ΑΝΝΑ ΤΕΝΕΖΗ. ΑΝΤΙΟ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΜΗΤΕΡΑ (Θεατρικό μονόπρακτο)

Transcript

1 Δευτέρα, 11 Νοεμβρίου 2013 ΑΝΝΑ ΤΕΝΕΖΗ ΑΝΤΙΟ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΜΗΤΕΡΑ (Θεατρικό μονόπρακτο) Κυρίες και κύριοι, Καλωσορίσατε σε μια ακόμα εκπομπή του «Πάμε πακέτο». Ευχαριστούμε που είστε μαζί μας, που μας βοηθάτε να ανοίγουμε πακέτα, να ενώνουμε οικογένειες, να ξανασμίγουμε γονείς με παιδιά, αδέλφια μεταξύ τους, να βρίσκουμε άτομα χαμένα από καιρό, να κλείνουμε πληγές, να βγάζουμε αγκάθια που ματώνουν την καρδιά. Καλωσορίσατε σ ένα ακόμα «Πάμε πακέτο». Ένα τέτοιο αγκάθι θέλει να βγάλει από την καρδιά της η σημερινή μας καλεσμένη. Ένα αγκάθι που της ματώνει την καρδιά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η κυρία Γενοβέφα Σταρένιου. Ας υποδεχθούμε την κυρία Γενοβέφα Σταρένιου. - Καλωσορίσατε. Πώς είστε; - Καλά, ευχαριστώ. - Από πού είστε, κυρία Σταρένιου; - Η καταγωγή μου είναι από τη Νάουσα. - Αλλά ζείτε; - Εδώ και τρία χρόνια καταστάλαξα στη Λάρισα. - Γιατί επιλέξατε τη Λάρισα; - Έχει ποτάμι, όπως και η Νάουσα... - Μάλιστα. Πάτε και περπατάτε δίπλα στο ποταμό; - Πολλές φορές. Όταν έχω στενοχώριες!.. - Έχετε συχνά στενοχώριες; - Υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει; - Εσείς όμως έχετε μια συγκεκριμένη..... γι αυτό είμαι εδώ. - Πείτε μας, λοιπόν τι είναι αυτό που σας φέρνει εδώ απόψε. - Θέλω να βρω το παιδί μου! - Το παιδί σας; Είναι αγόρι ή κορίτσι; - Αγόρι. - Αγόρι λοιπόν!.. Πόσο χρονών είναι ο γιος σας; - Τώρα... είκοσι οχτώ. - Μάλιστα. Γιατί λέτε τώρα; - Γιατί τότε... ήταν τριών. - Τότε; Πότε δηλαδή; - Τότε που τον... άφησα.

2 - Τον αφήσατε... - Ναι, έφυγα και τους άφησα. - Εννοείτε τον άντρα σας και το γιο σας. - Όχι. Είχα... έχω δύο παιδιά. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι. - Το κορίτσι σας δε ζει; - Ζει. - Ζει μαζί σας; - Όχι. Το άφησα κι εκείνο. Τους άφησα όλους και έφυγα. - Φύγατε; Χωρίς να τους πείτε τίποτα; - Ναι, ένα βράδυ, όπως εκείνοι κοιμόντουσαν πήρα τη βαλίτσα μου και... (με τίναγμα του κεφαλιού και αποφασιστικότητα) έφυγα. - Έτσι χωρίς να τους πείτε τίποτα;.. - Τι να τους έλεγα; Πού μπορούσαν να καταλάβουν τριών και πέντε χρονών παιδιά! - Δηλαδή η κόρη σας ήταν μεγαλύτερη. - Και πώς δεν την ψάχνετε κι εκείνην; - Την έψαξα. Λίγα χρόνια μετά που έφυγα, την έψαξα και τη βρήκα. - Τη βρήκατε. Και πού είναι τώρα; - Δεν ξέρω... έχω χάσει τα ίχνη της... - Πώς έγινε αυτό; - Όταν τη βρήκα... την πλησίασα. Ήθελα να της μιλήσω, να την αγκαλιάσω, να της πω ότι την αγαπώ... (σκύβει το κεφάλι) αλλά δε μου μίλησε. - Πότε ήταν αυτό; - Όταν ήταν οχτώ χρονών. - Είχαν περάσει δηλαδή τρία χρόνια... - (Σηκώνει το κεφάλι και προσπαθεί να συγκρατήσει το δάκρυ της.) Ναι... πήγα στο σχολείο που πήγαινε. Αλλά, μόλις με είδε, έτρεξε και κρύφτηκε στην αγκαλιά της δασκάλας της. Ντράπηκα να πω στη δασκάλα ότι ήμουν η μητέρα της και... έφυγα. - Και δεν ξαναπήγατε. - Όχι. Με είχε κοιτάξει... (με στενοχώρια) Δεν μπορούσα να ξαναδώ εκείνο το βλέμμα. - Ήταν πληγωμένο το παιδί. - Το ξέρω. Ήθελα να την πλησιάσω, να της μιλήσω, να της πω ότι την αγαπώ, τους αγαπώ, κι εκείνην και τον αδελφό της, να την ρωτήσω για τον αδελφό της, να του πει ότι τον σκέφτομαι, ότι τους έχω στην καρδιά μου... - Αλλά το παιδί έφυγε. Χτύπησε το κουδούνι και η Σεμέλη, κρατώντας γερά τη δασκάλα της από τη μέση, με το κεφάλι χωμένο στο φουστάνι της μπήκε στο σχολείο, χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει και χάθηκε.

3 Μαύρισαν τα μάτια μου. Νόμισα ότι θα λιποθυμούσα. Οι ξένες γυναίκες να μπορούν να αγκαλιάζουν τα παιδιά μου κι εγώ... - Και δε δοκιμάσατε από τότε ξανά να την πλησιάσετε. - Δεν μπορούσα... η δουλειά μου ήταν τέτοια... - Τι δουλειά κάνετε, κυρία Γενοβέφα; - Τώρα, τίποτα... έχω σταματήσει. Τώρα, είπα, θα κοιτάξω να βρω τα παιδιά μου. Να τους δώσω την αγάπη που τους στέρησα, να κερδίσουμε μαζί το χρόνο που χάσαμε. - Λίγο αργά, δε νομίζετε; - Ναι, είναι αργά, αλλά πάντα υπάρχει χρόνος, για να επανορθώσει κανείς. Θέλω να το κάνω πριν να είναι πολύ αργά. - Συμφωνώ. Πείτε μου λοιπόν, τι δουλειά κάνατε τότε, που σας εμπόδιζε να ψάξετε για τα παιδιά σας. - Τραγουδούσα. - Τραγουδούσατε σε κάποιο κέντρο; - Τραγουδούσαμε σε κέντρα, σε γάμους, σε πανηγύρια, όπου μας καλούσαν. - Τραγουδούσατε; - Ναι, εγώ και ο άντρας μου. - Ο πατέρας των παιδιών; Υποθέτω όχι! - Όχι, όχι. Ο δεύτερος άντρας μου. - Δηλαδή... μετά που φύγατε από τον πρώτο άντρα και τα παιδιά σας, ξαναπαντρευτήκατε... δηλαδή όχι... ζήσαμε μαζί... - Καλά, δεν έχει σημασία... ζήσατε μαζί, που σημαίνει ότι δε ζείτε τώρα; - Όχι, έχει ένα χρόνο που πέθανε. - Μάλιστα. Και αποφασίσατε τώρα να αναζητήσετε τα παιδιά σας. - Μάλιστα. - Ή μάλλον το ένα παιδί. Το άλλο; - Το άλλο... ελπίζω να είναι οι δυο τους σε επαφή... - Γιατί; Μέχρι τώρα δεν ήταν; - Όχι, απ όσο ξέρω... - Γιατί; Χώρισαν τα παιδιά; - Ναι, απ όσο ξέρω. - Γιατί; Πώς χώρισαν; Ποιος τα χώρισε; - Δεν ξέρω... - Αλλά ελπίζετε να μάθετε σήμερα. Γι αυτό είμαι εδώ. - Μόνο; - Και για να τους ζητήσω συγνώμη. - «Συγνώμη», μετά από τόσα χρόνια; Τι κάνατε όλα αυτά τα χρόνια; Δεν τους είδατε ποτέ; Δε μάθατε ποτέ τι γίνονται;

