ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΙΑΤΡΟΦΙΚΗΣ ΠΡΟΣΛΗΨΗΣ ΘΡΕΠΤΙΚΩΝ ΣΥΣΤΑΤΙΚΩΝ ΩΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΚΙΝ ΥΝΟΥ ΥΓΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ

Transcript

1 ΑΝΩΤΑΤΟ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΕΚΠΑΙ ΕΥΤΙΚΟ Ι ΡΥΜΑ ΚΡΗΤΗΣ ΣΧΟΛΗ ΕΠΑΓΕΛΜΑΤΩΝ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΤΜΗΜΑ ΙΑΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΙΑΙΤΟΛΟΓΙΑΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΙΑΤΡΟΦΙΚΗΣ ΠΡΟΣΛΗΨΗΣ ΘΡΕΠΤΙΚΩΝ ΣΥΣΤΑΤΙΚΩΝ ΩΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΚΙΝ ΥΝΟΥ ΥΓΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΘΑΛΙΑ ΕΠΙΒΛΕΠΟΥΣΑ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ : ΧΑΤΖΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΗΤΕΙΑ,

2 Technological Educational Institute of Crete Branch of Sitia School of Health and Welfare Department of Human Nutrition and Dietetics DIETARY EVALUATION OF NUTRIENT INTAKE AS A PREDICTION OF HEALTH RISK AFTER MENOPAUSE Edited by: Zafeiropoulou Efthaleia Supervised by: Chatzi Vasiliki Sitia,

3 ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ Θα ήθελα να ευχαριστήσω επιβλέπουσα της πτυχιακής µου εργασίας, κ. Χατζή Βασιλική, για πολύτιµη βοήθειά της και τις κατευθυντήριες οδηγίες που µου προσέφερε. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. ηµητροπουλάκη Πέτρο, που µου επέτρεψε να χρησιµοποιήσω το διαιτητικό πρόγραµµα Diet Speak, το οποίο ήταν πολύτιµο για ολοκλήρωση της ανάλυσης των διαιτητικών δεδοµένων της εργασίας. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω τους γονείς µου, αδερφή µου και τους φίλους µου για υποστήριξή τους όλο αυτόν τον καιρό. 3

4 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Ο ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ 1.1 ΟΡΙΣΜΟΣ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗΣ ΣΤΑ ΙΑ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗΣ ΟΡΜΟΝΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ Αλλαγές σ κατανοµή λίπους Καρδιαγγειακά νοσήµατα Καρκίνος του µαστού Οστεοπόρωση ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Ο ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΑΓΩΓΕΣ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗΣ 2.1 ΟΡΜΟΝΙΚΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ Οιστρογόνα Ανδρογόνα Συνδυασµός οιστρογόνων και προγεστερόνης Επιλεκτικοί ρυθµιστές υποδοχέων οιστρογόνων ΕΝΑΛΑΚΤΙΚΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗΣ Οισοφλαβίνες Βότανα ΟΦΕΛΗ ΚΑΙ ΚΙΝ ΥΝΟΙ ΟΡΜΟΝΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 Ο ΙΑΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ 3.1 ΙΑΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ

5 ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟ ΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

6 ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΣΚΟΠΟΣ: Η διατροφή και η φυσική δραστηριότητα διαδραµατίζουν πολύ σηµαντικό ρόλο τόσο πριν όσο και µετά εµµηνόπαυση. Στόχος της παρούσας πτυχιακής µελέτης ήταν να αξιολογηθεί η διαφοροποιηµένη διατροφική πρόσληψη µεταξύ προεµµηνοπαυσιακών και µετεµµηνοπαυσιακών γυναικών, η οποία θα µπορούσε µελλοντικά να επηρεάσει υγεία τους. ΜΕΘΟ ΟΣ: Αυτοσχέδιο ερωτηµατολόγιο συχνότητας κατανάλωση τροφίµων (FFQ) συµπληρώθηκε από δείγµα 80 γυναικών σε προ- και µετεµµηνοπαυσιακό στάδιο. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Οι µέσες και διάµεσες τιµές των προσλήψεων µεταξύ των δύο οµάδων δεν εµφάνισαν στατιστικά σηµαντική διαφορά. Οµοίως και ο BMI (p = 0,900), γεγονός που κατέστησε συγκρίσιµες τις δύο οµάδες δηλαδή τις προεµµηνοπαυσιακές (26,20±4,01 kg/m 2 ) και τις µετεµµηνοπαυσιακές γυναίκες (26,08±4,16 kg/m 2 ). Η πρόσληψη ασβεστίου κυµαίνονταν σε χαµηλότερα από τη συνιστώµενη επίπεδα και για τις δύο οµάδες (651,77±334,24 vs 755,38±310,04, αντίστοιχα p=0.164). Στατιστικά σηµαντική συσχέτιση παρατηρήθηκε µεταξύ του ασβεστίου και της πρόσληψης φυτικών ινών [r = 0,836 (p<0,001) και r = 0,520 (p<0,001) αντίστοιχα], όπως και πρωτεϊνών [r=0,826 (p <0,001) και r=0,689 (p <0,001) αντίστοιχα]. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Αν και η διατροφή τους φάνηκε να µη διαφέρει σηµαντικά, ωστόσο στα θρεπτικά συστατικά ενδιαφέροντος για αυτό το στάδιο ζωής, όπως στο ασβέστιο, η πρόσληψη των µετεµµηνοπαυσιακών γυναικών ήταν µεγαλύτερη, καθώς και κάπνιζαν λιγότερο, ενώ ασκούνταν περισσότερο. Έτσι, διαφαίνεται πως ενδεχοµένως έχει προηγηθεί διατροφική ενηµέρωση στις γυναίκες αυτές, χωρίς ωστόσο το διάστηµα που µεσολάβησε να ήταν ενδεχοµένως αρκετό για επίτευξη των στόχων. Κρίνεται εποµένως σκόπιµο, η υγιεινοδιαιτητική ενηµέρωση να ξεκινά από το στάδιο της προεµµηνόπαυσης, λαµβάνοντας υπόψη το γενετικό προφίλ της κάθε γυναίκας και προσφέροντάς της τον απαραίτητο χρόνο συµµόρφωσης σ παρεχόµενη γνώση. 6

7 ABSTRACT PURPOSE: Nutrition and physical activity play both a very important role before and after menopause. Aim of this thesis was to evaluate the differential dietary intake among pre-menopausal and post-menopausal women, which may affect their health in the future. METHOD: An impromptu food frequency questionnaire (FFQ) was completed by a sample of 80 women in the pre-and post-menopausal stage. RESULTS: Mean and median intakes between the two groups showed no statistically significant difference, as well as BMI (p=0,900), which set the two groups comparable, i.e. premenopausal (26,20 ± 4,01 kg/m 2 ) and postmenopausal women (26,08 ± 4,16 kg/m 2 ). Calcium intake was at lower than recommended levels for both groups (651,77 ± 334,24 vs. 755,38 ± 310,04, respectively, p=0.164). Statistically significant association was observed between calcium and fiber intake [r=0,836 (p<0,001) and r=0,520 (p<0,001), respectively], as well as protein and calcium [r=0,826 (p<0,001) and r=0,689 (p<0,001) respectively]. CONCLUSIONS: Although their diet didn t seem to vary considerably, the nutrients of interest for this stage of life, such as calcium intake, were higher for postmenopausal women, who tend to smoke less, whereas exercise more frequently. Thus, it seems that they have preceded nutritional information, but the meantime it might not have been enough to achieve their goals. It is therefore of great importance healthy eating practice to start at pre-menopausal stage, taking into account woman s genetic profile ideally, giving her enough time to comply with the provided knowledge. 7

8 ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Ο - ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ 1.1 ΟΡΙΣΜΟΣ Η λέξη εµµηνόπαυση προέρχεται από ελληνική λέξη menos που σηµαίνει µήνας και τη λέξη pausos, που σηµαίνει τέλος, υποδεικνύοντας παύση της µηνιαίας εµµηνορρυσίας. Ο όρος αυτός δε φαίνεται να είχε χρησιµοποιηθεί από τους γιατρούς νωρίτερα από το 1821 (Ballard, 2003). Η εµµηνόπαυση είναι ένα φυσιολογικό βιολογικό γεγονός που η εµφάνισή του σηµατοδοτεί το τέλος της γονιµότητας και της έµµηνο ρύσης (Bachmann & Doty, 2010) και ορίζεται από έλλειψη του εµµηνορροϊκού κύκλου για 12 µήνες. Η εµµηνόπαυση είναι αποτέλεσµα της µειωµένης παραγωγής οιστρογόνων και της διακοπής του ορµονικού κύκλου που συσχετίζεται µε ωορρηξία. Η ηλικία κατά οποία η εµµηνόπαυση εµφανίζεται ποικίλει. Μπορεί να εµφανιστεί από τα τέλη της τρίτης δεκαετίας της ζωής µιας γυναίκας µέχρι τα τέλη της πέµπτης δεκαετίας της. Η συνηθισµένη όµως ηλικία που εµφανίζεται η εµµηνόπαυση είναι µεταξύ 45 έως 55 ετών (Rosett, 2005). Το 80% των γυναικών που έχουν µπει σ εµµηνόπαυση είναι 54 χρόνων (Ballard, 2003). Υπάρχουν όµως και γεγονότα που µπορεί να οδηγήσουν σε αλλαγή των «φυσιολογικών» ορίων ηλικίας για τις εµµηνοπαυσιακές γυναίκες. Οι τρείς τύποι «µη φυσιολογικής» εµµηνόπαυσης είναι: Πρόωρη εµµηνόπαυση: Ο ορισµός αυτός χρησιµοποιείται για γυναίκες που έχουν µπει σ εµµηνόπαυση από τα 30 τους χρόνια. Είναι ασυνήθιστο φαινόµενο, αλλά µπορεί να είναι φυσιολογικό. Ιατρική εµµηνόπαυση: Προκαλείται συνήθως από τη χηµειοθεραπεία, από ακτινοβολία, από ανορεξία ή από άλλους παράγοντες. Πρέπει να αναφέρουµε ότι σε κάποιες από τις περιπτώσεις η εµµηνόπαυση αντιστρέφεται. Χειρουργική εµµηνόπαυση: Σε αυτή περίπτωση αφαιρούνται και οι δυο ωοθήκες χειρουργικά. Σε αυτή περίπτωση λόγω αφαίρεσης των ωοθηκών, οι οποίες είναι υπεύθυνες για παραγωγή κάποιων ορµονών όπως οιστρογόνα, προγεστερόνη και τεστοστερόνη, οι γυναίκες µετά χειρουργική επέµβαση παρουσιάζουν κατευθείαν τα συµπτώµατα της εµµηνόπαυσης. (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). 8

