Α.Τ.Ε.Ι. ΚΡΗΤΗΣ ΣΧΟΛΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΓΕΩΠΟΝΙΑΣ ΤΜΗΜΑ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΑΚΩΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΟΚΟΜΙΑΣ

Α.Τ.Ε.Ι. ΚΡΗΤΗΣ ΣΧΟΛΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΓΕΩΠΟΝΙΑΣ ΤΜΗΜΑ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΑΚΩΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΟΚΟΜΙΑΣ «Κηποτεχνική μελέτη διαμόρφωσης & ανάπλασης του πάρκου Αϊ-Γιάννη Αρχανών Ν. Ηρακλείου» Εισηγήτρια : Χρυσή Μεραμβελιωτάκη Σπουδαστής : Αρβανίτης Στέφανος Ηράκλειο 2009

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Εισαγωγή...σελ. 3 1.1.Προσδιορισμός της Κηποτεχνίας...σελ. 3 1.2.Ιστορική Αναδρομή...σελ. 3 1.3.Ρυθμοί και Τάσεις...σελ. 14 1.4. Σύγχρονη κηποτεχνία και φυτοδιακοσμητική εσωτερικών χώρων...σελ. 15 1.5.Αστικό Πράσινο...σελ. 17 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Παρουσίαση της περιοχής μελέτης...σελ. 24 2.1.Αρχάνες...σελ. 24 2.2.Πάρκο Αϊ Γιάννη...σελ. 30 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 Πρόταση Ανάπλασης...σελ. 37 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 Περιγραφή επιλεγμένων φυτών...σελ. 42 Βιβλιογραφία...σελ. 63

Κεφάλαιο 1 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Στην παρούσα μελέτη γίνεται μια συνοπτική ανασκόπηση της κηποτεχνίας, αναφέροντας βασικούς σταθμούς στην εξέλιξή της και πως αυτή εκφράζεται σήμερα Αντικείμενο της μελέτης είναι η ανάπλαση του πάρκου Αϊ-Γιάννη Αρχανών στο νομό Ηρακλείου. Παρουσιάζεται η υφιστάμενη κατάσταση του πάρκου καθώς και οι προτεινόμενες εναλλακτικές λύσεις σε θέματα ασφάλειας, διαμόρφωσης χώρου και θέματα καλλωπιστικής σημασίας. Αναφέρονται συνοπτικά τα προτεινόμενα φυτικά είδη και παραθέτεται σχέδιο κηποτεχνικής μελέτης. 1.1.Προσδιορισμός της Κηποτεχνίας Κηποτεχνία είναι η τέχνη της τροποποίησης των φυσικών χαρακτηριστικών ενός υπαίθριου χώρου, της διαρρύθμισής του με διάφορες κατασκευές, χρήσιμες ή διακοσμητικές, της καλλιέργειας του εδάφους και εγκατάστασης χλοοταπήτων, καλλωπιστικών δέντρων-θάμνων, παρτεριών ανθέων, κ.τ.λ., σύμφωνα με ένα μελετημένο σχέδιο και με τελικό αποτέλεσμα, που να ικανοποιεί σκοπούς όπως η χρησιμότητα, η λειτουργικότητα, η αναψυχή και η διακόσμηση. Μ' άλλα λόγια, η κηποτεχνία είναι η τέχνη του σωστού συνδυασμού τεχνητών κατασκευών, με όσα από τα φυσικά στοιχεία χρησιμοποιηθούν, ώστε τελικά να επιτευχθεί ενότητα, αρμονία, ισορροπία, δηλαδή στοιχεία που θα εξασφαλίσουν ένα χώρο προσαρμοσμένο στα ανθρώπινα μέτρα και τις ανθρώπινες ανάγκες και ένα αισθητικό αποτέλεσμα υψηλής ποιότητας. Οι τεχνητές κατασκευές είναι τα οικήματα και τα παραρτήματά τους, τα κιγκλιδώματα, το δίκτυο δρόμων, οι αναβαθμίδες, οι τοίχοι αντιστήριξης καθώς και διάφορες διακοσμητικές κατασκευές όπως πέργκολες, λίμνες, βραχόκηποι, σκάλες, σπηλιές, αναβρυτήρια, πλακόστρωτα κ.τ.λ. Τα προσφερόμενα από τη φύση στοιχεία είναι το έδαφος με την εξωτερική του μορφολογία (ανάγλυφο), τα διακοσμητικά φυτά με την απέραντη ποικιλία των χαρακτηριστικών τους (μορφή κόμης, φυλλώματα, ανθοφορία, χρώμα, άρωμα, κ.τ.λ.), οι εποχές του έτους και οι αλλαγές που φέρνουν στη βλάστηση, το νερό και οι διάφοροι τρόποι χρησιμοποίησής του (λίμνη, ρυάκι, καταρράκτης, κ.τ.λ.), το τοπίοπλαίσιο της όλης περιοχής, το φως και οι φωτοσκιάσεις, οι βράχοι κ.τ.λ. 1.2.Ιστορική Αναδρομή Η εμφάνιση της πρώτης μορφής κήπου συνδέεται άμεσα με την αυγή του πολιτισμού, όταν οι προϊστορικοί άνθρωποι άφησαν σταδιακά το κυνήγι, σαν μέσο επιβίωσης, κι άρχισαν να καλλιεργούν παραγωγικά φυτά γύρω από τις πρώτες τους κατοικίες. Χάνονται όμως στα βάθη των εποχών, οι πρώτες επαφές τους προς τα φυτά και τα άνθη, σαν παραγόντων ομορφιάς και οι πρώτες εκδηλώσεις ενδιαφέροντος προς αυτά. Θα πρέπει όμως, χάρη στα αρμονικά τους σχήματα, τους πρωτότυπους συνδυασμούς χρωμάτων, τα απαλά αρώματα και γενικά τη φυσική τους αρμονία, να 3

Κεφάλαιο 1 συνέβαλαν στην καλυτέρευση του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου. Η αγάπη προς τα φυτά και τα άνθη, ίσως να είναι η πρώτη που αισθάνθηκαν οι άνθρωποι στη μακροχρόνια εξέλιξή τους. Εκεί κάπου θα ξύπνησε το ενδιαφέρον τους και θ' άρχισαν την καλλιέργεια, σε κάποια γωνιά του παραγωγικού κήπου, φυτών που δεν έδιναν παραγωγή, αλλά απλά ξεκούραζαν το μάτι, το πνεύμα, την ψυχή, μόνο με την παρουσία τους και την ομορφιά τους. Καθώς όμως απομακρύνονταν από τη φύση κι όχι μόνο στένευε ο χώρος γύρω τους, αλλά γινότανε όλο και πιο αφύσικος, άρχισαν να αισθάνονται όλο και περισσότερο απαραίτητη την παρουσία των φυτών και των λουλουδιών, για την αισθητική βελτίωση του χώρου και τη δημιουργία ψυχικής ευφορίας, αρμονίας, γαλήνης και υγείας. Απ' αυτήν ακριβώς την ανάγκη δημιουργήθηκε ο διακοσμητικός κήπος, μικρός ή μεγάλος, ιδιωτικός ή κοινόχρηστος. Όταν η απλή γνωριμία με τα φυτά άρχισε να γίνεται με το χρόνο προσπάθεια καταγραφής, κατάταξης και μελέτης, τότε δημιουργήθηκε η ανάγκη της συγκέντρωσης φυτών σε ένα καθορισμένο χώρο, κοντά στα εργαστήρια και τους μελετητές, για την παρακολούθηση της ζωής τους. Δημιουργήθηκε έτσι ο βοτανικός κήπος, που πολλές φορές διαρρυθμίζεται κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να αποτελεί ταυτόχρονα κι ένα διακοσμητικό κήπο. Αιγυπτιακοί κήποι Ο πρώτος γνωστός κήπος, που είχε θρησκευτική, διακοσμητική και μορφωτική αποστολή διαμορφώθηκε και φυτεύτηκε γύρω στο 1500 π.χ., σ' ένα τέμενος, στο Καρνάκ της Αιγύπτου, από το Νεούρ, αρχικηπουρό του Φαραώ Θούμη ή Θούθμωση του Γ'. Ενάμιση αιώνα αργότερα ο Αμένωφις ο Δ' και η Νεφερτίτη, δημιούργησαν θαυμαστούς κήπους, γύρω από τους ναούς τους αφιερωμένους στο θεό Ήλιο. Αλλά και οι αξιωματούχοι των Φαραώ συνήθιζαν να δημιουργούν, κατά μήκος των καναλιών του Νείλου, μεγάλους κήπους με διπλή αποστολή: παραγωγική και διακοσμητική. Φοίνικες, Συκιές, Συκομουριές (Ficus sycomorus), Βαλσαμόδεντρα (Balsamodendron myrrha), Ροδιές, Ακακίες, Αρμυρίκια, Κυπαρίσσια, ήταν τα δέντρα, που κυριαρχούσαν στους αιγυπτιακούς κήπους. Η διαμόρφωσή τους ήταν αυστηρά γεωμετρική, με τετράγωνες ή ορθογώνιες λίμνες, που γέμιζαν από τα κανάλια του Νείλου. Τα φυτά φυτεύονταν σε μικρότερα ή μεγαλύτερα τετράγωνα ή ορθογώνια ή σε δεντροστοιχίες. Κήποι Μεσοποταμίας Οι αρχαιολογικές έρευνες έχουν δώσει μια ιδέα του πλούτου των φυτών και των λουλουδιών, που διακοσμούσαν τους κήπους των Ασσυριακών ανακτόρων (ΒΑ της Νινευή), τα οποία είχαν δημιουργήσει ο Σαρκών ο Β' (722-705 π.χ.) και ο διάδοχός του Σενναχειρίμ (705-681 π.χ.) Αλλά οι πιο σημαντικοί στην αρχαιότητα (ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου), ήταν οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας (Εικ. 1), που είχε χτίσει και φυτέψει, γύρω στο 605 π.χ., ο Ναβουχοδονόσορ ο Β' για να τιμήσει τη γυναίκα του Αμύθιδα. 4