4 - Τα είχα αφήσει με τον πατέρα τους... - Ναι, αλλά τα παιδιά χρειάζονται και τη μητέρα τους. Δεν τους βλέπατε ποτέ; - Γύριζα όλη την Ελλάδα. Από πόλη σε χωριό κι από χωριό σε πόλη, όπου είχε δουλειά... - Ναι, αλλά μπορούσατε να τους πάρετε ένα τηλέφωνο. Να τους δείτε κάποια στιγμή που δε θα δουλεύατε. Γιατί... μη μου πείτε ότι είχατε συνέχεια δουλειά! Ότι δεν υπήρχαν και περίοδοι που δεν τραγουδούσατε! - Ναι, υπήρχαν και τέτοια διαστήματα. Οι καιροί ήταν δύσκολοι τότε. Το μεροκάματο δεν έβγαινε πάντα. - Και τότε; Γιατί δεν επιδιώξατε να τους δείτε; Μήπως δε σας άφηνε ο νέος σας σύζυγος; - Η αλήθεια είναι πως ήταν ζηλιάρης. Φοβόταν μην τον αφήσω και πάω πίσω ξανά. Αλλά εγώ... δεν μπορούσα να γυρίσω! - Γιατί; Φοβόσασταν ότι δε θα σας δεχτεί ο πρώτος σας σύζυγος; - Εκείνος θα με δεχότανε... εγώ όμως δεν ήθελα να γυρίσω πίσω. - Σας άρεσε η ζωή που κάνατε... - Είχα ωραία φωνή. Πάντα τραγουδούσα. Από μικρό παιδί. Όσοι με άκουγαν, μου έλεγαν «έχεις ωραία φωνή, θα γίνεις τραγουδίστρια;» Εγώ... έλεγα όχι. Δεν είχα τέτοιο σκοπό. Ήμουνα και μικρή... πού καταλάβαινα τότε. - Πότε δηλαδή; - Τότε που παντρεύτηκα τον πρώτο μου άντρα. - Πόσο χρονών ήσασταν; - Δεκαπέντε! - Δεκαπέντε;!.. Τι μου λέτε; Δηλαδή... σχεδόν παιδί. - Ναι, ήμουνα πολύ μικρή, αλλά ήμουν αναπτυγμένη και όμορφη. - Μα και τώρα είστε μια πολύ ωραία γυναίκα Και λοιπόν; Πώς έγινε; Τον ερωτευτήκατε; - Μ ερωτεύτηκε εκείνος... - Και; - Με περνούσε δεκαπέντε χρόνια. - Τα διπλάσια δηλαδή. Όχι πως ένας άντρας στα τριάντα του είναι μεγάλος... αλλά σε σχέση με σας... - Εμένα μου φαινόταν πολύ μεγάλος... - Ναι, γιατί ήσασταν εσείς πολύ νέα. - Ήταν αποκαταστημένος... από δουλειά, εννοώ... Μόλις ερχόταν σπίτι... φορούσε τη ρόμπα, τις παντόφλες του... ήθελε να ξεκουραστεί, έλεγε... - Δε βγαίνατε έξω; - Πώς, βγαίναμε όλοι μαζί.

5 - Τι εννοείτε «όλοι μαζί»; - Με τα παιδιά, όλοι μαζί. - Εννοείτε ότι δε σας επέτρεπε να βγείτε μόνη σας; - Δε μου το απαγόρευε... αλλά, άμα έλεγα να βγω μια βόλτα με τα παιδιά, έλεγε «να έρθω κι εγώ». - Και ερχότανε; - Ναι, δεν έβγαινα ποτέ μόνη. - Σας ζήλευε; - Δεν το έδειχνε φανερά, αλλά, άμα έλεγα να πάω κάπου, «πού θα πας», μου έλεγε, «να σε πάω με το αμάξι». - Ε, ναι τότε... ήταν πολύ να έχεις αμάξι... - Εγώ στην αρχή το δεχόμουν... - Ναι, τότε η γυναίκα κολακευόταν να κυκλοφορεί μ έναν άντρα που κρατούσε αμάξι... - Δεν είχα γνωρίσει ακόμα τον κόσμο. Δεν ήξερα τίποτα. - Και φαντάζομαι... θα ήταν ο πρώτος άντρας στη ζωή σας. - Αλλά δεν τον αγαπούσατε. - Όχι. Με αγάπησε εκείνος και με ζήτησε από τους γονείς μου. - Κι εκείνοι δέχτηκαν. Είχε καλή θέση στο Δημόσιο, είχε και ένα σπίτι... - Οπότε δεν ήθελε τίποτε από τους γονείς σου, γιατί, μην ξεχνάμε, μιλάμε για μια εποχή, που οι άντρες ήθελαν ακόμη προίκα. - Έτσι ακριβώς. - Οι γονείς σας λοιπόν θεώρησαν ότι ήταν μια καλή τύχη για την κόρη τους και σας έδωσαν. - Μάλιστα. - Πηγαίνατε στο Γυμνάσιο τότε; - Όχι, δεν πήγα ποτέ Γυμνάσιο. Μετά το δημοτικό, με έβαλαν σε μια μοδίστρα. Είναι καλή δουλειά, μου είπαν, δε θα μείνεις ποτέ χωρίς δουλειά. Οι γυναίκες πάντα θα ράβονται... - Έτσι λοιπόν, θα γλιτώνατε κι απ το βελόνι... - Ναι, δεν ήταν άσχημη δουλειά, την είχα μάθει κιόλας, τρία χρόνια που πήγαινα... - Δηλαδή, θέλατε να γίνετε μοδίστρα; - Όχι. Ήταν καλά που γλίτωσα από την ιδιοτροπία της καθεμιάς... θέλει πολλή υπομονή... - Σωστά. Παντρευτήκατε λοιπόν και;.. ήσασταν ευτυχισμένη; - Άμα δεν έχεις γνωρίσει... - Τον έρωτα... - Άμα δεν έχεις γνωρίσει τον έρωτα, άμα δεν έχεις γνωρίσει τον κόσμο... - Σωστά. Αυτό που έχεις σε ικανοποιεί.

