Ομιλία Σωτήρη Ζαριανόπουλου, υποψήφιου ευρωβουλευτή του ΚΚΕ

Transcript

1 Ομιλία Σωτήρη Ζαριανόπουλου, υποψήφιου ευρωβουλευτή του ΚΚΕ ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ Δύο από τις κρίσιμες υποδομές της Θεσσαλονίκης που βρίσκονται στο κέντρο της επικαιρότητας και της διαπάλης λόγω της επικείμενης ολοκλήρωσης της ιδιωτικοποίησης τους είναι το λιμάνι της πόλης και η Εταιρία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Όσον αφορά το ΛΙΜΑΝΙ της ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού που δεν προέκυψε τώρα, μέσα στη κρίση αλλά πρόκειται για βασική στρατηγική της Ε.Ε. που έχει προχωρήσει σε όλες της χώρες της και στο λιμάνι του Πειραιά, όπου ολοκληρώνεται και προχωρά στη Θεσσαλονίκη και σε άλλα λιμάνια της χώρας. ΚΑΙ η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών βασίζεται στη βασική σύγκρουση μεταξύ του δρόμου ανάπτυξης για τα μονοπώλια και τα κέρδη τους ή για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού. Κεντρικός άξονας της πολιτικής της Ε.Ε. είναι τα λιμάνια με το σύνολο της δραστηριότητας τους (ναυτιλία, λιμενεργασία, ναυπηγοεπισκευή) να παραδοθούν σε μονοπωλιακούς ομίλους και αποτελούν ειδικές οικονομικές ζώνες χωρίς κανένα εργατικό ασφαλιστικό συνδικαλιστικό δικαίωμα, με ειδικό φορολογικό καθεστώς για τις επιχειρήσεις, με ειδικό ρόλο στη μονοπωλιακή διάρθρωση της οικονομίας με αναφορά στη γεωστρατηγική. Η τάση συγκέντρωσης της παραγωγής, ιδιαίτερα έντονη και επιθετική σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης οδηγεί και εξυπηρετείται από τη συγκέντρωση στο κλάδο των μεταφορών. Πολύ περισσότερο όταν ένα από τα κρίσιμα πεδία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού είναι τα δίκτυα μεταφοράς. Τα λοτζίστικς φυτρώνουν το ένα μετά το άλλο χτυπώντας τους μεταφορείς και προκαλώντας χιλιάδες απολύσεις εργαζόμενων στις μεταφορές. Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, με τη δεδομένη γεωστρατηγική θέση μπορεί να αποτελέσει μεταφορικό κόμβο προς την Βαλκανική και ΚεντροΕυρωπαϊκή ενδοχώρα για διεθνείς ομίλους (όπως έγινε και με το λιμάνι του Πειραιά) με την αξιοποίηση συνδυασμένων μεταφορικών μέσων (σιδηρόδρομος που επίσης οδηγείται στην