9 1.2 ΣΤΑ ΙΑ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗΣ Τα στάδια και η ονοµατολογία της εµµηνοπαυσιακής µετάβασης έχουν οριστεί από τους ειδικούς ως εξής: Α) Προεµµηνόπαυση: Είναι το χρονικό διάστηµα που µεσολαβεί έως τελευταία περίοδο, όπου τα επίπεδα των αναπαραγωγικών ορµονών µειώνονται σταδιακά. Τα σηµαντικότερα συµπτώµατα που παρατηρούνται σε αυτό το στάδιο είναι οι εξάψεις, οι νυχτερινές εφιδρώσεις, οι διαταραχές ύπνου, η µεγάλη κόπωση, η δυσκαµψία και ο πόνος στις αρθρώσεις (Nelson, 2008). Β) Περιεµµηνόπαυση: Είναι το χρονικό διάστηµα που ξεκινά αµέσως πριν εµµηνόπαυση (όταν τα ενδοκρινολογικά, βιολογικά και κλινικά χαρακτηριστικά δείχνουν ότι η έναρξη της εµµηνόπαυσης δεν είναι µακριά) και ολοκληρώνεται τον πρώτο χρόνο µετά εµµηνόπαυση. Σε αυτό το χρονικό διάστηµα οι ορµόνες µπορεί τον ένα µήνα να παράγονται κανονικά και τον επόµενο να µην εκκρίνονται κατά το φυσιολογικό κύκλο. Τα σηµαντικότερα συµπτώµατα που µπορούν να παρουσιαστούν είναι αγγειοκινητικές αλλαγές, κατάθλιψη, διαταραχές ύπνου, κολπική ξηρότητα και ακράτεια ούρων (Woods & Mitchell, 2005). Γ) Μετεµµηνόπαυση: Είναι το χρονικό διάστηµα το οποίο ξεκινά µετά εµµηνόπαυση (ένα έτος µετά τελευταία έµµηνο ρύση). Σε αυτό το στάδιο τα επίπεδα των οιστρογόνων, της τεστοστερόνης, αλλά και της προγεστερόνης, µειώνονται σηµαντικά (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Σχήµα 1 : Στάδια εµµηνόπαυσης 9

10 1.3 ΟΡΜΟΝΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ Όσο αφορά στα οιστρογόνα, υπάρχουν δύο κύριοι εκπρόσωποι αυτών, η οιστραδιόλη και η οιστρόνη. Η οιστραδιόλη είναι η κύρια πηγή οιστρογόνων στις γυναίκες µέχρι τη στιγµή της εµµηνόπαυσης και παράγονται από τις ωοθήκες. Στη τρίτη δεκαετία, τα επίπεδά της µειώνονται σηµαντικά. Από άλλη πλευρά, η οιστρόνη προέρχεται από τα επινεφρίδια, τα οποία παράγουν µια ορµόνη, που ονοµάζεται ανδροστενδιόνη, η οποία και µετατρέπεται στο λιπώδη ιστό σε οιστρόνη. Από τη στιγµή λοιπόν, που η παραγωγή οιστρόνης γίνεται στο λιπώδη ιστό, οι γυναίκες που έχουν αυξηµένο λιπώδη ιστό έχουν και υψηλά επίπεδα οιστρόνης (Ballard, 2003). Η προγεστερόνη παράγεται από τις ωοθήκες µετά ωορρηξία. Οι υψηλές της δόσεις µπορούν να λειτουργήσουν σαν είτε ηρεµιστικό είτε κατευναστικό. Η προγεστερόνη µπορεί να έχει αντίκτυπο στη διάθεση µιας γυναίκας, αυξάνοντας ευερεθιστότητα. Έτσι, λοιπόν, σε µια γυναίκα πριν από ένα εµµηνορυσιακό κύκλο τα επίπεδα της προγεστερόνης αυξάνονται, µε αποτέλεσµα οι γυναίκες να παρουσιάζουν µεταπτώσεις στη διάθεσή τους. Μετά εµµηνόπαυση, τα επίπεδα της προγεστερόνης µειώνονται (Ballard, 2003; Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Όσο αφορά σ τεστοστερόνη και σ ανδροστενδιόνη, αυτές είναι ορµόνες που παράγονται και από τα δύο φύλα, αλλά σε διαφορετικά επίπεδα. Στις γυναίκες, η τεστοστερόνη παράγεται στις ωοθήκες και τα επίπεδά της µειώνονται µετά εµµηνόπαυση. Επίσης, είναι υπεύθυνη για τη διατήρηση ισχυρών οστών, καθώς και για τη µυϊκή ανάπτυξη (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Η ανδροστενδιόνη παράγεται στις ωοθήκες και στα επινεφρίδια. Οι ποσότητες που παράγονται στα επινεφρίδια παραµένουν αµετάβλητες µετά εµµηνόπαυση, αν και µετά εµµηνόπαυση αφορούν παραγωγή οιστρόνης στο λιπώδη ιστό (Ballard, 2003; Jones, 2007). Μία γυναίκα έχει περίπου 7 εκατοµµύρια ωοθυλάκια στις ωοθήκες της. Ο αριθµός αυτός σταδιακά µειώνεται µε πάροδο του χρόνου, µέχρι να µην υπάρχει κανένα µε το πέρας της εµµηνόπαυσης. Η µείωση του αριθµού τους είναι ταχύτερη στα µέσα της τρίτης δεκαετίας και µέχρι τέταρτη δεκαετία ο αριθµός έχει µειωθεί δραµατικά. Ο οργανισµός σε αυτήν περίπτωση µε τη σειρά του, προσπαθεί να διεγείρει τα εναποµείναντα ωοθυλάκια για παραγωγή ωοθηκών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσµα η εµµηνόρροια να γίνεται ακανόνιστη. Όταν οι γυναίκες βρίσκονται σ 10

11 τέταρτη δεκαετία της ζωής τους, τα ωοθυλάκια των ωοθηκών γίνονται λιγότερο ευαίσθητα στη διέγερση από ωοθυλακιοτρόπο ορµόνη (Follicle Stimulating Hormone - FSH), παρόλο που η παραγωγή της αυξάνεται από υπόφυση του εγκεφάλου, µε αποτέλεσµα η ωορρηξία να µην παρατηρείται σε κάθε εµµηνορροϊκό κύκλο. Πιο αναλυτικά, όσο αφορά στις ορµόνες, ο σταδιακά µειωµένος αριθµός οιστρογόνων που παράγονται από τις ωοθήκες κατά εµµηνόπαυση σχετίζεται σε µεγάλο βαθµό µε τον αριθµό των ωοθυλακίων και µε το ποσοστό των ωοθυλάκιων που φτάνουν σε ωριµότητα πριν ωορρηξία. Αυτές οι αλλαγές στις ωοθήκες µπορεί να οδηγήσουν σε ανωορρηξία, που είναι ένα συχνό φαινόµενο στο στάδιο της εµµηνόπαυσης, όπως επίσης και στη µικρότερη σύνθεση της οιστραδιόλης, αναστολίνης και στη σταδιακή αύξηση της ωοθυλακιοτρόπου ορµόνης. Κατά εµµηνόπαυση εµφανίζεται µια δραµατική πτώση των επιπέδων της οιστραδιόλης και στη µετεµµηνόπαυση τα ωάρια σταµατούν να συµβάλουν στα επίπεδα της οιστραδιόλης στο αίµα. Αντί αυτού, γίνεται εµφανής η µετατροπή της ανδροστενδιόνης σε οιστρόνη. Η ποσότητα της οιστρόνης και της οιστραδιόλης συνεχίζουν να µειώνονται κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους µετά εµµηνόπαυση και στη συνέχεια σταθεροποιούνται (Al-Azzawi & Palacios, 2009). Τέλος, η ωχρινοτρόπος ορµόνη (Luteotrophic Hormone - LH) παράγεται από υπόφυση και είναι η ορµόνη που ενεργοποιεί το θύλακα για να ξεκινήσει η ωορρηξία. Η ωχρινοτρόπος ορµόνη βοηθάει σ παραγωγή οιστρογόνων και προγεστερόνης (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Η απώλεια ανταπόκρισης των ωοθηκών σ ωχρινοτρόπο ορµόνη είναι ο κύριος λόγος που οι ωοθήκες σταµατούν λειτουργούν, µε αποτέλεσµα να εµφανίζεται η εµµηνόπαυση. 1.4 ΣYΜΠΤΩΜΑΤΑ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗΣ Τα συµπτώµατα που παρουσιάζουν οι γυναίκες που µπαίνουν σ εµµηνόπαυση είναι τα εξής: Εξάψεις: Οι εξάψεις είναι αποτέλεσµα των εναλλαγών στα επίπεδα των οιστρογόνων. Οι εξάψεις παρουσιάζονται κατά κύριο λόγο σε γυναίκες που βρίσκονται προς το τέλος της εµµηνοπαυσιακής µετάβασης και οδεύουν προς πρώιµη µετεµµηνόπαυση. Όταν τα επίπεδα οιστρογόνων βρίσκονται σε χαµηλά 11

