ΒΙΒΛΙΟ ΠΕΡΙΛΗΨΕΩΝ POSTER [1]
ΒΙΒΛΙΟ ΠΕΡΙΛΗΨΕΩΝ (POSTER) 7ο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ «ΚΛΙΝΙΚΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ ΜΕ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ» 19 & 20 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ «ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ», ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΙΓΙΔΕΣ Σελ. 3 ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ - ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Σελ. 4 PO 1 - ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΣΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ Σελ. 5-6 ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ PO 2 - ΠΡΩΤΟΓΕΝΗΣ ΠΡΟΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ Σελ. 7-8 ΚΑΝΤΙΝΤΑΙΜΙΑΣ ΣΤΗ ΜΕΘ PO 3 - Η ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ Σελ. 9 PO 4 - ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗ ΕΜΒΟΛΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ PO 5 - ΛΟΙΜΩΞΗ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΟΥ ΕΠΙ ΑΝΟΣΟΚΑΤΑΣΤΑΛΜΕΝΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΣΕ ΕΔΑΦΟΣ ΙΔΙΟΠΑΘΟΥΣ ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗΣ ΥΠΕΡΤΑΣΗΣ Σελ. 10-11 Σελ. 12 PO 6 - Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΙΣΧΑΙΜΙΑΣ ΣΤΗΝ SHBG Σελ. 13-14 PO 7 - Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΙΣΧΑΙΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΤΙΖΟΛΗ Σελ. 15-16 PO 8 - ΟΞΕΙΑ ΠΝΕΥΜΟΝΙΤΙΔΑ ΛΥΚΟΥ ΩΣ ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΟΥ ΕΡΥΘΗΜΑΤΩΔΟΥΣ ΛΥΚΟΥ PO 9- TETANOΣ-ΣΠΑΝΙΟΣ ΜΕΝ ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ ΣΤΗ ΜΕΘ ΑΡΤΑΣ Σελ. 17-18 Σελ. 19-20 PO-10 - ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΙΑΣ ΜΕΤΑΒΟΛΙΚΗΣ ΟΞΕΩΣΗΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ ΑΠΟ ΜΕΦΑΙΝΑΜΙΚΟ ΟΞΥ ΤΟΞΙΚΗ ΔΟΣΗ P0-11 - ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΟΞΕΙΑ ΒΑΚΤΗΡΙΑΚΗ ΣΠΟΝΔΥΛΟΔΙΣΚΙΤΙΔΑ ΣΤΗΝ ΟΣΦΥ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΣΤΟΝ ΨΟΪΤΗ ΜΥ, ΣΕ ΜΗ ΑΝΟΣΟΚΑΤΕΣΤΑΛΜΕΝΟ ΑΣΘΕΝΗ Σελ. 21-22 Σελ. 23-24 ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ Σελ. 25 [2]
ΟΡΓΑΝΩΣΗ Εντατική Θεραπεία, Τμήμα Ιατρικής, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων www.meth.gr ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ της Ελληνικής Εταιρείας Εντατικής Θεραπείας www.icu.gr του Ιατρικού Συλλόγου Ιωαννίνων www.isioanninon.gr της Ένωσης Νοσηλευτών Ελλάδος www.enne.gr [3]
ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Πρόεδρος: Γραμματέας: Μέλη: Γ. Νάκος Η. Τσαγκάρης Ε. Ιωάννου Δ. Καστάνη Ε. Κητσιούλη Β. Κουλούρας Χ. Ναθαναήλ Κ. Ναούμ Α. Παπαθανασίου Β. Τσάρα ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Α. Αρμαγανίδης Δ. Ματάμης Χ. Ρούσσος Δ. Γεωργόπουλος Μ. Ματσάγκας Κ. Σιαμόπουλος Ι. Γουδέβενος Α. Μαυρομμάτης Α. Σιαμοπούλου Α. Δάλγας Λ. Μιχάλης Β. Τσάρα Γ. Δασκαλόπουλος Γ. Μπαλτόπουλος Σ. Τσιάρα Α. Δρόσος Δ. Μπούρος Μ. Ελισάφ Σ. Ορφανός Θ. Κωλέττης Γ. Παπαδόπουλος Μ. Λέκκα Ι. Πνευματικός Μ. Μαρσέλος Α. Πρεκατές [4]
PO 01 ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΣΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ Β. Ευθυμίου 1, Ι. Δήμου 2, Γ. Δούβλη 3, Α. Καγκαλά 4, Δ. Τζιάλλας 5 1 RN Νοσηλεύτρια, Προϊσταμένη Παιδ/κης Π.Γ.Ν.Ι. 2 RΝ Νοσηλεύτρια 3 RN Νοσηλεύτρια, «Κέντρο Ιατρικής Ιωαννίνων» 4 RΝ Νοσηλεύτρια 5 RN, PhD, MSc, NFESC, Προϊστάμενος Β Π/Θ Π.Γ.Ν.Ι. Εισαγωγή: Στο χώρο της χειρουργικής και κατά την άσκησή της, η εκζήτηση ευθύνης από το γιατρό είναι αρκετά συνήθης, γίνεται δε καθημερινώς και περισσότερο συχνή. Πολλές φορές η μη αναμενόμενη έκβαση βρίσκει διέξοδο στην αμφισβήτηση και τη διεκδίκηση από την πλευρά του ασθενή ή των συγγενών. Παλαιότερα, η ευθύνη για οποιοδήποτε ανεπιθύμητο αποτέλεσμα, μετά από μια χειρουργική επέμβαση, συγκεντρωνόταν στο πρόσωπο του χειρουργού που είχε, αλλά και ασκούσε μέσα στο χειρουργείο, δικαιώματα εποπτείας, και το σημαντικότερο, αποκλειστικής επιλογής των συνεργατών του. Σήμερα υπάρχει ευθύνη του χειρουργού μόνο για τις αμιγείς χειρουργικές πράξεις, και χωριστά ευθύνη για τον αναισθησιολόγο, τον αιματολόγο κλπ, ακόμα και ευθύνη του ιδρύματος, όταν συντρέχουν ειδικές προϋποθέσεις. Σκοπός: Της παρούσης ανασκόπησης είναι η διερεύνηση των πεδίων εκείνων που μπορεί να στοιχειοθετηθεί ευθύνη στον χειρουργό, ή σε κάποιο άλλο μέρος της θεραπευτικής ομάδας κατά την άσκηση της χειρουργικής πράξης και μετεγχειρητικής παρακολούθησης. Μέθοδος: Έγινε βιβλιογραφική ανασκόπηση καθώς και αναζήτηση σε διαδικτυακές νοσηλευτικές και ιατρικές βάσεις δεδομένων (Pubmed, Cinahl), για ανασκοπικά άρθρα και ερευνητικές μελέτες της τελευταίας δεκαετίας, που αφορούν τον ποινικό κώδικα γύρω από τα ιατρικά επαγγέλματα αλλά και τις γενικές αρχές που διέπουν τη χειρουργική ειδικότητα. Αποτελέσματα: Από την αναζήτηση προέκυψε ότι η στοιχειοθέτηση ευθύνης του χειρουργού ταξινομείται σε 3 μεγάλες κατηγορίες α) κατά την προεγχειρητική φάση στο επίπεδο της διάγνωσης και προετοιμασίας του ασθενή, β) κατά την διάρκεια της επέμβασης και γ) κατά το μετεγχειρητικό στάδιο και την αποκατάσταση. Η (νομική) ιατρική ευθύνη μπορεί να είναι : αστική, πειθαρχική και ποινική στις περιπτώσεις που ο γιατρός κρίνεται ένοχος για τις αξιόποινες πράξεις οι οποίες προβλέπονται σε συγκεκριμένες διατάξεις του Ποινικού Κώδικα. [5]
