ΑΛΓΟΡΙΘΜΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΔΙΚΤΥΩΝ ΚΑΙ ΤΗΛΕΜΑΤΙΚΗΣ

Transcript

1 ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΜΗΜΑ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ Η/Υ & ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ ΤΟΜΕΑΣ ΕΦΑΡΜΟΓΩΝ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΣΕΩΝ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ ΑΛΓΟΡΙΘΜΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΔΙΚΤΥΩΝ ΚΑΙ ΤΗΛΕΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΜΠΟΥΡΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΤΡΑ 2008

2 Π ΡΟΛΟΓΟΣ Οι πανεπιστημιακές σημειώσεις αποτελούν ουσιαστική αναμόρφωση και επέκταση των παλαιότερων, που χρησιμοποιούνται ως διδακτικό σύγγραμμα στα πλαίσια του μαθήματος «Αλγοριθμικά Θέματα Δικτύων και Τηλεματικής». Το μάθημα αυτό διδάσκεται στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Επιστήμη και Τεχνολογία των Υπολογιστών» του Τμήματος Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Πληροφορικής της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών. Η αναμόρφωση και η επέκταση των σημειώσεων οδήγησαν στο παρόν κείμενο και έγιναν στα πλαίσια του ΕΠΕΑΕΚ Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών στην «Επιστήμη και τεχνολογία Υπολογιστών». Η ύλη που καλύπτεται είναι: 1. Εισαγωγή στην Ποιότητα Υπηρεσίας Ποιότητα Υπηρεσίας σε φυσικό επίπεδο και σε επίπεδο διασύνδεσης δεδομένων Ποιότητα Υπηρεσίας σε επίπεδο δικτύου 2. Εφαρμογές με δυνατότητα προσαρμογής της μετάδοσης ανάλογα με την κατάσταση του δικτύου 3. Η Αρχιτεκτονική IntServ Περιγραφή της αρχιτεκτονικής και των μηχανισμών της 4. Η αρχιτεκτονική DiffServ Περιγραφή της αρχιτεκτονικής και των μηχανισμών της 5. Ανεπτυγμένες υπηρεσίες QoS Υπηρεσία IP Premium Υπηρεσία Less than Best effort Υπηρεσία Διαχειριζόμενης Χωρητικότητας 6. Εισαγωγή στους Bandwidth Brokers 7. Εισαγωγή σε θέματα Χρεώσεων Υπηρεσιών Ανάλυση και περιγραφή κόστους υπηρεσιών Υπάρχοντα μοντέλα χρέωσης και κριτική προσέγγισή τους 8. Περιγραφή Συμβάσεων Διασφάλισης Επιπέδου Ποιότητας Υπηρεσίας (ΣΔΕΠΥ- SLA) Εισαγωγή στο θέμα και στη μεθοδολογία ανάπτυξης τέτοιων συμβάσεων Είδη SLA και μετρικές προσδιορισμού απόδοσης υπηρεσιών Περιγραφή σύνδεσης SLA με θέματα Χρέωσης σε υπηρεσίες QoS 1

3 Οι Πανεπιστημιακές Σημειώσεις συμπληρώνονται και εμπλουτίζονται από τις διαλέξεις του μαθήματος καθώς και το πλούσιο υλικό (εργασίες, παρουσιάσεις και βιβλιογραφία) που υπάρχει στο δικτυακό τόπο του μαθήματος ( Καλό είναι οι φοιτητές να επισκέπτονται και να ενημερώνονται για τα περιεχόμενα του δικτυακού τόπου. Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω τους συνεργάτες μου Κωνσταντίνο Στάμο και Δημήτρη Πρίμπα οι οποίοι με σκληρή δουλειά βοήθησαν στη μεταμόρφωση του ακατέργαστου υλικού σε ένα χρήσιμο πανεπιστημιακό σύγγραμμα, και δημιούργησαν το δικτυακό τόπο. Τους ευχαριστώ θερμά. Πάτρα, Ιούνιος 2008 Χ. Ι. Μπούρας 2

4 Π ΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 1 ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΜΕΤΡΙΚΕΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΤΥΠΟΙ QOS ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΓΙΑ QOS ΣΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΦΥΣΙΚΩΝ ΜΟΝΟΠΑΤΙΩΝ Δρομολόγηση βάσει του Προορισμού και Επιλογή Μονοπατιού TCP και Συμμετρική Επιλογή Μονοπατιού ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ATM Τάξεις Ποιότητας Υπηρεσίας στα ATM δίκτυα Υλοποίηση Ποιότητας Υπηρεσίας στα ATM δίκτυα FRAME RELAY To Frame Relay και η Ποιότητα Υπηρεσιών στο Διαδίκτυο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΣΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΔΙΚΤΥΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ INTEGRATED SERVICES (INTSERV) Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ DIFFERENTIATED SERVICES (DIFFSERV) ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΕΣΜΕΥΣΗΣ ΠΟΡΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΔΟΣΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΠΟΛΥΜΕΣΩΝ ΜΕΘΟΔΟΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΜΕΣΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΕΤΡΩΝ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΤΗ (RATE SHAPING) ΈΛΕΓΧΟΣ ΛΑΘΩΝ (ERROR CONTROL) ΛΗΨΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ ΜΕΤΑΔΟΣΗΣ ΠΟΛΥΜΕΣΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ UNICAST ΚΑΙ MULTICAST ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΠΟΛΥΜΕΣΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ Κατάσταση Συμφόρησης του Δικτύου Δυνατότητα Κλιμάκωσης Ταχύτητα Προσαρμογής Φιλικότητα προς το TCP

5 Ικανοποίηση του Χρήστη ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΕΙΣΑΓΩΓΗ INTSERV ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΔΙΚΤΥΑΚΩΝ ΠΟΡΩΝ Εισαγωγή στο πρωτόκολλο RSVP Αρχιτεκτονική του RSVP Χαρακτηριστικά του πρωτοκόλλου RSVP Τρόπος λειτουργίας του RSVP Τύποι RSVP μηνυμάτων Μορφή RSVP πακέτων Πεδία RSVP αντικειμένων DIFFSERV ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ Ταξινόμηση με βάση την IPv4 επικεφαλίδα Ταξινόμηση με βάση την IPv6 επικεφαλίδα Ταξινόμηση με Βάση την MPLS Επικεφαλίδα ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΑΤΟΣ, ΜΕΤΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ, ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ ΠΑΚΕΤΩΝ Αλγόριθμοι Κουβά με Κουπόνι (Token Bucket) και Κουβά με Διαρροή (Leaky Bucket) ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗ (POLICING) ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΟΥΡΩΝ Ρητή Ειδοποίηση Συμφόρησης (Explicit Congestion Notification - ECN) Μηχανισμός RED (Τυχαία Πρώιμη Ανίχνευση - Random Early Detection) Μηχανισμός Ζυγισμένος (Weighted) RED ΧΡΟΝΟΔΡΟΜΟΛΟΓΗΣΗ FIFO Μηχανισμός με Ουρές Προτεραιότητας (Priority Queueing - PQ) Τροποποιημένος Ελλειμματικός (Modified Deficit) Round Robin (M-DRR) Μέθοδος Δίκαιης Ουράς (Fair Queueing) Ζυγισμένης Δίκαιης Ουράς (Weighted Fair Queueing) ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ DIFFSERV EF-βασισμένες (EF-based) υπηρεσίες AF βασισμένες Υπηρεσίες ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ (LESS THAN BEST EFFORT) ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ QOS ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΣΕ IPV6 ΔΙΚΤΥΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟΥΣ BANDWIDTH BROKERS ΘΕΜΑΤΑ ΧΡΕΩΣΗΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΧΡΕΩΣΗΣ ΔΟΜΗ ΚΟΣΤΟΥΣ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΑΡΟΧΟ (ISP COST STRUCTURE) ΚΟΣΤΗ ΠΑΡΟΧΗΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ (ACCESS COSTS) Κόστη εγκατάστασης δικτύου (installation costs) Κόστη ενεργοποίησης πελάτη (customer activation costs)

6 5.3.2 ΚΟΣΤΗ ΧΡΗΣΗΣ (USAGE COSTS) Κόστη υποστήριξης πελάτη & συντήρησης (customer support & maintenance) Κόστη φόρτου δικτύου (network load costs) ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΠΑΡΟΧΩΝ (ISP PEERINGS) ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΝΟΣ ΣΧΗΜΑΤΟΣ ΧΡΕΩΣΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΧΡΕΩΣΗΣ Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ: ΧΡΕΩΣΗ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗ ΧΡΗΣΗ - ΧΡΕΩΣΗ ΕΝΙΑΙΟΥ-ΤΕΛΟΥΣ Μειονεκτήματα του μοντέλου χρέωσης ενιαίου τέλους Μειονεκτήματα του μοντέλου χρέωσης βασισμένη στη χρήση Η άποψη των παρόχων (ISPs) για την ενιαίου-τέλους χρέωση Συμπεράσματα κριτική προσέγγιση των 2 κατηγοριών Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ: ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΤΕΛΩΝ ΧΡΕΩΣΗΣ ΜΕ ΒΑΣΗ «ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ» Η Τεχνική Διάσταση Η Οικονομική Διάσταση Η Διάσταση της Επιστημονικής Έρευνας ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΧΡΕΩΣΗΣ «ΤΙΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΑ ΑΚΡΑ» ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ - ΣΔΕΠΥ (SERVICE LEVEL AGREEMENTS - SLA) ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΔΕΠΥ (SLA) ΕΙΔΗ ΣΔΕΠΥ Κατηγοριοποίηση ως προς τις υπηρεσίες, αντικείμενο της ΣΔΕΠΥ Κατηγοριοποίηση ως προς το χρόνο αντίδρασης του πάροχου Κατηγοριοποίηση ως προς τη σχέση του πάροχου με τον οργανισμό ΕΚΠΟΝΗΣΗ ΣΔΕΠΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΜΙΑΣ ΣΔΕΠΥ ΦΑΣΕΙΣ ΕΚΠΟΝΗΣΗΣ ΣΔΕΠΥ Περιγραφή της υπηρεσίας Δείκτες Όρια τιμών για τους δείκτες Αποζημιώσεις Μετρήσεις Διαδικασίες επικοινωνίας οργανισμού πάροχου Άλλα θέματα ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΔΕΠΥ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟΙ ΔΕΙΚΤΕΣ ΓΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΔΕΠΥ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ WEB SITES