12 επίπεδα µετά εµµηνόπαυση, οι εξάψεις σταµατούν. Οι εξάψεις προκαλούνται λόγω της διαστολής των αιµοφόρων αγγείων στο πρόσωπο, στο λαιµό και στα χέρια, µε αύξηση της θερµοκρασίας του δέρµατος σε αυτές τις περιοχές. Έχει φανεί ότι οι εξάψεις αυξάνονται όταν ο καιρός είναι ζεστός, ενώ µειώνονται σε γυναίκες που αθλούνται. Ο µηχανισµός που θεωρείται υπεύθυνος για αυτό είναι η έκκριση της ενδορφίνης, η οποία απελευθερώνεται κατά τη διάρκεια της άσκησης (Ballard, 2003; Woods & Mitchell, 2005). Μερικοί πιθανοί τρόποι αντιµετώπισής τους είναι η µείωση της κατανάλωσης διεγερτικών ποτών όπως τσάι, καφέ, αλκοόλ, µιας και αυξάνουν τη συχνότητα των εξάψεων. Επίσης, η µείωση της κατανάλωσης ζάχαρης όπως και ο περιορισµός των τσιγάρων, που φαίνεται να προκαλούν εξάψεις, θα βοηθούσε στη µείωσή τους. Τέλος, η κατανάλωση φρέσκων λαχανικών και προϊόντων σόγιας µειώνουν τις εξάψεις λόγω του ότι περιέχουν φυτοοιστρογόνα. Οι πιθανές θεραπείες για αντιµετώπιση των εξάψεων είναι η ορµονική θεραπεία και η χρήση φυτοοιστρογόνων (Ballard, 2003). Κόπωση: Η κόπωση µπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι οι γυναίκες δεν κοιµούνται καλά, λόγω των εξάψεων και των νυχτερινών εφιδρώσεων που παρουσιάζουν. Επιπλέον, η κόπωση µπορεί να οφείλεται σε χαµηλά επίπεδα 12

13 τεστοστερόνης (Lauritzen & Studd, 2005). Ένα άλλο αίτιο θα µπορούσε να είναι οι πιθανές κοινωνικές αλλαγές που µπορεί να συµπίπτουν µε τη µετάβαση µιας γυναίκας σ εµµηνόπαυση και όλο αυτό να της προκαλεί άγχος, το οποίο δεν της επιτρέπει να κοιµάται ήσυχα. Τέλος, ένα ακόµα αίτιο θα µπορούσε να είναι ο υποθυρεοειδισµός, ασθένεια κατά οποία ο θυρεοειδής αδένας δεν παράγει µεγάλες ποσότητες θυροξίνης, µε κυριότερο σύµπτωµά του κόπωση (Ballard, 2003). Πιθανές θεραπευτικές επιλογές θα µπορούσαν να είναι η αποφυγή ροφηµάτων που περιέχουν καφεΐνη, η αποφυγή κατανάλωσης µεγάλων ποσοτήτων αλκοόλ, η χρήση βοτάνων, όπως η βαλεριάνα, τα οποία έχουν κατευναστικές δράσεις. Τέλος η τακτική άσκηση θα µπορούσε να βοηθήσει στη διαδικασία του ύπνου λόγω της έκκρισης ενδορφίνης (Ballard, 2003). Ακόµη, πρέπει να αναφερθεί ότι οι γυναίκες που βρίσκονται σ εµµηνόπαυση παρουσιάζουν έντονους πόνους στους µύες και στις αρθρώσεις, που τους ταλαιπωρούν ιδιαίτερα στο στάδιο της µετεµµηνόαπαυσης. Φτωχή µνήµη και έλλειψη συγκέντρωσης: Η φτωχή µνήµη και η έλλειψη συγκέντρωσης µπορεί να οφείλονται σε µειωµένα επίπεδα οιστρογόνων ή ακόµα και σ έλλειψη ύπνου (Ballard, 2003). Η έλλειψη µνήµης εµφανίζεται στο 86% των µετεµµηνοπαυσιακών γυναικών. Η θεραπεία ορµονικής υποκατάστασης (Hormone Replacement Therapy - HRT) µπορεί να βοηθήσει στη βελτίωση της µνήµης (Lauritzen & Studd, 2005). ιαταραχές του ύπνου: Έχει φανεί ότι ο αριθµός των γυναικών που βρίσκονται σ εµµηνόπαυση ή στο στάδιο της µετεµµηνόπαυσης και παρουσιάζουν διαταραχές στον ύπνο είναι περισσότερες από εκείνες που βρίσκονται ακόµα σ αναπαραγωγική διαδικασία µε ταυτόχρονες διαταραχές ύπνου (Woods & Mitchell, 2005). Οι διαταραχές στον ύπνο µπορεί να οφείλονται στις εξάψεις, στη συχνοουρία και στο άγχος (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Κατάθλιψη: Η κατάθλιψη που βιώνουν οι περισσότερες γυναίκες σ εµµηνόπαυση µπορεί να οφείλεται είτε σ αλλαγή των επιπέδων των οιστρογόνων είτε στις κοινωνικές αλλαγές που συµπίπτουν µε τη µετάβαση των γυναικών στο επίπεδο της εµµηνόπαυσης. Όσο αφορά στα επίπεδα των 13

14 οιστρογόνων, ένας πιθανός µηχανισµός µπορεί να είναι ότι τα οιστρογόνα συµµετέχουν σ παραγωγή σεροτονίνης, η οποία βοηθά στη ρύθµιση της διάθεσης (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Ένας άλλος µηχανισµός µπορεί να είναι ότι η µείωση της συγκέντρωσης µονοαµινοοξειδάσης από τα οιστρογόνα, η οποία είναι υπεύθυνη για το καταβολισµό των κατεχολαµινών, που αυξάνονται σ κατάθλιψη (Lauritzen & Studd, 2005). Τέλος, ένας ακόµη µηχανισµός είναι ότι τα οιστρογόνα αυξάνουν τρυπτοφάνη που είναι πρόδροµος της σεροτονίνης (Lauritzen and Studd, 2005). Έχει παρατηρηθεί ότι οι γυναίκες οι οποίες µπήκαν σ εµµηνόπαυση «χειρουργικά» παρουσιάζουν µεγαλύτερες πιθανότητες να εµφανίσουν κατάθλιψη, συγκριτικά µε εκείνες που µπήκαν «φυσιολογικά» σ εµµηνόπαυση. Επίσης, φαίνεται να παρουσιάζεται διαφορά µεταξύ των γυναικών που κάνουν ορµονική θεραπεία και αυτών που δεν κάνουν. Έχει φανεί λοιπόν ότι οι γυναίκες που συνήθιζαν να παίρνουν ορµόνες για να παρατείνουν περίοδο αναπαραγωγή τους και σταµατούν τη θεραπεία, τότε παρουσιάζουν περισσότερο δραµατικές επιπτώσεις από εµφάνιση κατάθλιψης επιπτώσεις, συγκριτικά µε αυτές που δεν ακολούθησαν ορµονική θεραπεία (Ballard, 2003). Ένας τρόπος αντιµετώπισης της κατάθλιψης είναι η φυσική δραστηριότητα, η οποία βοηθάει σ έκκριση της σεροτονίνης, υπεύθυνης για καλή διάθεση. Κολπική ξηρότητα: Η κολπική ξηρότητα προκαλείται λόγω µείωσης των επιπέδων οιστρογόνων, που βοηθούν στη διατήρηση του κόλπου ενυδατωµένου και εύκαµπτου. Οι συνεχόµενες περίοδοι µε µειωµένα επίπεδα οιστρογόνων οδηγούν σε ξηρότητα και µείωση του κολπικού ιστού (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Η κρέµα οιστρογόνων, που εφαρµόζεται απευθείας στον κόλπο, µπορεί να βοηθήσει σ ανακούφιση της κολπικής ξηρότητας. Συµπτώµατα του ουροποιητικού: Τα πιο κοινά συµπτώµατα του ουροποιητικού είναι η συχνοουρία, η ακράτεια, ο πόνος κατά ούρηση και οι λοιµώξεις των ουροφόρων αγγείων. Ως προς ακράτεια των ούρων, οι ιστοί του ουροποιητικού συστήµατος γίνονται ξηροί και λεπτότεροι και οι µύες χάνουν τον τόνο τους, µε τη µείωση των επιπέδων οιστρογόνων. Οµοίως 14

15 και η συχνοουρία εξαρτάται από τα ελαττωµένα επίπεδα οιστρογόνων (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Έχει φανεί ότι η θεραπεία οιστρογονικής υποκατάστασης (Estrogen Replacement Therapy - ERT) βοηθάει σ αντιµετώπιση των συµπτωµάτων του ουροποιητικού συστήµατος, αφού βοηθάει σ αιµάτωση, στο πολλαπλασιασµό του επιθηλίου της ουροδόχου κύστης και της ουρήθρας, καθώς επίσης και στηn ενδυνάµωση των µυών τους (Lauritzen & Studd, 2005). Αλλαγές στο δέρµα: Η µείωση των επιπέδων οιστρογόνων έχει σαν αποτέλεσµα να µειώνεται η ελαστικότητα του δέρµατος, διατηρώντας υγρασία του. Χωρίς αυτό βέβαια, να σηµαίνει ότι τα οιστρογόνα µπορούν να ανατρέψουν εµφάνιση ρυτίδων (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Σχήµα 2 : ιαφοροποιηµένος ρυθµός συµπτωµάτων στα διάφορα στάδια της εµµηνόπαυσης 1.5 ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗΣ Αλλαγές σ κατανοµή λίπους Μελέτες έχουν δείξει ότι οι µετεµµηνοπαυσιακές γυναίκες έχουν περισσότερο σπλαγχνικό λίπος από εκείνες που δεν έχουν µπει ακόµα σ εµµηνόπαυση. Σε µια µελέτη παρατήρησης 4-χρόνων (Eshre Capri Group, 2011), σ οποία συµµετείχαν 154 γυναίκες, φάνηκε ότι υπάρχει αύξηση του υποδόριου κοιλιακού λίπους σε γυναίκες οι οποίες µέσα στα 4 χρόνια που διήρκησε η µελέτη είχαν µπει στη µετεµµηνόπαυση. 15

