Στο Δωδεκάθεο, καθισμένος στο θρόνο που έκλεψε από τον

Από το Σκοτάδι Στο Δωδεκάθεο, καθισμένος στο θρόνο που έκλεψε από τον Δία, ο Άρχοντας του Πολέμου κατέστρωνε σχέδια εκδίκησης. Είχε ακολουθήσει τα όνειρά του για παγκόσμια κυριαρχία και είχε γευτεί τη στιγμή της νίκης. Αλλά τη νίκη και τα όνειρα αυτά τα είχε χάσει μέσα από τα χέρια του. Και η πολύ πρόσφατη πανωλεθρία του τον έκαιγε σαν δηλητήριο. Στο κέντρο του ιερού ναού, η Χρυσή Φλόγα αντανακλούσε το αδύναμο φως της στα αγάλματα που την περιστοίχιζαν. Οχτώ αγάλματα. Οχτώ ακίνητα ομοιώματα που κάποτε ήταν θεοί, όπως κι εκείνος. Σε κάθε άγαλμα άστραφτε ένα πετράδι. Κάθε πετράδι έκλεινε μέσα του τις δυνάμεις της πετρωμένης θεότητας στην οποία ήταν τοποθετημένο. Ο Άρης διέτρεξε με το βλέμμα την ακουαμαρίνα που έλαμπε στο κέντρο της τρίαινας του Ποσειδώνα και το κεχριμπάρι με τις δυνάμεις της Δήμητρας. Με μια αρχέγονη λύσσα που του κατέτρωγε το νου, έστρεψε την προσοχή του στο χέρι του ομοιώματος του Ήφαιστου, στο οποίο θα έπρεπε να λάμπει ο 7

H Δύναμη των Ονείρων κόκκινος σαρδόνυχας. Αλλά το πετράδι του θεού της φωτιάς είχε καταλήξει στα χέρια των εχθρών του. Κι αυτές, επίσης, θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί, με τα κορμιά τους ασάλευτα, όπως και οι άλλοι θεοί. Αλλά οι παλιές Αρχόντισσες του Ολύμπου τού είχαν ξεφύγει. Κυκλοφορούσαν ελεύθερες. Πάνω στη Γη. Άρχοντά μου..., αντήχησε μια φωνή. Ο Άρης κοίταξε ζοφερά το έντρομο πλάσμα που είχε γονατίσει μπροστά του. Ο Δράκος, ο πιστός του υπηρέτης, έσφιγγε μέσα στα τρεμάμενα χέρια του το τιρκουάζ του Ερμή, που του είχε εμπιστευθεί. Φέρνω αυτόν που κάλεσες από την πιο σκοτεινή περιο χή του Ολύμπου, συνέχισε ο Δράκος με φοβισμένο ύφος. Αυτόν που θα εκδικηθεί για την ήττα σου, άρχοντά μου. Ο βρυχηθμός του Άρη ήταν τόσο τρομακτικός, που η Χρυσή Φλόγα τρεμόπαιξε, πιο αδύναμη από ποτέ, στο μεγάλο βωμό. Πώς τολμάς, άθλιε δούλε! Ο Δράκος έσκυψε μέχρι που άγγιξε τη γη με το μέτωπό του. Συγχώρεσέ με, άρχοντά μου! Συγχώρεσέ με! Σιωπή! Ο θεός έκανε μια απειλητική χειρονομία. Να εισέλθει ο Συκοφάντης! Μπροστά στο θρόνο φανερώθηκε ένα αμφίβολο πλάσμα, τυλιγμένο σε ένα μαύρο μανδύα, με δύο υπόλευκες λάμψεις στη θέση των ματιών. Υποκλίθηκε στον Άρη σε ένδειξη υπακοής. Στις διαταγές σου, Άρχοντα του Πολέμου. Σκοτεινό πνεύμα, κλήθηκες εδώ για να με υπακούσεις, είπε ο Άρης. Οι θεές που μου στέρησαν τη νίκη απέδρασαν στη 8