Συμπεράσματα: Οι επιπλοκές στη χειρουργική, όπως και σε κάθε άλλη θεραπευτική αγωγή, αποτελούν πάντοτε ένα δυνητικό κίνδυνο για την εξέλιξη της πορείας του αρρώστου. Στα καθήκοντα του χειρουργού υπάγονται οι υποχρεώσεις και οι φροντίδες για την ομαλή ανάρρωση και την αντιμετώπιση τυχόν επιπλοκών που εξυπηρετούνται με την απρόσκοπτη συνεργασία του με τους άλλους γιατρούς, την ορθή παροχή οδηγιών για την εξωνοσοκομειακή νοσηλεία του αρρώστου, κ.ά. Ανάλογη με τα καθήκοντα αυτά είναι και η ευθύνη που δημιουργείται αν κάποια πράξη ή παράλειψή του αποδειχθεί σφαλερή. Ο γιατρός επομένως πρέπει να αποδείξει ότι ενήργησε κατά τον δέοντα τρόπο, ότι τήρησε τους κανόνες, και ότι η όποια βλάβη δεν οφείλεται σε δική του αμέλεια, αλλά σε ενδογενές ή τυχαίο αίτιο. [6]
PO 02 ΠΡΩΤΟΓΕΝΗΣ ΠΡΟΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΝΤΙΝΤΑΙΜΙΑΣ ΣΤΗ ΜΕΘ Γ. Δούβλη 1, Ι. Δήμου 2, Α. Καγκαλά 3, Δ. Τζιάλλας 4 1 RN Νοσηλεύτρια, «Κέντρο Ιατρικής Ιωαννίνων» 2 RΝ Νοσηλεύτρια 3 RΝ Νοσηλεύτρια 4 RN, PhD, MSc, NFESC, Προϊστάμενος Β Π/Θ Π.Γ.Ν.Ι. Tutor at Hellenic Open University Department of Internal Medicine University Hospital of Ioannina Greece Εισαγωγή: Η σοβαρή σήψη και η σηπτική καταπληξία αποτελούν την τέταρτη αίτια θανάτου στο Δυτικό Κόσμο. Τα πολυανθεκτικά μικρόβια που βρίσκονται σε νοσοκομεία και κυρίως στις ΜΕΘ όπου κυρίως επιπολάζουν και συχνά προκαλούν νοσοκομειακές λοιμώξεις, δημιουργούν σήμερα μείζον πρόβλημα για τη δημόσια υγεία.η καντινταιμία αποτελεί την τέταρτη συχνότερη συστηματική αιματογενή λοίμωξη καταλαμβάνοντας το 8-15% των λοιμώξεων του αίματος. Οι λοιμώξεις από στελέχη Candida spp εκδηλώνονται συχνότερα στη διάρκεια της τρίτης εβδομάδας παραμονής ενός ασθενούς στη ΜΕΘ. Σκοπός: Της παρούσης ανασκόπησης είναι να διερευνηθεί ο ρόλος του νοσηλευτή ΜΕΘ, στην πρόληψη των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων και των μέτρων που υιοθετεί για την αποτροπή της διασποράς των παθογόνων μικροβίων και μικροοργανισμών. Μέθοδος: Έγινε βιβλιογραφική ανασκόπηση καθώς και αναζήτηση σε διαδικτυακές νοσηλευτικές και ιατρικές βάσεις δεδομένων (Pubmed, Cinahl), για ανασκοπικά άρθρα και ερευνητικές μελέτες της τελευταίας δεκαετίας, που αφορούν τα μέτρα πρωτογενούς πρόληψης στη ΜΕΘ για την καταπολέμηση της καντινταιμίας. Αποτελέσματα: Από την αναζήτηση προέκυψε ότιστα πλαίσια των μέτρων που υιοθετούνται στην ΜΕΘ με ευθύνη των νοσηλευτών που αποδεδειγμένα περιόρισαν την επίπτωση καντινταιμίας είναι: (α)η νοσηλεία ουδετεροπενικών ασθενών σε ιδιαίτερους θαλάμους, με αυστηρή χρήση μάσκας, γαντιών και ολόσωμης ποδιάς μίας χρήσης από τους επισκέπτες, το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό, (β)η αποφυγή κατάχρησης αντιβιοτικών ευρέος φάσματος, (γ)η τοποθέτηση με αυστηρώς άσηπτες συνθήκες ενδοκυστικών ή κεντρικών ενδοφλέβιων καθετήρων, και μόνο στους ασθενείς όπου κρίνεται απολύτως αναγκαίο, (δ)η προφυλακτική χορήγηση αντιμυκητιασικής αγωγής σε καθορισμένες ομάδες ασθενών υψηλού κινδύνου για καντινταιμία, (ε)η συστηματική χορήγηση αυξητικών παραγόντων λευκών αιμοσφαιρίων σε ουδετεροπενικούς ασθενείς, καθ όλη την περίοδο ουδετεροπενίας και η εξαίρεση από το διαιτολόγιο ουδετεροπενικών ασθενών μη κονσερβοποιημένων φρούτων και λαχανικών. Συμπεράσματα: Ο ρόλος του νοσηλευτή είναι καθοριστικός στην πρόληψη των λοιμώξεων στη ΜΕΘ. Ιδιαίτερη σημασία αποδίδεται σήμερα στις συνθήκες καθαρισμού [7]
των χεριών του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, για την αποφυγή οριζόντιας μετάδοσης μυκήτων τόσο από τους ίδιους, όσο και από ασθενή σε ασθενή. H εκπαίδευση πάνω στην πρόληψη των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων και η τήρηση αυστηρών πρωτοκόλλων αποδεδειγμένα συμβάλλει στον περιορισμό του φαινομένου. [8]