16 Γενικά, θεωρείται ότι η συσσώρευση του σπλαγχνικού λίπους στις µετεµµηνοπαυσιακές γυναίκες συνδέεται µε τις χαµηλές συγκεντρώσεις των οιστρογόνων. Επίσης, θα µπορούσε να συνδέεται και µε τη µείωση της δεσµευτικής σφαιρίνης ( Sex Hormone Binding Globulin Protein - SHBG), που εξαιτίας της ελάττωσής της από έλλειψη οιστρογόνων, προκαλεί αύξηση της συγκέντρωσης τεστοστερόνης. Τα οιστρογόνα έχουν συνδεθεί µε τη διέγερση της λιπόλυσης και αναστολή της λιπογέννεσης στα σπλαγχνικά κύτταρα, µέσω της διέγερσης του α- υποδοχέα οιστρογόνων, περιορίζοντας έτσι αποθήκευση λίπους στα σπλαγχνικά λιποκύτταρα στις προεµµηνοπαυσιακές γυναίκες. Με τον τρόπο αυτό, σ εµµηνόπαυση, παρατηρείται µεγαλύτερη εναπόθεση λίπους σ σπλαγχνική περιοχή. Η τεστοστερόνη από άλλη πλευρά, βοηθάει σ εναπόθεση λίπους στο σπλαχνικό χώρο. Μελέτη έδειξε ότι η αύξηση του κοιλιακού λίπους κατά περίοδο της περιεµµηνόπαυσης συνδέθηκε µε µείωση της συγκέντρωσης οιστραδιόλης και αύξηση της συγκέντρωσης ωοθυλακιοτρόπου ορµόνης (Eshre Capri Group, 2011) Καρδιαγγειακά νοσήµατα Τα καρδιαγγειακά νοσήµατα δεν είναι συχνά µεταξύ των προεµµηνοπαυσιακών γυναικών, αλλά η συχνότητά τους αυξάνεται µετά ηλικία των ετών. Σ Ευρώπη το 55% των γυναικών έχουν ως κύρια αιτία θανάτου τα καρδιαγγειακά νοσήµατα, σε αντίθεση µε το 43% των ανδρών. Συγκεκριµένα, το 23% των θανάτων στις γυναίκες αποδίδεται στη στεφανιαία νόσο, το 18% σε εγκεφαλικά επεισόδια και το 18% σε άλλες καρδιακές παθήσεις (Eshre Capri Group, 2011). Ο λόγος για τον οποίο οι γυναίκες που βρίσκονται στο στάδιο της εµµηνόπαυσης έχουν αυξηµένο κίνδυνο να παρουσιάσουν καρδιαγγειακά νοσήµατα είναι γνωστός. Τα χαµηλά επίπεδα οιστρογόνων στο πλάσµα του αίµατος µπορούν να εξηγήσουν κάποιες δυσµενείς µεταβολικές αλλαγές των λιπιδίων και των υδατανθράκων (Eshre Capri Group, 2011). Σύµφωνα µε έρευνες, έχει φανεί ότι τα οιστρογόνα δρουν άµεσα στα τοιχώµατα των αιµοφόρων αγγείων, διαστέλλοντάς τα, µε αποτέλεσµα να µειώνεται ο κίνδυνος για τη δηµιουργία θρόµβων (Ballard, 2003). Επιπλέον, αξίζει να αναφερθεί ότι κατά τη διάρκεια της εµµηνοπαυσιακής µετάβασης από περιεµµηνόπαυση στη µετεµµηνόπαυση έχει παρατηρηθεί αύξηση των επιπέδων της ολικής χολοστερόλης, της LDL-χολοστερόλης, των τριγλυκεριδίων, της λιποπρωτεΐνης α, ενώ έχει 16

17 παρατηρηθεί µείωση των επιπέδων της HDL-χολοστερόλης (Derby et al., 2009). Η παρακολούθηση των λιπιδίων πρέπει να ξεκινάει από το περιεµµηνοπαυσιακό στάδιο, ώστε να ενισχύεται η πρωτογενής πρόληψη της στεφανιαίας νόσου Καρκίνος του µαστού Ο καρκίνος του µαστού έχει µεγαλύτερες πιθανότητες να εµφανιστεί όσο αυξάνεται η ηλικία µιας γυναίκας. Είναι ο πιο συχνός καρκίνος που µπορεί να εµφανίσει µια γυναίκα σε ποσοστό 18-20% παγκοσµίως (Ζεπειρίδης, Θεοδωρίδης & Μπόντης, 2007). Οι ορµονικές αλλαγές που βιώνει µια γυναίκα στο στάδιο της µετεµµηνόπαυσης, αποτελούν τον κυριότερο παράγοντα εµφάνισης καρκίνο του µαστού. Η αύξηση του σωµατικού βάρους και η παχυσαρκία συνεισφέρουν και αυτά µε τη σειρά τους σ εµφάνιση καρκίνου του µαστού σε αυτό το στάδιο της ζωής της γυναίκας (Maccio & Madeddu, 2011). Το ποσοστό θνησιµότητας από τον καρκίνο του µαστού σε υπέρβαρες γυναίκες στις Ηνωµένες Πολιτείες ανέρχεται στο 66%, ενώ στο Ηνωµένο Βασίλειο στο 56% αντίστοιχα (Harvie et al., 2005). Πιο συγκεκριµένα, ο κίνδυνος εµφάνισης καρκίνου του µαστού αυξάνεται όσο αυξάνεται το σωµατικό βάρος κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής (Harvie et al., 2005; Eliassen et al., 2006). Από άλλη πλευρά, η απώλεια βάρους κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής σχετίζεται µε χαµηλότερο κίνδυνο εµφάνισης καρκίνου του µαστού (Harvie et al., 2005) σε γυναίκες που δεν υποβλήθηκαν ποτέ σε ορµονική θεραπεία (Eliassen et al., 2006). Όσο αφορά σ παχυσαρκία, από έρευνες έχει φανεί ότι η κοιλιακή παχυσαρκία είναι ένας παράγοντας κινδύνου για τον καρκίνο του µαστού, αν και τα βιβλιογραφικά στοιχεία δεν είναι και τόσο επαρκή (Harvie et al., 2005). Επιπλέον, η πρόσληψη διατροφικού λίπους και αλκοόλης, τα οποία και εµπλέκονται στο µεταβολισµό των οιστρογόνων, έχει συσχετιστεί µε αυξηµένο κίνδυνο εµφάνισης καρκίνου του µαστού (Park et al., 2009). Πιο αναλυτικά, η κατανάλωση αλκοόλ (10 gr/ηµέρα) φαίνεται σχετίζεται θετικά µε αύξηση του κινδύνου ανάπτυξης θετικού όγκου οιστρογονικών υποδοχέων (Estrogen Receptor - ER+), χωρίς ταυτόχρονα να επηρεάζει ανάπτυξη αρνητικού όγκου οιστρογονικών υποδοχέων (Suzuki et al., 2005). Η πρόσληψη διαιτητικού λίπους, ανεξάρτητα από τη 17

18 συνολική ενεργειακή πρόσληψη, αποτελεί παράγοντα κινδύνου για µετεµµηνοπαυσιακό διηθητικό καρκίνο του µαστού (Thiebaut et al., 2007). Επίσης, η πρόσληψη ζωικού λίπους, κυρίως κορεσµένου από κόκκινο κρέας και γαλακτοκοµικά συσχετίζεται µε αυξηµένο κίνδυνο εµφάνισης καρκίνου του µαστού κατά τη διάρκεια της προεµµηνόπαυσης (Cho et al., 2003). Τέλος, επιδηµιολογικές µελέτες έχουν δείξει ότι η φυσική δραστηριότητα είναι σηµαντική στη µείωση του κινδύνου εµφάνισης καρκίνου του µαστού σε µετεµµηνοπαυσιακές γυναίκες (Maccio & Madeddu, 2011). Η φυσική δραστηριότητα φαίνεται να παίζει πιο σηµαντικό ρόλο στις µετεµµηνοπαυσιακές γυναίκες που δεν είχαν ακολουθήσει κάποιου είδους ορµονική θεραπεία στο περιεµµηνοπαυσιακό στάδιο (Slattery et al., 2007) Οστεοπόρωση Η οστεοπόρωση διαγιγνώσκεται όταν υπάρχει σηµαντική απώλεια οστικής µάζας, µε αποτέλεσµα τα οστά να γίνονται πολύ λεπτά και επιρρεπή σε κατάγµατα. To 33% των εµµηνοπαυσιακών γυναικών παγκοσµίως παρουσιάζουν οστεοπόρωση (Ζαπειρίδης, Θεοδωρίδης & Μπόντης, 2007). Η οστική πυκνότητα ενός ανθρώπου αυξάνεται σταδιακά από τα παιδικά του χρόνια µέχρι τρίτη δεκαετία της ζωής του, όπου η οστική πυκνότητα φτάνει στα υψηλότερα επίπεδά της (κορυφαία οστική πυκνότητα). Όσο υψηλότερα είναι τα επίπεδα οστικής πυκνότητας ενός ανθρώπου γύρω στα 30 έτη του, τόσο λιγότερα προβλήµατα θα παρουσιάσει µελλοντικά µε τα οστά του. Η οστική πυκνότητα αρχίζει να µειώνεται σταδιακά µετά τα 35 έτη. Συγκριτικά σε σχέση µε το φύλο, τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες µπορούν να αναπτύξουν οστεοπόρωση. Ωστόσο, οι άντρες, επειδή παράγουν πολύ µεγαλύτερη ποσότητα τεστοστερόνης από τις γυναίκες, αντιµετωπίζουν µικρότερη απώλεια οστικής µάζας και συνεπώς µικρότερη πιθανότητα να εµφανίσουν οστεοπόρωση. Επιπρόσθετα, ο ρυθµός απώλειας οστικής µάζας στις γυναίκες σ ηλικία των 35 ετών είναι πολύ µεγαλύτερος από τον αντίστοιχο στους άντρες. Η απώλεια αυτή είναι ακόµα µεγαλύτερη στις γυναίκες κατά τα 10 πρώτα χρόνια µετά εµµηνόπαυση, αλλά στη συνέχεια επιβραδύνεται. 18