Από το Σκοτάδι Γη, ξαναγεννημένες ως θνητές. Τώρα, τρία τυχαία κορίτσια έχουν στην κατοχή τους το δαχτυλίδι του Ήφαιστου. Εσύ θα ξεπλύνεις αυτή την ντροπή. Θα διεισδύσεις ανάμεσά τους και θα σπείρεις τη διχόνοια. Ο Άρης στριφογύρισε το ξίφος του. Το όπλο έσκισε τον αέρα συρίζοντας, πολύ κοντά στο πρόσωπο του Συκοφάντη, που παρέμεινε απαθής, κι έκανε κομμάτια το κάθισμα στο οποίο κατέπεσε με ορμή. Μην ξεγελαστείς από το παρουσιαστικό τους. Δείχνουν απλά κοριτσάκια, αλλά μέσα τους χτυπούν οι καρδιές και οι δυνάμεις της Αθηνάς, της Άρτεμης και της Αφροδίτης. Αν και άπειρες, έχουν διατηρήσει ένα μέρος των δυνάμεών τους. Το πνεύμα έσκυψε το κεφάλι σε ένδειξη συγκατάβασης. Ο Άρχοντας του Πολέμου σηκώθηκε από το θεϊκό θρόνο. Πλησίασε τα αγάλματα και ξεκόλλησε το ακατέργαστο ρουμπίνι από το δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι του πετρωμένου Διόνυσου. Μια κοκκινωπή λάμψη ξεχύθηκε από το πετράδι. Με αυτό θα φτάσεις στη Γη, είπε δίνοντας τον κρύσταλλο στον Συκοφάντη. Και τώρα πήγαινε να σπείρεις το μίσος ανάμεσα στις αντιπάλους μου! Το κουκουλωμένο πνεύμα έκανε μεταβολή και χάθηκε σε μια δίνη. Ο Άρης γύρισε για να ξανακαθίσει στο θρόνο του. Παρατήρησε τη φλόγα που εξασθενούσε αμείλικτα. Μέχρι να καταφέρει να υποτάξει τις θεές, το κορμί του, αλλά και ολόκληρος ο Όλυμπος θα αποδυναμώνονταν μαζί της. Εδώ και καιρό ένιωθε τη δύναμή του να φθίνει, την ισχύ του να φθείρεται. Αυτό το 9

H Δύναμη των Ονείρων κορμί που είχε ριχτεί σε χίλιες μάχες και τις είχε κερδίσει, τον εγκατέλειπε. Τώρα πια είχε καταντήσει ένα φάντασμα. Αλλά πολύ σύντομα θα βίωνε το θρίαμβό του, το διαισθανόταν. Μόλις εκείνες έπεφταν στην παγίδα του Συκοφάντη, δε θα είχε πια άλλα εμπόδια να υπερπηδήσει. Χάρη στις δυνάμεις τους θα επανακτούσε τις δικές του και θα γινόταν ο οριστικός και αμετάκλητος κυρίαρχος του Ολύμπου. Για πάντα. Ήρθε η ώρα της εκδίκησης, άρχοντά μου, είπε ο Δράκος κάνοντας ένα βήμα μπρος. Ο Συκοφάντης είναι αήττητος. Εσύ ασχολήσου με το δαχτυλίδι του Ήφαιστου, τον έκοψε απότομα ο Άρης. Δε θα αποτύχω, άρχοντά μου, δε θα αποτύχω. Το καλό που σου θέλω. Γιατί αλλιώς θα έχεις κι εσύ την κατάληξη του Μορφέα. Του Μορφέα; είπε τρέμοντας ο υπηρέτης. Εκείνος τόλμησε να αντιταχθεί στη βούλησή σου, άρχοντά μου. Εγώ δε θα σε προδώσω ποτέ. Ποτέ! Όλοι γίνονται προδότες αργά ή γρήγορα... Και τώρα δίνε του! Ο Δράκος εξαφανίστηκε αμίλητος. Ο Άρχοντας του Πολέμου απέμεινε μονάχος στο Δωδεκάθεο. Μάλιστα, ο Μορφέας. Είχε αντέξει ακόμα και στα πιο φριχτά βασανιστήρια, αρνούμενος να υποταχθεί. Οι τελευταίες του κουβέντες ήταν ότι το έκανε από αγάπη... Ο Άρης γέλασε υποτιμητικά. Μα για την αγάπη ποιας; 10

