MAPTYPIEΣ ΕΤΟΣ 31 -ΤΕΥΧΟΣ 3 ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2013 TPIMHNIAIA EKΔOΣH THΣ EΛΛHNIKHΣ EΠITPOΠHΣ THΣ ΔIEΘNOYΣ AMNHΣTIAΣ

ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΑΠΩΘΗΣΕΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΑ ΦΙΛΙΚΑ ΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΟΜΟΦΟΒΙΑ & ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΜΙΣΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΣΥΡΙΑ: ΝΑ ΤΕΘΕΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΤΟΣ 31 -ΤΕΥΧΟΣ 3 ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2013 TPIMHNIAIA EKΔOΣH THΣ EΛΛHNIKHΣ EΠITPOΠHΣ THΣ ΔIEΘNOYΣ AMNHΣTIAΣ 123

Επιμέλεια: Κλέλια Αβαταγγέλου ΝΙΓΗΡΙΑ - ΣΧΟΛΕΙΑ Εκπαιδευτικά ιδρύματα στη βόρειοανατολική Νιγηρία δέχονται συχνές επιθέσεις από ένοπλους μαχητές της ισλαμιστικής οργάνωσης Μπόκο Χαράμ. Δεκάδες μαθητές και ορισμένοι καθηγητές έχουν χάσει τη ζωή τους από τέτοιες επιθέσεις. Η οργάνωση κατηγορεί την κυβέρνηση της Νιγηρίας ότι προάγει τη «δυτική εκπαίδευση» και πολλά σχολεία έχουν κλείσει λόγω της βίας. Οι Αρχές πρέπει να προστατεύσουν τους μαθητές και το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: http://www.amnesty.org/en/for-media/ press-releases/nigeria-authorities-mustprotect-schools-deadly-attacks-2013-07-08 ΣΟΜΑΛΙΑ - ΓΥΝΑΙΚΕΣ Γυναίκες και παιδιά που ζουν σε καταυλισμούς για εσωτερικά εκτοπισμένους στη Σομαλία πέφτουν συχνά θύματα σεξουαλικών επιθέσεων και βιασμού. Σε πολλές περιπτώσεις, οι δράστες είναι ένοπλοι άνδρες οι οποίοι φορούν κυβερνητικές στολές. Οι γυναίκες δεν μπορούν να καταγγείλουν τα εγκλήματα στην αστυνομία, γιατί αντιμετωπίζουν κακομεταχείριση και στιγματισμό, ενώ η αστυνομία ερευνά σπάνια τα περιστατικά βιασμών, με αποτέλεσμα να επικρατεί καθεστώς ατιμωρησίας. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: http://www.amnesty.org/en/for-media/pressreleases/somalia-rape-and-sexual-violenceconstant-threat-displaced-women-2013-08-29 ΙΡΑΚ - ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ Δεκατρεις άνδρες εκτελέστηκαν στη Βαγδάτη, στις 22 Σεπτεμβρίου, αφού καταδικάστηκαν σε θανατική ποινή μετά από άδικες δίκες. Οι άνδρες αυτοί φέρονται να «ομολόγησαν» τις πράξεις τους μετά από βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκαν. Το δικαστήριο αγνόησε τα σημάδια βασανισμού που είχαν οι κατηγορούμενοι στα σώματά τους. Η Διεθνής Αμνηστία καταδικάζει τις τρομοκρατικές ενέργειες για τις οποίες καταδικάστηκαν οι άνδρες, αλλά καλεί την ιρακινή κυβέρνηση να σταματήσει αμέσως τις εκτελέσεις. περισσοτερεσ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: http://www.amnesty.org/en/for-media/pressreleases/iraq-executes-13-men-followingunfair-trials-marred-torture-allegations-201

ΠEPIEXOMENA 04. Παύλος Φύσσας To θύμα της κλιμακούμενης βίας 06. Aπωθήσεις μεταναστών στα ελληνοτουρκικά σύνορα Ζωές σε κίνδυνο στην πύλη της Ευρώπης 08. Τα δικαιώματα στην καθημερινότητα του σχολείου Φτιάχνοντας σχολεία φιλικά στα ανθρώπινα δικαιώματα 09. Επειδή είμαι εγώ Ομοφοβία, τρανσφοβία και εγκλήματα μίσους στην Ευρώπη 11. Συρία Να τεθεί τέλος στην ατιμωρησία 12. Διεθνής Γενική Συνέλευση 2013 Η συμμετοχή του ελληνικού τμήματος 14. Aλφρέντο Ρομάνο Καλλιτεχνικοί προβληματισμοί για την αστυνομική βία 15. Παγκόσμιες εκκλήσεις Tριμηνιαία έκδοση της Eλληνικής Eπιτροπής της Διεθνoύς Aμνηστίας Σίνα 30, 106 72 Aθήνα, T: 210 3600628 F: 210 3638016 Ε: athens@amnesty.org.gr www.amnesty.org.gr IΔIOKTHΣIA Eλληνική Eπιτροπή της Διεθνούς Aμνηστίας ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ EKΔOΣΗΣ Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου ΣYNTAKTIKH EΠITPOΠH Κλέλια Αβαταγγέλου Ηλίας Αναγνωστόπουλος Ράνια Ελ Αμπάσυ Δήμητρα Πασχαλίδου Μάρω Σαββοπούλου Κώστας Φόλλας ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Μάρω Σαββοπούλου KAΛΛITEXNIKH EΠIMEΛEIA busybuilding / www.busybuilding.com ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ Γιώργος Μουτάφης EKTYΠΩΣH Media Group Διανέμεται δωρεάν στα μέλη και τους υποστηρικτές του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Aμνηστίας. Εικόνες φρίκης και ντροπής Είχαμε καιρό να ζήσουμε τέτοιες εικόνες φρίκης, και ας υποψιαζόμασταν εδώ και καιρό ότι πλησίαζε κατά κάποιο τρόπο η προβολή τους... Εικόνα πρώτη: Τα εκατοντάδες φέρετρα στη Λαμπεντούζα, μεταναστών και προσφύγων, που βρήκαν τραγικό θάνατο στην Μεσόγειο, διαλύοντας το μύθο της πολιτισμένης Ευρώπης και εκθέτοντας τις αδιέξοδες για τη μετανάστευση πολιτικές των κρατών της. Εικόνα δεύτερη: Το γεμάτο με αίματα και λουλούδια πεζοδρόμιο όπου άφησε την τελευταία του πνοή ο αντιφασίστας ακτιβιστής, Παύλος Φύσσας, μετά από τις εγκληματικές μαχαιριές μέλους ακροδεξιάς οργάνωσης, σπάζοντας έτσι την εκκωφαντική σιωπή του Κράτους και βάζοντας τέλος -με τίμημα τη ζωή του- στην πολυετή ανοχή παρόμοιων πράξεων που είχε επιβάλει μια συμμορία ανθρώπων, οι οποίοι δεν μπορούν να αποδεχθούν το ξένο, το διαφορετικό, το πολυπολιτισμικό. Και, όμως, αυτές οι εικόνες δεν θα έπρεπε να μας σοκάρουν γιατί ήταν σχεδόν αναμενόμενες. Τα σημάδια, οι προειδοποιήσεις, δεν έμοιαζαν να είναι αρκετά για τις Αρχές, εντός και εκτός της Ελλάδας, ώστε να ληφθούν κάποια μέτρα αποτροπής. Η Διεθνής Αμνηστία εξέφραζε εδώ και χρόνια τις έντονες ανησυχίες της για σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα, με δελτία Τύπου, εκθέσεις, εκκλήσεις, θεσμική πίεση, εκστρατείες και άλλες δράσεις. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ερευνούμε και αποκαλύπτουμε τους τρόπους επαναπροώθησης και απώθησης προσφύγων και μεταναστών από τα σύνορα της Νότιας Ευρώπης. Καταγγέλλουμε τις συνταρακτικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εντοπίζονται στο φράχτη στον Έβρο, στις περιπολίες και απωθήσεις, που μερικές φορές θυμίζουν ταινίες καταδίωξης, στις συνθήκες κράτησης, στην πρόσβαση και την πολυετή αναμονή για την παροχή ασύλου, στις επιχειρήσεις «σκούπα», που καταλήγουν σε συλλογικές απελάσεις. Και ενώ γίνονται κάποια θετικά βήματα, συνεχίζεται η ατιμωρησία όσων από τις Αρχές ξεπερνούν τα όρια, μη σεβόμενοι τα ανθρώπινα δικαιώματα εκείνων που αποζητούν μια καλύτερη ζωή στις χώρες της Ευρώπης. Επιμένουμε δε να αντιμετωπίζουμε τους πάντες ως «λαθρομετανάστες» κι ας μην είναι δόκιμος ο όρος «λαθραίοι άνθρωποι», με αποτέλεσμα να μην αφήνουμε περιθώρια διάκρισης μεταξύ «παράτυπων μεταναστών» και προσφύγων, στέλνοντας πίσω επί τόπου ανθρώπους που μπορεί να κινδυνεύει ακόμα και η ίδια τους η ζωή. Έτσι, οι σκηνές φρίκης πληθαίνουν και ο αριθμός των θυμάτων μεγαλώνει. Εδώ και αρκετό καιρό η Διεθνής Αμνηστία έχει εκφράσει την ανησυχία της για την έξαρση της ρατσιστικής βίας, για τις επιθέσεις ομάδων του ακροδεξιού χώρου σε αλλοδαπούς και ομοφυλόφιλους, για τις γυρισμένες πλάτες των Αρχών -όσο συνέβαιναν τέτοια περιστατικά- ακόμα και με τη συνδρομή τους μερικές φορές. Έχουμε προειδοποιήσει για το αποτρεπτικό παράβολο των 100 που επιβάλλεται σε όσους αλλοδαπούς θα μπορούσαν να καταγγείλουν ρατσιστικές επιθέσεις, αλλά και για την πολύμηνη κράτηση ή ακόμα και απέλαση των θυμάτων χωρίς χαρτιά. Τώρα, όμως, ακόμα πιο δυνατά και πιο επιτακτικά, η Διεθνής Αμνηστία συνεχίζει να δηλώνει παρούσα, να προειδοποιεί ότι δεν θα σταματήσει να ερευνά ανεξάρτητα και αμερόληπτα, δεν θα πάψει να καταγγέλλει τις όποιες παραβιάσεις και να ζητάει να τεθεί ένα τέλος στην αδιάκριτη και αυτόματη κράτηση των παράτυπων μεταναστών, να υπάρξει βελτίωση στις συνθήκες κράτησης, απαγόρευση της κράτησης ανηλίκων, διασφάλιση ότι η Υπηρεσία Πρώτης Υποδοχής θα προσφέρει αποτελεσματικά τις υπηρεσίες της. Να σταματήσει η ατιμωρησία, να διασφαλιστεί η ελευθερία της έκφρασης και της διαφορετικότητας. Τις φρικιαστικές εικόνες, που τον τελευταίο καιρό στοιχειώνουν τα όνειρά μας, δεν θέλουμε ούτε να τις προσπεράσουμε αμήχανα, ούτε να τις ξεχάσουμε με τον καιρό, αλλά κυρίως δεν θέλουμε να τις δούμε σε επανάληψη στο μέλλον. Θέλουμε να τις κρατήσουμε και να τις χρησιμοποιήσουμε ως δημιουργικούς πόλους αντίδρασης και δράσης. EDITORIAL 3 κείμενο: Κατερίνα Μ. Καλογερά Πρόεδρος ελληνικού τμήματος Διεθνούς Αμνηστίας