6 - Στην αρχή. Γιατί μετά... - Μετά τι; - Μετά με έπνιγε. - Ναι, άμα μου λέτε ότι δε σας άφηνε να πάτε πουθενά μόνη... - Δε μου το απαγόρευε. Μου το έφερνε έτσι γλυκά... «γιατί να πας στη φίλη σου; Δεν πάμε κάπου όλοι μαζί;» Το δικαιολογούσε ότι αγαπούσε τόσο πολύ την οικογένειά του, που δεν ένιωθε καλά να πάει κάπου μόνος του, χωρίς εμένα, χωρίς τα παιδιά, αλλά αυτό εμένα με... - Σας έπνιγε με την αγάπη του. - Ασφυκτιούσα! Ώρες ώρες νόμιζα ότι δεν ανέπνεα. Άρχισα να έχω ζαλάδες, ιλίγγους... ο κόσμος γύριζε γύρω μου... - Σωματοποιούσατε τις ανησυχίες σας... - Λένε ότι η γυναίκα περνάει κρίση ηλικίας γύρω στα σαράντα. - Τότε περίπου, που αρχίζει η εμμηνόπαυση. - Εγώ όμως... πέρασα τη μεγαλύτερη κρίση ηλικίας μου στα δεκαεννέα. - Τι μου λέτε; - Όσο κόντευαν τα είκοσί μου χρόνια... ένιωθα ότι χάνεται η ζωή μου. Θα γίνω είκοσι χρονών, σκεφτόμουν, και πια... δε θα έχω να περιμένω τίποτα από τη ζωή. - Με άλλα λόγια, πάψατε να ονειρεύεστε... - Δεν είχα όνειρα... δεν είχα ονειρευτεί κάτι το συγκεκριμένο... - Δεν προλάβατε... - Ναι, δεν πρόλαβα... ή δεν επέτρεψα στον εαυτό μου... - Αν, δηλαδή, του επιτρέπατε, τι θα θέλατε από τη ζωή; - Είχα πολύ ωραία φωνή. Με βάζαν και τραγουδούσα. Πολλοί μου έλεγαν «θα γίνεις τραγουδίστρια;» ή «να γίνεις τραγουδίστρια!». - Κι εσείς; - Εγώ δεν τολμούσα να το σκεφτώ καν. Είχα έναν άντρα που μ αγαπούσε... - (Γκριμάτσα συγκατάβασης.) - Είχα δύο παιδιά. - Αυτό... ήταν πράγματι ένα εμπόδιο. - Δεν αφήνεις δυο παιδιά... Τότε κιόλας... τραγουδίστρια σήμαινε... ντιζέζ τις έλεγαν στην επαρχία και... - Ναι, ξέρω... ήταν συνώνυμο... με μια γυναίκα όχι «ηθικών αρχών». Παρ όλα αυτά... φύγατε όμως... - (Με στενοχώρια) Ναι... - Πώς έγινε αυτό, αφού ποτέ δεν το είχατε σκεφτεί; - Αν μου έλεγε κάποιος, μια βδομάδα πριν, ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο, θα του έγδερνα του μούρη. - Τότε;

7 - Τότε... τι να πω; Ότι ήταν γραφτό της Μοίρας; - Γιατί το λέτε αυτό; Πιστεύετε στη Μοίρα; - Τι άλλο να πω; Αν σας πω πώς έγιναν τα πράγματα... μοιάζουν με κινηματογραφική ταινία. - Για πείτε μας! - Είχε έρθει στην πόλη μας... - Εννοείτε... ο άνθρωπος με τον οποίο φύγατε; - Είχε έρθει στην πόλη μας μια κομπανία. Στο κέντρο Μεξικάνα. Ήταν ένα κέντρο μέσα στο πράσινο, δίπλα στον ποταμό. Είχε και πίστα για χορό. Πήγαμε με τον άντρα μου και με τα παιδιά μου. Έτσι ήταν τότε. Τα κέντρα ήταν οικογενειακά. - Σωστά! - Φάγαμε... κοκορέτσι του άρεσε πολύ του άντρα μου και διάφορους μεζέδες, ήπιαμε το καραφάκι μας, του άρεσε να το τσούζει καμιά φορά, ήρθαμε στο κέφι, χορέψαμε τα αγκαλιαστά μας... - Τι ωραία που τα λέτε!.. - Ωραία ήταν. Ήταν άλλοι καιροί τότε. Ο κόσμος διασκέδαζε με αθωότητα. - Έχετε δίκιο. Ως εδώ καλά, μετά; - Μετά... ο σύζυγός μου ξεθάρρεψε. Το ποτό, βλέπετε... Άρχισε να κοροϊδεύει την τραγουδίστρια. «Τι είναι αυτή!», έλεγε, «εδώ να ακούσουν!». Πρώτα τα έλεγε σε μένα και μετά... σηκώθηκε, πλησίασε την ορχήστρα και πρότεινε να τραγουδήσω εγώ. Εγώ ντρεπόμουν. Δεν είχα πιάσει ποτέ μικρόφωνο στο χέρι μου. Άρχισα να τρέμω. Οι θαμώνες όμως μερικοί από αυτούς ήξεραν πώς τραγουδούσα επέμεναν να τραγουδήσω. Εγώ τραβούσα πίσω. Ώσπου μου πρότειναν να τραγουδήσω χωρίς μικρόφωνο και τότε δέχτηκα. Είπα το «άναψε το τσιγάρο». - Μεγάλο σουξέ στην εποχή του... - Ναι, και παρ όλο που είχε περάσει η εποχή του, εμένα μου άρεσε. - Κι ακόμα αρέσει σε πολλούς. - Μετά που τραγούδησα, το βλέμμα του μπουζουξή καρφώθηκε πάνω μου. Δεν μπορούσα να σηκώσω τα μάτια να κοιτάξω και να μην τον δω να με κοιτάει. Μ ένα βλέμμα φλογερό και μια επιμονή!.. Κοίταζα κρυφά τον άντρα μου, να δω αν είχε καταλάβει τίποτα, αλλά εκείνος βρισκόταν στους εφτά ουρανούς. - (Με γέλιο) Μάλιστα! - Τέλος πάντων πέρασε η νύχτα και νόμισα ότι πέρασε και ο κίνδυνος. - Ο κίνδυνος να τον ερωτευτείτε, εννοείτε;