19 Οι ορµόνες διαδραµατίζουν σηµαντικό ρόλο σ οστεοπόρωση. Συγκεκριµένα, τα οιστρογόνα βοηθούν σ απορρόφηση των διατροφικά προερχόµενων ασβεστίου και µαγνησίου από τα οστά. Επίσης, τα οιστρογόνα επιτρέπουν στους οστεοβλάστες, οι οποίοι βοηθούν σ αναδόµηση των οστών, να δρουν περισσότερο από τους οστεοκλάστες, οι οποίοι και αποδοµούν τα οστά. Οµοίως, η τεστοστερόνη βοηθάει σ ενεργοποίηση των οστεοβλαστών, ώστε να αναδοµηθεί οστούν, αλλά και σ κατασκευή ισχυρότερων οστών. Από άλλη πλευρά, η προγεστερόνη ενισχύει τους οστεοβλάστες σ αναδόµηση των οστών, µε προϋπόθεση όµως ότι υπάρχουν και οιστρογόνα (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). ιακρίνουµε δύο τύπους οστεοπόρωσης, που είναι οι εξής: Οστεοπόρωση τύπου Ι: Είναι γνωστή και ως µετεµµηνοπαυσιακή οστεοπόρωση, γιατί παρουσιάζεται στα πρώτα χρόνια µετά εµµηνόπαυση. Οφείλεται κυρίως σ έλλειψη οιστρογόνων λόγω της εµµηνόπαυσης, τα οποία και προκαλούν µείωση της οστικής πυκνότητας. Τα συχνότερα κατάγµατα που εµφανίζονται στη µετεµµηνοπαυσιακή οστεοπόρωση είναι τα κατάγµατα ισχίου και σπονδύλων. Οστεοπόρωση τύπου ΙΙ: Εµφανίζεται µετά το 65ο έτος, τόσο σε άνδρες όσο και σε γυναίκες. Προσβάλει κυρίως τα φλοιώδη οστά του ανθρώπου. Τα πιο συχνά κατάγµατα που εµφανίζουν ασθενείς µε οστεοπόρωση τύπου ΙΙ είναι τα κατάγµατα του ισχίου, της σπονδυλικής στήλης, της πυέλου, της κνήµης, όπως και του καρπού (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Οι παράγοντες κινδύνου που αυξάνουν τον κίνδυνο εµφάνισης οστεοπόρωσης είναι οι εξής: I. Γενετικοί παράγοντες και οικογενειακό ιστορικό II. Ατοµικό ιατρικό ιστορικό III. Τρόπος ζωής IV. Πρόωρη εµµηνόπαυση (πριν ηλικία των 40) V. Θεραπεία στεροειδών για πάνω από 6 µήνες VI. Χαµηλό σωµατικό βάρος VII. Ασθένειες που σχετίζονται µε το ήπαρ ή το θυρεοειδή αδένα Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, ο τρόπος ζωής παίζει σηµαντικό ρόλο σ εµφάνιση, αλλά και σ αντιµετώπιση της οστεοπόρωσης. Πιο αναλυτικά: 19

20 Κάπνισµα: Το κάπνισµα είναι αρνητικά συνδεδεµένο µε υγεία των οστών. Ο µηχανισµός µε τον οποίο το κάπνισµα επηρεάζει οστική µάζα δεν είναι απόλυτα γνωστός, αν και στοιχεία δείχνουν ότι οι καπνίστριες έχουν µειωµένη απορρόφηση ασβεστίου και χαµηλότερα επίπεδα 17β-οιστραδιόλης. Το κάπνισµα επιταχύνει απώλεια του οστού, συµβάλει σ ανάπτυξη της οστεοπόρωσης και εµποδίζει επούλωση σε περίπτωση τραυµατισµού. Οι καπνιστές έχουν 41% µεγαλύτερο κίνδυνο για εµφάνιση καταγµάτων του ισχίου συγκριτικά µε τους µη καπνιστές. Ο κίνδυνος αυξάνεται όσο µεγαλύτερο είναι το χρονικό διάστηµα που καπνίζει κάποιος. Παρόλα αυτά, ως προς το χρόνο επούλωσης, αυτός θα εξακολουθούσε να είναι µεγαλύτερος, ακόµη και αν κάποιος είχε ξεκινήσει να καπνίζει πριν από σχετικά σύντοµο χρονικό διάστηµα. Οι γυναίκες που καπνίζουν, σε σχέση µε εκείνες που δεν καπνίζουν, τείνουν να µειώνουν οστική τους πυκνότητα πολύ πιο γρήγορα, ενώ και η εµµηνόπαυση σε αυτές παρατηρείται κατά µέσο όρο 2 χρόνια νωρίτερα. Επίσης, οι µετεµµηνοπαυσιακές γυναίκες που καπνίζουν έχουν υψηλότερα ποσοστά καταγµάτων από τις µη-καπνίζουσες. Η διακοπή του καπνίσµατος και η αποφυγή του παθητικού καπνίσµατος είναι πολύ σηµαντικά µέτρα αποφυγής των καταγµάτων και πρόληψης της χαµηλής οστικής πυκνότητας, η οποία µελλοντικά θα οδηγήσει σε οστεοπόρωση (North American Menopause Society, 2010). Αλκοόλ: Η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ µειώνει οστική πυκνότητα. Πιο συγκεκριµένα, η κατανάλωση τριών ποτών και πάνω ηµέρα θεωρείται υπερβολική και συνδέεται µε ιδιαίτερα αυξηµένο κίνδυνο εµφάνισης της οστεοπόρωσης (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Ακόµη, το επίπεδο κατανάλωσης που συνδέεται µε αυξηµένο κίνδυνο πτώσεων είναι περισσότερο από 7 µονάδες αλκοόλ εβδοµάδα (όπου 1 µονάδα αλκοόλ = 360 ml µπύρας ή 120 ml κρασιού ή 30 ml σκληρού οινοπνευµατώδους ποτού). Επιπλέον, η κατανάλωση δυο ή περισσότερων µονάδων αλκοόλ ηµέρα συνδέεται µε αυξηµένο κίνδυνο οστεοπορωτικών καταγµάτων (North American Menopause Society, 2010). Σε αντίθεση µε τα προηγούµενα, η µέτρια κατανάλωση αλκοόλ φαίνεται να έχει προστατευτική δράση στα οστά. Πιο συγκεκριµένα, έχει φανεί ότι η µέτρια κατανάλωση αλκοόλ αυξάνει οστική πυκνότητα σε µετεµµηνοπαυσιακές γυναίκες (North American Menopause Society, 2010). Έτσι λοιπόν, ένα ποτήρι κρασί 20

21 ηµέρα είναι περισσότερο ευεργετικό παρά επιβαρυντικό (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Συµπερασµατικά, η σύσταση αφορά αποτροπή της κατανάλωσης αλκοόλ πάνω από 7 µονάδες τη βδοµάδα και πάνω από 2 µονάδες αλκοόλ µέσα σε διάστηµα 6 ωρών (North American Menopause Society, 2010). Φυσική ραστηριότητα: Η άσκηση είναι σηµαντική, καθώς βοηθάει σ ενδυνάµωση του σκελετού και στη πρόληψη των καταγµάτων από πτώσεις, βελτιώνοντας ισορροπία και τη µυϊκή δύναµη (Bolton, 2012). Η άσκηση κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και της ενήλικης ζωής είναι πολύ σηµαντική για πρόληψη της οστεοπόρωσης, διότι βοηθά τα οστά να γίνουν όσο το δυνατόν πιο γερά. Σ ενήλικη ζωή, η άσκηση συµβάλλει σ καλύτερη απορρόφηση του ασβεστίου και µε αυτόν τον τρόπο τα οστά συνεχίζουν να παραµένουν δυνατά/γερά (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Σε γυναίκες ηλικίας 75 χρονών και άνω, η ενδυνάµωση των µυών και οι ασκήσεις ισορροπίας έχουν φανεί να µειώνουν των κίνδυνο πτώσεων, που σχετίζονται κατά 75% µε τραυµατισµούς (North American Menopause Society, 2010). Έχει φανεί ότι η µέτρια ή η υψηλής έντασης σωµατική άσκηση έχει ευεργετικά οφέλη για οστική πυκνότητα των γυναικών. Επιπρόσθετα, η άσκηση συµµετέχει σ πρόληψη της µείωσης των επιπέδων βιταµίνης D, που οφείλεται σ ηλικία, και η οποία βιταµίνη είναι πολύ σηµαντική για υγεία των οστών, αφού ενισχύει απορρόφηση ασβεστίου (Schmitt Ν, Schmitt J & Doren, 2009). Οι ασκήσεις µε βάρη και οι ασκήσεις δύναµης είναι επωφελείς για ανάπτυξη και διατήρηση των οστών, αυξάνοντας οστική µάζα, µέσω της αύξησης της µυϊκής µάζας και δύναµης (North American Menopause Society, 2010). Σε µια µετα-ανάλυση βρέθηκε ότι οι µετεµµηνοπαυσιακές γυναίκες που ασκούνταν, αύξησαν οστική πυκνότητα της σπονδυλικής τους στήλης κατά 2% (North American Menopause Society, 2010). Το γρήγορο περπάτηµα βοηθάει σ πρόληψη της οστεοπόρωσης. Ιδιαίτερη σηµασία πρέπει ωστόσο να δοθεί στο γεγονός ότι η αύξηση της φυσικής δραστηριότητας σε συνδυασµό µε απώλεια βάρους, µπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις σ οστική πυκνότητα (Schmitt Ν, Schmitt J & Doren, 2009). 21