4 Παύλος Φύσσας _ To θύμα της κλιμακούμενης βίας Πολύ πριν δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας από οργανωκείμενο: Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου Υπεύθυνος Έκδοσης περιοδικού «Μαρτυρίες» «Φωνάζουμε εδώ και τρία χρόνια για τις δεκάδες επιθέσεις με μαχαίρια εναντίον αλλοδαπών, οι οποίοι νοσηλεύονται σε εμάς και καταγγέλλουν ότι δέχονται επιθέσεις από ομάδες αυτού του πολιτικού χώρου. Αυτές οι ομάδες εκπαιδεύτηκαν επάνω στους αλλοδαπούς» Παναγιώτης Παπανικολάου, επικεφαλής της νευροχειρουργικής κλινικής στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας, όπου εξέπνευσε ο Παύλος Φύσσας. Η δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από μέλος της Χρυσής Αυγής ήταν ένα συμβάν συνταρακτικό και αποκαλυπτικό. Δεν ήταν, όμως, καθόλου απρόβλεπτο. Η αποτρόπαια πράξη συντάραξε την ελληνική κοινωνία, καθώς αποκάλυψε την ύπαρξη ενός εκτεταμένου εγκληματικού δικτύου, το οποίο λειτουργούσε ανεξέλεγκτα, εν είδει παραστρατιωτικής οργάνωσης. Δεν εξέπληξε, ωστόσο, την κοινωνία των πολιτών αλλά ούτε και ευρωπαϊκούς φορείς, οι οποίοι προειδοποιούν εδώ και καιρό για την ανησυχητική κλιμάκωση της βίας που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Της βίας που εκπορεύεται από μέλη της Χρυσής Αυγής και εκδηλώνεται είτε με βάρβαρες συμπεριφορές, είτε μέσω μιας απροκάλυπτα μισαλλόδοξης και ξενοφοβικής ρητορικής, που μετακινήθηκε, δυστυχώς, ταχύτατα από το περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής και του δημόσιου χώρου. Η φονική ενέδρα στην Αμφιάλη κατά του 34χρονου μουσικού είχε, ουσιαστικά, προαναγγελθεί. Υπέφωσκε εδώ και μήνες, ή ακόμη και χρόνια, στη δράση των αποκαλούμενων «Ταγμάτων Εφόδου» σε συνοικίες της πρωτεύουσας και σε άλλες περιοχές της χώρας, στις βάναυσες επιθέσεις σε μετανάστες και Ρομά, στα αυξανόμενα περιστατικά κακοποίησης ομοφυλόφιλων, αμφιφιλόφυλων και τρανσέξουαλ, στον προπηλακισμό γυναικών ή ακόμη και παιδιών, στις βιαιοπραγίες κατά αντιπάλων από όλο το πολιτικό φάσμα, στην κατατρομοκράτηση εργαζομένων καθώς και στις χυδαίες απόπειρες εκφοβισμού καλλιτεχνών, δημοσιογράφων και διανοουμένων. μένο οπαδό της Χρυσής Αυγής, άλλα στελέχη της ακροδεξιάς οργάνωσης, οπαδοί, μέχρι και βουλευτές, είχαν «συλληφθεί» να παραβιάζουν με τον πιο βάναυσο τρόπο τα δικαιώματα των ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη χώρα. Αρκεί μόνο να σημειωθεί ότι λίγες ημέρες μετά το συμβάν, και πριν ασκηθεί δίωξη προς τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής για τη σύσταση και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, η Ελληνική Αστυνομία απέστειλε στη Δικαιοσύνη φάκελο στον οποίο περιλαμβάνονταν δεκάδες περιπτώσεις παραβίασης δικαιωμάτων, όπου εμπλέκονται βουλευτές, μέλη και οπαδοί της Χρυσής Αυγής ή άλλα πρόσωπα τα οποία έφεραν τα διακριτικά και τα σύμβολα της οργάνωσης. Η μεγάλη πλειονότητα αυτών των υποθέσεων χαρακτηρίζεται από ρατσιστικά ή ξενοφοβικά κίνητρα. Ενδεικτικά, σημειώνονται τα παρακάτω περιστατικά που διερευνώνται αυτή την περίοδο από τις δικαστικές αρχές : Πολυάριθμες δολοφονικές απόπειρες με ρόπαλα, σιδηρολοστούς και μαχαίρια, μία εκ των οποίων οδήγησε στο θάνατο νεαρού αλλοδαπού στα Κάτω Πετράλωνα, Ομαδικές επιθέσεις σε χώρους εργασίας όπου εργάζονται αλλοδαποί, Εμπρηστικές επιθέσεις με μολότοφ σε καταστήματα που διατηρούν αλλοδαποί και σωματικές επιθέσεις κατά των Ελλήνων οι οποίοι τα επισκέπτονται, Βιαιοπραγίες κατά φοιτητών και σπουδαστών οι οποίοι ανήκουν σε αριστερές πολιτικές οργανώσεις και νεολαίες, Επιθέσεις κατά αξιωματούχων και αιρετών αρχόντων. Πλέον χαρακτηριστική περίπτωση είναι εκείνη της επίθεσης που εξαπέλυσε βουλευτής της Χρυσής Αυγής κατά του Δημάρχου Αθηναίων, Γιώργου Καμίνη, στο περιθώριο των αποκαλούμενων «συσσιτίων μίσους», τα οποία επιχείρησε να διοργανώσει στην Αθήνα η Χρυσή Αυγή, Εκτόξευση απειλών κατά εκπαιδευτικών και νηπιαγωγών με στόχο την εκδίωξη μαθητών και νηπίων λόγω της εθνοτικής καταγωγής τους, Επιθέσεις κατά εργαζομένων και συνδικαλιστών οι οποίοι πρόσκεινται σε διάφορους πολιτικούς χώρους,

