Του Μπιλ Ο. (από το τεύχος Μαρτίου 1962 του περιοδικού The Grapevine)

Transcript

1 Του Μπιλ Ο. (από το τεύχος Μαρτίου 1962 του περιοδικού The Grapevine) Ένας τρόπος για να εξοικειωθεί κανείς µε το νόηµα της αρχής της αποδοχής είναι µε το να διαλογιστεί πάνω σ αυτή σύµφωνα µε το περιεχόµενο της προσευχής που τόσο χρησιµοποιούν οι ΑΑ: «Θεέ µου δώσε µου τη γαλήνη να δέχοµαι τα πράγµατα που δεν µπορώ ν αλλάξω, το κουράγιο ν αλλάζω τα πράγµατα που µπορώ και τη σοφία να γνωρίζω τη διαφορά.» Επί της ουσίας, µε τον τρόπο αυτό ρωτάµε για τις πηγές του χαρίσµατος µε το οποίο επιδιώκουµε πνευµατική πρόοδο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Αυτό που κυρίως τονίζεται σ αυτήν την πανέµορφη προσευχή είναι µια ανάγκη για το είδος εκείνο της σοφίας που διαχωρίζει το δυνατό από το αδύνατο. Θα δούµε επίσης ότι η δύσκολη παράταξη προβληµάτων και πόνων της ζωής απαιτεί πολλά διαφορετικά επίπεδα αποδοχής καθώς δοκιµάζουµε την εφαρµογή αυτής της πολύτιµης αρχής. Μερικές φορές, πρέπει να βρίσκουµε το σωστό είδος αποδοχής για κάθε µέρα. Μερικές φορές, χρειαζόµαστε να αναπτύσσουµε αποδοχή για αυτό που πρόκειται να περάσει αύριο και, πάλι ξανά, θα πρέπει να αποδεχτούµε µία κατάσταση που µπορεί ποτέ να µην αλλάξει. Τότε, επίσης, χρειάζεται συχνά να υπάρχει µία σωστή και ρεαλιστική αποδοχή των οδυνηρών ελαττωµάτων που βρίσκονται µέσα µας και των σοβαρών λαθών µέσα σ αυτούς που µας αφορούν ατέλειες που µπορεί να µην εξαλειφθούν για χρόνια, ίσως και ποτέ. Όλοι εµείς θα βρεθούµε αντιµέτωποι µε αποτυχίες, µερικές αναστρέψιµες και άλλες όχι. Συχνά θα συναντήσουµε την ήττα µερικές φορές τυχαία, µερικές φορές προκαλώντας την οι ίδιοι, και κάποιες άλλες φορές θα συνδιαλλάσουµε µαζί της εξαιτίας της αδικίας και της βίας που προέρχεται από άλλους ανθρώπους. Οι περισσότεροι από εµάς θα βρεθούµε σε κάποιο επίπεδο κοσµικής επιτυχίας, και εδώ το πρόβληµα του σωστού είδους αποδοχής θα είναι πραγµατικά δύσκολο. Μετά θα υπάρχει η ασθένεια και ο θάνατος. Πώς πραγµατικά θα είµαστε ικανοί να τα αποδεχτούµε όλα αυτά; Αξίζει πάντα τον κόπο ν αναλογιστούµε µε πόσο χονδροειδή τρόπο µπορεί αυτή η καλή λέξη «αποδοχή» να χρησιµοποιηθεί λάθος. Μπορεί να διαστρεβλωθεί προκειµένου να δικαιολογήσει κάθε είδος αδυναµίας, ανοησίας, και ψέµατος. Για παράδειγµα, µπορούµε να «αποδεχτούµε» την αποτυχία ως µία χρόνια κατάσταση, για πάντα χωρίς κέρδος ή αποζηµίωση. Μπορούµε να «αποδεχτούµε» την κοσµική επιτυχία µε υπερηφάνεια, σαν κάτι που έχει