PO 03 Η ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ Ι. Δήμου 1, Γ. Δούβλη 2, Χ. Μανταντζή 3,Ε. Μουλάι 4 1RN Νοσηλεύτρια 2RN Νοσηλεύτρια 3RN Νοσηλεύτρια 4RN Νοσηλεύτρια Εισαγωγή: Η μετάβαση από τη ζωή στο θάνατο αποτελεί κορυφαία στιγμή με έντονα φορτισμένο συναισθηματικό φορτίο σε κάθε πολιτισμό. Την συναισθηματική αυτή φόρτιση βιώνουν και οι Νοσηλευτές, καθώς η διεργασία του θανάτου, η απώλεια της ανθρώπινης ζωής και το μεσοδιάστημα μεταξύ ζωής και θανάτου αποτελούν ίσως τη μεγαλύτερη πρόκληση που έχουν να αντιμετωπίσουν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Πολλές φορές κατά την φάση αυτής της διεργασίας συγκρούονται με τα «πιστεύω» και τις αντιλήψεις τους καθώς οι αποφάσεις που πρέπει να λάβουν κάποιες φορές είναι καθοριστικές και ακροβατούν στο όριο της ηθικής ή της νομιμότητας. Σκοπός: Η διερεύνηση της στάσης του νοσηλευτικού προσωπικού που εργάζεται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (M.E.Θ.) απέναντι στο φαινόμενο της ενεργητικής ή παθητικής ευθανασίας καταληκτικών ασθενών. Μέθοδος: Έγινε βιβλιογραφική ανασκόπηση σε Ιατρικές και Νοσηλευτικές βάσεις δεδομένων (Pubmed, Cinahl, Iatrotek), σε ερευνητικές μελέτες και ανασκοπητικά άρθρα της τελευταίας πενταετίας, για την ευθανασία. Αποτελέσματα: Οι στάσεις και οι απόψεις των νοσηλευτών απέναντι την ευθανασία είναι διφορούμενες. Οι παράγοντες που την επηρεάζουν είναι οι ηθικοί πολιτιστικοί κώδικες, η κουλτούρα της θεραπευτικής ομάδας, η βαρύτητα του περιστατικού και η ατομική στάση απέναντι στο θέμα της ευθανασίας. Συμπεράσματα: Η αλματώδης ανάπτυξη της Ιατρικής τεχνολογίας φέρνει τον νοσηλευτή συνεχώς αντιμέτωπο με ηθικά προβλήματα που καλείται να επιλύσει. Το θέμα της ευθανασίας είναι το πεδίο που θα πρέπει να αναζητηθεί μια νέου τύπου προσέγγιση για την αντιμετώπιση του. Σε κάθε περίπτωση σκοπός των νοσηλευτών είναι η παροχή ποιοτικής ολιστικής νοσηλευτικής φροντίδας σε κάθε άνθρωπο που αντικρίζει το τελικό κομμάτι της ζωής του σεβόμενος πάντοτε την ανθρώπινη υπόσταση του. Λέξεις-κλειδιά: Νοσηλευτική, ευθανασία. [9]
PO 04 ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗ ΕΜΒΟΛΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ Μ. Σπυράκη 1, Γ. Καρπέτας 2, Α. Ζώτου 2, Ε. Τσάτση 3, Ν. Σιούλας 1, Δ. Λογοθέτης 4 Φ. Φλίγκου 5 1 Ειδ. Αναισθησιολογίας ΠΠΓΝ Πατρών 2 Αναισθησιολόγος- Εξειδικευόμενος ΜΕΘ ΠΠΓΝ Πατρών 3 Πνευμονολόγος- Εξειδικευόμενος ΜΕΘ ΠΠΓΝ Πατρών 4 Παθολόγος- Εντατικολόγος ΜΕΘ ΠΠΓΝ Πατρών 5 Επίκουρη Καθηγήτρια Εντατικής Θεραπείας και Διευθύντρια Κλινικής Αναισθησιολογίας και Εντατικής Θεραπείας ΠΠΓΝ Πατρών Η πνευμονική εμβολή αποτελεί ένα συχνό και απειλητικό για τη ζωή πρόβλημα υγείας με υψηλά ποσοστά νοσηρότητας και θνητότητας, ιδιαιτέρως σε ασθενείς που νοσηλεύονται σε ΜΕΘ. Ο παρατεταμένος κλινοστατισμός, ο μηχανικός αερισμός, ο καθετηριασμός κεντρικών φλεβών καθώς και η βαριά γενική κατάσταση προδιαθέτουν σε εν τω βάθει φλεβοθρόμβωση και πνευμονική εμβολή. Αν και η έναρξη θρομβοπροφύλαξης με αντιπηκτικά συστήνεται να γίνει αμέσως μετά την εισαγωγή του ασθενούς στη ΜΕΘ, εντούτοις δεν υπάρχουν κατευθυντήριες οδηγίες όταν πρόκειται για ασθενείς με αυτόματη εγκεφαλική αιμορραγία. Παρουσιάζουμε την περίπτωση ενός 44χρονου άντρα, ο οποίος εισήχθη στη ΜΕΘ λόγω αυτόματης εγκεφαλικής αιμορραγίας. Το οικογενειακό του περιβάλλον ανέφερε μη ρυθμιζόμενη υπέρταση ως ατομικό ιστορικό. Από την αξονική τομογραφία εγκεφάλου ανεδείχθη αιμορραγία στο σπλήνιο του μεσολοβίου με επέκταση στο κοιλιακό σύστημα και υδροκέφαλο, ενώ στην αγγειογραφία δεν ανευρέθη ανεύρυσμα ή AVM. Ο ασθενής διασωληνώθηκε σε GCS 8/15 και στη συνέχεια τοποθετήθηκε εξωτερική παροχέτευση ΕΝΥ από τους Νευροχειρουργούς. Tην 8 η μέρα της νοσηλείας του στη ΜΕΘ, και ενώ από τον απεικονιστικό έλεγχο το αιμάτωμα φαινόταν να είναι σε αποδρομή, ο ασθενής παρουσίασε αιφνιδίως υποξαιμία. Διενεργήθηκε CTPA η οποία ανέδειξε μαζική πνευμονική εμβολή. Μέσω doppler- ultrasound ανευρέθησαν θρόμβοι στη δεξιά μηριαία φλέβα και στον ασθενή τοποθετήθηκε μόνιμο φίλτρο κάτω κοίλης φλέβας (Trapease) από τους επεμβατικούς ακτινολόγους. Συγχρόνως έγινε έναρξη αντιπηκτικής αγωγής με ενοξαπαρίνη 60mg ημερησίως ως χημειοπροφύλαξη. Ο ασθενής παρέμεινε αιμοδυναμικά σταθερός με καλή σχέση οξυγόνωσης και βελτιωμένο επίπεδο επικοινωνίας και σταδιακά αποδεσμεύτηκε από τον μηχανικό αερισμό. Μεταφέρθηκε στη Νευροχειρουργική κλινική μετά από συνολικά 15 ημέρες νοσηλείας στη ΜΕΘ. [10]
Η ετήσια επίπτωση της εν τω βάθει φλεβοθρόμβωσης και της πνευμονικής εμβολής κυμαίνεται μεταξύ 0,5-1 για κάθε 1000 ανθρώπους, σύμφωνα με τις Ευρωπαϊκές κατευθυντήριες οδηγίες για την διάγνωση και αντιμετώπιση της πνευμονικής εμβολής. Οι τελευταίες οδηγίες (CHEST, 2012) συστήνουν την έναρξη θρομβοπροφύλαξης με LMWH/ LDUH κατά την εισαγωγή του ασθενούς σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (Grade 2C). Σχετικά με όσους βρίσκονται σε κίνδυνο αιμορραγίας ή επαναιμορραγίας συστήνεται η μηχανική θρομβοπροφύλαξη έως ότου κριθεί ασφαλής η έναρξη αντιπηκτικής αγωγής (Grade 2C). Σε καμία όμως περίπτωση η χρήση μηχανικού τύπου θρομβοπροφύλαξης δεν θεωρείται ισότιμη με την χορήγηση αντιπηκτικής αγωγής. Η τοποθέτηση φίλτρου κάτω κοίλης φλέβας, όπως έγινε και στην περίπτωση μας, δεν αποτελεί θεραπεία 1 ης εκλογής παρά μόνο στις περιπτώσεις όπου ασθενής με πνευμονική εμβολή έχει αντένδειξη στη λήψη αντιπηκτικής θεραπείας ή η χορηγούμενη αντιπηκτική αγωγή δεν επαρκεί (Grade 1Β). Δεν υπάρχουν σαφείς κατευθυντήριες οδηγίες σε ασθενείς με αυτόματη εγκεφαλική αιμορραγία σχετικά με τον χρόνο έναρξης χορήγησης θρομβοπροφύλαξης καθώς επίσης και το όφελος σε σχέση με τον κίνδυνο επέκτασης της αιμορραγίας ή εμφάνισης επιπλοκών. Χρειάζονται περαιτέρω μελέτες, σε ασθενείς που είναι υψηλού κινδύνου για θρομβοεβολικά επεισόδια, σε σχέση με τον χρόνο έναρξης της αντιπηκτικής αγωγής μετά από αυτόματη εγκεφαλική αιμορραγία. [11]