7

8 Λ ΙΣΤΑ Σ ΧΗΜΑΤΩΝ ΣΧΗΜΑ 1: ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΗΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗΣ ΚΑΙ Η ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΣΧΗΜΑ 2: VIRTUAL PATHS ΚΑΙ VIRTUAL CIRCUITS ΣΕ ΔΙΚΤΥΑ ΑΤΜ ΣΧΗΜΑ 3: ΓΕΝΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΠΟΛΥΜΕΣΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΣΧΗΜΑ 4 ΔΙΚΤΥΑΚΟ ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ RSVP ΣΧΗΜΑ 5 ΣΧΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΤΟΥ RSVP ΣΧΗΜΑ 6 ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΜΒΟ ΤΟΥ ΜΟΝΟΠΑΤΙΟΥ ΜΕΤΑΔΟΣΗΣ ΤΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΣΧΗΜΑ 7 Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΣΕΩΝ ΔΕΣΜΕΥΣΗΣ ΣΧΗΜΑ 8 ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΔΕΣΜΕΥΣΗΣ ΠΟΡΩΝ ΜΕ ΧΡΗΣΗ RSVP ΣΧΗΜΑ 9 ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΟΡΙΖΟΥΝ ΜΙΑ RSVP ΣΥΝΟΔΟ ΣΧΗΜΑ 10 ΠΕΔΙΑ ΕΠΙΚΕΦΑΛΙΔΩΝ RSVP ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ ΣΧΗΜΑ 11: ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ DATA PATH ΚΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΣΧΗΜΑ 12: ΤΟ TOS OCTET ΤΗΣ IPV4 ΕΠΙΚΕΦΑΛΙΔΑΣ ΣΧΗΜΑ 13: Η IPV4 ΕΠΙΚΕΦΑΛΙΔΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ DIFFSERV ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΣΧΗΜΑ 14: Η ΒΑΣΙΚΗ IPV6 ΕΠΙΚΕΦΑΛΙΔΑ ΣΧΗΜΑ 15: Η MPLS ΕΠΙΚΕΦΑΛΙΔΑ ΣΧΗΜΑ 16: Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ «ΚΟΥΒΑ ΜΕ ΚΟΥΠΟΝΙ» (TOKEN BUCKET) ΣΧΗΜΑ 17: Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ «ΚΟΥΒΑ ΜΕ ΔΙΑΡΡΟΗ» (LEAKY BUCKET) ΣΧΗΜΑ 18: ΈΝΑΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΣΕ 3 ΕΠΙΠΕΔΑ ΣΧΗΜΑ 19: Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ RED ΣΧΗΜΑ 20: Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΖΥΓΙΣΜΕΝΟΣ (WEIGHTED) RED ΣΧΗΜΑ 21: Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΕΝΟΣ BANDWIDTH BROKER ΣΧΗΜΑ 22: ΔΟΜΗ ΚΟΣΤΟΥΣ ISP ΣΧΗΜΑ 23: ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΤΕΛΩΝ ΧΡΕΩΣΗΣ

9

10 Λ ΙΣΤΑ Π ΙΝΑΚΩΝ ΠΙΝΑΚΑΣ 1: ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΙ ΣΤΥΛ/ ΕΜΒΕΛΕΙΑΣ ΔΕΣΜΕΥΣΗΣ ΠΙΝΑΚΑΣ 2 ΤΙΜΕΣ ΠΕΔΙΟΥ ΤΥΠΟΣ ΤΩΝ RSVP ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ ΠΙΝΑΚΑΣ 3 ΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ RSVP ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ ΠΙΝΑΚΑΣ 4: ΤΙΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΙΑΙΟΥ-ΤΕΛΟΥΣ ΩΣ ΜΟΡΦΗ ΠΑΚΕΤΑΡΙΣΜΑΤΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ 5: ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΔΕΠΥ

11

12 1 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται θέματα που αφορούν το μεταπτυχιακό μάθημα «Αλγοριθμικά Θέματα Δικτύων» που διδάσκεται στα πλαίσια του μεταπτυχιακού προγράμματος στο Τμήμα Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πατρών. Καλύπτει θέματα που έχουν να κάνουν με την Ποιότητα Υπηρεσίας (Quality of Service) και ειδικότερα με τις πιο διαδεδομένες αρχιτεκτονικές για την παροχή εγγυήσεων υπηρεσίας, τις IntServ και DiffServ. Επιπλέον παρουσιάζονται θέματα που έχουν να κάνουν με τις χρεώσεις σε δίκτυα δεδομένων, δίνοντας έμφαση στην διάκριση μεταξύ της χρέωσης βασισμένης στη χρήση και της χρέωσης σταθερού τέλους. Τέλος, το βιβλίο έχει σαν στόχο να περιγράψει θέματα συμβάσεων διασφάλισης επιπέδου ποιότητας υπηρεσίας, τα οποία συσχετίζονται άμεσα με την χρέωση των υπηρεσιών αλλά και με τον σχεδιασμό και τρόπο παροχής υπηρεσιών ποιότητας εξυπηρέτησης (τι εγγυήσεις παρέχονται και πόσο ρητές αυτές είναι). Το βιβλίο ακολουθεί την παρακάτω δομή: Το κεφάλαιο 2 κάνει μια εισαγωγή στην έννοια της ποιότητας υπηρεσίας και παρουσιάζει συνοπτικά τις αρχιτεκτονικές IntServ και DiffServ. Το κεφάλαιο 3 αναλύει τις εφαρμογές με δυνατότητα προσαρμογής της μετάδοσής τους ώστε να προσαρμόζονται κάθε φορά στην τρέχουσα κατάσταση του δικτύου, κάτι το οποίο είναι χρήσιμο ειδικά στην περίπτωση που το δίκτυο δεν υποστηρίζει κάποια ποιότητα υπηρεσίας. Επίσης, κάνει μια πλήρη περιγραφή των προτεινόμενων μηχανισμών και σύγκριση μεταξύ τους. Στη συνέχεια, το κεφάλαιο 4 περιγράφει το θέμα της παροχής ποιότητας υπηρεσίας στο επίπεδο δικτύου, όπου αναλύονται οι μηχανισμοί και τα πρότυπα που υποστηρίζονται. Επίσης, γίνεται αναλυτική περιγραφή των υπηρεσιών που έχουν ήδη «προτυποποιηθεί» και των στόχων καθεμίας. Προχωρώντας στο βιβλίο, το κεφάλαιο 5 αναλώνεται στο θέμα της χρέωσης υπηρεσιών όπου παρουσιάζονται οι ισχύουσες πρακτικές και συγκρίνονται μεταξύ τους. Τέλος, το κεφάλαιο 6 θίγει το θέμα των συμβάσεων διασφάλισης επιπέδου ποιότητας υπηρεσίας, ένα θέμα που άπτεται τόσο του θέματος της παροχής ποιότητας υπηρεσίας όσο και της χρέωσης των υπηρεσιών. 11