8 - Δεν ξέρω. Ξέρω ότι ένιωθα ένα μεγάλο φόβο για ένα κίνδυνο. Σαν να επρόκειτο να γίνει ένας σεισμός, ένας κατακλυσμός που θα παρέσερνε τα πάντα. - Και ο σεισμός έγινε... - Ήταν την τελευταία μέρα. Το βράδυ θα τραγουδούσαν για τελευταία φορά. Την άλλη μέρα θα έφευγαν. Είχα πάει στον μπακάλη και περνώντας από το περίπτερο, σταμάτησα να πάρω τσίχλες. Ήταν εκεί. Αγόραζε τα τσιγάρα του. Το βλέμμα του με ρούφηξε ολόκληρη. Μια δόνηση μου έκοψε τη φωνή. Μίλησε εκείνος. Μη με ρωτήσετε τι είπε. Δε θυμάμαι. Δεν ξέρω αν άκουγα καν. Θυμάμαι μόνο το βουητό μέσα στο κεφάλι μου και τα εντόσθιά μου να ανακατώνονται. Πήγα σπίτι και έκανα εμετό. Ως το βράδυ ήμουν άρρωστη. Έπεσα στο κρεβάτι. Ανίκανη να σηκωθώ. Τη νύχτα όμως, όταν όλοι είχαν κοιμηθεί, πήρα μια βαλίτσα ρούχα και έφυγα. - Φύγατε μαζί του. - Και από τότε μείνατε μαζί; - Μέχρι πέρσι που πέθανε. - Ήταν καλή η ζωή μαζί του; - Με όλες τις δυσκολίες που έχει το επάγγελμα. Ήταν φορές που... πεινάσαμε. Δεν έχει πάντα ο κόσμος να πληρώνει για τη διασκέδασή του και τα μεροκάματα τότε ήταν φτηνά. Περάσαμε όμως και βραδιές αίγλης. Όταν ερχόταν κανένας παραλής και ξόδευε χωρίς να σκέφτεται. Ήταν, ξέρεις, κι εκείνη η εποχή που έκαιγαν το ουίσκι στην πίστα. Υπήρξαν και καλοί και κακοί καιροί. Αυτά υπάρχουν στη ζωή. - Μετανιώσατε ποτέ που φύγατε; - Που άφησα τα παιδιά μου, ναι. - Έτσι λοιπόν σήμερα, θέλετε να τα ξαναβρείτε. - Ναι! - Τι νομίζετε... έχει έρθει ο γιος σας; - Ελπίζω. Ελπίζω... να μου δώσει τουλάχιστον την ευκαιρία να του μιλήσω. Να του ζητήσω συγνώμη. - Εντάξει! Μια συγνώμη βέβαια δεν εξαλείφει όλα αυτά τα χρόνια που το παιδί μεγάλωσε χωρίς τη μάνα του, που την είχε ανάγκη! - Ναι, αλλά πρέπει να με συγχωρήσει! - Γιατί; Υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος; - Ίσως... να μη ζήσω πολύ... - Έχετε λόγο που το λέτε αυτό; Είστε πολύ νέα ακόμη. - (Την πνίγει ένας λυγμός, δεν μπορεί να μιλήσει.)

9 - (Πάει κοντά της) Καλά, δε χρειάζεται να μας πείτε... Ας ελπίσουμε ότι ο γιος σας έχει έρθει. Ας δούμε όμως πρώτα, πώς είναι σήμερα. Δείξτε μας, παρακαλώ. (Στην οθόνη εμφανίζεται ο Χριστόδουλος, όπως είναι σήμερα.) - Θα τον αναγνωρίζατε; - (Κουνάει το κεφάλι με αμφιβολία και ανησυχία.) Τα μάτια του... κάτι... - Τα μάτια του έχουν μια θλίψη... - (Με τρόμο σχεδόν) Τα μάτια του... η φυσιογνωμία του... - Θυμίζουν τον πατέρα του; - Κάτι... κάτι... (σωπαίνει σαν κάτι να απεύχεται.) - Ας δούμε την παράδοση του πακέτου. Είστε έτοιμη; - (Πάντα με φόβο) Ναι... (Στην οθόνη εμφανίζεται ο Πέτρος με το πακέτο στο χέρι.) Πέτρος: Ο σημερινός μας παραλήπτης είναι ο Χριστόδουλος από τον Πειραιά. (Διασχίζει τους δρόμους της Κοκκινιάς.) Βρισκόμαστε εδώ, για να του παραδώσουμε αυτό το πακέτο. (Φτάνει στην πολυκατοικία, ανεβαίνει, χτυπάει την πόρτα, του ανοίγει ένας νεαρός με σκουλαρίκι στο φρύδι.) Είστε ο κύριος Χριστόδουλος Αυγέρη; - Ο ίδιος. - Είμαι ο Πέτρος από την εκπομπή «Πάμε πακέτο». - Ναι, σας ξέρω. Σας έχω δει μια δυο φορές. - Περιμένατε ποτέ ότι θα είχατε πακέτο; - Μμμμμ... μάλλον, αλλά δεν ξέρω αν θα το ήθελα. Πέτρος: (Ανοίγει το κασελάκι) Αυτό το κλειδί είναι δικό σας, αν έρθετε στο στούντιο, θα μάθετε ποιος σας στέλνει το πακέτο. Θα έρθετε; - Δεν ξέρω... - Θα προσπαθήσετε όμως; - Θα το σκεφτώ. Παρουσιάστρια: Πώς σας φαίνεται; Τον αναγνωρίζετε; - Δεν ξέρω... έχει μεγαλώσει πολύ. - Ε, βέβαια, είκοσι πέντε χρόνια είναι αυτά... (Η γυναίκα έχει ταραχτεί πολύ, αρχίζει να τρέμει ελαφρά.) - Ταραχτήκατε..... (σχεδόν έτοιμη να κλάψει.) - Θέλετε λίγο νερό; Φέρτε μας, παρακαλώ, λίγο νερό... - Είστε καλύτερα τώρα; - Θέλετε να συνεχίσουμε; - (Με βαθύ αναστεναγμό, αλλά και με δισταγμό) Ναι... - Τι έχετε βάλει μέσα στο πακέτο;