PO 05 ΛΟΙΜΩΞΗ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΟΥ ΕΠΙ ΑΝΟΣΟΚΑΤΑΣΤΑΛΜΕΝΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΣΕ ΕΔΑΦΟΣ ΙΔΙΟΠΑΘΟΥΣ ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗΣ ΥΠΕΡΤΑΣΗΣ Ο. Νταούλη, Δ. Πούλου, Μ. Δωρής, Μ. Μαγκίνας, Α. Λαχανά Γυναίκα 40 ετών, διακομίζεται από επαρχιακό νοσοκομείο για αντιμετώπιση λοίμωξης αναπνευστικού σε έδαφος ανοσοκαταστολής και ιδιοπαθούς πνευμονικής υπέρτασης. Το πρόσφατο ιστορικό της ασθενούς αφορά πνευμονία κοινότητας, η οποία διαγνώστηκε προ 3μήνου και παρά τις 3 διαδοχικές νοσηλείες και τα διάφορα αντιβιοτικά σχήματα, η ασθενής συνεχίζει να πυρέσσει, να έχει μεγάλη αναπνευστική ανεπάρκεια και διηθήματα στην ακτινογραφία θώρακος άμφω. Η ασθενής ελάμβανε πρεδνιζολόνη σε δόσεις που κυμαίνονταν από 8-32mg τα τελευταία 4 χρόνια λόγω τοπικής δερματικής αντίδρασης στην υποδόρια έγχυση treprostinil. Πραγματοποιείται όλος ο εργαστηριακόςαπεικονιστικός έλεγχος που αφορά το εμπύρετο και τίθεται σε τριμεθοπρίμησουλφομεθοξαζόλη, στην οποία όπου και ανταποκρίνεται. Η ιδιαιτερότητα του περιστατικού εντοπίζεται στην εντυπωσιακή πορεία της υποκείμενης νόσου. Η ασθενής διαγνώστηκε με πνευμονική υπέρταση πριν από 17 χρόνια, μετά από εμφάνιση συγκοπτικού επεισοδίου. Το triplex καρδιάς είχε αναδείξει PASP:80mmHg και μια μεγάλη ανευρυσματική διάταση της αριστερής πνευμονικής αρτηρίας περίπου 8cm. H έναρξη της φαρμακευτικής αγωγής έγινε με iloprost μέσω αντλίας Hickman. Η ανταπόκριση ήταν ικανοποιητική, με PASP:50-60mmHg, όμως 2 χρόνια αργότερα η ασθενής εμφάνισε υπερθυρεοειδισμό και έλαβε unimazol. Η θεραπεία με unimazol της προκάλεσε ουδετεροπενία και νοσηλεύτηκε με σηψαιμία από ψευδομονάδα σε μονάδα εντατικής θεραπείας για 7 μήνες. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στη ΜΕΘ είχε διακοπεί το iloprost με αποτέλεσμα η PASP να φτάσει 150mmHg. Μετά την έξοδό της έλαβε εκ νέου το iloprost και προστέθηκε και bosentan. Παρέμεινε σταθερή για 4 χρόνια και διέκοψε το iloprost λόγω αδυναμίας τοποθέτησης αντλίας Hickman, λαμβάνοντάς το πλέον με νεφελοποίηση για ένα χρόνο, με πολύ φτωχή ανταπόκριση. Η αγωγή τροποποιήθηκε και έλαβε μαζί με το bosentan, treprostinil και sindenafil. Η ανταπόκριση ήταν και παρέμεινε έκτοτε πολύ καλή, με PASP:60mmHg. 5 χρόνια αργότερα εμφάνισε αλλεργική αντίδραση για την οποία έλαβε κορτιζόνη. Κατά την τελευταία νοσηλεία της, εμφανίζει σοβαρού βαθμού αναπνευστική ανεπάρκεια για περισσότερο από ένα μήνα, η PASP είναι 120mmHg με την προαναφερθείσα αγωγή και η διάμετρος της αριστερής πνευμονικής αρτηρίας στα 10cm. Η ασθενής εξέρχεται απύρετη, χωρίς ανάγκη οξυγόνου, με την ίδια αγωγή. Ένα χρόνο μετά είναι πλήρως λειτουργική με PASP:70mmHg. [12]
PO 06 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΙΣΧΑΙΜΙΑΣ ΣΤΗΝ SHBG Κ. Τσόμπος 1, Κ. Πανουλής 2,Κ. Τούτουζας 3, Μ. Καραμπέρη 4, Ε. Καράμπελα 4, Α. Ζαχαριουδάκη 4, Κ. Τσαρέα 4, Γ. Ζωγράφος 3, Ε. Γεράκης 4, Σ. Γεράκης 4, Ν. Ψυχαλάκης 4, Α. Παπαλόης 4 1Μαιευτική Γυναικολογική Κλινική, Νοσηλευτικής Μονάδος Μεσολογγίου 2Μαιευτική Γυναικολογική Κλινική, Αρεταίειου Νοσοκομείου 3A Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειου Νοσοκομείου 4Eρευνητικό Πειραματικό Κέντρο Elpen Σκοπός της παρούσης εργασίας είναι να μελετήσει την επίδραση της ισχαιμίας στα επίπεδα της SHBG του ορού. Υλικό και μέθοδος: Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν 20 αρουραίοι μέσου βάρους 252,5 g [Std. Dev: 39.31 g] οι οποίοι εγκλιματίστηκαν στο εργαστήριο για 7 ημέρες πριν τον πειραματισμό. Είχαν ελεύθερη πρόσβαση σε νερό και τροφή. Χωρίστηκαν τυχαία στις ακόλουθες πειραματικές ομάδες (10 ζώα σε κάθε ομάδα). Ισχαιμία για 45 min και ακολούθως επαναιμάτωση για 60 min (ομάδα Α). Ισχαιμία για 45 min και ακολούθως επαναιμάτωση για 120 min (ομάδα Β). Το πείραμα ήταν οξύ, δηλαδή ολοκληρώθηκε η χρήση του ζώου με τη λήξη του παρακάτω χρόνου πειραματισμού και δεν υπήρχε αφύπνιση και συντήρηση. Η επαναιμάτωση που διήρκεσε 60 min αφορούσε 10 αρουραίους μέσου βάρους 243 g και μέσης SHBG 32.3 nmol/l. Η επαναιμάτωση που διήρκεσε 120 min αφορούσε 10 αρουραίους μέσου βάρους 262 g και μέσης SHBG 33.7 nmol/l. Η εισαγωγή στην γενική αναισθησία γινόταν με αρχική χορήγηση Ι.