ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Transcript

1 ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ Αποτελεί νέο στοιχείο στη ζωή μας η συνειδητοποίηση ότι ο φυλακισμένος, «εχθρός» της κοινωνίας, ο εκτός νόμου άνθρωπος του υπόκοσμου είναι μια ανθρώπινη οντότητα, που αντί να αναδομείται και να βελτιώνεται μέσα στις φυλακές κονιορτοποιείται και εξουθενώνεται ή πράγμα, που συμβαίνει σε μεγάλο ποσοστό των περιπτώσεων αποδέχεται σε όλη τη γραμμή τον έκνομο και εγκληματικό τρόπο ζωής και λειτουργεί με γνώμονα ένα σύστημα αντιαξιών, που του δίνουν, όσο κα αν αυτό φαίνεται παράδοξο, ένα νόημα ζωής. Ο υπότροπος εγκληματίας που συνεπώς ξαναγυρίζει στη φυλακή και περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εκεί στηρίζει την ύπαρξή του σε ένα σύστημα «αξιών» ξένων και αυτές μοιράζεται με άλλους ανθρώπους της ίδιας κατηγορίας [ ] Η φυλακή είναι ένας μικρόκοσμος, μια μικρή κοινωνία. Μια μικρή κοινωνία με κυρίαρχους και καταπιεστές: τη διεύθυνση της φυλακής και το σωφρονιστικό προσωπικό από το ένα μέρος και κυριαρχούμενους : τον κόσμο των κρατουμένων από το άλλο. Οι κυρίαρχοι εκφράζουν την ευπρέπεια, την εντιμότητα, τους «καλούς»ανθρώπους, οι κυριαρχούμενοι τους «κακούς», τον υπόκοσμο, τους ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας.ανάμεσα στις δύο αυτές ομάδες ανθρώπους υπάρχει η άβυσσος, χάσμα αγεφύρωτο, δυο κόσμοι, που ο καθένας τους λειτουργεί με εντελώς διαφορετικό σύστημα αξιών, εκτιμήσεων και νοημάτων ζωής. Για να γίνεις αποδεκτός από την κοινωνία των κρατουμένων πρέπει ν ακολουθήσεις τις δικές τους ιεραρχήσεις, να υπακούς στους δικούς της κανόνες, να είσαι τέλειος παράνομος, να μη σέβεσαι και να περιφρονείς τον «έντιμο βίο», να μην υποτάσσεσαι στις απαιτήσεις

2 του σωφρονιστικού συστήματος.η διεύθυνση της φυλακής, αντίθετα, σου ζητάει να είσαι πρόθυμος, υπάκουος, υποτακτικός, προσαρμόσιμος μέχρι δουλικότητας, έστω κι αν υποκρίνεσαι, έστω κι αν γίνεσαι γλοιώδης, αρκεί να μη δημιουργείς ζητήματα, αρκεί να την διευκολύνεις.σου ζητάει δηλαδή η σωφρονιστική υπηρεσία να αποδεχτείς όλο το σύστημα ψυχολογικής καταπίεσης και ετεροπροσδιορισμού, που σε έφερε στο έγκλημα, σε οδήγησε στη φυλακή. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι «κακοί» κρατούμενοι είναι όσοι σώζουν το πρόσωπό τους και αρνούνται να γίνουν μαριονέτες και υπηρέτες.είναι ακριβώς αυτοί, που τελικά αισθάνονται τη φυλακή σαν σπίτι τους και τους άλλους κρατουμένους σαν την οικογένειά τους, σαν τους ανθρώπους τους. Μαζί τους επικοινωνούν, κοντά τους αισθάνονται προστατευμένοι από αυτούς αναγνωρίζονται και δεν απορρίπτονται δίπλα τους νιώθουν όσο κι αν φαίνεται περίεργο ελεύθεροι. Αυτή η προστατευτική μήτρα του μικρόκοσμου της φυλακής μάς δίνει το κλειδί της ερμηνείας του γεγονότος ότι ο εγκληματίας όχι μόνο δεν βελτιώνεται στη φυλακή, αλλά ολοκληρώνεται σαν εγκληματική προσωπικότητα. Οι φυλακές τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι και δεν μπορεί παρά να είναι σύμφωνα με τους όρους της λειτουργίας τους, σχολεία εγκληματικότητας. Ο «σωφρονιστής» δεν κοινωνικοποιεί τον εγκληματία σε μια νέα βάση, δεν λύνει με τη βοήθεια του ψυχολόγου, του ψυχιάτρου, του εργασιο-θεραπευτή έναν έναν τους κόμπους, που τον έφεραν στο αδιέξοδο που εκφράζει η εγκληματική πράξη, αλλά του ζητάει να εκπορνευτεί ψυχικά και πνευματικά για να αποδείξει ότι έγινε «καλός», ότι ανένηψε. Ζητάει σε τελευταία ανάλυση από αυτά τα τραχιά κι όμως από πολλές απόψεις ιδιαίτερα ευαίσθητα άτομα να καταλάβουν ότι η κοινωνία