10 - Ένα σταυρουδάκι. Το σταυρό της βάφτισής του. - Τον είχατε εσείς; - Ναι, το πήρα όταν έφυγα. - Λέτε να τον θυμάται; - Δεν ξέρω... ελπίζω όμως να με συγχωρήσει. Στο όνομα του Χριστού, που είναι σταυρωμένος πάνω του... - Αυτό θέλετε λοιπόν από κείνον σήμερα. - (Με τρέμουλο και λαχτάρα.) Ναι. - Λέτε να έχει έρθει; - Ελπίζω... - Για να δούμε! Έλα, Πέτρο, έλα να μας πεις... Πέτρος: Κυρία Σταρένιου, ο γιος σας, ο Χριστόδουλος, έχει έρθει! Είναι μαζί μας απόψε. - (Βαθύς αναστεναγμός, αλλά και πολλή στενοχώρια.) Παρουσιάστρια: (Πάει κοντά της) Ηρεμήστε... - (Τρέμοντας) Νναι... - Είστε έτοιμη; - (Όλο και πιο ανήσυχη)... Ννναι... - Ας υποδεχτούμε τον Χριστόδουλο. (Πάει από την άλλη πλευρά και τον υποδέχεται με χειραψία.) - Γεια σου, Χριστόδουλε, τι κάνεις; - Καλά, ευχαριστώ. - Κάθισε! - (Κάθεται, αλλά φαίνεται να νιώθει άβολα.) - Πόσο χρονών είσαι, Χριστόδουλε; - Είκοσι οχτώ. - Και είσαι από; - Από τον Πειραιά. - Συγκεκριμένα; - Από την Κοκκινιά. - Εκεί γεννήθηκες; - Όχι. Γεννήθηκα στη Νάουσα. - Στη Νάουσα! Και πότε μετακομίσατε στον Πειραιά; - Δε μετακομίσαμε. Υιοθετήθηκα εδώ. - Ώστε είσαι υιοθετημένος. - Και το λες έτσι - Ναι, πάντα το έλεγα. Το λέω σε όλους, δεν το κρύβω! - Δηλαδή το ήξερες. - Ναι, το ήξερα. Από την πρώτη στιγμή. - Σου το είπαν οι θετοί σου γονείς; Δε μου το έκρυψαν ποτέ. Άλλωστε... ήμουν τεσσάρων χρονών.

11 - Που σημαίνει ότι ήσουν αρκετά μεγάλος και καταλάβαινες. - Καταλάβαινα και μου εξήγησαν από την πρώτη στιγμή. - Πώς ήταν οι θετοί σου γονείς; - Πολύ καλοί. Μου έδωσαν πολλή αγάπη, αλλά εγώ τους πλήγωσα πολλές φορές. - Γιατί, αγόρι μου; - Ήμουν ζωηρός και έκαμνα τρέλες. - Εκείνοι πώς αντιμετώπιζαν τις τρέλες σου; - Με πολλή υπομονή και πολλή αγάπη. - Παρ όλα αυτά εσύ συνέχιζες τις τρέλες σου. - Μετάνιωσες ποτέ γι αυτές; - Τώρα, ναι. - Γιατί τώρα; - Τώρα μεγάλωσα και βλέπω αλλιώς τα πράγματα. - Έγινε κάτι που έπαιξε ρόλο σ αυτή σου την αλλαγή; - Γνώρισα τη Σεσίλια. - Ποια είναι η Σεσίλια; - Ναι, είναι η αρραβωνιαστικιά μου. - Είναι εδώ απόψε; - (Με συγκίνηση) Ναι! (Τη δείχνει) Παντρευόμαστε σε δυο μήνες. - Μπράβο! Κι απ ό,τι φαίνεται η Σεσίλια σε βοήθησε πολύ. - Ναι, με βοήθησε, χάρη σε κείνην είμαι εδώ απόψε. - Δηλαδή... εκείνη σε παρακίνησε. - Εσύ... δεν ήθελες να έρθεις; - Αν δεν ήταν η Σεσίλια, μπορεί και να μην ερχόμουν. - Γιατί; Δεν ήθελες να δεις από πού είναι το πακέτο; - Καλύτερα όχι! - Γιατί το λες αυτό; - Δεν ήθελα να ταραχτώ... δυο μήνες πριν από το γάμο μου. - Φοβάσαι ότι θα ταραχτείς... Μάλλον... - Θα σε στηρίξει όμως η Σεσίλια. - Ναι, σίγουρα, όπως κι ο κολλητός μου. - Ποιος είναι; Πώς τον λένε; - Ο Γιάννης. Ο Γιάννης είναι αδελφός μου. Ξέρει τα πάντα για μένα. - Τι ωραίο να το λες αυτό! Θα γίνει κουμπάρος σου; - Η ώρα η καλή! Για να δούμε λοιπόν, ποιος νομίζεις ότι σε φέρνει εδώ απόψε; Έχεις καμιά ιδέα; - Ίσως η... αδελφή μου. - Έχεις αδελφή;

12 - Πόσων χρονών; - Τριάντα. - Και πού βρίσκεται η αδελφή σου; Δε ζείτε μαζί; - Όχι. - Από πότε; - Από τότε που χωρίσαμε. - Πότε έγινε αυτό; - Όταν ήμουν τεσσάρων. - Από τότε δηλαδή που υιοθετήθηκες. - Δηλαδή... η αδελφή σου έμεινε με τους γονείς σου; - Όχι. Ήταν στο ορφανοτροφείο, όταν έφυγα εγώ. - Ήσουν κι εσύ στο ορφανοτροφείο; - Γιατί ήσασταν στο ορφανοτροφείο; Είχατε χάσει τους γονείς σας; - Είχε φύγει η μητέρα μου. - Τι εννοείς «είχε φύγει»; Έφυγε από τη ζωή ή έφυγε από το σπίτι; - Έφυγε από το σπίτι. - Σας είπε δηλαδή ότι θα πάει κάπου και θα ξαναγυρίσει και δεν ξαναγύρισε; - Όχι, έφυγε και δε μας είπε τίποτα! - Τίποτα;! Ούτε πού πάει ούτε πότε θα γυρίσει; - Όχι. - Ούτε καν ότι φεύγει; - Όχι. - Και πώς το μάθατε εσείς; - Ένα πρωί σηκωθήκαμε... και η μητέρα μας έλειπε. Στην αρχή... νομίσαμε ότι θα γυρνούσε. Όσο όμως περνούσαν οι μέρες... - Καταλαβαίνω. Όμως είχατε τον πατέρα σας. - Ναι, είχαμε τον πατέρα μας... - Γιατί το λες έτσι; - (Με πολλή στενοχώρια) στην αρχή, όσο κι εκείνος πίστευε ότι θα γυρνούσε, ήταν καλός μαζί μας. Μας φρόντιζε, μας έλουζε, μαγείρευε όσο μπορούσε... - Μετά; - Μετά, με τους μήνες... η συμπεριφορά του άρχισε να αλλάζει. Έπινε... και όταν έπινε, γινόταν βίαιος. Μας έδερνε, μας μιλούσε άσχημα, ζητούσε από μας να κάμνουμε δουλειές... - Τι δουλειές να κάνετε, τριών και πέντε χρονών παιδιά; - Ζητούσε από την αδελφή μου να πλένει τα πιάτα. - Πώς να τα πλύνει πέντε χρονών παιδί!