13

14 2 ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ 2.1 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Σε ένα πραγματικό IP δίκτυο, η βασική υπηρεσία που προσφέρεται είναι η υπηρεσία καλύτερης προσπάθειας. Σύμφωνα με αυτή κάθε πακέτο που φτάνει σε ένα δρομολογητή δέχεται την ακόλουθη επεξεργασία: Αρχικά γίνεται έλεγχος για το που θα σταλεί το πακέτο που μόλις έφτασε. Στη συνέχεια το πακέτο στέλνεται στη γραμμή εξόδου για το επόμενο hop. Εάν δεν είναι δυνατό το πακέτο να σταλεί άμεσα αυτό αποθηκεύεται προσωρινά σε μια ουρά εξόδου. Εάν η ουρά αυτή είναι γεμάτη το πακέτο απορρίπτεται. Σε περίπτωση που όταν φτάσει το πακέτο η ουρά περιέχει ήδη άλλα πακέτα τότε το πακέτο αυτό δέχεται επιπλέον καθυστέρηση σύμφωνα με το χρόνο που απαιτείται ώστε τα παλιότερα πακέτα να φύγουν από την ουρά. Ουσιαστικά στην υπηρεσία καλύτερης προσπάθειας όλα τα πακέτα αντιμετωπίζονται όμοια και δεν υπάρχουν εγγυήσεις, διαφοροποιήσεις ή προσπάθεια επιβολής δικαιοσύνης. Εντούτοις το δίκτυο προσπαθεί να προωθήσει όσο περισσότερη κίνηση μπορεί με «λογική» ποιότητα. Πολλές φορές στο δίκτυο παρουσιάζεται το φαινόμενο της συμφόρησης, που ουσιαστικά συμβαίνει όταν ένας δρομολογητής αποθηκεύει πακέτα σε μια ουρά εξόδου γιατί λαμβάνει περισσότερα πακέτα από αυτά που μπορεί να μεταδώσει. Στη διάρκεια της περιόδου συμφόρησης είναι λογικό τα πακέτα να δέχονται μεγαλύτερη καθυστέρηση ενώ όταν η ουρά εξόδου γεμίσει, τότε αυτά απορρίπτονται. Ωστόσο υπάρχουν εφαρμογές που απαιτούν ορισμένες εγγυήσεις (κυρίως σε καθυστέρηση και απόρριψη πακέτων) όπως οι εφαρμογές μετάδοσης δεδομένων πραγματικού χρόνου (π.χ. IP τηλεφωνία (voice over IP - VoIP) και τηλεδιάσκεψη (videoconference)). Αυτές, προκειμένου να πετύχουν τις εγγυήσεις ποιότητας που εξασφαλίζουν τη σωστή λειτουργία τους πρέπει να διασχίζουν στο δίκτυο άδειες ή σχεδόν άδειες ουρές, γεγονός που για να συμβεί πρέπει να υπάρξουν μηχανισμοί που θα τις διασφαλίσουν. Ένας τρόπος προκειμένου να υπάρξει παροχή εγγυήσεων σε κάποια κίνηση είναι η διαχείριση ορισμένων πακέτων διαφορετικά έναντι των υπολοίπων. Στο σημείο αυτό ουσιαστικά εισέρχεται η έννοια της ποιότητας υπηρεσίας (Quality of Service). Ένας ορισμός της είναι: «η ικανότητα ενός στοιχείου του δικτύου να παρέχει ένα επίπεδο διαβεβαίωσης (εγγύησης) σε ένα υποσύνολο κίνησης ότι οι απαιτήσεις υπηρεσίας της μπορεί να επιτευχθούν με συγκεκριμένη (πολύ μεγάλη) πιθανότητα». Ουσιαστικά, οι μηχανισμοί της Ποιότητας Υπηρεσίας δεν παρέχουν μεγαλύτερη χωρητικότητα στο δίκτυο ή κάτι παρόμοιο, αλλά απλώς κάνουν καλύτερη διαχείριση του δικτύου ώστε να χρησιμοποιείται πιο αποδοτικά και σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εφαρμογών. 2.2 ΜΕΤΡΙΚΕΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ Οι μετρικές που ενδιαφέρουν τις εφαρμογές που ζητούν ποιότητα υπηρεσίας στην εξυπηρέτηση τους είναι γενικά τέσσερις και περιγράφονται αμέσως παρακάτω. Η 13

15 σημαντικότερη ποσότητα που ενδιαφέρει και επηρεάζει τις εφαρμογές είναι το εύρος ζώνης, που ορίζεται ως το πλήθος των δεδομένων, σε bits ανά δευτερόλεπτο (bps), που μεταδίδονται από ένα χρήστη στον άλλο. Το εύρος ζώνης χαρακτηρίζεται από 4 ποσότητες που είναι: Το μέγιστο μέγεθος καταιγισμού, δηλαδή ο μέγιστος αριθμός πακέτων που μπορούν να βρεθούν στην ουρά του δρομολογητή χωρίς να απορριφθούν. Μία εφαρμογή που κατά τα άλλα συμπεριφέρεται μέσα στα προκαθορισμένα όρια, μπορεί για διάφορους λόγους να στείλει κάποια χρονική στιγμή δεδομένα με ρυθμό καταιγισμού. To μέγιστο εύρος ζώνης (peak bandwidth), δηλαδή η ανώτατη επιτρεπόμενη τιμή του εύρους ζώνης που επιτρέπεται μία ροή να διατηρήσει σταθερή. Το ελάχιστο εγγυημένο εύρος ζώνης. Το μέσο εύρος ζώνης, δηλαδή η μέση τιμή του εύρους ζώνης που υπολογίζεται διαιρώντας τον αριθμό των bytes που μεταδόθηκαν προς το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Η δεύτερη ποσότητα που ενδιαφέρει σχεδόν όλες τις εφαρμογές είναι η καθυστέρηση, που ορίζεται ως ο χρόνος μεταξύ της μετάδοσης του πρώτου bit ενός IP πακέτου και της λήψης του τελευταίου bit αυτού του πακέτου από τον παραλήπτη. Ουσιαστικά η συνολική αυτή καθυστέρηση ισούται με το άθροισμα των καθυστερήσεων σε κάθε τμήμα του δικτύου. Η καθυστέρηση σε κάθε τμήμα του δικτύου είναι 3 ειδών και συγκεκριμένα: Χρόνος μετάδοσης, είναι δηλαδή ο χρόνος που απαιτείται για την τοποθέτηση πάνω σε μια γραμμή μετάδοσης όλων των bit του πακέτου και είναι ανάλογος της ταχύτητας της γραμμής. Χρόνος διάδοσης, είναι ο χρόνος από τη μετάδοση του πρώτου (ή του τελευταίου bit του πακέτου) και τη λήψη αυτού του bit από τον παραλήπτη. Ο χρόνος αυτός εξαρτάται από την τεχνολογία μετάδοσης και την απόσταση. Τέλος είναι ο χρόνος καθυστέρησης στις συσκευές του δικτύου. Η καθυστέρηση αυτή εισάγεται στα σημεία που λαμβάνουν πληροφορία και είναι ο χρόνος από τη λήψη τους μέχρι η πληροφορία να μεταδοθεί στην επόμενη συσκευή. Ο χρόνος αυτός αποτελείται από το χρόνο επεξεργασίας και το χρόνο που η πληροφορία παραμένει στην ουρά. Παράλληλα η επόμενη ποσότητα που χαρακτηρίζει την ποιότητα υπηρεσίας είναι η διακύμανση καθυστέρησης. Ουσιαστικά, η διακύμανση καθυστέρησης αναφέρεται σε ζεύγη πακέτων και ορίζεται ως η διακύμανση της διαφοράς του χρόνου άφιξης μεταξύ διαδοχικών πακέτων. Πολλές εφαρμογές απαιτούν να έχουν ένα άνω όριο για την διακύμανση καθυστέρησης προκειμένου η απόδοσή τους να είναι καλή. Τέλος, μια παράμετρος που ενδιαφέρει πολλές εφαρμογές είναι η απώλεια πακέτων και είναι ουσιαστικά το ποσοστό των πακέτων που μεταδόθηκαν από την πηγή και δεν λήφθηκαν από τον παραλήπτη ή παραλήφθηκαν με λάθη. Η απώλεια πακέτων προκαλείται είτε από απώλεια κάποιου δικτυακού συνδέσμου, είτε εξαιτίας προβλημάτων στη ρύθμιση των συσκευών του δικτύου είτε τέλος από συμφόρηση στο δίκτυο. Γενικά η επίδραση της απώλειας πακέτων στις εφαρμογές μπορεί να είναι καταστροφική υποβαθμίζοντας την απόδοσή τους. Επίσης σε πολλές εφαρμογές ενδεχόμενη αποστολή ξανά ενός χαμένου πακέτου δεν έχει καμιά απολύτως σημασία 14

16 και αντιθέτως δυσχεραίνει την λειτουργία της εφαρμογής παρά την βοηθά. Ένα παράδειγμα τέτοιας εφαρμογής είναι η τηλεδιάσκεψη. χρόνος μετάδοσης χρόνος διάδοσης χρόνος καθυστέρησης στις συσκευές δικτύου αποστολέας παραλήπτης συνολική καθυστέρηση Σχήμα 1: Τα είδη της καθυστέρησης και η συνολική καθυστέρηση 2.3 ΤΥΠΟΙ QOS Μηχανισμοί για QoS στο Φυσικό Επίπεδο Το φυσικό επίπεδο αποτελείται από τη φυσική καλωδίωση (συνήθως οπτική ίνα) και το μέσο μετάδοσης στο ίδιο το δίκτυο. Η δοκιμασμένη τακτική της κατασκευής διαφοροποιημένων μεταξύ τους φυσικών μονοπατιών σε ένα δίκτυο είναι μια πρώτη προσπάθεια για την παροχή διαφοροποιημένων επιπέδων υπηρεσιών. Σε ορισμένες περιπτώσεις διαφορετικά μονοπάτια κατασκευάζονται κυρίως για χρήση από το επίπεδο δικτύου, παρέχοντας διαθεσιμότητα επιπλέον δικτυακών συνδέσεων στις περιπτώσεις που το πρωτεύων φυσικό μονοπάτι χαθεί για κάποιο λόγο. Ωστόσο, πολλές φορές η χρήση όλου του διαθέσιμου εύρους τόσο από το πρωτεύων όσο και από τα εναλλακτικά (backup) μονοπάτια φαίνεται ελκυστική. Στις περιπτώσεις αυτές η απόδοση μπορεί να γίνει προβληματική, καθώς ενώ η διάθεση περισσότερων από ένα φυσικών μονοπατιών προς ένα προορισμό θεωρητικά επιτρέπει σε ένα αυθαίρετο τμήμα της κίνησης του δικτύου να χρησιμοποιήσει το χαμηλής καθυστέρησης, μεγάλου εύρους ζώνης μονοπάτι, το υπόλοιπο τμήμα της κίνησης επιλέγει ένα εναλλακτικό μονοπάτι το οποίο μπορεί να έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά εύρους ζώνης και καθυστέρησης. Μια τέτοια ρύθμιση οδηγεί σε μειωμένη αξιοπιστία και αυξημένη διακύμανση καθυστέρησης, εκτός εάν το πρωτόκολλο δρομολόγησης έχει σχεδιαστεί προσεκτικά έτσι ώστε να σταθεροποιεί την τμηματοποίηση της κίνησης μεταξύ των δύο μονοπατιών Διαφοροποίηση φυσικών μονοπατιών Παρ' όλο που η εισαγωγή επιπλέον φυσικών μονοπατιών σε ένα δίκτυο γίνεται συνήθως προκειμένου να εξασφαλιστούν εναλλακτικά μονοπάτια μέσω πλεονασμού (redundancy), μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την παροχή διαφοροποιημένων μεταξύ τους υπηρεσιών στις περιπτώσεις όπου τα διαθέσιμα μονοπάτια έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά. 15

