Λίγο Πριν την Κάλπη Η Ελλάδα της Μετάβασης I. Η λειτουργία του Πολιτικο-διοικητικού συστήματος στην Μεταπολίτευση Η Ελληνική χρεωκοπία δεν είναι μόνο οικονομική- είναι πρωτίστως μια πολιτική και θεσμική χρεωκοπία του πολιτικό-διοικητικού συστήματος, έτσι όπως αυτό διαμορφώθηκε και λειτούργησε μεταπολιτευτικά. Κύριο χαρακτηριστικό του, ήταν ο «δυισμός» μεταξύ «πολιτικής ρητορικής» και «διοικητικής πρακτικής». Αρχικά στην δεκαετία του 80 η πολιτική ρητορική της «Αλλαγής» και του «σοσιαλισμού», αποκρυσταλλώθηκαν με την «πρακτική» του «κρατικισμού», των «συντεχνιών» και της «διαστρέβλωσης». Στην συνέχεια η νεοφιλελεύθερη παρένθεση του 1991-1993, επέφερε την σύγκρουση με την κοινωνία, ενώ η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής το 1999 συμπαράσυρε και το θεσμό της δικαιοσύνης στην εξελισσόμενη από τότε πορεία προς τη θεσμική χρεωκοπία. Η πολιτική ρητορική του «εκσυγχρονισμού» και της «ισχυρής Ελλάδας» της δεκαετίας του 2000 με την ένταξη της χώρας μας στο ενιαίο νόμισμα, σε επίπεδο «διοικητικής πρακτικής» αντικατόπτριζε στην ουσία μια «αδύναμη Ελλάδα» χωρίς τις «αναγκαίες και κατάλληλες δομές» ώστε να είναι εφικτή η πραγματική ενσωμάτωση της χώρας στο νέο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο περιβάλλον. Η τακτική του «δυισμού» εμφανίζεται και στις εκλογές του 2004. Λαμβάνοντας σε επίπεδο «πολιτικής ρητορικής» την διάσταση από το τότε πρωθυπουργό περί «πέντε οικογενειών όπου θέλουν να κυβερνούν την χώρα». Στην διοικητική πρακτική οι «οικογένειες» ενισχύθηκαν, τα ΜΜΕ παρέμειναν στην θέση τους, η υπόθεση του βασικού μετόχου χάθηκε, με τελικό αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή κάτω από την δημοσιότητα των σκανδάλων για το «βατοπεδι» αλλά και την συνειδητοποίηση για το χαώδες δημόσιο χρέος. Ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει με το επαναλαμβανόμενο «δυισμό» στην νέα του έκφραση. Με τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μετέπειτα πρωθυπουργό- Γ. Παπανδρέου να διαδίδει, το Σεπτέμβριο του 2009, ότι «λεφτά υπάρχουν» και την «διοικητική πρακτική» να αποκαλύπτεται λίγους μήνες αργότερα από τον Υπουργό Υγείας με την φράση «..δεν υπάρχει σάλιο..» Ακόμα στην μεταπολιτευτική τακτική της πολιτικής κουλτούρας συμπεριλαμβάνεται, ο «στρουθοκαμηλισμός» και η «έκπληξη» για μια σειρά από γεγονότα και τακτικές που όλοι τα γνώριζαν, άλλα όλοι «έπεφταν από τα σύννεφα» όταν τα θέματα της διαφθοράς και της «λανθάνουσας λειτουργίας των θεσμών» έβγαιναν στο φώς της δημοσιότητας. Αξιοσημείωτη είναι επίσης η εφεύρεση και εφαρμογή του «e-gov» κυρίως ως τρόπου επιλογής και στελέχωσης του Κρατικού Μηχανισμού. Η καινοτομία εισήχθη στο πολιτικό σύστημα μετά την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009. Η Ηλεκτρονική διαδικασία συγκέντρωσης βιογραφικών, ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Περίπου είκοσι χιλιάδες άτομα, κυρίως στελέχη του ιδιωτικού τομέα, κινητοποιηθήκαν με αποστολή βιογραφικών και συστατικών ονομάτων όπως προέβλεπε η τεχνική διαδικασία. Στην πράξη η επιλογή στελεχών «έτυχε» να ταυτίζεται με τα ίδια και γνωστά κομματικά πρόσωπα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επιλογή μετά από πολλούς μήνες του διοικητή του ΙΚΑ που ταυτίζεται με την ιδιότητα του γενικού διευθυντή του ΠΑΣΟΚ. Συνθήκη που πολλαπλασιάζει το «δυισμό» εκτός του πολιτικού και στο ατομικό πεδίο. Τέλος αποκορύφωμα της μεταπολιτευτικής πολιτικής τακτικής, αποτέλεσε και η τερατώδης προσπάθεια «ηθικής ενοχής των πολιτών» που περικλείεται στην φράση «Όλοι μαζί τα φάγαμε». Φράση που πολλαπλασιαστικά διαδόθηκε - από τους μεγάλους επικοινωνιακούς δίαυλους- ως απόδειξη «πολιτικής σοφίας» του συστήματος, ενώ στην ουσία αναδεικνύει την χονδροειδή «υποκρισία και ανευθυνότητα» των κυβερνώντων. Καθώς ακόμα και να υπήρχε ομάδα πολιτών ή συντεχνιών που επιθυμούσαν να «τα φάνε όλοι μαζί». Οι «πολιτικοί ταγοί» όφειλαν να τους σταματήσουν και να τους εμποδίσουν. Αυτή εξάλλου είναι και η αποστολή τους. Να σχεδιάζουν, να προβλέπουν να εμπνέουν και να καθοδηγούν την κοινωνία προς το δρόμο της προόδου και της ευημερίας και της ανάπτυξης. II. Η