22 Επίσης, οι γυναίκες µε οστεοπόρωση καλό είναι να αποφεύγουν αεροβική, καθώς είναι αυξάνεται ο κίνδυνος για πτώση (µεγάλος κίνδυνος να γλιστρήσουν) (North American Menopause Society, 2010). Τέλος, η πολύ έντονη άσκηση µπορεί να οδηγήσει σε χαµηλά επίπεδα οιστρογόνων (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). ιατροφή: Η διατροφή διαδραµατίζει πολύ σηµαντικό ρόλο σ ανάπτυξη της οστεοπόρωσης. Η σύνδεση µεταξύ τους παρατηρείται µέσω κυρίως των ακόλουθων θρεπτικών συστατικών: I. Ασβέστιο Καταρχήν, το ασβέστιο επιτελεί σηµαντικό ρόλο στη διατήρηση της υγείας των οστών, στη ρύθµιση του ύπνου, στη διάθεση, καθώς επίσης και στη λειτουργία των µυών. Η κύρια πηγή ασβεστίου είναι τα γαλακτοκοµικά, αλλά και κάποια από τα λαχανικά. Οι φυτικές ίνες των λαχανικών εµποδίζουν το ασβέστιο να χρησιµοποιηθεί από το σώµα. Επιπλέον, η κατανάλωση λαχανικών µε αυξηµένη περιεκτικότητα οξαλικών οξέων (π.χ. σπανακιού) µπορεί να αναστείλει απορρόφησή του (The North American Menopause Society, 2010). Ένας ακόµα παράγοντας που οδηγεί σε µειωµένη απορρόφηση ασβεστίου είναι η καθηµερινή κατανάλωση ανθρακούχων ποτών, όπως επίσης και φωσφορικών αλάτων νατρίου, τα οποία µειώνουν τη βιοδιαθεσιµότητα ασβεστίου στον οργανισµό (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Αναφορικά µε τη σύνδεση εµµηνόπαυσης και ασβεστίου, η ανεπάρκεια οιστρογόνων, στα στάδια της περιεµµηνόπαυσης και της προεµµηνόπαυσης, οδηγεί σ αυξηµένη απέκκριση ασβεστίου µέσω των ούρων (North American Menopause Society, 2010). II. Μαγνήσιο Το µαγνήσιο αποτρέπει οστική απώλεια και µε αυτόν τον τρόπο βοηθά σ ανάπτυξη των οστών. Το µαγνήσιο επίσης, βοηθάει στη ρύθµιση της αρτηριακής πίεσης και στη σύσπαση των µυών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσµα το µαγνήσιο να συµβάλλει και σ πρόληψη καρδιακών προσβολών, µιας και η καρδιά είναι ένας µυς (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Τέλος, οι κύριες πηγές µαγνησίου είναι τα πράσινα φυλλώδη λαχανικά, οι κόκκοι δηµητριακών, οι ξηροί καρποί, το ψάρι και τα γαλακτοκοµικά (North American Menopause Society, 2010). III. Βιταµίνη Κ 22

23 Η βιταµίνη Κ µε τη σειρά της, διαδραµατίζει σηµαντικό ρόλο σ πρόληψη της οστεοπόρωσης. Πιο αναλυτικά η βιταµίνη Κ παράγει µια πρωτεΐνη, οστεοκαλσίνη, η οποία χρησιµοποιείται για ανακατασκευή των οστών. Τέλος, κύριες πηγές βιταµίνης Κ είναι τα πράσινα φυλλώδη λαχανικά, όπως το σπανάκι και το µπρόκολο, φρούτα και έλαια λαχανικών (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Καφεΐνη: Έχει φανεί ότι στις γυναίκες που καταναλώνουν τέσσερα ή περισσότερα φλιτζάνια καφέ ηµέρα, αυξάνεται ο κίνδυνος καταγµάτων, λόγω οστεοπόρωσης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η καφεΐνη προάγει αποβολή ασβεστίου µέσω των ούρων (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). 23

24 Κεφάλαιο 2 ο - ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΑΓΩΓΕΣ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗΣ 2.1 Ορµονικές θεραπείες Οι ορµονικές θεραπείες έχουν σαν απώτερο στόχο ανακούφιση των συµπτωµάτων της εµµηνόπαυσης, αλλά και πρόληψη χρόνιων νόσων που προκαλούνται από τα µειωµένα επίπεδα ορµονών. Χαρακτηριστικά παραδείγµατα τέτοιων ασθενειών αποτελούν η οστεοπόρωση, η σκλήρυνση των αρτηριών, οι καρδιακές παθήσεις, ο αυξηµένος κίνδυνος ορισµένων µορφών καρκίνου και οι αλλαγές στη µνήµη. Η έναρξη της θεραπείας ορµονικής υποκατάστασης ξεκινά στο στάδιο της προεµµηνόπαυσης, όταν οι γυναίκες αντιµετωπίζουν πρώιµα συµπτώµατα εµµηνόπαυσης, όπως εξάψεις, διαταραχές στον ύπνο κλπ. Τα είδη ορµονικών θεραπειών που µπορεί να ακολουθήσει µια γυναίκα παρουσιάζονται στη συνέχεια Οιστρογόνα Έχει αποδειχθεί ότι η χρήση οιστρογόνων συµβάλλει σ ανακούφιση των συµπτωµάτων της εµµηνόπαυσης. Πιο αναλυτικά, τα οιστρογόνα αυξάνουν ροή του αίµατος, µε αποτέλεσµα να µειώνεται η συχνότητα πρόκλησης πονοκεφάλων. Η παρουσία οιστρογόνων αναστέλλει απελευθέρωση αδρεναλίνης από τον εγκέφαλο. Η έκκριση αδρεναλίνης προκαλεί διαστολή των αιµοφόρων αγγείων, προκαλώντας έτσι εµφάνιση εξάψεων. Επίσης, αναφορικά µε κατάθλιψη, που βιώνουν οι περισσότερες από τις εµµηνοπαυσιακές γυναίκες, η παρουσία οιστρογόνων συµβάλλει σ έκκριση σεροτονίνης, που είναι υπεύθυνη για καλή διάθεση. Επιπρόσθετα, τα οιστρογόνα βοηθούν στη διατήρηση αρκετά εύπλαστων ιστών του ουρογεννητικού συστήµατος, µε συνέπεια να αποφεύγονται συµπτώµατα όπως η κολπική ξηρότητα, η συχνοουρία και η ακράτεια. Τέλος, έχει φανεί ότι η 24

25 οιστρογονική θεραπεία συντελεί σ πρόληψη καταγµάτων. Παρόλα αυτά, αξίζει να σηµειωθεί πως εκτός από όλες τις προαναφερόµενες θετικές επιδράσεις, η θεραπεία µε οιστρογόνα έχει ενοχοποιηθεί για εµφάνιση καρκίνου του µαστού (Jones, Eichenwald & Hall, 2007) Ανδρογόνα Αναφερόµαστε κατά κύριο λόγο στη τεστοστερόνη, η οποία µπορεί να αποτελέσει µέρος της ορµονικής θεραπείας. Οι γυναίκες που έχουν µπει σ εµµηνόπαυση εξαιτίας κάποιου χειρουργείου, παρουσιάζουν πολύ χαµηλά επίπεδα ανδρογόνων, οπότε µια ορµονική θεραπεία µε ανδρογόνα θα τις βοηθήσει να διατηρήσουν υγεία των οστών τους. Γυναίκες που µετέβησαν µε φυσιολογικό τρόπο σ εµµηνόπαυση µπορεί να χρειαστούν ανδρογόνα, από τη στιγµή που η οιστρογονική θεραπεία µειώνει τα επίπεδά τους. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι υψηλές δόσεις ανδρογόνων προκαλούν ακµή, λιπαρό δέρµα, απώλεια µαλλιών και ανεπιθύµητη τριχοφυΐα (Jones, Eichenwald & Hall, 2007) Συνδυασµός οιστρογόνων και προγεστερόνης Ο συνδυασµός οιστρογόνων και προγεστερόνης είναι µία άλλη µορφή θεραπείας, η οποία συνδυάζει τα οφέλη των οιστρογόνων, αλλά ταυτόχρονα µειώνει τον κίνδυνο εµφάνισης καρκίνου του ενδοµητρίου, ο οποίος φαίνεται να συνδέεται µε αυξηµένα επίπεδα οιστρογόνων. Αξίζει να αναφέρουµε ότι η προγεστερόνη µπορεί να περιορίσει τα οφέλη των οιστρογόνων. Εποµένως, πρέπει να δοθεί προσοχή, ώστε και τα οιστρογόνα να δρουν ευεργετικά αλλά και ταυτόχρονα να µην αυξάνεται ο κίνδυνος για εµφάνιση καρκίνου του ενδοµητρίου (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Ανάµεσα στις παρενέργειες που µπορεί να εµφανιστούν λόγω της χρήσης προγεστερόνης είναι η ακµή, η κατάθλιψη και η αύξηση βάρους. Οι γυναίκες που χρησιµοποιούν τη θεραπεία συνδυασµού οιστρογόνων και προγεστερόνης έχουν αυξηµένο κίνδυνο να εµφανίσουν µελλοντικά έµφραγµα µυοκαρδίου, θρόµβους, καρκίνο του µαστού και άνοια (Ballard, 2003). 25