17 Για παράδειγμα, η κίνηση καλύτερης προσπάθειας μπορεί να διοχετευτεί από τις συσκευές του επιπέδου δικτύου (δρομολογητές) στο μονοπάτι χαμηλότερης ταχύτητας, ενώ η κίνηση υψηλότερης προτεραιότητας (QoS) μπορεί να προωθηθεί στο μονοπάτι υψηλότερης ταχύτητας. Εναλλακτικά, το παραπάνω σενάριο μπορεί να υλοποιηθεί με ένα δορυφορικό μονοπάτι που συνοδεύεται από ένα γρηγορότερο επίγειο μονοπάτι μέσω καλωδίων. Η κυκλοφορία καλύτερης προσπάθειας διοχετεύεται μέσω του μεγαλύτερης καθυστέρησης δορυφορικού μονοπατιού, ενώ η κίνηση υψηλότερης προτεραιότητας δρομολογείται μέσω του συστήματος επίγειων καλωδίων. Η παραπάνω προσέγγιση είναι πρωτόγονη και έχει πολλά μειονεκτήματα Δρομολόγηση βάσει του Προορισμού και Επιλογή Μονοπατιού Η μέθοδος σύμφωνα με την οποία τα IP πακέτα δρομολογούνται στο Διαδίκτυο βασίζεται στην πληροφορία για τον προορισμό τους που περικλείεται στην επικεφαλίδα του κάθε πακέτου. Αυτή η μέθοδος καλείται «δρομολόγηση βάσει του προορισμού» και λόγω του ότι τα πακέτα δρομολογούνται βάσει μιας τοπικής απόφασης για το καλύτερο μονοπάτι προς τον IP προορισμό, η διεύθυνση του οποίου περιλαμβάνεται στην επικεφαλίδα κάθε πακέτου, δεν υπάρχουν ισχυροί μηχανισμοί για την δρομολόγηση της κίνησης βάσει της IP πηγής της. Συνεπώς είναι δύσκολο να γίνει η επιλογή μονοπατιού βάσει των χαρακτηριστικών της πηγής της κυκλοφορίας, αφού η επιλογή μονοπατιού γίνεται βάση της ταυτότητας του παραλήπτη. Βάσει των παραπάνω, ένας QoS μηχανισμός διαφοροποίησης μέσω επιλογής μονοπατιού θα μπορούσε να εφαρμοστεί πιο αποτελεσματικά σε επιλεγμένη εισερχόμενη κυκλοφορία, ενώ η εξερχόμενη κυκλοφορία θα προσαρμοζόταν στις QoS απαιτήσεις του παραλήπτη. Ένα δίκτυο δρομολόγησης βάσει του προορισμού δεν μπορεί να ρυθμίσει τα QoS μονοπάτια τόσο της εισερχόμενης όσο και της εξερχόμενης κυκλοφορίας προς έναν οποιονδήποτε προορισμό. Κάθε QoS μονοπάτι καθορίζεται βάσει μιας βασισμένης στον προορισμό επιλογής μονοπατιού, οδηγώντας στο συμπέρασμα ότι σε ένα ανομοιογενές QoS περιβάλλον, παράμετροι ασυμμετρικής ποιότητας σε εισερχόμενες και εξερχόμενες ροές δεδομένων θα παρατηρηθούν TCP και Συμμετρική Επιλογή Μονοπατιού Η αξιόπιστη μεταφορά δεδομένων (συνήθως με την χρήση του πρωτοκόλλου TCP στο Διαδίκτυο σήμερα) απαιτεί ροή δεδομένων και προς τις δύο κατευθύνσεις, γεγονός που σημαίνει ότι η κάθε μετάδοση που αρχικοποιείται από έναν συγκεκριμένο αποστολέα γενικά απαιτεί την αποστολή κυκλοφορίας ελέγχου και από τον παραλήπτη. Αυτή η αντίστροφη ροή δεδομένων χρησιμοποιείται για να καθορίσει την επιτυχία της μετάδοσης, να λύσει το πρόβλημα της ενδεχομένως μη ταξινομημένης παραλαβής δεδομένων από τον παραλήπτη, την προσαρμογή του ρυθμού μετάδοσης και για τη μεταφορά άλλων σημάτων ελέγχου, με σκοπό τη σωστή λειτουργία. Στην πραγματικότητα, αυτή η αντίστροφη ροή επιτρέπει στον αποστολέα να εκτιμήσει την κατάσταση κατά μήκος του μονοπατιού μετάδοσης των δεδομένων στον παραλήπτη, δίνοντάς του τη δυνατότητα να βελτιστοποιήσει το ρυθμό μετάδοσης δεδομένων προκειμένου να κάνει βέλτιστη χρήση του μεριδίου του στο μέσο προς τον προορισμό. Επομένως, για μια αξιόπιστη ροή κυκλοφορίας που μεταδίδεται κατά μήκος ενός συγκεκριμένου μονοπατιού σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο διαφοροποιημένης ποιότητας, η επιστρεφόμενη ροή ελέγχου θα πρέπει να επιστρέφει από το ίδιο μονοπάτι στο ίδιο επίπεδο ποιότητας προκειμένου να διατηρείται αξιόπιστα ο βέλτιστος ρυθμός 16

18 μετάδοσης (αυτή η δρομολόγηση καλείται δρομολόγηση των συμμετρικών μονοπατιών). Τα ασυμμετρικά μονοπάτια στο Διαδίκτυο αποτελούν έναν προβληματικό παράγοντα σε συνάρτηση με την ευαίσθητη στην καθυστέρηση κυκλοφορία και με τα διαφορετικά επίπεδα ποιότητας υπηρεσίας, που παραμορφώνουν το σήμα που δημιουργείται από τον παραλήπτη. Το πρόβλημα αυτό οφείλεται κυρίως στις τοπικές πολιτικές δρομολόγησης στα επιμέρους διαχειριστικά τμήματα (domains) δια μέσω των οποίων η κυκλοφορία διακινείται στο Διαδίκτυο. Είναι μη ρεαλιστική η απαίτηση για δρομολόγηση συμμετρικών μονοπατιών στο Διαδίκτυο, κυρίως στο άμεσο μέλλον. Συμπερασματικά, η ανομοιομορφία των μονοπατιών δεν επιτρέπει διαφοροποιημένα επίπεδα υπηρεσιών να δημιουργηθούν βάση των διαφορετικών χαρακτηριστικών καθυστέρησης, εύρους ζώνης και φορτίου στα διάφορα μονοπάτια. Για εφαρμογές που απαιτούν αξιόπιστη μετάδοση, αυτή η διαφοροποίηση στα επίπεδα υπηρεσιών είναι αναποτελεσματική. 2.4 ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΥΝΔΕΣΗΣ Η διαφοροποίηση στις υπηρεσίες που παρέχονται μέσω της κυκλοφορίας στα δίκτυα, επιτυγχάνεται κυρίως μέσω μηχανισμών στο επίπεδο σύνδεσης και πιο συγκεκριμένα με τη χρήση των ΑΤΜ και Frame Relay στα WANs ATM Το ATM είναι μια από τις τεχνολογίες μετάδοσης που παρέχουν ταχύτητες μετάδοσης δεδομένων μεγαλύτερες των 155Mbps. Εκτός από τους υψηλής ταχύτητας ρυθμούς μετάδοσης, το ΑΤΜ παρέχει ένα πολύπλοκο υποσύνολο από μηχανισμούς διαχείρισης της κυκλοφορίας, διαχείρισης εικονικών κυκλωμάτων (Virtual Circuits - VCs) και συσχετισμού των παραμέτρων για ποιότητα υπηρεσίας με τα εικονικά αυτά κυκλώματα. Ωστόσο αυτοί οι μηχανισμοί μεταδόσεων με υποστήριξη ποιότητας υπηρεσίας δεν χρησιμοποιούνται από την πλειοψηφία των οργανισμών που χρησιμοποιούν το ΑΤΜ σαν εργαλείο μετάδοσης δεδομένων στο Διαδίκτυο. Γενικά, το ΑΤΜ χρησιμοποιείται κυρίως λόγω των μεγάλων ταχυτήτων μετάδοσης που υποστηρίζει και της ευελιξίας για πολύπλεξη που παρέχεται στις διάφορες ΑΤΜ υλοποιήσεις Τάξεις Ποιότητας Υπηρεσίας στα ATM δίκτυα Υπάρχουν δύο τάξεις Ποιότητας Υπηρεσίας στο ATM: Η τάξη που ορίζει παραμέτρους απόδοσης (specified QoS class) Η τάξη όπου δεν ορίζονται παράμετροι απόδοσης (unspecified QoS class) Οι τάξεις Ποιότητας Υπηρεσίας αφορούν κάθε μεμονωμένη σύνδεση και ορίζουν μια σειρά από παραμέτρους απόδοσης και αντικειμενικές τιμές για κάθε παράμετρο απόδοσης που ορίζεται. Ένα δίκτυο ATM μπορεί να υποστηρίζει διαφορετικές τάξεις Ποιότητας Υπηρεσίας, ωστόσο μόνο μια από αυτές μπορεί να είναι μη καθορισμένη (unspecified). Είναι επίσης λογικό η απόδοση του δικτύου να είναι τουλάχιστον ίση με αυτή που ζητήθηκε από κάποιο τερματικό σημείο ενός ATM δικτύου. Κάθε σύνδεση ATM δηλώνει την 17