εξ ολοκλήρου γίνει από εµάς. Μπορούµε επίσης να «αποδεχτούµε» την ασθένεια και το θάνατο σαν το βέβαιο σηµάδι ενός εχθρικού και άθεου σύµπαντος. Εµείς οι ΑΑ έχουµε εκτεταµένη εµπειρία τέτοιων διαστρεβλώσεων της «αποδοχής». Ως εκ τούτου, προσπαθούµε συνεχώς να υπενθυµίζουµε στους εαυτούς µας ότι αυτές οι παρερµηνείες δεν είναι παρά τεχνάσµατα για να φτιάχνουµε δικαιολογίες: ένα ηττοπαθές παιχνίδι στο οποίο είµαστε, ή τουλάχιστον υπήρξαµε, παγκόσµιοι πρωταθλητές. Αυτός είναι ο λόγος που δίνουµε τόσο µεγάλη σηµασία στην Προσευχή της Γαλήνης. Μας φέρνει ένα καινούργιο φως που µπορεί να εξαλείψει την παλαιότερη και συχνά θανάσιµη συνήθειά µας να ξεγελάµε τους εαυτούς µας. Καθώς αυτή η προσευχή ακτινοβολεί, βλέπουµε ότι η ήττα, αποδεχούµενη µε το σωστό τρόπο, δεν χρειάζεται να γίνεται η καταστροφή. Τώρα πια ξέρουµε ότι δεν χρειάζεται να το βάζουµε στα πόδια, ούτε πια χρειάζεται να προσπαθούµε να ξεπεράσουµε τις αντιξοότητες έχοντας

2 πάλι σαν κίνητρο άλλη µία ισοπεδωτική εξουσία που το µόνο που µπορεί να κάνει είναι να µεγαλώνει τα εµπόδια µπροστά µας πιο γρήγορα απ ό,τι να τα µικραίνει. Μπαίνοντας στους ΑΑ, γίναµε αποδέκτες µιας πολύ διαφορετικής εµπειρίας. Ο καινούργιος µας τρόπος να παραµένουµε νηφάλιοι βασίζεται κυριολεκτικά στην πρόταση ότι «Από µόνοι µας είµαστε τίποτα, ας αφήσουµε τον Πατέρα να κάνει τις δουλειές.» Στο Πρώτο και στο εύτερο Βήµα του προγράµµατος ανάρρωσής µας, αυτές οι ιδέες διευκρινίζονται επακριβώς: «Παραδεχτήκαµε ότι είµαστε ανίσχυροι απέναντι στο αλκοόλ ότι οι ζωές µας είχαν ξεφύγει από τον έλεγχο µας» και «Πιστέψαµε ότι µια ύναµη µεγαλύτερη από εµάς µπορούσε να µας επαναφέρει στα λογικά µας.» εν µπορούσαµε να κατανικήσουµε το αλκοόλ µε ό,τι διαθέσιµο δικό µας µέσο µας είχε αποµείνει, και γι αυτό παραδεχτήκαµε το πρόσθετο γεγονός της εξάρτησής µας από µία Ανώτερη ύναµη (αν µη τι άλλο από την οµάδα των ΑΑ) που θα µπορούσε να κάνει αυτό που ως τώρα θεωρείτο ως ακατόρθωτο. Τη στιγµή που ήµασταν έτοιµοι να αποδεχτούµε πλήρως αυτά τα γεγονότα, η λύτρωσή µας από την εξάρτηση στο αλκοόλ είχε ξεκινήσει. Για τους περισσότερους από µας, αυτό το ζευγάρι αποδοχών είχε απαιτήσει πολύ σκληρό κόπο προκειµένου να πραγµατοποιηθεί. Όλη η τόσο πολύτιµη φιλοσοφία µας περί αυτάρκειας έπρεπε να πάει στην άκρη. Αυτό δεν είχε γίνει µε την παλαιοµοδίτικη δύναµη της θέλησης. Αντιθέτως, ήταν ένα ζήτηµα ανάπτυξης της προθυµίας µας να αποδεχτούµε αυτά τα νέα γεγονότα για να ζήσουµε. εν τρέξαµε ούτε