5 Τρομοκράτηση και εκφοβισμός εργοδοτών ή προϊσταμένων σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας οι οποίοι απασχολούν ή συνεργάζονται με μετανάστες, Επιθέσεις με πέτρες και μολότοφ κατά πολιτικών γραφείων ή πολιτικών χώρων, Διενέργεια παράτυπων οιονεί «ελέγχων» από βουλευτές ή μέλη της Χρυσής Αυγής σε αλλοδαπούς μικροπωλητές, Λεκτικές και σωματικές επιθέσεις κατά δημοσιογράφων, Βανδαλισμοί στα γραφεία οργανώσεων αλλοδαπών καθώς και σε θρησκευτικούς χώρους. Πέρα, όμως, από το φάκελο με τα παράνομα περιστατικά που διερευνά η ελληνική δικαιοσύνη, υπήρξαν και πολλές άλλες προκλητικές συμπεριφορές, περιφρονητικές για το ευρωπαϊκό κράτος δικαίου, οι οποίες προέρχονταν από μέλη, οπαδούς και βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η εισβολή μελών της οργάνωσης σε δημόσια νοσοκομεία, προκειμένου να διαπιστωθεί αν απασχολούνταν παρανόμως αλλοδαπές ως αποκλειστικές νοσοκόμες. Ακόμη πιο ακραία περίπτωση προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απετέλεσε η ρατσιστική έμπνευση της Χρυσής Αυγής για τη δημιουργία τράπεζας αίματος «μόνον για Έλληνες» καθώς και για την ίδρυση βρεφονηπιακών σταθμών, όπου θα γίνονται υποτίθεται δεκτά «μόνον ελληνόπουλα». Την ίδια περίοδο, δηλαδή από το 2011 μέχρι σήμερα, το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας που λειτουργεί υπό την αιγίδα της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, και αποτελείται από 33 Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και άλλους φορείς της κοινωνίας των πολιτών, κατέγραψε μέσω συνεντεύξεων με τα θύματα περισσότερα από 300 περιστατικά ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα. Στη μεγάλη πλειονότητά τους οι επιθέσεις αυτές εκδηλώθηκαν εναντίον προσφύγων και μεταναστών, ενώ καταγράφηκε και σημαντική αύξηση των ομοφοβικών και τρανσφοβικών επιθέσεων. Όπως καταγγέλλει το Δίκτυο, πολλά από αυτά τα περιστατικά συνδέονται με εξτρεμιστικές ομάδες που δρουν με οργανωμένο τρόπο, κατόπιν σχεδίου, ενώ σε πολυάριθμες περιπτώσεις τα θύματα κατήγγειλαν ότι οι εν λόγω ομάδες σχετίζονταν με τη Χρυσή Αυγή. Η αντίδραση της Πολιτείας Είναι γεγονός ότι το τραγικό περιστατικό προκάλεσε, έστω και καθυστερημένα, την αντίδραση της ελληνικής Πολιτείας στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης αυτών των εγκληματικών δράσεων. Ταυτόχρονα, δόθηκε το έναυσμα για να διερευνηθούν για πρώτη φορά οι αιτίες της ολιγωρίας της αστυνομίας, αλλά και των δικαστικών αρχών να διεξάγουν έγκαιρες και συστηματικές έρευνες στην αντιμετώπιση του φαινομένου. «Σε ορισμένες περιπτώσεις άνδρες της Ελληνικής Αστυνομίας συνέδραμαν ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ανέχονταν τα μέλη της οργάνωσης στη διάπραξη διαφόρων ποινικά επίμεμπτων πράξεων, στοιχείο που πρέπει να ελεγχθεί ενδελεχέστερα», αναφέρει χαρακτηριστικά το πόρισμα του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου για την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά τις ανησυχίες που έχει εκφράσει η Διεθνής Αμνηστία. Αυτό που απομένει, λοιπόν, είναι η πλήρης διερεύνηση του βαθμού διείσδυσης της Χρυσής Αυγής στην αστυνομία καθώς και η συντεταγμένη αντίδραση των κρατικών οργάνων, με πλήρη σεβασμό στους κανόνες δικαίου, προκειμένου να αποδοθούν ευθύνες όπου υπάρχουν.

6 Aπωθήσεις μεταναστών στα ελληνοτουρκικά σύνορα _ Ζωές σε κίνδυνο στην πύλη της Ευρώπης κείμενο: Δήμητρα Σπαθαρίδου Υπεύθυνη Δράσης Σ υλλογικές απελάσεις (απωθήσεις) είναι οι απελάσεις μιας ομάδας ανθρώπων δίχως να εξεταστούν οι ιδιαίτερες περιστάσεις του κάθε ατόμου χωριστά. Οι συλλογικές απελάσεις απαγορεύονται ρητά από το διεθνές δίκαιο και αυτό της ΕΕ, και η προστασία από συλλογική απέλαση ισχύει για όλους, περιλαμβανομένων των παράτυπων μεταναστών. Η Ελλάδα είναι, επομένως, υποχρεωμένη να εξετάζει την κατάσταση κάθε προσώπου που φτάνει στην επικράτειά της και να του δίνει την ευκαιρία να προσβάλλει κάθε απόφαση απέλασης. Τα χερσαία και υδάτινα σύνορα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας αποτελούν, επί πολλά χρόνια, μία από τις κύριες διόδους για μετανάστες και πρόσφυγες που προσπαθούν να βρουν προστασία ή καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Το 2012 σημειώθηκε σε αυτά ο μεγαλύτερος αριθμός παράτυπων εισόδων στην ΕΕ. Από όσους φτάνουν εκεί, μεγάλος αριθμός προέρχεται από χώρες που σπαράσσονται από συρράξεις, όπως το Αφγανιστάν και η Συρία. Από έρευνες της Διεθνούς Αμνηστίας έχουν διαπιστωθεί περιπτώσεις συγκλονιστικών παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων εναντίον των ανθρώπων αυτών από τις ελληνικές Αρχές. Η Διεθνής Αμνηστία αναγνωρίζει το προνόμιο των κρατών να ελέγχουν την είσοδο και την παραμονή μη υπηκόων τους στην επικράτειά τους, καθώς και εκείνο της ΕΕ να στηρίζει τα Κράτη-Μέλη στη διεξαγωγή θεμιτού συνοριακού ελέγχου. Εντούτοις, ο τρόπος με τον οποίο ελέγχονται τα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία οδηγεί σε σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να σφραγίσει τα σύνορά της, όχι μόνο με αυξημένη επιτήρηση και την κατασκευή ενός φράχτη. Όπως δείχνει έρευνα της Διεθνούς Αμνηστίας, όσοι φτάνουν σε αυτά μερικές φορές απωθούνται αμέσως πίσω στην Τουρκία. Όσοι επιστρέφονται στην Τουρκία, κάτω από αυτές τις συνθήκες, στερούνται την ευκαιρία να υποβάλουν αίτηση για άσυλο στην Ελλάδα ή να εξηγήσουν κατά πόσον έχουν άλλες ανάγκες, κάτι που συνιστά κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται αυτού του είδους οι επιχειρήσεις απώθησης από την ελληνική Συνοροφυλακή ή Ακτοφυλακή θέτει ζωές σε κίνδυνο. Μέχρι το 2010 οι περισσότεροι μετανάστες και πρόσφυγες προσπαθούσαν να φτάσουν στην Ελλάδα διασχίζοντας το Αιγαίο με μικρές βάρκες. Κατά το 2010 η κύρια διαδρομή μετατοπίστηκε στα χερσαία σύνορα στην περιοχή του Έβρου. Αυτό συνέβη εν μέρει εξαιτίας της αυξημένης επιτήρησης στη θάλασσα από έλληνες λιμενοφύλακες υποστηριζόμενους από τη Frontex και εν μέρει επειδή αφαιρέθηκαν οι νάρκες κατά προσωπικού κατά μήκος των χερσαίων συνόρων, καθιστώντας λιγότερο επικίνδυνο στους μετανάστες να διασχίζουν τα σύνορα πεζή. Ωστόσο, στα μέσα Αυγούστου 2012 η Ελλάδα ξεκίνησε την Επιχείρηση «Ασπίδα» για να σταματήσει τους μετανάστες που εισέρχονται παράτυπα από τα σύνορα του Έβρου, παρατάσσοντας περισσότερους από 1.800 επιπρόσθετους αστυνομικούς και κατασκευάζοντας φράχτη μήκους 10,5 χλμ. Σύμφωνα με τη Frontex, αυτές οι εξελίξεις είχαν τέτοιο αντίκτυπο ώστε λιγότεροι από 10 παράτυποι μετανάστες την εβδομάδα ανιχνεύθηκαν να διασχίζουν αυτά τα σύνορα στα τέλη Οκτωβρίου 2012, έναντι 2.000 την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου 2012. Με την αυξημένη ασφάλεια στο χερσαίο σύνορο, όλο και περισσότεροι πρόσφυγες και μετανάστες παίρνουν πάλι την επικίνδυνη θαλάσσια διαδρομή προς τα ελληνικά νησιά με μικρές βάρκες. Σύμφωνα με την Ελληνική Αστυνομία, ο αριθμός των μεταναστών που συνελήφθησαν ενώ διέσχιζαν παράτυπα το χερσαίο σύνορο μειώθηκε από 15.877 το πρώτο πεντάμηνο του 2012 σε 336 κατά το ίδιο διάστημα του 2013. Οι συλλήψεις στα ελληνικά νησιά ή στο Αιγαίο αυξήθηκαν από 169 το 2012 σε 3.265 το 2013 για το ίδιο διάστημα. Αυτή η μετατόπιση της διαδρομής μετανάστευσης ξανά στο Αιγαίο στοιχίζει ζωές: Από τον Αύγουστο του 2012, σε τουλάχιστον έξι γνωστά περιστατικά σε αυτή τη θαλάσσια περιοχή, έχουν χάσει τη ζωή τους 101 άτομα -κυρίως Σύροι και Αφγανοί, μεταξύ τους παιδιά και έγκυες.