26 2.1.4 Επιλεκτικοί ρυθµιστές υποδοχέων οιστρογόνων (Selective Estrogen Receptor Modulators - SERMS) Η συγκεκριµένη θεραπεία δεν περιλαµβάνει οιστρογόνα, αλλά προσφέρει τα οφέλη των οιστρογόνων, διεγείροντας τους υποδοχείς τους. Οι ρυθµιστές υποδοχέων οιστρογόνων βοηθούν στη µείωση της απώλειας των οστών σε εµµηνοπαυσιακές γυναίκες, αλλά όχι στο βαθµό που αυτό επιτυγχάνεται από τα οιστρογόνα. Επίσης, µειώνουν τον κίνδυνο εµφάνισης καρκίνου του µαστού, αν λαµβάνονται για λιγότερα από 5 χρόνια. Ακόµη, ένας άλλος παράγοντας που καθιστά αποτελεσµατική τη συγκεκριµένη θεραπεία είναι το γεγονός ότι δεν επηρεάζει αρνητικά, δηλαδή δεν αυξάνει, τα επίπεδα τριγλυκεριδίων και τα επίπεδα της LDL χοληστερόλης του αίµατος. Υπάρχουν τρείς διαφορετικοί τρόποι µε τους οποίους µπορούν να χορηγηθούν οι ορµονικές θεραπείες. Ο πρώτος είναι µέσω του στόµατος, ο δεύτερος µέσω του δέρµατος και ο τρίτος µέσω του κόλπου. Η δια του στόµατος χορήγηση ορµονικής θεραπείας γίνεται µε τη βοήθεια χαπιών. Είναι ο πιο εύκολος τρόπος, αφού οι προβλεπόµενες δόσεις περιλαµβάνονται ήδη στο φαρµακοτεχνικό σκεύασµα (χάπι). Η χορήγηση µέσω του δέρµατος γίνεται µε δύο τρόπους, είτε µε τη βοήθεια εµπλάστρων είτε µε τη χρήση αλοιφών. Τα έµπλαστρα είναι ένας γρήγορος τρόπος για να περάσει µια συγκεκριµένη ποσότητα ορµονών απευθείας στο αίµα (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Πρέπει να αναφερθεί ότι επειδή η προγεστερόνη δεν απορροφάται µέσω του δέρµατος στα έµπλαστρα τοποθετείται νορεθιστερόνη, η οποία µετατρέπεται στον οργανισµό σε προγεστερόνη (Ballard, 2003). Οι αλοιφές χρησιµοποιούνται για ξηρότητα και ατροφία της περιοχής και έχουν άµεση δράση. Ωστόσο, οι αλοιφές αυτές δεν βοηθούν στη θεραπεία των εξάψεων, των εναλλαγών στη διάθεση, στα οστά, καθώς ούτε στα επίπεδα χολοστερόλης στο αίµα. Όσο αφορά σ ορµονική θεραπεία µέσω του κόλπου, σε αυτήν περίπτωση τοποθετείται σ περιοχή ένας ελαστικός δακτύλιος που εµπεριέχει ορµόνες, οι οποίες περνούν µε τη σειρά τους στο αίµα. Ο δακτύλιος χρησιµοποιείται για αντιµετώπιση των συµπτωµάτων του κόλπου και του ουροποιητικού και τοποθετείται από το γιατρό. Η αλλαγή του πρέπει να γίνεται περίπου κάθε 90 µέρες (Jones, Eichenwald & Hall, 2007). Ο τρόπος αυτός χορήγησης ορµονών συντελεί σ ανακούφιση των γυναικών από τα συµπτώµατα του ουρογεννητικού 26

27 συστήµατος, αλλά δε συµβάλλει σ απαλλαγή τους και από τα υπόλοιπα εµµηνοπαυσιακά συµπτώµατα, όπως και δε συµµετέχει στη διατήρηση της υγείας των οστών. 2.2 ΕΝΝΑΛΑΚΤΙΚΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗΣ Ισοφλαβόνες Οι ισοφλαβόνες είναι µία από τις τρείς κύριες κατηγορίες φυτοοιστρογόνων. Οι ισοφλαβόνες έχει βρεθεί ότι έχουν προστατευτικές επιδράσεις σ απώλεια οστικής πυκνότητας. Σε µια µετα-ανάλυση, φάνηκε ότι οι ισοφλαβόνες από σόγια µειώνουν οστική απώλεια της σπονδυλικής στήλης σε εµµηνοπαυσιακές γυναίκες. Αυτή η επίδραση ήταν ακόµα πιο έντονη όταν η κατανάλωση ισοφλαβονών ξεπερνούσε τα 90 mg ηµέρα. Μια άλλη ανασκόπηση επιβεβαιώνει ότι οι ισοφλαβόνες µειώνουν οστική απώλεια σ πρόωρη µετεµµηνόπαυση (λιγότερο από 5 χρόνια στο στάδιο της µετεµµηνόπαυσης). Σε µια µετά-ανάλυση αξιολογήθηκε η αποτελεσµατικότητα των υποκατηγοριών των φλαβονοειδών (συµπεριλαµβανοµένων και των ισοφλαβονών), των εκχυλισµάτων των φλαβονοειδών και των τροφίµων που είναι πλούσια σε φλαβονοειδή, σε σχέση µε παράγοντες κινδύνου για καρδιαγγειακά, χωρίς όµως να καταλήξει σε ξεκάθαρα αποτελέσµατα (Borrelli and Ernst, 2010). Επίσης, έχει φανεί ότι η µακροχρόνια πρόσληψη πρωτεϊνών σόγιας, µειώνει 27

28 σηµαντικά τη διαστολική πίεση του αίµατος και LDL-χολοστερόλη, ενώ δε φάνηκε να επηρεάζει τα επίπεδα της HDL-χολοστερόλης Βότανα Οι γυναίκες µε µεγάλη συχνότητα χρησιµοποιούν βότανα για να ανακουφιστούν από τα συµπτώµατα της εµµηνόπαυσης. Σχετικά λίγες µελέτες έχουν διεξαχθεί για τον έλεγχο της αποτελεσµατικότητας των βοτάνων σ αντιµετώπιση των συµπτωµάτων της εµµηνόπαυσης. Τα κυριότερα βότανα που χρησιµοποιούνται ενάντια σ εµµηνοπαυσιακή συµπτωµατολογία παρουσιάζονται παρακάτω: Συµισιφούγκα: Περιέχουν φαινολικά οξέα, φλαβονοειδή, τανίνες και άλλα συστατικά που έχουν φαρµακευτικές ιδιότητες. Έχει φανεί ότι η συµισιφούγκα πιθανόν έχει ευεργετικά αποτελέσµατα σε περιπτώσεις πρόωρης εµµηνόπαυσης. Αν και χρησιµοποιείται από πολλές γυναίκες για τη θεραπεία των εµµηνοπαυσιακών συµπτωµάτων, δεν έχει προσδιορισθεί ακόµη ούτε η δραστική της ουσία, αλλά ούτε και ο µηχανισµός δράσης της ουσίας αυτής. Έτσι λοιπόν, συστήνεται η περεταίρω συνέχιση των ερευνών, µε σκοπό να διαπιστωθεί αν τελικά η σιµισιφούγκα δρα θεραπευτικά στα συµπτώµατα της εµµηνόπαυσης, καθώς και ποιος είναι ο µηχανισµός δράσης της (Borrelli & Ernst, 2010). Dong quai: Αυτό το είδος βοτάνου φύεται κυρίως σ Ιαπωνία και Κίνα. Περιέχει φυτοστερόλες, πολύσακχαρίτες, φλαβονοειδή, ανόργανα άλατα και βιταµίνες. Χρησιµοποιείται σ παραδοσιακή κινέζικη ιατρική για τη ρύθµιση του εµµηνορρυσιακού κύκλου. Τέλος έχει φανεί ότι µεµονωµένα δεν έχει ουσιαστική δράση σ αντιµετώπιση των 28

29 εµµηνοπαυσιακών συµπτωµάτων. Αν όµως συνδυαστεί και µε άλλα βότανα, όπως τζίνσεκ ή συµισιφούγκα, φαίνεται ότι µπορεί να καταστείλει συµπτώµατα της εµµηνόπαυσης, όπως εξάψεις και διαταραχές ύπνου. Λυκίσκος: Εµπεριέχει φλαβονοειδή, κατεχίνες, γλυκοσίδες και τερπένια. Σύµφωνα µε µελέτες, έχει επιβεβαιωθεί ότι τα εκχυλίσµατα λυκίσκου µειώνουν τη συχνότητα των εµµηνοπαυσιακών συµπτωµάτων. Σχήµα 3: Λυκίσκος Άγρια γλυκοπατάτα: Περιέχει στεροειδή, τανίνες, φυτοστερόλες και άµυλο. Η άγρια γλυκοπατάτα χρησιµοποιούνταν για τη θεραπεία των επιπτώσεων της έµµηνου ρύσης, όπως είναι οι εξάψεις και οι κεφαλαλγίες. Όµως, σύµφωνα µε τη µόνη ελεγχόµενη τυφλή µελέτη που διεξήχθη, η θεραπεία µε γλυκοπατάτα δε φάνηκε ικανή να µειώσει τα συµπτώµατα της εµµηνόπαυσης και δεν τροποποίησε τα επίπεδα οιστρογόνων και προγεστερόνης. Τζίνσενγκ (Ginseng): Βρίσκεται κυρίως στη Κίνα. Οι ρίζες του περιέχουν δραστικές ουσίες όπως βιταµίνες, αµινοξέα και φαινολικές ενώσεις. Μια διπλά τυφλή µελέτη διερεύνησε τη δράση του τζίνσενγκ σ αντιµετώπιση των συµπτωµάτων της εµµηνόπαυσης. Ωστόσο, δε βρέθηκε να βοηθά σ αντιµετώπιση των αγγειοκινητικών συµπτωµάτων (Borrelli and Ernst, 2010). 29