παλέψαµε. Αλλά αυτό που κάναµε ήταν να αποδεχτούµε. Και τότε ήµασταν ελεύθεροι. εν είχε υπάρξει ανεπανόρθωτη καταστροφή. Αυτό το είδος αποδοχής και πίστης είναι ικανό να παράγει 100 τοις εκατό νηφαλιότητα. Πράγµατι, συνήθως αυτό κάνει. Και πρέπει γιατί διαφορετικά δεν θα µπορούσαµε καθόλου να έχουµε µία ζωή. Αλλά από τη στιγµή που διατηρούµε αυτές τις ιδιότητες στα συναισθηµατικά µας προβλήµατα, διαπιστώνουµε ότι µόνο σχετικά αποτελέσµατα είναι δυνατό να συµβούν. Κανένας για παράδειγµα δεν µπορεί να απαλλαγεί πλήρως από το φόβο, το θυµό, και την υπερηφάνεια. Ως εκ τούτου, σ αυτήν τη ζωή δεν θα µπορούµε να επιδιώκουµε τέλεια ταπεινότητα και αγάπη. Γι αυτό θα πρέπει να προσανατολιστούµε, όσον αφορά τα περισσότερα προβλήµατά µας, σε µία πολύ σταδιακή πρόοδο, που συχνά θα επιβραδύνεται από βαριές αποτυχίες. Οι παλιές µας συµπεριφορές του «όλα ή τίποτα» θα πρέπει να εγκαταλειφτούν. Συνεπώς, το πρωταρχικό µας πρόβληµα είναι να αποδεχτούµε τις παρούσες καταστάσεις ως έχουν, τους εαυτούς µας όπως είναι, και τους ανθρώπους που σχετίζονται µε εµάς όπως είναι. Αυτό σηµαίνει να υιοθετήσουµε µια ρεαλιστική ταπεινότητα που χωρίς αυτή κανένα αυθεντικό πλεονέκτηµα δεν µπορεί ούτε καν να ξεκινήσει. Ξανά και ξανά έχουµε την ανάγκη να επιστρέψουµε σ αυτό το µη κολακευτικό σηµείο εκκίνησης. Αυτό είναι µια άσκηση στην αποδοχή που µπορούµε ωφέλιµα να κάνουµε στην κάθε µέρα της ζωής µας. Υπό τον όρο ότι αποφεύγουµε µε σθένος να µετατρέπουµε αυτές τις ρεαλιστικές αξιολογήσεις των γεγονότων της ζωής σε αναληθή άλοθι για αδιαφορία ή ηττοπάθεια, αυτές µπορούν να γίνουν η ισχυρή θεµελίωση πάνω στην οποία µπορεί να χτιστεί αυξανόµενη συναισθηµατική υγεία και κατ επέκταση πνευµατική πρόοδος. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται να είναι η δική µου εµπειρία. Μια άλλη άσκηση που προσπαθώ να κάνω είναι η πλήρης απογραφή των ευλογιών µου και στη συνέχεια η σωστή αποδοχή των πολλών αγαθών που είναι δικά µου τόσο τα παροδικά όσο και τα πνευµατικά.. Εδώ, προσπαθώ να πετύχω µια κατάσταση

3 χαρµόσυνης ευγνωµοσύνης. Όταν ένα τέτοιο είδος ευγνωµοσύνης βρίσκεται κατ επανάληψη σε επιβεβαίωση και στοχασµό, µπορεί τελικά να µειώσει την εκ φύσεως τάση να συγχαίρω τον εαυτό µου για την όποια πρόοδο πετύχαινα σε ορισµένα πεδία ζωής. Προσπαθώ επίπονα να εµµένω στην αλήθεια ότι µια γεµάτη και µε ευγνωµοσύνη καρδιά δεν µπορεί να καλλιεργεί µεγάλη έπαρση. Όταν ξεχειλίζουµε από ευγνωµοσύνη, οι χτύποι της καρδιάς µας πρέπει µε