αυταρχικό καθεστώς, ένας συγγραφέας ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς ερευνητές για τις παράξενες ιστορίες που έχει γράψει. Ιστορίες με παιδιά. Όχι, όμως, για παιδιά. Κάποιες αστείες και τρυφερές, κάποιες σκληρές και ζοφερές. Είναι, λοιπόν, κακό να γράφεις ιστορίες; Τι ακριβώς έχει συμβεί στην πόλη; Τι έπαθε το κοριτσάκι που βρέθηκε στους θάμνους; Λένε αλήθεια οι αστυνομικοί; Τι συνέβη στο μικρό Εβραίο; Γιατί δεν το έγραψαν οι εφημερίδες; Είναι αλήθεια πως κάποιος έχει μιμηθεί τις ιστορίες του συγγραφέα; Τι σχέση έχει μ' όλα αυτά ο τρυφερός αδελφός του; Γιατί πάσχει από νοητική στέρηση; Τι τους συνέβη όταν ήταν παιδιά; Τι συνέβη σ' όλους μας, όταν ήμασταν παιδιά; Συνεχείς ανατροπές, αστυνομική πλοκή, χιούμορ, ευφυείς διάλογοι, στοιχεία θρίλερ, με τη βία και την τρυφερότητα να συνυπάρχουν, εξελίσσουν ένα παραμύθι που ισορροπεί ανάμεσα στον κωμικό παραλογισμό και στη γνήσια κλασική τραγωδία. Με την κωμωδία να παρεισφρύει στο δράμα και αντιστρόφως, ο θεατής δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, παρά να μείνει για δύο ώρες καρφωμένος στη θέση του. Αν και
το πολιτικό σχόλιο για τη βία της εξουσίας είναι αναπόφευκτο, στην ουσία, πρόκειται για ένα έργο που μιλάει για την τρυφερότητα της παιδικής ηλικίας. Και για την ανάγκη μας να επιστρέφουμε εκεί που όλα αρχίζουν με το Μια φορά κι έναν καιρό.... Την ανάγκη να πούμε και ν' ακούσουμε ιστορίες. Όσο για το ποιος είναι ο Πουπουλένιος, αυτό μένει να αποκαλυφθεί στη σκηνή. Ψυχολογικό θρίλερ, σουρεαλιστική φάρσα ή μήπως σκοτεινή παραβολή για τη φύση της βίας, τη σαγήνη και τη ματαιότητα της τέχνης; Ο «Πουπουλένιος» είναι ένα πολύ σύνθετο και «ύπουλο» έργο. Η στρωτή αυτή παράσταση πρωταγωνιστών είναι ολοφάνερο πως έχει την πρόθεση να το συστήσει στο ευρύ κοινό.
Φρίκη και αποτροπιασμός τυλίγει τους θεατές στο άκουσμα των εξωφρενικών αυτών γκρανγκινιόλ φόνων και προσωρινή θυμηδία επικρατεί στις φαρσοειδείς σκηνές ανάκρισης από τους δύο μπάτσους, τον «καλό» (Νίκος Κουρής ) και τον «κακό» (Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ). Υποτίθεται πως ο «Πουπουλένιος» είναι μαύρη κωμωδία, όμως η κατηγοριοποίησή του είναι σωστός πονοκέφαλος. Όλες οι αναγνώσεις παραμένουν ανοιχτές σε αυτό το σύνθετο, πρωτότυπο, φλύαρο αλλά και υπερφίαλο έργο-υβρίδιο. Λειτουργώντας την ίδια στιγμή ως ψυχολογικό θρίλερ και ως σουρεαλιστική φάρσα, ο «Πουπουλένιος» εγείρει την αξίωση της σκοτεινής παραβολής για την παιδική φαντασία αλλά και για τη φύση της βίας, για την άσβεστη ανάγκη να λέμε και να ακούμε τρομακτικές ιστορίες προκειμένου να ξορκίσουμε το φόβο του θανάτου αλλά και για τη σαγήνη και τη ματαιότητα της τέχνης. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στον κεντρικό ρόλο του συγγραφέα Χατούριαν διαχειρίζεται πολύ καλά την ακροβασία ανάμεσα στον ήρωα που με πανικό «κοιτάζει» τον θάνατο και στον τρυφερό παραμυθά, το μοναδικό εξάλλου στοιχείο του εαυτού του που θέλει να διασώσει. Φανερή είναι και η δουλειά του πάνω στα σωματικά εργαλεία για να
αποδώσει το συναισθηματικό φορτίο του ήρωα αν και, κατά σημεία, δεν αναπληρώνει την εσωτερικότητα που απαιτεί ο ρόλος βέβαιο πως αυτό μένει να κατακτηθεί στην πορεία των παραστάσεων. Ο Νίκος Κουρής κινείται με απαράμιλλη άνεση και μαζί ερμηνευτική στιβαρότητα στο ρόλο του «καλού μπάτσου», ενώ ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ως αρτηριοσκληρωτικός αστυνομικός, «κακός μπάτσος» κλέβει την παράσταση, όχι μόνο εκμεταλλευόμενος τον αβανταδόρικο ρόλο, αλλά φτιάχνοντας ένα σκίτσο του τόσο ενδιαφέρον, που μας θυμίζει γραφικούς ήρωες των αδελφών Κοέν. Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος τέλος, στον σύντομο και ομολογουμένως, πιο απαιτητικό ρόλο του έργου (υποδύεται τον διανοητικά καθυστερημένο αδελφό του Χατούριαν) δίνει μια πιο σχηματική και απλοϊκή εκδοχή του, απ ό,τι θα περιμέναμε. Δεν της λείπει ωστόσο το νεύρο.
Πρόκειται για ένα έργο που όσο ομολογεί τη βία τόσο την απομυθοποιεί και την αποκαθηλώνει. Ασκεί δριμεία κριτική στο κλειστό κύκλωμα της οικογένειας ως ένα μηχανισμό που μπορεί να συνθλίψει τους ανθρώπους κι έτσι να τους «πετάξει» στην κοινωνία. Που ανάγει τη δημιουργική φαντασία σε θεμελιώδη άμυνα για να αντισταθεί κανείς στην αφόρητη πραγματικότητα. Γιατί στη ζωή όπως και στον «Πουπουλένιο» του Μάρτιν ΜακΝτόνα οι περισσότεροι δεν ζουν καλά, ούτε κι εμείς καλύτερα. Το έργο («The Pillowman») έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 2003 στο Βασιλικό Εθνικό Θέατρου του Λονδίνου και πανελλήνια πρεμιέρα το 2005 στον Εξώστη του θέατρου Αμόρε. Οπουδήποτε ανέβηκε διεθνώς σημείωσε πολύ μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, αναστατώνοντας το κοινό. Επιπλέον, διακρίθηκε ως το καλύτερο νέο θεατρικό έργο με το Βραβείο Olivier το 2004, τιμήθηκε με το βραβείο Drama Desk Award 2004-2005 εξαιρετικού θεατρικού έργου το 2005, ενώ την ίδια χρονιά υπήρξε υποψήφιο ως το καλύτερο θεατρικό έργο για το Βραβείο Tony. Η θεατρική αυτή έξοδος θα πραγματοποιηθεί στις αρχές Δεκεμβρίου. Παρακολουθείτε την ιστοσελίδα της Σχολής και φροντίστε να δηλώνετε έγκαιρα τη συμμετοχή σας στους φιλολόγους σας. Για την concertation των φιλολόγων Μαρία Παύλου Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό από την παράσταση