2 ιδιωτικοποίηση οδικές μεταφορές κ.λ.π.) με τελικό σκοπό τη μείωση του κόστους μεταφοράς, άρα την απόκτηση ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων. Πρώτα θύματα της μείωσης του κόστους θα είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τσάκισμα μισθών, δικαιωμάτων και απώλεια θέσεων εργασίας, την αντικατάσταση τους από εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα. Η περίπτωση του εργασιακού Νταχάου της ΚΟΣΚΟ στον Πειραιά, είναι οδηγός. Όμως δεν πρόκειται να θιγούν μόνο αυτοί. Ένας τόσο μεγάλος οργανισμός που θα λειτουργεί σαν ειδική οικονομική ζώνη με ειδικό εργασιακό καθεστώς δεν θα αφήσει αδιάφορους τους άλλους εργοδότες, είναι σίγουρο ότι θα συμπαρασύρει τη τιμή της εργατικής δύναμης ακόμα περισσότερο προς τα κάτω και σε άλλους κλάδους σε ολόκληρη τη περιοχή. Οι αυτοαπασχολούμενοι που δραστηριοποιούνται στο λιμάνι (κύρια στις μικρές μεταφορές και τις άλλες υπηρεσίες του λιμανιού) θα πληγούν έως πλήρους εξαφάνισης όπως και στον Πειραιά. Θα πληγούν και άλλοι κλάδοι της τοπικής οικονομίας όταν το λιμάνι θα γίνει κέντρο συγκεντρωμένων εισαγωγών. Ο σημερινός μηδαμινός έλεγχος του τι μπαίνει, τι βγαίνει και τι περνά από τη χώρα που στηρίζεται πάνω σε κοινοτικές οδηγίες περί μη ελέγχου, θα εκμηδενιστεί πλήρως. Πολλά τα παραδείγματα όπου πέρασαν «νομίμως» ανεξέλεγκτα τοξικά απόβλητα της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ από τις Σκουριές ακόμα και όπλα, λαθραία εμπορεύματα κ.λ.π. Ο καθορισμός της Θεσσαλονίκης σαν διαμετακομιστικό κέντρο θα σημάνει την παραπέρα υποβάθμιση άλλων παραγωγικών δραστηριοτήτων, με κλείσιμο επιχειρήσεων και απολύσεις. Η πόλη σε μεγάλο βαθμό θα διαρρυθμιστεί σύμφωνα με τις ανάγκες του ιδιωτικού λιμανιού. Δεν είναι άσχετη η πρόταση του Μπουτάρη για μεταφορά της ΔΕΘ, δίπλα στο λιμάνι, στους Λαχανόκηπους παράλληλα με την ίδρυση επιχειρηματικού κέντρου άβατου για το λαό. Η σημερινή υποβάθμιση της περιοχής γύρω από το λιμάνι, ρίχνει τις τιμές γης και προετοιμάζει την επέλαση των μεγάλων συμφερόντων. Ο αγώνας του ΚΚΕ κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία που χρησιμοποίησε σαν κύρια βάση το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, υπενθυμίζει ότι το λιμάνι είναι χώρος όχι μόνο οικονομικά αλλά και εθνικά, ζωτικός.

3 Η συζήτηση που εξελίσσεται ανάμεσα σ όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, με επίκεντρο της αντιπαράθεσης αν θα μεταβιβαστεί από το δημόσιο η πλειοψηφία των μετοχών του λιμανιού (βλ. πώληση) λύση που προκρίνει η κυβέρνηση ή θα παραχωρηθεί η χρήση των εγκαταστάσεων του σε ιδιώτες στα πλαίσια των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) και υπό την εποπτεία του καπιταλιστικού κράτους κι των φορέων του (κεντρικό κράτος περιφέρεια δήμος) με δημόσια ρυθμιστική αρχή (που ήδη συστήθηκε) όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και έχουν δοκιμαστεί :Καραμπινάτες ιδιωτικοποιήσεις με όλες τις παραπάνω επιπτώσεις στους εργαζόμενους του λιμανιού αλλά και ευρύτερα. Το λιμάνι για να είναι πραγματικά δημόσιο, για να λειτουργεί δηλαδή για το συμφέρον των πολλών και όχι για το καπιταλιστικό κέρδος δεν φτάνει να είναι αποκλειστικά κρατική καπιταλιστική περιουσία. Υπάρχει πείρα από τις πρώην ΔΕΚΟ, από άλλους χώρους : απολύσεις, μειώσεις μισθών, ακριβές υπηρεσίες και φορολογία για το λαό. Χρειάζεται να είναι πραγματική κοινωνική ιδιοκτησία, να ασκείται πραγματικός εργατικός έλεγχος, το λιμάνι να αναπτύσσεται στα πλαίσια του πανεθνικού επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού. Κάποιοι κρύβονται πίσω από το σύνθημα «δημόσιος έλεγχος» για να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που θίγονται άμεσα από τις εξελίξεις. Δημόσιος είναι δήθεν ο έλεγχος στα περισσότερα λιμάνια της Ευρώπης, όμως έχουν δοθεί στα μονοπώλια όπου θησαυρίζουν σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων. Μόνη κρυστάλλινη θέση, χωρίς ταλάντευση είναι αυτή για λιμάνια αποκλειστικά λαϊκή περιουσία με ένταξη στον ενιαίο δημόσιο φορέα μεταφορών στα πλαίσια της εργατικής λαϊκής εξουσίας και του πανελλαδικού επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού. Ανάπτυξη του λιμανιού παράλληλα με την αξιοποίηση των αναπτυξιακών παραγωγικών δυνατοτήτων της Κεντρικής Μακεδονίας και στη βάση αμοιβαία επωφελών συμφωνιών με κράτη που θα ενδιαφέρονται να αξιοποιήσουν τις υπηρεσίες του ΟΛΘ. Είμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα θέση ενάντια σε οποιαδήποτε πορεία ιδιωτικοποίησης.