Κεφάλαιο 1 Σύμφωνα με περιγραφές του Στράβωνα, η φυτεμένη επιφάνεια δεν ξεπερνούσε τα 16 στρέμματα και αποτελείτο στην πραγματικότητα από πολλές αναβαθμίδες, που κάθε μια είχε τη μορφή τεράστιας ζαρντινιέρας. Το όλο συγκρότημα ήταν κατασκευασμένο από συμπαγή τούβλα και ανέβαινε μέχρι ύψος 26 μέτρων. Κατά τη δημιουργία των κήπων αυτών, θα πρέπει να μελετήθηκαν προσεκτικά και να λύθηκαν πρακτικά, μια σειρά τεχνικά προβλήματα (τεχνικές κατασκευές, επιχωματώσεις, στεγανοποιήσεις, αποστραγγίσεις, δίκτυα ποτίσματος, εκλογή κατάλληλων φυτών και σωστή διάταξή τους για προστασία από το θερμό άνεμο και το δυνατό ήλιο, κ.τ.λ.) που δημιουργούσε το περιβάλλον της ερήμου, στις παρυφές της οποίας διαμορφώθηκαν. Εικόνα 1 : Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας Περσικοί κήποι Κατά την περίοδο ακμής της Περσίας (560 π.χ. - 335 π.χ.) οι Πέρσες δημιούργησαν στην πατρίδα τους μεγάλους περιφραγμένους κήπους-πάρκα, παρόμοια με της Ασσυρίας και Χαλδαίας, που τα είχαν θαυμάσει κατά την περίοδο των κατακτήσεών τους. Ο Ξενοφών, που πρώτος χρησιμοποίησε τον όρο «παράδεισος» σαν μετάφραση της Περσικής λέξης «πάρδες» (=πάρκο), αναφέρει (Οικονομικός: 4, 21) για τον «παράδεισό» του Κύρου (Σάρδεις 407 π.χ.) «Καθώς θαύμαζε αυτόν (τον κήπο του Κύρου) ο Λύσανδρος, επειδή είχε ωραία δέντρα, φυτεμένα σε ίσες αποστάσεις μεταξύ τους και σε ίσες σειρές (δεντροστοιχίες) κι επειδή όλα (τα παρτέρια) σχημάτιζαν κανονικές γωνίες, μυρωδιές πολλές και ευχάριστες τους ακολουθούσαν ενώ περπατούσαν (με τον Κύρο)...». Όπως φαίνεται από την πιο πάνω λακωνική περιγραφή του Ξενοφώντα, η διαρρύθμιση ήταν αυστηρά γεωμετρική, που τονιζόταν ιδιαίτερα στο χώρο, από την κανονική διάταξη των δενδροστοιχιών. 5

Κεφάλαιο 1 Αρχαία Ελλάδα Η μορφή του κήπου του Αλκίνοου, που περιγράφει ο Όμηρος («Οδύσσεια» Ρ.Η/ 115 μετάφραση Γ. Κορδάτου) «Στ' απ έξω μέρος της αυλής, κοντά στις πόρτες, είχε μεγάλο κήπο, τεσσάρων στρεμμάτων, κι ένας φράκτης γύρω τον έφραζε παντού» και ο οποίος περιλάμβανε 3 τμήματα: οπωρώνα, αμπέλι και ανθόκηπο, («Και στους στερνούς τους όργους λογής με τέχνη φύτρωναν πρασιές πάντα ανθισμένες»), αποτελούσε χαρακτηριστικό τύπο κήπου της Αρχαίας Ελλάδας. Το πράσινο με τη μορφή του διακοσμητικού κήπου ή δεντροστοιχίας, δεν αποτέλεσε σπουδαίο στοιχείο στην πολεοδομική δομή των αρχαίων ελληνικών πόλεων. Η παρουσία του, εντελώς διακριτική, περιοριζόταν στα ενδιάμεσα των μνημείων ή κτιρίων, με τη μορφή θάμνων ή δέντρων μοναχικών ή σε μικρές ομάδες. Έξω από την πόλη, στα προάστια, οι αρχαίοι Αθηναίοι, όπως και οι άλλοι Έλληνες, που πίστευαν ότι υπήρχαν μυστικές σχέσεις μεταξύ του κόσμου των φυτών και των ηρώων ή θεών, είχαν δημιουργήσει γύρω από ιερούς χώρους, τεχνητά άλση (Λύκειο, Κυνοσάργες, Κολωνός, Ακαδημία) διαμορφωμένα με φυσιοκρατικά κριτήρια και αφιερωμένα σε θεούς και ήρωες. Την προστασία του πρασίνου από τους θεούς συμπλήρωσαν και με νόμους. Στη γύρω από την αρχαία Αθήνα περιφέρεια, η περιοχή με το πιο πολύ πράσινο εκτεινόταν από τους μεσημβρινούς πρόποδες του Λυκαβηττού ως τον Αρδήττο. Περιλάμβανε ιδιωτικά περιβόλια, δεντρόκηπους, ονομαστούς κήπους, όπως των Μουσών και ιερά άλση με χαρακτηριστικά δημόσιου διακοσμητικού κήπου, όπως του Λυκείου και Κυνοσάργους. Ιδιαίτερα το Λύκειο, που οι πρώτες φυτείες του εγκαταστάθηκαν γύρω από το ιερό του Απόλλωνα τον 6ο αιώνα π.χ. και απόκτησε παγκόσμια φήμη χάρη στο Σωκράτη, ο οποίος σύχναζε και δίδασκε εκεί (δεύτερο μισό του 5ου αιώνα π.χ.) και τον Αριστοτέλη, που λίγο αργότερα (335 π.χ.) δημιούργησε εκεί κοντά την «περιπατητική» σχολή του, περιλάμβανε εκτός από παραγωγικές καλλιέργειες και διακοσμητικό κήπο γύρω από το τέμενος. Το πιο ονομαστό όμως ιερό άλσος, που εξελίχθηκε σε πραγματικό διακοσμητικό κήπο, ήταν της Ακαδημίας (Εικ. 2). Τον αρχικό πυρήνα του, γύρω από το ιερό του Ακάδημου, σχημάτισαν 12 ελιές που προέρχονταν από την ιερή ελιά της Ακρόπολης. Αργότερα φυτεύτηκαν γύρω τους κι άλλα δέντρα και θάμνοι καλλωπιστικής αποστολής, που συντέλεσαν στη μεταβολή, ενός αυθεντικού αγροτικού τοπίου σε διακοσμητικό κήπο. Γύρω στα 520 π.χ., ο 'Ίππαρχος, γιος του Πεισίστρατου, εξωράισε και περιέφραξε τον κήπο με πολυτελή (για την εποχή) τοίχο («'Ιππάρχου τειχίον»), ενώ 50 χρόνια αργότερα ο Κίμων, αφού εξασφάλισε το πότισμα από τον Κηφισό, συμπλήρωσε τη φύτευση, χάραξε δρόμους και καθιστικά, κατάρτισε δεντροστοιχίες από Πλατάνια, Λεύκες και Πτελέες και γενικά διαρρύθμισε ολόκληρο το χώρο. Ο κήπος της Ακαδημίας τιμά τους κήπους όλων των εποχών, γιατί στους γραφικούς δρομίσκους του με τις σκιερές δεντροστοιχίες, ακούστηκε για πρώτη φορά το 387 π.χ. η φιλοσοφική διδασκαλία του Πλάτωνα. Ο Αριστοτέλης δημιούργησε το 350 π.χ. κοντά στον Ηριδανό, παραπόταμο του Ιλισού, βοτανικό κήπο (οι αρχαιολόγοι τον ταυτίζουν με τον κήπο των Μουσών στη θέση της πλατείας Συντάγματος), με πολλά σπάνια φυτά (αναφέρονται περί τα 600 είδη), πολλά από τα οποία προέρχονταν από τις Ασιατικές χώρες, που είχε κατακτήσει ο Μέγας Αλέξανδρος. 6

Κεφάλαιο 1 Τον Αριστοτέλη ακολούθησε ο Θεόφραστος, αλλά μετά το θάνατο του τελευταίου, ο βοτανικός κήπος, που ήταν ο πρώτος στην Ευρώπη, έπεσε σε παρακμή, για να εξαφανισθεί αργότερα με την παρακμή και της Ελλάδας. Αλλά και την καλλιέργεια φυτών σε γλάστρες φαίνεται ότι πρώτοι τη σκέφθηκαν και την πραγματοποίησαν οι αρχαίοι Έλληνες, πιο συγκεκριμένα οι αρχαίες Ελληνίδες, με αφορμή την τελετουργική στη θρησκευτική γιορτή του Άδωνη («Αδώνια»), κατά τη διάρκεια της οποίας διακοσμούσαν συμβολικά τα αγάλματα του θεού και τις στέγες των σπιτιών τους με γλάστρες, όπου είχαν σπείρει φυτά («Αδώνιοι κήποι») γρήγορης ανάπτυξης αλλά και γρήγορου θανάτου: στάρι, κριθάρι, μαρούλι, φακές, κ.α. Εικόνα 2 : Ακαδημία Αρχαία Ρώμη Η ρυθμική, γεωμετρική και διακοσμητική μορφή του κήπου της Ακαδημίας, φαίνεται ότι αποτέλεσε τον κηποτεχνικό πρόγονο των δημόσιων κήπων και δεντροστοιχίων, που διακοσμούσαν τις πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας (κυρίως τη Σικελία), προανάκρουσμα του φυτικού διακοσμητικού πλούτου, ο οποίος θα χαρακτηρίσει αργότερα την ακμή της Ρώμης. Η «Ars Topiaria», η τέχνη δηλαδή της διαμόρφωσης και φύτευσης του τοπίου, εξελίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ξακουστοί ήταν οι κήποι του Λούκουλλου, του Μαικήνα, του Πλίνιου, του Νέρωνα, του Τιβέριου, του Αύγουστου, του Πομπήιου, του Αδριανού, που περιέβαλλαν τις πλούσιες βίλες τους στους ονομαστούς επτά λόφους της πόλης (ο 7