13 - Έβαζε ένα σκαμνάκι, για να φτάνει στη γούρνα, ανέβαινε πάνω και τα έπλενε. - Και από σένα; Τι ζητούσε να κάνεις εσύ; Να μαζεύω τα πράγματα, να του δίνω να απλώνει τα ρούχα, να κάθομαι φρόνιμος στη γωνιά... Αλλά... εμένα με πείραζε πιο πολύ αυτό που έκαμνε στην αδελφή μου. - Τι εννοείς; Τι της έκαμνε; - Όταν έσπαγε κανένα ποτήρι... κανένα πιάτο, ξεσπούσε πάνω της, την έδερνε φωνάζοντας βαριές κουβέντες κι εγώ... δεν το άντεχα αυτό. Ορμούσα, τον έδερνα με όλη μου τη δύναμη, και μετά... - Τις έτρωγες κι εσύ... - Και τι έγινε μετά, πώς βρεθήκατε στο ορφανοτροφείο; - Μια μέρα, ήρθε στο σπίτι η θεία μας από το χωριό. Μας είδε έτσι άπλυτους και έπιασε να μας πλύνει. Βλέποντας τις μελανιές στο σώμα μας, άρχισε να μας ρωτά. Στην αρχή της είπαμε ότι πέσαμε και χτυπήσαμε, αλλά δε μας πίστεψε. Επέμενε να της πούμε. (Σκύβει, σιωπή και μεγάλη στενοχώρια.) - Και τότε; - Μας πήρε και έφυγε. - Και πού σας πήγε; - Στο χωριό, στο σπίτι της. - Και σας κράτησε εκεί; - Όχι. Είχε τέσσερα παιδιά και ο άντρας της ένας φτωχός χωρικός. - Άρα, εκ των πραγμάτων... δεν μπορούσε να σας κρατήσει... - Όχι. - Και σας έδωσε πίσω στον πατέρα σας; - Όχι, παρ όλο που εκείνος ήρθε και μας ζητούσε. Έγινε μεγάλη φασαρία, ήρθε η Αστυνομία και τότε... μας έδωσαν στην Πρόνοια. - Έτσι λοιπόν χάσατε τον πατέρα σας και μπήκατε στο Ορφανοτροφείο. - Γι αυτό δε θέλαμε να το πούμε. Καταλαβαίναμε ότι θα χάσουμε και τον πατέρα μας. - Που δε θέλατε να τον χάσετε, παρ όλα αυτά. - Πιστεύαμε ότι, αν έρθει πίσω η μητέρα μας, θα ξαναγίνουν όλα όπως ήταν πριν. - Έτσι είναι τα παιδιά... πιστεύουν πάντα και ελπίζουν πάντα. Κι έτσι συγχωρούσατε τον πατέρα σας - Δεν ήταν κακός όταν ήταν ξεμέθυστος, μας έπαιρνε αγκαλιά και έκλαιγε στον κόρφο μας, σαν μικρό παιδί. - Κι εσείς, βέβαια τον συγχωρούσατε. - Μας υποσχόταν ότι δε θα το ξανακάνει. - Κ εσείς... τον πιστεύατε.

14 - Το παιδί... πάντα πιστεύει στο γονιό του και δε θέλει να τον χάσει, όπως κι αν είναι, ό,τι κι αν είναι Γι αυτό... δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατό ο γονιός, μια μητέρα, ένας πατέρας... να εγκαταλείπουν τα παιδιά τους και να χάνονται. - Έχεις δίκιο, αγόρι μου. Είναι πολύ σκληρό, το ξέρω. Όμως εδώ δεν είμαστε για να δικάσουμε κανένα. Εδώ είμαστε, για να φέρουμε κοντά αγαπημένα πρόσωπα που έχουν χωρίσει. Εσείς λοιπόν... χωρίσατε από τον πατέρα σας, όταν πήγατε στο Ορφανοτροφείο. - Και από την αδελφή σου, όταν έφυγες από το Ορφανοτροφείο. - Αυτή λοιπόν θα ήθελες να είναι απόψε. - Εσύ... δεν την αναζήτησες ποτέ; - Έψαξα στο ίντερνετ, αλλά δεν ξέρω αν υιοθετήθηκε κι εκείνη και άλλαξε όνομα... - Έψαξες... και δεν τη βρήκες... - Μάλιστα. - Αν απόψε, δεν είναι η αδελφή σου που σε ζητά, ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι; - (Σκύβει το κεφάλι και σφίγγει τα μάτια. Το σηκώνει και είναι δακρυσμένος.) - Αγόρι μου! Το θέλεις πολύ! Έχεις το κλειδάκι; - Άνοιξε το πακέτο. - (Το ανοίγει και παίρνει δισταχτικά το σταυρό.) - Σου θυμίζει κάτι; - Δε... δεν μπορώ να πω... - Από πού νομίζεις ότι μπορεί να έρχεται αυτός ο σταυρός; - Ίσως... ίσως από τη γυναίκα που με γέννησε. - Από τη μητέρα σου, δηλαδή... - Μπορείς να πεις μητέρα μια γυναίκα που εγκαταλείπει τα παιδιά της; - Είσαι πολύ σκληρός... είναι η βιολογική σου μητέρα. Σε γέννησε! - Εγώ... μια μητέρα ξέρω. Αυτήν που με μεγάλωσε. - Έτσι είναι. Γονιός είναι αυτός που μεγαλώνει ένα παιδί. Αλλά... και η άλλη... είναι αίμα σου. - Εκείνη όμως... αρνήθηκε το αίμα της!.. τι να πω; Παρ όλα αυτά, δε θέλεις να δεις ποια είναι η βιολογική σου μητέρα; - Μετά από είκοσι πέντε χρόνια; Γιατί; - Αν εκείνη θέλει να σου μιλήσει ; Αν, λέω αν, θέλει να σου ζητήσει συγνώμη;