7 Ακτιβιστές της Διεθνούς Αμνηστίας στέλνουν μήνυμα SOS στην Ευρώπη από τη Λέσβο, Ιούλιος 2013. Γιώργος Μουτάφης Ο ανησυχητικός αριθμός των μαρτυριών, τις οποίες συνέλεξε η Διεθνής Αμνηστία, που καταγγέλλουν συλλογικές απελάσεις υποδηλώνει ότι αυτές οι πρακτικές χρησιμοποιούνται τακτικά από έλληνες συνοροφύλακες και λιμενοφύλακες. Τον Απρίλιο του 2013 η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) στην Ελλάδα ανέφερε και αυτή ότι «ορισμένες μαρτυρίες Σύρων προς την Ύπατη Αρμοστεία κάνουν λόγο για άτυπες αναγκαστικές επιστροφές ή απόπειρες επιστροφών στην Τουρκία». Άτομα που χρησιμοποίησαν τη χερσαία οδό ανέφεραν στη Διεθνή Αμνηστία ότι είχαν συλληφθεί από έλληνες συνοροφύλακες και στις περισσότερες περιπτώσεις κρατήθηκαν σε αστυνομικό τμήμα μέχρι να σκοτεινιάσει, προτού μεταφερθούν πίσω στην τουρκική πλευρά του ποταμού με βάρκα και αφεθούν σε τουρκικό έδαφος ή σε μία από τις νησίδες του ποταμού. Μερικοί από εκείνους που επιδίωξαν να φτάσουν στην ΕΕ μέσω κάποιου ελληνικού νησιού ανέφεραν ότι οι φουσκωτές βάρκες τους ρυμουλκήθηκαν από την ελληνική Ακτοφυλακή στα τουρκικά ύδατα. Άλλοι σημείωσαν ότι επιβιβάστηκαν στο σκάφος της Ακτοφυλακής, αλλά εξαναγκάστηκαν να ξαναμπούν στα φουσκωτά τους μόλις βρέθηκαν σε τουρκικά ύδατα. Οι μαρτυρίες που συνέλεξε η οργάνωση δεν καταδεικνύουν μόνο κατάφωρη περιφρόνηση για τη ζωή, αλλά περιλαμβάνουν επίσης κακομεταχείριση, κατάσχεση υπαρχόντων και παράλειψη να εξεταστούν και να εντοπιστούν όσοι είχαν ανάγκη προστασίας ή άλλες ανάγκες, όπως τα ασυνόδευτα παιδιά. Αυτές οι πρακτικές συνιστούν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων της Ελλάδας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και πρέπει να πάψουν αμέσως. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στηρίζει την Ελλάδα στον τομέα της μετανάστευσης και του ασύλου με χρηματοδότηση και με τεχνική βοήθεια που παρέχει η Frontex και το Ευρωπαϊκό Γραφείο Στήριξης Ασύλου (EASO). Εντούτοις, η έμφαση της στήριξης που παρέχεται στην Ελλάδα σε αυτόν τον τομέα δίνεται στην εξασφάλιση των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης. Είναι ενδεικτικό ότι από το 2011 μέχρι το τέλος του 2013 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διέθεσε σχεδόν 227.576.503 για την Ελλάδα από το Ταμείο Επιστροφών και το Ταμείο Εξωτερικών Συνόρων, αλλά το ίδιο διάστημα διατέθηκαν στη χώρα μόλις 19.950.000 από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Προσφύγων. Όπως τεκμηριώνει έρευνα της Διεθνούς Αμνηστίας, η έμφαση στον έλεγχο των συνόρων και την κράτηση στοιχίζει ζωές και οδηγεί σε καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Η ΕΕ και τα κράτη μέλη της πρέπει να στηρίξουν την ελληνική κυβέρνηση ώστε να διασφαλίσει τα δικαιώματα όλων των μεταναστών και των προσφύγων, μετατοπίζοντας την έμφαση από τη σφράγιση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ στην ενίσχυση της ικανότητας και των συνθηκών υποδοχής για αιτούντες άσυλο, πρόσφυγες και άλλους ευπαθείς μετανάστες, καθώς και στην αναγνώριση των ευπαθών μεταναστών και όσων έχουν ανάγκη διεθνούς προστασίας. Την ίδια στιγμή, η ΕΕ πρέπει να διερευνήσει νέους τρόπους προκειμένου να μοιραστεί με την Ελλάδα την ευθύνη για τη διαχείριση των μικτών μεταναστευτικών ροών που αντιμετωπίζει.

8 Τα δικαιώματα στην καθημερινότητα του σχολείου _ Φτιάχνοντας σχολεία φιλικά στα ανθρώπινα δικαιώματα κείμενο: Ράνια Ελ Αμπάσυ Υπεύθυνη Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων Σχολείο Φιλικό στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Γυμνάσιο στην Πρετόρια Τ ο πρόγραμμα για τα σχολεία που είναι φιλικά στα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελεί μια παγκόσμια πρωτοβουλία της Διεθνούς Αμνηστίας, η οποία στοχεύει στην ενδυνάμωση των νέων και την προώθηση της ενεργού συμμετοχής όλων των μελών της σχολικής κοινότητας. Δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Προγράμματος του ΟΗΕ για την Εκπαίδευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και αποσκοπεί στην ένταξη των αξιών και των αρχών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλους τους τομείς της σχολικής ζωής. Συγκεκριμένα, προωθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα στην καθημερινότητα της σχολικής ζωής, όπως στη διοίκηση, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στις σχολικές και εξωσχολικές δραστηριότητες και στο σχολικό περιβάλλον. Φιλοδοξεί, μάλιστα, να ξεπεράσει τα όρια της τάξης και να αγγίξει τη δυναμική της κοινωνίας για να αλλάξει τον τρόπο σκέψης και ενεργού δράσης σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για την Εκπαίδευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα ενθαρρύνει τα κράτη να προωθούν και να εξασφαλίζουν ότι η εκπαίδευση αυτού του τύπου αναπτύσσεται και εφαρμόζεται μέσα σε πνεύμα συμμετοχής, ένταξης και υπευθυνότητας: «Ο καθένας έχει το δικαίωμα να μαθαίνει, να αναζητά και να λαμβάνει πληροφορίες για όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες, και πρέπει να έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση στα ανθρώπινα δικαιώματα» αναφέρει χαρακτηριστικά. Εφαρμογή στην Ελλάδα Το πρόγραμμα για τα σχολεία που είναι φιλικά στα ανθρώπινα δικαιώματα βασίζεται στις πολυάριθμες υπάρχουσες πρωτοβουλίες και προσπάθειες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια σε τοπικό και εθνικό επίπεδο σε διάφορες χώρες και τις συμπληρώνει. Από την Ινδία μέχρι την Ιρλανδία και από την Κολομβία έως και το Ηνωμένο Βασίλειο. Το σχέδιο αυτό αποτελεί εξαιρετική ευκαιρία για τη Διεθνή Αμνηστία να βοηθήσει χώρες σε όλο τον κόσμο να εντάξουν τα ανθρώπινα δικαιώματα ως τμήμα του εθνικού εκπαιδευτικού συστήματός τους. Η πιλοτική φάση του ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2009 και μέχρι τον Ιούλιο του 2011 είχε συμπεριλάβει 15 σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε 14 χώρες. Στο πλαίσιο επέκτασής του σε άλλες χώρες, το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας μετέφρασε τον οδηγό στα ελληνικά και σύντομα θα τον διαθέσει στο εκπαιδευτικό δίκτυο της οργάνωσης, στοχεύοντας να υλοποιήσει το πρόγραμμα σε πιλοτικό στάδιο, σε μία μονάδα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ένα σχολείο φιλικό στα ανθρώπινα δικαιώματα τα δέχεται ως βασική λειτουργική και οργανωτική αρχή. Η σχολική κοινότητα είναι το μέρος όπου όλοι εντάσσονται και ενθαρρύνονται να συμμετέχουν ανεξάρτητα από τη θέση ή το ρόλο τους. Ένας τόπος όπου γιορτάζεται η πολιτισμική διαφορετικότητα. Με λίγα λόγια, ένα φιλικό στα ανθρώπινα δικαιώματα σχολείο διασφαλίζει ότι οι αξίες και οι αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων βρίσκονται στο κέντρο της εκπαιδευτικής εμπειρίας και είναι εμφανείς σε όλους τους βασικούς τομείς της σχολικής ζωής. Για αυτό και δεν είναι ένα συνηθισμένο πρόγραμμα όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα διδάσκονται όπως κάθε άλλο μάθημα και τα παιδιά παρακολουθούν. Το πρόγραμμα αυτό μεταμορφώνει το σχολείο σε έναν ζωντανό χώρο όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα βρίσκονται σε όλες τις δραστηριότητες της σχολικής κοινότητας, από τον τρόπο που λαμβάνονται οι αποφάσεις στα σχολεία μέχρι τις δραστηριότητες και το περιβάλλον μέσα στο οποίο μαθαίνουν οι μαθητές. Έτσι, ένα τέτοιο σχολείο δίνει γνώση σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, προς όφελος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δια μέσου αυτών.