30 Έλαιο νυχτολούλουδου: Το έλαιο αυτό περιέχει ω-6 λιπαρά οξέα. Χρησιµοποιείται για τη θεραπεία των συµπτωµάτων της εµµηνόπαυσης. Σε τυφλή ελεγχόµενη µελέτη δε παρατηρήθηκε ωστόσο το έλαιο νυχτολούλουδου να ανακουφίζει από αγγειοκινητικά συµπτώµατα. Βότανο του Αγίου Ιωάννη: Συναντάται κατά κύριο λόγο σ Ευρώπη. Περιέχει φλαβονοειδή και φαινολικά οξέα. Χρησιµοποιείται και για τη θεραπεία της ήπιας κατάθλιψης, εκτός από αντιµετώπιση των εµµηνοπαυσιακών συµπτωµάτων. Έρευνες προ δεκαετίας έδειξαν ότι το βότανο του Αγίου Ιωάννη είναι εξίσου αποτελεσµατικό µε ορισµένα αντικαταθλιπτικά φάρµακα (Ballard, 2003). Μέχρι στιγµής, µια µόνο τυφλή ελεγχόµενη µελέτη υπέδειξε παρουσίαση βελτίωσης σ αντιµετώπιση των προβληµάτων που αντιµετωπίζουν οι εµµηνοπαυσιακές γυναίκες αναφορικά µε τον ύπνο (Borrelli and Ernst, 2010). 2.3 Οφέλη και κίνδυνοι των ορµονικών θεραπειών Η θεραπεία ορµονικής υποκατάστασης αποτελεί τον πιο κοινό τρόπο αντιµετώπισης των συµπτωµάτων της εµµηνόπαυσης, συµβάλλοντας επίσης και σ αντιµετώπιση χρόνιων νοσηµάτων που οφείλονται ή ενισχύονται από τα µειωµένα επίπεδα οιστρογόνων. Βέβαια, αυτό δε σηµαίνει ότι οι ορµονικές θεραπείες είναι απαλλαγµένες κινδύνων. Όσο αφορά στα οφέλη της θεραπείας υποκατάστασης οιστρογόνων (Estrogen Replacement Therapy - ERT) και της θεραπείας υποκατάστασης ορµονών (Hormone Replacement Therapy - HRT), αυτά είναι τα εξής: Βελτιώνουν ή περιορίζουν τα συµπτώµατα της εµµηνόπαυσης, όπως εξάψεις, εφιδρώσεις, ταχυπαλµίες, κατάθλιψη και διαταραχές στον ύπνο. Βοηθούν σ ψυχική σταθερότητα, καθώς και στον περιορισµό της κόπωσης, του άγχους, της νευρικότητας και της ευερεθιστότητας. Βελτιώνουν αιµάτωση των οργάνων, µε αποτέλεσµα να µειώνεται ο κίνδυνος για στεφανιαία νόσο και για εγκεφαλικά επεισόδια. 30

31 Προάγουν ή διατηρούν ποιότητα ζωής, ρυθµίζοντας τις διαταραχές του εµµηνορρυσιακού κύκλου. Καλυτερεύουν τη δοµή και τη λειτουργία του δέρµατος, των νυχιών και των δοντιών. Προλαµβάνουν ή θεραπεύουν τα ουρογεννητικά συµπτώµατα, όπως είναι ο ξηρός κόλπος, η συχνοουρία, η ακράτεια ούρων και οι λοιµώξεις του ουρογεννητικού συστήµατος. Βελτιώνουν τη λειτουργία των µυών και των αρθρώσεων, µε συνέπεια πρόληψη της οστεοπόρωσης και των καταγµάτων του ισχίου. Συµβάλλουν σ πρόληψη της νόσου Alzheimer. Μειώνουν τη θνησιµότητα από καρκίνο και καρδιαγγειακά νοσήµατα. Εκτός όµως από τα οφέλη που µπορεί να έχουν, οι ορµονικές θεραπείες ελλοχεύουν και κινδύνους, όπως: Μικρή αύξηση στη συχνότητα εµφάνισης καρκίνου του µαστού: Έχει βρεθεί ότι η συνεχής χρήση προγεστερόνης αυξάνει τον κίνδυνο εµφάνισης καρκίνου του µαστού. Επίσης έχει παρατηρηθεί ότι η ορµονική θεραπεία µε προγεστερόνη σε µορφή σκόνης συνδέεται µε χαµηλό κίνδυνο εµφάνισης καρκίνου του µαστού σε βραχυπρόθεσµη χρήση. Οι γυναίκες που χρησιµοποιούσαν συνεχόµενα για πέντε χρόνια συνδυαστική ορµονική θεραπεία αντιµετώπιζαν µεγαλύτερο κίνδυνο εµφάνισης καρκίνου του µαστού συγκριτικά µε αυτές που ακολουθούσαν ορµονική θεραπεία για µια πενταετία αλλά µε διαλλείµατα (North American Menopause Society, 2012). Τέλος, βρέθηκε ότι ο κίνδυνος πρόκλησης καρκίνου του µαστού ήταν µεγαλύτερος σε γυναίκες που ξεκίνησαν ορµονική θεραπεία λίγο µετά εµφάνιση εµµηνόπαυσης. Μικρή αύξηση πρόκλησης φλεβικών θρόµβων: Έρευνες υπέδειξαν ότι υπάρχει αυξηµένος κίνδυνος εµφάνισης φλεβικής θροµβοεµβολής µε τη δια του στόµατος ορµονική θεραπεία. Επίσης, αυτός ο κίνδυνος αυξάνεται για τις γυναίκες που ξεκίνησαν θεραπεία µε οιστρογόνα ή συνδυαστική θεραπεία οιστρογόνωνπρογεστερόνης σε ηλικία άνω των 60 ετών. Ο κίνδυνος εµφάνισης φλεβικών 31

32 θρόµβων αυξάνει µε αύξηση του είκτη Μάζας Σώµατος (Body Mass Index - BMI). Πιο συγκεκριµένα, για τις παχύσαρκες γυναίκες ο κίνδυνος φλεβικών θροµβοεµβολών βρέθηκε να είναι τριπλάσιος. Ωστόσο, οι γυναίκες µε ιστορικό φλεβικών θροµβοεµβολών, καθώς και οι παχύσαρκες γυναίκες, παρουσιάζουν µεγαλύτερο κίνδυνο να εµφανίσουν θρόµβους συγκριτικά µε γυναίκες που εφάρµοσαν ορµονική θεραπεία (North American Menopause Society, 2012). 32

33 Κεφάλαιο 3o - Εµµηνόπαυση και ιατροφή Κατά τη διάρκεια της εµµηνόπαυσης συµβαίνουν, όπως ήδη παρουσιάστηκε σε προηγούµενο κεφάλαιο, πολλές αλλαγές στο σώµα κάθε γυναίκας. Τα επίπεδα οιστρογόνων µειώνονται, µε αποτέλεσµα να αυξάνεται ο κίνδυνος για χρόνια νοσήµατα όπως οστεοπόρωση και καρδιαγγειακά νοσήµατα. Ο υγιεινός τρόπος ζωής και η υιοθέτηση ενός υγιεινού διατροφικού προτύπου µπορούν να µειώσουν τον κίνδυνο εµφάνισης χρόνιων νοσηµάτων, αλλά και να προφυλάξουν από ενοχλητικά συµπτώµατα της εµµηνόπαυσης, όπως εξάψεις, εφιδρώσεις και διαταραχές στον ύπνο. Επίσης, κατά εµµηνόπαυση ο βασικός µεταβολικός ρυθµός των γυναικών µειώνεται, µε αποτέλεσµα να αυξάνονται οι πιθανότητες αύξησης του σωµατικού τους βάρους. Μελέτες έχουν δείξει ότι η κατανάλωση 5 µερίδων φρούτων και λαχανικών ηµέρα, µειώνει τον κίνδυνο εγκεφαλικού επεισοδίου, καρκίνου, όπως και της εµφάνισης καρδιαγγειακών παθήσεων. Επιπλέον, η ισορροπηµένη διατροφή διαδραµατίζει σηµαντικό ευεργετικό ρόλο στη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήµατος. Όσο αφορά στα µακροθρεπτικά συστατικά της δίαιτας, δηλαδή τους υδατάνθρακες, τις πρωτεΐνες και τα λίπη, οι απαιτήσεις σε αυτά δε φαίνεται να µεταβάλλονται πριν και µετά εµµηνόπαυση. Υδατάνθρακες: Για τους υδατάνθρακες συστήνεται η κατανάλωση σύνθετων υδατανθράκων, οι οποίοι εµπεριέχονται κυρίως σε φρούτα, λαχανικά αλλά και σε δηµητριακά ολικής άλεσης. Η πέψη τους γίνεται πιο αργά από πέψη των απλών υδατανθράκων, µε αποτέλεσµα τα επίπεδα γλυκόζης στο αίµα να µην παρουσιάζουν µεγάλες αυξοµειώσεις, µειώνοντας µε τον τρόπο αυτόν τον κίνδυνο για Σακχαρώδη ιαβήτη. Οι φυτικές ίνες αποτελούν ένα είδος σύνθετου υδατάνθρακα, που κατά κύριο λόγο δε διασπάται στο ανθρώπινο πεπτικό σύστηµα (Park et al., 2009). 33