Κεφάλαιο 1 σημερινός λόφος Pincio ονομαζόταν «λόφος των κήπων», collis hortulorum), κατά μήκος του Τίβερη ή στα μεγάλα κτήματα των περιχώρων και των επαρχιών. Απλοί στη μορφή, πρόβαλαν τις μεγάλες τους γραμμές κυρίως στις πλαγιές των Ρωμαϊκών λόφων, όπου πλατιές αναβαθμίδες με ευθύγραμμους δεντρόφυτους δρόμους, διακοσμημένους με άνθη (Βίγκα, Βιολέτες, Υάκινθοι, Νάρκισσοι, 'Ίριδες, Ανεμώνες, Βερβένες, κ.τ.λ.), θάμνους (Μυρτιές, Πικροδάφνες, Πυξοί, Βάγιες, Τριανταφυλλιές κ.τ.λ.) και πέργκολες με αναρριχώμενα (Κισσοί, Κλήματα, κ.τ.λ.) έδιναν κάποιο χαρακτήρα στο φυσικό τοπίο. Μικρός ή μεγάλος ο Ρωμαϊκός κήπος, που οι βασικές του γραμμές ήταν κανονικές και αρμονικές, πλουτίζεται σιγά-σιγά με διακοσμητικές κατασκευές και έργα τέχνης (αγάλματα, προτομές, περιστύλια, ναΐσκους, λίμνες, κρήνες, νυμφαία, θέρμες κ.τ.λ.). Τα δέντρα που χρησιμοποιούν (Πλατάνια, Λεύκες, Κυπαρίσσια, Κουκουναριές, Βελανιδιές, Σφενδάμια, Πεύκα, κ.τ.λ.) και τα άλλα καλλωπιστικά φυτά, αποφεύγουν να τα συνδυάζουν με τα παραγωγικά (λαχανικά, οπωροφόρα, αμπέλι), που τα καλλιεργούν σε κάποιο ακραίο τμήμα του κήπου. Αντίθετα προς την κυρίως πόλη των αρχαίων Αθηνών, όπου το τεχνητό πράσινο δεν ήταν αξιόλογο, η αρχαία Ρώμη διέθετε πλήθος σκιερές δεντροστοιχίες και δημόσιους κήπους, που αποτελούσαν χαρακτηριστικό πολεοδομικό στοιχείο. Ο Γάϊος Μάττιος, φίλος του Αύγουστου, είχε για πρώτη φορά την ιδέα της διαμόρφωσης κανονικών σχημάτων από ψαλιδιζόμενους θάμνους ή αειθαλή δέντρα. Στον κήπο του φυσιοδίφη και συγγραφέα Πλίνιου, σχημάτιζαν διάφορα γράμματα από ψαλιδιζόμενους θάμνους, κυρίως Πυξούς. Μεσαίωνας (500 μ.χ. 1500 μ.χ.) Η κηποτεχνία βρίσκεται σε παρακμή. Μικροσκοπικοί κήποι με άνθη, λαχανικά και καρποφόρα δέντρα, τακτοποιημένα σε γεωμετρικά παρτέρια, ανάμεσα στα στενά όρια των εσωτερικών αυλών των μοναστηριών ή στο σκυθρωπό και τραχύ εσωτερικό των φεουδαρχικών πύργων, έδιναν εντούτοις κάποια στοιχειώδη διέξοδο στις αιώνιες ανάγκες των ανθρώπων. Κατά την περίοδο της κατάκτησης της Ισπανίας από τους Άραβες Μαυριτανούς (13ος -15ος αιώνας) αναπτύχθηκε μια αξιόλογη τεχνική πολυτελών κήπων, για τα ανάκτορα των Αράβων Χαλιφών, που έδωσε τους ονομαστούς ισπανοαραβικούς κήπους του Αλκαζάρ στη Σεβίλλη και της Αλάμπρα στη Γρανάδα. Πρόκειται για εσωτερικούς κήπους, χωρίς οπτική επικοινωνία με το γύρω τοπίο, διαμορφωμένους με απλά γεωμετρικά σχήματα (τετράγωνο, ορθογώνιο, τρίγωνο, κύκλος) σε εσωτερικές αυλές. Στους κήπους αυτούς χρησιμοποιήθηκαν συστηματικότερα, φυτά με έντονες χρωματικές αντιθέσεις (Ίριδες, Τριανταφυλλιές, Νάρκισσοι, Πικροδάφνες, κ.τ.λ.) ή με ευχάριστα αρώματα (Γιασεμιά, Γαριφαλιές, Μενεξέδες, Λεβάντες, Γαζίες, Μουσμουλιές, Πορτοκαλιές, Λεμονιές), ενώ το νερό που μέχρι τώρα ήταν στατικό, απόκτησε κίνηση και ελαφρό θόρυβο, με τη διάταξη πλήθους λεπτών πιδάκων κατά μήκος στενών και μακριών διακοσμητικών καναλιών. Η όλη σύνθεση, προσαρμοσμένη στα ζεστά κλίματα, πρόσφερε σκιά, δροσιά ηρεμία, ανάπαυση. 8

Κεφάλαιο 1 Άπω Ανατολή Η κινέζικη αισθητική αντίληψη έτεινε στη δημιουργία κήπων που απέπνεαν μια αίσθηση απομόνωσης, γαλήνης, μυστικισμού, ώστε ο επισκέπτης να βιώνει τον τεχνητό κήπο σα φυσικό τοπίο σε μικρογραφία. Οι κήποι αυτοί γίνονται καλύτερα αντιληπτοί όταν κανείς τους θαυμάζει ακίνητος, ήταν κήποι περισυλλογής και αυτοσυγκέντρωσης και δεν ενθάρρυναν οποιαδήποτε μορφή ανθρώπινης δραστηριότητας μέσα τους. Όλη η φιλοσοφία της ανατολής μεταφράζεται πίσω από συμβολισμούς στη σύλληψη του κινέζικου κήπου. Ιαπωνία Αναπτύχθηκαν δυο ειδών κήποι, οι κήποι του νερού και οι βραχόκηποι. Γενικά οι Ιάπωνες ανήγαγαν την κηποτεχνία όπως και την ανθοδετική σε επιστήμη. Οι γιαπωνέζικοι κήποι παρίσταναν τοπία, όπως η ξερή κοίτη ενός χειμάρρου ή μια παραλία, απ όπου η θάλασσα είχε μόλις τραβηχτεί εξαιτίας της παλίρροιας και παρ όλο που ήταν ξηροί υποδήλωναν συνεχώς την παρουσία νερού υποβάλλοντας τον παρατηρητή. Γενικά οι Ιάπωνες έδειχναν μεγαλύτερη προτίμηση στα κατασκευαστικά στοιχεία του κήπου και λιγότερο στα φυτά. Χρησιμοποιούσαν πέτρινες γέφυρες, ξύλινες ή καλαμένιες, πέτρινα φανάρια και ποικιλία περιφράξεων από ξύλο, πυλό ή μπαμπού. Εικόνα 3 : Κήπος Shukkeien στην Ιαπωνία 9

Κεφάλαιο 1 Αναγέννηση Ιταλία: Ιταλικός ρυθμός κήπων (Giardino all' Italiana) Η Αναγέννηση έφερε την ανανέωση και εξέλιξη της κηποτεχνίας, αρχικά στην Ιταλία, αργότερα στη Γαλλία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Κατά το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα οι κήποι ξεπερνούν τα περιορισμένα όρια του περιβόλου των κτιρίων και αναπτύσσονται προοδευτικά στη γύρω έκταση, που οργανώνεται με βάση ένα ακριβές σχέδιο. Οι φεουδαρχικές διαμονές χάνουν σιγά-σιγά τον κλειστό αμυντικό τους χαρακτήρα, αποκτούν ανοίγματα και συνδέονται έτσι οργανικά με τη νέα μορφή του κήπου. Το επικλινές έδαφος διαρρυθμίζεται συστηματικά με τοίχους αντιστήριξης, συχνά μνημειώδεις, σε μεγάλες αναβαθμίδες-ταράτσες, όπου διαμορφώνονται και φυτεύονται κανονικά παρτέρια. Γενικά η κηποτεχνική διαρρύθμιση είναι αυστηρά γεωμετρική, με συμμετρική διάταξη των διακοσμητικών στοιχείων γύρω στους κύριους οπτικούς άξονες και με ταυτόχρονη εκμετάλλευση των συντελεστών της προοπτικής. Οι αειθαλείς θάμνοι (κυρίως Πυξοί) και τα αειθαλή δέντρα, κυρίως κωνοφόρα (Τάξος, Κυπαρίσσια, Κουκουναριές, κ.τ.λ.), αλλά και πλατύφυλλα (Αριές, Ελιές, Βάγιες, κ.τ.λ.), συχνά ψαλιδιζόμενα, χρησιμοποιούνται σε μεγάλη κλίμακα για να διαμορφώσουν χαμηλά ή ψηλά πράσινα πλαίσια, κανονικά σχήματα, ζωντανούς τοίχους, δεντροστοιχίες, ενώ τα νυμφαία, κλιμακοστάσια, ταράτσες, αγάλματα, γλάστρες κι άλλα καλλιτεχνήματα του μαρμάρου έχουν καθορισμένη αισθητική και λειτουργική αποστολή και μαζί με τους τεχνητούς καταρράκτες, τις κρήνες, τους πίδακες, τις λίμνες και τις σπηλιές, συμμετέχουν στην αρμονική ενότητα των συνθέσεων. Ονομαστοί είναι οι κήποι: villa d' Este (Εικ. 4), villa Bagnaia, Boboli, villa Aldobrandini, villa Medicis, που διατηρούνται σχεδόν όπως ήταν. Η τεχνοτροπία των Ιταλικών κήπων διαδόθηκε τον 16ο και 17ο αιώνα στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά εκεί που τελειοποιήθηκε ήταν στη Γαλλία. Εικόνα 4 : Villa d Este στην Ιταλία 10

Κεφάλαιο 1 Γαλλία: Κλασικός ή Κανονικός ή Γαλλικός ρυθμός κήπων (Jardin classique ή Jardin regulier ή Jardin a la Francaise) Κατά το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα ο μεγάλος Γάλλος κηποτέχνης Andre Le Notre (1613-1700), σχεδιάζοντας πάνω σ' ένα εκτεταμένο έδαφος, δημιούργησε νέες εκφραστικές μορφές μεγάλης κλίμακας και τις διέταξε στο χώρο με μεθοδικότητα και γνώση αισθητικής και λειτουργικότητας. Οι νέες κηποτεχνικές μορφές, που συγκρότησαν το ύφος του κλασικού κήπου, ήταν κυρίως οι ψαλιδιζόμενες δενδροστοιχίες, τα περίτεχνα σαν πλεκτές δαντέλες παρτέρια, οι λίμνες με τις ακίνητες, σαν καθρέπτες, επιφάνειες νερού, τα μεγάλα κλιμακοστάσια, οι φυτικοί λαβύρινθοι. Χαρακτηριστικό δείγμά του ρυθμού αυτού, που θα επικρατήσει το 18ο αιώνα σ όλη την Ευρώπη, αποτελεί το πάρκο των Βερσαλλιών (Εικ. 5). Εμπνευσμένος από το Λουδοβίκο 14ο, ο Le Notre, έβαλε το μεγαλείο σαν κύριο χαρακτηριστικό του έργου και το εξέφρασε με τη μαθηματική μεγέθυνση των μερών (κάθε παρτέρι ήταν γύρω στα 20 στρέμματα, οι σκάλες μεγαλοπρεπείς, οι πανοραμικές θέες πλατιές και μεγάλου βάθους, κ.τ.λ.) και του συνόλου (η έκταση του πάρκου, περί τα 1000 στρέμματα, έδινε την εντύπωση του απέραντου), την ισορροπία, τη συμμετρία, τη τέλεια ένωση των μερών. Ο αυτοκρατορικός κήπος εκείνης της εποχής ήταν μια γιγαντιαία σύνθεση κλασικισμού, με τη λαμπρότητα μιας διακόσμησης στην κλίμακα των ανακτόρων. Αποτελούσε ως ένα βαθμό, την αρμονική προέκτασή τους, αλλά και της ζωής που κυλούσε μέσα σ αυτό, στο ύπαιθρο. Δεν ήταν ένα μέρος όπου πήγαιναν να αναπαύσουν το σώμα και το πνεύμα, αλλά μια ευρύχωρη επιφάνεια, διαρρυθμισμένη και διακοσμημένη για τις υποδοχές, τις γιορτές και όπου όλη η Αυλή περνούσε σε μια παράταξη με καθορισμένο δρομολόγιο. Βάδιζαν, σταματούσαν, θαύμαζαν όλοι μαζί, σε παράταξη. Εικόνα 5 : Το Πάρκο μπροστά από τα Ανάκτορα των Βερσαλλιών 11