Πραγματική διάσταση της Ελληνικής Χρεωκοπίας Ο σκληρός πυρήνας της σημερινής οικονομικής χρεωκοπίας, είναι αντανάκλαση της πολιτικής χρεωκοπίας, με την έννοια των λανθασμένων στρατηγικών επιλογών για την αναπτυξιακή κατεύθυνση της χώρας. Αργά και σταδιακά από τα μέσα της δεκαετίας του 80, στο αναμενόμενο άνοιγμα των αγορών, της παγκοσμιοποίησης και επανατοποθέτησης της γεωπολιτικής- μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ- ο πολιτικός κόσμος και η αναπτυξιακή ατζέντα ήταν όχι απλώς κατώτερη των εξελίξεων αλλά αντιφατική. Παρά το πέρασμα του χρόνου και των παγκόσμιων κοινωνικοοικονομικών μεταβολών, η παραγωγή και αναπτυξιακή δομή της χώρας παράμενε διαρθρωμένη και προσηλωμένη στην δεκαετία του 80. Ενώ αργά αλλά σταθερά αποσυντίθονται και οι τελευταίες παραγωγικές δυνάμεις τόσο στον αγροτικό όσο και στο δευτερογενή τομέα. Ταυτόχρονα ενισχυόταν ο ρόλος του κράτους στην οικονομία, με την διαστρεβλωτική έννοια του «κράτους εργοδότη» καθώς και αυτήν του «κράτους /αναθέτουσας αρχής». Μιας γενικής αρχής ανεξάντλητου παρόχου προς κάθε κατεύθυνση, χωρίς λογική και έλεγχο. Άλλοτε κάτω από στην διεκδίκηση των «συντεχνιών» και άλλοτε στο όνομα των «κοινωνικών πολιτικών και του Κράτους Πρόνοιας». Μπροστά στο άνοιγμα των βαλκανικών χωρών με φθηνά χέρια, αντί για την πλήρη μεταστροφή του παραγωγικού ιστού προς μια νέα κατεύθυνση( λχ τουρισμός, αγροτικό προϊόν κοκ) με συντεταγμένο τρόπο από ένα γενικό σχέδιο αναδιάρθρωσης και προστασίας των αδύναμων στρωμάτων. Η πολιτική ηγεσία, πρόταξε λανθασμένα την προστασία της παραδοσιακής μισθωτής εργασίας, με απώτερο και τραγικό
αποτέλεσμα, την αύξηση της μετανάστευσης, στις γειτονικές χώρες, σημαντικού αριθμού παραγωγικών επιχειρήσεων. Παράλληλα ξενόφερτες τακτικές μεταφέρονται και υιοθετούνται στην Ελλάδα χωρίς την απαιτούμενη προσαρμογή. Έτσι η δυτικοευρωπαϊκή συνήθεια της εκτεταμένη πιστωτικής χρήσης τραπεζικών προϊόντων ( λχ πιστωτικές κάρτες, καταναλωτικά δάνεια), στην αναπτυσσόμενη Ελλάδα λαμβάνει ανεξέλεγκτες καταστάσεις δανεισμού και πιστώσεων από ένα «απαίδευτο» καταναλωτικό κοινό το οποίο σήμερα, αδυνατεί να αποπληρώσει τα δανεικά. Ταυτόχρονα η εκτεταμένη αυτή χρήση των «πιστωτικών προϊόντων» συνέβαλε στην διαστρέβλωση της αγοράς. Δημιουργώντας συνθήκες «φούσκας» σε τομείς όπως τα ακίνητα, και μια σειρά εγκλωβισμένων δανειοληπτών με επισφάλειες προς τις τράπεζες. Οι οποίες σήμερα, καταμετρούν τις απώλειες στα διαθέσιμα τους από το διπλό χάσιμο. Αφενός εξαιτίας του «κουρέματος των κρατικών ομολόγων». Αφετέρου λόγω των οικονομικά αδύναμων δανειοληπτών στο να εξοφλούν τα δάνεια τους. Ακόμη σημαντικό ρόλο στην χρεωκοπία διαδραμάτισε και η διαδικασία σχεδιασμού των κρατικών δομών ( παιδεία, νοσοκομεία, δικαιοσύνη κοκ). Ο κρατικός σχεδιασμός ήταν αποτέλεσμα της βούληση και των αιτήματα των τοπικών -και ενισχυμένων από την αυτοδιοίκηση- πολιτικών κέντρων ανά την Ελλάδα. Για παράδειγμα στο χώρο της παιδείας αντί για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των κεντρικών ελληνικών πανεπιστήμιων, απέναντι στα ευρωπαϊκά, με στόχο την προσέλκυση ξένων σπουδαστών λχ από την αγορά των Βαλκανίων. Ο τότε Υπουργός Παιδείας προτάσσει το αναπτυξιακό σύνθημα «κάθε πόλη και ΤΕΙ κάθε πρωτεύουσα και Πανεπιστήμιο». Σήμερα το ίδιο κόμμα σχεδιάζει να εφαρμόσει το σχέδιο «Καλλικράτη» για τα πανεπιστήμια τα οποία αφού τα δημιούργησε αντιλήφτηκε ότι δεν μπορεί να συντηρήσει. Ενώ τα ίδια τα Πανεπιστήμια ως δομές δεν είχαν καμία προοπτική βιωσιμότητας εξαιτίας του μικρού φοιτητικού πληθυσμού της χώρας. Μάλιστα για την διατήρηση τους, προνοήθηκε και θεσμοθετήθηκε η είσοδος Ελλήνων φοιτητών- καθώς οι πανεπιστημιακές δομές αδυνατούσαν να προσελκύσουν φοιτητικό πληθυσμό των γειτονικών χωρών- με βαθμολογικές επιδόσεις κάτω της βάσης του δέκα. Με την επιλογή αυτή, χάθηκε η ευκαιρία για την χώρα, να υπάρχουν λίγα αλά ισχυρά και ανταγωνιστικά πανεπιστήμια. Τα οποία θα προσέλκυαν σπουδαστές έναντι των ευρωπαϊκών. Θα ήταν «οικονομικά βιώσιμα» και θα απόδιδαν φόρους στο κράτος. Οι παραπάνω διαστρεβλωμένες και χρεωκοπημένες τομεακές επιλογές, οδήγησαν στην εκταμίευση χρημάτων των ΚΠΣ( Β & Γ), και του ΕΣΠΑ σε αναποτελεσματικές δομές χωρίς μέλλον και βιωσιμότητα. Με τον τρόπο αυτό, σημαντικός αριθμός κοινοτικών κονδυλίων κατασπαταλήθηκε άσκοπα, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς βιωσιμότητα. Μοναδικός στόχος υπήρξε η απορρόφηση των κοινοτικών πόρων. Ενώ μοναδικό ορατό αποτέλεσμα, ήταν η συσσώρευση κρατικών ελλειμμάτων καθώς και η έλλειψη σύγχρονων υπηρεσιών προς την κοινωνία και τους πολίτες. Ενδεικτικά, στο τομέα του Ανθρώπινου δυναμικού, διαμορφώθηκε μια πολιτική κατάρτισης και επανακατάρτισης ανέργων, από το σύστημα των «πιστοποιημένων
