ΠΕΤΡΟΣ Δ. ΝΤΟΥΣΚΟΣ. ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟΣ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ Η τραγωδία και η ντροπή της εποχής ΑΘΗΝΑ

Transcript

1 ΠΕΤΡΟΣ Δ. ΝΤΟΥΣΚΟΣ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟΣ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ Η τραγωδία και η ντροπή της εποχής ΑΘΗΝΑ

2 2 ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Σικάγο1886) Ο θεός με έστειλε στη γη να βγάζω κέρδος. Είμαστε πλούσιοι, αγοράζουμε τον πρόεδρο της δημοκρατίας και τα μέλη του Κογκρέσου. ΦΟΡΝΤ-ΡΟΚΦΕΛΕΡ-ΚΑΡΝΕΓΙ. Τα τραστ είναι η ευλογία του θεού. ΕΚΚΛΗΣΙΑ Οι απεργοί είναι ξένοι, πράκτορες της Κομμούνας, εχθροί της Αμερικής. ΚΟΥΚ ΚΟΥΞ ΚΛΑΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ (ΕΑΔ 2008) Θεός είναι οι τιμές, Χριστός η ποιότητα, Άγιο Πνεύμα η συνέναιση. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ «ΕΠΙΣΤΗΜΗ» - (Βραβείο Νόμπελ) Οι έξι εντολές: κέρδος, εκτελεστική εξουσία, χρηματοδοτούμενα κόμματα, ελεγχόμενα ΜΜΕ, περιορισμένη εκπαίδευση, πειθαρχημένη εργασία. ΤΡΙΜΕΡΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Οι απεργοί είναι στρατός κατοχής. ΦΩΛΙΑΣ Χ. (ΥΠ.ΑΝ) ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ Μόλις ο εργάτης αφήσει την πόρτα του εργοστασίου πέφτουν πάνω του ο φούρναρης, ο μπακάλης, ο τσαγκάρης και όλοι οι άλλοι. ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ / 1848 Στου κόσμου τους θησαυριστές το βιό σου εργάτη, νόμοι / στο τρών αδικητές, χωρίς ντροπή. ΠΑΛΑΜΑΣ Κ. / 1910 Μας δέρνουν ούλοι, ούλοι / αφεντικά και δούλοι. ΒΑΡΝΑΛΗΣ Κ. / 1960.

3 3 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Αρκτικόλεξα Πρόλογος Εισαγωγή ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Το κέρδος με την εντολή του θεού 1.1. Προϋπόθεση και αλυσίδες 1.2. Αλληλεξάρτηση 1.3. Κοσμοϊστορικές αλλαγές ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ Μακαρθισμός και νεομακαρθισμός 2.1. Πλανητικές φιλοδοξίες 2.2. Ο νεκροθάφτης στο ρόλο του 2.3. Φαινόμενα και ρεαλισμός ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΤΟΜΗ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΡΟΜΟΥ ΚΛΟΠΗΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ Ασφάλεια και ελευθερία 3.1. Νεοταξικός φονταμενταλισμός 3.2. Απαλλοτρίωση και τρομοκρατία 3.3. Κρίση και απορρύθμιση ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ Η Αγία Τριάδα με Βραβείο Νόμπελ 4.1. Η βόμβα και τα νεκροταφεία 4.2. Οι θεοί και η Ανάγκη 4.3. Η τραγωδία και η ντροπή της εποχής ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΥΡΕΤΗΡΙΑ Ι. Κυρίων ονομάτων ΙΙ. Αρκτικόλεξων, τοπωνυμίων, όρων και εννοιών.

4 4 ΑΡΚΤΙΚΟΛΕΞΑ ABM: Συμφωνία Απαγόρευσης Κατασκευής Αντιπυραυλικών Συστημάτων CIA: Central Information Agency CSTO: Collective Security Treaty Organization NATO: North Atlantic Treaty Organization NEP: New Economic Policy NMD: National Missile Defense NSA: National Security Agency SCO: Shanghai Cooperation Organization SDI: Strategic Defense Initiative SWIFT: Διατραπεζικό Σύστημα Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής επικοινωνίας ΑΑΤΕ: Αποθεματικά Ασφαλιστικών Ταμείων Εργαζομένων ΑΔΕΔΥ: Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων ΑΕΕΔ: Αναπαραγωγή Ειδικευμένης Εργατικής Δύναμης Α-Κ-Φ: Άνθρωπος-Κοινωνία-Φύση ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ: Γενική Ομοσπονδία Προσωπικού /ΔΕΗ ΓΣΔΜ : Γιουγκοσλαβική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας ΓΣΕΕ : Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας ΔΕΗ: Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού ΔΕΚ: Διεθνές Εργατικό Κίνημα ΔΝΤ: Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ΔΤΑΑ: Διεθνής Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης ΕΑΔ: Ευρωατλαντικές Δομές ΕΑΕ : Ενιαία Αγορά Εργασίας ΕΑΚ: Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα ΕΒΕΑ: Εμπορικό Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθήνας ΕΓΣΣΕ : Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας ΕΕΧ: Ενιαίος Εκπαιδευτικός Χώρος ΕΟΚ: Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ΕΠΑ: Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ανασυγκρότησης ΕΣΡ: Ευρωπαϊκή Σύμβαση της Ρώμης ΕΣΣΔ: Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ΕΤΕ: Επιστημονικο-Τεχνική Επανάσταση ΕΤΠ: Επιστημονικο-Τεχνική Πρόοδος ΕΧΑ: Ενιαίος Χώρος Ασφάλειας ΗΠΑ: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ΙΚΑ: Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων ΚΑΠ: Κοινή Αγροτική Πολιτική ΕΑΜ: Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο ΚΚΕ : Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ΚΜΚ: Κρατικο-Μονοπωλιακός Καπιταλισμός ΚΠΣ : Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης ΜΚΟ: Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ΜΜΕ: Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ΝΜΜ: Νεομακαρθικό Μανιφέστο ΝΠΣ: Νέα Πολιτική Σκέψη ΝΤΠ: Νέα Τάξη Πραγμάτων ΟΔΔΑ: Οικουμενική Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

5 5 ΟΗΕ: Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ΟΚΣ: Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο ΟΝΕ : Οικονομική Νομισματική Ένωση ΟΟΣΑ: Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης ΟΠΕΚ : Οργανισμός Πετρελαιο-Εξαγωγικών Κρατών ΠΑΣΟΚ: Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα ΠΑΣΠΕ: Πάντειος Ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστημών ΠΓΚΑ: Πρόγραμμα Γενικής Καθολικής Ασφάλειας ΠΕΚ: Παγκόσμιο Επαναστατικό Κίνημα ΠΕΣ: Προβλήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού ΠΚΕ: Παγκόσμιο Κίνημα Ειρήνης ΣΑΤΕ: Σύστημα Αρχών Τριμερούς Επιτροπής ΣΒΑ: Σύμφωνο Βαρσοβίας ΣΒΒΕ: Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος ΣΒΣ: Στρατιωτικο-Βιομηχανικό Σύμπλεγμα ΣΕΒ : Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών ΣΕΠ : Σύστημα Ελευθέρων Προσλήψεων ΣΟΑ: Συμβούλιο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας ΣΧΣ : Σύστημα Χωρών του Σοσιαλισμού ΤΕΙ: Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ΤΠΕ: Τελική Πράξη του Ελσίνκι ΤτΕ: Τράπεζα της Ελλάδας ΥΠΑΝ: Υπουργείο Ανάπτυξης ΥΠΕΞ: Υπουργείο Εξωτερικών ΥΠΟΟ : Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών ΦΠΑ: Φόρος Προστιθεμένης Αξίας ΧΑΑ: Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών.

6 6 ΠΡΟΛΟΓΟΣ Η εργασία αυτή γράφτηκε το πρώτο εξάμηνο του Μέρος της αποτελεί περαιτέρω ανάπτυξη ορισμένων κειμένων που αναρτήθηκαν στην προσωπική ιστοσελίδα του συγγραφέα. Αυτά αποτελούσαν παρέμβαση στη μεταρρύθμιση του συστήματος ασφάλειας των εργαζομένων που πραγματοποιούσε η κυβέρνηση Σημίτη στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας με διπλή επίκληση, της εκσυγχρονιστικής της λογικής και της σοσιαλδημοκρατικής της υπόστασης. Ανύπαρκτα, όμως και τα δύο τούτα, καθ όσον έχει συντελεστεί η νεοταξική και νεοδεξιά μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος, μαζί και των κομμάτων της Αριστεράς. Στο πλαίσιο αυτής και για τη γεωστρατηγική διαχείριση της Ελλάδας, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) μένει μόνο προς το παρόν στην κυβέρνηση και με «σύμβαση ορισμένου χρόνου», για να κάνει τις μεταρρυθμίσεις ή διαρθρωτικές αλλαγές πάνω στη γραμμή της δημιουργικής καταστροφής, όπως τις ορίζει και τις υπαγορεύει ο υπερεθνικός παράγοντας, οι ΕυρωΑτλαντικές Δομές (ΕΑΔ) και πιο συγκεκριμένα η Ευρωπαϊκή Ένωση και το North Atlantic Treaty Organization (ΝΑΤΟ). Ταυτόχρονα και η Νέα Δημοκρατία εντέλλεται από τον ίδιο παράγοντα να αναμορφωθεί, προκειμένου αυτή να μεταλλαχθεί σε χρήσιμο συντηρητικό κόμμα, ικανό και επίσης προς το παρόν, να αναχαιτίσει τις αντιδράσεις που θα προκαλέσουν οι μεταρρυθμίσεις Σημίτη-ΠΑΣΟΚ. Το έργο αυτό είναι ενιαίο και γνωστό από παράδοση, ενώ παίζεται την εν λόγω δεκαετία σε δύο πράξεις με σκηνικά υλικά πασοκικής-«κεντροαριστερής» και νεοδημοκρατικής-«κεντροδεξιάς», εθνοκρατικής μικροπαραγωγής. Συνιστά δε τούτο Μίζερη και imitation εκδοχή της original απορρύθμισης που με έμβλημα στη μία περίπτωση την εξάλειψη του πλεονάσματος κυριαρχίας, εθνοκρατικής και ευρωενωσιακής και όχι μόνο, κλέβει-ληστεύει τις ελευθερίες του λαού διαμέσου του εκλογικού μηχανισμού κ.ά. και ταυτόχρονα κατεδαφίζει το κοινωνικό κράτος και πιο πέρα το ίδιο αυτό στην ολότητά του. Και στην άλλη υπάρχει η αντίστοιχη κλοπήληστεία της παραγόμενης αξίας και της υπεραξίας στη χώρα, έως και εκείνη των Αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων των Εργαζομένων (ΑΑΤΕ), διαμέσου των νόμων 3636/08, 3655/08 και πολλών άλλων αντίστοιχα. Τα δε ως άνω κείμενα βρίσκονται σε αντιδιαστολή με τις συναφείς νεομακαρθικές τεχνοκρατικές μελέτες που κινούνται στη γραμμή της Νέας Τάξης Πραγμάτων (ΝΤΠ) και δείχνουν στο κεφάλαιο δρόμους υλοποίησης αυτής της ληστείας. Αντίθετα, στόχος τούτων είναι η αποκάλυψη τόσο και κυρίως αυτής της ληστείας, όσο και της δύσοσμης αποτίμησηςαξιολόγησης της απολογητικής της από την ενιαία τούτη νεομακαρθική-νεοταξική ελίτ, την original των ΕΑΔ και την imitation εθνοκρατική στις χώρες μπανανίες. Κοντολογίς, η εργασία τούτη για την οποία συγκεκριμένα γίνεται λόγος εδώ, είναι στον αντίποδα της νεοσυντηρητικής σχολής σκέψης, προσεγγίζοντας το ως άνω έργο που επιτελείται στο πλαίσιό της ρεαλιστικά και πρακτικά-πολιτικά. Αξιοποιεί συγκεκριμένα η εργασία τούτη τη συστημική μεθοδολογία και αξιολογεί στη βάση της τη «μεταρρύθμιση»-απορρύθμιση, τη μείωση του μισθού και την σύνταξης, την εξάλειψη του πλεονάσματος κυριαρχίας και όλα τα συναφή με αυτά ζητήματα. Τεκμηριώνει δε η ίδια τη θέση ότι η δημιουργική καταστροφή είναι εκδοχή του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, της ανταγωνιστικότητας και των νεκροταφείων υλικού και πνευματικού πολιτισμού που αναδύονται στην πορεία τους, ενώ η απολογητική της εν λόγω διαδικασίας από τη νεοταξική-νεοδεξιά ελίτ κρίνεται ως βλασφημία.