19 απαιτούμενη Ποιότητα Υπηρεσίας με τον ορισμό μιας συγκεκριμένης τάξης. Στα μόνιμα εικονικά κυκλώματα (Permanent Virtual Circuits - PVCs, δηλαδή ένας σύνδεσμος με στατική δρομολόγηση που έχει καθοριστεί εκ των προτέρων) το σύστημα διαχείρισης δικτύου (Network Management System - NMS) χρησιμοποιείται για να υποδεικνύει τις τάξεις της Ποιότητας Υπηρεσίας μέσω της UNI σηματοδοσίας (User- Network Interface, ο τρόπος επικοινωνίας μεταξύ τερματικών σταθμών και ATM διακοπτών). Στα εικονικά κυκλώματα μεταγωγής (Switched Virtual Circuits - SVCs, δηλαδή σύνδεση που εγκαθιδρύεται όχι στατικά, αλλά δυναμικά μέσω σηματοδοσίας) χρησιμοποιούνται τα τμήματα της πληροφορίας του πρωτοκόλλου σηματοδοσίας για να δηλωθεί στο δίκτυο μέσω του UNI η τάξη Ποιότητας Υπηρεσίας. Ένας συνδυασμός από τάξεις Ποιότητας Υπηρεσίας και κατηγορίες υπηρεσιών του ΑΤΜ έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία των παρακάτω κατηγοριών υπηρεσιών: Κατηγορία Υπηρεσίας Α. Εξομοίωση κυκλωμάτων, μετάδοση video με χρήση CBR. Κατηγορία Υπηρεσίας B. VΒΡ ήχος και video Κατηγορία Υπηρεσίας Γ. Μεταφορά δεδομένων με προσανατολισμό στη σύνδεση Κατηγορία Υπηρεσίας Δ. Μεταφορά δεδομένων χωρίς σύνδεση Στις μέρες μας έχουν οριστεί οι παρακάτω τάξεις Ποιότητας Υπηρεσίας: 1η Τάξη Ποιότητας Υπηρεσίας: Υποστηρίζει Ποιότητα Υπηρεσίας που απαντά στις απαιτήσεις της Κατηγορίας Υπηρεσίας Α. Έχει απόδοση παρόμοια με αυτή των ψηφιακών ιδιωτικών γραμμών. 2η Τάξη Ποιότητας Υπηρεσίας: Υποστηρίζει Ποιότητα Υπηρεσίας που απαντά στις απαιτήσεις της Κατηγορίας Υπηρεσίας Β. Έχει απόδοση που μπορεί να εξυπηρετήσει εφαρμογές μετάδοσης video με χρήση πακέτων καθώς επίσης και εφαρμογές τηλεδιάσκεψης και πολυμέσων. 3η Τάξη Ποιότητας Υπηρεσίας: Υποστηρίζει Ποιότητα Υπηρεσίας που απαντά στις απαιτήσεις της Κατηγορίας Υπηρεσίας Γ. Μπορεί να υποστηρίξει πρωτόκολλα όπως το Frame Relay. 4η Τάξη Ποιότητας Υπηρεσίας: Υποστηρίζει Ποιότητα Υπηρεσίας που απαντά στις απαιτήσεις της Κατηγορίας Υπηρεσίας Δ. Μπορεί να υποστηρίξει πρωτόκολλα όπως το ΙΡ. Η βασική διαφορά μεταξύ των καθορισμένων και μη (specified και unspecified) τάξεων είναι ότι στις μη καθορισμένες τάξεις καθορίζονται στόχοι απόδοσης. Παρόλα αυτά το ίδιο το δίκτυο μπορεί να ορίσει ορισμένες εσωτερικές επιθυμητές τιμές για τις παραμέτρους απόδοσης και έτσι μπορεί να δημιουργηθούν νέες έμμεσες τάξεις Ποιότητας Υπηρεσίας Υλοποίηση Ποιότητας Υπηρεσίας στα ATM δίκτυα Από τη στιγμή που για κάποια σύνδεση έχουν δεσμευθεί τα άκρα της και το δίκτυο για κάποιο συμβόλαιο κίνησης, τότε πρέπει να αναπτυχθούν μηχανισμοί που να ελέγχουν αν ικανοποιείται το συμβόλαιο αυτό. Οι μηχανισμοί αυτοί μπορούν να βοηθήσουν το χρήστη να διαφοροποιήσει τα χαρακτηριστικά της κίνησης που εισάγει στο δίκτυο (traffic shaping) και το δίκτυο να προστατευθεί από χρήστες οι οποίοι παραβιάζουν το συμβόλαιο κίνησης ηθελημένα ή όχι. 18

20 Ο μηχανισμός ο οποίος ελέγχει το ρυθμό ροής των κελιών (cells, τα μικρά, σταθερού μήκους πακέτα στο ATM), ονομάζεται γενικός αλγόριθμος ρυθμού κελιού (Generic Cell Rate Algorithm GCRA). Ο αλγόριθμος αυτός εφαρμόζεται σε κάθε κελί και αποφασίζει αν ικανοποιείται το συμβόλαιο κίνησης. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να εφαρμοστεί από τις λειτουργίες ελέγχου κίνησης (UPC) για να ανιχνευτούν τα κελιά που παραβιάζουν το συμβόλαιο και να απορριφθούν ή να μαρκαριστούν ως υποψήφια για απόρριψη (μέσω του bit Cell Loss Priority). Παρότι δεν είναι υποχρεωτικό να εφαρμοστεί ο GCRA από τις δικτυακές συσκευές, εντούτοις είναι υποχρεωτικό κάθε αλγόριθμος που χρησιμοποιείται να έχει τα ίδια αποτελέσματα με αυτόν. Επομένως, για να πραγματοποιηθεί μια σύνδεση που έχει κάποιες απαιτήσεις όσον αφορά την ποιότητα που αναμένει από το δίκτυο, θα πρέπει να δεσμευθούν πόροι σε όλες τις δικτυακές συσκευές κατά μήκος του μονοπατιού και επίσης θα πρέπει, και πάλι από όλες τις ενδιάμεσες συσκευές, για κάθε κελί που εισάγεται στο δίκτυο να ελέγχεται αν ικανοποιεί το συμβόλαιο κίνησης και αν όχι να γίνονται οι απαραίτητες ενέργειες. Όλο αυτό το σύνολο λειτουργιών που είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο θα δημιουργούσε τεράστιο πρόβλημα στα στοιχεία του δικτύου και ιδιαίτερα εκείνα μέσω των οποίων διέρχονται πολλές κλήσεις. Αν κάθε δικτυακή συσκευή υλοποιούσε αυτές τις λειτουργίες τότε θα μπορούσε να εξυπηρετήσει μόνο λίγες κλήσεις. Για να επιλυθεί το πρόβλημα αυτό τα δίκτυα ATM ορίζουν δύο επίπεδα σύνδεσης, το επίπεδο νοητού μονοπατιού (virtual path) και το επίπεδο νοητού κυκλώματος. Καταρχήν, σε ένα δίκτυο υπάρχουν τα δικτυακά στοιχεία και οι φυσικές συνδέσεις, οι οποίες ενώνουν δύο κόμβους. Αυτό είναι το φυσικό δίκτυο. Πάνω από αυτό, ορίζονται νοητές συνδέσεις μεταξύ οποιονδήποτε κόμβων και έτσι δημιουργείται ένα άλλο (νοητό) δίκτυο. Για τις συνδέσεις στο επίπεδο αυτό ορίζονται κάποια χαρακτηριστικά κίνησης και κάποιες απαιτήσεις που πρέπει να ικανοποιούν και την πιο απαιτητική εφαρμογή που θα διέλθει μέσω αυτού του μονοπατιού. Τα νοητά κυκλώματα χρησιμοποιούν αυτό το δίκτυο. Έστω ότι για παράδειγμα μεταξύ των δύο χρηστών πρέπει να εγκατασταθεί μια σύνδεση και ότι υπάρχει ένα νοητό μονοπάτι μεταξύ των δύο δικτυακών συσκευών, όπως φαίνεται στο Σχήμα 2. Αν το VP έχει δεσμεύσει τους απαραίτητους πόρους και μπορεί να εξυπηρετήσει τη ζητούμενη σύνδεση (δηλαδή το VC που πρέπει να δημιουργηθεί), τότε η σύνδεση γίνεται. Τα χαρακτηριστικά της κίνησης, ακόμα και η ύπαρξη του VC, είναι γνωστά μόνο στα άκρα του VP. Οι ενδιάμεσες δικτυακές συσκευές δεν γνωρίζουν τίποτα για τη σύνδεση αυτή. Άρα, ο έλεγχος του συμβολαίου κίνησης της σύνδεσης και η δέσμευση των απαραίτητων πόρων γίνεται μόνο στις δύο τερματικές δικτυακές συσκευές. Τα ενδιάμεσα στοιχεία του δικτύου ενδιαφέρονται μόνο για το αν το VP ως σύνολο έχει κίνηση που δεν παραβιάζει το συμβόλαιο κίνησης και γι αυτό ελέγχουν όλα τα κελί του VP χωρίς να ενδιαφέρονται σε ποιο VC ανήκουν. ΑΤΜ Δικτυακή συσκευή Virtual Path Δικτυακή συσκευή Χρήστης Virtual Citcuit Χρήστης Σχήμα 2: Virtual paths και virtual circuits σε δίκτυα ΑΤΜ 19