δομών των ΚΕΚ», με στόχο την αναβάθμιση των δεξιοτήτων τους και την ενίσχυσης της απασχόλησης τους. Λίγα χρόνια αργότερα, και μετά την διάθεση απίστευτών κοινοτικών κονδυλίων, ή χώρα «ανέκτησε» το ιστορικό μεταπολεμικό πόστο ανεργίας του 20%(!!!). Στο τομέα αυτό, για την υλοποίηση δράσεων, του αντιστοίχου επιχειρησιακού προγράμματος, δημιουργήθηκαν τα κρατικά και κομματικά «ελεγχόμενα πιστοποιημένα ΚΕΚ». Ενώ αποτράπηκε η άμεση διοχέτευση των πόρων στην πραγματική παραγωγή μέσω των υγειών και δυναμικών παραγωγικών επιχειρήσεων. Οι οποίες απασχολούσαν εργαζόμενους, και δύναται να συνέπρατταν με τα πανεπιστήμια, υλοποιώντας δράσεις έρευνας και τεχνολογίας στο κομμάτι της παραγωγής τους δραστηριότητας, προβαίνοντας άμεσα στην ένταξη ανέργων στην υπάρχουσα επιχειρηματική παραγωγή. Το αποτέλεσμα των ενδεικτικών- προαναφερομένων λανθασμένων επιλογών, ανακλάτε σήμερα στο πεδίο της οικονομίας. Ένα τρομερό μείγμα οικονομικής δυσπραγίας εγκλωβισμού και χρηματικής ασφυξίας. Αποτελούμενο από την δημοσιοοικονομική αδυναμία του κράτους να συντηρήσει, τις αναρίθμητες μη βιώσιμες δομές,που το ίδιο δημιούργησε στο παρελθόν. Ένα τραπεζικό σύστημα, αδύναμο να στηρίξει πιστωτικά τις εναπομείναντες επιχειρήσεις, οι οποίες πλέον διαθέτουν μικρή φορολογική ικανότητα προς πληρωμή. Τέλος, στρατιές των εναπομεινάντων πολλάκις «καταρτιζόμενων» ανέργων, που παρά τις «δεξιότητες», αδυνατούν να βρουν επιχειρήσεις για εργασία, οι οποίες ήδη προ πολλού μετανάστευσαν στα βαλκάνια, και το υπόλοιπο εργατικό δυναμικό προς την μακρινή Αυστραλία. Στο πλαίσιο αυτό, ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει και κατά την άποψη μουμαζί του κλείνει το βασικό του οικοδόμημα. Η σταθερά του «δικομματισμού», καθώς και η τακτική του «δυισμού» ανάμεσα στην «πολιτική ρητορική» και την «διοικητική πραγματικότητα». Σήμερα στην χώρα μας, παραγωγικές δομές, εργαζόμενοι άνεργοι, μικρομεσαίοι, δημόσιοι υπάλληλοι, καλούνται να «διαβούν τον Ρουβικώνα». Αυτό που στο παρελθόν μπορούσε να γίνει συντεταγμένα και οργανωμένα κάτω από ένα συνολικό αναπτυξιακό σχέδιο σταδιακής προσαρμογής της χώρας, με ευθύνη και καθοδήγηση των πολιτικών. Αναμένεται εξαιτίας των χρεωκοπημένων επιλογών τους, να γίνει μάλλον με «αυτορυθμιζόμενο τρόπο». Είτε με κοινωνικές εντάσεις, εξεγέρσεις, και συγκρούσεις. Είτε με επιβολή ξένων δυνάμεων ή και συνδυασμών των δύο. Σε κάθε περίπτωση στο σχήμα αυτό, περισσεύουν οι «ενδιάμεσοι». Αυτοί είναι οι «πολιτικοί», που διοίκησαν, επέλεξαν και χρεοκόπησαν με τις επιλογές την Ελλάδα. Είναι όλοι αυτοί που συνέθεσαν και αποτελούσουν το «κύκλο της μεταπολίτευσης». III. Η Θέσης της Ελλάδας στον Κόσμο Στο τέλος του μεταπολιτευτικού κύκλου. Η Ελλάδα καλείται να επιβιώσει. Μέσα σε ένα πρωτόγονο και ιδιότυπο περιβάλλον, καθώς ως μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης, οι κινήσεις απολυτής εθνικής κυριαρχίας και σχεδιασμού είναι περιορισμένες. Η οικονομική κρίση πλήττει πλέον το ευρωπαϊκό οικοδόμημα το οποίο σείεται εκ θεμελίων. Με τις ισχυρές οικονομικά χώρες, να προβληματίζονται για το ευρωπαϊκό