7 7 Με όμοιο τρόπο η ίδια εργασία κρίνει και την έπαρση που η εν λόγω ελίτ εκδηλώνει για το έργο της, τις ΕΑΔ και τις Ευρωατλαντικές Προοπτικές (ΕΑΠ), την εξαγωγή ασφάλειας και ευημερίας από μέρους τους, τη ΝΤΠ, την αγορά, την ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα και τα τόσα άλλα κυνικά γεωστρατηγήματα, αποτιμώντας τα ως μνημείο ντροπής. Αβίαστα, φυσικά, καθ όσον τούτο είναι ήδη στημένο και με αυτή τη λεζάντα τόσο στα πρυτανεία του ατλαντισμού, όπου εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες απολαμβάνουν την αστική αλληλεγγύη στο συσσίτιο, όπως και άλλοτε το , όσο και στον ευρωπαϊσμό- Ευρωπαϊκή Ένωση, με τους λαούς να γεύονται την ίδια αλληλεγγύη με την κοινωνική της έννοια στους κάδους των απορριμμάτων και με την αντίστοιχη θρησκευτική στο δρόμο για τα νεκροταφεία που οι αρμόδιες αρχές επειγόντως επεκτείνουν. Αποφαίνεται συγκεκριμένα και λιτά η εργασία τούτη για το όλο έργο της εν λόγω ελίτ, τόσο γενικά ευρωατλαντικά όσο και για την ελληνική περίπτωση, ότι αυτό είναι μόνο καταστροφικό και χωρίς εγγυήσεις επιτυχίας ούτε καν του ιδίου, αναδεικνύοντας έτσι ταυτόχρονα την ανάγκη ανακοπής του και μάλιστα όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Ανάγκη τούτη μοναδικά πιεστική για την Ελλάδα, καθ όσον αυτή βρίσκεται από ιστορική άποψη σε σημείο καμπής, όπου η μεν άρχουσα τάξη, η αστική, είναι ανήμπορη πια να διατηρήσει την εξουσία, η δε εκμεταλλευόμενη και ανερχόμενη, η εργατική, αδυνατεί ακόμα, ακριβέστερα είναι πλέον αργά για αυτή, να την πάρει, με την αλήθεια να προβάλλει ωμή: η χώρα διαλύεται και ο νοών νοήτω. Κάτω από αυτή, τη ρεαλιστική, κατανόηση των πραγμάτων γράφτηκε η εργασία τούτη. Στο αντικείμενό της εμπεριέχεται και το πολιτικό σύστημα, ευρωατλαντικό και εθνοκρατικό-ελληνικό, με εκτίμηση-θέση για τη δεύτερη περίπτωση, ότι αυτό βρίσκεται σε κρίση, όχι την τυπική για το πολιτικό σύστημα, έτσι που μηδενίζεται και αυτή η ήδη κλασική αναξιοπιστία του. Είναι συγκεκριμένα η κρίση τούτου εκδοχή της γεωστρατηγικής που θέλει την εξάλειψη κυριαρχίας και στο δρόμο της απαξιώθηκαν ήδη, έως και εξέλιπαν, η θέση και ο ρόλος αυτού στο μηχανισμό διεύθυνσης-καθοδήγησης της υπό διάλυση πλέον Ελλάδας. Έτσι, αφού ανακλήθηκε στη μνήμη το ερώτημα του Ανώνυμου Έλληνα στην Ελληνική Νομαρχία, κρίθηκε ότι το κοινωνικό υποκείμενο στο οποίο ανήκει η αφιέρωση της εργασίας τούτης είναι η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ). Εκπρόσωπος αυτή της τάξης που δημιουργεί την υπεραξία και υφίσταται τη ληστεία της μαζί με τη γενική εθνοκρατική διάλυση, είναι η μόνη ίσως ικανή και εν δυνάμει πλέον να ανακόψει την εν λόγω πορεία και την απολογητική της, τούτη την τραγωδία και ντροπή της εποχής. Γνωρίστηκαν με την εργασία πριν από την έκδοσή της οι Γεωργία Τσόλκα, Γλυκερία Βαρέλα, Δήμητρα Ντούσκου, Κλεονίκη Σίσκα, Δημήτρης Παπαθανασίου, Δημήτρης Πρίφτης, Παναγιώτα Χήτου, Παναγιώτης Ζώτος, Φίλιππας Πρίφτης και Χρίστος Ντούσκος, τους οποίους ευχαριστώ θερμά. Όλως δε ξεχωριστά ευχαριστώ το Πανεπιστήμιο Πειραιώς που στηρίζει και τιμά με το κύρος του και την εργασία τούτη. Τέλος, ενόσω η ίδια εργασία αυτοπροσδιορίζεται ως στρατηγική προσέγγιση του συστήματος της ασφάλειας των εργαζομένων και αναμετριέται αυτή μαζί του συστημικά και ταυτόχρονα σφαιρικά σε ελληνικό, διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο, είναι κατανοητή η όμοιων αξιώσεων κριτική αποτίμησή της από τον αναγνώστη, στον οποίο εκ των προτέρων εκφράζονται ειλικρινείς ευχαριστίες. Ο συγγραφέας Ιούλιος 2008

8 8 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Η συγγραφή της εργασίας αυτής ακολουθεί την πορεία ανάπτυξης του ίδιου του αντικειμένου της, την κίνηση συγκεκριμένα της ασφάλειας των εργαζομένων, των πυλώνων και των όρων αυτής, μαζί και των αποθεματικών των ομώνυμων ταμείων, ως ενότητα λογικής και ιστορικής ανάλυσης. Από τη φύση του το εν λόγω αντικείμενο είναι εκδοχή της υπεραξίας, της πηγής τούτης των εισοδημάτων όλων τάξεων και στρωμάτων της καπιταλιστικής κοινωνίας, η παραγωγή, η διανομή και η ανακατανομή της οποίας είναι ο άξονας της ταξικής πάλης, άμεσα ή έμμεσα, όλων των εκδηλώσεων αυτής. Από την ιστορική της θέση αυτή συνδέεται με την κοινωνική πρόοδο σε όλες τις κατηγορίες της, η απόλυτη υπεραξία με την έλευση του καπιταλισμού, η αντίστοιχη σχετική με τη μεταρρύθμιση και τον εξανθρωπισμό του καθετσώτος της εκμετάλλευσης, η πρόσθετη με την εισαγωγή της νέας τεχνικής, της Επιστημονικο-Τεχνικής Προόδου (ΕΤΠ) γενικότερα, στην κοινωνική παραγωγή, με τον συναφή τεχνολογικό και τον λοιπό εκσυγχρονισμό όλων των πλευρών της ζωής. Κορυφαίοι σταθμοί της διαδρομής της υπεραξίας είναι το μεταίχμιο των δεκαετιών , η απεργία του Σικάγου του 1886, η θέσπιση του οκτάωρου και το ανερχόμενο έκτοτε βάρος της σχετικής υπεραξίας, καθώς και η δεκαετία του 1970 με την άνοδο της πρόσθετης υπεραξίας και την ετοιμότητα της ανθρωπότητας να περάσει στις εντατικές μεθόδους παραγωγής με άξονα την ΕΤΠ. Την εν λόγω δεκαετία αρχίζει η νεομακαρθική περίοδος και ο ομώνυμος διακανονισμός των κεφαλαιοκρατικών υποθέσεων, με πρώτιστη την επιβίωση του καπιταλισμού και αξίωση να καταστεί η παραγόμενη υπεραξία και αξία στον κόσμο, αυτός ο ίδιος και ακόμα όλο το σύστημα Άνθρωπος - Κοινωνία - Φύση (Α-Κ-Φ) σπονδή και ενδεχόμενη Ιφιγένεια για θυσία στο βωμό του. Στο φόντο της λογικής, ακριβέστερα του παραλογισμού αυτής της αξίωσης, μπαίνει για διακανονισμό και το σύστημα ασφάλειας των εργαζομένων, πράγμα που πομπωδώς επονομάζεται «μεταρρύθμιση». Με έκδηλες στις δοσμένες συνθήκες για την εργασία τις δυσκολίες διαπραγμάτευσης του αντικειμένου της, τις αντικειμενικές κατ αρχάς που έχουν να κάνουν με τη βαρύτητα αυτού, την υπόστασή του ως σύνθετη συνάρτηση πολλών, μεγάλων και με δυναμική παραμέτρων, αντιμετωπίσιμες ωστόσο τούτες με βάση το αντίστοιχο σύστημα μεθοδολογίας στο οποίο η ανάλυση προσφεύγει. Δυσκολίες, επίσης και υποκειμενικές, οι οποίες συνδέονται με τον νεομακαρθικό-νεοταξικό και νεοδεξιό φονταμενταλισμό της αστικής σιαμαίας ελίτ, original και imitation, με τη νεοσυντηρητική-οικονομική και ιδιαίτερα τη νομισματική της μπούργκα, η υπέρβαση των οποίων υπακούει στη ρήση που λέει ότι την κουβέντα ενός τρελού δέκα σοφοί δεν την διορθώνουν, οικεία τούτη στην κοινή γνώμη και την καλόπιστη ανάγνωση. Για τη διευκόλυνση αυτής, της ανάγνωσης, διευκρινίζονται εδώ ορισμένα ζητήματα, το νόημα των οποίων διαχέεται σε όλη την έκταση της ύλης. Συγκεκριμένα: Πρώτο μεταξύ των ζητημάτων τούτων είναι η τοποθέτηση του αντικειμένου της εργασίας, η επισήμανση των θεμελιωδών παραμέτρων που το προσδιορίζουν και η πρώτη επαφή και γνωριμία μαζί τους. Η χρονική περίοδος μέσα στην οποία τούτο διερευνάται εκτείνεται κυρίως από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 έως σήμερα, η αποκαλούμενη και νεοσυντηρητική, νεομακαρθική και αλλιώς, στη διάρκεια της οποίας συντελούνται βαθιές ποιοτικές αλλαγές στον κόσμο. Μεταξύ τούτων συγκαταλέγεται εκείνη που εμφανίστηκε στην αφετηρία της εν λόγω περιόδου και έχει οργανική και πάγια-διαρκή σύνδεση με το αντικείμενο της εργασίας, η