Επειδή είμαι εγώ _ Ομοφοβία, τρανσφοβία και εγκλήματα μίσους στην Ευρώπη 9 «Ήθελα αυτή η επίθεση να καταγραφεί ως ομοφοβική, ξέρω ότι είναι σημαντικό αυτές οι επιθέσεις να καταγράφονται ως τέτοιες» Στέφανος, Ελλάδα Πριν έναν χρόνο, ο Στέφανος και ένας φίλος του περπατούσαν, νωρίς το πρωί, κοντά στην Πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα, όταν έπεσαν θύματα ομοφοβικής επίθεσης από δύο άνδρες. Τους επιτέθηκαν απρόκλητα κραυγάζοντας ομοφοβικές προσβολές και τους πέταξαν στο έδαφος χτυπώντας τους επανειλημμένα. Στην προσπάθειά του να καταγγείλει το περιστατικό, ο Στέφανος βρέθηκε αντιμέτωπος με τη διαπίστωση ότι αστυνομικοί στους οποίους απευθύνθηκε δήλωσαν άγνοια για το τι σημαίνει ομοφοβική επίθεση. Η επίγνωση του Στέφανου για την ομοφοβική βία και το γεγονός ότι ήταν ανοιχτός σχετικά με το σεξουαλικό του προσανατολισμό έπαιξαν κρίσιμο ρόλο, προκειμένου να καταγραφεί από την αστυνομία το ομοφοβικό κίνητρο. Ωστόσο, θα έπρεπε να είναι καθήκον της αστυνομίας να συλλέγει και να καταγράφει όλα τα στοιχεία ενός εγκλήματος, μεταξύ άλλων, και τα φερόμενα κίνητρα του εγκλήματος έτσι όπως καταγγέλλονται από τα θύματα.ο Στέφανος έχει καταθέσει μήνυση κατ αγνώστων από το Σεπτέμβριο του 2012. Μέχρι σήμερα, παρά τα επανειλημμένα αιτήματά τους, ούτε ο Στέφανος, ούτε ο δικηγόρος του, έχουν λάβει οποιαδήποτε πληροφόρηση για την πρόοδο της ανάκρισης. Στην Ελλάδα, το Άρθρο 66 του Ποινικού Κώδικα εδώ και χρόνια χαρακτηρίζει ως επιβαρυντικά στοιχεία τα κίνητρα τα οποία σχετίζονται με τη φυλή ή το σεξουαλικό προσανατολισμό των θυμάτων. Πρόσφατα, μάλιστα, η νομοθεσία τροποποιήθηκε, ούτως ώστε να συμπεριλαμβάνει και την ταυτότητα του φύλου. Ωστόσο, εγχώριες ΜΚΟ έχουν παραπονεθεί ότι κατά κανόνα οι αστυνομικές και οι δικαστικές αρχές παραλείπουν να λάβουν υπόψη τα καταγγελλόμενα κίνητρα μίσους όταν ερευνούν και διώκουν ποινικά εγκλήματα μίσους. Το περιστατικό του Στέφανου δεν είναι μεμονωμένο. Αντανακλά κενά και ανεπάρκειες στη νομοθεσία ή τις πρακτικές πολλών άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπου ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η ταυτότητα του φύλου δεν περιλαμβάνονται ρητά ως ενδεχόμενα κίνητρα για εγκλήματα μίσους. Η νέα έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας Αμνηστίας «Επειδή είμαι εγώ: Ομοφοβία, τρανσφοβία και έγκλημα μίσους στην Ευρώπη» καταδεικνύει την ανεπάρκεια των προτύπων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς τα εγκλήματα μίσους και την καταπολέμηση της ομοφοβικής και τρανσφοβικής βίας. Η βία που υποκινείται από μίσος έχει ιδιαίτερα επιζήμιες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στα θύματα. Παρ όλα αυτά, η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και πολλά από τα κράτη-μέλη της, δεν αναγνωρίζουν στη νομοθεσία τους ως εγκλήματα μίσους, τα εγκλήματα με βάση τον πραγματικό ή υποτιθέμενο σεξουαλικό προσανατολισμό ή την ταυτότητα του φύλου. Αυτό είναι απαράδεκτο, διότι το διεθνές δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων προστατεύει από τις διακρίσεις το σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα του φύλου. Οι διακρίσεις ως κίνητρο διαχωρίζουν τα εγκλήματα μίσους από άλλες εγκληματικές πράξεις. Όταν ερευνώνται και δικάζονται εγκληματικές πράξεις, βάσει του πραγματικού ή του υποτιθέμενου σεξουαλικού προσανατολισμού ή της ταυτότητας του φύλου, είναι ζωτικής σημασίας η αστυνομία και οι δικαστικές Αρχές να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να ανακαλύπτουν το κίνητρο πίσω από τις πράξεις αυτές. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το 80% των περιστατικών ομοφοβικής και τρανσφοβικής βίας δεν καταγγέλλονται στην αστυνομία, διότι τα θύματα φοβούνται τη θεσμοθετημένη ομοφοβία και τρανσφοβία. Σε άλλες περιπτώσεις, ομοφυλόφιλοι συχνά δεν καταγγέλλουν επιθέσεις εναντίον τους, διότι δεν είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλοι και ανησυχούν ότι, έτσι, θα το ανακαλύψουν η οικογένεια και οι φίλοι τους. Χώρες όπως η Βουλγαρία, η Τσεχία, η Γερμανία και η Λετονία, δεν έχουν ολοκληρωμένες διατάξεις σχετικά με τα εγκλήματα μίσους, καθώς συχνά δεν καλύπτουν αδικήματα εις βάρος ανθρώπων εξαιτίας του πραγματικού ή του υποτιθέμενου σεξουαλικού προσανατολισμού ή της ταυτότητας του φύλου τους. Σε άλλες χώρες, όπως η Κροατία κείμενο: Μάρω Σαββοπούλου Υπεύθυνη Τύπου και Προβολής

10 Ακτιβίστρια αγγίζει μια σημαία του ουράνιου τόξου στην τέταρτη ετήσια παρέλαση Υπερηφάνειας της Σόφιας, Ιούνιος 2011. Η σημαία του ουράνιου τόξου συνδέεται με τις κοινότητες ΛΟΑΤΙ από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ το 1978. Reuters/Stoyan Nenov και η Ελλάδα, η νομοθεσία για τα ομοφοβικά και τρανσφοβικά εγκλήματα μίσους δεν εφαρμόζεται ορθά, με αποτέλεσμα αρκετές φορές το κίνητρο πίσω από ομοφοβικά ή τρανσφοβικά εγκλήματα μίσους να μην καταγράφεται από την αστυνομία ή να μην ερευνάται διεξοδικά. Το Φεβρουάριο του 2012 η Μισέλ, μια νεαρή τρανς γυναίκα, ξυλοκοπήθηκε από αρκετούς ανθρώπους στην Κατάνη της Ιταλίας, λόγω της ταυτότητας του φύλου της. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης οι δράστες χρησιμοποιούσαν υποτιμητικές εκφράσεις όπως «Αηδιαστικό! Είσαι ένας άντρας, μια αδερφή» Η Μισέλ κατήγγειλε την επίθεση στην αστυνομία και ο ένας ύποπτος έχει αναγνωρισθεί. Παρ όλα αυτά, το τρανσφοβικό κίνητρο δεν λήφθηκε ρητά υπόψη στην εκδίκαση και στον προσδιορισμό της ποινής, λόγω κενών στην ιταλική νομοθεσία. Η Μισέλ δήλωσε: «Ήθελαν να με σφάξουν μόνο και μόνο εξαιτίας αυτού που είμαι, επειδή έχω πρόσωπο λιγάκι αρρενωπό και επειδή κατάλαβαν από τη φωνή μου ότι είμαι τρανς.» Η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη της δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους για την καταπολέμηση των διακρίσεων χωρίς να υιοθετήσουν κατάλληλα μέτρα ενάντια σε όλες τις μορφές βίας που υποκινούνται από το μίσος. Τα ήδη υπάρχοντα διπλά μέτρα και σταθμά καλλιεργούν την ιδέα πως κάποιες μορφές βίας χρήζουν λιγότερης προσοχής και προστασίας από άλλες. Αυτό δεν μπορεί να είναι αποδεκτό σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που υπερηφανεύεται για την ικανότητά της να προωθεί την ισότητα και την κοινωνική ένταξη.