αύριο και την μελλοντική πραγματική ταυτότητα και συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ στο ταραχώδες αυτό περιβάλλον, η Ελλάδα αποτελεί -εξαιτίας των πολιτικών της λαθών- τον ακρογωνιαίο λίθο του προβλήματος. Ουσιαστικά βρισκόμαστε στο μεταίχμιο μιας εποχής, όπου το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμα και το παλαιό δεν έχει πεθάνει τόσο σε εθνικό, ευρωπαϊκό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η οικονομική κρίση, φέρει στο επίκεντρο το τέλος του μεγάλου κύκλου. Του κύκλου της ευημερίας, του πλούτου αλλά και το τέλος μιας σειράς δεδομένων και συνθηκών που κυριάρχησαν μεταπολεμικά στην Ευρώπη αλλά και στο κόσμο. Η λειτουργία του κοινωνικού κράτους δεν επέφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Τα κρατικά ελλείμματα, η ανεργία, οι κοινωνικές εξεγέρσεις και διαδηλώσεις, καθιστούν αμήχανο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Το οποίο ταλαντεύεται αν πρέπει να λειτουργήσει «εθνικά» η «ευρωπαϊκά». Καθώς η κάθε χώρα μέλος έχει την διπλή ιδιότητα. Τη ιδιότητα του «έθνος Κράτους» και την ιδιότητα του «Κράτους μέλος» της Ευρωπαϊκή Ένωσης. Το δίλλημα λοιπόν «εθνική η ευρωπαϊκή διαχείριση» είναι προ του πυλών, και τα κράτη καλούνται να επιλέξουν την ιδιότητα και το πεδίο διαχείρισης της ευρωπαϊκή και παγκόσμιας κρίσης. Η διαχείρισης της κρίσης μπορεί να γίνει, σε εθνικό πεδίο με την ιδιότητα του «Κράτους έθνους». Η σε ευρωπαϊκό πεδίο με την ιδιότητα του «Κράτους Μέλους». Αυτή λοιπόν η «τυχαία», η «ιστορικά προβλέψιμη» από πολλούς μελετητές, κρίση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Δύναται να αποτελέσει και την ιστορική στιγμή διαμόρφωσης του αυριανού ευρωπαϊκού και παγκόσμιου οικοδομήματος. Καθορίζοντας την μορφή και τον τρόπο λειτουργίας τους ίσως για σειρά μελλοντικών γενεών. Στο περιβάλλον αυτό, η χώρας μας αναζητεί προσανατολισμό και τον προσδιορισμό ταυτότητας για το αύριο. Μα το χειρότερο από όλα δεν είναι η έλλειψη προσανατολισμού αλλά των κατάλληλων ηγετών τόσο για την χάραξη της πορείας όσο και για την υλοποίηση της. Όλα όμως πρέπει να γίνουν τώρα και σύντομα. Οι ηγέτες πρέπει να βρεθούν και η πορεία να χαραχθεί. Ίσως επαληθευτεί το ιστορικό δεδομένο ότι οι ηγέτες δημιουργούνται και αναζητούνται στις κρίσεις. Ίσως επαληθευτεί και η θεωρία των χαρισματικών ηγετών που εξαιτίας των ιδιαίτερων ικανοτήτων τους οδηγούν και εμπνέουν την κοινωνία. Είτε στην μία ή άλλη περίπτωση η αναγκαιότητα είναι δεδομένη και η κάλυψη συγκεκριμένη. IV. Προς μια συστημική μετάβαση ή σε μια κοινωνική εξέγερση χάους. Το «τελευταίο χρέος των Μεταπολιτευτικών Πολιτικών» Το μεταπολιτευτικό πολίτικο /διοικητικό σύστημα μετράει τις αντοχές και τα όρια του. Οι προσέχεις εκλογές θα αποτελέσουν ίσως την τελευταία αναμέτρηση για τα υπάρχοντα σχήματα τόσο για τις «βασικές κομματικές δομές» όσο και τις
«παραφυάδες τους». Η ανοχή των πολιτών έχει εξαντληθεί. Ο δικομματισμός καταγράφει δημοκοπικά τα χαμηλότερα ποσοστά από την ίδρυση του ενώ η αδιευκρίνιστη ψήφος ως τάση αγγίζει το 20%. Η εκλογική συμπεριφορά των πολιτών στηρίζεται περισσότερο σε θέματα ψυχολογίας του «βιόκοσμου». Εκφραζόμενη κυρίως με αισθήματα «θυμού», «εκδίκησης» παρά εμπεριέχοντας θέματα ώριμης πολιτικής συμπεριφοράς και συνειδητής κομματικής επιλογής. Είναι κυρίως ψήφος και συμπεριφορά «διαμαρτυρίας και καταδίκης» του πολιτικού συστήματος και των εκφραστών τους οι οποίο στα μάτια των πολιτών- μοιάζουν να είναι οι πραγματικά υπεύθυνοι της Ελληνικής Χρεωκοπίας και του σημερινού αδιεξόδου. Το διακύβευμα λοιπόν των εκλογών είναι, αν θα έχουμε μια επανάληψη του χαρακτήρα των εκλογών «ως εκλογές ακόμα μιας ευκαιρίας» ή ως «εκλογές ανατροπών», για το πολιτικό-διοικητικό σύστημα. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για ένα εκλογικό αποτέλεσμα «πολιτικά διαχειρίσιμο» από το πολιτικό σύστημα, που θα εκφραστεί με το επαναδιατυπωμένο ρητορικό από την μεριά της πλειοψηφούσα παράταξης «είμαστε οι νικητές των εκλογών», και της ταυτόχρονης ερμηνείας από την αντιπολίτευση ότι η «λάβαμε το μήνυμα». Το σενάριο του «πολιτικά διαχειρίσιμου αποτελέσματος» θα σημαίνει την αναπαραγωγή και την συνέχιση του μεταπολιτευτικού οικοδομήματος με μικρές και ελαστικές διαφοροποιήσεις περισσότερο στην ρητορική και λιγότερο στη βάση προγραμματικών αντιπαραθέσεων. Έτσι θα συνεχιστεί η διακυβέρνηση με μικρές αποκλίσεις από το αυστηρό «δημοσιονομικό πλαίσιο του μνημονίου», προχωρώντας σε ελάχιστες παροχές. Δεδομένη θεωρείται και η επαναλαμβανόμενη πολιτική ρητορική «προχωράμε σε όλες τις μεταρρυθμίσεις και τα αναγκαία μέτρα,.», που στην πράξη