9 9 αναδόμηση, δηλαδή, των προτεραιοτήτων στον καπιταλισμό, φέρνοντας στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της επιβίωσης αυτού έναντι ακόμα και του σκοπού του, του κέρδους, σε στιγμές μάλιστα που η τάση πτώσης τούτου είναι για τον ίδιο πραγματικότητα ζοφερή. Αλληλένδετα τα δύο τούτα ζητήματα, η επιβίωση του καπιταλισμού και το κέρδος του, είναι τα ίδια μάρτυρες κλονισμού των εγγυήσεων της κυριαρχίας αυτού, του μονοπωλιακού ελέγχου ή της γεωπολιτικής και του μονοπωλιακού υπερκέρδους ή της γεωοικονομικής, ανεβάζοντας αντίστοιχα σε πανκαπιταλιστική κλίμακα την κατηγορία της αλληλεγγύης με διπλή σημαντική. Η μία τούτων, με τη στενή έννοια, αφορά τη συμμαχία των αστικών τάξεων των επιμέρους χωρών εναντίον της αντίστοιχης εργατικής και γενικά του Διεθνούς Εργατικού Κινήματος (ΔΕΚ) για τον έλεγχο πάνω τους, ως πολιτικό κλίμα και οικονομίες κλίμακας, για την άντληση της υπεραξίας, στο όνομα πάντα της κοινωνικής συνοχής, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, κοινωνικής, διαγεννεακής κ.ά. Και η άλλη με την ευρεία, τη γεωπολιτική της σημασία, αφορά την αλληλεγγύη των ίδιων τάξεων εναντίον του Εθνικο-Απελευθερωτικού Κινήματος (ΕΑΚ) για την από κοινού στήριξη της νεοαποικιοκρατίας και του συστήματος των ανισότιμων ανταλλαγών, αθροίζοντας έτσι δίπλα στην υπεραξία και την αξία που ληστεύουν από τις χώρες του «τρίτου κόσμου», στο όνομα επίσης της ενότητας-συνοχής και αλληλεγγύης του δυτικού-«ελευθέρου» κόσμου, ευρωπαϊκής, ευρωατλαντικής, ανθρωπιστικής κ.ά. Αυτή η διπλή έννοια της αλληλεγγύης, η υπερεθνική τούτη βία και ασύμμετρη απειλή, καταχωρίζεται σήμερα στις συντελούμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Όπου, αυτή κατεδαφίζει το κοινωνικό κράτος με νόμους του τύπου 3655/2008 στο φόντο του εκσυγχρονισμού, της δικαιοσύνης, της βιωσιμότητας του συστήματος κοινωνικής ασφάλειας κ.ά. και μαζί όλο το κράτος με τις ιδιωτικοποιήσεις που εκποιούν δημόσια περιουσία για την εξόφληση του κρατικού χρέους, με επίκληση πάντα, ευθέως ή διασταλτικά και της διαγεννεακής αλληλεγγύης. Υποσχέσεις τούτες μνημείο νεομακαρθικού φονταμενταλισμού, καθ όσον η μεν εξόφληση του χρέους είναι αδύνατη στο πλαίσιο του συστήματος των ανισότιμων ανταλλαγών, του οποίου το ίδιο είναι αποτέλεσμα και με εντεινόμενη δυναμική, η δε διαγεννεακή αλληλεγγύη συνιστά αγυρτεία, όταν αυτή βασίζεται στη ληστεία του παρόντος και το προϊόν της οδεύει στα ταμεία των National Security Agency (NSA) και Στρατιωτικο-Βιομηχανικού Συμπλέγματος (ΣΒΣ) που διαιωνίζουν το εν λόγω σύστημα. Στην εργασία δείχνεται ότι η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και η διάλυση του κράτους γενικά είναι υπερεθνικές προσταγές της δεκαετίας του 1970, ότι συμπύκνωση-ουσία τούτων συνιστά το δόγμα απορρύθμιση και ψευδώνυμό του «η μεταρρύθμιση» που τρέχει έκτοτε ώς σήμερα. Δείχνεται επίσης ότι αυτές παίρνουν ιστορικά αναπτυσσόμενο βάρος και ισχύ, γίνονται ασύμμετρες απειλές με τρέχουσα εκδοχή τους τις ΕΑΔ και ΕΑΠ, μείγμα τούτες δεσποτισμού, κυνισμού, ταρτουφισμού κ.ά. της original ελίτ και γενιτσαρισμού, φαναριωτισμού και πραιτοριανισμού της ομόλογης imitation στις χώρες μπανανίες, τη συμμαχία-συμμορία των προθύμων κ.α. Η πρώτη τούτων, η original ελίτ των ΕΑΔ, άδει έκτοτε έως σήμερα το δόγμα της επιβίωσης του καπιταλισμού, εκείνο της δεκαετίας του 1970, εκσυγχρονισμένο και ανανεωμένο νεομακαρθικά ως διαρθρωτικές αλλαγές και αποφαίνεται προστακτικά ότι αυτές, η μετατροπή συγκεκριμένα της Ελλάδας σε Ιφιγένεια στο δρόμο για τη θυσία, είναι απαράβατη υλοποίηση της αρχής-δόγμα της συμπληρωματικότητας. Ενώ η ομόλογή της εθνοκρατική imitation, η ελληνική, ανταποκρίνεται δεόντως και δηλώνει ότι το δόγμα της απορρύθμιση της ίδιας δεκαετίας, εκτελεστικό τούτο

10 10 εκείνου της επιβίωσης, μεταγλωττισμένο σε διαρθρωτικές αλλαγές ή μεταρρυθμίσεις, θα ολοκληρωθεί με κάθε κόστος, το ασφαλιστικό θα λυθεί ή η βόμβα τούτη θα απασφαλιστεί με τη φερέγγυα «τεχνολογία» της άντλησης-ληστείας υπεραξίας ακόμα και στο πεδίο των απόμαχων της ζωής, τις συντάξεις, τα ΑΑΤΕ, τον περίγυρο των συναφών νεκροταφείων κ.α. Ανταπόκριση τούτη, της οποίας ουσία είναι η νεομακαρθική-νεοδεξιά μετάλλαξη της γεωστρατηγικής εντολής της original ελίτ, των NSA-ΣΒΣ, στις αρχές της ίδιας δεκαετίας που αξιώνει αναδιανομή της υπεραξίας, μισθού και κέρδους, υπέρ του δεύτερου και «ανανέωση» της εν λόγω «τεχνολογίας», γυρνώντας ξανά από τη σχετική υπεραξία στην απόλυτη, πολιτική «σύγχρονη» τούτη και τόσο, όσο ακριβώς και εκείνη πριν το οχτάωρο-ορόσημο του Σικάγου του 1886! Το δεύτερο από τα ως άνω ζητήματα που χρήζει ορισμένων διευκρινήσεων εισαγωγικά έγκειται στο ότι το αντικείμενο της μελέτης είναι επιπλέον συνάρτηση τόσο του συστήματος των κρίσεων που συγκλονίζουν τον καπιταλισμό από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 έως σήμερα και με γνωρίσματα οργανικά και μόνιμα, όσο και των οικουμενικών προβλημάτων που δεσπόζουν την ίδια νεομακαρθική περίοδο, με εντεινόμενη μάλιστα την τάση επιδείνωσης και των δύο. Στην εργασία επισημαίνεται ότι το ζήτημα της επιβίωση του καπιταλισμού συνυπάρχει την περίοδο τούτη με την αντίστοιχη επιβίωση της ανθρωπότητας, του συστήματος Α-Κ-Φ και υπογραμμίζεται ότι ο ίδιος υποθηκεύει τη δεύτερη στην πρώτη. Ενώ επιπλέον τη δεκαετία του 1970 ο καπιταλισμός μεταλλάχτηκε σε αυτό που επονομάστηκε τρικεντρισμός. Ουσία και περιεχόμενο του τρικεντρισμού είναι η υπαγωγή της κυριαρχίας των τριών κέντρων Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (ΗΠΑ), Ιαπωνίας και Ευρωπαϊκής Κοινότητας στην αμερικανική δικαιοδοσία και ταυτόχρονα ο ίδιος είναι οργανωτική μορφή ανασύνταξης και προσαρμογής του καπιταλισμού στις νέες παγκόσμιες συνθήκες ύπαρξής του, την Επιστημονικο-Τεχνική Επανάσταση (ΕΤΕ) και την πάλη του ιμπεριαλισμού με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, γενικότερα με το Παγκόσμιο Επαναστατικό Κίνημα (ΠΕΚ). Όντας πια δεδομένο ότι στο πλαίσιο της εν λόγω πάλης άλλαξε ο συσχετισμός των δυνάμεων σε βάρος του καπιταλισμού και αυτό βρίσκεται έκτοτε στη βάση των εν λόγω κρίσεων, της τάσης επιδείνωσης τούτων και, αντικειμενικά-νομοτελειακά, του μονόδρομου και του ανεπίστρεπτου των ίδιων. Η εργασία στέκεται από την αρχή ήδη στην κύρια προϋπόθεση της εν λόγω επιβίωσης του συστήματος Α-Κ-Φ και εκείνης του καπιταλισμού και συγκεκριμένα την Αναπαραγωγή της Ειδικευμένης Εργατικής Δύναμης (ΑΕΕΔ), αναδεικνύει τις αναγκαίες και συμβατές με τις συνθήκες τις Σύγχρονης Εποχής συναφείς διεργασίες γενικά και εστιάζει αναλυτικά την προσοχή της στη δεύτερη περίπτωση. Καθ όσον ορθολογική και προοδευτική είναι η ΑΕΕΔ όταν τηρείται η αντιστοίχηση των πλευρών αυτής, της δημογραφικής, εισοδηματικής, κοινωνικής, εκπαιδευτικής, περιφερειακής και πολιτιστικής πολιτικής, με τις αντίστοιχες κατευθύνσεις της σύγχρονης ΕΤΠ-ΕΤΕ, τον γενικό εξηλεκτρισμό, την ηλεκτρονική και ψηφιακή τεχνική, τη βιολογία, την πυρηνική και διαστημική τεχνική και τεχνολογία. Στρατηγική-πολιτική βάση εκπλήρωσης αυτής της ΑΕΕΔ είναι η ειρηνική συνύπαρξη, όπως αυτή εκφράστηκε στην Τελική Πράξη του Ελσίνκι (ΤΠΕ) τη δεκαετία του Αντίθετα, πισωδρομική είναι η εν λόγω διαδικασία στις ΕΑΔ, όπως αυτές διαμορφώθηκαν την ίδια δεκαετία, όταν η Αγγλία μπήκε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα με τους δικούς της ατλαντικούς όρους. Τούτη έγκειται στην αντιστοίχηση των εν λόγω πλευρών ΑΕΕΔ με το Σύστημα Αρχών της Τριμερούς Επιτροπής (ΣΑΤΕ), την άνοδο του κέρδους, την ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας, τα χρηματοδοτούμενα κόμματα, τα ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ), την περιορισμένη εκπαίδευση και την

