ΤΑΤΙΑΝΑ ΝΟΣΤΡΑΚΗ 33 ΕΚ ΟΣΕΙΣ οσελότος
Τατιάνα Νοστράκη 33 ΕΚΔΟΣΕΙΣ οσελότος
Τιτλος 33 Συγγραφέας Τατιάνα Νοστράκη Σειρα Λογοτεχνία [1358]0612/12 Copyright 2012 Τατιάνα Νοστράκη Πρώτη Εκδοση Αθήνα, Ιούνιος 2012 ISBN 978-960-9607-59-9 Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα. ΕΚΔΟΣΕΙΣ οσελότος Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr
Σ αυτόν που διαβάζοντάς το θα αγγίξει περισσότερο την ψυχή του.
6
Είναι κάποιες νύχτες που ριγείς από ανέμους από στιγμές που πέθαναν παλιά, ή που φρόντισες να πεθάνεις εσύ μετά από αυτές... ή αν το θες που τις πέθανα γιατί έπρεπε να ζήσω... Απλά στιγμιότυπα της συνειδητότητάς σου γεμάτα αναμνήσεις και αισθήσεις. Ζωές του ενός λεπτού που ενεργοποίησαν όλα σου τα κύτταρα και μετά χάθηκαν στο χρόνο... Εκδρομές και χρώματα που ζωγράφισαν ευχές σε φόντο ηλιοβασιλέματος... Ένα τέτοιο φλας μπακ κάθε τόσο, κάνει το τώρα ακαθόριστο... κάνει το εδώ ένα μόνιμο ταξίδι. Η καρδιά χτυπάει σε ασυνήθιστους ρυθμούς και ο οργανισμός μπαίνει σε διαδικασίες που μόνο ο ίδιος γνωρίζει και οι διαστάσεις χάνουν το σχήμα τους, ο χώρος ξαφνικά μοιάζει άχωρος σε έναν άχρονο χρόνο... Και εγώ έρχομαι σε επαφή με αυτό που ζητούσα πάντοτε μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου μου. Ζω τις αυθεντικές αντιδράσεις της καρδιάς μου, χωρίς την επιρροή του μυαλού μου. Ξέρεις, κατάφερες να δώσεις μυρωδιά, ακοή και βλέμμα στα μικρά και ταυτόχρονα πελώρια πράγματα που μόνο οι αισθήσεις ξέρουν να κρατάνε φυλαγμένα στη δική τους μνήμη.. Το βελούδινο άγγιγμα του παραμυθιού, τα πλαστικά 7
8 χείλη του «Αλκιβιάδη» που μου χάρισαν κάποτε και για χρόνια στόλιζαν το δωμάτιό μου, την αγάπη μου για το σινεμά... Θα ήθελα να γράψω για όλα αυτά τα συναισθήματα που βγαίνουν από την καρδιά και την ψυχή μου, μα φοβάμαι ότι δεν υπάρχουν λόγια να τα περιγράψουν για να γεμίσουν τις ατελείωτες σελίδες της ψυχής μου... Έχω τόσα να κρύψω μέσα που φοβάμαι ότι θα γεμίσει και τότε δεν θα μείνει κενό για τη συνέχεια του ταξιδιού... Προσπαθώ να θυμηθώ από πού αρχίζει η μαγεία του ταξιδιού στο αληθινό παραμύθι της ζωής... Μάλλον είναι από αυτά που δεν ορίζουν αρχή και τέλος. Και είναι πραγματικά υπέροχο... να ταξιδεύω μαζί σου.
Τουλάχιστον, ευτυχώς ή δυστυχώς, οι σκέψεις δεν ακούγονται είναι η πρώτη μου φορά που πιάνω τον εαυτό μου να κλαίει τόσο, μα τόσο εύκολα Θα είναι τα δάκρυα που κράταγα τόσα χρόνια κλεισμένα μέσα μου, φαίνεται. Το περίεργο είναι ότι αμέσως μετά μπορώ να γελάσω. Και να γελάσω από την ψυχή μου, αν καταφέρω να διακρίνω έστω και μια τόση δα σπίθα ελπίδας θα είναι και αυτά γέλια θαμμένα μέσα μου φαίνεται. Υπάρχει άραγε μέρος, που δεν υπάρχει ελπίδα; Πεθαίνει τελευταία λένε! Μα πολλές φορές μου τη σκοτώνεις αργότερα από όταν πρέπει Την κρατώ με όλη τη δύναμη της ψυχής και της καρδιάς μου, να της δώσω λίγη ώρα, λίγα λεπτά έστω ζωής ακόμα Μου φωνάζει ότι ψυχορραγεί και εγώ της φωνάζω: «κράτα λίγο ακόμη». Την κρατάω στα χέρια μου σαν ετοιμοθάνατο μικρό πουλάκι και αρνούμαι να την αφήσω καταγής. Και εσύ σαν ιατροδικαστής απλά επιβεβαιώνεις τον θάνατό της Το άλλοθι της ζωής ο χρόνος! Ο φίλος και ο εχθρός. Ο χρόνος όπου χαρίζει και στερεί ζωή. Αλλά- 9