βεβαιότητα να αποφέρουν περίσσια αγάπη, το πιο κοµψό συναίσθηµα που θα µπορούσαµε ποτέ να γνωρίσουµε. Σε πολύ δύσκολες εποχές, η ευγνωµονούσα αποδοχή των ευλογιών µου, όπως πολλάκις έχω αναφέρει, µπορεί επίσης να φέρει µέρος της γαλήνης για την οποία µιλάει η προσευχή µας στους ΑΑ. Όποτε βρίσκοµαι κάτω από έντονες πιέσεις, παρατείνω τους καθηµερινούς µου περιπάτους και επαναλαµβάνω αργά την Προσευχή της Γαλήνης στο ρυθµό των βηµάτων και της αναπνοής µου. Όταν αισθάνοµαι ότι ο πόνος µου έχει εν µέρει προκληθεί από άλλους, προσπαθώ να επαναλαµβάνω, «Θεέ µου δώσε µου τη γαλήνη ν αγαπώ τα καλύτερά τους, και πότε να µην φοβάµαι τα χειρότερά τους.» Αυτή η πράα θεραπευτική διαδικασία επανάληψης, µερικές φορές να καθίσταται αναγκαίο να επιµένω σε αυτή για µέρες, έχει σπανίως αποτύχει στο να µε αποκαταστήσει σε µία τουλάχιστον λειτουργική συναισθηµατική ισορροπία και προοπτική. Ένα ακόµη χρήσιµο βήµα είναι να δηλώνω σταθερά το νόηµα που φέρνει αυτός ο πόνος. Πράγµατι, ο πόνος είναι ένας από τους πιο µεγάλους µας δασκάλους. Αν και ακόµη µου είναι δύσκολο να αποδέχοµαι το σηµερινό πόνο και άγχος µε µεγάλο βαθµό γαλήνης αν και αυτοί που είναι περισσότερο εξοικειωµένοι στην πνευµατική ζωή φαίνεται να µπορούν να το κάνουν µπορώ παρ όλα αυτά, αν προσπαθήσω σκληρά, να δώσω ευχαριστίες στον τωρινό πόνο. Βρίσκω την προθυµία να το κάνω αυτό µε το να συλλογίζοµαι τα µαθήµατα που πήρα από βάσανα του παρελθόντος µαθήµατα που οδήγησαν στις ευλογίες που τώρα απολαµβάνω. Μπορώ να θυµηθώ, αν επιµείνω, πώς οι οδύνες του αλκοολισµού, ο πόνος της εξέγερσης και της πληγωµένης υπερηφάνειας, µε οδήγησαν συχνά στη χάρη του Θεού, και κατ επέκταση σε µια νέα ελευθερία. Καθώς περπατώ λοιπόν, εξακολουθώ να επαναλαµβάνω και άλλες φράσεις όπως αυτές: «Ο πόνος είναι η θεµέλια λίθος της προόδου.» «Μη φοβάσαι το κακό.» «Και αυτό θα περάσει.» «Αυτή η εµπειρία µπορεί να αποβεί σε όφελος.» Αυτά τα κοµµάτια από προσευχές φέρνουν κάτι πολύ περισσότερο από µία απλή ανακούφιση. Με επανατοποθετούν στην κατεύθυνση της σωστής αποδοχής. ιαλύουν τα καταναγκαστικά θέµατά µου περί ενοχής, κατάθλιψης, εξέγερσης και υπερηφάνειας. Και µερικές φορές µε προικίζουν µε το κουράγιο να αλλάζω τα πράγµατα που µπορώ, και τη σοφία να γνωρίζω τη διαφορά. Γι αυτούς που δεν έχουν κάνει αληθινή δουλειά µε αυτές τις αποτελεσµατικές ασκήσεις αποδοχής, τους τις συστήνω ανεπιφύλακτα για την επόµενη φορά που τα πράγµατα θα έχουν ανάψει. Ή, για αυτό το λόγο, για κάθε φορά!