11 11 πειθαρχημένη εργασία. Ειδική δε γεωπολιτική προϋπόθεση υλοποίησης τούτης είναι το Νεο-Μακαρθικό Μανιφέστο (ΝΜΜ) που διατυπώθηκε επίσης την ίδια δεκαετία. Τα δύο αυτά τελευταία, το ΝΜΜ και το ΣΑΤΕ, είναι τα δύο βασικά γεωστρατηγικά έγγραφα του νεομακαρθισμού, συμπληρωμένα με την άνω «τεχνολογία», εκ νέου και ομώνυμα ανανεωμένη. Στο πλαίσιο τούτων δρομολογείται το αντιιστορικό εγχείρημα, της άντλησης-ληστείας όχι σχετικής υπεραξίας με τη βοήθεια της ατομικής βόμβας ή της Δευτέρας Παρουσίας, αλλά απόλυτης υπεραξίας και όλης της αξίας του συστήματος Α-Κ-Φ με συνοδό «τεχνολογία» την πυρηνική βόμβα. Τα έγγραφα αυτά διατυπώθηκαν επίσης τη δεκαετία του 1970 και καθορίζουν το περιεχόμενο και τους δρόμους επιβολής του καθεστώτος της απόλυτης υπεραξίας σε πανκαπιταλιστική κλίμακα. Η γεωπολιτική, το πολιτικό κλίμα ή οι οικονομίες κλίμακας του εγχειρήματος αυτού συνίστανται στην ομηρία του συστήματος Α-Κ-Φ διαμέσου της σύγχρονης Κιβωτού του Νώε, της Strategic Defense Initiative (SDI) και της National Missile Defense (NMD), τη συναφή θερμοπυρηνική απειλή και την εν δυνάμει ομώνυμη Αποκάλυψη, ενώ γεωοικονομική τους ουσία είναι η μεταγλώττιση τούτων στο ύψιστο μονοπωλιακό κέρδος, ως άθροιση της υπεραξίας και της αξίας. Το τρίτο ζήτημα αφορά περαιτέρω πληροφορίες για τα ως άνω έγγραφα. Διαμέσου του πρώτου, του ΝΜΜ κυρίως, ληστεύεται η αξία από το σύστημα Α-Κ-Φ εντείνοντας τη γενική απομοίωσή του και διαμορφώνοντας δύο κόσμους, εκείνον του πλούτου και τον άλλον της φτώχιας και της πείνας, δύο έθνη μέσα στο ίδιο έθνος, δύο Αμερικές, δύο Ελλάδες κ.λπ. Ενώ διαμέσου του δεύτερου, του ΣΑΤΕ και δίπλα στο στο πρώτο, προωθείται η απορρύθμιση με ρητορική και αμφίεση «τη μεταρρύθμιση». Ενισχύεται συγκεκριμένα το κέρδος, όντας τούτο εντολή του θεού, την ποιότητα του οποίου διασφαλίζουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις-τραστ που επίσης είναι ευλογία του θεού, δοσμένη τούτη από την εγκόσμια χριστιανική εκκλησία και εγγυημένη από το Άγιο πνεύμα ή τη συναίνεση που διασφαλίζει η διαλεκτική οικονομισμού και τρομοκρατίας. Γνωστή η εν λόγω εγγύηση από την περίοδο ήδη της σύμπραξης της αγοράς-ανταγωνισμού και της Κουκ Κουξ Κλαν το 1886 όταν η απόλυτη υπεραξία έκλινε τον ιστορικό της κύκλο, από την εκδοχή τούτης ως ενότητα αγοράς και ερυθρών ταξιαρχιών κ.ά. τη δεκαετία του 1970 που ο εν λόγω κύκλος επανέρχονταν στο προσκήνιο, έως το τρέχον δίδυμο επιχειρηματικότητας-ανταγωνισμού και Αλκάιντα, όπου πλέον όλα αυτά τα ιδεαλιστικά γεωστρατηγήματα καταρρέουν. Ενισχύεται μαζί η εκτελεστική εξουσία, στην ουσία ο ομώνυμος τούτος βραχίονας των μονοπωλίων, των υπερεθνικών-αγγλοσαξονικών ειδικότερα στη νεομακαρθική περίοδο, με στόχο την εξάλειψη της κυριαρχίας, εθνοκρατικής, ευρωενωσιακής κ.ά. Προωθείται επίσης κομματικό σύστημα χρηματοδοτούμενο από τον κρατικό προϋπολογισμό, τον τελικό έλεγχο του οποίου έχει το NSA-ΣΒΣ διαμέσου της SWIFT κ.ά., μεταλλάσσοντας έτσι τα κόμματα αγγλοσαξονικά και στην ίδια κατεύθυνση και όμοια τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, οδηγώντας τη δημοκρατία στη συρρίκνωση. Παράλληλα επιβάλλεται σύστημα περιορισμένης εκπαίδευσης στο πλαίσιο του Ενιαίου Εκπαιδευτικού Χώρου (ΕΕΧ), παραγωγός νέας ποιότητας τούτος, έχοντας κύριο κριτήριο αξιολόγησης το δόγμα λογάριαζε και μη σκέφτεσαι και όραμα τον τριετή κύκλο σπουδών, ρίχνοντας στοχευμένα τον πνευματικό ορίζοντα της νέας γενιάς και απομοιώνοντας το μέλλον της ίδιας σε όλη την ευρωατλαντική περιοχή. Και ολοκληρώνεται αυτή η προκρούστια κλίνη με τον πυρήνα της, την κηρήθρα της υπεραξίας, η οποία μπαίνει σε καθεστώς ληστείας με εξωοικονομικές

12 12 μεθόδους, με την πειθαρχημένη εργασία, ενδεικτικές τρέχουσες εκδηλώσεις της οποίας είναι: περιορισμένες αυξήσεις μισθού γιατί «δεν αντέχει η οικονομία και ο κρατικός προϋπολογισμός». Περικοπή των συντάξεων γιατί «το σύστημα ασφάλειας καταρρέει», εκποίηση δημοσίων επιχειρήσεων «για εξόφληση του δημοσίου χρέους και ενίσχυση του συστήματος ασφάλειας» κ.ά. Εκδηλώσεις που πιστοποιούν τη συνολική κατάρρευση των ΕΑΔ-ΕΑΠ και την απουσία των ομώνυμων εγγυήσεων, αυτονόητα και εκείνων, αναφορικά με το σύστημα της ασφάλειας των εργαζομένων. Το τέταρτο ζήτημα έχει να κάνει με τη νεομακαρθική ιδεολογία. Ο ευρωατλαντικός νεομακαρθικός φονταμενταλισμός, αναμασάει ως σύγχρονη Πυθία τις δάφνες-ψέματά του, τα οποία στην επανάληψή τους γίνονται μανία, ενώ ταυτόχρονα ως «ανανεωμένα» συμπυκνώνονται σήμερα με θρησκευτική αμφίεση στο δόγμα της Αγίας Τριάδας. Με την original ευρωατλαντική ελίτ να δηλώνει αξιωματικά ότι οι τιμές είναι ο Θεός, η ποιότητα ο Χριστός και η συναίνεση το Άγιο Πνεύμα, όταν οι πρώτες τραβάνε όντως στα ύψη να συναντήσουν το θεό τους, η δε δεύτερη, η ποιότητα ή τα τραστ-τράπεζες-καρτέλ γεμίζουν επίσης και τα ταμεία τους. Ενώ η τρίτη, η επιζητούμενη συναίνεση της εργατικής τάξης και του λαού που γεμίζουν την εν λόγω κηρήθρα με την υπεραξία και την αξία, αποκαλύπτεται εκεί που αυτοί ανακουφίζουν όλο και περισσότερο την πείνα και την εξαθλίωσή τους, στα δημόσια μαγειρεία και τους κάδους απορριμμάτων στην ίδια την ευρωατλαντική ζώνη που «εξάγει ασφάλεια και ευημερία». Πιστή εικόνα τούτα της απορρύθμισης, των ΕΑΠ, της δημιουργικής καταστροφής και των άλλων δογμάτων της νεοταξικήςνεοδεξιάς ελίτ, με τον καρδινάλιο-καθοδηγητή της μεγαλύτερης οικονομίας-φούσκας στην ιστορία, εκείνης των ΗΠΑ, να δηλώνει αγέρωχα ότι θα έχουμε και θύματα. Στις δε χώρες μπανανίες με τις πυραμίδες, τις φούσκες, τα δομημένα ομόλογα, τις ιδιωτικοποίησεις-εκποιήσεις στους ξένους κ.ά. ηχούν αντίστοιχα και ενδεικτικά από την imitation εθνοκρατική ελίτ: ας πρόσεχαν οι επενδυτές στο χρηματιστήριο, ευθύνονται και οι διοικήσεις των εργαζομένων για τα δομημένα ομόλογα και την τύχη των ΑΑΤΕ, εμείς δεν είμαστε με την κρατική ιδεολογία, θα συνεχίσουμε τις μεταρρυθμίσεις έναντι πάσης θυσίας και στη γραμμή τούτη κινείται ο Ν 3655/2008, ενώ όσοι αντιστέκονται σε αυτόν είτε δεν καταλαβαίνουν είτε συνιστούν κατεστημένα συμφέροντα που δεν θέλουν να θιγούν. Όμως, η εργασία αυτή κάνει καθαρό ότι η κατάσταση των πραγμάτων είναι άδήρρητη για την εν λόγω ενιαία νεοταξική νεομακαρθική-νεοδεξιά ελίτ και ο καιρός πιέζει να εξοικειωθεί με εκείνο το οδυνηρό που λέει ότι «[ ].. ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην / ουδέ μάντιδα δάφνη [ ]». Και αυτό γιατί πάνω από τις τραγωδίες που η ΝΤΠ-Διεύρυνση σπέρνουν, από τους θεούς, την όποια Αγία Τριάδα και τις ευλογίες της, στέκει η Ανάγκη, η ταξική πάλη που καθορίζει τις εξελίξεις και βάζει όλο και πιο αποφασιστικά τη σφραγίδα της σε αυτές. Η ίδια κάνει επίσης τη σωστή αξιολόγηση, ακέραιη και με κριτήριο το συμφέρον των ανθρώπων της δουλειάς, δασκαλεμένη και από τον ποιητή πως: «[ ] Στου κόσμου τους θησαυριστές το βιο σου, εργάτη, νόμοι / στο τρώνε αδικητές χωρίς ντροπή [ ]»..