Κεφάλαιο 1 Τα πάρκα του ρυθμού αυτού αντανακλούν την κατάσταση των πνευμάτων και των ηθών μιας εποχής. Η αίσθηση της ελεύθερης φυσικής ζωής λείπει, τα φυσικά στοιχεία χρησιμοποιούνται για να υποταχθούν. Η αυστηρή διάταξη των δέντρων, οι ευθύγραμμες ψηλές ψαλιδιζόμενες μπορντούρες, που θύμιζαν τοίχους, οι δρόμοι με τις διαμορφωμένες στοές δέντρων, οι γεωμετρικές λίμνες, τα πλατιά κλιμακοστάσια, οι ορθογωνισμένοι χλοοτάπητες, ξετυλιγμένοι όπως οι τάπητες για να μαλακώνουν τα βήματα, οι πάγκοι, τα αγάλματα, οι σκαλιστές μαρμάρινες γλάστρες, όλα θύμιζαν τα σαλόνια και τους ευρύχωρους διαδρόμους των ανακτόρων και των μεγάρων-πύργων της εποχής. Γενικά στον κλασικό ρυθμό διακρίνονται δύο μέρη: α) το πάρκο, που έχει στην πραγματικότητα μορφή μεγάλου και πυκνού άλσους ή μικρού δάσους και β) ο κήπος, που έχει μορφή αποκλειστικά διακοσμητική. Είναι διαρρυθμισμένος σε κανονικά γεωμετρικά τμήματα διακοσμημένα με αγάλματα, μαρμάρινες γλάστρες και πάγκους, κανονικές λίμνες, πίδακες, ευθύγραμμα κανάλια, κ.τ.λ. Η όλη διάταξή του είναι προσαρμοσμένη στη λειτουργικότητα και αισθητική του μεγάρου, κοντά στο οποίο διαμορφώνονται παρτέρια γεωμετρικά, ενώ μακρύτερα, κατά μήκος πλατιών δρόμων, που συχνά συμπίπτουν με μακρινές οπτικές προοπτικές, δημιουργούνται, στην κεντρική λουρίδα, ορθογώνιοι χλοοτάπητες ή ευθύγραμμα κανάλια. Οι μοναχικοί θάμνοι των παρτεριών ψαλλιδίζονται σε γεωμετρικές φόρμες. Από κάθε πλευρά των παρτεριών απλώνεται η ψηλή φυτεία, με δέντρα σε πυκνή διάταξη συστάδων, στο εσωτερικό των οποίων συχνά συναντά κανείς μεγάλα ξέφωτα με πρασινοτάπητες ή φυτικούς λαβύρινθους. Δρόμοι ευθύγραμμοι με συμμετρικές δεντροστοιχίες διαπερνούν και ενώνουν όλα τα μέρη, ενώ μερικοί προωθούνται στο πάρκο και οδηγούν σε κυνηγετικά περίπτερα και καθιστικά. Οι δευτερεύοντες δρόμοι διασταυρώνονται με τους κύριους σχεδόν πάντοτε με συμμετρία. Το κεντρικό κτίριο συμμετέχει στην όλη σύνθεση και αποτελεί το οπτικό κέντρο και το σημείο απ όπου ξεκινούν βασικοί προοπτικοί άξονες, που καταλήγουν στο μακρινό πράσινο σκηνικό των πυκνών δέντρων. Αν και δεν δημιουργούνται πλέον κήποι-πάρκα του ρυθμού αυτού, εντούτοις συχνά συναντάει κανείς στοιχεία τους (συμμετρικά παρτέρια, ψαλιδιζόμενα σχήματα και μπορντούρες, γεωμετρικές λίμνες, ταράτσες, δεντροστοιχίες κ.τ.λ.) στους σύγχρονους κήπους και τα πάρκα. Αγγλικός ρυθμός κήπων (Jardin Anglais), Αγγλοκινέζικος ρυθμός κήπων (Jardin Anglo-chinois), Γραφικός ρυθμός κήπων (Jardin Paysager) Με την πάροδο του χρόνου, καθώς οι πόλεις μεγάλωναν, η βιομηχανία αναπτυσσόταν και οι άνθρωποι συμπιέζονταν ανάμεσά τους, τα πνεύματα, οι νοοτροπίες και η αντιμετώπιση της ζωής και των πραγμάτων, άρχισαν να αλλάζουν. Η αυστηρότητα των γεωμετρικών κήπων και η μεγάλη δαπάνη για τη συντήρησή τους, κούραζαν, προβλημάτιζαν, με αποτέλεσμα κάποια φυσική αντίδραση, που έγινε πιο συγκεκριμένη τις πρώτες δεκαετίες του 18oυ αιώνα, κυρίως στην Αγγλία, όπου διαμορφώθηκε η τεχνοτροπία των Αγγλικών κήπων, με βάση το πνεύμα του ρομαντισμού και της εξιδανίκευσης των γραφικών άλλωστε και καταπράσινων Αγγλικών τοπίων. Κατάργησαν τις ευθείες, τις δεντροστοιχίες, τα γεωμετρικά παρτέρια και την αλλοίωση της μορφής των φυτών με τα ψαλιδίσματα, διαρρύθμισαν τις γραμμές του 12

Κεφάλαιο 1 τοπίου με ομαλοποίηση των καμπύλων, χάραξαν μονοπάτια, δημιούργησαν μικρά ποτάμια με ομαλές όχθες και ελικοειδή διαδρομή, διαμόρφωσαν μεγάλους ακανόνιστους πρασινοτάπητες που τους πλαισίωναν, σε φυσική διάταξη, συστάδες και ομάδες δέντρων, θάμνων, οι οποίες έδεναν το εξιδανικευμένο τοπίο με το τριγύρω φυσικό. Εκείνη ακριβώς την εποχή άρχισαν να φτάνουν από τη μακρινή Κίνα νέες κηποτεχνικές ιδέες και μορφές, που επηρέασαν, ως ένα βαθμό, τον αγγλικό κήπο. Έτσι λίγο μετά τα μέσα του 18ου αιώνα δημιουργήθηκε ο αγγλοκινέζικος κήπος, με βάση τις αρχές των παλιών αυτοκρατορικών κήπων της Κίνας, όπου κυριαρχούσε η προσπάθεια αναδημιουργίας των φυσικών κινέζικων τοπίων, ενώ έλλειπαν τελείως οι συμμετρικές δεντροστοιχίες και τα γεωμετρικά παρτέρια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της επίδρασης του κινέζικου κήπου στη δημιουργία του νέου ρυθμού, αποτελεί το πάρκο Κιού (Kew Garden) του Λονδίνου (Εικ. 6), όπου ο κηποτέχνης William Chambers συνδύασε τις τυπικές κινέζικες κατασκευές (παγόδες, λίμνες, γέφυρες, χαρακτηριστικά περίπτερα, κ.τ.λ.), με τα χαρακτηριστικά του αγγλικού κήπου, ενώ προσπάθησε να χρησιμοποιήσει και τα άνθη (ετήσια-πολυετή), για τα οποία δεν έδειχνε μέχρι τότε ενδιαφέρον ο αγγλικός κήπος. Εικόνα 6 : Kew Garden (Λονδίνο) Στις αρχές του 19ου αιώνα ο νέος ρυθμός, που εμπνεόταν από το ιδανικό της επιστροφής στην απλότητα και τη φύση («φέρτε τη φύση στον κήπο» ήταν το σύνθημα), εγκαταλείποντας τις ακρότητες (π.χ. παγόδες κ.τ.λ.), έφτασε στην Ευρώπη σε πολύ προωθημένες μορφές τελειότητας, που η σύνθεσή τους διαμόρφωσε σιγάσιγά το ρυθμό, το γνωστό σαν «γραφικό κήπο» (Jardin Paysager). Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του αποτελεί η προμελετημένη δημιουργία απρόβλεπτών αλλά ευχάριστων εντυπώσεων στον περιπατητή, με τους ελικοειδείς δρομίσκους και τα γραφικά τοπία, που μπορεί να συναντήσει κάθε στιγμή, όπως αραιές ή πυκνές συστάδες δέντρων-θάμνων, μοναχικά δέντρα, καθιστικά, ακανόνιστους χλοοτάπητες, σπηλιές, λίμνες με φυσική διαμόρφωση, τεχνητά ερείπια, βραχόκηπους κ.τ.λ. 13

