Υποκείμενα & Διακρίσεις Δικαίου

Υποκείμενα & Διακρίσεις Δικαίου

Γενικότερα, ο όρος του δικαίου είναι ιδιαίτερα ευρύς και χρησιμοποιείται με περισσότερες από μια σημασίες. Δηλαδή χρησιμοποιείται για να προσδώσει την έννοια του ορθού και του πρέποντος μεταξύ των ανθρώπινων πράξεων και συμπεριφορών. Σύμφωνα με τη σύγχρονη νομική επιστήμη, είναι το σύστημα των νομικών κανόνων που ρυθμίζουν τη σχέση των προσώπων που υπάγονται σε αυτό με ισχύ δεσμευτικότητας. Από την άποψη της έκτασης εφαρμογής του, το δίκαιο μπορεί να είναι εθνικό ή κρατικό και διεθνές, το οποίο θεσπίζεται από τους διεθνείς οργανισμούς και υιοθετείται από τα κράτη-μέλη τους. Βασικά στοιχεία του δικαίου είναι η ρύθμιση και ο εξαναγκασμός. Η ρύθμιση αυτή, λοιπόν, αφορά τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς των ατόμων ή των ομάδων σε ένα κοινωνικό σύνολο. Το δίκαιο, δηλαδή υπαγορεύει δικαιώματα και υποχρεώσεις. Οι παραβάσεις των νομικών υποχρεώσεων συνοδεύονται από τις συνέπειες που προβλέπονται στον νόμο. Το είδος των κυρώσεων αυτών στους πολίτες είναι ανάλογο με την κατηγορία του δικαίου (αστικό, εμπορικό, ποινικό κλπ. ). Επιπλέον, χάρη του στοιχείου του εξαναγκασμού το δίκαιο διαφέρει από την ηθική υποχρέωση και το έθιμο που αποτελούν επίσης ένα είδος ρύθμισης συμπεριφοράς. Αυτό συμβαίνει, διότι ο βαθμός εξαναγκασμού, που απορρέει από την εφαρμογή του δικαίου, ποικίλλει.

Το δίκαιο διακρίνεται σε : Δημόσιο & Ιδιωτικό Θετικό & Φυσικό Αναγκαστικό & Ενδοτικό Ουσιαστικό & Δικονομικό

1. Δημόσιο Δίκαιο ονομάζεται το σύνολο των κανόνων που αναφέρονται στην οργάνωση και λειτουργία της Πολιτείας και των σχέσεων αυτής με τους πολίτες μέσω των οργάνων της. Λόγω του μεγάλου αριθμού των κανόνων διακρίνεται στα εξής : Συνταγματικό, Διοικητικό, Ποινικό, Δικονομικό, Εκκλησιαστικό και Δημοσιονομικό Δίκαιο. 2. Ιδιωτικό Δίκαιο ονομάζεται το σύνολο των κανόνων που ρυθμίζουν θέσεις μεταξύ των πολιτών της κοινωνίας κατά τάξη ισότητας. Αυτό, λοιπόν, διακρίνεται σε : Αστικό και Εμπορικό Δίκαιο

1. Θετικό Δίκαιο είναι το θεσπισμένο δίκαιο δηλαδή το σύνολο των γραπτών και εθιμικών κανόνων που διέπουν την σχέση των προσώπων με ισχύ δεσμευτική. 2. Φυσικό Δίκαιο είναι εκείνο που απορρέει από την φύση του ανθρώπου και των κοινωνικών του σχέσεων. Είναι αιώνιο και αμετάβλητο και στηρίζεται στις ηθικές αξίες και την λογική.

1. Το Αναγκαστικό Δίκαιο έχει κανόνες που δεν επιτρέπουν τη διαφοροποίηση από την θεσπιζόμενη διάταξη με ειδική συμφωνία. Τέτοιοι είναι όλοι οι κανόνες του δημοσίου δικαίου καθώς και του ιδιωτικού που χαρακτηρίζονται ως κανόνες δημόσιας τάξης, για παράδειγμα, εκείνοι που ρυθμίζουν τις οικογενειακές σχέσεις. 2. Το Ενδοτικό Δίκαιο αποβλέπει κυρίως στην ρύθμιση σχέσεων που οι ενδιαφερόμενοι είτε παρέλειψαν να ρυθμίσουν οι ίδιοι, είτε επέλεξαν τη ρύθμισή τους από τους αρμόδιους κανόνες

1. Το Ουσιαστικό Δίκαιο ρυθμίζει τις σχέσεις συμβίωσης στο πλαίσιο μιας οργανωμένης κοινωνίας. Ουσιαστικοί είναι όλοι οι κανόνες που περιέχουν τα βασικά στοιχεία του δικαίου και μπορούν να εφαρμοστούν επιβαλλόμενοι είτε από την ανάγκη, είτε από τις παραδόσεις και τις συνήθειες, είτε λόγω άμεσης επιβολής αυτών με οποιοδήποτε τρόπο και από οποιοδήποτε φορέα ( βία, πειθώ, δημιουργία συνθηκών ). 2. Δικονομικό Δίκαιο ονομάζεται το δίκαιο που ρυθμίζει την διαδικασία εκδίκασης διαφορών ενώπιον του δικαστηρίου. Οι κυριότεροι κλάδοι του δικονομικού δικαίου είναι οι εξής : Αστικό Δικονομικό Δίκαιο ή αλλιώς Πολιτική Δικονομία, η Ποινική Δικονομία και Διοικητική Δικονομία.

Υποκείμενα έννομων σχέσεων είναι τα πρόσωπα, τα οποία είναι Υποκείμενα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, γιατί από κάθε έννομη σχέση πηγάζουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Τα Υποκείμενα αυτά διακρίνονται σε : Φυσικά πρόσωπα Νομικά πρόσωπα

Φυσικό πρόσωπο είναι κάθε άνθρωπος που έχει την ικανότητα να είναι Υποκείμενο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, ανεξαρτήτως γένους, ηλικίας, εθνικότητας και θρησκείας. Μόνο ο άνθρωπος θεωρείται φυσικό πρόσωπο, σε αντίθεση με το Νομικό πρόσωπο. Το Φυσικό πρόσωπο αρχίζει να υπάρχει από την γέννηση ενός ανθρώπου και παύει με τον θάνατό του.

Νομικό πρόσωπο είναι μια ένωση φυσικών προσώπων ή ομάδα περιουσίας που είναι υποκείμενο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Τα νομικά πρόσωπα έχουν εξισωθεί με τα φυσικά πρόσωπα, δίνοντάς τους την ικανότητα δικαίου, δηλαδή είναι υποκείμενα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και όχι τα πρόσωπα που το απαρτίζουν ή το διοικούν. Επίσης, ιδρύονται με πράξη του κράτους κυρίως με Νόμο για να ασκήσουν δημόσια εξουσία. Ρυθμίζονται κατά βάση από τους ιδρυτικούς τους νόμους. Για παράδειγμα είναι Δήμοι, Κοινότητες, ΟΓΑ, ΙΚΑ, ΑΕΙ, ΤΕΙ.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: Εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ, Τόμος 8 «Διαφωτισμός- Εμπορικό Δίκαιο», Σελίδα 64, Εκδόσεις ΔΟΜΗ Α.Ε. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ, «Η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια», el.wikipedia.org/wiki/φυσικό_πρόσωπο el.wikipedia.org/wiki/νομικό_πρόσωπο Ιστοσελίδα Google ΕΙΚΟΝΕΣ: Εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ, Σελίδα 65-68

Τάξη Β Λυκείου