Μ. μείγματος 0,5 cc, αποτελούμενο από 0,25 cc ξυλαζίνης και 0,25 cc υδροχλωρικής κεταμίνης. Πριν την λαπαροτομία χορηγείτο s.c. αναλγησία 0,03 cc βουτορφανόλης. Κατόπιν λαπαροτομικής προσπέλασης, προκαλείτο ισχαιμία με clamping της κατιούσας αορτής για 45 min. Η επαναιμάτωση γινόταν με άρση του clamping και αποκατάσταση της βατότητας της κατιούσας αορτής. Από το σημείο αυτό και μετά εφαρμόστηκε το πρωτόκολλο ισχαιμίας / επαναιμάτωσης που αναγκαστικά λόγω της ανατομικής του αγγειακού συστήματος περιλαμβάνει και το ήπαρ ωτ το κατεξοχήν όργανο παραγωγής της SHBG. Αποτελέσματα: Οι μετρήσεις εκτελέστηκαν τις ακόλουθες χρονικές περιόδους: στα 60 min επαναιμάτωσης (ομάδα Α) και στα 120 min επαναιμάτωσης (ομάδα Β). Εφαρμόζοντας τα γενικευμένα γραμμικά μοντέλα (γγμ) με εξηρτημένη μεταβλητή τα επίπεδα SHBG και ανεξάρτητη μεταβλητή τον χρόνο επαναιμάτωσης έχει ως αποτέλεσμα, ο τελευταίος να αυξάνει μη σημαντικά τα επίπεδα SHBG κατά 1.4 nmol/l [- [13]
1.203411 nmol/l - 4.003411 nmol/l] (P=0.2734), σύμφωνο και με το paired t-test (P=0.2533). Ανασκοπώντας τα παραπάνω προκύπτει ο εξής πίνακας αναφορικά με την επίδραση της ισχαιμίας σε σχέση με τον χρόνο επαναιμάτωσης. Πίνακας: Η επίδραση της ισχαιμίας στην SHBG σε σχέση με τον χρόνο επαναιμάτωσης. p-values Αύξηση 95% c. in. Reperfusion time t-test glm 1.4 nmol/l -1.203411 nmol/l - 4.003411 nmol/l 1.5h 0.2533 0.2734 Εισάγοντας ως ανεξάρτητη μεταβλητή στα γ.γ.μ. και το βάρος των αρουραίων, δεν προκύπτει σημαντική συσχέτισή τους με την SHBG (p=0.7326), οπότε δεν χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση. Συμπεράσματα: Η ισχαιμία προκαλεί μια ασήμαντη αύξηση (p=0.2633) στα επιπεδα SHBG αίματος με ρυθμό 1.4 nmol/l/1.5h. [14]
PO 07 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΙΣΧΑΙΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΤΙΖΟΛΗ Κ. Τσόμπος 1, Κ. Πανουλής 2, Κ. Τούτουζας 3, Μ. Καραμπέρη 4, Ε. Καράμπελα 4, Α. Ζαχαριουδάκη 4, Κ. Τσαρέα 4, Γ. Ζωγράφος 3, Ε. Γεράκης 4, Σ. Γεράκης 4, Ν. Ψυχαλάκης 4, Α. Παπαλόης 4 1Μαιευτική Γυναικολογική Κλινική, Νοσηλευτικής Μονάδος Μεσολογγίου 2Μαιευτική Γυναικολογική Κλινική, Αρεταίειου Νοσοκομείου 3A Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειου Νοσοκομείου 4Eρευνητικό Πειραματικό Κέντρο Elpen Σκοπός της παρούσης εργασίας είναι να μελετήσει την επίδραση της ισχαιμίας στα επίπεδα της κορτιζόλης του ορού. Υλικό και μέθοδος: Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν 20 αρουραίοι μέσου βάρους 252,5 g [Std. Dev: 39.31 g] οι οποίοι εγκλιματίστηκαν στο εργαστήριο για 7 ημέρες πριν τον πειραματισμό. Είχαν ελεύθερη πρόσβαση σε νερό και τροφή. Χωρίστηκαν τυχαία στις ακόλουθες πειραματικές ομάδες (10 ζώα σε κάθε ομάδα): Ισχαιμία για 45 min και ακολούθως επαναιμάτωση για 60 min (ομάδα Α). Ισχαιμία για 45 min και ακολούθως επαναιμάτωση για 120 min (ομάδα Β). Το πείραμα ήταν οξύ, δηλαδή ολοκληρώθηκε η χρήση του ζώου με τη λήξη του παρακάτω χρόνου πειραματισμού και δεν υπήρχε αφύπνιση και συντήρηση. Η επαναιμάτωση που διήρκεσε 60 min αφορούσε 10 αρουραίους μέσου βάρους 243 g και μέσης κορτιζόλης 0.48 μgr/dl. Η επαναιμάτωση που διήρκεσε 120 min αφορούσε 10 αρουραίους μέσου βάρους 262 g και μέσης κορτιζόλης 0.417 μgr/dl. Η εισαγωγή στην γενική αναισθησία γινόταν με αρχική χορήγηση Ι.Μ. μείγματος 0,5 cc, αποτελούμενο από 0,25 cc ξυλαζίνης και 0,25 cc υδροχλωρικής κεταμίνης. Πριν την λαπαροτομία χορηγείτο s.c. αναλγησία 0,03 cc βουτορφανόλης. Κατόπιν λαπαροτομικής προσπέλασης, προκαλείτο ισχαιμία με clamping της κατιούσας αορτής για 45 min. Η επαναιμάτωση γινόταν με άρση του clamping και αποκατάσταση της βατότητας της κατιούσας αορτής. Από το σημείο αυτό και μετά εφαρμόστηκε το πρωτόκολλο ισχαιμίας / επαναιμάτωσης που αναγκαστικά λόγω της ανατομικής του αγγειακού συστήματος περιλαμβάνει και τα επινεφρίδια ως τα κατεξοχήν όργανα παραγωγής της κορτιζόλης. Αποτελέσματα: Οι μετρήσεις εκτελέστηκαν τις ακόλουθες χρονικές περιόδους: στα 60 min επαναιμάτωσης (ομάδα Α) και στα 120 min επαναιμάτωσης (ομάδα Β). Εφαρμόζοντας τα γενικευμένα γραμμικά μοντέλα (γγμ) με εξηρτημένη μεταβλητή τα επίπεδα κορτιζόλης και ανεξάρτητη μεταβλητή τον χρόνο επαναιμάτωσης, έχει ως αποτέλεσμα ο τελευταίος να μειώνει μη σημαντικά την κορτιζόλη κατά 0.063 μgr/dl [- 0.4249587 μgr/dl - 0.2989586 μgr/dl] (P=0.7189), σύμφωνο και με το paired t-test [15]
(P=0.7524). Ανασκοπώντας τα παραπάνω προκύπτει ο εξής πίνακας αναφορικά με την επίδραση της ισχαιμίας σε σχέση με τον χρόνο επαναιμάτωσης. Πίνακας: Η επίδραση της ισχαιμίας στην κορτιζόλη σε σχέση με τον χρόνο επαναιμάτωσης. p-values Μείωση 95% c. in. Reperfusion time t-test glm 0.063 μgr/dl -0.4249587 μgr/dl - 0.2989586 μgr/dl 1.5h 0.7524 0.7189 Εισάγοντας ως ανεξάρτητη μεταβλητή στα γ.γ.μ. και το βάρος των αρουραίων, δεν προκύπτει σημαντική συσχέτισή τους με την κορτιζόλη (p=0.3796), οπότε δεν χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση. Συμπεράσματα: Η ισχαιμία προκαλεί μια ασήμαντη μείωση (p=0.7356) στα επιπεδα κορτιζόλης αίματος με ρυθμό 0.063 μgr/dl/1.5h. [16]