σημαίνει αργά βήματα,τα οποία γίνονται βραδύτερα με το πέρασμα του χρόνου, καθώς εξαντλούνται οι κοινωνικές αντοχές και αδυνατίζει η κυβερνητική ισχύς, ενώ οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν περιεχόμενο και προσανατολισμό. Η νέα αξιωματική αντιπολίτευση, είτε ως συμμετέχουσα σε ένα κυβερνητικό σχηματισμό, είτε πολιτικά αυτόνομη, «καρτερικά» θα αναμένει την επόμενη ευκαιρία για την πτώση της κυβέρνησης ως «ώριμου φρούτου», προκειμένου να αναδειχθεί αυτή στην εξουσία. Ενώ τα μικρότερα κόμματα από την «διατηρησιμότητα» των μεγάλων κομμάτων, θα αντανακλούν και αυτά το δικαίωμα στο αύριο, για μια καλύτερη παρουσία και άνοδο των ποσοστών τους. Με την διαδικασία αυτή ο κύκλος της μεταπολίτευσης δεν κλείνει αλλά αναπαράγεται. Στην περίπτωση αυτή, η πορεία της κοινωνίας και η πορεία για το μέλλον και τις αλλαγές των οικονομικών σχέσεων, καθώς και η ανασύνταξη των παραγωγικών δυνάμεων, ακολουθεί το «αυξητικό μοντέλο». Δηλαδή, διατήρηση των κοινωνικών, παραγωγικών και οικονομικών δομών. Ενώ θα πραγματοποιούνται μικρά βελτιωτικά βήματα και θα σημειώνονται μικρής εμβέλειας διαφοροποιήσεις. Στην ουσία η
παραγωγική βάση παραμένει η ίδια. Η επικρατούσα πολιτική κουλτούρα συνεχίζει να κυριαρχεί, και η ριζική μετάλλαξη των δομών μετατίθεται για αργότερα. Εκλογικά αυτό μπορεί να αντανακλά την «αντοχή» των πολιτών και του εκλογικού σώματος απέναντι στα αυστηρά μέτρα λιτότητας και τον αναγκαστικό χαρακτήρα του μνημονίου. Ενώ ταυτόχρονα θα τεκμαίρεται ότι ο λαός διατηρεί μια ελπίδα ανάκαμψης στο μέλλον για ένα καλύτερο αύριο. Από την άλλη μεριά, το δίλημμα των πολιτών είναι αν οι εκλογές, είναι «εκλογές ανατροπών» και δώσουν το εναρκτήριο λάκτισμα για αλλαγή του πολιτικού τοπίου, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί από την μεταπολίτευση. Σηματοδοτώντας την αποδόμηση του μεταπολιτευτικού οικοδομήματος για όλες τις εκφάνσεις της ζωής στο πολιτικό κοινωνικό - οικονομικό σύστημα. Εκλογικά αυτό θα μπορεί να συμβεί σε μια εκτίναξη των ποσοστών των «μικρών και νέων κομμάτων». Εκφράζουν καθαρά αντι-μνημονική πολιτική, (το ποσοστό ενδεχομένως κρίνει και τη δυναμική των αλλαγών), κυρίως ως «ψήφος διαμαρτυρίας» και «επιλογής του λιγότερου κακού, κομματικού σχηματισμού» παρά ως «ιδεολογική ταύτιση και προτίμηση»- την αύξησης της αποχής, καθώς και το ποσοστό διακύμανσης της «λευκής ψήφου». Ο συνδυασμός των παραπάνω θα αντανακλά ένα εκρηκτικό μείγμα κοινωνικής αγανάκτησης, το οποίο αν δεν είναι απόλυτο στις εκλογές, σίγουρα θα ενδυναμώνει ταχύτατα στο προσεχές μέλλον. Στην περίπτωση αυτή. Το εκλογικό αποτέλεσμα αντανακλά όχι μόνο τα αισθήματα οργής και αγανάκτησης( αισθήματα που ήδη καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις ).Αλλά την πλήρη καταδίκη και αποτυχία των κομμάτων, ως αποκλειστικά υπεύθυνους θεσμούς διαχείρισης και εμπλοκής της χώρας, στο μνημόνιο και το κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο. Η ελπίδα στα μάτια των πολιτών θα έχει σβήσει. Το νέο αναμένεται να διαδεχθεί το παλιό. Οι εξελίξεις δεν θα είναι εύκολα «διαχειρίσιμες» από τους υπάρχοντες θεσμούς. Συνθήκη η οποία θα σηματοδοτήσει την αλλαγή του πολιτικού πεδίου και το πέρασμα σε μια νέα εποχή. Η τακτική των κομμάτων μπορεί να εκφραστεί με το σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης, νέες εθνικές εκλογές, δημοψήφισμα κοκ, αλλά το κύριο στοιχείο θα είναι το οριστικό τέλος της μεταπολίτευσης και των προσώπων που την οικοδόμησαν. Με μια άλλη οπτική, ο πολιτικός στίβος, της χώρας μας, μπορεί να παρομοιαστεί με ένα αγώνα «σκυταλοδρομίας». Όπου ο αθλητής γνωρίζοντας το τέλος της διαδρομής του. Έχοντας καταβάλει την μέγιστη προσωπική προσπάθεια, για την επίτευξη της συλλογικής νίκης. Παραδίδει «ομαλά» και «συνειδητά» την σκυτάλη στον επόμενο αθλητή, που είναι σε εγρήγορση να διατρέξει την δική του «κούρσα». Στο ίδιο σκεπτικό, οφείλει να λειτουργήσει το σημερινό πολιτικοδιοικητικό σύστημα. Να παραδώσει την πολιτική σκυτάλη «ομαλά» στην νέα γένια σε όλους τους τομείς. Στην διοίκηση, την πολιτική την δικαιοσύνη στα μέσα μαζικής επικοινωνίας καθώς και στον επιχειρηματικό και παραγωγικό τομέα.