4 Εμείς θα συμβάλλουμε πρακτικά και στην ενημέρωση και στη κινητοποίηση ευρύτερου κόσμου και συντασσόμαστε με τα δίκαια αιτήματα των εργαζόμενων για τα εργασιακά μισθούς απολύσεις κ.λ.π Σχετικά με ΤΟ ΝΕΡΟ που ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ Και τη ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΥΔΑΤΙΝΩΝ ΠΟΡΩΝ Η ιδιωτικοποίηση του πιο ζωτικού αγαθού, του νερού, που ξεκίνησε από το 1999, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Τα μονοπωλιακά επιχειρηματικά σχήματα (συνεργασίες διεθνών με Ελληνικά μονοπώλια) που ενδιαφέρονται για την εξαγορά της εξετάζουν τη «πραμάτεια» και παρουσιάζουν τα σχέδια τους ανεξάρτητα από αποφάσεις της αστικής δικαιοσύνης περί «αντισυνταγματικότητας» (βλ. Συμβούλιο Επικρατείας που δεν σταματάνε τη διαδικασία. Μόνο η πάλη των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων μπορεί να βάλει τέλος σ αυτό το έγκλημα σε βάρος του λαού και σε όφελος των κερδών των μονοπωλίων, απορρίπτοντας όλα τα μίγματα διαχείρισης των καπιταλιστικών συμφερόντων γύρω από το νερό που συγκαλύπτουν τους πραγματικούς σκοπούς τους που δεν είναι παρά η ιδιωτικοποίηση «από τη πίσω πόρτα». Εκεί καταλήγουν «πρωτοβουλίες» για «λαϊκούς συνεταιρισμούς διαχείρισης νερού» (.χ. κίνηση 136) η για «μητροπολιτική διαχείριση του νερού από τη τοπική διοίκηση» που εμφανίζεται σαν αντίδοτο στην ιδιωτικοποίηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις κινήσεις αυτές πρωτοστατούν δήμαρχοι και πολιτικά στελέχη που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών των δήμων (π.χ. καθαριότητα, ανακύκλωση κ.λ.π.). Εξάλλου, σχετικά με την πρόταση φορέων και δημάρχων του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για την ιδιωτικοποίηση του νερού της πόλης και της Εταιρίας Ύδρευσης Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ) να σημειώσουμε πως όλοι αυτοί αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις που επίσης στηρίζουν την άποψη αυτή, ξεχνάνε τη συμφωνία τους ή τη σιωπή τους όταν ξεκίνησε η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ τη δεκαετία

5 του 90, με την ελισοδο των εργολάβων, την εισαγωγή της στο Χρηματιστήριο και την μειοψηφική συμμετοχή ιδιωτικού μονοπωλίου σαν προετοιμασία για την ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης και σε απάντηση όσων λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για κρατικό πακέτο πλειοψηφίας και ΣΔΙΤ. Ο μόνος λόγος που προτείνουν τη διεξαγωγή «άτυπου» δημοψηφίσματος για την ιδιωτικοποίηση του νερού και της ΕΥΑΘ, είναι για δημιουργία εντυπώσεων και όχι για τη γνήσια έκφραση της λαϊκής ετυμηγορίας. Στη πρόταση αυτή συμφωνούν και δήμαρχοι του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Θεσσαλονίκης που έχουν διακριθεί και πρωτοστατήσει στην ιδιωτικοποίηση εξίσου κρίσιμων τομέων δράσης της τοπικής διοίκησης (καθαριότητα, ανακύκλωση, στάθμευση, ηλεκτροφωτισμός, δημοτικά τεχνικά έργα, λειτουργίες των δήμων, «ενοικίαση» εργαζόμενων με δουλεμπορικά προγράμματα κ.λ.π.). οι ίδιοι έχουν αποδειχθεί οι πιο ένθερμοι υπερασπιστές της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων των κυβερνήσεων και των κομμάτων που τους υποστηρίζουν και έχουν «προστατέψει» αυτές τις επιλογές τους από τις αντιδράσεις των εργαζόμενων και του λαού ακόμα και με τη κρατική καταστολή και τα ΜΑΤ (βλ. Μπουτάρης, Δανιηλίδης κ.λ.π.). προφανώς δεν μεταλλάχθηκαν τώρα σε υπερασπιστές των δημόσιων αγαθών, όπως το νερό. Ήταν και παραμένουν πρωταγωνιστές των ιδιωτικοποιήσεων μαζί με το κράτος και τα κόμματα που τους στηρίζουν (βλ. λιμάνι Θεσαλονίκης, ΔΕΗ, σύστημα υγείας, αερολιμένας Θεσσαλονίκης κ.λ.π.). Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και οι φορείς που υποστηρίζουν το δημοψήφισμα δηλώνουν ότιέχουν μεταξύ τους μεγάλες διαφορές για το μετά, για τη διαχείριση του νερού. Η ανάθεση σε μητροπολιτική διαχείριση των δήμων δεν πρόκειται να σώσει το νερό από τη ιδιωτικοποίηση και το μεγάλο κόστος για τον καταναλωτή. Οι δήμοι έχουν γίνει τα οχήματα ιδιωτικοποίησης πολλών λειτουργιών αλλά ακόμα και αν η διαχείριση παραμείνει σ αυτούς θα υπόκειται στην αρχή της ανταποδοτικότητας των υπηρεσιών δηλ. τη πληρωμή τους από τον χρήστη και τον έλεγχο ιδιωτικοοικονομικής αποτελεσματικότητας δηλ. κερδοφορίας της επιχείρησης. Οι δημοτικές εταιρίες ύδρευσης σε άλλες πόλεις είναι κλασσικό παράδειγμα. Το κόψιμο ακόμα και του νερού σε άνεργους