Ατυχία Χ -Χουν Σονγκ, οι ερωτήσεις δεν είναι της αρεσκείας σου; Η κακαριστή φωνή της καθηγήτριας Τζόνσον αντήχησε μακρινή στ αφτιά της Χουν, μα η κοπέλα ούτε που έδωσε σημασία. Ανέκαθεν είχε την τάση να χάνεται στις σκέψεις της, όμως από τότε που πήγε στον Όλυμπο, η κατάστασή της είχε χειροτερέψει. Όλα ξεκίνησαν όταν εκείνη και οι φίλες της, η Σιντ Μάντισον και η Λούτσε Γκριμάλντι, είχαν κλάψει με παράξενα δάκρυα που στερεοποιήθηκαν σε κρυστάλλους. Τα δάκρυα της Χουν είχαν γίνει αμέθυστος, της Λούτσε χαλαζίας και της Σιντ οψιδιανός. Χωρίς να δίνει σημασία σε ό,τι συνέβαινε γύρω της, η Χουν έφερε ασυναίσθητα το χέρι στο σκουλαρίκι απ όπου κρεμόταν ο αμέθυστός της, έριξε μια ματιά στο χαλαζία του κολιέ που πιλάτευε η Λούτσε καθώς έγραφε σκυμμένη στο διπλανό θρανίο κι έφερε στο νου της το μπρελόκ με τον οψιδιανό που η Σιντ, στην άλλη τάξη, θα είχε σίγουρα περάσει σε μία από τις θηλιές της ζώνης του τζιν της. Αυτές οι πέτρες είχαν γίνει τα αγαπημένα τους κοσμήματα και καμιά τους δεν τα αποχωριζόταν. Γιατί 11

H Δύναμη των Ονείρων συμβόλιζαν αυτό που κάποτε υπήρξαν. Και που συνέχιζαν να είναι. Τρεις αγαπημένες φίλες. Μα, κυρίως, τρεις θεές. Η Λούτσε, με τη δύναμη της γοητείας και των συναισθημάτων της, ήταν η Αφροδίτη. Η Σιντ, με τη δύναμη του θάρρους της, ήταν η Άρτεμη. Και η ίδια, η Χουν, με τη δύναμη του πνεύματός της, ήταν η Αθηνά. Έχοντας επιζήσει από τον τελευταίο πόλεμο του Άρη για την κυριαρχία του Ολύμπου, οι θεές ξέφυγαν από τη μανία του πίνοντας την αναμβροσία και ξαναγεννήθηκαν ως θνητές πάνω στη Γη. Τα κατάφεραν χάρη στη βοήθεια του Μορφέα, του Άρχοντα των Ονείρων, αγαπημένου της Αθηνάς, ο οποίος είχε παραμείνει στον κόσμο απ όπου προέρχονταν για να διατηρήσει τις αναμνήσεις τους. Αλλά ο Άρης είχε ανακαλύψει τη νέα τους ταυτότητα και είχε αρχίσει να τις καταδιώκει. Ένα αγόρι χωρίς όνομα, που η Χουν αποκαλούσε Τζάρεντ, τους τα αποκάλυψε όλα αυτά. Ένα αγόρι που της είχε μιλήσει μέσα από την οθόνη της τηλεόρασής της κι έπειτα, στον Όλυμπο, μέσα από το κινητό της τηλέφωνο. Ένα αγόρι που είχε ξυπνήσει μέσα της ένα κρυφό αίσθημα. Ο Τζάρεντ... Η Χουν πίστευε πως ο Τζάρεντ ήταν ο Μορφέας, όπως η ίδια ήταν η Αθηνά. Αλλά δεν έπαιρνε κι όρκο. Αν είχε δίκιο, αυτό θα σήμαινε πως η αγάπη της Αθηνάς και του Μορφέα είχε υπερβεί το χρόνο και είχε μετουσιωθεί σε αυτό που ένιωθε για τον Τζάρεντ. Αλλά αν έκανε λάθος... 12