Συρία _ Να τεθεί τέλος στην ατιμωρησία 11 Έ χουν περάσει περισσότερα από δύο χρόνια από την έναρξη των ειρηνικών διαμαρτυριών στη Συρία, οι οποίες εξελίχθηκαν σε μια αδυσώπητη εμφύλια σύρραξη, που έχει σημαδευτεί από κατάφωρες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Μέχρι σήμερα, ένα πέπλο ατιμωρησίας σκεπάζει τόσο τις περασμένες όσο και τις συνεχιζόμενες αυτές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τη χρονιά που πέρασε οι κυβερνητικές δυνάμεις, οι οποίες ευθύνονται για τη μεγάλη πλειονότητα των παραβιάσεων αυτών, έχουν διαπράξει αδιάκριτες επιθέσεις σε κατοικημένες περιοχές. Σε συνεργασία με τις πολιτοφυλακές που τις υποστηρίζουν, συνέλαβαν χιλιάδες ανθρώπους, ανάμεσά τους παιδιά, και πολλούς τους υπέβαλαν σε εξαναγκαστικές εξαφανίσεις. Διαδεδομένα ήταν και τα βασανιστήρια και η κακομεταχείριση κρατουμένων. Σύμφωνα με πληροφορίες, μέχρι τον Μάιο του 2013 πέθαναν κατά την κράτηση τουλάχιστον 550 άτομα. Δεν έλειψαν και οι εξωδικαστικές εκτελέσεις. Ελεύθεροι σκοπευτές στόχευαν ανθρώπους που συμμετείχαν σε ειρηνικές αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες ή παρευρίσκονταν σε κηδείες. Στοχοποιήθηκε επίσης ιατρικό προσωπικό το οποίο παρείχε ιατρική φροντίδα στους τραυματίες, καθώς και δημοσιογράφοι οι οποίοι προσπαθούσαν να δείξουν τις ακρότητες που διαπράττονταν. εμποδίσει τη διεθνή δράση για την κατάσταση στη Συρία. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ -στο οποίο έχει ανατεθεί η παγκόσμια ασφάλεια και ηγεσία- συνεχίζει να αποτυγχάνει να διασφαλίσει τη συντονισμένη και ενιαία πολιτική δράση. Η Διεθνής Αμνηστία έχει επανειλημμένα επισημάνει ότι ο σεβασμός της κρατικής κυριαρχίας δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για αδράνεια. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ πρέπει να αντιμετωπίσει με συνέπεια τις παραβιάσεις που καταστρέφουν ζωές και αναγκάζουν τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απορρίψει τα φθαρμένα και ανήθικα δόγματα σύμφωνα με τα οποία οι μαζικές δολοφονίες, τα βασανιστήρια και η πείνα δεν αποτελούν ευθύνη κανενός. Η διεθνής κοινότητα έχει μια τελευταία ευκαιρία να αναλάβει ουσιαστική δράση ενάντια στη συνεχιζόμενες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Συρία. Η Διεθνής Αμνηστία έχει επανειλημμένα καλέσει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να παραπέμψει την κατάσταση στη Συρία στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο -να ξεκινήσει τη διαδικασία της λογοδοσίας όλων των μερών. Οι άμαχοι εξακολουθούν να στοχοποιούνται και να σκοτώνονται αδιακρίτως. Η στιγμή για δράση είναι τώρα. κείμενο: Ηλίας Αναγνωστόπουλος Διευθυντής ελληνικού τμήματος Διεθνούς Αμνηστίας Πρόσφυγας στη Συρία Διεθνής Αμνηστία Οι ένοπλες ομάδες που μάχονται ενάντια στην κυβέρνηση έχουν και αυτές διαπράξει σοβαρότατες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανάμεσά τους και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Βασάνισαν ή διέπραξαν συνοπτικές εκτελέσεις στρατιωτών των κυβερνητικών δυνάμεων και μέλη των πολιτοφυλακών (αφού τους φυλάκισαν) και πραγματοποίησαν αδιάκριτους βομβαρδισμούς, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν ή να τραυματιστούν άμαχοι. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, περισσότεροι από 4.250.000 άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί από τις εστίες τους και ζουν σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες εντός και εκτός της Συρίας. Μέχρι σήμερα, η δικαιολογία ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι «εσωτερικά ζητήματα» έχει χρησιμοποιηθεί για να

12 Διεθνής Γενική Συνέλευση 2013 _ Η συμμετοχή του ελληνικού τμήματος κείμενα: Κατερίνα Μ. Καλογερά Αλεξία Τσούνη Ηλίας Αναγνωστόπουλος Γιώργος Καρατζάς Α ναγνωρίζοντας τις δυσκολίες αλλά και τις προκλήσεις που το κίνημα αντιμετωπίζει στις μέρες μας, η Διεθνής Γενική Συνέλευση (ΔΓΣ) του 2013 προσπάθησε, για άλλη μια φορά, να καθορίσει με σαφήνεια τις επιλογές του κινήματος, τους τρόπους τους οποίους θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, ώστε η δουλειά μας να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο και αποτελεσματικότητα. Ταυτόχρονα, υπογράμμισε την ανάγκη για αλληλεγγύη και συνέπεια στην ενδυνάμωση όλων των ανθρώπων και κοινοτήτων που υπηρετούμε. Οι αποφάσεις της ΔΓΣ, επικεντρωμένες στην κατεύθυνση και στις ανάγκες που δημιουργεί το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Μετάβασης του κινήματος, διαμορφώθηκαν ανάλογα, θέτοντας προτεραιότητες που δεν ανταποκρίνονται μόνο στις αλλαγές του κινήματος, αλλά και στην παγκόσμια κρίση. Τόσο την οικονομική όσο και αυτή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υπάρχει γύρω μας. Α. Ανθρώπινα Δικαιώματα Σε πείσμα των καιρών, που θέλουν τις Διεθνείς Γενικές Συνελεύσεις να ασχολούνται περισσότερο με τα εσωτερικά-οργανωτικά, και ιδιαίτερα τα οικονομικά της Διεθνούς Αμνηστίας, κάποια τμήματα -μεταξύ των οποίων και το ελληνικό- έδωσαν ιδιαίτερο βάρος στην ενότητα «Στρατηγική για τα ανθρώπινα δικαιώματα». Δυστυχώς, μόνο τέσσερις από τις τελικά 24 φετινές αποφάσεις προέρχονται από αυτήν την ενότητα. Κάποιες από αυτές μάλιστα ψηφίστηκαν παρά την μάλλον αρνητική διάθεση της επιχειρησιακής και κατ επέκταση της πολιτικής ηγεσίας της οργάνωσης, αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο ότι υπάρχουν κάποια περιθώρια για αποφάσεις «από τα κάτω». Οι αποφάσεις αυτές, που στηρίχτηκαν από το ελληνικό τμήμα, αφορούν σε περαιτέρω στρατηγική ανάλυση για τα δικαιώματα στην τροφή, το νερό και την υγιεινή, όπως και ενάντια στην οπισθοδρόμηση κεκτημένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο να εκδοθούν ξεκάθαρες οδηγίες για τις παραβιάσεις δικαιωμάτων σε περιπτώσεις μεγάλων καταστροφών, και σε μεγαλύτερη έμφαση σε υποθέσεις «αντιτρομοκρατίας». Παρά την εντατική προετοιμασία, με πλήθος κειμένων ή ακόμα και με προβολές βίντεο, τα δύο ψηφίσματα του ελληνικού τμήματος δεν εγκρίθηκαν. Το ένα, που αφορούσε στην πάγια εναντίωση προς επιθέσεις σε ανθρωπιστικές αποστολές -ακόμα κι αν δεν είναι αμερόληπτες-, αποδείχτηκε δυσνόητο και δεν έτυχε υποστήριξης, οπότε αναγκαστήκαμε να το αποσύρουμε. Το έτερο, που αφορούσε στην επανεξέταση της πολιτικής μας ως προς διάφορα «λιγότερο θανατηφόρα» όπλα, δεν κατόρθωσε -οριακά- να έχει θετική εισήγηση στο τραπέζι εργασίας, και έτσι κρίναμε ότι ήταν σκόπιμο να μην επιχειρήσουμε μια παρακινδυνευμένη ψηφοφορία στην ολομέλεια, ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να το επαναφέρουμε στο μέλλον με μεγαλύτερη υποστήριξη από άλλα τμήματα. Το ελληνικό τμήμα στήριξε επίσης σθεναρά το ψήφισμα του ισραηλινού τμήματος για υποστήριξη των ολικών αρνητών στράτευσης, ακόμα και σε χώρες όπου η εναλλακτική υπηρεσία δεν θεωρείται τιμωρητική, το οποίο προερχόταν από παλαιότερο ελληνικό ψήφισμα. Υποστηρίξαμε ότι οι ολικοί αρνητές στράτευσης, αν μη τι άλλο, δεν θα πρέπει να φυλακίζονται. Δυστυχώς, οι παλινωδίες και τελικά η σφοδρή αντίθεση της επιχειρησιακής και πολιτικής ηγεσίας της οργάνωσης οδήγησαν στο να χαθεί η ψηφοφορία στην ολομέλεια. Β. Διακυβέρνηση Η συζήτηση της ενότητας ξεκίνησε με στόχο να ενδυναμωθεί η διακυβέρνηση του κινήματος όσο γίνεται περισσότερο. Μια προτεραιότητα, που η συζήτησή της είχε ήδη ξεκινήσει από την προηγούμενη ΔΓΣ (2011). Στη Διεθνή Συνέλευση του 2013 οριστικοποιήθηκαν οι Πρακτικές και Βασικές Αρχές που θα έχει το κίνημα και κατ' επέκταση το Διεθνές Συμβούλιο, αλλά και όλα τα τμήματα και οι δομές της οργάνωσης, ώστε να υλοποιηθούν με ένα κοινό πνεύμα κινητοποίησης και δράσης οι ακόλουθοι στόχοι: Ενδυνάμωση, Μεταβολή της ΔΓΣ σε ένα εργαλείο που θα μας κάνει πιο αποτελεσματικούς στη δουλειά μας, Αποσαφήνιση του ρόλου της ΔΓΣ όσον αφορά τη λογοδοσία ανάμεσα στα τμήματα και τις δομές της οργάνωσης, αλλά και του Διεθνούς Συμβουλίου, Καθορισμός των αποφάσεων που θα χρειάζεται να πάρουμε, αλλά και της διαδικασίας διαβούλευσης εντός του κινήματος,