Η νέα γενιά σε ηλικία και σε ιδέες οφείλει να τρέξει την δική της ιστορικά διαδρομή που της αναλογεί. Μια διαδρομή που ίσως να είναι η δυσκολότερη στην μεταπολιτευτική πορεία, περιπλοκή, σύνθετη, μέσα σε ένα ταραχώδες και αβέβαιο περιβάλλον. V. Η ανάγκη σύστασης και λειτουργιάς ενός Δικτύου Εθνικής Ανασυγκρότησης (Δ.Ε.Α) Ανεξαρτήτως του τρόπου πολιτικής διαδοχής του μεταπολιτευτικού πολιτικοδιοικητικού συστήματος. Κρίνεται αναγκαία η ίδρυση και λειτουργία ενός Δικτύου Εθνικής Ανασυγκρότησης (Δ.Ε.Α.) των παραγωγικών κοινωνικών δυνάμεων της χώρας. Με κύριο στόχο την επεξεργασία ενός ολοκληρωμένου πολιτικού σχεδιασμού και επανα-προσανατολισμού της χώρας. Βασικά σημεία του δικτύου θα είναι, ο εθνικός παραγωγικός και κοινωνικός διάλογος για το αύριο σπάζοντας τις καθετοποιημένες δομές και διάκρισης του μεταπολιτευτικού συστήματος. Είναι ένας διάλογος αξιών, αρχών, για όλους τους επιμέρους τομείς και ομάδες της κοινωνίας. Ουσιαστικά μιλάμε για μια διαδικασία εθνική ανασυγκρότησης Αναγέννησης και επανεκκίνησης της χώρας από μηδενική βάση. Με πραγματική συμμετοχή των πολιτών των κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, χωρίς «μεσάζοντες» «ενδιάμεσες δομές» και «ομοσπονδίες» και «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους». Στην κατεύθυνση αυτή το «Δίκτυο» μπορεί να συμβάλει στην διασύνδεση και επικοινωνία όλων των επιμέρους παραγωγικών κοινωνικών δυνάμεων. Αυτών που εσκεμμένα διχοτόμησε, και διέσπειρε για εσωτερική κατανάλωση, το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα, διαχωρίζοντας και οδηγώντας στην σύγκρουση επιμέρους κοινωνικές και παραγωγικές τάξεις και δομές. ( λχ Δημόσιοι υπάλληλοι ιδιωτικός τομέας, Μεταφορείς- κατά αγροτικών στρωμάτων, Ναυτεργάτες - Ξενοδόχοι κοκ). Όσο και να φαίνεται απλοϊκό, σήμερα απαιτείται να οικοδομήσουμε την Ελλάδα από τα βασικά. Ο εθνικός διάλογος μπορεί να κινηθεί στους εξής άξονες: Απομυθοποίηση- Αποκατάσταση -Αποφόρτιση εννοιών. Το δίπολο και ο κομματικός διαχωρισμός αριστερά- δεξιά. Με τις παραστάσεις παρελθοντικών γενεών και εμφύλιων συγκρούσεων των παππούδων μας. Πρέπει να πάψει να κυριαρχεί ως εικόνα αναπαραστάσεων και αυτοπροσδιορισμού της πολιτικής μας ταυτότητας. Απομυθοποιούμε την «γένια του Πολυτεχνείου» και την «μεταπολιτευτική γενιά» αυτή που μας οδήγησε στην θεσμική κοινωνική ιδεολογική και κατεπεκταση οικονομική χρεωκοπία. Μια υπερτιμημένη γενιά που μετέφερε το ξενόφερτο «lifestyle» υποτίμησε και εξοστράκισε την ελληνικές αξίες, ανέδειξε το επιφανειακό μάρκετινγκ, αγνοώντας εσκεμμένα ότι τα «πάντα ήταν δανειακά. Είναι όμως και ώρα της εκτίμησης των θετικών στοιχείων και γεγονότων. Αναδεικνύουμε την προσπάθεια μεμονωμένων πολιτικών για ορθολογικοποίηση επιμέρους τομέων. Όπως η πρωτοβουλία Γιαννιτση, για το ασφαλιστικό, η οποία πνίγηκε από τότε συνδικαλιστή και «πατριώτη πρόεδρο της ΓΕΣΕΕ».
Αξίζει περισσότερο, να αναγνωριστούν και να επικροτηθούν, οι μεμονωμένες πρωτοβουλίες και ηρωισμοί ανθρώπων( της πολιτικής, της διοίκησης, της δικαιοσύνης,της παραγωγής κοκ). Ανθρώπων που αρνήθηκαν την λογική των συγκοινωνούντων δοχείων, διατύπωσαν την αλήθεια, και μάλιστα πολλοί από αυτούς οδηγήθηκαν σε παραιτήσεις θέσεων. Ενώ το πολιτικό σύστημα, δεν τόλμησε ποτέ να μεριμνήσει για την αποκατάσταση τους Πλαίσιο Αξιών Αρχών Κανόνων και Θεσμών : Απαιτείται η διαμόρφωση ενός μίνιμουμ αποδοχής κανόνων και αξιών. Για την λειτουργία της καθημερινής ζωής της χώρας τόσο στον «ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο χώρο». Με άλλα λόγια οφείλουμε να σταματήσουμε την λογική «κατασκευάζω αυθαίρετο» προσδοκώντας στην αθώωση μέσω «Κρατικής διάταξης» για νομιμοποίηση. Οφείλουμε να σταματήσουμε την λογική «παραβαίνω φορολογικά» καθώς το κράτος αντανακλά την προσδοκία και ανταποδίδει μέσω «περαίωσης». Στην χρεωκοπημένη αυτή πολιτική τακτική του μεταπολιτευτικού οικοδομήματος. Απαντάμε. Είμαστε όλοι Υπεύθυνοι. Λειτουργούμε με κώδικα αξιών και θεσμών τόσο στον «ιδιωτικό όσο στο δημόσιο χώρο». Εθνικός Προσανατολισμός.Αποτελούμε ακόμη και σήμερα, την ισχυρότερη χώρα στην περιοχή των Βαλκάνιων και της λεκάνη της Μεσογείου. Στο παρελθόν ταλαντευτήκαμε αν ανήκουμε στην Δύση ή αν πρέπει να κάνουμε παρέα με τον αραβικό κόσμο, και άλλοτε, αν πρέπει και σε ποιο βαθμό να είμαστε φίλοι με τους ρώσους. Πρώτα από όλα οφείλουμε να απομυθοποιήσουμε θέματα αλλά να μην διαγράψουμε ιστορικές αξίες. Ο αυθορμητισμός μας και η εκρηκτικότητα πολλές φόρες, και άλλοτε η ημιμάθεια, μας οδηγεί σε ακραίες θέσεις. Άλλοτε ως εικονομάχους και άλλοτε ως εικονολάτρες. Οφείλουμε ρεαλιστικά να συζητήσουμε ότι έχουμε συμβάλει στην διαμόρφωση του σύγχρονου κόσμου. Αλλά έχουμε και χρέος έναντι του ιστορικού μας παρελθόντος, να συνεχίζουμε να συμβάλουμε στον πολιτισμός στις τέχνες στα γράμματα και την έρευνα όπως αυτά εκφράζονται στην σημερινή παγκόσμια κοινότητα. Στην κατεύθυνση αυτή θα οροθετήσουμε τις νέες στρατηγικές μας επιλογές, τις εθνικές διακρατικές συμμαχικές και φιλίες. Έτσι απαντάμε σε όλα τα ερώτημα. Για την ευρωπαϊκή ένωση. Για το νόμισμα. Για κάθε επιλογή. Προς μια Ελληνική Παραγωγική και Αναπτυξιακή Κατεύθυνση στην Παγκόσμια οικονομία. Το καταναλωτικό κρατικοδίαιτο μοντέλο της οικονομικής και παραγωγικής λειτουργίας μέσω των κρατικών πόρων. Την εκτεταμένη -και μεγάλο βαθμό ανεύθυνηπιστοληπτική παροχή του τραπεζικού τομέα, σε συνδυασμό με την λειτουργία του Κράτους Εργοδότη. χρεοκόπησε. Οφείλουμε να επιστρέψουμε στην πραγματική Οικονομία και Παραγωγή -εκεί όπου μπορούμε- και σε τομείς που ίσως εγκαταλείψαμε άλλα με νέους όρους και γνώση. Εγκαταλείπουμε την χρεοκοπημένη ιδέα του καθετοποιημένου παραγωγικού σχεδιασμού λχ αγροτικός τομέας, βιομηχανικός τομέας κοκ.