Ατυχία Δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Μα δεν μπορούσε και να μην το σκέφτεται. *** ΧΟΥΝ ΣΟΝΓΚ!!! Η τσιρίδα της Τζόνσον την επανέφερε στην πραγματικότητα. Συγνώμη, αφαιρέθηκα για μια στιγμή, προσπάθησε να δικαιολογηθεί. Ήξερε πολύ καλά πως είχε αφαιρεθεί πολύ περισσότερο από μια στιγμή, αλλά δεν υπήρχε λόγος να το επισημάνει κιόλας. Μια στιγμή; Η φιλόλογος το είχε καταλάβει από μόνη της. Και την κάρφωνε με αυστηρό βλέμμα, κουρνιασμένη πίσω από την έδρα. Δεν ήταν τυχαίο το παρατσούκλι που της είχαν δώσει: κυρία Όρνεο. Σε παρακολουθώ εδώ και πάνω από μία ώρα και δεν έχεις καν κοιτάξει την κόλλα σου. Απάντησες μήπως σε όλες τις ερωτήσεις; Ε, βασικά, εγώ..., ψέλλισε η Χουν, συνειδητοποιώντας ξαφνικά το μέγεθος της καταστροφής. Ενώ ολόκληρη η τάξη βαστούσε την αναπνοή της, εκείνη είδε ότι είχε απαντήσει στις ερωτήσεις με μια φριχτή μουντζαλιά. Η αλήθεια είναι πως όχι, είπε αναστενάζοντας. Μόλις ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω. Ακούστηκε ένα μουρμουρητό κατάπληξης από τους συμμαθητές της. Μάλιστα, κάποιος χαχάνισε. Τότε ίσως θα σε ενδιέφερε να μάθεις ότι υπολείπονται μόλις πέντε λεπτά για να παραδώσετε τις κόλλες σας, έκρωξε η 13

H Δύναμη των Ονείρων Τζόνσον, επιβάλλοντας τη σιωπή με μια άγρια ματιά. Καλά θα κάνεις να βιαστείς, αν θέλεις ο βαθμός σου να είναι πάνω από τη βάση. Πέντε λεπτά; Η Χουν δε θα τα κατάφερνε. Κρυφοκοίταξε τη Λούτσε, που καθόταν στο διπλανό θρανίο, στην πρώτη σειρά. Σίγουρα εκείνη σκεφτόταν ότι η φίλη της θα τελείωνε εγκαίρως και ότι θα έγραφε άριστα, όπως τόσες άλλες φορές. Η Λούτσε τής χαμογέλασε ενθαρρυντικά και στράφηκε πάλι στην κόλλα της, διαβάζοντάς τη με προσοχή, λες και ήταν γραμμένη στα αραμαϊκά. Για να ολοκληρώσει το διαγώνισμα μέσα σε ελάχιστα λεπτά, η Χουν θα έπρεπε να βάλει απλώς ένα σταυρό στα σωστά κουτάκια. Δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, μια και είχε μελετήσει πολύ γι αυτή την εξέταση. Δεν υπήρχε λόγος να ενεργοποιήσει μία από τις θεϊκές δυνάμεις που είχε ανακαλύψει ότι διέθετε, ένα από αυτά τα κλικ που την είχαν σώσει κι άλλες φορές. Αυτά τα κλικ που την έκαναν να γνωρίζει πράγματα που δεν ήξερε ότι ξέρει και που έκαναν το μυαλό της να παίρνει χιλιάδες στροφές. Αυτά τα κλικ που προέρχονταν κατευθείαν από την προηγούμενη ζωή της, από τη ζωή της ως θεάς. Για να απαντήσει σε όλες αυτές τις ερωτήσεις αρκούσε να είναι συγκεντρωμένη. Αλλά ο λογισμός της έτρεχε μακριά. Η Λούτσε χτύπησε ελαφρά με το χέρι το θρανίο για να της τραβήξει την προσοχή και της έκανε νόημα να κουνηθεί. Σίγουρα είχε αρχίσει να αναρωτιέται γιατί η Χουν καθόταν εκεί, με το στιλό μετέωρο, χωρίς καν να προσπαθεί. Η Χουν έκανε ένα νεύμα παραίτησης με το κεφάλι. 14