13 13 ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΤΟΜΗ.

14 14 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Το κέρδος με την εντολή του Θεού 1.1. «Προϋπόθεση» και «αλυσίδες» Η ανθρώπινη κοινωνία σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή έκανε το κορυφαίο βήμα της, φτάνοντας στην παραγωγή του υπερπροϊόντος, εγκαινιάζοντας στη βάση αυτού την ταξική της μορφή. Περιπλανήθηκε η ίδια έκτοτε στο να προσδιορίσει τον δημιουργό του, αφήνοντάς το ορφανό χωρίς γεννήτορα στη διάθεση απλών ως κι αφελών ερμηνειών του φαινομένου. Με κύριο σταθμό της σ αυτή την περιπλάνηση τον Αριστοτέλη, ο οποίος προσέγγισε το ζήτημα, αλλά το επίπεδο των επιστημών και οι ιστορικοί περιορισμοί της εποχής του εμπόδισαν τη λαμπρή αυτή φυσιογνωμία της αρχαιότητας να δώσει ολοκληρωμένη απάντηση στο ζήτημα, στο νόμο δηλαδή της αξίας 1. Κι όταν στην αφετηρία του καπιταλισμού οι περιορισμοί αυτοί αποδυναμώθηκαν ή εξέλιπαν με τη δημιουργία των δύο κύριων τάξεων του εν λόγω συστήματος, την αστική και την εργατική, τότε η κλασική πολιτική οικονομία, στο πλαίσιο της γενικής ανόδου των επιστημών κι ως πιστή έκφραση των συμφερόντων της ανερχόμενης, προοδευτικής, τότε και ταυτόχρονα ηγέτιδας, αστικής τάξης, προσέγγισε αντικειμενικά το νόμο της αξίας, αναγνωρίζοντας την εργατική τάξη ως τον δημιουργό του προϊόντος-εμπορεύματος, της αξίας, συνδέοντας μ αυτή τη λειτουργία του ομώνυμου νόμου στις νέες συνθήκες. Για να έρθει στη συνέχεια ο Κ. Μαρξ και μαζί του όλη η ομώνυμη σχολή σκέψης και να θεμελιώσουν ολοκληρωμένα τη θεωρία της υπεραξίας 2, δίνοντας την ειδική της ταυτότητα ως πηγή των εισοδημάτων όλων των τάξεων και στρωμάτων της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα με το ανωτέρω πρώτο βήμα ανέκυψε η ανάγκη και για το δεύτερο, διαλεκτικά δεμένο μαζί του κι όμοια κορυφαίο, εκείνο της διανομής, για το οποίο ισχύει η ίδια περιπλάνηση με ενδεικτικούς κι εδώ τους ανωτέρω σταθμούς. Ο συντονισμός των δύο αυτών βημάτων στο πλαίσιο της ταξικής κοινωνίας υπόκειται στην κινητήρια δύναμη της ιστορίας 3, την ταξική πάλη, λειτουργεί αυτός πάντα σε όφελος της εκάστοτε άρχουσας τάξης και εις βάρος της καταπιεζόμενης, ενώ τη σύγκρουση των δικαίων των εν λόγω τάξεων επιλύει κάθε φορά η βία, η μαμή 4 αυτή της ιστορίας, με δύο εδώ ιστορικούς σταθμούς: Ο πρώτος των εν λόγω σταθμών διαχωρίζει τον παλιό κόσμο, δουλοκτητικό και φεουδαρχικό, στον οποίο επικρατούν οι εξω-οικονομικές μέθοδοι εκμετάλλευσης, απ τον μοντέρνο, τον καπιταλιστικό, όπου τη θέση τους παίρνουν πλέον οι αντίστοιχες οικονομικές. Κατάσταση τούτη η οποία ισχύει ώς τη δεκαετία του 1870 περίπου, οπότε ο καπιταλισμός περνάει στο μονοπωλιακό του στάδιο 5, υιοθετεί εξωοικονομικές μεθόδους εκμετάλλευσης και προσφεύγει στις εξωτερικές πηγές ανάπτυξης, καθιερώνοντας στο διεθνές πεδίο αυτό που στην παγκόσμια φιλολογία 1 Μαρξ Κ. (1978), Το Κεφάλαιο, τ. 3, Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή. 2 Ό.π., υποσ. 1, πηγή, τ. 1, 2, 3. 3 Ό.π.., υποσ. 2. Επίσης: (i) Κ. Μαρξ-Φ. Ένγκελς (χ.χ), Η Γερμανική ιδεολογία, τ. 1, 2, Αθήνα, Gutenberg] και (ii) Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ (χ.χ.), Η θεωρία του ιστορικού υλισμού, Αθήνα, Τυποεκδοτική Ο.Ε. κ.α. 4 Ό.π., υποσ. 1, πηγή, τ Λένιν Ι. Β. (1977), άπαντα τ. 27, Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή.

15 15 ονομάζεται γραμμή της εκτατικής ανάπτυξης 6. Και ο δεύτερος, ο οποίος με ορόσημο τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση (ΜΟΕ) του 1917, οριοθετεί την προϊστορία της ανθρωπότητας απ την ιστορία 7 της, εγκαινιάζει το διαχωρισμό του ταξικού της τύπου από τον αντίστοιχο αταξικό-κομμουνιστικό. Στον πρώτο, τον ταξικό τύπο, παραμένει ο εκμεταλλευτικός χαρακτήρας των μεθόδων διεύθυνσης, εξω-οικονομικών και οικονομικών, σε όλη την κοινωνική αναπαραγωγή, ενώ στον δεύτερο, τον σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό, ο εν λόγω χαρακτήρας εκλείπει, καθ όσον υποκείμενο διεύθυνσης εδώ γίνεται το κράτος νέου τύπου, το σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό, από τη φύση του αυτό κοινωνικό που καταργεί την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Στη διάρκεια αυτής της μακραίωνης ιστορικής πορείας μεταλλάσσεται ιστορικά η έννοια της ανθρώπινης αλληλεγγύης, αφήνοντας αυτή πίσω την οικογενειακή της μορφή στη βάση των σχέσεων αίματος 8, τη θρησκευτική με την λογική της ηθικής παρότρυνσης και ελεημοσύνης 9, την αγοραία-εμπορευματική και εγχρήματη 10 και 6 Οικονομική Σχολή Πανεπιστημίου Λομονόσοφ Μόσχας (1980), Πολιτική Οικονομία - σε πέντε τόμους, Υπουργείο Παιδείας ΕΣΣΔ, Αθήνα, Gutenberg. 7 Μαρξ-Ένγκελς (χ.χ.), Διαλεχτά Έργα, τ. 1, Αθήνα, Γνώσεις. 8 Το ζήτημα της υπεροχής της δημόσιας κρατικής αλληλεγγύης έναντι της στενής οικογενειακής, η προτεραιότητα και το ιστορικά σύννομο της πρώτης έναντι της δεύτερης έχει λυθεί από παλιά [(i) Σοφοκλής (1997), Αντιγόνη, Αθήνα, Επικαιρότητα]. Η κατανομή στον κόσμο της Αντιγόνης, την πρωτόγονη κοινωνία, μεριμνούσε για τους ανθρώπους της εργασίας, τους κυνηγούς άνδρες ή το παρόν, τους ηλικιωμένους και από ευγνωμοσύνη και ηθική υποχρέωση ή το παρελθόν χωρίς το οποίο δεν θα υπήρχε παρόν και τα παιδιά ή το μέλλον και τη συνέχεια της ζωής. Η «ισχυρή κυβέρνηση» του Κρέοντα στην αυγή της ταξικής κοινωνίας δηλώνει ότι προέχει πλέον το συμφέρον του κράτουςπόλης, έναντι της οικογενειακής-διαγεννεακής αλληλεγγύης και δικαιοσύνης της Αντιγόνης που είναι αιχμάλωτη της παράδοσης και βλέπει πίσω, τις σχέσεις αίματος και την αντικειμενική τους βάση, το χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και το υποτυπώδες έως ανύπαρκτο υπερπροϊόν. Έτσι έφτασε η κρατικής μορφής τούτη κοινωνική αλληλεγγύη του Κρέοντα μέσα στα όρια και το λυκόφως της εν λόγω κοινωνίας έως το αστικό κοινωνικό κράτος,, του οποίου την κατεδάφιση πραγματοποιεί ο νεομακαρθισμός με επίκληση και της διαγεννεακής αλληλεγγύης και της ομώνυμης δικαιοσύνης, Όμως, όσοι πιστεύουν ότι η επαναφορά στη ζωή ενός συνθήματος από το παρελθόν ότι επαναφέρει και τις συνθήκες που γέννησαν είναι απλά τρελοί [(ii) Καλίνιν Α., (χ.χ.), Λένιν Ι. Β. Για την εκπαίδευση, Χρόνος]. 9 Αυτή η λογική της κοινωνικής αλληλεγγύης διατυπώνεται στο θρησκευτικό-χριστιανικό, όποιος έχει δύο χιτώνες να δώσει στον πλησίον του που δεν έχει κανέναν και καθαγίασε ως σήμερα τη ληστεία της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης σε βάρος των εργαζομένων, του κοινωνικού και φυσικού πλούτου, μέτρο της οποίας είναι σήμερα το χάσμα πλούτου και φτώχιας στον κόσμο {Η φτώχια θεωρείται οικουμενικό πρόβλημα (ό.π., υποσ. 16, πηγή), ντοκουμέντα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) [μεταξύ των άλλων (Διάσκεψη του ΟΗΕ, Ντέρβεν Ν. Αφρική, 2001)}. Στην μοντέρνα καπιταλιστική περίοδο και στην πράξη η λογική αυτή «των ισχυρών κυβερνήσεων» ακύρωσε καίρια πλευρά ΑΕΕΔ, την εισοδηματική πολιτική, κάλυψε τον εκφυλισμό του μισθού διαμέσου της επιδοματικής πολιτικής του κοινωνικού κράτους στους μισθούς και τις συντάξεις. Ενώ ο νεομακαρθισμός, το NSA-ΣΒΣ, κατεδαφίζει και τούτο, δηλώνοντας ότι το κράτος δεν μπορεί να ασκήσει την εν λόγω πλευρά ΑΕΕΔ, την κοινωνική πολιτική και ότι ο ρόλος αυτός ανήκει στην εκκλησία, όπως ακριβώς λέει το κοινωνικό δόγμα του Χριστιανισμού [Σχόλια-Πηγές (ό.π., υποσ. 45, πηγή)]. Για τη σύμπτωση αυτή, κοσμική και θρησκευτική, αναφορικά με την έννοια της αλληλεγγύης βλέπε και (ό.π., υποσ. 8). Επίσης για την κατανόηση της ώσμωσης και σύμπλευσης νεομακαρθικής και θρησκευτικής ελίτ βοηθάει και ο υπαινιγμός του Ερν. Ρενάν ότι ο κόσμος παρατηρεί τους κληρικούς έξω από την εκκλησία για να μπορέσει να μάθει τί εννοούν οι ίδιοι όταν είναι μέσα σ αυτή [Γνωμικά. Αποφθέγματα. Ρητά. Παροιμίες (Χ.Χ.) Αθήνα, Γεωργ. Παπακωνσταντίνου]. Ο ελληνικός λαός πιέζεται με όλα τα μέσα από τη νεοταξική ελίτ να αποδεχτεί το δόγμα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων (ΥΠΕΠΘ), ότι το κράτος αδυνατεί να ασκήσει και τούτη την πλευρά ΑΕΕΔ, την εκπαιδευτική πολιτική, ότι τα κρατικά ΑΕΙ δεν μπορούν να διασφαλίσουν την ποιότητα αυτής και ότι ο ρόλος τούτος ανήκει στα ιδιωτικά ΑΕΙ [ΥΠΕΠ (Στυλιανίδης Ε., ΜΜΕ / ) κ.ά.]. Δρυμεία επίσης και θεμελιωμένη καταγγελία της επιδομοτικής πολιτικής στον πολιτισμό γίνεται από τον Μίκυ Θεοδωράκη (ΜΜΕ / ).