21 Προφανώς αν μεταξύ των τερματικών δικτυακών συσκευών δεν ορίζεται κάποιο VP, τότε είναι δυνατό να χρησιμοποιηθεί ένα σύνολο από VPs για να αποκατασταθεί η σύνδεση και άρα το VC. Μόνο αυτές οι δικτυακές συσκευές, που είναι στα άκρα των VPs, γνωρίζουν την ύπαρξη του VC. Η τεχνική αυτή του καθορισμού των VPs, διευκολύνει αρκετά τη δημιουργία μεγάλων δικτύων στα οποία για όλες τις συνδέσεις ικανοποιείται ένα συμβόλαιο κίνησης Frame relay Το Frame Relay οφείλει την ύπαρξή του στην ανάπτυξη της ISDN τεχνολογίας, όπου το Frame Relay αρχικά αναπτύχθηκε σαν μια τεχνολογία υπηρεσίας-πακέτου για ISDN δίκτυα. Με την αφαίρεση της ανίχνευσης λαθών του επιπέδου σύνδεσης, της επαναμετάδοσης και του ελέγχου ροής, το Frame Relay στράφηκε στην από άκρο σε άκρο σηματοδοσία στο επίπεδο μεταφοράς, προκειμένου να εκτελέσει το πρωτόκολλο δρομολόγησης τις παραπάνω λειτουργίες. Οι διακόπτες (switches) του δικτύου προωθούν τα πλαίσια (frames) δεδομένων χωρίς να περιμένουν θετική αναγνώριση από το επόμενο διακόπτη, οπότε οι διακόπτες μπορούν να λειτουργήσουν με λιγότερη μνήμη και να οδηγήσουν γρηγορότερα τα κυκλώματα με τη μειωμένη λειτουργικότητα διακοπτών που απαιτεί το Frame Relay To Frame Relay και η Ποιότητα Υπηρεσιών στο Διαδίκτυο Το Frame Relay αποτελεί μια ενδεικτική περίπτωση ελέγχου της κυκλοφορίας στα δίκτυα με χρήση ενός περιορισμένου συνόλου σημάτων. Ωστόσο η σχέση μεταξύ του Frame Relay σαν ένα πρωτόκολλο επιπέδου σύνδεσης και των μηχανισμών για παροχή Ποιότητας Υπηρεσίας στο Διαδίκτυο δεν είναι πολύ καλή. Τα Frame Relay δίκτυα λειτουργούν σε ένα τοπικά ορισμένο επίπεδο με επιλεκτική απόρριψη πλαισίων σαν μέσο για να επιβληθεί ένα όριο στο ρυθμό μετάδοσης της κίνησης, καθώς αυτή εισέρχεται στο δίκτυο. Η αντιμετώπιση αυτή αποτελεί την πρωταρχική αντίδραση στη συμφόρηση. Η επιλογή των πλαισίων προς απόρριψη γίνεται χωρίς να λαμβάνεται υπ όψη οποιουδήποτε είδους πληροφορία από τα πρωτόκολλα των ανώτερων επιπέδων. Το από άκρο σε άκρο TCP πρωτόκολλο χρησιμοποιεί την απώλεια πακέτων σαν την πρωταρχική ένδειξη για συμφόρηση στο δίκτυο, αλλά η ένδειξη αυτή αναγνωρίζεται μόνο από τον «δημιουργό» μιας TCP συνόδου. Σαν αποτέλεσμα, όταν το δίκτυο τείνει να προσεγγίσει μια κατάσταση συμφόρησης, η μέθοδος με την οποία οι εφαρμογές στο επίπεδο εφαρμογών του συστήματος υποβαθμίζονται δεν ακολουθεί καμία ορισμένη πολιτική. Συνεπώς το Frame Relay, στον τομέα της επιλεκτικής αντιμετώπισης των εφαρμογών δεν προσφέρει κάποια συγκεκριμένα πλεονεκτήματα σε σχέση με άλλες διαθέσιμες τεχνολογίες του επιπέδου σύνδεσης. Επίσης είναι προφανές ότι σε ένα ετερογενές δίκτυο όπου χρησιμοποιείται ένας αριθμός από διαφορετικά πρωτόκολλα του επιπέδου σύνδεσης για να υποστηριχθούν μονοπάτια από άκρο σε άκρο, τα bits ECN και DE του Frame Relay δεν αποτελούν χρήσιμο εργαλείο αφού δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για σηματοδοσία από άκρο σε άκρο. Μια ενδιαφέρουσα τεχνική είναι όταν ο κάθε δρομολογητής εφαρμόζει συχνά ενσωμάτωση των IP πακέτων στο Frame Relay. Στην περίπτωση αυτή ακολουθείται μια πιο λειτουργική προσέγγιση προκειμένου ο χρήστης να επιλέγει την DE κίνηση. Σύμφωνα με αυτήν χρησιμοποιείται ένα πεδίο στην επικεφαλίδα του IP πακέτου για να δηλώσει ένα καθορισμένο επίπεδο ποιότητας, μέσω ενός bit που δηλώνει 20

22 καταλληλότητα για απόρριψη, και επιτρέπεται ο χαρακτηρισμός αυτός να μεταφέρεται από άκρο σε άκρο σε ολόκληρο το μονοπάτι του δικτύου. Με αυτή τη λειτουργικότητα, είναι δυνατόν ο δρομολογητής στα σημεία εισόδου (που πραγματοποιεί τη μετατροπή ενός IP datagram σε πλαίσιο του Frame Realy) να καθορίσει το DΕ bit σύμφωνα με την τιμή του bit στην επικεφαλίδα του ΙΡ πακέτου και να προωθήσει το πλαίσιο στον πρώτο διακόπτη του Frame Relay υποδικτύου. Ο διακόπτης αυτός μπορεί στη συνέχεια να επιβεβαιώσει ή να καθαρίσει το DE bit σύμφωνα με την τοπική πολιτική ρύθμισης της κυκλοφορίας, η οποία σχετίζεται με το ανά εικονικό κύκλωμα CIR. Η αλληλεπίδραση των μηχανισμών υποστήριξης Ποιότητας Υπηρεσίας με τα διάφορα επίπεδα της στοίβας των πρωτοκόλλων είναι αδύνατη χωρίς τη συμβατότητα μεταξύ των δομών σηματοδοσίας για τη μετάδοση στο επίπεδο σύνδεσης και τη στοίβα πρωτοκόλλων των ανώτερων επιπέδων. 2.5 ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΣΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΔΙΚΤΥΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ Εισαγωγή Στο μεγαλύτερο τμήμα του Διαδικτύου ο βασικός φορέας υπηρεσιών είναι η οικογένεια πρωτοκόλλων TCP/IP και το καθολικά κοινό πρωτόκολλο είναι το IP. Η χρήση του πρωτοκόλλου αυτού για την εφαρμογή μηχανισμών Ποιότητας Υπηρεσίας, φαίνεται να οδηγεί σε μια μεγαλύτερη πιθανότητα για την επιτυχή παροχή πραγματικής ποιότητας υπηρεσίας αφού η εφαρμογή, διαχείριση και αντιμετώπιση λαθών μπορούν να γίνουν πάνω σε μια κοινή βάση. Συμβαίνει επίσης η τεχνολογία αυτή του IP να λειτουργεί πάνω σε μια από άκρο σε άκρο φιλοσοφία, χρησιμοποιώντας ένα μηχανισμό σηματοδοσίας που εκτείνεται σε όλο το δίκτυο με ομοιόμορφο τρόπο. Το IP πρωτόκολλο είναι η υπηρεσία για την από άκρο σε άκρο μεταφορά στις περισσότερες περιπτώσεις, οπότε παρ όλο που όπως φάνηκε στις προηγούμενες παραγράφους είναι δυνατόν να υλοποιηθούν QoS υπηρεσίες στα κατώτερα επίπεδα της στοίβας πρωτοκόλλων, οι υπηρεσίες αυτές καλύπτουν μόνο ένα τμήμα του από άκρο σε άκρο μονοπατιού δεδομένων. Αυτές οι προσπάθειες συχνά υποβαθμίζονται από την αλλοίωση της σηματοδοσίας, η οποία προκαλείται από τα τμήματα του από άκρο σε άκρο μονοπατιού που δεν καλύπτονται από την QoS υπηρεσία, οπότε το συνολικό αποτέλεσμα μιας μη-καθολικής QoS δομής είναι γενικά μη ικανοποιητικό. Όταν το από άκρο σε άκρο μονοπάτι δεν αποτελείται από ένα ομοιογενές επίπεδο διασύνδεσης δεδομένων, κάθε προσπάθεια για την παροχή διαφοροποιημένων υπηρεσιών μέσα στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης τεχνολογίας του επιπέδου διασύνδεσης δεν θα έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Στο Διαδίκτυο για παράδειγμα, ένα IP πακέτο μπορεί να διανύσει οποιοδήποτε αριθμό από ανομοιογενή μονοπάτια του επιπέδου διασύνδεσης, κάθε ένα από τα οποία μπορεί να χρησιμοποιεί χαρακτηριστικά που εγγενώς παρέχουν μεθόδους για την παροχή διαφοροποίησης της κίνησης. Ωστόσο το πακέτο μπορεί επίσης να διανύσει συνδέσμους του δικτύου που δεν μπορούν να παρέχουν κανενός είδους διαφοροποίηση υπηρεσιών στο επίπεδο διασύνδεσης, όποτε η παροχή ποιότητας υπηρεσίας καθίσταται ανεπαρκής. Το συμπέρασμα είναι ότι κανενός είδους μηχανισμός στα επίπεδα μεταφοράς και δικτύου δεν μπορεί να προσφέρει τη δυνατότητα για διαφοροποίηση υπηρεσιών σε όλα τα είδη ροής δεδομένων και ότι ένα δίκτυο που παρέχει ποιότητα υπηρεσίας πρέπει να 21

