Συνέντευξη του Γιώργου Πολυράκη στην Μαρία Τσακίρη για το vivlio-life May 25, 2018 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ Νομίζω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι κάθε συνέντευξη του Γιώργου Πολυράκη είναι ξεχωριστή. Όπως ξεχωριστό είναι και κάθε του βιβλίο, από την πρώτη του σελίδα μέχρι την τελευταία. Αυτό που κάνει διαφορετική τη σημερινή συνέντευξη, πάντως, βρίσκεται στο τέλος της. Έθεσα στον συγγραφέα το ερώτημα αν υπάρχει κάτι που θα ήθελε να μοιραστεί μαζί μας αλλά δεν του ρωτήθηκε ποτέ. Η απάντησή του ήταν αφοπλιστική και πραγματικά μ εξέπληξε. Το ίδιο πιστεύω θα συμβεί και με τους φίλους του Vivlio-life, καθώς για πρώτη φορά αφηγείται γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του. Το νέο του μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός είναι το Υπόσχομαι να μην ξεχάσω -Ταξιδεύοντας στο χρόνο, βρισκόμαστε στο Ερζιντζάν την Άνοιξη του 1915. Εκεί συναντούμε τον Κεβόρκ και τη Νεβάρτ να πλάθουν όνειρα. Βάλτε μας στον κόσμο τους Είναι, χωρίς αμφιβολία, ίδιος με τον κόσμο των νέων ανθρώπων, όπου γης, που ερωτεύονται και πλάθουν όνειρα για το μέλλον τους, χωρίς να υποψιάζονται αυτά που η Μοίρα έχει σχεδιάσει. -Οι 1.500.000 Αρμένιοι των οποίων τη ζωή αφαίρεσαν αναίτια και κατά τον πλέον απάνθρωπο τρόπο, όπως μας λέτε, ενέπνευσαν πολλούς συγγραφείς, Έλληνες και ξένους. Τι διαφορετικό θα διαβάσουμε στο «Υπόσχομαι να μην ξεχάσω»; Το «Υπόσχομαι να μην ξεχάσω» είναι αληθινή ιστορία. Αυτή είναι η διαφορά με άλλα μυθιστορήματα στα οποία οι ήρωες είναι προϊόν μυθοπλασίας από το συγγραφέα. Οι ήρωές μου στο συγκεκριμένο
μυθιστόρημα είναι πρόσωπα που εκείνη την εποχή ήταν σε ηλικία 20-25 ετών. Τις ιστορίες τους μου τις διηγήθηκαν απόγονοί τους. Παιδιά τους που σήμερα είναι σε ηλικία 80 ετών και πάνω και εγγόνια τους. -Στις 22 Φεβρουαρίου οι Ολλανδοί Βουλευτές ψήφισαν υπέρ της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων, κάτι που η Ελλάδα έκανε
από την πρώτη στιγμή. Οι άνθρωποι που σας διηγήθηκαν τα βιώματα των παππούδων τους, πώς εισπράττουν κάθε τέτοια σημαντική είδηση; Με ικανοποίηση, φυσικά. Αλλά και εκφράζουν μεγάλη απογοήτευση που η Τουρκία, αλλά και πολλοί άλλοι λαοί, δεν αναγνωρίζουν ότι σφαγιάστηκαν αναίτια 1.500.000 ομοεθνείς τους. -Μαζί με τους πρωταγωνιστές σας υποσχόμαστε κι εμείς να μην ξεχάσουμε. Και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε καμία γενοκτονία του παρελθόντος που γνωρίζουμε μέσα από ζωντανές καταγεγραμμένες μαρτυρίες. Στη Συρία αυτή τη στιγμή συμβαίνει το ίδιο. Θα σας ενέπνεε στο μέλλον η αληθινή ιστορία ξεριζωμένων Σύριων και Κούρδων; Όχι, δεν νομίζω. Αλλά και δεν το αποκλείω αν μου δοθεί το κατάλληλο ερέθισμα. -Στο