15 - Συγνώμη; Τι να μου κάνει μια συγνώμη, μετά από είκοσι πέντε χρόνια; Μπορεί να επουλώσει... - Είσαι πληγωμένος. Το καταλαβαίνω. Νομίζω όμως, ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα σε μια απολογία. Άκουσέ την, δεν ξέρεις τι έχει να σου πει! Τη θυμάσαι καθόλου; - Όχι! - Την έσβησες από τη μνήμη σου, για να μη σε πληγώνει... - Ήμουν πολύ μικρός... έχουν περάσει πολλά χρόνια. - Ούτε από φωτογραφίες... - Δεν είχαμε φωτογραφίες! Μετά που έφυγε, ο μπαμπάς τις έσκισε όλες. Σαν να ήθελε να εξαλείψει κάθε ίχνος της. - Εσύ όμως δεν έχεις κρατήσει τίποτα από αυτήν; - Θυμάμαι την αγκαλιά της. - Δηλαδή; - Με έσφιγγε σαν να ήταν να με χάσει. Παίζαμε, γελούσαμε, κι ύστερα μ έσφιγγε!.. (Μικρή παύση, κρύβει τα κεφάλι στα δυο του χέρια. Ύστερα το σηκώνει προσπαθώντας να μην κλάψει.) - Καταλαβαίνω, αγόρι μου. Όλα αυτά πονάνε. Πονάνε πολύ. Δε θέλεις όμως να μάθεις γιατί σε άφησε, αφού σ αγαπούσε τόσο! - Προβληματίστηκα πάρα πολύ τι θα κάνω, αν είναι εκείνη. - Και πού κατέληξες; - (Δυσκολία και δυσφορία.) - Θέλεις να της δώσεις μια ευκαιρία; - (Συγκαταβατικά) Αφού είμαι εδώ... - Είσαι έτοιμος; - (Ξεφυσώντας) Μμμμ, (με δυσκολία) νννναι. - Δείξτε μας, παρακαλώ, το πρόσωπο. (Εμφανίζεται το πρόσωπο της μητέρας του. Ο ίδιος ταράζεται σε τέτοιο βαθμό, που ορμά και βγαίνει από το στούντιο. Η μητέρα του λιποθυμά, η παρουσιάστρια τα χάνει και απευθύνεται στην κοπέλα και το φίλο του.) - Σας παρακαλώ, μπορείτε να πάτε να δείτε τι έπαθε; (Πάει κοντά στη γυναίκα, της δίνει μπατσάκια, της δίνει νερό. (Προς τα παρασκήνια) Μπορείτε να με βοηθήσετε να τη συνεφέρουμε; (Έρχονται, τη βοηθούν, η γυναίκα συνέρχεται και την ίδια ώρα μπαίνει ο φίλος του Χριστόδουλου μέσα κρατώντας μια φωτογραφία.) Γιάννης: Διώξτε! Διώτξε την αυτή τη γυναίκα! Παρουσιάστρια: Κύριε... σας παρακαλώ... Πώς μιλάτε έτσι; Ω, Θεέ μου, δεν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο! Γιάννης: (Ορμά κατά τη γυναίκα, κραδαίνοντας τη φωτογραφία και μη μπορώντας να μιλήσει από το κάχρι του.) Παρουσιάστρια: Παρακαλώ, παρακαλώ!

16 Γιάννης: (Απελπισμένα) Διώξτε την! Διώξτε την! Παρουσιάστρια: (Πάει κοντά του) Σε παρακαλώ, Γιάννη! Κάθισε, ηρέμησε. Γιάννης: (Κάθεται και πιάνει το κεφάλι του. Σχεδόν κλαίγοντας) Διώξτε το δαίμονα! Παρουσιάστρια: Σε παρακαλώ, Γιάννη! Πες μας τι έγινε,. Γιατί έφυγε έτσι ο Χριστόδουλος; Είναι καλά; Γιάννης: (Της δείχνει τη φωτογραφία.) Παρουσιάστρια: Τι είναι αυτό; Ο Χριστόδουλος... αγκαλιά με τη μητέρα του; Είπε ότι δεν τη γνώριζε! Είπε ότι είχε να τη δει είκοσι πέντε χρόνια! Γιάννης: Εφτά μόνο... πριν εφτά χρόνια... αλλά... δεν ήξερε!.. Γενοβέφα: (Ταράζεται και σηκώνεται να φύγει.) Παρουσιάστρια: Σας παρακαλώ, κυρία μου! Μείνετε στη θέση σας! Γενοβέφα: (Διστάζει για μια στιγμή, μετά κουνάει το κεφάλι, έχει δει τη φωτογραφία, και φεύγει ξεσπώντας σ ένα κλάμα-ουρλιαχτό.) Παρουσιάστρια: Μα τι συμβαίνει σήμερα; Τι είναι όλα αυτά, Χριστέ μου; Πες μας, βρε Γιάννη, τι σημαίνουν όλα αυτά; Γιάννης: Αυτή η φωτογραφία... πριν από εφτά χρόνια... την κουβαλούσε πάντα πάνω του. «Δε θα την αποχωριστώ ποτέ», μου έλεγε. «Θα μείνει για πάντα η γυναίκα της ζωής μου». Παρουσιάστρια: Φυσικό είναι, αφού είναι η μητέρα του. Γιάννης: (Ουρλιάζοντας, κλαίγοντας) Όχι! Δεν είναι φυσικό. Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σ έναν άνθρωπο! Παρουσιάστρια: Τι λες τώρα, Γιάννη! Ό,τι χειρότερο το να βρει τη μητέρα του; Γιάννης: (Απελπισμένα) Δεν το ήξερε ότι ήταν η μητέρα του! Παρουσιάστρια: Και πώς έγινε και βρέθηκαν μαζί; Γιάννης: Ήταν φαντάρος... στην Καβάλα... (πνίγεται) πήγαν να διασκεδάσουν ένα βράδυ. (Ξεφυσάει, δυσκολεύεται να μιλήσει.) Παρουσιάστρια: Θέλεις λίγο νερό; Φέρτε του λίγο νερό, παρακαλώ. Είσαι καλύτερα τώρα; Γιάννης: (Νεύει «ναι», αλλά ακόμα οι λέξεις δε βγαίνουν από το στόμα του.) Παρουσιάστρια: (Περιμένει.) Γιάννης: Πώς έγινε αυτό;! Πώς έγινε αυτό, Θεέ μου;! Γιατί επέτρεψες να γίνει; Λένε πως όλα γίνονται για ένα σκοπό. Αυτό γιατί; Παρουσιάστρια: Γιάννη!.. Γιάννης: Αυτή η κυρία τραγουδούσε σε κείνο το κέντρο. Είχε μεγάλο σουξέ. Ο κόσμος τη χειροκροτούσε. Οι άντρες τη γλυκοκοίταζαν... Παρουσιάστρια:... Γιάννης: Ο Χριστόδουλος ήταν νέος. Ήταν φαντάρος. Δεν είχε πάει με γυναίκα μέχρι τότε. Ήθελε να είναι πολύ ξεχωριστή η γυναίκα που θα