13 Διασφάλιση ότι θα συζητάμε και θα ασχολούμαστε με θεματικές και ζητήματα που είναι μεν εκτός των στρατηγικών στόχων μας, αλλά απασχολούν την κοινωνία. Για πρώτη φορά σε αυτή τη ΔΓΣ, η Επιτροπή Υποψηφιοτήτων έκανε την αναφορά της και παρουσίασε μερικούς δυνατούς υποψηφίους για το Διεθνές Συμβούλιο, ενώ το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Μετάβασης απέδειξε ότι θα χρειαστεί απόλυτη συνεργασία μεταξύ της Διαχείρισης και της Διακυβέρνησης, καθώς και πλήρη στήριξη από προσωπικό και εθελοντές. Όλα αυτά, ελπίζοντας ότι όχι μόνο δεν θα αποδυναμωθεί το κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά απεναντίας θα συσπειρωθεί μαζί με θύματα και παγκόσμιους ακτιβιστές, πολύ κοντά στα πεδία παραβιάσεων των δικαιωμάτων, ώστε να προκαλέσει αντίκτυπο και να τραβήξει την προσοχή των κυβερνήσεων και των εταιρειών που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γ. Οικονομικά Δόθηκε έμφαση στην ανάγκη εξεύρεσης πόρων προκειμένου να επενδύσουμε στην ανάπτυξη. Τα μεγάλα τμήματα της Ευρώπης έχουν φτάσει σε ένα σημείο κορεσμού με το πρόγραμμα Face 2 Face. Και αυτό, γιατί το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν αποφέρει τα οικονομικά αποτελέσματα που χρειάζονται για να επενδύσουν σε ανάπτυξη, αλλά συντηρεί τη βάση των μελών και υποστηρικτών τους. Με αυτό το δεδομένο το διεθνές κίνημα έχει στραφεί μέσω των τμημάτων σε άλλες ευκαιρίες, όπως εκείνη των μεγάλων δωρητών (ιδρυμάτων). Αρκετά από τα ψηφίσματα που κατατέθηκαν είχαν να κάνουν με αυτό το θέμα. Αν και αρχικά το Διεθνές Συμβούλιο ήταν σκεπτικό, τελικά μέσα από τις διαπραγματεύσεις συμφώνησε να εξεταστεί από ορισμένα μεγάλα τμήματα η εξεύρεση πόρων από μεγάλους δωρητές για το διεθνές κίνημα και με τη δυνατότητα οικονομικής ενίσχυσης των τμημάτων αυτών, μέσα από τις ενέργειες αυτές. Η έμφαση στη «Μία Οικονομική Αμνηστία» παραμένει και ενισχύεται με την υπαγωγή περισσοτέρων τμημάτων στους Κοινούς Λογαριασμούς και Κοινά Κέντρα κόστους (την κοινή βάση οικονομικής αναφοράς). Σε αυτή το ελληνικό τμήμα έχει ήδη υπαχθεί από το τέλος του 2012, με αποτέλεσμα τα οικονομικά μας αποτελέσματα να αναφέρονται στο Διεθνές Κίνημα με ακρίβεια και διαφάνεια. Δ. Οργανωτικά θέματα Το ζήτημα που συζητήθηκε περισσότερο ήταν το Ψήφισμα 18 περί αποδοχής χρηματοδότησης από κράτη και ιδρύματα ή θεσμικούς φορείς. Η Διεθνής Γενική Συνέλευση ζήτησε από το Διεθνές Συμβούλιο: α) να αναλύσει τις πρακτικές που εφαρμόζονται μέσα στο κίνημα όσον αφορά την αποδοχή χρηματοδότησης από ιδρύματα, μαζί με τους κινδύνους που συνδέονται με τη χρηματοδότηση αυτή, και να υποβάλει σχετική αναφορά στη Συνέλευση των Προέδρων το 2014 και β) να εκδώσει, μέχρι το τέλος του 2014, διευκρινιστικές κατευθυντήριες γραμμές για όλο το κίνημα με βάση τη διερεύνηση αυτή καθώς και με την ανάλυση σχετικά με την κρατική χρηματοδότηση για την εκπαίδευση στα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι κατευθυντήριες γραμμές θα αφορούν ορθές πρακτικές και διαδικασίες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που σχετίζονται με τη διαχείριση κινδύνου, ώστε να τεθούν σε εφαρμογή όσον αφορά τη χρηματοδότηση από κράτη, ιδρύματα και εταιρείες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε και το Ψήφισμα 22, που υιοθετήθηκε για τη στήριξη της δουλειάς μας ως προς την «ανακούφιση» και οικονομική υποστήριξη θεμάτων ανθρωπίνων δικαιωμάτων (θυμάτων και οργανώσεων). Με αυτό η Διεθνής Γενική Συνέλευση ζήτησε από το Διεθνές Συμβούλιο να εξετάσει τις ευκαιρίες και τις προκλήσεις του συγκεκριμένου προγράμματος στις νέες δομές και λειτουργίες της οργάνωσης, και να το συμπεριλάβει ως εργαλείο στον επιχειρησιακό σχεδιασμό, καθώς και στο νέο επιχειρησιακό μοντέλο. Σημαντικό ήταν και το Ψήφισμα 24 περί στρατηγικών στόχων, που υιοθετήθηκε για να υπάρχει μεγαλύτερη σαφήνεια, εστίαση, ευελιξία και ανταπόκριση στη στρατηγική του κινήματος. Η Διεθνής Γενική Συνέλευση ζήτησε από το Διεθνές Συμβούλιο να αναπτύξει, με τρόπο συμβουλευτικό, μια διαδικασία και ένα πλαίσιο για τους στρατηγικούς στόχους και να ξεκινήσει σχετική διαβούλευση στο κίνημα ως τον Ιανουάριο του 2014. Υιοθετήθηκαν επίσης το Ψήφισμα 20 για ένα όραμα αναφορικά με τα τμήματα και τις δομές, το Ψήφισμα 21 περί διασφάλισης των βασικών αξιών μας, το Ψήφισμα 23 σχετικά με τις νέες μορφές της παρουσίας μας σε όλο τον κόσμο, και το Ψήφισμα 19 περί αξιολόγησης της πολιτικής για τη γλώσσα.

14 Aλφρέντο Ρομάνο _ Καλλιτεχνικοί προβληματισμοί για την αστυνομική βία κείμενο: Μιμίκα Κριτσανίδου συντονίστρια του δικτύου «Ασφάλεια με Ανθρώπινα ικαιώματα» των πραγμάτων, στο εφήμερο, στη βία, στη μοναξιά, στην υπαρξιακή πλήξη. Έργα, φόρμες, σημεία, γίνονται ίχνη ανεξίτηλα, προκαλούν το χρόνο, εκδηλώνουν την ανάδυση ενός συναισθήματος από τα βάθη, μιλούν για την απουσία, την ανάγκη πλήρωσης του κενού, την ανάγκη λύτρωσης. «ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ. ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΦΩΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ» είναι ο τίτλος της έκθεσης του ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΡΟΜΑΝΟ, που διοργάνωσε το Δίκτυο «Ασφάλεια με ανθρώπινα δικαιώματα» του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας από τις 19 έως τις 21 Σεπτεμβρίου στο CAMP. Πρόκειται για έργο εκφρασμένο μέσα από εντάσεις, ικανό να δώσει λαβή για τη συνειδητοποίηση της σημερινής αστάθειας και φτώχειας, και συγχρόνως να μεταδώσει τη θέση του καλλιτέχνη μέσα σε μια κοινωνία όλο και πιο βίαιη, η οποία χαρακτηρίζεται από τη μιζέρια, τον αγώνα για την επιβίωση, την περιθωριοποίηση, την πείνα και την κρατική κατάχρηση εξουσίας. Ο Αλφρέντο Ρομάνο συνεχίζει το καλλιτεχνικό οδοιπορικό του με δημιουργίες που παραπέμπουν στο τραύμα ενώ συγχρόνως διαμορφώνει μια απάντηση ικανή να εξαρθρώσει κάθε συναίσθημα ψευδώς χρωματισμένο με αισιοδοξία. Στην αδιαφορία, στον καταναλωτισμό, στις φοβερές προσπάθειες ομογενοποίησης και ισοπέδωσης, που κατακλύζουν την εποχή μέσα στην οποία ζούμε, ο καλλιτέχνης από τη Σικελία απαντά μ ένα έργο που ακόμη μια φορά θέλει να κάνει έκδηλη την ένταση και τον πόνο των ρήξεων, των αγιάτρευτων διχοτομιών, της ανικανότητας επικοινωνίας και διαλόγου. Με σημείο αναφοράς τη Σικελία (γενέθλιο τόπο του καλλιτέχνη), ο Ρομάνο, με πρόθεση να βάλει ένα στόχο, να εδραιώσει την παρουσία του και να διαδώσει ένα μήνυμα αλληλεγγύης, πάντα αντιμετώπιζε θέματα δύσκολα και περίπλοκα, όπως εκείνα που συνδέονται με το στοχασμό πάνω στην εύθραυστη φύση της μορφής, στη σαθρότητα Ευανάγνωστες στο έργο του Αλφρέντο Ρομάνο οι αναφορές στη βυζαντινή τέχνη, στην Ελλάδα, στον πολιτισμό της Μεσογείου. Κάθε πράγμα μοιάζει να ταλαντεύεται ανάμεσα στη βύθιση και στην ανάδυση, ανάμεσα στο βάραθρο και στην επαναγέννηση, στο φως και στη σκιά. Ποίηση πικρή και άμεση. Σώμα και μαρτυρία του σπασμού που συνστρέφει τη σημερινή κοινωνία. Έργο φορτισμένο με ένταση σε υπεράσπιση των δικαιωμάτων του καθενός μας. Το Δίκτυο «Ασφάλεια με Ανθρώπινα Δικαιώματα» επέλεξε να παρουσιάσει το συγκεκριμένο καλλιτέχνη, γιατί θεώρησε ότι η δουλειά του εκφράζει τον προβληματισμό και τις ανησυχίες για την αστυνομική βία και αυθαιρεσία στην Ελλάδα, και διοργάνωσε συζήτηση με το αντίστοιχο θέμα. Συντονιστές της συζήτησης ήταν ο Δημήτρης Τρίμης, δημοσιογράφος και μέλος ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, και ο Χρήστος Καρράς, Εκτελεστικός Διευθυντής της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Στην εκδήλωση συμμετείχαν με ομιλίες και παρεμβάσεις ο Αλφρέντο Ρομάνο, εικαστικός, η Μιμίκα Κριτσανίδου, συντονίστρια του δικτύου «Ασφάλεια με Ανθρώπινα ικαιώματα» του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, η Χρύσα Χατζή, Ειδική Επιστήμων από τον Κύκλο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Συνηγόρου του Πολίτη, ο Κωστής Παπαϊωάννου, Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα ικαιώματα του Ανθρώπου, η Αναστασία Τσουκαλά, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Παν/μιο Paris XI, ο Κωσταντής Καμπουράκης, Υπεύθυνος Προγραμμάτων ρόμου της ACTUP HELLAS, ο Αντώνης Σιγάλας, Μέλος της Ομοφυλοφιλικής Λεσβιακής Κοινότητας Ελλάδας, και η Πόπη Μέλλιου, από τη Φεμινιστική Πρωτοβουλία για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Την προσωπική εμπειρία τους για την κατάχρηση αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας κατέθεσαν οι Μάριος Λώλος, Αγγελική Κουτσουμπού και ημοσθένης Παπαδάτος.