16 16 περιβάλλεται την κοινωνική 11 υποχρέωση, μάλιστα την κρατική της μορφή και περισσότερο ή λιγότερο την προγραμματισμένη με ιστορικά αναπτυσσόμενο το χαρακτήρα αυτό. Η τελευταία, η κρατική, έχει να κάνει με τους ανωτέρω δύο σταθμούς, οι οποίοι αποτελούν πάγιες και θεμελιακές συντεταγμένες στην κίνηση της ανθρωπότητας στον 20ό αιώνα. Στη διάρκεια της περιόδου αυτής, πέρα απ τους δύο παγκόσμιους πολέμους με τις κοσμοϊστορικές τους συνέπειες και αλλαγές, υπάρχουν δύο καίρια σημεία καμπής, συναφή με το ζήτημα του συστήματος κοινωνικής ασφάλειας των εργαζομένων που εξετάζεται στην εργασία τούτη. Το πρώτο χρονολογικά απ αυτά τα σημεία είναι η γενική οικονομική κρίση του καπιταλισμού την περίοδο , μια απ τις συνέπειες της οποίας είναι η επικράτηση της κεϊνσιανής 12 αντίληψης στην αστική σκέψη και η δημιουργία, στη βάση της και στην πρακτική της διεύθυνσης της καπιταλιστικής οικονομίας, του παρεμβατικού κράτους και της ειδικής συνιστώσας αυτού, του κοινωνικού. Το δεύτερο ανάμεσα στα ίδια έγκειται στο ειδικό περιεχόμενο της δεκαετίας του 1970, δεκαετίας ορόσημου. Στη διάρκεια αυτής, η ανθρωπότητα, χάρη και στην εμφάνιση 10 Η έννοια τούτη της αλληλεγγύης έχει επίσης μακρά ιστορία, συνδεδεμένη με εκείνη της εμφάνισης του χρήματος και της εμπορευματικής παραγωγής, της λαμπρής τούτης κατάκτησης του ανθρώπινου ταξικού πολιτισμού που έφερε στη μοντέρνα, την καπιταλιστική κοινωνία, η οποία έβαλε τις πολιτισμένες-οικονομικές μεθόδους εκμετάλλευσης στη θέση των αντίστοιχων εξωοικονομικών, προετοιμάζοντας την κατάργηση και των τελευταίων, το πέρασμα, δηλαδή, στο σοσιαλισμό. Γι αυτό και το σύνθημα-πολεμική που ακούγεται από την imitaion αστική ελίτ γενικά και θολά εναντίον της εμπορευματοποίησης της κοινωνικής ασφάλειας, της υγεία, της παιδείας κ.ά. είναι από θεωρητική άποψη μη έγκυρο. Από πρακτική-πολιτική άποψη, όντας αυτό έλειπες έως λανθασμένο, δικαιώνει και διευκολύνει της original νεομακαρθικής ελίτ, του NSA-ΣΒΣ, στην επιβολή της γραμμής των αλλαγών, της «μεταρρύθμισης»-απορρύθμισης, αντιτείνοντας την πάγια θέση της νεοδεξιάς από τη δεκαετία του 1970, ότι το κίνημα εναντίον της γραμμής αυτής στερείται θέσεων-προτάσεων [[(i) Primakov Ye. No comment, Moscow News / )]. Για δε την πλήρη αποτυχία των κινημάτων του παρελθόντος που στερούνταν το σύνθημα του αγώνα βλέπε την εξήγηση [(ii) Μαρξ-Ένγκελς (1978), Μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος, Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή], για την ανάλογη σύγχρονη κατάσταση βλέπε το σαρκασμό του Λένιν (ό.π., υποσ. 5)] κ.ά. Ας σημειωθεί ότι σε συνθήκες καπιταλισμού, διευρυμένης κοινωνικής αναπαραγωγής, εμπορευματοποίησης, ήρθε στη Βουλή και έμεινε ως το νομοσχέδιο 5733 / 1932, ως καρπός αγώνων της εργατικής τάξης και παρά την πάγια αντίδραση του κεφαλαίου, το οποίο εισήγαγε για πρώτη φορά στη χώρα και ως κορυφαία κατάκτηση την κατηγορία της υποχρεωτικής-αναγκαστικής κοινωνικής ασφάλειας. Εκδοχές τούτου και διατηρώντας ως πυρήνα αυτή την κατηγορία, είναι ο Αν. Ν / 1934 και ο Αν. Ν / 1951 που έφερε το ΙΚΑ στο χώρο της κοινωνικής ασφάλειας. Περαιτέρω Σχόλια [(iii) Ζάκκας Α. H Νέα Οικονομία, τεύχoς 10 / 1957)]. 11 Η αλληλεγγύη ως κοινωνικο-πολιτική κατηγορία είναι γνωστή από παράδοση και υπαρκτή σε μορφές συμμαχιών, των οποίων ουσία και περιεχόμενο είναι η έννοια της κυριαρχίας, της εθνικής στην αστική περίοδο, ενώ στη βάση της υπήρχε πάντα το ταξικό-κοινωνικό στοιχείο ως δεσμός συγκρότησης και διάλυσης αυτών. Η ιδέα της εθνικής κυριαρχίας δέχτηκε καίρια υπονόμευση με την αρχή της υπερεθνικότητας που εισήγαγε η καπιταλιστική ολοκλήρωση, δυτικοευρωπαϊκή και ατλαντική στο μεταίχμιο των δεκαετιών , με τις δύο τούτες νέες και ομώνυμες μορφές κυριαρχίας, οι οποίες ενοποιήθηκαν με τη δημιουργία του τρικεντρισμού. Κλείνει εδώ ένας κύκλος δοκιμασίας της εθνικής κυριαρχίας που συμπίπτει με εκείνον του Ψυχρού Πολέμου και της ήττας του στο πρώτο μισή της δεκαετίας του Καίρια γνωρίσματα εδώ και από τη σκοπιά του αντικειμένου της εργασίας είναι η ληξιαρχική πράξη του ευρωπαϊκού οράματος και η μετατροπή των ΕΑΔ σε δίδυμες κορυφαίες ασύμμετρες απειλές κατά της εθνικής κυριαρχίας. Με την έναρξη δε του νεομακαρθισμού διατυπώνεται το δόγμα για την ύπαρξη πλεονάσματος κυριαρχίας και της ανάγκης εξάλειψής του, νέο τούτο στάδιο δοκιμασίας της ιδέας της κυριαρχίας, όπου καταστρέφονται μαζί της και οι όποιες εγγυήσεις για την ασφάλεια των εργαζομένων επέζησαν από τον μακαρθισμό, έτσι που όντως ο τελευταίος είναι παράδεισος σε σχέση με τον πρώτο [Ivanov Se. (Novosti )]. 12 Ντούσκος Π., (1987), Η οκτωβριανή επανάσταση και ο σύγχρονος καπιταλισμός, Αθήνα, Νέοι Καιροί Ελλάδας.