Κεφάλαιο 1 Τα άνθη, ετήσια ή πολυετή και οι θάμνοι πλούσιας ανθοφορίας ή με εντυπωσιακά χρωματιστό φύλλωμα, μπήκαν σε μεγάλες μάζες στη σύνθεση του γραφικού κήπου, φυτεμένα σε μεγάλα ασύμμετρα παρτέρια σε προβαλλόμενες θέσεις. 1.3.Ρυθμοί και Τάσεις Διακρίνονται 4 κηποτεχνικοί ρυθμοί: ο κανονικός ή συμμετρικός ή Γαλλικός ή κλασικός, ο οποίος χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια υποταγής της φύσης στις ανάγκες μιας αυστηρής γεωμετρικής σύνθεσης. ο ακανόνιστος ή ασύμμετρος ή Αγγλικός ή γραφικός, ο οποίος χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια αντιγραφής και εξιδανίκευσης της φύσης. ο μεικτός, ο οποίος είναι σύνθεση των δύο πιο πάνω, σε ίση περίπου αναλογία. ο μοντέρνος, όπου ξεπερνώντας την αρχική του μορφή, σαν στατικό διακοσμητικό στοιχείο της κατοικίας, διαμορφώνεται πλέον σαν προέκτασή της και χώρος δραστηριότητας, εκτόνωσης και αισθητικής απόλαυσης. Διαφορές Γαλλικού και Αγγλικού κήπου Τα δέντρα στους Γαλλικούς κήπους, διατεταγμένα σε πυκνές μάζες ψαλιδιζόμενες εξωτερικά ή σε δεντροστοιχίες επίσης ψαλιδιζόμενες, μπερδεύονται, παραμορφώνονται, χάνουν την ατομικότητά τους. Στους Αγγλικούς κήπους όλη η τέχνη συγκεντρώνεται στην εξασφάλιση των προϋποθέσεων (αραιή φύτευση, ακανόνιστα, μοναχικά) για την ελεύθερη ανάπτυξή τους και την προβολή της ωραίας φυσικής μορφής τους. Οι χλοοτάπητες, αντί να είναι επίπεδοι και ορθογωνισμένοι, όπως στους κλασικούς, έχουν περίμετρο ακανόνιστη, στρογγυλεμένη, ακολουθούν τις στροφές των δρόμων και είναι επίπεδοι ή έχουν ομαλές καμπυλώσεις. Αντί να είναι γυμνοί, φέρουν δέντρα ή θάμνους σε μικρές ομάδες ή μοναχικά, καθώς και ανθόφυτα, ετήσια ή πολυετή, σε μεγάλες χρωματιστές κηλίδες (ακανόνιστα παρτέρια). Τα νερά αντί να αναπαύονται κλεισμένα σε γεωμετρικές λίμνες, κινούνται σε ρυάκια, πέφτουν σε καταρράκτες, χάνονται σε κάποιο σημείο του εδάφους και ξαναφαίνονται πιο πέρα ή συγκεντρώνονται σε λίμνες φυσικής διαμόρφωσης, για να βγουν στην άλλη άκρη τους και να συνεχίσουν την κίνησή τους. Στους γραφικούς κήπους αποφεύγεται η παρουσία ξένων σωμάτων (οικήματα, τεχνητές κατασκευές, κ.τ.λ.) ή όσα είναι λειτουργικά αναγκαία, τοποθετούνται σε μακρινές θέσεις και καλύπτονται με ένα μανδύα πράσινου, ώστε να μην καταστρέφουν με την παρουσία τους τη φυσική σκηνογραφία των γραφικών τοπίων. Η διαφορά μεταξύ των δύο ρυθμών μπορεί να συνοψισθεί ως εξής: Οι γραφικοί κήποι γεννιόνται από μια τέχνη απομίμησης, οι κλασικοί από μια συμβατική τέχνη. Στους πρώτους γίνεται προσπάθεια σύνθεσης τοπίων, που θυμίζουν αυτά που δημιουργεί η φύση χωρίς την επέμβαση του ανθρώπου, στους δεύτερους δημιουργούνται τοπία, που δεν υπάρχουν στη φύση και δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς την επέμβαση του ανθρώπου. 14

Κεφάλαιο 1 Μεικτός ρυθμός κήπων Ήταν σε μεγάλη χρήση κατά το τέλος του 19ου και την αρχή του 20ού αιώνα. Συνδύαζε στον αυτό χώρο τα χαρακτηριστικά των δύο πιο πάνω ρυθμών, του κλασικού και του γραφικού σε ίσια περίπου αναλογία. Ο κλασικός ρυθμός χρησιμοποιούταν για τη διαμόρφωση του χώρου γύρω από το μέγαρο, την έπαυλη ή τον πύργο. Λίγο μακρύτερα άφηνε τη θέση του στο γραφικό ρυθμό, που χρησιμοποιώντας φυσικά στοιχεία, έδενε την όλη σύνθεση με το γύρω φυσικό τοπίο. Λίμνες, κιόσκια, γέφυρες, πέργκολες κι άλλες σχετικές κατασκευές διακοσμούσαν τον μεικτό κήπο, ενώ μεγάλοι χλοοτάπητες διευκόλυναν προοπτικές απόψεις κι έδεναν τα διάφορα μέρη μεταξύ τους. 1.4. Σύγχρονη κηποτεχνία και φυτοδιακοσμητική εσωτερικών χώρων Στην εποχή μας η κηποτεχνία δεν περιορίζεται πλέον στη διαρρύθμιση και διακόσμηση των περιφραγμένων και κατ' ανάγκη περιορισμένων και απομονωμένων ανακτορικών χώρων και αριστοκρατικών διαμονών, αλλά σε συνεργασία με τον πιο σύγχρονο κλάδο της φυτοδιακοσμητικής εσωτερικών χώρων, επιμελούνται και εξωραΐζουν το καθημερινό πλαίσιο, ιδιωτικό ή κοινόχρηστο, όπου αναπτύσσεται και δημιουργεί η σύγχρονη ζωή. Η δραστηριότητα της κηποτεχνίας δεν έχει πλέον όρια ως προς την έκταση και τη θέση των χώρων διακοσμητικού πρασίνου που διαμορφώνει, ενώ της φυτοδιακοσμητικής αναπτύσσεται στους περιορισμένους εσωτερικούς χώρους των οικημάτων κάθε μορφής και αποστολής. Και οι δύο κλάδοι ασχολούνται με τα προβλήματα που δημιουργεί η απομάκρυνση των ανθρώπων από τη φύση, η πέρα από κάθε μέτρο αστικοποίηση των πληθυσμών (το 40% και πλέον του πληθυσμού της γης ζει σε αστικά κέντρα, στην Ελλάδα από 31% που ήταν το 1928, περνάει τώρα το 50%) και η φυσιολογική ανάγκη που αισθάνονται σήμερα οι άνθρωποι να αναδημιουργήσουν παντού τη φύση, όπου απερίσκεπτα την έχουν καταστρέψει ή να εγκαταστήσουν στοιχεία της και εκεί όπου δεν υπάρχουν (εσωτερικό κατοικιών, γραφείων, καταστημάτων, εργαστηρίων, κ.τ.λ.). Ειδικότερα η κηποτεχνία αντιμετωπίζει ήδη τα θέματα που προβάλλει η σύγχρονη πολεοδομία, η οποία θεωρεί το τεχνητό πράσινο (δεντροστοιχίες, νησίδες πρασίνου λεωφόρων, πλατείες, κήποι, πάρκα, άλση, κ.τ.λ.) σαν φανερή κοινωνική ανάγκη και καθοριστικό στοιχείο της γενικής πολεοδομικής συγκρότησης των συγχρόνων πόλεων, αλλά και των τεράστιων δικτύων εθνικών αυτοκινητοδρόμων, των βιομηχανικών ζωνών κ.τ.λ. Ο κήπος της αστικής κατοικίας (γύρω στα 60-80μ 2 ), απομονωμένος συνήθως σ ένα περιβάλλον τσιμέντου και ασφάλτου, δεν μπορεί να έχει παρά κλειστό χαρακτήρα, με τα πιο ψηλά και πυκνά φυτά στην περίμετρο και τη συγκέντρωση του ενδιαφέροντος προς το εσωτερικό του. Ένα ακανόνιστο πλακόστρωτο για καθιστικό - προέκταση του σπιτιού, ένα δύο μικρά παρτέρια με ποώδη πολυετή ανθόφυτα, κάποιους μικρούς ανθοφόρους θάμνους, σπανιότερα ένα μικρό δέντρο και αναρριχώμενα για να κρύβουν τους τοίχους. Λόγω της στενότητας του χώρου, αλλά 15

Κεφάλαιο 1 και της παρουσίας των διπλανών οικοδομών, συχνά πολυκατοικιών, ο κήπος-αυλή συνήθως σκιάζεται, γι' αυτό και πρέπει να επιλέγονται φυτά ανθεκτικά στη σκίαση. Ο μικρός (200μ 2 ) έως μέτριος (500μ 2 ) κήπος των προαστίων, μπορεί να μην είναι, ανάλογα βέβαια και με την ποιότητα των γύρω τοπίων, τόσο κλειστός όσο ο προηγούμενος. Συνήθως αποτελείται από την πρασιά της πρόσοψης που έχει αποκλειστικό σκοπό τη διακόσμηση του κτιρίου και τον πίσω κήπο, που μπορεί να συνδυάζει τη διακόσμηση και τη χρήση (εσωτερικότητα για ησυχία, ανάπαυσή ή και ελαφρά κίνηση). Γι' αυτό το σκοπό δημιουργείται ένας μικρός χλοοτάπητας με θάμνους και μικρά δέντρα στην περίμετρο και ένα καθιστικό σε μια γωνιά, μ' ένα φυλλοβόλο δέντρο ή και μικρή πέργκολα με αναρριχώμενα για διακόσμηση-σκίαση. Πρέπει να αποφευχθεί η εγκατάσταση δέντρων με μεγάλες τελικές διαστάσεις στους περιορισμένους του χώρους, γιατί τελικά «τρώνε» και αχρηστεύουν τον κήπο, όπως επίσης και η υπερβολή στη χρήση κατασκευασμένων-βιομηχανοποιημένων διακοσμητικών στοιχείων (αγαλματίδια ανθρώπων, πουλιών, πλαστικοί πάγκοι, τσιμεντένιες βρύσες, γλάστρες, κ.τ.λ.). Όταν πλησιάζει το μισό στρέμμα, τότε μπορεί να εγκατασταθεί σε μια άκρη το γκαράζ, ένας μικρός λαχανόκηπος και μια μικρή συλλογή (3-4 δέντρα) οπωροφόρων. Παρτέρια με ποώδη πολυετή, ανθοφόροι θάμνοι, μοναχικοί ή σε μικρές ομάδες, στις κατάλληλες θέσεις και κατά το δυνατό αποφυγή των χωρισμάτων με συρματοπλέγματα, τοίχους ή ψαλιδιζόμενους ψηλούς φράκτες για να ενωθεί με τους διπλανούς κήπους και να δίνει την εντύπωση του μεγάλου. Σ ένα μεγάλο γήπεδο, στα περίχωρα μιας μεγάλης πόλης ή και πέρα απ' αυτά, στο φυσικό τοπίο, οι δυνατότητες είναι πάρα πολλές. Γύρω από την κατοικία ο κήπος θα πρέπει να είναι πιο επιμελημένος, με παρτέρια πολυετών προόδων και τριανταφυλλιών, χλοοτάπητα, ομάδες ανθοφόρων θάμνων και μικρά καλλωπιστικά δέντρα. Μια μικρή λίμνη (εφόσον υπάρχει νερό) κι ένας βραχόκηπος σ' ένα φυσικό ανάχωμα, θα μπορούσαν να συμπληρώσουν αυτό το τμήμα του κήπου. Οι δρόμοι θα πρέπει να περιοριστούν στους πιο απαραίτητους για την εσωτερική κυκλοφορία, έτσι η θέση του γκαράζ θα μπορούσε να είναι π.χ. αμέσως μετά την είσοδο κι όχι στο άλλο άκρο του κήπου. Το τμήμα που βρίσκεται μακρύτερα θα πρέπει να είναι πιο φυσικό, με μοναχικά δέντρα, μεγάλα ανοίγματα με φυσική χλόη και διάσπαρτες ομάδες θάμνων και δέντρων, στοιχεία που θα συνδέσουν τον κήπο με το τριγύρω φυσικό τοπίο, ακόμη περισσότερο αν στη φύτευση χρησιμοποιηθούν είδη φυτών τα οποία κυριαρχούν στην περιοχή και στις κατασκευές (βραχόκηποι, καθιστικά, πλακόστρωτα, κ.τ.λ.) χρησιμοποιηθούν τοπικά υλικά (πέτρες, βράχοι, φυσικές πλάκες, κορμοί δέντρων, κ.τ.λ.). Στους κήπους με την ελεύθερη φυσική σύνθεση, καθοριστικό ρόλο στη διαρρύθμιση και τοποθέτηση των φυτών παίζει η εξασφάλιση της οπτικής επικοινωνίας με το περιβάλλον (ωραία τοπία, πεδιάδες, ποτάμια, θάλασσα, κ.τ.λ.). Γενικά ένας σύγχρονος κήπος θα πρέπει να είναι απλός, ευχάριστος, χρήσιμος, ευκολοσυντήρητος, ώστε να προσφέρει στον κάτοικο των συγχρόνων πόλεων αισθητική απόλαυση, γαλήνη, υγεία, ανάπαυση, στοχασμό, δυνατότητες κινησιοθεραπείας. Η αισθητική αξία του φαίνεται από την εντύπωση που προκαλούν οι γραμμές του, οι φυτικές μορφές του, οι όγκοι του, τα χρώματά του, το παιχνίδι των νερών και των φωτοσκιάσεών του. 16