6 και όσους δεν έχουν να πληρώσουν, μέσα στον καπιταλισμό δεν λογαριάζει κρατική, δημοτική, συνεταιριστική ή ιδιωτική ιδιοκτησία. Είτε με ιδιώτη είτε με δήμο η τιμή του νερού θα αυξάνεται, η ποιότητα θα υποβαθμίζεται. Ποιος αλήθεια θα αναλάβει το κόστος ανανέωσης και συντήρησης του παλαιωμένου δικτύου χωρ λις να επιρρίψει το κόστος στους λαϊκούς καταναλωτές; Καμιά πολιτική δύναμη που ορκίζεται στο όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή διακηρύσσει ότι αυτή μπορεί να αλλάξει, δεν θέλει και δεν μπορεί να εξασφαλίσει το κύριο : φθηνό και ποιοτικό νερό, μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κοροϊδεύουν το λαό. Ο λαός με την ψήφο του στις επερχόμενες εκλογές μπορεί συνολικά να τοποθετηθεί για το σύνολο των προβλημάτων του, ανάμεσα σ αυτά και για το πρόβλημα του νερού, καταδικάζοντας τη πολιτική που ευθύνεται γι αυτή τη κατάσταση. Μόνη λύση είναι η κοινωνικοποίηση των οργανισμών ύδρευσης, ο πανεθνικός σχεδιασμός διαχείρισης των υδατικών αποθεμάτων, χωρίς καμιά ιδιωτική επιχειρηματική ανάμιξη. Μια διαχείριση που θα λύσει τα μεγάλα προβλήματα και με τα υπόγεια ύδατα και την εξυγίανση τους, την ανυπαρξία αποχετεύσεων, τη μόλυνση των ποταμών και λιμνών με λύματα βιομηχανιών (όπως η λίμνη Κορώνεια), τις τεράστιες απώλειες νερού, τα παλαιωμένο δίκτυο που ακόμα χρησιμοποιεί τον καρκινογόνο αμίαντο, την ορθολογική διαχείριση του νερού για αστική και αγροτική χρήση. Στόχος που έρχεται σε αντίθεση με τη πολιτική και τη φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και διαχείρισης. Τώρα να παρθούν πρωτοβουλίες από τα εργατικά σωματεία, τις λαϊκές επιτροπές, τους κοινωνικούς φορείς ώστε : Να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση του νερού Να εξασφαλιστεί φθηνό και ποιοτικό νερό για όλα τα νοικοκυριά, χωρίς ανατιμήσεις, χαράτσια και πρόστιμα. Καμιά διακοπή υδροδότησης σε λαϊκά σπίτια λόγω χρεών, διαγραφή των προστίμων. Σ αυτή τη κατεύθυνση το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στους αγώνες για το νερό και θα πάρει περισσότερες πρωτοβουλίες ενημέρωσης, λαϊκής

7 συσπείρωσης και μαχητικοποίησης του λαϊκού παράγοντα με σκοπό την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης με κάθε μορφή, την ανατροπή της πολιτικής και του συστήματος που μετατρέπει σε εμπόρευμα ακόμα και το νερό και τον αέρα.