εισαγωγικό σημείωμα αναφέρετε πως το γράψιμό σας πήρε εξήμισι μήνες, αλλά η μελέτη βιβλίων δυόμισι χρόνια. Σε ποιο βαθμό χρησιμοποιείτε το διαδίκτυο ως πηγή αναζήτησης; Φυσικά σε μεγάλο βαθμό αλλά με πολύ μεγάλη προσοχή. Δεν είμαι βέβαιος ότι όλες οι πληροφορίες που μπορεί να βρει κάποιος στο διαδίκτυο είναι απόλυτα ακριβείς. Αυτό το διαπίστωσα κάποιες φορές συγκρίνοντας πληροφορίες από το διαδίκτυο με πληροφορίες από βιβλία συγγραφέων εγνωσμένου κύρους. -Μέσα από τις σελίδες των βιβλίων σας αναδύεται ένα άρωμα ευγένειας, ευπρέπειας και σεβασμού προς τον αναγνώστη. Εμείς εισπράττουμε πως είναι προέκταση του χαρακτήρα και της προσωπικής σας στάσης ζωής. Είναι έτσι; Γράφω πάντα με μεγάλο σεβασμό στον αναγνώστη. Ο σεβασμός προς το συνάνθρωπο είναι κάτι που μου δίδαξαν οι γονείς μου από την πιο τρυφερή ηλικία μου και αργότερα οι δάσκαλοί μου. Πιστεύω ότι ο χαρακτήρας μου διαπλάστηκε από τους γονείς και τους δασκάλους μου.
-Μας δίνεται μια μεγάλη ευκαιρία, μέσα από τα βιβλία σας: να διδαχθούμε ιστορία και μάλιστα ιστορία που μέχρι σήμερα την ξέρουμε αλλιώς. Πρόκειται για μια εσωτερική σας ανάγκη; Ναι. Είναι μία εσωτερική ανάγκη. Σωστά το είπατε. Πιστεύω ότι ο αναγνώστης, εκτός από την απόλαυση της ανάγνωσης, πρέπει -όταν πρόκειται για ιστορικό μυθιστόρημα- να μαθαίνει και κάποια πράγματα για την ιστορία της περιόδου στην οποία αναφέρεται το μυθιστόρημα. Αλλά απαιτείται πολύ μεγάλη προσοχή, ώστε να δίνονται σωστές και απολύτως ηλεγμένες πληροφορίες στον αναγνώστη. -Στο εξώφυλλο διαβάζουμε: Ο συγγραφέας των 550.000 αντιτύπων. Πράγματι εντυπωσιακό νούμερο. Σας φορτώνει και με ευθύνη για κάθε νέα σας προσπάθεια;
Εννοείται. Όσο μεγαλώνει ο αριθμός των αντιτύπων των βιβλίων μου, τόσο αυξάνει και η ευθύνη μου απέναντι στους ανθρώπους που μου κάνουν τη μεγάλη τιμή να με διαβάζουν, κάτι για το οποίο τους ευχαριστώ από καρδιάς. -Πιστεύετε πως είναι η αφηγηματική σας δεινότητα ο βασικός λόγος που οι αναγνώστες ακολουθούν πιστά κάθε νέα σας έκδοση; Εγώ δεν μπορώ να το πω αυτό. Ούτε θα ήθελα να το έλεγα, αν το μπορούσα. -Παρακολουθώντας κανείς την πορεία και τις συνεντεύξεις σας βλέπει πως έχετε μια μεγάλη ευαισθησία στα παιδιά. Σκεφτήκατε ποτέ να γράψετε ένα βιβλίο που θα απευθύνεται σ αυτά; Όχι ποτέ. Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον. Αλλά δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Για την ώρα το αποκλείω, αλλά και πάλι «ποτέ μη λες ποτέ». -Η χειρουργική απαιτεί μεγάλη επιδεξιότητα των χεριών και σταθερότητα στην κάθε κίνηση. Η συγγραφή τι προϋποθέτει; Πρώτα απ όλα μεγάλο σεβασμό στον αναγνώστη. Αλλά και φαντασία γόνιμη και-φυσικά- να μπορεί κάποιος να γράψει αυτά που γεννά η φαντασία του.