Ατυχία Έληξε ο χρόνος! ανακοίνωσε αμείλικτα η κυρία Όρνεο, ξύνοντας τα χέρια της με σιχαμερό τρόπο. Ρενουάρ, θέλεις να μαζέψεις εσύ τα γραπτά; Πολύ ευχαρίστως, κυρία! Ο Φρεντ Ρενουάρ, το πιο γλοιώδες ανθρωποειδές όλου του σχολείου, πέρασε ανάμεσα στα θρανία για να μαζέψει τις κόλλες. Έβαλε την κόλλα της Χουν πάνω πάνω και τις πήγε στην έδρα. Λευκή κόλλα, Σονγκ; είπε η καθηγήτρια πικρόχολα, παρατηρώντας το γραπτό. Ενδιαφέρουσα αυτή η μουντζαλιά. Θα τη λάβω υπόψη μου στη βαθμολογία σου. Η Χουν παρέμεινε βουβή. Ευτυχώς, το χτύπημα του κουδουνιού έδωσε τέλος στην αμηχανία της. Η κυρία Όρνεο βγήκε από την αίθουσα και κάποιοι μαθητές την ακολούθησαν. Κι εγώ που νόμιζα πως είχες ήδη τελειώσει! αναφώνησε απογοητευμένη η Λούτσε. Εμένα δε θα μου έφτανε ο χρόνος ακόμα κι αν είχαμε τον διπλάσιο, ή τα βιβλία ανοιχτά πάνω στο θρανίο, για να απαντήσω σε όλες αυτές τις ερωτήσειςσπαζοκεφαλιές... Και πράγματι, τις τελευταίες τις έβαλα εντελώς στην τύχη, αλλά εσύ... Τι σου συνέβη; Δεν ξέρω τι μου συνέβη, απάντησε η Χουν, βάζοντας στο σακίδιό της την κασετίνα και το ημερολόγιό της. Αλλά είμαι σίγουρη πως θα πάρω το χαμηλότερο βαθμό στη σχολική μου ζωή. Κανένα από αυτά τα κλικ; Κανένα, αλλά δε μου χρειαζόταν κιόλας. Ήξερα τις απαντήσεις, απλώς ξέχασα να τις γράψω. 15

H Δύναμη των Ονείρων Άρα, και οι ιδιοφυΐες κάνουν λάθη, είπε ο Φρεντ Ρενουάρ βγαίνοντας. Τι κρίμα, μου καταρρίπτεις ένα μύθο! Ο Φρεντ την έκανε προτού προλάβουν να του απαντήσουν. Τώρα στην αίθουσα 1 ΣΤ είχαν απομείνει μόνο οι δυο τους. Μη δίνεις σημασία σε αυτό το σκουλήκι, τα λέει από τη ζήλια του! ξέσπασε η Λούτσε. Η Χουν το εκτιμούσε ιδιαίτερα που η φίλη της γινόταν έξω φρενών κάθε φορά που κάποιος τολμούσε να την επικρίνει. Ο Φρεντ και οι όμοιοί του αισθάνονται τόσο βλάκες απέναντί σου, που νιώθουν καλύτερα όταν κάνεις λάθος. Ναι, αλλά έδωσα πολύ κακή εντύπωση. Σήμερα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα απεργούν, παραδέχτηκε η Χουν καθώς έβγαιναν στο διάδρομο. Για πρώτη φορά ο Ρε νουάρ δεν έχει κι εντελώς άδικο. Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, ο Ρε νουάρ έχει πάντα άδικο, επέμεινε η Λούτσε. Τα εγκεφαλικά κύτταρα στη λιγδωμένη κεφάλα του κάνουν απεργία από τότε που γεννήθηκε. Σε όλους συμβαίνει μια ατυχία. Ακόμα και στις ιδιοφυΐες. Η Χουν χαμογέλασε με τον ενθουσιασμό της φίλης της. Πολύ χαίρομαι που μπορώ πάντοτε να βασίζομαι πάνω σου. Στο προαύλιο του παλιού σχολείου γινόταν ένας χαμός από ποδήλατα και σκουτεράκια. Συγκεντρωμένα σε πηγαδάκια, αγόρια και κορίτσια φλυαρούσαν πριν γυρίσουν σπίτια τους. Η Χουν και η Λούτσε κάθισαν σε ένα πεζούλι να περιμένουν τη Σιντ, η οποία βγήκε λίγα λεπτά αργότερα από την 1 Γ. Ήταν μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα στο Ρέινμποου Χιλ. 16