17 17 της ΕΤΕ 13 από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 και μετά, έδειξε την ωρίμανση και την ετοιμότητά της για τη μετάβαση στην εντατική 14 γραμμή ανάπτυξης. Η τελευταία, όμως, αυτή γραμμή ανάπτυξης απαιτούσε αποδυνάμωση του μονοπωλιακού διακανονισμού της ΑΕΕΔ 15 γενικά, της κοινωνικής της συνιστώσας ειδικότερα και του συστήματος ασφάλειας πιο συγκεκριμένα, μονοσήμαντα και με βάση την υπεραξία 16, απόλυτη, σχετική και πρόσθετη. Όμως, ο καπιταλισμός ήταν απέναντι στην ιστορική τούτη πρόκληση όχι μόνο ιστορικά ανήμπορος αλλά και ταξικά-πολιτικά απρόθυμος. Ανήμπορος γιατί ο πρώτος όρος αυτής της μετάβασης, η ΕΤΕ, υπερβαίνει τις δυνατότητές του να την αξιοποιήσει στο πραγματικό της εύρος, όντας αυτή τεχνική και τεχνολογική βάση του νέου κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, του σοσιαλισμού 17. Και απρόθυμος γιατί ο καπιταλισμός αδυνατεί να υπερβεί την ταξική και ιδεολογικο-πολιτική του στενότητα και τη συνδεδεμένη μαζί τους εγγενή ιδιοτέλεια του κέρδους, μη αναγνωρίζοντας τον κόσμο του σοσιαλισμού που ανέρχεται και στον οποίο ο μηχανισμός της υπεραξίας δεν έχει θέση. Η διάσταση αυτή ανάμεσα στην ωρίμανση των όρων για το μεγάλο άλμα της ανθρωπότητας προς την κοινωνική πρόοδο, η οποία στη Σύγχρονη Εποχή συμπίπτει 18 με τον σοσιαλισμό, και στην άρνηση του καπιταλισμού να συμπορευτεί μαζί της, εκφράστηκε με δύο επιμέρους στρατηγικές κινήσεις, διαφορετική η κάθε μια στα δύο σύγχρονα κι αντίθετα κοινωνικο-οικονομικά συστήματα, τον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Με την αναγκαία, όμως, υπογράμμιση και του γεγονότος και κοινού στοιχείου τούτων, ότι, δηλαδή, οι εν λόγω στρατηγικές είναι συναρτήσεις και έχουν και οι δύο πεδίο αναφοράς τις βάσεις του καθενός απ τα συστήματα αυτά, την ιδιοκτησία και την ΑΕΕΔ. Στη διαφορετική ποιότητα αυτών των βάσεων οφείλεται η αντίθεση των εν λόγω στρατηγικών κινήσεων και αυτών των συναρτήσεων εκδηλώσεις είναι, μεταξύ των άλλων, οι κατηγορίες και οι νεολογισμοί διαρθρωτικές αλλαγές 19, ιδιωτικοποιήσεις, αλλαγές στο καθεστώς εργασίας, μεταρρύθμιση των συστημάτων ασφάλειας κ.ά. και όλα τα λοιπά συναφή που δεσπόζουν στην αστική, νεοσυντηρητική και άλλη φιλολογία. Πιο συγκεκριμένα: Στην πρώτη περίπτωση, εκείνη της κοινωνικής προόδου, η ως άνω στρατηγική κίνηση εκδηλώθηκε τόσο σε εθνική κλίμακα, με τη διαστολή του κοινωνικού χαρακτήρα της αλληλεγγύης ώς τα όρια της κοινωνίας, καλύπτοντας το σύνολο του λαού και με φορέα το νέου τύπου κράτους, το παλλαϊκό 20, όσο και παγκόσμια, προβάλλοντας την αλληλεγγύη ως αξία οικουμενική και συμπυκνωμένη στο Πρόγραμμα της Γενικής Καθολικής Ασφάλειας (ΠΓΚΑ) 21, με διαστάσεις αυτής την 13 Ντούσκος Π. (1986), Η επιστημονικο-τεχνική πρόοδος στο σύγχρονο κόσμο, Αθήνα, Gutenberg. 14 Ό.π., υποσ. 13, πηγή. 15 Ντούσκος Π. (1998), Εκπαιδευτικό σύστημα και σύστημα Αναπαραγωγής της Ειδικευμένης Εργατικής Δύναμης - Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1977 στην Ελλάδα, Αθήνα, Gutenberg 16 Ό.π., υποσ. 2, πηγές. Επίσης υποσ. 13, πηγή. 17 Ό.π., υποσ. 13, πηγή. 18 Ντούσκος Π. (2000), Η μεγάλη μετάβαση - Πολιτική δυναμική στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εθνικό πολιτικό σύστημα και παγκοσμιοποίηση, Αθήνα, Gutenberg] 19 Ντούσκος Π. (2007), Διαρθρωτικές αλλαγές και ευρωατλαντικές προοπτικές - Της Γης οι κολασμένοι ξανασταυρώνονται, Αθήνα, Gutenberg. 20 Σύνταγμα της ΕΣΣΔ του «Το πρόγραμμα του ΚΚΣΕ-Απόφαση του 27ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ» (1986), Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή. Μ. Γκορμπατσόφ, «Οι πραγματικότητες και οι εγγυήσεις ενός ασφαλούς κόσμου», Πράβντα / Πρακτορείο ΤΑΣ, Φυσικά προϋπάρχουν, περισσότερο ή λιγότερο κοντά σε αυτό: Η

18 18 στρατιωτικο-πολιτική, την οικονομική, την οικολογική και την ανθρωπιστική. Η στρατηγική αυτή προσέγγιση επαγγέλλεται ρητά μια παγκόσμια επανάσταση 22 με βάση την ειρήνη και κανόνα συμβίωσης την Ειρηνική Συνύπαρξη, επιβεβλημένη αυτή απ τις διαστάσεις 23 της εποχής, την πυρηνική, την οικουμενική, την οικολογική και την ανθρωπιστική και από τον ομώνυμο χαρακτήρα των σύγχρονων προβλημάτων. Ταυτόχρονα, η ίδια εγκλείει, ρεαλισμό, εμφανίζεται δηλαδή ως πραγματοποιήσιμη χάρη στις νέες δυνατότητες, τις τεχνολογικές που δίνει ήδη η ΕΤΕ και τις κοινωνικό-πολιτικές, τις οποίες ξεδιπλώνει η Νέα Αντίληψη και η Νέα Πολιτική Σκέψη (ΝΠΣ) 24, την αναγκαιότητα της οποίας είχε επισημάνει ήδη ο Αϊνστάιν. Ρεαλισμός που πηγάζει επιπλέον και κυρίως απ το γεγονός ότι το κοινωνικό υποκείμενο που ενδιαφέρεται αντικειμενικά για την ειρήνη, η τάξη της μισθωτής εργασίας, η εργατική, το διακανονισμό της οποίας υπονοούν κακέκτυπα οι αστικοί νεολογισμοί και οι πρακτικές με τίτλο διαρθρωτικές αλλαγές 25 στο χώρο της, βρίσκεται ήδη στο κέντρο 26 της εποχής και σε θέσεις κρατικής καθοδήγησης. Χάρη στη συμβολή των γενικών παραγόντων της ιστορικής εξέλιξης και ειδικότερα με την καθοριστική στάση της εργατικής τάξης απ τη νέα ιστορική της θέση, ωρίμασαν οι όροι και η ανθρωπότητα έβαλε για λύση απ τη δεκαετία του 1970, ρεαλιστικά πλέον και στοχοπροσηλωμένα, μεγάλα προβλήματα, όπως ενδεικτικά: Πρώτον, δρομολόγησε αυτή: τη διαδικασία μετατροπής σε πραγματικότητα του ιδανικού της ειρήνης, του προαιώνιου αυτού πόθου των λαών, με τον οποίο καταπιάστηκαν τα λαμπρότερα μυαλά της ανθρωπότητας 27 την αποκατάσταση της ενότητας της προσωπικότητας, την εξάλειψη δηλαδή της διασπασμένης οντότητάς της σε ιδιοκτήτη-εκμεταλλευτή και εργαζόμενο-εκμεταλλευόμενο, καθιστώντας πρακτικά πλέον τον άνθρωπο μέτρο όλων των πραγμάτων 28 τη διαδικασία μεγιστοποίησης του ανθρωπιστικού ρόλου της τεχνικής, της ΕΤΠ, εκτείνοντας την επίδρασή της ώς τη σχέση του ανθρώπου με τη διεθνή και την παγκόσμια πραγματικότητα και ωθώντας στο να καταστούν η μεν εργασία πρώτη ανάγκη 29 και ο λαός υποκείμενο ιστορικής δημιουργίας, η δε συμμετοχή και η δημοκρατία παγκόσμια νομοτέλεια 30 οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΟΔΔΑ) (ΟΗΕ / ) και πριν ο Χάρτης του Ατλαντικού [Ρούζβελτ Φ. (Μήνυμα προς το Κογκρέσσο )]. Η ανθρώπινη προσωπικότητα αναγνωρίζεται ως φορέας ορισμένων δικαιωμάτων και ελευθεριών, αποτελεί βαθμίδα ανέλιξης του αιτήματος που είχε αρχίσει να διαγράφεται από τη Γαλλική Συντακτική Συνέλευση του 1789 και τώρα ανατίθεται στο Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο του ΟΗΕ. Κεντρική αδυναμία της ΟΔΔΑ είναι ότι οι διατάξεις της δεν ορίζουν ρητά τα δικαιώματα αυτά, πράγμα που έκανε να μην έχει την ομόφωνη έγκριση κατά την ψήφισή της στην αφετηρία της, καθ όσον απείχαν οι χώρες του ΣΧΣ, η Ν. Αφρική και η Σ, Αραβία, ενώ στην μετέπειτα πορεία κακοποιήθηκε από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, ιδιαίτερα στην περίοδο του νεομακαρθισμού (ό.ε., υποσ. 376). Επίσης ορισμένο υλικό, πιο στενό, αδύνατο και πολιτικοποιημένο μακαρθικά, συνιστά και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση της Ρώμης (ΕΣΡ) για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών (Ρώμη / ). Για περαιτέρω σχόλια [Σωμερίτης Σ. (ό.π., υποσ. 10, πηγή iii, τεύχος 1 / 1956)]. 22 Ό.π., υποσ. 21, πηγή. 23 Ντούσκος Π. (1990), Η πανευρωπαϊκή ενοποίηση, Αθήνα, Gutenberg). 24 Ό.π., υποσσ. 21, Ό.π., υποσ. 19, πηγή. 26 Ό.π., υποσ. 12, πηγή. 27 Ενδεικτικά: «[ ] όποιος της πατρίδας του ζητάει την ευτυχία / ας αναζητήσει της μεγαλόκαρδης ειρήνης το γλυκό το φως [ ]» [Πίνδαρος (1977), Νεμεόνικοι ΙΙ, Αθήνα, Επικαιρότητα]. 28 Πρωταγόρας, Η αλήθεια, 6ος π.χ. αιώνας. 29 Μαρξ Κ. (1975), Οικονομικά και φιλοσοφικά χειρόγραφα, Αθήνα, Γλάρος. 30 Ό.π., υποσ. 22, πηγή.