ΙΑΠΩΝΙΑ ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΙΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ 1968 Ο 77χρονος Ιάπωνας Hakamada Iwao θεωρείται ο μακροβιότερος θανατοποινίτης στον κόσμο, αφού καταδικάστηκε πριν από 45 χρόνια. Το 1968, έπειτα από άδικη δίκη, κρίθηκε ένοχος για το θάνατο τεσσάρων ανθρώπων, ενός ιδιοκτήτη εργοστασίου και της οικογένειάς του. Έπειτα από 20 ημέρες ανάκρισης, δίχως την παρουσία δικηγόρου, ομολόγησε το έγκλημα, αλλά στη συνέχεια ανακάλεσε, υποστηρίζοντας ότι αναγκάστηκε να το κάνει καθώς οι αστυνομικοί τον χτύπησαν και τον απείλησαν. Παρά τις πολυάριθμες εκκλήσεις για την αποφυλάκισή του, παραμένει θανατοποινίτης επί τόσα χρόνια. Λόγω της πολύχρονης κράτησής του αντιμετωπίζει, μάλιστα, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά προβλήματα υγείας. Έστω και τώρα υπάρχει, όμως, ελπίδα να δικαιωθεί καθώς στις 16 Δεκεμβρίου η υπόθεσή του θα απασχολήσει το δικαστήριο της Σιζουόκα, το οποίο και θα αποφασίσει αν θα οριστεί νέα δίκη ή όχι. ΓΡΑΨΤΕ ΠΡΟΣ: Bobby Jindal, Governor of Louisiana Prosecutor-General Hiroshi ODU, Supreme Public Prosecutors Office, 1-1-1 Kasumigaseki, Chiyoda-ku, Tokyo 100-0013, JAPAN Dear Prosecutor-General, I am writing to you about Hakamada Iwao. Believed to be the world s longest serving death row prisoner, he has been on death row since 1968. He was convicted on the basis of a confession extracted under duress. Due to the length of his confinement and fear of execution, Hakamada suffers poor mental and physical health. Ι call on you to grant a stay of execution for Hakamada Iwao in accordance with Article 479 of the Code of Criminal Procedure, which provides for a person to be granted a stay of execution in cases where they are found to be suffering from mental illness. I would like to urge you to ensure that the prosecution does not block appeals being made to grant a retrial for Hakamada Iwao, and that his appeal proceeds without delay. Yours sincerely, EKKΛHΣEIΣ 15 ΛΕΥΚΟΡΩΣΙΑ 23ΧΡΟΝΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΜΕ ΕΚΤΕΛΕΣΗ O Pavel Selyun καταδικάστηκε σε θάνατο για τη δολοφονία της συζύγου του και του εραστή της πέρυσι τον Αύγουστο. Η έφεση με την οποία ζητούσε την αναστολή της ποινής του εκδικάστηκε τον Σεπτέμβριο, αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο της Λευκορωσίας την απέρριψε. Ο 23χρονος άνδρας ανέφερε ότι διέπραξε τα εγκλήματα επειδή έχασε την ψυχραιμία του λόγω ζήλειας. Σημειώνεται πως η Λευκορωσία είναι η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που εξακολουθεί να εφαρμόζει τη θανατική ποινή. ΓΡΑΨΤΕ ΠΡΟΣ: President Alyaksandr Lukashenka Administratsia Prezidenta Respubliki ul.karla Marksa, 38, Minsk 220016, BELARUS Dear President, I am writing to you about Pavel Selyun, aged 23, who was sentenced to death by the Hrodna Regional Court in Belarus on 12 June for the murder of his wife and her lover in August 2012. I urge you to commute the death sentence of Pavel Selyun and the sentences of all death row prisoners in Belarus. I also call on you to establish an immediate moratorium on the use of the death penalty. Thank you for your attention in this matter. Yours sincerely, επιμέλεια: Κώστας Φόλλας ΜΠΑΧΡΕΪΝ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ O Mahdi Issa Mahdi Abu Dheeb, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Δασκάλων, βρίσκεται από τον Απρίλιο του 2011 στις φυλακές του Μπαχρέιν, καθώς, μαζί με το συνάδελφό του Jalila al Salman, είχαν πρωτοστατήσει σε απεργία, με την οποία υποστήριζαν το γενικότερο αίτημα των συμπατριωτών τους για μεταρρυθμίσεις στη χώρα. Έκτοτε παραμένει πίσω από τα κάγκελα, ενώ ο συνάδελφός του αφέθηκε ελεύθερος. Αμφότεροι έχουν καταγγείλει ότι υπέστησαν βασανιστήρια στη διάρκεια της κράτησής τους. Ο Mahdi Issa Mahdi Abu Dheeb, ανέφερε, μάλιστα, ότι τον εξανάγκασαν να υπογράψει ομολογία χωρίς καν να του δοθεί η δυνατότητα να διαβάσει το σχετικό έγγραφο. Η Διεθνής Αμνηστία ανησυχεί και για το γεγονός ότι έχει συλλέξει πληροφορίες που καταδεικνύουν ότι δεν του παρέχεται η πρέπουσα ιατρική περίθαλψη για τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε πριν από τη σύλληψή του, αλλά και για τους τραυματισμούς που υπέστη μετά από αυτήν. ΓΡΑΨΤΕ ΠΡΟΣ: His Majesty Shaikh Hamad bin Issa Al Khalifa King of Bahrain, Office of His Majesty the King P.O. Box 555, Rifa a Palace, al Manama, BAHRAIN Your Majesty, I am very concerned about the imprisonment of Mr Abu Dheeb, the former President of the Bahrain Teachers Association. He was convicted for using his position to call for a strike by teachers, halting the educational process, inciting hatred of the regime, attempting to overthrow the ruling system by force, possessing pamphlets and disseminating fabricated stories and information, among other charges. He did not advocate violence during the protests and Amnesty has not seen any convincing evidence supporting such accusations, nor was there any such evidence presented at trial. I am also very worried that complaints that he was tortured and faced other ill treatment while held in solitary confinement have not been investigated. In particular I am seriously concerned that he is not receiving adequate medical attention for both pre-existing health conditions and injuries sustained following his detention. Amnesty International consider Mahdi Abu Dheeb to be a prisoner of conscience imprisoned solely for exercising his rights to freedom of expression, association and assembly and therefore he should be immediately and unconditionally released. Yours sincerely,

Διεθνησ αμνηστια ελληνικο τμημα WWW.AMNESTY.ORG.GR Το γράμμα σου έχει δύναμη. Γράψε ένα γράμμα, άλλαξε μια ζωή!