10 ζει ρόλους, άλλοτε μέσα σε στιγμές, άλλοτε μέσα στα ίδια τα χρόνια. Σου δίνει την ευκαιρία να τον προλάβεις. Να ζήσεις. Να πορευτείς μαζί του στο ταξίδι της ζωής. Και δεν έχεις επιλογές. Αυτό κάνεις. Σαν ένας θεατής σε παρακολουθεί και σε παίζει. Στην καθημερινότητα κάνει ότι δεν υπάρχει. Δεν σου θυμίζει σχεδόν ούτε την ύπαρξή του. Αν αγγίζεις την ευτυχία τρέχει και σε κάνει να φαντάζει «στιγμές»! Πονάς; Θα αφήσει να κυλά αργά, βασανιστικά λες και το κάνει επίτηδες. Σαν να θέλει να σου μάθει κάτι από αυτό. Γι αυτό μάλλον λένε ότι η ευτυχία είναι «στιγμές». Σαν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που παίζεις μόνος σου, τοποθετείς τη ζωή κάτω και εσύ είσαι ένα πιόνι που πρέπει να κινηθείς ανάλογα. Τα ζάρια τα κρατά ο χρόνος όμως. Παίζετε και οι δυο χωρίς κανόνες. Χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς τελειωμό. Κρατά το παιχνίδι όσο κρατά η ζωή. Μου αρέσουν οι αρχές. Μα για να υπάρχει αρχή κάποτε θα υπάρξει και ένα τέλος. Το τέλος δεν μου αρέσει. Ποτέ δεν μου άρεσε. Ούτε όταν φτάσει το τέλος μιας καλής ταινίας, ούτε το τέλος ενός τραγουδιού, ούτε το τέλος του καλοκαιριού. Μα τι λέω; Κάθε τέλος γεννά μια καινούργια αρχή. Γιατί δεν το έβλεπα τόσο καιρό; Άρα και ο πόνος κάποτε θα τελειώνει και ο χειμώνας επίσης. Μα έχεις δίκιο. Και από τον πόνο κάτι καλό βγαίνει. Βλέπεις βαθύτερα μέσα στην ψυχή σου και τότε μπορείς να αναζητήσεις από μόνος σου ένα τέλος, καθαρόαιμο αυτή τη φορά.
Χωρίς την παραμικρή βοήθεια του χρόνου. Χωρίς το φόβο μη τυχόν γεννήσεις μια καινούργια αρχή. Και ο χειμώνας σε κάνει να ζητάς τη ζεστασιά που σου λείπει. Αν τη βρεις δεν θέλεις να τελειώσει Μα ποιον κοροϊδεύω; Μήπως το τέλος σε κάτι παλεύει στο χρόνο ή είναι σύμμαχός του; Αυτός κυλά όμως και εσύ ζεις. Σε αφήνει άραγε να τον διαχειριστείς όπως θες; 11
Νιώθω τα αγγελικά φτερά μου να σε ταξιδεύουν στις κορυφές του παραδείσου. Και εμείς αντικριστά στο ξεχασμένο νησί. Τρεμοπαίζουν τα φώτα μιας ξεχασμένης γης όπου μας καλεί να πάμε Αναρωτιέμαι, η ζωή από μόνη της τι ρόλο παίζει σε αυτό το παιχνίδι Αυτό το μερτικό Η θάλασσα μαγεύει, μήπως δεν υπάρχει αυτός ο τόπος, επειδή κανείς ποτέ δεν πήγε εκεί; Όμως ευτυχίας μας το δίνει για να το ζήσουμε ή εγώ τον βλέπω από μακριά. Εκεί είναι ο παράδεισος όπου οδεύουμε για την κορυφή μοιρά- για να μας δείξει τι χάσαμε τόσα χρόνια; Μήπως αυτό είναι τελικά το παιχνίδι; Χρόνος και ζωή συνωμοτούν ζοντας την κόλαση. Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί δίχως κανόνες και σε καλούν να σταθείς στη θέση με σπηλιές και ανθισμένους γκρεμούς. Μετράς που εσύ ο ίδιος θα διαλέξεις Και εσύ διαλέγεις πότε τα πικραμένα βότσαλα και μου κρατάς το χέρι τη μια πλευρά, πότε την άλλη. πάνω από κατακλυσμούς και εγώ ελευθερώνω την επιθυμία μου [...] ISBN 978-960-9607-59-9 ΕΚΔΟΣΕΙΣ οσελότος Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr 12
Αναδρομή στο παρελθόν, εκεί που καθόμουν μόνη πίσω από την μπαλκονόπορτα του παιδικού μου δωματίου και βίωσα το πρώτο τέλος της ζωής μου Εκεί που το φορτηγό ανέβηκε την ανηφόρα και χάθηκε Εκεί που έφυγε ένα κομμάτι της ψυχής μου και από τότε συνέχιζα να ζω δίχως αυτό. Μα φεύγοντας δεν άντεξε να χαθεί στο τίποτα και βρήκε καταφύγιο σε ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Ήταν ο πιο κοντινός σταθμός. Δεν άντεχε να φύγει μακριά. Η καρδιά μου το καλοδέχτηκε και το κράτησε για πάντα εκεί. Άφησε πόνο μα και αυτόν τον κράτησα για την υπόλοιπη ζωή μου γιατί αν τον ξέχναγα πίστευα πως θα τον πρόδιδα. Πονάω σημαίνει θυμάμαι Αυτό το κομμάτι της ψυχής μου ανήκε για πάντα εκεί. Όχι γιατί το διάλεξα, όχι γιατί μου το έμαθαν, όχι γιατί το έφτιαξα. Απλά η καρδιά μου το γέννησε. Ήταν αληθινό, ήταν πηγαίο, ήταν το είναι μου, το εγώ μου δίχως το σώμα μου. Ο πόνος που πλήγωνε την υπόλοιπη ψυχή μου, μάτωνε την καρδιά μου μα ήταν αληθινός. Καθαρόαιμος! Δικός μου πόνος. Κανείς δε είχε το δικαίωμα 13