Κεφάλαιο 1 1.5.Αστικό Πράσινο Η μεγάλη σημασία που απέκτησε το πράσινο για τους σύγχρονους πυκνούς οικιστικούς σχηματισμούς, οφείλεται στα ευεργετικά αποτελέσματα που έχει η παρουσία του μέσα σ' αυτούς, έτσι: Διευκολύνει, την κυκλοφορία των αερίων μαζών, με αποτέλεσμα την αραίωση και απομάκρυνση των τοξικών συστατικών της ατμόσφαιρας των πόλεων, που συνεχώς ρυπαίνεται από την κίνηση των τροχοφόρων, τις κεντρικές θερμάνσεις, τις βιομηχανίες, βιοτεχνίες, κ.τ.λ. Αποτελεί την «αποθήκη» οξυγόνου των πόλεων, ιδίως κατά τις ημέρες άπνοιας, αφού πλουτίζει με οξυγόνο τον αέρα και λιγοστεύει το διοξείδιο του άνθρακα, που συγκεντρώνεται πέρα από τα φυσιολογικά όρια (συνεχής καύση πετρελαίου, βενζίνης, άνθρακα, αερίων, κ.τ.λ.). Έχει διαπιστωθεί ότι από 1 στρέμμα χλοοτάπητα, που αποτελεί τη μικρότερη επιφάνεια πρασίνου κατά μονάδα επιφάνειας (η ίδια έκταση φυτεμένη με θάμνους-δέντρα, δίνει φυλλική επιφάνεια πολλαπλάσια των 1000μ 2 χλόης), ελευθερώνει κάθε χρόνο 500 μ 3 καθαρό οξυγόνο. Έχει επίσης υπολογιστεί ότι 3 μέτρια δέντρα είναι αρκετά για να προσφέρουν σε έναν άνθρωπο, όλο το οξυγόνο που έχει ανάγκη κάθε 24ωρο με μέσο όρο τα 75 χρόνια ζωής. Επηρεάζει ευνοϊκά για τον άνθρωπο το μικροκλίμα και ιδίως τη θερμοκρασία, που στα θερμά κλίματα, όπως της χώρας μας, ανεβαίνει σημαντικά και δημιουργεί δυσάρεστο περιβάλλον, λόγω και της θερμότητας, που απορροφούν και στη συνέχεια ακτινοβολούν οι τεράστιες επιφάνειες των κτιρίων ή που παράγουν με την λειτουργία τους τα μηχανήματα κάθε είδους. Λιγοστεύει την ένταση των εκνευριστικών θορύβων, με απορρόφηση και εκτροπή των ηχητικών κυμάτων κι έτσι προστατεύει, λιγότερο ή περισσότερο, τους κατοίκους των συγχρόνων πολύβουων πόλεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Εθνικός Κήπος, που ενώ βρίσκεται στο κέντρο μιας ζώνης της Αθήνας από τις πιο μολυσμένες, το εσωτερικό του αντιστοιχεί ουσιαστικά με μια εξωτερική περιοχή της, όπως έδειξαν ειδικές μετρήσεις. Κι αυτό γιατί χάρη στις άπειρες φυλλικές επιφάνειες που παρουσιάζει, λιγοστεύει την ένταση των θορύβων από τα τροχοφόρα, τα οποία κινούνται σε πυκνές μάζες γύρω του και κυρίως το περιφερειακό πλαίσιο των πυκνών φυλλωμάτων του εμποδίζει, με μεικτούς μηχανισμούς φίλτρου και κυκλώνια, τα μικρά σωματίδια της ρύπανσης, που φέρνουν τα ρεύματα από τη γύρω πόλη. Προσφέρει για τη δημόσια υγεία δυνατότητες ψυχαγωγίας, κίνησης και σωματικών ασκήσεων μέσα στο πράσινο, στο ιδανικότερο γι' αυτούς τους σκοπούς περιβάλλον. Γενικά η επίδραση του πρασίνου πάνω στους ανθρώπους, έχει ευνοϊκά αποτελέσματα σε κάθε στοιχείο που συγκροτεί τη σωματική και ψυχική υγεία τους. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό της εποχής η εντεινόμενη τάση δημιουργίας κήπων και γενικά διακόσμησης εξωτερικών και εσωτερικών χώρων με καλλωπιστικά φυτά. Η έλξη που αισθάνονται για τα φυτά και τα άνθη και γενικά το πράσινο και τη φύση, οι καταπονημένοι από τη μηχανοποιημένη αστική ζωή σύγχρονοι άνθρωποι, 17

Κεφάλαιο 1 έχει βαθιές συναισθηματικές και αισθητικές ρίζες. Η συναισθηματική έλξη και η αισθητική απόλαυση των ποικίλων μορφών πρασίνου, δημιουργεί ψυχική ισορροπία, ευφορία και γαλήνη, στοιχεία, που συμβάλλουν στην ψυχική και πνευματική υγεία των ανθρώπων. Για την εξασφάλιση των πιο πάνω ευνοϊκών για τον άνθρωπο και το οικιστικό του περιβάλλον παραγόντων, έχει υπολογιστεί ότι πρέπει να αντιστοιχούν κατά κάτοικο σύγχρονης ιδανικής πόλης 80-100μ 2 ελεύθεροι χώροι, από τους οποίους, το μισό τουλάχιστον, πράσινο και χώροι αθλοπαιδιών. Στις σύγχρονες μεγάλες πόλεις, με τη διαμορφωμένη φυσιογνωμία και το χαμηλό ποσοστό πρασίνου, η προσπάθεια θα πρέπει να τείνει στην εξασφάλιση τουλάχιστον 12μ 2 πρασίνου ανά κάτοικο (7μ 2 για κήπους-πάρκα, 4μ 2 για χώρους αθλοπαιδιών με πλαίσιο πρασίνου και 1μ 2 για παιδικές χαρές). Οι υπαίθριοι χώροι λοιπόν αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για την ποιότητα του αστικού τοπίου και του περιβάλλοντος. Όπως όμως είναι φυσικό οι αντιλήψεις για τον επιθυμητό ρόλο, διάρθρωση και μορφή τους, αναπροσαρμόζονται συνεχώς καθώς ακολουθούν τις εξελισσόμενες απόψεις για το αστικό φαινόμενο και το φυσικό περιβάλλον και έρχονται αντιμέτωπες με τα συνεχώς μεταλλασσόμενα προβλήματα αλλά και τις δυνατότητες των πόλεων. Κατά τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αποδεκτή, για το διαχωρισμό του διακοσμητικού πρασίνου σε κατηγορίες, η χρησιμοποίηση των όρων «αστικό πράσινο»που χαρακτηρίζει συνολικά όλες τις μορφές κοινόχρηστου πρασίνου των πόλεων (Αλσύλλια, πάρκα, κήποι, πλατείες, δεντροστοιχίες, νησίδες λεωφόρων, κτλ.) και «ιδιωτικό πράσινο», που χαρακτηρίζει συνολικά το πράσινο των ιδιωτικών κήπων, κυρίως στην περίμετρο των πόλεων, τα προάστια, τους παραθεριστικούς οικισμούς και τις εξοχές. Κήπος σήμαινε αρχικά μικρή περιφραγμένη έκταση, με αγροτικό κατοικία και πηγάδι, που καλλιεργούταν με λαχανικά, οπωροφόρα και άνθη. Με την πάροδο όμως των αιώνων και καθώς η αγροτική κατοικία μεταβαλλόταν σε παραθεριστικό εξοχικό, βίλα, τα καρποφόρα και τα λαχανικά άρχισαν να εξαφανίζονται ή να περιορίζονται σε μια γωνιά και να αντικαθίστανται με καλλωπιστικά (δέντρα, θάμνους, χλοοτάπητες, παρτέρια ανθέων, κτλ.). 'Έτσι ο κήπος μετατράπηκε σιγά-σιγά σε διακοσμητικό ψυχαγωγικό χώρο, ενώ η αρχική μορφή του, ο παραγωγικός κήπος, χαρακτηρίζεται σαν «περιβόλι» και σε εξειδικευμένες περιπτώσεις σαν «λαχανόκηπος», «οπωρώνας» ή «ανθόκηπος». Η διαφορά μεταξύ ενός σύγχρονου πάρκου και ενός σύγχρονου κήπου αναφέρεται γενικά στην έκταση και τη χρησιμοποίηση. Τα πάρκα είναι πολύ μεγαλύτερα των κήπων. Σ' αυτά είναι δυνατή, έστω και σε μικρή κλίμακα, η ικανοποίηση της ανάγκης των σύγχρονων αστών για απομόνωση, γαλήνεμα ή κινησιοθεραπεία στο ύπαιθρο, ενώ οι μικροί δημόσιοι κήποι κι ένα μεγάλο ποσοστό από τους ιδιωτικούς, προσφέρουν κυρίως αισθητική και υγιεινή βελτίωση του χώρου. Σε παλαιότερους καιρούς, το ευρωπαϊκό πάρκο, που χρησίμευε για κυνήγι και περίπατο, ήταν μια μεγάλη περιφραγμένη ιδιωτική έκταση, φυτεμένη με δέντρα σε μορφή μικρού δάσους και μεγάλα ξέφωτα φυσικού χλοοτάπητα, ενώ ένα τμήμα του ήταν πιο διαμορφωμένο και περιλάμβανε έναν πύργο με τα παραρτήματά του και γύρω ανθόκηπο, οπωρώνα, λαχανόκηπο. Με το πέρασμα του χρόνου και την εκρηκτική ανάπτυξη των μεγάλων πόλεων, όσα τέτοια πάρκα βρέθηκαν περικυκλωμένα από οικισμούς, διατήρησαν μεν την περίφραξη, άλλαξαν όμως μορφή και χρήση. Από μεγάλα ιδιωτικά πάρκα μετατράπηκαν, με σειρά κηποτεχνικών έργων, σε δημόσια αστικά πάρκα, ελεύθερα για το 18