Στην θέση του, συγκροτούμε ένα ολοκληρωμένο χωροταξικό και αναπτυξιακό σχεδιασμό σε παραγωγικούς τομείς που αναπτύσσονται σε ευρύτερες «Δυναμικές διαπεριφερειακές χωρικές ενότητες». Στην κατεύθυνση αυτή, μπορούμε λχ να μιλάμε για «χωρική ενότητα Αγροτουρισμού» οι οποίες ξεπερνούν τα όρια των σημερινών διοικητικών περιφερειών». Μέσω κατάλληλου σχεδιασμού (λχ ακτοπλοϊκές συνδέσεις, υποδομές για υποδοχή ξένων επισκεπτών κοκ), διαμορφώνονται οι απαραίτητες διαπεριφερειακές συνδέσεις με Τοπικού πόλους Ανάπτυξης. Ταυτόχρονα δημιουργούνται υποδομές - ανάλογες των παραγωγικών επενδυτικών αναγκών- με επιμέρους ενίσχυση εκείνων, των υποστηρικτικών παραγωγικών δραστηριοτήτων, που απαιτούνται για την υποβοήθηση των βασικών επενδύσεων και συμπληρώνουν το περιφερειακό Αναπτυξιακό προφίλ της συγκριμένης «χωρικής ενότητας»( λχ διαμόρφωση τοπικών φεστιβάλ, τουρισμού κοκ). Με τον τρόπο αυτό, όλες οι επιμέρους σχεδιασμοί και παρεμβάσεις, στηρίζονται και επικεντρώνονται στο αναπτυξιακό profile της χωρικής ενότητας. Λειτουργώντας με αρμονία, συνοχή και αλληλουχία δράσεων και ενεργειών. Έτσι όλα συγκλίνουν στην ενίσχυσης της τοπικής ανάπτυξης. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργούμε συνθήκες Βιώσιμης Περιφερειακής και Τοπικής Ανάπτυξης, δίνοντας προσανατολισμό τόσο στις τοπικές δυνάμεις όσο και στο εργατικό δυναμικό. Για ένα «Νέο Κράτος». Στην διάρκεια του μεταπολιτευτικού κύκλου αποκαλέστηκε μεταξύ άλλων ως ο «μεγάλος ασθενής» η «ιερή αγελάδα» ως «Κράτος Εργοδότης» αλλά κανείς δεν μερίμνησε είτε για την θεραπεία του είτε για την αλλαγή του. Στο ίδιο πλαίσιο «επανιδρύθηκε» σχεδιάστηκε ως «κράτος στρατηγείο», «εκσυγχρονίστηκε» αναδιοργανώθηκε με την συγχώνευση και Αλλαγή Υπουργείων ενώ εξαγγέλθηκε πολλάκις ότι θα διοικηθεί από μικρό και ευέλικτο αριθμό υπουργών. Στην πράξη διοικήθηκε από Υπουργικό συμβούλιο όπου ο μέσος όρος άγγιζε τα 40 μέλη. Για το λόγο αυτό, σήμερα οφείλουμε να φτιάξουμε Κράτος, κατάλληλα στελεχωμένο με στρατηγική και αποτελεσματική λειτουργία. Στην κατεύθυνση αυτή άξονες δράσεις αποτελούν: Δεν θα γίνει καμία νέα μελέτη αναδιοργάνωσης και αποτύπωση της υπάρχουσας κατάστασης. Το «φαινόμενο» μελετάται διαρκώς από το 1980 και υπάρχουν άπειρες εκθέσεις και συμπεράσματα Προωθείται η υλοποίηση δράσεων που προβλέπονται κυρίως από τις εκθέσεις εμπειρογνώμων (λχ περιγραφή καθηκόντων, ανάλυση θέσεων εργασίας, συμβόλαια αποδοτικότητας πραγματικό σύστημα αξιολόγησης υπαλλήλων, αξιοκρατική στελέχωσης διευθύνσεων κοκ) Πλήρης μηχανογράφηση στοιχείων, διαδικασιών και δεδομένων και η πλήρης εφαρμογή συστημάτων ηλεκτρονικής διοίκησης και εξυπηρέτησης πολιτών Αποσύνδεση της έννοιας του Δημόσιου Υπαλλήλου/λειτουργού από συγκεκριμένη οργανική θέση και Υπουργείο. Κατάργηση όλων των «ενδιάμεσων δομών» ΝΠΔΔ μεταξύ κρατικής υπηρεσίας και αγοράς. Εξαίρεση αποτελούν οι επιχειρήσεις ειδικού σκοπού για εξυπηρέτηση δημοσίου συμφέροντος οι οποίες λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια
Δημόσια Αγαθά και Υπηρεσίες για όλους Στην σημερινή εποχή η λειτουργία του Κοινωνικού Κράτους με την έννοια της παροχής Δημόσιων αγαθών είναι περισσότερη επίκαιρη ως ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Στο πλαίσιο αυτό οριοθετούνται τα Δημόσια αγαθά στους τομείς της υγείας της και Κοινωνικής Ασφάλισης, της Παιδείας. Αυτό που μας διαφοροποιεί από το παρελθόν είναι ο τρόπος παροχής αυτών των αγαθών προς τους Πολίτες. Ο αποτυχημένος τρόπος λειτουργίας του Κράτους Παραγωγού πρέπει να σταματήσει. Το Κοινωνικό Κράτος διασφαλίζει την παροχή των δημόσιων αγαθών. Ο τρόπος παροχής όμως δεν συνδέεται με την ανάληψη αντίστοιχης δράση παράγωγης της συγκεκριμένη κοινωνικής παροχής από την μεριά του κράτους. Στην κατεύθυνση αυτή πραγματοποιούνται τα ακόλουθα: Καθιερώνονται μεγάλες συμπληρωματικές συνέργειες σε τομείς της δημοσίας υγείας και κοινωνικής ασφάλισης οι οποί συλλειτουργούν με τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Για παράδειγμα το Κράτος διασφαλίζει την Κοινωνική Ασφάλιση όλων των πολιτών. Οι πολίτες όμως επιλέγουν μεταξύ ιδιωτικής ή δημόσιας ασφάλισης. Το Κράτος μερινά και ελέγξει την φερεγγυότητα και βιωσιμότητα τόσο των δημόσιων όσο και των ιδιωτικών ασφαλιστικών οργανισμών ώστε να είναι εξασφαλισμένος ο πολίτης για την παροχή των υπηρεσιών ( λχ σύνταξης ή υγείας ) όταν αυτός τα χρειασθεί. Στην παροχή υπηρεσιών Παιδείας.