19 19 Δεύτερο, η ανθρωπότητας δρομολόγησε επίσης: την απαλλαγή της ίδιας καταναγκασμούς του αυθόρμητου και του τυχαίου, βάζοντας στη θέση τους την επιστημονική και προγραμματισμένη διαχείριση των νομοτελειών κίνησης προς την παγκόσμια ευημερία, την επιβολή του μέτρου στην παραγωγή και τη διανομή και με τις αξιόπιστες εγγυήσεις ασφάλειας 31 του κόσμου γενικά τη μετάβαση στην εντατική γραμμή ανάπτυξης 32 και τον ειδικό ρόλο σ αυτήν της παραγωγικότητας της κοινωνικής εργασίας, ανοίγοντας το δρόμο για να ρέει άφθονος ο κοινωνικός πλούτος που θα επιτρέψει προοπτικά και νομοτελειακά στην ανθρωπότητα να γράψει στη σημαία της το επίγραμμα απ τον καθένα ανάλογα με την εργασία του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του 33 την κατανόηση της εντεινόμενης αλληλεξάρτησης του κόσμου και της ανάγκης διαμόρφωσης Νέας Αντίληψης και ΝΠΣ για τη συστημική του προσέγγιση και τη διευθέτηση της κίνησή του σύννομα με την κοινωνική πρόοδο, στη ρευστή και σύνθετη περίοδο που αυτός κάνει τη μεγάλη του αυτή μετάβαση 34. Με το αυτονόητο, ότι η αλληλεξάρτηση αυτή αποτελεί την αντικειμενική βάση της επανατοποθέτησης της ΑΕΕΔ, συνακόλουθα και του υπό επεξεργασία συστήματος ασφάλειας και της αρχής της αλληλεγγύης, σε ποιοτικά νέο πλαίσιο και με αντίστοιχες διαστάσεις-παραμέτρους, οργανικά δεμένες με εκείνες του ΠΓΚΑ. Στη δεύτερη περίπτωση, στον καπιταλισμό, η ως άνω κίνηση, γεωστρατηγική στη φύση και την ουσία της και συνακόλουθα περιορισμένη και στενή, βρίσκεται στον αντίποδα αυτής του ΠΓΚΑ. Πυρήνας και υποθήκη της εν λόγω γεωστρατηγικής κίνησης είναι η ανάγκη της ασφάλειας-επιβίωσης 35 του συστήματος, έτσι που όλα υποτάσσονται, εξηγούνται και αιτιολογούνται στο όνομά της. Αρνείται η συγκεκριμένη κίνηση, ακριβέστερα ο νεομακαρθισμός 36, την ώριμη και ρεαλιστική 31 Ό.π., υποσ. 20, πηγές. 32 Ό.π., υποσ. 12, πηγή. 33 Μαρξ Κ., Κριτική του προγράμματος της Γκότα, Μάρξ-Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα, τ. 2, Αθήνα, Γνώσεις. 34 Ό.π., υποσ Ό.π., υποσ. 12, πηγή. Επίσης: Ντούσκος Π.(2005), Ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος και η Μεγάλη Νίκη - Στρατηγικές εκτιμήσεις στην 60ή επέτειο, Αθήνα, Gutenberg. 36 Η κατηγορία αυτή είναι δεσπόζουσα στην εργασία τούτη. Το νόημα της κατηγορίας αυτής δεν αποδίδεται ακριβώς με την κατηγορία ιμπεριαλισμός (Πούτιν Βλ. ΜΜΕ / ), περιεχόμενο του οποίου είναι εξαγωγή κεφαλαίου και εργατικής δύναμης. Ούτε με την κατηγορία δημοκρατικός ιμπεριαλισμός του Mondale Wal. (ό.π., υποσ. 10, πηγή i), θεωρώντας την κυβέρνηση των ΗΠΑ «δημοκρατική» σε όλη την ιστορία της, συμπεριλαμβανομένης, όχι μόνο της νεομακαρθικής περιόδου, από τον Ρέιγκαν έως τον Μπους σήμερα, αλλά και «τη δημοκρατία» του μη εκλεγμένου προέδρου Φοντ, καθώς και εκείνη της μιας ψήφου-δικαστικής του Μπους. Δεν αποδίδεται επίσης ακριβώς ούτε με την κατηγορία νεοαποικισιμός, [(Mondale Wal. (στο ίδιο)] ουσία του οποίου είναι η αντικατάσταση των εξω-οικονομικών μεθόδων, στρατιωτικών και άλλων, από τις οικονομικές, πράγμα που έγινε μετά την κατάρρευση της αποικιοκρατίας απ τη δεκαετία του 1950 και μετά. Ο νεομακαρθισμός εγκλείει φυσικά όλα αυτά, αδυνατούν, όμως, τούτα να αποδώσουν την ουσία του, η οποία έγκειται: στη σύμφυση της αντίδρασης του Νότου των ΗΠΑ και της σιωνιστικής πτέρυγας του Ισραήλ, της ιδεολογικής ενότητας του υποκειμενικού ιδεαλισμού της πρώτης με τον αντίστοιχο αντικειμενικό του δεύτερου, δρομολογώντας ήδη την μεταφορά του πυρηνικού όπλου από το ρόλο του στρατηγικούαποτρεπτικού στο πεδίο της επίλυσης προβλημάτων του τακτικού πολέμου. Πρόκειται εδώ για θεμελιακή παραχάραξη τόσο του καπιταλισμού και της πολιτισμικής του συνεισφοράς στην ιστορία, την αντικατάσταση των εξωοικονομικών μεθόδων της παλιάς κοινωνίας με τις αντίστοιχες οικονομικές, όσο και της Βίβλου που λέει ότι ο Θεός δίνει στον περιούσιο λαό του Ισραήλ τη Γη να κατοικήσει με τον όρο όμως να υπακούει σε αυτόν (στην Αποκάλυψη) και ο Θεός του δεν τον εξουσιοδότησε, φυσικά, να φέρει τη Δευτέρα Παρουσία γρήγορα και πάνω στην πυρηνική βόμβα. Ο νεομακαρθισμός, είναι καπιταλισμός με όλα αυτά, επιπλέον δε και νεοοικουμενισμός που δρα με το λογάριαζε και μη σκέφτεσαι [Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ - Ινστιτούτο Γενικής Ιστορίας (1975), Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή] και σχεδιάζει πόλεμο σε κλίμακα

20 20 διέξοδο της ανθρωπότητας προς στο μέλλον, όπως την υπαγορεύουν νομοτελειακά οι αντικειμενικές εξελίξεις και την ανακεφαλαιώνει λογικά η ΝΠΣ, καθιστώντας γεωστρατηγικό της στόχο την αντίδραση-ανακοπή της εν λόγω διεξόδου. Αρνείται επίσης ο νεομακαρθισμός το παρόν της ανθρωπότητας, τις κινητήριες δυνάμεις της διεξόδου αυτής και θέλει να τις εξαλείψει, επιχειρώντας συγκεκριμένα να ανακαλέσει τις επιτεύξεις των κύριων ρευμάτων του ΠΕΚ 37, του υπαρκτού, δηλαδή σοσιαλισμού 38, του ΕΑΚ 39, του παγκόσμιου εργατικού κινήματος 40 και του ομώνυμου κινήματος ειρήνης 41. Η γραμμή αυτή της επιβίωσης είναι εκδοχή των δογμάτων Μονρόε-Τρούμαν, της επιθετικής θεωρίας της ανάσχεσης 42, στη βάση της οποίας δρομολογείται το τρέχον καθεστώς του νεοσυντηρητισμού, της ΝΤΠ, της Διεύρυνσης 43 και καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, κοντολογίς του σχεδίου μονοπολισμού και της πλανητικής κυριαρχίας των ΗΠΑ. Ειδικότερα: Επιδιώκεται στο πλαίσιο της εν λόγω γραμμής και στο βάθος της να επανέλθει η ανθρωπότητα στο καθεστώς της βαρβαρότητας, όπου την κίνησή της καθόριζε το δίδυμο πόλεμος-ειρήνη 44, με τις έξι μέρες της εβδομάδας ν αναλογούν, σύμφωνα με μεγαθανάτων, γιγαθανάτων και πυρηνικής Αποκάλυψης, είναι, κοντολογίς, αυτό που Σ. Ιβανόφ λέει (ό.π., υποσ. 11). 37 Ζαγκλάντιν Βλ. (διεύθυνση), (1985), Το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή. Επίσης: ό.π., υποσ. 20, πηγές. 38 Η ΕΣΣΔ ανακηρύχτηκε ως αυτοκρατορία του κακού και στο όνομα εξάλειψης αυτής άρχισε η πρώτη νεομακαρθική αντιτρομοκρατική σταυροφορία αρχές της δεκαετίας του 1980 [Ντούσκος Π. (2006), Σύγχρονη Εποχή και Διπλωματία -Το ταγκό των εποχών, Αθήνα, Gutenberg]. Ό.π., υποσ Αρχικά κατηγορήθηκε για τρομοκρατία, στη συνέχεια έγινε άξονας του κακού (ό.π., υποσ. 38). 40 Έναρξη της επίθεσης αυτού του είδους έγινε συντονισμένα από τη Μ. Θάτσερ στα συνδικάτα των ορυχείων της Αγγλίας. Βλέπε επίσης: ό.π. υποσσ. 37, 38, 39, πηγές. Συνεχίστηκε η ίδια γραμμή, εντατικοποιήθηκε αυτή και γενικεύτηκε από τον Ρό. Ρέιγκαν όπως: «[ ] Το σοβαρό λάθος της ομάδας Ρέιγκαν είναι ότι ονειροπολεί τον αιώνα της Αμερικής [ ]. Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Ρέιγκαν στηρίζεται στη στρατιωτικο-πυρηνική υπεροχή, στην πυρηνική τρομοκρατία και η κλίκα αυτή βλέπει την ΕΣΣΔ ως το κυριότερο εμπόδιο στην παγκόσμια κυριαρχία της [ ] τα μονοπώλια στηρίζουν τη μεγάλη μείωση των φόρων. Η ανελέητη μείωση των κοινωνικών προγραμμάτων είναι σχεδιασμένη σαν μέσο περικοπής στο έπακρο της κατανάλωσης και αύξησης με τον τρόπο αυτό της προσφοράς για να πέσει πληθωρισμός. Είναι υπολογισμένο ο πρώτος προϋπολογισμός του Ρέιγκαν θα προσθέσει 60 δισκατομμύρια δολάρια χρέος, για τη πληρωμή των τόκων του οποίου πηγαίνει το 15% του προϋπολογισμού [ ] το μεγαλύτερο μέρος των μέτρων θα μπει σε ισχύ την και αυτό θα το νιώσουν όλοι. Στα τέλη του 1982, 2983 και 1984, σύμφωνα με τα σχέδια του Ρέιγκαν τα κονδύλια για τα κοινωνικά προγράμματα θα περικοπούν ακόμα περισσότερο [ ] η γιγαντιαία αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, η ριζική μείωση των φόρων για τις εταιρίες, η πρωτοφανής περικοπή των κονδυλίων για τα κοινωνικά προγράμματα, όλα αυτά είναι συνεισφορά του κράτους στην επίθεση του κρατικο-μονοπωλιακού κεφαλαίου ενάντια στα συμφέροντα των εργατών, ολόκληρου [ ] Από τον καιρό του Γ. Χούβερ, , δεν υπήρξε ακόμα πρόεδρος ή κυβέρνηση που να έδειξε που να έδειξε απέναντι στα συνδικάτα τόση έχθρα, όση η κυβέρνηση Ρέιγκαν [ ]» [Γκας Χωλ, Γεν. Γραμματέας ΚΚ / ΗΠΑ, «Προβλήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού» (ΠΕΣ), τεύχος 11 / 1981]. 41 Η ένταξη του κινήματος ειρήνης ως τέταρτο ρεύμα του ΠΕΚ έγινε τη δεκαετία του 1980 (ό.π., υποσ. 20, πηγές). 42 Ό.π., υποσ. 38, πηγή. 43 Ορόσημο αυτής θεωρείται η ένταξη της Αγγλίας στην ΕΟΚ το 1973 με τους όρους της. Προηγήθηκε η διάλυση του αγγλοσαξονικού αντίβαρου, της Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελευθέρων Συναλλαγών (ΕΖΕΣ ), ακριβέστερα η θυσία της για τη διάσωση του ΝΑΤΟ και τη θεμελίωση του τρικεντρισμού. Σε αντιστάθμισμα η ΕΟΚ-Ευρωπαϊκή Κοινότητα θυσίασε την ταυτότητα-όραμά της, την Εμβάθυνση και την πολιτική της ολοκλήρωση σε ομοσπονδιακή γραμμή. Στη διαδικασία αυτή φάνηκε πλέον ότι προέχει το συμμαχικό-συστημικό συμφέρον, το αγγλοσαξονικό-ατλαντικό, έναντι του εθνοκρατικού, του ΕΟΚικού-Ευρωενωσικού και κάθε άλλου, αφαιρώντας τις ομώνυμες εγγυήσεις κυριαρχίας. Ό.π., υποσσ. 18, 38, πηγές κ.ά. Νεομακαρθική εκδοχή τούτα του μεγάλου μύθου του αμερικανικού ονείρου (ό.ε., υποσσ. 791, 835). 44 Ό.π., υποσσ. 38, πηγές.