Κεφάλαιο 1 κοινό και τις ανάγκες του για κίνηση, ψυχαγωγία, ενώ δημιουργήθηκαν και συνεχίζουν να δημιουργούνται νέα, πιο σύγχρονα, συνήθως στις παρυφές των πόλεών. Η πρώτη εμφάνιση των κοινόχρηστων χώρων πρασίνου, με την έννοια που τους αντιλαμβανόμαστε σήμερα, γίνεται στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν οι συνθήκες διαβίωσης των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων στις πόλεις γίνονταν πολύ δυσμενείς. Οι άνθρωποι εργάζονταν σε εργοστάσια με μολυσμένη εσωτερική ατμόσφαιρα και ανεπαρκή αερισμό και κοιμούνταν σε ανήλια μικρά σπίτια που δεν αερίζονταν επαρκώς. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν λοιπόν φανερό ότι απαιτούσαν βελτιώσεις του αστικού περιβάλλοντος. Οι πρώτες από αυτές δεν αφορούσαν τους χώρους εργασίας και κατοικίας, αλλά τους υπαίθριους χώρους της πόλης και είχαν σχέση με τη δημιουργία δημοσίων πάρκων ή κήπων, οι οποίοι θα λειτουργούσαν ως «πνεύμονες των κατοίκων των πυκνοδομημένων περιοχών». Έτσι αρχίζουν να δημιουργούνται κοινόχρηστοι κήποι ή πάρκα σε περιοχές που είχαν ανάλογα προβλήματα συνθηκών διαβίωσης, δηλαδή στις μεγάλες πόλεις του βιομηχανικά ανεπτυγμένου κόσμου της εποχής. Καθώς οι πόλεις αυτές σταδιακά μορφοποιούνται όσον αφορά την έκταση και τη δομή τους, η αρχική ιδέα της αναβάθμισης του αστικού περιβάλλοντος με τη δημιουργία πάρκων, οδηγεί σύντομα στην εξάπλωσή τους με τη δημιουργία συστημάτων πάρκων (Park Systems), λεωφόρων πάρκων (Parkways), πανεπιστημιακών πάρκων (Campus) και προαστίων, όπου τα σπίτια διατάσσονται μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον ανάλογης μορφής, αν και η ολοκλήρωση της ιδέας αυτής με τη δημιουργία κηπουπόλεων (Garden Cities) έρχεται αργότερα, στις αρχές του 20ού αιώνα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία οι επιφάνειες πρασίνου καθιερώνονται ως μία διακριτή και μάλιστα σημαντική κατηγορία χρήσεων εδάφους στην πόλη, η οποία αποτελεί αντικείμενο των ρυθμιστικών (πολεοδομικών) μελετών που εμφανίζονται την ίδια περίπου εποχή. Η συστηματική αντιμετώπιση του πρασίνου μέσα από τις πολεοδομικές μελέτες οδήγησε στην κατηγοριοποίηση των σχετικών χώρων ανάλογα με τη θέση και το ρόλο τους στην πόλη και στη διατύπωση σταθερότυπων όσον αφορά την έκτασή τους, τη διασπορά και την ιεράρχησή τους μέσα στην πόλη. Οι σχετικές προδιαγραφές (που φυσικά ποικίλλουν από χώρα σε χώρα) αποτελούν έως και σήμερα τη βάση για τον σχεδιασμό στο επίπεδο των ρυθμιστικών μελετών, αλλά και για τη διεκτραγώδηση καταστάσεων που παρεκκλίνουν από τα προδιαγραφόμενα. Πράγματι κατά την ανάπτυξη των περισσότερων πόλεων στη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα δόθηκαν μικρά περιθώρια για την ανάδειξη ή τη διαμόρφωση χώρων πρασίνου σε όλες τις κλίμακες του χώρου. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό είναι συνέπεια μιας εκ των πραγμάτων οικιστικής ανάπτυξης, μεγάλων τμημάτων πόλεων ή και ολόκληρων πόλεων, που προηγείται του σχεδιασμού, ο οποίος έρχεται για να εξομαλύνει, στο μέτρο του δυνατού, ακραίες δυσλειτουργίες. Αυτό είναι η συνηθέστερη περίπτωση των ελληνικών πόλεων του 20ού αιώνα αλλά και πόλεων που αναπτύχθηκαν τον 19ο αιώνα μέσα στη δίνη της βιομηχανικής επανάστασης. Ακόμα όμως και σε πόλεις που διέθεταν σχέδια με πρόβλεψη για μεγάλα πάρκα, δενδροφυτεμένες λεωφόρους και πάρκα γειτονιάς υπάρχουν περιοχές ιδιαίτερα πυκνοδομημένες, όπου το αστικό πράσινο απουσιάζει από το καθημερινό περιβάλλον, έστω και εάν σε άλλα τμήματά τους η υπερβολική παρουσία του θεωρείται ότι διαλύει τον οικιστικό ιστό. Οι σύγχρονες πόλεις όμως αλλάζουν αργά αλλά σταθερά, όσον αφορά την έκταση και τη δομή τους. Η επέκτασή τους οδηγεί σε συνεχή αναδιανομή των 19

Κεφάλαιο 1 λειτουργιών που με τη σειρά της δημιουργεί κενούς χώρους, τα αστικά κενά που προσφέρονται για τις χωροθετήσεις νέων χρήσεων εδάφους. Πολλά μεγάλα σύγχρονα πάρκα (καθαρά πρασίνου και συνηθέστερα θεματικά) αναπτύσσονται σήμερα στη θέση βιομηχανιών που εγκαταλείπονται γιατί η χωροθέτησή τους μέσα στον αστικό χώρο δεν εξυπηρετεί τις λειτουργικές τους ανάγκες, αλλά και στη θέση στρατοπέδων, αεροδρομίων, άλλων εγκαταστάσεων μέσων μεταφοράς, που δεν ανταποκρίνονται πλέον στον αρχικό τους σκοπό και ρόλο. Ακόμα μεγάλος αριθμός από μικρότερης έκτασης αστικά κενά ευρίσκονται διάσπαρτα μέσα στον αστικό ιστό. Πρόκειται για μικρότερα γήπεδα βιοτεχνιών, πυρήνες κτημάτων που επιβίωσαν έως σήμερα, οικόπεδα που για διάφορους λόγους (πολεοδομικούς ή απλώς ιδιωτικούς) δεν αναπτύχθηκαν, «ξεχασμένες» κοίτες ρεμάτων και εξάρσεις του εδάφους. Ακόμα και δρόμοι που τα γεωμετρικά τους χαρακτηριστικά ξεπερνούν τον λειτουργικό τους ρόλο μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία χώρων που, σε πρώτη προσέγγιση, δεν θεωρήθηκε ότι αποτελούν τους ιδανικούς υποδοχείς για τις «συμβατικές» κατηγορίες αστικού πρασίνου. Όμως η συνεχής αλλαγή των πόλεων διαφοροποιεί ανάλογα και την αντίληψη των κατοίκων τους γι αυτές και τα επιμέρους στοιχεία τους. Νέες θεωρήσεις του αστικού φαινομένου αναδύονται και αποδίδουν διαφορετική αξία σε αυτά τα στοιχεία. Έτσι, η περιβαλλοντική προσέγγιση του αστικού φαινομένου δίνει όλο και μεγαλύτερη έμφαση στην οικοσυστηματική διάσταση του αστικού πρασίνου και στα δίκτυα των υπαίθριων χώρων που δημιουργούν δυνατότητες για τη διάχυση της λειτουργίας της φύσης στον ιστό της πόλης. Στόχοι είναι ο έλεγχος της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, του θορύβου, της υπερθέρμανσης του αστικού ιστού, αλλά και η διασφάλιση της βιοποικιλότητας που γίνεται όλο και πιο αναγκαία καθώς οι αμιγείς φυσικές περιοχές εξωθούνται όλο και πιο μακριά από τις πυκνοδομημένες περιοχές των συνεχώς εξαπλωμένων πόλεων. Ταυτόχρονα ο αστικός σχεδιασμός εστιάζει το ενδιαφέρον του στις μικρές ενότητες και δίκτυα του αστικού πρασίνου ως μέσου για την ανάδειξη της έννοιας του τόπου και της ιδιαιτερότητας και της εικόνας επιμέρους περιοχών. Η δυνατότητα για συμμετοχή των πολιτών, επίσης, γίνεται όλο και πιο σαφής όταν ο σχεδιασμός αφορά το άμεσο περιβάλλον διαβίωσής τους. Μέσα σε αυτό το θεωρητικό πλαίσιο τα, μικρά κυρίως, αστικά κενά που είναι διάσπαρτα στον ιστό της πόλης μπορεί να δώσουν την πρακτική δυνατότητα για ανάπτυξη δικτύων κοινόχρηστων χώρων πρασίνου που θα ικανοποιούν συνολικά ή έστω και μερικώς τις απαιτήσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω. Τα μικρά πάρκα (Pocket Parks) που αποτελούν τη βάση ενός δικτύου πρασίνου είναι μια νέα κατηγορία χώρων αστικού πρασίνου, ανάμεσα στο πάρκο γειτονιάς και τον ιδιωτικό κήπο. Μπορούν να λειτουργούν ως βιοκλιματικοί θύλακες στον ιστό μιας περιοχής και ταυτόχρονα ως ενδιάμεσοι κοινωνικοί χώροι. Διαμορφώνονται, συνήθως, σε κενά οικόπεδα, σε επαφή με το δρόμο ή και το εσωτερικό των οικοδομικών τετραγώνων και πιθανόν να χρησιμοποιούνται ήδη, άτυπα, από τους κατοίκους. Στη φύτευση ή τη συντήρηση της διαμόρφωσης συμμετέχουν πολλές φορές και ομάδες κατοίκων της περιοχής. Από τα παλαιότερα και πιο γνωστά παραδείγματα του είδους είναι το πάρκο Paley στο Μανχάταν (Εικ. 7), που διαμορφώθηκε το 1967 στο πλαίσιο προγράμματος για τους δημόσιους χώρους της πόλης. Βρίσκεται σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους, σε στενό-μικρό οικόπεδο διαστάσεων 10x30μ. και περιβάλλεται από ψηλά κτίρια. Η διαμόρφωσή του χαρακτηρίζεται από σαφήνεια, απλότητα και γνώση των στοιχείων της φύσης. Στην είσοδό του έχουν φυτευτεί μια σειρά από αειθαλή δέντρα, που προστατεύουν το χώρο από το θόρυβο του δρόμου, ενώ η υπόλοιπη επιφάνεια 20