PO 08 ΟΞΕΙΑ ΠΝΕΥΜΟΝΙΤΙΔΑ ΛΥΚΟΥ ΩΣ ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΟΥ ΕΡΥΘΗΜΑΤΩΔΟΥΣ ΛΥΚΟΥ Α. Σακαγιάννη, Ε. Σταγάκη, Β. Χαριζοπούλου, Δ. Εβρένογλου Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, Σισμανόγλειο Γ.Ν.Α Η οξεία πνευμονίτιδα του λύκου μιμείται βακτηριακή πνευμονία με επίπτωση που ποικίλλει από 0.9-11.7%. Η διάγνωση τίθεται συνήθως μετά από αποκλεισμό λοιμωδών αιτίων. Ισχυρή κλινική υποψία απαιτείται σε νέες γυναίκες με ανεξήγητα πνευμονικά διηθήματα. Συνηθέστερες αρχικές εκδηλώσεις περιλαμβάνουν δύσπνοια, θωρακαλγία, βήχα, πυρετό και περιστασιακά αιμόπτυση. Η ακτινογραφία και η αξονική τομογραφία θώρακος αναδεικνύουν ετερόπλευρα ή αμφοτερόπλευρα κυψελιδικά διηθήματα. Οι ασθενείς παρουσιάζουν οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια και σε βαριές περιπτώσεις μπορεί να απαιτηθεί μηχανική υποστήριξη της αναπνοής. Η θνητότητα μπορεί να φτάσει το 50%. Παρουσίαση περιστατικού: Πρόκειται για γυναίκα ασθενή 46 ετών που προσήλθε με προοδευτικά επιδεινούμενη δύσπνοια και θωρακαλγία από μηνός, πυρετό και βήχα από εβδομάδος, για τα οποία έλαβε moxifloxacin και klarithromycin. Είχε προηγηθεί ενδελεχής καρδιολογικός έλεγχος που απέβη αρνητικός. Η απλή ακτινογραφία θώρακος ανέδειξε πολλαπλά βρογχοπνευμονικά διηθήματα στα μέσα και κατώτερα πεδία άμφω τα οποία επιβεβαιώθηκαν από την αξονική τομογραφία θώρακα. Η ασθενής εισάγεται με οξεία υποξαιμική αναπνευστική ανεπάρκεια και διάχυτη πνευμονοπάθεια στην πνευμονολογική κλινική. Λαμβάνει αντιβιοτικά ευρέως φάσματος χωρίς ανταπόκριση. Την 7 η ημέρα νοσηλείας παρουσιάζει κλινική και ακτινολογική επιδείνωση και τίθεται σε υψηλή δόση κορτικοστεροειδών (1mg/kg). Οι καλλιέργειες και η κυτταρολογική εξέταση πτυέλων καθώς και ο ιολογικός έλεγχος ήταν αρνητικά. Παρά την αρχική ήπια βελτίωση της κλινική εικόνας η ασθενής διασωληνώθηκε την 20 η ημέρα νοσηλείας και μεταφέρθηκε στη ΜΕΘ. Κατά την εισαγωγή της στη ΜΕΘ παρουσίαζε ανθεκτική υποξαιμία, ήταν απύρετη και αιμοδυναμικά σταθερή. Από τον εργαστηριακό έλεγχο δεν παρουσίαζε αναιμία, λευκοπενία ή θρομβοπενία. Λοιπός εργαστηριακός έλεγχος χωρίς αξιόλογα ευρήματα. Υπό αγωγή με ιμιπενέμη, βανκομυκίνη, κολιμυκίνη και μεθυλπρεδνιζολόνη 1gr/d. Από τον κολλαγονικό έλεγχο που είχε σταλεί βρέθηκαν θετικά ANA 1/2560 με στικτό φθορισμό, αντι ΕΝΑ θετικά και αντι SSARo θετικά με χαμηλό συμπλήρωμα C3, C4. Λόγω της προοδευτικής επιδείνωσης της ασθενούς και με τα εργαστηριακά δεδομένα τίθεται η υπόνοια ΣΕΛ και οξείας πνευμονίτιδας του λύκου. Την 14 η ημέρα νοσηλείας στη ΜΕΘ και λόγω αδυναμίας απογαλακτισμού της ασθενούς αποφασίζεται η χορήγηση κυκλοφωσφαμίδης. Την 10 η ημέρα μετά τη χορήγηση της κυκλοφωσφαμίδης εμφάνισε λευκοπενία. Παρουσίασε νοσοκομειακή πνευμονία από gram αρνητικά MDR εντεροβακτηριοειδή με σηπτική καταπληξία και κατέληξε την 28 η ημέρα νοσηλείας στη ΜΕΘ. [17]
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Η πνευμονίτιδα του ΣΕΛ συνήθως εμφανίζεται σε ασθενείς με επιβεβαιωμένη διάγνωση. Σπανιότερα αποτελεί την πρώτη εκδήλωση. Απαραίτητη είναι η διενέργεια καλλιεργειών και βρογχοσκόπησης για τον αποκλεισμό λοιμωδών αιτίων, κυψελιδικής αιμορραγίας και άλλων πνευμονικών νοσημάτων που προσομοιάζουν κλινικά και ακτινολογικά με την πνευμονίτιδα του λύκου. Θεραπευτικά χρησιμοποιούνται κορτικοστεροειδή και επί μη ανταπόκρισης κυκλοφωσφαμίδη, αζαθειοπρίνη ή/και πλασμαφαίρεση. Επί εμφανίσεως νοσοκομειακής πνευμονίας η θνητότητα αγγίζει το 100%. [18]
PO 09 ΤΕΤΑΝΟΣ - ΣΠΑΝΙΟΣ ΜΕΝ ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ ΣΤΗ ΜΕΘ ΆΡΤΑΣ Ε. Χρήστου 1, Ζ. Μεϊμαρίδου 2, Ν. Καζάκος 3, Χ. Ναθαναήλ 4 1Νοσηλεύτρια, ΜΕΘ, Γ.Ν. Άρτας 2Νοσηλεύτρια, MSc, ΜΕΘ, Γ.Ν. Άρτας 3Διευθυντής, PhD, ΜΕΘ, Γ.Ν. Άρτας 4Συντονιστής Διευθυντής, PhD, ΜΕΘ, Γ.Ν. Άρτας Εισαγωγή - Σκοπός: Ο τέτανος, λοιμώδες, μη μεταδοτικό νόσημα δεν απαντάται συχνά σε αναπτυγμένες χώρες λόγω των αποτελεσματικών προγραμμάτων εμβολιασμού. Ωστόσο εξακολουθούν και στη χώρα μας να καταγράφονται σποραδικά κρούσματα, κυρίως σε ηλικιωμένους με ανεπαρκή κάλυψη εμβολίου, σε αγροτικές περιοχές. Η νόσος έχει σημασία να αναγνωρίζεται και να διαφοροδιαγνώσκεται άμεσα καθώς η επιβίωση του ασθενούς εξαρτάται εν πολλοίς από την έγκαιρη εισαγωγή του στη ΜΕΘ και την κατάλληλη αντιμετώπιση. Στην παρούσα μελέτη παρουσιάζεται ένα χαρακτηριστικό περιστατικό αντιμετώπισης ενός κρούσματος τετάνου στη ΜΕΘ Άρτας. Υλικό - Μεθοδολογία: Άνδρας 68 ετών από αγροτική περιοχή, κτηνοτρόφος, προσήλθε στο ΤΕΠ του ΓΝ Άρτας λόγω εμπυρέτου και