3 έχει δικαίωμα να τους ανταποδώσει το κακό, που έκαναν, να τους εκδικηθεί και να τους ταλαιπωρήσει. Ου ζητάει ακόμα να κλείσει τα μάτια στο γεγονός ότι οι υποτιθέμενοι «σωφρονιστές» του σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων, όχι μόνο είναι άσχετοι και ακατάλληλοι για την αποστολή, που τους έχει ανατεθεί, όχι μόνο δεν έχουν καμιά ξεχωριστή ηθική ποιότητα και κύρος, αλλά αντίθετα, είναι οι ίδιοι προβληματικές προσωπικότητες. Δειλία και δουλοπρέπεια συνδυασμένες σε μια σαδιστική προδιάθεση και ανάγκη κυριαρχίας χαρακτηρίζουν πολύ συχνά τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους.πέρα από αυτό οι κρατούμενοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι φυλακές είναι οι τόποι, όπου τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται έναντι «κατάλληλου» τιμήματος. Είναι δυνατό κάτω από αυτούς τους όρους να δημιουργηθούν ψυχικά και ηθικά αντισταθμίσματα, προϋποθέσεις ενός ξαναγεννήματος, μιας νέας κοινωνικοποίησης του εγκληματία ; [ ] ΑΣΚΗΣΕΙΣ Α. Να γραφεί η περίληψη του κειμένου ( λέξεις). Β. - Στη δεύτερη παράγραφο ποια ή ποιες μεθόδους χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να αναπτύξει τις ιδέες του; - Να χωρίσετε την δεύτερη παράγραφο του κειμένου σε μικρότερες και να βάλετε έναν πλαγιότιτλο στην καθεμία.

4 Γ. Ποια είναι η θεματική πρόταση στην πρώτη παράγραφο και ποια συλλογιστική πορεία ακολουθεί για να την αναπτύξει. Δ. «Οι φυλακές στην Ελλάδα είναι σχολεία εγκληματικότητας»: Να σχολιάσετε αυτή την πρόταση σε 100 λέξεις. Ε. Γράψτε ένα συνώνυμο για καθεμιά λέξη από αυτές που σας δίνονται παρακάτω. Χάσμα = Υπάκουος = Καταπίεση = Οντότητα = Να βρείτε από ποιες λέξεις αποτελούνται οι παρακάτω σύνθετες λέξεις Ανταποδοτικός = Επιβαρυντικός = Απαλλακτικός = Ενοχοποιητικός = ΣΤ. «Αποτελεί νέο στοιχείο στη ζωή μας η συνειδητοποίηση ότι ο φυλακισμένος, «εχθρός» της κοινωνίας, ο εκτός νόμου άνθρωπος του υποκόσμου είναι μια ανθρώπινη οντότητα, που αντί να αναδομείται και να βελτιώνεται μέσα στις φυλακές κονιορτοποιείται και εξουθενώνεται»

5 Σχολιάστε την παραπάνω άποψη επισημαίνοντας τις αιτίες του προβλήματος σε ένα άρθρο που θα δημοσιεύσετε σε εφημερίδα του σχολείου σας (400 λέξεις).