-Πολλές φορές κατά τη διάρκεια μιας επέμβασης συμβαίνει το απρόβλεπτο και καλείστε να πάρετε δύσκολες αποφάσεις. Αντιμετωπίζετε ανάλογες καταστάσεις όταν γράφετε; Σας αρέσει το απρόβλεπτο; Η χειρουργική και η συγγραφή ήταν και παραμένουν οι μεγάλες μου αγάπες. Στη χειρουργική το απρόβλεπτο απαιτεί γνώσεις, ψυχραιμία, επιδέξιο χέρι χέρι γυναίκας, θα έλεγα και πολύ γρήγορη λήψη απόφασης. Στη χειρουργική το απρόβλεπτο δεν αρέσει σε κανέναν χειρουργό, πρέπει όμως να έχει την ικανότητα να το αντιμετωπίσει. Πολλές φορές και να το προβλέψει. Αυτό είναι που κάνει έναν χειρουργό να ξεχωρίζει. Στη συγγραφή δεν αντιμετωπίζω καταστάσεις απρόβλεπτες, επειδή όταν αρχίζω να γράφω ένα βιβλίο, έχω σχεδιάσει πώς θα εξελιχθεί η υπόθεση.
-Μετανιώσατε ποτέ για τον επίλογο κάποιου μυθιστορήματός σας; Αν σας δινόταν η ευκαιρία θα δίνατε διαφορετικό τέλος σε κάποιο από αυτά; Όχι, ποτέ. Ούτε θα έδινα διαφορετικό τέλος σε ένα από τα βιβλία που έχω γράψει. -Ποιο είδος βιβλίου δε θα διαβάζατε ποτέ; Δεν θα διάβαζα ποτέ ένα βιβλίο που δεν σέβεται τον αναγνώστη. -Μέχρι πού μπορεί να φθάσει η φαντασία του συγγραφέα; Μπορούν να μπουν όρια στην έμπνευση; Η φαντασία δεν έχει όρια. Επομένως, μπορεί να φτάσει όπου θέλει ο συγγραφέας. Ωστόσο, αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι δεν έχουν φαντασία όλοι οι άνθρωποι. Αυτό είναι κάτι που δεν αμφισβητείται. -Ανεξάρτητα από το αν γράφετε ένα αισθηματικό ή ένα ιστορικό μυθιστόρημα καταπιάνεστε και με τις κοινωνικές προεκτάσεις της εποχής που αναφέρεστε. Πώς θα χαρακτηρίζατε την κοινωνία του σήμερα; Θα έλεγα ότι, εν πολλοίς, έχει χάσει τον προσανατολισμό της η κοινωνία του σήμερα. Δυστυχώς. -Σίγουρα έχετε στα συγγραφικά σας «σκαριά» κάτι καινούριο Ναι, έχω αρχίσει ήδη, αλλά το μόνο που θα πω είναι ότι δεν πρόκειται για ιστορικό μυθιστόρημα.