Κοστολογούνται οι κρατικές δομές. Οι μαθητές και οι οικογένειες λαμβάνουν επίδομα. Είτε με την μορφή επιχορήγησης. Είτε με την μορφή φορολογικών απαλλαγών για την επιλογή σχολείου μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού. Το κράτος μερινά για την κατεύθυνση των περιεχόμενου σπουδών και την διασφάλιση της ποιότητας τόσο για τα ιδιωτικά όσο και για τα δημόσια σχολεία. Δεν είναι ο αποκλειστικός παροχος του δημόσιου αγαθού παιδείας. Διατηρεί κρατικά σχολεία και δομές όπου κρίνεται αναγκαίο για την διασφάλισης της καθολικότητας του αγαθού προς το σύνολο των πολιτών. Σε ανάλογο τρόπο λειτουργούν οι επιπλέον παροχές για σειρά άλλων δημόσιων αγαθών όπως συγκοινωνία, χρήσης δημόσιων δρόμων, δημόσια ασφάλεια, άμυνα κοκ Συμπερασματικά, ο κύκλος της μεταπολίτευσης ολοκληρώθηκε αφήνοντας πίσω του μια χρεωκοπημένη Ελλάδα. Μια χρεωκοπία που είναι πρωτίστως θεσμική (με την έννοια της κρίσης και υπολειτουργίας των θεσμών της δικαιοσύνης του Κράτους, των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας). Κοινωνική, ( με την έννοια της κρίσης αξιών, προτύπων, κουλτούρας στην καθημερινή μας λειτουργίας και σκέψη). Αναπτυξιακή ( με την έννοια της κατασπατάλησης των κοινοτικών πλαισίων στήριξη, της λανθασμένης πιστοληπτικής επέκτασης των τραπεζικών προϊόντων και των ανύπαρκτων κρατικών και περιφερειακών αναπτυξιακών σχεδιασμών) η οποία -απλά -αντανακλάτε στο πεδίο της οικονομικής χρεωκοπίας.
Για το λόγο αυτό, μιλάμε για μια χρεωκοπία συνολικά του Πολιτικο-διοικητικού μεταπολιτευτικού συστήματος ( συμπεριλαμβανομένων των υποσυστημάτων της πολιτικής, της Διοίκησης, της δικαιοσύνης, των μέσων μαζικής επικοινωνίας και αρκετών παραγωγικών δυνάμεων και τάξεων). Κύριο χαρακτηριστικό του ήταν ο «δυισμός». Δηλαδή η διάσταση μεταξύ της «πολιτικής ρητορικής» και της «Διοικητικής Πρακτικής» συνδεδεμένα με την πολιτική «υποκρισία» και τον «Στρουθοκαμηλισμό». Στο πλαίσιο αυτό το διακύβευμα των εκλογών είναι αν οι εκλογές αποτελέσουν, «εκλογές ακόμα μιας ευκαιρίας» ή «εκλογές ανατροπών» για το πολιτικό - διοικητικό σύστημα. Σε κάθε περίπτωση ή χώρα και οι επιμέρους παραγωγικοί τομείς και πολίτες έχουν «διαβεί το Ρουβικώνα» μάλλον με ασύντακτο και «αυτορυθμιζόμενο τρόπο». Συνθήκη που εμπεριέχει εντάσεις, ανασφάλειες, ίσως και συνθήκες κοινωνικών αναταραχών και χάους. Αυτή όμως την ιστορική στιγμή αναζητούνται και οι κατάλληλοι ηγέτες και ο νέος εθνικός και αναπτυξιακός προσανατολισμός της χώρας. Αναζητείται η θέση και το στίγμα της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αναζητούνται οι νέοι διακρατικοί φίλοι και σύμμαχοι εντός και εκτός ευρωπαϊκής ένωσης. Αναζητούνται μια σειρά από απαντήσεις στα ερωτήματα για τον νόμισμα την οικονομία, την ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή, την λειτουργία του κράτους και μια σειρά άλλων θεμάτων και προβλημάτων Στις συνθήκες αυτές, μάλλον κρίνεται αναγκαία η δημιουργία ενός Δικτύου Εθνικής Ανασυγκρότησης (Δ.Ε.Α). Απαλλαγμένου από παρωχημένους κομματικούς διαχωρισμούς και στερεότυπα του παρελθόντος όχι έως συνθήκη ιστορικών διαγραφών αλλά ως συνθήκες ιστορικής γνώσης και εκμάθησης - για την πορεία προς τον αύριο και το μέλλον της χώρας. Στο πλαίσιο, στοιχεία του νέου διαλόγου για την Εθνική Ανασυγκρότηση και θεματικές δύναται να αποτελέσουν. Η ιστορική αποκατάσταση και απομυθοποίηση εννοιών και λειτουργιών. Ο καθορισμός ενός πλαισίου αρχών κανόνων και θεσμών. Ο Εθνικός Προσανατολισμός. Η νέα αναπτυξιακή κατεύθυνση της χώρας στην παγκόσμια οικονομία κοκ. Η τελική επιδίωξη συνίσταται ότι μέσα από το διάλογο και τον προβληματισμό, δύναται να δημιουργηθεί ένα κοινό πλαίσιο λειτουργίας και προσανατολισμού των παραγωγικών και κοινωνικών δυνάμεων, προκειμένου να οδηγηθούμε με ασφάλεια σε μια σταθερή πορεία προς την ανάπτυξης και την ανασυγκρότηση της χώρας. Γιάννης Αντώνενας. Αθήνα, 5 Μαΐου 2012.