άλγους στο ΑΡ κάτω άκρο αρχικά και επώδυνων μυϊκών συσπάσεων στη συνέχεια που επεκτείνονταν σε όλο το σώμα. Από τη λήψη του ιστορικού επιβεβαιώθηκε μικροτραυματισμός προ 20ημέρου στο πάσχον μέλος (κλειστό τραύμα). Τέθηκε υποψία τετάνου, έγινε αντιτετανικός ορός και εισήχθη στη ΜΕΘ όπου και διασωληνώθηκε λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας από σύσπαση των μασητήριων. Προ της διασωλήνωσής του εμφάνιζε χαρακτηριστική κλινική εικόνα (σαρδόνιος γέλωτας, οπισθότονος, τονικοκλονικοί σπασμοί κορμού και άκρων). Μετά τη διασωλήνωσή του τέθηκε σε καταστολή, αναλγησία και μυοχάλαση. Η αρχική αντιβιοτική αγωγή ήταν πενικιλίνη και μετρονιδαζόλη. Η νοσηλεία του ασθενούς διήρκησε δύο μήνες αφού χρειάστηκε να αντιμετωπιστούν επιπλοκές της νόσου και συνέπειες παρατεταμένης νοσηλείας στη ΜΕΘ (αρρυθμίες, αιμόλυση, ειλεός, VAP και λοίμωξη αιματικής ροής). Κατά διαστήματα έγιναν προσπάθειες εκτίμησης της νευρολογικής εικόνας με απόσυρση καταστολής και μυοχάλασης, όμως εξάλειψη της σπαστικότητας και παρουσία επιπέδου συνείδησης στον ασθενή παρατηρήθηκαν μετά την 47 η μέρα νοσηλείας. Αποτελέσματα: Ο ασθενής εξήλθε σε καλή γενική κατάσταση, με μη υποβοηθούμενη αναπνοή, πλήρη συνείδηση, ελεγχόμενη αρρυθμία και υπό φυσικοθεραπεία για βελτίωση κινητικότητας. Εμβολιάστηκε κατά του τετάνου για προφύλαξη από μια νέα προσβολή αφού δεν υφίσταται μόνιμη ανοσία από τη συγκεκριμένη νόσο. [19]
Συμπεράσματα: Η έγκαιρη αναγνώριση τω χαρακτηριστικών συμπτωμάτων του τετάνου,η προσεκτική λήψη ιστορικού και η άμεση νοσηλεία σε ΜΕΘ μπορούν να αποβούν σωτήριες για ασθενή που προσβλήθηκε από το κλωστηρίδιο. Παρότι στην Ελλάδα ο εμβολιασμός για τον τέτανο ξεκινά από τους πρώτους μήνες της ζωής, παρατηρείται αμέλεια στις αναμνηστικές δόσεις καθώς και άτομα που παραμένουν ανεμβολίαστα. Αμέλεια επιδεικνύουν πολλοί ασθενείς για απλά τραύματα ενώ τέτανος μπορεί να προκύψει και κατόπιν χειρουργικής επέμβασης στο πεπτικό. Είναι επίσης απαραίτητο για τον ιατρικό κόσμο να γνωρίζει και να τηρεί τον αλγόριθμο εμβολίουορού για τον τέτανο προκειμένου να αποφεύγεται η υπερκατανάλωση αντιτετανικών ορών σε αντίθεση με το εμβόλιο που παρέχει μεγαλύτερη οικονομία και μακρόχρονη κάλυψη. [20]
PO 10 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΙΑΣ ΜΕΤΑΒΟΛΙΚΗΣ ΟΞΕΩΣΗΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ ΑΠΟ ΜΕΦΑΙΝΑΜΙΚΟ ΟΞΥ ΤΟΞΙΚΗ ΔΟΣΗ Σ. Κανακάκη, Π. Τσελιώτη, Α. Αβρααμίδου, Γ. Τζανουδάκης, Α. Γράβος, Σ. Βαγγέλης, Α. Νοδάρου, Α. Πρεκατές ΜΕΘ, Τζάνειο Γ. Ν. Πειραιά Περιστατικό: Άνδρας ετών 26 ετών με ελεύθερο ατομικό αναμνηστικό βρέθηκε στο σπίτι του από τους οικείους του σε κωματώδη κατάσταση. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του στο Νοσοκομείο εμφάνισε τονικοκλονικούς σπασμούς διάρκειας 2 min. Μετά από αυτό το επεισόδειο και ενώ βρισκόταν σε μετακριτική σύγχυση και διέγερση, διασωληνώθηκε λόγω βαριάς μεταβολικής οξέωσης (PH: 6.8, HCO3: 1.9, PaCO2: 11mmHg). Από CT εγκεφάλου αναδείχθηκε μικρή υπαραχνοειδής αιμορραγία αρ βρεγματικά χωρίς οίδημα ή πιεστικά φαινόμενα. Πορεία νόσου στη ΜΕΘ: Κατά την παραμονή του στη ΜΕΘ παρουσίασε σταδιακή επιδείνωση της νεφρικής λειτουργίας, με μέγιστη τιμή κρεατινίνης 4.8 gr/dl τη 5 η μέρα, κάθαρση κρεατινίνης: 9.3 ml/min και CPK: 1700 που σταδιακά μειώθηκε. Ο λοιπός εργαστηειακός έλεγχος καθώς και και η νέα CT εγκεφάλου ήταν χωρίς παθολογικά ευρήματα. Στο ΗΕΓ αναδείχθηκαν ήπιες εκφορτίσεις από βραδέα κύματα και αιχμηρά στοιχεία άλλοτε άλλης επικράτησης. Ο τοξικολογικός έλεγχος ήταν θετικός σε μεγάλες ποσότητες μεφαιναμικού οξέος το οποίο ευθυνόταν για τους σπασμούς, την βαριά μεταβολική οξέωση και την οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Ο ασθενής δεν τέθηκε σε CVVHF, καθώς το μεφαιναμικό οξύ δε καθαίρεται από το φίλτρο και έτσι βελτιώθηκε τόσο στη νεφρική του λειτουργία όσο και στο μεταβολικό του προφίλ έπειτα από καλή ενυδάτωση και ενίσχυση της διούρησης του. Αποσωληνώθηκε την 6 η μέρα νοσηλείας του και πήρε εξιτήριο την 8 η μέρα με άριστο επίπεδο συνείδησης και φυσιολογικές εργαστηριακές εξετάσεις. Συζήτηση: Το μεφαιναμικό οξύ αποτελεί ένα μη στεροειδές αντιφλεγμονώδες που μέσω της αναστολής του COX-1 και COX-2, (συναγωνιστικός ανταγωνιστής) εμποδίζει τη σύνθεση των προσταγλανδινών που είναι υπεύθυνες για τη φλεγμονή και τον πόνο. Απορροφάται άμεσα και ο T 1/2 είναι 2-4 h. Συνδέεται με πρωτείνες του πλάσματος κατά 90%. Μεταβολίζεται στο ήπαρ από το CYP-450 με μεθυλίωση και οξείδωση και οι μεταβολίτες του μπορεί να υποστούν περαιτέρω γλυκουρονίωση. Οι μεταβολίτες καθαιρούνται από τους νεφρούς. Συνήθεις παρενέργειες είναι η κεφαλαλγία, ανησυχία, ναυτία, διάρροια, αιματέμεση, μέλαινες κενώσεις, και αλλεργικές αντιδράσεις. Η τοξικότητα περιλαμβάνει σπασμούς, μεταβολική οξέωση, ναυτία, έμετο, αιματέμεση, μείωση του κατά λεπτό όγκου αερισμού και κώμα. Η έναρξη των συμπτωμάτων [21]