23 αναπτύσσει έναν αριθμό από μηχανισμούς για την αντιμετώπιση του μεγάλου εύρους απαιτήσεων των χρηστών. Το IETF (Internet Engineering Task Force) έχει προτείνει διάφορα μοντέλα και μηχανισμούς για την επίτευξη ποιότητας υπηρεσίας. Τα πιο σημαντικά μοντέλα είναι : Η αρχιτεκτονική Integrated services (IntServ) η οποία κάνει χρήση του πρωτοκόλλου RSVP (Resource Reservation Protocol Πρωτόκολλο Κράτησης Πόρων). Στην περίπτωση αυτή πραγματοποιείται κράτηση πόρων (resource reservation), όπου οι πόροι του δικτύου διατίθενται με βάση τις ανάγκες των εφαρμογών. Πιο συγκεκριμένα για κάθε πελάτη (η συνένωση πελατών) που επιθυμεί κάποια ποιότητα υπηρεσίας γίνεται στο δίκτυο κράτηση πόρων ώστε να εξυπηρετούνται οι ανάγκες του. Η αρχιτεκτονική Differentiated Services (DiffServ). Στην περίπτωση αυτή γίνεται διάκριση των πακέτων και παρέχεται προτεραιότητα σε ορισμένα από αυτά. Η κίνηση του δικτύου διαχωρίζεται και οι πόροι διανέμονται δίκαια με βάση τα κριτήρια αστυνόμευσης και διαχείρισης του εύρους ζώνης. Προκειμένου να επιτευχθεί ποιότητα στην υπηρεσία, οι διαχωρισμοί (classifications) που έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις απολαμβάνουν προνομιακή μεταχείριση από το δίκτυο. Το πρότυπο (τεχνολογία) Multiprotocol Label Switching (MPLS Εναλλαγή Ετικετών Πολλαπλών Πρωτοκόλλων). Λειτουργεί παρόμοια με τη DiffServ αρχιτεκτονική αφού μαρκάρει τα πακέτα στα σημεία εισόδου στο δίκτυο και απομακρύνει το μαρκάρισμα στα σημεία εξόδου. Όμως, στόχος του μαρκαρίσματος δεν είναι να παρέχει προτεραιότητα στους δρομολογητές όπως συμβαίνει στη DiffServ αρχιτεκτονική αλλά να καθορίσει τον κατάλληλο δικτυακό σύνδεσμο προς τον επόμενο δρομολογητή. Στην συνέχεια παρουσιάζουμε συνοπτικά τις δύο πρώτες αρχιτεκτονικές και στο κεφάλαιο 4 γίνεται αναλυτική παρουσίαση των μηχανισμών Η Αρχιτεκτονική Integrated Services (IntServ) Ο οργανισμός IETF (Internet Engineering Task Force), ανταποκρινόμενος στην απαίτηση για ανάπτυξη ολοκληρωμένων υπηρεσιών στο Διαδίκτυο, προχώρησε στην ανάπτυξη της αρχιτεκτονικής Integrated Services architecture ή εν συντομία IntServ. Η αρχιτεκτονική IntServ σχεδιάστηκε αρχικά για να παρέχει ένα σύνολο προεκτάσεων στο παραδοσιακό μοντέλο μετάδοσης «καλύτερης προσπάθειας» του Διαδικτύου. Στόχος της ήταν να παρέχει κάποια ιδιαίτερη μεταχείριση σε ορισμένους τύπους κυκλοφορίας / κίνησης και να παρέχει ένα μηχανισμό στις εφαρμογές ώστε αυτές να έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν ανάμεσα σε πολλά επίπεδα υπηρεσιών μετάδοσης. Το μοντέλο IntServ ήταν η πρώτη από τις δύο μέχρι στιγμής προσπάθειες που έχουν γίνει για την παροχή εγγυήσεων ποιότητας υπηρεσία (QoS) στο Διαδίκτυο. Η δεύτερη προσπάθεια είναι το μοντέλο των DiffServ, που βασίζεται σε διαφορετικές αρχές και παρουσιάζεται στην επόμενη παράγραφο. Η βασική ιδέα της αρχιτεκτονικής IntServ είναι ότι δεν απαιτείται να τροποποιηθεί η βασική υποκείμενη αρχιτεκτονική του Διαδικτύου, αλλά αρκεί να προστεθούν κάποιες προεκτάσεις που θα παρέχουν υπηρεσίες πέρα από την παραδοσιακή υπηρεσία «καλύτερης προσπάθειας». Η ομάδα εργασίας του μοντέλου IntServ έχει εστιάσει στους εξής στόχους: 22

24 Στον ξεκάθαρο καθορισμό των υπηρεσιών που θα παρέχονται. Δηλαδή στον καθορισμό και την τεκμηρίωση αυτού του νέου και βελτιωμένου μοντέλου υπηρεσιών του Διαδικτύου. Στον καθορισμό των υπηρεσιών στο επίπεδο της εφαρμογής, του χρονοπρογραμματισμού των δρομολογητών του Διαδικτύου σχετικά με την δέσμευση των δικτυακών πόρων, και των διασυνδέσεων των δρομολογητών μεταξύ τους. Στην ανάπτυξη απαιτήσεων εγκυρότητας στους δρομολογητές του Διαδικτύου για να εξασφαλίζεται η παροχή της κατάλληλης υπηρεσίας. Το Διαδίκτυο θα συνεχίσει να περιέχει ένα ετερογενές σύνολο δρομολογητών, να τρέχει διάφορα πρωτόκολλα δρομολόγησης και να χρησιμοποιεί διαφορετικούς αλγορίθμους δρομολόγησης. Για αυτό η ομάδα εργασίας πρέπει να θέσει κάποιες απαιτήσεις στους δρομολογητές που θα εξασφαλίζουν ότι το Διαδίκτυο μπορεί να υποστηρίξει το νέο μοντέλο υπηρεσιών. Ο όρος εγγύηση ποιότητας υπηρεσίας (QoS) στο περιβάλλον του IntServ αναφέρεται στη φύση της υπηρεσίας μετάδοσης πακέτων που παρέχεται από το δίκτυο, όπως αυτή χαρακτηρίζεται από παραμέτρους όπως το εύρος ζώνης, η καθυστέρηση μετάδοσης πακέτων και ο ρυθμός απώλειας πακέτων. Κόμβος του δικτύου θεωρείται κάθε συνιστώσα του δικτύου που χειρίζεται πακέτα δεδομένων και έχει τη δυνατότητα επιβολής ελέγχου ποιότητας υπηρεσίας στα δεδομένα που ρέουν διαμέσου της. Στους κόμβους συμπεριλαμβάνονται οι δρομολογητές, τα τελικά συστήματα και τα υποδίκτυα. Ένας IntServ-συμβατός (IntServ-capable) κόμβος είναι ένας κόμβος του δικτύου που μπορεί να παρέχει μία ή περισσότερες υπηρεσίες του μοντέλου IntServ. Ένας IntServ-ενήμερος (IntServ-aware) κόμβος είναι ένας κόμβος του δικτύου που υποστηρίζει τις συγκεκριμένες διασυνδέσεις που απαιτούνται από το μοντέλο αλλά που δε μπορεί να παρέχει τη ζητούμενη υπηρεσία. Παρόλο που ένας IntServ- ενήμερος κόμβος δε μπορεί να παρέχει καμία από τις υπηρεσίες QoS, μπορεί απλά να κατανοεί τις παραμέτρους της ζητούμενης υπηρεσίας και να απαντάει αρνητικά σε αυτές τις αιτήσεις. Σημαντικό ρόλο στο μοντέλο IntServ παίζει η έννοια του ελέγχου των πόρων. Οι πόροι του δικτύου (π.χ. εύρος ζώνης) πρέπει να ελέγχονται ώστε να επιτευχθεί το επιθυμητό επίπεδο ποιότητα υπηρεσίας. Μια θεμελιώδης αρχή του μοντέλου IntServ είναι ότι η κυκλοφορία που διαχειρίζεται από αυτό το μοντέλο πρέπει να υπόκειται σε μηχανισμούς ελέγχου αποδοχής. Επίσης, εκτός από τον έλεγχο αποδοχής, το μοντέλο IntServ φροντίζει για ένα μηχανισμό δέσμευσης πόρων. Οι εφαρμογές πραγματικού χρόνου δε μπορούν να ικανοποιηθούν χωρίς εγγυήσεις πόρων, και οι εγγυήσεις πόρων δε μπορούν να γίνουν χωρίς δέσμευση πόρων. Για την υλοποίηση αυτού του μηχανισμού δέσμευσης πόρων χρησιμοποιείται ένα πρωτόκολλο, όπως το RSVP. Σκοπός του πρωτοκόλλου αυτού είναι να αποτελεί το μέσο καθορισμού των πόρων του δικτύου που απαιτούνται για την επίτευξη της απαιτούμενης ποιότητας υπηρεσίας. H λογική του RSVP είναι πως πρέπει κατά μήκος όλης της διαδρομής που ακολουθούν τα πακέτα, να γίνουν δεσμεύσεις πόρων σύμφωνα με τις ανάγκες της κάθε εφαρμογής. Η διαδικασία δέσμευσης πόρων είναι ακολουθιακή και ο πρώτος δρομολογητής στέλνει κατάλληλο μήνυμα στον επόμενο όπου ζητά δέσμευση πόρων. Η διαδικασία αυτή εξελίσσεται μέχρι να φτάσει στον παραλήπτη, ο οποίος τότε στέλνει στην αντίθετη διαδρομή επιβεβαιώσεις κράτησης. Οι IntServ υπηρεσίες που έχουν προταθεί έως σήμερα είναι η Εγγυημένη (Guaranteed), που είναι η πλησιέστερη δυνατή στα αφιερωμένα εικονικά κυκλώματα και η Ελεγχόμενου Φόρτου (Controlled Load) που 23