Κεφάλαιο 1 καταλαμβάνεται από φυλλοβόλα που ρίχνουν ελαφρές σκιές στο χώρο κατά τους θερινούς μήνες. Οι κάθετοι στο δρόμο τοίχοι καλύπτονται με κισσό, που εμποδίζει την αντανάκλαση της ακτινοβολίας και την έκλυση θερμότητας προς το άμεσο περιβάλλον, ενώ στο βάθος του οικοπέδου έχει διαμορφωθεί τεχνητός καταρράκτης που συμβάλλει στο δρόσισμα και στη δημιουργία ευχάριστης κατάστασης. Το δάπεδο διαμορφώνεται με πορώδεις κυβόλιθους, με κενά μεταξύ τους, που επιτρέπουν την ανάπτυξη ποώδους βλάστησης. Στο χώρο υπάρχουν κινητά τραπέζια και καθίσματα που ο καθένας μπορεί να μετακινήσει στη θέση που επιθυμεί. Το πάρκο χρησιμοποιείται συνεχώς κατά τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες, όταν η θερμοκρασία φτάνει στους 40 ο C. Εικόνα 7 : Paley Park (Μανχάταν) Όταν οι διατιθέμενες επιφάνειες είναι λίγο μεγαλύτερες υπάρχει η δυνατότητα για ανάπτυξη μεγαλύτερων ενοτήτων πρασίνου που λειτουργούν πιο αποτελεσματικά ως στοιχεία ηλιοπροστασίας, σταθεροποίησης της θερμοκρασίας και δροσισμού. Αυτή τη δυνατότητα προσπαθεί να αξιοποιήσει ο κήπος της Λυών (έκταση: 2.000 τ.μ., κατασκευή 1999) στις παρυφές του κέντρου του Μόντρεαλ, όπου η έμφαση δίνεται στις ακάλυπτες επιφάνειες με υψηλή βλάστηση που δημιουργούν τον περίγυρο για μικρές επιφάνειες καθιστικών. Αντίθετα στο σχολικό κήπο του Neukölln στο Βερολίνο (έκταση 2.500 τ.μ., κατασκευή 2003), η έμφαση δίνεται στις δενδρώδεις και μονοετείς καλλιέργειες τις οποίες φροντίζουν οι ίδιοι οι μαθητές. Τα παιδιά, που δουλεύουν τα θέματά τους με πρακτικούς τρόπους και φυσικά υλικά, εξοικειώνονται με το φυσικό περιβάλλον και αισθάνονται υπεύθυνα γι αυτό ενώ ταυτόχρονα συμβάλλουν στη διατήρηση μιας όασης πρασίνου, από την οποία επωφελείται όλη η γειτονιά. Με βάση αυτές τις απλές αρχές οι Βοτανικοί Κήποι της Νέας Υόρκης και του Brooklyn, εκπόνησαν ένα πολύ μεγαλύτερης εμβέλειας πρόγραμμα για την καλύτερη χρήση και τη βελτίωση της εγκαταλειμμένης ή απαξιωμένης γης στο εσωτερικό των αστικών κέντρων. Με τα προγράμματα Green up (Ν. Υόρκη) και Green Bridge (Brooklyn), που ξεκίνησαν το 1977, πραγματοποιούν, σε συνεργασία με ειδικούς επιστήμονες, ενώσεις κατοίκων και άλλες κοινωνικές ομάδες, τη μετατροπή 10.000 21

Κεφάλαιο 1 περίπου κενών οικοπέδων σε κοινοτικούς κήπους όπου οι κάτοικοι μπορούν να καλλιεργήσουν φρούτα και λαχανικά και τα παιδιά να παίξουν με ασφάλεια. Με μια ανάλογη προσέγγιση 100 περίπου υπαίθριοι χώροι διαφόρων κατηγοριών χαρακτηρίστηκαν, το 1977, ως μικρά πάρκα (pocket parks) στο προάστιο του Λονδίνου Brent, και ήδη 17 από αυτούς έχουν διαμορφωθεί. Παρόμοιο είναι και το πρόγραμμα δημιουργίας μικρών πάρκων στον Northampton της Αγγλίας, όπου τα τελευταία 18 χρόνια έχουν ήδη δημιουργηθεί περισσότερα από 80 μικρά πάρκα, κυρίως με τη συμμετοχή των κατοίκων, ενώ οι τοπικές αρχές αναλαμβάνουν ένα περισσότερο βοηθητικό και υποστηρικτικό ρόλο στην οργάνωσή τους. Με αυτόν τον τρόπο ενισχύεται η συνοχή των τοπικών κοινοτήτων και ταυτόχρονα αναδύεται ένας οικονομικά βιώσιμος τρόπος διαχείρισης των χώρων πρασίνου, κάτι που αποτελεί προφανή προϋπόθεση για την ανάπτυξη και κυρίως τη συντήρηση εκτεταμένων δικτύων πρασίνου μέσα στον οικιστικό ιστό. Η ανάπτυξη όμως των δικτύων πρασίνου προϋποθέτει και τη δημιουργία συνδέσεων ανάμεσα στους κόμβους, που είναι τα μικρά πάρκα. Αυτές συνήθως αναζητούνται μέσα από την επαναξιολόγηση του τρόπου χρήσης των δρόμων του οδικού δικτύου και ευρίσκονται με διευρύνσεις πεζοδρομίων και πεζοδρομήσεις που με κατάλληλες δενδροστοιχίες και φυτεύσεις συμβάλλουν στην ολοκλήρωση του πράσινου δικτύου. Η επαναξιολόγηση όμως του οδικού δικτύου μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να οδηγήσει σε πολύ πιο καινοτόμες προσεγγίσεις. Όπως στην περίπτωση του ιστορικού βουλεβάρτου Lebas στη Lille της Γαλλίας που μεταμορφώθηκε σε πάρκο Lebas (κατασκευή 2005) με την κατάργηση των παλαιών δρόμων και επιφανειών στάθμευσης και τη διευθέτηση της κυκλοφορίας στην περίμετρο του πάρκου. Στο ίδιο πνεύμα, αν και με πολύ πιο μοντέρνα σχεδιαστική αντίληψη, το πάρκο Tilla Durieux (κατασκευή 2003) δημιουργήθηκε στη θέση ενός μνημειακού άξονα που συγκλίνει στην πλατεία Πότσδαμ του Βερολίνου. Αν και λίγο διαφορετικά σε χαρακτήρα και έκταση, από όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως, τα δύο αυτά παραδείγματα εικονογραφούν πολύ καλά τις δυνατότητες ανάπτυξης αστικού πρασίνου μέσα από την αξιολόγηση του δυναμικού των αστικών κέντρων. Βέβαια τόσο το είδος των υπό αξιολόγηση κενών όσο και ο χαρακτήρας των αναπτύξεων που θα υλοποιηθούν στη θέση τους επηρεάζονται πολύ από το χαρακτήρα της πόλης που αφορούν. Μία συστηματική καταγραφή των υπαίθριων χώρων και του πρασίνου στις πυκνοδομημένες περιοχές των ελληνικών πόλεων που έχουν ήδη ολοκληρώσει τον κύκλο της ανοικοδόμησης των δεκαετιών 1960 και 1970 μπορεί να αποκαλύψει κρυμμένες εκπλήξεις, όπως στην περίπτωση πολλών μεγάλων οικοδομικών τετραγώνων της κεντρικής περιοχής της πόλης του Αγρινίου. Κήποι και εγκαταλειμμένα κτίρια άλλων εποχών, οικόπεδα στο εσωτερικό των οικοδομικών τετραγώνων που παραμένουν κενά (συνήθως επειδή δεν μπορούν να οικοδομηθούν σύμφωνα με τους τρέχοντες όρους) και έχουν καταληφθεί από άγρια βλάστηση, υπολείμματα ενός παλιότερου δικτύου μονοπατιών που υπερκεράστηκε από το ορθογωνικό πλέγμα των δρόμων και τετραγώνων της πόλης, όλα μαζί συνθέτουν ένα δυναμικό σε λανθάνουσα κατάσταση που μπορεί να αναδειχτεί. Τις περισσότερες φορές στη χώρα μας τα ζητήματα του αστικού πρασίνου ταυτοποιούνται με την υλοποίηση μεγάλων πάρκων. Τα μεγάλα πάρκα, βέβαια, είναι αναγκαία για τα αστικά κέντρα. Όμως οι διαδικασίες για την απόκτηση της γης, για το σχεδιασμό, την υλοποίηση και τέλος, αλλά ίσως και το σημαντικότερο, τη διαχείρισή τους, είναι εξαιρετικά μακρόχρονες, όταν δεν καθίστανται ατελέσφορες. Επιπλέον όταν η συζήτηση επικεντρώνεται μόνο σε αυτά επισκιάζονται τα εξίσου 22