εμφανίζεται στα 30 min με 4 h αλλά η εμφάνιση της νεφρικής ανεπάρκειας(διάμεση νεφρίτιδα) μπορεί να γίνει και λίγα 24h μετά. Θάνατος έχει αναφερθεί και με 2.5g. Ο ασθενής μας είχε λάβει 7.5g! Η θεραπεία της τοξικότητας από μεφαιναμικό οξύ είναι κυρίως συμπτωματική και υποστηρικτική των ζωτικών λειτουργιών του ασθενούς. Συμπέρασμα: Η διαφορική διάγνωση σε ασθενείς που εμφανίζουν σπασμούς, βαριά μεταβολική οξέωση και βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση, πρέπει να περιλαμβάνει και τη φαρμακευτική δηλητηρίαση από ΜΣΑΦ. [22]
PO 11 ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΟΞΕΙΑ ΒΑΚΤΗΡΙΑΚΗ ΣΠΟΝΔΥΛΟΔΙΣΚΙΤΙΔΑ ΣΤΗΝ ΟΣΦΥ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΣΤΟΝ ΨΟΪΤΗ ΜΥ, ΣΕ ΜΗ ΑΝΟΣΟΚΑΤΕΣΤΑΛΜΕΝΟ ΑΣΘΕΝΗ Α. Γράβος, Κ. Κατσίφα, Α. Αβρααμίδου, Σ. Κανακάκη, Γ. Τζανουδάκης, Σ. Βαγγέλης, Α. Νοδάρου, Π. Τσελιώτη, Α. Πρεκατές ΜΕΘ, Τζάνειο Γ. Ν. Πειραιά Ασθενής ηλικίας 37 χρ. εισήχθη στη ΜΕΘ με βαριά σήψη λόγω οξείας εμπυρέτου σπονδυλοδυσκίτιδας και αποστήματος στον Ψοϊτη μυ. Από μηνός νοσηλευόταν σε παθολογική κλινική (ΠΚ), λόγω πυρετού έως 40oC με συνοδό οσφυαλγία και δυσχέρεια έγερσης και βάδισης. Ιστορικό ελεύθερο, βαρύς καπνιστής. Στην ΠΚ παρουσίαζε λευκοκυττάρωση με ΠΜΝ τύπο, αυξημένη ΤΚΕ και CRP. CT ανω και κάτω κοιλίας: σπονδυλοδισκίτιδα στον Ο2-Ο3 και απόστημα στον Ψοϊτη μύ. Παρακέντηση και παροχέτευση του παρασπονδυλικού αποστήματος (E. Coli και B. Fragilis), ενώ στην αιμοκαλλιέργεια απομονώθηκε E. Coli. Αρχικά υπο ΜΕΡΟ- και ΚΛΙΝΤΑ- για 3 εβδομάδες, παρέμενε όμως εμπύρετος μέχρι την παροχέτευση του αποστήματος. Μετά για άλλες 2 εβδομάδες, υπο ΠΙΠ/ΤΑΖΟ και ΜΕΤΡΟ-, βάσει αντιβιογράμματος, και προ της εξόδου του από την ΜΕΘ υπο ΣΙΠΡΟ- και ΜΕΤΡΟ- για 6 μήνες. Πιθανότερη αιτία του ψοϊτικού αποστήματος και της σπονδυλοδισκίτιδας θεωρήθηκε η αιματογενής διασπορά από E. Coli, προερχόμενου από τις ραγείσες αιμορροΐδες, μέσω του πλέγματος Batson, που απαντά στη σπονδυλική στήλη. Η αυτόματη βακτηριακή σπονδυλοδισκίτιδα συνιστά βακτηριακή λοίμωξη της σπονδυλικής στήλης (ΣΣ), που εμφανίζεται χωρίς προηγηθείσα χειρουργική επέμβαση ή τραύμα στη ΣΣ και αντιστοιχεί στο 2 7% των περιπτώσεων οστεομυελίτιδας. Παρατηρείται συχνότερα στους άνδρες (3:1). Κύριος αιτιολογικός παράγοντας αποτελεί ο St. Aureus και ακολουθούν τα Gram (+) βακτήρια (Str. Species), αλλά και Gram (-) βακτήρια (E. coli, Pr. Sp., Salmonella sp., Ps. Aerug., Klebsiella sp, που συνδέονται κυρίως με λοιμώξεις του ουροποιητικού. Η λοίμωξη της ΣΣ συμβαίνει είτε κατά συνέχεια ιστού από παρακείμενη λοίμωξη, είτε με αιματογενή διασπορά από απομακρυσμένες εστίες λοίμωξης. Στην αιματογενή διασπορά, που θεωρείται και ο συνηθέστερος τρόπος επιλοίμωξης της ΣΣ, έχουν προταθεί η φλεβική και η αρτηριακή θεωρία. Το φλεβικό σύστημα της ΣΣ σχηματίζει ένα αναστομωτικό δίκτυο (πλέγμα του Batson) στον επισκληρίδιο χώρο και επικοινωνεί με το πυελικό φλεβικό δίκτυο. Έχει προταθεί ότι κατά τη διάρκεια υψηλής ενδοκοιλιακής πίεσης γίνεται παλινδρόμηση του αίματος μεταξύ αυτών των δύο φλεβικών πλεγμάτων, που επιτρέπει την εξάπλωση της λοίμωξης από τα πυελικά όργανα στην ΣΣ. Κύριο γνώρισμα της νόσου αποτελεί η έλλειψη ενός παθογνωμονικού κλινικού ή εργαστηριακού σημείου, με αποτέλεσμα την καθυστέρηση στη διάγνωση. Λόγω αυτής της ιδιαιτερότητας οι Digby και Kersley όρισαν τη νόσο ως «λοίμωξη όχι συχνή αρκετά ώστε να αναγνωρίζεται εύκολα, και όχι σπάνια αρκετά ώστε να εξάπτει την περιέργεια των ιατρών». Η MRI είναι η μέθοδος εκλογής για την απεικόνιση της σπονδυλοδισκίτιδας, με ευαισθησία 96% και ειδικότητα 92%. Η αυτόματη βακτηριακή [23]
σπονδυλοδισκίτιδα παρουσιάζει αύξηση της επίπτωσής της τα τελευταία χρόνια κυρίως λόγω της αύξησης της ενδοφλέβιας χρήσης φαρμάκων, της αύξησης του ανοσοκατασταλμένου πληθυσμού και της βελτίωσης των διαγνωστικών μεθόδων. Παρουσιάζεται συνήθως σε άτομα τρίτης ηλικίας με συνοδό ανοσοκαταστολή και ΣΔ. Στον ασθενή μας εντύπωση προκαλεί α. το γεγονός της επέκτασης της λοίμωξης από τις ραγείσες αιμορροΐδες, β. η απουσία ανοσοκαταστολής και άλλων προδιαθεσικών παραγόντων κινδύνου. Η συνύπαρξη ραχιαλγίας και αυξημένων δεικτών φλεγμονής, με ή χωρίς πυρετό, θα πρέπει να κινεί την υποψία του κλινικού ιατρού, ώστε να τίθεται έγκαιρα η διάγνωση. Η τελευταία σχετίζεται με επιτυχία της συντηρητικής θεραπείας και έκβασης. [24]
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ Η Οργανωτική Επιτροπή του 7 ου Επιστημονικού Συμποσίου Εντατικής Θεραπείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων ευχαριστεί θερμά τις παρακάτω εταιρείες για την ενεργό συμμετοχή και την υποστήριξή τους στη διοργάνωση του Συμποσίου. Ο τεχνικός εξοπλισμός των Κλινικών Φροντιστηρίων αποτελεί ευγενική χορηγία των εταιρειών: [25]