-Έχετε δώσει δεκάδες συνεντεύξεις και δεχτήκατε να απαντήσετε σε εκατοντάδες ερωτήματα. Υπάρχει κάτι που θέλετε να μοιραστείτε με τους φίλους του Vivlio-life αλλά δε σας ρωτήθηκε ποτέ; Ναι. Ποτέ δεν ρωτήθηκα πώς ξεκίνησα. Προέρχομαι από πάμφτωχη οικογένεια του Αη Γιάννη, στην επαρχία Σφακίων του νομού Χανίων. Τα πρώτα γράμματα μου τα έμαθε η μητέρα μου, επειδή στο χωριό μας δεν είχε διορισθεί δάσκαλος τη χρονιά που έπρεπε να πάω στο σχολείο. Η μητέρα μου είχε πάει ως την τρίτη δημοτικού, μου αγόρασε το αναγνωστικό της πρώτης τάξης και με έμαθε να διαβάζω και να γράφω. Μου έμαθε πρόσθεση και αφαίρεση. Ο πατέρας μου είχε τελειώσει την τετάρτη τάξη του δημοτικού και μου έμαθε τον πολλαπλασιασμό. Διαίρεση δεν ήξερε κανείς από τους δύο. Όταν τέλειωσα το αναγνωστικό της πρώτης τάξης, οι γονείς μου απεφάσισαν να με στείλουν στην Ανώπολη, ένα χωριό σε απόσταση δύο ωρών από το δικό μου. Φυσικά δεν υπήρχε συγκοινωνία. Αλλά για να πάω στην Ανώπολη, έπρεπε να περάσω κι ένα άγριο φαράγγι, όπου είχαν σκοτωθεί άνθρωποι πέφτοντας στο γκρεμό. Πήγα λοιπόν στην Ανώπολη, κρατώντας το αναγνωστικό της δευτέρας τάξης, αλλά ο δάσκαλος μου είπε ότι, αφού ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σχολείο, θα άρχιζα από την πρώτη. Ήμουν μικρό παιδί, αλλά αντέδρασα, λέγοντας ότι αν δεν δεχόταν να μείνω στη Δευτέρα τάξη, θα γύριζα στο χωριό μου να με διαβάζει η μάνα μου. Ο δάσκαλος με άκουσε κατάπληκτος, αλλά είδε ότι ήξερα αυτά που έπρεπε να ξέρω, με άφησε στη δευτέρα τάξη και με το τέλος της χρονιάς προβιβάστηκα στην τρίτη, ωστόσο δεν ξέχασα ποτέ ότι σ αυτή την ηλικία περπατούσα δύο ώρες το πρωί για να πάω σχολείο και δύο το απόγευμα για να επιστρέψω στο χωριό μου. Την άλλη χρονιά μας έφεραν δάσκαλο και απέφυγα την ταλαιπωρία του καθημερινού ποδαρόδρομου κάτω από βροχή ή λιοπύρι. Αυτά δεν τα έχω ξαναπεί Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τις τόσο εύστοχες ερωτήσεις.
Λίγα λόγια για το συγγραφέα Ο Γιώργος Πολυράκης γεννήθηκε στα Σφακιά της Κρήτης. Τέλειωσε τη Στρατιωτική Ιατρική και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, του οποίου είναι διδάκτωρ. Πήρε την ειδικότητα του χειρουργού και στη συνέχεια εξειδικεύτηκε στη χειρουργική των αγγείων στο νοσοκομείο Hammersmith του Λονδίνου. Σήμερα εργάζεται ως χειρουργός στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Έχει δημοσιεύσει ογδόντα τρεις επιστημονικές εργασίες σε ελληνικά και ξένα ιατρικά περιοδικά, έχει κάνει δεκάδες ανακοινώσεις σε ιατρικά συνέδρια και έχει πάρει μέρος στη διοργάνωση πολλών συνεδρίων. Είναι μέλος της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρείας, της Χειρουργικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος, της Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, της Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών και της Εταιρείας Συγγραφέων Βορείου Ελλάδος, ενώ έχει διατελέσει μέλος του Διεθνούς Κολεγίου των Χειρουργών. Στα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη δημοσιογραφία στα Χανιά και είχε γράψει δύο θεατρικά έργα που παίχτηκαν σε μαθητικές παραστάσεις. Ακόμη ένα θεατρικό έργο έγραψε όταν ήταν φοιτητής. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν άλλα 19 βιβλία του.