25 είναι ισοδύναμη με την υπηρεσία καλύτερης προσπάθειας σε συνθήκες έλλειψης φόρτου Η Αρχιτεκτονική Differentiated Services (DiffServ) Το μοντέλο DiffServ αποτελεί τη δεύτερη σημαντική προσπάθεια για την παροχή εγγυήσεων ποιότητας υπηρεσίας (QoS) στο Διαδίκτυο. Η πρώτη προσπάθεια (IntServ) εμφάνισε αρκετά μειονεκτήματα με κυριότερο αυτό της μη επεκτασιμότητας σε μεγάλα δίκτυα. Ο σκοπός της ομάδας εργασίας DiffServ ήταν να ορίσει το DS πεδίο στην επικεφαλίδα των IP πακέτων, αντικαθιστώντας το πεδίο TOS (στο IPv4) ή το πεδίο Traffic Class (στο IPv6). Οι DiffServ υπηρεσίες χαρακτηρίζονται από το γεγονός ότι παρέχονται προς μια κατεύθυνση (unidirectional) και άρα είναι μη συμμετρικές. Η αρχιτεκτονική DiffServ μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για unicast μετάδοση και το μοντέλο δε μπορεί ακόμα να υποστηρίξει multicast μετάδοση. Περιληπτικά η λειτουργία του μοντέλου έχει ως εξής: οι πελάτες ζητούν ένα συγκεκριμένο επίπεδο υπηρεσίας, μαρκάροντας το DS πεδίο του κάθε πακέτου με μια συγκεκριμένη τιμή. Η τιμή αυτή προσδιορίζει την ανά κόμβο συμπεριφορά του δικτύου (Per-Hop Behavior, PHB) ως προς το πακέτο. Οι τιμές του DS πεδίου είναι μέσα στα πλαίσια της συμφωνίας ανάμεσα στον πάροχο και στον πελάτη (Service Level Agreement, SLA - Σύμβαση Διασφάλισης Επιπέδου Ποιότητας Υπηρεσιών ΣΔΕΠΥ) και ορίζουν τις παραμέτρους του επιπέδου υπηρεσίας, όπως ο ρυθμός μετάδοσης, η προτεραιότητα μετάδοσης και απόρριψης, η εξυπηρέτηση στην ουρά κ.ά. H αρχιτεκτονική DiffServ αποτελεί το πιο δυναμικό σημείο για την παροχή υπηρεσιών QoS. Η λογική της είναι να αναγνωρίζει κάποιες ροές πακέτων και να τις διαχειρίζεται προνομιακά έναντι των υπολοίπων. Γενικά έχουν προταθεί 2 είδη DiffServ υπηρεσιών που περιγράφονται παρακάτω. Με τον όρο per hop behavior καλείται η «συμπεριφορά προώθησης» (forwarding behavior) που εφαρμόζεται στα πακέτα σε κάθε κόμβο του DiffServ διαχειριστικό τμήμα. Expedited Forwarding (EF). Σε αυτή την κατηγορία υπηρεσιών στόχο αποτελεί η ελαχιστοποίηση της καθυστέρησης και της διακύμανσης καθυστέρησης ενώ παράλληλα στοχεύει ώστε να παρέχει ποιότητα υπηρεσίας στον υψηλότερο βαθμό. Τα πακέτα που υπερβαίνουν το προφίλ της κίνησης που έχει συμφωνηθεί ότι θα εισάγει ο χρήστης (στη ΣΔΕΠΥ που υπογράφηκε) απορρίπτονται. Γενικά οι υπηρεσίες αυτής της κατηγορίες εξομοιώνουν τη λειτουργία μιας εικονικής μισθωμένης γραμμής. Assured Forwarding (AF). Η κατηγορία αυτή διαθέτει το πολύ 4 κλάσεις εξυπηρέτησης και το πολύ 3 επίπεδα απόρριψης για κάθε κλάση. Η AF κίνηση που υπερβαίνει τα χαρακτηριστικά διανέμεται με όχι τόσο μεγάλη πιθανότητα όσο η εντός προφίλ κίνηση, γεγονός που σημαίνει ότι μπορεί να υποβιβάζεται αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα ότι απορρίπτεται. Η λειτουργία της DiffServ Αρχιτεκτονικής βασίζεται σε μια σειρά από μηχανισμούς οι οποίοι ενεργούν πάνω στις ροές. Προκειμένου να υλοποιηθούν υπηρεσίες παροχής ποιότητας υπηρεσίας απαιτείται η σωστή χρήση των μηχανισμών διαχείρισης των ουρών και χρονοδρομολόγησης. 24

26 2.5.4 Σύγκριση της Δέσμευσης πόρων με την Προσαρμογή της Μετάδοσης H σύγκριση της δέσμευσης πόρων με την προσαρμογή της μετάδοσης έχει απασχολήσει σημαντικά την ερευνητική κοινότητα με υποστηριχτές και των δύο απόψεων. Στο σημείο αυτό παρουσιάζονται τα βασικότερα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της δέσμευσης πόρων και της προσαρμογής της μετάδοσης. Το βασικό πλεονέκτημα των μηχανισμών δέσμευσης πόρων στο Διαδίκτυο είναι ότι παρέχουν συγκεκριμένες εγγυήσεις ποιότητας στις εφαρμογές. Αντίστροφα, το βασικό τους μειονέκτημα είναι ότι αυξάνουν την πολυπλοκότητα του δικτύου λόγω του ότι εισάγουν επεκτάσεις στους μηχανισμούς των δρομολογητών για την δέσμευση των πόρων και την τυχόν χρέωση των χρηστών. Επιπλέον, λόγω του ελέγχου πρόσβασης (Admission Control) που πρέπει να υλοποιηθεί στο δίκτυο μπορεί να οδηγήσει σε φαινόμενα περιορισμού πρόσβασης κάποιον χρηστών στο δίκτυο κατά την διάρκεια περιόδων υψηλής κίνησης και κατά συνέπεια να προκαλέσει την δυσαρέσκεια των χρηστών. Οι μηχανισμοί δέσμευσης πόρων υλοποιούνται στο επίπεδο του δικτύου και όχι στο επίπεδο της εφαρμογής, όπως οι μηχανισμοί μετάδοσης πολυμεσικών δεδομένων, και άρα μπορούν να εφαρμοστούν ανεξάρτητα από την εφαρμογή που χρησιμοποιεί το δίκτυο. Επιπλέον, είναι πιο ευέλικτοι όσον αφορά τις απαιτήσεις του χρήστη αλλά και τον τρόπο λειτουργίας του δικτύου (οι διαχειριστές για παράδειγμα μπορεί να έχουν συγκεκριμένους λόγους που να επιθυμούν την καλύτερη μεταχείριση μιας ροής δεδομένων από μια άλλη), οι οποίοι μπορούν να προκαθοριστούν με συμφωνίες όπως εξηγείται στο κεφάλαιο 4. Από την άλλη πλευρά, το βασικό πλεονέκτημα των μηχανισμών προσαρμογής της μετάδοσης πολυμεσικών δεδομένων με την χρήση ελέγχου ροής και συμφόρησης από άκρο σε άκρο είναι ότι δεν απαιτούν αλλαγές στο δίκτυο και λειτουργούν αποκλειστικά στα τελικά συστήματα. Οι μηχανισμοί αυτοί στοχεύουν στο να αυξάνουν την ποιότητα της μετάδοσης με το να προσαρμόζουν τον ρυθμό μετάδοσης δεδομένων με στόχο να μειωθούν οι απώλειες πακέτων και να αυξηθεί η χρησιμοποίηση του δικτύου συνολικά ώστε να ωφεληθούν οι εφαρμογές που μεταδίδουν δεδομένα στο δίκτυο. Κατά συνέπεια, με κόστος μια μικρή πτώση της ποιότητας των πολυμέσων τα οποία λαμβάνει ο τελικός χρήστης, η εφαρμογή μπορεί να προσαρμόσει την εύρος ζώνης το οποίο καταναλώνει δεδομένης την τρέχουσα κατάσταση του δικτύου. Ειδικότερα για την μετάδοση πολυμέσων, μελέτες έχουν δείξει πως η ποιότητα απεικόνισης στον τελικό χρήστη μιας ροής δεδομένων χαμηλού ρυθμού μετάδοσης με λίγες απώλειες πακέτων είναι καλύτερη σε σχέση με μια ροή δεδομένων υψηλού ρυθμού μετάδοσης με πολλές απώλειες πακέτων. Επιπλέον οι μηχανισμοί προσαρμογής της μετάδοσης πολυμεσικών δεδομένων συμπεριφέρονται καλύτερα σε περιβάλλοντα όπου οι πόροι του δικτύου μεταβάλλονται συχνά, γεγονός που ευνοεί σημαντικά τις εφαρμογές πολυμέσων οι συνδέσεις των οποίων συνήθως κρατούν μεγάλο χρονικό διάστημα. Αντίθετα, οι μηχανισμοί δέσμευσης θα πρέπει να διαπραγματευτούν ξανά τους όρους της δέσμευσης πόρων σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο δικτυακό περιβάλλον. Επιπλέον η δέσμευση πόρων μπορεί να οδηγήσει στο φαινόμενο οι εφαρμογές που έχουν δεσμεύσει δικτυακούς πόρους να μην τους χρησιμοποιούν για κάποιο λόγο και αυτοί οι δικτυακοί πόροι να μην μπορούν να χρησιμοποιηθούν από άλλες εφαρμογές που έχουν την δυνατότητα να τους χρησιμοποιήσουν. Τέλος, οι μηχανισμοί προσαρμογής της μετάδοσης πολυμεσικών δεδομένων έχουν σαν βασικότερο μειονέκτημα ότι εξαρτώνται από την καλή συμπεριφορά της εφαρμογής του τελικού χρήστη. 25