17 πήγαινε για πρώτη φορά μαζί της. Ήξερε πως κινδύνευε να την ερωτευτεί. Από την πρώτη ματιά μαγεύτηκε. Δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια του από πάνω της. Αλλά κι εκείνη... κι εκείνη... Είχε μια συνήθεια. Όταν τέλειωνε το πρόγραμμά της, κατέβαινε από το πάλκο, πήγαινε στην πίστα και χόρευε ένα χορό μόνη της. Ένα χορό της κοιλιάς. Είχαν δικαίωμα να χορέψουν όσοι άντρες ήθελαν μαζί της. Ύστερα διάλεγε έναν απ αυτούς και χόρευε μαζί του ένα ταγκό. Αυτός θα ήταν ο τυχερός της βραδιάς... Θα έφευγε μαζί του από το κέντρο... Ο άντρας της το απολάμβανε. Χαιρόταν να βλέπει πόσο άρεσε η γυναίκα του. Αλλά... για μια μόνο βραδιά. Ήταν το αποχαιρετιστήριο. Την άλλη μέρα έφευγαν. Έτσι, όταν ξανάρχονταν, είχε πολλούς ακόμη που την επιθυμούσαν. Ήταν ένα δόλωμα, για να κρατούν την επιθυμία της πελατεία τους ζωντανή. Παρουσιάστρια: Μα είπε ότι ο άντρας της τη ζήλευε. Γιάννης: Ναι, τη ζήλευε. Γι αυτό και δεν την άφηνε για πάνω από μια βραδιά. Παρουσιάστρια: (Γκριμάτσα, σαν να λέει «τα χει αυτά η ζωή...») Γιάννης: Εκείνο το βράδυ... ο «τυχερός» ήταν ο Χριστόδουλος. Παρουσιάστρια: (Με φρίκη) Τι θέλεις να πεις;! Γιάννης: Τον είχε ξεχωρίσει. Και, παρ όλο που ο Χριστόδουλος δε σηκώθηκε να χορέψει... Πήγε, τον πήρε από το χέρι και πέρασε αγέρωχη μπροστά απ όλους εκείνους που είχαν χορέψει με την ελπίδα να επιλεγούν. Απειλήθηκε σκάνδαλο. Αλλά έφυγαν όλοι, εκείνη με το Χριστόδουλο, ο άντρας της με το μπουζούκι στο χέρι, η ορχήστρα ολόκληρη. Πήγαν μια βόλτα στο λιμανάκι. Μια βόλτα ρομαντική. Κρατώντας χέρι χέρι. Περπάτησαν... μίλησαν... «Σαν να γνωριζόμασταν από πάντα», μου είχε πει ο Χριστόδουλος. Περπάτησαν για ώρες πολλές, δεν ήθελαν να αποχωριστούν. Και κάπου εκεί κατά το ξημέρωμα όταν πια ο χρόνος τελείωνε και ο Χριστόδουλος έπρεπε να πάει στο στρατόπεδο κι εκείνη να γυρίσει στον άντρα της... Παρουσιάστρια: Τι θέλεις να πεις, Γιάννη; Είναι ποτέ δυνατό; Χριστέ μου! Τι είναι αυτά που ακούμε απόψε! Γιάννης: (Κουνάει το κεφάλι) Εκεί... λίγο πριν το ξημέρωμα... κυλίστηκαν στην άμμο... Παρουσιάστρια: Ω φτάνει! Φτάνει! Τώρα καταλαβαίνω. Γιάννης: Όχι, δεν καταλαβαίνεις. Δεν είσαι άντρας. Δεν ξέρεις τι θα πει να μην έχεις πάει με γυναίκα ως τα είκοσι ένα σου. Ήθελε να ερωτευτεί, έλεγε. Δεν μπορούσε να πάει «έτσι». Και την ερωτεύτηκε. Στην αρχή ήταν σαν να είχε χάσει το νου του. Ήταν σαν παραζαλισμένος. Του έδωσαν άδεια από το στρατό. Ήρθε στον Πειραιά και... ήταν σαν να μην ήταν εκεί. Σαν να μην ήταν πουθενά. «Σύνελθε», του έλεγα, «τι έπαθες; Με μια φορά που είδες μια γυναίκα...» «Ήταν

18 τόσο γλυκιά», μου έλεγε, «που δε θα την ξεπεράσω ποτέ.» Νόμιζα ότι δε θα συνέλθει ποτέ, αλλά ευτυχώς, λίγο καιρό μετά γνώρισε τη Σεσίλια.. Εκείνο το κορίτσι τον έσωσε. (Ξαφνικά, ακούγεται ένα ουρλιαχτό αντρικό, κάποιος ορμάει, κάποιον χτυπάει... Όλα αυτά γίνονται στα παρασκήνια.) Σεσίλια: Μη, καλέ μου, μη! (Ο Χριστόδουλος μαχαιρώνει τη μητέρα του.) Γενοβέφα: (Ξεψυχώντας στα χέρια του) Αγόρι μου! (Καταλαβαίνουμε ότι πεθάινει.) Χριστόδουλος: (Κλαίει με ουρλιατό.) Σεσίλια: Χριστόδουλε! Τι έκανες; Τι έκανες;! Τη σκότωσες! (Κλαίει.) Τι πας να κάνεις; Άσ το κάτω αυτό! (Παλεύει μαζί του με πείσμα) Όχι, μη σ αγαπάω. (Παλεύοντας με δύναμη, έρχονται στο πλατό. Εκείνος κρατάει το ματωμένο μαχαίρι και προσπαθεί να το μπήξει στον εαυτό του, αλλά εκείνη τον εμποδίζει πολύ σθεναρά. Τη ρίχνει κάτω, αλλά προλαβαίνει ο Γιάννης και του πιάνει τα χέρια. Παλεύει μαζί του σκληρά, προσπαθώντας να του πάρει το μαχαίρι.) Γιάννης: Δε φταις εσύ, ρε μαλάκα! Δεν ήξερες! (Τον νικάει και τον ρίχνει κάτω.) Χριστοδουλος: (Αφήνει να του πέσει το μαχαίρι και κλαίει σπαρακτικά.) Παρουσιάστρια: (Τα έχει χάσει, δεν ξέρει τι να κάνει. Σηκώνει τη Σεσίλια, που κλαίει στην αγκαλιά της.) (Ακούγονται σειρήνες από νοσοκομειακό και περιπολικό αστυνομίας. Δύο αστυνομικοί μπαίνουν στο πλατό και κατευθύνονται προς την παρουσιάστρια.) Αστυνομικός Α : (Βγάζει χειροπέδες.) Κυρία μου, συλλαμβάνεστε. Παρουσιάστρια: Εγώ;! Γιατί; Αστυνομικός Β : Για αυτόφωρο αδίκημα. Παρουσιάστρια: Εγώ;! Μα δεν είμαι εγώ... Αστυνομικός Α : (Της περνάει τις χειροπέδες.) Όχι, κυρία μου! Συλλαμβάνεστε επ αυτοφώρω, γιατί δεν μπορείτε να εξαπατάτε έτσι τον κόσμο. Αστυνομικός Β : (Φέρνει από τα παρασκήνια ένα πρόσωπο.) Ιδού και η ηθική αυτουργός. Νόμισε ότι μπορεί να γίνει μια νέα Άγκαθα Κρίστι. Αστυνομικός Α : Τα ψέματα, κυρία μου, τελειώνουν εδώ. Αυτή η εκπομπή δεν πρόκειται να ξαναγίνει. Το μαγαζί έκλεισε! Συγγραφέας: Αν υπήρχε, θα έκλεινε και η αυλαία. (Πιάνονται όλοι μαζί και υποκλίνονται στο κοινό. Η παρουσιάστρια υψώνει τα χέρια με τις χειροπέδες, έχοντας ενωμένες τις παλάμες, προς το κοινό και χαιρετά σαν να το συγχαίρει.) Παρουσιάστρια: (Έρχεται μπροστά) Κυρίες και κύριοι, ευχαριστούμε, που για μια φορά ακόμη μας βοηθήσατε να ανοίξουμε μαζί ένα πακέτο.

19 Αυτό το πακέτο είχε απροσδόκητη τροπή. Μήπως όμως... δεν είναι έτσι η ίδια η ζωή; Τώρα, δεν έχετε, παρά να μας στείλετε τα μηνύματά σας στο Σάββατο, 16 Νοεμβρίου 2013